28 Μαΐ 2012

Μια ιστορία από την Δανία

από cogito ergo sum

Μιας και σήμερα είναι Σάββατο, ας αποφύγουμε τις περίπλοκες αναλύσεις και τα βαθυστόχαστα σχόλια κι ας χαλαρώσουμε με μια ιστοριούλα.
Μια ιστοριούλα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και -εν όψει εκλογών- άκρως διαδακτική.
Πάμε λοιπόν:
Το περασμένο Σεπτέμβριο έγιναν εκλογές στην Δανία, μια χώρα η οποία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θεωρείται προηγμένη.
Σ’ εκείνες τις εκλογές ηττήθηκε η συντηρητική παράταξη του Λαρς Λέκκε Ράσμουσσεν και, με διαφορά λίγων ψήφων, η διακυβέρνηση πέρασε στην “αριστερή” συμμαχία που είχαν συμπήξει οι σοσιαλδημοκράτες, οι φιλελεύθεροι και ένα μικρότερο σοσιαλιστικό λαϊκό κόμμα.
Όλοι αυτοί οι “σοσιαλιστές” και “αριστεροί” έφτιαξαν μια συμμαχία που έγινε γνωστή ως “κόκκινο μπλοκ” (ήμαρτον!), έβαλαν επί κεφαλής την καρασοσιαλίστρια Χέλλε Τόρνινγκ-Σμιντ και κέρδισαν τις εκλογές με το εξής κεντρικό σύνθημα:
“Θα ξεπεράσουμε την κρίση με πρόγραμμα επενδύσεων κι όχι περικοπών. Πρώτο μας μέλημα η αντιμετώπιση της ανεργίας, με δημιουργία νέων θέσεων εργασίας”.
Με βάση αυτό το σύνθημα, η επίθεσή τους στην συντηρητική κυβέρνηση επικεντρώθηκε σε κάτι απλό και πιασάρικο: χρέωσαν τους αντιλαϊκούς νόμους και το κλάδεμα των κοινωνικών δικαιωμάτων στον νεοφιλελευθερισμό των κυβερνώντων.
Με τέτοιες προϋποθέσεις,το “κόκκινο μπλοκ” κέρδισε τις εκλογές αλλά, την επόμενη κιόλας μέρα, οι προεκλογικές υποσχέσεις ξεχάστηκαν κι ένα άλλο αντιλαϊκό πακέτο μέτρων μπήκε σε εφαρμογή.

Όποια κοινωνική παροχή είχε απομείνει από το περίφημο “σκανδιναβικό μοντέλο” ξηλώθηκε στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και της ανάπτυξης.
Η εργασία έπαψε να είναι δικαίωμα κι έγινε προνόμιο, το οποίο απαιτεί από τον “προνομιούχο” εργαζόμενο αύξηση των αποδόσεών του και μείωση των απαιτήσεών του.
Κι εκείνοι που δεν έχουν δουλειά, θα πρέπει να ντρέπονται για την κατάντια τους και να αναλάβουν με δικές τους “δημιουργικές πρωτοβουλίες” να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους.

Μάλιστα, η -κόκκινη να την πω…αριστερή να την πω…σοσιαλίστρια να την πω…- πρωθυπουργός, η κυρία Χέλλε Τόρνινγκ-Σμιντ, δεν δίστασε να κουνήσει το δάχτυλο στην μούρη των Δανών, δηλώνοντας αυστηρά ότι
“έχουμε καλομάθει να καθόμαστε στον καναπέ και να μας φροντίζει το κράτος”(!).
Σε ελεύθερη μετάφραση, δηλαδή, είπε στους δανούς το πολύ γνωστό σε μας τους έλληνες: “καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε”.
Το πρώτο μέτρο που θεώρησε αναγκαίο για το ξεπέρασμα της κρίσης η “αριστερή” κυβέρνηση»,
ήταν η κατάργηση της πρόωρης σύνταξης την οποία δικαιούνταν οι εργαζόμενοι στα βαρέα επαγγέλματα όταν συμπλήρωναν τα 62 χρόνια τους.
Σύμφωνα με την “αριστερή” ασφαλιστική μεταρρύθμιση, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης είναι σήμερα τα 67 χρόνια και θα ανεβαίνει ανάλογα με την αύξηση του μέσου όρου ζωής. Έτσι, σύμφωνα με τις σχετικές αναλογιστικές μελέτες, όσοι είναι σήμερα κάτω των 10 ετών, θα πάρουν σύνταξη στα 73,5 χρόνια τους, άσχετα με το τι επάγγελμα θα ασκήσουν!

Φυσικά, ένα σωστό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση δεν θα μπορούσε να μη περιλαμβάνει φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο (προς αύξηση των επενδύσεων, πάντα!), κυνήγι των μικρομεσαίων υπό το πρόσχημα της φοροδιαφυγής και επιβολή μιας σειράς φόρων σε προϊόντα πρώτης ανάγκης.

Ο ηλιθιωδέστερος και προκλητικότερος αυτών των φόρων είναι ο διαβόητος “φόρος λίπους”, ο οποίος επιβλήθηκε σε μια ατελείωτη σειρά ειδών διατροφής (βούτυρα, τυριά, κρέατα, αλλαντικά κλπ) με σκοπό τάχα να αποτρέψει τους δανούς από την κατανάλωση των επιβλαβών λιπαρών τροφών!!

Υποθέτω ότι οι ψηφοφόροι τού “κόκκινου μπλοκ” πίστευαν ότι η σεπτεμβριανή ψήφος τους αποτελούσε την ενδεδειγμένη διέξοδο από την πίεση των αντιλαϊκών μέτρων τής πρηγούμενης κυβέρνησης.
Όμως, είμαι σίγουρος ότι απογοητεύθηκαν πλήρως όταν άκουσαν την πρωθυπουργίνα τους να εκφωνεί τα παρακάτω λόγια κατά το πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά της, μόλις 3 μήνες μετά τις εκλογές:
Η χώρα αντιμετωπίζει πρωτοφανή οικονομική κρίση και γι’ αυτό πρέπει να αποβάλουμε όλοι κάθε σκέψη για μέτρα που θα βοηθήσουν τη λαϊκή οικογένεια. Η κρίση θα ξεπεραστεί με συναίνεση και συλλογική προσφορά. Πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο και να προσαρμόσουμε τους μισθούς στα όρια της ανταγωνιστικότητας. Θα έρθουν, δυστυχώς, νέα αυστηρά μέτρα και πρέπει όλοι να σκεπτόμαστε από τώρα πώς θα τα καλοδεχτούμε. Δυστυχώς, η διεθνής κατάσταση και η εξάρτηση της χώρας μας από την οικονομία των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιβάλλουν μια νέα, πρωτόγνωρη κατάσταση. Αναγκαζόμαστε να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις για να διαφυλάξουμε τη χώρα μας και όχι να τη διαλύσουμε… Στην κοινωνία που ζούμε, έχουμε όλοι δικαιώματα και υποχρεώσεις. Κανείς πια δεν μπορεί να απολαμβάνει κάποιες παροχές χωρίς να προσφέρει. Δυστυχώς, τα καλά χρόνια πέρασαν και τώρα έρχονται τα δύσκολα. Ο λογαριασμός δεν πληρώθηκε ακόμα. Πρέπει, πάνω απ’ όλα, να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, αλλοιώς οι επιχειρήσεις που έχουν απομείνει στη χώρα μας θα φύγουν κι αυτές σε χώρες όπου τα έξοδα είναι χαμηλότερα κι αυτό θα στοιχίσει κι άλλες θέσεις εργασίας. Ο καθένας έχει υποχρέωση να προσφέρει τα μέγιστα, για να εξακολουθήσει η χώρα μας να είναι πρότυπο ευημερίας… Όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό, δεν είναι λίγοι αυτοί που με συγχαίρουν για την προσφορά της Δανίας στους πολέμους στο Αφγανιστάν και την Λιβύη. Πρέπει όλοι να ‘μαστε περήφανοι για το έργο των Δανών στρατιωτών. Μέσα στο 2012 θα αναρτηθεί και μνημείο για τους Δανούς πεσόντες στις διεθνείς αποστολές… Το 2012 δεν θα είναι η χρονιά που θα λυθούν τα προβλήματά μας. Αλλά μπορεί να γίνει η χρονιά στην οποία η συναίνεση, η αλληλεγγύη και η συνεργασία θα ανθίσουν για το καλό της πατρίδας μας”.

Κάπου εδώ τελειώνει η ιστοριούλα που ήθελα να σας διηγηθώ.
Ήταν μια ιστορία από την Δανία.
Οποιοσδήποτε συσχετισμός με πρόσωπα και καταστάσεις τού τόπου μας επαφίεται στην διάθεση και στην κριτική ικανότητα των αναγνωστών.

27 Μαΐ 2012

Η «Λευκή Βίβλος» και τα τωρινά αντεργατικά μέτρα

 

Διαμαρτυρία εμποροϋπαλλήλων τον Απρίλη του 2000, ενάντια στο μεσαίωνα της «Λευκής Βίβλου» και την παραβίαση του ωραρίου
Η εκτίμηση του ΚΚΕ ότι τα αντεργατικά μέτρα των μνημονίων είναι προαποφασισμένα στηρίζεται στη «Λευκή Βίβλο». Ας το δούμε.

Το Μάρτη του 1994 ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφορεί με ειδικό ένθετο φυλλάδιο του ΚΚΕ με τίτλο: «Λευκή Βίβλος η επιχείρηση επιστροφής στον εργασιακό μεσαίωνα». Το φυλλάδιο ξεκινούσε με την κωδικοποίηση των αντεργατικών ανατροπών ως εξής:
  • Σε κίνδυνο το 8ωρο, η κατάκτηση του αιώνα!
  • Στο στόχαστρο η κοινωνική ασφάλιση και τα επιδόματα!
  • Υπό κατάργηση συλλογικές συμβάσεις!
  • Απολύσεις χωρίς όρια και χωρίς αποζημίωση!
Βεβαίως είχε προηγηθεί η δημοσίευση σε ειδικό ένθετο ολόκληρης της «Λευκής Βίβλου» (ήταν η πρώτη εξειδίκευση της Συνθήκης του Μάαστριχτ), την οποία η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν έφερε ούτε καν στη Βουλή για συζήτηση, και η οποία μέχρι τη δημοσίευσή της από το «Ριζοσπάστη» δεν είχε δημοσιοποιηθεί από τα κρατικά - κυβερνητικά όργανα.
Να θυμίσουμε επίσης ότι και η «Συνθήκη Μάαστριχτ», την οποία δημοσίευσε ολόκληρη σε ειδικό ένθετο ο «Ριζοσπάστης», ψηφίστηκε τον Ιούνη του 1992 στη Βουλή από όλα τα τότε κόμματα, πλην ΚΚΕ, αλλά οι βουλευτές τους δεν την είχαν διαβάσει, δεν ήξεραν καν το περιεχόμενό της...
Αν τα λέμε όλ' αυτά είναι για να συνειδητοποιηθεί ότι κυβέρνηση και κόμματα του ευρωμονόδρομου τότε ήθελαν να κρατήσουν μακριά από το λαό τις συμφωνίες που θα του έκαναν τη ζωή κόλαση ως ένα από τα μέτρα για να εμποδίσουν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Και αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης», ο λαός θα έμενε στο σκοτάδι και την άγνοια.
Αν αναφερόμαστε σήμερα στη «Λευκή Βίβλο» με βασικούς άξονες την Ανάπτυξη - Ανταγωνιστικότητα - Απασχόληση που εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 10-11/12/1993, είναι για να θυμίσουμε ότι τα θεμέλια για τα σημερινά αντεργατικά μέτρα μπήκαν από τότε, το 1993, ενώ δόθηκε συνέχεια με τη στρατηγική της Λισαβόνας το 2000 και βεβαίως τώρα με τη στρατηγική «ΕΕ 2020».
Ενδιάμεσα διάφορες Σύνοδοι Κορυφής της ΕΕ εξειδίκευαν αντεργατικά μέτρα, αλλά στην Ελλάδα, συγκριτικά με άλλες χώρες της ΕΕ, άργησαν να περάσουν πολλά απ' αυτά και βασικό εμπόδιο ήταν η δράση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ.
Να θυμίσουμε μόνο τις μεγάλες απεργιακές διαδηλώσεις ενάντια στον αντιασφαλιστικό νόμο Γιαννίτση το 2000, που τον απέσυρε τότε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.

Για τις εργασιακές σχέσεις

Τι προβλέπει η «Λευκή Βίβλος» για τις εργασιακές σχέσεις; Να τι λέει:
«Η καθιέρωση μεγαλύτερης ευελιξίας πρέπει να γίνει σε θέματα οργάνωσης της εργασίας, π.χ. καταργώντας τα εμπόδια που καταστούν δυσχερέστερη ή πιο δαπανηρή την απασχόληση με μειωμένο ωράριο ή τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου [...] Οσον αφορά την κατανομή του χρόνου εργασίας, έχουν γίνει προτάσεις για υπολογισμό των ωρών εργασίας σε ετήσια βάση ή για θέματα μείωσης των ωρών εργασίας σε περιόδους ύφεσης (διευθέτηση, εκ περιτροπής εργασία κλπ).
Σαφής είναι η κατεύθυνση της «Λευκής Βίβλου» για τις ανατροπές στον εργάσιμο χρόνο. Η κατάργηση του θεσμοθετημένου σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου (8ωρο - 7ωρο), σε συνδυασμό με τη θέση ότι «η διευθέτηση του χρόνου εργασίας μπορεί να αποβεί σε όφελος της ανταγωνιστικότητας και της διατήρησης ή δημιουργίας θέσεων εργασίας» (Μέρος ΑΙ). Και συνεχίζει: «Τα άτομα, τα οποία έχουν ήδη εργασία πρέπει να πειστούν ότι... η αλληλεγγύη που θα δείξουν με την αποδοχή ορισμένων θυσιών θα καταλήξει στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης για εκείνους, οι οποίοι είναι σήμερα άνεργοι» (θέση 1.6). Και σημειώνει στη συνέχεια:
«Υπάρχει... ανάγκη για μεγάλες μεταρρυθμίσεις της αγοράς εργασίας, μέσω της καθιέρωσης μεγαλύτερης ευελιξίας στην οργάνωση της εργασίας και την κατανομή του χρόνου εργασίας...» (θέση 8.2).
«Οσον αφορά την κατανομή του χρόνου εργασίας, έχουν γίνει προτάσεις για υπολογισμό των ωρών εργασίας σε ετήσια βάση ή για θέματα μείωσης των ωρών εργασίας σε περιόδους ύφεσης» (θέση 8.2). Και συμπληρώνουν:
«Μειώνοντας το κανονικό ωράριο, αυξάνεται ο αριθμός των θέσεων εργασίας με μερική απασχόληση» (θέση 8.3). Δηλαδή μοίρασμα της απασχόλησης με μερική εργασία, μερική αμοιβή, μερική ή καθόλου ασφάλιση...

Μήπως αυτά δεν εφαρμόζονται σε ολοένα και μεγαλύτερη έκταση και πολυμορφία; Μήπως ανάλογα μέτρα δεν αποφάσισαν με τα μνημόνια;
Βεβαίως και η μερική απασχόληση και οι άλλες μορφές ευέλικτης εργασίας όχι μόνο δε μείωσαν την ανεργία, αλλά την αύξησαν.
Στο ίδιο κεφάλαιο προβλέπεται και κυκλική εναλλαγή σε θέσεις απασχόλησης ή επί λέξει «θέσπιση μέτρων παροχής κινήτρων για την κάλυψη των νέων ευκαιριών για απασχόληση από εγγεγραμμένους ανέργους, μέσω π.χ. συστημάτων κυκλικής εναλλαγής σε θέσεις απασχόλησης» (θέση 8.8).
Μήπως το παράδειγμα της κοινωφελούς εργασίας με 5μηνη απασχόληση δεν συμβάλει στην κυκλική εναλλαγή των ανέργων σε θέσεις απασχόλησης;
Με δεδομένο ότι δεν μπορούν να ξαναπιάσουν δουλειά μετά τη λήξη της 5μηνης σύμβασης για να πάρουν σειρά άλλοι άνεργοι...
Ανακύκλωση της ανεργίας.
Ομαδικές απολύσεις και απλήρωτη δουλειά των νέων εργαζομένων
Στον όρο «ευελιξία της αγοράς της εργασίας» περιλαμβάνεται και η δυνατότητα ομαδικών απολύσεων.
Σχετικά μ' αυτό σημειώνεται: «Σε πολλές χώρες του Νότου η νομοθεσία που διέπει τους όρους απόλυσης των εργαζομένων με συμβάσεις απεριόριστου χρόνου διαρκείας πρέπει να χαλαρώσει» (Μέρος ΑΙ). Και συνεχίζει: «Τα συστήματα αποζημίωσης της ανεργίας θα πρέπει να προσαρμοστούν και να βρεθούν νέες μέθοδοι, που θα επιτρέπουν την επαναδιάθεση ενός μέρους των πιστώσεων αυτών στις ενέργειες κατάρτισης. Ειδικότερα για τους μακροχρόνια άνεργους και τους νέους που προσεγγίζουν την αγορά εργασίας χωρίς ειδικότητα» (θέση 7.4).
Είναι φανερό ότι το κεφάλαιο θέλει να έχει λυμένα τα χέρια του, για να μπορεί να απολύει όσους θέλει και όταν θέλει.
Μήπως με τα μνημόνια δεν αύξησαν το ποσοστό των απολύσεων μειώνοντας ταυτόχρονα τις αποζημιώσεις;
Μήπως για την αντιμετώπιση της ανεργίας ιδιαίτερα των νέων δε νομοθέτησαν την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας με μισθούς πείνας, χωρίς ασφάλιση και επιδότηση από τον ΟΑΕΔ των εργοδοτών στο ύψος του επιδόματος ανεργίας;
Στο όνομα, τάχα, της δημιουργίας κατάλληλων συνθηκών για τη μαθητεία, κατάρτιση και πρακτική άσκηση των νέων, προτείνεται η κατάργηση της αμοιβής τους με τον κατώτερο επίσημο βασικό μισθό και η καταβολή μειωμένων εισφορών κοινωνικής ασφάλισης, πράγμα που σταδιακά τους βγάζει εκτός συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.
Στη «Λευκή Βίβλο» υπογραμμίζεται σχετικά, ότι:
«Για να διευκολύνεται η απασχόληση των νέων, προτείνεται να καθιερωθεί μεγαλύτερη ευελιξία ως προς τον ελάχιστο μισθό, τις μειωμένες κοινωνικές εισφορές ή άλλους όρους της σύμβασης, π.χ. μέσω της θέσπισης ευέλικτων συστημάτων μαθητείας, κατάρτισης ή πρακτικής άσκησης» (θέση 8.2).
Μέχρι τις υπεργολαβίες είχε προβλέψει. Να πώς: «Οι επιχειρήσεις με υψηλή ένταση εργασίας, για τις οποίες το κόστος του εργατικού δυναμικού και οι κοινωνικές εισφορές κυμαίνονται σε σχετικά υψηλά επίπεδα, αναγκάζονται με τη σειρά τους να απολύσουν εργαζόμενους, να αλλάξουν τόπο εγκατάστασης ή να προσφύγουν στην παραοικονομία, είτε άμεσα, είτε μέσω της υπεργολαβίας».

Τσάκισμα κοινωνικής ασφάλισης και μείωση μισθών
 
Οι μεγαλοεπιχειρηματίες απαιτούν συνεχώς αναδιαρθρώσεις για τη μείωση του λεγόμενου μισθολογικού και μη μισθολογικού «κόστους εργασίας» (η εργασία που παράγει τον πλούτο δεν είναι κόστος), δηλαδή, τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Αυτά που σήμερα εφαρμόζονται με τη μείωση των μισθών, την κατάργηση επιδομάτων, τους νόμους για τις συλλογικές συμβάσεις και τους αντιασφαλιστικούς νόμους είχαν δρομολογηθεί με τη «Λευκή Βίβλο» όπου αναφερόταν πώς μπορεί να επιτευχθεί η μείωση του λεγόμενου «κόστους εργασίας»: «...η μείωση θα μπορούσε να αφορά αρχικά τις εισφορές, οι οποίες χρηματοδοτούν δαπάνες που εντάσσονται κανονικά στα πλαίσια της εθνικής αλληλεγγύης: οικογενειακά επιδόματα, ελάχιστες παροχές γήρατος, σοβαρές ασθένειες, μακροχρόνια ανεργία» (θέση 8.3). Και παρακάτω: «Η μείωση αυτή θα μπορούσε να αφορά... τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης των εργοδοτών» (θέση 9.3).
Και επίσης πολύ πιο καθαρά έλεγαν: «Μείωση του σχετικού κόστους εργασίας σε σχέση με τους άλλους συντελεστές της παραγωγής..., με μείωση π.χ. των εισφορών των εργοδοτών για την κοινωνική ασφάλιση και αύξηση των φορολογικών εσόδων με άλλα μέσα...» (θέση 8.8).
Το πάγωμα και η μείωση των μισθών είναι μια από τις βασικές οδηγίες της «Λευκής Βίβλου» προς τις εθνικές κυβερνήσεις.
Αναφέρεται συγκεκριμένα:
«Υπάρχει ομοφωνία ως προς την κακή λειτουργία των αγορών εργασίας. Παρατηρείται ακαμψία που οφείλεται στην έλλειψη ευελιξίας της αγοράς εργασίας, τις αποδοχές και την κινητικότητα, και στο ότι η προσφορά εργασίας δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες της αγοράς, ιδίως όσον αφορά τις επαγγελματικές ειδικότητες του εργατικού δυναμικού. Η ακαμψία αυτή είναι αίτιο του σχετικά υψηλού κόστους εργασίας, το οποίο αυξήθηκε στην Κοινότητα με πολύ ταχύτερο ρυθμό από ό,τι στους κύριους εταίρους».
Και στη συνέχεια αναφέρεται: «Οι κατά κεφαλήν ονομαστικοί μισθοί δε θα πρέπει να αυξάνονται κατά ποσοστό υψηλότερο του 2-3% ετησίως» (θέση 1.5). Αυτό πρέπει να γίνεται «Σύμφωνα με τη βασική αρχή: παραγωγικότητα μείον μια ποσοστιαία μονάδα» (θέση 1.5) και «τον περιορισμό των μισθολογικών αυξήσεων κάτω από την αύξηση της παραγωγικότητας» (θέση 8.8).
«Οσον αφορά τη μείωση του κόστους εργασίας - σημειώνεται - έχουν υποβληθεί προτάσεις π.χ. για τη σύνδεση του επιπέδου αποδοχών με την αποδοτικότητα των επιχειρήσεων και την παραγωγικότητα, ώστε να διευκολύνονται οι προσλήψεις νέων» (θέση 8.2).
Βεβαίως, σε συνθήκες κρίσης επιβάλλεται, σύμφωνα με τη «Λευκή Βίβλο», η δραστική μείωση των μισθών, αφού μειώνεται δραστικά η παραγωγή, δηλαδή η αποδοτικότητα των επιχειρήσεων.

Με τη «Λευκή Βίβλο» συμφώνησαν και υπερθεμάτισαν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Ο ΣΥΝ τότε είπε «ούτε κρύο ούτε ζέστη», εκτιμώντας ότι δεν είναι και αντεργατικό τερατούργημα. Εχουν τη σημασία τους και για το σήμερα.
Εξηγούν τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ π.χ. για την επαναδιαπραγμάτευση.
Και αποτελούν ένα ακόμη στοιχείο-κριτήριο για την ψήφο.
Γιατί η τακτική του αποκαλύπτει διαχρονικά ότι δεν εναντιώνεται σε ΕΕ και μεγαλοεπιχειρηματίες. Οπως τώρα.
Αλλά και η πρόβλεψη και επιβεβαίωση του ΚΚΕ είναι κριτήριο υπερψήφισής του.

«Πλυντήριο» εργατοπατέρων


Μπροστά στις εκλογές οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός πρέπει να δουν πίσω από τις εντυπωσιακές φράσεις των διαφόρων κομμάτων την ουσία της πολιτικής τους. Και αυτή αφορά και τη στάση που κρατούν συνδικαλιστικά στελέχη και παρατάξεις στους χώρους δουλειάς.

Εκεί όπου οι εργαζόμενοι παλεύουν για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να ζήσουν την οικογένειά τους. Εκεί όπου κάθε μέρα, κάθε ώρα, η ταξική σύγκρουση καθορίζει τη ζωή της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Εκεί, όπου τα μνημόνια, οι αντεργατικοί νόμοι γίνονται πράξη και καταδικάζουν στην εξαθλίωση, στην πείνα, στην ανεργία.
Πώς αλλιώς δηλαδή μπορεί να κριθεί ένα πολιτικό κόμμα, αν δεν κριθεί και από τη στάση που κρατούν τα συνδικαλιστικά του στελέχη σε αυτούς τους χώρους, από το εάν με τη στάση τους εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργατών ή τους καταδικάζουν στην ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία και τελικά την υποταγή και την απογοήτευση; Αυτό που έχει καθιερωθεί να λέγεται κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός είναι από τα κύρια ζητήματα που πρέπει να απασχολεί τις εργατικές λαϊκές οικογένειες για να βγάζει συμπεράσματα για το τι καπνό φουμάρει κάθε κόμμα και πού το πάει.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 1ο:
Μόλις προχτές η πλειοψηφία στο ΔΣ της ΓΕΝΟΠ (Ομοσπονδία Εργαζομένων στη ΔΕΗ) αποφάσισε να υπογράψει ΣΣΕ που αποδέχεται τους μνημονιακούς νόμους για τη μεσοσταθμική μείωση των μισθών κατά 35% και την κατάργηση της μονιμότητας στις πρώην ΔΕΚΟ (μεταξύ αυτών και η ΔΕΗ).
Ιδιαίτερα αποκαλυπτική για τη στάση των παρατάξεων που υπηρετούν τη γραμμή της ταξικής υποταγής ήταν η συνεδρίαση του ΔΣ της Ενωσης Τεχνικών ΔΕΗ (το μεγαλύτερο σωματείο με 5.500 μέλη), που προηγήθηκε του ΔΣ της ΓΕΝΟΠ.
Σε αυτή τη συνεδρίαση σύσσωμη η ΣΑΔ (πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ), 12 από τα 14 μέλη της ΠΑΣΚΕ και ένα από τα εννέα μέλη της ΔΑΚΕ καταψήφισαν την πρόταση της «Αγωνιστικής Συνεργασίας» (συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ) να απορριφθεί αυτή η ΣΣΕ. Ο,τι προσχήματα κι αν χρησιμοποίησαν για να δικαιολογήσουν τη θέση τους, η ουσία είναι ότι στήριξαν μια συλλογική σύμβαση που χτυπά τους εργαζόμενους.
Με απλά λόγια, όλοι οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ με την ψήφο τους έκαναν αποδεκτά όσα αντεργατικά προβλέπει το μνημόνιο.
Αναλόγως στο ΔΣ της ΓΕΝΟΠ το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού για να στηρίξουν αυτή τη ΣΣΕ είναι η λογική που λέει ότι «έτσι γλιτώνουμε από τα χειρότερα»!
Και εδώ τίθεται το εύλογο ερώτημα «τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει από την απόλυση;».

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 2ο:
Οι παρατάξεις της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΣΥΡΙΖΑ) και της ΠΑΣΚΕ στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) αυτήν την περίοδο καλλιεργούν το έδαφος για τη «νομιμοποίηση» των εργοδοτικών απαιτήσεων και στον κλάδο του εμπορίου.
Η πλειοψηφία της ΟΙΥΕ διατυπώνει αιτήματα τα οποία διαμορφώνει με κριτήριο τις ανάγκες των εργοδοτών και όχι των εργαζομένων (σε συνάντηση με τους εργοδότες δήλωσε πως παίρνει υπόψη της τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις).
Εχει διαγράψει οριστικά τη λογική της αγωνιστικής διεκδίκησης, καλλιεργώντας τη λογική του «διαλόγου» με την εργοδοσία.
Ετσι, διαμορφώνεται μια αντίληψη ότι η διεκδίκηση σημαντικών ζητημάτων όπως η ΣΣΕ δεν απαιτεί συλλογικό αγώνα, αλλά είναι μια υπόθεση κορυφών όπου οι εργαζόμενοι παρακολουθούν ως απλοί και άπρακτοι θεατές. Αυτές οι πλειοψηφίες στηρίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου βάζοντας εμπόδια στην αγωνιστική αφύπνιση και στην οργάνωση της ταξικής πάλης.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ίσως πρόκειται για δύο περιστατικά. Ομως, τα παραδείγματα είναι πολλά. Τα ζουν οι ίδιοι οι εργάτες στους χώρους δουλειάς. Που μέσα στο κίνημα, όπου πλειοψηφούν παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ με αυτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, υπογράφουν τη μία μετά την άλλη τις συμβάσεις που περιλαμβάνουν μειώσεις μισθών ή άλλες αντεργατικές αποφάσεις.

Αυτή η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό τομέα δεν είναι τυχαία.
Οπως τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί σε πλυντήριο εργατοπατέρων που δραστηριοποιούνταν σε πρωτοκλασάτες θέσεις στο χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Ο Αντώνης Κοτσακάς, πρώην κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, θεωρείται ο «οργανωτικός νους του νέου ΣΥΡΙΖΑ» («ΕΘΝΟΣ» 20.5.2012) που «κινητοποίησε παλιούς συνδικαλιστές, μέχρι και πρώην μέλη του ΚΣ της νεολαίας ΠΑΣΟΚ».
Ο Γιώργος Ραυτόπουλος, πρώην κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στο συνδικαλιστικό κίνημα, που προσχώρησε στο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρείται πως έχει «ουσιαστική συμβολή στην ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ» («ΕΘΝΟΣ» 20.5.2012).
Ο Π. Κουρουμπλής, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, εντάχθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο εργατολόγος Β. Μητρόπουλος, επίσης πρώην ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχουν και πολλοί άλλοι.
Που απλά εξηγούν το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δυνατόν να λέει στο λαό ότι θα κάνει «αναδιανομή του πλούτου», χωρίς να συγκρουστεί με την εργοδοσία και το κράτος της και την ίδια ώρα στα συνδικάτα τα στελέχη του να παίζουν το ρόλο του υπασπιστή της εργοδοσίας...

Με κριτήριο το αντίπαλο δέος στον αντιλαϊκό πόλεμο

 

Είναι γεγονός ότι η πορεία προς στις εκλογές αναπαράγει ακόμη πιο εκβιαστικά τα κάλπικα διλήμματα για την ανάδειξη κυβέρνησης. Με τη μορφή «κεντροδεξιάς» με τη ΝΔ ή «κεντροαριστεράς» με το ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως με διαγκωνισμούς ποιος είναι ο καλύτερος διαπραγματευτής στην ΕΕ για να σώσει την καπιταλιστική οικονομία. Και δεν είναι τυχαίο. Η αστάθεια του αστικού πολιτικού συστήματος έχει δημιουργήσει ανησυχίες στην αστική τάξη της Ελλάδας και στους έξωθεν συμμάχους της τόσο στην ΕΕ όσο και στις ΗΠΑ. Δεν είναι μόνο και τόσο η αδυναμία που έδειξε το αποτέλεσμα των εκλογών στις 6 Μάη, να χειραγωγήσουν τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα τα παραδοσιακά αστικά κόμματα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που καταποντίστηκαν. Μπροστά στην αστική τάξη, το κεφάλαιο, βρίσκεται το πρόβλημα των προβλημάτων του καπιταλισμού, η οικονομική κρίση που βαθαίνει στην Ελλάδα και στην ΕΕ με απροσδιόριστη τη χρονική διάρκειά της, αλλά και τα αδιέξοδα στη διαχείρισή της έτσι ώστε και ο λαός να καταλαγιάσει και το κεφάλαιο να μην έχει απώλειες από την αντικειμενική καταστροφή που φέρνει. Και λέμε πως θέλουν να καταλαγιάσει ο λαός, γιατί αυτός έχει οδηγηθεί σε αναξέλεγκτη χρεοκοπία, αλλά αυτός θα αναδείξει και κυβέρνηση.
Οι καπιταλιστές ξέρουν ότι δεν μπορούν να βγουν από την κρίση χωρίς τα αντεργατικά μνημόνια, δηλαδή με αύξηση της εκμετάλλευσης και της ληστείας του λαού.
Οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, αλλά και η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, βρίσκονται από εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις μπροστά στο ενδεχόμενο χρεοκοπίας, στα πλαίσια της αστικής διαχείρισης της κρίσης, είτε με νέο μεγάλο «κούρεμα» του χρέους» είτε με την καθιέρωση νέου υποτιμημένου σε σχέση με το ευρώ νομίσματος, που και οι δύο εκδοχές θα φέρουν αντικειμενικά μια νέα, ακόμη πιο απότομη και τεράστια καταστροφή για τις λαϊκές δυνάμεις και καταστροφή ενός τμήματος του κεφαλαίου, αλλά την ενδυνάμωση ενός άλλου. Η πρόσφατη άτυπη Σύνοδος Κορυφής δεν αφήνει παρερμηνείες ως προς αυτά τα ενδεχόμενα. Που εκφράστηκαν με την ομοφωνία για την απαρέγκλιτη τήρηση των συμφωνιών και των δεσμεύσεων της Ελλάδας προκειμένου να συνεχιστεί ο δανεισμός, διαφορετικά έρχεται χρεοκοπία, αλλά αυτό σημαίνει απαρέγκλιτη τήρηση των δεσμεύσεων εφαρμογής όλων των αντεργατικών, αντιλαϊκών μέτρων και των νέων που αντικειμενικά έρχονται λόγω κρίσης. Αλλωστε έχουμε πει ότι αυτά και με μνημόνια και χωρίς μνημόνια είναι προαποφασισμένα, απορρέουν από τη στρατηγική για την ανταγωνιστικότητα «ΕΕ-2020» και αποτελούν μονόδρομο για την έξοδο των μεγαλοεπιχειρηματιών από την κρίση με τις λιγότερες δυνατές καταστροφικές απώλειες. Η κρίση καταστρέφει. Εχει καταστρέψει εργάτες, φτωχά λαϊκά στρώματα αλλά και επιχειρηματίες. Το βάθεμά της θα είναι ακόμη πιο μεγάλη καταστροφή. Για το λαό.
Επομένως το κριτήριο για τους εργαζόμενους, τις λαϊκές δυνάμεις στις εκλογές δεν μπορεί να είναι η επιλογή του κόμματος που θα διαχειριστεί την πορεία της Ελλάδας στην ΕΕ με πολιτική διάσωσης των μεγαλοεπιχειρηματιών αλλά η δική του πραγματικότητα.

Αμείλικτη η κρίση
 
Ηδη η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων αντιμετωπίζει την ανεργία, (1,5 εκατομμύριο η πραγματική), τη φτώχεια και την αδυναμία να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες της οικογένειας με το τσάκισμα μισθών και συντάξεων και τη φοροληστεία με τα αλλεπάλληλα χαράτσια, ανάγκες όπως διατροφή, ηλεκτρικό ρεύμα, μόρφωση παιδιών, στέγη, και βεβαίως το φάσμα της ανεργίας μεγαλώνει ακόμη πιο απειλητικά.
Την ίδια ώρα η οικονομική καπιταλιστική κρίση είναι αμείλικτη. Εργοστάσια και επιχειρήσεις εμπορίου και υπηρεσιών με δεδομένη τη συρρίκνωση των δραστηριοτήτων τους παίρνουν μέτρα. Μείωση εργαζομένων, απολύσεις δηλαδή, μείωση μισθών, είναι στην πρώτη γραμμή αξιοποιώντας και όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που αποφάσισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, (ΠΑΣΟΚ,συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.) Για παράδειγμα οι μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού απαιτούν δραστική μείωση μισθών, δουλειά με εξοντωτικά ωράρια και μειώνουν προσωπικό, το ίδιο γίνεται και στο εμπόριο.
Ταυτόχρονα κλείνουν επιχειρήσεις.Πρόσφατο, ανάμεσα στα πολλά, είναι το παράδειγμα της «ΣΙΔΕΝΟΡ» στη Θεσσαλονίκη (σ.σ. θυγατρική του ομίλου Στασινόπουλου που έχει 67 επιχειρήσεις σε όλη την Ευρώπη). Σύμφωνα με πληροφορίες, εκβιάζει τους 400 εργαζόμενους να αποχωρήσουν με εθελούσιες με την απειλή πως διαφορετικά θα τους απολύσει με προειδοποίηση, χάνοντας το 50% της αποζημίωσης. Σχεδιασμός της εργοδοσίας φαίνεται να είναι το «λουκέτο» στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης και μεταφορά της παραγωγής σε άλλα εργοστάσια, σε Ελλάδα ή γειτονικές χώρες. Αντίστοιχα «στο πλαίσιο εξορθολογισμού της παραγωγής», έκλεισε μέσα στο Μάη το εργοστάσιο της «ΒΕΤ ΑΕ» (πρώην «ΙΖΟΛΑ») στη Χαλκίδα. Δυο παραδείγματα μόνο, ενδεικτικά της κατάστασης.
Επομένως η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα βρίσκονται και θα βρεθούν αμέσως μετά τις εκλογές μπροστά σε ανελέητο πόλεμο, ακόμη πιο σφοδρό απ' αυτόν που έζησαν ως τώρα, γιατί οι ιδιοκτήτες των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων θα προχωρήσουν και σε μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, (ο ΣΕΒ ήδη έκανε τέτοια παρέμβαση τη βδομάδα που πέρασε), σε απολύσεις, είτε γιατί θα κλείνουν εργοστάσια, είτε γιατί θα συρρικνωθεί κι άλλο η παραγωγή, ενώ την ίδια ώρα τα ασφαλιστικά ταμεία θα αδυνατούν να δίνουν συντάξεις, άρα θα τις τσακίσουν, οι παροχές υπηρεσιών υγείας, πρόνοιας για τα λαϊκά στρώματα, λόγω εμπορευματοποίησης και αδυναμίας του κράτους να ανταποκριθεί έστω και στην ελάχιστη χρηματοδότηση, θα είναι κενό γράμμα. Ηδη οι Δήμοι, κλείνουν μαζικά παιδικούς σταθμούς, ενώ τα συσσίτια αυξάνονται. Αντίστοιχα οι απολύσεις στο Δημόσιο είναι προ των πυλών, ενώ τα μικρομάγαζα κλείνουν ραγδαία.
Εντείνεται επομένως ο καθολικός αντεργατικός αντιλαϊκός πόλεμος των μεγαλοεπιχειρηματιών και της ΕΕ ενάντια στην εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα μπροστά στις εκλογές.

Ισχυρό λαϊκό αντίπαλο δέος
 
Το ερώτημα μπαίνει αμείλικτο: Θα ψηφίσουν οι εργαζόμενοι για μια κυβέρνηση με την απελπισία της πραγματικότητας της ζωής τους και την φρούδα ελπίδα ενδεχόμενης αναχαίτισης αυτής της πραγματικότητας, όταν όποια κυβέρνηση είτε κεντροαριστερά με ΣΥΡΙΖΑ και ένα τμήμα του ΠΑΣΟΚ, είτε κεντροδεξιά με ΝΔ ή ακόμη και συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δηλαδή μια λύση από τα πάνω που εκ των πραγμάτων λόγω ΕΕ και μεγαλοεπιχειρηματιών, αυτούς θα υπηρετήσει, ή θα πάνε στην κάλπη με τη σκέψη της διαμόρφωσης ενός ισχυρού λαϊκού αντίβαρου, του δικού τους αντίβαρου, κόντρα στον πόλεμο των αστών που θα τους τσακίσει ολοσχερώς, για να σωθούν οι ίδιοι; Ηδη καταγγέλλονται συμβάσεις από τους μεγαλοεπιχειρηματίες για να μειωθούν οι μισθοί. Αλλά υπογράφονται και συμβάσεις που βάζουν φρένο στην κατρακύλα, (π.χ. κλάδος ποτών).
Στις εκλογές επιδιώκεται να δοθεί ένα διπλό πλήγμα στο εργατικό, λαϊκό κίνημα, με χτύπημα στον αιμοδότη του, το ΚΚΕ. Στόχος να αναχαιτιστεί αυτό το κίνημα που αναπτύσσεται, αντίθεσης, αντίστασης στις αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές με όλες τις δυσκολίες και αδυναμίες του. Να χτυπηθεί ο ριζοσπαστικός, ανατρεπτικός του χαρακτήρας, να τσακιστούν συνθήματα όπως «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», «Ανυπακοή και απειθαρχία σε ΕΕ αστικές κυβερνήσεις», «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Θα τον αναχαιτίσουμε με επίθεση ψήφου για ισχυρό ΚΚΕ; Είναι μονόδρομος.
Οποια κυβέρνηση βγει από τις εκλογές θα είναι με το μέρος των επιχειρηματικών ομίλων. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πάντα ήταν και θα είναι. Η πολιτική τους χρεοκόπησε το λαό. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με την ΕΕ και την Ευρωζώνη, μιλά για ανάπτυξη της υγιούς επιχειρηματικότητας, δηλαδή στρατηγική υπέρ του κεφαλαίου και της ΕΕ σκορπώντας αυταπάτες για ανακούφιση του λαού. Γι' αυτό λέμε, μην τον εμπιστεύεστε.
Μόνο ένα οργανωμένο εργατικό, λαϊκό κίνημα με το ΚΚΕ μπροστά, ισχυρό, μπορεί να εγγυηθεί ότι η θέση των εργαζομένων δε θα γίνει χειρότερη, ότι θα δυναμώνει το ρεύμα ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής, η προοπτική για άλλη πολιτική και δρόμο ανάπτυξης.
Η εργατική τάξη έχει ανάγκη από μόνιμη και σταθερή δουλειά, μισθό που να καλύπτει όλες τις σύγχρονες ανάγκες της οικογένειας, φροντίδα για την υγεία της εργατικής οικογένειας, μόρφωση και δουλειά για τα παιδιά της, φροντίδα για τους ηλικιωμένους, παιδικούς σταθμούς, κλπ.
Αυτές τις ανάγκες πρέπει να έχει κριτήριο για την ψήφο σε συνδυασμό με το να βγάλει η κάλπη ακόμη πιο ισχυρό το ΚΚΕ, για να γίνει πανίσχυρο το αντίπαλο δέος, το εργατικό λαϊκό κίνημα που θα σηκώσει ασπίδα στον πόλεμο του κεφαλαίου, που θα αντεπιτεθεί διεκδικώντας ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας, που θα συγκρουστεί για να ανατρέψει στην πορεία το σάπιο σύστημα. Αλλά αυτός ο δρόμος απαιτεί ολόπλευρο δυνάμωμα του ΚΚΕ και εκλογικό. Είναι ευθύνη και καθήκον για το σήμερα και το αύριο των εργαζομένων.

                                                             

Ανάπτυξη σε όφελος του λαού


Η ανάπτυξη για την Ελλάδα που επαγγέλλεται η ΕΕ, σύμφωνα με την πρόσφατη άτυπη Σύνοδο Κορυφής, είναι σε τομείς όπως η ενέργεια, οι μεταφορές, τα δίκτυα και οι υποδομές, ενώ προτεραιότητα δίνεται και στο πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο συνδυάζει και εμπεριέχει ταυτόχρονα και τους παραπάνω τομείς και κλάδους.
Ουσιαστικά ενισχύουν τον τομέα κατασκευών για οδικά έργα προκειμένου να μεταφέρουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι τα εμπορεύματά τους.
Κάτι τέτοιο θα δημιουργήσει προσωρινά θέσεις εργασίας για την κατασκευή των οδικών δικτύων, αλλά δεν θα είναι μόνιμες θέσεις εργασίας. Και βεβαίως θα επιβάλλουν διόδια πανάκριβα για το λαό.

Αλλά και στους άλλους τομείς αν δούμε, για παράδειγμα κάποια έργα που εξαγγέλθηκαν σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο, στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε.

Για παράδειγμα, τα 12 φωτοβολταϊκά πάρκα στη Θεσσαλία, τη Στερεά και τη Δυτική Ελλάδα θα δημιουργήσουν προσωρινά για τα έργα 360 θέσεις εργασίας και μόνο 160 θέσεις μόνιμες. Το αιολικό σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην Κρήτη θα χρησιμοποιήσει 1.500 εργαζόμενους για την κατασκευή και μόνιμες θέσεις εργασίας 50.
Ο σταθμός ηλιακής ενέργειας στο Λασίθι θα χρησιμοποιήσει προσωρινά 650 θέσεις και μόνιμα 70. Αυτή η «ανάπτυξη» θα γίνεται με μισθούς των 400 και 500 ευρώ, ενώ δε δημιουργεί ουσιαστικά θέσεις εργασίας.
Και βεβαίως κουβέντα δε γίνεται για το μεγάλο ζήτημα των κλάδων της βιομηχανίας που μπορούν να αναπτυχθούν με βάση τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, αλλά και της αγροτικής οικονομίας. Να θυμίσουμε ότι πριν η Ελλάδα γίνει πλήρες μέλος της ΕΟΚ, της σημερινής ΕΕ, όχι μόνο ήταν αυτάρκης σε αγροτικά προϊόντα, έχοντας λύσει το διατροφικό της πρόβλημα, αλλά αγροτικά προϊόντα χρησιμοποιούνταν σαν πρώτη ύλη και για τη βιομηχανία, άρα αναπτυσσόταν και βιομηχανική παραγωγή, ενώ έκανε και εξαγωγές.
Σήμερα κάνουμε τεράστιες εισαγωγές αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων.

Οι δυνατότητες της Ελλάδας
 
Ομως η χώρα έχει τεράστιες αναπτυξιακές δυνατότητες. Διαθέτει αναξιοποίητο ορυκτό πλούτο, απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη της βιομηχανίας.
Εχει βωξίτη που χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη στη βιομηχανία κάθε προϊόντος με βάση το αλουμίνιο.
Εχει νικέλιο που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ανθεκτικών κραμάτων με χάλυβα. Εχει ψευδάργυρο, χρυσό.
Εχει λευκόλιθο, μάρμαρο, που λόγω της ποιότητάς του κατέχει εξέχουσα θέση στη διεθνή αγορά. Διαθέτει λιγνίτη για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
Εχει τεράστιο υδάτινο δυναμικό για την παραγωγή επίσης ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Βόρειο Αιγαίο, στη λεκάνη της Ρόδου, νότια της Κρήτης, στο Ιόνιο και τον Πατραϊκό κόλπο.
Εχει ήδη αναπτυγμένη βιομηχανία χάλυβα, σιδήρου, χαλκού, αμυντική βιομηχανία, βιομηχανία πλαστικών, παραγωγή τσιμέντου και άλλων οικοδομικών υλικών. Εχει επίσης δάση για ξυλεία και προϊόντα ξύλου.
Η Ελλάδα διαθέτει έμπειρο και πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο, εξειδίκευση και πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό. Διαθέτει δυνατότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών.
Επίσης η Ελλάδα είχε, άρα μπορεί να αναπτύξει αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή που να καλύπτει όλες τις διατροφικές της ανάγκες και να κάνει εξαγωγές, αντί να εισάγει.
Η Ελλάδα έχει σημαντική παραγωγή σιταριού, καλαμποκιού, άλλων δημητριακών, πατάτας, φασολιών, διαθέτει υψηλής ποιότητας λάδι, οπωροκηπευτικά, κρασί, ροδάκινα, εσπεριδοειδή, σταφίδα.
Η κτηνοτροφία της Ελλάδας παρουσιάζει υψηλό βαθμό συγκέντρωσης και με κεντρικό σχεδιασμό μπορεί να καλύψει το μεγαλύτερο μέρος των εγχώριων αναγκών κατανάλωσης σε πρόβειο γάλα, κρέας κλπ. αλλά και αναπτυγμένη βιομηχανία τροφίμων και ποτών.
Επίσης η αγροτική παραγωγή μπορεί να στηρίξει τη βιομηχανία τροφίμων. Εχουμε πολύ καλής ποιότητας βαμβάκι.
Σήμερα όμως, η βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας και ιματισμού φθίνει στην Ελλάδα και τα εργοστάσια του κλάδου κλείνουν, ενώ είναι αναγκαία για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Ο ανταγωνισμός με Κίνα, Ινδία κλπ. καθιστά ασύμφορη την παραγωγή, επομένως, συμφέρει τους καπιταλιστές να επενδύσουν παραγωγικά σε άλλους κλάδους και να εισάγονται στην Ελλάδα τέτοια εμπορεύματα.
Ομως ο κλάδος μπορεί να ξεκινά από την παραγωγή βαμβακιού, άρα θα έχουν δουλειά και εισόδημα οι σημερινοί φτωχοί αγρότες.
Το ίδιο ισχύει, για παράδειγμα, και για τα εργοστάσια μετάλλου, που τώρα συρρικνώνονται και κλείνουν, ενώ στο μέταλλο υπάρχουν πολλές εφαρμογές για πολλά προϊόντα, για τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, που φυτοζωεί... ουσιαστικά δεν υπάρχει.
Μπορούμε π.χ. να παράγουμε ζάχαρη από τεύτλα, που να καλύπτει όλες τις ανάγκες, ενώ κλείσανε τα εργοστάσια και εισάγεται η ζάχαρη.
Αλλά για να αξιοποιηθούν όλες αυτές οι δυνατότητες χρειάζεται εργατική λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, μετατροπή τους σε εργατική, λαϊκή ιδιοκτησία που με τον κεντρικό σχεδιασμό θα αξιοποιούνται πλήρως όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.

Τι μπορεί να κάνει ο κεντρικός σχεδιασμός;

Να σχεδιάζει την αξιοποίηση για ανάπτυξη όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, ώστε να αναπτύσσονται όλοι οι κλάδοι της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας που μπορεί να αναπτύξει η Ελλάδα.
Να παράγει και να κατανέμει τα αναγκαία μέσα παραγωγής σ' αυτούς τους κλάδους. Να εκπαιδεύει και να μορφώνει το αναγκαίο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό για την ανάπτυξη της παραγωγής. Να φροντίζει την κατανομή των παραγόμενων προϊόντων για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Να κατανέμει πόρους από την ανάπτυξη για τη δωρεάν ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Πολιτισμό, Αθλητισμό, σε έργα υποδομής - όπως αντισεισμική, αντιπλημμυρική προστασία και λαϊκή κατοικία.
Να αναπτύσσει την έρευνα και την επιστήμη με βάση τις λαϊκές ανάγκες.
Βεβαίως, αυτή η ανάπτυξη δε χωρά στα πλαίσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Να, γιατί λέμε εργατική εξουσία, λαϊκή οικονομία και αποδέσμευση από Ευρωπαϊκή Ενωση - ΝΑΤΟ.
Τότε δε θα αναπτύσσονται σχέσεις σε ανισότιμη βάση, αλλά επωφελείς για το λαό σχέσεις με άλλες χώρες.

Με τα μυαλά στα κάγκελα...


Τρεις βδομάδες μείνανε ως τις 17 Ιουνίου και τα μυαλά σκορπίζουνε, ένα πράμα χύμα, μια φριχτή στην όψη και στη γεύση ομελέτα πετιέται στο τραπέζι των πεινασμένων κι άνεργων της πατρίδας. Εκείνο το γηπεδικό «και τα μυαλά στα κάγκελα» σύνθημα βρήκε την τέλεια εφαρμογή του στην προεκλογική πολιτική σκηνή. Κι όποιος προσπαθεί να σταθεί με τη σοβαρότητα και τα ντοκουμέντα, που απαιτούν οι περιστάσεις, λιντσάρεται φραστικά και όπου να 'ναι και δραστικά σε λίγο, γιατί χαλάει την ψευδαίσθηση ότι κάτι σπουδαίο τρέχει.

Τρέχει. Οδυνηρά και αποτρόπαια για τις μάζες των εργαζομένων στην Ελλάδα και τον κόσμο. Μυρίζει μπαρούτη και χνώτο πείνας. Ο πλούτος βγήκε παγανιά και θερίζει ζωές, ιστορίες, σύμβολα, ξεριζώνει ό,τι εμφανίζεται εμπόδιο στο φαγοπότι του. Οι όροι του πολιτικού παιχνιδιού άλλαξαν. Οχι επειδή το ματς δεν είναι στημένο. Αλλά επειδή ο σύμφυτος της κρίσης χουλιγκανισμός, εκείνο το κουβάρι ανθρώπων που πιάνονται στα χέρια για αλλότρια συμφέροντα κι ύστερα προσπαθούν να ξεχωρίσουν τα δάκρυα απ' τον ιδρώτα και τα σάλια απ' το κάτουρο του φόβου, πέρασε στην πολιτική και προσαρμόστηκε τόσο γρήγορα, σαν έτοιμος από καιρό. Ο κόσμος καίγεται και οι πολιτικολογούντες φτύνουν τα τσόφλια.

Οταν στην Ελλάδα του 2012 οι νεοδημοκράτες διεκδικητές του μπόνους των 50 εδρών αποκαλούν «νεομπολσεβίκους» τους συριζαίους, ο Τράγκας στήνει ΕΑΜ στο διαδίκτυο, οι Πλεύρηδες εμφανίζονται ως νέοι Ατρείδες με σφαγμένη Ιφιγένεια τον Καρατζαφέρη, ο Καμμένος πυρπολεί της αχλάδας την ουρά στη ναυμαχία της φρουτιέρας, τα χρυσά αυγά παραβράσανε για να θυμίζουν πέτρες στις γειτονιές κι οι συνιστώσες μαζεύουνε τις φιγούρες απ' την τράπουλα κι έχουν τον Αλέξη μη στάξει και μη βρέξει για να πάρουν την παρτίδα πρέφας πριν τους πάρουν πρέφα, ο λαός δε θα μπερδέψει το θέλω και τη θέση με το θέαμα; Θα το μπερδέψει. Κι ως ένα βαθμό συνειδητά κι εκδικητικά, σαν παιδί που σπάει τα παιχνίδια του και φτύνει τις κλεμμένες καραμέλες. Δύσκολο το σταυρόλεξο και συλλαβίζοντας η λύση. Κι αν δεν λυθεί το μουντζουρώνεις και το σκίζεις το χαρτί.

Αλλά, που να πάρει, στην Ευρώπη είμαστε, προς τη η έκπληξη; Στο νέο μεσαίωνα και το κυνήγι μαγισσών - εργατών, ο πολιτικός αγώνας για την πλέμπα έτσι γίνεται αιώνες τώρα και προσφάτως πιο επικοινωνιακά. Με ζωγραφισμένες γελάδες και μοσχάρια με την ευγενική χορηγία της σύγχρονης διανόησης (;), με κωλοδάχτυλα στα αγάλματα του κάλλους τυπωμένα στα εξώφυλλα και με θρήνους για τα διάσημα θύματα των ναρκωτικών, ώστε να θάβονται βιαστικά και ήσυχα τα πρεζόνια στις γειτονιές του κόσμου.

Οι μισοί Ευρωπαίοι εργαζόμενοι δε θα κάνουν διακοπές φέτος γιατί δεν μπορούν και θα φταίει και γι' αυτό το ΠΑΜΕ κι οι ναυτεργάτες κι οι «παλαιομπολσεβίκοι» του ΚΚΕ που δε θέλουν να κυβερνήσουν την Κόλαση. Η λούμπεν μεγαλοαστική ευρωτάξη θέλει και λούμπεν πολιτική παράσταση για να ξανακερδίσει. Κι όσοι μιλάνε για ενότητα αυτής της επικείμενα και πιθανά κυβερνώσας αριστεράς, που κατέρχεται στο κοίλον με σενάριο οπορτουνισμού, θέλουν το ΚΚΕ λοφίο στην περικεφαλαία τους. Κάτι σαν οικόσημο που δείχνει την καταγωγή και κρύβει την ενσωμάτωση και την προσαρμογή. Λοφίο δε θα γίνουμε. Ερχεται σφαγή. Κι όταν θα αποκοπεί κι η κεφαλή απ' την αμείλικτη αποκάλυψη της ζωής ότι άλλο η διαχείριση κι άλλο η παραγωγή λαϊκής πολιτικής, τότε τα λοφία θα γίνουν τρόπαια. Σαν τα βαλσαμωμένα ζώα πάνω απ' τα τζάκια των αποικιοκρατών κυνηγών. Κάθε ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ είναι μαχαίρι στη ζώνη του καθενός και της καθεμιάς που παλεύει στα εργασιακά σκοτάδια. Είναι αντίδοτο στο φάρμακο - φαρμάκι των θεσμών, των εσμών και των αέρηδων. Θα μας κρατήσει όρθιους όχι μόνον σ' αυτήν αλλά και στις άλλες μεγάλες μάχες της επόμενης μέρας. Κι άοπλοι δε θα μείνουμε. Ο ανεφοδιασμός των απηυδισμένων πολιτών εργατών σε ηθικό, το προεκλογικό και μετεκλογικό μέλημά μας.


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

26 Μαΐ 2012

Για τα περί «νέου εθνικού αφηγήματος για την Ελλάδα»


«Ζούμε σε ένα αποτυχημένο, πτωχευμένο κράτος και συγκροτούμε ένα παραπαίον έθνος, χωρίς προσανατολισμό και στόχο, με την ταυτότητα διχασμένη και την πίστη κλονισμένη.

Και η συνείδησή μας επίσης είναι συγχυσμένη.
Αλλοι νιώθουν Ευρωπαίοι, έτοιμοι να κάνουν τα πάντα, προκειμένου να διατηρήσουν την ευρωπαϊκή τους ταυτότητα.
Αλλοι πάλι επιλέγουν Ευρωπαίοι ως προς τα αγαθά και ανεξάρτητοι Ελληνες ως προς τις υποχρεώσεις.
Κάποιοι τρίτοι δηλώνουν ασυμβίβαστοι ελληναράδες που διεκδικούν αυτονομία με όποιο τίμημα. Και ορισμένοι είναι απόλυτα συγχυσμένοι, δεν ξέρουν τη λύση, ούτε μπορούν να τη βρουν.
Ετσι εξηγείται κι ο τρέχων πολιτικός κατακερματισμός».

Αυτά έγραψε πρόσφατα στο κεντρικό του σχόλιο το ηλεκτρονικό «ΒΗΜΑ» και κατέληγε με την ανάγκη να υπάρξει «ένα νέο εθνικό αφήγημα για την Ελλάδα των επόμενων δεκαετιών...
 Οσο αυτό δεν ορίζεται με αξιοπιστία, όσο δε γράφεται το νέο εθνικό αφήγημα, ούτε προσδοκίες μπορούν να οικοδομηθούν, ούτε ελπίδες να επικρατήσουν».
Ολοφάνερη είναι η ανησυχία της ναυαρχίδας της αστικής ενημέρωσης, καθώς η δικομματική εναλλαγή ΠΑΣΟΚ - ΝΔ δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει, η καπιταλιστική κρίση συνεχίζεται και βαθαίνει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και τα περιθώρια της αστικής τάξης για παραχωρήσεις και ελιγμούς είναι ανύπαρκτα. Ολοφάνερη, όμως και η επιχείρηση χειραγώγησης της λαϊκής συνείδησης.
Για να παραμείνει παγιδευμένη σε μια αταξική, επιδερμική και ρηχή θεώρηση των πραγμάτων. Να μην αποκτήσει ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό χαρακτήρα η ψήφος - μετέωρο βήμα της 6ης Μάη. Για να εγκλωβισθεί στην προωθούμενη ήδη αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού συστήματος και την αντικατάσταση του δικομματισμού, από τον προετοιμαζόμενο εντατικά διπολισμό της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς - αριστεράς.
Για να γίνει αυτό, όμως, με όρους αξιοπιστίας, διάρκειας και κυρίως ασφάλειας, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του συστήματος, πρέπει να υπάρξει κι «ένα νέο εθνικό αφήγημα», όπως τονίζει ΤΟ ΒΗΜΑ. Για να οικοδομηθούν προσδοκίες κι ελπίδες...
Κι εδώ, αρχίζουν τα δύσκολα, ή, μάλλον, τα ακατόρθωτα, για τους κάθε λογής δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς εκπροσώπους της αστικής τάξης.
Ο κόμπος - βοηθούσης και της κρίσης - έχει φτάσει πλέον στο χτένι.
Κι αυτό δεν μπορεί, πλέον, να κρύβεται ή να καμουφλάρεται με φτηνά ιδεολογήματα και ψευτοδιλήμματα, του τύπου Ευρωπαίοι και ελληναράδες ή ζούμε με δανεικά και μας ταΐζει η Ευρωζώνη ή αριστερές ταμπέλες, με μόνο αντίκρυσμα αυταπάτες και, μάλιστα, με πολύ κοντινή ημερομηνία λήξης.

Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, δεν μπορούν να βρουν «εθνικό αφήγημα». Οι εγχώριοι κεφαλαιοκράτες - βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές, κ.λπ. - απαιτούν εδώ και τώρα την αποτελεσματική προώθηση των αντιδραστικών διαρθρωτικών αλλαγών, την αποφασιστική ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους και την ακόμη μεγαλύτερη χρηματοδότησή τους. Χάριν της ανάπτυξης, βέβαια...
Ολα αυτά, όμως, είναι απολύτως συνώνυμα με την πορεία κινεζοποίησης των όρων αμοιβής και εργασίας, την παραπέρα κατεδάφιση των ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την ακόμη μεγαλύτερη παράδοση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, της Παιδείας, της Υγείας, κ.λπ., στις ληστρικές και αδηφάγες επιδιώξεις των μονοπωλίων, με την ενίσχυση του αυταρχισμού και των αντιδημοκρατικών μέτρων, του αποπροσανατολισμού, της χειραγώγησης και του αντικομμουνισμού. Τα ίδια απαιτούν και οι λυκοσυνεταίροι τους της ευρωένωσης, ενώ, την ίδια στιγμή, στο πλαίσιο των γενικότερων και οξύτατων ανταγωνισμών και αντιθέσεών τους, ζυγίζουν και ξαναζυγίζουν τα υπέρ και τα κατά μιας αναμόρφωσης της Ευρωζώνης.
Είτε, με τη θεσμοθέτηση δύο ευρώ για τις χρεοκοπημένες χώρες, ενός για τις διεθνείς συναλλαγές κι ενός για το εσωτερικό τους, είτε με την Ελλάδα και ορισμένες ακόμη χώρες εκτός της Ευρωζώνης ή το διαχωρισμό της τελευταίας σε αυτή του Βορρά και αυτή του Νότου.
Αυτός είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός, βαθιά αντιλαϊκός και απάνθρωπος, αντιδραστικός και παρασιτικός, φιλοπόλεμος και επικίνδυνος, σάπιος μέχρι το κόκαλο.
Και δεν αλλάζει, παρά μόνο προς το χειρότερο, όσο κι αν τον εξωραΐζουν οι κ.κ. Τσίπρας, Κουβέλης και Βενιζέλος ή οι διάφοροι Ολάντ, Μελανσόν και Γκίζι.

Το μόνο, υπαρκτό σήμερα αφήγημα είναι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, για τη Λαϊκή Εξουσία και διακυβέρνηση, στηριγμένη σε μια παντοδύναμη Λαϊκή Συμμαχία, με επικεφαλής την εργατική τάξη.

Ναι, το μόνο αφήγημα ανήκει στο «οπισθοδρομικό, αποστεωμένο, σταλινικό, απολιθωμένο, αραχνιασμένο, κ.λπ., κ.λπ.» ΚΚΕ, όπως συνηθίζουν να μας «στολίζουν» οι αστοί κονδυλοφόροι. Αφήγημα, που αναδείχνει την εργατική τάξη και το λαό σε πρωταγωνιστές των εξελίξεων και πραγματικούς αφέντες της χώρας, απαλλαγμένης από χρέη και κάθε λογής ευρωενωσιακές και ΝΑΤΟικές αλυσίδες.
Τεκμηριωμένο και βασισμένο στην επιστημονική ανάλυση της σύγχρονης οικονομικής και κοινωνικο-ταξικής πραγματικότητας της χώρας μας και του διεθνούς περιβάλλοντος. Στηριγμένο στην παλιότερη και σύγχρονη εμπειρία και διδάγματα του εγχώριου και διεθνούς επαναστατικού και εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Από την εποποιία του ΕΑΜ και τον ηρωικό Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, μέχρι το «πείραμα Αλιέντε».
Κι από τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας, μέχρι την Οχτωβριανή Επανάσταση, τα μεγάλα επιτεύγματα του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και τις αιτίες που οδήγησαν στην ανατροπή του.
Το αφήγημα του ΚΚΕ, όμως, δεν είναι εθνικό, αλλά βαθιά εργατικό και λαϊκό. Γι' αυτό, ίσως, ΤΟ ΒΗΜΑ ...αγνοεί την ύπαρξή του.
Το ΚΚΕ επιμένει αμετανόητα και παλεύει καθημερινά για την πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και όχι την ενσωμάτωση και υποταγή τους - με τον έναν ή άλλο τρόπο - στα σχέδια και επιδιώξεις των κεφαλαιοκρατών, που πάντα ντύνονται με εθνική φορεσιά. Το αφήγημά του, η πολιτική και καθημερινή του τακτική και δράση στηρίζεται και απαντά στην πραγματική αντίθεση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας:
 `Η, με την εργατική τάξη και το λαό, ή, με τα μονοπώλια και την αστική τάξη. `Η, με την ανειρήνευτη ταξική πάλη, την πολιτική ρήξης και σύγκρουσης με τα εγχώρια μονοπώλια και την ΕΕ ή με την ταξική συνεργασία και υποταγή, το «κεφαλαιοκράτες κι εργάτες μαζί μπορούμε», την πολιτική του ευρωμονόδρομου και τις αυταπάτες για κοπανιστούς ανέμους αλλαγών και εξανθρωπισμό της ΕΕ. `Η, με τη Λαϊκή Συμμαχία, την Εργατική, Λαϊκή Εξουσία και διακυβέρνηση, ή, με την εξουσία των μονοπωλίων, της αστικής τάξης, μαζί με όλα όσα απάνθρωπα απαιτεί ο σύγχρονος καπιταλισμός και συνεπάγεται η βαθιά του κρίση.
Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος, όπως δεν υπήρχε και στη δεκαετία του 1980.
Και, βέβαια, δεν πρόκειται να εμφανιστεί, ξαφνικά και ουρανοκατέβατα στις 18 Ιούνη. Είτε, με λιγότερο, είτε με περισσότερο «υπεύθυνη και σκληρή αναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου. Είτε έχουμε κυβέρνηση, με ταμπέλα κεντροδεξιά, είτε με ταμπέλα αριστερά.
Είτε, με την ανάπτυξη του κ. Σαμαρά, είτε με τις ακάλυπτες επιταγές του ΣΥΡΙΖΑ.

 
Οι εξελίξεις από τις 18 Ιούνη και μετά, μαζί και ο βαθμός υλοποίησης των νέων αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών και μέτρων, θα κριθούν, πρώτα και κύρια, στα χαρακώματα των αγώνων και της ταξικής πάλης, στα εργοστάσια και τους τόπους δουλειάς.
Οπως ακριβώς έγινε και μέχρι σήμερα.
Και καθοριστικό ρόλο παίζει η δύναμη του ΚΚΕ.
Και η εκλογική, κοινοβουλευτική.
Ψήφος για δυνατό ΚΚΕ, σημαίνει δυνατό αντίπαλο λαϊκό δέος στον πόλεμο των αστών ενάντια στους εργαζόμενους που θα εντείνεται αμέσως μετά τις 18 Ιούνη, ακριβώς γιατί η κρίση συνεχώς βαθαίνει.

Η πρόσφατη, βαριά εκλογική καταδίκη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ οφείλεται πρωτίστως, στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες των προηγούμενων χρόνων, τις συνεχείς και επίμονες αγωνιστικές πρωτοβουλίες των κομμουνιστών και του ΠΑΜΕ.
Η πολιτική και πρακτική της ταξικής πάλης δεν επέτρεψε να κυριαρχήσει η ηττοπάθεια, οι λογικές του δεν γίνεται αλλιώς και ο ευρωμονόδρομος της υποταγής.
Στους ίδιους λόγους οφείλονται οι όποιες δυσκολίες έχουν σήμερα η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι να συνεχίσουν, με τον ίδιο όπως μέχρι τώρα τρόπο, την εφαρμογή της αντιλαϊκής τους πολιτικής, κάνοντας φανερή τη σημασία και αποτελεσματικότητα των αγώνων και της ταξικής πάλης, όπως και τον αναντικατάστατο ρόλο του ΚΚΕ.
Από την άλλη, η συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο αποτέλεσμα της 6ης Μάη βρίσκεται κυρίως στο να παραμείνει ρηχή και αβαθής η ψήφος καταδίκης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Εκανε ό,τι μπορούσε τα προηγούμενα χρόνια, για να υπάρξει το γνωστό «αντιμνημονιακό» σκόρπισμα και, βέβαια, να εισπράξει τη μερίδα του λέοντος, προβάλλοντας «εύκολες και αριστερές λύσεις και κυβερνήσεις», όπου όλοι, κεφαλαιοκράτες κι εργάτες, θα μείνουν ικανοποιημένοι...
Χαρακτηριστική και αδιαμφισβήτητη απόδειξη, η στάση του στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όπου, χρόνια τώρα κρατά τα μπόσικα των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ, υπηρετώντας τη λογική της ταξικής συνεργασίας, ενώ, την ίδια στιγμή, χάιδευε στ' αυτιά κάθε είδους «κίνημα», που ερχόταν σε αντίθεση ή πλαγιοκοπούσε το ταξικό εργατικό κίνημα, φτάνοντας μέχρι να διαδηλώνει στο πλάι εθνικιστών και χρυσαυγιτών στην πλατεία Συντάγματος (δίνοντας ουσιαστικά πολιτική κάλυψη σε λογικές και αντιλήψεις, περί τροϊκανής κατοχής και γερμανοκρατίας, στο «κίνημα της μούντζας», κ.λπ., κ.λπ.).
Αυτή είναι η αλήθεια.
Και δεν την γνωρίζουμε μόνον εμείς, αλλά και η αστική τάξη με τα επιτελεία και τους μηχανισμούς της, οι σύμμαχοί της σε Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον, οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, ανεξαρτήτως ταμπέλας και δύναμης.
Θέλουν όλοι τους να απαλλαγούν από το ΚΚΕ.
Κι από τη στιγμή, που αυτό δεν «τσίμπησε» στο δόλωμα της «κυβερνώσας Αριστεράς», ένας μόνο δρόμος τούς απόμεινε.
Η αποδυνάμωσή του, το τσάκισμά του και, μάλιστα, τώρα, στην εκλογική μάχη της 17ης Ιούνη. Αυτός είναι ο κρίσιμος κρίκος, για να κερδίσουν χρόνο και να προχωρήσουν χωρίς εκπλήξεις την αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Για να ακυρώσουν την όποια καταδίκη της αντιλαϊκής πολιτικής της 6ης Μάη, να αναχαιτίσουν και, τελικά, να αφομοιώσουν το αναπτυσσόμενο μαζικό εργατικό - λαϊκό κίνημα, αντί αυτό να πλατύνει και να ενισχύσει το ριζοσπαστισμό του.
Και, πάνω απ' όλα, για να μην έχουν σοβαρά εμπόδια στην προώθηση και εφαρμογή των νέων, ακόμη περισσότερο αντιλαϊκών και βάρβαρων πολιτικών και μέτρων μετά τις εκλογές.
Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος τους και είναι στο χέρι των κομμουνιστών, των ΚΝιτών, των φίλων και οπαδών του Κόμματος, των ριζοσπαστών και αγωνιστών, όλων όσοι σήμερα αισθάνονται βαριά τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής και προσβλέπουν στο ΚΚΕ, να τους δώσουν την πρέπουσα απάντηση και, μάλιστα, πληρωμένη.
Με ψήφο στο ΚΚΕ.

Καμιά δέσμευση απέναντι στην ΕΕ


Τι λέει το ΚΚΕ εδώ και πολύ καιρό; Οτι μια οποιαδήποτε κυβέρνηση είτε κεντροδεξιάς είτε κεντροαριστεράς δεν μπορεί να βγάλει από το τραγικό αδιέξοδο τους Ελληνες εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Τα πράγματα είναι απλά. Οσα μνημόνια και να πουν ότι θα «καταγγείλουν», όσες ώρες κι αν «επαναδιαπραγματευτούν», όσο κι αν μιλήσουν στα στρογγυλά τραπέζια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για να παρθούν πίσω κάποια άρθρα των συμφωνιών, δεν μπορούν να δώσουν πραγματική φιλολαϊκή προοπτική. Θα βρίσκονται πάντα δέσμιοι των δεσμεύσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Ευρωζώνης, των δανειακών συμβάσεων και των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτές.

Με απλά λόγια. Τι είπε ο πρόεδρος του SPD (σοσιαλδημοκράτες) Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, μετά τη συνάντηση με τον Αλ. Τσίπρα. «Κάλεσα τον κ. Τσίπρα να του πω ότι η πολιτική του οδηγεί στην αθέτηση συμφωνιών. Η μονόπλευρη αθέτηση των συμφωνιών θα οδηγήσει σε αθέτηση των συμφωνιών και από την πλευρά της Γερμανίας και των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Δε θα συνεχίσουμε και από την πλευρά μας τις πληρωμές προς την Ελλάδα. Οι συμφωνίες έχουν υπογραφεί και πρέπει να τηρούνται».

Εκβιασμός πρώτ' απ' όλα στο λαό μας είναι, αλλά αποκαλύπτει πως μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη δεν υπάρχει άλλη ρότα. Αλλωστε, υπάρχει το δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά υπάρχει και η στρατηγική «ΕΕ-2020» για την ανταγωνιστικότητα που επιβάλλει, είτε με μνημόνια είτε χωρίς μνημόνια, είτε με μεγάλο είτε με μικρό χρέος, όλα τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα. Με ακόμα πιο απλά λόγια; Οποιαδήποτε κυβέρνηση, και με δεδομένη την προσήλωση στις δεσμεύσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με δεδομένη την παραμονή στο μηχανισμό που υπάρχει για να εξυπηρετεί τα μονοπώλια που τσακίζουν το λαό, άλλωστε και η ανάπτυξη που επαγγέλλονται όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, το λένε ότι είναι ανάπτυξη των μεγαλοεπιχειρηματιών, δεν έχει άλλο δρόμο από το να υλοποιεί αντιλαϊκή πολιτική. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ έχουν δηλώσει ξεκάθαρα ότι θέλουν παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ενωση και παραμονή στην Ευρωζώνη και άρα είναι υποχρεωμένοι με τις δεσμεύσεις που απορρέουν από αυτό, ανεξάρτητα από παραλλαγές στην πολιτική διαχείρισης, σε καμία περίπτωση δε θα ρισκάρουν οτιδήποτε μπορεί να διαταράξει κάτι τέτοιο. Δε θα εναντιωθούν μέχρι τη ρήξη, αφού έχουν στρατηγική ενσωμάτωσης στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη, είναι ακραιφνείς υπερασπιστές τους. Αλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ το δηλώνει, καμιά μονομερής ενέργεια...


Να, λοιπόν, αυτό που λέει το ΚΚΕ. Οι διαφορές τους και οι τσακωμοί τους είναι στο επίπεδο της διαχείρισης. Γιατί, όταν βρεθούν μπροστά στην πραγματικότητα που έχουν οικοδομήσει συγκεκριμένες πολιτικές υπέρ των μονοπωλίων, θα βάλουν την ουρά στα σκέλια και θα κοροϊδεύουν τον κόσμο, ότι τάχα το πάλεψαν. Και θα ζητάνε κι απ' το λαό να παλέψει και να κάνει θυσίες για να κερδίσει το μεγάλο κεφάλαιο και βάζοντας μπροστά διεκδικήσεις αλλά με τήρηση των εθνικών δεσμεύσεων. Στην καρμανιόλα, δηλαδή... Αυτή είναι και η διαφορά του ΚΚΕ με όλα τα κεντροδεξιά και κεντροαριστερά σχήματα που διαμορφώνονται στο αστικό πολιτικό σύστημα σε αυτή τη μεταβατική περίοδο.


Το ΚΚΕ λέει: «Δε σεβόμαστε αυτές τις δεσμεύσεις. Δεν τηρούμε τις δεσμεύσεις. Δε δεσμευόμαστε από τις δεσμεύσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Ξέρουμε ότι στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπάρχουν συγκεκριμένα δεδομένα. Ο λαός όμως δεν μπορεί να κάνει εκπτώσεις από τις πραγματικές του ανάγκες. Και αυτές οι ανάγκες, η δουλειά, η μόρφωση, η Υγεία, η Πρόνοια, δεν μπορούν να καλυφθούν με την αλλαγή κάποιων υποπαραγράφων στις υπάρχουσες συμφωνίες ή με νέα μνημόνια που απορρέουν από τις δεσμεύσεις. Αυτές τις ανάγκες μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να τις ικανοποιήσει, αν διεκδικήσει οργανωμένα και αποφασισμένα από αφεντικά, τα κόμματά τους και την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Το ΚΚΕ σ' αυτό τον αγώνα θα είναι στην πρώτη γραμμή. Γι αυτό και είναι επιτακτική ανάγκη να βγει ισχυρό και δυνατό από την εκλογική μάχη της 17ης Ιούνη.

25 Μαΐ 2012

Στον εικοστό πρώτο αιώνα!

από fadomduck2

 
Στον εικοστό αιώνα οι παραγωγικές δυνατότητες των κοινωνιών ήταν μεγάλες!
Στον εικοστό πρώτο αιώνα οι παραγωγικές δυνατότητες των κοινωνιών
είναι μεγαλύτερες!
Στον εικοστό αιώνα μπορούσαμε να δουλεύουμε πολύ και να παράγουμε πολλά!
Στον εικοστό πρώτο μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερο και να παράγουμε
περισσότερα!
Στον εικοστό αιώνα είχαμε οι περισσότεροι εδώ στην Ευρώπη μισθούς και
συντάξεις για να ζούμε αξιοπρεπώς!
Στον εικοστό πρώτο έχουμε μισθούς και συντάξεις μικρότερους και
μικρότερες που δεν φτάνουν ουσιαστικά για να ζήσεις!

Στον εικοστό αιώνα πηγαίναμε όταν υπήρχε ανάγκη στο γιατρό!
Στον εικοστό πρώτο πρέπει να κλείσουμε ραντεβού για να μπούμε στη λίστα!
Στον εικοστό αιώνα είχαμε δουλειά!
Στον εικοστό πρώτο έχουμε ανεργία!
Στον εικοστό αιώνα είχαμε οχτάωρο!
Στον εικοστό πρώτο έχουμε μερική απασχόληση, ελαστικό και ευέλικτο
ωράριο, εκ περιτροπής εργασία και ανασφάλιστη εργασία!

Στον εικοστό αιώνα είχαμε συλλογικές συμβάσεις εργασίας!
Στον εικοστό πρώτο έχουμε ατομικές συμβάσεις εργασίας και πρέπει να
παρακαλάς για 500 ευρώ, ακόμα και για 300! Ο κύριος Τόμσεν μας είπε
πριν λίγο καιρό πως για το καλό μας πρέπει να παίρνουμε 150 έως 300
ευρώ, έτσι θα γίνουμε ανταγωνιστικοί και θα “εξασφαλίσουμε” τη
“σωτηρία” μας! Όσο χαμηλότερα, τόσο καλύτερα, αυτή είναι η λογική τους
και η πολιτική τους!
Στον εικοστό αιώνα οι δημόσιοι υπάλληλοι είχαμε σίγουρη δουλειά!
Στον εικοστό πρώτο αντιμετωπίζουμε το φάσμα της απόλυσης και της ανεργίας!
Στον εικοστό αιώνα παίρναμε σύνταξη στα εξήντα πέντε ή ακόμα και
μικρότεροι, όπως για παράδειγμα οι γυναίκες!
Στον εικοστό πρώτο αύξησαν το όριο και θέλουν να μας δίνουν σύνταξη
στα εβδομήντα πέντε κι όποιος μπορέσει και την πάρει κι αυτή, όποιος
αντέξει, γιατί δεν θα είναι εύκολο να συμπληρώσεις την απαραίτητη
υπηρεσία!
Στον εικοστό αιώνα υπήρχε η μεσαία τάξη και κάποιοι ζούσαν καλύτερα!
Στον εικοστό πρώτο η μεσαία τάξη καταστρέφεται και κυριαρχούν μέχρι
πλήρους κυριαρχίας τα μονοπώλια!
Στον εικοστό αιώνα υπήρχαν οι χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και μας
έδιναν κάτι παραπάνω εδώ στην Ευρώπη για να μην τους φύγουμε από το
μαντρί και πάμε κατά κει!
Στον εικοστό πρώτο είναι μόνοι τους και νομίζουν πως μπορούν να μας
κάνουν ό,τι θέλουν!
Στον εικοστό αιώνα φροντίζαμε να δώσουμε κάποια εφόδια στα παιδιά μας
για να ζήσουν αυτά καλύτερα από μας!
Στον εικοστό πρώτο είμαστε ανήμποροι να κάνουμε οτιδήποτε για την
επιβίωσή τους και την αποτροπή της εξαθλίωσής τους! Όταν
συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει θα στοιχειώσει τη ζωή μας η αγωνία τι
θα γίνουν τα παιδιά μας, όταν θα λείπουμε εμείς!
Στον εικοστό αιώνα σκεφτόμασταν πως η αυριανή μέρα θα ήταν καλύτερη!
Στον εικοστό πρώτο είμαστε βέβαιοι πως η αυριανή μέρα θα είναι χειρότερη!

Και για όσους επιμένουν να σκέφτονται πως όλα αυτά γίνονται γιατί εδώ
στην Ελλάδα ήμασταν διεφθαρμένοι και σπάταλοι και πως τρώγαμε το ψωμί
των παιδιών μας (αν είναι δυνατόν, τι άλλο παραλογισμό θα ακούσουμε,
όλα όσα καταναλώναμε είχαν παραχθεί και προορίζονταν για τα παιδιά μας
και δεν το ξέραμε; δηλαδή αν δεν τα καταναλώναμε τα παιδιά μας θα
μπορούσαν να ζήσουν χωρίς να δουλεύουν;) ας κοιτάξουν να δουν τι
γίνεται και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, Πορτογαλία, Ιρλανδία,
Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Βέλγιο, ακόμα και Ολλανδία, ακόμα και Σουηδία
με το περίφημο «σκανδιναβικό μοντέλο» όπου όλα ήταν ιδανικά και οι
εργαζόμενοι απολάμβαναν τα αγαθά από την εργασία τους! Κι εκεί σε όλες
τις χώρες της Ευρώπης τηρουμένων των αναλογιών τα ίδια γίνονται, όπως
εδώ!

Τι θα κάνουμε; Τι πρέπει να κάνουμε;

Θα επιτρέψουμε να οδηγηθούμε εμείς και τα παιδιά μας ως πρόβατα
στο σφαγείο και να λέμε από πάνω κι ευχαριστώ γιατί με τη θυσία μας
θα σωθεί η χώρα και θα γίνουμε επιτέλους ανταγωνιστικοί;

Θα συνεχίσουμε να ψηφίζουμε αυτούς που προωθούν αυτές τις «μεταρρυθμίσεις»
και τις ανατροπές των κατακτήσεων του εικοστού αιώνα, που έχουν μάλιστα το θράσος
να μας λένε πως όλα αυτά που έκαναν μέχρι τώρα και όλα αυτά που πρέπει να γίνουν
από δω και μπρος για να μας αποτελειώσουν
έπρεπε να τα είχαν κάνει νωρίτερα;
Θα συνεχίσουμε να έχουμε την αυταπάτη πως αν αλλάξουν το μνημόνιο,
που μπορεί κάτι να αλλάξουν για να μας ξεγελάσουν,
θα αλλάξει η κατάσταση και θα ανακοπεί η πορεία προς την εξαθλίωση;

Θα πέσουμε στην παγίδα του διλήμματος αν θα μας ξεκάνει η κεντροδεξιά ή
η κεντροαριστερά ή η αριστερά;

Μήπως ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε ως λαός να βάλουμε ένα
τέλος στην κυριαρχία των μονοπωλίων και των πολιτικών τους,

να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας και με τους αγώνες μας να επιβάλουμε
διαγραφή του χρέους, έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και εθνικό νόμισμα,
κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και  κεντρικό, επιστημονικό σχεδιασμό
της Οικονομίας σύμφωνα με τις δυνατότητές μας και τις ανάγκες μας;

Ούτε ψίχουλα για το λαό

Είπε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στο ρ/σ «Βήμα»: Ο ΣΥΡΙΖΑ «δε θα καταγγείλει το PSI» (...) «το χρέος έχει κουρευτεί, έχουν χαθεί τα λεφτά, το πρόγραμμα ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, λοιπόν, είναι μέσα στο πακέτο αυτό, αυτό το πρόγραμμα, δεν μπορεί παρά να συνεχιστεί (...) Το PSI έχει συντελεστεί. Δεν μπορείς να το ακυρώσεις τώρα. Η ανταλλαγή ομολόγων έχει επισυμβεί. Με την ανταλλαγή των ομολόγων, λοιπόν, ανελήφθη η υποχρέωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, διότι με το κούρεμα οι τράπεζες είχαν μεγάλες απώλειες και έχουν αρνητική θέση».
Ξεχνάει ότι τα αντιλαϊκά μέτρα αποτέλεσαν προαπαιτούμενο για το PSI. Οτι τα αντεργατικά μέτρα είναι στα πλαίσια της στρατηγικής «Ευρωπαϊκή Ενωση 2020» για την ανταγωνιστικότητα για να γίνουν πάμφθηνοι οι εργαζόμενοι για τους μεγαλοεπιχειρηματίες με τους οποίους θα κάνει την ανάπτυξη ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξεχνάει ότι στο πλαίσιο του PSI δεν «κουρεύτηκαν» μόνο οι τράπεζες που θα συνεχίσουν να ανακεφαλαιοποιούνται, δηλαδή να χρηματοδοτούνται με κρατικό χρήμα, αλλά και ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία, εκπαιδευτικά ιδρύματα, για τα οποία έγιναν και θα γίνουν δραστικές περικοπές στη χρηματοδότησή τους από το κράτος, για τα οποία ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ σφυρίζει αδιάφορα.

Τι άλλο είπε; Για το αν ΔΕΗ και ΟΤΕ θα επανέλθουν στο δημόσιο: «Ολα αυτά θα τα ξαναδούμε πολύ συγκεκριμένα από τις δυνατότητες που προσφέρει μια κυβέρνηση, τις δυνατότητες της χώρας κτλ. Δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να δεσμευθώ συγκεκριμένα». Για το αν οι μισθοί θα αποκατασταθούν: «Το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε είναι να σταματήσουμε τη συνέχιση της λεηλασίας μισθών και συντάξεων (...) Σταδιακά θα αρχίσει η αποκατάστασή τους σε επίπεδα ανθρώπινα. Οταν λέμε σταδιακά, αυτό συναρτάται με την προσπάθεια που θα γίνει για την ανόρθωση της οικονομίας, την ανασυγκρότησή της (...) Σχετικά σύντομα, θα προσπαθήσουμε οι μισθοί να γίνουν ανθρώπινοι. Να μπορεί ο άλλος να δουλεύει, όχι για να γίνει πλούσιος φυσικά, αλλά να επιβιώνει ανθρώπινα». Πού τοποθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ αυτόν τον κατώτατο μισθό; «Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω. Είναι, όμως, σαφές ότι πρέπει να ξεκινήσει μια σταδιακή ανάκαμψη». Να λοιπόν που εξαρτά τους μισθούς από την ανάπτυξη των κερδών των μεγαλοεπιχειρηματιών. Αλλά οι μεγαλοεπιχειρηματίες θέλουν μισθούς πείνας για να κερδοφορούν και να αναπτύσσονται. Και βεβαίως, αυτή η τοποθέτηση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη συμφωνία συνδικαλιστικών του στελεχών (π.χ. Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, Ενωση Τεχνικών ΔΕΗ), που συμφωνούν με συμβάσεις που μειώνουν μισθούς και στη ΔΕΗ εκτός από τη μείωση καταργούν τη μονιμότητα. Αλλά και η αόριστη θέση ότι κάποτε θα γίνουν οι μισθοί ανθρώπινοι από μια κυβέρνηση, με δεδομένη την αντίθετη θέση των μεγαλοεπιχειρηματιών που τους θέλουν τσακισμένους για να κερδοφορούν, εφησυχάζει τους εργαζόμενους να μη διεκδικούν, άρα αφοπλίζει το κίνημα. Είπε ακόμη ο Π. Λαφαζάνης σχετικά με το φόρο 1% στον τζίρο των επιχειρήσεων, που δήλωσε ο κ. Μηλιός: «Αυτό στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει».

Τι προκύπτει πέραν πάσης αμφιβολίας; Οτι για το μόνο που δεσμεύεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι για την απρόσκοπτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και για το ότι θα κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του για να επανέλθουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες σε τροχιά ανάκαμψης. Τότε, λέει, θα δούμε αν περισσέψει κανένα ψίχουλο και για το λαό ή, καλύτερα, για τους πλέον εξαθλιωμένους. Αυτή είναι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και απορρέει από το γεγονός ότι είναι μέχρι τα μπούνια με την ΕΕ και την Ευρωζώνη σπέρνοντας αυταπάτες ότι θα γίνουν φιλολαϊκές αλλαγές εντός της ευρωένωσης του κεφαλαίου και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, δηλαδή των εχθρών των λαών.

Γιατί θέλουν αδύναμο το ΚΚΕ;


Το αστικό πολιτικό σύστημα, τα αστικά κόμματα, οι μηχανισμοί τους, επιχειρηματικοί κύκλοι εντός και εκτός χώρας, επιδιώκουν μπροστά στις εκλογές της 17ης Ιούνη να «συρρικνώσουν» την εκλογική δύναμη του ΚΚΕ.
Είναι στόχευση διαχρονική.
Το ΚΚΕ είναι ο πραγματικός τους αντίπαλος.
Είχε καθοριστική συμβολή στην ανάδειξη της ταυτόσημης πολιτικής ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, επιβεβαιώθηκε με τη συγκυβέρνηση, συνέβαλε έτσι στην ήττα τους και στην αδυναμία του αστικού πολιτικού συστήματος να χειραγωγεί λαϊκές συνειδήσεις.
Αποκάλυψε τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης και πρωτοστάτησε για την ανάπτυξη του ταξικού εργατικού λαϊκού κινήματος, που επίσης είναι μεγάλη συμβολή στα εμπόδια της λειτουργίας του δικομματισμού.
Είναι το μόνο κόμμα, σε συνδυασμό με τη διέξοδο που προβάλλει και καλεί το λαό να παλέψει, τη διέξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού, δηλαδή για την εργατική λαϊκή εξουσία με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.
Στην ίδια ρότα πρωτοστάτησε στην οργάνωση της πάλης που μπορεί να βάλει φρένο στη βάρβαρη πολιτική που αυξάνει τη φτώχεια, την ανεργία, την πείνα, που καταστρέφει το μέλλον και την προοπτική, προβάλλοντας μέσα και έξω από τη Βουλή διεκδικήσεις για την αντιμετώπιση της ανεργίας, για το εργατικό εισόδημα, την Υγεία, την Παιδεία κ.λπ. για όλα όσα ικανοποιούν τις λαϊκές ανάγκες.
Εξω από «διαπραγματεύσεις» και «δεσμεύσεις» με την ΕΕ και τους επιχειρηματικούς ομίλους και άρα συμβιβασμούς που στέλνουν τις εργατικές λαϊκές οικογένειες στην καταστροφή.


Στην απόπειρα «συρρίκνωσης» του ΚΚΕ, εκτός από τα κόμματα του κεφαλαίου, ειδικό σημαντικό ρόλο παίζει διαχρονικά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εφτασαν στο σημείο μετά τις εκλογές της 6ης Μάη να απειλούν, χλευάζοντας, ότι μετά τις εκλογές με το ποσοστό που θα πάρει το ΚΚΕ θα αναγκαστεί να ζητήσει συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Εδώ και πολλά χρόνια δηλώνουν ότι ξεκάθαρος στόχος τους είναι η περιθωριοποίηση του ΚΚΕ. Θέλουν να ρίξουν στον Καιάδα τη στρατηγική της σύγκρουσης και της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας - λαϊκής οικονομίας, φοβούμενοι τη διατάραξη του κοινωνικού ιστού, όπως λένε, δηλαδή την πάλη της εργατικής τάξης, του λαού ενάντια στα μονοπώλια μέχρι την ανατροπή της οικονομικής και πολιτικής τους κυριαρχίας.
Είναι μέρος της στρατηγικής τους, αφού υπερθεματίζουν της ΕΕ και της Ευρωζώνης, ενώ όταν μιλούν για ανάπτυξη της οικονομίας λένε ανάπτυξη των επιχειρηματιών, δηλαδή αυτών που εκμεταλλεύονται το λαό.
Γι' αυτό λέμε μην τους εμπιστεύεστε.
Δεν μπορούν με την πολιτική τους ούτε ανακούφιση στο λαό να φέρουν.
Δεν αφήνουν η ΕΕ και οι επιχειρηματίες.


Ολοι, λοιπόν, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», θέλουν αδύναμο το ΚΚΕ για να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα, για να εξοντώσουν το λαό, για να είναι οι εκμεταλλευτές του παντοδύναμοι.
Μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση, δεν είναι δυνατόν, δεν πρέπει, άνθρωποι που τόσα χρόνια ψήφιζαν το ΚΚΕ, στήριζαν με τη δράση τους το ΚΚΕ, έβλεπαν ότι όσα έλεγε το ΚΚΕ δικαιώνονταν μέσα στην κοινωνία, τώρα, στο όνομα μιας ψεύτικης ελπίδας, να παραπλανηθούν, να υποκύψουν στους εκβιασμούς και να επιλέξουν να μην στηρίξουν το ΚΚΕ.
Αυτός ο λαός που έχει στηρίξει το ΚΚΕ έχει συνδεθεί μαζί του μέσα από αγώνες. Αγώνες καθημερινούς για κατακτήσεις του σήμερα, που δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την τελική νίκη του λαού.


Το ΚΚΕ βρέθηκε και βρίσκεται χρόνια τώρα δίπλα τους:

  • Στο εργοστάσιο παλεύοντας για μισθούς και εργασιακά δικαιώματα, όταν άλλοι προσκυνούσαν την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» που τα πετσόκοβε για δεκαετίες και υπέγραφαν συμβάσεις για μειώσεις μισθών.
  • Στο σχολείο των παιδιών και τους δρόμους για το δικαίωμα στη μόρφωση, ενάντια στον αντικομμουνισμό, όταν άλλοι πανηγύριζαν για την αλλαγή υπουργού Παιδείας.
  • Στη γειτονιά, για να μην κοπεί στο ηλεκτρικό ρεύμα σε κανένα λαϊκό σπίτι, για να καταργηθεί στην πράξη το χαράτσι για τα ακίνητα, όταν άλλοι προσέφευγαν στα αστικά δικαστήρια και περίμεναν την απόφαση.
  • Στα χωράφια για να μη χαθεί το ελάχιστο εισόδημά τους, όταν άλλοι πρόβαλαν σαν αναγκαιότητα την ύπαρξη της ΚΑΠ που ξεκλήριζε τα αγροτικά νοικοκυριά.
  • Στα νοσοκομεία για να μην πεθαίνουν οι άρρωστοι που δεν έχουν να πληρώσουν, όταν άλλοι δεν λένε κουβέντα για την επιχειρηματική δραστηριότητα στην Υγεία.

Οσοι άνθρωποι αγωνίστηκαν, πίστεψαν, περπάτησαν μαζί με το ΚΚΕ, δεν πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στην ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον γι' αυτούς και για τα παιδιά τους.

Ανταγωνιστικότητα και εξαθλίωση πάνε πακέτο


Η καπιταλιστική ανάπτυξη θα ανοίξει νέες θέσεις εργασίας και θα φάμε όλοι με χρυσά κουτάλια... Ετσι τουλάχιστον θα γίνει στον «ονειρικό κόσμο» της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της φιλολαϊκής αναδιαπραγμάτευσης των δεσμεύσεων της ΕΕ που ευαγγελίζονται όλοι οι υπηρέτες της εξουσίας των μονοπωλίων, από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ, μέχρι το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Ολοι τους ομονοούν ότι μονόδρομος είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη.

Ομως, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και αποδεικνύουν ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη, η κερδοφορία των ομίλων είναι η άλλη όψη της έντασης της εκμετάλλευσης, της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης των εργαζομένων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η γιγαντιαία αναδιάρθρωση προσωπικού, στην οποία προχωρά ο αμερικανικός τεχνολογικός γίγαντας HP, ο μεγαλύτερος κατασκευαστής προσωπικών υπολογιστών στον κόσμο, μια επιχείρηση που βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας. Πρόσφατα, ανακοίνωσε ότι θα απολύσει μέχρι το 2014 27.000 εργαζόμενους, που αντιστοιχούν στο 8% του συνολικού εργατικού δυναμικού της, ξεκινώντας με έναν πρώτο γύρο 8.000 απολύσεων που θα ολοκληρωθούν το 2012.
Ο λόγος για τον οποίο θα προχωρήσει σ' αυτό το γιγαντιαίο κύμα απολύσεων είναι μια πτώση... των κερδών της στα 1.6 δισ. δολάρια για το πρώτο τρίμηνο το 2012, που αντιστοιχούν σε κέρδη 6.4 δισ. δολάρια για το σύνολο του έτους, και παρά το γεγονός ότι το αποτέλεσμα αυτό ήταν σημαντικά αυξημένο σε σχέση με το προβλεπόμενο, κάτι που οδήγησε και σε σημαντική αύξηση της τιμής της μετοχής της επιχείρησης κατά 9% με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.

Το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι εξαιρετικά διδακτικό, γιατί αποδεικνύει ότι λαϊκές ανάγκες και μονοπώλια δεν μπορούν να συμβαδίσουν.

Το γιγαντιαίο αυτό κύμα απολύσεων θα συνοδευτεί από ένταση της εκμετάλλευσης των υπόλοιπων εργαζομένων, από επιδείνωση των όρων εργασίας τους, αφού λιγότεροι εργαζόμενοι θα «βγάζουν» ακόμα περισσότερη δουλειά.
Αποδεικνύει ότι η μοναδική επιλογή των μονοπωλιακών ομίλων, στην υπαρξιακή τους ανάγκη να διασφαλίσουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία τους, είναι να χτυπήσουν τα δικαιώματα των εργαζόμενων, να μειώσουν τους μισθούς, να απολύσουν, ακόμα και σε περιόδους ανάπτυξης και τεράστιας κερδοφορίας, όπως της συγκεκριμένης επιχείρησης, ακόμα και σε περιόδους που η οικονομία δεν συστέλλεται, όπως η οικονομία των ΗΠΑ, είτε το νόμισμα είναι ευρώ, είτε είναι δολάριο.
Στην πραγματικότητα, και το συγκεκριμένο παράδειγμα αναδεικνύει μια πικρή, για το πολιτικό προσωπικό της εξουσίας των μονοπωλίων, αλήθεια. Μια αλήθεια, που εν χορώ τα κόμματα του συστήματος προσπαθούν με κάθε τρόπο να την αποκρύψουν: Τα κέρδη των ομίλων είναι ο κλεμμένος ιδρώτας των εργαζομένων. Ειδικά στις σύγχρονες συνθήκες, με την όξυνση του ανταγωνισμού με τις αναδυόμενες δυνάμεις της Κίνας και της Ινδίας, όπου η τιμή της εργατικής δύναμης είναι πολύ μικρότερη να αναιρεί μια σχετική δυνατότητα παροχών που είχε η άρχουσα τάξη σε προηγούμενες περιόδους, με το εργατικό κίνημα να βρίσκεται διεθνώς σε φάση υποχώρησης, η διασφάλιση της κερδοφορίας των ομίλων περνάει αναγκαστικά μέσα από την επίθεση στα δικαιώματα των εργαζόμενων. Η καπιταλιστική ανάπτυξη, οι μεγάλες επενδύσεις, προϋποθέτουν τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων, απολύσεις. Και στην κρίση και στην ανάπτυξη, η κερδοφορία του κεφαλαίου οδηγεί σε σχετική και απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.

Αυτός είναι ο δικός τους δρόμος. Ο ευρωμονόδρομος της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων. Αυτήν την κατεύθυνση θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων κάθε χώρας υπηρετούν οι συμφωνίες και οι δεσμεύσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γι' αυτό και η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων δεν οφείλεται στη δημοσιονομική κατάσταση, στο υψηλό χρέος, στην κρίση, στο μνημόνιο. Γι' αυτό και εφαρμόζονται απ' τη ΕΕ μέχρι τις ΗΠΑ, παντού όπου η παραγωγή γίνεται για την κερδοφορία των ομίλων. Οι απολύσεις αυτές σκιαγραφούν το μέλλον που μας προετοιμάζουν.

Θα τους απαντήσουμε με πανίσχυρο ΚΚΕ, οργανωτή και εγγυητή της πάλης των εργαζομένων, για να μπει φρένο στην επίθεση, για να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας για το δικό μας δρόμο, το δρόμο της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών, το δρόμο της αποδέσμευσης από την ΕΕ και μονομερούς διαγραφής του χρέους με λαϊκή εξουσία και κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.

Η πρόκληση του ΣΕΒ


Η προχτεσινή παρέμβαση του ΣΕΒ για τους μισθούς και τις Συλλογικές Συμβάσεις δεν είναι μόνο υποκριτική, είναι κυρίως, και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο, μια σχεδιασμένη προσπάθεια να κατοχυρώσει τα ταξικά συμφέροντα της μεγάλης εργοδοσίας και να ετοιμάσει το έδαφος για τη μετεκλογική επίθεση του κεφαλαίου εναντίον των εργαζομένων.

Οι στοχεύσεις του είναι συγκεκριμένες: Μείωση του μη μισθολογικού κόστους, δηλαδή των εργοδοτικών εισφορών και της φορολογίας των επιχειρήσεων, που οι βιομήχανοι θεωρούν ως «εμπόδια στην ανταγωνιστικότητα» και στη μεγέθυνση της «επιχειρηματικότητας». Και εδώ οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα, όταν από τα προεκλογικά μπαλκόνια ακούνε για την «ανάπτυξη», για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας που έχει ανάγκη η χώρα. Γιατί οι έννοιες αυτές και τα μέσα που θα υλοποιηθούν θα σημάνουν νέο οδοστρωτήρα για τα εργατικά δικαιώματα, τους μισθούς και τις συντάξεις, λιγότερους πόρους για την Υγεία και την Παιδεία.

Ταυτόχρονα, ο ΣΕΒ επιδιώκει μείωση του μέσου «κόστους» εργασίας (δεν είναι κόστος η εργασία, αυτή παράγει τον πλούτο) και κυρίως των Συμβάσεων που βρίσκονται τουλάχιστον 20% πάνω από το επίπεδο της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, τις οποίες μάλιστα προκλητικά αποκαλεί «ευγενείς». Στην πραγματικότητα οι βιομήχανοι αξιώνουν μειώσεις σε όλες τις κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές Συμβάσεις, αφού σχεδόν όλες βρίσκονται πάνω απ' αυτό το όριο. Αρα, ο ΣΕΒ όχι μόνο δεν υπαναχωρεί, όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν τα αστικά ΜΜΕ, αλλά μένει με αμείλικτη σταθερότητα στις θέσεις του. Εχοντας ενισχύσει το οπλοστάσιό του με τους γνωστούς αντεργατικούς νόμους, προχωρά σε νέα επίθεση για μετά τις εκλογές.


Για να εξυπηρετηθούν ακριβώς αυτοί οι στρατηγικοί στόχοι, ο ΣΕΒ με τη διαμεσολάβηση του υπουργείου Εργασίας, αλλά και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, επιχειρεί να στήσει νέο γύρο «διαλόγου των κοινωνικών εταίρων». Γιατί γνωρίζει ότι η παραπέρα υλοποίηση των επιδιώξεών του έχει ανάγκη από την περίφημη «εργασιακή ειρήνη». Ξέρει καλά ότι αυτά μπορούν να γίνουν πράξη σε επιχειρήσεις που έχει επιβληθεί «άκρα του τάφου σιωπή» και όχι σε επιχειρήσεις που βρίσκονται σε αγωνιστικό αναβρασμό. Εξ ου και οι προτάσεις του για να επανεξεταστούν ορισμένοι όροι. Μόνο που την ώρα που τα προτείνει στα χαρτιά, την ίδια στιγμή, με την ίδια κυνικότητα οι βιομήχανοι πετσοκόβουν τους μισθούς των εργατών. Και απέναντι σε αυτή την επιχείρηση παραπλάνησης των εργαζομένων, την καλλιέργεια κλίματος συνδιαλλαγής και «ταξικής συνεργασίας» η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έσπευσε για άλλη μια φορά να δώσει χέρι βοήθειας στους εργοδότες, δηλώνοντας συμμετοχή στο διάλογο - απάτη. Και καμία σημασία δεν έχει αν αυτός ο διάλογος γίνει μόνο με τους εργοδότες ή και με τη συμμετοχή της κυβέρνησης μέσα από τα «θεσμικά όργανα» - όπως προτείνει η ΓΣΕΕ -, αφού η επιδίωξη είναι ίδια: Η εξουδετέρωση του εργατικού κινήματος.


Γι' αυτό οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν πρέπει να δείξουν την παραμικρή αναμονή, αλλά από σήμερα να οργανώσουν την πάλη τους με άμεσο στόχο την υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων και του εργατικού εισοδήματος. Να μη δώσουν ούτε ένα λεπτό περιθώριο στους δικολάβους της ταξικής συνεργασίας. Σε συμπαράταξη με το ΠΑΜΕ, να βγούνε μπροστά και να αποτρέψουν τη νέα επίθεση. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να βάλουν εμπόδια στα χειρότερα και να «πνεύσει άνεμος» αισιοδοξίας στο εργατικό κίνημα.

«Ζώνες» εξαθλίωσης του λαού

Η πρόταση για δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) και μάλιστα στα πρότυπα της Πολωνίας, που κατέθεσε ο Αντ. Σαμαράς στη σύνοδο κορυφής του ΕΛΚ, ήταν η μόνη ουσιαστική και «χειροπιαστή» από το πακέτο των έξι προτάσεων, αλλά ταυτόχρονα συμπυκνώνει και καταδεικνύει με παραστατικό τρόπο το «είδος» της ανάπτυξης που επαγγέλλεται η ηγεσία της ΝΔ. Ανάπτυξη με μισθούς «Βουλγαρίας», με εργαζόμενους δίχως εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, με μηδενική φορολογία για τις επιχειρήσεις, με παραχώρηση της δημόσιας και ιδιωτικής γης και δωρεάν υποδομών στα μονοπώλια κ.ο.κ. Αυτό είναι το καθεστώς των ΕΟΖ, που έχει εφαρμοστεί όχι μόνο στην Πολωνία αλλά σε όλο τον κόσμο, όπου υπάρχουν περίπου 3.500 ΕΟΖ. Παντού όμως οι μοναδικοί κερδισμένοι είναι οι επενδυτές, τα μονοπώλια, ενώ οι εργαζόμενοι έχουν μετατραπεί στην κυριολεξία σε σύγχρονους σκλάβους τους. Ηδη η ηγεσία της ΝΔ, από κοινού με το ΠΑΣΟΚ και τ' άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου, προωθούν την δημιουργία τέτοιων Ζωνών σε διάφορες περιοχές της χώρας (Ανατολική Μακεδονία - Θράκη, Πελοπόννησος, Ηπειρος). Στην πραγματικότητα θέλουν να μετατρέψουν ολόκληρη τη χώρα σε μια απέραντη ΕΟΖ και αυτό ακριβώς το στόχο επιχειρούν να υλοποιήσουν μέσα από το τσάκισμα όλων των μισθών, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τη δραστική μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη κλπ. Είναι εντελώς εξοργιστικές λοιπόν οι διαβεβαιώσεις του προέδρου της ΝΔ ότι τάχα στις ΕΟΖ θα υπάρχει «σεβασμός των εργασιακών δικαιωμάτων». Το σίγουρο είναι ότι η ανάπτυξη που επαγγέλλονται τα κόμματα του ευρωμονόδρομου όχι μόνο δεν πρόκειται να προκαλέσει κάποια ανακούφιση ή βελτίωση στη ζωή της εργατικής τάξης και του λαού, αλλά θα τη χειροτερέψει αφάνταστα. Ο φιλολαϊκός δρόμος της ανάπτυξης είναι αυτός που περνάει από την κατάργηση - κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, μονομερή διαγραφή του χρέους και αποδέσμευση από την ΕΕ από μια λαϊκή εξουσία.

Δάσκαλος η πράξη


Η πράξη είναι το κριτήριο των πάντων. Ολα τα άλλα, διακηρύξεις, προθέσεις, εκτιμήσεις, είναι λόγια που μένει να επιβεβαιωθούν ή να διαψευσθούν από αυτή. Για αυτό λέμε και ξαναλέμε: Η ίδια η πείρα των εργαζομένων, τα γεγονότα είναι ο πολύτιμος δάσκαλος που μας μαθαίνει ποιος πραγματικά είναι ο καθένας και τι στόχους υπηρετεί.

Πριν όμως δούμε τι κάνουν, ας δούμε τι λένε. Το ΠΑΣΟΚ μιλά σήμερα για «αναθεώρηση» του μνημονίου, η ΝΔ για επαναδιαπραγμάτευσή του και οι δυνάμεις τους σε συνδικαλιστικό επίπεδο είναι τάχα αντίθετες με αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι θα το καταγγείλει, διευκρινίζοντας εκ των υστέρων ότι μιλά για πολιτική καταγγελία (δηλαδή δε θα το καταγγείλει στην πράξη). Την ίδια ώρα, πήρε σβάρνα τις ευρωπαϊκές χώρες για να διατυμπανίσει ότι αυτός αποτελεί τον εγγυητή-φύλακα του ευρώ και του διακρατικού ιμπεριαλιστικού οργανισμού, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που σπέρνει τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Από όλα αυτά τα μπόσικα λόγια, που χωράνε τα πάντα και τίποτα, τι πραγματικά εννοούν; Απάντηση δίνουν με αυτά που κάνουν. Να, τι λέει η πείρα.

Προχτές οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έθεσαν στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ενωσης Τεχνικών ΔΕΗ την πρόταση να απορριφθεί το σχέδιο της ΣΣΕ που έχουν συνδιαμορφώσει η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας (ΓΕΝΟΠ) με τη διοίκηση της ΔΕΗ. Ουσία του σχεδίου αυτού είναι η αποδοχή των μνημονιακών νόμων που ορίζουν τη μεσοσταθμική μείωση των μισθών κατά 35% και την κατάργηση της μονιμότητας των εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ (μεταξύ αυτών και η ΔΕΗ). Αρχικά η ΣΑΔ (παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ) και η ΠΑΣΚΕ προσπάθησαν να μην μπει καν η πρόταση σε ψηφοφορία. Είναι προφανές ότι δεν ήθελαν να αποκαλυφθεί η θέση τους. Ομως η ψηφοφορία έγινε. Σύσσωμη η ΣΑΔ του ΣΥΡΙΖΑ και τα 12 από τα 14 μέλη της ΠΑΣΚΕ και ένα μέλος της ΔΑΚΕ καταψήφισαν την πρόταση. Εκαναν δηλαδή καθαρό ότι δεν σκοπεύουν να καταγγείλουν τα αποτελέσματα που παράγει το μνημόνιο, όπως το σχέδιο της ΣΣΕ που το θεωρούν βάση συζήτησης και διαπραγμάτευσης.


Το ίδιο έκαναν στα μέσα σταθερής τροχιάς ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΡΙΖΑ), που υπέγραψαν ΣΣΕ που αποδέχεται τους μνημονιακούς νόμους. Το ίδιο έκαναν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στην ΕΥΔΑΠ. Και πάει λέγοντας... Η πράξη δείχνει ακόμα ότι μια από τις βασικές τους έγνοιες είναι να εμποδίζουν τους εργαζόμενους να οργανώνουν αποτελεσματικούς αγώνες. Και αυτό, ακόμα και ο πιο κακόπιστος απέναντι στο ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να το συνδέσει με τις κολεγιές που κάνουν ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και οι ποικιλώνυμες παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ σε διάφορα σωματεία προκειμένου να πλήξουν τη δράση των κομμουνιστών και των άλλων αγωνιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.


Ειδικά αυτή την περίοδο είναι πολύ χρήσιμο οι εργαζόμενοι να ακούσουν προσεκτικά τι λένε αυτές οι δυνάμεις και ακόμα πιο προσεκτικά να παρακολουθούν τι κάνουν. Τότε και μόνο τότε γίνεται προφανής ο επιζήμιος ρόλος τους για τους ίδιους τους εργαζόμενους. Δεν έχουν κανένα σκοπό να καταργήσουν κανένα μνημόνιο και κανένα νόμο του. Είναι αυθεντικοί διαχειριστές του συστήματος που η ουσία του συνιστά τη σύγχρονη βαρβαρότητα, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σκεφτείτε όταν λένε ότι θα καταργήσουν αντεργατικούς νόμους αλλά στα συνδικάτα ψηφίζουν μειώσεις μισθών τι έχουν να κάνουν αν γίνουν κυβέρνηση...

Κρίσιμες επιλογές

Οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν πια με φρενήρη ρυθμό. Και είναι αποκαλυπτικές.
ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ ομολογούν μια απροκάλυπτη συμπαιγνία: Δίνουν καθημερινά όρκο και οι τρεις στη στρατηγική της ΕΕ, του κεφαλαίου, ενώ παράλληλα στήνουν καβγά για το είδος του μπαλτά που θα κόψει το κεφάλι των εργατών.
Ειδικά οι του ΣΥΡΙΖΑ και της λοιπής «αριστεράς» αναδεικνύονται καθημερινά σε πρωταγωνιστές μιας επιχείρησης που έχει στόχο να προλάβει τη λαϊκή αντίδραση, να την ευνουχίσει.
Την ίδια ώρα που μιλάνε στα τηλεοπτικά πάνελ για πάγωμα των εφαρμοστικών νόμων του Μνημονίου και προβάλλουν τον Ρουπακιώτη της ΔΗΜ.ΑΡ. να υιοθετεί κάτι τέτοιο, ενώ δεν έχει ούτε καν αρμοδιότητα για να το επιβάλει, την ίδια ώρα σε συνδικαλιστικό επίπεδο συζητάνε με τους καπιταλιστές για μείωση μισθών! Οι εξελίξεις γύρω από τη σύμβαση των ιδιωτικών υπαλλήλων εκπέμπουν σήμα κινδύνου για το σύνολο της εργατικής τάξης, έρχονται να προστεθούν στις εξελίξεις γύρω από τη σύμβαση της ΔΕΗ όπου επίσης η ίδια πολιτική συνομοταξία προωθεί τσάκισμα των εργατών.
Δεν είναι κεραυνός εν αιθρία αυτές οι εξελίξεις. Στρατηγική αυτών των δυνάμεων είναι η εξυπηρέτηση του κεφαλαίου και το αναγκαστικό με τέτοια γραμμή τσάκισμα των εργατών, γι' αυτό διαγωνίζονται με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για το ποιος είναι πιο αξιόπιστος συνομιλητής με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου.

Το κάλεσμα του ΚΚΕ προς τους ψηφοφόρους να διορθώσουν την ψήφο της 6ης Μάη, αποκτά χαρακτήρα επείγοντος καθώς μπροστά στη νέα κάλπη της 17 Ιούνη, οι υπερασπιστές της ΕΕ και της κυριαρχίας του κεφαλαίου κάνουν καθαρό ότι με «ένα το κρατούμενο» τη μέχρι τώρα υποκλοπή της ψήφου στο ποσοστό που αναλογεί στον καθένα τους, τώρα επείγονται να διατηρήσουν και να βελτιώσουν αυτόν το συσχετισμό και να τον χρησιμοποιήσουν ως έγκριση της μιας και ενιαίας πολιτικής που όλοι μαζί υπηρετούν. Κάθε μέρα πια η αντιπαράθεση μεταξύ τους αφορά όλο και περισσότερο στο ποιος από τους τρεις είναι καλύτερος εκφραστής της κεντρικής ευρωπαϊκής πολιτικής, ενώ και οι τρεις έχουν σβήσει από το χάρτη το γεγονός ότι και οι πολιτικές εξελίξεις έχουν άμεση συνάρτηση με την όλο και πιο βαθιά εξελισσόμενη καπιταλιστική κρίση.
ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες δυο μέρες διαγωνίζονται πολύ συγκεκριμένα για το ποιος είναι καλύτερος εκφραστής της στρατηγικής της Λισαβόνας, ποιος είναι καλύτερος εκφραστής της πολιτικής της ΕΕ που έχει ορίζοντα το 2020, ποιος υπηρετεί καλύτερα το σύμφωνο σταθερότητας, το πλαίσιο -δηλαδή- που ορίζει πώς οι καπιταλιστές θα ξεπεράσουν την κρίση.

Το ΚΚΕ, επειδή ακριβώς δεν είναι ένα κόμμα της στιγμής, είπε και την επομένη των εκλογών της 6ης Μάη: «ΝΔ, ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζουν, άλλαξε εσύ». Και καθώς μπροστά στο λαϊκό κίνημα ορθώθηκε μια νέα απάτη, η παρουσίαση του ΣΥΡΙΖΑ σαν δύναμη αλλαγής, συμπλήρωσε: «μην εμπιστεύεσαι τον ΣΥΡΙΖΑ».
Η διακήρυξη είναι απόλυτη. Ετσι ακριβώς όπως αρμόζει στο Κόμμα της εργατικής τάξης, ένα Κόμμα που δεν κυνηγάει ευκαιριακά ψήφους, αλλά έχει ιστορική αποστολή: Να δείξει στην εργατική τάξη ποιο πρόβλημα πρέπει να λυθεί (η κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής), πώς αυτό θα γίνει (με την ανάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής). Και ότι σ' αυτή τη ρότα η πάλη μπορεί να βάλει εμπόδια, να φέρει κατακτήσεις. Αρα, να γιατί χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ και από την κάλπη.

Απέναντι στη ξεκάθαρη θέση του ΚΚΕ για το τι πρέπει να κάνει η εργατική τάξη, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει στο λαό ότι το θέμα είναι απλά να αντικατασταθεί το σημερινό μνημόνιο με ένα επόμενο.
Τι δε λέει: Οτι κάθε μνημόνιο είναι υποσύνολο μιας στρατηγικής, της στρατηγικής που υποτάσσει τις λαϊκές ανάγκες στις ανάγκες του κεφαλαίου να είναι όλο και πιο κερδοφόρο. Οτι μέσα από τα διάφορα μνημόνια επιχειρείται να δοθεί χρόνος στο μεγάλο κεφάλαιο ώστε να ανακάμψει μπροστά σε μια καπιταλιστική κρίση που όλα τα στοιχεία μαρτυρούν πως βαθαίνει.
Αυτή ακριβώς η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στην άμβλυνση της ταξικής συνείδησης είναι που ήδη συγκεντρώνει τα χειροκροτήματα του αστικού τύπου. Του αναγνωρίζουν ότι συμβάλει στο πώς η εργατική τάξη δε θα παλεύει για να βγάλει από πάνω της τα δεσμά, αλλά θα κάνει δικό της όραμα το πώς οι καπιταλιστές θα ξεπεράσουν την κρίση.

Για την εργατική τάξη είναι κρίσιμο -και σ' αυτό επιμένει το ΚΚΕ- να δει τη μεγάλη εικόνα.
Να δει ότι κανείς απ' όσους μιλάνε για το μνημόνιο δεν ακουμπάνε και τη στρατηγική της ΕΕ που έχει ορίζοντα το 2020, τα στοιχεία δηλαδή που είναι το κοινό υπόβαθρο της πολιτικής των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ που λέει πως θα καταργήσει αντεργατικούς νόμους. Και πώς να το πει αφού «θεό» του έχει την ΕΕ και την ευρωζώνη;
Για την εργατική τάξη είναι κρίσιμο να έχει μπροστά της την 18 Ιούνη. Και μ' αυτήν την εικόνα να δει ότι μόνο το ΚΚΕ είναι αυτό που θα βρίσκεται και μετά τις εκλογές στην πρώτη γραμμή των αγώνων για να μην περάσει η στρατηγική του κεφαλαίου, να μπουν εμπόδια σ' αυτήν, να ανοίγει ο δρόμος για την αποφασιστική αντιμετώπιση του δυνάστη.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Η μεταμόρφωση των Κουρήδων

Η «Αυριανή» των Κουρήδων μέσα σε μια νύχτα, από ακραιφνής υπερασπιστής της ΝΔ, έγινε φανατικός υποστηρικτής και διαφημιστής του ΣΥΡΙΖΑ. Χτες, είχε πρωτοσέλιδο που κραύγαζε για «σαρωτικά ποσοστά» του ΣΥΡΙΖΑ και διαβεβαίωνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «πάει ολοταχώς για αυτοδυναμία». Τα ίδια και στις εσωτερικές σελίδες.
Ετσι ασκούνται η τρομοκρατία και οι εκβιασμοί στο λαό, έτσι διαμορφώνεται κλίμα που βολεύει την αστική τάξη: Αβάντα στους κομματικούς συμμάχους που κάθε φορά επιλέγει η άρχουσα τάξη, με μόνο στόχο τον εγκλωβισμό του λαού στο νέο διπολισμό.
Αυτά να βλέπουν οι εργαζόμενοι, για να βγάζουν συμπεράσματα για το ποιους στηρίζουν μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και να αλλάξουν την ψήφο τους μαζικά υπέρ του ΚΚΕ.

Τι είναι επιτέλους το Μάαστριχτ;

Βρισκόμαστε "αισίως" στα τέλη του 2ου χρόνου μνημονίου με τις συνέπειες πια γνωστές, ορατές και αισθητές από την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού.
Το σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας το 2008 επιτάχυνε την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και έφερε στο προσκήνιο και στην καθημερινή συζήτηση, ζητήματα που πριν ήταν βαρετά και ανούσια για το μέσο πολίτη και εργαζόμενο.
Πως φτάσαμε όμως εδώ;



Η κρίση

Λόγω της τεράστιας έκθεσης των τραπεζικών κεφαλαίων σε χάρτινες επενδύσεις κρατικών ομολόγων, η καπιταλιστική αυτή συστημική κρίση εμφανίστηκε ως κρίση κρατικών χρεών.

Μετά το σκάσιμο της φούσκας των Αμερικάνικων ακινήτων οι τράπεζες που έπρεπε να προστατέψουν τα ενεργητικά τους από το ρίσκο μιας πιθανής κατάρρευσης,(λόγω του αυξημένου "συντελεστή μόχλευσης" που έδινε το δικαίωμα σε μια τράπεζα με κεφάλαια π.χ. 10 δις να δανείζει-ουσιαστικά να δανείζεται από το μέλλον- 20 ή και 40 φορές τα κεφάλαιά της, με αποτέλεσμα μια τρύπα της τάξης του 3-5% να είναι αρκετή για να την φέρει σε κατάσταση χρεοκοπίας), αναγκάστηκαν να ξεφορτωθούν επισφαλείς "επενδύσεις" που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούνταν οι πιο "ασφαλείς" και που δεν ήταν άλλες από τα κρατικά ομόλογα.


Όποια χώρα είχε υψηλό -έστω και εντός αποδεκτών ως τότε ορίων- χρέος ήταν υποψήφια να δημιουργήσει πρόβλημα στα ενεργητικά των τραπεζών, που όμως ήταν χτισμένα πάνω σε λεπτό στρώμα πάγου, και επομένως αυτές άρχισαν να ξεπουλάνε τα ομόλογά της.
Ανάλογα σε άλλες χώρες όπως π.χ. η Ιρλανδία ή η Ισπανία το πρόβλημα ήταν από την αρχή στις τράπεζες που είχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκτεθεί σε επενδύσεις ρίσκου, σε άγριο τζόγο δηλαδή, που ήταν ή οι μοχλευμένες (επί 30 ή 40 φορές) επενδύσεις σε οικιστικά ομόλογα των ΗΠΑ ή επενδύσεις σε γιγαντιαία επενδυτικά πλάνα κατασκευαστικών εταιρειών που είχαν να κάνουν με την κατασκευή κατοικιών που όμως ήταν αδύνατον να βρουν αγοραστές (περίπτωση Ισπανίας).

Αυτά είναι πράγματα που τα έχουμε ξαναπεί προσπαθώντας να αποδείξουμε το ψέμα των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και των «ειδικών» τους που προσπαθούσαν εδώ και 2 χρόνια να φορτώσουν το φταίξιμο στο λαό με το "μαζί τα φάγαμε" , το "δεν παράγουμε τίποτα"  κλπ.

Αν δεν προχωρήσουμε όμως μέχρι το τελευταίο βήμα την τελευταία κουρτίνα, η αλήθεια θα μένει μισή και θα δίνεται περιθώριο για νέα ψέματα, νέες πλάνες και καινούργιες αυταπάτες.

Κεραυνός εν αιθρία;


Όλα τα παραπάνω που μας οδήγησαν εδώ δεν ήταν ένας ξαφνικός κεραυνός εν αιθρία, δεν ήταν ένα τυχαίο λάθος που θα μπορούσε να αποφευχθεί.
Ήταν η λογική συνέχεια μιας σειράς από πολιτικές και "μεταρρυθμίσεις" που επιλέχθηκαν χρόνια πριν και που είχαν σα στόχο, αφού στον καπιταλισμό ζούμε,
τι άλλο,
την αύξηση της κερδοφορίας εταιρειών, μονοπωλίων και φυσικά τραπεζικών ομίλων κλπ.
 Δεν στάθηκαν δηλαδή στη μέση του πουθενά αλλά "χτίστηκαν" πάνω σε ένα υπόβαθρο, σε μια βάση που είχε δημιουργηθεί μεθοδικά από πριν.
Είναι πιο πολύ από φανερό ότι αυτή η κρίση-του χρηματοπιστωτικού τομέα- που στην αρχή θυμόμαστε ότι αποδόθηκε στην απληστία, τη μανία του τζόγου των golden boys κλπ. δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί, κι ακόμη περισσότερο δεν θα μπορούσε τόσο απίστευτα εύκολα να μεταδοθεί,
αν δεν είχε "πατήσει" πάνω στην περίφημη απόλυτη "ελευθερία" της κίνησης κεφαλαίων η οποία ήταν το κλειδί για την αύξηση των κερδών αυτών που έπαιζαν σ' αυτό το παιχνίδι.
Όμως επειδή ο καπιταλισμός δεν έχει όρια ειδικά όταν ο ανταγωνισμός το επιβάλλει, ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα οδηγούσε σε τραγικό ατύχημα και αλυσιδωτή αντίδραση.
Επίσης φανερό βέβαια είναι ότι αν δεν είχε ανακαλυφθεί αυτός ο τρόπος κερδοφορίας, αυτή η διέξοδος, το καπιταλιστικό σύστημα θα είχε βυθιστεί σε κρίση αρκετά χρόνια πριν.
Αυτή η κρίσιμη μεταρρύθμιση, αυτή η «ελευθερία» όπως πονηρά την ονομάζει το σύστημα, μαζί με άλλες αποτελεί κομμάτι της περίφημης συνθήκης του Μάαστριχτ.
Η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι ένα σύνολο από συμφωνίες, ένα νομικό πλαίσιο δηλαδή, που αν και κρυβόταν πίσω από τα λαικίστικα, παραπλανητικά και πιασάρικα
«ενωμένη Ευρώπη», «οι Ευρωπαίοι ενώνουν τις δυνάμεις τους» κλπ.
δεν είχε καμιά σχέση με το συμφέρον των «ευρωπαίων πολιτών» όπως μας ονομάζουν αυτοί που προσπαθούν να αποφύγουν την ενοχλητική έννοια λαός.

Ήταν η συνθήκη που ενοποιούσε οικονομικά και πολιτικά την Ευρώπη
(ανάθεμα κι αν καταλάβαμε ποτέ τι σήμαινε στην ουσία αυτό)
και έβαζε στην τελική ευθεία τη δημιουργία του ευρώ,
αλλά με απλά λόγια ήταν μια καλοσχεδιασμένη σειρά από κρίσιμες ρυθμίσεις και διευκολύνσεις προς το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο προκειμένου να ισχυροποιηθεί και να βρεθεί σε καλύτερη θέση μάχης στο μεγάλο και άγριο πόλεμο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Η συνθήκη του Μάαστριχτ χτίστηκε πέτρα-πέτρα μεσα σε μια διάρκεια δεκαετιών από το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο για το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο.

Δική τους είναι η εξουσία και για το δικό τους συμφέρον φυσικά τη χειρίστηκαν και την χρησιμοποίησαν. Αν κάποιος -ειδικά μαρξιστής- νομίζει ότι η εξουσία ανήκει αλλού, ή ότι παρότι ανήκει στους καπιταλιστές αυτοί, ενώ ετοιμαζόντουσαν για σκληρό πόλεμο ανταγωνισμού,
χάρισαν αυτή την κορυφαία συνθήκη στους λαούς παρακαλώ ας το δηλώσει.

Παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα μόνο το ΚΚΕ στάθηκε απέναντι και την καταψήφισε.
Η φωτισμένη «ευρωπαική Αριστερά», και εδώ ο ΣΥΝ, την είδε με θετικό μάτι και "πανηγύρισε" την Ευρωπαική ενοποίηση παρέα με τους ευτυχείς Ευρωπαίους πλουτοκράτες!
Έτσι άνοιξε ο δρόμος για τα όσα ζούμε σήμερα,
έτσι τα δις των διαφόρων funds σάρωσαν τις αγορές,
έτσι δρομολογήθηκε και διευκολύνθηκε το μεγάλο χρηματιστηριακό παιχνίδι του ’97-2000 (με κορυφή τη φούσκα που κι εμείς ζήσαμε) που στήθηκε πάνω στο θετικό κλίμα και την προσδοκία της αύξησης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου
λόγω της ενοποίησης και του κοινού νομίσματος.



Έτσι ξαναστήθηκε μέσα στο πλαίσιο της «ελεύθερης» από όρια οικονομίας
και η νέα ανάκαμψη μέχρι το 2007, έτσι τα Lidl και τα Carrefour σάρωσαν τα μικρομάγαζα κι έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στην εγχώρια παραγωγή κάθε είδους,
έτσι φτάσαμε να εισάγουμε ακόμη και χαμομήλι στη χώρα που δεν έχεις παρά να απλώσεις το χέρι σου και να το μαζέψεις.
Έτσι τέλος τα κέρδη ξανατοποθετήθηκαν ζεστά στις αγορές και με τα μοντέρνα εργαλεία της μόχλευσης εκτόξευσαν την κερδοφορία τους δημιουργώντας τη νέα φούσκα,
και κυκλοφορώντας ελεύθερα,
όπως τους επέτρεπε η «ελευθερία της κίνησης κεφαλαίων»,
μόλυναν όλη την Ήπειρο.
Κι όταν πια οι φούσκες έσκασαν και το σύστημα βρέθηκε μετά από όλα αυτά σε κατάσταση χρεοκοπίας, πάσαραν το λογαριασμό στους λαούς.

Αυτή είναι με λίγα λόγια μια πρώτη σκιαγράφηση αυτού του προμελετημένου εγκλήματος,
της περίφημης συνθήκης του Μάαστριχτ,
που μόνο το ΚΚΕ
τόλμησε να ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ και να ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΕΙ.

Όμως και τότε κάποιοι φρόντισαν τα αυτιά να έχουν τοίχους,
το ΚΚΕ να κατηγορηθεί ως οπισθοδρομικό, ξεπερασμένο από τις συνθήκες, κολλημένο στα παλιά,
ενώ περίσσεψαν τα καλά λόγια για την εκσυγχρονισμένη ευρωπαική Αριστερά,
την ώρα που άνοιγαν οι σαμπάνιες και στρωνόταν από τον καπιταλισμό, για τον καπιταλισμό, το κόκκινο χαλί για τη σημερινή έφοδο ενάντια στην ίδια μας τη ζωή.

Η συνθήκη του Μάαστριχτ δεν είναι κάποιο ουδέτερο σύνολο νόμων και πολιτικών.
Δεν θα μπορούσε να είναι τέτοιο. Είναι ουσιαστικά το εφαρμοστικό πλαίσιο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και επιλογών μετά την βαθμιαία επικράτηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου του καπιταλισμού και στην Ευρώπη.
Είναι η επιβεβαίωση και επιβράβευση της επιβολής του, που φυσικά έγινε με τρόπο έξυπνο, πολιτισμένο, κλιμακωτό και καλοδιαφημισμένο,
προκειμένου και να πείσει αλλά και να διευκολύνει τα σχέδιά του στη συνέχεια.

Η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι το κεντρικό νομικό πλαίσιο με το οποίο ενοποιείται η Ευρώπη (οι χώρες που συμμετέχουν στην ιδρυθείσα ΕΕ στη θέση της ΕΟΚ) όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά.
Είναι η κατάληξη μιας μακρόχρονης πορείας όπου τελικά οι χώρες που συμμετέχουν, παραδίδουν ένα μεγάλο και μάλιστα το πιο ουσιαστικό μέρος της Ανεξαρτησίας τους.
Στο Μάαστριχτ θεσμοθετείται και ολοκληρώνεται η Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύγχρονος θεσμός, και η συνθήκη αυτή είναι η 3η και σπουδαιότερη των συνθηκών ύστερα από τη Συνθήκη της Ρώμης (1957) και την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986).

Θα πούμε με μια φράση μόνο ενημερωτικά, ότι τότε οι ευρωπαικές πολιτικές χωρίστηκαν σε 3 πυλώνες όπου ο 1ος είχε να κάνει με την τελωνειακή ένωση, την κοινή αγροτική και κοινή αλιευτική πολιτική ,την οικονομική ένωση, το μεταναστευτικό, το Σένγκεν ,την παιδεία, τον πολιτισμό ,το περιβάλλον κλπ, ενώ ο 2ος και 3ος πυλώνας με την κοινή εξωτερική πολιτική και τις κοινές δικαστικές και ποινικές πολιτικές.
(Με την αναθεώρηση της Λισσαβώνας οι 3 πυλώνες ενοποιήθηκαν)
Στο πεδίο της οικονομίας πάντως η συνθήκη του Μάαστριχτ μπορεί να περιγραφεί πιο απλά από τη νομισματική ενοποίηση και την εισαγωγή του κοινού νομίσματος.
Εκεί αποφασίζονται και περιγράφονται οι προυποθέσεις υιοθέτησης του ευρώ και τα λεγόμενα κριτήρια σύγκλισης.
Όλο αυτό το «οικοδόμημα» του ευρώ και της συνθήκης του Μάαστριχτ όμως στηρίζεται και θεμελιώνεται από τις περίφημες 4 ελευθερίες της.
Την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, εργαζομένων και υπηρεσιών.
Οι ελευθερίες αυτές συμπλήρωναν η μία την αλλη και όλες μαζί έδιναν την ευκαιρία στο μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο να κινείται ξεπερνώντας ενοχλητικούς περιορισμούς, φραγμούς και ελέγχους από τις εθνικές αρχές, να επενδύει και να κερδοφορεί , εξαφανίζοντας όμως μικρότερους ανταγωνιστές που ήταν εγκατεστημένοι και είχαν επιχειρηματική δραστηριότητα στις διάφορες χώρες της ΕΕ.
Κάπως έτσι ,και σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση σε άλλα επίπεδα, μια σειρά από τομείς και δραστηριότητες της ελληνικής οικονομίας εξατμίστηκαν κυριολεκτικά, αφού δεν άντεξαν στον ανταγωνισμό,
 και φτάσαμε μοιραία στο γνωστό μας "δεν παράγουμε τίποτα", για το οποίο καμία ευθύνη δεν έχουν οι εργαζόμενοι.

Η «Ευρωπαική Αριστερά» που υπερψήφισε τη συνθήκη τότε ισχυρίστηκε ότι το έκανε έχοντας κατά νου την αναθεώρηση και βελτίωση των αρνητικών της πλευρών προς όφελος των λαών.
Αυτά τα έλεγαν σε όσους δεν είχαν άποψη για το τι σημαίνει εξουσία των μονοπωλίων και τι είναι ο καπιταλισμός, και νόμιζαν ότι οι θεσμοί έχουν ουδέτερο χαρακτήρα και μπορούν τάχα, ανάλογα με το ποιοι είναι οι συσχετισμοί, να λειτουργούν ακόμη και υπέρ των εργαζόμενων και των λαών αν κάποιοι το ζητήσουν.
Βέβαια επειδή στο χώρο του ΣΥΝ βρίσκονται πολλοί που έχουν μελετήσει καλά το Μαρξισμό και ήξεραν ότι η εξουσία λειτουργεί για λογαριασμό της τάξης που την κατέχει,
το μόνο που μπορεί να πει κανείς ήταν ότι κορόιδευαν τους εαυτούς τους κι εμάς μαζί.
Γιατί οι πολυπόθητες αναθεωρήσεις και αλλαγές για τις οποίες μιλούσαν ήρθαν, αλλά δεν ήταν όπως τις περίμεναν.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα "αναθεωρήσεων":

1. Η διεύρυνση της ΕΕ με την είσοδο νέων χωρών, που όλως τυχαίως ήταν χώρες με πάμφθηνη εργατική δύναμη και εντελώς αδύναμα πλαίσια μετά την πτώση του σοσιαλισμού, που ήταν ακριβώς μέσα στο πνεύμα της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου Ευρωπαικού κεφαλαίου, αφού υποχρέωνε τις υπόλοιπες χώρες να κινηθούν προς τη λογική του χαμηλότερου παρονομαστή ,για να "διαφυλάξουν" την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων επιχειρήσεων.

2. Είχαμε την οδηγία Μπολκενστάιν που ξεκαθάριζε τα ζητήματα γύρω από την ελεύθερη διακίνηση των υπηρεσιών και σύμφωνα με την οποία ένα μονοπώλιο ,εγκαθιστούσε την έδρα του π.χ. στη Βουλγαρία ,και έτσι είχε την υποχρέωση να ακολουθεί το εκεί νομικό πλαίσιο (εργατικό δίκαιο) και όχι το δίκαιο των χωρών όπου ανέπτυσσε τις δραστηριότητές του στη συνέχεια.

3. Την προσπάθεια εισαγωγής του Ευρωσυντάγματος που έφαγε πόρτα ακόμη και στη Γαλλία και την Ολλανδία και στις άλλες χώρες πέρασε με το ζόρι από το παράθυρο μέσω των δεξιών πλειοψηφιών στα κοινοβούλια.

4. Τη συνθήκη της Λισσαβώνας όπου ενοποιούνταν ακόμη περισσότερο οι ευρωπαικές πολιτικές, κι έμπαιναν σε δεύτερο πλάνο τα τοπικά κοινοβούλια έτσι ώστε τα διευθυντήρια να αποφασίζουν όσο πιο ανενόχλητα μπορούσαν τις αναγκαίες για τα συμφέροντα που εξυπηρετούσαν πολιτικές.

Στις μέρες της κρίσης επίσης, δεν βλέπουμε τίποτα άλλο από το να αποφασίζονται διαρκώς νέες μεταρρυθμίσεις στο πνεύμα που είπαμε και πριν, που βέβαια δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών.

Να σημειωθεί ότι τη συνθήκη της Λισσαβώνας την κατήγγειλε και ο ΣΥΡΙΖΑ δια στόματος Αλαβάνου, αλλά και άλλων, μόνο που αυτό ήταν πια σε σύγκρουση με τα όσα είχαν κάνει το ’92 με το Μάαστριχτ και με τα όσα έλεγαν και προσδοκούσαν τότε.
Απλά από τότε κάνουν πως δεν θυμούνται τα παλιά. Ο,τι έγινε έγινε...
Τι έλεγαν όμως;

"Ο ΣΥΝ θα ψηφίσει την κύρωση της συμφωνίας και θα επιδιώξει να την μετατρέψει σε αφετηρία για τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας."

Σαν να έλεγαν δηλαδή οι μπολσεβίκοι το 1917 ότι θα στηρίξουν τη μεταβατική κυβέρνηση των αστών υπό τον πρίγκιπα Λβοβ και κατόπιν θα παλέψουν για να κάνουν την αστική εξουσία να δουλέψει για λογαριασμό της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς.
Ευτυχώς ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι τότε αποφάσισαν να αποκαλύψουν το ρόλο της αστικής κυβέρνησης και να παλέψουν για άμεση αλλαγή των συσχετισμών στη Ρωσία.
Αν δεν το είχαν κάνει η επανάσταση δεν θα είχε γίνει ποτέ. Ή όπως λεει κι ο Μπογιόπουλος
 "Μήπως να επανιδρύσουμε το ΝΑΤΟ και το ΔΝΤ προς όφελος των λαών;"

"Με την κύρωση της συμφωνίας απορρίπτουμε το ενδεχόμενο αποδιοργάνωσης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, στηρίζουμε τα θετικά στοιχεία του συμβιβασμού που επετεύχθη στο Μάαστριχτ και επιδιώκουμε μαζί με την πλειοψηφία των λαών της Ευρώπης να επιτύχουμε την υπέρβαση της προς τις κατευθύνσεις που προωθεί η Αριστερά στην Ευρώπη."
Όπως είδαμε πιο πάνω "επιβεβαιώθηκαν".
Πέτυχαν την υπέρβαση. ¨Όχι εκείνοι όμως αλλά οι καπιταλιστές και βέβαια από την ανάποδη όπως είπαμε και μη μου πουν ότι αυτό είναι κακεντρέχεια. Δυστυχώς, και εννοώ το δυστυχώς, είναι η αλήθεια.
"Η συμφωνία του Μάαστριχτ συντάχτηκε από ομάδες τεχνοκρατών χωρίς εξουσιοδότηση από τα εκλεγμένα όργανα της Κοινότητας και τα εθνικά κοινοβούλια και προπαντός μακριά από τους λαούς της Ευρώπης."
λέει κριτικά το 1992 ο Συνασπισμός.
Λες και θα μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού η συνθήκη αυτή όπως πια έχει αποδειχθεί δεν έγινε για να ικανοποιήσει κοινωνικές ανάγκες ή συμφέροντα των λαών, αλλά για να αποτελέσει τη βάση διεξόδου κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο.
Και συνεχίζει η απόφαση του ΣΥΝ:

"Όσο θα προχωρεί, η ενοποίηση τόσο το μέρος της εθνικής κυριαρχίας άρα και της λαϊκής κυριαρχίας θα περνά από τα κράτη μέλη στα ευρωπαϊκά όργανα. Το σημερινό δημοκρατικό έλλειμμα παράγεται επειδή με την ενοποίηση δεν προχωρεί και ο εκδημοκρατισμός των οργάνων και των λειτουργιών της Ένωσης."
Τελικά όμως ο "εκδημοκρατισμός" έφτασε σε τέτοια άκρα που τελικά η βάρκα τουμπάρει προς τον εκφασισμό. Και βέβαια ούτε σ’ αυτό μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό, γιατί τέτοιες βάρβαρες όπως αποδεικνύεται πολιτικές,
 δεν μπορούν να πάνε χέρι-χέρι με τη Δημοκρατία.

Τελικά για να μην πολυλογούμε και γινόμαστε κουραστικοί,
 ο ΣΥΝ ψήφισε τη συνθήκη μαζί με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ,
με μόνο κόμμα αρνητικό απέναντι το ΚΚΕ.
Πλην Λακεδαιμονίων δηλαδή όπως πάντα...
Ο ΣΥΝ έπεσε σε όλα έξω, ενώ το ΚΚΕ ,δυστυχώς για μας, σε όλα μέσα. Για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ δε χρειάζεται να πούμε βέβαια ότι έκαναν απλά ότι τους είπαν να κάνουν.

Η "ευρωπαική ενοποίηση" με τον τρόπο που διαφημιζόταν για να παραπλανήσει το λαό
(πάντα οι καημένοι οι λαοί γοητευόντουσαν από το υπέροχο "όλοι ενωμένοι")
αποδείχτηκε ένα παραμύθι μεγατόνων αφού αυτό που ενοποιήθηκε, όσο μπορούσε να ενοποιηθεί μεσα στα πλαίσια του ανταγωνισμού και μέχρι να βγουν τα μαχαίρια, ήταν οι δυνάμεις του μεγάλου ευρωπαικού κεφαλαίου εναντίον της εργασίας και των λαικών δικαιωμάτων.

Η περίφημη δε "σύγκλιση" των οικονομιών, πόσο μάλλον μισθών, δικαιωμάτων κλπ.
- που ήταν υποτίθεται ο στόχος ή μάλλον το δόλωμα για να μας πείσουν-
κινήθηκε ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή προς το άνοιγμα της ψαλίδας πλούσιων και φτωχών όπως ήταν εξ αρχής λογικό να συμβεί, αφού ας μην ξεχνιόμαστε ο καπιταλισμός αυτό κάνει μέχρι να ανατραπεί. Βέβαια κάποιοι επιμένουν πάντα πως βελτιώνεται και δε λένε να βάλουν μυαλό.

Το Μάαστριχτ με μια τελευταία κουβέντα,
 το θεμέλιο δηλαδή της νομισματικής ένωσης και του ευρώ,
όπως βλέπουμε ωφέλησε τόσο πολύ τους λαούς της Ευρώπης, που τώρα όλοι τρέχουν και δε φτάνουν ψάχνοντας να βρουν τρόπους να απεμπλακούν και να γλυτώσουν.

Παρ' όλα αυτά, μόλις λίγες μέρες πριν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έτρεξε να διαβεβαιώσει τους πάντες,
 ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει ότι περνάει απ' το χέρι του για να μη φύγουμε από το ευρώ και βέβαια την ΕΕ.

Έτσι νομίζουν κάποιες αριστερές δυνάμεις ότι αφυπνίζουν το λαό και τον προετοιμάζουν για αυτό που είναι αναπόφευκτο, και που δεν υπάρχουν πια και πολλές αμφιβολίες ότι αποτελεί τη μόνη δύσκολη μεν, βιώσιμη δε προοπτική για την Ελλάδα,
 που δεν είναι άλλη από την έξοδο από το ευρώ και μαζί φυσικά από την ΕΕ.
Και δεν εννοώ ότι «θα μας πετάξουν έξω» όπως λάθος λένε αρκετοί, αλλά απλά συμφωνώ με την άποψη των οικονομολόγων που βλέπουν καθαρά ότι το οικοδόμημα του ευρώ είναι σαθρό και λάθος και πολύ σύντομα, πιθανότατα εντός μηνών, θα καταρρεύσει.
Για ποιο λόγο πρέπει να καταρρεύσει στα κεφάλια μας άραγε με μας αφελείς κι απροετοίμαστους;

Φαίνεται ότι παρόλη την ολοκληρωτική και κραυγαλέα διάψευση της ευρωπαικής τους πολιτικής, κάποιοι,
 αντί να ζητήσουν πολλές συγνώμες από το λαό,
αντί να κάνουν σοβαρή αυτοκριτική και να ενώσουν τις δυνάμεις τους με εκείνους που προσπαθούν να προετοιμάσουν το λαό για τα πολύ δύσκολα που έρχονται,
επιμένουν σε απλοικές και επικίνδυνες εμμονές αυτοεπιβεβαίωσης του τύπου: "Ο επιμένων νικά" κι ότι στο τέλος
"το καλό ευρώ νικάει κι όλα τα κακά σκορπάει".
Το θέμα είναι ποιον νικά ο επιμένων.
Γιατί αν μεν ο νικημένος είναι το ΚΚΕ, τότε ουδείς εκτός ΚΚΕ ενδιαφέρεται. Αν είναι όμως το λαικό κίνημα και ο λαός έστω και προσωρινά, τότε θα πρέπει να νοιαστούν όλοι όσοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό.
Aristera sti Mitilini