Να αποτρέψουμε το έγκλημα

Η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας δεν είναι απλώς μία τράπεζα που ανήκει στο Δημόσιο.

Είναι η τράπεζα στην οποία βρίσκεται υποθηκευμένο το μεγαλύτερο μέρος των καλλιεργούμενων εκτάσεων των φτωχομεσαίων αγροτών, των εγκαταστάσεων συνεταιρισμών, καθώς και περιουσιακά στοιχεία φτωχομεσαίων κτηνοτρόφων.

Είναι επίσης η τράπεζα εκείνη που διαχειρίζεται το σύνολο των αγροτικών επιδοτήσεων, όπως επίσης και των κονδυλίων για την ασφάλιση της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για τον ένα και μοναδικό χρηματοπιστωτικό πυλώνα της εγχώριας πρωτογενούς παραγωγής, του λαδιού, του κρασιού, των κηπευτικών και όλων των άλλων προϊόντων που παράγονται από την ελληνική γη, τα οποία βάζει - ή που πρέπει να βάζει - κάθε μέρα η οικογένεια του εργαζόμενου στο τραπέζι της.

Αλλά η εγχώρια αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή ενώ θα μπορούσε όλα αυτά τα χρόνια όχι απλώς να καθιστούσε τη χώρα απολύτως αυτάρκη σε τρόφιμα αλλά να παραγόταν και πλεόνασμα προς εξαγωγή, που θα έφερνε συνάλλαγμα, με την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ έγινε το αντίστροφο, κατακόρυφη μείωση της εγχώριας παραγωγής και εισαγωγές τροφίμων για την κάλυψη των αναγκών σε τρόφιμα, με την παράλληλη, χρόνο με το χρόνο, αύξηση του ελλείμματος του αγροτικού εμπορικού ισοζυγίου.

Η Αγροτική Τράπεζα μαζί και οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις «ΔΩΔΩΝΗ» και ΣΕΚΑΠ, καθώς και η «Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης», που βρίσκονται στο χαρτοφυλάκιό της, παίρνουν το δρόμο της ιδιωτικοποίησης, της παράδοσής τους δηλαδή στα παράσιτα του τραπεζικού και άλλων τμημάτων του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Που εκτός από τα σπίτια των εργαζομένων και των επιχειρήσεων των αυτοαπασχολούμενων, τώρα θέλουν να βάλουν στο χέρι και τη γη των αγροτών.

Οι «φήμες» που διαρρέει η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, στον προσφιλή της Τύπο, αναφέρουν ότι η διαδικασία ιδιωτικοποίησης εμπεριέχει «δικλίδες ασφαλείας» αναφορικά με τις υποθήκες του αγροτικού κεφαλαίου.

Πρόκειται για ψέματα ολκής με στόχο να ρίξουν στάχτη στα μάτια των μικρομεσαίων αγροτών και να πάνε... άκλαυτοι όταν θα λαμβάνουν τα κατασχετήρια...

Δεν πρόκειται για υπερβολές.

Τα τελευταία τρία χρόνια το ντόπιο πολιτικό προσωπικό έχει δείξει μέχρι πού είναι ικανό να φτάσει για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Η ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής Τράπεζας, αφού πρώτα ξεπουλήσουν τις συνεταιριστικές της, θα αποτελέσει την τελευταία πράξη του δράματος στο ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς και της περαιτέρω διατροφικής εξάρτησης της χώρας με όλες τις αρνητικές συνέπειες που αυτή θα επιφέρει.

Το συνεπές αγροτικό κίνημα έχει πείρα από τις κινητοποιήσεις χιλιάδων φτωχομεσαίων αγροτών που διεκδικούσαν συνθήκες να μπορούν να παράγουν μένοντας στα χωράφια τους, κόντρα στην Κοινή Αγροτική Πολιτική.

Σήμερα, εκ των πραγμάτων οι αγώνες τους πρέπει να βάλουν στόχο και την παρεμπόδιση ιδιωτικοποίησης της ΑΤΕ.

Μαζί με τους εργαζόμενούς της, που απειλούνται με ανεργία, μαζί με τους εργαζόμενους στις συνεταιριστικές της επιχειρήσεις, που επίσης απειλούνται να πεταχτούν στο δρόμο, σε ένα ενιαίο αγωνιστικό μέτωπο.

Εντάσσοντας αυτόν τον αγώνα στο δρόμο για να γίνουν τα μονοπώλια λαϊκή ιδιοκτησία.

Φώτης ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το μνημόνιο

Η ιστορία ξεκινά από το 2010, όταν υπογράφτηκε η πρώτη δανειακή σύμβαση, προκειμένου το ελληνικό κράτος να αντιμετωπίσει το μεγάλο κρατικό χρέος.
Τότε επιβλήθηκε το πρώτο μνημόνιο με τους εφαρμοστικούς νόμους που εξειδίκευαν τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα, προκειμένου να μειωθούν τα κρατικά ελλείμματα, ως όρος, για να δοθούν τα δάνεια.
Η λογική που προπαγάνδιζαν ήταν η εξής:
Τα δάνεια χρειάζονται για αποπληρωμή του χρέους.
Τα υπόλοιπα κρατικά έξοδα πρέπει να τα εξασφαλίσει το ίδιο το κράτος, βάζοντας ταυτόχρονα στόχο μείωσης των ελλειμμάτων, διαφορετικά το κράτος θα είναι υποχρεωμένο να δανείζεται και για τα ελλείμματα.
Γι' αυτό και πρέπει να παρθούν τα αντιλαϊκά μέτρα.
Το μνημόνιο ήταν ο μοχλός επιβολής τους. Αυτά έλεγε η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η αστική προπαγάνδα.
Επομένως, το μνημόνιο με τους εφαρμοστικούς νόμους και τη δανειακή σύμβαση ήταν ένα ενιαίο πακέτο.
Βεβαίως όλ' αυτά συνοδεύονταν από την αστική προπαγάνδα, όλα τα αστικά κόμματα αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ,
με την εκτίμηση ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η «κρίση χρέους».
Ετσι, παραπλανούσαν την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, αποκρύβοντας ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η οικονομική κρίση του καπιταλισμού που έφερε και το μνημόνιο.
Το ίδιο ισχύει και με το δεύτερο μνημόνιο που επέβαλε η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. με πρωθυπουργό το Λ. Παπαδήμο από την οποία αποχώρησε ο ΛΑ.Ο.Σ.
Βεβαίως, αυτή η κυβέρνηση, υπογράφοντας το δεύτερο μνημόνιο, υπέγραψε ταυτόχρονα νέα δανειακή σύμβαση, αποφασίζοντας και το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο αντιλαϊκό πρόγραμμα και τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου με ακόμη πιο σκληρά αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα.
Επομένως, εδώ έχουμε ένα νέο ενιαίο πακέτο.

Βεβαίως, τα μνημόνια καμιά σχέση δεν έχουν με τα ελλείμματα και το χρέος, αφού είναι αντεργατικά μέτρα μείωσης μισθών, συντάξεων, αλλαγής εργασιακών σχέσεων σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών, περικοπών σε παροχές Υγείας, Πρόνοιας από τα ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.
Υπάρχουν και φοροεισπραχτικά αντιλαϊκά μέτρα, ή μέτρα μείωσης δαπανών σε Υγεία - Πρόνοια, αλλά αυτά ελάχιστα συμβάλλουν στην αντιμετώπιση των χρεών.
Είναι μέτρα που κάνουν πιο φτηνούς τους εργάτες,
επομένως θέλουν να αντισταθμίζουν την πτώση των κερδών λόγω κρίσης και έτσι να αντιμετωπίσουν την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των εργατών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ,
 από την πρώτη στιγμή, ξεσήκωσε τη λεγόμενη «αντιμνημονιακή» αντίδραση,
 θέτοντας ως όρο να πληρωθεί μέρος του χρέους.
Και, βεβαίως, ανάγοντας την αιτία όλης της αντεργατικής πολιτικής στο μνημόνιο και όχι στην ανάγκη για ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου.
Θεωρούσε ως αιτία της κρίσης το μνημόνιο που αν καταργηθεί θα υπάρξει πολιτική ανακούφισης των εργαζομένων και ανάπτυξη. Καπιταλιστική εννοείται.
Εκρυβε, βεβαίως, πως το μνημόνιο είναι αναγκαίο για να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη.
Και έκρυβε, ταυτόχρονα, ότι μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, δανειακές συμβάσεις και εφαρμοστικοί νόμοι είναι ενιαίο πακέτο.
Η απόσπαση του μνημονίου από τα άλλα μέρη του ενιαίου πακέτου τον βόλευε για να αποπροσανατολίσει με τη λεγόμενη «αντιμνημονιακή» πολιτική, στην οποία προσχώρησαν και άλλες δυνάμεις όπως οι «Ανεξάρτητοι Ελληνες».
Οπως τον βόλευε η προπαγάνδα της επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής, αποσπασμένα από το μνημόνιο, προβάλλοντας τη λύση της πληρωμής μέρους του χρέους, γνωρίζοντας βεβαίως ότι είναι πακέτο στα πλαίσια της ΕΕ.
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για λύση εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Ετσι περνούσε την «αντιμνημονιακή» αυταπάτη, τη δυνατότητα φιλολαϊκών λύσεων εντός της ΕΕ και με τα μονοπώλια να κυριαρχούν στην οικονομία και στην εξουσία, αν και αυτό δεν μπορούσε να γίνει.
Φάνηκε μετά τις πρώτες εκλογές της 6ης Μάη, όπου την κατάργηση του μνημονίου, τη μετέτρεψε σε κατάργηση κάποιων εφαρμοστικών νόμων με διαπραγμάτευση μέσα στην ΕΕ.

Επομένως, εξηγείται και η σημερινή του στάση να καταθέτει νόμο όχι κατάργησης έστω του μνημονίου,
αλλά κάποιων εφαρμοστικών νόμων,
όπως η μετενέργεια και βεβαίως η άρνησή του να ψηφίσει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργηση του ενιαίου πακέτου, μνημόνια, δανειακές, μεσοπρόθεσμα και εφαρμοστικοί νόμοι.
Τι λέει;
Δε συμφωνεί με την πρόταση νόμου, επειδή το ΚΚΕ
«συνδέει την απάντηση στη σημερινή οικονομική κρίση με ζητήματα που είναι έξω από το δικό μας στρατηγικό προσανατολισμό, όπως αυτό της απομάκρυνσης από την ΕΕ».
Επομένως, ήξερε ότι η κατάργηση του μνημονίου πάει κόντρα στην ΕΕ.
Τότε γιατί η «αντιμνημονιακή ρητορεία»;
Αρα κορόιδευε το λαό.
Λένε επίσης ότι:
«Η καταγγελία του μνημονίου από μόνη της δε σημαίνει τίποτα, το ξήλωμα βήμα - βήμα των νόμων που συγκροτούν τη μνημονιακή πολιτική αυτός είναι ο τρόπος υλοποίησης»!
Χρειάστηκε να τα θυμίσουμε όλ' αυτά για να τονίσουμε ότι το ΚΚΕ, και γι' αυτούς τους λόγους, ανάμεσα σε άλλους,
είπε προεκλογικά ότι δεν μπορεί να γίνει συνεργασία και μάλιστα κυβερνητική με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Εδώ αρνείται να ψηφίσει ένα νόμο που πραγματικά είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει ανακούφιση στο λαό, όταν προεκλογικά έλεγε ότι θα καταργήσει το μνημόνιο.
Σκεφτείτε να υπήρχε συνεργασία και μάλιστα κυβερνητική.
Το ΚΚΕ θα έπρεπε να έχει πολιτική ΣΥΡΙΖΑ, η οποία καθόλου, όπως αποκαλύπτεται, δεν είναι φιλολαϊκή.

Η αλήθεια για την Pirelli στην Πάτρα……και για την Goodyear στην Σίνδο

από   cogito ergo sum

Λίγο πριν τις εκλογές τού περασμένου Μαΐου, συνάντησα στον δρόμο κάποιον γνωστό (και παλιό πελάτη μου), με τον οποίο ανοίξαμε κουβέντα επί παντός επιστητού, μιας κι είχαμε καιρό να ιδωθούμε. Μοιραία, ο λόγος ήρθε και στις επικείμενες -τότε- εκλογές. Μεταξύ των άλλων “ωραίων” που υποχρεώθηκα να ακούσω ήταν και η εξής πολυπιπιλισμένη καραμέλλα: “Ε, όχι και να ψηφίσουμε Παπαρήγα, ρε φίλε! Αυτοί έχουνε κλείσει όλες τις επιχειρήσεις, με τις απεργίες τους”(!) Σημειωτέον, ότι ο εν λόγω γνωστός διατηρεί κατάστημα με τον αδελφό του και τα παιδιά τους, δίχως να απασχολούν προσωπικό. Φυσικά, η υπό τύπον ερωτήσεως ένστασή μου “ρε Γιώργο, για το ότι εσείς παλεύετε με νύχια και δόντια να μη κλείσετε το μαγαζί σας, το ΠΑΜΕ φταίει και γι’ αυτό;” έμεινε αναπάντητη…
Αυτή η μπουρδολογία κάνει θραύση εδώ στην Πάτρα, όπου βρισκόταν το εργοστάσιο της Πιρέλλι, το οποίο έκλεισε το 1991. Αν κέρδιζα ένα χιλιάρικο κάθε φορά που άκουγα ότι “την Πιρέλλι την έκλεισαν οι συνδικαλιστές με τις παράλογες απαιτήσεις τους” (το θέμα παραμένει “must” στον τοπικό τύπο), σήμερα θα είχα μια πολυκατοικία ολοδικιά μου. Κι επειδή το ξανάκουσα πριν λίγη ώρα, σκέφτηκα να αφιερώσω το σημερινό μου σημείωμα σε τούτη την ιστορία.
Το 1991, λοιπόν, η μητρική Πιρέλλι ανήγγειλε την αναδιοργάνωση της εταιρείας σε όλον τον κόσμο. Στα πλαίσια αυτής της αναδιοργάνωσης, η ελληνική Πιρέλλι προχώρησε σε μείωση προσωπικού κατά 20%, απολύοντας 200 από τους 1.000 εργαζομένους της. Αυτή η ενέργεια έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στην τοπική κοινωνία, μιας και το εργοστάσιο της Πάτρας ήταν εξαιρετικά κερδοφόρο και ο κύκλος εργασιών του αυξανόταν χρόνο με τον χρόνο. Η ιδέα τής εργοδοσίας ήταν να πιεστούν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ώστε να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους και έτσι η εταιρεία να πραγματοποιεί την ίδια παραγωγή με 20% μικρότερο εργατικό κόστος. Όπως είναι φυσικό, οι εργαζόμενοι αντέδρασαν και κορύφωσαν τις αντιδράσεις τους με απεργία διαρκείας.
Κανείς δεν είπε ότι οι ιθύνοντες νόες τής Πιρέλλι είναι ηλίθιοι. Σίγουρα γνώριζαν ότι η απόφασή τους θα προκαλούσε έντονες αντιδράσεις και, βεβαίως, δεν αιφνιδιάστηκαν από την κήρυξη της απεργίας. Γι’ αυτό είχαν φροντίσει να προετοιμάσουν έγκαιρα το εργοστάσιό τους στo Κοτσαέλι τής Τουρκίας, το οποίο θα υποδεχόταν και την ελληνική παραγωγή. Γιατί στο Κοτσαέλι; Μα επειδή εκεί εύρισκαν εργαζόμενους διατεθειμένους να δουλεύουν σαν σκλάβοι με αμοιβές ψίχουλα. Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό, ας σημειώσουμε ότι το εργοστάσιο της “Turk Pirelli Lastikleri” στο Κοτσαέλι (*) είναι το μεγαλύτερο εργοστάσιο της Pirelli στον κόσμο (οι εγκαταστάσεις του εκτείνονται σε 340 στρέμματα) αλλά απασχολεί μόλις 1.900 εργαζομένους (με τουρκικούς μισθούς, ε;), ενώ το “μια χεσιά τόπος” εργοστάσιο της Πάτρας απασχολούσε χίλιους (με μεγαλύτερους μισθούς).
Σύμφωνα με όλους τους επικριτές εκείνης της απεργίας, λοιπόν, οι πατρινοί εργάτες τής Pirelli είχαν “πατριωτικό καθήκον” να μεταβληθούν σε σκλάβους ώστε να γίνουν ανταγωνιστικοί των τούρκων συναδέλφων τους. Κι είναι οι ίδιοι “παντογνώστες” και “μορφωμένοι” επικριτές που δικαιώνουν την Pirelli για την απόφασή της να κλείσει το εργοστάσιο της Πάτρας όχι επειδή ήταν ζημιογόνο (κάθε άλλο!) αλλά…”έτσι, για να μάθουν οι αλήτες οι συνδικαλιστές”.
Βεβαίως, όλοι αυτοί κάνουν μαστίχα μια κυνική δήλωση ανώτερου στελέχους τής εταιρείας, η οποία έγινε λίγα χρόνια αργότερα, το 1996, ως σχόλιο για το κλείσιμο του εργοστασίου μιας άλλης εταιρείας ελαστικών, της Goodyear, στην Θεσσαλονίκη: “Σήμερα, δεν πρέπει να λέμε ότι το κόστος εργασίας στην Ελλάδα είναι υψηλό και γι’ αυτό η παραγωγή δεν συμφέρει εδώ, αλλά να λέμε ότι το κόστος αυτό είναι αλλού χαμηλότερο σε σχέση με το ελληνικό και γι’ αυτό συμφέρει η παραγωγή αλλού”(**). Κι ανάμεσα σ’ εκείνους που μασούν αυτή την μαστίχα είναι και ο πρωθυπουργός μας, τρομάρα του…
Πριν κλείσουμε το σημερινό σημείωμα, αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε μια “μικρή” λεπτομέρεια, η οποία αποδεικνύει ότι η απόφαση για το κλείσιμο του εργοστασίου της Πάτρας είχε παρθεί στο Μιλάνο πολύ πριν ξεσπάσει εκείνη η περίφημη απεργία: την ώρα που τόσο ο ανταγωνισμός όσο και η ίδια η Pirelli εκσυγχρόνιζαν τον εξοπλισμό τους, το εργοστάσιο της Πάτρας είχε πάνω από μια πενταετία να δει καινούργιο μηχάνημα. Έτσι, όταν το εργοστάσιο έκλεισε, το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα τού μηχανολογικού του εξοπλισμού πήγε για…σκραπ. Μήπως έφταιγε η απεργία και γι’ αυτό;
Κανονικά, κάπου εδώ θα έπρεπε να τελειώσω. Όμως, επειδή δεν έχω ξεθυμάνει ακόμη, θα συνεχίσω και αύριο με την Goodyear. Άλλωστε, έχουμε να κάνουμε με παράλληλους βίους…

(*) Τα στοιχεία για το εργοστάσιο στο Κοτσαέλι τα πήρα από τον ιστοτόπο “Invest in Turkey“.
(**) Την περασμένη Παρασκευή 13/7/2012, στην εφημερίδα “Ριζοσπάστης” αναφέρθηκε ότι η συγκεκριμένη δήλωση έγινε μεν κατά το κλείσιμο του εργοστασίου τής Goodyear αλλά “πολύ πριν το λουκέτο τής Πάτρας”. Προφανώς, πρόκειται περί αβλεψίας τού συντάκτη, μιας και η Pirelli έκλεισε πέντε χρόνια πριν την Goodyear.
—

Στο χτεσινό σημείωμα είδαμε πώς έκλεισε το εργοστάσιο της Pirelli στην Πάτρα το 1991. Σήμερα αφήνουμε την Πάτρα και την Pirelli για να ανηφορήσουμε στην Σίνδο της Θεσσαλονίκης και την Goodyear. Το ιδρυμένο από το 1978 εργοστάσιο της αμερικανικής εταιρείας, μένοντας δίχως ανταγωνιστή πια, γνωρίζει ημέρες δόξας και καταγράφει αποτελέσματα αξιοζήλευτα για τα εργοστάσια της εταιρείας σε άλλες χώρες.

Πράγματι, οι πωλήσεις της Goodyear Hellas εκτινάσσονται από 15,2 δισ. δρχ. το 1992, σε 18 δισ. δρχ. το 1993 και σε 23,3 δισ. δρχ. το 1995. Ταυτόχρονα, τα κέρδη της επιχείρησης στην Ελλάδα αυξάνονται κατακόρυφα, από το 1 δισ. δρχ. το 1992, σε 1,8 δισ. το 1994. Το 1995, το εργοστάσιο εκσυγχρονίζεται και η εταιρεία επενδύει 900 εκατ. δρχ. σε νέο μηχανολογικό εξοπλισμό. Παρά το τεράστιο (για την εποχή) ύψος τής επένδυσης, τα κέρδη τού 1995 φτάνουν τα 1,7 δισ. Σύμφωνα με δημοσιεύματα στα οικονομικά φύλλα της εποχής, η μέση απόδοση των ιδίων κεφαλαίων ξεπερνούσε ακόμα και το 35%!

Τέλος, για όσους καταλαβαίνουν λίγο περισσότερο τους οικονομικούς δείκτες, σημειώνω ότι το 1995 το εργοστάσιο της Σίνδου κάλυπτε το 0,9% της παγκόσμιας παραγωγής τής Goodyear και συνεισέφερε κατά 3,5% στα παγκόσμια κέρδη της πολυεθνικής. Ξαναλέω και υπογραμμίζω: το 0,9% της παραγωγής έφερνε το 3,5% των κερδών! Και πώς θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά από την στιγμή που το σύνολο των κρατικών παραγγελιών σε ελαστικά (κυρίως των ενόπλων δυνάμεων) πήγαινε στην Goodyear (με τις γνωστές υψηλές τιμές), διασφαλίζοντας την υψηλή κεδοφορία τής εταιρείας;

Τί έγινε, λοιπόν, κι έκλεισε το εργοστάσιο;

Η ΝΔ και οι άλλοι συκοφάντες του εργατικού κινήματος λένε πως η εταιρεία έβαλε λουκέτο λόγω των εξωπραγματικών απαιτήσεων των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα, η τότε κυβέρνηση του ΠαΣοΚ είχε παρέμβει ανοιχτά υπέρ της πολυεθνικής και είχε σύρει την πασοκική πλειοψηφία τής διοίκησης του σωματείου σε συμβιβασμό με την εργοδοσία. Όπως ανακοίνωσε η ίδια η διοίκηση, "εφέτος, όπως επιθυμούσε η εταιρεία, υπογράψαμε σύμβαση και δεχτήκαμε μειώσεις επιδομάτων, μείωση προσωπικού, λειτουργία 4ης βάρδιας εκεί που η εταιρεία επιθυμούσε για φέτος, με δυνατότητα επέκτασης σε όλο το εργοστάσιο, όταν η εταιρεία το επιθυμούσε. Όλα τα παραπάνω, με στόχο τη μείωση του κόστους...". Άρα, το παραμύθι των "κακών εργαζομένων", που με τις "μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις τους κλείνουν τα εργοστάσια", δεν μπορεί να σταθεί ούτε για αστείο στην περίπτωση της Goodyear. Ο λόγος για τον οποίο έκλεισε το εργοστάσιο, είναι ο ίδιος για τον οποίο ο κάθε καπιταλιστής επενδύει ή αποσύρει τα κεφάλαιά του από έναν κλάδο, από μια χώρα, μια επιχείρηση: η μεγιστοποίηση του κέρδους του.

Η πραγματικότητα είναι απλή: εβδομήντα χρόνια μετά την εμφάνισή της στην Ευρώπη, η αμερικάνικη Goodyear (όπως και άλλες πολυεθνικές) έσπευσε να εκμεταλλευτεί τις σαρωτικές ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και να μεταφέρει μέρος τής παραγωγής σε χώρες με μικρότερο εργατικό κόστος, αναδιαρθρώνοντας εκ βάθρων τα εργοστάσιά της.

Λίγους μήνες πριν βάλει λουκέτο στο εργοστάσιο της Σίνδου, η Goodyear διέθετε σε 8 χώρες στην Ευρώπη και στη Βόρειο Αφρική 10 μονάδες, εκ των οποίων οι δύο στην Τουρκία, με 13.000 εργαζομένους. Την διαφορά, όμως, την έκανε η υπερσύγχρονη -πρώην κρατική!- μονάδα παραγωγής ελαστικών αυτοκινήτων, την οποία απέκτησε η πολυεθνική στην Πολωνία. Έτσι, η εταιρεία αποφάσισε να κλείσει την κερδοφόρο Σίνδο, μιας και η Πολωνία τής εξασφάλιζε ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία.

Το κακό για τους επικριτές των εργαζομένων είναι ότι, μαζί με την Σίνδο, η εταιρεία έκλεισε τα εργοστάσιά της στην Ιταλία, την Γαλλία και το Μαρόκο. Οι "μαξιμαλιστές" εργάτες έφταιγαν κι εκεί (σημ.: να δω μαροκινό κομμουνιστή απεργό κι ας πεθάνω!) για το κλείσιμο των εργοστασίων; Τους συκοφάντες των εργαζομένων ξεβρακώνει η ίδια η πολυεθνική με ανακοίνωση που εξέδωσε στις 22/06/1996, όπου παραδεχόταν ότι το λουκέτο στη Σίνδο ήταν αποτέλεσμα "διαρθρωτικών αλλαγών στην ευρωπαϊκή στρατηγική της εταιρείας στην παραγωγή ελαστικών".

Ακόμα και το "Βήμα", σε σχετικό δημοσίευμα της 28/07/1996 αναγκαζόταν να ομολογήσει: "Κάποιες θυγατρικές μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών στην Ελλάδα κερδίζουν για λογαριασμό τους τη μάχη της ανταγωνιστικότητας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, κάποιες τη χάνουν. Οι πολυεθνικές συγκεντρώνουν λοιπόν τις δραστηριότητές τους σε ορισμένες χώρες, συνεκτιμώντας το κόστος παραγωγής και πολλά άλλα κριτήρια. Αυτό συμβαίνει και με την Goodyear...". Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε ολόκληρο το δημοσίευμα μιας εφημερίδας την οποία ουδείς θα μπορούσε ποτέ να κατηγορήσει ως...φιλοκομμουνιστική.


Το συμπέρασμα από τα δυο τελευταία σημειώματά μας είναι απλό:

τα εργοστάσια δεν κλείνουν εξ αιτίας των εργατικών αγώνων. Κλείνουν για τον ίδιο λόγο με τον οποίο ανοίγουν:

την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας των επενδυομένων κεφαλαίων.

Συνεπώς, ακόμη κι ένα κερδοφόρο εργοστάσιο μπορεί να κλείσει (όπως εκείνα της Pirelli και της Goodyear) εφ' όσον μπορεί να ανοίξει κάπου αλλού κάποιο άλλο με μεγαλύτερη κερδοφορία. Αυτή είναι η αλήθεια κι όλα τ' άλλα δεν αποτελούν παρά αντεργατική προπαγάνδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ιδιωτικοποιήσεις

 

«Εμείς αντιπροτείνουμε αναπτυξιακές κοινοπραξίες είτε με διακρατικές συμφωνίες, είτε με τη σύμπραξη επιχειρήσεων είτε του δημόσιου, είτε του ιδιωτικού τομέα, όπου εσύ βάζεις την περιουσία, ο άλλος χρήματα για την αξιοποίησή του και έχετε κάνει μια συμφωνία ότι μακροχρονίως έχετε κέρδη από την αξιοποίησή της. Αυτή τη διαδικασία τη θεωρούμε επωφελή και κερδοφόρα, ενώ τη λογική των ιδιωτικοποιήσεων όπως-όπως τη θεωρούμε επικίνδυνη και επιζήμια».

 

Αυτά έλεγε τις προάλλες ο Παπαδημούλης, σε συνέντευξή του, επιβεβαιώνοντας ότι κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ,

χωρίς να ταυτίζονται απόλυτα στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, συναντιούνται στο κύριο:

,Οτι το κεφάλαιο πρέπει να βάλει βαθύτερα το χέρι στη δημόσια περιουσία, προκειμένου να υπάρξουν επενδύσεις, με μοχλό φυσικά τους ιδιώτες.

Σ’ αυτό το πνεύμα, ο ΣΥΡΙΖΑ συστείνει στην κυβέρνηση να μην πουλήσει, τώρα που οι τιμές είναι χαμηλές (!),

αλλά να νοικιάσει.

Να κάνει δηλαδή συμπράξεις με ιδιώτες σε έργα και δραστηριότητες που το κράτος θα βάζει τις υποδομές και το κεφάλαιο τα χρήματα.

Εύλογα όμως αναρωτιέται κανείς:

 Ο ιδιώτης που θα επενδύσει σε μια τέτοια σύμπραξη, θα το κάνει για την ψυχή της μάνας του;

Προφανώς όχι.

Θα το κάνει επειδή προσδοκά κέρδη.

Και πώς θα έρθουν αυτά;

Μα φυσικά από την εκμετάλλευση του έργου, που σημαίνει από την τσέπη του λαού.

Και επειδή στην Ελλάδα οι καπιταλιστές δεν ανακαλύπτουν την Αμερική, οι διαφόρων μορφών συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα έχουν νομοθετεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του δικομματισμού και έχουν δοκιμαστεί στην πράξη.

Για παράδειγμα, μορφή συμπράξεων είναι αυτή με την οποία κατασκευάζονται οι μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι.

Το κράτος, είτε κατασκευάζει το δρόμο και στη συνέχεια τον παραχωρεί στον ιδιώτη για να τον εκμεταλλεύεται και να τον συντηρεί, είτε «βοηθά» με κάθε μέσο τον ιδιώτη να κατασκευάσει το δρόμο και να τον εκμεταλλεύεται στη συνέχεια.

Ποιος βγαίνει τελικά χαμένος και ποιος κερδίζει;

Η εμπειρία λέει ότι χαμένος βγαίνει ο λαός, που πληρώνει τα μαλλιοκέφαλά του στα διόδια και κερδισμένο το κεφάλαιο, το οποίο, εκτός του ότι μετατρέπει σε τσιφλίκι του υποδομές κρίσιμες για τις συγκοινωνίες και τις μεταφορές, κερδοσκοπεί ασύστολα. Επιπλέον, επιβάλλει εργασιακές σχέσεις της αρεσκείας του στα έργα τα οποία εκμεταλλεύεται, ανοίγοντας το δρόμο με εργολαβίες και άλλες ελαστικές μορφές απασχόλησης, στη συνολική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.

Αρκεί να ανατρέξει κανείς στις εργολαβίες με τις οποίες συμπράττει η κατά τα άλλα «δημόσια» ΔΕΗ στα ορυχεία της, για να καταλάβει τα παραπάνω.

Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν χιλιάδες, σε κάθε μορφή σύμπραξης του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, οι οποίες, τα προηγούμενα χρόνια, αποτέλεσαν το βασικό μοχλό για να μεγαλώσει η παρουσία του κεφαλαίου σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και των κοινωνικών υπηρεσιών, όπου το κεφάλαιο διατηρούσε ακόμα ισχυρές θέσεις.

Τη λογική αυτή ενισχύει και το «ισοδύναμο» που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στις ιδιωτικοποιήσεις, επιβεβαιώνοντας ότι η φραστική εναντίωση στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου, δεν αρκεί για να αποκρουστεί η ολομέτωπη αντιλαϊκή επίθεση, πυλώνας της οποίας είναι και η παράδοση τομέων της οικονομίας και στρατηγικών υποδομών στους ιδιώτες για να κάνουν μπίζνες.

Πάνω στην ίδια ράγα βαδίζουν κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα αν ο καθένας υποδεικνύει και έναν διαφορετικό δρόμο για να κερδίσει τελικά το κεφάλαιο.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Δημοσιεύθηκε στο ριζασπάστη

Εκκαθαριστικά – βόμβα για τα λαϊκά νοικοκυριά

Το 67% των φορολογουμένων καλούνται να πληρώσουν συμπληρωματικό φόρο που κατά μέσο όρο φτάνει τα 1.547 ευρώ!

Παπαγεωργίου Βασίλης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στον αέρα απειλούνται να τιναχθούν οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί εκατοντάδων χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών, καθώς τα εκκαθαριστικά του φόρου εισοδήματος που παραλαμβάνουν από την εφορία, τους καλούν να πληρώσουν συμπληρωματικούς φόρους που αντιστοιχούν σε ένα, δύο και τρεις μισθούς και συντάξεις.

Ηδη, χιλιάδες νοικοκυριά δηλώνουν απόλυτη αδυναμία να βρουν τα χρήματα που τους ζητούνται από την κυβέρνηση, ενώ τα κόλπα για την προοπτική της πληρωμής των φόρων με δόσεις κάθε άλλο παρά βελτιώνει την κατάσταση των νοικοκυριών εκείνων που πολύ απλά σου λένε

«δε διαθέτω ούτε ένα ευρώ για να μπορέσω να πληρώσω».

Η πολιτική της κλιμακούμενης αφαίμαξης που υφίσταται το λαϊκό εισόδημα από τη φιλομονοπωλιακή πολιτική διαχείρισης της κρίσης, εκτός όλων των άλλων, σημαίνει και κλιμακούμενη φορολογική επιβάρυνση – λεηλασία των λαϊκών στρωμάτων, προκειμένου να μείνει αλώβητο το καθεστώς της φορολογικής ασυλίας που παρέχει το αστικό κράτος στο κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του.
 Η στρατηγική κατεύθυνση της παρέμβασης, που θέλει απόλυτα τσακισμένους μισθούς και συντάξεις, για να εξασφαλιστεί, λέει, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, συμπληρώνεται από επιμέρους πολιτικές και επιλογές για την αύξηση των κρατικών εσόδων που επίσης έχει σχεδιαστεί να εξασφαλίζεται από τα λαϊκά εισοδήματα.
Ετσι, οι εργαζόμενοι βρίσκονται πολλαπλά στο απόσπασμα, αφού μαζί με την πολιτική μείωσης των αποδοχών, πρέπει να υποστούν και την πολιτική μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος.
Με αυτές ακριβώς τις αντιλαϊκές – αντιδραστικές επιλογές, φτάσαμε στο σημείο οι εργαζόμενοι να είναι εξαναγκασμένοι να πληρώνουν κάθε χρόνο σημαντικά ποσά για άμεσους και έμμεσους φόρους.
Η επίθεση που δέχεται ο οικογενειακός προϋπολογισμός του μέσου εργαζόμενου και του συνταξιούχου, δε γίνεται μόνο σε επίπεδο μισθού ή σύνταξης.
Αυτή είναι η πολύ ορατή, η απόλυτα κατανοητή σε όλους πλευρά της πολιτικής λιτότητας, που ο καθένας αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις της αμέσως μόλις πάρει στο χέρι το μισθό ή τη σύνταξή του.
Γνωρίζει ότι έπαιρνε ένα ποσό και εδώ και δύο χρόνια παίρνει συνεχώς μικρότερο. Με αυτή τη λογική σου λέει μειώθηκε ο μισθός μου 15% ή 20% και 30% και πάει λέγοντας.

Φορο-αφαίμαξη

Η επίθεση που δέχεται το λαϊκό εισόδημα, μέσω της φορολογικής πολιτικής, είναι πιο …μουλωχτή. Δεν την συνειδητοποιούμε με την ίδια ευκολία όπως η μείωση του μισθού.
Ισως επειδή, για παράδειγμα, τόσα χρόνια το κύριο μέρος των άμεσων φόρων, το φόρο εισοδήματος, τον πληρώναμε μέσω της παρακράτησης Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών, που γίνεται στα λογιστήρια της εργασίας μας και αφαιρείται από το μισθό ή τη σύνταξη, πριν μας την καταβάλουν.
Το γεγονός ότι στο τέλος του χρόνου με το εκκαθαριστικό της εφορίας είτε είχαμε μια μικρή επιστροφή φόρου, είτε πληρώναμε κάποιο ποσό που κατά κανόνα ήταν μικρό και δεν προκαλούσε ιδιαίτερα προβλήματα στον οικογενειακό προϋπολογισμό.
Το ίδιο περίπου ίσχυε μέχρι τώρα και με τους έμμεσους φόρους. Αλλοι το γνωρίζουν, άλλοι όχι,
πάντως στις τιμές όλων των εμπορευμάτων και όλων των παρεχόμενων υπηρεσιών είναι ενσωματωμένος ο λεγόμενος Φόρος Προστιθέμενης Αξίας, ένας φόρος που τον πληρώνει ο τελικός καταναλωτής του πωλούμενου εμπορεύματος ή υπηρεσίας.
Αλλά, στην πράξη κανείς μας δε δίνει σημασία στον ΦΠΑ.
Εκείνο που ενδιαφέρει όλους μας είναι η τιμή του εμπορεύματος, μια τιμή που κατά τεκμήριο και για τα περισσότερα είδη λαϊκής κατανάλωσης είναι συνήθως ακριβή και μη προσιτή στο βαλάντιο του εργαζόμενου, του οποίου μειώνονται συνεχώς οι αποδοχές.

Η χρονιά, βέβαια, που διανύουμε είναι εντελώς διαφορετική,

από κάθε προηγούμενη και από αυτήν την άποψη τούτη τη φορά θα καταλάβουμε – πολλοί από εμάς με δραματικό τρόπο – ότι το επίπεδο της οικονομικής αφαίμαξης ενός λαϊκού νοικοκυριού δεν εξαρτάται μόνο από τη μείωση του μισθού ή της σύνταξης, αλλά και από την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης.

Από τους αυξημένους άμεσους και έμμεσους φόρους που πληρώνεις για το ίδιο εισόδημα και για το ίδιο επίπεδο κατανάλωσης.

Η νέα φορολογική κλίμακα, τα εξωφρενικά τεκμήρια διαβίωσης και οι έκτακτες εισφορές που επιστρατεύτηκαν για να μπορούν οι κυβερνώντες να στηρίζουν τους περιβόητους δανειστές της χώρας, έχουν δημιουργήσει ένα απαράδεκτο, ακόμα και για τα δεδομένα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, καθεστώς που ενισχύει ακόμα περισσότερο το ρόλο του κράτους στη διαδικασία αναδιανομής των εισοδημάτων.
Ετσι, αυξάνεται ακόμα περισσότερο το μέρος των λαϊκών εισοδημάτων που με τη μορφή των φόρων διαχειρίζεται το αστικό κράτος, προκειμένου να μεταφέρει ακόμα μεγαλύτερο μέρος από τον παραγόμενο πλούτο στα χρηματοκιβώτια της άρχουσας τάξης. Φτάσαμε με αυτόν τον τρόπο στο σημείο να καλούνται να πληρώσουν φόρο εισοδήματος ακόμα και νέοι άνθρωποι που, λόγω της ανεργίας, δεν έχουν ούτε ένα ευρώ εισόδημα, αλλά έτυχε να έχουν, από γονική παροχή ένα διαμέρισμα στο οποίο και ζουν.
Η …διαφορετικότητα της χρονιάς βρίσκεται στο γεγονός ότι μετά από τις αλλεπάλληλες αυξήσεις που είχαμε στους συντελεστές του ΦΠΑ, φέτος:
α) Αυξάνεται σημαντικά ο φόρος εισοδήματος, εξαιτίας της μείωσης του αφορολόγητου εισοδήματος από τις 12 στις 5 χιλιάδες ευρώ.
β) στο εκκαθαριστικό ενσωματώνεται η λεγόμενη «εισφορά αλληλεγγύης».
Το αποτέλεσμα θα είναι σχεδόν όλοι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι να κληθούν να πληρώσουν συμπληρωματικό φόρο που σε εκατομμύρια περιπτώσεις ξεπερνάει τα επίπεδα του ενός ή και των δύο μισθών.
Από τα στοιχεία των δηλώσεων που εκκαθαρίστηκαν προκύπτει ότι η μέση επιβάρυνση είναι της τάξης των 1.500 ευρώ, ποσό που εκτιμάται ότι θα αυξηθεί τις επόμενες μέρες που θα μπει στο σύστημα ο κύριος όγκος των φορολογικών δηλώσεων.
Το αποτέλεσμα της φορομπηχτικής πολιτικής και των χαρατσιών είναι ότι όλο και πιο σημαντικό μέρος του εισοδήματος που έχει κάποιος εργαζόμενος στην πραγματικότητα καταβάλλεται για άμεσους και έμμεσους φόρους.
Η συνολική φορολογική επιβάρυνση που, με βάση τα επίσημα στοιχεία, αφαιμάσσουν μισθούς και συντάξεις, δεν είναι απλά ιδιαίτερα υψηλή.
Ξεφεύγει από κάθε λογική,
σε βαθμό που να αναρωτιέται κανείς αν είναι δυνατόν να συμβαίνει μια κλοπή τέτοιων διαστάσεων και κατ’ επέκταση πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει μια τέτοια κλοπή και να μην έχουμε φέρει τα πάνω κάτω.

Τα εκκαθαριστικά

Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών από την εκκαθάριση των φορολογικών δηλώσεων που έχει γίνει μέχρι σήμερα.
Για πρώτη φορά στα χρονικά, η μεγάλη πλειοψηφία των φορολογουμένων καλείται να πληρώσει πρόσθετο – συμπληρωματικό φόρο, ενώ εντύπωση προκαλεί και το γεγονός ότι τα ποσά που πρέπει να πληρωθούν είναι ιδιαίτερα υψηλά.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, μέχρι και την προηγούμενη Τρίτη, είχαν εκκαθαριστεί 1.937.343 φορολογικές δηλώσεις.
Με βάση τα στοιχεία του 2011, πρόκειται για κάτι περισσότερο από το ένα τρίτο των φορολογικών δηλώσεων που θα υποβληθούν συνολικά μέχρι και το τέλος του μήνα, οπότε και λήγει η προθεσμία υποβολής των δηλώσεων φόρου εισοδήματος.
Με βάση την εκκαθάριση που έχει γίνει στο υπουργείο Οικονομικών, προκύπτει ότι από τις δηλώσεις αυτές:
Οι 1.307.068, (αντιπροσωπεύουν το 67,5%) ήταν χρεωστικές και οι φορολογούμενοι καλούνται να πληρώσουν συνολικό πρόσθετο φόρο της τάξης των 2 δισ. ευρώ.
Ο πρόσθετος φόρος που πρέπει να πληρωθεί ανά φορολογική δήλωση είναι 1.547,4 ευρώ!!!
Οι 461.688 δηλώσεις, που αποτελούν το 23,8% του συνόλου των δηλώσεων ήταν μηδενικές, δηλαδή, οι φορολογούμενοι δεν έχουν να παίρνουν κάποια επιστροφή, αλλά και δεν καλούνται να πληρώσουν συμπληρωματικό φόρο.
Οι 168.607, δηλαδή μόλις το 8,7% των εκκαθαρισμένων δηλώσεων είναι πιστωτικές και οι φορολογούμενοι έχουν να πάρουν επιστροφή από το φόρο που παρακρατήθηκε ολόκληρη την προηγούμενη χρονιά.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι πέρσι χρεωστικές ήταν μόλις το 20,8% των δηλώσεων, μηδενικές 42,9% και πιστωτικές το 36,2%.
Η χρονιά, όμως που διανύουμε θα είναι εντελώς διαφορετική και από την επόμενη, αφού η συγκυβέρνηση σχεδιάζει μέχρι το φθινόπωρο να φέρει στη Βουλή το καινούργιο φορολογικό νομοσχέδιο, στόχος του οποίου θα είναι να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο ο αντιδραστικός – αντιλαϊκός χαρακτήρας του φορολογικού συστήματος, ο οποίος πρέπει να προσαρμοστεί ακόμα περισσότερο στις συνθήκες της κρίσης.
Μόνο οι εργαζόμενοι, με την οργανωμένη αντίσταση και την πάλη τους, μπορούν να ανακόψουν την επιθετικότητα που εκδηλώνουν οι δυνάμεις της εξουσίας και στον τομέα της φορολογίας.
Πάλη και αγώνας που οριστικά θα δικαιωθεί μόνο όταν οι εργαζόμενοι θα είναι σε θέση, μαζί με τους συμμάχους τους, να διεκδικήσουν και να επιβάλουν ένα φορολογικό σύστημα που θα ανταποκρίνεται στα δίκαια του λαού.

Το ΚΚΕ

Το ΚΚΕ, με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του, έχει καταγγείλει τη φορολεηλασία που υφίστανται οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αλλά δε μένει μόνο σε αυτό.

Διατυπώνει συγκεκριμένες προτάσεις η υλοποίηση των οποίων μπορεί να συμβάλει στην ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών.

Στο σχέδιο νόμου, μάλιστα, για την κατάργηση των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου και των εφαρμοστικών τους νόμων, που το ΚΚΕ κατέθεσε την Παρασκευή στη Βουλή, προβλέπεται:

• Κατάργηση των αντιλαϊκών φορολογικών μέτρων.
• Αύξηση του αφορολόγητου ορίου για το ζευγάρι 40.000 ευρώ το χρόνο και 5.000 για κάθε παιδί για όλους τους μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες.
• Αναδρομική κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης και του τέλους επιτηδεύματος στο εισόδημα μέχρι 40.000 για το ζευγάρι και 5.000 για κάθε παιδί, καθώς και του ΕΕΤΗΔΕ για την κύρια και την πρώτη εξοχική κατοικία.
• Αναγνώριση των λογιστικών βιβλίων ως μοναδική πηγή προσδιορισμού εισοδήματος των επαγγελματοβιοτεχνών. Κατάργηση περαίωσης και κάθε είδους αντικειμενικών κριτηρίων. Αύξηση του ορίου προσωποκράτησης για χρέη στο Δημόσιο και ειδικά για τους αυτοαπασχολούμενους που έχουν κλείσει την επιχείρησή τους και δεν έχουν άλλα εισοδήματα. Πάγωμα των χρεών χωρίς προσαυξήσεις.
• Κατάργηση των έμμεσων φόρων, ΦΠΑ και ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης και αγροτικής κίνησης στα αγροτικά εφόδια, στα είδη διατροφής, εκπαίδευσης, Υγείας και στα οικιακά τιμολόγια ενέργειας, ύδρευσης και τηλεπικοινωνίας.
• Κατάργηση των φόρων και τελών για Δήμο και ΕΡΤ. Απαγόρευση διά νόμου κάθε πλειστηριασμού κύριας και δευτερεύουσας κατοικίας και αγροτικής εκμετάλλευσης με σημερινά αντικειμενικά κριτήρια αξίας 300.000 ευρώ και μέχρι 150 τ.μ. για τη λαϊκή τετραμελή οικογένεια.
• Φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου με συντελεστή 45% σε διανεμόμενα και αδιανέμητα κέρδη. Κατάργηση του ειδικού φορολογικού καθεστώτος που ισχύει για τους εφοπλιστές.

Δημοσιεύθηκε στο πολιτικη, ριζασπάστης

Ο «εκτροχιασμός» των ιδιωτικοποιημένων σιδηροδρόμων

ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Μια ιδιαίτερα διδακτική αναδρομή…

Από σιδηροδρομικό ατύχημα στο Σέλμπι της Αγγλίας το 2001

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η υιοθέτηση του «βρετανικού μοντέλου» για την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ δηλαδή της διάσπασής της και την παραχώρηση του δικαιώματος εκμετάλλευσης δρομολογίων της σε διαφορετικές εταιρείες, προκειμένου να μεγιστοποιήσει τα έσοδα της σχεδιαζόμενης αποκρατικοποίησης και να παρακάμψει τεχνικά εμπόδια εξετάζει η ελληνική κυβέρνηση και το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων.

Ενα σχέδιο που προβάλλεται ως το πλέον «κατάλληλο» που «θα μεγιστοποιήσει την αξία της πώλησης», όπως τονίζει ο επικεφαλής του Ταμείου, Κώστας Μητρόπουλος, που σύμφωνα με δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου έχει ξεκινήσει την «καριέρα του» στη Βρετανία και την εποχή της Μάργκαρετ Θάτσερ, όπου και συμμετείχε στην ιδιωτικοποίηση της βιομηχανίας ρεύματος της Σκοτίας και των βρετανικών σιδηροδρόμων.

Φυσικά ουδείς εκ των ιθυνόντων θέλει να ακούσει για την παταγώδη αποτυχία του «μοντέλου», την ήδη αναγκαστική μερική επανεθνικοποίηση τμήματος των ιδιωτικοποιημένων σιδηροδρόμων στη Βρετανία προκειμένου να λειτουργήσουν, και τα σχέδια και τις προτάσεις που ήδη υπάρχουν για την επάνοδο του εθνικού δικτύου κάτω από δημόσιο έλεγχο, με σκοπό τη συγκράτηση των υπέρογκων αυξήσεων και τον τερματισμό της λείας τεράστιων κερδών από τις ιδιωτικές εταιρείες που τους ελέγχουν, και κυρίως για την ανάκτηση της ασφάλειας των επιβατών στο άλλοτε «διαμάντι» της Βρετανίας.

Η ιστορία της ιδιωτικοποίησης των βρετανικών σιδηροδρόμων ήταν εξαρχής δαιδαλώδης, και τελικά στέφθηκε με αποτυχία και με τρομακτικές συνέπειες στη ζωή των εργαζομένων, αλλά και των όλων των Βρετανών.
 Τόσο σφοδρές, που έγιναν ακόμη και ταινία από το Βρετανό σκηνοθέτη Κεν Λόουτς.
Η ταινία «Ο Πολ, ο Μικ και οι άλλοι» βασίζεται σε σενάριο γραμμένο από σιδηροδρομικό – ο πρωτότυπος τίτλος «The Navigators» ήταν η ονομασία που έδιναν το 19ο αιώνα οι Ιρλανδοί εργάτες στους σιδηροδρόμους – όπου ο Πολ, ο Μικ και η παρέα τους εργάζονταν χρόνια στη συντήρηση των βρετανικών σιδηροδρόμων μέχρι το 1995, όταν με την ιδιωτικοποίησή τους οι συνθήκες εργασίας αλλάζουν ριζικά. Ορισμένοι εργάτες αναγκάζονται να αποχωρήσουν παίρνοντας μικρή αποζημίωση, ενώ όσοι δέχονται να παραμείνουν αφήνονται σχεδόν απροστάτευτοι, το σωματείο χάνει την ισχύ του, οι κανόνες ασφαλείας τηρούνται ολοένα και λιγότερο, ενώ προσλαμβάνονται ανειδίκευτοι εργάτες και οι δουλειές γίνονται πρόχειρα. Πολύ σύντομα η ιδιωτικοποίηση αρχίζει να δείχνει το αληθινό, απάνθρωπο πρόσωπό της, επηρεάζοντας την ιδιωτική ζωή των εργατών, καταστρέφοντας τις σχέσεις αλληλεγγύης ανάμεσά τους και οδηγώντας σε τραγικά αποτελέσματα.

Τεμαχισμός και ξεπούλημα

Τα σχέδια ιδιωτικοποίησης των Βρετανικών Σιδηροδρόμων, που είχαν εθνικοποιηθεί το 1948, τέθηκαν επί τάπητος μετά την προσφυγή της Βρετανίας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το 1976 για τη χορήγηση δανείου 3,9 δισ. δολαρίων και ενόσω στην κυβέρνηση ήταν οι Εργατικοί με πρωθυπουργό τον Τζέιμς Κάλαχαν. Η ιδιωτικοποίησή τους ωστόσο δεν επιτεύχθηκε εξαιτίας των λαϊκών αντιδράσεων, ενώ και μετά την άνοδο των Συντηρητικών στη Βρετανία, με πρωθυπουργό τη «σιδηρά κυρία» Μάργκαρετ Θάτσερ, που προώθησε με ταχύτατους ρυθμούς τις σαρωτικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις μέσω και της επιβεβλημένης εξαιρετικά βίαιης καταστολής των λαϊκών και εργατικών κινητοποιήσεων, η άμεση ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων «απορρίφθηκε» ως «εξαιρετικά δύσκολος στόχος». «Δύσκολος στόχος» για μία κυβέρνηση όπου το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα έλαβε και ιδεολογικό υπόβαθρο και μαζικές διαστάσεις: «Βritish Telecom» το 1984, τα λεωφορεία το 1985, το φυσικό αέριο το 1986, η «British Airways», οι αρχές των αεροδρομίων το 1987, η εταιρεία παροχής ύδρευσης και η ηλεκτρική εταιρεία το 1990. Ακολούθησε η βιομηχανία άνθρακα, αφού προηγήθηκε η σύγκρουση με τους ανθρακωρύχους (1983-84) που τους συνέθλιψε στην κυριολεξία και τελικά άνοιξε ο δρόμος για την ιδιωτικοποίηση, μέσω της διάσπασης του σιδηροδρομικού δικτύου. Αρχισε να πραγματώνεται με το νόμο της 19ης Γενάρη του 1993 («British Coal and British Rail Act» 1993) επί πρωθυπουργίας Τζον Μέιτζορ.
Το νομοσχέδιο, η εφαρμογή του οποίου διήρκεσε περίπου μία τριετία, προέβλεπε τη διάσπαση του σιδηροδρομικού δικτύου σε «100 ανεξάρτητες εταιρείες και τμήματα», ενώ συμβόλαια με διάφορες εταιρείες συνήφθηκαν που προέβλεπαν την πλήρη πώληση του εμπορικού δικτύου, των υπηρεσιών, αποθηκών, συντήρησης αλλά και του δικτύου υψηλής ταχύτητας («Eurostar»), ενώ το δίκτυο μεταφοράς επιβατών και μέρος των υπηρεσιών για το επιβατικό κοινό ιδιωτικοποιήθηκε μέσω αναθέσεων. Λίγο αργότερα η διοίκηση του Σιδηροδρομικού Δικτύου «Railtrack» που είχε τον έλεγχο των υποδομών και ανέλαβε το συντονισμό και τον έλεγχο όλων των υπολοίπων ιδιωτικοποιημένων υπηρεσιών και υποδομών του σιδηροδρόμου από το 1994 μέχρι και το 1996, μπήκε στο Χρηματιστήριο.
Χαρακτηριστικό είναι, όπως ανέφερε σε ενδελεχή έρευνα του σουηδικού περιοδικού TAG, ότι όλες οι υπηρεσίες και το δίκτυο για την εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού, είχαν κατατμηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να διευκολύνουν την «είσοδο και την έξοδο των επιχειρήσεων ώστε να ενισχυθεί ο ανταγωνισμός», ενώ ως προϋπόθεση είχε τεθεί να είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμοι οι συρμοί. Για να επιτευχθεί ο στόχος της διαθεσιμότητας είχαν δημιουργηθεί τρεις εταιρείες οι ROSCOs («Rolling Stock Operating Company») που «ενοικίαζαν» τους συρμούς και τα βαγόνια σε εταιρείες που τα λειτουργούσαν, οι TOCs («Train Operating Companies»), ενώ το δίκτυο (ράγες) ήταν υπό την επίβλεψη της «Railtrack». Αξίζει να σημειωθεί ότι σήμερα λειτουργούν περίπου 2.000 εταιρείες όλο το δίκτυο της Μ. Βρετανίας, και μόνο στο Λονδίνο λειτουργούν περί τις 28 TOCS. Μεταξύ αυτών και το «Eurostar Poy» εξαγοράστηκε από την «London & Continental Railways», της οποίας από τους βασικούς μετόχους είναι η «Virgin plc» – του πολυεκατομμυριούχου Ρίτσαρντ Μπράνσον – που επίσης έχει και την εταιρεία «Virgin Rail» κ.ά.

Ακρίβεια και ατυχήματα

Τα αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης δεν άργησαν να φανούν: Ραγδαία αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, μείωση δρομολογίων, ελλιπής συντήρηση κ.ά. Χαρακτηριστικό είναι ότι τον τελευταίο χρόνο πριν την ιδιωτικοποίησή τους, το κόστος των Βρετανικών Σιδηροδρόμων ήταν 431 εκατομμύρια λίρες, ενώ μία δεκαετία μετά, το 2006, το κόστος είχε ανέλθει στα 6 δισεκατομμύρια λίρες, σύμφωνα με μελέτη της ASLEF, της ένωσης εργοδηγών. Οσο για το κόστος των εισιτηρίων, ήταν -σύμφωνα με έκθεση της UBS- τα ακριβότερα στον πλανήτη.
Τα συχνά ατυχήματα ήταν επίσης μια σοβαρή πλευρά της ιδιωτικοποίησης. Πέρα από τα πολλά μικρά, το 1997 και το 1999 συνέβησαν δύο πολύνεκρα δυστυχήματα (με 7 και 31 νεκρούς αντίστοιχα) λόγω παράβασης των σηματοδοτών κινδύνου, δυστυχήματα που αποδόθηκαν στη μη αγορά, για λόγους κόστους, ηλεκτρονικού συστήματος που αποτρέπει σε μεγάλο βαθμό το ανθρώπινο λάθος. Το δυστύχημα στο Χάτφιλντ το 2000, που προκλήθηκε από σπασμένη ράγα (η συντήρηση των γραμμών είχε δοθεί σε εξωτερικούς εργολάβους μετά την ολοκλήρωση του ξεπουλήματος και της «Railtrack») και είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 4 ανθρώπων. Το δυστύχημα προκάλεσε κατακραυγή και πτώση των εσόδων της εταιρείας σε βαθμό ουσιαστικής χρεοκοπίας, και το 2002 μετά την άνοδο και των Νέων Εργατικών του Τόνι Μπλερ οι υποδομές του σιδηροδρομικού δικτύου μεταβιβάστηκαν στη δημόσια εταιρεία «Network Rail».
Ουσιαστικά αυτό που εγγυάται η «Network Rail» είναι να πληρώνει ο Βρετανός φορολογούμενος το κόστος των υποδομών και ταυτόγχρονα να εγγυάται ένα ορισμένο επίπεδο κερδών και να τα αναπληρώνει, με χρήματα φυσικά των φορολογουμένων, σε περίπτωση που έπεφταν κάτω από ένα ορισμένο επίπεδο.
Η μελέτη «Transport for Quality of Life» που δημοσίευσε πρόσφατα η εφημερίδα «Γκάρντιαν», αναφέρει ότι 1,2 δισ. λίρες χάνονται κάθε χρόνο από τα κρατικά ταμεία, εξαιτίας της ιδιωτικοποίησης και του τεμαχισμού των βρετανικών σιδηροδρόμων, χρήματα τα οποία θα μπορούσαν να επιφέρουν μειώσεις στα εισιτήρια κατά 18%. Επίσης, το υψηλό κόστος διαχείρισης των τρένων από τους ιδιώτες, και η απουσία λογοδοσίας, κοστίζει στους επιβάτες γύρω στα 4 δισ. λίρες ετησίως, ποσό που αντανακλάται στο υψηλό κόστος μεταφοράς. Οι Βρετανοί επιβάτες συμβάλλουν στην κερδοφορία και μονοπωλιακών ομίλων άλλων χωρών που εκμεταλλεύονται τους Βρετανικούς Σιδηροδρόμους, όπως ο γαλλικός (SNCF), ο γερμανικός («Deutsche Bahn») και άλλοι, που είναι κρατικές εταιρείες.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Δημοσιεύθηκε στο πολιτικη, ριζασπάστης

Στο μυαλό του Έλληνα

από  2310net

Στο μυαλό του έλληνα επικρατεί σύγχυση. Τ
α δημοσκοπικά ευρήματα, αν τα δεχθούμε ως αξιόπιστα, αποδεικνύουν ότι χρειάζεται μια ταξινόμηση των σκέψεών μας.
Η κυβέρνηση αξιολογείται θετικά από τους πολίτες οι οποίοι ελπίζουν σε αυτήν και στηρίζουν τις κεντρικές της επιλογές, όπως την εφαρμογή-επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, την με κάθε κόστος παραμονή στο ευρώ και την αποκρατικοποίηση της περιουσίας του δημοσίου.
Σύμφωνοι, ο τρόπος που τίθενται τα ερωτήματα προκαταλαμβάνουν την απάντηση.
 Για παράδειγμα αν σε ρωτήσει ο δημοσκόπος:
«Πιστεύετε πως πρέπει να συνεχίσουν να σαπίζουν και να μένουν αναξιοποίητα τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου, να τα τρώνε τα σκουλήκια και ο σκώρος ή μήπως πρέπει να οργανώσει σχέδιο αξιοποίησής τους η κυβέρνηση» τι θα απαντήσεις;
Φυσικά θα ταχθείς υπέρ της αξιοποίησης.
Η απάντηση όμως δεν θα ήταν η ίδια αν σε ρωτούσαν
«πιστεύετε ότι η κυβέρνηση πρέπει να ξεπουλήσει κάθε ίχνος δημόσιας περιουσίας;»
 Ή αν σε ρωτήσουν
«πιστεύετε πως πρέπει να επιταχυνθεί ο ρυθμός εφαρμογής του προγράμματος προκειμένου να επαναδιαπραγματευτούμε το μνημόνιο;»
είναι εύκολο να βγάλεις άκρη;
Η δημοσκοπική απάτη σε όλο της το μεγαλείο.
Να επιταχυνθεί ο ρυθμός εφαρμογής του προγράμματος, όχι του μνημονίου αν και το πρόγραμμα είναι το μνημόνιο, ώστε να επαναδιαπραγματευτούμε το μνημόνιο!
Και σε αυτό πρέπει να απαντήσεις με ένα ναι ή με ένα όχι.
Ασφαλώς έχει εξαφανιστεί η λέξη κατάργηση του μνημονίου.
Η κοινή γνώμη έχει σταματήσει πια να τοποθετείται υπέρ ή κατά του μνημονίου, και απλά καλείται να απαντήσει σε ερωτήματα που αφορούν στην εφαρμογή του.
Αλλά ακόμα και αυτά τα ερωτήματα τίθενται με τέτοιο τρόπο ώστε στην πραγματικότητα να καλείται να απαντήσει ο λαός αν θέλει να εφαρμοστεί το μνημόνιο ή αν θέλει να εφαρμοστεί το μνημόνιο.
Και μέσα σε όλο αυτό το χάος υπερ/παρά- πληροφόρησης του λαού, έρχεται και ο καύσωνας μαζί με τα νεύρα που φέρνει, να μας αποτελειώσει.
Αυτή τη στιγμή αν διαβάζαμε τις σκέψεις ενός μέσου έλληνα θα ήταν κάπως έτσι:
-         Καλοκαίρι, 40 βαθμοί κι εγώ εδώ στο σπίτι
-         Και αυτή η κόρη μου θέλει να πάει διακοπές με τις φίλες της. Σίγουρα θα είναι μόνο φίλες ή θα έχουν και τίποτα αγόρια μαζί τους; Που να βρω λεφτά ρε κορίτσι μου να σου δώσω; Εγώ στην ηλικία σου δεν είχα δει την θάλασσα.
-         Που θα βρω λεφτά για το χαράτσι;
-         Πρέπει να μιλήσω με τον προϊστάμενο να μη με διώξει από τη δουλειά. Τι να κάνω, ας μου κόψει και 15%
-         Που χάθηκε εκείνη η Πετρούλα που έλεγε τον καιρό;
-         Οι προδότες ξεπούλησαν τα πάντα. Γέμισαν και τη χώρα λαθρομετανάστες. Που να δουλέψουν τα παιδιά μας;
-         Άραγε θα κλείσει κανέναν παιχταρά ο πρόεδρας;
-         Τα παιδιά σήμερα δεν έχουν αξίες. Όλη μέρα κολλημένα στο ίντερνετ
-         Έχασα και το τελευταίο επεισόδιο στο τούρκικο σίριαλ.
-         Που θα τα βρω να πληρώσω την εφορία; Ε, ρε ξύλο που χρειάζεστε! Θα δείτε τι έχει να γίνει τον Σεπτέμβρη. Θα ξεσηκωθεί ο κόσμος και θα σας πάρει με τις πέτρες μέχρι να μπείτε στο ελικόπτερο.
-         Άσε μας ρε Παπαρήγα. Δεν τα βρίσκετε εκεί εσείς οι Αριστεροί να κάνετε κάτι για το λαό. Μόνο να φωνάζετε ξέρετε. Και μετά σας φταίει ο Κασιδιάρης
-         Πως θα γίνει να πιάσω το τζόκερ να πάω στη δουλειά να τους βρίσω και να φύγω; Θέλει σέρβις και το σαράβαλο, πρέπει να πληρώσω και την ασφάλεια. Που θα τα βρω; Δεν μας ρωτάει ο Σαμαράς πως τα βγάζουμε πέρα.

Το μυαλό του μέσου έλληνα έχει γίνει σαν τις πίτσες.
Υπάρχει μια βάση, πάνω στην οποία τοποθετούνται διάφορα υλικά τα οποία ψήνονται στον ξυλόφουρνο του εγκεφάλου του.
Για να πετύχει η πίτσα όμως πρέπει να λιώσει το κασέρι (τυρί για τους Αθηναίους) όπως πρέπει να λιώσει κάθε σκέψη για αντίσταση απέναντι σε αυτό που ζει.
Η σύγχυση που επικρατεί είναι όπως ένα δελτίο του STAR.
Ξεκινάει με λίγες πολιτικές ειδήσεις.
Περιέχει τουλάχιστον ένα θέμα στο οποίο προβάλλει δηλώσεις της Όλγας Κεφαλογιάννη και ανάμεσα στα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ για τους νέους που παρά την κρίση ξεφαντώνουν στη Μύκονο και τη Σκιάθο και σε αυτά που αποδεικνύουν ότι η Σίσσυ Χρηστίδου έχει κυτταρίτιδα, χωράει λίγο σμίλεμα στο προφίλ του Φώτη Κουβέλη, του συμπαθέστερου, κατά τις δημοσκοπήσεις, πολιτικού αρχηγού.
Μέσα σε όλα αυτά αυτοί που υπόσχονται ότι θα καθαρίσουν τον τόπο διανέμουν μόνο σε έλληνες προϊόντα γερμανικού σούπερ μάρκετ και ο κύριος που ήθελε να δημιουργήσει ξανά στην Ελλάδα πλακώνει στο ξύλο 84χρονο συνταξιούχο!
Ελληναράδες παρασύρουν κι εγκαταλείπουν βρέφη, πλακώνουν παιδιά των φαναριών και πυροβολούν παιδιά που παίζουν μπουγέλο! Οι αυτοκτονίες έπαψαν πια να μας απασχολούν, αφού είναι τόσες πολλές που δεν αποτελούν πια είδηση, όπως και οι νυχτερινές επιθέσεις κατά μεταναστών από το Πακιστάν.

Η κρίση είναι του καπιταλισμού

Στην αρχή, δεν αναγνώριζαν καν την ύπαρξη της κρίσης.
Αργότερα, προσπάθησαν να την περιγράψουν ως «κρίση του χρηματοπιστωτικού τομέα».
Στην πορεία, τη βάφτισαν «κρίση χρέους».
Οι θιασώτες του καπιταλισμού, όμως, όση λεξιλαγνεία κι αν μετέλθουν για να αποφύγουν να ομολογήσουν τον πραγματικό χαρακτήρα - και συνεπώς τις πραγματικές αιτίες - της κρίσης, να που η πραγματικότητα είναι ξεροκέφαλη:
Η κρίση είναι βαθιά, είναι δομική, είναι συστημική.
Πρόκειται για κρίση του καπιταλισμού.
Η καπιταλιστική κρίση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη είναι μια κλασική κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου.
Η κρίση του καπιταλισμού εκδηλώνεται πάνω στο έδαφος της αξεπέραστης αντίφασής του:
Από τη μια, υπάρχει ο ολόπλευρα κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής κι από την άλλη η ατομική ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.

*

«Τελικά», να που ο Μαρξ και ο Λένιν, «τελικά» να που το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές έχουν δίκιο:
Ενα σύστημα, που έχει ως πυξίδα του το κέρδος του κεφαλαιοκράτη, ένα σύστημα, που δεν μπορεί παρά να λειτουργεί με τους άναρχους κανόνες που επιτάσσει η εξασφάλιση του ατομικού κέρδους, είναι καταδικασμένο να αποτελεί συνώνυμο της κρίσης και της καταστροφής.

*

Βιώνουμε τη λειτουργία ενός συστήματος, όπου, ενώ οι παραγωγικές δυνάμεις θα επέτρεπαν ο πληθυσμός της Γης να τρέφεται ικανοποιητικά εφτά φορές, εντούτοις κάθε 15 δευτερόλεπτα κι ένας άνθρωπος πεθαίνει στον πλανήτη, λόγω υποσιτισμού.
«Τελικά», το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές έχουν δίκιο:
Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δεν μπορεί παρά να ασφυκτιά στο πλαίσιο των στενών παραγωγικών σχέσεων που έχουν οικοδομηθεί στο έδαφος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Καπιταλισμός (1)

Ο Ενγκελς αναφέρει ότι

«στον καπιταλισμό κάθε βήμα προς την άμβλυνση της κρίσης,
προετοιμάζει την επόμενη φάση της κρίσης».
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στον καπιταλιστικό κόσμο. Αυτό ακριβώς, με βιωματικό τρόπο, το διαπιστώνουμε στην περίπτωση της Ελλάδας των αστικών κυβερνήσεων, της λιτότητας, των μνημονίων και της τρόικας.

*

Οσα μέτρα έχουν ληφθεί για την αντιμετώπιση - υποτίθεται - της κρίσης, αντί να οδηγήσουν σε ελάφρυνσή της, την έχουν επιβαρύνει ακόμα περισσότερο. Κι όταν κάποια στιγμή αυτή η πολυπόθητη «έξοδος από την κρίση» εμφανιστεί, με δεδομένο τον πρόσκαιρο και αναιμικό χαρακτήρα της «ανάκαμψης» που θα ακολουθήσει, δεν θα αφορά τα λαϊκά στρώματα.
Θα πρόκειται για την απόδραση και την έξοδο από την κρίση των ισχυρότερων μερίδων του κεφαλαίου, η οποία θα έχει συντελεστεί πάνω σε σωρούς κοινωνικών ερειπίων.

*

Η επιβεβαίωση της επιστημονικής ανάλυσης του μαρξισμού είναι απόλυτη:
Ελπίδα διεξόδου του λαού από την κρίση, με τα εργαλεία του καπιταλισμού, δεν πρόκειται να υπάρξει.

***

Το παραπάνω συμπέρασμα προκύπτει αναπόδραστα εφόσον εξετάσει κανείς την καπιταλιστική κρίση στην ουσία της και θέσει το εξής απλό ερώτημα, το οποίο έχει απαντηθεί ιστορικά δεκάδες φορές:

Μπορεί ένα σύστημα που γεννά κρίσεις να τις υπερβεί - και πολύ περισσότερο να τις «καταργήσει» - διά της αναπαραγωγής του;
Μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση μέσω της αναπαραγωγής του συστήματος που γεννά την κρίση και που φορτώνει τα βάρη της στους λαούς;...

*

Μιλώντας κανείς για την ουσία και τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης, δεν μπορεί να μη διαπιστώσει το εξής ολοφάνερο:
Ζούμε σε μια κοινωνία που τα έχει όλα, αλλά η ίδια αυτή κοινωνία που έχει και διαθέτει απ' όλα, δεν τα έχει και δεν τα διαθέτει για όλους.
Στην κοινωνία που έχει απ' όλα, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έχει από ελάχιστα έως τίποτα.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί πραγματικά να διαφωνήσει ότι πιο παρανοϊκό και σπάταλο σύστημα δεν υπήρξε και δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ στην ιστορία;
Εχουμε όλων των ειδών τις μουστάρδες, μόνο που οι άνθρωποι ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες στην Αθήνα για ένα κομμάτι ψωμί. Υπάρχει αναρχία στην κατανομή της εργατικής δύναμης, υπάρχει έλλειψη χεριών σε μια σειρά τομείς, αλλά ταυτόχρονα έχουμε έκρηξη ανεργίας. Υπάρχει υπερπληθώρα μέσων παραγωγής και προϊόντων, αλλά ταυτόχρονα η παραγωγή πέφτει και τα προϊόντα μένουν απούλητα.
Γιατί;
Η απάντηση δεν είναι ούτε η «κρίση χρέους», ούτε οι «διαταραχές στο χρηματοπιστωτικό σύστημα», ούτε οι «φούσκες», ούτε τίποτα από όλα όσα συνιστούν παράγωγα, επιφαινόμενα και μορφές εκδήλωσης της κρίσης.
Η απάντηση στην αιτία της κρίσης κρύβεται σε δυο λέξεις:
«Υπερσυσσώρευση κεφαλαίου».

***

Είναι χαρακτηριστικό:

Το 2007, παραμονές εμφάνισης της κρίσης, σύμφωνα με την Εκθεση του ΟΗΕ για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη,
τα πάγια κεφάλαια των θυγατρικών των πολυεθνικών εταιρειών ισοδυναμούσαν με το 125% της παγκόσμιας οικονομίας!

*

Αν θέλουμε να προσεγγίσουμε σχηματικά και «γεωμετρικά» το μέγεθος της υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου που έχει συντελεστεί, δεν έχουμε παρά να φανταστούμε όλη την υδρόγειο, η οποία πια μοιάζει πολύ μικρή για να «χωρέσει» το μέγεθος των κεφαλαίων που έχουν συσσωρευτεί σε ελάχιστα χέρια.
Επαναλαμβάνουμε:
Η κρίση εκδηλώθηκε τη στιγμή που τα συσσωρευμένα κεφάλαια είχαν υπερχειλίσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ξεπερνούν σε «μάζα» ολόκληρο το μέγεθος της Γης!
Το ανθρώπινο μυαλό δυσκολεύεται, επομένως, ακόμα και να φανταστεί το μέγεθος της υπερσυσσώρευσης για την οποία μιλάμε.
Οταν, λοιπόν, το κεφάλαιο έχει συσσωρευτεί σε τέτοιο βαθμό - χωρίς εδώ να προστίθενται τα πλασματικά κεφάλαια - τότε είναι σαφές ότι δεν υπάρχει κενό σημείο σε αυτόν τον πλανήτη ώστε το κεφάλαιο να «επενδυθεί» και να επιτελέσει την αποστολή του: Μέσω της αγοράς να γυρίσει πίσω στον καπιταλιστή ως κέρδος.
Οταν όμως συμβαίνει αυτό, και μάλιστα μετά από μια 30ετή πορεία πτώσης του ποσοστού κέρδους, τότε πια το κεφάλαιο δεν μπορεί να λειτουργήσει ως κεφάλαιο.
Από τη στιγμή που ο καπιταλισμός εισέλθει σε αυτή τη φάση, από τη στιγμή που αδυνατεί να γυρίσει πίσω στον καπιταλιστή ως κέρδος - αντίθετα κάποιες φορές φέρνει πίσω χασούρα - κι αφού, τελικά, δεν υλοποιείται η υπεραξία, τότε χωρίς αυτήν ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει ως καπιταλισμός.
Και τότε ακριβώς, το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στην προσπάθειά του να αναπαραχθεί, δεν διστάζει να πάρει κανιβαλικά χαρακτηριστικά.
Τι σημαίνει αυτό, αρκεί κανείς να το καταλάβει ρίχνοντας μια και μόνο ματιά, όχι στον Τρίτο Κόσμο, αλλά εδώ, στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία, δηλαδή στον «Πρώτο Κόσμο», της... πολιτισμένης και αναπτυγμένης Ευρώπης.

*

(Συνεχίζεται)...

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ενιαίο μέτωπο ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις

Με τους εργαζόμενους της Εταιρείας Υδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης συζήτησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

 

Την ξεκάθαρη καθολική αντίθεση του ΚΚΕ στην ιδιωτικοποίηση της Εταιρείας Υδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης και στο σύνολο των αποκρατικοποιήσεων που προωθεί η συγκυβέρνηση, εξέφρασε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας χτες το μεσημέρι σε εργαζόμενους της ΕΥΑΘ. Στη συζήτηση που ακολούθησε, εκφράστηκε η αντίθεση των εργαζομένων στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και της ΕΕ και η απόφασή τους να παλέψουν για να μην προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, καθώς όπως είπαν, θα φέρουν μαζικές απολύσεις, συνθήκες δουλεμπορίου για τους εργαζόμενους που θα συνεχίσουν να έχουν δουλειά και πολύ ακριβές και κακής ποιότητας υπηρεσίες στο λαό.
Ως παράδειγμα των όσων θα ζήσουμε με ακόμη μεγαλύτερη ένταση τα επόμενα χρόνια, αν περάσει η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, αναφέρθηκε η πείρα από την πορεία της Επιχείρησης την τελευταία δεκαετία, μετά την ένταξή της στο χρηματιστήριο. Εφερε συρρίκνωση του προσωπικού (από 700 εργαζόμενους, σε 270 σήμερα) και παράδοση των υπηρεσιών σε ιδιώτες εργολάβους.
Εφερε κατακόρυφες αυξήσεις στα τιμολόγια του νερού. Καταγγέλθηκε ότι την ίδια ώρα που οι βιομηχανίες αφήνουν απλήρωτο για μήνες και χρόνια το νερό, χωρίς καμία επίπτωση, η ΕΥΑΘ στέλνει τα ιδιωτικά συνεργεία να αφαιρούν το ρολόι από εργατικές λαϊκές οικογένειες και άνεργους που αδυνατούν να πληρώσουν, ακόμη και αυτές τις ημέρες του καύσωνα.

Μάλιστα, ορισμένοι εργαζόμενοι τόνισαν ότι πρέπει άμεσα να αναπτυχθεί και να ενισχυθεί και με τη δική τους συμμετοχή, αγώνας με αίτημα τη μείωση των τιμολογίων του νερού, καμία διακοπή υδροδότησης σε καμία εργατική λαϊκή οικογένεια και να οργανωθεί η υπεράσπιση όσων βρίσκονται αντιμέτωποι με αυτήν τη βάρβαρη πολιτική.

Μιλώντας στους εργαζόμενους, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:

«Δε θα ερχόμουν εδώ μόνο και μόνο να επιβεβαιώσω ότι είμαστε 100% αντίθετοι με την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, γιατί το έχουμε πει πάρα πολλές φορές και κεντρικά και η τοπική μας Οργάνωση και οι βουλευτές.
Κυρίως ήρθα για να μεταδώσουμε την πείρα μας, πώς, δηλαδή, πρέπει να παλευτεί αυτό το ζήτημα, με ποια επιχειρήματα, γιατί εδώ υπάρχουν πάρα πολλές παγίδες. Και επομένως, σημασία έχει να μεταδοθεί και μια πείρα που έχουμε σαν Κόμμα γύρω από αυτά τα ζητήματα.
Γιατί έχουν τον τρόπο τους να αλλοιώνεται η ιστορία και να χρησιμοποιούν επιχειρήματα που δυσκολεύουν να υπάρχει ενιαίο μέτωπο πάλης κατά των αποκρατικοποιήσεων.
Καταρχήν, η ιστορία της αποκρατικοποίησης ξεκίνησε με το ψεύτικο επιχείρημα
ότι οι κρατικές επιχειρήσεις ή και οι δημοτικές - γιατί στο κάτω κάτω και η Τοπική Διοίκηση μέρος του κράτους είναι - ζημιώνουν το λαό, τις πληρώνει ο λαός και άρα πρέπει να την πάρει ένας ιδιώτης για να μην πληρώνει ο λαός.
Αυτό είναι ψέμα.
Ο λαός πληρώνει για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Πρώτα πρώτα, όλες οι κρατικές ήταν πρώην ιδιωτικές.
Τις αγόρασαν ζημιογόνες, έγιναν μη ζημιογόνες οι περισσότερες και τώρα που δεν είναι ζημιογόνες τις πουλάνε.
Ενας ιδιώτης δεν θα πάρει μια επιχείρηση για να ζημιώσει, θα την πάρει για να κερδίσει.
Κυρίως, λοιπόν, έφερναν αυτό το επιχείρημα, ότι οι ιδιώτες οργανώνουν καλύτερα τη δουλειά και δεν έχει το κράτος ζημιά. Είναι ψέματα.
Αν το κράτος κάνει κακή διαχείριση κ.λπ. αυτό είναι άλλο πράγμα.
Τώρα το βιολί άλλαξε.
Δεν ξέρω αν παρακολουθήσατε τον μέχρι τώρα πρόεδρο της επιτροπής ιδιωτικοποιήσεων, τον κ. Κουκιάδη, ο οποίος λέει ότι πρέπει να αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία, αλλιώς δε θα μπορούν να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.
Εφυγε όλο το ζήτημα του εκσυγχρονισμού, της καλύτερης διοίκησης, του καλύτερου μάνατζμεντ, όπως έλεγαν.
Και τώρα λένε ότι πρέπει να πουλήσουμε για να μπορούν να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις και τα φάρμακα.
Τώρα τι έχει γίνει;
Με τη δανειακή σύμβαση, που υπογράφτηκε και με το "κούρεμα" που έγινε, οι αποκρατικοποιήσεις συνδέθηκαν με τις πληρωμές των δανείων στους πιστωτές.
Και επιπλέον, αποδεσμεύθηκε η πώληση και από το ύψος της προσφοράς.
Προσέξτε το αυτό.
Στην πρώτη λίστα που είχε δημοσιοποιηθεί, στο πρώτο πακέτο συμφωνίας, στο πρώτο μνημόνιο, υπήρχε λίστα - ήταν η ΕΥΑΘ μέσα.
Στο δεύτερο πακέτο, δεν υπάρχει λίστα.
Υπονοείται ότι είναι όλοι οι πρώτοι και ό,τι άλλο μπει.
Και στην ουσία με τη δεύτερη δανειακή σύμβαση δεν εξαρτάται η πώληση από την προσφορά.
Δηλαδή, πουλιόνται με οποιαδήποτε προσφορά.
Βέβαια, εδώ να σας ξεκαθαρίσω ότι εμείς δε συνδέουμε το "όχι" με το τίμημα.
Εμείς, ό,τι τίμημα και να έχει η πώληση, είμαστε αντίθετοι, διότι δεν υπάρχει τίμημα που αξίζει να πουλήσεις το νερό, τη ζάχαρη, το λιγνίτη, τα υδροηλεκτρικά κ.λπ.
Δεν μπορείς να πουλήσεις δηλαδή αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας.
Δεν υπάρχει τίμημα.
Ακόμα και αν έχεις ένα υψηλό τίμημα προσωρινά, το χάνεις γιατί καταστρέφεις αναπτυξιακές δυνατότητες.
Πολύ περισσότερο που σας λέω ότι τώρα απελευθερώνεται από την προσφορά.
Γιατί, κοιτάξτε να δείτε, από τη στιγμή που έχει γίνει υποτίμηση, στην Ελλάδα έχει γίνει μια χρεοκοπία και πιθανό να γίνει και άλλη, δεν υπάρχει αξία αντικειμενική.
Είναι ό,τι είναι στην τρέχουσα αξία.
Η πώληση έτσι κι αλλιώς θα συντομευθεί και με βάση και τη δανειακή σύμβαση.
Δεν ισχύει αυτό που έλεγαν αρχικά, ότι το εισόδημα που θα έχω από την πώληση θα το πάω για άλλους αναπτυξιακούς σκοπούς.
Ψέματα έλεγαν και τότε, αλλά τώρα έχουν αποδεσμευτεί και τυπικά. Προτάσσεται η πληρωμή τόκων, τοκοχρεολυσίων, δανείων.
Εχει μια σημασία να ξέρετε αυτήν την εξέλιξη.
Και όταν λέει ο Κουκιάδης ότι πουλάνε για να έχουν να πληρώσουν τις συντάξεις, λέει το εξής πράγμα:
Αν δεν πληρώσουμε τα δάνεια, τότε δε θα έχουμε λεφτά για Ταμεία, δεν θα έχουμε λεφτά για μισθούς και συντάξεις.
Ενώ τα περισσότερα από τα δάνεια, το μεγαλύτερο μέρος, πάνε για τα χρέη.
Αρα πουλάνε για τα χρέη.

Εμπεριστατωμένη αντιπαράθεση

Στις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή, μίλησαν για αξιοποίηση όχι για πώληση.
Αυτό τι σημαίνει;
Θα υπάρχουν ιδιώτες που θα αγοράσουν 100% κάτι και την ιδιοκτησία,
αλλά πάρα πολλούς δεν τους συμφέρει να αγοράσουν π.χ. την υποδομή του ΟΣΕ, η οποία δεν έχει εκσυγχρονιστεί παρότι έχει γίνει πολλές φορές λόγος για εκσυγχρονισμό.
Τους συμφέρει να πάρουν το μεταφορικό έργο.
Εδώ, στην περίπτωση της ΕΥΑΘ, μπορεί να τους συμφέρει να πάρουν τη διανομή του νερού.
Αυτό σημαίνει ότι θα πάρουν τη χρήση των εγκαταστάσεων και μπορεί να είναι για 20 - 30 χρόνια.
Εάν δουν ότι δεν τους συμφέρει, θα φύγουν.
Εάν δουν ότι τους συμφέρει, μπορεί να κάτσουν 30 χρόνια και αφού ας πούμε οι υποδομές θέλουν καινούργιο εκσυγχρονισμό, θα πουν αποσυρόμαστε και θα αναλάβει πάλι το κράτος, δηλαδή οι εργαζόμενοι, να κάνουν τις υποδομές και μετά ξανά πουλάνε.
Με αυτήν την έννοια, αυτό που βλέπουμε τώρα και στη Γερμανία και στη Γαλλία και σε άλλες χώρες, όπου οι ιδιωτικοποιήσεις τομέων έγιναν από τη δεκαετία του '70, του '80, τώρα φεύγουν οι ιδιώτες.
Αφού έβγαλαν τα κέρδη, όταν έρχεται η ώρα να κάνουν τις υποδομές φεύγουν και τα ξαναπαίρνει το κράτος.
Και αυτό θα γίνει και στην Ελλάδα μετά από 20 χρόνια.
Θα ξαναπαίρνουν πίσω τις επιχειρήσεις να τις εκσυγχρονίσουν στις πλάτες του λαού και θα τις ξαναπουλάνε.
Το ίδιο έχει γίνει και με τις τράπεζες.
Παίρνει τράπεζες το κράτος, τις "εξυγιαίνει", δηλαδή τις απαλλάσσει από βάρη, τα πληρώνει ο λαός και μετά τις ξαναπουλάει στους ιδιώτες καθαρές.
Εμείς λέμε "όχι".
Και αυτό το "όχι" πρέπει να είναι εμπεριστατωμένο και μπορεί να είναι.
Δεν λέμε ένα "όχι" και τέλειωσε.
Αλλά από εκεί και πέρα χρειάζεται να συνταχθεί και ο φάκελος επιχειρημάτων για την κάθε επιχείρηση.
Ενα άλλο που είπε η κυβέρνηση στις προγραμματικές, είναι το εξής: Οτι επειδή πρόκειται για το νερό, θα κάνουμε ένα φορέα.
Στην πραγματικότητα θα κάνουν τη λεγόμενη "ανεξάρτητη αρχή", όπως έχουν κάνει στην ενέργεια και στις τηλεπικοινωνίες, η οποία θα παρεμβαίνει επειδή θα υπάρχουν ανταγωνιστές.
Στο νερό θα μπουν και άλλοι στην Ελλάδα.
Αυτή η αρχή θα ρυθμίζει τις σχέσεις των ανταγωνιστών, όπως η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας ρύθμιζε τις σχέσεις της ΔΕΗ με τις ιδιωτικές εταιρείες Ενέργειας.
Θα κάνει, λοιπόν, μια ρυθμιστική αρχή, που θα ρυθμίζει τη σχέση της ΕΥΑΘ, αυτό που λέμε της υποδομής που είναι στο δημόσιο ή στο Δήμο, με τον ιδιώτη.
Θα είναι μια ρυθμιστική αρχή, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Στη ΔΕΗ, ανέβηκαν οι τιμές, παρενέβη η ΡΑΕ;
Ούτε παρεμβαίνει η Ρυθμιστική Αρχή στις ιδιωτικοποιήσεις. Παρεμβαίνει στα θέματα των κανόνων ανταγωνισμού, ανάμεσα στους ιδιώτες.
Και αυτή θα είναι μια ανεξάρτητη αρχή, η οποία ελέγχεται από το κράτος και τους ιδιώτες, αλλά δεν ελέγχεται ούτε από φορείς, ούτε από κοινοβούλιο, ούτε τίποτα.
Υποτίθεται ότι οι ανεξάρτητες αρχές είναι αρχές που έχουν κύρος και δεν είναι για έλεγχο.
Εχει σημασία και εμείς θα βοηθήσουμε σε αυτό, να συγκεντρώσουμε όλα τα στοιχεία, γιατί πρέπει να ανατραπούν όλα τα επιχειρήματα.
Εχουμε δει κι εργαζόμενους σε άλλους χώρους που ιδιωτικοποιούνται, αλλά δεν είναι παντού τα επιχειρήματα αδιάσειστα, και μπορούν, με τα νομικά τερτίπια, μπορούν να σας φέρουν σε μια δύσκολη θέση και να διασπάσουν το ενιαίο μέτωπο που πρέπει να υπάρχει για την υπεράσπιση αυτού που λέμε,
"το νερό ανήκει στο λαό"
και θέλουμε και έργα δημόσια.
Και βεβαίως, από εκεί και πέρα, οι εργασιακές σχέσεις ξέρετε πού θα πάνε.
Οι εργολάβοι θα δώσουν και θα πάρουν.
Δηλαδή θα μειωθεί κατά πολύ το μόνιμο προσωπικό. Τελειώνει η μονιμότητα, εδώ πάει να τελειώσει, άμα γίνει το Σύνταγμα, το νέο Σύνταγμα και ό,τι κατοχυρώνεται ως μονιμότητα θα αρθεί.
Εδώ τώρα θα είναι οι εργολάβοι που θα κάνουν τα κουμάντα τους.

Να μάθουμε σε τι έχουν δεσμευτεί

Αυτό περισσότερο ήθελα να σας πω.
Εμείς δεν θα περιοριστούμε στο να πούμε το "όχι".
Πρέπει να είναι πολύ τεκμηριωμένη η απάντηση.
Διότι θα σου φέρουν τη Δανειακή Σύμβαση, θα σου φέρουν αποφάσεις που έχουν περάσει στη Βουλή.
Εμείς για να υποβοηθήσουμε με επιχειρήματα ουσιαστικά αυτόν τον αγώνα και το δικό σας και γενικότερα, ήδη σήμερα στη Βουλή καταθέσαμε σχέδιο νόμου για την κατάργηση των Μνημονίων και των Δανειακών Συμβάσεων.
Και πρέπει να σας πω ότι οι Δανειακές Συμβάσεις δεν έχουν έρθει στη Βουλή. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Ηρθαν τα σχέδια του Μνημονίου 1, το Μνημόνιο 2 και η ανακεφαλαιοποίηση δεν έχει έρθει. Βεβαίως, εμείς τα καταψηφίσαμε γιατί πολιτικά ξέραμε τι ήταν. Δεν ξέρουμε όμως ακριβώς, ξέρουμε ό,τι αναφέρει το μνημόνιο, δεν ξέρουμε ακριβώς τι έχουν δεσμευτεί. Η προηγούμενη και η σημερινή κυβέρνηση.
Και απ' αυτήν την άποψη, το να φέρεις επιμέρους, αποσπασματικά άρθρα να καταργηθούν, δε φτάνει.
Δηλαδή, αυτό που κάνουμε είναι πακέτο, γιατί το ένα προϋποθέτει το άλλο. Δηλαδή, δεν μπορείς να καταργήσεις ένα άρθρο του Μνημονίου, αν δεν δεις αντίστοιχο της Δανειακής Σύμβασης.
Δεν έχουμε την ελπίδα ότι θα υιοθετηθεί, αλλά είναι μια ευκαιρία να γίνει συζήτηση στη Βουλή και να πούνε γιατί το καταψηφίζουν.
Και είναι ευκαιρία, εν πάση περιπτώσει, να ξέρει ο ελληνικός λαός σε τι έχουν δεσμευτεί.
Ούτε εμείς ξέρουμε.
Γιατί αυτό έγινε τον Μάρτη, προκηρύχτηκαν οι εκλογές και τελειώσαμε.
Και δεν ξέρουμε, δηλαδή μπορεί να υπάρχουν κι άλλα πράγματα που δεν τα ξέρουμε.
Και θα έλεγα, να επισκεφτείτε όλα τα κόμματα, να ζητήσετε "όχι" των τοπικών βουλευτών, γιατί οι τοπικοί σας βουλευτές, οι πρώην, όλοι λέγανε "όχι", να πάρετε επίσημες δεσμεύσεις κομμάτων. Επειδή είναι τώρα στη Βουλή μπόλικα κόμματα, εφτά.
Και οι δεσμεύσεις δε θα είναι "θα σας στηρίξουμε", γιατί θα αρχίσουν άρθρο το άρθρο, τροποποίηση την τροποποίηση.
Πρέπει να είναι ουσιαστική υποστήριξη. Ξέρουμε τα τερτίπια. Βλέπετε τι σας λέω τώρα, η Δανειακή Σύμβαση ψηφίστηκε και δεν την ξέρουμε, δεν ήρθε στο κοινοβούλιο.
Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι μπορεί να έρθει η αποκρατικοποίηση της ΕΥΑΘ που να μην ξέρεις τι ακριβώς έχει γίνει, να μην περάσει καθόλου απ' τη Βουλή, καθόλου.
Κι έτσι να μην υπάρχουν κόμματα, να βγουν και να πουν "όχι" στα κανάλια, να μην περάσει κι απ' τη Βουλή, απ' τη στιγμή που είναι μέσα στο Μνημόνιο.
Γιατί ακόμα το φάκελο Νιάρχου των Ναυπηγείων, όταν αγοράστηκαν τα Ναυπηγεία, ακόμα περιμένουμε να δούμε ποια ήταν η συμφωνία το '80 με τα Ναυπηγεία.
Σάματι ξέρουμε πώς έγιναν οι πωλήσεις;
Δεν έρχονται αυτά, γιατί απ' τη στιγμή που έχει αποφασιστεί η ιδιωτικοποίηση, είναι θέμα του ιδιώτη.
Αυτά, λοιπόν, πρέπει να είναι καθαρά, κι απ' την πλευρά μας μπορούμε να βοηθήσουμε, να μαζέψουμε και περισσότερα στοιχεία και πρέπει να πάρουν θέση τα κόμματα.

Εντυπωσιοθηρία σε βάρος του λαού

Και, τέλος, κοιτάξτε να δείτε:
Εχει ακουστεί, από δύο κόμματα στη Βουλή και απ' τον ΣΥΡΙΖΑ και απ' τους "Ανεξάρτητους Ελληνες", ότι εν πάση περιπτώσει ό,τι ιδιωτικοποιηθεί θα το παραπέμψω στη Δικαιοσύνη.
Κοιτάξτε να δείτε τώρα. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Ετσι έγινε και με την ΑΓΕΤ. Κι εκεί γίνεται για το τίμημα, για το ποσό.
Αυτά δεν ανατρέπουν καταστάσεις.
Γιατί αν έρθει στη Βουλή, πρέπει να αποδείξεις ότι το τίμημα ήταν χαμηλό, σε συνθήκες κρίσης που καθορίζουν οι αγορές, άντε να βρεις άκρη.
Εδώ η ΑΓΕΤ πουλήθηκε το '92 που δεν είχε κρίση. Δεν βρίσκεις. Θα σου πει αυτή ήταν η τιμή αγοράς. Θα έχει πουληθεί όμως και αυτά δε λύνονται με δικαστήρια.
Οπως οι Εξεταστικές Επιτροπές.
Πόσες κάναμε και ένας πήγε.
Και πήγε ο Τσοχατζόπουλος χωρίς να είναι βουλευτής, όταν είχε πάει στη σύνταξη.
Και μάλλον βγήκε απ' τα μέσα, μεταξύ τους βγήκαν τα στοιχεία, καταλάβατε;
Δεν πρόκειται να βρεις, με αποφάσεις και με πολιτεία δεν βρίσκεις άκρη. Αυτό δηλαδή, γιατί μπορεί να είναι και το κερασάκι στην τούρτα.
Εγώ αυτά ήθελα να σας πω, περισσότερο ότι δεν φτάνει το "όχι", γιατί έχουν νόμους, έχουν αυτά.
Και οπωσδήποτε, πανελλαδικό θέμα είναι, δεν μπορεί να πάει έτσι το νερό.
Εκμεταλλεύεται για τριάντα χρόνια το νερό και σου πουλάει ό,τι θέλει και δεν μπορείς να ελέγξεις ούτε την ποιότητα ούτε τίποτα. Εδώ που τα λέμε, όταν το έχουν οι ιδιώτες και όταν είναι μια ξένη εταιρεία, μπορεί να παίρνει το νερό και να το εξάγει.
Ξέρω εγώ τι θα κάνει; Δεν μπορεί να πάρει το νερό, τις πηγές δεν μπορεί να τις πάρει. Εργοστάσια βέβαια μπορεί να κλείσει, τη ζάχαρη μπορεί να την κλείσει».

Δεν μπορούν να πληρώσουν φόρους

Ρημαδιό, συνθήκες απόγνωσης σε κάθε λαϊκό σπίτι αφήνει πίσω της η αδυσώπητη επίθεση του κεφαλαίου. Τα λαϊκά στρώματα στο σύνολό τους, το κάθε ξεχωριστό νοικοκυριό, έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν τη νέα φορο-καταιγίδα, το μπαράζ από τους ασήκωτους φόρους και τα κάθε είδους χαράτσια που κλιμακώνει η «νέα» συγκυβέρνηση. Τις μέρες αυτές αποστέλλουν μαζικά τα χαρατσόχαρτα της Εφορίας, τα «πολυεκκαθαριστικά», που αφορούν στον απογειωμένο φόρο πάνω σε διαλυμένους μισθούς και συντάξεις, σε εισοδήματα αυτοαπασχολούμενων, που στο μεταξύ μπορεί να έχουν βάλει και οριστικό λουκέτο, μαζί με τα χαράτσια της λεγόμενης αλληλεγγύης και του επιτηδεύματος. Τα 2 στα 3 νοικοκυριά, το 67,5%, παραλαμβάνουν χρεωστικά εκκαθαριστικά σημειώματα, από 2 στα 10 που είχε διαμορφωθεί η αναλογία στις περσινές δηλώσεις. Από τα 5,7 εκατ. δηλώσεις που θα υποβληθούν φέτος χρεωστικό εκκαθαριστικό αναμένεται να παραλάβουν περίπου 4 εκατομμύρια νοικοκυριά. Καθένας από τους παραλήπτες των πρώτων εκκαθαριστικών σημειωμάτων πληρώνει κατά μέσο όρο πρόσθετο φόρο από 1.550 ευρώ. Ο καθαρός φόρος που η συγκυβέρνηση ελπίζει να μπάσει στο κρατικό ταμείο, και μόνον από το 32% των δηλώσεων που ήδη εκκαθαρίστηκαν, φτάνει στα 1,93 δισ. ευρώ, έχοντας ήδη ξεπεράσει τα 1,1 δισ. ευρώ που βεβαιώθηκαν πέρσι στο σύνολο της εκκαθάρισης.

Τα λησταρχεία του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου έρχονται να φορολογήσουν την απόλυτη και τη σχετική φτώχεια. Με το κόλπο των «τεκμηρίων διαβίωσης» βάζουν χέρι ακόμη και στις τσέπες ανέργων, χαμηλοσυνταξιούχων, οικονομικά ανήμπορων νοικοκυριών, σε εισοδήματα πολύ χαμηλότερα ακόμη και από το ρημαγμένο επίσημο αφορολόγητο. Η καταλήστευση αυτή αποτελεί την αδιάλειπτη συνέχεια μνημονίων, εφαρμοστικών και άλλων νόμων που ψήφισαν οι ταγοί της εξουσίας του κεφαλαίου στην αμέσως προηγούμενη περίοδο. Τα βάσανα του λαού δε σταματάνε εδώ. Μέσα στις επόμενες βδομάδες ξεκινούν και οι νέες μαζικές αποστολές, με τα χαράτσια πάνω στη λαϊκή κατοικία, αυτά δηλαδή που μέχρι τώρα άρπαζαν μέσα από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Οι δυσκολίες των νοικοκυριών θα οξυνθούν παραπέρα, καθώς οι δόσεις γι' αυτά θα τρέχουν ταυτόχρονα με αυτές που προκύπτουν από τα πολυεκκαθαριστικά. Και ακόμη από το Φθινόπωρο φέτος θα μπουν οι νέοι σαρωτικοί ειδικοί φόροι κατανάλωσης πάνω στο πετρέλαιο θέρμανσης. Οι τιμές στη λιανική αναμένεται να εκτιναχτούν στα 1,3 - 1,4 ευρώ το λίτρο από 1 ευρώ κατά το χειμώνα που πέρασε. Δηλαδή, στα 1.000 λίτρα η πρόσθετη κλοπή εισοδήματος από τα λαϊκά νοικοκυριά θα φτάσει στα 300 με 400 ευρώ!

Η καπιταλιστική κρίση οξύνεται παραπέρα, η κατρακύλα του παραγόμενου ΑΕΠ για φέτος, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις, αναμένεται να φτάσει στο 7% και θα εντείνει τη βαρβαρότητα των κεφαλαιοκρατών. Τις μέρες αυτές, η συγκυβέρνηση από κοινού με την τρόικα, «αμπαλάρουν» και τα επόμενα αντιλαϊκά πακέτα, με ποσά ύψους 11,5 δισ. ευρώ που σχεδιάζουν να κλιμακώσουν στα επόμενα χρόνια.

Να τους κόψουμε το βήχα!

Με μετερίζι τις λαϊκές γειτονιές, τους τόπους δουλειάς, οι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, έχουν να δώσουν τη δική τους απάντηση, να αναχαιτίσουν τη βαρβαρότητα του κεφαλαίου.

Το «δεν μπορούμε να πληρώσουμε αβάσταχτους φόρους» να γίνει μέτωπο πάλης, δεμένο με την ανάγκη ικανοποίησης όλων των αναγκών τους, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική μέχρι την ανατροπή της.

Ανδρέας ΣΑΚΑΡΕΛΟΣ

Μονόδρομος η κρίση, μονόδρομος και η διέξοδος

Μέχρι πρόσφατα,
μας έλεγαν ότι δεν είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε Ευρωπαίοι, ότι χαλάμε περισσότερα απ' όσα παράγουμε.
Και υπήρχαν εργάτες που ένιωσαν ένοχοι γιατί είχαν παλέψει για ένα καλύτερο μεροκάματο και πείστηκαν ότι φταίνε που χρεώθηκε η χώρα.
Χτες,
βγήκαν παράλληλα και ο Ραχόι και ο Μόντι να καταγγείλουν τους Ισπανούς και Ιταλούς εργαζόμενους ότι τόσα χρόνια ζούσαν έτσι που να κλέβουν το μέλλον των παιδιών τους.
Τώρα, λοιπόν, ξέρουμε ότι δεν ήμασταν μόνο εμείς οι αχαΐρευτοι.
Αυτό που δε λέει κανείς τους είναι ότι δε φταίνε σε τίποτα οι εργάτες.
Οτι αυτό που φταίει είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Κι αυτό δε θα γίνει κοινή συνείδηση ανάμεσα στους εργάτες όσο εμπιστεύονται κάτι τύπους που πλασάρουν σαν αριστερή πολιτική τις εναλλακτικές του καπιταλισμού.

Οι Γάλλοι εργάτες, πάντως, παρά τις κάθε είδους αυταπάτες που έχουν,
όταν η «Πεζό» ανακοίνωσε χτες ότι δεν βγαίνει γι' αυτό κλείνει, απάντησαν ότι οι καπιταλιστές έχουν φράγκα,
αλλά τα πάνε στην Κίνα για πιο κερδοφόρες επενδύσεις.

Επειδή δεν είναι δυνατόν να ακούγονται τέτοια πράγματα για τη συμπαθή τάξη των καπιταλιστών, να στείλουμε πάραυτα στη Γαλλία τους Ευαγγελάτους της ελληνικής δημοσιογραφίας να τους εξηγήσουν τι σημαίνει δίκιο του καπιταλιστή.

                                             ***

Πάμε γι' άλλα:
Πόσοι είναι γύρω μας που τους περισσεύουν 1.400 ευρώ το μήνα να τα πληρώσουν σαν έκτακτο φόρο;
Οχι πολλοί.
Το αντίθετο πιστεύει η κυβέρνηση, η οποία μάλιστα έχει το θράσος να δηλώνει ότι παίρνει μέτρα για τη διευκόλυνση των φορολογουμένων.
Ετσι, έδωσε νέα παράταση στην κατάθεση των φορολογικών δηλώσεων.
Κι άλλες τόσες να δώσουν το αδιέξοδο είναι ήδη πλήρες.
Οσο για το 10μηνο που προβάλλεται σαν διευκόλυνση δώρο άδωρο είναι.
Η ιστορία παραπέμπει στις ρυθμίσεις δανείων από τις τράπεζες.
Οπου άνθρωποι για μικρά χρέη βρέθηκαν να χρωστάνε υπέρογκα ποσά μέσα από τις περίφημες επιμηκύνσεις.

                                           ***

11,5 δισ. αυτή είναι η είδηση.
Τόσα θα αρπάξουν από το λαϊκό εισόδημα με τα μέτρα που αύριο - μεθαύριο ανακοινώνουν.
Οπως κι αν το βαπτίσουν το κρέας, σάπιο είναι.
Λένε ότι δεν θα κόψουν μισθούς.
Μα, ακριβώς μισθούς θα κόψουν. Οταν κόβεις κοινωνικά επιδόματα μισθούς κόβεις. Οταν βάζεις τρελούς φόρους μισθούς κόβεις.
Το νέο στοιχείο είναι ότι αφού δεν μπορούν να κόψουν άλλο από τους κατώτερους μισθούς, βάζουν πια χοντρό χέρι στο μέσο μισθό.
Το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων θα πληρώσει τη ζημιά. Και θα πάει άκλαφτο, καθώς η θέση του είναι υπονομευμένη και πολιτικά και συνδικαλιστικά.
Πολιτικά εμπιστεύτηκε, για μια ακόμα φορά, κάποιον από τους διαχειριστές που του έταξε ότι δεν θα είναι το δικό του κεφάλι που θα πέσει.
Συνδικαλιστικά συνεχίζει να κρατά στις καρέκλες τους όλους εκείνους που στέκονται στο πλευρό της εκάστοτε κυβέρνησης.

                                           ***

Οι χτεσινές αναλύσεις λένε ότι το δεύτερο τρίμηνο του 2012 θα σημαδευτεί από μια ακόμα μεγαλύτερη βουτιά στην καπιταλιστική οικονομία, γεγονός που έχει φέρει σε απόγνωση τις περίφημες αγορές, οι οποίες δεν ξέρουν πού να επενδύσουν για να έχουν κέρδη.

Και τι κάνει ο καπιταλιστής όταν δε βλέπει κέρδος μπροστά του; Γίνεται θερίο ανήμερο.
Οι ειδήσεις από τη Γαλλία το βεβαιώνουν.
Βεβαιώνουν, όμως, και κάτι ακόμα: Πως και το θεό τον ίδιο να βάλεις κυβερνήτη όταν η καπιταλιστική οικονομία βουλιάζει το πικρό ποτήρι είναι το μόνο που προσφέρεται.
Εκτός κι αν η εργατική τάξη βάλει πλώρη για άλλο δρόμο χωρίς τα καπιταλιστικά κέρδη.
Μπροστά σε μια τέτοια πιθανότητα ενώνονται θεοί και διαβόλοι να την αποτρέψουν.
Να αποτρέψουν τον εργάτη απ' το να κάνει σκέψεις ότι υπάρχει άλλος δρόμος.
Το πρόβλημα για τους καπιταλιστές και την προπαγάνδα τους είναι ότι όλες οι συνταγές τους είναι ήδη δοκιμασμένες και οδηγούν σε μεγαλύτερη εξαθλίωση.

Πάλι απ' τη Γαλλία το παράδειγμα:
Την ώρα που κλείνουν τα εργοστάσια, γιατί οι εταιρείες ψάχνουν αλλού κέρδη, η λύση που προσφέρεται στους ανέργους είναι σε προγράμματα μετεκπαίδευσης.
Αλλά με μετεκπαίδευση δεν γεμίζει το στομάχι όταν δεν υπάρχουν δουλειές.

                                          ***

Διά ταύτα:
Απ' όπου κι αν την πιάσεις την καπιταλιστική οικονομία σου λέει «σάπισα».
Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξεμπερδεύεις μ' αυτήν.

Αυτό θέλουν να αποτρέψουν όσοι βλέποντας εργάτη να διαδηλώνει θυμούνται τη νομιμότητα και το δικαίωμα του καπιταλιστή να κρατά το βούρδουλα.
Δικαίωμα, που δεν αναγνωρίζουν στον Μάνεση οι χαλυβουργοί, γι' αυτό και δέχτηκαν χτες ποταμούς συκοφαντίας ότι αυτοί δήθεν κλείνουν το εργοστάσιο.
Την απάντηση τη δίνουν και πάλι οι χτεσινές εξελίξεις σε Ισπανία - Ιταλία και Γαλλία.
Οπου τα εργοστάσια κλείνουν όχι γιατί απεργούν οι εργάτες, αλλά γιατί οι καπιταλιστές δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με την κρίση του δικού τους συστήματος.
Δύσκολος ο δρόμος της αντικαπιταλιστικής πάλης, αλλά είναι μονόδρομος...

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

                                                                            από το Ριζοσπάστη

Κόντρα στις ιδιωτικοποιήσεις

Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μέρος της πολιτικής που εφαρμόζεται ραγδαία αμέσως μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, στοχεύουν στην ενίσχυση της δράσης του κεφαλαίου. Τώρα στην κρίση υπάρχουν αδιάθετα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που αγοράζοντας «τζάμπα» κρατικές επιχειρήσεις και με δεδομένα τα τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα μπορούν εύκολα και γρήγορα να βγάλουν τεράστια κέρδη.
Ταυτόχρονα η κυβέρνηση πουλάει όσο όσο, για να μαζέψει χρήματα, να μπορέσει να πληρώνει δάνεια και τοκοχρεολύσια.
Είναι δέσμευση του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης και επομένως η αντίσταση πρέπει να είναι και για το νερό (ΕΥΑΘ - ΕΥΔΑΠ ΚΛΠ)
και για το σύνολο των αποκρατικοποιήσεων που περιλαμβάνουν ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, Κρατικά Λαχεία, ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, τις τρεις θυγατρικές της Αγροτικής Τράπεζας (ΣΕΚΑΠ, «Βιομηχανία Ζάχαρης», «Δωδώνη»), λιμάνια, αεροδρόμια, άλλες υποδομές... Επομένως πρέπει να αναπτυχθεί ένα κίνημα πολύ πιο ισχυρό από τους αγώνες που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια και πολύ πιο πολιτικά στοχοπροσηλωμένο κατά της ΕΕ και των επιχειρηματικών ομίλων - που θέλουν κυριολεκτικά να γδάρουν τους λαούς -, κατά της κυβέρνησης και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Ενα κάλπικο επιχείρημα

Ενα επιχείρημα των αστικών επιτελείων για τις ιδιωτικοποιήσεις είναι και το εξής:
«Τι ενδιαφέρει το λαό αν αυτός που παράγει είναι το Δημόσιο ή ο ιδιώτης»;
Είναι πράγματι μια επιθετική προπαγάνδα υποστήριξης της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, που πατάει στην αντίληψη ότι τα πάντα στον καπιταλισμό είναι θέμα αγοράς.
Η εμπορευματική παραγωγή πράγματι είναι παραγωγή όχι για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, αλλά παραγωγή για το κέρδος.
Γι' αυτό και υπάρχει αναρχία στην παραγωγή, οικονομικές κρίσεις. Ταυτόχρονα στις λαϊκές συνειδήσεις έχει εδραιωθεί η αντίληψη ότι δουλεύουν, πληρώνονται μισθό για να αγοράζουν εμπορεύματα και υπηρεσίες.
Ετσι η αστική προπαγάνδα βάζει χυδαία το ζήτημα:
Τι νοιάζει τον εργαζόμενο αν παράγει το κράτος ή ο ιδιώτης;
Εδώ όμως συγκαλύπτεται η πραγματική ουσία, η παραγωγή για το κέρδος και όχι για τις λαϊκές ανάγκες και ότι αιτία γι' αυτό είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Ταυτόχρονα η αστική προπαγάνδα εστιάζει σε μια μόνο πλευρά ενός ζητήματος, «παραγωγή», συγκαλύπτοντας αρνητικές πλευρές για τους εργαζόμενους, το λαό, από τις ιδιωτικοποιήσεις.
Ας το δούμε με παραδείγματα.

Ενα επιχείρημα στήριξης των αντιλαϊκών μέτρων προκειμένου να μπορεί να δανείζεται η Ελλάδα, είναι και το εξής:
Αν δεν μπορεί να δανείζεται πώς θα κάνει εισαγωγές που είναι αναγκαίες, όπως π.χ. ζάχαρης;
Τώρα τελευταία επίσης επανέφεραν το θέμα ότι η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα!
Μέγα ψέμα.
Η Ελλάδα μπορεί να παράγει σχεδόν τα πάντα.
Την ίδια ώρα ιδιωτικοποιούν το τελευταίο εργοστάσιο ζάχαρης, που το αγοράζει μια κρατική πολωνική εταιρεία!
Που αγοράζει και την ποσόστωση της Ελλάδας στην παραγωγή ζάχαρης.
Η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να παράγει ζάχαρη.
Αλλά εκτός από την εξάρτηση στο συγκεκριμένο προϊόν, καταστρέφεται και ό,τι έχει απομείνει από την παραγωγή τεύτλων, δηλαδή ένα μέρος αγροτικής παραγωγής.
Αρα καταστρέφονται μικρομεσαίοι αγρότες. Η καταστροφή από την ιδιωτικοποίηση είναι μεγάλη.
Το ίδιο ισχύει, για παράδειγμα, και με τον ΟΣΕ.
Ενα μέσο που μπορεί αν αναπτυχθεί, να αντικαταστήσει μεγάλο μέρος οδικών και αεροπορικών μεταφορών, που σημαίνει όφελος για την οικονομία, το περιβάλλον...
Βεβαίως, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων απορρέει από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, προκειμένου να ενισχύονται οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι, η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και σε επίπεδο ΕΕ.
Για παράδειγμα υπάρχει η πολιτική της ΕΕ για τον ευρωπαϊκό σιδηρόδρομο, τους ευρωπαϊκούς ουρανούς, που ανοίγουν το δρόμο για επενδύσεις των μεγάλων διεθνικών μονοπωλίων των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών σ' αυτούς τους τομείς.
Αλλά οι μεταφορές γίνονται πανάκριβες για τα λαϊκά στρώματα...

Η Ελλάδα μπορεί να παράγει.
Μπορεί να αναπτύξει βιομηχανία και αγροτική οικονομία ώστε να καλύπτει κάποιες ανάγκες που σήμερα καλύπτονται από εισαγωγές. Η Ελλάδα έχει αναξιοποίητο ορυκτό πλούτο - απαραίτητη προϋπόθεση για ανάπτυξη της βιομηχανίας.
Εχει βωξίτη, νικέλιο, ψευδάργυρο, χρυσό, λευκόλιθο, μάρμαρο (που λόγω της ποιότητάς του κατέχει εξέχουσα θέση στη διεθνή αγορά), λιγνίτη για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
Εχει τεράστιο υδάτινο δυναμικό για την παραγωγή επίσης ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, υψηλό αιολικό δυναμικό και πηγές γεωθερμίας, ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου.
Εχει ήδη αναπτυγμένη βιομηχανία χάλυβα, σιδήρου, χαλκού, αμυντική βιομηχανία, βιομηχανία πλαστικών, παραγωγή τσιμέντου και άλλων οικοδομικών υλικών και μηχανοποιημένο κλάδο κατασκευών.
Εχει επίσης δάση για ξυλεία και προϊόντα ξύλου. Διαθέτει δυνατότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών.
Επίσης η Ελλάδα είχε, άρα μπορεί να αναπτύξει αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή που να καλύπτει όλες τις διατροφικές της ανάγκες και να κάνει εξαγωγές, αντί να εισάγει. Εχει σημαντική παραγωγή σιταριού, καλαμποκιού, άλλων δημητριακών, πατάτας φασολιών, διαθέτει υψηλής ποιότητας λάδι, οπωροκηπευτικά, κρασί, ροδάκινα εσπεριδοειδή, σταφίδα, έχει κτηνοτροφία.
Η αγροτική παραγωγή μπορεί να στηρίξει τη βιομηχανία τροφίμων. Εχουμε πολλής καλής ποιότητας βαμβάκι επομένως δυνατότητα ανάπτυξης κλωστοϋφαντουργίας, ένδυσης, υπόδησης.
Σε πολλούς κλάδους από τους παραπάνω υπάρχει ήδη εμπειρία από προηγούμενες δεκαετίες, πριν ακόμη την ένταξη στην ΕΟΚ (τη σημερινή ΕΕ) και την εγκατάλειψη πλουτοπαραγωγικών πηγών, αφού κριτήριο της ανάπτυξης είναι το κέρδος.
Σήμερα, για παράδειγμα, η βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας και ιματισμού φθίνει στην Ελλάδα, λόγω ανταγωνισμού με Κίνα, Ινδία κλπ., που έχουν τέτοια παραγωγή αλλά με μεροκάματα εξαθλίωσης. Αρα κάνει εισαγωγές.
Το ίδιο ισχύει και για τα εργοστάσια μετάλλου που τώρα συρρικνώνονται και κλείνουν, ενώ στο μέταλλο υπάρχουν πολλές εφαρμογές για πολλά προϊόντα.
Στην Ελλάδα υπήρχε μέχρι τη 10ετία του '80 αναπτυγμένη αμαξοβιομηχανία, αλλά και κατασκευή πετρελαιοκινητήρων, (Μαλκότση) στο Βόλο, όπως και συναρμολόγησης αυτοκινήτων.
Δε συνέφερε τους καπιταλιστές και τις έκλεισαν ή τις μετέφεραν στο εξωτερικό. Το ίδιο ισχύει και με τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, που φυτοζωεί, ενώ οι εφοπλιστές ναυπηγούν και επισκευάζουν στη ΝΑ Ασία κυρίως.
Ας αφήσουν λοιπόν την προπαγάνδα ότι δεν παράγουμε τίποτα.
Το εμπόδιο είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, εξαλείφοντας δηλαδή την παραγωγή για το κέρδος, θα αναπτύσσεται η παραγωγή για τις λαϊκές ανάγκες.

Συνεδρίασε η ΚΕ του ΚΚΕ στις 9 Ιουλίου 2012 με θέμα τα συμπεράσματα από τις εκλογικές αναμετρήσεις και τα άμεσα καθήκοντα του Κόμματος.
Η ΚΕ πήρε υπόψη την συζήτηση που προηγήθηκε στα όργανα και στις ΚΟΒ, σε συσκέψεις οπαδών και φίλων του Κόμματος, τις παρατηρήσεις, υποδείξεις και προτάσεις, καθώς και τα συμπεράσματα από τις συνεδριάσεις των οργάνων και των ΟΒ της ΚΝΕ. Τα συμπεράσματα της ΚΕ θα τεθούν για συζήτηση και έγκριση στις ΚΟΒ του Κόμματος και στις οργανώσεις της ΚΝΕ.
Η συζήτηση στο Κόμμα και την ΚΝΕ, όπως και με φίλους και οπαδούς,
έδειξε ότι παρά τις απώλειες και τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων,
υπάρχει και πείσμα και αποφασιστικότητα στην παρέμβαση στο κίνημα και στις εξελίξεις, στις σύνθετες απαιτήσεις και ανάγκες του λαού που αυξάνονται, στην ισχυροποίηση των οργανώσεων του Κόμματος και της ΚΝΕ.

Η ΚΕ δίνει στη δημοσιότητα τις παρακάτω εκτιμήσεις:

1. Οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις οι οποίες πραγματοποιήθηκαν με απόσταση μεταξύ τους μόλις ενάμιση μήνα (6 Μαΐου και 17 Ιουνίου) έχουν και ενιαία στοιχεία, αλλά και ορισμένες διαφορές που καθόρισαν το κριτήριο ψήφου, στην καθεμία, ανάμεσα στην πρώτη και την δεύτερη. Οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις διεξήχθησαν σε συνθήκες παρατεταμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που έφερε όξυνση του δημοσίου χρέους.

 Η διαχείριση του δημοσίου χρέους είχε ως συνέπεια το Μνημόνιο 1 με στόχο την εσωτερική υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης. Ακολούθησε το Μνημόνιο 2 ως συνοδευτικό της Δανειακής Σύμβασης που επέφερε νέο κούρεμα χρέους και ένα νέο κύμα απαξίωσης της εργατικής δύναμης. Ταυτόχρονα από επίσημες πηγές προβάλλονταν το ενδεχόμενο είτε νέας ελεγχόμενης είτε ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας σε συνθήκες νέας εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης στην ευρωζώνη. Όλα αυτά καθώς και η μεγάλη επιθετικότητα του κεφαλαίου για την ανατροπή του συνόλου των εργασιακών σχέσεων, η διόγκωση της ανεργίας επέδρασαν και στην εκλογική συμπεριφορά. Οι εργατικοί λαϊκοί αγώνες που ξέσπασαν και κλιμακώθηκαν στη διάρκεια της κρίσης καλλιέργησαν κύμα λαϊκής οργής και δυσαρέσκειας σε βάρος τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, αλλά ταυτόχρονα παρέμβαινε το σύστημα με στόχο την κάμψη της λαϊκής αντίστασης, την εκτροπή από ριζοσπαστικούς στόχους, με την προβοκάτσια και τη σύγχυση.

Στις εκλογές του Μαΐου σημειώθηκε πρωτόγνωρη και ταυτόχρονη καθίζηση της εκλογικής δύναμης τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, ενώ ο τρίτος εταίρος – ΛΑΟΣ – της προηγούμενης τρικομματικής κυβέρνησης έμεινε εκτός βουλής.

Το Κόμμα είχε μικρή άνοδο αλλά με εμφανείς διαρροές προς ΣΥΡΙΖΑ στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ταυτόχρονα απέσπασε ψήφους από άλλα κόμματα κυρίως από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων των δύο αστικών κομμάτων διασκορπίστηκαν κυρίως σε ιδεολογικά συγγενείς πολιτικούς χώρους που είχαν κοινό τόπο την καταδίκη του Μνημονίου, το οποίο αναγόρευαν ως αιτία της κρίσης και της όξυνσής της.

Ένα μεγάλο μέρος της δυσαρέσκειας κατά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ καρπώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος θέτει το ζήτημα της αριστερής κυβέρνησης, καθώς και τα νέα κόμματα που σχηματίσθηκαν από αποσκιρτήσεις βουλευτών της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η ΔΗΜΑΡ, ενώ για πρώτη φορά με σημαντικό εκλογικό ποσοστό μπαίνει στην βουλή η φασιστική αντικομμουνιστική ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.

Στην δεύτερη εκλογική αναμέτρηση ενισχύεται η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το ΚΚΕ έχει μεγάλες απώλειες, το 48,3% των ψήφων της 6ης Μαΐου, με κύρια τάση διαρροών περίπου 55% προς το ΣΥΡΙΖΑ και 38% προς την αποχή, σύμφωνα, με τις διάφορες μετρήσεις. Όλα τα άλλα κόμματα είχαν επίσης απώλειες πλην ΝΔ και ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.

Στην δεύτερη εκλογική αναμέτρηση βασικό κριτήριο ψήφου γίνεται η αναγκαιότητα σχηματισμού κυβέρνησης με πυρήνα τη ΝΔ ή το ΣΥΡΙΖΑ,

ενώ σημειώνεται σημαντική υποχώρηση στο κριτήριο ψήφου με βάση την κατάργηση του Μνημονίου.

Στη θέση της κατάργησης προωθείται η αναδιαπραγμάτευση σε συνδυασμό με την διαβεβαίωση για πάση θυσία παραμονή της Ελλάδας στην ζώνη του ευρώ, στην ΕΕ.

Ενώ στις εκλογές του Μαΐου εκδηλώθηκε ως ένα βαθμό η θετική τάση καταδίκης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με σαφή αντίθεση στο Μνημόνιο και τις επιλογές της ΕΕ,

στη δεύτερη αναμέτρηση σημειώνεται υποχώρηση, κάτω από τον καταιγισμό τρομοκρατικών διλημμάτων και προσμονής άμεσης ανακούφισης από μια αριστερή η κεντροαριστερή κυβέρνηση.

Τα πιο έκδηλα αρνητικά χαρακτηριστικά είναι η μεγάλη μείωση της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ, η ενδυνάμωση της ΝΔ, η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, η αντοχή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.

Η ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ συντελέσθηκε και ενώ αποκαλύφθηκε η διαχειριστική του λογική.

Το κυβερνητικό πρόγραμμα που παρουσίασε, απέβαλε τα όποια φραστικά ριζοσπαστικά συνθήματα είχε αναδείξει πριν τις εκλογές της 6ης Μαΐου.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έγινε συστηματική και μελετημένη ιδεολογική – πολιτική επίθεση στο Κόμμα, προσαρμοσμένη στις ανάγκες του συστήματος για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας σε ανώδυνες για το σύστημα επιλογές, την αναχαίτιση της δυναμικής που φέρνει η ταξική πάλη, το οργανωμένο εργατικό κίνημα.

Η ΚΕ εκτιμά ότι υπάρχει σοβαρή έλλειψη στη δουλειά του Κόμματος με τον περίγυρό του, τους φίλους και οπαδούς για την ανάδειξη των θέσεών μας σχετικά με το χαρακτήρα των εκλογών για το αστικό κοινοβούλιο και την ανάδειξη κυβέρνησης στα πλαίσια του συστήματος ευρύτερα.

Αυτό δεν έρχεται καθόλου σε αντίθεση με την ανάγκη να ισχυροποιείται το ΚΚΕ και στο αστικό κοινοβούλιο, ως δύναμη εργατικής – λαϊκής αντιπολίτευσης, όμως δεν πρέπει να θεωρούνται οι εκλογές ως η μάχη των μαχών, αποσπασμένη από το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης.

 

2. Οι αγώνες που αναπτύχθηκαν με το ξέσπασμα και την όξυνση της κρίσης, παρά την άνοδο της μαζικότητάς τους, το δυναμισμό των μορφών πάλης (πάνω από τριάντα απεργιακές κινητοποιήσεις, μαζικές διαδηλώσεις, καταλήψεις, άρνηση πληρωμών σε χαράτσια και διόδια κλπ),

δεν οδήγησαν στη συνειδητοποίηση του χαρακτήρα της κρίσης, στην αποδοχή της πολιτικής εξόδου από αυτή, με σύγκρουση με την ΕΕ – μονομερή διαγραφή του χρέους – κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.

Ήταν αγώνες που δεν αναχαίτισαν τα μέτρα. Δεν συνοδεύτηκαν από άνοδο της μαζικότητας των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη και την ύπαιθρο, ουσιαστικές αλλαγές στο συσχετισμό δυνάμεων, άνοδο του κινήματος της νεολαίας, μαζικοποίηση των ιδιαίτερων μορφών οργάνωσης των γυναικών.

Η μαζική καταδίκη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η εγκατάλειψή τους από εργαζόμενους, από νεώτερες ηλικίες, περισσότερο αφορούσε ζητήματα διαχείρισης και λιγότερο τον ίδιο τον ταξικό χαρακτήρα των κομμάτων αυτών, τη δράση των μονοπωλίων, τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ.

Συνοδεύτηκε από μείωση απαιτήσεων και έκπτωση αιτημάτων.

Είναι ιστορικά γνωστό από ανάλογες περιστάσεις, και γι αυτό υπενθυμίσαμε από τις αρχές του 2010, ότι σε συνθήκες κρίσης συνυπάρχουν και οι δύο εκδοχές: το κίνημα να δεχθεί χτύπημα, να υποχωρήσει ή να κάνει ένα σοβαρό βήμα στην κατεύθυνση της αντεπίθεσης, της πολιτικής ρήξης και σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τα αστικά κόμματα.

Στη μαζικοποίηση των αγώνων συνέβαλε η είσοδος νέων τμημάτων της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, που δεν είχαν αποκτήσει την απαιτούμενη πολιτική πείρα, κυρίως διακατέχονταν από τη θέληση για μια άλλη διαχείριση που τάχα θα σταματήσει τον κατήφορο, θα δώσει εδώ και τώρα λύση στα οξυμένα προβλήματά τους.

Η αντίθεση προς τις επιλογές της ΕΕ, των μνημονίων, δεν συμβάδιζε με την συνειδητοποίηση ότι αυτές εκφράζουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας.

Η καπιταλιστική κρίση και τα Μνημόνια αναγορεύτηκαν σε ζήτημα ιδιοτελούς, ανίκανης και υποτελούς διαχείρισης-διαπραγμάτευσης από το αστικό πολιτικό προσωπικό. Αυτή ήταν η βάση της ρηχής αντιμνημονιακής λογικής που πρόβαλαν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, αλλά και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.

Ειδικό αρνητικό ρόλο διαδραμάτισε το ρεφορμιστικό – οπορτουνιστικό ρεύμα που είναι σχετικά δυνατότερο στα τμήματα των εργατοϋπαλλήλων με διασφαλισμένη ως τώρα μονιμότητα στην δουλειά, σχετικά καλύτερους μισθούς και παροχές.

Η αυταπάτη για εδώ και τώρα άμεση λύση, χωρίς σύγκρουση και ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ, δυνάμωνε και στην εργατική τάξη στον ιδιωτικό τομέα που απότομα πέρασε σε συνθήκες σχετικής ή απόλυτης εξαθλίωσης και μεγάλης ανεργίας, ανασφάλειας.

Η περίοδος αυτή χρειάζεται ιδιαίτερη μελέτη ώστε να βγουν πιο ολοκληρωμένα συμπεράσματα για την ιδεολογικοπολιτική πάλη, τους δεσμούς που δημιουργήθηκαν ανάμεσα στο κόμμα και την εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα, μελέτη που συνδυάζεται με την επεξεργασία των θέσεων προς το 19ο συνέδριο.

Τα διάφορα τμήματα της αστικής τάξης με την βοήθεια θυλάκων της ιδιαίτερης επιρροής τους στους κόλπους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και των μηχανισμών του κράτους, ξεκίνησαν την προσπάθεια για αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού, καθώς διέβλεψαν ότι τα δύο αστικά κόμματα δεν μπορούσαν να ελέγξουν την λαϊκή οργή και αγανάκτηση, και επομένως υπήρχε κίνδυνος να διαμορφωθεί ένα ασταθές αστικό πολιτικό σύστημα σε συνθήκες που βαθαίνει η κρίση.

Στα πλαίσια αυτά και βεβαίως κάτω από την πίεση των αγώνων, της γενικευμένης λαϊκής οργής, εμφανίζονται νέα φαινόμενα (σε σχέση με όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης), όπως οι διαρροές 60 βουλευτών, η ανατροπή του Γ. Παπανδρέου, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ με πρωθυπουργό το Λ. Παπαδήμο, αρχικά και με τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ. Και ενώ η βουλή του 2009 ξεκίνησε με 5 κόμματα, τέλειωσε την θητεία της με 9 κόμματα και πολιτικούς σχηματισμούς.

Στο έδαφος αυτό σχηματίσθηκαν, στις 6 Μάη δύο πόλοι: ο ένας με βάση την ΝΔ ως κεντροδεξιό τόξο, και ο άλλος με βάση τον ΣΥΡΙΖΑ ως κεντροαριστερό, που προκάλεσαν και το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου.

Ο πόλος του ΣΥΡΙΖΑ ενισχύθηκε με οργανωμένη μαζική μετακόμιση οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού ιδιαίτερα από τον δημόσιο τομέα, τις πρώην ΔΕΚΟ, το τραπεζικό σύστημα, αλλά και τον κρατικό μηχανισμό. Η οργανωμένη μετακίνηση αγκάλιασε και ένα μέρος τοπικών οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ. Η μετακόμιση βεβαίως διευκολύνθηκε λόγω της απογοήτευσης και δυσαρέσκειας, της απήχησης των θέσεων του οπορτουνισμού στα παραπάνω τμήματα των εργατοϋπαλλήλων.

Η αστική τάξη της χώρας έριξε βάρος στην ανασύνταξη της σοσιαλδημοκρατίας που είναι το κύριο εργαλείο της για την κυριαρχία του ρεφορμισμού στο εργατικό κίνημα.

Διαμορφώθηκε έτσι το έδαφος για ανάδειξη μιας νέας βουλής και κυβέρνησης χωρίς την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία των δύο παραδοσιακών αστικών κομμάτων.

Στην διάρκεια της δεύτερης προεκλογικής περιόδου υπήρξε μια απροκάλυπτη επέμβαση της Κομισιόν, των ΗΠΑ, του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ, των διεθνών μέσων ενημέρωσης στο να αποτραπεί η αμφισβήτηση του Μνημονίου-Δανειακής Σύμβασης σε μια περίοδο που ξέσπασε πιο δυνατή η κρίση στην Ισπανία και αναμενόταν τόσο αυτή η χώρα, όσο και άλλες, π.χ. Ιταλία και Κύπρος, να ζητήσουν να ενταχθούν σε καθεστώς δανειοδότησης από ΕΕ-ΔΝΤ.

Η επέμβαση αυτή έγινε σε συνθήκες όξυνσης των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ηγετικές δυνάμεις στο εσωτερικό της ΕΕ αλλά και στις γενικότερες αντιθέσεις τους με τις ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία και τις άλλες ανερχόμενες δυνάμεις στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία.

Εμπλέκονται το ελληνικό κράτος και τα πολιτικά κόμματα του ευρωμονόδρομου στις διάφορες εκδοχές εξέλιξης της ευρωζώνης, της ΕΕ, των διάφορων εκδοχών λιτότητας, ενώ είναι σαφής η επιδίωξη να ανακοπεί κάθε τάση λαϊκής χειραφέτησης, να συγκροτηθεί το νέο δίπολο με βάση τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εκλογές του Ιουνίου χρησιμοποιήθηκαν ως πείραμα και εργαλείο στις ενδοϊμπεριαλιστικές διαφορές: πώς θα κατανεμηθεί η ζημιά από την όξυνση και εμβάθυνση της κρίσης, ποια η πορεία της ευρωζώνης.

Η αντιμερκελική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιήθηκε και από δυνάμεις στις ΗΠΑ-Βρετανία και από ένα μέρος ευρωπαίων ανταγωνιστών προς την Γερμανία που επιδιώκουν να περιορίσουν τη δύναμή της μέσα στην ευρωζώνη.

Παράλληλα βόλευε και τις δυνάμεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ που εκφόβιζαν με τον κίνδυνο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Η παρέμβαση αυτή εξελίχθηκε σε πρωτοφανή χειραγώγηση ψήφου, με επιχειρήματα περί κινδύνων έξωσης της Ελλάδας από την ευρωζώνη, τον κίνδυνο της ακυβερνησίας

.

3. Η ΚΕ εκτιμά το κάθε φορά εκλογικό αποτέλεσμα, είτε είναι θετικό είτε αρνητικό όπως αυτό της 17ης Ιουνίου, παίρνοντας υπόψη τις αντικειμενικές συνθήκες διεξαγωγής των εκλογών σε συσχέτιση με τη δράση και τους χειρισμούς του υποκειμενικού παράγοντα.

Η συσχέτιση αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων είναι αναγκαία, γιατί μόνο έτσι μπορεί το Κόμμα μας να δει συγκεκριμένα τις υποκειμενικές αδυναμίες και τα λάθη του, ώστε να κατακτά την ικανότητα να προωθεί την στρατηγική του σε οποιεσδήποτε συνθήκες, λιγότερο ή περισσότερο ευνοϊκές.

Το εύρος και η αντοχή της εκλογικής δύναμης του Κόμματος καθορίζεται από το επίπεδο της ταξικής πάλης και αποτελεί δείκτη της.

Το επίπεδο της ταξικής πάλης προκύπτει από την αλληλεπίδραση της δράσης του υποκειμενικού παράγοντα με τους αντικειμενικούς, καθοριστικούς παράγοντες που είναι οι εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία, στην ταξική διάρθρωση κ.α.

Με βάση τα παραπάνω κριτήριο της αυτοκριτικής προσέγγισης της ΚΕ για τη δράση του Κόμματος γενικά και στην εκλογική περίοδο είναι:

Πρώτον, αν η δράση μας αξιοποίησε όλες τις δυνατότητες που έδωσαν οι αντικειμενικές συνθήκες τα προηγούμενα χρόνια για να οξυνθεί η ταξική πάλη, να διευρυνθεί ο περίγυρος του Κόμματος και να βαθύνει η συμφωνία του με την στρατηγική του, η αποφασιστικότητά του να την υποστηρίξει σε όλες τις συνθήκες και εκλογικά, χωρίς διακυμάνσεις.

Δεύτερον, αν κατά την εκλογική αναμέτρηση οι χειρισμοί και η δράση μας συμβάλανε ώστε να ενισχύονται οι θετικές και να αποδυναμώνονται οι αρνητικές εκλογικές τάσεις που γενικά καθορίζονται από το επίπεδο της ταξικής πάλης.

Πιο συγκεκριμένα:

- Η εκλογική αναμέτρηση ανέδειξε τις μακροχρόνιες αδυναμίες και καθυστερήσεις στην δουλειά μας για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας, την κομματική οικοδόμηση σε συνθήκες που υπάρχουν δυσκολίες στην οργάνωση των μαζών, ώστε να εξαντλούνται όλες οι δυνατότητες που απορρέουν από τις αντικειμενικές εξελίξεις.

Αυτά τα καθήκοντα βεβαίως απαιτούν χρόνο, επίμονη προσπάθεια, σταθερό και επεξεργασμένο προσανατολισμό.

Σε τελευταία ανάλυση η ΚΕ έχει την πρώτη ευθύνη, επίσης όλα τα καθοδηγητικά όργανα, η κάθε ΚΟΒ, πώς τελικά δρούμε στις μάζες με τις θέσεις μας, με μαχητικότητα και ικανότητα συσπείρωσης δυνάμεων που έχουν διαφορετικές αντιλήψεις και διαφορετικό επίπεδο πείρας και θέλησης για δράση.

Η ΚΕ πρέπει να αποτιμήσει την δουλειά της αναλυτικά και πιο συγκεκριμένα πώς δούλεψε από το 18ο συνέδριο και μετά, με βάση τα παραπάνω καθήκοντα και να εντάξει τα συμπεράσματα στην ουσιαστική αυτοκριτική εξέταση της δουλειάς της ΚΕ εν όψει του 19ου συνεδρίου.

-Η ΚΕ δεν μπόρεσε, επίσης, με βάση το ύψος των αναγκών και των δικών της κατά καιρούς διαπιστώσεων, να προσανατολίσει πρακτικά όλο το Κόμμα να απευθύνεται κυρίως στις νεώτερες ηλικίες με κοινωνικοταξικά βέβαια κριτήρια.

Αυτές οι ηλικίες διαμορφώθηκαν σε συνθήκες παγκόσμιας ήττας του εργατικού κινήματος, βαθειάς κρίσης του κομμουνιστικού κινήματος, προσπάθειας να υποκατασταθεί το κομμουνιστικό κίνημα με ένα σοσιαλδημοκρατικό-οπορτουνιστικό αριστερό κίνημα που διεκδικεί συμμετοχή στην αστική διαχείριση.

Δεν μπόρεσε να συντονίσει την δουλειά όλου του κόμματος με την στήριξη και βοήθεια της ΚΝΕ, ιδιαίτερα σε χώρους της μάθησης στους οποίους η ιδεολογική επίθεση είναι επεξεργασμένη καλά και ασκεί σοβαρή επίδραση.

-Αυτοί, επίσης, οι παράγοντες και άλλοι που θα αναδειχθούν και από την συζήτηση, θα αποτελέσουν και την αποτίμηση της δουλειάς της ΚΕ στη προσυνεδριακή περίοδο.

Αποδείχθηκε ότι απαιτείται να οικοδομούνται πιο στενοί ιδεολογικοπολιτικοί δεσμοί με τους φίλους και οπαδούς, ως μόνιμο στοιχείο στη δουλειά μας και όχι μόνο σε περιόδους έξαρσης των αγώνων και των εξελίξεων.

Δεν αρκεί η ιδεολογικοπολιτική συζήτηση σε θέματα της επικαιρότητας.

Ένα σημαντικό μέρος των οπαδών δεν γνωρίζει τις θέσεις του κόμματος π.χ. για κυβερνήσεις στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, για εξελίξεις στην ΕΕ, για θέματα σχέσης οικονομίας και πολιτικής, τον χαρακτήρα της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, για το περιεχόμενο της λαϊκής εξουσίας.

Αυτό προϋποθέτει το κομματικό δυναμικό να βοηθιέται και να προσανατολίζεται στην ανάπτυξη μεγαλύτερης ικανότητας στην εκλαΐκευση των θέσεων του Κόμματος, της στρατηγικής του.

-Η ΚΕ και ιδιαίτερα το ΠΓ, αδύνατα και πίσω από τις απαιτήσεις αντιμετώπισε τις ανάγκες της προπαγάνδας με συνεχείς επεξεργασίες ώστε η ταξική συνείδηση να μην εκτρέπεται σε ανώδυνους δρόμους σε συνθήκες που οι μηχανισμοί χειραγώγησης και επηρεασμού είναι πολλοί, πολυπλόκαμοι.

Η προπαγάνδα του Κόμματος δεν είναι ζωντανή και εμπλουτισμένη με παραδείγματα και στοιχεία που βγαίνουν μέσα από τις εξελίξεις στο κίνημα, αλλά και τον κάθε κλάδο, δεν έχει αποκτήσει η προπαγάνδα μας ζωντανό εκλαϊκευτικό χαρακτήρα.

Το θέμα της προπαγάνδας δεν είναι ζήτημα γενικά «επικοινωνιακής πολιτικής» και μάλιστα με κριτήριο το πώς διεξάγεται ο τηλεοπτικός διάλογος.

Η αυτοκριτική της ΚΕ στο επίπεδο της προπαγάνδας αναφέρεται στις μορφές ζωντανής προπαγάνδας, που διευκολύνει το διάλογο, τη συμμετοχή, και όχι την παθητική παρακολούθηση των λεγόμενων τηλεοπτικών εκπομπών που δεν μπορούν να δώσουν τον πλούτο των θέσεών μας, την τεκμηρίωση, τα κριτήρια.

 Υποτιμήθηκε επίσης ο ρόλος του Διαδικτύου στην πληροφόρηση της νεολαίας αλλά και ως όργανο επίθεσης στο Κόμμα.

 

4. Η ΚΕ εκτιμά ότι η γενική πολιτική γραμμή που δόθηκε η εκλογική μάχη ανταποκρινόταν στον χαρακτήρα της κρίσης, της διεξόδου που είχε ανάγκη ο λαός, σε συνθήκες που προοιωνίζονταν νέα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα, ανεξάρτητα των όποιων χειρισμών θα γίνονταν από την νέα κυβέρνηση, η οποία θα πρόκυπτε. Το πρόβλημα είναι ότι η ΚΕ δεν εντόπισε έγκαιρα το βάθος της συνολικής μείωσης των δύο κομμάτων και ιδιαίτερα την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, καθώς και την ισχυροποίηση-στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, το σχέδιο επίθεσης στο Κόμμα. Αρχικά είχε εντοπισθεί η μείωση της επιρροής του ΠΑΣΟΚ υπέρ της ΔΗΜΑΡ που όμως δεν ασκούσε επίδραση στο χώρο των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, πράγμα που επιβεβαιωνόταν από τις δημοσκοπήσεις.

Δεκαπέντε μέρες πριν την εκλογική αναμέτρηση εντοπίσθηκε η απότομη στροφή προς το ΣΥΡΙΖΑ σε συνδυασμό με την αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ αλλά και του Κόμματος. Παρά τις προσπάθειες που τότε έγιναν για να εντοπισθούν οι απώλειες, δεν επιβεβαιώνονταν η έκτασή τους από τις εκτιμήσεις τοπικά των κομματικών οργανώσεων.

Η ουσία είναι ότι η ΚΕ δεν συγκέντρωσε την προσοχή της στο γεγονός ότι για πρώτη φορά, σε σχέση με όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις,

μπροστά στο δοκιμαζόμενο λαό έμπαινε ζήτημα να επιλέξει ανάμεσα σε μια κυβέρνηση στη βάση της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ από την μια,

ή μια κυβέρνηση της λεγόμενης «αριστερής συνεργασίας» με ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ και μάλιστα με το ψεύτικο επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ για το πλεονέκτημα των 50 εδρών.

Η ΚΕ εντόπισε την ιδιαίτερη σκληρότητα και συνθετότητα της εκλογικής μάχης κυρίως μετά τις 6 του Μάη και όχι πριν, και γι αυτό διατύπωσε τη θέση ότι πρόκειται για τη δυσκολότερη αναμέτρηση των τελευταίων 40 χρόνων.

Το συμπέρασμα είναι ότι η ΚΕ έπρεπε να καθορίσει το πλαίσιο της πρώτης εκλογικής μάχης στο ίδιο πνεύμα που το επεξεργάσθηκε αμέσως μετά τις εκλογές της 6 Μαΐου.

Δηλαδή να προτάξει το μέτωπο στην αυταπάτη της «αριστερής κυβέρνησης» με επεξεργασία και κωδικοποίηση κατάλληλων συνθημάτων.

Δεν ανέδειξε έγκαιρα το ΣΥΡΙΖΑ ως νέο πολιτικό φορέα της σοσιαλδημοκρατίας με συστηματική προσπάθεια διείσδυσης στον εκλογικό μας περίγυρο.

Η ΚΕ δεν έδωσε έγκαιρα απάντηση πώς βλέπει το ΚΚΕ το ζήτημα της κυβέρνησης της λαϊκής εξουσίας, πώς θα φθάσει ο πολιτικός αγώνας σε μια τέτοια έκβαση και με ποιες προϋποθέσεις, ώστε να κατανοηθεί γιατί το ΚΚΕ δεν μετέχει σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης, σε κυβέρνηση που πολιτεύεται στα πλαίσια του συστήματος, στο έδαφος δηλαδή του καπιταλισμού.

Η θέση του ΚΚΕ για κυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας θα προπαγανδιζόταν έγκαιρα και ευρύτερα, θα αποκτούσε τη δέουσα επιθετικότητα, δεν θα άφηνε χωρίς απάντηση το παραπλανητικό και ύπουλο επιχείρημα που καλλιεργήθηκε συστηματικά, ότι το ΚΚΕ δεν θέλει να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες.

Δεν σήμανε συναγερμό στην πρώτη προεκλογική περίοδο για τον κίνδυνο απωλειών του Κόμματος, την συστηματική προσπάθεια να προωθηθεί σχεδιασμένα η αποδυνάμωση του Κόμματος από τις δυνάμεις του συστήματος.

 Δεν καλλιέργησε, στον απαιτούμενο βαθμό, πνεύμα επαγρύπνησης και ανησυχίας στα μέλη του Κόμματος, στον περίγυρο του. Δεν σημαίνει βεβαίως ότι αν στην πρώτη προεκλογική περίοδο είχε χαραχθεί εύστοχη εκλογική τακτική θα ήταν δυνατόν να ανατραπεί το ρεφορμιστικό ρεύμα υπέρ κυβέρνησης διαχείρισης της κρίσης, η ανάπτυξη του οποίου έχει αντικειμενική βάση, πατά στις ανάγκες της αστικής εξουσίας. Όμως είναι πολύ πιθανό το Κόμμα να είχε λιγότερες απώλειες, κυρίως να αποτρεπόταν ένα πνεύμα απογοήτευσης ιδιαίτερα στο χώρο των οπαδών και φίλων του Κόμματος που δικαίως προκάλεσε το εκλογικό αποτέλεσμα.

Ορισμένοι φίλοι και οπαδοί του Κόμματος, αλλά και ένα μικρό μέρος των κομματικών μελών, έκανε την παρατήρηση ότι το Κόμμα θα μπορούσε να θέσει κατά τη διερευνητική εντολή μια κυβερνητική πρόταση που βεβαίως θα απορρίπτονταν από το ΣΥΡΙΖΑ, καθώς θα έθετε το ζήτημα της αποδέσμευσης, της μονομερούς διαγραφής του χρέους, της ρήξης με τις επιλογές της ΕΕ και των μονοπωλίων. Υποστηρίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνταν η πρωτοβουλία κινήσεων από το ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΚΕ εκτιμά ότι σωστά δεν μπήκε το Κόμμα στη λογική συζήτησης με το ΣΥΡΙΖΑ στη διερευνητική εντολή.

Το Κόμμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να κάνει κινήσεις που επιτείνουν τη σύγχυση γύρω από το χαρακτήρα αυτού του φορέα ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τη γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Η εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ότι το αστικό πολιτικό σύστημα έχει εναλλακτικά σχέδια διαχείρισης.

 

5. Η ΚΕ εκτιμά ότι η διπλή εκλογική αναμέτρηση, ανεξάρτητα από τις γενικότερες αδυναμίες που αναδείχθηκαν και τις απώλειες, αποτελεί παρακαταθήκη καθώς έγινε σημαντική δουλειά για την ανάδειξη των δύο δρόμων ανάπτυξης, το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης, το ζήτημα της εργατικής λαϊκής εξουσίας, την ανάδειξη της θέσης του Κόμματος για την συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης.

Το ΚΚΕ έδωσε μια μάχη κόντρα στο ρεύμα, σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες και περίπλοκες. Βρέθηκε αντιμέτωπο και με αδυναμίες, ελλείψεις και καθυστερήσεις, τις οποίες οφείλει να αντιμετωπίσει και μπορεί να αντιπαλέψει καθώς οι απαιτήσεις του αγώνα θα αυξηθούν απότομα το επόμενο χρονικό διάστημα.

Η ΚΕ επεξεργάσθηκε πρόγραμμα δράσης του Κόμματος για το επόμενο διάστημα, που θα εξειδικευθεί στις κομματικές οργανώσεις. Καλεί τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, να πρωτοστατήσουν μαζί με τους φίλους, οπαδούς, συναγωνιστές και συναγωνίστριες στη συσπείρωση και αντεπίθεση με επίκεντρο τον τόπο δουλειάς, τον κλάδο σε τοπικό, ομοσπονδιακό και πανελλαδικό επίπεδο με βάση το βασικό καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος. Να ανεβάσουμε την ικανότητά μας να εξειδικεύουμε και να εκλαϊκεύουμε την στρατηγική μας καθοδηγώντας τους αγώνες με βάση την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων γενικά και κατά πρόβλημα, με κύρια κατεύθυνση τις θέσεις κατά κλάδο, από την σκοπιά μας, τα κοινωνικά προβλήματα, την ανεργία, τα ζητήματα της υγείας και των φαρμάκων, τη φοροληστεία των πενιχρών λαϊκών εισοδημάτων, των αποκρατικοποιήσεων, της παιδείας και τα άλλα σοβαρά οξυμένα προβλήματα της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς, κατά κλάδο, περιοχή, στον τόπο δουλειάς. Θα πρωτοστατήσει σε ανάλογες παρεμβάσεις και έξω και μέσα στη βουλή, με την αναβάθμιση της δράσης της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Να δουλέψουμε για την επιτυχία όλων των εκδηλώσεων του 38ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του ΟΔΗΓΗΤΗ με κεντρικό σύνθημα «Δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται… Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία…!» Η επιτυχία του θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα προσανατολιστούν καθοδηγητικά όλες οι ΚΟΒ και οι ΟΒ στην ενημέρωση-συζήτηση και διακίνηση του κουπονιού με πολιτικά κριτήρια, να κάνουν δουλειά συσπείρωσης δυνάμεων, να επικοινωνήσουν με νέες ηλικίες, νέους και νέες εργάτες και εργάτριες, ανέργους, μαθητές, μαθήτριες, σπουδαστές, φοιτητές, άλλους εργαζόμενους.

Η ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

ΑΘΗΝΑ 10/7/2012