Διαχρονικά μηνύματα

Τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου 1940 έχουν καταγραφεί στην Ιστορία και δεν αλλάζουν.

Η ερμηνεία τους όμως διαφέρει τόσο στους κατά καιρούς ερμηνευτές τους, όσο και στις εκάστοτε διαφορετικές συνθήκες. Πέραν αυτής της εξωτερικής εικόνας, το εσωτερικό τους νόημα είναι ένας βασικός κρίκος της αλυσίδας αγώνων που σημάδευσαν τον ελληνικό λαό.

Γίνεται από χρόνια προσπάθεια να περιοριστεί η ερμηνεία τους και προπάντων τα πρακτικά τους συμπεράσματα σε ένα «φουσκωμένο» κατά φαντασία «ηρωισμό» ενός χωρίς αρχές εθνικισμού.

Η ουσιώδης όμως αλήθεια βρίσκεται στην προσπάθεια του ελληνικού λαού να αντισταθεί στη χειρότερη μορφή εξουσίας του κεφαλαίου που είναι ο ναζιστο-φασισμός.

Η εξάπλωση της σιδερόφρακτης κατοχής και του πολέμου της χιτλερικής Γερμανίας έκφραζε το άκρον άωτον της πολεμικής επιβολής του γερμανικού κεφαλαίου.

Εκτός απ' αυτή την πλευρά επιβολής βρισκόταν και η άλλη.

Ηταν η επιβολή του αγγλικού ιμπεριαλισμού που φάνηκε ανάγλυφα στα μετά την Κατοχή χρόνια με το σπρώξιμο στον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα.

Η ερμηνεία επομένως της 28ης Οκτωβρίου 1940 δεν μπορεί να ξεφύγει από την ιστορική αλήθεια ότι ήταν πόλεμος επιβολής παγκόσμιας κυριαρχίας του αγγλικού με το γερμανικό ιμπεριαλισμό. Οι οξύτατες μιλιταριστικές μορφές ήταν η επιβεβαίωση ότι ο μιλιταρισμός ήταν και είναι το εργαλείο ακραίας αντιλαϊκής βίας.

Τα διεθνή κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα στις μέρες μας έχουν τη σύγχρονη μορφή τους.

Ωστόσο εξακολουθούν στην ουσία τους να είναι τα ίδια. Διαφορετικές μορφές, διαφορετικοί τρόποι προσαρμοσμένοι στις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής εξουσίας.

Αυτή την εξουσία πολέμησε ο ελληνικός λαός στο πρόσωπο του ιταλο-γερμανικού φασιστο-ναζισμού.

Αυτή η ιστορική αλήθεια επιχειρείται επίμονα να παραχαρακτεί από τους εκάστοτε υπηρέτες του κεφαλαίου.

Σε πείσμα τους όμως αυτό καθίσταται αδύνατο από γενιά σε γενιά. Το θυμικό του αντιφασιστικού πολέμου στα βουνά της Αλβανίας το 1940 συνδέει αναπότρεπτα τα μετέπειτα γεγονότα του αντιφασιστικού αγώνα της Κατοχής.

 Οι ίδιοι οι πολεμιστές της 28ης Οκτωβρίου συγκρότησαν την πολιτική οργάνωση του ΕΑΜ και τη στρατιωτική οργάνωση του ΕΛΑΣ.

Αυτοί σήκωσαν το βάρος της αντικατοχικής αντίστασης και θέλησαν να δώσουν την πατρίδα μιας νέας ελεύθερης Ελλάδας.

Ομως ο αγγλικός ιμπεριαλισμός αποδείχθηκε πολύ ισχυρός με τα ντόπια όργανά του.

Ματοκύλησε την Ελλάδα και έθαψε στο αίμα των θυμάτων του ελπίδες και όνειρα των Ελλήνων. Η Ελλάδα δεμένη στο άρμα του ιμπεριαλισμού εξακολουθεί να αιμορραγεί.

Ομως, μια νέα γενιά ανδρώνεται στις αιώνιες ρίζες της ελευθερίας των Ελλήνων.

Το όραμα μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ

Μιλώντας στα παιδιά μας για την κρίση

Η εισήγηση της Χαράς Παπαϊωάννου, στελέχους του ΚΚΕ, στη συζήτηση που έγινε με αυτό το θέμα, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στη Θεσσαλονίκη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αν ψάξει κανείς στο internet, αν παρακολουθήσει κανείς τις τηλεοπτικές εκπομπές θα συναντήσει πολλές οδηγίες, συνταγές για το πώς να διαχειριστείς την κρίση μιλώντας γι' αυτήν στα παιδιά σου, τρόπους για να αποφορτιστεί το τεταμένο κλίμα στην οικογένεια κτλ.

Φυσικά και οδηγίες χρειάζονται και πρακτικές προτάσεις απαιτούνται.

Ωστόσο το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των προτάσεων είναι ότι απευθύνονται στους γονείς σαν να είναι αυτοί παιδιά, δηλαδή με ψέματα και απλουστεύσεις και όχι με βάση την αλήθεια. Παρουσιάζουν την κρίση σαν να ήταν μια φυσική καταστροφή, σαν κάτι αναπόφευκτο που απλώς απαιτεί προσαρμογή και όχι ως αποτέλεσμα του καπιταλισμού, μιας κοινωνίας που ζει από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και έχει ως κίνητρο το κέρδος.

Μιλώντας στα παιδιά μας για την κρίση λοιπόν, σημαίνει πρώτα απ' όλα ότι έχουμε ξεκάθαρο ότι τα διαπαιδαγωγούμε, και όπως έλεγε ο Σοβιετικός παιδαγωγός Μακάρενκο,
«διαπαιδαγωγώ σημαίνει μαθαίνω κάποιον πώς να ζει».

Φυσικά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας την παιδική ηλικία, τα χαρακτηριστικά του κάθε σταδίου της.
Με λίγα λόγια, προφανώς δεν είναι το ίδιο πράγμα να μιλάς σε ένα τετράχρονο με ένα δεκάχρονο ή έναν έφηβο.
Αλλες δυνατότητες υπάρχουν στο να κατανοήσει τα φαινόμενα γύρω του, άλλες κοινωνικές εμπειρίες. Οσο κατεβαίνεις στην ηλικία, το παιδί προσεγγίζει τα πράγματα πρώτα πρακτικά, συναισθηματικά και συγκεκριμένα.
Οσο ανεβαίνεις στην ηλικία, το παιδί προσεγγίζει τα πράγματα με μεγαλύτερη δυνατότητα αφαίρεσης, το συναίσθημα είναι πιο στέρεα θεμελιωμένο, η συνείδηση παίρνει θέση πιο άμεσα σε πολιτικά ζητήματα.

Σημασία έχει πώς πράττουμε

Δεν θα κουραστούμε όμως να επαναλαμβάνουμε ότι αφού στόχος της διαπαιδαγώγησης είναι να μάθουμε τα παιδιά μας πώς να ζούνε, τότε το «μιλώντας στα παιδιά μας για την κρίση» πρέπει σίγουρα να συμπληρωθεί ως εξής:
«πώς πράττουμε ώστε τα παιδιά μας να αντιμετωπίζουν και να καταλαβαίνουν την κρίση ως φαινόμενο που μπορεί να αντιμετωπιστεί συλλογικά, αγωνιστικά μέσα από τους αγώνες». Μόνο σε μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί να αντέξει κάποιος τις δυσκολίες της κρίσης, τις ματαιώσεις των παιδικών ονείρων, να βρει κουράγιο για τη συνέχεια, αλλά και κυρίως να γεμίζει τη δύσκολη καθημερινότητα με αυτό το πράγματι αναγκαίο στοιχείο της διαπαιδαγώγησης που είναι η χαρά.
Κάπως έτσι προκύπτει και άλλο ένα κρίσιμο ερώτημα το οποίο πρέπει να απαντήσουμε και απορρέει από τους σκοπούς της διαπαιδαγώγησης.
Αυτό είναι το εξής:
Τι θέλουμε να επιτύχουμε μιλώντας στα παιδιά μας για την κρίση; Εδώ οι απαντήσεις είναι ποικίλες.
Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα;
Να μη νιώθουν το άγχος μας;
Να νιώθουν ασφάλεια;
Να μη βλέπουμε θλιμμένα τα μάτια τους; Να μην παρουσιάζουν καταθλιπτικές τάσεις;
Να μπορούν να προσαρμόζονται σε ένα δύσκολο και εχθρικό περιβάλλον;
Ποιος αγαπάει το παιδί του και δεν τα θέλει όλα αυτά άραγε;
Ομως τα παιδιά μας δε ζουν στη γυάλα.
Για την κρίση πριν από μας τους έχει μιλήσει ο ίδιος ο καπιταλισμός!
Τους έχουν μιλήσει οι παιδικές εκπομπές, παιδικά παιχνίδια προσομοίωσης με την επιχειρηματική δράση, που είναι άλλωστε κεντρική κατεύθυνση της ΕΕ για το σχολικό πρόγραμμα όλων των ηλικιών.
Τους έχει μιλήσει το σχολείο που δεν έχει πετρέλαιο, το παιδί που δεν έχει να φάει, τους έχει μιλήσει η τηλεόραση με τις εκπομπές φιλανθρωπίας, με την προώθηση του εθελοντισμού.
Τους έχει μιλήσει ο καπιταλισμός και τους λέει:
Οσο μπορείς νιώσε καλά και προσαρμόσου, λυπήσου τον άλλον αλλά να ξέρεις ότι έτσι έχουν τα πράγματα.
Τους λέει:
Μάθε να χαράζεις τον ατομικό σου δρόμο, να διαχειρίζεσαι χωρίς ενοχές και πολλές - πολλές σκέψεις τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι.
Τους λέει επίσης: είναι λογικό να φοβάσαι, μάθε να διαχειρίζεσαι το φόβο σου!
Γι' αυτούς, ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ευτυχισμένος.
Ομως το θέμα είναι να μην φοβάσαι τον καπιταλισμό. Τέτοια «ευτυχία» τους την επιστρέφουμε!
Μιλώντας στα παιδιά μας με όπλο την αλήθεια, με όπλο τη δύναμη του λαού το βοηθάμε να σταθεί όρθιο όχι μόνο για το σήμερα αλλά και για το αύριο, τότε δηλαδή που θα έχει προσωπική ευθύνη να αντιμετωπίσει τη ζωή.
Το παιδί που μεγαλώνει μέσα στη γυάλα, αύριο πιο δύσκολα θα σταθεί στα πόδια του απέναντι σε μια εχθρική και σάπια κοινωνία. Αρα η διαπαιδαγώγηση αφορά και την προετοιμασία για τη δράση του «αύριο».

Μιλάμε για την αλήθεια του λαού

Να μιλήσουμε στα παιδιά μας για την κρίση λοιπόν. Τι σημαίνει αυτό:
1. Να τους μιλήσουμε ανοιχτά και με όπλο την αλήθεια. Να τους μάθουμε να βλέπουν το δίκαιο και το άδικο, να μάθουν να σκέφτονται με αυτό το κριτήριο. Τα παιδιά ούτως ή άλλως σκέφτονται με όρους «καλού και κακού», επιζητούν τη δικαιοσύνη - το βλέπουμε ακόμη και στα παιχνίδια τους - καταδικάζουν το άδικο. Αρα η διαμόρφωση από νωρίς θετικών ή αρνητικών στάσεων απέναντι στις αξίες που η ίδια η ταξική κοινωνία διαμορφώνει είναι αναγκαία.
Ας τους μάθουμε πόσο άδικο είναι οι πολύ πλούσιοι να γίνονται όλο και πιο πλούσιοι χωρίς καν καλά καλά να δουλεύουν ενώ οι πολλοί που δουλεύουν να δυσκολεύονται τόσο να τα βγάλουν πέρα, πόσο άδικο είναι οι πλούσιοι ακόμη και να κάνουν πολέμους για τα κέρδη τους, πόσο δίκαιο είναι όλα τα παιδιά και όχι μόνο λίγα να έχουν φαγητό και ζέστη στο σπίτι και στο σχολείο τους, να έχουν παιχνίδια, να μπορούν να πάνε με τους γονείς τους σε μια παιδική θεατρική παράσταση.
2. Ειδικά τα μεγαλύτερα παιδιά πρέπει σταδιακά να γνωρίζουν τα έσοδα και τα έξοδα της οικογένειάς τους.
Να κατανοήσουν τις ανάγκες και τις προτεραιότητες της οικογένειας, την αλλαγή που αναγκαστικά συμβαίνει σε αυτές.
Ας εξηγήσουμε με αυτοπεποίθηση και χωρίς ενοχές στα παιδιά μας τι μπορούμε να προσφέρουμε και τι όχι, με τη σιγουριά ότι τα παιδιά καμιά φορά κατανοούν και προσαρμόζονται ευκολότερα από ό,τι περιμένουμε.
3. Τα μικρά παιδιά ανταποκρίνονται με συγκεκριμένα χειροπιαστά παραδείγματα.
Ας ξεκινήσουμε από το παιχνίδι τους για να τους δείξουμε πόσο πιο εύκολα μια ομάδα από 2-3 παιδάκια μαζί μπορεί να φτιάξει ένα δύσκολο παζλ ή μια δύσκολη κατασκευή αν συνεργάζεται καλά, σε σχέση με ένα παιδάκι μοναχό του. Ας φτάσουμε με αυτή τη λογική να τους μιλήσουμε για τους χαλυβουργούς, για τη δύναμη του συλλογικού αγώνα.
Διαβάστε μαζί τους βιβλία, δείτε μαζί τους ταινίες που εξυμνούν το σύνθημα «ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ»!
4. Να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας, με λόγια και πράξεις, στην κοινωνική αλληλεγγύη, όχι με τη λογική της φιλανθρωπίας ή του εθελοντισμού, αλλά από τη σκοπιά της διεκδίκησης.
Να τους μάθουμε ότι αν σε μια οικογένεια της γειτονιάς κοπεί το ρεύμα, αυτό μπορεί να γίνει υπόθεση όλης της γειτονιάς, όχι μόνο για να συμπαρασταθεί αλλά και για να διεκδικήσει αυτά που όλοι δικαιούνται να έχουν.
5. Να δώσουμε ελπίδα στα παιδιά μας.
 Οι λαοί έχουν τη δύναμη. Η ιστορία είναι ο καλύτερος αφηγητής παραμυθιών.
 Ετσι κι αλλιώς ακούνε από πολύ νωρίς στα σχολεία τους, από το νηπιαγωγείο ακόμη για την Ελληνική Επανάσταση, για την Κατοχή, για το Πολυτεχνείο, αλλά αρκετές φορές τουλάχιστον ρηχά ή και διαστρεβλωμένα.
Ας τους τα δείξουμε εμείς όλα αυτά από τη σκοπιά του πόσο μεγάλα και σπουδαία πράγματα μπορεί να καταφέρει ο λαός όταν είναι ενωμένος και αποφασισμένος.

Με όπλο την αλληλεγγύη και το παράδειγμα του συλλογικού αγώνα

Γνωρίζουμε ότι το να μιλήσεις στα παιδιά σου για την κρίση απαιτεί χρόνο, νηφαλιότητα, ίσως και κουράγιο για να μπορέσεις με ηρεμία να εξηγήσεις ό,τι μπορεί το παιδί να καταλάβει και ό,τι μπορείς εσύ να του εξηγήσεις.
6. Για το παιδί όμως, γονιός δεν είσαι μόνο στην άμεση σχέση μαζί του, τη στιγμή που μιλάς μαζί του, που το συμβουλεύεις.
Το παιδί διαπαιδαγωγείται σε κάθε στιγμή από μας και κυρίως είναι μόνιμος παρατηρητής, θα έλεγα και κριτής, όχι μόνο των λόγων αλλά και των πράξεών μας. Ας οργανώσουμε λοιπόν έτσι τη δική μας ζωή και τη ζωή του παιδιού μας ώστε από παντού να απορρέει η σημασία της συλλογικής δράσης. Αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο, αλλά και ταυτόχρονα ακόμη πιο απαραίτητο για τη νέα γυναίκα. Γενικά, τα παιδιά έχουν αρκετά ευαίσθητες κεραίες από νωρίς για να καταλάβουν ότι ο μπαμπάς και η μαμά βάζουν και αυτοί το μικρό τους λιθαράκι για «να καλυτερεύσει ο κόσμος», να γίνει πιο δίκαιος. Η σχετική έλλειψη ελεύθερου χρόνου πρέπει να αντιμετωπιστεί συλλογικά, συντροφικά και οργανωμένα. Τα νέα ζευγάρια να συνεργαστούμε καλύτερα μεταξύ μας για την ανατροφή των παιδιών. Να αναπτύξουμε μορφές αλληλεγγύης μεταξύ μας και με τα νέα ζευγάρια που είναι γύρω μας, για να υπάρχει ελεύθερος, έστω λίγος, χρόνος στον αγώνα.
Κακά τα ψέματα. Εμείς που είμαστε νέοι γονείς μπορεί να έχουμε ζήσει πιο άνετα παιδικά χρόνια, οπότε χρειάζεται προσπάθεια και να καταλάβουμε τι γίνεται και να προσανατολιστούμε στο νέο τοπίο. Να φανούμε δυνατοί, να ξεπεράσουμε την όποια απογοήτευση, να ξαναδούμε τη σχέση μας με το συλλογικό αγώνα.
Αυτό είναι και το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας.

ΟΙ ΝΟΣΤΑΛΓΟΙ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ

από το Ριζοσπάστη

 

Πώς η Ιστορία γίνεται φάρσα ακόμα κι όταν δεν επαναλαμβάνεται

 

5 Μάρτη 1933: Εκλογές στη Γερμανία, χιτλερικά στρατεύματα έξω από τα γραφεία του ΚΚ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τη χρονιά που διανύουμε, για το ιστορικό φαινόμενο που έμεινε γνωστό ως «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» γράφτηκαν στο «Ριζοσπάστη» πάμπολλα και εκτενή άρθρα (ακόμα και με τη μορφή του κυριακάτικου ένθετου).

Το τελευταίο τεύχος της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (4-5/2012) περιλαμβάνει στην ύλη του επίσης ένα εκτενές και αρκετά κατατοπιστικό άρθρο για το ρόλο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας της περιόδου εκείνης.

Σε όλα αυτά, το συγκεκριμένο ιστορικό φαινόμενο (ή πτυχές του) δεν ερμηνεύεται με μεταφυσικούς όρους «καλού» και «κακού», «ικανών και ανίκανων», «συνετών και ασύνετων», δεν αποσπάται η πολιτική από την οικονομία (παρά τη σχετική αυτοτέλεια της πρώτης) ούτε από τα ταξικά συμφέροντα που αυτή εκφράζει. Εξετάζεται δηλαδή η συγκεκριμένη περίοδος, όπως και γενικότερα η Ιστορία του προηγούμενου αιώνα, υπό το πρίσμα της συνεχούς ταξικής πάλης (που άλλοτε οξύνεται κι άλλοτε όχι) κυρίως ανάμεσα στην εργατική τάξη και τη χρηματιστική ολιγαρχία (δηλ. τους εξουσιάζοντες καπιταλιστές την εποχή του ιμπεριαλισμού).

Σε όλες τις αναφερόμενες αναλύσεις γινόταν καθαρό ότι η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» (όπως και κάθε άλλη αστική) ούτε «τέλεια» ήταν, ούτε «η καλύτερη κατάκτηση» που μπορούσε να είχαν τότε τα λαϊκά στρώματα στη Γερμανία.

Αντίθετα υπογραμμιζόταν ότι η γέννησή της ήταν μια αναγκαστική προσωρινή υποχώρηση της άρχουσας τάξης (τα μονοπώλια, οι γιούνκερς - καπιταλιστικοποιημένοι πρώην φεουδάρχες μεγαλοκτηματίες που επάνδρωναν και τα επιτελεία των ενόπλων δυνάμεων του κράτους και τα αστικοποιημένα υπολείμματα της αυτοκρατορικής αυλής) απέναντι στον κίνδυνο που εγκυμονούσε το διαφαινόμενο «πάντρεμα» του τότε επαναστατημένου γερμανικού λαού με τις ιδέες του ρωσικού «Κόκκινου Οχτώβρη».

Οι όντως πρωτόγνωρες μέχρι τότε για την εργατική τάξη πολιτικές και συνδικαλιστικές κατακτήσεις που «παραχώρησε» η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», περιορίζονταν συνεχώς, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της, για να καταργηθούν πλήρως από τη ναζιστική δικτατορία. Η πρόσκαιρη παραχώρησή τους, σε συνάρτηση με τις κίβδηλες διακηρύξεις περί «κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας», περί «κοινωνικοποιήσεων» και «εργατικού ελέγχου» των επιχειρήσεων αποτέλεσαν το πρόσφορο «τυράκι» στα χέρια της σοσιαλδημοκρατίας για να παραπλανήσει τις μάζες, για να τις «βάλει στη γωνία» καθώς «δεν έπρεπε να χυθεί άλλο γερμανικό αίμα».

Κι όταν το «δόλωμα» δεν συγκινούσε τις εξεγερμένες εργατικές μάζες,

η (κυβερνώσα πλέον) σοσιαλδημοκρατία δεν επέδειξε κανένα δισταγμό: μπόρεσε κάλλιστα να γίνει το «αιμοβόρικο σκυλί»

(Ετσι χαρακτήρισε τον εαυτό του ο σοσιαλδημοκράτης Εμπερτ, μπαίνοντας επικεφαλής των δυνάμεων που κατέπνιξαν στο αίμα την εργατική εξέγερση στο Βερολίνο, το Γενάρη του 1919)

κάθε φορά που η περίσταση (βλέπε η χρηματιστική ολιγαρχία) το απαιτούσε και να χύσει το αίμα των Γερμανών εργατών.

Στις ίδιες αναλύσεις παραθέτονταν συγκεκριμένα στοιχεία για το πώς το μεγάλο κεφάλαιο σταδιακά έφερε το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα στους κυβερνητικούς θώκους, με την ανοχή της σοσιαλδημοκρατίας και την ενεργή συμβολή των υπόλοιπων αστικών κομμάτων - προγόνων των σημερινών.

Αυθαίρετες ερμηνείες

Η ανάγκη να επανέλθουμε στο θέμα της Βαϊμάρης προκύπτει πέραν των άλλων και από το γεγονός ότι τον τελευταίο μήνα είχαμε ένα νέο «τσουνάμι» δηλώσεων και δημοσιευμάτων, τόσο από πολιτικούς όσο και από ιστορικούς, που ερμηνεύουν αυθαίρετα τη συγκεκριμένη περίοδο, για να εξηγήσουν το ίδιο αυθαίρετα την κατάσταση που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα. Σταχυολογούμε ενδεικτικά:

Στα τέλη του Σεπτέμβρη ο Α. Τσίπρας, στο πλαίσιο εκδήλωσης που διοργάνωσε στο Αμβούργο το Ιδρυμα της εφημερίδας Die Zeit , αφού φρόντισε να τονίσει:

«Ελπίζω να διαπιστώσετε ότι δεν είμαι και τόσο επικίνδυνος όσο λένε κάποια ευρωπαϊκά ΜΜΕ», συνέχισε:

 «Το μνημόνιο είναι το ισοδύναμο της Συνθήκης των Βερσαλιών ή του μεταπολεμικού σχεδίου Μοργκεντάου.

 Η οικονομική πολιτική που εφαρμόζουμε στην Ελλάδα είναι η πολιτική του Χούβερ στις ΗΠΑ και του Μπρίνινγκ στη Γερμανία του '30-'33.

Και γνωρίζετε πολύ καλά πού οδηγούν αυτές οι πολιτικές». Επισήμανε μάλιστα ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ήδη «τάγματα εφόδου νεοναζιστών στους δρόμους», ενώ περιέγραψε την κατάσταση ως τραγική μεταφορά της κρίσης από την οικονομία στη δημοκρατία και προειδοποίησε για τον κίνδυνο επανάληψης της «Βαϊμάρης»

(Βλέπε ηλεκτρονική εφημερίδα new247.gr-29/9/12).

Προς επιβεβαίωση των παραπάνω έσπευσε και ο οικονομικός σύμβουλος της Αγκελα Μέρκελ Πέτερ Μπόφινγκερ.

«Μιλώντας στην εφημερίδα Weser-Kurier, ασκεί δριμεία κριτική στην πολιτική λιτότητας που ακολουθούν οι χώρες της Ευρωζώνης, συγκρίνοντάς την μάλιστα με την ολέθρια πολιτική που ακολουθήθηκε στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

«Η πολιτική που ασκείται στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα, είναι η πολιτική του καγκελαρίου Μπρούνινγκ», τονίζει ο επιφανής Γερμανός οικονομολόγος, παραπέμποντας στη στρατηγική των περικοπών στο κοινωνικό κράτος, η οποία στις αρχές της δεκαετίας του '30 οδήγησε σε εκτίναξη της ανεργίας και του πληθωρισμού».

(Το Ποντίκι, ηλεκτρονική έκδοση 1/10/12).

Στις 4/10/12, ο Α. Σαμαράς, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt, ανέφερε ότι η κοινωνία απειλείται ως σύνολο από «λαϊκιστές της άκρας Αριστεράς» και από την άνοδο «ενός ακροδεξιού, θα μπορούσε κανείς να πει φασιστικού, νεοναζιστικού κόμματος».

Η κοινωνική συνοχή «κινδυνεύει λόγω της αυξανόμενης ανεργίας όπως στη Γερμανία στο τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης»

(http:www.tovima.gr/politics/article/?aid=477979).

Την ίδια μέρα έσπευσε να τον συνετίσει και πάλι ο Α. Τσίπρας με την ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ:

«η δημοκρατία της Βαϊμάρης οδηγήθηκε σ΄ αυτό το καταστροφικό αδιέξοδο εξαιτίας της πολιτικής της σκληρής λιτότητας που εφήρμοζε τότε.

Σήμερα αυτή την πολιτική της σκληρής λιτότητας την εφαρμόζει ο κ. Σαμαράς. Ας ξέρουμε λοιπόν τι λέμε, ιδίως όταν μιλάμε σε ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης».

Ο ίδιος λοιπόν, αν και δεν μιλούσε σε «ευρωπαϊκά ΜΜΕ» ήξερε τουλάχιστον.

Ο φασισμός («το καταστροφικό αδιέξοδο» για ποιους άραγε;) δεν ήταν συνειδητή επιλογή των καπιταλιστών, αλλά απόρροια «της σκληρής λιτότητας»!

Η ανεργία δεν ήταν αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης και της ακολουθούμενης (εξίσου καπιταλιστικής) φάσης ανάπτυξης αλλά της «πολιτικής λιτότητας»!!

(Κακούργε Μπρούνινγκ!).

Στο χορό μπήκε και η εφημερίδα «Το Ποντίκι»:

«Η Γερμανία του Μεσοπολέμου υπήρξε έργο των μετριοπαθών πολιτικών δυνάμεων και συγκεκριμένα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, όπως επίσης και του Κόμματος του Κέντρου και των Φιλελευθέρων.

Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις βρέθηκαν αντιμέτωπες με τον άκρατο λαϊκισμό και την ακραία δράση πολιτικών σχηματισμών, όπως των ναζί, των συντηρητικών και των κομμουνιστών»

(Ξ.Α. Μπρουντζάκης, «Το Ποντίκι», 11/10/12).

(Τα περί «μετριοπαθών πολιτικών δυνάμεων» και περί «ακραίας δράσης» σχολιάζουμε παρακάτω.

Το «Κόμμα Φιλελευθέρων» όμως πού υπάρχει στη συγκεκριμένη περίοδο;

 Προφανώς ο λάτρης της «μετριοπάθειας» εννοεί το «Γερμανικό Λαϊκό Κόμμα» ή το «Δημοκρατικό Κόμμα», που προς το τέλος της Βαϊμάρης μετονομάστηκε σε «Κρατικό Κόμμα» (Staatspartei). Πάντως και τα δύο αυτά προσέτρεξαν ανενδοίαστα να υπερψηφίσουν το «νόμο εξουσιοδότησης» (Ermchtigungsgesetz) στις 23/3/1933, με τον οποίο αναγνωρίστηκε και «δημοκρατικά» η κυβερνητική εξουσία του Χίτλερ.

 Αυτό όμως δεν είναι «μετριοπάθεια» ή «ακρότητα», παρά ταξική συνέπεια!).

«... Το φάντασμα της Βαϊμάρης προβάλλει στην Ελλάδα. Μελανοχίτωνες και τάγματα εφόδου ήδη σπέρνουν τη βία στους δρόμους της Αθήνας και των χωριών της Ελλάδας» δήλωσε ο κ. Αλέξης Τσίπρας στη γερμανική εφημερίδα Neues Deutschland

(Το Βήμα, ηλεκτρονική έκδοση 21/10/12).

«Η εμμονή σε υφεσιακές πολιτικές, όπως εκείνες του καγκελάριου Μπρίνινγκ, για να αντιμετωπιστεί η πρωτοφανής για ευρωπαϊκή χώρα σε καιρό ειρήνης πενταετής ύφεση, το μόνο που θα μπορούσε να κάνει είναι να μετατρέψει την αποτυχία σε τραγωδία» προσθέτει ο κ. Τσίπρας στην ίδια συνέντευξη.

 

Γιατί τόσος ντόρος;

Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς με βάση τα παραπάνω:

Γιατί καταρχάς γίνεται τόσος «ντόρος» για τη Βαϊμάρη;

Πόσο γνώριμη στο ελληνικό κοινό είναι η γερμανική ιστορία αυτής της περιόδου;

 (Ποιος είναι αυτός ο «Μπρίνινγκ»;).

Μα ακριβώς επειδή αποτελεί «θολό νερό», μπορείς να κάνεις και το «ψάρεμα» που θέλεις.

Ετσι στηριζόμενοι σε μια θολή ιστορική ερμηνεία ο ένας (Α. Σαμαράς) ισχυρίζεται ότι αυτός είναι η λύση για να μην οδηγηθούμε στα «αδιέξοδα» της Βαϊμάρης, ακριβώς δηλαδή ό,τι ισχυρίζεται και ο άλλος (Α. Τσίπρας) για τον εαυτό του όμως.

Μα οι πολιτικοί και ιδεολογικοί τους πρόγονοι στη Γερμανία (όπως και στην Ελλάδα του 1936 και του 1967) ήταν αυτοί που είτε κυβερνώντας από κοινού, είτε ως αντιπολιτευόμενα κόμματα στο γερμανικό κοινοβούλιο αλλά με κυβερνητικές θέσεις στα ομόσπονδα κρατίδια, εφάρμοζαν πολιτικές ενίσχυσης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τόσο σε συνθήκες κρίσης, όσο και σε φάσεις ανάκαμψης της οικονομίας.

Σε σχεδόν 14 χρόνια αστικής δημοκρατίας (Βαϊμάρης),

τα «επιτεύγματά» τους είναι κοινά:

τσάκισμα όχι μόνο επαναστατικών κινημάτων, αλλά ακόμα και τοπικών απεργιακών κινητοποιήσεων, που απέβλεπαν σε μια έστω σχετική βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας, εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων και ταυτόχρονο δυνάμωμα ξανά της χρηματιστικής ολιγαρχίας στη Γερμανία

(που η θέση της είχε κλονιστεί από την ήττα της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και από τη Συνθήκη των Βερσαλιών).

Τελικό κοινό τους επίτευγμα είναι ότι μέσα από «δημοκρατικές» κοινοβουλευτικές διαδικασίες άνοιξαν στα μονοπώλια το δρόμο για την «καθαρή» δικτατορία και το νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

«Ψαρεύουν» όμως σε αυτά τα θολά νερά και για έναν ακόμα σοβαρό λόγο:

Επειδή τόσο στην Ελλάδα όσο και ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία η Ιστορία του εργατικού επαναστατικού κινήματος όταν δεν αποσιωπάται, «κατακρεουργείται» στο έπακρον και κατασυκοφαντείται με τέτοιο τρόπο ώστε η «δημοκρατία» τους, δηλαδή η εξουσία των μονοπωλίων να εμπεδώνεται ως το μόνο «εφικτό», ακόμα και ως το «λιγότερο κακό».

Ετσι θέλουν να φοβίσουν τις μάζες και να πείσουν ότι ο τυχόν ξεσηκωμός του λαού ενάντια στους καταπιεστές του

(μέγιστη «ακρότητα»!)

το μόνο που μπορεί να φέρει είναι την «εκτροπή»,

τους πραγματικά «κακούς»!

Πιο καθαρά (αν και όχι τελείως) μας τα λέει ο πολυγραφότατος Βρετανός ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «Εθνος».

Καθότι πιο ωμός, είναι χρήσιμο να παραθέσουμε εκτενές απόσπασμα αυτής της συνέντευξης.

Υπογραμμίζουμε βασικά του πολιτικά και ιστορικά συμπεράσματα με τα οποία διαφωνούμε:

Και οι συγκρίσεις με την Ελλάδα

 

«(Ερώτηση): Πολλοί κάνουν συγκρίσεις της σημερινής Ελλάδας με την περίοδο της Βαϊμάρης. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε αποδεικνύεται το παλιό ευφυολόγημα πως "η Ιστορία διδάσκει ότι δε διδάσκει τίποτα";

- Νομίζω ότι πάντα μπορούμε να διδαχθούμε από την Ιστορία. Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα στην Ευρώπη έχουμε μια γενιά πολιτικών αρχηγών που ξέχασαν την Ιστορία τους. Από αυτή την άποψη το Νόμπελ Ειρήνης που δόθηκε στην ΕΕ ήταν μια σωστή κίνηση γιατί θύμισε σε όλους, τους λόγους ίδρυσης της Ενωσης. Και σίγουρα δεν ιδρύθηκε για να κρατήσει ζωντανές τις τράπεζες. Ιδρύθηκε για σοβαρότερους λόγους, παρόλο που και οι τράπεζες είναι μια σοβαρή υπόθεση.

Αλλά τι σημαίνει "ζούμε μια περίοδο Βαϊμάρης";

Είναι ένα "μάθημα" ότι πρέπει να κατεβούμε στους δρόμους να πολεμήσουμε τον φασισμό; `Η το "μάθημα" είναι άλλο; Εγώ βρίσκω ομοιότητες και διαφορές. Το θέμα δεν είναι λοιπόν να κατεβούμε στους δρόμους, γιατί εκεί έτσι κι αλλιώς πέφτει πολύ ξύλο εδώ και καιρό.

Ωστόσο: α) πρέπει να πάρουμε υπόψη τον κίνδυνο του φασισμού πολύ σοβαρά β) αν τον πάρουμε στα σοβαρά, θα πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Ο μόνος λόγος που οι ναζί επικράτησαν στη Γερμανία ήταν επειδή οι υπόλοιπες δυνάμεις αλληλομισούνταν τόσο, όσο δεν μισούσαν τους ναζί.

Το γεγονός ότι σήμερα στην Ελλάδα έχουμε μια κυβέρνηση τριών κομμάτων είναι νομίζω θετικό και έτσι πρέπει και τα άλλα κόμματα να το δουν αν ενδιαφέρονται σοβαρά για τη δημοκρατία και όχι απλώς να κάνουν αντιπολίτευση.

Η διαφορά πάντως της Ελλάδας με τη Βαϊμάρη είναι ότι το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας έχει χάσει τη νομιμοποίησή του στα μάτια του κόσμου και οι πολιτικοί πρέπει να σκεφτούν σοβαρά πώς θα την ξανακερδίσουν....

(Ερώτηση): Το πολιτικό πρόβλημα πώς θα λυθεί;

- Δεν έχω ακούσει ακόμη έναν πολιτικό να προχωρά σε μια απολογία, να λέει "φταίμε εμείς, συγνώμη". Θα μπορούσαν να ψηφίσουν έναν νόμο για την άρση της ασυλίας όταν πρόκειται για ποινικά αδικήματα. Αυτή η τάξη των πολιτικών που είναι υπεύθυνη για την κρίση και το σημερινό αδιέξοδο μοιάζει να μην έχει συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει».

(«Εθνος», ηλεκτρονική έκδοση, 24/10/12).

Δε θα σταθούμε στις απόψεις του για την «φιλειρηνική» ένωση των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών (στο «Ριζοσπάστη» έχουν δημοσιευθεί πλήθος ανακοινώσεων που καταγγέλλουν το εν λόγω Νόμπελ «ειρήνης»), ούτε για τους «ανιστόρητους» και «άσχετους με την πραγματικότητα» πολιτικούς, που «ρίχνει νερό σε πολλούς μύλους». Η προτροπή του πάντως να μην κατέβουμε στους δρόμους, αλλά να ενωθούμε όλοι μαζί, μόνο ως επιβεβαίωση για τα όσα γράφονται παραπάνω μπορούν να εκληφθούν.

 Δίδαγμα λοιπόν της Βαϊμάρης «κάτσε στο σπίτι και να' σαι νομοταγής»!!

Ποιος έφερε τον Χίτλερ;

Ετσι κι αλλιώς το «μίσος αλλήλων» είναι που έφερε την επικράτηση των ναζί!!

Ιστορικός του δικού του διαμετρήματος δεν μπορεί να μην ξέρει ότι ακόμα και στο μεταπολεμικό διεθνές δικαστήριο της Νυρεμβέργης ως πρωτεργάτες καταδικάστηκαν και πολλοί εκπρόσωποι μονοπωλιακών ομίλων!

 Βεβαίως βολεύει αφάνταστα το να βγάζεις από το προσκήνιο τους άρχοντες της οικονομικής εξουσίας

(όπως τους έβγαλαν αμέσως από τις φυλακές οι Αγγλοαμερικάνοι λυκοσύμμαχοί τους) για να τους παρουσιάσεις και τώρα όπως και τότε ως «αμόλυντες περιστερές»!

Για τα πάντα φταίνε τα κόμματα και δη αυτά που «αλληλομισούνται»!

Καθώς όμως στην περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ένα μόνο κόμμα,

το κομμουνιστικό ήταν μόνο του στη μία όχθη του ταξικού χαρακώματος και όλα τα άλλα μαζί στην απέναντι, όσο κι αν ο ίδιος επιμελώς το αποκρύπτει,

διαφαίνεται η ταύτιση αν όχι με την αντίληψη των ίσων αποστάσεων από «τα άκρα»,

τουλάχιστον με αυτή που λέει ότι ο «σεχταρισμός» του ΚΚ Γερμανίας και η θεωρία του περί «σοσιαλφασισμού» είναι αυτή που έφερε το Χίτλερ.

Δεν είναι βεβαίως θέμα του παρόντος άρθρου η βαθύτερη μελέτη της τακτικής και στρατηγικής του εν λόγω ΚΚ την περίοδο του Μεσοπολέμου.

Επειδή όμως πολλά (ξανα)γράφονται για το ποιος έφερε το Χίτλερ (πέρα από την αστική τάξη),

θυμίζουμε εν συντομία, μερικά μόνο αλλά χαρακτηριστικά γεγονότα του 1932, μετά το «συνταγματικό πραξικόπημα» με το οποίο ο Πρόεδρος του Ράιχ Χίντενμπουργκ καθαιρούσε στην ουσία τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του κρατιδίου της Πρωσίας (Πρόκειται για την κυβέρνηση του Οτο Μπράουν, ο οποίος ενώ ήξερε ότι προετοιμαζόταν αυτή η ενέργεια προτίμησε να «πάρει άδεια»

(επ' αόριστον τελικά) για να αποφύγει την όποια σύγκρουση),

ορίζοντας Επίτροπο γι' αυτήν τον καγκελάριο Φον Πάπεν:

Στις 22/6/1932, κατά τη διαδικασία εκλογής Προεδρείου της τοπικής Βουλής το ΚΚΓ διακήρυττε την προθυμία του να μην θέσει δικούς του υποψήφιους για αυτό το όργανο, αλλά να στηρίξει τους υποψηφίους της σοσιαλδημοκρατίας και του Κέντρου, με μοναδικούς όρους να δοθεί και στο ΓΚΚ η δυνατότητα να μιλάει μέσα από τη γερμανική ραδιοφωνία και να μην εφαρμοστούν στην Πρωσία τα αναγκαστικά διατάγματα του Φον Πάπεν για μείωση των ήδη άθλιων επιδομάτων ανεργίας!

Τα δύο αυτά κόμματα απέρριψαν την πρόταση.

Μέσα στην τοπική Βουλή το ΚΚΓ υποχώρησε ακόμα περισσότερο δηλώνοντας επίσημα (διά στόματος Βίλχελμ Πικ) ότι παραιτείται των αξιώσεων και ότι θα ψηφίσει τους υποψηφίους των δύο κομμάτων,

με την προϋπόθεση ότι θα απέτρεπαν την εκλογή ως Προέδρου ή Αντιπροέδρου οποιουδήποτε υποψηφίου του Εθνικοσοσιαλιστικού (ναζιστικού) ή του Γερμανοεθνικού (εθνικιστικού) Κόμματος.

Ούτε καν αυτή η πρόταση δεν υιοθετήθηκε!

Ετσι αναδείχθηκε στην Προεδρία της Πρωσικής Βουλής ο φασίστας Κερλ (Kerrl).

Ούτε καν το αίτημα του ΚΚΓ (πάλι μέσω Β. Πικ)

να αρθεί η προσωρινή απαγόρευση της κυκλοφορίας των έντυπων οργάνων των σοσιαλδημοκρατών και των κεντρώων («Εμπρός» - Vorwrts και «Λαϊκή Εφημερίδα της Κολωνίας» - KlnerVolkszeitung αντίστοιχα),

που είχε επιβάλλει η κεντρική κυβέρνηση δεν υποστηρίχθηκε από αυτούς!

Το «με ποιον θα πας και ποιον θ΄αφήσεις» είχε ήδη αποφασιστεί από αυτά τα κόμματα με κριτήριο το καλόπιασμα των αστών, την «απόσταση από τα άκρα», την «τήρηση της νομιμότητας» και την «πίστη στο Σύνταγμα».

Στο Σύνταγμα που έμπασε το Χίτλερ στην καγκελαρία!

Και εφόσον ακόμα και σε τόσο «ανώδυνες» κοινοβουλευτικές διαδικασίες αρνούνταν τη σύμπραξη με το ΚΚ,

πώς να υιοθετούσαν την πρόταση του τελευταίου, στις 30/1/1933

για κήρυξη (άκουσον, άκουσον)

παγγερμανικής πολιτικής απεργίας, ενάντια στο διορισμό του Χίτλερ στην καγκελαρία με διάταγμα του Χίντενμπουργκ!

Κι όμως, όπως προκύπτει από τα πρακτικά της διορισμένης κυβέρνησης, ήδη από τις πρώτες της συνεδριάσεις, αυτό που φοβόταν ήταν η γενική απεργία!

Τον Χίτλερ καθησύχασε όμως ο Γκέρινγκ λέγοντας ότι «κατά τις δικές του διαπιστώσεις, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα δε θα συνέπραττε προς το παρόν σε μια γενική απεργία».

Και βγήκε δικαιωμένος!

Αλλωστε, το ίδιο ακριβώς πράγμα είχε συμβεί ξανά και έξι μήνες νωρίτερα, στις 20/6/1932!

Αυτών των ιστορικά αδικαίωτων πολιτικών συνεχιστές είναι και οι «ερμηνευτές της Βαϊμάρης» που μας συμβουλεύουν να μην ξεσηκωθούμε αλλά «ενωμένοι» να «κάτσουμε σπίτι»!

Από αυτούς και τις απόψεις τους πρέπει να ξεκόψει σύσσωμη η εργατική τάξη της χώρας μας.

Αυτοί οι υπερασπιστές της «καθεστηκυίας τάξεως» πρέπει όντως να χάσουν τη νομιμοποίησή τους στα μάτια του κόσμου.

Του
Νίκου ΠΑΓΕΩΡΓΑΚΗ
Ο Νίκος Παπαγεωργάκης, είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

ΤΟ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΗ

Ο λαός μπορεί να βαδίσει νικηφόρα στο δρόμο της αντεπίθεσης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«Το ΟΧΙ του λαού το 1940 στο φασισμό και στο ναζισμό, η μαζική ηρωική και ένοπλη πάλη του με το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ με τον πρωτοπόρο ρόλο του ΚΚΕ, εμπνέει, διδάσκει και καλεί σήμερα τους εργαζόμενους, τη νεολαία να πουν το δικό τους ΟΧΙ στη δικτατορία των μονοπωλίων, της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Να πουν με την οργάνωσή τους στους τόπους δουλειάς και στις συνοικίες, με τον αγώνα τους σταθερά και αποφασιστικά, ΟΧΙ στα συνεχή μέτρα και μνημόνια της εξαθλίωσης που τους επιβάλλουν ΕΕ και κυβερνήσεις για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Να βρίσκεται σε εγρήγορση για να ματαιώσει κάθε εμπλοκή - συμμετοχή της χώρας μας στους νέους πολέμους που σχεδιάζουν ΕΕ - ΝΑΤΟ στη Συρία, στο Ιράν, σε άλλες χώρες του κόσμου.

Να αποτρέψει να μπει η χώρα ξανά στις φλόγες ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή μας για το πώς θα μοιράσουν τα μονοπώλια τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τις αγορές.

Είναι επιτακτική ανάγκη ο λαός να εμπιστευτεί τη δύναμή του.
Να απορρίψει τα ψέματα, τα τρομοκρατικά διλήμματα και τις αυταπάτες που καλλιεργούν κόμματα και μηχανισμοί που υπηρετούν το σάπιο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα το οποίο βρίσκεται σε κρίση.
Οι θυσίες του αγώνα αξίζουν για να πάψουν τα δεινά που φέρνουν η υποταγή ή η παγίδευση στην πολιτική που διαμορφώνει η αστική τάξη και τα κόμματά της με βάση τα συμφέροντά της.
Είναι ζήτημα τιμής για την εργατική τάξη, τους νέους και τις νέες, να μην ανεχτούν τον εμπαιγμό, τη βία, τις προκλήσεις της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, που είναι ένα από τα όπλα του καπιταλιστικού συστήματος.
Το ταξικό λαϊκό συμφέρον επιβάλλει να απομονωθεί και να καταδικαστεί αυτό που εκφράζει και εκπροσωπεί.
Να αποκαλυφθεί ότι πίσω από τα δημαγωγικά της προσωπεία υπάρχει αίμα εργατών, Ελλήνων και ξένων, υπάρχει η βρωμιά και η σαπίλα του συστήματος.
Οτι η Χρυσή Αυγή χρειάζεται στα μονοπώλια για να παγιδεύσουν αλλά κυρίως να τρομοκρατήσουν το λαό, να χτυπήσουν το εργατικό λαϊκό κίνημα.
Η νεότερη ιστορία αλλά και το παρόν διδάσκουν ότι ο ναζισμός και όλα τα αντιδραστικά μορφώματα είναι γνήσια παιδιά του σύγχρονου καπιταλισμού.
Γεννιούνται από τα σαπισμένα σπλάχνα του και τους σκοτεινούς μηχανισμούς του, αναπτύσσονται με τη στήριξη ή ανοχή των αστικών κομμάτων, από τον αντικομμουνισμό τους, τη συκοφάντηση της ταξικής πάλης.
Αυτό αποδεικνύει η διαμόρφωση και η κυριαρχία του ναζισμού στην περιβόητη "δημοκρατία της Βαϊμάρης" στη Γερμανία του μεσοπολέμου.
Αυτό αποδεικνύει και η δικτατορία των Μεταξά - Γλίξμπουργκ που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από την αστική τάξη και τους Εγγλέζους, με τη βοήθεια των αστικών κομμάτων που έδωσαν ψήφο ανοχής και υποστήριξης στην κυβέρνηση Μεταξά.
Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, τα λαϊκά στρώματα έχουν χρέος να μάθουν όλη την αλήθεια για την Ιστορία, για το μεγάλο ηρωικό αγώνα του λαού μας ενάντια στο φασισμό - ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, το σοβινισμό, τον κοσμοπολιτισμό, το ρατσισμό, για τις θυσίες του, τις νίκες και τις ήττες του εργατικού λαϊκού κινήματος. Να μάθουν για το ρόλο που έπαιξαν η αστική τάξη και τα κόμματά της.
Να μην περάσει η χάλκευση, η παραχάραξη και η διαστρέβλωση της Ιστορίας των λαών που επιχειρεί η ΕΕ.
Η ιστορική γνώση αποτελεί ισχυρό όπλο του λαού για να αποκρούσει αντιδραστικά ιδεολογήματα και παγίδες, για να βαδίσει αποτελεσματικά και νικηφόρα στο δρόμο της λαϊκής συμμαχίας και αντεπίθεσης, για να ανήκει ο πλούτος στους εργαζόμενους και στο λαό, για να αναπτυχθεί η χώρα χωρίς ιμπεριαλιστικά δεσμά, αποδεσμευμένη από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για να μη χύσει το αίμα του ο λαός σε κανέναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο».

 Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ

Έτσι φουντώνει ο φασισμός, εργαστήρι δημοσιογραφίας ΣΚΑΙ…

αναδημοσίευση  από  redfly planet

Έβλεπα το βιντεάκι-απάντηση της Κανέλλη στο ΣΚΑΙ σχετικά με την “φάρσα” που της έκαναν.
Κάποια  στιγμή είχα γράψει ότι τα κανάλια πλέκουν το εγκώμιο της Χ.Α,

ε δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο

παράδειγμα-απόδειξη του συγκεκριμένου ισχυρισμού.
Γιατί τι άλλο μπορεί να υποθέσει κανείς όταν αυτά τα βρωμοκάναλα αναπαράγουν τις

εγκληματικές + άνανδρες πράξεις των φασιστοειδών, και μάλιστα με θύματα ίδια τα άτομα

που τις υπέστησαν, έτσι, για να σπάσουν πλάκα…
Δεν θα σχολιάσω ιδιαίτερα τα όσα έλεγε η Τσαπανίδου στο συγκεκριμένο βιντεάκι, μόνο δυο

τρεις προτάσεις.

“Ήταν άντρες”!?!? είπε, “δεν το είχαν προσχεδιάσει” είπε, “δεν ήθελαν να σε

αναστατώσουν” είπε…

Υπάρχει μια παροιμία που λέει ότι στου κρεμασμένου το σπίτι δεν

μιλάνε για σχοινί, όμως δεν είναι μόνο αυτό που θα έπρεπε να σεβαστεί πριν προχωρήσει

σε αυτόν τον υπέρτατο δημοσιογραφικό κρετινισμό η Τσαπανίδου, ούτε καν το στοιχειώδες

ότι έχει ευθύνες απέναντι στον φιλοξενούμενο της εκπομπής.

Θα έπρεπε να γνώριζε και τις

πολιτικές συνέπειες των πράξεων των συναδέλφων της πριν επιδοθεί σε ένα αγώνα για να

περάσει στο ντούκου το όλο συμβάν

(και να βγει και ο ΣΚΑΙ λάδι αφού υποτίθεται δεν ήταν

προσχεδιασμένο άρα κανείς στο σταθμό δεν γνώριζε).

Πάλι καλά που δεν είπε στην Λιάνα

ότι το παράκανε κιόλας, αν και στην ουσία αυτό υπονοούσε.

Αλλά αρκετά με την Τσαπανίδου
Όταν είχε γίνει το γνωστό επεισόδιο με την Κανέλλη και τον Κασιδιάρη ήταν προεκλογική

περίοδος και εμείς οι ΚΚΕδες βγαίναμε στις λαϊκές και στους χώρους εργασίας για να

μοιράσουμε υλικό του κόμματος και με την αφορμή αυτή συζητούσαμε και με τον κόσμο.

Ε λοιπόν πολύς κόσμος τότε είχε απολαύσει αυτό που είχε συμβεί στην βουλευτή μας,

έσπευδαν μάλιστα να μας λοιδορήσουν, σημειωτέον μεταξύ αυτών και πολλές γυναίκες.

Προσωπικά δεν είχα σοκαριστεί γιατί την είχα δει νωρίτερα την φασιστοποίηση που ερχόταν

πετώντας με τον αέρα της αγανάκτησης καβάλα στο μαγικό χαλί της βλακείας και της

αμορφωσιάς.

Εκτός λοιπόν από την προβολή της Χ.Α και των πράξεων της από τα κανάλια,

μεγάλο ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι είχαν προετοιμαστεί από πρωτύτερα οι “θύλακες” στους

εγκεφάλους των τηλεθεατών που κατέστησαν τον φασισμό προσφιλή και ευκολοχώνευτο.
Κανάλια όπως τον ΣΚΑΙ καλλιεργούν εδώ και χρόνια τα πιο ποταπά ένστικτα των ανθρώπων
την ξενοφοβία
τον ρατσισμό
την μισαλλοδοξία
τον εκθειασμό της επιβολής του δυνατότερου πάνω στον αδύναμο
παρουσιάζουν την ανισοκατανομή δικαίου ανάμεσα στους αδύναμους και τους δυνατούς

σαν κάτι φυσικό (για να μην πω θεμιτό)
προβάλουν την “γυναίκα αντικείμενο” και τον “άντρα αντικείμενο”
τον άνθρωπο που όχι απλά ζει για να καταναλώνει αλλά ζει καλά όταν καταναλώνει
Και γενικά οτιδήποτε φτηνό και άδειο, προκειμένου να απονευρώσουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο

από τη διαδικασία “εκτίμησης” μιας κατάστασης και να τον κάνουν υποδοχέα έτοιμων συνταγών

που στοχεύουν στο θυμικό του.
Αυτός είναι ο μοντέρνος τύπος ανθρώπου που θέλουν να φτιάξουν, ένας άνθρωπος που βλέπει

τους άλλους σαν ανώτερους και κατώτερους και που είναι ικανοποιημένος με όλους αυτούς τους

διαχωρισμούς αρκεί να υπάρχει και για αυτόν κάποιος κατώτερος να μπορεί να του ρίχνει μια

σφαλιάρα που και που.

Κάποτε, του ίδιου ανθρώπου, όταν μπορούσε ακόμα να ονειρεύεται για τον εαυτό του, του είχαν πουλήσει το όνειρο ότι μπορεί και εκείνος να γίνει Μαντόνα, Μαραντόνα,

Μεγαλέξανδρος και ότι άλλο,

και που τώρα αντλεί απόλαυση όχι από το να βγει ο ίδιος από τα

σκατά αλλά από το να βλέπει τους άλλους να μπαίνουν βαθύτερα και αν είναι δυνατόν να τους

ρίξει και ο ίδιος κάνα κλώτσο.

Για τα παιδιά του έχει ο θεός βουλευτάκος

(όλο και κάποια τρίμινη

σύμβαση με 300 ευρώ θα του εξασφαλίσει ή έστω να πει μια καλή κουβέντα, ή να του δώσει μια

τσάντα πατάτες βρε αδερφέ),

τα παιδιά του που με τη στάση ζωής του ακόμα και αν δεν το

καταλαβαίνει,

τα έχει καταδικάσει από την πλευρά του, να ζήσουν στον πάτο του σκατόλακκου.

Είχα διαβάσει κάποτε μια φράση που μου είχε αρέσει πολύ:

“Ο άνθρωπος πρέπει να χρησιμοποιεί τα αντικείμενα και να αγαπά τους ανθρώπους και όχι το αντίθετο”

Δυστυχώς στις μέρες μας γεμίζουμε τα κενά που μας δημιουργεί το σύστημα με προϊόντα

κονσέρβες

και κάνουμε ότι μπορούμε για να συντηρήσουμε αυτό το στερνό πλαστικό μας όνειρο.

Κονσέρβα αγάπη

Κονσέρβα ψυχαγωγία

Κονσέρβα φιλία

Και γενικά πολύ κονσέρβα και φαστ φούντ ενώ η αλλοτρίωση όσο πάει επεκτείνεται,

με χορηγό επικοινωνίας πάντα κανάλια σαν το ΣΚΑΙ για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά όχι μόνο.
Έτσι λοιπόν όταν οι διάφοροι δημοσιογραφίσκοι καταγγέλλουν για του κώλου τα μάτια

εγκληματικές ενέργειες όπως εκείνη του Κασσιδιάρη καλό θα είναι να μην υπερασπίζονται

τα αφεντικά τους όταν εκπομπές που προβάλλουν τα κανάλια τους αναπαράγουν τις ενέργειες

αυτές σαν “αστείο”.

Διότι έτσι ακριβώς φουσκώνει ο φασισμός, με την “νορμαλοποίηση” του,

“έλα μωρέ δεν έγινε και τίποτα”…
Εκατομμύρια εβραίοι και κομμουνιστές νεκροί από τον Χίτλερ στους κλίβανους,
επειδή δεν

έγινε και τίποτα…στο κάτω κάτω όλοι το ξέρουμε πως το καλύτερο σαπούνι το κάνει το κομμούνι

και πως FA πάει να πει From auschwitz

Οι ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι το μόνο που ξέρουν να κατακρίνουν συνεπέστατα και

συντονισμένα είναι το ΠΑΜΕ που κλείνει τα λιμάνια και δεν αφήνει τους πτωχευμένους

έλληνες να κάνουν διακοπές ή εναλλακτικά τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους να πάνε

στις δουλειές τους. …α ναι και να προστατεύουν το δικαίωμα στην εργασία(όποτε τους

συμφέρει το λένε εργασία όποτε τους συμφέρει απασχόληση για αυτό που έχουν μετατρέψει

σε δουλεία) που πάντα το καταπατάνε οι απεργοί και ποτέ τα αφεντικά.
Οι δημοσιογράφοι αυτοί που προβάλλουν την Χ.Α το κάνουν εις γνώση τους, είναι στα πλαίσια

του συμβολαίου που υπέγραψαν όταν ξεπούλησαν και το παραμικρό ίχνος συνείδησης για

να δουλέψουν στα μεγάλα κανάλια, it goes with the job.

Το πρόβλημα είναι με τον υπόλοιπο λαό,

που από τη μια βρίζει μέρα νύχτα τον Πρετεντέρη και τον κάθε Πρετεντέρη και που χωρίς

καλά καλά να το καταλαβαίνει γίνεται τελικά φερέφωνο του.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Ξανά με ξένα κόλλυβα...

 

 

Πριν λίγες μέρες καταγγείλαμε ότι για την προπαγάνδιση εκδήλωσης στην Ιρλανδία με ομιλητή στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ κυκλοφόρησε αφίσα με φωτογραφία του πανό που είχε αναρτήσει το 2010 το ΚΚΕ στην Ακρόπολη, απ' το οποίο είχε σβηστεί η υπογραφή «ΚΚΕ». Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο και όπως φάνηκε δεν ήταν η τελευταία. Ετσι, ενόψει εκδήλωσης στις 4 του Νοέμβρη, στην Ισπανία αυτή τη φορά, με ομιλητή και πάλι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, κυκλοφόρησε αφίσα όπου δεσπόζει ο τίτλος του και η σημαία του, κι από κάτω φωτογραφία απ' το πανό που ανάρτησε το ΚΚΕ στην Ακρόπολη τον περασμένο Φλεβάρη. Αυτή τη φορά δεν αρκέστηκαν να σβήσουν την υπογραφή αλλά όλο το σύνθημα του πανό που ήταν: «Κάτω η δικτατορία μονοπωλίων - Ευρωπαϊκής Ενωσης» και στη θέση του έγραψαν «No pasaran»!

Τέρμα πια στις αυταπάτες

Το εργοστάσιο της πολυεθνικής «Ford» στο Βέλγιο έκλεισε πετώντας στο δρόμο πάνω από 4.000 εργάτες.
Η είδηση φιλοξενήθηκε σε όλα σχεδόν τα ΜΜΕ. Ενα στοιχείο που έχει ιδιαίτερη σημασία:
Δύο χρόνια πριν οι εργαζόμενοι του εργοστασίου είχαν αποδεχτεί μειώσεις μισθών στο όνομα της σωτηρίας του εργοστασίου και των θέσεων εργασίας τους.
Η διοίκηση της «Ford» επέλεξε να αναθέσει την παραγωγή του νέου μοντέλου «Mondeo» στο εργοστάσιο της εταιρείας στη Βαλένθια της Ισπανίας,
επειδή - όπως λένε τα δημοσιεύματα -
μειώνει έτσι δραστικά το «κόστος».
Ετσι, η τελική εξέλιξη για τους εργάτες που απολύονται βεβαιώνει ότι η αντεργατική επίθεση δεν είναι συνάρτηση της «συνεργασίας» ή όχι των εργαζομένων.
Δε γλιτώνουν οι εργαζόμενοι τη δουλειά και τους μισθούς τους όταν δέχονται τον ακρωτηριασμό των δικαιωμάτων τους.
Ισα ίσα.
Τα μονοπώλια νοιάζονται μόνο για το κέρδος και καθόλου για το αν οι εργαζόμενοι θα έχουν δουλειά ή όχι.
Αν τα συμφέροντά τους το απαιτούν, τότε θα διαλύσουν ολόκληρες παραγωγικές μονάδες αδιαφορώντας για το αν διαλύουν και τη ζωή χιλιάδων οικογενειών.

Ξεφτι... λίστα!

Δεν είναι μόνο ότι ο πρώην υπουργός Οικονομικών, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, προσπάθησε να «τα φορτώσει» στους υφισταμένους του για το θέμα της «λίστας Λαγκάρντ».
Δεν είναι μόνο ότι ισχυρίστηκε πως η δική του «πολιτική βούληση» για τη διερεύνηση της «λίστας» ήταν... δεδομένη, αλλά σκόνταψε (σ.σ.: η... βούλησή του) πάνω στην έλλειψη «υπηρεσιακής βούλησης»!
Ερωτηθείς από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής για το πού τέλος πάντων βρίσκεται αυτή η λίστα, προέβη και στην ακόλουθη, ακόμα «καταπληκτικότερη», δήλωση:

*

«Το αρχικό υλικό - είπε - μαζί με τη συνοδευτική επιστολή το έδωσα για φύλαξη εμπιστευτική στο γραφείο μου και δεν ξέρω πού είναι. Λυπάμαι αλλά δεν ξέρω πού είναι»!

*

Ετσι, τόσο απλά...
Το έδωσε για «φύλαξη» - και μάλιστα «εμπιστευτική» - ο πρώην υπουργός. Μάλιστα, δεν το έδωσε σε κάποιον τρίτο. Στο «γραφείο του» το έδωσε. Αλλά τώρα δεν ξέρει πού είναι. Και λυπάται...
Ετσι, τόσο απλά...
Αλλά γιατί εκπλήσσεστε; Σε όλους μπορεί να συμβεί. Εσάς, για παράδειγμα, δεν σας έχει τύχει; Να κρατάτε κάτι, να το βάζετε κάπου, και μετά - άνθρωποι είμαστε - να ξεχνάτε πού είναι;...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Mε ό,τι ... «διαφωνούν» το έχουν νομοθετήσει!

Στις 28 Μάρτη 2012, ο Σαχινίδης, ο τότε αναπληρωτής του υπουργού Οικονομικών Βενιζέλου,
κατέθεσε στη Βουλή τροπολογία, σύμφωνα με την οποία:
«Ο διακριτός λογαριασμός του Ελληνικού Δημοσίου με τον τίτλο "Ελληνικό Δημόσιο Εισπράξεις και Πληρωμές για την εξυπηρέτηση του Δημοσίου Χρέους", που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδος ή σε σύστημα που διαχειρίζεται η ΤτΕ,
χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για την άμεση εξυπηρέτηση ειδικού δημόσιου σκοπού και ειδικότερα για την εξυπηρέτηση του Δημοσίου Χρέους και δεν διενεργείται καμία άλλη πληρωμή για οποιονδήποτε άλλο σκοπό.
Από το λογαριασμό αυτό πληρώνονται οι δαπάνες χρεολυσίων και τόκων όλων των δανείων, των πράξεων διαχείρισης, των παραγώγων και οι λοιπές παράλληλες δαπάνες για την εξυπηρέτηση και την εν γένει διαχείριση του Δημόσιου Χρέους.
Εσοδα του λογαριασμού αυτού αποτελούν οι εισροές από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, καθώς και τα χρηματικά ποσά από τη συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου στην εξυπηρέτηση του Δημοσίου Χρέους.
Με αποφάσεις του Υπουργού Οικονομικών καθορίζεται η διαδικασία κίνησης του λογαριασμού αυτού για την πληρωμή του Δημοσίου Χρέους και κάθε αναγκαίο θέμα για τη λειτουργία του».

*

Η συγκεκριμένη τροπολογία ψηφίστηκε σε εφαρμογή της απόφασης του Γιούρογκρουπ της 20ής του Φλεβάρη 2012, όπου προβλέφτηκε η σύσταση του λεγόμενου «ειδικού λογαριασμού εμπιστοσύνης» για την Ελλάδα.

Οπως αποκάλυψε προχτές ο «Ρ», ο Βενιζέλος - που με αφορμή το θέμα του «ειδικού λογαριασμού» ανέβηκε στα κεραμίδια κραυγάζοντας ότι η χώρα δεν είναι προτεκτοράτο - ήταν αυτός που είχε συνυπογράψει την απόφαση για τον «ειδικό λογαριασμό».

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη απόφαση
(κείμενο αποφάσεων Γιούρογκρουπ):
«Κάτω από την παρακολούθηση της τρόικας θα λειτουργεί και ο μηχανισμός που θα ελέγχει τη ροή κεφαλαίων που παράγονται στη χώρα για την εξυπηρέτηση του χρέους και του ειδικού λογαριασμού για την πληρωμή των υποχρεώσεων στους δανειστές».

*

Συμπέρασμα:
Υπογράφουν, ψηφίζουν, συμφωνούν και έχουν ήδη νομοθετήσει όλα όσα ...«διαφωνούν»!

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ από το Ριζοσπάστη

Οχι, ίσως, ναι!

Η ΔΗΜΑΡ, σύμφωνα με τους εκπροσώπους της,
θα διευκολυνόταν πάρα πολύ αν στο νομοσχέδιο με το νέο πακέτο μέτρων - καρμανιόλα που ετοιμάζει η συγκυβέρνηση,
τα μέτρα για τα εργασιακά έρχονταν στη Βουλή σε διαφορετικό άρθρο από τα δημοσιονομικά.
«Διευκόλυνση», που εναπόκειται να δούμε, αν τελικώς ο κ. Στουρνάρας θα παράσχει, ώστε η ΔΗΜΑΡ να ψηφίσει όσα πρέπει να ψηφίσει και μετά να λέει ότι... δεν τα ψήφισε.
Αλλά αυτή είναι μια... «αριστερή» τακτική - να ψηφίζω, αλλά μετά να λέω ότι... δεν ψήφισα - που θυμίζει κάποιους προηγούμενους.

Και συγκεκριμένα εκείνους του ΛΑ.Ο.Σ.
Που ενώ είχαν ψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο, μετά ισχυρίζονταν ότι «δεν» (!) το είχαν ψηφίσει, αφού - όπως υποκρίνονταν - η ψήφος τους αφορούσε μόνο το... πρώτο άρθρο και όχι το υπόλοιπο (και ενιαίο) Μνημόνιο...

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Να ποια είναι η χρυσή αυγή

Ο Σχορτσιανίτης δεν είναι Έλληνας!!!

Αυτά ειπώθηκαν στο κανάλι «Extra 3», στην εκπομπή «Μακελειό», τη Δευτέρα 22/10/2012.
Ο διάλογος είναι ανάμεσα στους παρουσιαστές της εκπομπής και στο φιλοξενούμενο βουλευτή της «Χρυσής Αυγής» Ηλία Παναγιώταρο.
Απολαύστε τις απαντήσεις του «χρυσαυγίτη»:

*

- «Αν στο κόμμα σας ερχόταν μία Ελληνίδα έγχρωμη ή ένας Ελληνας έγχρωμος που ήταν Ελληνας αλλά ήταν το χρώμα του σκούρο. Θα τον παίρνατε στο κόμμα;»
Χρυσαυγίτης:«Τι εννοείτε σκούρο; Ηλιοκαμένος;».
- «Να ήταν μαύρος. Χριστιανός ορθόδοξος, ο οποίος είναι Ελληνας με ελληνική ταυτότητα. Ο Σχορτσιανίτης».
Χρυσαυγίτης:«Δεν θεωρούμε ότι ο Σχορτσιανίτης, σύμφωνα με τα πρότυπα της ελληνικής φυλής, είναι Ελληνας. Δεν είναι Ελληνας. Πρέπει να είναι και οι δύο γονείς του Ελληνες και να ανήκουν στην ευρωπαϊκή φυλή. Αυτό θεωρούμε εμείς. Αν θεωρείτε εσείς τον Σχορτσιανίτη Ελληνα, πάρτε τον στο δικό σας κόμμα».
- «Είσαστε ρατσιστές ή απλώς πολεμάτε τους λαθραίους όπως λέμε;».
Χρυσαυγίτης:«Το να πιστεύεις στη διαφορετικότητα των φυλών δεν είναι κακό πράγμα».
- «Με συγχωρείτε, αλλά αυτό είναι το δόγμα της Αρίας Φυλής».
Χρυσαυγίτης:«Προς θεού. Πώς θα γίνει δηλαδή; Πρέπει να είμαστε υπερασπιστές της ράτσας των σκύλων; Δηλαδή, να μην μπερδεύουμε το πεκινουά με το λαμπραντόρ. Εμείς θεωρούμε ότι ο Θεός τα έπλασε έτσι και έτσι πρέπει να παραμείνουν. Τιμή τους και καμάρι τους που είναι μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι. Δε θεωρούμε ότι είναι Ελληνες. Δεν είναι βασικά».
- «Εσείς κυνηγάτε τους λαθραίους ή όλους;».
Χρυσαυγίτης:«Εμείς δεν τους κυνηγάμε. Εμείς υπερασπιζόμαστε τους Ελληνες. Και υπάρχουν μόνο λαθραίοι καταρχήν. Δεν υπάρχουν νόμιμοι μετανάστες στην Ελλάδα. Είναι ένα μεγάλο ψέμα».

αναδημοσίευση από τη στήλη Ημεροδρόμος του Ριζοσπάστη

Ο Μεταξάς και το λαϊκό «ΟΧΙ»

Η 28η του Οκτώβρη είναι γνωστή ως επέτειος που σύσσωμος ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του για να υπερασπίσει την πατρίδα από την ιμπεριαλιστική εισβολή του ιταλικού φασισμού στα 1940 και ενώ μαινόταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.
Αυτή η επέτειος έγινε τη στιγμή που το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα έγραψε στη συνέχεια τις πιο λαμπρές σελίδες της επαναστατικής πάλης.
Αλλωστε, την πρώτη επέτειο του «ΟΧΙ» στα 1941, ο λαός της Αθήνας την τίμησε με παρέλαση, αψηφώντας τους Γερμανούς.
Το ΟΧΙ του λαού εκφράστηκε και μετά την εισβολή και κατοχή από τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές,
με την παλλαϊκή ένοπλη Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ κατά της τριπλής κατοχής,
με καθοδηγητή και κύριο αιμοδότη το ΚΚΕ.
Αυτό όταν ένα μέρος των αστών συμμάχησε με τους Γερμανούς και πολέμησε το λαϊκό κίνημα της αντίστασης,
ελληνικές ήταν οι κατοχικές κυβερνήσεις ιδεολογικοί πρόγονοι της «Χρυσής Αυγής» όπως και ο Μεταξάς,
ενώ ένα άλλο τμήμα των αστών εγκατέλειψε την Ελλάδα και διέφυγε στη Μέση Ανατολή.

Αλλά δεν είναι μόνον ο ηρωικός λαϊκός αγώνας για την εθνική απελευθέρωση, στην οποία ηγήθηκε η εργατική τάξη, με επικεφαλής το κόμμα της, το ΚΚΕ.
Η πάλη συνεχίστηκε με τον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944,
όταν ο αστικός κόσμος μαζί με τους Αγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους του χτύπησαν ένοπλα το λαό,
προκειμένου να ξανασυγκροτήσουν το αστικό κράτος,
αφού δεν είχαν κανένα λαϊκό έρεισμα.
Η συνέχεια αυτής της ένοπλης δράσης κατά του λαϊκού κινήματος οδήγησε στον εμφύλιο πόλεμο και τη μεγαλειώδη επαναστατική πάλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας,
τη μεγάλη τρίχρονη εποποιία.
Ο ΔΣΕ ιδρύθηκε στις 28 του Οκτώβρη 1946.

 

***

Με την ιταλική στρατιωτική εισβολή,
το τότε καθεστώς της άρχουσας τάξης, η δικτατορία της 4ης Αυγούστου,
αν και είχε ιδεολογική ταύτιση με τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό των φασιστικών κρατών,
συντάχτηκε με τον άλλο ιμπεριαλιστικό συνασπισμό με επικεφαλής την Αγγλία.
Γιατί αυτό επέβαλλαν τα γενικά συμφέροντα της αστικής τάξης.
Το κεφάλαιο στην Ελλάδα, ιδιαίτερα οι εφοπλιστές, είχε δεσμούς άρρηκτης διαπλοκής κυρίως με το βρετανικό.
Τους είχε ιστορικά αναπτύξει, αμέσως μετά τη συγκρότηση του ελληνικού αστικού κράτους (μετά την επανάσταση του 1821).
Η δικτατορία του Μεταξά, που βεβαίως υπηρετούσε πιστότατα τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου,
έκανε επιλογές συμμάχων όχι με βάση την ιδεολογία του Μεταξά, αλλά με βάση τα συμφέροντα και τις επιλογές συμμάχων της αστικής τάξης.
Ο ίδιος, μάλιστα, ο Μεταξάς στο «Τετράδιο των σκέψεων»,
που κρατούσε παράλληλα με το ημερολόγιό του, στις 6/5/1940 έγραφε:
«Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς να είμεθα φιλικά με τους Αγγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία, με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο, γιατί και το Αγγλικό το δρόμο μας θα ακολουθήση. Γι' αυτό είναι τραγική η θέσις της Ιταλίας... Και η Ιταλία στο βάθος, τη φιλία προς την Αγγλία ζητά. Μόνο που αυτή ακολουθεί το δρόμο του μεγάλου, ενώ εμείς είμαστε μικροί»
(Ι. Μεταξά: «Το προσωπικό του ημερολόγιο», τόμος Δ', σελ. 467).
Ακόμη πιο σαφής ήταν ο Μεταξάς όταν εξηγούσε τη θέση της Ελλάδας απέναντι στην Αγγλία - και σ' ό,τι αφορούσε την περιβόητη ουδετερότητα - μιλώντας στις αρχές Μάη του '40 με το Βρετανό δημοσιογράφο Αρθουρ Μάρτον και ενώ ήδη η Γερμανία είχε εξαπολύσει τον πόλεμο:
«Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτε δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές, ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης»
(«Τα μυστικά αρχεία του Φόρεϊν Οφις», εκδόσεις «Πάπυρος», σελ. 76).
Επίσης, στις 3 Μαρτίου του 1934, μιλώντας στο Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, έλεγε:
«Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι»
(Ιωάννου Μεταξά «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστης», τόμος Δ', σελ. 77).

 

***

Επομένως, η άρχουσα τάξη τασσόταν στον πόλεμο με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό και όχι με το γερμανικό,
γι' αυτό εμφανίστηκε στην ιστορία ότι αντιστάθηκε στην εισβολή. Βεβαίως, η «Χρυσή Αυγή» υμνεί το Μεταξά για το «Οχι».
Τον υμνεί γιατί είναι ιδεολογικός της πρόγονος, αλλά και για τη στάση του υποτίθεται ενάντια στον εισβολέα, όταν αυτό καθορίστηκε από την επιλογή ιμπεριαλιστή συμμάχου σε έναν πόλεμο που ξεπήδησε μέσα από τους οξύτατους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για το ξαναμοίρασμα σφαιρών επιρροής με πρωταρχικό στόχο την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.

Επίσης, σε προχτεσινό δημοσίευμά της η «Χρυσή Αυγή» κάνοντας γκεμπελίστικη προπαγάνδα γράφει ότι το ανοιχτό γράμμα του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη
«Προς το λαό της Ελλάδας»,
γραμμένο από τα μπουντρούμια της Γενικής Ασφάλειας, που καλούσε σε παλλαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στο φασισμό και τον εισβολέα, είναι πλαστό.
Ετσι οι σημερινοί απόγονοι του Μεταξά αλλά και των Ελλήνων δοσίλογων και ταγματασφαλιτών, ωμοί αντικομμουνιστές, πασχίζουν να περάσουν το ναζιστικό τους μήνυμα στηρίζοντας τους καπιταλιστές.
Να τους απομονώσει ο λαός και γι' αυτό.

από το Ριζοσπάστη

28η Οκτώβρη - Video της ΚΝΕ

28η Οκτώβρη - Video της ΚΝΕ

Ο Μήτσος

Πρωί-πρωί στήθηκε το πηγαδάκι έξω από το λαϊκό ψαράδικο, προφανώς για να ξεθυμάνουν οι συμμετέχοντες κατά των μέτρων "δημοσιονομικής μεταρρύθμισης" της κυβέρνησης.

Ο Μήτσος (συνταξιούχος από την αρχή του χρόνου αλλά ακόμη στο κουρμπέτι, καθ' ότι με τις πενταροδεκάρες τής σύνταξης δεν βγαίνει) με είδε νά 'ρχομαι και μου την είχε στημένη.

- Αφού δεν πιάνουν όλους αυτούς τους πούστηδες που τα φάγανε!

Έκανα πως δεν άκουσα, πέταξα μια καλημέρα και συνέχισα τον δρόμο μου, προσηλωμένος στην εφημερίδα που διάβαζα.

Σιγά που θα μ' άφηνε έτσι ο Μήτσος.

- Να τους πιάσουνε και να τους κρεμάσουνε, να γλιτώσουμε!

Θέλει ο παπάς ν' αγιάσει, δεν αφήνουν οι διαόλοι. Ήξερα ότι ο Μήτσος θέλει να με κουρντίσει πρωινιάτικα αλλά τί να κάνω;

Με τρώει το αίμα μου. Στάθηκα και γύρισα οργισμένος.

- Κι άμα τους πιάσουνε, ρε Μήτσο, θα λυθούν τα προβλήματά σου; Θα αβγατίσει η σύνταξή σου;

- Να τους πιάσουνε και να τους κατασχέσουνε ό,τι έχουνε. Φέρτε τα 'δω, ρε μπινέδες...

Οι υπόλοιποι πηγαδάτοι παρακολουθούσαν αμίλητοι μιας και δεν με ήξεραν. Εγώ συνέχισα να φορτώνω.

- Σαν τον Άκη, να πούμε;

- Ναι ρε, σαν τον Άκη και σαν όλους αυτουνούς.

- Πόσα έφαγε ο Άκης, ρε Μήτσο.

- Ξέρω 'γω; Οχτακόσια εκατομμύρια.

- Ένα δισ. σου λέω εγώ. Και πιάνουνε δέκα Άκηδες. Θες πενήντα; Πενήντα. Πενήντα δισ. Κι αυτά, ΑΝ τα βρούνε και τα πάρουνε. Αμ σου λείπουνε τρακόσια, μαύρε! Στην έχουνε βάλει τριάντα πόντους και θα ευχαριστηθείς άμα σου βγάλουνε τους πέντε;

Γύρισα την πλάτη, άνοιξα πάλι την εφημερίδα και συνέχισα τον δρόμο μου δίχως να περιμένω απάντηση. Άκουσα κάποιον από τους πηγαδάτους να λέει "μεταξύ μας, έχει δίκιο ο κύριος" αλλά προτίμησα να μη γυρίσω στην κουβέντα.

Είχα φορτώσει κι ακόμη δεν είχε πάει οχτώ η ώρα.

Δεν είχα οργιστεί με τον Μήτσο.

Αυτουνού (όπως και κάθε Μήτσου) απλώς δεν του συχωράω ότι βρίσκεται πενήντα χρόνια στο μεροδούλι αλλά δεν έχει ακόμη καταλάβει ποιοι είναι αυτοί που του τρώνε τον ιδρώτα.

Μπορεί να μη του συχωράω πολλά, αλλά δεν μπορώ να οργιστώ μαζί του.

Με άλλους ήμουν οργισμένος.

Ήμουν οργισμένος με τους -είτε πουλημένους είτε απλώς ανεγκέφαλους- δημοσιογράφους,

οι οποίοι έχουν ψήσει τον κόσμο ότι σήμερα πληρώνει τις ρεμούλες και τις μίζες ορισμένων χτεσινών.

Ήμουν οργισμένος με την έλλειψη κοινού νου, η οποία χαρακτηρίζει τον καθημερινό μεροκαματιάρη, ο οποίος δεν μπορεί να καταλάβει πως δεν πρέπει να πληρώσει όλα αυτά που του ζητάνε αφού δεν τον αφορούν.

Κυρίως, όμως, ήμουν οργισμένος με την πρόστυχη σπέκουλα των "ευρωαριστερών" (αριστερών τού κώλου, δηλαδή), που θέλουν να πείσουν τον κάθε ταλαίπωρο εργαζόμενο πως όλα μπορούν να αλλάξουν αν αναλάβουν την διαχείριση της χώρας οι "τίμιοι" και βάλουν φυλακή τούς άτιμους.

Και περιμένει ο Μήτσος (και κάθε Μήτσος) να δει άσπρη μέρα όταν θα έρθουν στα πράγματα οι "τίμιοι", αυτοί που θα καταργήσουν τα μνημόνια (αυτούς που θα τον "απαγκίστρωναν" απ' αυτά, τους είδε ήδη), αυτοί που θα βάλουν τους κλέφτες στην φυλακή κι αυτοί που θα επαναδιαπραγματευτούν τα μνημόνια.

Περιμένει κάποιους να τον σώσουν αλλά αυτός ούτε καν σκέφτεται. Π.χ. ακούει τον Τσίπρα να λέει ότι κάθε αποκρατικοποίηση πρέπει να περνάει από την βουλή, αλλά αυτός δεν σκέφτεται ότι καμμία αποκρατικοποίηση δεν θά 'πρεπε να περνάει από την βουλή  γιατί, πολύ απλά, δεν θά 'πρεπε να γίνονται αποκρατικοποιήσεις.

Αυτός απλώς περιμένει κάποιους. Κι όλο περιμένει...

Όπως περίμενε και το 1981.

Αυτός είναι ο Καπιταλισμός

Πριν από 6 εβδομάδες, πυρκαγιά σε εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας του Καράτσι, σκοτώνει 259 εργάτες και τραυματίζει άλλους 110.

Οι λόγοι που οδήγησαν στην πυρκαγιά συνδέονται φυσικά με το γεγονός, πως το κτίριο της βιομηχανίας, όχι απλά δεν είχε ούτε ένα μέτρο πυρασφάλειας, αλλά κατα την τεχνική μας άποψη δεν κάνει ούτε για χοιροστάσιο ...

Εσείς τι λέτε ?

Στις τριτοκοσμικές αυτές εγκαταστάσεις, ιδιοκτησίας κάποιας "Ali Enterprises", παρήγαγε η γερμανικότατη εκπτωτική αλυσίδα ρούχων Kik, τα περίφημα φτηνά τζην των 15.99 €, με τα οποία έχει γεμίσει τα καταστήματα της (με το trademark Okay) στην Γερμανία, την Αυστρία, την Σλοβενία, την Τσεχία, την Ουγγαρία, την Κροατία και την Πολωνία.
Η εταιρεία ανήκει στον όμιλο Tengelmann (εαν θυμούνται κάποιοι τα σούπερ μάρκετ Plus στην βόρεια Ελλάδα)

και σύμφωνα με τον τελευταίο της δημοσιευμένο ισολογισμό, η εταιρεία είχε έσοδα το 2011 της τάξης των 1,2 δις €.

Προχθές, η γερμανική εταιρεία ανακοίνωσε πως είναι διατεθειμένη να καταβάλει αποζημίωση ύψους 500.000 δολαρίων προς τις οικογένειες των 259 εργαζομένων, πράγμα το οποίο σημαίνει πως κάθε νεκρός εργάτης, κοστολογείται από την εταιρεία με 1.930 δολάρια, δηλαδή περίπου 1.500 € ή για να κάνουμε ακόμα πιο λιανά, λιγότερα από τον τζίρο 100 πουλημένων στας Ευρώπας, τζην.

Μπορεί τους Ευρωπαίους στην παρούσα φάση, να μην τους ενοχλεί ιδιαίτερα το γεγονός πως πέθαναν 260 Πακιστανοί εργάτες σε ένα εργοστάσιο που βρίσκεται τουλάχιστον 5.000 χιλιόμετρα μακριά τους, σε αντίθεση με το γεγονός πως μπορούν να ψωνίσουν άνετα και με μονάχα 15.99 € ένα τζήν, χάριν στο φτηνό εργατικό κόστος του Πακιστάν (και τις ευτελείς αποζημιώσεις ας προσθέσουμε) ....

... αλλά εαν τους λέγαμε πως το παραπάνω γεγονός, αποτελεί εικόνα απο το άμεσο μέλλον (και σε ορισμένες περιπτώσεις, απο το παρόν) της Ευρώπης, θα τους ένοιαζε ?

Στοιχεία από :
Der Spiegel
Wikipedia

 

από το

redfly planet

Για τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου...

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΕΙ κανείς την παραμικρή αμφιβολία για το πού οδηγεί τα πράγματα η πολιτική της κυβέρνησης και ποιον εξυπηρετεί, η διεθνής κοινότητα φροντίζει να το ξεκαθαρίζει το πράγμα.

Και μάλιστα μέσω ...επαίνων.

Για του λόγου το αληθές η Παγκόσμια Τράπεζα ανακοίνωσε - με έκθεσή της - ότι η Ελλάδα σκαρφάλωσε 11 θέσεις στη λίστα των χωρών με τις καλύτερες επιχειρηματικές συνθήκες.

Βελτιωθήκαμε, δηλώνει, εντυπωσιακά!

Τέτοια «προσαρμογή» έχουν επιτύχει μόνο χώρες όπως το Ουζμπεκιστάν, η Μογγολία, το Καζακστάν, η Σρι Λάνκα και το Μπουρούντι!!!

Ομως, και ο Χ. Β. Ρομπάι είπε για μία ακόμη φορά τα καλύτερα λόγια.

Εξυγιαίνουμε - τόνισε - τα οικονομικά μας κι αυτό συνιστά μεγάλη πρόοδο.

Ε, αν σε αυτά προσθέσετε και ένα δημοσίευμα της «Wall Street Journal», που υποστηρίζει ότι οι τιμές των ελληνικών ομολόγων ανεβαίνουν γιατί τα αγοράζουν ολοένα και περισσότεροι Αμερικανοί «θεσμικοί επενδυτές», έχετε πλήρη την εικόνα.

Με λίγα λόγια, μετατρέπουν τη χώρα σε ένα τεράστιο ...φαγοπότι για επιχειρηματίες, τράπεζες, διεθνή «λαμόγια» και πολυεθνικές.

Κι αυτό το ονομάζουν «εκσυγχρονισμό», «πρόοδο» και «ενίσχυση του ευρωπαϊκού χαρακτήρα» μας.

Οσο για τον ελληνικό λαό, τους εργαζόμενους, είναι προφανώς το... κυρίως πιάτο στην όλη υπόθεση, μαζί με τη δημόσια περιουσία που έχει δημιουργήσει δεκαετίες τώρα από το υστέρημά του.

Ιδού οι «διαρθρωτικές αλλαγές»

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι «συμφέρουσες για όλους», «ανώδυνες» και «έπρεπε να είχαν γίνει πριν από πολλά χρόνια», διατυμπανίζουν μονότονα κυβερνητικοί εταίροι και αστικά ΜΜΕ, επιχειρώντας να αποκρύψουν το βαθιά αντιδραστικό και φιλομονοπωλιακό χαρακτήρα των ανατροπών που κρύβονται πίσω από το εύηχο, πλην παραπλανητικό, όρο διαρθρωτικές αλλαγές.

Το πολυνομοσχέδιο όμως, με τις διαρθρωτικές αλλαγές, που έχουν χαρακτηριστεί ως προαπαιτούμενο για την καταβολή της δόσης, αποδεικνύει περίτρανα τι σημαίνουν στην πράξη οι διαρθρωτικές αλλαγές.

Ιδού λοιπόν, ενδεικτικά μόνο, ορισμένες από τις διαρθρωτικές αλλαγές που έχουν προαποφασιστεί από κυβέρνηση και τρόικα:

 

Αύξηση εισιτηρίων τουλάχιστον κατά 25% στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς,

ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ αφού πρώτα αυξηθούν και άλλο οι τιμές του ηλεκτρικού για τα λαϊκά νοικοκυριά και μειωθεί περαιτέρω το «μισθολογικό κόστος»,

ιδιωτικοποίηση περιφερειακών αεροδρομίων και λιμανιών, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων για τους ναυτεργάτες στην ακτοπλοΐα (σ.σ. επιστροφή στο καθεστώς γαλέρας),

πλήρης απελευθέρωση των οδικών μεταφορών,

ωράριο - λάστιχο και απόλυτα προσαρμοσμένο στις ανάγκες των επιχειρήσεων στο λιανικό εμπόριο,

άρση των όποιων περιορισμών έχουν απομείνει σε διάφορα επαγγέλματα προκειμένου να διευκολυνθεί η επέλαση των πολυεθνικών κ.ά.

Αν ληφθεί υπόψη ότι οι βασικές διαρθρωτικές αλλαγές είναι αυτές που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις προκειμένου να γίνει πιο φτηνή η εργατική δύναμη, καθώς και η πλήρης φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου που συνεπάγεται άγρια φοροαφαίμαξη του λαού, είναι ολοφάνερο γιατί οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για να διασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα και η αειφόρος κερδοφορία των μονοπωλίων.

Οταν λοιπόν ο λαός ακούει διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει όχι απλά να κουμπώνεται, αλλά να γνωρίζει ότι πρόκειται για πανίσχυρες «μηχανές» που σφαγιάζουν ασταμάτητα τα δικαιώματα και καταστρέφουν τη ζωή του και δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν γκρεμιστεί συνολικά το καθεστώς των μονοπωλίων.

από το Ριζοσπάστη

Η μεγάλη των δημοσιογράφων σχολή

Εκπαιδεύουν δημοσιογράφους...

Από τον Ριζοσπάστη

Δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο, αλλά πέρασε στα ψιλά:

Το πολιτικό ίδρυμα KAS (Konrad - Adenauer Stiftung) του κόμματος της Αγκελας Μέρκελ (CDU), διοργανώνει αυτές τις μέρες στην Αθήνα σεμινάρια εκπαίδευσης Ελλήνων δημοσιογράφων, με «εκπαιδευτές» μεταξύ άλλων τον Γερμανό πρέσβη Wolfgang Dold, το μέλος της Task Force (Ομάδα Δράσης) Jens Bastian, τον Γιώργο Τζογόπουλο, συνεργάτη του γνωστού και μη εξαιρετέου ΕΛΙΑΜΕΠ και τον δημοσιογράφο της «Καθημερινής» και του «Σκάι» Τάσο Τέλογλου.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, «μέχρι τώρα, η σχέση του ιδρύματος (καθώς και της γερμανικής πρεσβείας) περιοριζόταν στη στενή επαφή που είχε με δυο τρεις γνωστούς δημοσιογράφους, αλλά τελευταία ενδιαφέρεται και για τη νέα γενιά των Ελλήνων δημοσιογράφων».

Ενδεικτικό του περιεχομένου και της σκοπιμότητας που υπηρετεί το συγκεκριμένο σεμινάριο, είναι το μάθημα που έγινε την περασμένη Δευτέρα από το Γερμανό εκπρόσωπο της Task Force, με αντικείμενο την «οικονομική προσαρμογή της Ελλάδας και τις δομικές μεταρρυθμίσεις».

Δηλαδή, διδάσκουν στους δημοσιογράφους την προπαγάνδα υπέρ των αντιλαϊκών μέτρων που παίρνονται για να σωθεί το κεφάλαιο.

 Ο εκπρόσωπος του ιδρύματος στην Ελλάδα διαβεβαιώνει ότι με τα σεμινάρια και άλλες πρωτοβουλίες «δημιουργείται μία ομάδα συνεργατών του ιδρύματος», το οποίο, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του, συνεργάζεται ως εταίρος «με κρατικά θεσμικά όργανα, κόμματα, οργανώσεις της δημοκρατικής κοινωνίας, καθώς και με την επιλεγμένη ελίτ (...) συμβάλλουμε στην τήρηση της διεθνής τάξης, που σε κάθε χώρα καθιστά δυνατή την ανάπτυξη σε έναν χώρο ελευθερίας και ατομικής ευθύνης».

Οι ίδιοι λένε ακόμα ότι το ίδρυμα «μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στη στήριξη της μεταρρύθμισης των υποδομών της χώρας με σταθερό προσανατολισμό».

... για προπαγάνδα κατά του λαού

Δεν είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτονται «υπόγειες σχέσεις» μεταξύ δημοσιογράφων και επιτελείων αστικών κομμάτων ιμπεριαλιστικών κρατών.

Επιδίωξή τους είναι να προσαρμόσουν καλύτερα τη δήθεν ενημέρωση του λαού στα ιδιαίτερα συμφέροντα του κράτους ή του οργανισμού που αναπτύσσει τέτοιες σχέσεις με τον Τύπο, αλλά και να υπηρετήσουν καλύτερα το γενικό συμφέρον της πλουτοκρατίας σε βάρος του λαού.

Ποιος δε θυμάται τα σεμινάρια που έκανε γνωστή εταιρεία «επικοινωνίας» σε δημοσιογράφους, για λογαριασμό του ΔΝΤ και με αντικείμενο την προπαγάνδα υπέρ του πρώτου μνημονίου;

Ποιος δε θυμάται τα τηλεγραφήματα της αμερικάνικης πρεσβείας που δημοσιοποίησε το «Γουίκιλικς», σύμφωνα με τα οποία οι ΗΠΑ αναπτύσσουν και στην Ελλάδα ιδιαίτερες σχέσεις με δημοσιογράφους και Μέσα, προκειμένου να «περνάνε» την προπαγάνδα υπέρ των συμφερόντων τους;

Καθόλου τυχαία μάλιστα, σε εκείνη την υπόθεση εμπλεκόταν ξανά η «Καθημερινή» (!), στην οποία η πρεσβεία των ΗΠΑ έκανε ιδιαίτερη μνεία για τη συμβολή της στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα.

Τώρα, δημοσιογράφος της ίδιας εφημερίδας εμπλέκεται στα «σεμινάρια» που διοργανώνει η Γερμανία για Ελληνες δημοσιογράφους...

Αυτά τα λίγα, για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της προπαγάνδας υπέρ του κεφαλαίου που τα αστικά ΜΜΕ σερβίρουν στο λαό σαν δήθεν αντικειμενική ενημέρωση.

Απάντηση στη σαπίλα τους είναι μόνο η ενημέρωση από τον «902» και τον «Ριζοσπάστη», τα Μέσα της εργατικής τάξης και του λαού.

Ooops! I did it again!

Αναρτήθηκε από τον/την redship  από  redfly planet

η φώτο από Lenin Reloaded

Ρίξτε και εδώ ένα βλέφαρο, όσον αφορά την απάντηση της ULA για την προηγούμενη

αφίσα(Ξανά με ξένα κόλλυβα !!).
Αν τις πρώτες φορές μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι έφταιγε κάποια οργάνωση

του εξωτερικού, που δεν ήξερε δε ρώταγε, ή κάποιος “ανεγκέφαλος” (το ακούσαμε και

αυτό ως δικαιολογία) που δεν έπραξε σωστά και έκανε μία θεαματική γκάφα, όταν το

σκηνικό επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο αλλά σε άλλη χώρα, μπορούμε άνετα

να μιλήσουμε για μοτίβο, για συνήθης πρακτική.
Αυτή της οικειοποίησης αγώνων.
Επι τη ευκαιρία πέραν του πολιτικού σκέλους, με το οποίο ασχολήθηκε ο Ριζοσπάστης,

εγώ στέκομαι στην πράξη αυτή καθεαυτή – να πάρεις μία ξένη φωτογραφία,

να την περάσεις από πρόγραμμα επεξεργασίας, να την αλλοιώσεις και στη συνέχεια

να την πλασάρεις σε ένα ξένο κοινό, ως δική σου.
EDIT
Μετά από παρατήρηση του φίλου Γιώργου, η αφίσα αποτελεί προϊόν

κλοπής από αυτή την κινητοποίηση

Εχουν αγχωθεί για τη σωτηρία του κεφαλαίου

 

Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται πυρετωδώς να αναλάβει ως κυβέρνηση τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου.
Δεν είναι μόνο η ομολογία του Αλ. Τσίπρα στη συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Αυγή» 21/10/2012, όπου προβάλλει την ανάγκη κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας».
Οχι λαϊκής σωτηρίας, εθνικής, δηλαδή και του κεφαλαίου.
Αυτό γίνεται φανερό και από άρθρο του Γ. Σταθάκη, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητή Οικονομικών στο «Βήμα της Κυριακής», 21/10/2012.
Τι λέει;
«Η διέξοδος από την κρίση συναρτάται από τρεις βασικές και παράλληλες Αλλαγές πολιτικής στον αντίποδα του μνημονίου.
Τη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών και των μισθών στα σημερινά τους επίπεδα, την επίλυση του τραπεζικού προβλήματος και την αναζήτηση αναπτυξιακών πρωτοβουλιών ταχείας αποτελεσματικότητας.
Το πρώτο είναι σχετικά εύκολο.
Οι δημόσιες δαπάνες «παγώνουν» στο σημερινό τους επίπεδο, περίπου δηλαδή στο 40% - 41% του ΑΕΠ».
Αυτή η τοποθέτηση κάνει λόγο για σταθεροποίηση των μισθών στα σημερινά επίπεδα των μισθών πείνας.
Και των δημόσιων οικονομικών, επίσης, στα σημερινά επίπεδα, δηλαδή δεν προβλέπουν ενίσχυση στους τομείς Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας.
Και συνεχίζει:
«Οι επιβεβλημένες Αλλαγές (ενιαίο μισθολόγιο, πάταξη της κατασπατάλησης πόρων σε δημόσια έργα, προμήθειες, υπεργολαβίες, διαχείριση δαπανών Υγείας, δημοτικές επιχειρήσεις, κ.λπ.), αναμένεται να εξοικονομήσουν πόρους της τάξης του 10% - 15% των δημοσίων δαπανών ή περίπου 5 - 6 δισ. ετησίως.
Η διαδικασία αυτή απαιτεί ριζικές Αλλαγές στο ισχύον νομοθετικό πλαίσιο διαχείρισης των δημοσίων πόρων.
Οι πόροι αυτοί μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για επανεπενδύσεις στους ίδιους κλάδους και να συμβάλουν θετικά στην ανάκαμψη της οικονομίας».
Ας πούμε ότι πράγματι από τις σπατάλες θα εξοικονομηθούν πόροι. Αυτοί πάλι θα δοθούν στο κεφάλαιο για επενδύσεις με μισθούς καθηλωμένους.
Αλλωστε, και ο Ν. Βούτσης την περασμένη βδομάδα το πρωί στο ΜΕΓΚΑ, είπε ότι
αν περάσουν τα αντεργατικά μέτρα καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να τα ακυρώσει.
Προετοιμάζονται, φαίνεται, να διαχειριστούν αυτήν την πραγματικότητα ως αναγκαίο κακό και με κάλπικες υποσχέσεις για ανακούφιση της ζωής των εργαζομένων κάποτε στο αόριστο μέλλον. Αλλωστε, και ανάκαμψη να έρθει θα είναι αναιμική, η επόμενη κρίση θα έρθει γρήγορα.
Αρα ποιο το όφελος για τους εργαζόμενους;

***

Συνεχίζοντας στο άρθρο γράφει τα εξής:

«Το δεύτερο είναι η σταθεροποίηση των δημοσίων εσόδων στο 38% - 39% του ΑΕΠ με αναδιανομή των φορολογικών βαρών από τα ασθενέστερα στα πιο ευκατάστατα στρώματα και τη μετατόπιση από την έμμεση στην άμεση φορολογία.
 Εδώ αναπόφευκτα πρέπει να υπάρξουν ριζικές τομές στο φορολογικό σύστημα και ταχεία εισαγωγή θεσμικών ρυθμίσεων για ανάκτηση εσόδων από τους κατόχους συσσωρευμένου πλούτου από την περίοδο της διαπλοκής και της εκτεταμένης φοροδιαφυγής».
Τι λένε εδώ;
Οτι θα φορολογήσουν τους πλούσιους και όχι τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τα κέρδη.
Γιατί, αν φορολογήσουν καπιταλιστικές επιχειρήσεις και κέρδη, ποιος καπιταλιστής θα επενδύσει;
Σε άλλο σημείο γράφει:
«Ο δεύτερος άξονας αφορά την επίλυση του τραπεζικού ζητήματος και της χρηματοδότησης της οικονομίας. Η άμεση κρατικοποίηση των τραπεζών είναι επιβεβλημένη... Η καλύτερη λύση είναι φυσικά η "αμερικανική", ή κάποια παραλλαγή της.
Οι τράπεζες δίνουν κοινές μετοχές έναντι των χρημάτων που λαμβάνουν από το κράτος ή τον EFSF ή όποια συνδυασμένη συμφωνία προκύψει και τίθενται υπό άμεσο ή έμμεσο κρατικό έλεγχο».
Εδώ δε λέει τίποτα διαφορετικό από την έως τώρα πολιτική της ανακεφαλαιοποίησης.
Οι τράπεζες που παίρνουν κεφάλαια τίθενται υπό δημόσιο έλεγχο. Κάνει, όμως, τη λαθροχειρία και μιλά για κρατικοποίηση, ενώ δεν την εννοεί, αφού διευκρινίζει ότι θα είναι υπό δημόσιο έλεγχο.
Γιατί, όμως, ενίσχυση των τραπεζών;
Για τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων για επενδύσεις.
Γιατί, λοιπόν, η ανακεφαλαιοποίηση; Για να αντιμετωπίσουν οι τράπεζες, όπως γράφει, «τα κόκκινα δάνεια και την εξυγίανση του χαρτοφυλακίου τους, την ομαλή χρηματοδότηση των υγιών επιχειρήσεων».
Δηλαδή, να αντιμετωπίσουν τη χασούρα από τα δάνεια που δεν πρόκειται να εισπράξουν και να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις.

***

Και κλείνει ως εξής:
«Ο τρίτος άξονας αφορά τη διαχείριση του δημοσίου χρέους. Η αποπληρωμή των τόκων ύψους 100 δισ. μέχρι το 2020 (από τις ιδιωτικοποιήσεις 50 δισ. και το πλεόνασμα του προϋπολογισμού, άλλα 50 δισ.) είναι εξωπραγματικό.
Η αναδιάρθρωση του χρέους αναπόφευκτα περιέχει το άμεσο «κούρεμα» ή κάποια μορφή «κουρέματος» συμβατή με την προσέλκυση πόρων και από τις διεθνείς χρηματαγορές, όπου τα ομόλογα έχουν μεταβαλλόμενη τιμή ανάλογα με την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας (ρήτρα ανάπτυξης, δηλαδή, όχι μόνο στην αποπληρωμή των διακρατικών δανείων, αλλά και προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων στη διαδικασία αυτή)».
Στη διαπίστωση ότι το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και χρειάζεται «κούρεμα» συμφωνεί με το ΔΝΤ, όπως, άλλωστε, το έχουν διατυπώσει πολλάκις, από τότε που το δήλωσε δημόσια και η Κρ. Λαγκάρντ.
Με το ΔΝΤ ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και ταυτόχρονα προτείνει μια διαφορετική μορφή αποπληρωμής του κρατικού χρέους, προβάλλοντας ότι αυτή συνδυάζεται και με την προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων για επενδύσεις.
Τι θα ωφεληθεί ο λαός απ' όλα τα παραπάνω;
Τίποτα. Θα χάσει. Πρώτ' απ' όλα γιατί το εισόδημά του θα μείνει στα σημερινά επίπεδα και δεύτερο γιατί θα πληρώνει και το χρέος.
Μα, αν η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια καραμπινάτη μορφή διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων τι είναι;