ΚΥΡΙΕ ΛΑΖΟΠΟΥΛΕ, ΕΓΚΡΙΝΕΤΕ ΤΗ ΣΑΤΙΡΑ ΜΟΥ;;;;

(Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι …συμπτωματική ή …τυπογραφικό λάθος…)

Ο τηλεαστέρας Λάκης, ετοιμάζει συνήθως μες στη μαύρη νύχτα την America line τηλεοπτική εκπομπή του «Chantiri News». Μετά, ύπνος βαθύς… Μόνο μέχρι το μεσημέρι όμως, αφού εθεάθη επανειλημμένα ο άνθρωπος ντάλα μεσημέρι έξω από ένα διαμέρισμά του στο Κολωνάκι. Άρα δεν κοιμάται ολημερίς και συνεπώς βλέπει με τα ίδια του τα μάτια και της μέρας τα καμώματα...

Σκοντάφτει πάνω τους, θέλει δε θέλει. Πάνω στις αραδιασμένες στους δρόμους τού Κολωνακίου εξαθλιωμένες μάνες με τα μωρά στην αγκαλιά να ζητιανεύουν. Στις αραδιασμένες γριές που κάνουν το ίδιο για δεν φτάνει η σύνταξη. Στ’ άλλα δημιουργήματα-θύματα του καπιταλισμού, τους χρήστες ουσιών και λοιπούς εξαθλιωμένους.

Όταν όμως ο τηλεαστέρας μας κλείνεται τη νύχτα πίσω απ’ τους ήρεμους τοίχους να ετοιμάσει την εκπομπή του, σηκώνει μαντρότοιχο αμνησίας σ’ όλα αυτά. Δουλειά του είναι να προσφέρει γέλιο στους τηλεθεατές. Όχι όμως γέλιο που διευρύνει και βαθαίνει την σκέψη τους. Δεν είναι δα κι άκαρδος! Τους προσφέρει εκείνο το γέλιο που τους κάνει να ξεχνάνε τι πέρασαν για να εξασφαλίσουν το ψωμί τής μέρας και τι γολγοθάς τούς περιμένει την επομένη για να ξαναστήσουν τσουκάλι. Δίκιο έχει! Δεν φτάνει δηλαδή που ζουν οι τηλεθεατές στο πετσί τους τόσα βάσανα, πρέπει να τα σκέφτονται κιόλας;;;!!! Όχι βέβαια! Κάλιο να τα ξεχνούν, γιατί υπάρχει κίνδυνος ν’ αναζητήσουν την αιτία και να την ξεριζώσουν.

Αυτό πια, είναι κάτι που έχει ορκιστεί στο θεό να μην το επιτρέψει. Στο κάτω-κάτω, έχουν δικαίωμα και οι «καναπέδες» σ’ αυτήν τη ζωή! Τι διάολο θ’ απογίνουν αν δε νανουρίζουν «χαλαρούς» ανθρώπους! Για να είμαστε όμως αντικειμενικοί, δικαιούται και ο Λάκης ν’ αγωνίζεται για την παραμονή των τηλεθεατών στους «καναπέδες». Αλλιώς… Αλλιώς θα μπει κι αυτός στο κλαμπ τής ανεργίας. Κι είναι στο 97% η ανεργία των ηθοποιών…

Τώρα θα μου πείτε, τι είναι αυτά που λες;! Ο Λάκης είχε πρωτοστατήσει στη μαζικοποίηση του λεγόμενου κινήματος της «πλατείας»! Τον καλύτερο εαυτό του είχε δώσει! Ολόκληρη εκπομπή πρόσφερε γι’ αυτόν τον σκοπό, με τίτλο, «Άρατε τον καναπέ σας έκαστος και στην πλατεία Συντάγματος». Θυμάστε σε ποια γεγονότα αναφέρομαι. Τότε που πρωτοστατούσαν εκείνοι που φώναζαν «έξω τα κόμματα και τα συνδικάτα». Σε ακριβή μετάφραση αυτό σήμαινε, «έξω το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ». Λογικό, αφού τα ηνία εκεί κρατούσαν τα πάσης φύσεως φασιστοειδή. Δυστυχώς, μαζί τους και λεγόμενοι …Αριστεροί. Βέβαια, όταν ο κόσμος κατάλαβε πού πήγαινε να μπλέξει, τους απομόνωσε και ταχιά εγκατέλειψε την «πλατεία»…

Δυστυχώς όμως, αυτός ο κόσμος κουβάλησε πάλι τούς «καναπέδες» στο σπίτι… Τα φασιστοειδή δε, ανέλαβαν άλλη αποστολή… Την φανερή περιφρούρηση των κερδών των καπιταλιστών με τραμπουκισμούς, βιαιοπραγίες και τρομοκρατία πάσης φύσης, ενάντια σ’ όσους αγωνίζονται για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ενάντια στους κομμουνιστές δηλαδή και τους άλλους αγωνιστές, κάθε ηλικίας. Ούτε(!) οι μαθητές εξαιρούνται απ’ τις ορέξεις τους γι’ ανθρώπινο αίμα. Η αλήθεια όμως είναι, ότι ξεκίνησαν πρώτα απ’ τους φτωχούς οικονομικούς μετανάστες. Όχι όλους όμως, αλλά μόνο εκείνους που έχουν μελαμψό ή μαύρο χρώμα…

          Νύχτα βαθιά κι ο Λάκης συνεχίζει πυρετωδώς να ετοιμάζει το επόμενο America line “Chantiri News”. Οι συνεργάτες του τον εφοδιάζουν μέσω e-mail με διάφορα θέματα, ώστε να επιλέξει. Κι εκεί που βασανίζεται να επιλέξει ανάμεσα στις πορδές των γιαγιάδων, τα «μαργαριτάρια» των γκέι παρουσιαστών και τα αλληλοπηδήματα των πιθήκων, σκάει ένα e-mail στη μάπα του με το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη, όπου είχε μια φωτογραφία κόλαφο στην αποκοιμισμένη συνείδηση των «καναπεδάκηδων».  Ποιος κερατάς τού τό ’στειλε;! Ποιος τολμάει να παίζει μαζί του!!!

Η φωτογραφία στο πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη δείχνει ένα δύστυχο Παλαιστίνιο πατέρα, να κρατά στην αγκαλιά του το μόλις προ ολίγου δολοφονημένο μωράκι του απ’ τους ιμπεριαλιστές Ισραηλινούς.

Το μυαλό τού Λάκη τρέχει αμέσως στο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας πρόσφατα είχε πιει φιλικό καφεδάκι με τον σφαγέα Ισραηλινό Πέρες. Βέβαια δικαίωμά του ήταν, πολύ περισσότερο που το ντόπιο και διεθνές μεγάλο κεφάλαιο προωθεί το ΣΥΡΙΖΑ ν’ αναλάβει χρέη κυβέρνησης στην Ελλάδα, για να προασπίσει με το δικό του …Αριστερό τρόπο τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών, μεγάλων ή και μικρότερων. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ ως γνωστό, δεν το κωλοβαράει! Δείχνει εξαιρετική εργατικότητα και συνέπεια σ’ αυτές τις υποχρεώσεις του! Α, όλα κι όλα! Το δίκιο και η αλήθεια, να λέγονται!  

Ναι, αλλά σχετικά μ’ όλα τούτα, έχει αναλάβει και ο Λάκης ηθικές υποχρεώσεις απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει επωμιστεί τόσο βαριές ευθύνες. Αλληλεγγύη γαρ… Τι πιο ιερό;

Πρέπει λοιπόν να ντύσει όλα τούτα τα δίκια και τις αλήθειες των κεφαλαιοκρατών και ιμπεριαλιστών, μη εξαιρουμένων των Ισραηλινών, με το συνήθη παραπλανητικό μανδύα. Είναι η μόνη λύση για να φαντάζουν ως δίκια και αλήθειες υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Αλλιώς…

Ουφ… Σπάει ο ταλαίπωρος ο Λάκης το κεφάλι του, να κατεβάσει καμιά ιδέα, πώς θα παρουσιάσει με τούτη τη φωτογραφία το άσπρο, μαύρο…

Ωπ! Νάτη η έμπνευση! Σιγά που δεν θα τα κατάφερνε! Μωρέ είναι πανέξυπνος ο άνθρωπος!

Τι είχε κάνει στην τελευταία του εκπομπή για να παραπλανήσει τους πάμπολλους τηλεθεατές του, μην καταλάβουν τον φιλοκαπιταλιστικό ρόλο τού ΣΥΡΙΖΑ;

Μαύρη προπαγάνδα σε βάρος τού ΚΚΕ!!! Ξεφτίλισε με βρώμικα κόλπα την Αλέκα Παπαρήγα! Φυτίλια την έκανε! Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο, παρουσίασε την Αλέκα και το ΚΚΕ σαν υποστηρικτές τής συγκυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, που τσακίζουν για λογαριασμό των καπιταλιστών το λαό. «Να γιατί στρέφεται το ΚΚΕ ενάντια στον μαχόμενο για τα λαϊκά συμφέροντα ΣΥΡΙΖΑ», είχε ολοκληρώσει την προβοκάτσια του, δακρύζοντας κιόλας, τάχαμου από αγανάκτηση…

Και μόνο που τα θυμήθηκε όλα αυτά ο Λάκης, σηκώνεται και τρέχει στον καθρέφτη του να καμαρώσει τον εαυτό του! Ηθοποιάρα ο τύπος! Τότε κλείνει τα μάτια κι ονειρεύεται να τον χειροκροτεί όλο το Κολωνάκι! Μαζί και όλοι οι ζητιάνοι. Γριές ανήμπορες, φτωχές μανάδες με τα μωρά στην αγκαλιά, χρήστες ουσιών και άλλοι.  «Ανακοινώνει» δε και τη δημιουργία τής δικής του ΜΚΟ που επιχορηγείται απ’ το κράτος. «Λαζοπούλειον Ίδρυμα συσσιτίων δι’ άπορα σκυλάκια τού Κολωνακίου. Τ’ αποφάγια δεν(!) θα πετιούνται στα σκουπίδια. Θα δίδονται εις απόρους ανθρώπους». Ποτάμι(!!!) τα χειροκροτήματα, που ρέει γλυκά ως τα νύχια των ποδιών του! Ως πού;;;!!! Πφφφ… Του είχαν φύγει τα ούρα απ’ το πολύ κόρδωμα και το καμάρι…

Δεν πτοείται όμως! Άλλωστε έχει να ολοκληρώσει το νέο επεισόδιο της America line εκπομπής του, «Chantiri News».

Κι επειδή δεν είναι όποιος κι όποιος ηθοποιός αλλά «επαγγελματίας…», πρώτα δημιουργεί την ανάλογη ατμόσφαιρα. Επειδή όμως και δικαίως δεν έχει κεριά απ’ αυτά που συνηθίζονται στις κηδείες, ανάβει όσα αρωματικά διέθετε. Μετά, βγάζει απ’ την τσέπη τα τεχνητά δάκρυα. Πάντα τα έχει πρόχειρα… Σβήνει τα φώτα και στο ημίφως των κεριών, ξαναστέκει μπρος στον καθρέφτη του. Κρααατς…!!!, σπάει αυτός σε αμέτρητα κομμάτια. Προφανώς δεν άντεχε άλλο «θέατρο…». Ή μπορεί να θύμιζε και κάτι από βρικόλακα εκείνην την στιγμή το είδωλό του...

Απτόητος όμως ο Λάκης, ρίχνει τα τεχνητά δάκρυα στα μάτια του. Εκείνα αρχίζουν να κυλούν τόσο …φυσιολογικά. «Ηθοποιάρα είμαι!», ξανακαμαρώνει ο Λάκης και στρώνεται στον υπολογιστή του.

Αρχινά να γράφει με οίστρο το μονόπρακτο θεατρικό, που θα παίξει ο ίδιος στην εκπομπή του. Τίτλος, « Η ρίζα τού κακού»

«…Πού οφείλεται αγαπητοί μου Chantiriotes και Chantiriotisses η δολοφονία τού μωρού στη φωτογραφία απ’ την Παλαιστίνη; Ας μορφωθούμε λοιπόν. Η λέξη Παλαιστίνιος, προέρχεται απ’ τη λέξη Παλαιστής, η οποία προέρχεται απ’ το αρχαίο ρήμα Παλαίω, που σημαίνει Παλεύω-Πάλη. Αν λοιπόν οι Παλαιστίνιοι δεν Πάλευαν για ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, θα ήταν νεκρό σήμερα αυτό το μωράκι; Για δείτε το και με βάση την επέτειο του Πολυτεχνείου, κι αν έχω άδικο, πείτε το. Ποιος θα σας ακούσει άλλωστε; Εγώ και τ’ αφεντικά μου ορίζουμε ποια φωνή θ’ ακούγεται εδώ μέσα… Αν λοιπόν ο Ελληνικός λαός δεν είχε εξαπολύσει αντιδικτατορική Πάλη, κι αν αυτή η Πάλη δεν κορυφωνόταν με το ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στο Πολυτεχνείο, με 150.000 σπουδαστές, μαθητές, εργάτες και άλλα λαϊκά στρώματα, θα είχε δολοφονήσει η χούντα, ο φασισμός, τότε, δεκάδες ανθρώπους; Θα είχαμε με την ίδια φασιστική φονική επίθεση κι εκατοντάδες τραυματίες; Όχι!!! Εντάξει, δεν πιάνω όλους τούς άλλους δολοφονημένους και σακατεμένους απ' τη χούντα. Τι δίδαγμα βγαίνει λοιπόν απ’ αυτό για τις νεότερες γενιές; Ότι όποιος κάθεται φρόνιμα, δεν κινδυνεύει! Ότι όποιος δεν υιοθετεί τη λέξη «Πάλη», ο μόνος κίνδυνος που διατρέχει είναι να πεθάνει απ’ την πείνα. Ποιος είναι λοιπόν καλύτερος θάνατος; Η πείνα ή οι σφαίρες…;;;!!! Ποιο είναι το μικρότερο κακό απ’ τα δύο; Διαλέξτε λοιπόν την πιο συμφέρουσα θανάτωσή σας, μην σπαταλάτε κι άδικα δυνάμεις».

Ντιν!, τον διακόπτει ο θόρυβος στον υπολογιστή του που τον ενημερώνει ότι έχει καινούριο e-mail.

«Όχι κύριε Λάκη! Δε θα διαλέξουμε το μικρότερο κακό, αλλά το μεγαλύτερο καλό!!! Την Ταξική Πάλη!!! Κι αυτήν την Πάλη, την οργανώνουμε καθημερινά και θα τη συνεχίσουμε με στόχο την ανατροπή τού καπιταλισμού. Έχουμε κι εμείς δικαίωμα στην καλή ζωή κύριε Λάκη! Οι φτωχοί και σκληρά εργαζόμενοι με μισθούς πείνας,  οι πεταμένοι στην ανεργία, οι πεινασμένοι γέροντες, κι όλης τής γης οι κολασμένοι, που εντέλει παράγουμε και όλον(!) τον πλούτο, κύριε Λάκη! Κι αν δεν μας είχατε πείσει για την φιλοκαπιταλιστική επιλογή σας, θα σας αφιερώναμε το σύνθημα, ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ! Ή ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ!».

(Το παρόν ΣΑΤΙΡΙΚΟ κείμενο με τίτλο «ΚΥΡΙΕ ΛΑΖΟΠΟΥΛΕ ΕΓΚΡΙΝΕΤΕ ΤΗ ΣΑΤΙΡΑ ΜΟΥ;;;», είναι προσφορά τής συγγραφέως Καλής Γκέλμπεση στο blog ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ. Κι εμείς με τη σειρά μας, το προσφέρουμε σ’ όποιον εκτιμά την αξία του. Αναδημοσιεύστε το ελεύθερα!)

ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΕΔΩ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΑΠ' ΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΜΩΡΑΚΙ...

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!!! ΟΛΟΙ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ!!!

 

«Καλά Χριστούγεννα»! «Εφεραν» 156,6 δισ. ευρώ – βούτηξαν 202,7 δισ. ευρώ

Γράφει    ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Παλιά θα «τρώγαμε με χρυσά κουτάλια», επειδή έβαλαν τη χώρα στην ΕΟΚ.
Στη συνέχεια, θα ζούσαμε «ζωή χαρισάμενη» γιατί βάλανε τη χώρα στην Ευρωζώνη.
Αργότερα, θα κατέβαιναν επί της Γης τα ουρί και τα αγγελάκια του παραδείσου, επειδή μας φέρανε το ευρώ.

Τώρα, καθώς για ευνόητους λόγους τις μακροπρόθεσμες προβλέψεις τις αποφεύγουν, μας λένε ότι τουλάχιστον θα περάσουμε… «καλά Χριστούγεννα» «σούπερ δόση» (όπως έγραφαν προχτές τα «Νέα»),
επειδή μετά την ψήφιση του νέου Μνημονίου και του νέου μνημονιακού προϋπολογισμού έρχεται η δόση του δανείου!

Τελικά, είναι έως και διασκεδαστικό να παρακολουθείς τον κατήφορο της χρεοκοπίας του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος.
Χωρίς αυτό, βέβαια, να μειώνει στο ελάχιστο τον εξοργιστικό χαρακτήρα της διαχρονικής απάτης που αυτό εκπροσωπεί.

Ας δούμε μια ακόμα πλευρά αυτής της απάτης:
Ας θεωρήσουμε ότι είναι ακριβή (παρά τα συχνά μαγειρεμένα και τη μη δυνατότητα να διασταυρωθούν)
τα στοιχεία τα οποία εμφανίζουν στον προϋπολογισμό.
Από τα στοιχεία αυτά, όπως ισχυρίζονται οι κυβερνώντες (Κρατικός Προϋπολογισμός 2013, Εισηγητική Εκθεση, σελίδα 127)
στα τρία χρόνια των Μνημονίων (2010 – 2012) και μέχρι την ψήφιση του προϋπολογισμού,
τα χρήματα που με τη μορφή των «σωτήριων» δανείων έχουν εκταμιευθεί από την τρόικα στην Ελλάδα ανέρχονται στα 112,6 δισ. ευρώ.
Τώρα, μας λένε ότι έρχεται η αποκαλούμενη και ως «σούπερ δόση». Ας θεωρήσουμε, λοιπόν, ότι όντως θα γίνει η εκταμίευση των 44 δισ. ευρώ, όπως οι κυβερνώντες τα υπολογίζουν.
Σε αυτήν την περίπτωση, αν δηλαδή μέχρι το τέλος του χρόνου εκταμιευτεί το ποσό της λεγόμενης «σούπερ δόσης», το σύνολο των χρημάτων που θα έχουν «έρθει» στην Ελλάδα ως απόρροια των Μνημονίων
 (σ.σ.: και τα οποία, φυσικά, έχουν έρθει για τους τραπεζίτες και τους κεφαλαιοκράτες και ουχί για το λαό),
δε θα ξεπερνά τα 156,6 δισ. ευρώ.

Ας πάμε τώρα στο «ζουμί» της υπόθεσης.
Και αυτό, το «ζουμί» βρίσκεται πάλι στον προϋπολογισμό (σελίδα 133).
Εκεί, λοιπόν, υπάρχουν δύο πολύ σημαντικοί πίνακες, όπου παρουσιάζεται αναλυτική κατάσταση με τα χρήματα που έχει κατ’ έτος πληρώσει ο ελληνικός λαός σε κερδοσκόπους και σε τοκογλύφους αυτά τα τρία χρόνια της μνημονιακής «σωτηρίας».
Τι προκύπτει:
Οτι μόνο για την περίοδο 2010 – 2012, η Ελλάδα – τουτέστιν ο ελληνικός λαός – για τόκους, για χρεολύσια, για εξοφλήσεις εντόκων γραμματίων και βραχυπρόθεσμων τίτλων, για τα χρέη των πλουτοκρατών δηλαδή, έχει πληρώσει στους ντόπιους και ξένους «σωτήρες» το ποσό των 202,73 δισ. ευρώ!

Με άλλα λόγια:
Πρώτον: Αυτοί που δημιούργησαν τα χρέη, κατά τη μνημονιακή περίοδο 2010 – 2012, μας «έφεραν» δάνεια 156,6 δισ. ευρώ (σ.σ.: που δεν τα «έφεραν» και όλα, μιας και ακόμα περιμένουμε τα 44 δισ. ευρώ της «σούπερ δόσης», ώστε να περάσουμε… «καλά Χριστούγεννα»). Δάνεια που ένα μεγάλο μέρος τους ξαναγύρισε στους δανειστές και το υπόλοιπο το έφαγαν μεταξύ τους οι πλουτοκράτες.
Δεύτερον: Την ίδια ακριβώς περίοδο, εμείς, ο λαός, τους πληρώσαμε από τους μισθούς, τις συντάξεις, από τα δικαιώματα και τελικά από το αίμα της καρδιάς μας, τοκογλυφικά που ανέρχονται στο ύψος των 202,73 δισ. ευρώ!
Αυτό, δε, το αποκαλούν «σωτηρία» της Ελλάδας!

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου

Αναρτήθηκε από τον/την redship

Το «αμειφθήσεται», λοιπόν, στα χρυσαυγίτικα έγινε… «αμοιφθήσεται». Αλλά είπαμε: Τέτοιοι «εγέρθουτου» που είναι, τέτοια ορθογραφία θα ήξεραν…

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
























Οταν ρωτούσαν τον Γκέμπελς για την εξολόθρευση των Εβραίων, απαντούσε:
«Αδύνατον, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα το γνώριζα»!
Επομένως τίποτα το πρωτότυπο από τα ναζιστικά αποβράσματα της Χρυσής Αυγής, που ως απόγονοι των ταγματασφαλιτών, ως επίγονοι του φασίστα Μεταξά και ως υπερασπιστές της χούντας των συνταγματαρχών, ισχυρίζονται πως δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο και πως οι νεκροί του Πολυτεχνείου είναι «μύθος».

Προφανώς «η Γη γυρίζει»…
Αλλά αυτό το «προφανές» κάποιες φορές δεν αρκεί. Υπάρχουν ιστορικές στιγμές που πρέπει να επαναβεβαιώνεται ακόμα και το αυτονόητο. Οτι δηλαδή «η Γη γυρίζει». Μια τέτοια στιγμή είναι όταν ο φασισμός επιδιώκει να φυλακίσει τη «Γη», την Ιστορία και το μυαλό των ανθρώπων στο βάλτο του.

Δεν θα αναφερθούμε στους 88 εκ των δολοφονημένων από τη χούντα που μνημονεύονται στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Ούτε σε προσωπικές μαρτυρίες (πλην αυτής που αφορά στον δολοφόνο Ντερτιλή). Ούτε στους (πιστοποιημένα) 1.103 τραυματίες των γεγονότων του Πολυτεχνείου.

Θα σταθούμε μόνο στο κομμάτι της ιστορικής έρευνας του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» με τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973» που αφορά στους νεκρούς του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και αμέσως μετά την καταστολή της.
Σύμφωνα με τα τεκμήρια, από τη χούντα κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου δολοφονήθηκαν δεκάδες άνθρωποι. Να μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».
Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.
Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».
Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε νεκρός στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.
Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βραδινές ώρες της 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού.
Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Στις 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.
Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Στις 17/11/1973, στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973.
Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17/11/1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΩ» και «ΕΛΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξέπνευσε στις 30/11/1973.
Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 17/11/1973, επί της πλατείας Αιγύπτου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτορίας) διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.
Αλέξανδρος – Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17/11/1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέιδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου πιστοποιήθηκε ο θάνατος του.
Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου, 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Εξέπνευσε στο ΚΑΤ στις 30/1/1974.
Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε αυθημερόν.

Ο κατάλογος που προηγήθηκε είναι ενδεικτικός. Περιλαμβάνει κι άλλους. Πολλούς. Αρκετοί από αυτούς δολοφονημένοι και στην ευρύτερη, πέραν του Πολυτεχνείου, περιοχή της Αθήνας, από τις δυνάμεις καταστολής που είχε εξαπολύσει η χούντα.
Τέτοιες ήταν, για παράδειγμα, οι δολοφονίες του Κυριάκου Παντελεάκη, εκτελεσμένου στις 18/11/1973 από πυρά άρματος μάχης στην Πατησίων, του Ευστάθιου Κολινιάτη που κτυπήθηκε στις 18/11/1973 από αστυνομικούς, των θυμάτων της αστυνομίας Σπυρίδωνα Κοντομάρη (πρώην βουλευτής Κερκύρας), Σωκράτη Μιχαήλ που τον χτύπησαν στην οδό Μπουμπουλίνας στις 16/11/1973, του Δημήτριου Παπαϊωάννου, του Δημήτρη Θεοδώρα που γαζώθηκε στις 17/11/1973 από πυρά στρατιωτικής περιπόλου, του Αλέξανδρου Παπαθανασίου που εκτελέστηκε από τα πυρά των αστυνομικών του ΙΣΤ’ Αστυνομικού Τμήματος Αθήνας…

Τα θρασίμια του ναζισμού λένε:
«Αυτοί δεν είναι νεκροί του Πολυτεχνείου. Αυτοί ήταν “έξω” από το Πολυτεχνείο»!
Είναι μάλιστα ικανοί να ισχυριστούν ότι οι «έξω» από το Πολυτεχνείο δεν δολοφονήθηκαν από τη χούντα στο πλαίσιο της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά ότι «σκόνταψαν και χτύπησαν μόνοι τους»…

Να, όμως ένα παράδειγμα, για το τι έγινε με τους «έξω» από το Πολυτεχνείο:
To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί.
«Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή – ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης – και συνεχίζει:
«Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: “Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!”»…

Αυτός είναι ο «μύθος» των νεκρών του Πολυτεχνείου. Αυτή ήταν η χούντα των «Ντερτιλήδων». Αυτά είναι και τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής που την εκπροσωπούν σήμερα.

Ο αγώνας για «ψωμί - παιδεία - ελευθερία» συνεχίζεται

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΑΜΕ

Επιστολή προς τους μαθητές

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"Τιμάμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έχοντας μπροστά μας τις αποδείξεις ότι ο αγώνας για "ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" συνεχίζεται.

Στο σπίτι, στο σχολείο, στη γειτονιά ... τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Οι γονείς κι οι γείτονες χωρίς δουλειά.

Κι όσοι έχουν δουλειά παίρνουν (αν τα παίρνουν) ψίχουλα.

Τα χαράτσια πάνε σύννεφο. Τα σχολεία χωρίς πετρέλαιο, χωρίς καθηγητές, χωρίς φράγκο στα ταμεία τους.

Η πείνα θερίζει. Το ψωμί είναι ανάγκη επιβίωσης πια.

Για παιδεία ούτε λόγος.

Πραγματική ελευθερία για εμάς σήμερα δεν υπάρχει.

Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η τρομοκρατία όταν αντιστεκόμαστε, δε μας επιτρέπουν να ζούμε σαν άνθρωποι, αλλά σαν σύγχρονοι δούλοι!

Κι αυτές τις ώρες που κάνει κανείς τέτοιες σκέψεις, έρχεται ένα τεράστιο ερώτημα, που επιστρέφει κάθε φορά που τιμάμε κάτι "«ηρωικό":

Τι ήταν αυτοί που έκαναν το Πολυτεχνείο;

- Αυτοί που ... "έκαναν" το Πολυτεχνείο ήταν απλοί εργαζόμενοι, άνθρωποι του λαού που είχαν στο πλευρό τους κάτι "παιδιά" σαν κι εσένα.

Ούτε γεννήθηκαν ήρωες, ούτε είχαν αποφασίσει να πεθάνουν. Απλά δεν άντεχαν άλλο την αδικία και την καταπίεση. Κάτι "παιδιά" που σκέφτηκαν ότι αποκλείεται ο κόσμος να φτιάχτηκε για να έχουν μερικοί ό,τι γουστάρουν κι οι πολλοί να πεινάνε, να μη σπουδάζουν, να φυλακίζονται όταν αντιδράσουν κι αγωνιστούν για μια καλύτερη ζωή. Κάτι "παιδιά" που ονειρεύτηκαν έναν άλλο κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης.

- Αυτοί που ..."έκαναν" το πολυτεχνείο δεν ήξεραν ίσως το μέγεθος της δύναμής τους.

Ισως κιόλας να νόμιζαν ότι "νικήθηκαν" την ώρα που τους σκότωναν οι χουντικοί. Αλλά με την πράξη τους απέδειξαν ότι νικητής στην ιστορία είναι αυτός που έχει δίκιο, κι όχι αυτός που κερδίζει μια μάχη με άδικα όπλα. Απέδειξαν ότι ο λαός που αγωνίζεται είναι πανίσχυρος και μπορεί να γονατίσει κάθε εξουσία, ακόμα κι αν διαθέτει όπλα και τανκς κι αεροπλάνα. Αρκεί ο λαός να αποφασίσει να παλέψει. Και τότε τα μπορεί όλα.

- Αυτοί που ... "έκαναν" το Πολυτεχνείο ξέσκισαν σε μια βραδιά τόμους ολόκληρους βιβλίων κι αναλύσεων που ισχυρίζονταν ότι "δε γίνεται τίποτα".

Πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων χιλιάδες σελίδες εφημερίδων της εποχής που έλεγαν ότι οι φοιτητές του Πολυτεχνείου ήταν "αλήτες", "επικίνδυνοι κομμουνιστές", ότι "κάνουν ζημιές" και "δεν καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα της πατρίδας".

- Αυτοί που... "έκαναν" το Πολυτεχνείο δε σκέφτηκαν αν οι πράξεις τους είναι... "νόμιμες".

Σκέφτηκαν ότι έχουν δίκιο κι είναι ανάγκη να πέσει η Χούντα.

Και το έκαναν.

Οπως έδρασε "παράνομα" ο λαός το 1821, στην αντίσταση εναντίον των Γερμανών το 1940-1944, στην αντίσταση εναντίον των Αγγλων, κ.λπ.

Οπως κάνουν πάντα οι λαοί που αγωνίζονται ενάντια στους δυνάστες τους: ξεπερνούν και καταργούν το νόμο του δυνάστη τους και φτιάχνουν άλλο νόμο δικό τους, δίκαιο κι ανθρώπινο.

- Εδειξαν αυτοί οι "νέοι" ότι ο αγώνας που φέρνει αποτέλεσμα μπορεί να είναι μόνο ο οργανωμένος και προετοιμασμένος αγώνας. Αυτοί που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο δεν ξεσηκώθηκαν "μέσα σ' ένα βράδυ" κι έφτιαξαν όλη την κατάληψη "αυθόρμητα". Αγωνίζονταν απ' την αρχή συνειδητά κι οργανωμένα. Δε φορούσαν κουκούλες, γιατί ήταν περήφανοι και χαρούμενοι μ' αυτό που έκαναν. Κουκούλες φοράνε αυτοί που θέλουν να κρυφτούν γενικά και όχι μόνο να κρύψουν το πρόσωπό τους.

- Προχώρησαν παρά και ενάντια στις φωνές κάποιων "ρεαλιστών" που τους έλεγαν "μην τραβάτε στα άκρα", "να τα βρούμε με το καθεστώς", "να κάνουμε κι εμείς ένα βήμα κατανόησης" κι επιχειρούσαν να συμβάλουν στην προσπάθεια της Χούντας να δείξει "δημοκρατικό πρόσωπο"».

Συνεχίστε τον αγώνα, μέσα απ' τα 15μελή και τα 5μελή

Οι εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ αναφέρονται ακόμα στο ρόλο της Χρυσής Αυγής και τις συκοφαντίες της για το Πολυτεχνείο και καταλήγει για τους σύγχρονους αγώνες:

«Και σήμερα, είναι χιλιάδες οι εργαζόμενοι, που σηκώνουν κεφάλι στην εργοδοσία, παρά την τρομοκρατία της απόλυσης και κάνουν απεργία. Τέτοια παλικάρια είχε και θα έχει πάντα ο λαός μας και η νεολαία.
Δε θα περάσει ο φασισμός ούτε τώρα. Οπως δεν πέρασε τότε που έσπασε τα μούτρα του πάνω στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ. Οπως δεν πέρασε τότε που ναυάγησε πάνω στον τεράστιο βράχο του ηρωικού Πολυτεχνείου. Θα τσακιστεί απ' το οργανωμένο κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Συνεχίστε τον αγώνα. Μέσα απ' τα 15μελή και τα 5μελή. Για καλύτερη ζωή. Για καλύτερο σχολείο. Για ένα μέλλον όπως το ονειρεύεστε κι όπως το δικαιούστε.
Αυτά σκεπτόμαστε, είτε είμαστε καθηγητές, είτε είμαστε μαθητές. Αυτά σκεπτόμαστε και μ' αυτές τις σκέψεις:
Τιμάμε το Πολυτεχνείο και τους ήρωες που έπεσαν εκεί.
Συνεχίζουμε τον αγώνα τους για Ψωμί - παιδεία - Ελευθερία.
Οι λαοί μπορούν να φέρουν τα πάνω - κάτω!»

Εφτά χρόνια αρπαχτή , ΤΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΤΗΣ «ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΙΟΥ»

Ο Τύπος δεν ασχολούνταν με σκάνδαλα, ούτε σκανδαλιζόταν από τις σχέσεις των κρατούντων με τους μεγιστάνες του πλούτου. Είχε έρθει άλλωστε το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθεί το Τάμα του Έθνους. 

Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς». 

Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους. 

Την επιβίωση του μύθου διευκολύνει η χαώδης διαφορά του τότε με το σήμερα, όσον αφορά τη δυνατότητα δημόσιας συζήτησης για παρόμοια ζητήματα. Επί χούντας η ραδιοτηλεόραση ήταν κρατική (κι αυστηρά προπαγανδιστική), ενώ ο Τύπος περνούσε από δρακόντεια λογοκρισία. Οποιαδήποτε έρευνα ή ακόμη και νύξη για κρατικά σκάνδαλα ήταν απλά αδιανόητη. χαρακτηριστικό το κύριο άρθρο του Γιάννη Καψή στον «Ταχυδρόμο» (24.5.74), όταν η δικτατορία Ιωαννίδη δημοσιοποίησε το (παπαδοπουλικό) «σκάνδαλο των κρεάτων»: 

«Δεν είναι καινούρια η υπόθεση. Μήνες ολόκληρους οι φήμες οργίαζαν. Κι όμως κανείς δεν τολμούσε. Κανείς δεν είχε το θάρρος να μεταβάλη τον ψίθυρο σε καταγγελία. Κι όσο οι φήμες απλώνονταν, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους υπεύθυνους και μη, τόσο μεγάλωνε κι ο φόβος μήπως θίξουμε τα κακώς κείμενα. Ηταν μια ‘συνωμοσία κραυγαλέας σιωπής’, χάρη και στη δρακόντεια νομοθεσία που ρυθμίζει -και συμπιέζει- την ενάσκηση του λειτουργήματός μας». 

Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Τύπος ξεχείλισε βέβαια από πληροφορίες για σκάνδαλα της χουντικής επταετίας. Ομως αυτά θεωρούνταν τότε -και σωστά- απλές παρωνυχίδες μπροστά στα υπόλοιπα εγκλήματα της δικτατορίας. 

Απολαβές και «ασυλία» 

Το πρώτο πράγμα που φρόντισαν να κάνουν οι ηγέτες της χούντας, ήταν να αυγατίσουν τα εισοδήματά τους –σε σχέση όχι μόνο με τους ώς τότε δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς τους, αλλά και με τις απολαβές της ανατραπείσας κοινοβουλευτικής «φαυλοκρατίας». Με τον Α.Ν. 5 του 1967, ο μισθός του πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε (από 23.600 σε 45.000 δρχ), των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε από 22.400 σε 35.000 δρχ, ενώ θεσπίστηκαν -για πρώτη φορά- ημερήσια «εκτός έδρας» 1.000 και 850 δρχ αντίστοιχα («Πολιτικά Θέματα» 5.10.73). 

Ακολούθησαν κι άλλες «τακτοποιήσεις», όπως η καταχρηστική στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα με ειδική ρύθμιση του 1970 («Πολιτικά Θέματα» 8.2.75). 

Οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τέλος τη μελλοντική ασυλία τους, με ρυθμίσεις που κάνουν τα σημερινά κουκουλώματα να μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι. Η χουντική νομοθεσία «περί ευθύνης υπουργών» (Ν.Δ. 802 της 30.12.1970) περιείχε «μεταβατική διάταξη» (§ 48) βάσει της οποίας δίωξη υπουργού ή υφυπουργού της χούντας μπορούσε να γίνει μόνο με απόφαση των ...συναδέλφων τους. Επιπλέον, όλα τα «εγκλήματα δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» της μελλοντικής Βουλής, θεωρούνταν αυτομάτως παραγεγραμμένα! 

Προϋπόθεση για την ατιμωρησία συνιστούσε, φυσικά, η επιτυχία της ελεγχόμενης επιστροφής στον κοινοβουλευτισμό «αλά τουρκικά». Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τίναξε όμως το εγχείρημα στον αέρα, με αποτέλεσμα τον κάθετο θεσμικό διαχωρισμό της Μεταπολίτευσης απ’ το προηγούμενο καθεστώς. 

Τα μαύρα κρέατα 

Το μόνο σκάνδαλο που εκκαθαρίστηκε δικαστικά επί χούντας, αποκαλύφθηκε για λόγους προπαγανδιστικής «νομιμοποίησης» της ανατροπής του Παπαδόπουλου απ’ τον Ιωαννίδη. Πρόκειται για την (κυριολεκτικά δύσοσμη) «υπόθεση των κρεάτων», με βασικούς κατηγορούμενους τον πρώην υφυπουργό Εμπορίου Μιχαήλ Μπαλόπουλο και το Γεν. Διευθυντή του Υπουργείου (και διορισμένο πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ) Ζαφείριο Παπαμιχαλόπουλο. 

Το κατηγορητήριο αφορούσε ποικίλες παρανομίες, με κυριότερη τη «δωροληψία κατά συρροήν» από μεγαλεμπόρους για τη μονοπωλιακή εξασφάλιση αδειών εισαγωγής κρέατος –με αποτέλεσμα παράνομες ανατιμήσεις («καπέλα») σε βάρος των καταναλωτών. Επιμέρους πτυχή του σκανδάλου συνιστούσε η απαγόρευση διάθεσης ντόπιων ζώων, ώστε να πουληθούν τα προβληματικά κρέατα Αργεντινής που «μαύριζαν» και «δεν τάθελε ο κόσμος». Στη δίκη πρόκυψε ανάμιξη του Παττακού – αναγνώστηκε, μάλιστα, και διαταγή του (21.9.72) «όπως διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα επίμαχα προϊόντα. 

Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε σε 3,5 χρόνια φυλάκιση, ποινή που το 1976 μειώθηκε σε 14 μήνες. Δεν διώχθηκε, αντίθετα, για την επίδοση που τον έκανε ευρύτερα διάσημο: το «μπαλόσημο» που (φέρεται να) εισέπραττε ως γραμματέας του ΕΟΤ, με το παρατσούκλι «ο κύριος 10%». 

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σχετικές ημερολογιακές εγγραφές του διπλωμάτη Γεωργίου Χέλμη, γαμπρού του Μαρκεζίνη. «Φαίνεται πως συνελήφθη ο Μπαλόπουλος, πρώην του Τουρισμού, για οικονομικά σκάνδαλα και καταδιώκεται ο Παύλου, γαμπρός του Παττακού, επίσης για οικονομικά σκάνδαλα (υπόθεσις κρεάτων)», σημειώνει στις 21.1.74, για να συμπληρώσει στις 5.2: «Για τα σκάνδαλα, πιστεύει ο Μομφεράτος ότι τίποτε δεν πρόκειται να προωθήσουν, διότι φοβούνται να έλθουν εις αντιθέσεις και, άλλωστε, δεν έχουν μάρτυρες να καταθέσουν». Με τη δημοσιοποίηση της δίωξης, εκτιμά τέλος «ότι κατά την δίκη θα προκύψουν και στοιχεία για άλλες υποθέσεις (ίσως σκάνδαλα στον τουρισμό κά)» («Ταραγμένη διετία», Αθήνα 2006, σ.123, 129 & 161). 

Η «νέα φαυλοκρατία» 

Η δυσοσμία δεν περιοριζόταν ωστόσο στα κρέατα. Επτά μήνες μετά το πραξικόπημα, ο εκδότης του «Ελεύθερου Κόσμου» (και κεντρικός προπαγανδιστής της χούντας) Σάββας Κωσταντόπουλος εξομολογείται γραπτά στον παλιό του πάτρωνα Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κοκ)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος, σ.50). 

Παρά τη στενή σχέση του με το καθεστώς, ο Κωσταντόπουλος διατήρησε την ίδια γνώμη μέχρι τέλους. Αναλύοντας το Δεκέμβριο του 1973 στον Καραμανλή την ανατροπή του Παπαδόπουλου, τονίζει πως «είχε υποστεί το καθεστώς και αυτός προσωπικώς ηθικήν φθοράν εις την συνείδησιν των Ενόπλων Δυνάμεων. Μεγάλην ζημίαν του έκαμε η σύζυγός του και ο ταξίαρχος Μ. Ρουφογάλης, τον οποίον είχε τοποθετήσει εις την ΚΥΠ. Εκαμαν προκλητικάς ενεργείας (εντυπωσιακοί γάμοι, θορυβώδεις δεξιώσεις, δημόσιαι εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξις πλούτου κλπ). Μοιραίον ρόλον έπαιξαν και οι γαμβροί ωρισμένων παραγόντων του καθεστώτος (του κ. Σ. Παττακού και άλλων). Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» (όπ.π., σ.203-5). 

Παρόμοια αίσθηση αναδύουν κι οι επιστολές του «γεφυροποιού» Ευάγγελου Αβέρωφ προς τον Καραμανλή: «κυκλοφορούσαι φήμαι περί μεγάλων ή μικρών σκανδάλων (δημοπρασίαι τηλεοράσεως, ΟΛΠ, σύμβασις Reynold’s, βέβαιοι μικρολοβιτούραι Ματθαίου και άλλα)» (14.10.68), «ανησυχία» του Παπαδόπουλου για «τα γύρω του σκάνδαλα, το ξεχαρβάλωμα της Διοικήσεως» (28.10.72). 

Ιδια γεύση και στη συνομιλία του νεαρού -τότε- πολιτικού επιστήμονα Θεόδωρου Κουλουμπή με τον παλαίμαχο μεταξικό υπουργό Ασφαλείας, Κωνσταντίνο Μανιαδάκη (27.8.71): «Και για το στρατό; τον ρώτησα. Η απάντησή του ήταν να τρίψει τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού, υπονοώντας ότι δωροδοκούνται» («Σημειώσεις ενός πανεπιστημιακού», σ.116-7). 

Ειδική πτυχή της «νεοφαυλοκρατίας» αποτέλεσε η ποικιλότροπη «τακτοποίηση» του συγγενικού περιβάλλοντος των δικτατόρων: 

* Ο Μακαρέζος διόρισε υπουργό Γεωργίας (κι αργότερα Βορείου Ελλάδος) τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου. 

* Ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του διοικητή της ΑΣΔΕΝ και τον άλλο Γ.Γ. Κοινωνικών Υπηρεσιών. 

* Ο γαμπρός του Παττακού Αντρέας Μεϊντάσης επιδόθηκε σε μπίζνες με το Δήμο Αθηναίων –από την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ της Κλαυθμώνος μέχρι μια τεχνική μελέτη αξιοποίησης δημοτικού ακινήτου, ύψους 1.109.000 δρχ. 

* Τα αδέρφια του αρχηγού βολεύτηκαν κι αυτά. Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος ως στρατιωτικός ακόλουθος, Γ.Γ. του Υπ. Προεδρίας, Περιφερειακός Διοικητής Αττικής και «υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ». Ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος αναρριχήθηκε αστραπιαία στην υπαλληλική ιεραρχία για να αναλάβει Γ.Γ. Δημ. Τάξεως. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα βαθμοφόρου υφισταμένου του, «μένει γνωστός σαν ‘μπον φιλέ’ γιατί, τυλιγμένος σε χειμωνιάτικο παλτό, τρέχει νύκτα μαζί με αξιωματικούς αστυνομίας πόλεων στα καμπαρέ σαν γκάγκστερς και τρώγουν φιλέτο» (Αλέξανδρος Δρεμπέλας, «Ο θρήνος του χωροφύλακα», Αθήνα 1998, σ.118). 

Ειδική κατηγορία σκανδάλων συνιστούν οι ανεξέλεγκτες δανειοδοτήσεις «ημετέρων». Τον πρώτο καιρό μετά τη μεταπολίτευση το θέμα απασχόλησε επανειλημμένα τα ΜΜΕ, για προφανείς όμως λόγους οι σχετικές κατηγορίες ουδέποτε ερευνήθηκαν σε βάθος. Αποκαλυπτικά είναι δυο έγγραφα του τότε αρχηγού της ΚΥΠ Μιχαήλ Ρουφογάλη που αποκάλυψε ο «Ταχυδρόμος» (29.8 και 12.9.74), με το ενδοκαθεστωτικό φακέλωμα «δανείων άτινα θεωρούνται χαριστικά ή επισφαλή», καθώς και των παραγόντων που «παρενέβησαν» για τη χορήγησή τους. Το συνολικό ύψος των «χορηγηθέντων» δανείων ήταν 1.519.000.000 δρχ. και των «υπό έγκρισιν» 1.644.000.000 δρχ. 

Ενδιαφέρουσα και η εμπιστευτική ενημέρωση του Χαρίλαου Χατζηγιάννη, προσωπικού φίλου του δικτάτορα, προς τον αυλάρχη του εξόριστου βασιλιά Κωνσταντίνου (25.11.70): «Αυξάνεται η επιρροή της Δέσποινας [Παπαδοπούλου], του Ρουφογάλη και του Φραγκίστα. Η Δέσποινα ανακατεύεται σε όλα και, αναμφισβήτητα, επηρεάζει τον άντρα της. Ακόμη και η κόρη της παίζει ρόλο. Μιλούν και για οικονομικά συμφέροντα. Ο Λαδάς φώναξε τον Χατζηγιάννη και του συνέστησε, φιλικά, να διαφωτίσει τον Παπαδόπουλο» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977», Αθήνα 1999, σ.296). 

Η Ντόλτσε Βίτα 

Την εικόνα συμπληρώνουν, από διαφορετική οπτική γωνία, οι αναμνήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, φωτομοντέλου που το 1973 παντρεύτηκε το διοικητή της ΚΥΠ: «Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κοπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους κανούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (σ.85-6). 

Στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Βέροια, «έρχονται πολλοί να με δουν. Γνωστοί και άγνωστοι. Ο πατέρας μου μου δίνει πακέτο τα σημειωματάκια με τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι γνωστοί του όλο αυτό τον καιρό και εγώ του υπόσχομαι ότι κάτι θα προσπαθήσω να κάνω». Μεταξύ των αιτημάτων που ικανοποίησε, γράφει, ήταν και η απονομή χάριτος (απ’ τον Παπαδόπουλο) σ’ ένα συντοπίτη της εξαγωγέα, πρώην «μεγάλο ποδοσφαιριστή της τοπικής ομάδας», που είχε καταδικαστεί «με αποδείξεις» για κατασκοπεία υπέρ της Βουλγαρίας (σ.89). 

Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν «επιλεγμένοι εξωκυβερνητικοί παράγοντες», όπως οι επιχειρηματίες Λάτσης και Κιοσέογλου. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ’ όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω» (σ.88). 

Στο γάμο τους, πάλι, παραβρέθηκαν «ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων ‘Τιτάν’ με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία» (σ.95). 

Εύγλωττη για τις στενές σχέσεις χουντικής ηγεσίας και μεγαλοκαπιταλιστών είναι η περιγραφή ενός ιδιωτικού ταξιδιού της Ντέλλας με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου στο Παρίσι: «Μένουμε σε μεγάλες σουΐτες στο Intercontinental. Ερχονται να μας επισκεφθούν με το τραίνο από τη Γενεύη ο Γιάννης Λάτσης και η σύζυγός του Εριέτα. Είναι πολύ φίλοι της Δέσποινας. [...] Πηγαίνουμε σε όλα τα καλά μαγαζιά της Φομπούρ Σεντ Ονορέ. Η Δέσποινα έχει αφεθεί στο γούστο μου. [...] Λόγω της παρατεταμένης κακοκαιρίας, πηγαίνουμε οδικώς στις Βρυξέλλες με λιμουζίνα που μας έστειλε ο Ωνάσης» (σ.87). 

Οι επαφές αυτές δεν ήταν αυστηρά κοινωνικές. Λίγο μετά το Πολυτεχνείο, π.χ., το ζεύγος Ρουφογάλη τρώει στο σπίτι του με το Λάτση. Αρχηγός της ΚΥΠ κι εφοπλιστής «συζητούν για τα διϋλιστήρια και τα προβλήματα που έχει». Μετά το τέλος της κουβέντας, ο δεύτερος προθυμοποιείται να συνοδεύσει τη γυναίκα του πρώτου στο Λονδίνο, για κάποιες ιατρικές εξετάσεις (σ.100). 

Μια στιχομυθία του Ρουφογάλη φωτίζει, τέλος, καλύτερα την τυχοδιωκτική διαχείριση του δημόσιου πλούτου από τα ηγετικά στελέχη της χούντας: 

«Ενα βράδυ ο Χρήστος Μίχαλος, τότε υπουργός, μισοαστειευόμενος, του λέει ότι τώρα που παντρεύτηκε θα πρέπει να κάνουν καμιά δουλειά να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Ο Μιχάλης, ατάραχος, του λέει να μην ανησυχεί. ‘Οσο είμαστε στα πράγματα δεν μας χρειάζονται λεφτά και, αν πέσουμε, τα λεφτά δεν θα μας σώσουν’. Ξεσπάει σε γέλια. Εγώ παγώνω, μαζί μου κι ο Μίχαλος» (σ.98). 

Οι συμβάσεις 

Το φιλέτο των σκανδάλων της «επταετίας» υπήρξαν ωστόσο οι μεγάλες «αναπτυξιακές» συμβάσεις της περιόδου. 

* Η πρώτη υπογράφηκε με την αμερικανική πολυεθνική Litton (15.5.67), για «παροχήν υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως ορισμένων περιοχών εις Κρήτην και Δυτικήν Πελοπόννησον» (ΦΕΚ 1972/Α/88). Είχε προταθεί το 1966 απ’ την κυβέρνηση των αποστατών (κυρίως τον Μητσοτάκη), αλλά η Βουλή δεν τόλμησε να την ψηφίσει. Η Litton θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που έκανε «βοηθώντας» το δημόσιο (συν κέρδος 11%) και προμήθεια 2% επί των κεφαλαίων (ή των δανείων) που θα έφερνε, θεωρητικού ύψους 800.000.000 δολαρίων. Ως «προκαταβολή», το δημόσιο της κατέβαλε 1.200.000 δολάρια. 

Στην πράξη, η εταιρεία αρκέστηκε να ξεκοκκαλίζει τα ποσοστά επί των ...εξόδων της: «Το κέρδος μας είναι φυσικά δυσανάλογα μεγάλο», παραδεχόταν (στις ΗΠΑ) ο υπεύθυνος του προγράμματος, «επειδή δεν έχουμε κάνει βασική επένδυση. Η επένδυση είναι το καλό μας όνομα». Τελικά η σύμβαση λύθηκε στις 15.10.69, με καταβολή από το κράτος των δαπανών της εταιρείας -συν 11%- ακόμη και κατά την ...«περίοδο τερματισμού» (ΦΕΚ 1969/Α/268). Επίσημη δικαιολογία: «αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής εξωτερικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν» (Βήμα, 16.10.69). 

* Απίστευτα επαχθής ήταν και η σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας, που ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον αμερικανό εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ (ΦΕΚ 1969/Α/15). Το δημόσιο έβαζε 45 απ’ τα 150 εκατομμύρια δολάρια του έργου, «διευκόλυνε» τον «επενδυτή» με ομόλογα 80.000.000 κι εγγυόταν για τα δάνειά του. Το έργο θα γινόταν από έλληνες υπεργολάβους, ενώ ο «ανάδοχος» θα φρόντιζε απλώς για μελέτες και δάνεια, εισπράττοντας αμοιβή 14% επί των εξόδων (συμπεριλαμβανόμενης της δημόσιας χρηματοδότησης!) – τα 4.500.000 δολάρια «εν είδει προκαταβολής». «Εάν κατά την διάρκειαν της μελέτης ήθελεν διαπιστωθή» από τον ίδιο πως 150 εκατομμύρια δεν αρκούν, μπορούσε είτε να ψάξει γι’ άλλα είτε απλά να «θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις δολλ. ΗΠΑ 150.000.000» (άρθρο 1§4). Τελικά, δε βρήκε ούτε τα προβλεπόμενα κι έφυγε, αφού το δημόσιο επιβαρύνθημε με 1 ½ δις δρχ. 

* Ο ελληνοαμερικανός Τομ Πάππας ήταν ήδη παρών με το διϋλιστήριο της ESSO στη Θεσσαλονίκη, επένδυση του 1962 που είχε καταγγελθεί ως σκανδαλωδώς προνομιακή. Το Μάιο του 1972, η χούντα τον απάλλαξε από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις που είχε αναλάβει, για ανέγερση έξι αγροτοβιομηχανικών μονάδων σε διάφορα σημεία της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72). Του έδωσε και άδεια για τα εργοστάσια της Coca Cola, που οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις δεν ενέκριναν, ως ανταγωνιστικά προς τη ντόπια παραγωγή αναψυκτικών (ΦΕΚ 1968/Α/201). 

Θερμός υποστηρικτής της χούντας, ο Πάππας πρωταγωνίστησε ως γνωστόν στο «ελληνικό Γουτεργκέιτ», ανακυκλώνοντας κονδύλια της CIA για το χρηματισμό του Νίξον απ’ τους δικτάτορες. Ενας προσωπάρχης του με σκανδαλώδες παρελθόν, ο Παύλος Τοτόμης, διορίστηκε το 1967 υπουργός Δημόσιας Τάξης και κατόπιν πρόεδρος της ΕΤΒΑ. 

* Μητέρα όλων των μαχών υπήρξε ωστόσο το ντέρμπι των μεγιστάνων (Ωνάσης, Νιάρχος, Βαρδινογιάννης, Ανδρεάδης, Λάτσης κ.ά) για το 3ο διϋλιστήριο της χώρας. Ο Παπαδόπουλος τάχθηκε αποφασιστικά υπέρ του Ωνάση, σε βίλα του οποίου (στο Λαγονήσι) έμενε αντί συμβολικού ενοικίου, ενώ ο Μακαρέζος υπέρ του Νιάρχου. Η σύγκρουση έφτασε στα άκρα, με απόπειρες πραξικοπημάτων κι έκτακτους ανασχηματισμούς. Τελικά ο Ωνάσης τα παράτησε, ακυρώνοντας τη «μεγαλειώδη» σύμβαση που είχε υπογράψει και παίρνοντας πίσω την εγγύησή του, το 3ο διϋλιστήριο μοιράστηκε μεταξύ Ανδρεάδη και Λάτση (ΦΕΚ 1972/Α/130) κι ένα 4ο παραχωρήθηκε στο Βαρδινογιάννη (ΦΕΚ 1972/Α/181). 

Μια λεπτομέρεια αυτής της τιτανομαχίας, από την εμπιστευτική ενημέρωση Χατζηγιάννη προς τον Παπάγο (25.11.70), παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με βάση τα σημερινά δεδομένα: 

«Σε άλλο υπουργικό συμβούλιο, παραβρισκόταν ο Καρδαμάκης, ο οποίος εισηγήθηκε την αγορά μηχανημάτων από τη Siemens και την AEG χωρίς διαγωνισμό, για να μπορέσει να ανταποκριθεί η ΔΕΗ στο πρόγραμμά της, που καθυστερούσε λόγω των δυσκολιών εκτέλεσης των συμφωνιών Ωνάση. Ο Παπαδόπουλος έλυσε μόνος του το θέμα, αποδεχόμενος την αγορά από τη μια εταιρεία». 

Το «Τάμα του Εθνους» 

Υπήρξε ίσως το χαρακτηριστικότερο σκάνδαλο της χούντας: ο τέλειος συνδυασμός της επαγγελίας μιας «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών» με τη μεγαλομανία του δικτάτορα και το ξάφρισμα υπέρογκων δημόσιων κονδυλίων. 

Στις 14 Δεκεμβρίου 1968 ο Παπαδόπουλος εξήγγειλε την ανέγερση ενός μνημειώδους ναού του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια –ως εκπλήρωση, υποτίθεται, της σχετικής υπόσχεσης της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του 1829 προς το Θεό σε περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας. Σύμφωνα άλλωστε με τη χουντική προπαγάνδα, η «επανάστασις» της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια -και ολοκλήρωση- του 1821. 

Το έργο εγκρίθηκε στις 5.1.69 σε κοινή συνεδρίαση υπουργικού συμβουλίου και αρχιεπισκόπου. Για την επίβλεψή του συστήθηκε το Μάιο μια «Ανώτατη Επιτροπή» με πρόεδρο τον ίδιο τον πρωθυπουργό Γ. Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τους υπουργούς Εσωτερικών Στ. Πατττακό, Συντονισμού Ν. Μακαρέζο, Παιδείας Θ. Παπακωνσταντίνου, Δημ. Εργων Κ. Παπαδημητρίου και τον υφυπουργό Προεδρίας Κ. Βοβολίνη. Ενα δεύτερο σώμα, το «Γνωμοδοτικό Συμβούλιο», αποτελούνταν από τον πρόεδρο της Ακαδημίας, τους πρυτάνεις του Πανεπιστημίου και του ΕΜΠ, το δήμαρχο Αθηναίων, το Γενικό Διευθυντή Αρχαιοτήτων και τον κοσμήτορα της Αρχιτεκτονικής. Στο εγχείρημα μετείχε, με άλλα λόγια, σύμπασα η ανώτατη πολιτική και πνευματική ηγεσία του καθεστώτος. 

Για το είδος της προπαγάνδας που συνόδευσε την εξαγγελία, αποκαλυπτικό είναι ένα απόσπασμα από την «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» (3.6.73): «Ο Ναός του Σωτήρος Χριστού, αφ’ ενός μεν υλοποιεί την υπόσχεσιν που έδωσε το Εθνος προς τον Θεό, και αφ’ ετέρου θ’ αποτελέση, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό». 

Η επιστημονική κοινότητα των 1.857 ελλήνων αρχιτεκτόνων δεν φάνηκε πάντως να δείχνει τον ίδιο ενθουσιασμό. Τρεις διαδοχικοί διαγωνισμοί «προσχεδίων» και «ιδεών» μεταξύ 1970 και 1973 κατέληξαν σε φιάσκο: παρά τα τεράστια «βραβεία» που τους συνόδευαν (από 300.000 μέχρι 5.000.000 δραχμές, όταν ο μέσος μισθός του ιδιωτικού τομέα ήταν γύρω στις 4.000 δραχμές), οι προτάσεις που υποβλήθηκαν ήταν αντίστοχια 7, 35 και 31. Τελικά και οι τρεις διαγωνισμοί κηρύχθηκαν άγονοι - μάλλον δίκαια, αν κρίνουμε από τις μακέτες που δημοσιεύθηκαν μεταδικτατορικά στο «Αντί» (30.11.74). Ακόμη κι έτσι, 3.650.000 δρχ διανεμήθηκαν σε ελάσσονες «επαίνους». 

Απείρως μεγαλύτερη τέχνη επιδείχθηκε στη διασπάθιση των χρημάτων. 

Τον Ιούνιο του 1969 ανακοινώθηκε η σύσταση «Ειδικού Ταμείου» για την οικονομική διαχείριση του «τάματος». Σύμφωνα με τον τελικό απολογισμό του που δημοσιεύθηκε μετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου («Εστία» 19.1.1974), το «Ταμείο» εισέπραξε συνολικά 453.300.000 δρχ: 45,5 εκατομμύρια ως επιχορήγηση απ’ τον τακτικό προϋπολογισμό, 180 εκατομμύρια από «δωρεές, εισφορές, κλπ» και 230 εκατομμύρια σε δάνεια. Ενα μέρος των «εισφορών» ήταν επίσης δημόσιο χρήμα (η Αγροτική Τράπεζα «πρόσφερε» π.χ. 10 εκατομμύρια), ενώ το υπόλοιπο προήλθε από το υστέρημα του φιλοχρίστου και φιλοθεάμονος κοινού – όπως ο συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος που θυσίασε στο «Τάμα» ολόκληρο το εφάπαξ του (109.455 δρχ), εισπράττοντας «τα συγχαρητήρια του πρωθυπουργού δια του υπουργού Προεδρίας» («Νέα» 31.12.68). 

Σύμφωνα ωστόσο με τον ίδιο απολογισμό, το 90% των εσόδων είχε ήδη καταναλωθεί σε απαλλοτριώσεις, «δαπάνες μελετών», προπαρασκευαστικά έργα και «δαπάνες διοικήσεως και λειτουργίας»! 

«Φαίνεται ότι ο Ναός του Σωτήρος, που πρόκειται να ανεγερθή πάνω στα Τουρκοβούνια, θα είναι απ’ τους πιο θαυματουργούς στη χώρα μας», σχολίαζαν τις επόμενες μέρες τα «Νέα» (26.1.74). «Γιατί, πριν ακόμα κτισθή, πριν καν γίνουν τα σχέδια για την κατασκευή του, δαπανήθηκαν -λες από θαύμα- τα 406 εκατομμύρια δραχμές από τα 453 εκατομμύρια που είχαν τελικά συγκεντρωθεί. Πάντως κι οι πιο ολιγόπιστοι θαύμασαν το γεγονός ότι με εντελώς κανονικό τρόπο αναλώθηκε ολόκληρο το τεράστιο αυτό ποσόν για ένα έργο του οποίου ακόμα δεν κατάφεραν οι υπεύθυνοι να έχουν ούτε το σχέδιο. [...] Αφού λεφτά δεν υπάρχουν πιά, αφού ούτε καν τα σχέδια του ναού δεν έχουν γίνει ακόμη, η υπόθεση αυτή θα πρέπει να λήξη εδώ και όλοι θα φροντίσουμε να ξεχασθή». 

Κάνουν άθλια προπαγάνδα

 

Δεν είναι η πρώτη φορά, που τα αστικά ΜΜΕ διαστρεβλώνουν το ΚΚΕ ή προβάλλουν αποσπασματικά τις θέσεις του, για να υπηρετήσουν με την προπαγάνδα τους την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού.

 Ο τρόπος που παρουσίασαν οι εφημερίδες και τα κανάλια την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, βγάζει κυριολεκτικά μάτι.

Από μια ομιλία περίπου 3.500 λέξεων, όπου γινόταν ανάλυση της καπιταλιστικής κρίσης και κριτική με στοιχεία και επιχειρήματα στη στρατηγική διαχείρισης τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της ΝΔ,

τα αστικά ΜΜΕ πρόβαλαν ότι το ΚΚΕ κατονομάζει τον ΣΥΡΙΖΑ «ως λόμπυ της δραχμής».

Τι και αν αυτό ειπώθηκε για τμήματα του κεφαλαίου.

Βόλευε την αστική προπαγάνδα που στηρίζει την κυβέρνηση να υπονοήσουν ότι το ΚΚΕ επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ με τα ίδια επιχειρήματα που το κάνει και η ΝΔ, που τον κατηγορεί ότι επιδιώκει την επιστροφή στη δραχμή.

Λίγες αράδες πιο πάνω,

 η ομιλία έλεγε ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, αν γίνει, δε θα είναι επιλογή ούτε του ενός, ούτε του άλλου, αφού η εξέλιξη της βαθιάς κρίσης και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι αυτά που καθορίζουν αν η χρεοκοπία της Ελλάδας θα γίνει ελεγχόμενα, μέσα στο ευρώ, ή θα γίνει ανεξέλεγκτα, με έξοδο ή αποπομπή από την Ευρωζώνη. Τα ίδια με τους αστούς αναπαρήγαγε και ο ΣΥΡΙΖΑ στα κομματικά του Μέσα, αποφεύγοντας συνειδητά να μπει στην ουσία της πολιτικής κριτικής και αντιπαράθεσης.

Η στάση τους είναι προβλέψιμη και απόλυτα εξηγήσιμη.

Στην παρούσα φάση, προσπαθούν να κατοχυρώσουν το νέο δίπολο και πάνω εκεί προσαρμόζουν όλη την προπαγάνδα τους.

 

Δεν πα' να κάνει το ΚΚΕ αναλύσεις για τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της κρίσης και τη διαχειριστική λογική των προτάσεων που καταθέτουν οι δύο νέοι πόλοι του αστικού συστήματος;

Στην προπαγάνδα τους χωράει μόνο η «ατάκα» και το στοιχείο εκείνο, το οποίο, δοσμένο αποσπασματικά, θα δημιουργήσει τις εντυπώσεις που αυτοί θέλουν, ώστε να ενισχυθεί η πόλωση ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, στη βάση του καυγά που οι ίδιοι στήνουν, για το ποιος είναι με τη δραχμή και ποιος με το ευρώ.

Για το ότι τα μείγματα διαχείρισης που υπηρετούν και οι δύο έχουν διαφορές μεταξύ τους, αλλά οδηγούν το λαό στον ίδιο γκρεμό από άλλο δρόμο, ούτε κουβέντα δεν είπαν τα αστικά ΜΜΕ, παρά το γεγονός ότι αυτό κυριάρχησε στην ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα.

Το ότι και οι δύο καλούν το λαό να σηκώσει ξένες προς τα συμφέροντά του σημαίες, την ίδια ώρα που ο ένας συντρίβει και ο άλλος κοροϊδεύει τα λαϊκά στρώματα, επίσης τίποτα δεν γράφτηκε στις εφημερίδες τους και δεν ακούστηκε στα κανάλια τους, παρά το γεγονός ότι αυτό ήταν το νόημα που διαπερνούσε την ομιλία και συνολικά τις θέσεις του ΚΚΕ. Οσο για τη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ, δεν ακοούστηκε κουβέντα, μην τυχόν και ταρακουνηθεί καμιά συνείδηση και ξεστρατίσει από το νέο δίπολο. Να βγάλει ο λαός συμπεράσματα για το ρόλο που παίζουν σε βάρος του.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

από το Ριζοσπάστη

Από την Παρασκευή σε λειτουργία το πόρταλ του ΚΚΕ

Το «902.gr», θα λειτουργεί στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.902.gr

«Μία και μία» από σήμερα για να βγει στον ιντερνετικό «αέρα» η ειδησεογραφική πύλη του ΚΚΕ, με τον τίτλο «902.gr». Η έναρξη της λειτουργίας του «portal» έχει οριστεί για την Παρασκευή 16 Νοέμβρη.
Η μέχρι τώρα δοκιμαστική λειτουργία του μας γεμίζει αισιοδοξία για τη συνέχεια. Πολλοί, πάρα πολλοί έχουν δώσει ήδη τον καλύτερό τους εαυτό και τις γνώσεις τους για να στηθεί ένα άρτιο «portal», που φιλοδοξεί να σταθεί επάξια δίπλα στο «Ριζοσπάστη» και το ραδιοφωνικό «902», ώστε από ισχυρότερες θέσεις μάχης να παρέχεται διαρκής ενημέρωση για τα μικρά και μεγάλα γεγονότα που αφορούν τη ζωή της εργατικής τάξης και το κίνημά της.
Ψυχή του «portal» μέλη και στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ που εθελοντικά έστησαν την ιστοσελίδα και με τον ίδιο τρόπο θα συνεχίσουν για το διαρκή εμπλουτισμό της. Ψυχή του «portal» επίσης οι δεκάδες ανταποκριτές από τους χώρους δουλειάς, από τις γειτονιές, από τα συνδικάτα, από κάθε χώρο που ζει και αναπτύσσει τη δράση της η εργατική τάξη.
Ηδη το υλικό που έχει ανέβει στη διάρκεια της δοκιμαστικής λειτουργίας (ειδήσεις, ρεπορτάζ, φωτογραφίες, βίντεο, ζωντανές καλύψεις μεγάλων γεγονότων της πρόσφατης περιόδου) και το οποίο θα παρουσιαστεί δημόσια από την πρώτη μέρα λειτουργίας, είναι μάρτυρας των μεγάλων δυνατοτήτων που υπάρχουν και οι οποίες βεβαίως θα πολλαπλασιαστούν με την έναρξη της λειτουργίας.
Στην αφετηρία αυτής της διαδρομής, το κάλεσμα είναι ένα: Να γίνουν όσο το δυνατόν περισσότερα τα ειδησεογραφικά ρυάκια που θα συγκλίνουν στη δημιουργία ενός ποταμού ενημέρωσης ικανού στη διαπάλη με την αστική προπαγάνδα.
 H διεύθυνση του portal είναι www.902.gr.

Μία η απόφαση

Εκτιμούσε το ΚΚΕ ότι η όποια ανάκαμψη σημειωθεί στην καπιταλιστική οικονομία θα είναι αναιμική.
Μάντης κακών το ΚΚΕ, έλεγαν οι άλλοι.
Ηρθε, χτες, η εκτίμηση από το ΔΝΤ ότι είναι πολύ δύσκολο να μπει τέλος στην κρίση.
Δεν ήταν μάντης το ΚΚΕ.
Είναι η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης που οδηγεί στην εκτίμηση.
Ελεγε το ΚΚΕ ότι οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιμπεριαλιστών κι ότι γίνεται καυγάς για το ποιος θα πάθει τη μικρότερη ζημιά από την κρίση. Κατά συνέπεια, καλούσε την εργατική τάξη να τραβήξει μπροστά για άλλο δρόμο ανάπτυξης. Να διαλέξουμε ιμπεριαλιστή μάς καλούσαν οι άλλοι. Ελα, όμως, που τώρα ούτε να διαλέξεις μπορείς καθώς ο ένας μετά τον άλλο βουλιάζουν...
Το κάλεσμα του ΚΚΕ παραμένει ισχυρό...

Μιλούσε το ΚΚΕ για την ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη και έδειχνε τους λόγους για τους οποίους δεν μπορεί, στα πλαίσια της ΕΕ, να εξαλειφθεί η ανισομετρία.
Τώρα, έρχονται με πίκρα οι ίδιοι οι αστοί να διαπιστώσουν ότι πέταξε κι έφυγε το όνειρο της σύγκλισης.
Γράφαμε στον «Ρ» ότι με την καθιέρωση του κατώτατου μισθού από την κυβέρνηση τινάζεται στον αέρα η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση και μας έλεγαν ότι αυτή είναι εγγυημένη.
Τώρα, η κατάργησή της είναι και νόμος του κράτους. Ετσι θα έχει πεδίο δόξης λαμπρό ο ΣΥΡΙΖΑ που έλεγε πως θα ταράξει την κυβέρνηση στη νομιμότητα.

Καλούσε το ΚΚΕ σε ανυπακοή κι έτρεχαν διάφοροι να γράψουν για τους νόμους που είναι υπεράνω όλων.
Και ήρθε η ζωή η ίδια να κάνει μεγάλες μάζες εργαζομένων να είναι ανυπάκουοι στην πράξη.
Αναγκάζονται έτσι οι γραφίδες της αστικής τάξης να μιλήσουν για το ζουμί.
Την τήρηση της νομιμότητας τη χρειάζονται για να εξασφαλίσουν «μια ελάχιστη κοινωνική συναίνεση».
Να μπορούν, δηλαδή, να ονομάζουν συναίνεση στην αντιλαϊκή πολιτική την υποταγή του λαού στην αντιλαϊκή νομιμότητα. Το ίδιο το επιχείρημά τους αντιστρέφεται σε κάλεσμα για γενική ανυπακοή. Πολύ περισσότερο που οι ίδιοι ομολογούν ότι τα δύσκολα είναι μπροστά, ότι η εφαρμογή αυτής της πολιτικής θα βγάλει στο δρόμο περισσότερους.
Το μπέρδεμα που επικαλούνται για το δίκιο και το άδικο είναι αναγκαστικό.
 Απέναντι στη νομοθετημένη αδικία είναι αυτονόητο ότι θα σηκωθεί το δίκιο του εργάτη.
Σ' αυτό ακριβώς βρίσκεται η ελπίδα.
Αυτήν την ελπίδα να στηρίξουμε κάνοντας ό,τι περνά από το χέρι μας, ώστε τα ήδη θετικά σημάδια που καταγράφηκαν στις πρόσφατες διαδηλώσεις με τη συμμετοχή στα μπλοκ του ΠΑΜΕ να πυκνώσουν.
Μ' αυτό που λέμε «δουλειά μυρμηγκιού», εργάτη τον εργάτη, αγρότη τον αγρότη, μικρομάγαζο το μικρομάγαζο, οι πάντες να οργανωθούν, να βρουν τη θέση τους μέσα στο κίνημα, να δυναμώνει έτσι η λαϊκή συμμαχία που θα έχει βάση της το δίκιο των από κάτω και θα πολεμά ένα άδικο σύστημα στο σύνολό του.
Εχουμε κάθε λόγο να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, ώστε τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος και των υποστηρικτών του, να οξυνθούν, να προβάλει δυνατά στο προσκήνιο η μόνη διέξοδος για το λαό: η ανατροπή των μονοπωλίων, η μονομερής διαγραφή του χρέους, η αποδέσμευση από την ΕΕ, το άνοιγμα του δρόμου για άλλη οικονομία με λαϊκή εξουσία.

Ο θίασος του ψεύδους και τα «έργα» του

Τίποτα απ' ό,τι κάνουν δεν γίνεται από «λάθος».
Τίποτα απ' ό,τι διαπράττουν δεν γίνεται «ακούσια».
Τίποτα απ' ό,τι διαλύει τη ζωή του λαού και υποβιβάζει ακόμα περισσότερο τη χώρα δεν τους έχει «επιβληθεί», δεν τους «ξαφνιάζει», δεν τους είναι «άγνωστο».
Ολα, τα πάντα, τα έχουν προμελετήσει.
Τα έχουν προαποφασίσει.
Τα έχουν σχεδιάσει.
Τα έχουν συμφωνήσει.
Τα έχουν υπογράψει.
Τα έχουν ψηφίσει.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον περίφημο «λογαριασμό» για το δημόσιο χρέος.
Τον «ειδικό» και «διακριτό» λογαριασμό όπου μαζί με έσοδα του Δημοσίου θα πηγαίνουν και όλα τα δάνεια (αυτά που υποτίθεται ότι τα παίρνουν για να πληρώνουν μισθούς και συντάξεις) για να πληρώνονται - τι άλλο; - τα χρέη και τα παλιότερα δάνεια.

*

Με αφορμή αυτόν τον «ειδικό» λογαριασμό, που επανήλθε στην επικαιρότητα μετά από τις αποφάσεις του προχτεσινού «Γιούρογκρουπ», τους βλέπουμε
(από κοινού με τους αδαείς και μονίμως «έκπληκτους» εκπροσώπους της δημοσιογραφίας του «περίπου»)
να καμώνονται και πάλι ότι «πέφτουν από τα σύννεφα».
Να παριστάνουν τους «ανήξερους».
Να υποκρίνονται ακόμα και τους «ενοχλημένους»!
Ιδού η αλήθεια:

α) Στις 28 Μάρτη 2012, ο Σαχινίδης, ο τότε αναπληρωτής του υπουργού Οικονομικών Βενιζέλου, κατέθεσε στη Βουλή τροπολογία, σύμφωνα με την οποία:

«Ο διακριτός λογαριασμός του Ελληνικού Δημοσίου με τον τίτλο "Ελληνικό Δημόσιο Εισπράξεις και Πληρωμές για την εξυπηρέτηση του Δημοσίου Χρέους", που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδος ή σε σύστημα που διαχειρίζεται η ΤτΕ, χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για την άμεση εξυπηρέτηση ειδικού δημόσιου σκοπού και ειδικότερα για την εξυπηρέτηση του Δημοσίου Χρέους και δεν διενεργείται καμία άλλη πληρωμή για οποιονδήποτε άλλο σκοπό. Από το λογαριασμό αυτό πληρώνονται οι δαπάνες χρεολυσίων και τόκων όλων των δανείων, των πράξεων διαχείρισης, των παραγώγων και οι λοιπές παράλληλες δαπάνες για την εξυπηρέτηση και την εν γένει διαχείριση του Δημόσιου Χρέους. Εσοδα του λογαριασμού αυτού αποτελούν οι εισροές από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, καθώς και τα χρηματικά ποσά από τη συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου στην εξυπηρέτηση του Δημοσίου Χρέους. Με αποφάσεις του Υπουργού Οικονομικών καθορίζεται η διαδικασία κίνησης του λογαριασμού αυτού για την πληρωμή του Δημοσίου Χρέους και κάθε αναγκαίο θέμα για τη λειτουργία του».

*

β) Η συγκεκριμένη τροπολογία ψηφίστηκε σε εφαρμογή της απόφασης του «Γιούρογκρουπ» της 20ής του Φλεβάρη 2012. Τότε αποφασίστηκε η σύσταση του λεγόμενου «ειδικού λογαριασμού εμπιστοσύνης» για την Ελλάδα. Δηλαδή εδώ και 10 μήνες!

Μάλιστα ο Βενιζέλος - που με αφορμή το θέμα του «ειδικού λογαριασμού» ανέβηκε στα κεραμίδια κραυγάζοντας ότι η χώρα δεν είναι προτεκτοράτο - ήταν ο ίδιος που είχε συνυπογράψει την απόφαση για τον «ειδικό λογαριασμό».
Ελεγε η συγκεκριμένη απόφαση (κείμενο αποφάσεων «Γιούρογκρουπ»):
«Κάτω από την παρακολούθηση της τρόικας θα λειτουργεί και ο μηχανισμός που θα ελέγχει τη ροή κεφαλαίων που παράγονται στη χώρα για την εξυπηρέτηση του χρέους και του ειδικού λογαριασμού για την πληρωμή των υποχρεώσεων στους δανειστές».

*

Το συμπέρασμα είναι προφανές:
Με όλα όσα υποτίθεται ότι «ενοχλούνται», όλα όσα τα εμφανίζουν σαν «πιέσεις» για να δίνουν μετά φτηνές παραστάσεις περί «εθνικού συμφέροντος» και «εθνικής ανεξαρτησίας»
(όλα: από τη σύσταση του ειδικού λογαριασμού, μέχρι την ένταξη σε αυτόν εκτός από τα δάνεια και εσόδων του Δημοσίου, καθώς και τον έλεγχο της τρόικας επί του λογαριασμού)
όχι μόνο τα έχουν υπογράψει, όχι μόνο τα έχουν συμφωνήσει, αλλά τα έχουν νομοθετήσει κιόλας! Εδώ και μήνες...

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Σαμαράς μ-λ» (μνημονιακός»... λενινιστής!)

Σαμαράς (μ-λ) (1)

Ο κ. Σαμαράς θεώρησε σκόπιμο στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό να αναφερθεί στον Λένιν. Και τούτο για να αποδείξει πόσο... «επαναστάτης» είναι - όχι ο Λένιν, αλλά ο ίδιος ο κ. Σαμαράς!
Κατόπιν τούτου την επόμενη φορά που θα υπογράψει μέτρα εξόντωσης του λαού, ο κ. Σαμαράς δεν έχει παρά να τα υπογράψει ως «Σαμαράς μ-λ». Τουτέστιν, «μνημονιακός»... λενινιστής!

Σαμαράς (μ-λ) (2)

Θα θυμάστε πως πριν από τον κ. Σαμαρά, και συγκεκριμένα προ δεκαημέρου πάλι σε συζήτηση στη Βουλή, εκείνος που είχε αναζητήσει την επιβεβαίωση για την «ορθότητα» της πολιτικής του στον... Λένιν, ήταν ο κ. Στουρνάρας.
Εχουμε, λοιπόν, έναν πρωθυπουργό και έναν υπουργό Οικονομικών που κόβουν μισθούς και συντάξεις επικαλούμενοι τον Λένιν. Τακτική αναμενόμενη κατά τον Σαίξπηρ, ο οποίος στον «Εμπορο της Βενετίας» έγραφε ότι
«για τους σκοπούς του ο Διάβολος μπορεί να απαγγείλει ακόμα και την Αγία Γραφή»...

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Μπα, ώστε έχει δίκιο το ΚΚΕ;

Ωστε υπάρχει «κόντρα μεταξύ ΔΝΤ - Βρυξελλών»;
Και, μάλιστα, πίσω από αυτήν την κόντρα βρίσκονται οι δυνάμεις των ΗΠΑ και της Γερμανίας;
Και, μάλιστα, αυτή η κόντρα συνιστά αδυσώπητο «ανταγωνισμό» ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και κέντρων για το πώς θα μετακυληθεί το κόστος της καπιταλιστικής κρίσης;
Και, μάλιστα, αυτός ο ανταγωνισμός βουλιάζει ακόμα βαθύτερα την Ελλάδα που αποτελεί «αδύναμο κρίκο» και «βατράχι» που την πληρώνει καθώς συνθλίβεται στην καπιταλιστική αρένα, μέσα στην οποία «τσακώνονται» τα ιμπεριαλιστικά «βουβάλια»;

*

Μα, όμως, αυτά δεν είναι που λέει το ΚΚΕ;
Μα αυτά δεν είναι που από την αρχή της κρίσης λένε οι κομμουνιστές;
Προς Θεού, λοιπόν!
Είναι λόγια αυτά για να τα ακούμε - εσχάτως - σε αστικά κανάλια και να τα διαβάζουμε στον αστικό Τύπο;
Πάει, χάλασε ο κόσμος...

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

…Σ’ ΑΡΕΣΕΙ KΥΡΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΚΑΤΩ;;;

Η γρια-Δέσπω κόβει δρόμο απ’ της Κατίνας το δίπατο να πάει στ’ ακροχώραφό της. Εκεί, παρόλα τα γεράματά της, διατηρεί έναν όμορφο μπαξέ, μη ορατό όμως απ’ το δρόμο. Περνάς και δεν ξέρεις πούθε σού ’ρχεται ’κείνη η μοσχοβολιά τού κόκκινου γαρύφαλλου!

Πέντε στρέμματα όλο κι όλο η περιουσία της και τα δούλευε πάντα μονάχη. Συγγενείς δεν είχε. Μόνο συντρόφους. Μήτε παιδιά πρόλαβε να κάμει, μήτε και ξαναπαντρεύτηκε. Χήρεψε δυο μερών νύφη, κι έπιασε τ’ άρματα. Ήταν τότε που οι γερμανοτσολιάδες, οι ταγματασφαλίτες, οι πολιτικοί πρόγονοι της φασιστοναζιστικής Χρυσής Αυγής και των ομοίων της, φορώντας τη μαύρη κουκούλα στη μούρη «δώσανε» τον άντρα της στους φασιστοναζίδες ιμπεριαλιστές Γερμανούς κατακτητές. Τον κρέμασαν στην πλατεία τού χωριού μαζί μ’ άλλους λεβέντες πατριώτες. Όλοι τους 17-25 χρονών παλικάρια…

Τ’ όπλο δεν τ’ άφησε απ’ το χέρι της μέχρι που ο τιμημένος ΕΛΑΣ απελευθέρωσε την Ελλάδα. Ταχιά δε, το ξανάπιασε σα μαχήτρια του διπλοτιμημένου ΔΣΕ.

Φυλακές κι εξορίες μετά, για την άγια προσφορά της σε τούτον τον τόπο…

Τέλος πάντων, κάποτε λευτερώθηκε και ξαναγύρισε στο χωριό της.

Η Κατίνα τότε ήταν ακόμη παιδούλα. Απ’ τα λίγα καλοταϊσμένα παιδόπουλα τού κάμπου. Σαν έβλεπε τη Δέσπω, τό ’βαζε στα πόδια κλαίγοντας. Ήξερε απ’ τους γονείς της πως ήταν …κομμουνίστρια. Επικίνδυνη! Το γιατί, δεν της το ξηγάγανε. Το «επικίνδυνη» έφτανε.

Τα χρόνια περάσαν κι η Δέσπω κέρδισε την εκτίμησή της. Τη συνείδησή της όμως, όχι. Πολλά τα λεφτά που κονόμησε ο φτωχοδιάβολος μαυραγορίτης πατέρας της στην κατοχή…  Πενήντα ελιές είχε μόνο και βρέθηκε με δίπατο και πολλά χωράφια.

-Οι αλήτες! Τα λαμόγια! Οι κλέφτες!, ούρλιαζε η Κατίνα ανοίγοντας τ’ αμάξι της.

-Τι σκούζεις ορή; την πλησιάζει η γρια-Δέσπω.

-Τίποτα δε θα μας αφήσουνε πια! Κλέφτεεεεες!!! συνεχίζει το σκούξιμο.

-Ορή, για ηρέμησε, μην πάθεις τίποτα. Δεν είσαι παιδούλα πια. Τα πενήντα έπιασες κι έχεις πρόβλημα και με την καρδιά, στρώνεται στο πεζούλι η γρια-Δέσπω και την τραβά κοντά της.

-Άσε με, για δεν αντέχω άλλο. Μας βάλαν από κάτωωωωω!!! Μειώσανε τη σύνταξη του άντρα μου και το μισθό τού γιου μου στο δημόσιο. Τώρα τον απολύουν κιόλας! Ξεπαστρέψανε και το μαγαζί τής κόρης μου με τους φόρους! Πληρώνουμε κι αβέρτα χαράτσια για τα σπίτια μας! Όσο για τα χωράφια μας, τι να τα κάνουμε πια; Μας φάγαν οι εισαγωγές! Κλέφτεεεεεες!!!

-Στά ’λεγα κυρά μου χρόνια και χρόνια. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, με Ευρωπαϊκή Ένωση ή όχι, κι αυτούς προσκύναγες κληρονομικά απ’ τον πατέρα σου… Άντε, έστω και τώρα ξύπνα!

-Το βιολί σου εσύ! Στον κομμουνισμό το μυαλό σου! Ρε, πάρτο χαμπάρι! Δεν φταίει ο καπιταλισμός! Μια χαρά περιουσία κατάφερε κι έκανε ο πατέρας μου! Μια χαρά είχαμε βολευτεί κι εγώ και τα παιδιά μου μέχρι χτες!

-Αμ τώρα έχει ανάγκη ο καπιταλισμός να τα πάρει όλα πίσω, ακόμη και τις ζωές μας!!!, αγριεύει με τη βλακεία της και τον ατομικισμό της η γρια-Δέσπω.

-Ξανά το βιολί σου εσύ! Ρε, σου λέω, μας βάλανε από κάτωωωωωω!!!

-Ε, άμα δε σ’ αρέσει κυρά μου από κάτω, ΣΗΚΩ!!! την παρατά σύξυλη η γρια-Δέσπω και τραβά για τον ανθισμένο μπαξέ της που δε χόρταινε να βλέπει!!!

Βάλθηκε να μετρά πάλι τα κόκκινα γαρούφαλλα που ορθωνόντουσαν ίσα πάνω.

Ούτε ένα λιγότερο απ’ τα ψες, ούτε ένα περισσότερο. Ακριβώς 902!!! 
ΚΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΔΩ   
(www.902.gr) 

 

άνεργοι και άφραγκοι

Επίκαιρες πολιτικές επισημάνσεις

Ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν ένα ακόμα αστικό κόμμα, κόμμα που ορκίζεται στην ΕΕ (και ως εκ τούτου, προφανώς και στον καπιταλισμό), εκφράζει κάποιο τμήμα της ελληνικής πλουτοκρατίας, εκφράζει ένα τμήμα επιχειρηματιών στην Ελλάδα.
Αυτό το τμήμα, έχει όνομα !
Είναι αυτοί που έχουν επενδύσει στην επιστροφή στη δραχμή (έτσι, πιστεύουν, ότι θα έχουν μεγαλύτερα κέρδη, ειδικά στην αντιπαράθεσή τους με άλλα τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου), αποτελούν το λεγόμενο «λόμπι της δραχμής».

Ο ελληνικός λαός, δεν έχει να κερδίσει απολύτως τίποτα, ούτε με το «λόμπι της δραχμής», ούτε με το «λόμπι του ευρώ», που υποστηρίζουν τα άλλα αστικά κόμματα, η τρικομματική κυβέρνηση της χώρας.
Δεν πρέπει καν να διαλέξει, πόσο μάλλον να ταυτιστεί με ένα από τα δύο.

Τι προτείνουν άλλα κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ;
Υψηλή φορολογία – έτσι νομίζουν ότι κάτι θα κάνουν.
Αυτό κι αν είναι αυταπάτη !
Το όραμα του ελληνικού λαού δεν μπορεί να είναι η … Αργεντινή, πρέπει να είναι η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, ώστε ο λαός μας να γίνει αφεντικό στον τόπο του.

Είναι σίγουρο ότι κάποια μέρα, που θα πάει, θα έρθει και η ανάπτυξη, το θέμα είναι να μην έχουμε ανάπτυξη μέσα σε ερείπια και με έναν λαό εξαθλιωμένο.

Από την λεγόμενη μεταπολίτευση και μετά, μέχρις πριν λίγους μήνες, ζήσαμε την αντιπαράθεση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ένα καλοστημένο και καλοπαιγμένο θέατρο, ώστε να μην καταλάβει ο λαός ότι η κύρια, η βασική αντιπαράθεση είναι μεταξύ του λαού και των μονοπωλίων !

Με αυτήν την ψεύτικη αντιπαράθεση (μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) κατάφερε η αστική τάξη, το μεγάλο κεφάλαιο, να υπνώσει στην κυριολεξία το λαό μας, να τον έχει στη γωνία και να τρώνε αυτοί και να πίνουν στην υγεία των κορόιδων !

Και μιας που η παραπάνω συνταγή είχε επιτυχία, προσπαθούν να την συνεχίσουν μεταβάλλοντας την παραπάνω αντιπαράθεση, αυτή τη φορά μεταξύ της ΝΔ και των δορυφόρων της και του ΣΥΡΙΖΑ και των δορυφόρων του!

Και οι δυο πλευρές, κρύβουν επιμελώς ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να υπηρετήσουν το καπιταλιστικό σύστημα. Ο βασικός στόχος και των δύο είναι να διαχειριστούν τον καπιταλισμό, να υπάρχει φτηνή εργατική δύναμη, κέρδη για τους κεφαλαιοκράτες.

Για να γίνει απρόσκοπτα το παραπάνω, σίγουρα όλοι τους θέλουν να βγούμε από την κρίση.

Θα βγούμε βέβαια από την κρίση, εκτός αν έχουμε απρόοπτες εξελίξεις, όπως κανέναν γενικευμένο πόλεμο, που ούτε αυτό αποκλείεται.

Σε κάθε περίπτωση, ο λαός μας πρέπει να καταλάβει, ότι όσο επιτρέπει να διαχειρίζονται τις τύχες του αστικά κόμματα, να μην περιμένει να δει άσπρη μέρα.

Μόνος του θα αλλάξει την μοίρα του !

faros

Αυτό που κάνει τους κομμουνιστές να διαφέρουν…

Σε συνθήκες ασφυξίας η οικονομία!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δύο θέσεις με διαφορά 20 ετών. Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών και ένας αφανής κομμουνιστής.

-Είπε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας μιλώντας σε συνέδριο του Economist στις 11/11/2012 :
«Τα ταμειακά διαθέσιμα της Ελλάδας τελειώνουν (…) η κατάσταση των ταμειακών διαθεσίμων του κράτους είναι οριακή. Το γεγονός αυτό δημιουργεί ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΑΣΦΥΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ».

-Έγραψε μεταξύ άλλων ο αφανής κομμουνιστής, το 1992, 20 χρόνια πριν:

«Αλήθεια ποιο είναι τελικά το όραμα;(της ΕΕ)
Όσοι νόμισαν ότι το κακό τελειώνει με την εκχώρηση εθνικών αρμοδιοτήτων γελάστηκαν, γιατί "το Συμβούλιο παρακολουθεί τις οικονομικές εξελίξεις σε κάθε κράτος - μέλος ... και προβαίνει τακτικά σε συνολική αξιολόγηση" και "όταν διαπιστώνεται ... ότι η οικονομική πολιτική ενός κράτους- μέλους αντιβαίνει προς τους γενικούς προσανατολισμούς ... αποφασίζοντας με ειδική πλειοψηφία (πάλι) μπορεί να απευθύνει τις αναγκαίες συστάσεις ..." τις οποίες "με ειδική πλειοψηφία μπορεί να ανακοινώσει δημόσια"

(άρθρο 103).

ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΑΥΣΤΗΡΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΧΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΚΥΡΩΣΕΙΣ.

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΑΠΛΗ ΦΡΑΣΗ "ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ"

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ,

ΤΟΤΕ ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Η ΘΑ ΚΟΒΟΥΝ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ Η ΘΑ ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ ΤΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ,

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟ,

Η ΡΟΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΘΑ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΤΑΙ,

ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΘΑ ΦΕΡΝΕΙ ΒΟΥΤΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ Η ΧΩΡΑ ΘΑ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΣΦΥΞΙΑ.

Και το άρθρο 103 κλείνει ως εξής:

 "Το Συμβούλιο, ακολουθώντας τη 'διαδικασία που αναφέρεται στο άρθρο 189Γ, μπορεί να θεσπίσει λεπτομερείς κανόνες για τη διαδικασία πολυμερούς εποπτείας ...".

Τι εθνικός διασυρμός, τι υποτέλεια! Ποιος ως σήμερα οπαδός του Μάαστριχτ την προσυπογράφει με οποιοδήποτε αντάλλαγμα;»

 

(Από κείμενο ενημέρωσης της ΓΣΕΒΕΕ το 1992 για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. «Κείμενα για μικρομεσαίους… και όχι μόνο», εκδόσεις ΣΥΜΑ, 2005, σελ. 204.)

 

 

Εννοείται πως είναι περιττό να ψάξουμε τι έλεγε ο κ. Σταϊκούρας και ο κάθε νεοφιλελεύθερος, αστός και «αριστερός» μικροαστός το 1992 για την ΕΕ και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Πως "τμωρήθηκε" τότε το ΚΚΕ για τη θέση του;

Με 4,5% στις εκλογές του 1993!!!

Δεν είναι διαφορά εξυπνάδας. Είναι διαφορά ιδεολογίας, πολιτικής, ταξικής αντίληψης και εξέτασης των κοινωνικών και οικονομικών φαινομένων και τελικά στην υπηρεσία ποιάς τάξης και ποιών συμφερόντων τίθεται ο καθένας.

Είναι αυτό που κάνει τους κομμουνιστές να διαφέρουν…

Η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα για τον προυπολογισμό 11-11-2012

Αναρτήθηκε από τον/την redship