Κριτήριο τα ταξικά συμφέροντα

Οι χτεσινές δηλώσεις Σαλμά (υπουργού Υγείας) για τους ελέγχους στη φαρμακευτική δαπάνη
είναι πρόκληση για όλους όσοι ήδη πληρώνουν πανάκριβα την υγεία τους,
ακριβώς επειδή το σύστημα «Σαλμά» απαγορεύει να πάρεις το φάρμακο που έχεις ανάγκη, την ώρα που το έχεις ανάγκη.
Και μόνο το γεγονός ότι βάζει οροφή στο πόσα θα πληρωθούν για φάρμακα από το σύστημα χωρίς να γνωρίζει τις ανάγκες ενός προς έναν των αρρώστων,
είναι ικανό να δείξει το μέγεθος της απάτης και της αναλγησίας.

Τώρα που ο κόμπος φτάνει στο χτένι ομολογούν ότι το 68% των συνταξιούχων ζει με συντάξεις πείνας, κάτω από τα 700 ευρώ.
Το ομολογούν γιατί ακριβώς αυτήν την κατηγορία συνταξιούχων θα χτυπήσουν.
Σήκωσαν θόρυβο για τις ψηλές συντάξεις για να καλλιεργήσουν κλίμα περικοπών.
Και τώρα που νομίζουν ότι έχουν συναίνεση, προχωράνε στο μεγάλο μαχαίρι.
Δίδαγμα για κάθε εργαζόμενο και συνταξιούχο:
Οταν χτυπάνε το διπλανό σου, δόστου στήριξη.
Η καμπάνα χτυπάει και για σένα.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
Η κυβέρνηση προχωρά με το «διαίρει και βασίλευε».
Οι εργάτες έχουν την ταξική ενότητά τους για να απαντήσουν.

Για να προωθήσουν τα μέτρα που τσακίζουν εξίσου εργαζόμενους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καταφεύγουν σε έναν πλαστό διαχωρισμό:
Μιλάνε για «σπάταλο δημόσιο» και «έντιμο ιδιωτικό τομέα».
Στον ιδιωτικό τομέα ταυτίζουν εργαζόμενους και αφεντικά για να δημιουργήσουν ενιαία αντίθεση με τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.
Ο διαχωρισμός είναι πλαστός, και είναι τέτοιος γιατί αυτό βοηθά την αστική τάξη να διαμορφώνει τις συμμαχίες που τη συμφέρουν.

Το Δημόσιο, βέβαια, δεν είναι για υπεράσπιση.
Είναι τμήμα του κράτους των καπιταλιστών, γι' αυτούς δουλεύει. Θέλει ανατροπές, αλλά εκείνες που θα υπηρετούν μια λαϊκή εξουσία. Από την άλλη, ο ιδιωτικός τομέας, που λένε, στο σκέλος των αφεντικών είναι αυτός που μόνο παίρνει από το κρατικό ταμείο, είναι αυτός που φοροαποφεύγει νόμιμα και εισφοροδιαφεύγει νόμιμα.
Το θέμα δεν είναι το «Δημόσιο» γενικά, αλλά σε ποιανού τα χέρια είναι η εξουσία.
Κι αυτήν την έχουν ακόμα οι καπιταλιστές.

Για τους εργάτες, ο δρόμος της αλήθειας έχει σήμανση:
τα ταξικά τους συμφέροντα.
Το ανειρήνευτο της πάλης τους μέχρι να καταργηθούν οι καπιταλιστές και η εξουσία τους.
Σ' αυτό το δρόμο είναι αυτονόητη η πάλη για την υπεράσπιση δικαιωμάτων, για την κάλυψη των αναγκών χωρίς ενοχές για το «σπάταλο Δημόσιο», χωρίς ανοχές στους καπιταλιστές που τσακίζουν εξίσου κάθε εργαζόμενο από τη δουλειά του οποίου προέρχεται ο πλούτος τους.

Με μια απόλυτη ευθυγράμμιση ο αστικός Τύπος έχει υιοθετήσει κάθε κυβερνητικό μέτρο και έχει βάλει στην άκρη διαφορές των επιμέρους τμημάτων της αστικής τάξης που άλλοτε εκφράζονταν και σαν πολιτικές διαφορές.
Το γεγονός έχει την εξήγησή του στον ίδιο το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης.
Απ' άκρο σε άκρο οι καπιταλιστές ανταγωνίζονται πλέον με καθαρό το στόχο να ανατρέψουν ό,τι κατάκτησαν οι εργάτες, να επιβάλουν ένα εργασιακό τοπίο όπου θα κυριαρχούν συνθήκες ζούγκλας.
Αυτή η επιδίωξη βρίσκει την έκφρασή της στην πολιτική είτε αυτή ασκείται από τους νεοφιλελεύθερους είτε ασκείται από σοσιαλδημοκράτες.
Η μάχη για την πολιτική διαδοχή εκφράζει διαφορετικά μοντέλα διαχείρισης, ανάλογα και με το επίπεδο της πάλης του εργατικού κινήματος, αλλά δεν ξεφεύγει από τα πλαίσια άσκησης του ταξικού πολέμου όπου για κάθε μία από τις ανταγωνιζόμενες ομάδες καπιταλιστών ο κύριος εχθρός παραμένει η εργατική τάξη.

Σ' αυτή τη στοχοπροσήλωση συνδράμουν οι οπορτουνιστές που εντείνουν τη δράση τους ώστε να φύγει από τη μέση το κεντρικό πρόβλημα:
Η ταξική διαφορά και η έκφρασή της στο επίπεδο της εξουσίας, πρόβλημα που ζητά λύση ακριβώς στην αμφισβήτηση της βάσης που το γεννά:
την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Οι οπορτουνιστές συμβάλλουν στο να υποβιβαστεί η ολόπλευρη ταξική αντιπαράθεση, σε στενή πολιτική πάλη για τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας, με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής να παραμένουν αδιατάραχτες.
Αξιώνουν να υποταχτεί το εργατικό κίνημα στο στόχο μιας κυβερνητικής εναλλαγής.
Κι απ' αυτή τη σκοπιά η συμβολή τους στη διατήρηση της εξουσίας των καπιταλιστών είναι που τους καθιστά επικίνδυνους για τα εργατικά συμφέροντα.

Ασχετο:
Το σκοτάδι καλά κρατεί. Σ' όλες τις εφημερίδες προβάλλεται σαν πραγματικό γεγονός ότι η Παναγιά έσωσε το δάσος στο Αγιο Ορος. Αν δεν έβρεχε;
Πάλι θέλημα Θεού, θα λέγανε, ότι ήτανε...
Σε κάτι τέτοιες σοφιστείες πατάει και η κυβέρνηση για να παρουσιάσει σαν θεάρεστο το έργο της.
Τόσο θεάρεστο όσο και η ιερή αγανάκτηση του αρμόδιου υπουργού της τάξης και του βούρδουλα που αφού έδωσε το σύνθημα για το ξεπάστρεμα των αλλοδαπών, τώρα δήθεν αγανακτεί γιατί κάποιοι άλλοι του αμφισβήτησαν το μονοπώλιο του βούρδουλα.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Κάποιες διαγνώσεις που έχουν σημασία

Από το "Για το Ευρώ ξανά: Η στρατηγική της αράχνης", του Δ. Λένη. Via Disdaimona.

Η συμπίεση της κερδοφορίας, τα κεφάλαια που δεν έχουν που να επενδυθούν, οι καυτές πατάτες των τραπεζών που χρεοκοπούν (και κανείς δεν θέλει να διασώσει με δικά του λεφτά) σημαίνουν μόνο ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί θα οξυνθούν.

Η ευρωζώνη είναι ένας άνισος συνασπισμός των ευρωπαϊκών αστισμών, ένα υποσύνολο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. [...]

Η παγκόσμια κρίση τώρα αρχίζει να μπαίνει στην τελευταία οξύτερη φάση της, μια φάση με απρόβλεπτες συνέπειες σε διεθνές επίπεδο.

 

Το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο (που έκφραση του είναι τα τεράστια χρέη, τα λιμνάζοντα χρηματιστηριακά προϊόντα που πανικόβλητα τρέχουν σε κάθε πραγματικό ή φανταστικό «ασφαλές λιμάνι» ακόμα και με χασούρα)

πρέπει να απαξιωθεί πριν υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη.* Και η απαξίωση αυτή δεν είναι μια διαδικασία που μπορεί να γίνει εύκολα, καθαρά, ανώδυνα και – κυρίως – γρήγορα.

 

Πάντως θα πρέπει να σημειωθεί ότι πλησιάζουμε στο σημείο όπου η εκκαθάριση θα έχει επιτευχθεί, ένα σημείο μέγιστου κινδύνου για το κίνημα, αφού η προσμονή νέου κέρδους θα κάνει το κεφάλαιο πιο επιθετικό.[...]

Η γερμανική κοινωνία είδε ραγδαία αύξηση των ανισοτήτων, που εκφράζεται από μια προβληματική εσωτερική οικονομία.

Ή αλλιώς, τα τεράστια κέρδη των γερμανών καπιταλιστών δεν επανεπενδύθηκαν στη Γερμανία.

Αντίθετα, έγιναν σε γενικές γραμμές μη παραγωγικές επενδύσεις (με τη μορφή δανείων) σε διάφορες φούσκες ή άρχισαν να λιμνάζουν σε τραπεζικά προϊόντα.

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η «καρδιά» του γερμανικού βιομηχανικού καπιταλισμού, υποφέρουν.

Οι δημόσιες υποδομές χρειάζονται ανανέωση.

Οι τοπικές κυβερνήσεις μαζεύουν χρέος.

Οι εργαζόμενοι δεν είχαν αυξήσεις (εκτός από μια τελευταία, κατά 4%, που δεν καταφέρνει στο ελάχιστο να εξισορροπήσει τις απώλειες χρόνων).

Το δημογραφικό πρόβλημα είναι το οξύτερο στον πλανήτη, εγγυώμενο ότι σύντομα δεν θα υπάρχουν αρκετοί εργάτες για τα εργοστάσια.

Το κυριότερο είναι ότι όλο αυτό το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο κινδυνεύει κάθε στιγμή να απαξιωθεί, αν οι χώρες του Νότου πτωχεύσουν

(αφού τα χρέη τους είναι σε μεγάλο βαθμό τα κέρδη από τις γερμανικές εξαγωγές).

 

 Αλλά ακόμα χειρότερα:

αν το μοντέλο της ανάπτυξης μέσω εξαγωγών για όλη την Ευρώπη πετύχαινε, το γερμανικό μοντέλο θα είχε αποτύχει:

δεν γίνεται όλοι να εξάγουν ταυτόχρονα, κάποιος πρέπει να εισάγει!

 

Με τα τρέχοντα δεδομένα, το καλύτερο δυνατό ενδεχόμενο για τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς είναι μια μακρά περίοδος «βαλτώματος» και ακινησίας, μια παρατεταμένη κρίση σαν αυτή που περιέγραφε ο Ένγκελς για το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.**

Η Ευρώπη είναι σε μία κατάσταση «lose – lose».

Δεν υπάρχουν για το κεφάλαιο εύκολες λύσεις.

Η συμπίεση της κερδοφορίας, τα κεφάλαια που δεν έχουν που να επενδυθούν, οι καυτές πατάτες των τραπεζών που χρεοκοπούν (και κανείς δεν θέλει να «διασώσει» με δικά του λεφτά) σημαίνουν μόνο ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί θα οξυνθούν.

Οι «συγκρούσεις» μεταξύ του Μόντι και της Μέρκελ θα συνεχιστούν, χωρίς να είναι δυνατό κάποιος να υποχωρήσει πλήρως, μόνο μικροκινήσεις κατευνασμού των «αγορών» μπορούν να δοθούν, κινήσεις που θα εκπνέουν όλο και πιο γρήγορα, σε μέρες αντί για μήνες, σε ώρες αντί για μέρες.

Η μόνη κόκκινη γραμμή που θα υπάρχει θα είναι η περαιτέρω πίεση προς την εργασία.

Γιατί κάθε νίκη του κεφαλαίου είναι και μια μικρή ανανέωση της «εμπιστοσύνης των αγορών».

Το ευρώ, επομένως, θα γίνει προσπάθεια να διατηρηθεί για όσο καιρό οι εκτιμώμενες απώλειες από τη διάλυση του θα είναι μεγαλύτερες από τη διατήρηση του, ένα πλάνο που έχει κοντά ποδάρια αφού δεν προσφέρει ελπίδα στο κεφάλαιο***,

εκτός αν υπάρξει κάποιο αναπτυξιακό θαύμα. Δυστυχώς, τα θαύματα σπανίζουν πλέον…

Είναι ουτοπικό να ελπίζει κανείς σε αναστροφή της κατάστασης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μέσα στο μηχανισμό του ευρώ.

Μια τέτοια αλλαγή θα σήμαινε τη δυνατότητα ύπαρξης ενός ενιαίου πολιτικού κέντρου που να μπορεί να το επηρεάσει (ή οριακά να το ανατρέψει) η συνασπισμένη ευρωπαϊκή εργασία.

 

Ο μηχανισμός του ευρώ όμως βασίζεται στην ακριβώς αντίθετη κίνηση: πολυδιάσπαση των εργατικών κινημάτων και συνασπισμό των αστικών δυνάμεων, με ταυτόχρονη εστίαση των δικών τους προβλημάτων στο σύνολο των υποτελών τάξεων.

Το σπάσιμο του φαύλου αυτού κύκλου είναι η μόνη ελπίδα. Και σε εθνικό και σε διεθνικό επίπεδο.

Σημειώσεις Lenin Reloaded:
* Βλ. συστημική λύση #1 (σκληρή οψιόν): ΠΟΛΕΜΟΣ. Αρχικά "τοπικός", ως συνήθως στην "περιφέρεια" (την ενεργειακά σημαίνουσα περιφέρεια), κατόπιν γενικευμένος.
** Βλ. συστημική λύση #2 (μαλακή οψιόν): Το "στατικό κράτος", Gopal Balakrishnan,  στο ιστολόγιο.
*** Για αυτόν ακριβώς τον λόγο όμως, και επειδή οι καπιταλιστές δεν σχεδιάζουν με βάση την πίστη στα μεταφυσικού τύπου θαύματα, η συμπίεση μισθών δεν είναι το μοναδικό υφιστάμενο πλάνο του κεφαλαίου. Βλ. συστημική λύση #1. Hint: Το προηγούμενο "αναπτυξιακό θαύμα", η μεγαλύτερη ιστορικά φάση επέκτασης του κεφαλαίου όλων των εποχών, ήρθε αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πηγη

Ποιος θα μας σώσει από τους ζωντανούς;

Οταν πρόκειται να ληφθούν νέα φορομπηχτικά μέτρα έχουμε ελέγχους μεγαλογιατρών στο Κολωνάκι και ταβερνιάρηδων στη Μύκονο.
Αν τα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν είναι ιδιαίτερα σκληρά, μπορεί να προφυλακιστεί ακόμη και ο Λάκης Γαβαλάς.
Κατ’ αντιστοιχία, κάθε φορά που πρόκειται να ληφθούν νέα αντιασφαλιστικά μέτρα, έχουμε την ανακάλυψη συνταξιούχων-μαϊμούδων ή συνταξιούχων που έχουν πεθάνει αλλά οι συγγενείς τους εξακολουθούν να εισπράττουν τη σύνταξη.

Την τελευταία φάση διανύουμε τώρα.

Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με ανακοινώσεις που αφορούν νεκρούς, των οποίων τις συντάξεις εισπράττουν ζωντανοί.

Και βέβαια, δεν έχουμε κανένα δισταγμό να πούμε πως όποιος εισέπραξε συντάξεις που δεν δικαιούνταν ν’ αντιμετωπίσει όσα προβλέπει ο νόμος.

Και τα λεφτά να επιστρέψουν στα ασφαλιστικά ταμεία και μάλιστα εντόκως.

Αναρωτιόμαστε, όμως: γιατί τόσα χρόνια δεν έκαναν καμιά κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση;

Γιατί θυμήθηκαν να κάνουν κάποιους ελέγχους –εύκολους, όπως αποδείχτηκε- μόλις τώρα;

Η απάντηση είναι εύκολη: γιατί έπρεπε ν’ αντλήσουν προπαγανδιστικό υλικό για τη νέα επίθεση ενάντια στα εναπομείναντα ασφαλιστικά δικαιώματα, που ετοιμάζουν με πυρετώδεις ρυθμούς στα επιτελεία της πλατείας Συντάγματος και της Σταδίου 29.

Επίθεση που θα σαρώσει τα πάντα.

Ακόμη και τις συντάξεις πρόνοιας του ΟΓΑ, του… τεράστιου ύψους των 360 ευρώ, ετοιμάζονται να περικόψουν κατά 30 ευρώ.

Διότι, όπως με θράσος χιλίων βασιβουζούκων δήλωσε ο «τσάρος» Στουρνάρας, «τα νούμερα δεν βγαίνουν αν δεν σπάσουμε αυγά». Θα έπρεπε μάλλον ν’ απαντήσουμε σ’ αυτόν τον θρασύτατο και αλήτικα συμπεριφερόμενο γιάπη, πως με μερικές κλοτσιές μπορούμε να σπάσουμε τα δικά του «αυγά», αντί να καθόμαστε να παρατηρούμε απαθείς πώς θα οδηγηθούν ταχύτερα στο θάνατο συνταξιούχοι των 360 ευρώ.

Δυστυχώς, δεν το έχουμε κάνει κι είν’ αυτό που αποθρασύνει τους Στουρνάρες.

Ας επανέλθουμε, όμως, στις συντάξεις των νεκρών που εξακολουθούν να εισπράττουν οι ζωντανοί.

Πόσα είναι τα λεφτά που χάθηκαν μ’ αυτόν τον τρόπο από τα ασφαλιστικά ταμεία και κυρίως από το ΙΚΑ, για το οποίο γίνεται (για ευνόητους λόγους) ο μεγάλος ντόρος;

Ας μας δώσουν έναν αριθμό και ας μας πουν τι ακριβώς αντιπροσωπεύει αυτός ο αριθμός ως ποσοστό επί των εσόδων του ΙΚΑ.

Στη συνέχεια, όμως, πρέπει να μας δώσουν μερικούς άλλους αριθμούς.

Συγκεκριμένα να μας πουν:

–  Πόσες είναι οι απώλειες στα αποθεματικά του ΙΚΑ από την επί δεκαετίες άτοκη ή χαμηλότοκη δέσμευση των αποθεματικών του στην Τράπεζα της Ελλάδας.
–  Πόσες οφειλές επιχειρήσεων έχουν διαγραφεί μέχρι τώρα.
–  Σε τι ποσό ανέρχονται τα πρόστιμα και οι προσαυξήσεις που έχουν χαριστεί στο πλαίσιο των δεκάδων χαριστικών ρυθμίσεων για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές, που έχουν γίνει μέχρι τώρα.
–  Ποια είναι τα ποσά από εισπραχθείσες εισφορές που δεν έχουν πληρωθεί στο ΙΚΑ, μολονότι έχουν βεβαιωθεί (δηλαδή, έχουν γίνει οι κρατήσεις από τους εργαζόμενους) και τι ενέργειες έχει κάνει το ΙΚΑ για να τα εισπράξει (πέρα από το να στέλνει ειδοποιήσεις και να εκδίδει δελτία Τύπου).
–  Ποιες είναι οι απώλειες από το τζογάρισμα των αποθεματικών στο Χρηματιστήριο, από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα.
–  Ποιες είναι οι απώλειες από το πρόσφατο «κούρεμα» των αποθεματικών που επενδύθηκαν υποχρεωτικά σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.
–  Σε τι ποσό ανέρχεται η επιβάρυνση του ΙΚΑ από την άσκηση προνοιακής πολιτικής για λογαριασμό του ελληνικού κράτους, χωρίς να εκταμιευθούν τα αναλογούντα ποσά από τον κρατικό προϋπολογισμό.
–  Σε τι ποσό ανέρχεται η απώλεια εσόδων του ΙΚΑ από τη μη συμμετοχή του κρατικού προϋπολογισμού στα έσοδά του, στο πλαίσιο της περιβόητης τριμερούς χρηματοδότησης, η οποία επί δεκαετίες δεν εφαρμόστηκε, μολονότι προβλεπόταν από τον ιδρυτικό νόμο του ΙΚΑ (Ν. 1846/1952).

Ο κατάλογος θα μπορούσε να μακρύνει κι άλλο, αλλά σταματάμε εδώ.

Ας μας κάνουν μια άθροιση όλων αυτών των ποσών και ας μας πουν πώς σκοπεύουν να τα εισπράξουν.

Αυτό δεν είναι το σωστό;

Οπως ακριβώς σκοπεύουν να κινητοποιήσουν τον κατασταλτικό μηχανισμό (εισαγγελία-δικαστήρια-αστυνομία-φυλακές) για να επιστρέψουν στα ταμεία του ΙΚΑ οι συντάξεις των νεκρών που εξακολούθησαν να εισπράττουν οι ζωντανοί, έτσι δεν πρέπει να επιστρέψουν στα ταμεία του ΙΚΑ και οι πάσης φύσεως οφειλές και αρπαγές από άλλες πλευρές;

Πόσω μάλλον που αυτές οι αρπαγές και οφειλές είναι μερικές χιλιάδες φορές υψηλότερες από το άθροισμα των συντάξεων νεκρών που παρανόμως εξακολούθησαν να εισπράττουν ζωντανοί.

Αν μας ετοίμαζαν έναν ακριβή λογαριασμό, θα βλέπαμε πως όντως είναι χιλιάδες φορές περισσότερα αυτά που άρπαξαν οι καπιταλιστές και το κράτος (για λογαριασμό πάλι των καπιταλιστών) απ’ αυτά που άρπαξαν κάποιοι ιδιώτες με μειωμένη κοινωνική συνείδηση.

Επειδή, δε, σύμφωνα με το ισχύον αστικό συνταγματικό καθεστώς, ιδιώτες δεν είναι μόνο οι ζωντανοί συγγενείς των νεκρών συνταξιούχων, αλλά και οι ιδιοκτήτες και διαχειριστές των επιχειρήσεων, απ’ αυτούς θα έπρεπε ν’ αρχίσουν, διότι αυτοί έχουν απείρως μεγαλύτερη περιουσία (επιχειρηματική και προσωπική) και επομένως υπάρχουν απείρως περισσότερες πρακτικές δυνατότητες για να εισπραχθούν τα κλεμμένα.

Ξέρουμε, φυσικά, ότι τίποτα τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει.

 Οι καπιταλιστές επιχειρηματίες θα εξακολουθούν να εισφοροκλέπτουν και να εισφοροδιαφεύγουν και το κράτος θα εξακολουθήσει να τους κάνει πλάτες, διότι είναι δικό τους κράτος και όχι κράτος «όλου του λαού» ή «των εργαζομένων».

Τι πρέπει να κάνουμε το γνωρίζουμε.

Τι θα κάνουμε θα δείξει.

Προς το παρόν, όμως, ας μην επιτρέψουμε να μας παραμυθιάζουν με τέτοιες μπούρδες, όπως για παράδειγμα ότι για την «κακοδαιμονία» του ΙΚΑ και των άλλων ασφαλιστικών ταμείων φταίνε κάποιοι ασυνείδητοι που εξακολούθησαν να εισπράττουν συντάξεις νεκρών.

ΥΓ: Τα ασφαλιστικά ταμεία «δεν βγαίνουν», παρά τις τεράστιες περικοπές συντάξεων και άλλων ασφαλιστικών παροχών, που έχουν γίνει την τελευταία διετία.

Τα ασφαλιστικά ταμεία «δεν βγαίνουν», γιατί έχουν καταληστεύσει τα αποθεματικά τους, γιατί η συνεχής αύξηση της ανεργίας, αλλά και της υποαπασχόλησης, μειώνει συνεχώς τα έσοδά τους, γιατί οι καπιταλιστές εξακολουθούν να επιδίδονται στο αγαπημένο τους σπορ της εισφοροδιαφυγής, απασχολώντας ανασφάλιστους εργαζόμενους, και της εισφοροκλοπής, μη αποδίδοντας τις ασφαλιστικές εισφορές που έχουν ήδη εισπράξει.

Τα ασφαλιστικά ταμεία «δεν βγαίνουν», επίσης, γιατί τα καταληστεύει το ίδιο το κράτος.

 Ναι, το κράτος που ισχυρίζεται μέσω των υπουργών του ότι τάχα δίνει μπόλικο χρήμα στα ασφαλιστικά ταμεία, είναι αυτό που εξακολουθεί να τα καταληστεύει (τελευταία μεγάλη ληστεία το «κούρεμα» με το περιβόητο PSI).

Αφού τα Ταμεία «δεν βγαίνουν», τι πρόκειται να γίνει;

Ετοιμάζεται να πέσει και πάλι βαρύς ο πέλεκυς πάνω στα ασφαλιστικά δικαιώματα.

Πάνω στις συντάξεις, στην ασφάλιση υγείας κ.λπ.

Αυτό το ξέρουμε και κανένας ταξικός στρουθοκαμηλισμός δεν πρόκειται να μας σώσει.

Εκτός…

Εκτός αν αποφασίσουμε να συνειδητοποιήσουμε μια μεγάλη αλήθεια και να προσπαθήσουμε να την κάνουμε πράξη:

Οι εργαζόμενοι είναι οι μοναδικοί παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου και τα μεγάλα υποζύγια της κρατικής φορολογίας.

Γι’ αυτό και απαιτούν πλήρη ασφάλιση και πλήρη χρηματοδότησή της, με πληρωμή μόνο από τους καπιταλιστές και το κράτος.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα…

 

αναδημοσίευση  από  κόντρα

Για το ΚΚΕ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ζωή, όπως λένε, είναι γεμάτη εκπλήξεις. Πριν από 21 χρόνια, το 1991, και λίγο πριν ξεκινήσω τις μεταπτυχιακές μου σπουδές, είχα επισκεφτεί τον παππού μου και πιάσαμε την κουβέντα για τις εξελίξεις στην ΕΣΣΔ. Θυμάμαι την χαρακτηριστική άρνησή του να αποδεχτεί αυτό που εγώ, εικοσιενός τότε, έβλεπα σαν μια απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη. Ήταν πολύ οργισμένος με τον Γκορμπατσώφ, που εγώ τότε έβλεπα ως έναν πεφωτισμένο ανανεωτή, που έδινε στη χώρα την δυνατότητα να αναπνεύσει και να διορθώσει τα κακά της. Μαλώσαμε. Δεν παρακολούθησα τότε τις εξελίξεις στη χώρα μετά την άνοδο στην εξουσία του Γέλτσιν· οι σπουδές και η γεωγραφική απόσταση από την Ευρώπη με απομάκρυναν πολύ απ' την ωμή πραγματικότητα της αντεπανάστασης που συντελούνταν στην Ανατολή και της νέας ψυχροπολεμικής περιόδου που χτιζόταν, με άπλετη καπιταλιστική χρηματοδότηση, στη Δύση. Ουσιαστικά, παρακολούθησα τις συνέπειες όσων έγιναν μόνο μέσα από τα κύματα μεταναστών που άρχισαν να καταφθάνουν στην Ελλάδα. Και πήρε χρόνια πολλά για να καταλάβω ότι τελικά τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά όσο νόμιζα το 1991.

Οι αρχές της κρίσης με βρήκαν στο μαρξιστικό στρατόπεδο, όπου βρισκόμουν ήδη από εκείνη την εποχή του 1991, μέσα όμως από την τριβή με την λεγόμενη "Νέα Αριστερά" και την αποκλειστικά δυτική της κληρονομιά. Άντλησα από όσα γνώριζα από την μαρξιστική πολιτική οικονομία και είδα από νωρίς ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι πάρα πολύ σοβαρό, με μια περίσταση από αυτές που αλλάζουν την ιστορία, προς το χειρότερο ή το καλύτερο. Με μεγάλη μου, τεράστια θα έλεγα, έκπληξη, διαπίστωσα όλο και πιο ξεκάθαρα ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων θα έπρεπε να συμφωνούν μαζί μου, διότι προερχόντουσαν από την ίδια μήτρα της "Νέας Αριστεράς", δεν συμφωνούσαν καθόλου μαζί μου. Διαπίστωσα ότι δεν μιλούσαν με μαρξιστικούς όρους. Ότι στην ουσία είχαν ήδη εγκαταλείψει τον Μαρξισμό. Οι μελέτες που είχαν γράψει, και τις οποίες σε αρκετές περιπτώσεις θαύμαζα, δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τις θέσεις που πήραν πολιτικά όταν η κρίση χτύπησε στ' αλήθεια την χώρα και την ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτό στις περιπτώσεις όπου οι πρώην σύντροφοι μιλούσαν καν. Σε πολλές, ίσως στις περισσότερες, σιωπούσαν ένοχα.
Στο ΚΚΕ δεν κατέληξα επειδή άλλαξα γνώμη για κάτι από όσα σκεφτόμουν και γνώριζα το 2008. Κατέληξα επειδή σταδιακά, όλοι οι άλλοι την κοπάνησαν από το πεδίο του τι είναι μαρξιστική τοποθέτηση επάνω στην κρίση του συστήματος. Και δεν την κοπάνησαν απλώς βέβαια από αυτό, το θεωρητικό-οικονομικό σκέλος. Επειδή κατανόησαν τις συνέπειες της αποστασίας τους από την μαρξιστική θεώρηση σωστά, την κοπάνησαν επίσης από όλα όσα διακήρυτταν προηγουμένως: τον αντι-ιμπεριαλισμό, που ξαφνικά αντικαταστάθηκε από την "ευθύνη στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων" όταν και όπου το απαιτεί το ΝΑΤΟ· από τον αντιμιλιταρισμό και το κίνημα για την ειρήνη· από τον αντιρατσισμό και την συνεπή εναντίωση στην θυματοποίηση ανθρώπων με πρόσχημα την καταγωγή ή το χρώμα του δέρματός τους· από την φιλεργατική οπτική. Στην πραγματικότητα, όσο υποχωρούσαν από βασικές θέσεις της Νέας Αριστεράς οι πρώην σύντροφοι, τόσο έβλεπα το ΚΚΕ να βγαίνει μπροστά, όπως βλέπεις την άμμο να προβάλλει καθώς υποχωρεί το νερό στην άμπωτι. Το είδα να κρατά την αντι-ιμπεριαλιστική και τη φιλειρηνική σημαία με σθένος· να προβάλλει τον αντιρατσισμό και την χωρίς διακρίσεις ανθρωπιά ως στοιχειώδεις αξίες του οργανωμένου προλεταριάτου· να αγωνίζεται για εργασιακά δικαιώματα που οι υπόλοιποι θεωρούν ήδη ξεπερασμένα· να μιλά για εργατική τάξη όταν όλοι οι άλλοι μοιάζουν να έχουν ξεχάσει τη λέξη. Και έμεινε, νομίζω ήδη ουσιαστικά, για μια ακόμα φορά το μόνο οργανωμένο αντίβαρο στον φασισμό, αφού ο "αντιφασισμός", όταν έχεις εγκαταλείψει θέσεις σε όλα τα προηγούμενα, δεν είναι παρά μια κενή, σαν καύκαλο στην έρημο, λέξη.

Η συμπόρευση και συστράτευση με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας δεν ήταν για μένα θέμα συναισθηματικό, θέμα νοσταλγίας, θέμα αντίδρασης σε κάτι ή θέμα αλλαγής τρόπου σκέψης. Ήταν θέμα λογικό, θέμα εκτίμησης του πού βρίσκεται στ' αλήθεια σήμερα ο πολιτικός πυρήνας της σκέψης που πάντα είχα και πάντα υπηρετούσα. Και όσο περνά ο καιρός, τόσο επιβεβαιώνεται αυτή η διαπίστωση, ότι δηλαδή το ΚΚΕ είναι σήμερα η μόνη λαϊκά οργανωμένη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα για τον πολιτικά έντιμο και προοδευτικό άνθρωπο, για τον άνθρωπο που πιστεύει στη δικαιοσύνη και την ισότητα, για τον άνθρωπο που απεχθάνεται την εκμετάλλευση και την καταπίεση των άλλων, για τον άνθρωπο που μισεί τις φυλετικές διακρίσεις, τον πόλεμο, την βαρβαρότητα της ανεξέλεγκτης κυριαρχίας του χρήματος, το μίσος που γεννά ο ανταγωνισμός για επιβίωση.

Και για αυτούς τους λόγους, άνθρωπο που δεν συμπορεύεται και δεν συντάσσεται σήμερα με το ΚΚΕ, που σήμερα δεν έχει ακόμη βρει κανένα λόγο να επανεκτιμήσει την στάση του απέναντι στο τι έδειχνε και το τι στην πραγματικότητα ήταν η "αριστερά" που θα το αντικαταστούσε, υποτίθεται, ως "νέα, βελτιωμένη" έκδοση, δεν μπορώ να τον δω ούτε ως έντιμο πολιτικά ούτε ως προοδευτικό. Όπως και οι φίλοι, έτσι και τα κόμματα κρίνονται στα δύσκολα, όχι στα εύκολα. Και στα δύσκολα, μονάχα ένα κόμμα έχει το θάρρος, την δύναμη, το ήθος, να σταθεί όρθιο στην όλο και πιο ανεξέλεγκτη λαίλαπα βαρβαρότητας, μίσους, βίας, και ηλιθιότητας που κατακλύζει μια εξαθλιωμένη από κάθε άποψη κοινωνία. Μόνο ένα κόμμα έχει διατηρήσει, με τεράστιο για το ίδιο κόστος εκλογικά, το δικαίωμα στην πολιτική ηθική, αντί για ατέρμονες ντρίμπλες, τσιριμόνιες, και τακτικισμούς που υποτίθεται ότι θα μας οδηγήσουν σε "κάτι" --κανείς δεν μας λέει σε τι-- κάποτε, σε μιαν άλλη ίσως ζωή, ή στη Δευτέρα Παρουσία, όταν η πολιτική ανηθικότητα, ο συμβιβασμός με το κακό και το ψεύδος δικαιωθούν ως "ανώτερη στρατηγική". Αυτό το εξαναγκαστικό φορτίο πολιτικού θάρρους και αναλυτικής διαύγειας και ευθυκρισίας το οποίο βαραίνει το κόμμα με την εδραίωση της "κατάστασης εξαίρεσης", όταν όλοι οι άλλοι αυτομολούν στο στρατόπεδο του εχθρού ή (νομίζουν πως) κρύβονται πίσω από ατέρμονες ακροβασίες και επαμφορετισμούς, αυτό είναι το βασικό κοινό σημείο που μπορώ να διακρίνω με την ηρωϊκή εποχή του ΕΑΜ: το να σηκώνεις αυτό που κανείς άλλος δεν θέλει και δεν μπορεί να σηκώσει. Και νομίζω πως όποιος έχει βασική τιμιότητα όταν επικαλείται νοσταλγικά μια τέτοια εποχή, έχει επίσης την ευθύνη να αναγνωρίσει τούτο το απλό και αναπάρνητο γεγονός και να κανονίσει την πορεία του αναλόγως.


Σαφέστατα πολλοί καγχάζουν και θα καγχάσουν για τα παραπάνω ως προϊόντα "ρομαντισμού", εμμονών, "οπαδισμού", "συνδικαλιάς", ή ιδίου συμφέροντος. Λίγη σημασία, και ακόμα λιγότερο ενδιαφέρον, έχει αυτό για μένα. Δεν συμβαίνει συχνά στην ανθρώπινη ζωή, δεν συμβαίνει καν για κάθε γενιά, να κληθεί να σταθεί με σταθερότητα και ενσυνειδητότητα από την μία ή την άλλη πλευρά μιας γραμμής. Εγώ γνωρίζω πού στέκομαι και γιατί, όσο δεν γνώριζα ποτέ πριν τόσο ξεκάθαρα στη ζωή μου. Γνωρίζω την αναγκαιότητα αυτής της επιλογής, κατανοώ τους κανόνες που διέπουν μια τέτοια αναγκαιότητα, και που σίγουρα δεν είναι αυτοί του "γούστου". Πάρα πολλοί στις τελευταίες δεκαετίες παρουσίασαν τα σχέδια τους για ένα καλύτερο Κομμουνιστικό Κόμμα και άσκησαν δριμεία κριτική στις αδυναμίες του, που οι ίδιοι προφανώς θα "θεράπευαν" αν τους αναγάγαμε σε γκουρού και οδηγητές μας. Καλό θα ήταν να κοιτάξουν τα σημερινά τους χάλια, ως συνομιλητές "αριστερών οικονομολόγων" που έχουν μετατρέψει τον Μαρξ σε λογιστή, ως "υπεράνω υποψίας" άλλοθι της ωμότητας του ιμπεριαλισμού, ως ασπίδες προστασίας του αντεργατικού μένους του κεφαλαίου, ως αγωγοί κροκοδείλιων δακρύων και προαγωγοί λεκτικά διακοσμημένων κολαστηρίων για όσους είχαν την ατυχία να γίνουν μετανάστες. Καλό θα ήταν να σκεφτούν γιατί μικραίνουν οι ίδιοι όσο αυτό που προσπάθησαν να μικράνουν σε τρίτα μάτια υψώνει ήθος, αξιοπρέπεια, θάρρος και αυτοθυσία: η ζωντανή, η ανήσυχη λαϊκή βάση, αυτό που ζήλεψαν και αυτό που εποφθαλμιούσαν μια ζωή για προσωπική χρήση και νομή, ούτε εφευρίσκεται απ' την ατομική βούληση, ούτε υποκαθίσταται με άρθρα στις καθωσπρέπει εφημερίδες. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να υποτιμήσεις τη διαλεκτική, αντιφατική ενότητα που εκφράζεται στο κόμμα χωρίς να υπερτιμήσεις ταυτόχρονα και μάλλον αντιδιαλεκτικά τον εαυτό σου, και το συνδυαστικό αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, "μαρξιστικό."

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, πανταχόθεν και μακρόθεν λοιδωρημένο και γελοιοποιημένο από τόσους και τόσους "έξυπνους ανθρώπους" που έκαναν τη σοφία σλόγκαν και το σλόγκαν χρήμα, δεν είναι ένα ακόμα κομμάτι της Ελλάδας. Είναι ένα κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας και ανήκει επίσης σ' αυτή· και είναι το μέρος όπου η ελληνική κοινωνία κλείδωσε ό,τι καλύτερο, ό,τι αληθινότερο και πιο εξευγενισμένο ήταν ποτέ της ικανή να δημιουργήσει. Δεν ξέρω πότε θα βρει το κλειδί αυτής της κληρονομιάς που άφησε στον εαυτό της αφού την παράχωσε πρώτα βαθιά, πολύ βαθιά μέσα στη μνήμη της και την επιθυμία της. Ως τότε όμως, κάποιοι θα πρέπει να φυλάξουν αυτή την κληρονομιά ως κόρην οφθαλμού. Με τις αντιφάσεις και το μεγαλείο της· με τα ελείμματα και τα περισσεύματά της· με τα πάθη της, τα παθήματά της, τις αβεβαιότητές της, την ακλόνητη βεβαιότητα και την υπερβατικότητά της. Είναι ένα άξιο καθήκον, και το αναλαμβάνω ως ένας ακόμη των πολλών, ούτε λιγότερος ούτε περισσότερος από κανένα άλλο, με τιμή και χαρά, για όσο χρειαστεί.

 

από redfly planet

Σφαγή «με αίσθημα δικαιοσύνης»

Πιστεύουν ότι έχουν κάνει τόσο πολύ κιμά το μυαλό των ανθρώπων που ό,τι κι αν του σερβίρουν θα το καταπιεί αμάσητο.
Πετάνε ένα «εθνική ανάγκη» και αξιώνουν να τσακιστούν ζωές χωρίς να κουνηθεί φύλλο.
Ποντάρουν στο ότι ήδη έννοιες και έννοιες έχουν αποκτήσει άλλο περιεχόμενο.
Τα παραδείγματα αρκετά, ορισμένα από τα χτεσινά:

-- «Εκπτώσεις»:
 Ηδη καταγράφεται και επίσημα η έκπτωση αναγκών. Είχε μετρηθεί και πρόσφατα στις εκλογές, όπου οι πνιγμένοι πιάστηκαν απ' τα μαλλιά τους κι αντί να καταψηφίσουν τους δυνάστες τους, τους έδωσαν τη δυνατότητα να κάτσουν πιο γερά στο σβέρκο τους. Η έκπτωση αναγκών τώρα καταγράφεται και στην κατάσταση που επικρατεί στην αγορά, όπου οι άνθρωποι αρκούνται να αγοράζουν ίσα ίσα τα απαραίτητα, αντί να παλεύουν για την κάλυψη όλων των σύγχρονων αναγκών τους.

-- «Κυνήγι φοροδιαφυγής»:
Εχει κατοχυρωθεί σαν το πιο σύντομο ανέκδοτο. Σε ορισμένες περιπτώσεις προκαλεί: Οπως με την προχτεσινή σύλληψη άνεργου πατέρα εφτά παιδιών για χρέος 5.000 ευρώ.

-- «Μη οριζόντιες περικοπές»:
Ετσι ονομάζονται πλέον οι περικοπές στους εργάτες που ενισχύουν το κεφάλαιο. Κι όμως, καταπίνεται αμάσητο.

-- «Αλήθεια»:
Την χρησιμοποιούν κομματιαστά και μόνο όταν πρόκειται να τρομοκρατήσουν. Τώρα δείχνουν όσους δεν μπορούν να πάνε παρακάτω για να πουν στους υπόλοιπους «καθίστε στ' αυγά σας».

-- «Παραμονή στο ευρώ»:
Το νέο εισιτήριο κοστίζει 11,5 δισ. ευρώ. Τόσο το κοστολόγησε χτες ο υπουργός Οικονομικών (ΝΔ) και όπως δήλωσε μετά ο Βενιζέλος του ΠΑΣΟΚ, το κοστολόγιο «έγινε δεκτό». Γιατί; Γιατί, όπως είπε πάλι ο Βενιζέλος, «δεν θα οδηγήσουμε τη χώρα στις εκλογές». Θέση με την οποία συμφώνησε και ο Κουβέλης της ΔΗΜΑΡ. Ολοι μαζί ζητάνε χειροκρότημα: Εκαναν, λέει, χάρη στους συνταξιούχους του ΟΓΑ, δε θα κόψουν σ' αυτούς την κατώτερη σύνταξη.
Θα την κόψουν σε όλους τους άλλους.

Χειροκρότημα ζητάνε για μία ακόμα αθλιότητα: Αφού έχωσαν στη φυλακή έναν άνεργο για χρέος προς τον ΟΑΕΕ στη συνέχεια τον «έσωσαν»: Του ανακοίνωσαν ότι θα δουλεύει «εθελοντικά» για ένα χρόνο στο Δήμο Ηρακλείου με αντάλλαγμα το ξεπλήρωμα του χρέους του.
Πόσο σκοπεύουν να ξεφτιλίσουν ακόμα τους ανθρώπους;

Τουλάχιστον αξίζουν οι θυσίες; Οχι, κατηγορηματικά όχι. Κάθε σεντ απ' αυτά τα δισ. που κόβονται από τα λαϊκά στρώματα, γίνεται αυτόματα νέα ενίσχυση στο μεγάλο κεφάλαιο, οι εκπρόσωποι του οποίου, όπως προχτές ο ΣΕΒ, όλο και πιο πολύ κάνουν καθαρό ότι εκτός από φτηνούς εργάτες προσβλέπουν σε όλο και περισσότερο κρατικό χρήμα.

«Αγώνας, ρήξη, ανατροπή» είναι το μόνο σύνθημα που επιβιώνει.
Απέναντι σ' όσους εξακολουθούν να στηρίζουν τη βαρβαρότητα καταθέτοντας προτάσεις άλλης διαχείρισης, το ΚΚΕ επιμένει να διακηρύσσει πως «δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση».

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

το μεγάλο φαγοπότι ή... Το πέπλο της σιωπής

Προ ημερών, το Reuters έπιασε λαυράκι. Σε ιδιαίτερα προσεκτικό δημοσίευμά του που πήρε μεγάλη έκταση παγκοσμίως ανέδειξε κάποιες «συναλλαγές» μεταξύ τριών ελληνικών τραπεζών η οποία, αν το δημοσίευμα αληθεύει, τεκμηριώνει την ποινική δίωξη γνωστών τραπεζιτών της χώρας. Κι αν όχι την ποινική τους δίωξη, απαιτεί από την κυβέρνηση, το EFSF, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τραπεζών (European Banking Authority), κατ’ ελάχιστον, την παύση του ΔΣ της Τράπεζας Πειραιώς και την δρομολόγηση διαδικασίας εξυγείανσής της. Ανάλογες κινήσεις θα έπρεπε να ξεκινήσουν για τον τραπεζικό όμιλλο Marfin Popular Bank για κινήσεις της Marfin Egnatia Bank της οποίας αποτελεί μετεξέλιξη. Κι όμως: αντί για αυτά, ένα τεράστιο πέπλο σιωπής ξετυλίγεται και σκεπάζει την υπόθεση, με πρώτους υφαντές του τους δημοσιογράφους των «έγκυρων» εντύπων και sites οι οποίοι, κατά τα άλλα, συνεχώς καταγγέλλουν το κράτος και την ελληνική κοινωνία για ανοχή στην διαφθορά.

Ποια είναι η πέτρα του σκανδάλου, σύμφωνα με την αναφορά του Reuters; Όπως γνωρίζουμε, οι ελληνικές τράπεζες πάσχουν, από τότε που ξέσπασε η κρίση, από έλλειψη κεφαλαίων. Σύμφωνα με τις επιταγές τόσο της ΕΒΑ όσο και της τρόικα, οι ελληνικές τράπεζες έπρεπε να καταβάλουν προσπάθεια εξεύρεσης κεφαλαίων. Αρχικά, ιδιωτικών και, εφόσον δεν τα έβρισκαν, δημοσίων (μέσω της επανακεφαλαιοποίησης που προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση δανειζόμενη, δυστυχώς, η ίδια από το EFSF). Οι τραπεζίτες τρέμουν τα κεφάλαια του EFSF καθώς αυτά δίνονται με αντάλλαγμα μετοχών, κάτι που μειώνει το δικό τους ποσοστό ιδιοκτησίας των τραπεζών, θέτοντας σε κίνδυνο της εξουσία τους εντός των ΔΣ των τραπεζών (και όλα τα «καλούδια» που αυτή τους εξασφαλίζει). Για αυτό, εύλογα, προτιμούν τα ιδιωτικά κεφάλαια, ιδίως φίλα προς αυτούς προσκείμενων επιχειρηματιών. Έλα όμως που τέτοια κεφάλαια στον καιρό της κρίσης δεν υπάρχουν; Τότε, τι νομίζετε ότι σκαρφίζονται οι καλοί τραπεζίτες;

Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, σε γενικές γραμμές, συνέβη το εξής καταπληκτικό: Την εποχή που η Τράπεζα Πειραιώς, υπό τον κ. Σάλλα, σχεδίαζε την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας (σύμφωνα με τις υποδείξεις της Ευρώπης και της τρόικα), ο κ. Σάλλας δημιούργησε τρεις off shore εταιρείες στην Κύπρο (μαζί με τα δύο του τέκνα). Αυτές οι εταιρείες, δανείστηκαν από τον τραπεζικό όμιλο Marfin Egnatia Bank (που ελέγχει ο κ. Βγενόπουλος) γύρω στα 113 εκατομμύρια ευρώ με τα οποία χρήματα αγοράστηκαν μετοχές της Τράπεζας Πειραιώς (στο πλαίσιο της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου που ο ίδιος ο κ. Σάλλας αποφάσισε). Αξιοσημείωτα είναι τα εξής:

• Η Marfin Egnatia Bank από την οποία δανείστηκαν οι off shore του κ. Σάλλα έπασχε η ίδια από τεράστια έλλειψη τόσο ρευστότητας όσο και κεφαλαίων. Το ότι δάνεισε ένα τέτοιο τεράστιο ποσό σε έναν άλλον «ζορισμένο» τραπεζίτη με στόχο την αγορά μετοχών των οποίων η αξία βρισκόταν σε πορεία ραγδαίας απαξίωσης (και χωρίς κανένα εχέγγυο πέραν των ίδιων των μετοχών) ελέγχεται ως είτε επιχειρηματικά ανόητη κίνηση είτε ως «περίεργη» κίνηση.
• Όταν αποφασίζεται η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, σύμφωνα με την διεθνή πρακτική και νομοθεσία, οι αποφασίζοντες αυτή την αύξηση (τα μέλη του ΔΣ) απαγορεύεται δια ροπάλου να συναλλάσσονται στις εν λόγω μετοχές. Όταν το κάνουν ελέγχονται από την δικαιοσύνη για insider trading (συναλλαγές υπό το καθεστώς εσωτερικής πληροφόρησης). Αναρωτιέμαι αν η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς θα ενδιαφερθεί να ρίξει μια ματιά στο συγκεκριμένο «ζητηματάκι».
• Η σύναψη αυτών των δανείων από τις off shore της οικογένειας Σάλλα, καθώς και η αγορά των μετοχών της Πειραιώς από αυτές, κρατήθηκε μυστική. Αν και αφορούσε ποσοστό των μετοχών της τράπεζας άνω του 5% που, σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, έπρεπε να δηλωθεί δημοσίως, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς φέρεται να δέχθηκε το επιχείρημα του κ. Σάλλα ότι το ποσοστό αυτό δεν καλύφθηκε καθώς ένα μέρος των μετοχών ανήκουν στα… παιδιά του.
• Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, ο κ. Σάλλας έχει ξαναδανειστεί από άλλη πτωχευμένη τράπεζα με στόχο την αγορά μετοχών της τράπεζάς «του». Ποια τράπεζα; Την Proton του κ. Λαυρεντιάδη από την οποία φέρεται να δανείστηκε 70 εκατομμύρια πριν τις ζημίες από την πτώχευση της Proton αναλάβει ο έλληνας φορολογούμενος.

Αν τα παραπάνω, που καταγγέλλει το Reuters, αληθεύουν, έχουμε στα χέρια μας ένα σκάνδαλο αξιώσεων. Ένα σκάνδαλο που (α) παραπέμει σε insider trading, (β) εγείρει ζητήματα που αφορούν τον έλληνα φορολογούμενο (ο οποίος καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της Proton) και (γ) αφορά επισταμένη προσπάθεια εξαπάτησης των ευρωπαϊκών αρχών επιτήρησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Δεν είναι δική μου δουλειά να αποφασίσω την αθωότητα ή την ενοχή του οιουδήποτε. Θα ήθελα να πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση, η ελληνική δικαιοσύνη και η ίδια η τρόικα θα επιληφθούν. Προς το παρόν, σιγή ιχθύος. Από την μεριά μου, σημειώνω την απάντηση του κ. Σάλλα στο άρθρο του Reuters. Όπως αναφέρει η Καθημερινή, «ο κ. Σάλλας, ο οποίος έχει καταθέσει αγωγή κατά του ειδησεογραφικού πρακτορείου για προηγούμενο δημοσίευμά του, διεκδικώντας αποζημίωση ύψους 50 εκατ. ευρώ, έκανε λόγο για άλλο επεισόδιο, αυτή τη φορά από ομάδα συνεργατών του Reuters, στην προσπάθεια «υπονόμευσης, εκβιασμών και κατασυκοφάντησης», που έχει αντιμετωπίσει η Τράπεζα Πειραιώς στην πορεία ανάπτυξής της. Η υπονόμευση, κατέληξε, «δεν μας αποσπά από το κύριο καθήκον μας, που είναι η ασφάλεια και η πρόοδος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, η οποία με τη σειρά της είναι προοπτική αναπόσπαστη με την προσπάθεια που καταβάλλουμε όλοι για την έξοδο της χώρας από την κρίση». Με άλλα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…

Συμπέρασμα

Στην εποχή της Πτωχοτραπεζοκρατίας (*), τέτοιου είδους τερτίπια είναι, δυστυχώς, αναμενόμενα. Όμως, σε μια χώρα που υποτίθεται ότι δίνει αγώνα επιβίωσης, και όπου η ανάκτηση της αξιοπιστίας απέναντι στην Ευρώπη έχει αναχθεί σε εθνικό στόχο, το Πέπλο της Σιωπής που έχει περιβάλει αυτό το «συμβάν» είναι ενδεικτικό της Απόλυτης Υποκρισίας της καθεστηκυίας τάξης της χώρας τούτης.

Από την μία έχουμε κυβέρνηση, η οποία δήθεν κόπτεται για την αξιοπιστία μας στα μάτια της Ευρώπης, αλλά που δεν κάνει τίποτα όταν οι τραπεζίτες μας αποκαλύπτονται από τον έγκυρο διεθνή τύπο να συνομωτούν με σκοπό την παραβίαση των αρχών και κανόνων της επιτήρησής τους.

Από την άλλη, η δικαιοσύνη η οποία ούτε καν έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει.

Τέλος, και τρομακτικότερο, οι καλοί δημοσιογράφοι των «έγκυρων» εντύπων, δημοσιογραφικών οργανισμών, sites κλπ. οι οποίοι καθημερινά γράφουν χιλιάδες λέξεις καταδικάζοντας την διαφθορά των «μικρομεσαίων» και απαιτώντας να μπει βαθειά το νυστέρι στο κόκκαλο, παραμένουν βουβοί μπροστά σε ένα τέτοιο «συμβάν», σε μια τέτοια καταγγελία του Reuters. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν μπείτε στην ιστοσελίδα του πάλαι ποτέ έγκυρου «Βήματος» και βάλετε «Σάλλας» στην σελίδα αναζήτησης δεν θα βρείτε την παραμικρή αναφορά σε αυτό το θέμα. Ούτε μία λέξη. Η άλλη παραδοσιακά έγκυρη εφημερίδα μας, η «Καθημερινή», αναφέρεται μεν στο θέμα αλλά με τον ανώδυνο τίτλο «Νέα αντιπαράθεση Reuters με τον επικεφαλής της Πειραιώς».

Κλείνω με ένα μήνυμα προς φίλους δημοσιογράφους που στα υπόλοιπα κείμενά τους ξεσπαθώνουν εναντίον της διαφθοράς και της «ακινησίας» του ελληνικού κράτους: Όσο παραμένετε βουβοί απέναντι σε μια τέτοια υπόθεση, η αξία του λόγου σας τείνει στο μηδέν.

του Γιάνη Βαρουφάκη

από το καράβι κόκκινο

Νίκος Ζαχαριάδης: Αδριανούπολη (ή Νικομήδεια) 27/4/1903 – Σοργκούτ 1/8/1973

από  το  κουτί

Σαν σήμερα, 1η Αυγούστου του 1973, έφυγε από τη ζωή ο –κατά γενική ομολογία- επιφανέστερος γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης.
Έχουν ακουστεί πολλά γύρω από το αν πράγματι αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε.
Το σίγουρο είναι ότι δεν πέθανε από φυσιολογικά αίτια (καρδιά), όπως έγραψαν τότε στο πιστοποιητικό θανάτου του.
Άλλωστε, και στην επικρατούσα εκδοχή της αυτοκτονίας, με τον τρόπο που αυτή έγινε, ισοδυναμεί στην ουσία με εξόντωση.
Προκαλεί πολλές σκέψεις το γεγονός ότι έφυγε από τη ζωή με βίαιο τρόπο, λίγους μήνες πριν από την πτώση της δικτατορίας και την νομιμοποίηση του ΚΚΕ.
Πώς θάταν άραγε η ιστορία, αν γραφότανε «αλλιώς»;
Θα είχε ίσως ενδιαφέρον να γραφτεί ένα μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας, μ’ αυτήν την ‘άλλη’ εκδοχή:
Ο Νίκος Ζαχαριάδης ανεβαίνει για δεύτερη φορά τις σκάλες των γραφείων του κόμματος, και λέει στα έκπληκτα στελέχη για άλλη μια φορά, όπως το 1945,
«Γειά σας, είμαι ο γραμματέας του κόμματος»…
Πώς θάταν άραγε το τοπίο στην αριστερά της μεταπολίτευσης;
Το σίγουρο είναι ότι οι αγωνιστές του κόμματος, ο κόσμος της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος έτρεφε μεγάλη εκτίμηση στο πρόσωπό του.
Ακόμα και οι πολιτικοί του αντίπαλοι, μιλούσαν με σεβασμό για την προσωπικότητα και τη συμβολή του στην οικοδόμηση του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.
Βέβαια, ο ρόλος της προσωπικότητας στην ιστορία είναι πολύ συζητήσιμος, άλλωστε οι προσωπικότητες διαμορφώνονται μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η ίδια η ιστορία –και όχι η εξιστόρησή της- δεν έχει υποκείμενο αλλά κινητήριο μοχλό την πάλη των τάξεων.
Έτσι και ο Νίκος Ζαχαριάδης, με θετικές και αρνητικές πλευρές στη δύσκολη περίοδο που διαχειρίστηκε υψηλές ευθύνες, αναμετρήθηκε με ιστορικής σημασίας καμπές της ταξικής πάλης.
Τα αποτελέσματα, είναι αλήθεια, τα ξέρουμε.
Όπως ξέρουμε και τι έγινε με την αποκήρυξη του Άρη.
Του Άρη, που έλπιζε πως όλα θα διορθώνονταν, αν μιλούσε «με το Νίκο». 
Ο φίλος του Νίκου Ζαχαριάδη λογοτέχνης και συγγραφέας Αλέξης Πάρνης (κατά κόσμον Σωτήρης Λεωνιδάκης), αναφέρει κάπου ότι ο Ζαχαριάδης στη δύση της ζωής του έφερε βαρέως και αναγνώρισε το λάθος του με την αποκήρυξη του Άρη.

Δεν έχουμε την πρόθεση σ’ αυτό το σύντομο σημείωμα να αποτιμήσουμε τη συμβολή αλλά και τις ευθύνες του Νίκου Ζαχαριάδη για την πορεία της ελληνικής αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος.

Στις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν κι άλλες αναρτήσεις στο μπλογκ και την ιστοσελίδα μας με ιστορικά ντοκουμέντα και απόψεις.

Το σίγουρο είναι ότι οι ηγέτες είναι προϊόν της εποχής τους.

Και είναι πράγματι άχαρο να παριστάνει κανείς τον ‘μετά Χριστόν προφήτη’, κάνοντας κριτική από την ασφάλεια του πληκτρολογίου του και με την απόσταση των 6, 7 ή 8 δεκαετιών που μας χωρίζουν από τα γεγονότα.

Έχει επικρατήσει σε ένα τμήμα της αριστεράς να αναφέρεται σαν‘ζαχαριαδισμός’ κάθε διαστρέβλωση της εσωκομματικής δημοκρατίας, κάθε τι στραβό στην εσωτερική λειτουργία του κόμματος.
Ας μας εξηγηθεί όμως, πώς με την ‘έκλειψη’ του λαοπρόβλητου ηγέτη της κομμουνιστικής αριστεράς δεν εξέλιπαν οι λόγοι της ‘κακοδαιμονίας’…
Η ίδια η καθαίρεση του γραμματέα του κόμματος, έγινε με απόφαση του ΚΚΣΕ.
Μάλιστα, την εισήγηση στην 6η ολομέλεια του ’56 τη διάβασε ο …Ρουμάνος Γκεοργκίου Ντεζ!
Αυτός και ο Φινλανδός Ότο Κοουσίνεν έλυναν και έδεναν στο ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα όταν ‘αποκαταστάθηκε’ η εσωκομματική δημοκρατία.
Δεν επιχειρούμε να μπούμε σε βάθος, να μιλήσουμε για το μεγαλείο αλλά και τις σκοτεινές σελίδες του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.
Για την πρακτορολογία που ήταν σύμφυτη με τη ζωή του κόμματος σε δύσκολες εποχές. Άλλωστε θύμα της έπεσε και ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, επίσημα και ανεπίσημα.
Υπάρχει βιβλίο αγωνιστή της αριστεράς (δραπέτη των Βούρλων), που σε κάποια σελίδα αφήνει σκιές για τον ρόλο του Νίκου Ζαχαριάδη στο Νταχάου, όπου δήθεν είχε ύποπτα προνομιακή μεταχείριση.
Πράκτορας των Γερμανών λοιπόν…
Όμως, στο προοίμιο του ίδιου βιβλίου καταγγέλλεται σαν τυφλό όργανο της Μόσχας,αυτός που ήταν ίσως ο μόνος από τους ηγέτες της εποχής που πήγε κόντρα.
Στο επίμετρο βέβαια, επικρίνεται γιατί παράκουσε τον Στάλιν κι έκανε το 2ο αντάρτικο!
Αφού προηγουμένως στις εσωτερικές σελίδες παρουσιάζεται σαν …πράκτορας των Άγγλων, καθώς επέστρεψε από το Νταχάου με αγγλικό αεροπλάνο.
Αλλά και επίσημα το κόμμα, αφού τον καθαίρεσε στην 6η ολομέλεια του 1956 και τον διέγραψε στην 7η το 1957, είχε συστήσει επιτροπή για να διερευνήσει το αν ο Ζαχαριάδης ήταν χαφιές!
Το ‘πόρισμά’ της κάποια χρόνια αργότερα ήταν κατάπτυστο:
«Από την εξέταση που κάναμε δεν προέκυψαν αποδείξεις ότι ο Ζαχαριάδης είναι χαφιές»…
Αυτό το μαράζι το έσυρε ο Ζαχαριάδης, αδικαίωτος, μέχρι τον τάφο του, με όποιον τρόπο και αν μπήκε εκεί μέσα.
Πάλευε μέχρι το τέλος της ζωής του με διαβήματα, απεργίες πείνας και την απόπειρα (1962) να έρθει στην Ελλάδα να δικαστεί, για την αποκατάσταση της αγωνιστικής του τιμής.
«Την τιμή κανένας δεν μπορεί να σου την αφαιρέσει. Την τιμή μπορείς μονάχα να την χάσεις», γράφει ο ίδιος στο τελευταίο γραφτό του, το συγκλονιστικό «Μήνυμα από την άλλη μεριά».
Ο Νίκος Ζαχαριάδης έγινε γραμματέας του κόμματος μετά τη λήξη της περιόδου 1928-1931 που έμεινε στην ιστορία σαν «χωρίς αρχές φραξιονιστική πάλη».
 Έμεινε κρατούμενος στο Νταχάου την περίοδο της Κατοχής μέχρι τον Μάη του 1945.
Στη θέση του ανέλαβε γραμματέας του ΚΚΕ ο Γιώργης Σιάντος.Επέστρεψε και ανέλαβε πάλι γραμματέας, μετά από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας.
Στο βιβλίο του «Η Οδύσσεια των διδύμων», ο Αλέξης Πάρνης περιγράφει ότι ο Ζαχαριάδης με το όπλο στον ώμο περίμενε να περάσει και ο τελευταίος αντάρτης στο έδαφος της Αλβανίας για να αποχαιρετήσει και αυτός –για πάντα, παρά τις προσπάθειές του- την ελληνική γη.
«Λίγα σπυριά ελληνική γη βάλε στο φάκελο της απάντησής σου», έγραφε πολύ αργότερα, εξόριστος στο μακρινό Μποροβίτσι, στον φίλο του Αλέξη Πάρνη.
Του τάστειλε ο φίλος του.
«Τα μαντιλόδεσε κι είπε στα παιδιά του να τα βάλουν στον τάφο του. Η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε ύστερα από δεκαεφτά χρόνια, τον Αύγουστο του 1973», γράφει στο βιβλίο του «ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ- ΝΙΚΟΣ» ο συγγραφέας.
Το σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου ξεκινάει με τους στίχους του Αλέξη Πάρνη:
Απ΄τη γη του Βίτσι και του Γράμμου
μέχρι του Προμηθέα τον ουρανό,
για την Ιθάκη της πολέμησε η γενιά μου
κι όχι για κάποιο «πουκάμισο αδειανό».

Μία από τις δύο μεγαλύτερες μορφές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος ο Νίκος Ζαχαριάδης,συμπυκνώνει συμβολικά στο πρόσωπο, τη διαδρομή και το τραγικό ούτως ή άλλως τέλος του, μια μεγάλη εποχή αγώνων , μια εποχή που επιχειρήθηκε η ελληνική ‘έφοδος στον ουρανό’.
Έναν αγώνα που συνεχίζεται, για την ανατροπή του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος και την επικράτηση των πιο ευγενικών ιδανικών που γέννησε η ανθρωπότητα.
Ακριβώς γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι στη ‘δεύτερη κηδεία’ του, εκείνη την κρύα μέρα του Δεκέμβρη του 1991 στο Α’ Νεκροταφείο, έδωσαν το ‘παρών’ αγωνιστές από τους πιο ετερόκλιτους πολιτικά χώρους…
Αναγνωρίζοντας ότι στο πρόσωπό του συμβολίζεται μια ολόκληρη εποχή αγώνων και θυσιών, ανιδιοτελών αγώνων και θυσιών, για μια Ελλάδα της δουλειάς και της λευτεριάς.
kokkiniotis
Απόσπασμα από το τελευταίο γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη, προς την ηγεσία του ΚΚΕ:

«Στη ζωή μου, έκανα πολλά λάθη και στραβά. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω.

Όμως με κατηγόρησαν ότι πρόδωσα το ΚΚΕ και τον αγώνα και με διέγραψαν απτό κόμμα.

Κανένας δεν βρέθηκε ανοικτά, αντρίκια να πει ότι αφτό είναι ψέμα. Παράπονο δεν έχω γιατί έμαθα το φορτίο να το κουβαλάω μόνος μου.

Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομα μου… Το γράμμα αφτό το γράφω για να βουλώσω το στόμα σ’ όλους αφτούς που θα βάλουν τώρα τις φωνές.

Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς.

Ούτε μπορούσα ποτέ νάχω».

Στο γράμμα προς τα παιδιά του με ημερομηνία 26/6/1973, υπήρχε μία προσθήκη για το ενδεχόμενο που αυτό θα έβλεπε το φως της δημοσιότητας.

«Για το λαό της Ελλάδας και τους κουκουέδες αν λάχει να διαβάσουν τις γραμμές αυτές, προσθέτω τούτα:

τίποτε, απόλυτα τίποτε δεν κλόνισε, ούτε μπορούσε να κλονίσει την πίστη μου στον κομμουνισμό, το μαρξισμό- λενινισμό, το κουκουέδικο ΚΚΕ το ανεξάρτητο, λέφτερο και σοσιαλιστικό μέλλον του λαού και της πατρίδας μου, όπως δεν την κλόνισαν και τα 12 χρόνια που πέρασα στα μπουντρούμια της πλουτοκρατικής και μοναρχοφασιστικής αντίδρασης και στις φυλακές και στα στρατόπεδα της χιτλερικής Γερμανίας.»

Ο πρόλογος από το βιβλίο του Αλέξη Πάρνη

«Γεια χαρά Νίκος» – Η αλληλογραφία μου με το Νίκο Ζαχαριάδη

«Αρχή άνδρα δείκνυσι», λέει το ρητό. Όμως και η πτώση από το θώκο της, ο τρόπος που την αντιμετωπίζει είναι ενδεικτικός για τον ηγέτη και την ποιότητα του.

Ό,τι με εντυπωσίασε ιδιαίτερα στη συμπεριφορά του Νίκου Ζαχαριάδη τα χρόνια της δοκιμασίας μετά την καθαίρεση κι εκτόπιση στ’ απόκοσμο, βαλτωμένο Μποροβιτσι ήταν η αξιοπρέπεια και η ακατάβλητη καρτερία του στα πλήγματα της μοίρας.
Η κατοπινή εξορία στο ζοφερό πηγάδι του Σοργκούτ, όσα τράβηξε εκεί, έντεκα μαρτυρικά χρόνια, ως την «προγραμματισμένη» αυτοκτονία του (ήταν το τέλος του κυκλωμένου πολεμιστή που διαλέγει το θάνατο από την παράδοση), επιβεβαίωσαν την εντύπωση μου.
Αυτά τα δεκαεφτά χρόνια κάθειρξης στη Σοβιετική Ένωση, τη χώρα που λάτρεψε κι υπερασπίστηκε όσο κανείς άλλος Ευρωπαίος κομμουνιστής ηγέτης, η αντίσταση του στην αισχρή συ-ριφορά της έκλυτης σοβιετικής νομενκλατούρας -της θαμμένης τωρα πια στο σκουπιδαριό της ιστορίας-, που δεν μπόρεσε να τον λυγίσει. είναι για μένα ισάξια με τη λεβέντικη, πατριωτική του στάση στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο και το ιστορικό «Ανοιχτό γράμμα», το έναυσμα της κατοπινής εαμικής αντίστασης.
Ποια θα ‘ναι αλήθεια η ετυμηγορία της ιστορίας γι’ αυτό τον αλύγιστο Έλληνα επαναστάτη, που διάλεξε να αυτοκτονήσει σαν τον ομηρικό Αίαντα για να διασώσει την τιμή, την αξιοπρέπεια, τα ιδανικά του αγώνα του για μιαν «Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς», μ’ ένα γνήσιο λαϊκό πολιτισμό, δίχως καμιά ξένη εξάρτηση;

Εγώ προσωπικά έχω τη γνώμη ότι αυτό θα εξαρτηθεί απ’ τη σύνθεση του ειδικού δικαστηρίου:
Αν τον κρίνουν ο Σπάρτακος, ο Δαντών, ο Ροβεσπιέρος, οι εξεγερμένοι της παρισινής κομμούνας, η λενινιστική φρουρά του μεγάλου Οκτώβρη του 1917 κι άλλοι ομοϊδεάτες, θα δικαιωθεί πανηγυρικά.
Το αντίθετο θα συμβεί έτσι και ανέβουν στην έδρα κάποιοι εκπρόσωποι τ’ αστικού κοινοβουλίου, αν κι εδώ που τα λέμε θα έπρεπε να δηλώσουν αναρμοδιότητα.

Υπάρχει κι ένα τρίτο δικαστήριο, αυτό της επικής ποίησης, που πετυχαίνει πολύ πιο δίκαια, ανθρώπινα και ουσιαστικά ν’ αποτυπώνει ανεξίτηλα τα πρόσωπα και τα πράγματα κάποιων κοσμογονικών εποχών.

Έχοντας πάντα κατά νου πως η δικαιοσύνη πολλές κρατάει ζυγαριές, κι ότι μπορεί να κρίνα
κι από τα κάτω τα σκαλιά κι από τ απάνωθέ της, σαν πρωτοβάθμιος δικαστής αλλά και σαν εφέτης,
με τα σταθμά τον σήμερα, τ’ αύριο και τ’ απείρου,
με τη ματιά του Ιησού, του Αισχύλου ή τον Σαιξπήρου.

Ωραία και καλά όλ’ αυτά, θα μπορούσε να παρατηρήσει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης. Αλλά δε νομίζεις ότι θα πρέπει να επισημαίνουμε τους λαθεμένους χειρισμούς κάποιου σεβαστού κατά τ’ άλλα ηγέτη, ώστε να παραδειγματίζονται οι επόμενες αγωνιστικές γενιές;
Εννοείται βέβαια ότι η κριτική είναι δασκάλα της εμπειρίας και της γνώσης, αρκεί να γίνεται δίχως εμπάθεια και ευτελείς προσωπικούς λόγους, αλλά με αίσθημα ιστορικής ευθύνης, με ανάλογο σεβασμό και περίσκεψη -έτσι όπως κάνουν οι άνθρωποι μέσα στην ίδια τους την οικογένεια-, για όσους πρωτοστάτησαν στη δημιουργία μιας μεγάλης ιστορικής εποχής, ανεβάζοντας το επίπεδο των λαϊκών αγώνων μέχρι την ένοπλη σύγκρουση με τους ξένους και ντόπιους δυνάστες κάθε μορφής.
Αυτό, ακόμα κι από μόνο του, ήταν μια μεγάλη ηθική νίκη με τεράστια θετική επίδραση στις επόμενες γενιές – έστω κι αν δεν έφερε το αναμενόμενο στρατηγικό αποτέλεσμα.

Κι όσο για τις στραβοτιμονιές και τα λάθη, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήταν οι ηγέτες μιας αδυσώπητης κοινωνικής σύγκρουσης, όπου κι οι δυο αντίπαλες πλευρές έκαναν τα πάντα για να επικρατήσουν, χρησιμοποιώντας τους πιο σκληρούς, ανορθόδοξους τρόπους.

 Όσοι είχαν το κουράγιο αλλά και την τύχη -καλή ή κακή- να πάρουν μέρος σε παρόμοιους αγώνες ήξεραν καλά ότι δε θα χόρευαν μαζί με την ιστορία το πράο «κοινοβουλευτικό» ταγκό, αλλά τον πολεμικό «χορό των σπαθιών», που μπορεί να σε φέρει, στο φούντωμα της μάχης, να χτυπήσεις μαζί με τον εχτρό και τον δικό σου.

Γιατί π.χ. σκότωσε ο Μέγας Αλέξανδρος το φίλο του Κλείτο, και γιατί έστειλε το Δαντών στην γκιλοτίνα ο Ροβεσπιέρος, που κι αυτός καρατομήθηκε από τον Καμπόν;
 Και γιατί ο Γκούρας στραγγάλισε τον Αντρούτσο, κι οι Μαυρομιχάληδες σκότωσαν τον Καποδίστρια, και γιατί χτυπήθηκε τόσο σκληρά ο Ν. Ζαχαριάδης με τον επιστήθιο φίλο της νιότης του Κ. Καραγιώργη, και γιατί…;
Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς επί του προκειμένου. Αλλά ίσως θα ‘ταν καλύτερο να σωπάσει, κοιτώντας ψηλά με το δέος και την αμήχανη απορία του αμύητου στο αινιγματικό μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης – σαν ένα βουβό πρόσωπο απ’ την «Ταφή του κόμητος Οργκάθ».
(*Περίφημος πίνακας του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (Ελ Γκρέκο).) Ω, πόσο ατελές είναι το ανθρώπινο πλάσμα, και πόσες ακόμα βασανιστικές επεξεργασίες θα πρέπει να γίνουν ως να μπει στην τελική φάση της ολοκλή¬ρωσης!
«Πάντα ρει» κι ο καθένας «χους εστί και εις χουν απελεύσεται». Αλλά, όπως λέει κι ο θαυμάσιος Ισπανός ποιητής Λουίς Θερνούδα (1902-1963), που πέθανε ως πολιτικός εξόριστος μακριά απ’ τη γη του,
ο άνθρωπος δε θα πάψει ποτέ να είναι «το χώμα που αγωνίζεται να γίνει φτερούγα».
Κι αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα κάθε γενιάς στην επόμενη.
Αλλά κι ο βασικός λόγος για να θυμόμαστε με στοργική κατανόηση τους τραγικούς ήρωες της αέναης εξελικτικής πορείας:

Πρέπει να μιλάμε συχνά για τους στρατιώτες
που τους χτύπησε πρόωρα
η πισώπλατη λησμονιά του κόσμου.
Σίγουρα θα θυμούνται ακόμα εκεί κάτω
πώς αποκόπηκαν ξαφνικά απ το γήινο γάλα.
Κάποιες νύχτες ακούω το στεναγμό τους
πίσω απ’ τον κωφάλαλο τοίχο.
Οι ψυχές τους κλαίνε σα βρέφη,
ζητώντας επίμονα τη μητρική στοργή
της Ανθρωπότητας,
το χάδι της και την έγνοια.
θέλουνε να μιλάμε αδιάκοπα γι αυτούς…
Γιατί η ανθρώπινη μνήμη έχει τη δύναμη
να νικάει την άσπλαχνη λήθη των θεών.
Ναι, πρέπει να τους θυμόμαστε, έχοντας ωστόσο κατά νου ότι οι ήρωες μιας επικής ιστορικής εποχής ανήκουν σ’ ένα ιδιόμορφο «οικοσύστημα», με δικούς του νόμους, θέσφατα, κώδικες.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους κατακρεουργημένους απ’ τις αδικίες των καιρών και των περιστάσεων τραγικούς ήρωες της ελληνικής επαναστατικής Αριστεράς.
Και το Ζαχαριάδη, και το Βελουχιώτη, και τον Πλουμπίδη, και τον Καραγιώργη, και τους λοιπούς της ατέλειωτης φάλαγγας.
Δεν πρέπει να τους εξωραΐζουμε ή να τους αναπαλαιώνουμε, ερμηνεύοντας τη ζωή, τη δράση και το μαρτύριο τους έξω από την εποχή που τους ανέδειξε, μοιράζοντας ολόχρυσες τιάρες στους μεν κι ακάνθινα στέφανα στους δε…
Είναι όλοι τους ουσιαστικά τμήματα από τον ίδιο θρυμματισμένο και θαμμένο στη γη «αμφορέα».
‘Οταν με τον καιρό θα τα συναρμολογήσει σωστά ο αντικειμενικός μελετητής, ελευθερώνοντας τις παραστάσεις, τα χρώματα ή τα «παλίμψηστα» από την αιθάλη των πρόσκαιρων παθών και φανατισμών, θα τους δει πάλι μαζί καθισμένους, εμπρός σε μιαν αντάρτικη φωτιά ή μέσα σε ένα παράνομο σπίτι της Αθήνας ή οπουδήποτε στην Ελλάδα (έτσι όπως τους ζωγράφισε η «ομηρική» τους εποχή), να μιλάν για τα παλιά, λύνοντας τις διαφορές σαν παιδιά της ίδιας επαναστατικής οικογένειας…
«Στα τριάντα χρόνια της κομματικής μου ζωής δεν υπάρχει βρωμιά συνεργασίας με τον εχθρό.
Στο Βουκουρέστι δεν ήρθα σε επαφή με κανένα εχθρικό στοιχείο, ούτε έδωσα τίποτα πουθενά.
Όλη μου η τραγωδία έμεινε μες στην ψυχή μου», θα λέει ο Κ. Καραγιώργης σκαλίζοντας τη φωτιά και τις πληγές του.
Κι ο Ν. Πλουμπίδης θα πνίγει το βήχα του καπνού και του χτικιού, για να πει το δικό του καημό, αυτόν που κατέγραψε στο τελευταίο του γράμμα από το κελί των μελλοθανάτων:
«Σήμερα είναι Χριστούγεννα. Βρίσκομαι ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
Λίγα λόγια: 1) Για τη σύλληψη: οφείλεται σε χαφιεδισμό.
2) Για την «προδοσία». Αυτό που επείγει δεν είναι η ανασκευή της κατηγορίας -αυτό θα το κάνει το Κόμμα αργότερα-, αλλά η διαφύλαξη της ενότητας του Κόμματος, της εμπιστοσύνης στην ηγεσία του…»
Και θα συνεχίζει ο Ν. Ζαχαριάδης για να πει τα δικά του, όσα συμπύκνωσε στις επιστολές που ‘στελνε από το Μποροβιτσι με το κοινό ταχυδρομείο, ώστε να τα διαβάζει η σοβιετική ηγεσία μήπως και βάλει μυαλό.
Θέλω να κλείσω την απαραίτητη αυτή εξήγηση υπενθυμίζοντας τους κλασικούς στίχους του Όργουελ για έναν αδικημένο μαχητή της Διεθνούς Ταξιαρχίας στην Ισπανία:
… το ψέμα που σε σκότωσε θάφτηκε κάτω από ένα μεγαλύτερο ψέμα… Αλλά αυτό που είδα εγώ στο πρόσωπο σου καμιά δύναμη δεν μπορεί να το σβήσει…

Αυτό που βλέπω εγώ στο πρόσωπο του Νίκου Ζαχαριάδη είναι η διάρκεια του – η επιβίωση στο μέλλον.
Γιατί, ό,τι και να είπαν ή να έγραψαν οι συκοφάντες-φονιάδες του κι όσοι καλοταϊσμένοι απ’ το κατεστημένο «επαναστάτες» προσπαθούν τόσα χρόνια τώρα να τον κρατήσουν θαμμένο, η ελληνική ιστορία θα τον τοποθετήσει πολύ ψηλά όταν έρθει το απαιτούμενο πλήρωμα του χρόνου.
Όχι μόνο για τον ηγετικό του ρόλο στο λαϊκό κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και για κάποιες ειδικές αρετές του ελληνικού του χαρακτήρα, που τις εκτιμάει ιδιαίτερα ο λαός μας.
‘Οπως διδάσκει η κοινωνική εξέλιξη, τα κοινωνικά «άλματα μετά φοράς», δηλαδή οι λαϊκές ένοπλες επαναστάσεις, δεν είναι καθημερινό προσφάι και ψωμοτύρι.
Ποιος ξέρει σε πόσα χρόνια και με ποια μορφή θα γεννηθεί η ανάγκη μιας παρόμοιας εξόρμησης στην ψυχή αυτών που έρχονται! Εν πάση περιπτώσει, όποτε και να συμβεί, θα τον θυμηθούν αναμφισβήτητα οι εξεγερμένοι.
Κι αυτός που λογαριάζεται τώρα ένα παρωχημένο παρελθόν θ’ αποκτήσει ελεύθερη πρόσβαση στο μέλλον και θα κληθεί από τους νέους επαναστάτες σα δάσκαλος και σύμβουλος και μέντορας του νεοσύλλεκτου ηφαίστειου.
Κι αυτό θα είναι πράξη δικαιοσύνης από μέρους τους, επειδή, παρ’ όλα τα σφάλματα και τις πλάνες, ήταν ο κορυφαίος ανάμεσα στους καλύτερους επαναστάτες αυτού του τόπου, όπως δείχνει και το βαθμολόγιο του αγώνα.
Ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορά την ανυποχώρητη μέχρι θανάτου αντίσταση στον αντίπαλο, τη μακρόπνοη, ηράκλεια αντοχή στην κακουχία και το μαρτύριο…
Πέντε χρόνια στα κελιά απομόνωσης της 4ης Αυγούστου, άλλα τέσσερα στο Νταχάου, δεκαεφτά στα κολαστήρια των Σοβιετικών «Ρασπούτιν».
Σύνολο είκοσι πέντε χρόνια!
Και μόνον αυτό φτάνει για να του βγάλει το καπέλο και να του στήσει τον οφειλόμενο ανδριάντα η ιστορία των κοινωνικών αγώνων του τόπου μας για «ψωμί, λευτεριά και τιμή τον λαού».
Για μια Ελλάδα, λεύτερη, ανεξάρτητη, «λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση».
Είχα μιλήσει μαζί του για τελευταία φορά το Μάρτη του 1962.
 Τότε το Νησί της Αφροδίτης παιζόταν σε 170 πόλεις της Σοβιετικής Ένωσης, κι εγώ ετοιμαζόμουν να κατέβω στην πατρίδα προσκαλεσμένος απ’ το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, που ανέβαζε το έργο μου με πρωταγωνίστρια την Κυβέλη.
Την πρόσκληση, όπως και το αντίστοιχο συμβόλαιο για τ’ ανέβασμα που ‘πρεπε να υπογράψω, την είχε φέρει ο τότε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΘΒΕ Γιώργος Θεοτοκάς (είχε έρθει συμπτωματικά στην ΕΣΣΔ ύστερα από επίσημη πρόσκληση της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων μαζί με τους Ελύτη και Εμπειρίκο).
Κι όσο για το Νίκο Ζαχαριάδη, ήρθε στο σπίτι μου στη Μόσχα να μ’ επισκεφτεί τον ίδιο πάνω κάτω καιρό, για να με πληροφορήσει ότι μόλις είχε καταθέσει στην ελληνική πρεσβεία τη γνωστή επιστολή με την οποία ζητούσε να κληθεί και να λογοδοτήσει στην ελληνική δικαιοσύνη για ό,τι του καταμαρτυρούσε η τελευταία.
«Νίκο, έχω τα γράμματα που μου ‘στελνες απ’ το Μποροβιτσι. Για ευνόητους λόγους δεν μπορώ να τα πάρω μαζί μου γυρίζοντας στην Ελλάδα», του είπα σ’ αυτή τη στερνή μας συνάντηση.
(Εκτός από τα δικά του, υπήρχαν κι άλλα πολλά υλικά – π.χ. τα γράμματα, οι διαμαρτυρίες, οι εκκλήσεις για βοήθεια από την Τασκέντη, τις φυλακές, τις εξορίες, του μεράρχου Καλιανέση, του ταξίαρχου Τομπουλίδη, του Ράφτη, του Μπάστη κ.ά.).
«Η θέση τους είναι στο αρχείο του Κόμματος. Να τα παραδώσεις σ’ αυτό», πρότεινε.
«Έχω κόψει κάθε σχέση με τη δοτή ηγεσία Κολιγιάννη», δυσφόρησα εγώ.
Τελικά συμφωνήσαμε να τα δώσω στο Σοβιετικό συγγραφέα Μπόρις Πολεβόι, υπεύθυνο των Διεθνών Σχέσεων της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων
Αυτός θα τα προωθούσε στ’ αντίστοιχο τμήμα του ΚΚΣΕ.
‘Ύστερα από τριάντα χρόνια τα γράμματα αυτά θα τα ‘βρισκε στα σοβιετικά αρχεία ο Κύρος, ο μεγάλος γιος του Ζαχαριάδη, που έδωσε στη δημοσιότητα εδώ στην Αθήνα την αλληλογραφία του πατέρα του μ’ εμένα.
Είχα μια συνάντηση με τον Κύρο το 1991, την επομένη της ταφής (μετακομιδής της σορού) του Νίκου Ζαχαριάδη στην αθηναϊκή γη. Φυσικά ζήτησα να μάθω τι απέγιναν τα δικά μου γραπτά στον εξόριστο του Μποροβιτσι. Ο Κύρος δεν ήξερε. Κάποτε θα βρεθούν κι αυτά σίγουρα…
Εν πάση περιπτώσει, από τα δημοσιευμένα γράμματα, που είναι πολύ λιγότερα απ’ όσα παρέδωσα στον Πολεβόι, χρησιμοποιώ όσα αποσπάσματα δίνουν την ευκαιρία να περιγράψω όχι τόσο τον ίδιο το Ζαχαριάδη
 (αυτός αυτοπεριγράφεται ως ηγέτης πολιτικός με τον πιο αυθεντικό κι αξιόπιστο τρόπο στα ιδιόχειρα γραπτά του),
όσο το δικό μου «παράλληλο βίο» ως συνοδοιπόρου, φίλου και υποστηρικτή στην περίοδο 1955-1962.
Πρόκειται ουσιαστικά για το αυτοβιογραφικό οδοιπορικό μου στους δύσβατους δρόμους μιας επικής εποχής, ανεξίτηλα σφραγισμένης απ’ την ηγετική επαναστατική προσωπικότητα του Νίκου Ζαχαριάδη.

Αλέξη,
Το προηγούμενο γράμα σου που πήρα είνε 20.10. Είνε αφτό που το αρχίζεις έτσι: «Χτες με διέγραψαν απτό κόμα». Άλλο γράμα σου δεν πήρα. Ώστε λείπουν τα δυο γράματα που γράφεις ότι μούστειλες. Δεν κάνει ναργάς έτσι, γιατί, όπως ξαίρεις, αποτελείς το μοναδικό κάβο που κρατώ ζωντανή επαφή με τον έξω κόσμο…
Από γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη προς τον Αλέξη Πάρνη το Δεκέμβρη του 1956

Δίχως «όρια» η αντιλαϊκή επίθεση

«Πραγματικά είναι λίγα τα 330 (ευρώ), είναι λίγο το βασικό.

Είναι όμως πολύ χειρότερο το να μην έχεις τίποτα, να μην έχεις προοπτική». Αυτή ήταν η απάντηση που έδωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σ. Κεδίκογλου, όταν ρωτήθηκε (στον ΑΝΤ1) για το ενδεχόμενο να μειωθεί κατά 30 ευρώ το μήνα η κατώτατη σύνταξη του ΟΓΑ και από τα 360 ευρώ που είναι σήμερα να πάει στα 330 ευρώ.

 

 

Και τίποτα άλλο να μη γνώριζε κάποιος για το νέο πακέτο των μέτρων, η παραπάνω απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου επιβεβαιώνει περίτρανα ότι τα μέτρα αυτά θα είναι πολύ πιο άγρια και βάρβαρα από αυτά που παρουσιάζουν με τις «διαρροές» τους για να προετοιμάσουν το έδαφος και θα πλήξουν και τα πλέον εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα, που οι κυβερνητικοί εταίροι ορκίζονταν ότι δεν πρόκειται να «αγγίξουν».

Η επαναφορά του επαίσχυντου τρομοκρατικού διλήμματος «σύνταξη φιλοδώρημα ή καθόλου σύνταξη» από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, καταδεικνύει ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να πάρει όσα μέτρα απαιτούνται και όσο βάρβαρα και αν είναι, προκειμένου να διασωθούν η πλουτοκρατία και το καπιταλιστικό σύστημα.

Μόνο έκπληξη λοιπόν δεν προκαλεί ότι η κυβέρνηση «ανοίγει» ξανά το Ασφαλιστικό και το Εργασιακό...

Η υπερεκμετάλλευση της εργατικής τάξης με το τσάκισμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων αποτελούν αστείρευτη πηγή για την άντληση υπεραξίας και άρα κερδοφορίας για τα μονοπώλια.

Είναι μονόδρομος λοιπόν η κλιμάκωση του ταξικού πολέμου της πλουτοκρατίας κατά της εργατικής τάξης και του λαού.

Από την άλλη ο λαός πρέπει να απαλλαγεί από την ψευδαίσθηση ότι τα βάρβαρα μέτρα είναι προσωρινά και θα ισχύουν μόνο για την περίοδο της κρίσης.

Παγκόσμιος ο χαρακτήρας της καπιταλιστικής κρίσης

Πυκνώνουν τα συμπτώματα που επιβεβαιώνουν τον παγκόσμιο χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης και ταυτόχρονα τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα προσπαθούν να θωρακίσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα προειδοποίησε ότι η αμερικανική οικονομία θα αντιμετωπίσει τους επόμενους μήνες «θυελλώδεις καταστάσεις» εξαιτίας της κρίσης χρέους της Ευρώπης.

«Δεν νομίζω, είπε, ότι οι Ευρωπαίοι θα αφήσουν το ευρώ να ολισθήσει, γι' αυτό όμως θα πρέπει να κάνουν ορισμένα αποφασιστικά βήματα. Περνάω πολύ χρόνο προσπαθώντας να βρω μαζί τους μια λύση, το ίδιο κάνει και ο Τιμ Γκάιτνερ».

Υπενθυμίζεται πως ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τ. Γκάιτνερ είχε προχτές στη Γερμανία συνάντηση με τον Γερμανό ομόλογό του Β. Σόιμπλε, ενώ πρόκειται να συναντηθεί και με τον επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι. Στην ανακοίνωση που εξέδωσαν οι δύο υπουργοί τονίζεται η δέσμευση τόσο από την ΕΚΤ όσο και από τις κυβερνήσεις Γερμανίας και Γαλλίας να γίνει «ό,τι είναι δυνατό» για την υπέρβαση της κρίσης στην Ευρωζώνη.
Οι δύο υπουργοί έδωσαν «εύσημα» σε Ιρλανδία και Πορτογαλία για την πορεία των προγραμμάτων τους και συζήτησαν την κατάσταση σε Ιταλία και Ισπανία, οι οποίες «προχωρούν σε εκτενείς δημοσιονομικές και δομικές μεταρρυθμίσεις», ενώ εντύπωση προκαλεί ότι δεν έκαναν καμία δημόσια αναφορά για την Ελλάδα.
Ενας δείκτης της γενικευμένης ύφεσης στις καπιταλιστικές οικονομίες είναι η υποχώρηση του πληθωρισμού, όπου αποτυπώνει την πτώση σε παγκόσμιο επίπεδο της ζήτησης και τη διεύρυνση της φτώχειας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), ο ετήσιος ρυθμός πληθωρισμού στις ανεπτυγμένες οικονομίες του πλανήτη υποχώρησε -για τέταρτο συνεχή μήνα- τον Ιούνη.
Τα μεγέθη που ανακοινώθηκαν από τον ΟΟΣΑ έδειξαν πως ο δείκτης τιμών καταναλωτή στα 34 κράτη - μέλη του ενισχύθηκε 2% στη διάρκεια των 12 μηνών έως τον Ιούνη, αύξηση όμως μικρότερη της κατά 2,1% στους δώδεκα μήνες έως το Μάη, και το χαμηλότερο ποσοστό αύξησης από τα τέλη του 2010.
Ο ρυθμός πληθωρισμού υποχώρησε, επίσης, και σε μεγάλες αναπτυσσόμενες οικονομίες, όπως η Κίνα, η Νότια Αφρική και η Βραζιλία.
Παράλληλα, οι τιμές ενέργειας κατέγραψαν τη μικρότερη αύξηση από τον Οκτώβρη του 2009.
Αντίθετα, οι τιμές τροφίμων ενισχύθηκαν κατά 2,8% το δωδεκάμηνο έως τον Ιούνη από το 2,6% το δωδεκάμηνο έως το Μάη.
Αντίθετα στην Ευρωζώνη παρέμεινε αμετάβλητος στο 2,4% τον Ιούλη, σύμφωνα με τις προκαταρκτικές εκτιμήσεις που δημοσιοποίησε η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία Eurostat την Τρίτη.

Αύξηση ανεργίας

Αμεση αντανάκλαση της κρίσης στη ζωή των λαών έχει η αύξηση της ανεργίας.
Στην Ευρωζώνη, σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε χτες η Eurostat, η ανεργία τον Ιούνη παρέμεινε στο 11,2%, δηλαδή στο υψηλότερο ποσοστό από τότε που ξεκίνησαν να καταγράφονται τα σχετικά στοιχεία, το 1995.
Την αρνητική πρωτιά στην ανεργία εξακολουθεί να κατέχει η Ισπανία (24,8%) και ακολουθεί δεύτερη η Ελλάδα με 22,5% (στοιχεία Απρίλη).
Η Eurostat υπολογίζει ότι στην ΕΕ άνω των 25 εκατομμυρίων άνθρωποι δεν έχουν δουλειά, εκ των οποίων 17,8 εκατομμύρια ζουν στις χώρες της Ευρωζώνης.
Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε νωρίτερα χτες το γερμανικό Γραφείο Εργασίας, ο αριθμός των ανέργων στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία αυξήθηκε για τέταρτο συνεχή μήνα τον Ιούλη, κατά 7.000 φθάνοντας στα 2.888.000. Αντίθετα στην Ιταλία καταγράφεται το υψηλότερο επίπεδο ανεργίας από το Γενάρη του 2004, φτάνοντας το 10,8%. Τον Ιούνη του 2011 η ανεργία είχε διαμορφωθεί στο 8,1%. Ο αριθμός των ανέργων σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα αυξήθηκε 2,7% στα 2.790.000 άτομα.

Κίνα: Συμπτώματα «κόπωσης»

Συμπτώματα «κόπωσης» παρουσιάζει και η οικονομία της Κίνας, που αντιμετωπίζει «σχετικά μεγάλες» πτωτικές πιέσεις, όπως μεταδίδει το κρατικό πρακτορείο «Xinhua News Agency», επικαλούμενο δηλώσεις του πρωθυπουργού Wen Jiabao σε συνάντηση κρατικών στελεχών. Το Πεκίνο, όπως είπε, θα θέσει ως προτεραιότητα τη διατήρηση της σταθερής οικονομικής ανάπτυξης και επαναβεβαίωσε πως η κυβέρνησή του θα διατηρήσει τη «συνετή» νομισματική πολιτική και την προληπτική δημοσιονομική πολιτική και πως για την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης η Κίνα θα μειώσει παραπέρα τους φόρους και θα ενθαρρύνει τη σταθερή και κατάλληλη ανάπτυξη στην πίστωση.
Δηλαδή πρόκειται για σαφή βήματα ενίσχυσης της κατανάλωσης, μέσω αύξησης του διαθέσιμου εισοδήματος, αυτό στο βαθμό που η κινέζικη παραγωγή θα δυσκολεύεται στις αγορές της Δύσης που βρίσκονται σε ύφεση.
Στο χορό της κρίσης φαίνεται πως έχει μπει και η βρετανική οικονομία, καθώς, σύμφωνα με τον οίκο «Moody's», παρατηρείται μείωση στις εκτιμήσεις για τις προοπτικές της εν μέσω της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Σε τακτική έκθεσή του, αναφέρει πως έπειτα από την πτώση του ΑΕΠ κατά 0,7% στο δεύτερο τρίμηνο, η δυνατότητα της Μ. Βρετανίας να εμφανίσει ανάπτυξη στο ΑΕΠ συρρικνώθηκε και πλέον αναμένει πως το βρετανικό ΑΕΠ θα αναπτυχθεί κατά 0,4% κατά τη διάρκεια του 2012 και κατά 1,8% το 2013.

Τράπεζες: Πτώση κερδών

Παράλληλα πτώση της τάξης του 46%, στα 650 εκατ. ευρώ, σημείωσαν τα κέρδη της μεγαλύτερης γερμανικής τράπεζας Deutsche Bank το δεύτερο τρίμηνο του 2012, καθώς η ευρωπαϊκή κρίση χρέους περιόρισε σημαντικά την κερδοφορία στον τομέα επενδυτικής τραπεζικής. Τα προ φόρων κέρδη στον τομέα εταιρικής τραπεζικής και χρεογράφων μειώθηκαν κατά 63%, στα 357 εκατ. ευρώ, από 969 εκατ. ευρώ την αντίστοιχη περίοδο του 2011. Πάντως οι αναλυτές, σύμφωνα με το «Bloomberg», προέβλεπαν κατά μέσο όρο κέρδη 835 εκατ. ευρώ. Από την αρχή του έτους η μετοχή της γερμανικής τράπεζας υποχωρεί κατά 16%.
Ζημίες όμως στην «επενδυτική κυκλοφορία» καταγράφονται και στην Ελβετία. Μεγαλύτερη από την αναμενόμενη πτώση σημείωσαν τα κέρδη της μεγαλύτερης ελβετικής τράπεζας UBS στο δεύτερο τρίμηνο, καθώς ο τομέας επενδυτικής τραπεζικής κατέγραψε ζημίες που εν μέρει οφείλονται και στην κακή πορεία της δημόσιας προσφοράς του «Facebook». Τα καθαρά κέρδη μειώθηκαν κατά 58%, στα 425 εκατ. ελβετικά φράγκα (434 εκατ. δολάρια), έναντι 1,02 δισ. φράγκων την αντίστοιχη περίοδο του 2011. Οι αναλυτές, σύμφωνα με το «Bloomberg», προέβλεπαν κατά μέσο όρο κέρδη ύψους 1,09 δισ. φράγκων.

Ψάχνουν «δύναμη πυρός»

Μέσα σε αυτό το κλίμα χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία, αλλά και κορυφαία μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ εμφανίζονται να εξετάζουν να εξοπλίσουν το Μηχανισμό Στήριξης με απεριόριστη, όπως αναφέρεται, «δύναμη πυρός».
 Οπως μεταδίδει η «Deutsche Welle», σύμφωνα με πληροφορίες της γερμανικής εφημερίδας «Suddeutsche Zeitung», η πρόταση χωρών όπως η Γαλλία και η Ιταλία είναι ο Μόνιμος Μηχανισμός Στήριξης ESM, όταν τεθεί σε λειτουργία, να μπορεί να λαμβάνει χωρίς όριο πιστώσεις από την ΕΚΤ. Το μοντέλο που εξετάζεται προβλέπει για το Μηχανισμό Στήριξης τη μαζική αγορά ομολόγων χωρών όπως της Ισπανίας ή της Ιταλίας.
Παρ' όλα αυτά ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι εξέφρασε την... αισιοδοξία του δηλώνοντας ότι «αρχίζουμε να βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ» της κρίσης στην Ευρωζώνη.
Ο ίδιος χαρακτήρισε «πολύ σημαντικές» τις αποφάσεις που έλαβαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες στα τέλη Ιούνη για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. «Το κλειδί, είπε, για την έξοδο από την κρίση είναι η εφαρμογή, χωρίς καθυστέρηση, των αποφάσεων που ελήφθησαν στις Βρυξέλλες».

Σενάρια για δραχμή...

Στο μεταξύ άρχισαν πάλι να εμφανίζονται σενάρια περί παράλληλης κυκλοφορίας στην Ελλάδα ευρώ και «νέας» δραχμής.
Αυτό τουλάχιστον προτείνει ομάδα Γερμανών οικονομολόγων και εκπροσώπων της γερμανικής οικονομίας, σύμφωνα με την οικονομική εφημερίδα «Handelsblatt» που εκδίδεται στο Αμβούργο. Στόχος τους, με βάση το σενάριο, «να αποφευχθούν οι αρνητικές επιπτώσεις της επιστροφής της Ελλάδας στο εθνικό νόμισμα, αλλά και να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας».
Ειδικότερα προτείνουν την πληρωμή μισθών και συντάξεων σε δραχμές, των οποίων η συναλλαγματική ισοτιμία έναντι του ευρώ θα είναι κυμαινόμενη, δηλαδή το εθνικό νόμισμα θα μπορεί να υποτιμηθεί.
Την πρόταση αυτή, της παράλληλης κυκλοφορίας ευρώ και εθνικού νομίσματος, συνυπογράφουν ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Deutsche Bank Τόμας Μάιερ, Γερμανικοί καθηγητές Οικονομικών όπως ο Ρόλαντ Φάουμπελ (Πανεπιστήμιο Μάνχαϊμ) και Μπερντ Λούκε (Πανεπιστήμιο Αμβούργου), αλλά και ο πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Συνδέσμου Μεσαίων Επιχειρήσεων (BVMW) Μάριο Οχόβεν.

Και έρευνα για τον Ντράγκι

Το γεγονός ότι τη διαφθορά τη γεννάει ο καπιταλισμός έρχεται να επιβεβαιώσει και η διεξαγωγή έρευνας για τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μ. Ντράκι, που ξεκίνησε η ΕΕ, μετά από καταγγελία για σύγκρουση συμφερόντων. Το «Corporate Europe Observatory» (Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών) κατηγόρησε τον Ιούνη τον Ντράγκι για έλλειψη ανεξαρτησίας, καθώς είναι μέλος του διεθνούς φόρουμ «Group of Thirty» (G30) των ηγετών του δημόσιου και ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού κλάδου. «Λάβαμε μία καταγγελία και στείλαμε επιστολή στην ΕΚΤ,» δήλωσε η εκπρόσωπος του διαμεσολαβητή της ΕΕ Ν. Διαμαντούρου, προσθέτοντας πως η ΕΚΤ πρέπει να στείλει την απάντησή της έως το τέλος Οκτώβρη. Από τη μεριά της εκπρόσωπος της ΕΚΤ επιβεβαίωση τη λήψη της επιστολής, ωστόσο απέρριψε τις κατηγορίες. Η «Corporate Europe Observatory» στην καταγγελία της αναφέρει πως το φόρουμ έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός λόμπι που προωθεί τα συμφέροντα των μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών και συνεπώς ο πρόεδρος της ΕΚΤ δεν πρέπει να είναι μέλος του.

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

από το Ριζοσπάστη

 

Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο, μαχητικό

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σήμερα συμπληρώνονται τριάντα εννιά χρόνια από τη μέρα που έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ την περίοδο 1931-1956.

Ο «Ριζοσπάστης», αντί για άλλο αφιέρωμα δημοσιεύει σήμερα την Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, με θέμα «Δοκίμιο Ιστορίας του Κόμματος, Β΄ τόμος περίοδος 1949 - 1968. Αποκαταστάσεις», για την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη. Αλλωστε, όπως και το Δοκίμιο Ιστορίας, η Απόφαση για την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη, είναι αποτέλεσμα συλλογικής συζήτησης σε όλο το Κόμμα.

Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι η αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη έγινε με εκδήλωση που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ στις 2 Οκτώβρη 2011, με ομιλήτρια τη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα.

 

Για την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη

 

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Ζαχαριάδη, γεννήθηκε στην Αδριανούπολη στις 27 Απριλίου 1903. Επειδή ο πατέρας του μετακινιόταν, ως υπάλληλος του γαλλικού μονοπώλιου καπνού «Ρεζί», πήγε δημοτικό σχολείο σε διάφορες πόλεις (Σκόπια, Νικομήδεια) και την πρώτη τάξη του γυμνασίου στην Αδριανούπολη. Σε νεαρή ηλικία δούλεψε στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης και στα καράβια της Μαύρης Θάλασσας. Στην «Πανεργατική» της Κωνσταντινούπολης (αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση) λειτουργούσε πυρήνας της Κομμουνιστικής Διεθνούς, του οποίου έγινε μέλος και στη συνέχεια γραμματέας. Το 1922 και 1923 πήγε ως ναυτεργάτης στη Σοβιετική Ενωση, όπου έγινε μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών. Το 1923 έγινε μέλος και του ΚΚ Τουρκίας. Το 1924 ήρθε στην Ελλάδα, έχοντας φοιτήσει στην ΚΟΥΤΒ (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής). Δούλεψε στην ΟΚΝΕ Αθήνας και στη συνέχεια ως καθοδηγητικό στέλεχος στην ΟΚΝΕ Θεσσαλονίκης και στην Κομματική Οργάνωση. Το 1926 φυλακίστηκε στο Γεντί Κουλέ, από όπου απέδρασε. Το ίδιο διάστημα έγινε μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ κι έπειτα ήρθε ως καθοδηγητής στην ΚΟ Πειραιά. Το 1927 έγινε γραμματέας της ΚΟ Θεσσαλίας. Το 1929 συνελήφθη, δραπέτευσε εκ νέου και φυγαδεύτηκε από το ΚΚΕ στη Σοβιετική Ενωση, από όπου επέστρεψε στην Ελλάδα το 1931 με απόφαση της ΚΔ. Κατά την παραμονή του στην ΕΣΣΔ έγινε μέλος του ΠΚΚ(μπ). Με βάση την κομματική του ταυτότητα, που εκδόθηκε από το ΚΚΕ το 1946, η κομματική του ηλικία υπολογίζεται από το 1921.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931-1935 και Γενικός Γραμματέας της έως το 1956, ήταν ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση.

Ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των κομματικών του οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.

Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Εδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στα χρόνια 1949-1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.

Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος.

Κρίνοντας ιστορικά όλη τη διαδρομή του ΚΚΕ στην περίοδο που ήταν ΓΓ της ΚΕ, εκτιμάμε την αδυναμία του Ν. Ζαχαριάδη να οδηγήσει έγκαιρα το ΚΚΕ σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα σε σχέση με τις αντιφάσεις στη στρατηγική του κόμματος, με αδυναμίες προγραμματικής επεξεργασίας που βάρυναν αρνητικά στο Κόμμα κατά τη δεκαετία του 1940. Η ευθύνη του Νίκου Ζαχαριάδη εντοπίζεται κυρίως στην αδυναμία του να διαμορφωθεί πρόγραμμα στο 7ο Συνέδριο (1945), που θα ενσωμάτωνε την πείρα από την αντικειμενική εκτίμηση των λαθών (Συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας, Βάρκιζας). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και τις αντιφάσεις, καθυστερήσεις και λάθη οργάνωσης του αγώνα του ΔΣΕ. Βεβαίως, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη υπολογίζει ότι η στρατηγική του ΚΚΕ, όταν ήταν Γραμματέας και Γενικός Γραμματέας της ΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης, αντανακλούσε και τις αντιφάσεις της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Παράλληλα, εκτιμάμε ότι αν και ο Ν. Ζαχαριάδης είδε την αναγκαιότητα να διορθωθεί η στρατηγική του ΚΚΕ και το επιχείρησε το 1949 (5η Ολομέλεια) και το 1953 (Σχέδιο Προγράμματος), δεν τη θεμελίωσε με σωστή θεωρητική τεκμηρίωση, αφού στήριξε την αναγκαιότητα για αλλαγή της στρατηγικής στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων. Επίσης, παρά το γεγονός ότι συγκρούστηκε σε πολλά ζητήματα με την ηγεσία του ΠΚΚ (μπ)/ΚΚΣΕ, και ο ίδιος και η ΚΕ υποχώρησαν στις πιέσεις της, με αποτέλεσμα, το 1954, να αποσύρουν το Σχέδιο Προγράμματος.

Η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (11-12 Μαρτίου 1956), που την συγκάλεσε η επιτροπή των έξι ΚΚ (ΕΣΣΔ, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας), πήρε την παρακάτω απόφαση για τον Νίκο Ζαχαριάδη: «...η καθοδήγηση του Κόμματος και πρώτα απ' όλα ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ σ. Νίκος Ζαχαριάδης κάνουν σοβαρά πολιτικά λάθη σεχταριστικού χαρακτήρα. [...] Για τα σοβαρά πολιτικά λάθη που έκανε ο σ. Ζαχαριάδης και για τη συστηματική από μέρους του παραβίαση των αρχών της εσωκομματικής δημοκρατίας, η Ολομέλεια έκρινε απαραίτητο να καθαιρέσει τον Νίκο Ζαχαριάδη από Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ και να τον βγάλει από το Πολιτικό Γραφείο».

Η 7η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (18-24 Φεβρουαρίου 1957) αποφάσισε: «1) Καθαιρεί τον Ν. Ζαχαριάδη από την ΚΕ του ΚΚΕ. 2) Τον διαγράφει από το Κόμμα σαν αντικομματικό φραξιονιστικό αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο. 3) Η Ολομέλεια σημειώνει πως επειδή πολλές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη, όπως π.χ. η υπόθεση Γουσόπουλου κλπ., ξεφεύγουν από το χαρακτήρα και τα πλαίσια των συνηθισμένων λαθών, θεωρεί ότι το κομματικό συμφέρον επιβάλλει να γίνει συστηματική και λεπτομερειακή παραπέρα έρευνα από το Κόμμα πάνω σ' ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του Ζαχαριάδη». Ως λόγοι της παραπάνω απόφασης προβλήθηκαν: «Η πολιτική γραμμή που επεξεργάστηκε και επέβαλε στο ΚΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης από το 1945 ήταν αριστερίστικη, σεχταριστική, τυχοδιωκτική. [...] οδήγησε σε ήττα το ρωμαλέο ελληνικό δημοκρατικό κίνημα. [...] Με τη γνωστή θέση του στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1945 για τον "ελληνικό άξονα", αντικειμενικά δικαίωνε την επέμβαση των άγγλων ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα. [...] καλλιεργούσε συστηματικά και επίμονα τον αντισοβιετισμό και αντιδιεθνισμό. [...] επέβαλε στο ΚΚΕ ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς. [...] με την εγκληματική στάση του στα ζητήματα της παράνομης δουλειάς [...] είναι ο κύριος υπεύθυνος για τα χτυπήματα που έδωσε η Ασφάλεια στο ΚΚΕ».

Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες.

Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή.

Τόσο η επιτροπή των έξι ΚΚ, όσο και οι παραπάνω Ολομέλειες της ΚΕ του ΚΚΕ αξιοποίησαν αντιφάσεις της πολιτικής του Κόμματος όταν ήταν Γενικός Γραμματέας ο Ν. Ζαχαριάδης, καθώς και λαθεμένες ενέργειές του, όπως οι άστοχες και άδικες κατηγορίες κατά στελεχών του ΚΚΕ για συνεργασία τους με τον ταξικό αντίπαλο.

Η παραπάνω αποτίμηση του Ν. Ζαχαριάδη ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γίνεται ως στοιχείο κρίσης της ωριμότητας και ικανότητας του ΚΚΕ στην καθοδήγηση της ταξικής πάλης σε ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες. Ωστόσο, δεν παραβλέπονται οι αρνητικές επιδράσεις της ιδεολογικής κατάστασης και των πολιτικών επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Η 7η Ολομέλεια της ΚΕ (9-13 Απριλίου 1964) ενέκρινε το πόρισμα της επιτροπής «για την υπόθεση του Νίκου Ζαχαριάδη» σύμφωνα με το οποίο πολλές από τις ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη «δημιουργούν σοβαρότατα ερωτηματικά για το πρόσωπό του σαν ύποπτο, εχθρικό και επικίνδυνο στοιχείο για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα [...] οδηγούν αναπόφευκτα σε πράξεις που αντικειμενικά δεν προκαλούν μικρότερη ζημιά στο Κόμμα και στο λαϊκό κίνημα από τις πράξεις πρακτόρων του εχθρού». Το πόρισμα καταλόγιζε στο Ζαχαριάδη και ποινικές ευθύνες.

Τρία χρόνια αργότερα, η 11η Ολομέλεια της ΚΕ (27-30 Ιουνίου 1967) συζήτησε νέο πόρισμα της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου (ΕΚΕ) και κατέληξε: «Από την εξέταση της υπόθεσης Ζαχαριάδη δεν βγαίνει ότι ο Ν. Ζαχαριάδης είναι πράκτορας του εχθρού». Κρίνεται ως απαράδεκτο το γεγονός ότι, αυτό το πόρισμα, παρότι είχε απαλείψει την κατηγορία του πράκτορα, ωστόσο άφηνε να αιωρείται η υποψία. Ο απαράδεκτος εξορισμός του στο Σοργκούτ, καθώς και όλη η εκεί μεταχείριση από την ηγεσία του ΚΚΣΕ, με τη σύμπραξη και της τότε καθοδήγησης του ΚΚΕ, δεν δικαιολογείται εξαιτίας της λαθεμένης ενέργειας του Ζαχαριάδη να απευθυνθεί στην ελληνική Δικαιοσύνη για να δικαστεί.

Το ΚΚΕ επί της ουσίας έχει αποκαταστήσει τον Νίκο Ζαχαριάδη εδώ και πολλά χρόνια (μεταφορά και ταφή της σορού του στην Ελλάδα, δημοσιεύματα κ.ά.).

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967.

Αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ.

16 Ιούλη 2011