Τους διαψεύδει η πραγματικότητα

Χτες, έγινε γνωστό ότι το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε μια μη δεσμευτική απόφαση με την οποία ζητά απ' την ΕΕ να εξετάσει το ενδεχόμενο να επιβάλει ανταποδοτικά εμπορικές κυρώσεις εναντίον της Αργεντινής σε απάντηση στην εθνικοποίηση της πετρελαϊκής εταιρείας YPF.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών της ΕΕ θα πρέπει να υιοθετήσουν «όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να αποφευχθεί η επανάληψη της παρούσας κατάστασης, περιλαμβανομένης της πιθανής μερικής αναστολής των μονομερών δασμολογικών προτιμήσεων» που παρέχονται στην Αργεντινή, αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Δεν αποτελεί φυσικά κεραυνό εν αιθρία η απόφαση του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και η ενδεχόμενη υλοποίησή της. Αποτελεί όμως ξεγύμνωμα όσων στη χώρα μας, βλέπε ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, υπόσχονται κρατικοποιήσεις και εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας ώστε να λειτουργήσουν αυτές με γνώμονα το συμφέρον του λαού, με την Ελλάδα εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δίχως να ανοίξει ρουθούνι. Αυτό λένε ότι θα πράξουν αλλά για πολλοστή φορά η ζωή τους διαψεύδει. Οι αντιδράσεις που συναντά η απόφαση της κυβέρνησης της Αργεντινής, που δεν πάρθηκε για το καλό του λαού της χώρας, αλλά για να υπηρετήσει το ιδιαίτερο συμφέρον της εκεί αστικής τάξης, δείχνουν ότι στο πλαίσιο της εξουσίας των μονοπωλίων - πολύ περισσότερο εντός της ΕΕ - δεν υπάρχει περιθώριο να κουνηθεί φύλλο σε άλλη κατεύθυνση πέραν αυτής που προστάζουν τα συμφέροντά τους. Να γιατί λέμε πως για τους εργαζόμενους είναι μονόδρομος η αποδέσμευση από την ΕΕ, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, η μονομερής διαγραφή του χρέους, όπως προβάλλει το ΚΚΕ, πολιτική με την οποία όχι μόνο δε συμφωνεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αλλά την πολεμά αφού και το χρέος αναγνωρίζει και την ΕΕ ασπάζεται ενώ δεν έχει γραμμή να περάσουν τα μονοπώλια στη λαϊκή ιδιοκτησία.

«Αντιμνημονιακές» κοροϊδίες

Είναι φανερό ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού που παλιότερα ακολουθούσε ή απλώς ψήφιζε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σήμερα έχει αποφασίσει να τους γυρίζει την πλάτη. Είναι πραγματικά θετικό στοιχείο ο απεγκλωβισμός λαϊκών δυνάμεων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και έχει σημασία η τάση αυτή που φαίνεται σήμερα να ενισχυθεί και να φτάσει μέχρι τις κάλπες, χωρίς να ανακοπεί από τα διάφορα εκβιαστικά διλήμματα που θα ρίχνουν στο λαό μέχρι την τελευταία στιγμή τα δύο κόμματα. Ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει όμως, αυτός ο απεγκλωβισμός να μην καταλήξει σε δεξαμενές, οι οποίες μετεκλογικά θα συνδεθούν και πάλι είτε με το ΠΑΣΟΚ είτε με τη ΝΔ και θα καταθέσουν την οργή του κόσμου που θα εκφραστεί στις κάλπες, σε κυβερνήσεις που θα υπηρετήσουν με τον καλύτερο τρόπο την ίδια πολιτική των μνημονίων και της σφαγής του λαού.

Γιατί όλα αυτά τα κόμματα, παλιά και καινούργια, που έχουν ντυθεί τώρα τον «αντιμνημονιακό μανδύα», κοροϊδεύουν το λαό. Από τον ΣΥΡΙΖΑ έως το κόμμα του Καμμένου και από το κόμμα της Κατσέλη έως τη Χρυσή Αυγή, αν και εμφανίζονται «αντιμνημονιακοί» δεν αμφισβητούν την ΕΕ και την παραμονή της χώρας μας σε αυτήν. Είναι κοροϊδία, λοιπόν, να λένε ότι θα καταργήσουν τις συμφωνίες σφαγιασμού του λαού που έχει υπογράψει η κυβέρνηση με την ΕΕ, παραμένοντας ταυτόχρονα μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Η κατάργηση των μνημονίων προϋποθέτει σύγκρουση με την ΕΕ. Ούτε καν επαναδιαπραγμάτευση υπέρ του λαού δεν μπορούν να κάνουν, ακριβώς γιατί η συμφωνία με την ΕΕ δεν το επιτρέπει... Επιπλέον, όλα τα παραπάνω τάχα «αντιμνημονιακά» κόμματα αναγνωρίζουν το χρέος και την ανάγκη να πληρωθεί είτε ένα μέρος του είτε ως σύνολο, είτε άμεσα είτε μετά από τέσσερα - πέντε χρόνια. Μόνο το ΚΚΕ μιλάει για αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους, μόνο το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει το χρέος γιατί δεν είναι χρέος του λαού, δεν το δημιούργησε ο λαός και δεν πρέπει να το πληρώσει.

Αυτό προϋποθέτει όμως, σύγκρουση, προϋποθέτει λαό οργανωμένο που θα οικοδομήσει τη δική του εξουσία. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Δεν μπορεί να γίνει με μια υποτιθέμενη φιλολαϊκή κυβέρνηση συνασπισμού «αντιμνημονιακών» κομμάτων. Οχι μόνο γιατί δεν αμφισβητούν την ΕΕ, αλλά και γιατί δεν αμφισβητούν την εξουσία των καπιταλιστών. Ολοι τους, ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, λένε ότι θέλουν ανάπτυξη και επενδύσεις, εννοώντας φυσικά καπιταλιστική ανάπτυξη. Ομως, οι καπιταλιστές θέλουν μισθούς πείνας και τσακισμένα συνολικά τα εργασιακά δικαιώματα, για να προχωρήσει η ανάπτυξη. Πώς θα ανακουφίσουν, λοιπόν, το λαό από τα βάρη του, πώς θα κάνουν π.χ. αναδιανομή πλούτου, χωρίς σύγκρουση με τους καπιταλιστές; Ξέρουν πως αυτό δε γίνεται, γι' αυτό κοροϊδεύουν συνειδητά το λαό με δήθεν εύκολες λύσεις που όμως δεν υπάρχουν. Λύση υπάρχει μόνο με ισχυρό ΚΚΕ και λαό οργανωμένο και αποφασισμένο να ξεμπερδέψει μια για πάντα με τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, να ξεμπερδέψει με τους καπιταλιστές.

Γιάννα ΣΤΡΕΒΙΝΑ

Μια ακόμη κρίσιμη αναμέτρηση

Μια ακόμη κρίσιμη αναμέτρηση

Το ΚΚΕ στα τελευταία χρόνια έδωσε πολλές μάχες, μικρές και μεγάλες. Πολέμησε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, συνολικά την ΕΕ και τη στρατηγική της. Πολέμησε τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την ιμπεριαλιστική ειρήνη. Εδωσε μεγάλες μάχες με την εργοδοσία και τους εκπροσώπους της στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πολέμησε την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της. Βρέθηκε απέναντι αποφασιστικά στις λεγόμενες αναδιαρθρώσεις σε όλους τους κρίσιμους τομείς στην εκπαίδευση, στην Υγεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση κ.α. Πολέμησε με αρχές και θέσεις τη συκοφαντία και διαστρέβλωση των επαναστάσεων του 20ού αιώνα και το κορυφαίο επίτευγμά τους, την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Ρωσία και σε πολλές άλλες χώρες.

Σε όλες αυτές τις μάχες και σε πολλές άλλες εξέφραζε αμετακίνητα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης απέναντι στα μονοπώλια, στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Εδωσε δύναμη και προοπτική στο εργατικό λαϊκό κίνημα και χάραξε το δρόμο για τη νίκη του. Κατάκτησε σημαντικές θέσεις, κύρος, δύναμη σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Δε θα υπήρχαν αυτά τα αποτελέσματα αν δεν πολεμούσε σθεναρά, με ιδεολογική συνέπεια και αδιαλλαξία τον πιο ύπουλο και επικίνδυνο, για τις τύχες του εργατικού κινήματος, αντίπαλο. Τον οπορτουνισμό, το συμβιβασμό με τον ταξικό αντίπαλο σε όλα τα πεδία.

Στο θεωρητικό - ιδεολογικό, στο πολιτικό, στο μαζικό κίνημα, στις καθημερινές μάχες.
Εναν αντίπαλο που σε κάθε κρίσιμη μάχη σκορπούσε τη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό, το συμβιβασμό, την ηττοπάθεια και ήταν σύμμαχος, στυλοβάτης και αιχμή της επίθεσης του συστήματος απέναντι στο ΚΚΕ, στην ιδεολογία, στην πολιτική του, στη δράση του. Ηταν σύμμαχος και στήριγμα της επίθεσης του κεφαλαίου και των κομμάτων του στο εργατικό κίνημα, στο ΚΚΕ, στο ΠΑΜΕ.
Από το 1968 ως τα σήμερα ήταν ένας διαρκής αγώνας για την υπεράσπιση των σκοπών του εργατικού κινήματος και την απαλλαγή του από αυταπάτες ότι μπορεί να έχει προοπτική με εκκλήσεις προς τους καπιταλιστές και την ΕΕ να γίνουν φιλεργατικοί, φιλολαϊκοί, με αυταπάτες ότι μπορούν να συνυπάρχουν καπιταλιστές και εργάτες στην ίδια κατεύθυνση.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ως συνέχεια και εκφραστής αυτού του ρεύματος, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, παραμένει αμετακίνητος στη βασική του φιλοσοφία και στην πάγια τακτική του να καμουφλάρεται κάθε φορά στα νέα δεδομένα της ταξικής πάλης.

Είναι και παραμένει επικίνδυνος αντίπαλος για το εργατικό λαϊκό κίνημα και ισχυρός μοχλός της αστικής πολιτικής για την υπονόμευση της ταξικής πάλης.
Η αστική τάξη, το καπιταλιστικό σύστημα έχει κάθε λόγο και συμφέρον να στηρίζει αυτό το συμβιβαστικό, οπορτουνιστικό ρεύμα. Οι θέσεις και η πολιτική του δεν προκαλούν καμία ανησυχία. Αντίθετα, διευκολύνουν τον πόλεμό τους απέναντι στο ΚΚΕ, στο επαναστατικό κίνημα, στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης που τρέμουν και φοβούνται.
Για παράδειγμα, η θέση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομική κρίση εξυπηρετεί πολύ καλά την αστική πολιτική. Αντιστρέφουν πλήρως την πραγματικότητα, όπως κάνουν και οι αστοί.
Δεν προκάλεσαν το τσουνάμι, τα μνημόνια, το σεισμό της οικονομικής κρίσης. Οι σεισμοί προκαλούν τα τσουνάμια και όχι τα τσουνάμια τους σεισμούς. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση προκάλεσε το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων για την προστασία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και κερδοφορίας. Αθωώνουν πλήρως τον καπιταλισμό. Κρύβουν ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Ταυτίζονται με την αστική πολιτική για τη διέξοδο από την κρίση. Εχουν δώσει διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να θίξουν τα θεμέλιά της: Την ΕΕ, την καπιταλιστική ιδιοκτησία και κερδοφορία.
Το αντιμνημονιακό μέτωπο είναι το απαραίτητο καμουφλάζ, για να καλύπτει την έλλειψη πολιτικής κα να συσκοτίζει τη συμπόρευση με τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να πανηγυρίσει μια ενδεχόμενη νίκη του Ολάντ στη Γαλλία, όπως έκανε και σε προηγούμενα χρόνια σε ανάλογες περιπτώσεις. Μέχρι εκεί φτάνει η πολιτική του. Ουρά και στήριξη των ιμπεριαλιστών στους διάφορους ελιγμούς τους.

Οι εκλογές στις 6 του Μάη είναι μια ακόμα αναμέτρηση στον αγώνα με τις αστικές δυνάμεις και το στήριγμά τους στο εργατικό κίνημα τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι αναμέτρηση αποφασιστικής σημασίας για το μέλλον του εργατικού κινήματος.
Το πρόβλημα που κρίνεται στις εκλογές είναι αν το εργατικό κίνημα θα κάνει ένα ουσιαστικό βήμα μπροστά. Αν θα κατακτήσει μια νέα θέση μάχης απέναντι στην εργοδοσία και τα κόμματά της.
Αν θα μειωθεί αισθητά η επίδραση των κεφαλαιοκρατών στην εργατική τάξη και το κίνημά της. Αν θα γίνουν υπολογίσιμα βήματα στη χειραφέτηση των εργατών και στο συσχετισμό δύναμης απέναντι στο κεφάλαιο και τα κόμματά του. Αν θα γίνουν υπολογίσιμα βήματα στη συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, τη μικρομεσαία αγροτιά.

Μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ μπορεί να καταγράψει αυτές τις αλλαγές και να δώσει νέα δυναμική στην επιτάχυνσή τους. Κάθε άλλη ψήφος προσθέτει νέα εμπόδια στον αγώνα της εργατικής τάξης με τα μονοπώλια και το κεφάλαιο, ειδικά η ψήφος στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι αποφασιστική αναμέτρηση και πρέπει να δοθεί με πείσμα και αυτοθυσία. Σε μικρογραφία μπορεί να συγκριθεί με τον αγώνα των χαλυβουργών του Ασπροπύργου.
Ο αγώνας τους επηρεάζεται από το συσχετισμό δύναμης στον κλάδο του μετάλλου. Σε όλα τα μεγάλα εργοστάσια του κλάδου η εργοδοσία, το μεγάλο κεφάλαιο κρατά καθηλωμένες τις εργατικές δυνάμεις, γιατί ελέγχει τις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος.
Σε αυτές τις ηγεσίες, όπου κυριαρχούν η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, έχει χωμένη την ουρά του και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Αν δεν ανατραπεί αυτός ο συσχετισμός σε βάρος της εργοδοσίας δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Σήμερα, έχουν δημιουργηθεί καλύτερες προϋποθέσεις να υπάρξουν ανατροπές.
Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να δώσει λύση σε αυτό το κρίσιμο πρόβλημα.
Γι' αυτό και τρέμουν οι κεφαλαιοκράτες μπροστά σε μια ισχυροποίηση του ΚΚΕ.
Γι' αυτό και προτιμούν να έχουν απέναντί τους ως «αντίπαλο» τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και όχι ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ.

Του
Δημήτρη ΓΟΝΤΙΚΑ
Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Η ουσία με τα σκάνδαλα

Η ουσία με τα σκάνδαλα

Η σύλληψη, κράτηση και προφυλάκιση Τσοχατζόπουλου μονοπώλησε την ειδησεογραφία στα αστικά ΜΜΕ τις μέρες που πέρασαν. Τι λένε και τι κρύβουν;

-- Προβάλλουν τον Τσοχατζόπουλο σαν αντιπροσωπευτικό δείγμα του πολιτικού συστήματος που τάχα ευθύνεται για την κρίση, την οποία παρουσιάζουν σαν αποτέλεσμα της «λαμογιάς», της «ρεμούλας» και των σκανδάλων γενικά των πολιτικών. Κρύβουν ότι τα σκάνδαλα είναι γέννημα - θρέμμα της διαπλοκής του κεφαλαίου με τα κόμματά του στον καπιταλισμό. Γι' αυτό τα σκάνδαλα υπάρχουν και σε χώρες που δεν έχουν κρίση ή σε χώρες που διαφημίζονται σαν πρότυπα «διαφάνειας» και «αξιοκρατικής» λειτουργίας του κράτους. Την κρίση δεν τη δημιούργησαν οι μίζες, η «σπατάλη» ή ο ατομικός πλουτισμός μιας μερίδας πολιτικών και κρατικών υπαλλήλων, κύρια από τα κόμματα που άσκησαν εξουσία. Την κρίση την δημιούργησε η υπερκερδοφορία των πολυεθνικών, που ήρθε σαν αποτέλεσμα της πριμοδότησής τους από το αστικό κράτος με προνόμια, φοροελαφρύνσεις και φοροαπαλλαγές.
-- Λένε πως η Δικαιοσύνη έκανε τη δουλειά της και πως όταν αφήνεται να λειτουργήσει χωρίς πολιτικές επιρροές, μπορεί να είναι αποτελεσματική. Η αστική δικαιοσύνη δεν είναι πέρα και έξω από το αστικό κράτος. Λειτουργεί για να θωρακίζει τα συμφέροντα της αστικής τάξης και στο πλαίσιο αυτό προσαρμόζεται στις εκάστοτε περιστάσεις. Για παράδειγμα, στις σημερινές συνθήκες, που φουντώνει η λαϊκή αγανάκτηση για την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, η αποκαθήλωση από τη Δικαιοσύνη ενός εκπροσώπου του ενός ή του άλλου κόμματος που σχετίζεται με σκάνδαλα, βοηθάει στον αποπροσανατολισμό του λαού από την ουσία της πολιτικής που συνυπηρετούν τα αστικά κόμματα, πλευρά της οποίας είναι οι μίζες και τα σκάνδαλα. Επιπλέον, προσπαθούν να καλλιεργήσουν στο λαό την αυταπάτη ότι το αστικό σύστημα είναι ικανό να αυτοκαθαίρεται, αρκεί να λειτουργούν οι θεσμοί. Οι εργαζόμενοι ξέρουν καλά πως συνήθως η αστική Δικαιοσύνη βγάζει παράνομες και καταχρηστικές σχεδόν όλες τις απεργίες.
-- Κρύβουν ότι οι μίζες είναι καθεστώς στους εξοπλισμούς και ότι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα πολυεθνικά μεγαθήρια είναι τεράστιος. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ελλάδας, η οποία ξοδεύει μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού της στην αγορά οπλικών συστημάτων, που - συν τοις άλλοις - καμιά σχέση δεν έχουν με τις ανάγκες άμυνας της χώρας, αλλά υπηρετούν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και το ΝΑΤΟ. Πίσω από τους ανταγωνισμούς των πολυεθνικών, που μοιράζουν μίζες σε πρόσωπα - κλειδιά της κρατικής μηχανής για να κερδίσουν παραγγελίες, κρύβονται ισχυρότατες αντιθέσεις ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη και σε ανταγωνιζόμενες μερίδες της πλουτοκρατίας, που συνδέουν τα συμφέροντά τους με το ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο. Για παράδειγμα, στο ζήτημα της προμήθειας εξοπλισμών στην Ελλάδα συγκρούονται τα αμερικανικά συμφέροντα με τα ρωσικά, τα γερμανικά και τα γαλλικά, ενώ ισχυρές αντιθέσεις υπάρχουν και ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία, που επιδιώκουν να μεγαλώσουν το μερτικό τους στην παγκόσμια πίτα και ταυτόχρονα αξιοποιούν τις παραγγελίες πολεμικού υλικού σαν μέσο πιέσεων στην εξωτερική τους πολιτική. Σύμπτωμα αυτών των ανταγωνισμών είναι η αποκάλυψη σκανδάλων της μιας πολυεθνικής από την άλλη, όπως έγινε και με το σκάνδαλο «Siemens», που αποκαλύφθηκε από αμερικανικές πολυεθνικές.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που συγκαλύπτουν προεκλογικά τα αστικά ΜΜΕ. Παρουσιάζουν μάλιστα το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να διαγκωνίζονται μεταξύ τους, όταν είναι γνωστό πως τα δυο κόμματα όχι μόνο έχουν την ευθύνη για το συγκεκριμένο και τα άλλα σκάνδαλα, αλλά μαζί τα συγκάλυψαν στις Εξεταστικές Επιτροπές της Βουλής. Οι ίδιοι, μάλιστα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να «κάψουν» και ορισμένα από τα παροπλισμένα στελέχη τους, προκειμένου να κοροϊδέψουν το λαό ότι «άλλαξαν» και ότι με δική τους πρωτοβουλία προωθείται η κάθαρση στο αστικό σύστημα. Ο λαός να αξιοποιήσει την πείρα του. Να απαιτήσει να τιμωρηθούν όλοι όσοι εμπλέκονται σε σκάνδαλα και να τιμωρήσει ο ίδιος με την ψήφο του τα κόμματα που εμπλέκονται. Να γυρίσει την πλάτη σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, να βγάλει πανίσχυρο το ΚΚΕ, που πολεμάει τα μονοπώλια και το σαπισμένο κράτος τους.

Ανακοίνωση του γραφείου τύπου του ΚΚΕ για το θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου

Ο Δημήτρης Μητροπάνος υπήρξε γνήσιος και ξεχωριστός λαϊκός τραγουδιστής. Παιδί αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ που διώχθηκαν σκληρά από το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, ο Δημήτρης Μητροπάνος αναγκάστηκε να βγει πολύ νωρίς στη βιοπάλη αναζητώντας μεροκάματο. Έχοντας αυτά τα βιώματα τραγούδησε τις αγωνίες, τους αγώνες και τα βάσανα του λαού και κέρδισε ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Με τη δωρική του φωνή και την ξεχωριστή του ερμηνεία πλούτυνε το λαϊκό τραγούδι. Ο Δημήτρης Μητροπάνος στάθηκε δίπλα στο ΚΚΕ παρά τις όποιες διαφωνίες ή επιφυλάξεις είχε.

Το ΚΚΕ εκφράζει την βαθιά του λύπη και τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στην οικογένεια του.

ΑΘΗΝΑ 17/4/2012

 ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Στις εκλογές με πανίσχυρο ΚΚΕ ενισχύουμε τον άλλο δρόμο ανάπτυξης

Ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του με τo κλείσιμο της Βουλής για τις επερχόμενες εκλογές, αφού αναφέρθηκε στο αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης και λέγοντας ότι υπάρχει ακόμη δρόμος να διανύσουν για την έξοδο από την κρίση, δεν παρέλειψε - προκειμένου να υπερασπίσει το επιτυχές για το κεφάλαιο κυβερνητικό έργο που πράγματι τέτοιο είναι, αφού όχι μόνο πάρθηκαν νέα άγρια αντεργατικά μέτρα, αλλά ετοιμάστηκαν και πολλά ακόμη για τη νέα κυβέρνηση - να μιλήσει για το ότι τέθηκαν οι βάσεις για την ανάπτυξη. Αλλά και οι ηγεσίες των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, μπροστά στις εκλογές, λένε πως μετά το PSI, τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις έρχεται η ανάπτυξη. Βεβαίως, το λένε οι ίδιοι πως μέχρι το 2013 δεν μπορεί να γίνει, η κρίση βαθαίνει και τραβάει σε μάκρος χρόνου. Μιλούν επίσης για «νέο μοντέλο ανάπτυξης» με βάρος για παράδειγμα στη ναυτιλία, στην ενέργεια και στην εξωστρέφεια (εξαγωγές). Αλλά και αν θα γίνει, τι ανάπτυξη και για ποιον θα είναι;

Εχουν, λένε, συμφωνηθεί, μέσω της χρηματοδότησης προγραμμάτων από τα ευρωπαϊκά κονδύλια του ΕΣΠΑ, να δοθούν περίπου 20 δισ. μέχρι το 2013 για χρηματοδότηση μεγάλων έργων, κυρίως στους τομείς των μεταφορών (ολοκλήρωση μεγάλων οδικών αξόνων) και της ενέργειας (πρόγραμμα «Ηλιος», ιδιωτικές επενδύσεις στην ηλεκτρική ενέργεια κ.ά.). Τα κεφάλαια θα τα καρπωθούν μεγάλοι κατασκευαστικοί όμιλοι, οι οποίοι στη συνέχεια θα εξασφαλίσουν κέρδη, πουλώντας ακριβά στα λαϊκά στρώματα υπηρεσίες, ενέργεια κ.ά. Αυτή η αναιμική καπιταλιστική ανάπτυξη γίνεται πάνω στα συντρίμμια των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, στην ιδιωτικοποίηση των κρατικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεων (ήδη προχωράνε με τη ΔΕΠΑ), άλλων κρατικών υποδομών, δημόσιας γης, ορυκτού πλούτου κ.λπ. ώστε να γιγαντωθούν τα μονοπώλια. Αλλά, αυτή η «ανάπτυξη» δεν έχει σχέση με την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, ούτε αποτελεί - όπως την εμφάνισε η κυβερνητική προπαγάνδα - το «αντίβαρο» στα σκληρά αντεργατικά μέτρα των μνημονίων. Τα μέτρα των μνημονίων αντισταθμίζουν τις απώλειες των καπιταλιστών από την κρίση, δημιουργώντας συνθήκες γοργής και άκρατης κερδοφορίας όταν έλθει η ανάκαμψη. Από την ανάπτυξή τους σε τίποτα δε θα ωφεληθούν οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο. Ποιες ανάγκες τους θα μπορούν να ικανοποιήσουν με μισθό 400 - 500 ευρώ; Η ζωή τους είναι ήδη κόλαση. Ούτε, βεβαίως, πρόκειται να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας σταθερές και μόνιμες έτσι που έστω να μετριάσει το οξύτατο πρόβλημα της ανεργίας, όπου η Ελλάδα έφτασε να είναι η δεύτερη χώρα μετά την Ισπανία στην Ευρωζώνη, με επίσημο ποσοστό ανέργων 20%.

Ποια η ανάπτυξη που υπόσχονται;

Ας δούμε μερικά έργα που έχουν ήδη εξαγγείλει ότι θα κάνουν, σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας στον αστικό Τύπο, με το σύνθημα ότι θα αλλάξει ο ενεργειακός χάρτης της χώρας, ενώ εμείς θα πληρώνουμε το πετρέλαιο και τη βενζίνη χρυσάφι. Εδωσαν τα κοιτάσματα χρυσού στον Εβρο στην καναδική «ΕΛΝΤΟΡΑΝΤΟ ΓΚΟΛΝΤ», που θα χρησιμοποιήσει 300 εργαζόμενους μόνο για το λίγο διάστημα της κατασκευής, ενώ οι μόνιμες θέσεις εργασίας θα είναι μόνο 200. Θα εγκαταστήσουν 12 φωτοβολταϊκά πάρκα στη Θεσσαλία, στη Στερεά και στη Δυτική Ελλάδα που θα δημιουργήσουν προσωρινά για τα έργα 360 θέσεις εργασίας και μόνο 160 θέσεις μόνιμες, δηλαδή εργάτες που θα εναλλάσσονται. Η «ΤΕΡΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΕΒΕ» κατασκευάζει συγκροτήματα αντλησοταμίευσης και αποθήκευσης ενέργειας στην Αιτωλοακαρνανία. Για την επιχείρηση αυτή θα δουλέψουν προσωρινά 842 για την κατασκευή και μετά μόνιμοι 50. Το αιολικό σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην Κρήτη θα χρησιμοποιήσει 1.500 εργαζόμενους για μικρό διάστημα για την κατασκευή και μόνιμες θέσεις εργασίας 50. Ο σταθμός ηλιακής ενέργειας στο Λασίθι θα χρησιμοποιήσει προσωρινά 650 θέσεις και μόνιμα 70. Είναι έργα εξαγωγής προς τη Γερμανία, όχι για το λαό. Θα κατασκευάσουν έργα υποδομής όχι βέβαια λαϊκές κατοικίες, λαϊκές κατασκηνώσεις, σχολεία, όχι αντισεισμικά και αντιπλημμυρικά έργα, αλλά αυτοκινητόδρομους για τη διακίνηση των εμπορευμάτων των κεφαλαιοκρατών και εμείς θα πληρώνουμε διόδια για 100 και βάλε χρόνια.
Οι εφοπλιστές κάνουν συνεχώς παραγγελίες νέων πλοίων, για μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου, σε Κίνα και Νότια Κορέα. Τι θα ωφελήσει το λαό, ακόμη και αν αξιοποιηθούν οι υδρογονάνθαρακες της χώρας με την εξόρυξή τους που θα γίνει από διεθνικούς μονοπωλιακούς κολοσσούς;
Αυτά τα παραδείγματα και μόνο φτάνουν για να δείξουν ότι όχι μόνο δε θα έρθουν καλύτερες μέρες για τους εργαζόμενους, αλλά μεγαλύτερη εκμετάλλευση, εξαθλίωση, ανεργία.
Βεβαίως, στο ζήτημα της ανάπτυξης η συζήτηση που έχει ξεκινήσει μπροστά και στις εκλογές συγκαλύπτει την ταξική ουσία του ζητήματος. Μπροστά στα λαϊκά στρώματα υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης. 'Η ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης ή συγκέντρωση δυνάμεων, λαϊκή κοινωνική συμμαχία, σύγκρουση με το κεφάλαιο για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Το ΚΚΕ λοιπόν έχει λύση για το λαό, έχει πρόταση διακυβέρνησης και εξουσίας. Και επιμένουμε να προβάλλουμε στην εργατική τάξη, στα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα ότι είναι αδύνατον να απαντήσουμε για το πώς θα βγουν από την οικονομική καπιταλιστική κρίση, πώς θα κερδίσουν ό,τι έχασαν, πώς θα ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, αν δεν ανοίξουμε το ζήτημα ποιος έχει την εξουσία και την ιδιοκτησία.

Κυβέρνηση με μονοπώλια ή εργατική λαϊκή εξουσία;

Το ΚΚΕ, λοιπόν, παλεύει για την εργατική λαϊκή εξουσία. Αυτή βεβαίως δεν μπορεί και δεν πρόκειται να έρθει με τις εκλογές. Αν αυτό ήταν δυνατό, οι αστοί θα τις καταργούσαν. Αξιοποιεί όμως και τις βουλευτικές εκλογές ως ένα μέτωπο της ταξικής πάλης και ζητάει από το λαό να το υπερψηφίσει, ώστε να εκφραστεί και στην κάλπη ένα ισχυρό πλήγμα στο σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτή η αποφασιστική ενίσχυση θα δυναμώσει την εργατική - λαϊκή πάλη μετά τις εκλογές, μέχρι να το ανατρέψει. Θα δυναμώσει τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, γιατί συμβάλλει στη συγκέντρωση δυνάμεων για τις επόμενες συγκρούσεις που έρχονται αμέσως μετά τις εκλογές, ο ανηλεής ταξικός πόλεμος του κεφαλαίου θα ενταθεί ενάντια στην εργατική τάξη, θα ενισχύσει την πορεία οργάνωσης της λαϊκής συμμαχίας, ορμητικής, η οποία θα καταφέρει και θα επιδιώξει να αποκρούσει τα νέα μέτρα που έρχονται και τα οποία θα είναι ακόμα χειρότερα από αυτά που γνώρισε με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, με συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και ως ένα σημείο και ΛΑ.Ο.Σ., θα ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Σ' αυτή την πορεία οι επερχόμενες εκλογές πρέπει να γίνουν αγωνιστικός σταθμός για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες που χτυπιούνται από τη σημερινή βάρβαρη πολιτική πολλαπλά, τους νέους που για πρώτη φορά πάνε στην κάλπη, ρίχνουν την πρώτη τους ψήφο. Τους λέμε να ρίξουν αποφασιστικά ψήφο στο ΚΚΕ, να μη σκοντάψουν πάνω σε παραπλανητικές προτάσεις των λεγόμενων «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, να μη σκορπίσουν τις ελπίδες τους δεξιά - αριστερά και τελικά περάσουν μια νέα απογοήτευση, που θα είναι ένα μεγάλο χτύπημα στην αποτελεσματικότητα των αγώνων. Να πάρουν υπόψη ότι η κρίση στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη θα βαθύνει, ότι τα επόμενα χρόνια η ΕΕ δεν πρόκειται να είναι όπως είναι τώρα, θα μικρύνει, θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στους λαούς και επομένως ο λαός πρέπει να χειραφετηθεί από τους μονοδρόμους της ΕΕ, από τους μονοδρόμους της ανάπτυξης με μπροστάρηδες τους ιδιοκτήτες του κεφαλαίου, τα μονοπώλια σε βάρος του λαού.
Παραπλανούν αυτοί που θέλουν κυριολεκτικά να πατήσουν πάνω στη δικαιολογημένη λαϊκή αγανάκτηση, προβάλλουν δήθεν εύκολες λύσεις. Οι λύσεις για το λαό δεν είναι ποτέ εύκολες. Η λύση όμως που προτείνει το ΚΚΕ είναι και λαϊκή και φιλεργατική και ρεαλιστική, γιατί ακριβώς συμφέρει το λαό και εξαρτάται από το λαό να γίνει πραγματικότητα. Χωρίς ισχυρό εργατικό ταξικό κίνημα, συμμαχία του εργατικού κινήματος με τα λαϊκά στρώματα, χωρίς ισχυρό ΚΚΕ, τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα μετά τις εκλογές.
Πανίσχυρο ΚΚΕ από τις εκλογές σημαίνει ενίσχυση της ταξικής πάλης, ενίσχυση στις εργατικές, τις λαϊκές συνειδήσεις του αντικαπιταλιστικού, αντιμονοπωλιακού δρόμου ανάπτυξης, ενίσχυση της λαϊκής κοινωνικής συμμαχίας για την εργατική λαϊκή εξουσία. Το ΚΚΕ παλεύει για να κατακτήσει η εργατική τάξη την εξουσία που θα την ασκήσει σε όφελος όλου του λαού, αφού θα απελευθερώσει από την εκμετάλλευση και τους φτωχούς αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους.

Τι θα κάνει και πώς θα λειτουργεί η εργατική λαϊκή εξουσία

Μόνο μια εργατική λαϊκή εξουσία, που θα κάνει κοινωνική ιδιοκτησία όχι μόνο τη σημερινή κρατική ιδιοκτησία, αλλά και τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα εργοστάσια, μπορεί να οργανώσει με κεντρικό σχεδιασμό την παραγωγή, ώστε: Να αξιοποιούνται στο έπακρο οι παραγωγικές δυνατότητες για να καλύπτονται οι λαϊκές ανάγκες και να μειωθεί ή και να εξαλειφθεί σε ορισμένους τομείς η εξάρτηση από εισαγωγές.
Στη λαϊκή εξουσία θα υπάρχει εργατικός λαϊκός έλεγχος. Δεν μπορεί να είναι - και το ΚΚΕ δεν θέλει να είναι - μια εξουσία των επάνω, έχουμε πάρει την πείρα, και την αρνητική και τη θετική του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε. Πρέπει η εξουσία να ασκείται από τα κάτω προς τα πάνω. Για παράδειγμα, ο βουλευτής θα εκλέγεται από το εργοστάσιο, από τον παραγωγικό χώρο. Θα εκλέγεται από το συνεταιρισμό, αν είναι ο αγροτικός. Θα εκλέγεται από τους συνταξιούχους, αν μιλάμε για τους συνταξιούχους. Θα εκλέγεται από το πανεπιστήμιο, αν μιλάμε για εκπροσώπηση φοιτητών. Και από την ίδια την ανάπτυξη της χώρας, η μεγάλη πλειοψηφία θα είναι εργάτες βουλευτές, που θα ελέγχονται στο χώρο τους και θα ανακαλούνται από το χώρο τους, όχι κάθε τέσσερα χρόνια. Και που θα τους εκλέγουν οι εργάτες, γιατί τους θεωρούν τους καλύτερους. Θα δουλεύουν στην παραγωγή και μετά θα κάνουν τα βουλευτικά τους καθήκοντα και θα πληρώνονται το ίδιο με τους εργάτες που δεν είναι βουλευτές. Θα απαλλαγούν από την εργασία τους μόνο αυτοί που θα απασχολούνται στα κεντρικά κυβερνητικά όργανα της λαϊκής εξουσίας. Η εργατική, λαϊκή εξουσία θεσμοθετεί και παίρνει πρακτικά μέτρα ώστε να εξασφαλίζεται η άσκηση του εργατικού και γενικότερα κοινωνικού ελέγχου, η ανεμπόδιστη άσκηση κριτικής σε αποφάσεις και χειρισμούς που εμποδίζουν την ανάπτυξη και ενίσχυση της λαϊκής οικονομίας. Είναι ζωτική ανάγκη να καταγγέλλονται πάσης φύσεως και προέλευσης αυθαιρεσίες, γραφειοκρατία ή άλλα αρνητικά φαινόμενα.
Τι μπορεί να κάνει ο κεντρικός σχεδιασμός; Να σχεδιάζει την αξιοποίηση για ανάπτυξη όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας ώστε να αναπτύσσονται όλοι οι κλάδοι της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας που μπορεί να αναπτύξει η Ελλάδα. Να παράγει και να κατανέμει τα αναγκαία μέσα παραγωγής σ' αυτούς τους κλάδους. Να εκπαιδεύει και να μορφώνει το αναγκαίο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό για την ανάπτυξη της παραγωγής. Να φροντίζει την κατανομή των παραγόμενων προϊόντων για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Να κατανέμει πόρους από την ανάπτυξη για τη δωρεάν ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Πολιτισμό, Αθλητισμό, σε έργα υποδομής όπως αντισεισμική, αντιπλημμυρική προστασία και λαϊκή κατοικία. Να αναπτύσσει την έρευνα και την επιστήμη με βάση τις λαϊκές ανάγκες προκειμένου να αναπτύσσονται γοργά οι παραγωγικές δυνάμεις ώστε να μπορούν να ικανοποιούνται οι ολοένα αυξανόμενες λαϊκές ανάγκες. Μόνο η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής παρέχει αυτή τη μοναδική δυνατότητα να διαμορφωθεί κεντρικός σχεδιασμός για την αξιοποίηση και κατανομή όλου του ανθρώπινου δυναμικού, για να εκμηδενισθεί η ανεργία. Και βεβαίως η παραγωγή θα αναπτύσσεται σε ολοένα και μεγαλύτερη κλίμακα, αξιοποιώντας την έρευνα, την επιστήμη, την τεχνική για τη συνεχή ανάπτυξη των μέσων παραγωγής και της παραγωγικότητας της εργασίας. Αυτό το όφελος θα εκφράζεται και με τη μείωση του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και την αύξηση του ελεύθερου, ώστε η εργατική τάξη να μπορεί να ξεκουράζεται, να αθλείται, να απολαμβάνει τα έργα όλων των μορφών καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά πάνω απ' όλα να ασκεί εξουσία, τον εργατικό έλεγχο, να ασχολείται οργανωμένα ενεργά με την πολιτική και την οικοδόμηση της δικής της κοινωνίας.

Για το σάπιο επιχείρημα ότι δεν παράγουμε

Μας λένε ότι αυτά δε μπορούν να εφαρμοστούν γιατί η εργατική εξουσία δεν θα έχει πόρους, λεφτά, πού θα τα βρει; Τους απαντάμε: Θα εξοικονομήσει σημαντικούς πόρους που σπαταλιούνται σήμερα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της εξουσίας των μονοπωλίων. Θα καταργήσει το κέρδος των καπιταλιστών που σημαίνει την κλοπή της δουλειάς των εργαζομένων. Η δουλειά τους θα είναι σε όφελος όλων. Τα υπέρογκα κέρδη που βγάζει σήμερα το κεφάλαιο θα διατίθενται σε όφελος ολόκληρης της κοινωνίας για να αναπτύσσεται η παραγωγή για την κάλυψη όλων των λαϊκών αναγκών. Θα δίνεται χρήμα για τη συνεχή ανάπτυξη της παραγωγής και θα αξιοποιούνται για τη δημιουργία υποδομών για το λαό, για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών σε δωρεάν παροχή Υγείας - Πρόνοιας, Παιδείας, Πολιτισμού κλπ. Δε θα υπάρχουν οι επιδοτήσεις στο κεφάλαιο για να κάνει επενδύσεις που αδειάζουν τα κρατικά ταμεία. Θα διαγραφεί το δημόσιο χρέος. Θα καταργήσει τις στρατιωτικές δαπάνες για τα σχέδια του ΝΑΤΟ (π.χ. αποστολές στο Κόσσοβο, στο Αφγανιστάν).
Η παραγωγικότητα της εργασίας θα ανέβει με την αξιοποίηση των τεχνολογιών και με τη συμμετοχή του λαού στον εργατικό έλεγχο.
Λένε ακόμη: Τι μπορεί να παράγει η Ελλάδα; Μπορεί να αναπτύξει βιομηχανία και αγροτική οικονομία ώστε να καλύπτει κάποιες ανάγκες που σήμερα καλύπτονται από εισαγωγές;
Στην Ελλάδα μπορούμε να παράγουμε τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προϊόντων που εισάγουμε. Μπορούμε να παράγουμε τα πάντα σε αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα και να εξάγουμε κιόλας. Αυτό γινόταν πριν την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, τη μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ενωση. Μπορεί, ακόμα, παράγοντας αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα, να αναπτύξει ακόμη περισσότερο την ήδη μεγάλη βιομηχανία τροφίμων, άρα λύνει το διατροφικό πρόβλημα, ενώ μπορεί να αναπτύξει βιομηχανία και άλλων προϊόντων, κλωστοϋφαντουργικών, δέρματος κλπ., που είχε αλλά συρρικνώθηκε λόγω ανταγωνισμού με Κίνα, Ινδία.
Τώρα π.χ. μπορούμε να παράγουμε ζάχαρη που να καλύπτει όλες τις ανάγκες, αλλά εισάγουμε ζάχαρη. Στη λαϊκή οικονομία θα αναπτύσσεται παραγωγή τεύτλου και η βιομηχανία ζάχαρης. Η κρατική βιομηχανία παραγωγής καλλιεργητικών εφοδίων, μηχανών, λιπασμάτων (π.χ. τώρα κλείνει και το τελευταίο εργοστάσιο στην Καβάλα), αρδευτικών και άλλων υποδομών, θα προμηθεύει τους αγρότες με λιπάσματα, σπόρους και άλλα εφόδια που τώρα εισάγονται και τα πληρώνουν πανάκριβα.
Η Ελλάδα έχει επίσης αναξιοποίητο ορυκτό πλούτο, απαραίτητη προϋπόθεση για ανάπτυξη της βιομηχανίας. Εχει βωξίτη που μπορεί να αναπτύξει τη βιομηχανία κάθε προϊόντος που έχει ως πρώτη ύλη το αλουμίνιο. Εχει νικέλιο, που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ανθεκτικών κραμάτων με χάλυβα. Εχει ψευδάργυρο, χρυσό. Εχει λευκόλιθο, μάρμαρο, που λόγω της ποιότητάς του είναι περιζήτητο στη διεθνή αγορά. Εχει ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία που τώρα τη στραγγαλίζουν, αμυντική βιομηχανία. Μέχρι βιομηχανία αμαξωμάτων είχε κάποτε η Ελλάδα, μέχρι κατασκευή πετρελαιοκινητήρων έκανε (Μαλκότσης). Τα καράβια θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία στην υπηρεσία των αναγκών του λαού. Και η κατασκευή τους και η επισκευή τους θα δώσουν ώθηση και ανάπτυξη στα ναυπηγεία που επίσης θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία. Το ίδιο ισχύει και για εργοστάσια που κλείνουν λόγω κρίσης.
Εχει λιγνίτη για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει τεράστιο υδάτινο δυναμικό για την παραγωγή επίσης ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Βόρειο Αιγαίο, στη λεκάνη της Ρόδου, νότια της Κρήτης, στο Ιόνιο και τον Πατραϊκό κόλπο. Υπάρχει υψηλό αιολικό δυναμικό και πηγές γεωθερμίας, ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου. Εχει ήδη αναπτυγμένη βιομηχανία χάλυβα, σιδήρου, χαλκού, αμυντική βιομηχανία, βιομηχανία πλαστικών, παραγωγής τσιμέντου και άλλων οικοδομικών υλικών. Εχει επίσης αναπτύξει τις νέες τεχνολογίες και την πληροφορική (π.χ. Ιντρακόμ). Επίσης η μηχανοποίηση του κλάδου των κατασκευών μπορεί να καλύψει γενικά τις ανάγκες κατασκευής δημόσιων έργων - κατασκευών. Εχει επίσης δάση για ξυλεία και βιομηχανία ξύλου.
Η Ελλάδα διαθέτει έμπειρο και πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση και πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό. Διαθέτει δυνατότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών.
Επομένως, μόνο με εργατική εξουσία και λαϊκή οικονομία μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη δίχως κρίσεις και ευημερία του λαού. Αξίζει στις εκλογές οι εργαζόμενοι με την ψήφο τους να συμβάλουν στην ισχυροποίηση αυτής της προοπτικής με πανίσχυρο ΚΚΕ.

Ποια ανάπτυξη;

Οταν οι ηγεσίες των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, μπροστά στις εκλογές, λένε πως μετά τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις έρχεται η ανάπτυξη, ποια ανάπτυξη εννοούν; Εχει συμφωνηθεί, είπαν, μέσω της χρηματοδότησης προγραμμάτων από τα ευρωπαϊκά κονδύλια του ΕΣΠΑ, να δοθούν περίπου 20 δισ. μέχρι το 2013 για χρηματοδότηση μεγάλων έργων, κυρίως στους τομείς των μεταφορών (ολοκλήρωση μεγάλων οδικών αξόνων) και της ενέργειας (πρόγραμμα «Ηλιος», ιδιωτικές επενδύσεις στην ηλεκτρική ενέργεια κ.ά.). Τα κεφάλαια θα τα καρπωθούν μεγάλοι κατασκευαστικοί όμιλοι, οι οποίοι στη συνέχεια θα εξασφαλίσουν κέρδη, πουλώντας ακριβά στα λαϊκά στρώματα υπηρεσίες, ενέργεια κ.ά. Την ενέργεια επίσης θα την εξάγουν. Αυτή η «ανάπτυξη» δεν έχει σχέση με την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, ούτε αποτελεί - όπως την εμφάνισε η κυβερνητική προπαγάνδα - το «αντίβαρο» στα σκληρά αντεργατικά μέτρα των μνημονίων. Αυτή η ανάπτυξη θα γίνει πάνω στα συντρίμμια των εργασιακών δικαιωμάτων. Ποιες ανάγκες θα μπορούν να ικανοποιήσουν οι εργαζόμενοι με μισθό 500 ευρώ, οι νέοι εργαζόμενοι με 400 ευρώ; Ούτε, βεβαίως, πρόκειται να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας σταθερές και μόνιμες έτσι που έστω να μετριάσει το οξύτατο πρόβλημα της ανεργίας.

Στο ζήτημα της ανάπτυξης έχει ξεκινήσει ήδη μπροστά και στις επερχόμενες εκλογές αυτή η συζήτηση που συγκαλύπτει την ταξική ουσία του ζητήματος. Μπροστά στα λαϊκά στρώματα υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης. Αυτός της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που βιώνουν και ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ, της λαϊκής εξουσίας που αμφισβητεί τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και αναδεικνύει την ανάγκη ο κοινωνικός πλούτος να γίνει λαϊκή περιουσία. Τα κόμματα της πλουτοκρατίας ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, τα διάφορα λεγόμενα «αντιμνημονιακά» κόμματα, που μιλάνε περί «υγιούς καπιταλιστικής ανάπτυξης χωρίς λαμόγια και διαφθορά», περί «επαναδιαπραγμάτευσης με την ΕΕ και την τρόικα» ή περί «αριστερής διαχείρισης» προσπαθούν με διαφορετική διαχείριση να πείσουν ότι μπορούν και οι καπιταλιστές να είναι ευχαριστημένοι και οι εργάτες και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Παραμύθια. Ο καπιταλισμός ό,τι είχε να δώσει στο παρελθόν το έδωσε και ιδιαίτερα στην περίοδο που υπήρχε το πραγματικό αντίπαλο δέος, οι σοσιαλιστικές χώρες. Σήμερα παίρνει πίσω ό,τι κατάκτηση είχαν καταφέρει με αγώνες και αίμα οι εργαζόμενοι. Στην Ελλάδα, που είναι ενταγμένη στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, γιατί αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Ελλήνων κεφαλαιοκρατών, η κρίση τσακίζει πρώτα και κύρια τα λαϊκά στρώματα. Το ΚΚΕ αποκάλυψε στο λαό - και επιβεβαιώθηκε στη ζωή - τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης. Του είπε ότι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης τον έφερε εδώ και όχι κάποιοι κακοί πολιτικοί ή οι «κακές αγορές και οι τράπεζες που επικράτησαν της πολιτικής», όπως λένε διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις.

Ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, που προτείνει το ΚΚΕ, σημαίνει ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, όχι απλά αλλαγή κυβέρνησης ή αστικής διαχείρισης. Σημαίνει η εξουσία να περάσει στην εργατική τάξη, που θα απελευθερώσει από την εκμετάλλευση του κεφαλαίου και τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες. Είναι ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, του πανεθνικού σχεδιασμού με εργατικό έλεγχο που μπορεί να δώσει εξασφαλισμένη εργασία για όλους. Σύγχρονη εντελώς δωρεάν Παιδεία, Υγεία και Περίθαλψη, Πολιτισμό και Αθλητισμό. Εξασφαλισμένη στέγη, υγιεινό περιβάλλον, δικαίωμα στην αναψυχή. Μπορεί να αξιοποιήσει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Αυτό σημαίνει να μπορεί να παράγει η χώρα μας καλά και φτηνά αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα, περιορίζοντας τις σημερινές εισαγωγές. Να μπορεί να αναπτύξει κλάδους ή τομείς, που οι καπιταλιστές δεν αναπτύσσουν γιατί δεν βγάζουν κέρδος (αντισεισμική, αντιπλημμυρική προστασία). Μπορεί να αξιοποιήσει τον τεράστιο ορυκτό πλούτο που διαθέτει, τα ενδεχόμενα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, το βωξίτη, απαραίτητο για προϊόντα αλουμινίου, το νικέλιο, το χρυσό, το λιγνίτη για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, το υδάτινο και αιολικό δυναμικό.

Μόνο που όλα αυτά σήμερα είναι στα χέρια των καπιταλιστών και των μονοπωλίων. Αυτό στερεί από το λαό τη δυνατότητα να βάλει την παραγωγή και την οικονομία στην υπηρεσία της ικανοποίησης των δικών του σύγχρονων αναγκών, της δικής του ευημερίας που μπορεί να εξασφαλιστεί στον 21ο αιώνα, σύμφωνα με τις μεγάλες τεχνολογικές δυνατότητες και την ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας. Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης δεν μπορεί να προέλθει από τις εκλογές, μπορεί όμως ο λαός να τον δυναμώσει με την ψήφο του, με δραστική αποδυνάμωση των αστικών κομμάτων και πανίσχυρο ΚΚΕ. Για να δυναμώσει το εργατικό, λαϊκό κίνημα, να βάζει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να γίνεται πιο ικανό στις συγκρούσεις που έρχονται από τον πόλεμο του κεφαλαίου, να συγκεντρώνονται κοινωνικές λαϊκές δυνάμεις που θα συγκρούονται με τα μονοπώλια μέχρι την ανατροπή τους. Η συμπόρευση των λαϊκών ανθρώπων με το ΚΚΕ και στην κάλπη είναι όπλο στο λαϊκό κίνημα και δυνάμωμα του άλλου δρόμου ανάπτυξης.

Οι εργάτες έχουν το δικό τους κόμμα!

Μπορούν και πρέπει οι εργάτες να ψηφίζουν τα ίδια κόμματα με τ' αφεντικά; Να ψηφίζουν αστικά κόμματα όπως ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ή άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου; Μα έτσι σκορπούν τις ελπίδες τους δεξιά - αριστερά και τελικά απογοητεύονται. Το λέμε γιατί τώρα στις εκλογές εντείνεται η προπαγάνδα για να εγκλωβιστούν λαϊκές δυνάμεις σε ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ή η αντίδραση και η οργή τους απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική να μην εκφραστεί με ουσιαστικό τρόπο, αλλά να καναλιζαριστεί σε «λύσεις» κομμάτων που η στρατηγική τους δεν είναι αντίθετη στο σύστημα. Θέλουν να συσκοτίσουν ότι, δηλαδή, κάθε κόμμα υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα συγκεκριμένης τάξης. Επιδιώκουν να κρύψουν πως υπάρχουν κόμματα που υπηρετούν τα μονοπώλια και την πλουτοκρατία. Κόμματα, που θέλουν μια «καλύτερη διαχείριση» του καπιταλισμού που αναπαράγει εξαθλίωση και φτώχεια. Πως υπάρχει  το κόμμα της εργατικής τάξης, που έχει στρατηγική να πάρουν οι εργάτες την εξουσία σε όφελος του λαού.

Οπως στην παραγωγική διαδικασία, στο εργοστάσιο, εργάτες και εργοδότες έχουν εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα, έτσι και στην πολιτική τα συμφέροντά τους είναι διαφορετικά. Δε συναντούνται σε κανένα σημείο. Αυτοί που νομοθέτησαν μειώσεις μισθών, μείωση των αποζημιώσεων, αυτοί που εκτίναξαν την ανεργία στα ύψη, αυτοί που λένε στους εργάτες να δουλεύουν για τρεις μήνες και μετά να μένουν άνεργοι, αυτοί που χαρατσώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά, αυτοί που συντρίβουν τα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων, υπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Η εργατική τάξη πρέπει να σκεφτεί, ιδιαίτερα σε αυτές τις εκλογές, κι ενώ ξεδιπλώνεται η μεγαλύτερη αντεργατική επίθεση, αν έχει το δικαίωμα να ψηφίσει αυτούς που είναι ταγμένοι στο να «μαυρίσουν» τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους.

Τα κόμματα αυτά υπηρετούν συμφέροντα αντίθετα απ' τα συμφέροντα των εργατών - κι αυτό σήμερα είναι πιο φανερό από ποτέ. Οι εργοδότες, η πλουτοκρατία συνολικά, έχει κάθε δικαίωμα να ψηφίσει κόμματα που υμνούν την «ανταγωνιστικότητα». Διότι «ανταγωνιστικότητα» σημαίνει να πέσουν κι άλλο τα μεροκάματα, αφού μόνο έτσι θα μπορέσει η εργοδοσία να αναπληρώσει ένα μέρος απ' τη χασούρα που έχει λόγω της κρίσης. Οι εργοδότες έχουν κάθε συμφέρον να υμνούν το «ρεαλισμό» που επικαλούνται το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και τα «νέα» κόμματα που βγήκαν απ' τα «γεννοφάσκια» τους και όσα είναι πιστά στον ευρωμονόδρομο. Διότι το «εφικτό» και «ρεαλιστικό», για το οποίο μιλάνε, έχει για «θεό» του τα κέρδη των επιχειρήσεων.

Ας σκεφτούν οι εργαζόμενοι, τι κοινό έχουν με όλα αυτά; Αν αυτοί επικαλούνται το «ρεαλισμό» των επιχειρηματικών κερδών, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να σκεφτούν το ρεαλισμό του πόσου πλούτου παράγουν και πόσος πλούτος τσεπώνεται από λίγους μεγαλοεπιχειρηματίες. Οι εργάτες δεν έχουν κανένα λόγο να βρεθούν στα ίδια κόμματα με τα κόμματα - υπηρέτες των μονοπωλίων. Αυτά ανήκουν στους πλουτοκράτες - αυτοί ας τα ψηφίσουν. Δεν έχουν κανένα λόγο να στηρίξουν τα κόμματα που στηρίζουν την Ευρωπαϊκή Ενωση, διότι όλα όσα εφαρμόζονται σήμερα είναι πολιτική της ΕΕ και των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Οι εργάτες έχουν το δικό τους κόμμα που έχει συγκεκριμένη στρατηγική όχι μόνο για την έξοδο από την κρίση, αλλά για να μπορούν οι εργάτες, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, να χαίρεται τον πλούτο που παράγει.

Η πτώση και η άνοδος του κ. Γκρόσαπ

Η ιστορία ενός εργάτη στις ΗΠΑ κατά την κρίση του 1929, όπως καταγράφεται στο βιβλίο «Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ» των Ρ. Μπόγιερ και Χ. Μόρε

...«Στην αρχή ο κάθε άνθρωπος βρέθηκε μόνος, σιωπηλός στο σπίτι του, προσπαθούσε να κρύψει την ανεργία και τη φτώχεια του, σα να ήταν κάποια ντροπιαστική αρρώστια. Αντίθετα με τον τυφώνα, οι καταστροφές της οικονομικής κρίσης δεν έγιναν άμεσα αντιληπτές, γιατί δεν κάλυπταν μια ορισμένη περιοχή. Αντίθετα, η κρίση βρισκόταν παντού και, για πολύν καιρό δεν παρουσιαζόταν τίποτε το ασυνήθιστο. Πίσω όμως από τις κρύες και ανέκφραστες προσόψεις των λαϊκών πολυκατοικιών, των μονοκατοικιών και των διαμερισμάτων, κρυμμένοι από τη δημόσια θέα άντρες και γυναίκες έδιναν τον αγώνα τους, μόνοι στην αρχή, θεωρώντας την καταστροφή σαν προσωπική τους ευθύνη, ενώ μέσα τους υψωνόταν ένας φοβερός πανικός.

Τέτοια ήταν η περίπτωση του Πίτερ Γκρόσαπ, ενός ψηλού, λεπτού πενηνταπεντάχρονου άντρα με λευκό, όλο γωνίες, πρόσωπο, που δεν του άρεσε να μιλάει πολύ. Είχε δουλέψει σαν ειδικευμένος επιπλοποιός επί είκοσι έξι χρόνια στη βιομηχανία επίπλων Τόντι σε μια μεσοδυτική πόλη 300.000 κατοίκων. Μέχρι την ημέρα της απόλυσής του, την 1η του Γενάρη 1930, αντιμετώπιζε τον εαυτό του και τη ζωή με ήρεμη ικανοποίηση. Αγαπούσε αυτά που είχε. Αγαπούσε το σπίτι του, για το οποίο χρωστούσε μόνο 1.800 δολάρια από την πρώτη υποθήκη, αγαπούσε τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά του. Η δεκαεφτάχρονη Μαίρη φοιτούσε στην Ακαδημία Σέικρεντ Χαρτ και ο δεκαεννιάχρονος Τζορτζ τέλειωνε τον πρώτο χρόνο στο πανεπιστήμιο της πολιτείας.

Η καλύτερή του ώρα ήταν όταν καθόταν στην πολυθρόνα του μετά το δείπνο. Δε μιλούσε πολύ. Ανοιγε την Ντέιλι Ρέκορντ και διάβαζε, ακούγοντας ταυτόχρονα ραδιόφωνο. Του άρεσε ο Κάμερον στην "ώρα του Φορντ". Τα λόγια του είχαν νόημα.

Ενας άνθρωπος βγάζει όσα ακριβώς κερδίζει από τη δουλειά του. Στη ζωή, δεν παίρνεις τίποτα περισσότερο απ' όσα προσφέρεις. Μετά από τέτοιες σκέψεις έριχνε μια ματιά στη Φάνι στην κουζίνα, που συνήθως φορούσε το γκρι πουλόβερ της. Εκείνη, όταν τέλειωνε το πλύσιμο των πιάτων, καθόταν για λίγο δίπλα του στη μικρή δερμάτινη καρέκλα που ταίριαζε με την πολυθρόνα του. Μερικές φορές ο Πίτερ έπιανε τα σκληρά από τις δουλειές χέρια της και τα γύριζε για να δει το απλό δαχτυλίδι, τη βέρα που της είχε χαρίσει είκοσι ένα χρόνια πριν. Του άρεσε αυτό το δαχτυλίδι.

Ετσι περνούσαν τα βράδια πριν απολυθεί, την Πρωτοχρονιά του 1930. Δεκαοκτώ μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του 1931, τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Ο κ. Γκρόσαπ καθόταν στην πολυθρόνα του όλη τη μέρα και έφερνε τα γεγονότα στο μυαλό του, για να δει πού είχε κάνει λάθος. Ισως αν είχε γίνει ηλεκτρολόγος μηχανικός, ή κάποιο άλλο επάγγελμα του μέλλοντος, τα πράγματα να μην έπαιρναν αυτήν την τροπή.

Δεν ήταν και τόσο άσχημα στην αρχή. Κάποτε - κάποτε έβγαινε από το σπίτι ντυμένος με τα καλά του και περπατούσε γρήγορα στητός και με πολυάσχολο ύφος σαν να βιαζόταν να προλάβει κάποιο επαγγελματικό ραντεβού. Πάντοτε, όμως, κατέληγε στο πάρκο.

"Κάτι θα γίνει", έλεγε στη γυναίκα του, "το λέει κι ο ίδιος ο Πρόεδρος"...

Οταν απολύθηκε είχε στη Φερστ Νάσιοναλ Μπανκ 312,62 δολάρια. Ρευστοποίησε και ένα ασφαλιστήριο 5.000 δολαρίων και πήρε 1.900 δολάρια. Αν δεν υπήρχαν οι δόσεις της υποθήκης, που ήταν 58,50 δολάρια το μήνα, τα λεφτά θα κρατούσαν περισσότερο.

Με μεγάλη λύπη αποχωρίστηκε το ρολόι του, και ακόμα έκανε τη γνώριμη κίνηση για να το αγγίξει. Αυτό τον έκανε να νιώθει ένα αίσθημα κενού, όμοιο με της τσέπης του, όταν έβαζε το χέρι για να βρει κάτι που δεν ήταν στη θέση του. Το είχε δώσει μόνο για 15 δολάρια και η Φάνι είχε δώσει τη βέρα της για ακόμα λιγότερα. "Προσπαθείς να με γελοιοποιήσεις και έβαλες ενέχυρο τη βέρα σου;" τη ρώτησε. "Θες να μου πεις ότι θα ήθελες να είχες παντρευτεί κάποιον άλλο;" Εκείνες τις μέρες γινόταν έξω φρενών με το παραμικρό, όπως όταν τον ρώτησε γιατί δεν πήγαινε μια βόλτα και αυτός άρχισε να βρίζει λέγοντας πως δεν μπορούσε να μείνει κάποιος σπίτι του, χωρίς ν' αρχίσουν να του λεν να φύγει.

Ισως, αν είχε διαλέξει να δουλέψει στο ραδιόφωνο τα πράγματα να μην έρχονταν έτσι, σκεφτόταν ο κ. Γκρόσαπ, ενώ καθόταν στην πολυθρόνα του και κοιτούσε τον απέναντι τοίχο. Ακουγε τη γυναίκα του που πηγαινοερχόταν στην κουζίνα, κάνοντας μικρούς θορύβους σαν του ποντικού, σαν να φοβόταν μήπως κάποιος δυνατότερος θόρυβος τον ενοχλήσει. Το σπίτι ήταν πολύ ήσυχο. Τα δύο παιδιά είχαν φύγει.

Ο Τζορτζ αναγκάστηκε να παρατήσει το πανεπιστήμιο. Πρώτα πήγε στο Σικάγο, μετά στο Σεν Λιούις και το Ντάλας ψάχνοντας για δουλειά. Μακάρι η Φάνι να μην ανησυχούσε τόσο πολύ γι' αυτόν. Δε θα έπεφτε δα κι από το τρένο. Την τελευταία φορά που είχαν νέα του, βρισκόταν στο Σαν Ντιέγκο, όπου είχε πάει με οτοστόπ από το Ντάλας. Του έλειπε η κόρη του, η Μαίρη. Είχε παντρευτεί. Ο κ. Γκρόσαπ δε συμπαθούσε τον άντρα της Μαίρης. Μερικές φορές φοβόταν ότι είχε φύγει από το σπίτι μόνο και μόνο για να διευκολύνει την κατάσταση. Δεν υπήρχαν λεφτά και ο άντρας του σπιτιού καθόταν χωρίς να κάνει τίποτα.

Τους τελευταίους έξι μήνες έρχονταν ειδοποιήσεις από την τράπεζα για τις καθυστερημένες δόσεις της υποθήκης. Μέρα με τη μέρα. Μέρα με τη μέρα. Δεν άφηνε τον εαυτό του να αποτελειώσει τη σκέψη. Η Ρέκορντ, φυσικά, είχε δίκιο όταν έλεγε ότι κανένας άνθρωπος που πήγαινε μπροστά, κανένας με εφευρετικό και τολμηρό πνεύμα δεν απευθυνόταν στην Πρόνοια.

Η χειρότερη εμπειρία του ήταν όταν πήγε στο γραφείο Πρόνοιας της περιφέρειας. Αναγκάστηκε να περιμένει στην ουρά μαζί με μαύρους, αλλοδαπούς και άλλους τόσο κουρελιασμένους που δεν αποκλείεται να ήταν αλήτες. Εκείνος ήταν φορολογούμενος Αμερικανός πολίτης και δεν πίστευε στις ελεημοσύνες. Ηταν, φυσικά, και μέλος της AFL (σ.δ. συνομοσπονδία των επίσημων συνδικάτων στις ΗΠΑ), μα ούτε και σ' αυτήν πίστευε.

Τέλος πάντων, ποτέ δεν θα πήγαινε εκεί, αν δεν πεινούσε αυτός και η Φάνι.

Προσπάθησε να εξηγήσει στην κοινωνική λειτουργό ότι η δική του περίπτωση ήταν διαφορετική. Δεν ήταν αλήτης. Οταν μπορούσε να σταθεί ξανά στα πόδια του... τότε όμως η υπάλληλος χαμογέλασε κουρασμένα με φιλικό ύφος, που όμως φάνηκε κοροϊδευτικό στον κ. Γκρόσαπ, και φώναξε: "Ο επόμενος!". Ηταν δύσκολο να ζήσουν δύο άνθρωποι με 12 δολάρια το μήνα...

Αν δανειζόταν χρήματα για να ξοφλήσει την υποθήκη; Τηλεφώνησε στην τράπεζα. Του είπαν ότι ήταν ήδη αργά. Η υπόθεση βρισκόταν στα δικαστήρια και αναμενόταν η απόφαση.

Η γυναίκα του στεκόταν στην πόρτα της κουζίνας. Εκανε πως δεν την είδε.

"Πίτερ", του είπε, "πρέπει να σου μιλήσω".

Δεν γύρισε να την κοιτάξει. Δεν είχαν τίποτα να πουν.

"Πίτερ, πρέπει να κάνουμε κάτι!"

"Να κάνουμε; Νομίζεις ότι κάθομαι γιατί μου αρέσει;"

Ενα τρεμούλιασμα φάνηκε στο στόμα της Κας Γκρόσαπ. "Πίτερ, ποτέ δεν μου μιλούσες με αυτό τον τρόπο".

Την κοίταξε. Εκείνη συνέχιζε να τον κοιτά σταθερά. "Μιλούσα με την κα Φλάερτι δίπλα. Λέει πως αν πας στο Συμβούλιο Ανέργων στην οδό Σπίερ, δε θα μας κάνουν έξωση".

Ο κ. Γκρόσαπ δοκίμασε ειλικρινή έκπληξη.

"Να πάω σ' αυτή τη φωλιά των κομμουνιστών; Καλύτερα να πεθάνω!".

"Η Κα Φλάερτι είναι μέλος. Πρέπει κάτι να κάνουμε. Ο σερίφης θα 'ρθει όπου να 'ναι". Μέσα στην έξαψή του ο κ. Γκρόσαπ σηκώθηκε από την πολυθρόνα του και στάθηκε με μεγαλοπρέπεια.

"Η Ρέκορντ λέει ότι αυτοί οι τύποι είναι κομμουνιστές!" "Μπορεί να μου πάρουν το σπίτι", είπε και η φωνή του έσπασε απότομα, "μα εγώ δεν ζητάω βοήθεια από κομμουνιστές!"...

Εφτασαν την επόμενη μέρα. Ο κ. Γκρόσαπ δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Ακόμα και όταν τα βαριά τους βήματα αντηχούσαν μέσα στο σπίτι, όταν κατέβασαν τα κρεβάτια και έβγαλαν τον παλιό καναπέ στο δρόμο, ακόμα και τότε δεν μπορούσε να το πιστέψει. Τον λήστευαν και ήταν μόνος. Δεν υπήρχε κανείς να τον βοηθήσει. Δεν υπήρχε αστυνομία για να της τηλεφωνήσει, γιατί αυτή η ίδια τον πετούσε στο δρόμο. 'Η, τουλάχιστον, οι βοηθοί του σερίφη.

Η κα Γκρόσαπ στεκόταν στην κουζίνα μαζεμένη σε μια γωνιά για να μην εμποδίζει, με πρόσωπο σοβαρό και γερασμένο. Ο κ. Γκρόσαπ ακολουθούσε τους σερίφηδες σαν σκιά μέσα έξω πιάνοντας τα έπιπλα που φοβόταν ότι θα πέσουν ή θα γρατσουνιστούν. Εξω στο δρόμο στάθηκε ζαλισμένος δίπλα στην περιουσία του που κάποτε του έδινε δύναμη και σιγουριά, το ψυγείο, το "Ατγουοτερ Κεντ", τα κατσαρολικά, τη φωτογραφία από το γάμο τους, την κορνιζαρισμένη φωτογραφία του Τζορτζ με την ομάδα του μπέιζμπολ στο γυμνάσιο, τα κρεβάτια και τα στρώματα όπου κοιμούνταν, τα πιάτα όπου έτρωγαν. Ενας σερίφης εξέταζε προσεκτικά τα καλά σεντόνια της κας Γκρόσαπ. Οι γείτονες στέκονταν γύρω από τον κ. Γκρόσαπ, αλλά εκείνος δεν ήταν σε θέση να νιώσει τη συμπόνια τους, ούτε και να καταλάβει τι συνέβαινε.

Δύο αστυνομικοί έβγαζαν από την πόρτα την πολυθρόνα του. Την κουβαλούσαν με κόπο και τα βήματά τους δεν ήταν σταθερά, ώσπου ο ένας παραπάτησε και, πριν προλάβει να τρέξει σε βοήθεια ο Γκρόσαπ, η πολυθρόνα σωριάστηκε στα σκαλιά.

"Θεέ μου!" φώναξε ο Γκρόσαπ, "δεν μπορείτε να μου το κάνετε αυτό!"

Κατάλαβε ότι ο κ. Φλάερτι τον τραβούσε από το μανίκι και προσπαθούσε κάτι να του πει, μα η οργή του ήταν τόσο έντονη που δεν του απάντησε. Οι αστυνομικοί στέκονταν τώρα στη βεράντα και κοιτούσαν μια ομάδα από άντρες και γυναίκες που πλησίαζε. Ενας ψηλός μαύρος, προφανώς ο επικεφαλής, στεκόταν δίπλα στον κ. Φλάερτι.

"Μα το θεό!" φώναξε ξανά ο κ. Γκρόσαπ προσπαθώντας να ορθώσει την πολυθρόνα και να βάλει στη θέση του το μεγάλο δερμάτινο μαξιλάρι της, "δεν μπορείτε να μεταχειρίζεστε την περιουσία του άλλου μ' αυτόν τον τρόπο!"...

Κοίταξε γύρω του. Το πρόσωπό του έκανε σπασμούς. Ο κ. Φλάερτι του είπε: "Είμαστε από το Συμβούλιο Ανέργων, θέλουμε να βοηθήσουμε".

"Λοιπόν, μα το θεό, αν θέλετε να βοηθήσετε, τότε κάντε κάτι!"

Ο ψηλός μαύρος κοίταξε για μια στιγμή τους πέντε αστυνομικούς στη βεράντα και μετά την ομάδα των τριάντα ανέργων.

"Πηγαίνετέ τα πίσω", είπε.

Στο λεπτό, μπροστά στα μάτια του κ. Γκρόσαπ, όλη η πολύτιμη περιουσία του, η πολυθρόνα του, ακόμα και το μεγάλο ψυγείο, οι σανίδες του κρεβατιού, οι φωτογραφίες, τα πάντα επέστρεφαν στο σπίτι. Οι γείτονες άρπαξαν και εκείνοι κατσαρολικά και στρώματα, και παραπατώντας, γελώντας δυνατά και φωνάζοντας με ενθουσιασμό ανέβαιναν στη βεράντα και έμπαιναν μέσα στο σπίτι. Πήγε να γίνει μια μικροσυμπλοκή με τους αστυνομικούς, αλλά με τη βοήθεια όλο και περισσότερων γειτόνων το εμπόδιο αυτό παρακάμφθηκε.

Ο κ. Γκρόσαπ δεν κατάλαβε ποτέ πώς έγιναν όλα αυτά. Ηταν σαν ένα όμορφο όνειρο. Είχε ξανά το σπίτι του. Είχε δύναμη. Είχε φίλους. Η πολυθρόνα του ήταν στη θέση της. Η γυναίκα του ξαφνικά ξανάνιωσε. Εφτασαν αστυνομικές ενισχύσεις, αλλά έφυγαν μόλις αντίκρισαν το πολυάριθμο πλήθος έξω από το σπίτι. Κάποιος στην κουζίνα έφτιαχνε καφέ και σάντουιτς.

Ηταν σαν γιορτή. Ολοι φώναζαν και γελούσαν. Ο κ. Γκρόσαπ έσφιξε τα χέρια τουλάχιστον είκοσι πέντε αντρών που δεν είχε ξαναδεί στη ζωή του. Ο μαύρος ηγέτης των ανέργων, ο Χίου Χέντερσον, με ένα σάντουιτς στο χέρι, έβγαλε λόγο στην μπροστινή βεράντα.

Σε λίγο ο κ. Γκρόσαπ συνειδητοποίησε ότι είχε αρχίσει να βγάζει κι αυτός λόγο. "Μετά από μια ζωή σκληρής δουλειάς", είπε, "να σου παίρνουν το σπίτι. Δεν είναι σωστό. Εβγαλαν την πολυθρόνα μου, τα πάντα, στο δρόμο. Δούλεψα σκληρά σε όλη μου τη ζωή. Δεν είναι σωστό".

Ολοι επιδοκίμασαν με φωνές. Μερικοί έφυγαν, αλλά οι περισσότεροι βρίσκονταν μέσα στο σπίτι, "θα μείνουμε για λίγο", είπε ο κ. Χέντερσον, "για να σιγουρευτούμε ότι δεν θα ξανάρθει η αστυνομία".

Η μεγάλη ένταση, η αδυσώπητη μοναξιά εγκατέλειψαν σιγά - σιγά τον κ. Γκρόσαπ. Δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο δυστυχισμένος ήταν. Ενας άνθρωπος δεν μπορεί να κατορθώσει τίποτα μόνος του. Δεν ήξερε πόσοι άνθρωποι περνούσαν τα ίδια βάσανα με τα δικά του.

Κάτι είχε αλλάξει μέσα του. Ενιωθε πως είχε βγει από τη φυλακή του απομονωμένου εαυτού του. Τώρα πια δεν καθόταν σπίτι όλη μέρα. Ερχονταν στιγμές, στις πικετοφορίες ή όταν μαχόταν με την αστυνομία, καθώς βοηθούσε να μεταφερθούν μέσα τα έπιπλα κάποιου άλλου, που παραξενευόταν για το πόσο κλειστός άνθρωπος υπήρξε κάποτε. Και δεν ήταν, φυσικά, διασκεδαστικό. Αναπτυσσόταν μέσα από τις αντιξοότητες και το ίδιο έκανε το μεγαλύτερο μέρος της χώρας...».

 δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ

Ανοιχτή ανακοίνωση προς όλους τους εργαζόμενους

Την αλήθεια για την 48ωρη απεργιακή μάχη που, από χτες, οι ναυτεργάτες δίνουν παλικαρίσια σε όλη τη χώρα λένε σε ανοιχτή ανακοίνωση, με την οποία τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία απευθύνονται προς όλους τους επιβάτες της ακτοπλοΐας, όλους τους εργαζόμενους της χώρας. Η ανακοίνωση έχει ως εξής:
«ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Προς όλους τους Επιβάτες της Ακτοπλοΐας, προς όλους τους εργαζόμενους
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Θεωρούμε απαραίτητο να θέσουμε σε όλους εσάς τους εργαζόμενους που ταξιδεύετε αλλά και γενικότερα στις εργατικές - λαϊκές οικογένειες της χώρας μας, τα αληθινά γεγονότα που αφορούν την απεργιακή κινητοποίηση των ναυτεργατών 10 -11 Απρίλη 2012, ώστε να κρίνετε εσείς τις εξελίξεις και να βγάλετε συμπεράσματα που μπορούν να συμβάλουν στους κοινούς εργατικούς - λαϊκούς αγώνες κατά της ενιαίας αντιλαϊκής επίθεσης.
Απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους που στενάζουν μαζί με τους ναυτεργάτες από τη σκληρή αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης που μειώνει δραματικά τους μισθούς και τις συντάξεις, καταργεί θεμελιακά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, επιβάλλει αβάσταχτα φορολογικά βάρη, για να αυξήσουν τα κέρδη τους και να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι και τα άλλα τμήματα της πλουτοκρατίας.

Προσέξτε πολύ. Σήμερα στο στόχαστρο των δυνάμεων του κεφαλαίου είναι οι ναυτεργάτες. Την προηγούμενη περίοδο ήταν άλλοι κλάδοι, αύριο θα χτυπηθεί όποιος τολμήσει να αγωνιστεί. Η καμπάνα χτυπάει για το σύνολο της εργατικής τάξης, για το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων.

Γι' αυτό έχει σημασία να μην περάσουν τα βρώμικα, απεργοσπαστικά τους σχέδια, να δυναμώσουμε την εργατική - λαϊκή αλληλεγγύη, να αναπτύξουμε κοινούς αγώνες για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής που οδήγησε στη φτώχεια και στην εξαθλίωση το λαό μας.
Οι ναυτεργάτες αποφάσισαν και πραγματοποίησαν με μεγάλη επιτυχία την απεργιακή κινητοποίηση αυτές τις μέρες για να απαντήσουν στα εγκληματικά μέτρα που έφερε σε βάρος τους στη βουλή, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, των εφοπλιστών.
Τα εγκληματικά αυτά μέτρα αφορούν:
Πρώτο:Την απελευθέρωση της Ακτοπλοΐας. Αυτό σημαίνει δραματική μείωση των θέσεων εργασίας των ναυτεργατών που ήδη από 130.000 συρρικνώθηκαν στις 15.000 και ένα σημαντικό τμήμα που απέμεινε αφορά τα Ακτοπλοϊκά πλοία. Σημαίνει ακόμα, μείωση των δρομολογίων και παραπέρα χειροτέρευση της εξυπηρέτησης των νησιών, αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, στην οποία προχώρησε πρόσφατα η συγκυβέρνηση επιβάλλοντας αυξήσεις μέχρι 26% κάνοντας απαγορευτικό το ταξίδι της λαϊκής οικογένειας, αυξάνοντας τις τιμές των προϊόντων στα νησιά. Πακτωλό κρατικών επιδοτήσεων στις ναυτιλιακές εταιρείες της ακτοπλοΐας που μόνο για το 2011 ανέρχονται στο ποσό των 130 εκατομμυρίων ευρώ.
Δεύτερο:Χιλιάδες άνεργοι ναυτεργάτες χωρίς επίδομα πετάγονται στο δρόμο, βορά στην άγρια εκμετάλλευση των εφοπλιστών και του δουλεμπορικού κυκλώματος.
Τρίτο:Την υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, που ήδη έχουν μειωθεί δραματικά πάνω από 40%, υποβαθμίζοντας τη ζωή των εν ενεργεία και συνταξιούχων ναυτεργατών και των οικογενειών τους.
Τέταρτο:Την υποβάθμιση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και τη διάλυση του «Οίκου Ναύτη» στα πλαίσια της εχθρικής για τους εργαζόμενους αντιλαϊκής πολιτικής που αντιμετωπίζει την Υγεία σαν εμπόρευμα, την καταδικάζει σε υποχρηματοδότηση και φορτώνει συνεχώς και περισσότερα βάρη στις λαϊκές οικογένειες.
Πέμπτο:Την απλήρωτη εργασία εκατοντάδων ναυτεργατών, αφού πολλές ναυτιλιακές εταιρείες αρνούνται να καταβάλουν μισθούς, αποδοχές αρκετών μηνών.
Για την αντιμετώπιση αυτών των οξυμένων προβλημάτων και τη διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων τους οι ναυτεργάτες ανάγκασαν την πλειοψηφία της ΠΝΟ να πάρει απεργιακή απόφαση διεκδικώντας: Κατάργηση των αντεργατικών μέτρων και υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά, ικανοποιητική υπογραφή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, άμεση πληρωμή των ναυτεργατών, μείωση της τιμής των εισιτηρίων και εξυπηρέτηση των νησιών από ασφαλή σύγχρονα πλοία 365 μέρες το χρόνο.
Απέναντι σ' αυτόν τον αγώνα, με τη χρησιμοποίηση των πιο βρώμικων απεργοσπαστικών μέτρων συνασπίστηκαν: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ, MEGA, ΣΚΑΪ, ANTENΝA και άλλα κανάλια της πλουτοκρατίας, καθώς επίσης και εφημερίδες των συγκροτημάτων ΛΑΜΠΡΑΚΗ και ΜΠΟΜΠΟΛΑ, «ΤΑ ΝΕΑ», «ΕΘΝΟΣ» και όλοι μαζί ξέρασαν χολή κατά του αγώνα των ναυτεργατών, συνεχίζοντας την ίδια βρώμικη δουλειά που έκαναν και στην προηγούμενη απεργία 19-20 Μάρτη 2012.

Οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη να βγάλουν ουσιαστικά συμπεράσματα και να καταδικάσουν αποφασιστικά τους υποκριτές και τους Φαρισαίους, τους φορείς της αντιλαϊκής πολιτικής που έχουν το θράσος να μιλούν στο όνομα των εργαζομένων - επιβατών τους οποίους και καταδικάζουν στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, στερώντας τους το δικαίωμα ακόμα και για ολιγοήμερες διακοπές.

Είναι ανάγκη να βγάλουν συμπεράσματα οι νησιώτες των λαϊκών οικογενειών που κι αυτοί υποφέρουν από την αντιλαϊκή πολιτική, τα μειωμένα δρομολόγια, τα ακριβά εισιτήρια και βλέπουν τις μικροεπιχειρήσεις τους να μαραζώνουν από την πολιτική της ανεργίας, της λιτότητας, της φτώχειας που χτυπάει το λαό μας.
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Τα σωματεία μας που πρωτοστάτησαν και σ' αυτόν τον απεργιακό αγώνα θα συνεχίσουν πιο αποφασιστικά με τη στήριξη του ΠΑΜΕ και την αλληλεγγύη της εργατικής τάξης, την πάλη για τα συμφέροντα των ναυτεργατών και όλων των εργαζομένων και θα πάρουν νέες πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη του κοινού αγώνα με τους εργαζόμενους στα νησιά και τους μικρομεσαίους αγρότες, ώστε την επόμενη περίοδο να δυναμώσει ο κοινός συντονισμένος αγώνας ενάντια στη συντονισμένη επίθεση της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της.
Τα σωματεία μας καλούν όλους τους εργαζόμενους να καταδικάσουν μαζικά το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τον ΛΑ.Ο.Σ. και τα άλλα κόμματα που συμμετείχαν στο απεργοσπαστικό σχέδιο και να συμβάλουν στην ανάδειξη των κοινών αγώνων και την ενίσχυση της εργατικής αλληλεγγύης.
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
ΟΙ ΔΙΟΙΚΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
Πανελλήνια Ενωση Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού
Πανελλήνια Ενωση Κατωτέρων Πληρωμάτων Μηχανής ΕΝ ο «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ»
Πανελλήνια Επαγγελματική Ενωση Μαγείρων Εμπορικού Ναυτικού
Πανελλήνια Ενωση Πληρωμάτων Ρυμουλκών - Ναυαγοσωστικών
Πανελλήνια Ενωση Συνταξιούχων ΝΑΤ
Πειραιάς 11 Απρίλη 2012»

Αλήθειες και ψέματα για τα γενόσημα, τα πρωτότυπα φάρμακα και τη δραστική ουσία

Αλήθειες και ψέματα για τα γενόσημα, τα πρωτότυπα φάρμακα και τη δραστική ουσία

Με τον εφαρμοστικό νόμο που ψηφίστηκε για την Υγεία, όλοι οι γιατροί πρέπει να συνταγογραφούν τα φάρμακα με βάση τη δραστική ουσία. Η έναρξη της συνταγογράφησης με αυτόν τον τρόπο έγινε την 1η Απρίλη πιλοτικά για 10 δραστικές ουσίες. Αυτές προσδιορίστηκαν από την αρμόδια Επιτροπή του υπουργείου Υγείας και αφορούν τις 10 πρώτες σε κατανάλωση θεραπευτικές κατηγορίες. Θα αξιολογούνται τα αποτελέσματα σε μηνιαία βάση μέχρι την 1η Ιούνη, και από κι έπειτα η συνταγογράφηση με βάση τη δραστική ουσία θα είναι υποχρεωτική και καθολική. Το ύψος της φαρμακευτικής δαπάνης που θα αποζημιώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία θα καθορίζεται με βάση τη χαμηλότερη τιμή του φαρμάκου. Σε περίπτωση που κριθεί από το γιατρό ότι απαιτείται κάποιο άλλο ακριβότερο φάρμακο, ο ασθενής θα πληρώνει τη διαφορά συν τη συμμετοχή 25%.

Το κριτήριο που θέτει η κυβέρνηση γι' αυτές τις αλλαγές είναι η μείωση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης, καθώς τα γενόσημα είναι πιο φθηνά και τα ασφαλιστικά ταμεία θα αποζημιώνουν το φθηνότερο φάρμακο από αυτά που κυκλοφορούν για την ίδια πάθηση.

Το μέτρο αυτό εντάσσεται στη συνολικότερη πολιτική της κυβέρνησης για άγριες περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες Υγείας και αποτελεί συνέχεια των αντιλαϊκών μέτρων που πάρθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα στο χώρο της Υγείας. Υπηρετεί το διακηρυγμένο στόχο της κυβέρνησης για μείωση του «μη μισθολογικού κόστους», που υποδηλώνει την αντίληψή της ότι οι εργαζόμενοι και τα δικαιώματά τους - ανάμεσα σε αυτά και το δικαίωμα στην Υγεία - είναι κόστος που πρέπει να μειωθεί.

Η κριτική μας δεν εστιάζει στο αν πρόκειται για αυτό καθαυτό γενόσημο ή πρωτότυπο φάρμακο, αλλά στο πλαίσιο ποιας πολιτικής και για ποιο σκοπό προωθείται η αύξηση της χρήσης των γενόσημων.

Υποστηρίζουμε την παραγωγή, εισαγωγή και διάθεση ποιοτικού και δωρεάν φαρμάκου (είτε είναι πρωτότυπο είτε γενόσημο), με κριτήριο την αποτελεσματικότητά του και με σκοπό την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Υποστηρίζουμε την κατάργηση της πατέντας διότι αποτελεί μηχανισμό εξασφάλισης και προστασίας του μονοπωλιακού κέρδους, και απορρέει από την κατοχύρωση του φαρμάκου ως εμπορεύματος. Δεν είμαστε γενικά υπέρ των πρωτότυπων και κατά των γενόσημων φαρμάκων ή το αντίθετο. Είμαστε υπέρ των πρωτότυπων φαρμάκων με την έννοια της ανάγκης της έρευνας και παραγωγής νέων φαρμάκων που θα αντιμετωπίζουν νέες ασθένειες ή ασθένειες για τις οποίες δεν υπήρχαν φάρμακα, που θα βελτιώνουν την αποτελεσματικότητά τους, ελαχιστοποιώντας τις περιπτώσεις παρενεργειών και υπέρ της δυνατότητας να αναπαράγονται αυτά τα φάρμακα. Στον καπιταλισμό, που κριτήριο είναι το κέρδος, πολλαπλασιάζονται οι κίνδυνοι από τους ελλιπείς ελέγχους της ποιότητας των φαρμάκων, είτε είναι πρωτότυπα, είτε αντίγραφα, και πολύ περισσότερο σήμερα που οξύνεται ο ανταγωνισμός των φαρμακοβιομηχανιών για την αύξηση του μεριδίου στην αγορά φαρμάκων.

Αντιδράσεις για τους ελέγχους στα φάρμακα

Μπροστά στις αντιδράσεις διαφόρων φορέων και επιστημόνων που αμφισβητούν είτε την ποιότητα των «ανώνυμων» κυρίως γενόσημων (ΙΣΑ, ΕΙΝΑΠ, ΟΕΝΓΕ), είτε τους ίδιους τους ελέγχους από τις αρμόδιες αρχές (πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας και μέλος της Επιτροπής Εγκρίσεων του ΕΟΦ), η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι δε συντρέχει κίνδυνος για την υγεία των ασθενών, γιατί τα γενόσημα που θα κυκλοφορήσουν θα είναι ελεγμένα από τις αρμόδιες ευρωπαϊκές αρχές (Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων) και τις αντίστοιχες εθνικές (ΕΟΦ). Επίσης, και ο αμερικανικός Οργανισμός Φαρμάκων και Τροφίμων (FED) κάνει λόγο για εργοστάσια παραγωγής φαρμάκων σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, πολλά από τα οποία δεν έχουν ελεγχθεί ποτέ. Αφορμή γι' αυτή τη διαπίστωση αποτέλεσε το σκάνδαλο που προέκυψε από τη χρήση της μολυσμένης αντιπηκτικής ουσίας ηπαρίνη που είχε παραχθεί στην Κίνα και οδήγησε στο θάνατο 81 ανθρώπους στις ΗΠΑ το 2008. Η Γαλλική Ιατρική Ακαδημία εκφράζει τις ανησυχίες των μελών της για μετατόπιση της παραγωγής πρώτων υλών για γενόσημα σε χώρες όπως Ινδία, Πακιστάν κ.λπ. Προτάσσει την ανάγκη για συνεχείς ελέγχους της ποιότητας των δραστικών ουσιών που παράγονται στις χώρες αυτές και εφαρμογή των ίδιων κανόνων φαρμακοδιαθεσιμότητας σε όλο τον κόσμο. Οι Γάλλοι επιστήμονες που μελέτησαν τη σύνθεση περίπου 2.000 γενόσημων εξέφρασαν την επιφύλαξή τους για την ποιότητα των παραγόμενων σκευασμάτων κυρίως από την Ινδία γιατί αποκαλύφθηκαν διακυμάνσεις στην ποιότητά τους σε σχέση με τα πρωτότυπα.

Η διαδικασία ελέγχου από τις αρμόδιες αρχές προκειμένου να εγκριθεί η κυκλοφορία ενός αντίγραφου φαρμάκου αφορά τον έλεγχο της βιοϊσοδυναμίας του, δηλαδή κατά πόσο η δραστική ουσία του αντίγραφου είναι ισοδύναμη με αυτή του πρωτότυπου. Αυτό όμως που κυρίως κάνουν οι ελεγκτές του ΕΟΦ δεν είναι ο έλεγχος της βιοϊσοδυναμίας αλλά αν η φαρμακοβιομηχανία μαζί με την αίτηση κυκλοφορίας ενός φαρμάκου έχει προσκομίσει και την αντίστοιχη έκθεση βιοϊσοδυναμίας. Αυτό φυσικά δε συνιστά ουσιαστικό έλεγχο. Η μαζική αντικατάσταση των πρωτότυπων φαρμάκων από αντίγραφα, σε συνδυασμό με την έλλειψη ουσιαστικών ελεγκτικών μηχανισμών από τον ΕΟΦ, μπορεί να οδηγήσει στη διακίνηση μη ασφαλών και αναποτελεσματικών φαρμάκων.

Από την άλλη, ακόμα κι αν δεχθούμε ότι γίνονται ουσιαστικοί έλεγχοι για τη βιοϊσοδυναμία ενός αντίγραφου σε σχέση με το αντίστοιχο πρωτότυπο, προκύπτει το εξής ζήτημα:

Ενα γενόσημο για να πιστοποιηθεί απαιτείται, σύμφωνα με την κοινοτική νομοθεσία, απόκλιση της δραστικής του ουσίας όχι πάνω από 3%, και απόκλιση συνολικά της σύνθεσής του της τάξεως του 25%, πάνω ή κάτω από την κλινική διαθεσιμότητα του πρωτότυπου. Η κλινική διαθεσιμότητα είναι ο τρόπος διασποράς της δραστικής ουσίας για να γίνει βιοϊσοδύναμο με το πρωτότυπο. Εδώ παίζουν ρόλο τα έκδοχα. Ανάλογα λοιπόν με τι απόκλιση εμφανίζει ένα αντίγραφο και σε συνδυασμό με τα έκδοχά του, αυτό επιδρά διαφορετικά σε διαφορετικούς ασθενείς με την ίδια πάθηση. Σε μία περίπτωση μπορεί να είναι αναποτελεσματικό, και σε άλλη μπορεί να έχει παρενέργειες.

Αν διαπιστωθεί από το γιατρό ότι το φάρμακο το οποίο καλύπτει το ασφαλιστικό ταμείο δεν είναι αποτελεσματικό ή δημιουργεί παρενέργειες σε κάποιον ασθενή, επομένως χρειάζεται να του χορηγηθεί ένα άλλο φάρμακο, πιθανόν ακριβότερο, θα πρέπει να πληρώσει ο ασθενής τη διαφορά της τιμής του από αυτήν που αποζημιώνει το ασφαλιστικό ταμείο. Δηλαδή, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι σε έναν αριθμό φαρμάκων που ανήκει στην ίδια θεραπευτική κατηγορία, γενόσημο ή πρωτότυπο, έχει γίνει ουσιαστικός έλεγχος και έχουν τηρηθεί οι προδιαγραφές, ενδέχεται να μην ανταποκρίνονται το ίδιο σε όλους τους ασθενείς.

Με τη δυνατότητα επίσης που δίνεται στον ασθενή να μπορεί ο ίδιος να επιλέγει το φάρμακο που θα του χορηγηθεί με κριτήριο το χαμηλότερο κόστος, επομένως και τη μικρότερη συμμετοχή του στη δαπάνη, ο γιατρός θα δυσκολεύεται να παρακολουθήσει την πορεία της θεραπείας του ασθενούς, λόγω της διαφορετικής «συμπεριφοράς» του φαρμάκου από αυτό που ο ίδιος έδωσε. Με τα νέα αυτά κριτήρια συνταγογράφησης, ενδέχεται ένας αριθμός ασθενών να υποστεί απορρύθμιση λόγω της αλλαγής των φαρμακευτικών σκευασμάτων, αφού θα αλλάξει τα φάρμακα που έπαιρνε και ήταν δοκιμασμένα.

Οι περιορισμοί, επομένως, που τίθενται στη συνταγογράφηση έχουν επίδραση στο ίδιο το επιστημονικό έργο του γιατρού και κατά συνέπεια στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών Υγείας και τελικά στη θεραπεία του ασθενούς. Διότι πέρα από τις πιθανές άμεσες συνέπειες στους ασθενείς (π.χ. παρενέργειες), οι περιοριστικοί κανόνες στη συνταγογράφηση θα έχουν ενδεχομένως και μακροπρόθεσμες συνέπειες στην εξέλιξη μιας πάθησης.

Κριτήριο συνταγογράφησης των φαρμάκων από το γιατρό πρέπει να είναι η αποτελεσματικότητα ενός φαρμάκου με βάση την επιστημονική του γνώση, και όχι το αν είναι φθηνό ή ακριβό, αντίγραφο ή πρωτότυπο, αν αναγράφεται η δραστική ουσία ή η εμπορική ονομασία.

Η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης

Η κυβέρνηση προβάλλει τα εξής επιχειρήματα:

1. Οτι «με τη συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας θα καταπολεμηθεί η διασύνδεση ορισμένων γιατρών με συγκεκριμένες εταιρείες».

Αυτό το φαινόμενο, όπως και μία σειρά άλλων αντίστοιχων στο χώρο της Υγείας (προμήθειες, «φακελάκια» κ.λπ.) αποτελούν έκφραση της πολιτικής που αντιμετωπίζει την Υγεία συνολικά και το Φάρμακο ειδικότερα ως εμπόρευμα. Πάνω σε αυτή τη βάση γεννιούνται και αναπτύσσονται τέτοια φαινόμενα, και δεν μπορούν να εξαλειφθούν όταν κριτήριο της έρευνας, της παραγωγής και της διακίνησης του Φαρμάκου παραμένει το κέρδος. Υπάρχουν τα πρωτότυπα φάρμακα που για μία 10ετία δεν υπάρχουν αντίγραφα, γιατί προστατεύεται η ευρεσιτεχνία, η πατέντα τους. Αρα η διασύνδεση γιατρού και φαρμακευτικής εταιρείας θα υπάρχει γι' αυτά, ανεξάρτητα αν αναγράφεται η εμπορική ονομασία ή περιγράφεται η δραστική ουσία. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με τα αντίγραφα. Αφού τα ασφαλιστικά ταμεία θα αποζημιώνουν το φάρμακο με τη χαμηλότερη τιμή και την τιμή την καθορίζει το κράτος σε συνεργασία με τους φαρμακοβιομήχανους, ενδεχομένως οι μίζες να μεταφερθούν από τους γιατρούς στα στελέχη του κρατικού μηχανισμού που θα φωτογραφίζουν στις προδιαγραφές που θα ορίζουν για την αποζημίωση συγκεκριμένων φαρμάκων. Αν υπάρχουν περισσότερα από 1 φθηνά αντίγραφα με την ίδια τιμή και δραστική ουσία, αυτός που μπορεί να προωθεί το φάρμακο συγκεκριμένης εταιρείας μπορεί να είναι ο φαρμακοποιός, άρα αυτός μπορεί να έχει διασύνδεση με την εταιρεία.

2. Οτι «υπάρχει μη ορθολογική χρήση των φαρμάκων και υπερσυνταγογράφηση».

Πρόκειται για υπαρκτά εν μέρει φαινόμενα που δεν μπορούν να γενικευτούν και σχετίζονται με την ίδια τη συγκρότηση και λειτουργία του συστήματος Υγείας, τις ελλείψεις του σε προσωπικό και υποδομές, ιδιαίτερα σε πρωτοβάθμιο επίπεδο, την αύξηση των ανασφάλιστων που χρησιμοποιούν άλλα βιβλιάρια, τη διασύνδεσή του με φαρμακευτικές επιχειρήσεις για κατευθυνόμενη συνταγογράφηση.

Θα είχαν μειωθεί σε σημαντικό βαθμό τέτοια φαινόμενα αν ο καθένας μπορούσε την ώρα της ανάγκης να βρίσκει στο δημόσιο σύστημα Υγείας εύκολα και γρήγορα τον κατάλληλο γιατρό και να παίρνει τα φάρμακα δωρεάν. Σχετίζεται, επίσης, και με την ανάγκη αλλαγής των θεραπειών, που τώρα ενδεχομένως με την υποχρεωτική συνταγογράφηση αντίγραφων φαρμάκων που θέτει η κυβέρνηση, να είναι πιο συχνό φαινόμενο. Σε τελική ανάλυση, η συνταγογράφηση με βάση τη δραστική ουσία από μόνη της δεν οδηγεί στη μείωση του όγκου της συνταγογράφησης.

3. Οτι «η συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας δεν αποτελεί επιλογή της κυβέρνησης, αλλά της τρόικας που απορρέει από τη δανειακή σύμβαση».

Εντάσσεται στη συνηθισμένη επιχειρηματολογία της κυβέρνησης για να περάσει το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων με τις όσο το δυνατόν λιγότερες αντιδράσεις.

Το ζήτημα είναι ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί διαφορετικά να μειώσει τις φαρμακευτικές δαπάνες παρά μόνο με την προώθηση φθηνών αντίγραφων φαρμάκων. Επίσης, για να λειτουργήσει ο διεθνής ανταγωνισμός στο πλαίσιο της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίου και εμπορευμάτων απαιτείται άρση του όποιου προστατευτισμού υπήρχε στην ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Εξάλλου, δεν μπορεί να λειτουργήσει η πρόσφατη εξαγγελία για χορήγηση «χύμα» φαρμάκων σε συνδυασμό με τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης αν δεν υλοποιηθεί ο νόμος για τη συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας.

4. Οτι «με την αύξηση της κατανάλωσης γενόσημων, θα εξασφαλιστεί επάρκεια μέσω του μεγαλύτερου όγκου φαρμάκων που θα διατίθενται».

Η κυβέρνηση επιδιώκει να στηρίξει τη θέση της, ότι από τη μείωση των κρατικών δαπανών δεν πρόκειται να θιχτεί η φαρμακευτική περίθαλψη του λαού. Μάλιστα, ισχυρίζεται ότι θα υπάρχει επάρκεια φαρμάκων, απαντώντας έμμεσα στις σημερινές ελλείψεις πολλών φαρμάκων, συνδέοντας αυτό το γεγονός με την υψηλή κρατική φαρμακευτική δαπάνη. Η αλήθεια είναι ότι η έλλειψη φαρμάκων οφείλεται είτε στις μη εισαγωγές κάποιων εταιρειών γιατί έχουν μειωθεί οι τιμές ορισμένων σκευασμάτων και η κυκλοφορία τους στην Ελλάδα είναι ασύμφορη, είτε στις εξαγωγές φαρμάκων από την Ελλάδα σε άλλες χώρες που η τιμή τους είναι πιο ακριβή.

Με την αύξηση της κυκλοφορίας γενόσημων μπορεί να μην υπάρχουν ελλείψεις φαρμάκων, αλλά αυτό από μόνο του δεν εξασφαλίζει την ποιοτική, ασφαλή και αποτελεσματική δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

5. Οτι «αυτό το σύστημα συνταγογράφησης εφαρμόζεται σε μεγάλο ποσοστό στην ΕΕ και στις ΗΠΑ, και ότι η κατανάλωση γενόσημων είναι αυξημένη».

Στόχος της κυβέρνησης είναι να ανέβει η κατανάλωση σε γενόσημα φάρμακα ώστε η φαρμακευτική δαπάνη γι' αυτά να αυξηθεί από 18% που είναι σήμερα έναντι 20% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, στο 30% για το 2012 και στο 50% για το 2013. Οσον αφορά τις συσκευασίες τους, υπολογίζεται ότι τα γενόσημα αποτελούν το 35% - 40% των φαρμάκων που κυκλοφορούν στη χώρα μας (3.000 γενόσημα από συνολικά 7.500 φάρμακα), έναντι 50% της Ευρώπης.

Αναφέρουν χαρακτηριστικά ως παραδείγματα:

Στο Ηνωμένο Βασίλειο οι γιατροί εκπαιδεύονται κατά τη φοίτησή τους να συνταγογραφούν με βάση τη δραστική ουσία και πολλές υγειονομικές περιφέρειες παρέχουν κίνητρα - μεταξύ αυτών και οικονομικά - στους γιατρούς για να συνταγογραφούν με βάση τη δραστική ουσία. Αποτέλεσμα είναι το 80% των συνταγών να αφορούν τη δραστική ουσία του φαρμάκου.

Στη Γαλλία γιατροί και Ταμεία συμφώνησαν να αυξηθεί η επίσκεψη κατά 5 ευρώ προκειμένου τουλάχιστον το 25% των συνταγών να είναι με βάση τη δραστική ουσία.

Στη Γερμανία καθορίζονται ετήσιοι στόχοι ανά γιατρό για το ποσοστό των γενόσημων που θα συνταγογραφήσουν.

Αντίστοιχα και στο Βέλγιο οι γιατροί είναι υποχρεωμένοι να γράφουν ένα ποσοστό του συνόλου των συνταγών τους με «φθηνά» φάρμακα.

Στην Ισπανία οι γιατροί συνταγογραφούν τις δραστικές ουσίες των φαρμάκων και οι φαρμακοποιοί θα προκρίνουν τα φθηνότερα σκευάσματα.

Κριτήριο μιας πολιτικής είναι ο σκοπός τον οποίο καλείται να υπηρετήσει. Τα κράτη της ΕΕ, όπως και οι ΗΠΑ, είναι καπιταλιστικές χώρες και προφανώς η πολιτική των εθνικών τους κυβερνήσεων δεν μπορεί παρά να υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, όπως και η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης. Το ότι αυτά τα μέτρα, όπως και πολλά άλλα, εφαρμόζονται σε μία σειρά καπιταλιστικές χώρες δε σημαίνει ότι αυτά υπηρετούν τις ανάγκες των λαών τους.

Ο ανταγωνισμός των φαρμακοβιομηχανιών

Στον κλάδο του Φαρμάκου ο ανταγωνισμός των επιχειρήσεων για τα μερίδια της παγκόσμιας αγοράς φαρμάκων γίνεται ολοένα και οξύτερος.

Πρώτη χώρα παραγωγής γενόσημων (αντίγραφων) φαρμάκων είναι η Ινδία. Τη δεκαετία του '70, η ινδική κυβέρνηση αποφάσισε να μην αναγνωρίζει τις «πατέντες» των φαρμάκων, προκειμένου να ενισχύσει την τοπική φαρμακοβιομηχανία. Ετσι αντιγράφονταν ακριβά φάρμακα μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών, που διακινούνταν και εξάγονταν κυρίως σε χώρες της Αφρικής σε πολύ χαμηλότερες τιμές. Αυτό βέβαια προκάλεσε την αντίδραση των φαρμακευτικών εταιρειών, που κατήγγειλαν την παραβίαση της «πατέντας» τους. Μετά και από αυτές τις αντιδράσεις η Ινδία, προκειμένου να ενταχθεί και στον ΠΟΕ (Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου) υπέγραψε συνθήκη η οποία προϋπέθετε σεβασμό στις «πατέντες». Ωστόσο, διατήρησε την πλεονεκτική της θέση, ενώ ακολούθησαν κι άλλες χώρες, όπως η Βραζιλία και η Κίνα, που διεκδικούσαν ολοένα και αυξανόμενο μερίδιο στην παγκόσμια αγορά γενόσημων, μέσω της παραγωγής τους με πολύ χαμηλότερο κόστος από ό,τι οι ΗΠΑ και οι ευρωπαϊκές χώρες.

Σύμφωνα με έκθεση αμερικανικού Ινστιτούτου τα γενόσημα φάρμακα αναμένεται να ελέγχουν το 39% των δαπανών της παγκόσμιας αγοράς φαρμάκου ως το 2015. Μάλιστα, αναμένεται επέκταση των γενόσημων και σε νέες κατηγορίες φαρμάκων (π.χ. αντικαρκινικά και βιοτεχνολογικά). Αυτό σε συνδυασμό με το ότι τα επόμενα χρόνια λήγουν οι πατέντες αρκετών πρωτότυπων φαρμάκων θα οξύνει παραπέρα τον ενδοκλαδικό ανταγωνισμό.

Οσον αφορά την Ελλάδα, το επικείμενο «άνοιγμα της αγοράς» με την εισαγωγή γενόσημων από άλλες χώρες θα εντείνει τον ανταγωνισμό μεταξύ εγχώριων και ξένων εταιρειών του κλάδου για τα μερίδια της αγοράς φαρμάκου. Γι' αυτό οι κόντρες που βλέπουν και το φως της δημοσιότητας μεταξύ των υποστηρικτών των γενόσημων και αυτών των πρωτότυπων φαρμάκων δεν είναι αθώες. Δε γίνονται από ανιδιοτελές ενδιαφέρον για την ασφαλή και αποτελεσματική θεραπεία των ασθενών. Βέβαια, η μαζική και σε σύντομο χρόνο αύξηση της διακίνησης των γενόσημων φαρμάκων στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με την έλλειψη επαρκούς ελεγκτικού μηχανισμού (ΕΟΦ), αυξάνει τις πιθανότητες διακίνησης ακόμα και επικίνδυνων φαρμάκων.

Από όλα αυτά ξεπροβάλλει ακόμα πιο καθαρά ότι για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών σε ποιοτικό, ασφαλές, αποτελεσματικό και δωρεάν φάρμακο, απαιτείται η λειτουργία κρατικού οργανισμού που θα παράγει, θα εισάγει και θα ελέγχει ουσιαστικά την ποιότητα όλων των φαρμάκων - πρωτότυπων και αντίγραφων - και θα τα διαθέτει δωρεάν στο πλαίσιο ενός σύγχρονου δημόσιου συστήματος Υγείας.

Απαιτείται κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων του Φαρμάκου, κατάργηση της «πατέντας» από την εργατική, λαϊκή εξουσία, προκειμένου η έρευνα, η παραγωγή, η εισαγωγή, η δωρεάν διάθεση του φαρμάκου να οργανώνονται στη βάση της επιστημονικά, κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας, που θα ικανοποιεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και δε θα υπάρχει το κριτήριο του κέρδους.

Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να οργανώνεται η πάλη των εργαζομένων, με σκοπό την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, και που ο εργαζόμενος δε θα θεωρείται κόστος, αλλά αυτό που πραγματικά είναι, ο παραγωγός του κοινωνικού πλούτου που πρέπει ο ίδιος να καρπώνεται.

Της
Χριστίνας ΜΑΤΣΙΑΚΑ