3 Ιουλ 2012

Το ξεπούλημα των αεροδρομίων...αντιστρατεύεται τα λαϊκά συμφέροντα

Το έτος που διανύουμε έχει οριστεί από τις δύο προηγούμενες και από τη σημερινή κυβέρνηση ως έτος ορόσημο για τις ιδιωτικοποιήσεις.
Ανάμεσα στα «φιλέτα» του δημόσιου πλούτου που οι «αριστεροκεντροδεξιές» συγκυβερνήσεις προωθούν για ξεπούλημα βρίσκονται και τα αεροδρόμια της χώρας - 39 το σύνολο - ενέργεια που από τις προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Υποδομών είχε περιγραφεί περίπου ως «βασικός μοχλός για την ανάπτυξη της οικονομίας».
Το - απλοϊκό - σχήμα που χρησιμοποιούν είναι περίπου ίδιο με αυτό που έντυσε ιδεολογικά την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων στη χώρα μας και διεθνώς τις προηγούμενες δεκαετίες:
Σήμερα τα κρατικά αεροδρόμια υπολειτουργούν εξαιτίας των γνωστών «παθογενειών» του κράτους, οπότε τα παραχωρούμε - υπό μία ποικιλία μορφών - σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, αυτές εξυγιαίνουν τη λειτουργία τους και στη συνέχεια λειτουργούν επαρκώς για την ανάπτυξη του εμπορίου και του τουρισμού.
Στην πράξη το παραπάνω σχήμα λειτουργεί ως εξής: Παραχωρούνται δημόσια αεροδρόμια σε ιδιώτες, τους χορηγείται επίσης κρατικό χρήμα είτε με τη μορφή ρευστού είτε με τη μορφή εγγυήσεων ή και με άλλους τρόπους - φοροαπαλλαγές κλπ - για να επενδύσουν στον εκσυγχρονισμό των υποδομών τους, αφρικανοποιούνται οι εργασιακές σχέσεις και στο εσωτερικό αυτών των εταιρειών αλλά και σε ολόκληρη την παραγωγική αλυσίδα που εμπλέκονται τα συμφέροντά τους.
... Και στη συνέχεια λειτουργούν για την ανάπτυξη των δικών τους κερδών και των κερδών των πολυεθνικών του τουρισμού και του εμπορίου, με τις οποίες οι πρώτοι όμιλοι που πήραν τα αεροδρόμια βρίσκονται σε σχέση αλληλοδιαπλοκής.
Απειρα τα παραδείγματα που αποδεικνύουν τον παραπάνω ισχυρισμό από χώρες - της Ανατ. Ευρώπης, της Ασίας, της Λ. Αμερικής - που ακολούθησαν το προωθούμενο και στη χώρα μας μοντέλο με «αντάλλαγμα» την εικόνα που περιγράψαμε.
Με λίγα λόγια, πρόκειται για ενέργεια που ενισχύει το κεφάλαιο, την κερδοφορία του, επομένως αντικειμενικά είναι κόντρα στα συμφέροντα των εργαζομένων συνολικά, γιατί αφενός για τους εργαζόμενους σ' αυτόν τον τομέα οι μισθοί θα είναι τσακισμένοι, οι εργασιακές σχέσεις λάστιχο, επομένως οι εργασιακές συνθήκες θα τους κάνουν τη ζωή κόλαση, αφετέρου για το σύνολο των εργαζόμενων οι υπηρεσίες που θα προσφέρουν θα είναι πανάκριβες, οι δε μετακινήσεις τους αδύνατες μέσω αεροπορικών συγκοινωνιών, λόγω αύξησης των τιμών στις αερομεταφορές.

Δεν αλλάζει τίποτα!


Αν υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει στην αστική προπαγάνδα γύρω από τις εργασίες και τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της προηγούμενης βδομάδας,
είναι το γεγονός ότι παρότι και αυτές οι αποφάσεις της ΕΕ αποτελούν μία κατάληξη,
ένα συμβιβασμό που έγινε προκειμένου να επαναβεβαιωθεί ο άκρως αντιλαϊκός προσανατολισμός και ο φιλομονοπωλιακός χαρακτήρας των μέτρων και της πολιτικής διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, υπάρχουν παράγοντες που πανηγυρίζουν για τη νίκη, λέει, των λαών. Οι συμμετέχοντες στη Σύνοδο ομοφώνησαν ότι η διαρκής και σκληρή λιτότητα σε βάρος των εργαζομένων θα εξακολουθήσει να είναι συστατικό στοιχείο των κρατικών παρεμβάσεων για την αντιμετώπιση κάθε παρέκκλισης από τις ευρωενωσιακές νόρμες,
κάποιοι όμως βγήκαν στις ρούγες για να δείξουν την Ευρώπη που αλλάζει, τον Ολάντ που ανοίγει το δρόμο και τον Μόντι που βάζει τα γκολ...


Κανονικά θα 'πρεπε να το καταλαβαίνουν όλοι.
Η απόφαση της Συνόδου, ότι στις περιπτώσεις προσφυγής χωρών στο Μηχανισμό Σταθερότητας τα κεφάλαια που απαιτούνται για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών μπορούν να δίνονται απευθείας στις ενδιαφερόμενες τράπεζες,
δεν απαντά σε κανένα απολύτως πρόβλημα, από αυτά που ταλανίζουν τους εργαζόμενους.
Ο τρόπος που θα στηριχτούν οι τραπεζίτες, κάθε άλλο παρά ελαφρύνει τους εργαζόμενους από τα δεινά που πληρώνουν στο βωμό της διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου.
Το γεγονός ότι έγιναν και πάλι αναφορές στα ...«αναπτυξιακά» κονδύλια, που αναμένεται να δοθούν για να στηριχτούν διάφορες ομάδες μεγαλοεπιχειρηματιών προκειμένου να κάνουν επενδύσεις, σε καμιά περίπτωση δεν βελτιώνει το λαϊκό εισόδημα, ούτε ανακουφίζει τα θύματα των άθλιων εργασιακών σχέσεων, ούτε κάνει πιο εύκολη τη ζωή των εκατομμυρίων οικονομικά περιθωριοποιημένων συνανθρώπων μας.


Εντάξει, πάντα υπάρχουν οι... επιμελέστεροι.
Αυτοί που κόντρα στα πραγματικά δεδομένα, αναζητούν στηρίγματα που υποτίθεται ότι τους δικαιώνουν και τα προβάλλουν επειδή φαντάζονται ότι έτσι γίνονται πιο φερέγγυοι.
Καταλαβαίνουν πολύ καλά το παιχνίδι που παίζουν, όμως αυτός ακριβώς είναι και ο ρόλος τους.
Να δείχνουν την ΕΕ σαν την... ωραία κοιμωμένη που περιμένει τάχα το παλικάρι να την αναστήσει.
Σκέτο παραμύθι, δηλαδή, ή απροκάλυπτος εμπαιγμός, αν μιλάμε για... μεγαλύτερα παιδιά.
 Γιατί, εμπαιγμό αποτελούν αυτά που λένε τις τελευταίες μέρες κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ένας, για παράδειγμα, εκτιμά ότι η Σύνοδος «θα πρέπει να διδάσκεται ως παράδειγμα των κανόνων του αποτελεσματικού «διαπραγματεύεσθαι».
Ο άλλος, είναι και ευρωβουλευτής, θεωρεί ότι η Σύνοδος «σηματοδοτεί ένα πρώτο ρήγμα στις πολιτικές που προσπαθούν να ρίξουν τα βάρη της μεγάλης δημοσιονομικής και τραπεζικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων».


Η κοροϊδία είναι ολοφάνερη.
Ο,τι αποφασίστηκε στην ΕΕ, έγινε στο πλαίσιο απόλυτης συμφωνίας ότι οι χώρες μέλη, κύρια η Ελλάδα που δεσμεύεται με το μνημόνιο, θα κλιμακώσουν τις κρατικές παρεμβάσεις για εφαρμογή των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων.
Με αυτή την έννοια στο στόχαστρο βρίσκονται και πάλι μισθοί και συντάξεις, εργασιακές σχέσεις και πολιτικές πρόνοιας, απελευθέρωση επαγγελμάτων και κλάδων οικονομικής δραστηριότητας, ιδιωτικοποιήσεις και ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα.
Οι εργαζόμενοι οφείλουν πια να το γνωρίζουν. Κανένα χαΐρι δεν πρόκειται να δούμε μ' αυτήν την πολιτική, κι όσοι το αμφισβητούν το κάνουν για να πληγώσουν τις ελπίδες των εργαζομένων για μια καλύτερη ζωή.
Το μέλλον το δικό μας είναι η ανατροπή αυτής της πολιτικής, η αποδέσμευση από την ΕΕ, η λαϊκή εξουσία - οικονομία.


Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Ο Γερμανός ... τα χρειάστηκε!

Σύμφωνα με τα «ΝΕΑ» (27/6/2012)

«ίσως το μεγαλύτερο προτέρημα του νέου υπουργού Οικονομικών (σ.σ.: του Γιάννη Στουρνάρα)
είναι ότι στο παρελθόν έχει υπερασπισθεί με επιτυχία τα συμφέροντα της Ελλάδας στην Ευρώπη και έχει αποτρέψει την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας που είχαν και τότε - όπως και σήμερα - εμπνευστή τη Γερμανία».

Αυτός είναι - κατά τα «ΝΕΑ» - ο κ. Στουρνάρας.

Ας πάμε τώρα να δούμε ποιος είναι ο κ. Ασμουσεν.

Πρόκειται για τον Γερμανό, μέλος της ηγεσίας της ΕΚΤ, ο οποίος με τις τελευταίες δηλώσεις του κάλεσε την ελληνική κυβέρνηση να αφήσει τα περί «επαναδιαπραγμάτευσης» και χωρίς περιστροφές απαίτησε από την Ελλάδα να εφαρμόσει 100% - όπως είπε - τα μέτρα λιτότητας του μνημονίου.
*
Αυτοί οι δύο, λοιπόν,
ο Στουρνάρας (που «έχει αποτρέψει την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας με εμπνευστή τη Γερμανία») και
ο Ασμουσεν (ο Γερμανός που απαιτεί την εφαρμογή 100% των μέτρων λιτότητας),
χτες συναντήθηκαν.

Ρητορικό το ερώτημα:
Μετά τις συστάσεις των «ΝΕΩΝ», όσον αφορά τον κ. Στουρνάρα, υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι με το που αντίκρισε ο Γερμανός τον Ελληνα υπουργό Οικονομικών,
κάθισε μπροστά του «κλαρίνο»;...

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Θα τους ρημάξουμε στην ... «επαναδιαπραγμάτευση»!

Τι θα κάνει η συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη;
Αν μείνουμε σε όσα έλεγαν προεκλογικά, αλλά και κατά τη συγκρότηση της μεταξύ τους κυβερνητικής τρόικας, θα κάνουν «επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου...
Ετσι έλεγαν - και συνεχίζουν να λένε - στους εδώ, στους «ιθαγενείς»...
*
Για να μάθουμε, όμως, τι πραγματικά θα κάνει η συγκυβέρνηση, το προτιμότερο είναι να δούμε πώς η ίδια περιγράφει τα «μελλούμενα», τι δεσμεύεται ότι θα πράξει (αλλά και πώς το δεσμεύεται), όταν απευθύνεται όχι στον «λαουτζίκο», αλλά στους εταίρους και ευρω-συνομιλητές της.
Διαβάζουμε, λοιπόν, από την επιστολή του πρωθυπουργού Σαμαρά προς τους ομολόγους του της ΕΕ, την οποία και μετέφερε για λογαριασμό του στη Σύνοδο των Βρυξελλών ο Κάρολος Παπούλιας:

«(...). Με την παρούσα επιστολή - αναφέρει ο κ. Σαμαράς - θα ήθελα να σας επαναβεβαιώσω ότι η Ελλάδα είναι απόλυτα αποφασισμένη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από την πρόσφατη συμφωνία διάσωσης.
Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης και είναι πλήρως δεσμευμένη στους στόχους, στους αντικειμενικούς σκοπούς και σε όλες τις βασικές πολιτικές του Προγράμματος.
Θα επιταχύνω την εφαρμογή του Προγράμματος με έμφαση στον τομέα των Ιδιωτικοποιήσεων (...)».

Οτι η κοροϊδία εις βάρος του ελληνικού λαού παίρνει αστρονομικές διαστάσεις, αποτελεί - εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα - το ελάχιστο.
Είναι το δευτερεύον συμπέρασμα που προκύπτει τόσο από το ύφος, όσο και από το περιεχόμενο αυτής της εξευτελιστικής (για όσους τη συνέταξαν) επιστολής.
*
Το κύριο συμπέρασμα για τον ελληνικό λαό είναι ότι δεν έχει κανένα, πια, περιθώριο.
Οτι δεν μπορεί και δεν πρέπει να χάσει ούτε μια μέρα, δείχνοντας ανοχή σε μια κυβέρνηση που στο όνομα της «επαναδιαπραγμάτευσης» (!) του μνημονίου,
πριν καν ακόμα προχωρήσει στην ανάγνωση των προγραμματικών της δηλώσεων στη Βουλή,
διατρανώνει - προς εκείνους με τους οποίους υποτίθεται ότι θα «επαναδιαπραγματευτεί» -
ότι προσέρχεται ενώπιόν τους
«πλήρως δεσμευμένη» και
«απόλυτα αποφασισμένη» στην εφαρμογή του - υπό «επαναδιαπραγμάτευση» τάχα - μνημονίου!

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Οι ήρωες της... «Αριστεράς»

Νίκος Μπογιόπουλος

Ο Ραχόι είναι ο Ισπανός «Σαμαράς», ο οποίος ...δε θα έβαζε τη χώρα του σε μνημόνιο.
Είναι αυτός που ως αντιστάθμισμα για την παροχή πακέτου διάσωσης 25 δισ. ευρώ σε μια μόνο ισπανική τράπεζα, την Bankia, ταυτόχρονα επέβαλε μέτρα λιτότητας ύψους 27 δισ. ευρώ στον ισπανικό λαό. Και είναι αυτός που, λόγω ακριβώς της πολιτικής της διάσωσης των τραπεζών διά της πολιτικής του στραγγαλισμού των εργαζομένων, υπέγραψε προχτές στις Βρυξέλλες την απόφαση της συνόδου της ΕΕ για «ταχεία σύναψη μνημονίου συμφωνίας» της Ισπανίας...
*
Ο Μόντι, από την άλλη, είναι ο Ιταλός «Παπαδήμος».
Είναι αυτός που πριν πάει στις Βρυξέλλες για τη σύνοδο της ΕΕ είχε περάσει από την ιταλική Βουλή πακέτο μέτρων που γυρίζει τις εργασιακές συνθήκες στην Ιταλία του 19ου αιώνα. Είναι οι υπουργοί της δικής του κυβέρνησης (ευαίσθητοι γαρ...) που λόγω της αγριότητας των μέτρων λιτότητας που επιβάλλουν, όταν τα ανακοινώνουν ...δακρύζουν. Οσο γι' αυτούς, για τα εκατομμύρια του ιταλικού λαού που υφίστανται τα μέτρα, από το «πάγωμα» των συντάξεων και τα χαράτσια στα σπίτια μέχρι την κατακρεούργηση του Ασφαλιστικού, «απλώς» χρεοκοπούν και αρκετές χιλιάδες από αυτούς αυτοκτονούν...
***
Ε, λοιπόν, αυτοί οι δύο, ο Ραχόι και ο Μόντι είναι οι... «ήρωες» της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της ΕΕ.
Και καλά να πλασάρονται σαν «ήρωες» από τους κεντροδεξιούς ομοϊδεάτες τους.
Αλλά να εμφανίζονται σαν «παραδείγματα προς μίμηση» και από τους εδώ «ριζοσπάστες», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δύο τινά μπορεί να σημαίνει:
`Η ότι οι Ραχόι και Μόντι κατά βάθος είναι ή έγιναν στην πορεία Αριστεροί (!), ή ότι εκείνοι που τους εκθειάζουν παραμένουν αυτό που ήταν πάντα: «Αριστεροί»...
     

Επιτακτική ανάγκη: Οργάνωση και δράση

Οσοι εργαζόμενοι πήραν το εκκαθαριστικό της εφορίας αντιμετωπίζουν έναν εφιάλτη. Ανεργοι με μηδενικό εισόδημα το 2011, επειδή κάποτε μπόρεσαν να αγοράσουν ένα ΙΧ πρέπει να πληρώσουν ακόμα και 300 ευρώ φόρο. Σε χιλιάδες νέα ζευγάρια κόπηκε το επίδομα παιδικού σταθμού και δεν μπορούν να πάνε εκεί τα παιδιά τους για να βγουν στο μεροκάματο. Καρκινοπαθείς δεν μπορούν να κάνουν θεραπεία και κινδυνεύει η ζωή τους. Υπάρχουν οικογένειες που δεν κάνουν εμβόλια στα παιδιά τους γιατί δεν έχουν ούτε ευρώ στην τσέπη. Θερίζει η ανεργία και οι μισθοί πέφτουν κατακόρυφα.
Για όλα αυτά, το ΚΚΕ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα.
Σε ό,τι αφορά στην κοινοβουλευτική του δράση έχει ξεκαθαρίσει ότι θα καταθέσει πρόταση νόμου για την κατάργηση του μνημονίου, της δανειακής σύμβασης και όσων νόμων σχετίζονται με αυτά.
Και, ταυτόχρονα, τονίζει ότι οργανωμένα, μέσα από τα συνδικάτα, τους μαζικούς φορείς, τις Λαϊκές Επιτροπές, πρέπει να υπάρξει αντίδραση και σχέδιο απόκρουσης της άγριας αντιλαϊκής επίθεσης. Με πολύ συγκεκριμένο σχέδιο, στήριξη και αλληλεγγύη προς εκείνους που αντιμετωπίζουν άμεσα πρόβλημα επιβίωσης.
Ολα τα παραπάνω αφορούν ακόμα και στη ζωή πολύ άμεσα. Το να πάρει ένας ασθενής, ένας χρονίως πάσχων το φάρμακό του μία μέρα, το να πιει ένα βρέφος γάλα το βράδυ πριν κοιμηθεί, το να έχει ένα καρβέλι ψωμί στο τραπέζι ένα νέο ζευγάρι, να πάρουν το επίδομά τους και να έχουν φάρμακα τα Ατομα με Αναπηρία, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Γι' αυτό το ΚΚΕ καλεί όλο το λαό σε δράση. Οι δυνάμεις του στα συνδικάτα και στους άλλους φορείς του λαϊκού κινήματος πρωτοστατούν για την οργάνωση της δράσης για όλα αυτά τα ζητήματα, όπως και για το εργατικό εισόδημα, το επίδομα του ανέργου, γενικά να μπει φρένο στην αντιλαϊκή πολιτική.
***
Δεν αρκείται όμως μόνο σε αυτό.
Λίγο - πολύ προεκλογικά ακόμα και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μιλούσαν - έστω και κάλπικα - για τέτοια ζητήματα, λέγοντας ότι μπορούν να αντιμετωπιστούν με την επιμήκυνση του χρόνου εφαρμογής του μνημονίου με επαναδιαπραγμάτευση στην ΕΕ. Δημαγωγούσαν ακριβώς γιατί ήθελαν να περιορίσουν τις εκλογικές τους απώλειες. Δημαγωγούσαν και άλλα κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθούσε και προσπαθεί να εξηγήσει ότι αρκεί η τροποποίηση του μνημονίου με επαναδιαπραγμάτευση στο πλαίσιο της ΕΕ για να λυθούν τέτοια προβλήματα και καλούσε στην ανάδειξη μιας τέτοιας κυβέρνησης.
Αυτή η πολιτική προπαγανδίστηκε ως πολιτική που θα συμβάλει στην αντιμετώπιση της κρίσης και των συνεπειών της για τα λαϊκά στρώματα, αλλά γι' αυτό ακριβώς είναι κάλπικη.
Γιατί εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες της ΕΕ προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση αλλά σε όφελος του κεφαλαίου.
Χτυπάνε το λαϊκό εισόδημα, κάνουν περικοπές στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών (Υγεία, φάρμακα, Πρόνοια, επιδόματα ανεργίας κ.λπ.), γιατί αυτό βοηθά το κεφάλαιο να έχει λιγότερες απώλειες από τη χασούρα του λόγω κρίσης, λιγότερες ή και καθόλου απώλειες κερδών.
***
Η αιτία για όλα τα δεινά του λαού έχει μία συγκεκριμένη πηγή. Το καπιταλιστικό σύστημα.
Οσο υπάρχει αυτό θα φέρνει οικονομικές κρίσεις που θα θερίζουν την κοινωνία.
Μέσα από τον αναγκαίο αγώνα για τα άμεσα ζητήματα που καίνε, όσο υπάρχει πάνω απ' το κεφάλι των λαϊκών στρωμάτων ο καπιταλιστής, η καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση θα τους καταστρέφει τη ζωή και αυτό σημαίνει: Πεινασμένα παιδιά που λιποθυμούν, φτώχεια, ανεργία, δουλειά χωρίς ασφάλιση, χρέη στις τράπεζες, αδυναμία να πληρώσουν φάρμακα και να πάνε στο γιατρό, να ζητιανεύουν ψίχουλα για να φάνε, ιμπεριαλιστικούς πολέμους κ.λπ.
Είναι δυνατόν οι εργάτες να ανεχτούν να περνά έτσι η ζωή τους;
Να γιατί η πάλη γι' αυτά τα άμεσα λαϊκά προβλήματα πρέπει να εναντιώνεται στην αιτία που τα προκαλεί.
Την πολιτική του κεφαλαίου, τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους στην ΕΕ. Που συνδέει αυτό τον αγώνα με την πάλη για την εξουσία.
Γιατί διαφορετικά είναι αδύνατον να απαντήσουμε πώς ο λαός θα βγει απ' την κρίση, πώς θα κερδίσει όλα όσα έχασε, πώς θα ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες του στις οποίες κάνει όλο και περισσότερες εκπτώσεις.
Αυτό δε σημαίνει ότι κάτω από προϋποθέσεις δεν μπορεί να έχει κάποιες κατακτήσεις.
Αλλά αν μένει σ' αυτό μόνο θα τις ξαναχάσει όπως τις χάνει και τώρα.
Αν δε βγει ο λαός στην επίθεση, τα προβλήματα θα εμφανίζονται σαν τη Λερναία Υδρα. Θα κόβεις 1 κεφάλι, θα φυτρώνουν 10. Και θα κυλά η βάρβαρη ιστορία του καπιταλισμού αναπαράγοντας τη ζοφερή πραγματικότητα της ανεργίας, της φτώχειας, των υποσιτισμένων παιδιών, των θυμάτων από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τόσα άλλα.
Και όσο περισσότερο θα σαπίζει τόσο περισσότερο θα παρασέρνει εκατομμύρια εργαζόμενους και τις οικογένειές τους στον όλεθρο.

Κανένα όφελος

Τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», σύσσωμα τα αστικά επιτελεία, πανηγυρίζουν για τις αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ γιατί αποφασίστηκε να χρηματοδοτείται η ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών των κρατών - μελών από το μηχανισμό της ΕΕ και όχι από τα κράτη.
Ετσι, λένε, δε θα αυξάνεται το κρατικό χρέος γιατί δε θα χρειάζονται πρόσθετα κρατικά δάνεια για την ανακεφαλαιοποίηση, ή για την Ελλάδα λένε ότι αν διαπραγματευτεί να ενταχθεί σ' αυτή τη διαδικασία θα το μειώσει.
Και ποιο το όφελος για το λαό;
Δε θα χρειαστούν, λένε, πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα.
Την ίδια ώρα λένε ότι πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα οι αναδιαρθρώσεις, όπως ιδιωτικοποιήσεις, κλείσιμο οργανισμών του Δημοσίου και απολύσεις υπαλλήλων, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, μειώσεις εργοδοτικών εισφορών κ.λπ., αυτά δηλαδή που απαιτεί η ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ώστε να ζητήσει και να ενταχθεί και η Ελλάδα σ' αυτή την απόφαση της ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης πανηγυρίζει ακριβώς για τους ίδιους λόγους, αλλά ασκεί κριτική στην κυβέρνηση επειδή δε διεκδίκησε να ενταχθεί τώρα σ' αυτή τη διαδικασία.
Ολοι λένε ψέματα στο λαό.
Γιατί κρύβουν ότι αυτή η απόφαση βάζει μία προϋπόθεση.
Την απαρέγκλιτη εφαρμογή του «Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας» και του «Συμφώνου για το ευρώ».
Που σε συνδυασμό με τη στρατηγική «Ευρώπη 2020» σημαίνει διαρκή λιτότητα με αντιλαϊκές ανατροπές και αναδιαρθρώσεις σε ένα μνημόνιο που θα καλείται να υπογράψει το κάθε κράτος - μέλος, άρα ένταση της αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής.
Για το λαό όχι μόνο δεν υπάρχει κανένα όφελος αλλά έρχονται νέα δεινά.

Τα 450 εκατ. έκαναν - ήδη - φτερά!

Νίκος Μπογιόπουλος

Ακόμα δεν εκταμιεύτηκε το 1 δισ. ευρώ που υπολειπόταν από τη δόση του «πακέτου στήριξης» προς την Ελλάδα για το μήνα Μάη
(σ.σ.: το οποίο οι καλοί μας εταίροι το είχαν παρακρατήσει κατά την προεκλογική περίοδο)
και ποια λέτε ότι ήταν η πρώτη πράξη «αξιοποίησής του»;
Η πρώτη πράξη ήταν ότι τα 450 εκατ. ευρώ από αυτό το 1 δισ. «έκαναν - ήδη - φτερά»!
Συγκεκριμένα, με το που ήρθε το 1 δισ. από το EFSF (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας), τα 450 εκατ. ευρώ αυθωρεί και παραχρήμα... επέστρεψαν και πάλι στο EFSF!
Γιατί; Μα για να καλυφθεί η ελληνική συμμετοχή στο εν λόγω ταμείο, το αποκαλούμενο και «μηχανισμός στήριξης»...

2 Ιουλ 2012

Αμ δε, που έφταιγε η αποχέτευση!

από Black Bedlam

Τα θεμέλια φταίγαν



 
 
 
 
 
 
 
 
 
Προχθές έπεσε η κεραμοσκεπή της Σούλας.
Είναι καιρός τώρα που διαπιστώνει μεγάλη υγρασία στον τοίχο της.
Μην φανταστείτε, μιλάμε για ένα σπίτι χτισμένο από το 1922 και μάλιστα δίχως ιδιαίτερη συντήρηση.
Τι να κάνει το κορίτσι, πέθαναν οι γονείς της, χώρισε από τον άντρα της, την έδιωξαν και από την δουλειά της, και ήρθε να μείνει στο παλιό πατρικό.


Πολύ υγρασία το σπίτι.
Θα πάθω τίποτα έλεγε και ξανάλεγε.
Φταίει η αποχέτευση !
Από κει προέρχεται η υγρασία απεφάνθησαν όλοι όσοι φίλοι και γνωστοί το είδαν.
Βρε ρώτα και κανέναν ιδικό της έλεγα,ανθρωπο δοκιμασμένο στην δουλειά.
Ο μπάρμπας της ήταν παλιός Οικοδόμος.
Μωρέ γκρέμισμα θέλει, μουρμούραγε κάτω από τα μουστάκια του.
Η Σούλα φώναξε τον υδραυλικό τον κυρ Αντώνη.
Αυτός της είπε ότι φταίει η αποχέτευση του πλυντηρίου.
Της άλλαξε σωλήνες,της άλλαξε βρύση και ...
Η υγρασία υγρασία.
Τον ξεδιάντροπο έλεγε και ξανάλεγε η Σούλα και πλήρωσα και ένα σωρό λεφτά.
Μετά της σύστησαν έναν άλλον υδραυλικό.
Ξηγημένος είναι, της είπε μια γνωστή της.
Εμένα όταν τον χρειάστηκα μου τα  βόλεψε μια χαρά.
Έτσι η Σούλα έφερε και τον κυρ Βάγγο.
Αυτός πάλι της είπε είναι από τα πλακάκια.
Έχουν ρωγμές και μπάζουν νερά της βροχής της είπε, μην σε νοιάζει τίποτα, εγώ θα σου τα φτιάξω. Και τα στοκάρισε ένα ένα.
Της κόστισε της Σούλας ο κούκος αηδόνι.
Αλλά  η υγρασία εκεί σταθερή και ανυποχώρητη.
Και να θρίβουν τα ντουβάρια και πέφτουν οι σοβάδες .......νερό έσταζαν.
Ο μπάρμπας της που ήταν παλιά οικοδόμος.
"Μωρέ κατεδάφιση θέλει αυτό" έλεγε μονολογόντας.
Και μετά ξανά, ......"μια μπουλντόζα θέλει.
Να μπει από την μια, να βγει από την άλλη"......

Μπουλντόζα... μια κουβέντα είναι, την Σούλα την βόλευε να είναι η υγρασία από το μπάνιο,ξέρεις τι θα πει σπίτι από την αρχή;
Ο κυρ Αλέκος ο υδραυλικός στην γειτονιά,της εξήγησε ότι το πρόβλημα πράγματι ήταν στο μπάνιο.
Εγώ ξέρω της είπε, μην στεναχωριέσαι.
Άστο επάνω μου.
Η Σούλα σε κακή κατάσταση.
Δουλειά δεν είχε, κάποιες οικονομίες που είχε βάλει στην πάντα από την δουλειά της άρχισαν να εξαφανίζονται.
Αλλά ο κυρ Αλέκος,μεγάλη καρδιά  ανέλαβε να της κάνει  τσάμπα την εργασία, αλλά  μάλλον δεν πολυενδιαφέρθηκε και αυτός.
Της άλλαξε κάποιους από τους σωλήνες, της άλλαξε και το σιφόνι της αποχέτευσης και της είπε:
"Τώρα μπορείς να κοιμάσαι ήσυχα".
Και εκείνη κοιμήθηκε  ήσυχα, αλλά η υγρασία δεν υποχωρούσε.
Χειμώνας είπε είναι, το καλοκαιράκι όταν ο καιρός ζεστάνει θα τραβήξει και την υγρασία.
Και ήρθε το καλοκαιράκι και ανέβασε θερμοκρασία ο καιρός, αλλά η υγρασία πεισματάρα αδερφέ μου δεν έλεγε να φύγει.
Οι τοίχοι είχαν αρχίσει να θρίβουν και να πέφτουν.
Και ο μπάρμπας της εκεί το χαβά του.
Να μονολογεί κάτω από τα μουστάκια του, ...."δεν με ακούει της να της κάνω".
"Γκρέμισμα θέλει,γκρέμισμα και ξαναχτίσημο".
"Μια μπουλντόζα να μπει από την μια να βγει από την άλλη".
 "Και τι να της κάνω, δικό μου σάματις είναι, άμα δεν το αποφασίσει μονάχη της ,εγώ και που το λέω μόνος το λέω μόνος τ΄ακούω. Εκείνη θα το πλερώσει, εκείνη θα κουραστεί, σάματις έτσι εύκολα στήνετε ένα σπίτι, θέλει κότσια, θέλει κουράγιο, θέλει να τρέξεις.... εκείνη θα μείνει στο κάτω κάτω".

Και προχθές το βράδυ ακούμε έναν κρότο ένα Μπροοουυμμμ.
Βγήκε όλη η γειτονιά στο δρόμο και στα μπαλκόνια.
Κατέβηκα σαν τρελή,το πίσω δωμάτιο είχε μετατραπεί σε ακάλυπτο.
Είχε πέσει η κεραμοσκεπή, είχε υποχωρήσει ο ένας τοίχος παρασέρνονταν μάλιστα και τον τοίχο του διπλανού σπιτιού.
Βλέπεις τα σπίτια εδώ είναι μεσοτοιχίες.
Πάνε τα σπίτια.
Ο καθ΄ύλην αρμόδιος μηχανικός που ήρθε, απεφάνθη ότι το πρόβλημα ήταν στην βάση του σπιτιού.
Το χώμα κάτω είχε μπάσει από τους βόθρους και είχε πια διαβρωθεί.
Πλινθόκτιστα σπίτια χωρίς θεμέλια στην ουσία.
Από εκεί και η υγρασία, το σπίτι αυτό δεν σωνόταν με τίποτα.
Τσάμπα έδωσε τόσα λεφτά, τσάμπα προσδοκούσε ότι μπορεί η κατάσταση στο σπίτι να βελτιωθεί.
Χτισμένο από το ΄22, ότι είχε να δώσει το έδωσε.
Παλιά κατασκευή ,χωρίς προδιαγραφές, δίχως  υποδομή, χτισμένο με πλιθιά που δεν εξασφάλιζε πια ασφαλή διαμονή και όλο ζητούσε, για τα ηλεκτρικά του, για τα υδραυλικά του, για τα βαψίματα του, για, για, για.......
Όλο ζητούσε αλλά σπίτι δεν γινόταν.
Δίκιο είχε ο Μπάρμπα Νίκος, γκρέμισμα ήθελε .....

Είναι μια τραγική ιστορία.
 
Θα μπορούσα να σας την περιγράψω και να σας συγκινήσω, να σας κάνω να κλαίτε για ώρες.
Αλλά δεν είναι που θέλω να σας πω την ιστορία της Σούλας και των γονιών της που ήρθαν πρόσφυγες από την Μ.Ασία.
Το ζήτημα που μπαίνει είναι ότι δεν μπορέσαμε να κάνουμε έγκαιρα την σωστή εκτίμηση για τα αίτια του προβλήματος.
Όταν προχωρήσεις σε λάθος εκτίμηση, σε λάθος επιλογές θα οδηγηθείς. 
Και θα πληρώνεις όλο και θα πληρώνεις, θα φθείρεσαι  χωρίς μάλιστα να μπορέσεις να σώσεις και τίποτα.
Αν δεν βρεθεί ο κατάλληλος,ο έμπιστος άνθρωπος,που θα είναι σε θέση να ξέρει και να σου εξηγήσει,  να σε πείσει, εσύ λάθος δρόμο θα ακολουθείς γιατί στο κάτω κάτω δεν είσαι και ιδικός.

Κρίση σου λέει τι πάει να πει κρίση.
 
Εγώ το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι η κυρά μου έχασε την δουλειά της, εμένα μου μείωσαν τον μισθό μου, του παππού του μείωσαν την σύνταξη, ο μικρός έχει δώσει 9 βιογραφικά και δουλειά δεν βρίσκει, ο αδερφός μου έχει να πληρωθεί 6 μήνες, η γιαγιά δεν μπορεί να πάρει τα χάπια για την πίεση και για το ζάχαρό της......
Και άσε τα χαράτσια κάθε τρις και τόσο.
Χέσε μέσα δηλαδή.
Τι είναι λοιπόν η κρίση, είναι αυτό ακριβώς το πράγμα που μας συμβαίνει.
Για την κυρά; Φταίει εκείνη η Αλβανέζα που την πήρανε στην θέση της.
Και μήπως για μένα δεν φταίει εκείνος ο Πακιστανός που του δίνει 15 ευρώ μεροκάματο.
Μου λέει το αφεντικό  και μένα, θέλεις;
Άμα και δεν θέλεις φύγε, άνεργοι νααααα περιμένουν απ΄έξω.

Να φύγουν, να τους διώξουν, να τους πατήσουν κάτω, τι θέλουν στην χώρα μας!
 
Ύστερα κοίτα να δεις, φταίμε και μεις, απλώναμε τα πόδια μας παραπάνω από το πάπλωμα μας, περισσότερο απ΄ότι μας έπαιρνε.
Αυτοκίνητο η κυρά, αυτοκίνητο εγώ, να οι διακοπές ,να το σπίτι,.....θα μου πεις θα έπεφτε πάνω στα κεφάλια μας, αλλά άμα δεν έχεις, τι πας και δανείζεσαι;
Μην σου πω ότι είναι και κάποιοι που φάγανε, φάγανε ,φάγανε και τους έχουν και τους κοιτάνε.
Για να χώνανε  κάποιους στην στενή και θα σου έλεγα εγώ.
Μήπως οι δημόσιοι; Τί έχεις να πεις για τους δημόσιους που τρώγανε με δέκα μασέλες, με τα προνόμιά τους και το αραλίκι τους,... οι τεμπελαράδες.
Άσε τα χρέη της χώρας, τι διάβολο ξέρεις κανέναν να δανείζει τσάμπα;

Και θα μου πεις  μήπως εμείς δεν κάναμε προσπάθειες;
Εγώ μόλις ξέσπασε  η κρίση, τους μάζεψα όλους γύρω στο τραπέζι.
Κομμένα τους είπα τα παραπανίσια.
Κομμένα και τα φροντιστήρια, κομμένα και τα μπάνια, κομμένα και τηλεφωνήματα με το παραμικρό και τα φώτα, προσοχή και στο νερό, οικονομία και με το αυτοκίνητο, περιορισμένες μετακινήσεις.
Και να ξέρεις αγωνίστηκα.
Ξέρεις πόσες φορές πήγα και μούτζωνα τους πουλημένους εκεί στο Μπουρδέλο τους;
Αλλά ήρθε το μνημόνιο.
Πιάσανε οι τσογλαναραίοι και υπογράψανε το μνημόνιο χωρίς να το διαβάσουν.
Αν ήταν έντιμοι, αν είχαν λιγάκι πατριωτισμό, αν σκεφτόντουσαν καλύτερα δεν θα υπέγραφαν.

Και απεφάνθησαν!
Όλοι το είπαν, όλοι δεξιοί και αριστεροί Οικονομολόγοι κοινωνιολόγοι ντόπιοι και ξένοι.
Όλα τα μεγάλα κεφάλια απεφάνθησαν!
Για όλα μας τα δεινά φταίει το μνημόνιο! και μετατράπηκαν σε  αντιμνημονιακούς, μέχρι και αυτοί που το υπέγραψαν, αυτοί που δεσμεύτηκαν με τις υπογραφές τους, έγιναν αντιμνημονιακοί!

Γκρέμισμα θέλει, έλεγε ο μαστρο Νίκος ο Οικοδόμος, αλλά το έλεγε και αυτός ο ευλογημένος κάτω από τα μουστάκια του.
"Σακαλί ντιεγιορ  μπιγιγιου ντουγίορ"
Έτσι που κανείς δεν έμαθε για την άναρχη ανάπτυξη του συστήματος, κανείς, παρά μονάχα λίγοι έμαθαν για τις εσωτερικές αντιθέσεις του συστήματος, ελάχιστοι γνωρίζουν για τις νομοτέλειές του.
Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσουν ότι όλον αυτόν τον πλούτο τον παράγει μόνον η εργασία, δεν καταλαβαίνουν ότι το δεντράκι μπροστά στην πόρτα τους δεν πρόκειται από μόνο του ποτέ, να γίνει τραπεζάκι.
Δεν έμαθε ο κόσμος του μόχθου ότι με  την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης μπορεί να παραχθεί πολύ περισσότερο προϊόν με πολύ λιγότερες ώρες εργασίας.
Δεν ξέρει ότι σήμερα τα εμπορεύματα συσσωρεύονται στις αποθήκες και μένουν απούλητα, έτσι που ο εργοδότης δεν χρειάζεται άλλο εμπόρευμα και άρα εργατικά χέρια.
Αλλά χωρίς εργατικά χέρια αφεντικά δεν υπάρχουν.
Δεν γνωρίζει ο κόσμος  τι σημαίνει συσσώρευση κεφαλαίου.

Τι να την κάνει ο κεφαλαιοκράτης την παραγωγή εμπορευμάτων  αφού αυτό που έχει ήδη παραχθεί δεν μπορεί να καταναλωθεί;
Έτσι ο ίδιος ο εργοδότης που το κέρδος του το εισπράττει από την εργασία του εργαζόμενού, που το συμφέρον του είναι να έχει στην δούλεψή του όσο γίνεται περισσότερους εργαζόμενους είναι υποχρεωμένος να καταστρέψει "το μηχάνημα που του παράγει τον πλούτο"
Δεν πάει το μυαλό τους, ότι με την ανάπτυξη της τεχνολογίας σήμερα πια ο εργαζόμενος, δεν χρειάζεται να δουλεύει 8 και 10 ώρες.
Σήμερα είναι αρκετό να εργάζεται κανείς πολύ λιγότερες ώρες για να εξασφαλίσει τις σύγχρονες ανάγκες του.
Αλλά αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα παράγεται υπεραξία, δεν θα καρπώνεται ο εργοδότης,  το κέρδος από την απλήρωτη εργασία του εργαζόμενου του.

Πάει να πει Σοσιαλισμός!
Σοσιαλισμός ή Μεσαίωνας!
Σοσιαλισμός, Λαϊκή κυριαρχία ή τραγωδία για τον λαό και τους εργαζόμενους.
Και όσοι απομείνουν να θρηνούν πάνω σε πτώματα και σε ερείπια.
Ή το γκρεμίζεις και το ξαναχτίζεις Σούλα ή ....

Α,δεν σας είπα ότι στο τέλος ο υδραυλικός της γειτονιάς ο κυρ Αλέκος που της έφτιαξε της Σούλας την αποχέτευση, τους σωλήνες,  τα σιφόνια, μετά που γκρεμίστηκε το σπίτι,μεσολάβησε στο αφεντικό του που ήταν εργολάβος και αγόρασε το οικόπεδο της και το διπλανό  μπιρ παρά.
Μην νομίζετε και ο κυρ Αλέκος έβγαλε το κάτι τις του.
 
Η Σούλα;................



Το πρόβλημα της "πολιτικής αστάθειας"


από Cogito ergo sum
 
Επί τέλους, μάθαμε τον λόγο για τον οποίο δεν πάει καλά ο τουρισμός μας! Στην αρχή νομίζαμε ότι έφταιγαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις και οι διαδηλώσεις των εργαζομένων, οι οποίοι διεκδικούσαν, με απαράδεκτα μαχητικό τρόπο, το δικαίωμα στην ζωή. Θυμάμαι ότι τότε είχαμε θεωρήσει λογική αυτή την άποψη, καθ' ότι πώς να έρθει ο τουρίστας στην Αθήνα όταν κινδυνεύει να φάει κανένα μάρμαρο κατακέφαλα ή να πνιγεί από τα δακρυγόνα;

Βέβαια, υπήρχαν και κάποιοι στενοκέφαλοι, οι οποίοι παρατηρούσαν ότι τα ξενοδοχεία έχουν αναδουλειές ακόμα και στην Μύκονο, την Ρόδο ή την Σαντορίνη, όπου ούτε διαδηλώσεις γίνονται ούτε δακρυγόνα πέφτουν. Τρίχες! Πού να ξέρει ο κάθε Λεττονός τουρίστας ότι το ΠΑΜΕ δεν σχεδιάζει κατάληψη της Καλντέρας ή ότι η ΓΕΝΟΠ δεν πρόκειται να κόψει το ρεύμα στο Σούπερ Παραντάις;

 Παράλληλα είχαμε και μερικούς άλλους (κατά κανόνα, κουκουέδες), οι οποίοι επέμεναν ότι η πτώση τού τουρισμού οφείλεται στην φτώχεια που αναγκάζει τους απανταχού εργαζόμενους να αντιμετωπίζουν πλέον τις καλοκαιρινές διακοπές ως περιττή πολυτέλεια. Αλλά τί καταλαβαίνουν οι κουκουέδες; Αυτοί έχουν τον γνωστό "ξύλινο λόγο" τους και τα γνωστά κολλήματά τους με τον Μαρξ, τον Λένιν και τον Στάλιν. Δεν καταλαβαίνουν ότι ακόμα κι ένας άνεργος ιρλανδός θα προτιμούσε ν' αφήσει τα παιδιά του νηστικά προκειμένου να απολαύσει μερικά μακροβούτια στα κρυστάλλινα νερά τής Γαύδου.

Ευτυχώς, τώρα μάθαμε την αιτία των τουριστικών μας δεινών. Μας την αποκάλυψαν οι δοκησίσοφοι της -τηλεοπτικής και μη- ενημέρωσής μας: έφταιξε η πολιτική αστάθεια των διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων. Αυτή η γαμημένη η πολιτική αστάθεια τα έκανε όλα. Και, μεταξύ μας, αυτό είναι πολύ σωστό; Ποιος από μας ταξιδεύει σε οποιαδήποτε χώρα του εξωτερικού χωρίς πρώτα να ενημερωθεί τι σόι είναι ο πρωθυπουργός της ή αν υπάρχει σταθερή κυβέρνηση; Δηλαδή, πάς εσύ στο Λονδίνο αν μάθεις ότι κατατέθηκε πρόταση μομφής κατά του Κάμερον ή θα πήγαινες ποτέ στο Παρίσι πριν βγει ο Ολάντ; Μη τρελλαθούμε κιόλας!


Αρκετά με την πλάκα. Ας μιλήσουμε και λίγο σοβαρά. Από πότε, άραγε, η οποιαδήποτε προεκλογική περίοδος συνιστά "πολιτική αστάθεια"; Υποτίθεται ότι η κορωνίδα τής -δυτικού τύπου- δημοκρατίας είναι οι εκλογές και τα δημοψηφίσματά της. Πώς είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεται ως "αστάθεια" αυτή η κορωνίδα;

Στην αρχαία Αθήνα, την θεωρούμενη ως "κοιτίδα τής Δημοκρατίας", οι πολίτες βρισκόντουσαν σχεδόν κάθε μέρα στην Ηλιαία, όπου μαζεύονταν έξι χιλιάδες αρκουδιαραίοι και πλακώνονταν με το παραμικρό, ενίοτε δε και "περί όνου σκιάς", όπως μας "καρφώνει" ο κουτσομπόλης Δημοσθένης. Παράλληλα, υπήρχε και η Εκκλησία τού Δήμου, που συνεδρίαζε καμμιά σαρανταριά φορές τον χρόνο. Για να μην αναφέρουμε την αλλαγή των πρυτάνεων κάθε τρεις και λίγο, ανάλογα με το ποια φυλή βρισκόταν στο δοβλέτι. Πραγματικός πολιτικός χαμός αλλά ποιος πούστης μίλησε ποτέ για "πολιτική αστάθεια" στην αρχαία Αθήνα; Φυσικά, κανένας! Βλέπετε, στην αρχαία Αθήνα δεν υπήρχαν Πρετεντεροκαψήδες, Πασχομπάμπηδες και λοιποί τυχάρπαστοι "βαθυστόχαστοι" αναλυτές τής κακιάς ώρας...

Από την άλλη, κάνω και μια περίεργη σκέψη. Εφ' όσον οι συχνές προσφυγές στην -οποιαδήποτε- κάλπη συνιστούν "πολιτική αστάθεια", η παντελής έλλειψη εκλογικών διαδικασιών θα πρέπει να οδηγεί στην απόλυτη πολιτική σταθερότητα. Οπότε, τί στον διάβολο την θέλουμε την δημοκρατία και τις εκλογές της, αφού μας δημιουργεί προβλήματα; Ας πάρει την εξουσία ο Μιχαλολιάκος με τα "λεβεντόπαιδά" του, να ησυχάσει το κεφάλι μας.

Τέλος πάντων, με το τούτο και με το κείνο, την εβγάλαμε την κυβέρνηση. Με Αντώνη μπροστά, Αβραμό στα έξω, Στουρνάρα στο ταμείο και πάγκο πολυτελείας με Βαγγέλη και Φώτη, αλλά την εβγάλαμε. Παναπεί, πολιτική αστάθεια τέλος. Λογικά, τώρα πρέπει να περιμένουμε μιλιούνια τουρίστες. Κι όμως, εγώ δεν θα στοιχημάτιζα ούτε μασημένη τσίκλα σ' αυτή την προοπτική...

1 Ιουλ 2012

«Το αληθινό βασίλειο της ελευθερίας αρχίζει εκεί που σταματά η αναγκαιότητα,
εκεί που η εργασία δε μετατρέπεται σε εμπόρευμα,
αλλά αποτελεί αυτοσκοπό και μέσο για να εκφράσει ο άνθρωπος τις πλούσιες δημιουργικές ικανότητές του.
Οταν η αναγκαστική εργασία αντικατασταθεί από τη δημιουργική εργασία, όταν η ελευθερία του ενός ατόμου γίνει όρος και προϋπόθεση για την ελευθερία των άλλων ατόμων, τότε, μέσα στο κλίμα της γενικής ελευθερίας, που είναι η ουσία της ανθρώπινης φύσης, θα κάνει την εμφάνισή του ο καινούργιος τύπος του ολοκληρωμένου ανθρώπου».
Καρλ Μαρξ

«Ευρωπαϊκό κεκτημένο»...

«Μέσα σε 3,5 μήνες το 6,5% του εργατικού δυναμικού της χώρας έχασε άνω του 23% των εισοδημάτων του εξαιτίας των μειώσεων στους μισθούς με επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις».
Αυτό δήλωσε σε συνέντευξή του στο «Βήμα Fm», ο ειδικός γραμματέας Επιθεωρητών Εργασίας Μ. Χάλαρης.
Οσον αφορά, δε, στο σύνολο των εργαζομένων, πρόσθεσε:
«Στο σύνολο, μιλάμε για μειώσεις μισθών που σε κάποιες περιπτώσεις φτάνουν ακόμη και πάνω από το 30%»!
*
Αυτή είναι η τραγική πραγματικότητα για εκατομμύρια εργαζομένους.
Αυτά υπαγορεύει η μισθολογική ζούγκλα που νομοθετήθηκε μέσω των μνημονίων τα προηγούμενα χρόνια, με τους νόμους 3899/2010 και 4024/2011, που προβλέπουν την εισαγωγή των ειδικών επιχειρησιακών συμβάσεων, οι οποίες υπερισχύουν των κλαδικών.
Στην πράξη, δηλαδή, δίνουν το «δικαίωμα» στους εργοδότες να επιβάλουν μαζικά επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις με ό,τι μισθούς «κρίνουν», οδηγώντας μαζικά στη φτώχεια και την εξαθλίωση την εργατική τάξη της χώρας.
*
Τι θα κάνουν οι μέτοχοι της νέας τρικομματικής συγκυβέρνησης που εμφανίζονται δήθεν έτοιμοι να «επαναδιαπραγματευτούν» με τους συνεταίρους τους των Βρυξελλών την «επαναφορά της μετενέργειας» για τις «συλλογικές συμβάσεις» και την «προστασία του κατώτατου μισθού» της ΕΓΣΣΕ;
Την απάντηση επ' αυτού τη δίνουν τα «αφεντικά» - τα πραγματικά «αφεντικά» στην Ελλάδα:
Την ίδια ώρα που οι συγκυβερνώντες «θα επαναδιαπραγματευτούν», εκείνοι αξιοποιούν καθημερινά όλο το οπλοστάσιο των αντεργατικών ρυθμίσεων και στην - κυριολεξία - περνούν τους μισθούς από πριονοκορδέλα.
*
Οσο για την επικείμενη «επαναδιαπραγμάτευση», καθόλου τυχαία οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης δε θέτουν ούτε καν φραστικά το ενδεχόμενο κατάργησης των συγκεκριμένων νόμων.
Περιορίζονται απλώς να ψελλίζουν ότι προσβλέπουν - σε συνεννόηση πάντα με τους εταίρους - για μισθούς που θα πληρούν, όπως λένε στην προγραμματική τους συμφωνία, τους όρους του «ευρωπαϊκού κεκτημένου»...
Ποιο είναι, όμως, το «ευρωπαϊκό κεκτημένο»; Μα τίποτα λιγότερο από αυτό που επικρατεί στην ισχυρότερη καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ, στη Γερμανία, όπου, το εν λόγω «ευρωπαϊκό κεκτημένο», έχει οδηγήσει 7,5 εκατομμύρια εργαζομένους να «αμείβονται» με μισθούς - πείνας των 400 ευρώ το μήνα...

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Καπιταλισμός

Στην Πορτογαλία, ο πρωθυπουργός κάλεσε προ μηνών τους νέους αν δεν βρίσκουν δουλειά, να μεταναστεύσουν...
Στην Ισπανία του 25% των ανέργων, η χώρα μπήκε και επισήμως σε μνημόνιο νέας λαϊκής λεηλασίας ως «αντισταθμιστικό» για την παροχή νέου πακτωλού δισεκατομμυρίων στις τράπεζες...
Στη Γαλλία, οι φορείς οργάνωσης συσσιτίων ζήτησαν επιπλέον 5 εκατομμύρια ευρώ ενίσχυση, αφού αδυνατούν πλέον να ανταποκριθούν στην αυξημένη ζήτηση μερίδων σίτισης προς τους απόρους που πολλαπλασιάζονται...
Στην Ιρλανδία, νέες μειώσεις στα κοινωνικά βοηθήματα προς αναπήρους, στα επιδόματα τέκνων και αυξήσεις στο πετρέλαιο θέρμανσης για ευπαθείς οικονομικά ομάδες...
Στην Ιταλία, οι υπηρεσίες αγνοούν τον πραγματικό αριθμό των χιλιάδων αυτοκτονιών λόγω της κρίσης...
Στη Γερμανία, οι δαπάνες για τους εκμισθωμένους από τα «δουλεμπορικά» γραφεία εργαζόμενους, από τα πολυεθνικά πιράνχας, όπως η «Ζήμενς», δεν εγγράφονται στις δαπάνες για μισθούς, αλλά στις «δαπάνες για υλικά»...
Αυτή είναι η «Ευρώπη» τους...
Οσο για την Αμερική των δεκάδων εκατομμυρίων πάμφτωχων, ανασφάλιστων και περιθωριοποιημένων, ο «δημοκράτης» Ομπάμα , ο... σύμμαχος των κάθε λογής εγχώριων «διαπραγματευτών» μας, επικύρωσε το νόμο που προβλέπει την εκταμίευση πάνω από 660 δισ. δολάρια για την ενίσχυση της πολεμικής ετοιμότητας των ΗΠΑ...
*
Υπάρχει, άραγε, λέξη που να περιγράφει όλη αυτή
την απανθρωπιά,
την αγριότητα,
τον «παραλογισμό» και
τη βαρβαρότητα;
Υπάρχει. Μία και μόνο λέξη: «Καπιταλισμός».

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Για τις εκλογές στο αστικό σύστημα

Οι βουλευτικές εκλογές, όπως και οι εκλογές για την Τοπική και Περιφερειακή Διοίκηση, για το Ευρωκοινοβούλιο, είναι μια πολιτική μάχη ανάμεσα σε κοινωνικές δυνάμεις με διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα. Διεξάγονται, όμως, με τους όρους και τη δύναμη εξουσίας της τάξης των καπιταλιστών πρώτ' απ' όλα απέναντι στην εργατική τάξη που υφίσταται την άμεση εκμετάλλευσή της. Ταυτόχρονα, η εξουσία των καπιταλιστών εκφράζεται καταπιεστικά, έμμεσα εκμεταλλευτικά, σε σημαντικό βαθμό καταστροφικά απέναντι σε μεγάλο μέρος αγροτών, μικροεμπόρων, βιοτεχνών και άλλων αυτοαπασχολούμενων βιοπαλαιστών, ακόμα και αυτοαπασχολούμενων επιστημόνων.
Με άλλα λόγια, οι βουλευτικές εκλογές είναι μια πολιτική μάχη που το αποτέλεσμά της είναι προδιαγεγραμμένο ως προς το συσχετισμό για την εξουσία ανάμεσα στις δύο βασικές και αντίθετες τάξεις, την καπιταλιστική και την εργατική. Σε τελευταία ανάλυση, από το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών δεν μπορεί να προκύψει ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών, κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη.
Βέβαια, το κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ στην Ελλάδα, δεν υποτιμά την αξιοποίηση αυτής της πολιτικής μάχης που αντικειμενικά οδηγεί στη σύνθεση αστικών οργάνων, π.χ. του Εθνικού ή Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στην εκλογή δημάρχων και στη σύνθεση των Δημοτικών ή Περιφερειακών Συμβουλίων. Αξιοποιεί τη συμμετοχή των αντιπροσώπων του σε αυτά τα όργανα, για να αποκαλύπτει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα τους, να ασκεί πίεση προς όφελος των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων. Αξιοποιεί και την προεκλογική δράση και τη βουλευτική δύναμή του για πιο άμεση πρόσβαση σε μεγάλους χώρους δουλειάς, για πλατιά προβολή των θέσεών του, για την ενθάρρυνση των μισθωτών, του βιομηχανικού προλεταριάτου να οργανωθεί, ν' αναπτύξει ταξικούς αγώνες. Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ γνωρίζει και αποκαλύπτει τα «όρια» αυτής της συμμετοχής. Αυτά τα θεσμικά όργανα, λιγότερο ή περισσότερο, δεν είναι τα κύρια που συγκεντρώνουν το σύνολο της αστικής εξουσίας: απόφασης, εκτέλεσης, καταναγκασμού στην εφαρμογή. Από τον ίδιο το χαρακτήρα τους, τις νομοθετημένες λειτουργίες τους, η «δικαιοδοσία» τους μπορεί ν' ανασταλεί, αν η σύνθεση και η δράση τους έρθει σε αμφισβήτηση με το χαρακτήρα τους ως θεσμών εξασφάλισης των συμφερόντων, της εξουσίας του κεφαλαίου.(...)
Η απάτη της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας
Το Εθνικό Κοινοβούλιο - βέβαια και στην Ελλάδα - εμφανίζεται στη συνείδηση λαϊκών δυνάμεων ως πιο «αντιπροσωπευτικό» όργανο, που ανάλογα με την ποσοστιαία αντιπροσώπευση ταξικά διαφορετικών δυνάμεων μπορεί να διαμορφώνει μια συνισταμένη συγκερασμού διαφορετικών ταξικών συμφερόντων.
Αυτή είναι η μεγάλη απάτη της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Στηρίχτηκε στην ανάγκη της καπιταλιστικής κοινωνίας ν' απελευθερώσει τον άμεσο παραγωγό από οποιαδήποτε άλλη εξάρτηση φυσικού καταναγκασμού εκτός από τον οικονομικό καταναγκασμό του κεφαλαίου. Σε πολιτικό επίπεδο αυτό αντιστοιχούσε στην τυπική «ελευθερία» των «ελεύθερων» μισθωτών να στέλνουν τους δικούς τους αντιπροσώπους στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Το γεγονός ότι η εργατική τάξη συγκροτήθηκε ως αυτοτελής πολιτική δύναμη εδώ και ενάμιση αιώνα, αντικειμενικά υποχρέωνε την αστική εξουσία όχι μόνο να διαμορφώσει τα δικά της όργανα καταστολής, αλλά και τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος και του κοινοβουλίου, με τρόπο που να αφομοιώνουν εργατικά κόμματα. Η αστική εξουσία δεν ήταν δυνατό να ακυρώνει την «τυπική» ελευθερία της εργατικής τάξης με παρατεταμένη νομική απαγόρευση του κόμματός της, ακόμα και σε συνθήκες σχετικά «ειρηνικής» περιόδου.
Αυτή τη μεγάλη απάτη της αστικής δημοκρατίας υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κύριος φορέας του οπορτουνισμού στην Ελλάδα, ο οποίος προεκλογικά υποστήριζε ότι το σημαντικό διακύβευμα ήταν αν η Ελλάδα θα έχει ένα Σύνταγμα που θα θεσμοθετήσει αλλαγές που θα βαθαίνουν τη δημοκρατία, ενώ χαρακτήρισε το εκλογικό αποτέλεσμα ως «ειρηνική επανάσταση».
Το Σύνταγμα, η κορωνίδα του καπιταλιστικού Δικαίου, σε οποιοδήποτε αστικό κράτος, προβλέπει και κατοχυρώνει την αναστολή της λειτουργίας οποιουδήποτε «αντιπροσωπευτικού» οργάνου, του ίδιου του κοινοβουλίου, αν η λειτουργία του αποσταθεροποιεί ή αμφισβητεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία, τη νομική της κατοχύρωση, την εξασφάλισή της με μέσα καταστολής. Αυτήν την πλευρά του Συντάγματος υπερασπίζονται υπηρέτες της καπιταλιστικής εξουσίας, όπως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, επιτιθέμενοι στο ΚΚΕ. Λόγω αυτής της ουσίας της δικτατορίας του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από τη μορφή του πολιτικού συστήματός της, στην ιστορία των καπιταλιστικών κρατών, στην ιστορία των αστικών κοινοβουλίων, δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα αλλαγής του χαρακτήρα του κοινοβουλίου από όργανο καπιταλιστικής εξουσίας σε όργανο εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα υποταγής των καπιταλιστών στη θέληση - απόφαση εργατικών αντιπροσώπων στη Βουλή, επειδή κέρδισαν μεγάλο ποσοστό στο κοινοβούλιο.
Να θυμίσουμε ότι τυπικά παρουσιάστηκαν τέτοιες περιπτώσεις που στο κοινοβούλιο απέκτησαν την πλειοψηφία κόμματα που αρχικά εμφανίστηκαν ως εργατικά. Αυτά ήταν τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας. Εμφανίστηκαν καταστάσεις που «σοσιαλιστικά», «σοσιαλδημοκρατικά», κομμουνιστικά κόμματα απέκτησαν την πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών εδρών (στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ιταλία κ.λπ.) ή ανέδειξαν «πρόεδρο της Δημοκρατίας» (π.χ. στην Ιταλία, στη Χιλή). Σε καμία περίπτωση, όμως, αυτή η κοινοβουλευτική πλειοψηφία και η ανάδειξη ανάλογης κυβέρνησης ή η ανάδειξη «Προέδρου της αστικής Δημοκρατίας» δεν έγινε εφαλτήριο για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Ούτε καν αποτέλεσαν «όαση» στην έρημο της καπιταλιστικής επίθεσης. Οποτε έγιναν κάποιες παραχωρήσεις, ήταν αποτέλεσμα της συνδυασμένης επίδρασης δύο βασικών παραγόντων: Αφ' ενός λόγω ενός ιστορικά διαμορφωμένου ευνοϊκότερου συσχετισμού προς όφελος της εργατικής τάξης και της πάλης για το σοσιαλισμό, που είχε προκύψει από επαναστάσεις, αφ' ετέρου γιατί, κατά κάποιον τρόπο, ήταν γενικευμένη ανάγκη για την αναπαραγωγή του συνολικού κεφαλαίου. Γι' αυτό, άλλωστε, τέτοιες παραχωρήσεις έγιναν και από κυβερνήσεις φιλελεύθερων αστικών κομμάτων κι όχι κυρίως λόγω σύμπραξης σοσιαλδημοκρατικών ακόμα και κομμουνιστικών κομμάτων.
Εκείνο που υπάρχει ως γενικευμένο ιστορικό προηγούμενο είναι η ενσωμάτωση των «εργατικών» αντιπροσώπων στη θέληση - απόφαση, στην κυριαρχία του κεφαλαίου, μέσα κι έξω από τη Βουλή, η μετάλλαξη του εργατικού κόμματος σε αστικό κόμμα, η στήριξη του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αυτή είναι η ιστορία της λεγόμενης σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και του «ευρωκομμουνισμού».
Η ζημιά που κάνει ο οπορτουνισμός
Η ιδεολογική σύγχυση, που επέφερε η μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας σε αστικό κόμμα διακυβέρνησης με οργανωμένη εργατική βάση, με επιρροή στο συνδικαλιστικό κίνημα, συνοδεύτηκε από διάφορα ρεύματα, δεξιά οπορτουνιστικά, αριστερίστικα άρνησης συμμετοχής στην «κοινοβουλευτική ειρήνη», αλλά και μεσοβέζικα συμβιβαστικά - κεντρώα, ανεξάρτητα από τον τίτλο τους που μπορεί και να είχε κομμουνιστικό επίθετο.
Διαμορφώθηκε ευρύ φάσμα οπορτουνιστικών ρευμάτων από τη σοσιαλδημοκρατία των αρχών του 20ού αιώνα έως τα νεότερα οπορτουνιστικά ρεύματα που αναπτύχθηκαν ακόμα και μέσα στα κομμουνιστικά κόμματα εξουσίας, τις διαφορετικές αστικές επιδράσεις που δέχονταν διαφορετικά ΚΚ (π.χ. διαφορετικής κατεύθυνσης αστικές - οπορτουνιστικές επιδράσεις στο ΚΚΣΕ απ' ό,τι στο ΚΚ Κίνας μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Τυποποιήθηκε όλο αυτό το φάσμα με το χαρακτηρισμό «αριστερά», υποδηλώνοντας κοινή ταξική και ιδεολογική αφετηρία. Βέβαια, τυποποιήθηκε και εξαιτίας λαθεμένης στρατηγικής κομμουνιστικών κομμάτων, λαθεμένης πολιτικής συμμαχιών με τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας ή και με διάχυση των δυνάμεων του ΚΚ σε σχήματα συνεργασίας, π.χ. του ΚΚΕ στην ΕΔΑ τις δεκαετίες 1950 και 1960 ή με προγραμματική συμφωνία με την «Ελληνική Αριστερά» (μετεξέλιξη του οπορτουνιστικού «ΚΚΕ εσωτερικού») και τη συγκρότηση του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» (1989).
Ετσι, ο όρος «αριστερά» καταγράφηκε να υπονοεί την οποιαδήποτε αναφορά κριτικής σε περιόδους όξυνσης των αντιθέσεων της καπιταλιστικής κοινωνίας, ιδιαίτερα σε περίοδο οικονομικής κρίσης, την οποιαδήποτε νύξη υπέρ κάποιας ή κάποιων κρατικοποιήσεων (εθνικοποιήσεων) στο έδαφος του καπιταλισμού, τάση που κυριάρχησε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εξυπηρετώντας την ανασυγκρότησή του.
Η οπορτουνιστική μετάλλαξη κομμουνιστικών κομμάτων, δηλαδή η απάρνηση του επαναστατικού ιστορικού ρόλου της εργατικής τάξης, η επιλογή της ταξικής συνεργασίας, η απολυτοποίηση του πολιτικού αγώνα μέσα από το κοινοβούλιο, η άμεση πολιτική - ακόμα και κυβερνητική - συνεργασία με την αστικοποιημένη σοσιαλδημοκρατία, οδήγησε στο ιδεολογικό και πολιτικό τσουβάλιασμα του κομμουνιστικού κινήματος με διαφορετικά οπορτουνιστικά ρεύματα και ταυτόχρονα αποψίλωσε τον όρο «αριστερά» από όποιον πραγματικό σύγχρονο αντιμονοπωλιακό ριζοσπαστισμό.
Συνέφερε την αστική εξουσία η ομαδοποίηση κομμουνιστικών κομμάτων με οπορτουνιστικά υπό τη γενική κατηγορία «αριστερά». Αυτό το φαινόμενο το ζήσαμε κατά κόρον στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο, αλλά και κατά την εκτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων. Δεν ήταν τυχαίο που τόσο τα αστικά κόμματα (ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., ΠΑΣΟΚ), οι φανεροί υπηρέτες του αστικού κατεστημένου (δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, στατιστικολόγοι, καθηγητές ΑΕΙ κ.λπ.), όσο και οι πολιτικοί φορείς του οπορτουνισμού και του μικροαστισμού, επέμεναν να καταγράφουν, να παρουσιάζουν το ΚΚΕ ως πολιτική δύναμη ιδεολογικά συγγενή προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τη «Δημοκρατική Αριστερά», ακόμα και τους Οικολόγους. Δεν είναι τυχαίο ότι επιμένουν να συγκρίνουν την εκλογική απόδοση του ΣΥΡΙΖΑ με εκείνη του ΚΚΕ.
Πολύ καλά γνώριζαν και γνωρίζουν ότι χώριζε και χωρίζει προγραμματικό χάος το ΚΚΕ από τις προαναφερόμενες πολιτικές δυνάμεις, ότι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ βρίσκεται σε σύγκρουση και ανατροπή του καπιταλισμού κι όχι σε γραμμή «διαχείρισης, εξωραϊσμού του», όπως πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα που αυτοπαρουσιάζονται ως αριστερά. Ετσι, ένα ευρύτατο φάσμα αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων από κοινού εγκαλούσε το ΚΚΕ γιατί απέρριπτε την «αντιμνημονιακή» ή «αριστερή» πολιτική και κυβερνητική συνεργασία.
Τόσο από την καθαρά αστική πλευρά όσο και από την οπορτουνιστική αξιοποιούνταν η μεγάλη αντιφατικότητα που καταγραφόταν στις διαθέσεις της πλειοψηφίας των εργατικών και λαϊκών μαζών: Από τη μια μεριά, μετά από τριάντα χρόνια εγκλωβισμού ευρύτατων εργατικών και λαϊκών δυνάμεων στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και την εναλλάξ διακυβέρνησή τους, διαμορφώθηκε ρεύμα απεγκλωβισμού τους λόγω του ότι και τα δύο αστικά κόμματα ηγήθηκαν σε μέτρα απόλυτης εξαθλίωσης, στηρίζοντας τις συμφωνίες διαχείρισης του δημόσιου χρέους με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Από την άλλη μεριά, η ανοδική τάση στην ανάπτυξη ταξικών αγώνων δεν έχει ακόμα αντιστρέψει τον αρνητικό συσχετισμό πρώτ' απ' όλα στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα. Δεν έχει ακόμα περιθωριοποιήσει τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό που κυριαρχεί στις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, σε σημαντικό μέρος εργατικών Ομοσπονδιών και Κέντρων, ακόμα και σε πρωτοβάθμια, επιχειρησιακά σωματεία, παρά κάποιους σημαντικούς θύλακες, όπως τον οκτάμηνο απεργιακό αγώνα στην «Ελληνική Χαλυβουργία». Το εργατικό κίνημα δεν έχει ακόμα ανασυνταχθεί, ώστε να εκφράζει ένα πλειοψηφικό, μαχητικά οργανωμένο ρεύμα, συνειδητοποιημένο ως προς την ανάγκη της σκληρής ταξικής πάλης, ικανό για κλιμακούμενη σύγκρουση με τους καπιταλιστές και με τους θεσμούς της εξουσίας τους με στόχο την κατάργησή τους, την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Σε αντιστοιχία και τα κινήματα φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων δεν είναι ακόμα μαζικά συγκροτημένα σε σαφή αντιμονοπωλιακή πάλη με πλήρη εγκατάλειψη παλιών και νέων οργανώσεων, στις οποίες κυριαρχεί ο συντεχνιασμός και ηγούνται οι καπιταλιστές. Εξακολουθεί να είναι ζητούμενο η ανασύνταξη και του λαϊκού κινήματος στην κατεύθυνση της συντονισμένης πάλης με το εργατικό κίνημα για ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων, συμπόρευση με το εργατικό κίνημα για την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.
Αυτή η αντιφατικότητα της παρούσας κατάστασης, από την άποψη του συσχετισμού δυνάμεων, όπως ήταν αναμενόμενο, καταγράφηκε και στα αποτελέσματα των κοινοβουλευτικών εκλογών.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ Κλιμακώνεται η επιθετικότητα του κεφαλαίου

Παρά την πρωτοφανή καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, δεν έχει διαφανεί ακόμα το νέο επίπεδο εξισορρόπησης για έναν καινούριο οικονομικό κύκλο
Μέσα στο 2012 θα εμφανιστούν θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης, εκτιμούσε πέρσι ο επικεφαλής του Ιδρύματος Βιομηχανικών Ερευνών του ΣΕΒ και ήδη υπουργός Οικονομίας της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ.
Ο Γ. Στουρνάρας υποστήριζε την άποψη ότι η συμπίεση που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία είναι τόσο ισχυρή, ώστε οποιαδήποτε μεταβολή υπάρξει, θα έχει θετικό πρόσημο.
Αυτά το 2011, γιατί φέτος, αν πιστέψουμε το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών, το γνωστό ΚΕΠΕ, όχι μόνο δε θα σημειωθεί ανάκαμψη, αλλά η μείωση του ΑΕΠ θα φτάσει το απίστευτο ποσοστό του -6,7%!
 Και λέμε απίστευτο, επειδή για όλες τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν υπάρχει προηγούμενο οικονομικής κρίσης σε χώρα της Ευρώπης, που να είχε διάρκεια 4 χρόνων και η μείωση του ΑΕΠ να είχε τάσεις να φτάσει ακόμα και το -20%.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μελετητικοί φορείς και διάφορα στελέχη του συστήματος πέφτουν έξω στις εκτιμήσεις τους.
Μην ξεχνάμε ότι τις πιο πολλές φορές οι υπολογισμοί και οι προβολές που κάνουν με βάση τα πραγματικά δεδομένα, γίνονται για να υπηρετήσουν συγκεκριμένες σκοπιμότητες και κυβερνητικούς χειρισμούς.
Για παράδειγμα, ο Γ. Στουρνάρας, με τα όσα έλεγε πέρσι, προσπαθούσε να πείσει για την ανάγκη υποταγής στο μνημόνιο, αφού με την εφαρμογή του θα είχαμε επανεμφάνιση θετικών ρυθμών οικονομικής δραστηριότητας.
Το ΚΕΠΕ τώρα, λίγες μέρες μετά τις εκλογές, στο πλαίσιο των οποίων οι πάντες ...ξόρκιζαν το κακό μνημόνιο, επιχειρεί να ...προσγειώσει όσους, αφελώς, πίστεψαν ότι θα ξεμπερδέψουμε άμεσα και με το μνημόνιο και με την κρίση.
Παράλληλα, σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, στη συγκυβέρνηση υπάρχει και η εντύπωση ότι όσο πιο δυσμενείς είναι οι εκτιμήσεις για την ύφεση, θα υπάρχουν περιθώρια για παζάρια στην ΕΕ, για τροποποιήσεις σε πλευρές του μνημονίου, το οποίο έχουν δεσμευτεί να ...επαναδιαπραγματευτούν.
Κινούμαστε στο -13%
Η ουσία του ζητήματος, βέβαια, βρίσκεται στο γεγονός ότι η οικονομική καπιταλιστική κρίση είναι ακόμα σε πλήρη εξέλιξη, με αποτέλεσμα να συνεχίζεται με ρυθμούς καλπασμού η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας.
Αν πιστέψουμε τα στοιχεία, όπως εμφανίζονται στον κρατικό προϋπολογισμό του 2012 και τα οποία υποτίθεται ότι έχουν διπλοτσεκαριστεί, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν το 2008 έφτασε τα 232,92 δισ. ευρώ.
Τις επόμενες χρονιές το ΑΕΠ ήταν:
  • 2009: 231,64 δισ. ευρώ
  • 2010: 227,32 δισ. ευρώ
  • 2011: 217,77 δισ. ευρώ
Αρα, όλες τις χρονιές, μετά το 2008, είχαμε μειωμένους ρυθμούς εξέλιξης του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα το 2011 να εμφανιστεί ΑΕΠ που σε σχέση με το 2008 ήταν μειωμένο κατά 6,5%.
Σε περίπτωση δε που επαληθευτούν οι εκτιμήσεις του ΚΕΠΕ για το 2012, τότε η μείωση στα τέσσερα χρόνια της κρίσης θα αγγίζει ήδη το 13%.
Αυτή είναι η μία πλευρά του ζητήματος. Ο μέσος όρος.
 Η εικόνα είναι αισθητά διαφορετική αν προσπαθήσει κάποιος να δει πώς εξελίχθηκαν τα δεδομένα στους επιμέρους κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας, ειδικά στους κλάδους εκείνους που είναι κατ΄εξοχήν παραγωγικοί, υπάρχουν, δηλαδή, μεγάλα ποσοστά προστιθέμενης αξίας.
Για παράδειγμα:
Με βάση τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), η αξία της παραγωγής αγροτικών προϊόντων, και ειδών αλιείας, το 2011, ήταν μειωμένη κατά 14,8%, σε σχέση με το 2007.
Εικόνα μαζικής καταστροφής μαρτυρούν τα στοιχεία για την εξέλιξη του όγκου της παραγωγής σε όλους τους τομείς της βιομηχανίας (ορυχεία - λατομεία, μεταποίηση, ενέργεια, παροχή νερού) και σε όλους (πλην της παραγωγής φαρμακευτικών προϊόντων - σκευασμάτων) τους επιμέρους κλάδους της μεταποίησης.
Εδώ οι πτωτικές τάσεις στον όγκο της παραγωγής παρατηρούνται αρκετά χρόνια πριν το ξέσπασμα της κρίσης συνολικά, ενώ σε γενικές γραμμές για τις θεωρούμενες από την ΕΛΣΤΑΤ «κύριες ομάδες βιομηχανικών κλάδων», η πτώση της παραγωγής, με βάση το 2005, τα τέλη του 2011 ήταν:
  • Ενέργεια -15,1%
  • Ενδιάμεσα αγαθά -29,7%
  • Κεφαλαιουχικά αγαθά -49,8%
  • Διαρκή καταναλωτικά αγαθά -43,5%
  • Μη διαρκή καταναλωτικά αγαθά -14,5%
Βέβαια, τα σημαντικά ποσοστά μείωσης της παραγωγικής δραστηριότητας σε όλες τις «κύριες ομάδες» δε συμβαδίζουν με μείωση της κατανάλωσης.
Αντίθετα, μέχρι και το 2008 η ιδιωτική κατανάλωση εξελισσόταν με θετικούς ρυθμούς.
Είναι ολοφάνερο ότι η συγκεκριμένη αντίθεση, αύξηση κατανάλωσης σε συνθήκες μείωσης της παραγωγής, στηρίζεται αποκλειστικά στη συνεχή αύξηση των εισαγωγών, που για την Ελλάδα σημαίνει και συνεχή αύξηση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου.
Εξέλιξη που, όπως είναι λογικό, προκαλεί και εντείνει δυσαναλογίες ανάμεσα στους διάφορους τομείς και κλάδους της οικονομίας.
Η συγκεκριμένη εικόνα - αποτέλεσμα, σε μεγάλο βαθμό, οφείλεται στον αυτοματισμό που επέδειξε σημαντικό κομμάτι των εγχώριων επιχειρηματιών, οι οποίοι από τις αρχές κιόλας της δεκαετίας του '90, με μεγάλη ευκολία και χωρίς καθυστερήσεις, διέκοπταν κάθε παραγωγική δραστηριότητα, που διαπίστωναν ότι δεν ανταποκρίνεται σε υψηλές προσδοκίες κερδοφορίας, μεταφέροντας τα κεφάλαιά τους είτε σε τομείς χρηματοοικονομικών τοποθετήσεων μέσα στη χώρα, είτε σε παραγωγικές επενδύσεις στο εξωτερικό.
Η γιγάντωση του ελλείμματος
Κοντά στα δεκάδες δισεκατομμύρια που οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου διοχέτευσαν σε επιχειρηματικές τους δραστηριότητες στο εξωτερικό, το εμπορικό έλλειμμα της χώρας, που βαίνει συνεχώς αυξανόμενο, ήταν:
  • Τη δεκαετία του '80: 10,1 δισ. ευρώ
  • Τη δεκαετία του '90: 71,2 δισ. ευρώ
  • Τη δεκαετία 2000 - 2010 διαμορφώθηκε στα 189,4 δισ. ευρώ.
Και αξίζει να σημειώσει κανείς ότι μετά από τέσσερα χρόνια κρίσης, μετά από την τόσο μεγάλη μείωση του ΑΕΠ και ακόμα μεγαλύτερη καταβαράθρωση της παραγωγής (πρωτογενούς και δευτερογενούς), μετά από την εκτόξευση της επίσημης ανεργίας σε υπερδιπλάσια επίπεδα και την εξάπλωση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, αλλά και μετά από το οριστικό κλείσιμο, τη χρεοκοπία δεκάδων χιλιάδων κύρια μικρών επιχειρήσεων, δε φαίνεται να έχει βρεθεί ακόμα το σημείο της νέας εξισορρόπησης των παραγωγικών δεδομένων, ώστε να ξεκινήσει ένας καινούργιος οικονομικός κύκλος.
Για να μην παρεξηγηθούμε, οποιοσδήποτε νέος κύκλος και να εμφανιστεί,
αν και όταν εμφανιστεί,
οποιαδήποτε δυναμική και αν έχει, που δεν θα έχει, και ανεξάρτητα από τη διάρκεια που θα κρατήσει, η οποία σίγουρα θα είναι μικρή, πάλι στον ίδιο παρανομαστή θα καταλήξουμε:
Θετικοί δείκτες παραγωγικής δραστηριότητας αποκλειστικά προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, ενίσχυση της εκμετάλλευσης, συσσώρευση κεφαλαίων και ξανά κρίση, με όλες τις συνέπειες που βλέπουμε ότι υπάρχουν όταν ξεσπούν.
Η αλήθεια είναι ότι, παρά τις επιμέρους επιφυλάξεις που έχουν εκφραστεί από ομάδες οικονομικών συμφερόντων που πλήττονται κύρια από την αδυναμία χρηματοδότησης της επιχειρηματικής δραστηριότητας, η άρχουσα τάξη στο σύνολό της και το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό που χρησιμοποιεί για να διαχειριστεί την κρίση, δεν δείχνουν να τους απασχολεί το όλο ζήτημα.
Ακόμα χειρότερα, δεν φαίνεται καν να αναπτύσσεται κάποιος σχετικός προβληματισμός στους μελετητικούς τους φορείς και στο επιστημονικό τους δυναμικό.
Ολοι αυτοί, με πανομοιότυπες εκφράσεις και αφορισμούς, αναγάγουν τα πάντα σε «επιχειρηματικότητα» και «ανταγωνιστικότητα».
Με δυο λόγια αντί να δουν το οφθαλμοφανές ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, η οποία έφτασε σε τέτοια επίπεδα που η κοινωνία δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει κέρδη για όλους τους κεφαλαιοκράτες, αυτοί προσπαθούν να ανακαλύψουν τα αίτια της κρίσης στους μισθούς, στις συντάξεις και στις δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα, φτάνοντας όλοι τους, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο συμπέρασμα ότι οποιαδήποτε διέξοδος πρέπει να αναζητηθεί στο παραπέρα τσάκισμα των εργαζομένων.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε σήμερα, λίγες μέρες μετά την εκλογική αναμέτρηση της 17ης του Ιούνη.
Στο πώς το καινούργιο επιτελείο της άρχουσας τάξης θα προχωρήσει στην υλοποίηση των αντιλαϊκών πολιτικών και μέτρων που έχουν αποφασιστεί.
Η συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων έχει ήδη ξεκαθαρίσει - και με την επιστολή προσήλωσης σε κάθε αντιλαϊκή δέσμευση που έχει αναληφθεί, την οποία έστειλε ο Αντ. Σαμαράς στους εταίρους του στην ΕΕ επαναβεβαιώθηκε - ότι θα επιταχύνει την υλοποίηση όλων των μέτρων που έχουν συμφωνηθεί στα πλαίσια των συμφωνιών με την τρόικα.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα απολύτως από τη συγκυβέρνηση, την τρόικα και την πλουτοκρατία.
Αυτοί είναι αποφασισμένοι να κλιμακώσουν παραπέρα την επίθεσή τους ενάντια στο λαό.
Σχεδιάζουν να σφίξουν κι άλλο τη θηλιά που έχουν βάλει στο λαιμό των λαϊκών νοικοκυριών, για να σωθούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι επιχειρήσεις τους.
Οι εργαζόμενοι, ακόμα και εκείνοι που στο παραπέντε είχαν τα όποια διλήμματα, δεν έχουν περιθώρια για ταλαντεύσεις και αμφιθυμίες.
Η αγωνιστική δράση κατά των πολιτικών που προκαλούν φτώχεια και εξαθλίωση, η οργανωμένη αντίσταση στη βαρβαρότητα που θέλουν να επιβάλουν στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, το δυνάμωμα του αγώνα με στόχο το Λαϊκό Μέτωπο για την ανατροπή και αντεπίθεση για μια καλύτερη ζωή, είναι για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα ο μοναδικός δρόμος, που ανοίγεται μπροστά τους.
Είναι ο δικός τους μονόδρομος.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Φορολογικό σοκ για εκατομμύρια εργαζόμενους


 
Μεγάλο θα είναι το σοκ που θα υποστούν οι φορολογούμενοι οι οποίοι μέσα στο επόμενο διάστημα θα αρχίσουν να παίρνουν τα εκκαθαριστικά σημειώματα της Εφορίας που θα περιλαμβάνουν το φόρο για τα εισοδήματα του 2011, καθώς και την εισφορά αλληλεγγύης για τη χρονιά που διανύουμε. Οι μεγάλες αυξήσεις των φόρων που θα πληρώσουν τα λαϊκά νοικοκυριά είναι ένα από τα κεντρικά ζητήματα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής διαχείρισης της κρίσης, μια πολιτική που θέλει να διευρύνονται οι φοροαπαλλαγές προς το κεφάλαιο, αλλά ταυτόχρονα να αυξάνουν και οι άμεσοι φόροι που εισπράττει το δημόσιο. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Μόνο με την συνεχή επιβάρυνση των λαϊκών νοικοκυριών. Για παράδειγμα τα φετινά εκκαθαριστικά θα είναι ακόμα περισσότερο φουσκωμένα και επειδή:
Πρώτον: Μειώθηκε το αφορολόγητο όριο και ενώ μέχρι τώρα δεν πλήρωναν φόρο όσοι φορολογούμενοι είχαν εισόδημα μέχρι 12.000 ευρώ, τώρα κάθε φορολογούμενος με εισόδημα πάνω από 5.000 ευρώ θα κληθεί να πληρώσει φόρο εισοδήματος. Στην πραγματικότητα θα πληρώσουν φόρο εισοδήματος ακόμα και όσοι έχουν μηνιάτικο που ξεκινά από ...357 ευρώ! Υπολογίζεται ότι για πρώτη φορά στα χρονικά θα κληθούν να πληρώσουν φόρο εισοδήματος περίπου 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι, πολλοί από τους οποίους ζουν κάτω από τα όρια ακόμα και της επίσημης φτώχειας.
Δεύτερον: Κάθε φορολογούμενος με εισόδημα πάνω από 12.000 ευρώ θα πληρώσει πρόσθετο φόρο εισοδήματος της τάξης των 700 ευρώ. Αυτή είναι η ταρίφα εξαιτίας της μείωσης, της κατάργησης ουσιαστικά, του αφορολόγητου ορίου.
Τρίτον: H επιβάρυνση θα είναι ακόμα μεγαλύτερη για τους φορολογούμενους με παιδιά. Αν μάλιστα κάποια οικογένεια έχει τρία και περισσότερα παιδιά, τότε η επιβάρυνση είναι ακόμα μεγαλύτερη. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η έκπτωση για τα παιδιά υπολογίζεται με αύξηση του αφορολόγητου ορίου και όχι με μείωση του φόρου, όπως ίσχυε παλαιότερα. Αν πάρουμε ένα παράδειγμα φορολογούμενου με δύο παιδιά και εισόδημα 15.000 ευρώ και τις δύο χρονιές, θα διαπιστώσουμε ότι: Πέρσι, που ίσχυε ο κανόνας ότι για κάθε παιδί αυξάνεται το αφορολόγητο όριο κατά 1.500 ευρώ, δεν πλήρωσε καθόλου φόρο, επειδή στο αφορολόγητο των 12.000 ευρώ που δικαιούνταν όλοι, προστέθηκαν τα 3.000 ευρώ απαλλαγής λόγω των παιδιών. Φέτος, η αύξηση του αφορολόγητου είναι 2.000 ευρώ για καθένα παιδί, άρα τα 5.000 ευρώ που είναι το αφορολόγητο για όλους, αυξάνονται στα 9.000 ευρώ, άρα ο ενδιαφερόμενος πρέπει να πληρώσει φόρο για το εισόδημα από τις 9 μέχρι τις 15 χιλιάδες ευρώ. Οι πράξεις δείχνουν ότι η επιβάρυνση του συγκεκριμένου θα είναι 1.240 ευρώ!!!
Τέταρτον: Δεκάδες χιλιάδες θα αποδειχθούν τα θύματα της αθλιότητας που λέγεται «αντικειμενικές δαπάνες» ή «τεκμήρια διαβίωσης». «Αντικειμενικές δαπάνες» θεωρούνται τα ελάχιστα ποσά που κρίνεται ότι διαθέτει - ξοδεύει ο φορολογούμενος, προκειμένου να συντηρηθεί και να συντηρήσει μια σειρά αγαθά που βρίσκονται στην κατοχή του. Η ιστορία των τεκμηρίων μπορεί να ξεκίνησε για να πιάσει κραυγαλέες περιπτώσεις παράσιτων του συστήματος που δεν πλήρωναν φόρους, ωστόσο εδώ και χρόνια έχουν στραφεί ενάντια στους εργαζόμενους. Οι καινούριες ρυθμίσεις για τα λεγόμενα τεκμήρια διαβίωσης προβλέπουν ότι η Εφορία θα θεωρεί πως ο κάθε φορολογούμενος έχει ξοδέψει εισόδημα: α) Για τα γενικά και άκρως απαραίτητα έξοδα προσωπικής συντήρησης 3.000 ευρώ. Αν πρόκειται για ζευγάρια το ποσό αυτό γίνεται 5.000 ευρώ. β) Για το σπίτι που διαμένει κάποιος, ακόμα κι αν είναι στο νοίκι, υπολογίζεται τεκμήριο 40 ευρώ για τα πρώτα 80 τ.μ., 65 ευρώ για τα 81 - 120 τ.μ. και 110 ευρώ για τα μέχρι 200 τετραγωνικά. γ) Για τα ΙΧ υπολογίζεται τεκμήριο 4.000 ευρώ για αυτοκίνητα μέχρι 1.200 κ.ε. και από εκεί και πέρα ακόμα 600 ευρώ για κάθε 100 κυβικά και μέχρι τα ΙΧ που είναι 2.000 κυβικά. Για τα μεγαλύτερου κυβισμού τα τεκμήρια είναι ακόμα υψηλότερα. Σε περίπτωση που κάποιος διαθέτει κάποιο όχημα 1.600 κυβικών μπαίνει «τεκμήριο» 6.400 ευρώ το χρόνο.

Σε θέματα ζωής δε χωράει εμπόριο

Οσο συνεχίζεται η επιχειρηματική δράση σε Υγεία - Πρόνοια - Φάρμακο, οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα ξεζουμίζουν το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία, θα καθορίζουν τις τιμές, θα εκβιάζουν με τεχνητές ελλείψεις, δε θα δέχονται ασθενείς αν δεν πληρώνονται. Θα συνεχίζεται η αγοραπωλησία υπηρεσιών, θεραπειών και εξετάσεων και μάλιστα αυτοί οι κανόνες του «εμπορίου» θα μεταφέρονται και στις δημόσιες υπηρεσίες Υγείας. Τα κρατικά κονδύλια για Υγεία - Πρόνοια, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη θα μειώνονται, τα ασφαλιστικά ταμεία θα προχωρούν σε περικοπές και όλοι μαζί, κράτος, ασφαλισμένοι, ασθενείς, Ταμεία θα χρηματοδοτούν αδρά αυτά τα «τρωκτικά», που δε χρειάζονται πουθενά, αντίθετα στερούν τη θεραπεία και τη ζωή. Την ίδια ώρα οι δημόσιες υπηρεσίες Υγείας θα πρέπει να εξασφαλίζουν έσοδα (π.χ. 5ευρω στα νοσοκομεία, πληρωμή εξετάσεων), αλλά ταυτόχρονα θα υποβαθμίζονται για να καλύπτει ο ιδιωτικός τομέας τα κενά που δημιουργούνται. Διότι αν υπήρχε ολοκληρωμένο, αναβαθμισμένο, δωρεάν δημόσιο σύστημα Υγείας για όλους, ο ιδιωτικός τομέας δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.

Φτώχεια και ξεκλήρισμα

Φτώχεια και ξεκλήρισμα γνώρισε η φτωχομεσαία αγροτιά όλα τα προηγούμενα χρόνια εξαιτίας της πολιτικής της ΕΕ και των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το αγροτικό εισόδημα το 2011 μειώθηκε κατά 5,6%, ενώ στην πενταετία 2006 - 2011 η μείωση ήταν στο 22,6%. Στις αρχές του 2000 ο αριθμός των απασχολούμενων σε γεωργία, κτηνοτροφία και αλιεία ήταν 730.000 και στο τέλος του 2011 ήταν 496.000. Δηλαδή 234.000 λιγότεροι. Με άλλα λόγια έβγαιναν από τη μέση κάθε χρόνο 21.000 περίπου την τελευταία εντεκαετία. Είναι φανερό πως η αντιαγροτική πολιτική της ΚΑΠ και του ΠΟΕ, που συναποφασίζουν και εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και στηρίζουν και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, έχει ως αποτέλεσμα εδώ και χρόνια τη μείωση του αγροτικού εισοδήματος, τη μείωση της αγροτικής παραγωγής, τη μείωση της απασχόλησης στη γεωργία και τη διόγκωση του διατροφικού προβλήματος, ενώ από την άλλη όλο και αυξάνονται τα κέρδη των εμποροβιομηχάνων και των μονοπωλίων που κερδοσκοπούν σε βάρος και των παραγωγών και των καταναλωτών αγροτικών προϊόντων. Το κακό είναι ότι οι ρυθμοί φτώχειας και ξεκληρίσματος των μικρομεσαίων αγροτών θα επιταχυνθούν, εξαιτίας της συνέχισης εφαρμογής της πολιτικής των μνημονίων και της νέας ΚΑΠ. Το αγροτικό εισόδημα θα μειωθεί ακόμα περισσότερο, αφού οι τιμές στα αγροτικά προϊόντα θα μειωθούν κι άλλο, σε συνδυασμό με τη μείωση μισθών και συντάξεων, ενώ το κόστος παραγωγής όλο και θα αυξάνεται. Κι από κοντά η φοροεπιδρομή και τα χαράτσια σε βάρος της αγροτιάς θα γιγαντωθούν, τσακίζοντας κι άλλο το αγροτικό εισόδημα. Η φτωχομεσαία αγροτιά δεν μπορεί να αντέξει άλλο αυτή την καταστροφική πολιτική που θα εφαρμόσει και η νέα κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ. Μια πολιτική που θα οδηγήσει την αγροτιά σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και απόγνωση. Μια πολιτική που θα οδηγήσει στο πέρασμα της γης, της αγροτικής παραγωγής και των επιδοτήσεων, στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών - επιχειρηματιών.

Τελειώνουν τα ψέματα... με τις διαπραγματεύσεις

Το όλο εγχείρημα της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ περιβλήθηκε από τα Μέσα Ενημέρωσης με μια δήθεν φιλολαϊκή προοπτική - της δήθεν επαναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων στα πλαίσια της ΕΕ. Πριν όμως «αλέκτορα φωνήσαι» κατέρρευσε και αυτό το επιχείρημα. Η ίδια η προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων ξεκαθαρίζει ότι θα προχωρήσει στον ίδιο στόχο: Μείωση δημόσιων ελλειμμάτων, παραμονή με κάθε κόστος στο ευρώ και την ΕΕ. Δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Μοιραία, όχι μόνο τα μέτρα του μνημονίου θα εφαρμοστούν, αλλά αν χρειαστεί θα έρθουν και άλλα.
Την ίδια στιγμή, και καθώς η «επαναδιαπραγμάτευση» είναι δεδομένο ότι θα ολοκληρωθεί μέσα σε συνθήκες άγριου και εντεινόμενου ανταγωνισμού μεταξύ των διαφόρων μερίδων του κεφαλαίου, είναι σίγουρο ότι θα δυναμώσουν οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού του λαού, με στόχο να αποσιωπηθεί η αρμονική αντιλαϊκή συνεργασία των επιτελείων της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων όλων των κρατών - μελών της.
Η ίδια η συγκυβέρνηση με την προγραμματική της συμφωνία φροντίζει εκ των προτέρων να βεβαιώσει την τρόικα ότι το έργο της θα συμμορφωθεί στις ανάγκες του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Δεν έχει άλλο δρόμο παρά να συνεχίσει στην ίδια ρότα, αυτή του μνημονίου, της λιτότητας, του πετσοκόμματος των μισθών, των απολύσεων, της αύξησης της φορολογίας.
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή τόνιζε και τονίζει κατ' επανάληψη ότι «διαπραγμάτευση» των μνημονίων στα πλαίσια της ΕΕ δεν μπορεί να γίνει κι αν γίνει δε θα είναι φιλολαϊκή. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ κοροϊδεύουν όταν λένε ότι θα επαναδιαπραγματευτούν το μνημόνιο. Στην πραγματικότητα, το μνημόνιο, όπως ξεκαθαρίζει η τρόικα, πρέπει να εφαρμοστεί ως έχει - και ασφαλώς η τρικομματική κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να το αμφισβητήσει, αφού στρατηγική της είναι η με κάθε κόστος παραμονή στο ευρώ. Αντίστοιχα κοροϊδεύει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που επίσης επιδιώκει αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου.
Στην πράξη, η κατάργηση των μνημονίων περνάει μέσα από το δρόμο της αποδέσμευσης από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, με το λαό να γίνεται κυρίαρχος του τόπου και του πλούτου που παράγει. Καθετί άλλο είναι ψέμα και κοροϊδία...