19o Συνέδριο του ΚΚΕ και η εφημερίδα «Εποχή».

«Από το κόμμα νέου τύπου στο Κόμμα στρείδι. Λαϊκή συμμαχία με μόνη πολιτική δύναμη το ΚΚΕ». Αυτός είναι ο τίτλος άρθρου της «Εποχής» 16 Δεκέμβρη, που υπογράφει ο Χ. Γεωργούλας.

H «Εποχή» και ο συντάκτης της τα βάζουν όλα στο μίξερ και παρουσιάζουν τις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ ως κάτι εξωπραγματικό, που δεν έχει σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.
Έτσι με μεγάλα γράμματα παρουσιάζουν περίπου ως εξής τη θέση της ΚΕ του ΚΚΕ: «Οτιδήποτε μπορεί να παρεμβληθεί στο διάστημα από το μνημονιακό σήμερα μέχρι τη στιγμή που “θα ωριμάσει και αναδειχτεί μέσα από τους καθημερινούς αγώνες ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν”, αποτελεί εξ ορισμού και εκ προοιμίου “παραπλανητική εναλλακτική λύση”, που παγιδεύει το εργατικό κίνημα στα σχέδια του αστικού πολιτικού συστήματος».
Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Το συγκεκριμένο απόσπασμα από την εισαγωγή των Θέσεων της ΚΕ, όχι μόνο δεν καλεί σε μια παθητική αναμονή αλλά αντίθετα αναδεικνύει την ανάγκη, σε συνθήκες μη επαναστατικές να συγκεντρωθούν και να συσπειρωθούν δυνάμεις σε επαναστατική κατεύθυνση.

Λένε οι θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Το καπιταλιστικό σύστημα στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα, δεν πρόκειται να καταρρεύσει από μόνο του, λόγω των αντιθέσεών του. Η μεγάλη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων θα οδηγήσει σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, σε συνθήκες μεγάλης όξυνσης της ταξικής πάλης κι ενώ θα έχει ωριμάσει και αναδειχτεί μέσα από τους καθημερινούς αγώνες ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν. Μέσα σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης θα κριθεί, με την κατάλληλη επιλογή των συνθημάτων και όλων των μορφών πάλης, η θέληση, η απόφαση του λαού να σπάσει και να καταργήσει τις αλυσίδες της ταξικής εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Προϋποθέτει εργατικό κίνημα, που δεν παγιδεύεται σε παραπλανητικές εναλλακτικές λύσεις, τις οποίες το αστικό πολιτικό σύστημα αξιοποιεί για να οργανώσει το τσάκισμα του κινήματος, το χτύπημα του ριζοσπαστισμού, της επαναστατικής διάθεσης και θέλησης, για να προλάβει ή να ματαιώσει, για όσο διάστημα μπορεί, την ανατροπή του».

Και όπως έχει δείξει η ιστορία του επαναστατικού κινήματος, με πιο τρανταχτό παράδειγμα την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική επανάσταση, το επαναστατικό εργατικό κίνημα νίκησε όταν δεν παγιδεύτηκε σε λύσεις που οι αστοί αξιοποιούν για να τσακίσουν το εργατικό κίνημα, να ευνουχίσουν το ριζοσπαστισμό του, τόσο σε επαναστατικές όσο και σε μη επαναστατικές συνθήκες.

Το σύνολο των θέσεων της ΚΕ αναδεικνύουν ακριβώς αυτούς τους όρους για να νικήσει η εργατική τάξη.

Φυσικά για τους οπορτουνιστές που ράβουν κουστούμια για να αναλάβουν τη διαχείριση των δυσκολιών του καπιταλισμού, αυτή η ανάλυση του ΚΚΕ αποτελεί εμπόδιο, όχι μόνο γιατί μπορεί να ανακόψει τις ψήφους προς μια τέτοια κυβέρνηση, αλλά κυρίως γιατί η αριστερή διαχείριση του συστήματος θέλει εργατικό κίνημα του χεριού της για να αποκοιμίζει όσο μπορεί. Αλλά και το ζήτημα των ψήφων είναι κρίσιμο στο σκηνικό του νέου διπολισμού που διαμορφώνεται.

Ο Χ.Γ. «γράφει πως παρά την εκλογική αποδυνάμωση του το ΚΚΕ εξακολουθεί να επηρεάζει ιδεολογικά και πολιτικά σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης».

Αποκαλύπτει έτσι τον καημό τους, που συμμερίζεται βεβαίως και το κεφαλαίο εντός και εκτός Ελλάδας.

Αυτό είναι και το μόνο σημείο του άρθρου που αποτυπώνει τον πραγματικό στόχο της επίθεσης ενάντια στο ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ πρέπει ή να αναγκαστεί να συμβιβαστεί, να προδώσει την εργατική τάξη γινόμενο συνιστώσα της κυβερνώσας αριστεράς ή να συντριβεί.

Το πρώτο δεν το πέτυχαν, (απορούν ορισμένοι κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια), ενώ στο δεύτερο ο οπορτουνισμός διεκδικεί ρόλο, αφού το χτύπημα στο ΚΚΕ δεν περνάει μόνο μέσα από την άμεση αστική επίθεση, αλλά και μέσα από την αποδυνάμωσή του, τον εγκλωβισμό δυνάμεων που είναι φιλικά προσκείμενες, στην εναλλαγή πολιτικής διαχείρισης της αριστερής κυβέρνησης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ανάδειξη των επαναστατικών αρετών του κόμματος νέου τύπου, στην οποία προβαίνουν οι θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ, χαρακτηρίζονται από τον αρθρογράφο της «Εποχής» ως «κόμμα στρείδι».

Δήθεν ως ένα παράξενο και κλειστό πράγμα που δεν παίρνει χαμπάρι τι γίνεται στην κοινωνία.

Φυσικά όλη η δράση του ΚΚΕ αυτό το διαψεύδει και δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε παραπάνω.

Στο στόχαστρο βρίσκονται οι αρχές οργάνωσης και λειτουργίας του επαναστατικού εργατικού κόμματος, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η επαγρύπνηση, η συλλογικότητα στη λειτουργία, η συνειδητή πειθαρχία, η αυτοθυσία κ.λπ. Όλα αυτά που κατέστησαν το ΚΚΕ, στα πάνω από 90 χρόνια επαναστατικής διαδρομής του, πολύ σκληρό καρύδι για να το σπάσει ο κρατικός μηχανισμός ή να το υποσκάψει ο οπορτουνισμός από τα μέσα (1968, 1991).

Γι’ αυτό και η οπορτουνιστική πίεση και στο ΚΚΕ ήρθε πάντοτε και ως αμφισβήτηση των επαναστατικών αρχών λειτουργίας του.

Γι' αυτό και «κόμμα στρείδι» κατά την «Εποχή», γι' αυτό και «Κόμμα φρούριο» κατά το ΝΑΡ και το «Πριν», γι' αυτό και «κόμμα αντιδημοκρατικό» με «στεγανά», «χωρίς διαφάνεια» .λπ. κατά τους αστούς την ΕΕ κ.ά.
Αυτή η συνδυασμένη επίθεση από την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό με παρόμοια επιχειρηματολογία. πρέπει να γίνει ένα ακόμα κριτήριο για τους εργάτες και άνεργους που συνθλίβονται από την πολιτική του κεφαλαίου.

Σχετικά με το ερώτημα που τίθεται στις θέσεις:

«Δια­χεί­ρι­ση της κρί­σης ή διέ­ξο­δος υπέρ του λα­ού;

 Με αλ­λά λό­για:

 Με­ταρ­ρύθ­μι­ση ή ε­πα­νά­στα­ση;»

Ο αρθρογράφος της «Εποχής» διαπράττει τεράστια λαθροχειρία και παραποίηση των θέσεων όταν αναφέρει τα εξής: «οι θέ­σεις της Κ.Ε. δεν α­πα­ντούν ού­τε με το έ­να ού­τε με το άλλο σκέ­λος του δι­λήμ­μα­τος. Απα­ντούν πε­τώ­ντας τη μπά­λα στην κερ­κί­δα. Στη­ρι­ζό­με­νες σε έ­να υ­παρ­κτό πρό­βλη­μα - τον σχε­τι­κά πε­ριο­ρι­σμέ­νο βαθ­μό α­νά­πτυ­ξης του κι­νή­μα­τος- προ­τι­μούν να σκια­γρα­φή­σουν μια κα­τά­στα­ση α­δυ­να­μίας των ανατρεπτι­κών δυ­νά­μεων, πο­λύ χει­ρό­τε­ρη α­πό την πραγ­μα­τι­κή, και να πα­ρα­πέμ­ψουν έ­τσι την ε­πί­λυ­ση του δι­λήμ­μα­τος στον μέλ­λο­ντα χρό­νο, ό­ταν θα έ­χουν ω­ρι­μά­σει και οι συν­θή­κες και ο υ­πο­κει­με­νι­κός πα­ρά­γο­ντας».

Το ΚΚΕ τοποθετείται με σαφήνεια στην απόρριψη του ρεφορμισμού και την υιοθέτηση της επαναστατικής γραμμής και σε επαναστατικές και μη επαναστατικές συνθήκες.

Όμως οι θέσεις της ΚΕ, αναδεικνύουν ότι η επαναστατική δράση των μαζών με στόχο την εξουσία, η ριζική αλλαγή στο συσχετισμού δυνάμεων, προϋποθέτει επαναστατική κατάσταση που είναι αντικειμενική και ανεξάρτητη από την επιθυμία κομμάτων ή τάξεων. Φυσικά ο οπορτουνισμός και ο αρθρογράφος της «Εποχής» δεν έχει πρόβλημα να προβάλει ως αντίστοιχο της επαναστατικής κατάστασης κάθε διαταραχή στο αστικό πολιτικό σύστημα, και κάθε διαμαρτυρία (Δεκέμβρης 2008, αγανακτισμένοι κ.λπ.) με σκοπό την ταύτιση της επανάστασης με κυβέρνηση της αριστεράς.
Ο οπορτουνισμός δεν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα για την επαναστατική κατάσταση γιατί δεν ενδιαφέρεται για την επανάσταση.

Αντίθετα στο όνομα των ρεαλιστικών απαντήσεων στο σήμερα αναπτύσσει δράση σε ρεφορμιστική κατεύθυνση, στην κατεύθυνση υπεράσπισης της διαχείρισης του συστήματος.
Σε άλλο σημείο ο Χ.Γ. γράφει: «Κι ε­κεί που πε­ρι­μέ­νει κα­νείς να εμ­φα­νι­στεί –του­λά­χι­στον στην πε­ρί­πτω­ση του α­μυ­ντι­κού πο­λέ­μου– έ­να νέο «γράμ­μα Ζα­χα­ριά­δη» ό­πως το 1940, οι θέ­σεις του ΚΚΕ μας εκ­πλήσ­σουν το­νί­ζο­ντας ό­τι, σ’ αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση «το κόμ­μα πρέ­πει να η­γη­θεί στην αυ­το­τε­λή ορ­γά­νω­ση της ερ­γα­τι­κής – λαϊκής πά­λης, ώ­στε να συν­δε­θεί με τον α­γώ­να για την ο­λο­κλη­ρω­τι­κή ήτ­τα της α­στι­κής τά­ξης, εγ­χώ­ριας και ξέ­νης ως ει­σβο­λέ­α».

Ποιο το πρόβλημα του Χ.Γ.;

 

Αυτό είναι ιστορικό δίδαγμα ότι όρος για να νικήσει η εργατική τάξη που δεν έχει κανένα κοινό συμφέρον με τον ταξικό της αντίπαλο είτε είναι μέσα είτε έξω από τη χώρα είναι η αυτοτελής οργάνωσή της. Και επειδή προσπαθεί να εμπλέξει στον δικό του αντικομμουνισμό και τον ηρωικό Γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη.

Να θυμίσουμε πως ο Νίκος Ζαχαριάδης έγραψε 3 γράμματα, όπου αρκετές σκέψεις για το ζήτημα του πολέμου αποτυπώνονται στα επόμενα.

Επίσης στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το ΚΚΕ όπως και οι κομμουνιστές των άλλων χωρών είχαν το καθήκον υπεράσπισης της ΕΣΣΔ από τις δυνάμεις του άξονα.

Να θυμίσουμε επίσης πως και το 1ο αυτό Γράμμα που είχε γραφτεί σε δύσκολες συνθήκες φυλάκισης στα μπουντρούμια της κρατικής ασφάλειας, έθετε ως στόχο–έπαθλο του αγώνα, μια άλλη Ελλάδα, και όχι την επιστροφή στην προ του πολέμου κατάσταση.

Το γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη δεν προσφέρεται για σπέκουλα ενάντια στο ΚΚΕ.

Ο Χ.Γ. το χρησιμοποιεί όπως νομίζει, γιατί στην πραγματικότητα θέλει τη γραμμή των ηγετών της σοσιαλδημοκρατικής Β΄ Διεθνούς που την περίοδο του Α' Π.Π. πρόδωσαν την εργατική τάξη των χωρών τους και την κάλεσαν να σφαχτεί για χάρη των μονοπωλίων και του μοιράσματος των αγορών.

Αντίθετα έδρασε ο Λένιν και το κόμμα των μπολσεβίκων, που σε συνθήκες εξόδου από τον Πόλεμο οδήγησαν την εργατική τάξη στη νίκη ενάντια στην εγχώρια αστική τάξη της Ρωσίας.

Είναι άλλος ο πατριωτισμός της εργατικής τάξης και άλλος ο πατριωτισμός του κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα ο ΧΓ συμβάλει στην επιχειρηματολογία που έχει ξεκινήσει από μερίδες του αστικού τύπου ότι το ΚΚΕ θα προδώσει τη χώρα σε περίπτωση πολέμου.
Ο αρθρογράφος της «Εποχής» σημειώνει: «Κα­νείς δεν κά­νει για σύμ­μα­χος.

Εδώ βρί­σκε­ται το ζου­μί της υ­πό­θε­σης, θα μπο­ρού­σα­με να α­ντι­τά­ξου­με.» ή σε άλλο σημείο:

 «Τείνει κανείς να πιστέψει ότι ο οιονεί στρατηγικός στόχος του κόμματος πια δεν είναι ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός, αλλά η εξάλειψη από το χάρτη οποιασδήποτε έννοιας πολιτικής συμμαχιών».
Πραγματικά οι Θέσεις αναφέρουν:

«Στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού εμφανίζονται με διάφορες μορφές (άμεση απόσχιση από ΚΚ ή με ρίζα σε παλιότερες αποσχίσεις ή δημιουργία νέων ομάδων - κομμάτων κομμουνιστικής αναφοράς)

οπορτουνιστικά πολιτικά κόμματα και ομάδες που διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πρώτ’ απ’ όλα στο κύριο πολιτικό ζήτημα, της μεταρρύθμισης ή επανάστασης.

Το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει καμία πολιτική συνεργασία με αυτές τις πολιτικές δυνάμεις ούτε σε περίοδο συγκέντρωσης δυνάμεων ούτε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από τους ελιγμούς που πραγματοποιούν οι οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις σε συνθήκες ανόδου του κινήματος, υιοθετώντας συνθήματα που φαίνονται φιλολαϊκά, όμως βρίσκονται σε αντίθεση με την πάλη για την εργατική εξουσία» (θέση 67).

Αυτό είναι απόρροια της ανάλυσης του ΚΚΕ για την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, για την προετοιμασία του επαναστατικού κινήματος σε συνθήκες όντως μη επαναστατικές. Δηλαδή το ΚΚΕ επαναλαμβάνει ένα πολύ σημαντικό δίδαγμα της ταξικής πάλης, πως για τη νίκη της εργατικής τάξης είναι όρος απαραίτητος το χτύπημα στον οπορτουνισμό, αυτό που πολύ καθαρά έθετε ο Λένιν στην εποχή του και ισχύει και στην εποχή μας ότι «πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, χωρίς πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό είναι κούφια φράση και απάτη»

.Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ αναδεικνύουν την ανάγκη το ΚΚΕ να μπορεί σε όλες τις συνθήκες να δρα με απόλυτη αυτοτέλεια ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική.

Μια θέση που έχει αναδειχτεί και από τη μελέτη της ιστορίας του στο Β' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας.

Γι' αυτό και ξεκαθαρίζεται ότι είναι αδύνατο να ενταχθεί το ΚΚΕ σε συμμαχία πολιτικών κομμάτων, δηλαδή να παραιτηθεί από το πρόγραμμά του υιοθετώντας ένα άλλο πρόγραμμα, ακόμα και με κόμματα (μικροαστικά, φτωχών λαϊκών στρωμάτων) που ενδεχομένως προκύψουν και υπάρξει δυνατότητα κοινής δράσης με τα μέλη τους στα πλαίσια της λαϊκής συμμαχίας.

Στη θέση 27, η ΚΕ αναφέρει:

«Η βελ­τίω­ση της πα­ρέμ­βα­σης του κόμ­μα­τος, που ση­μειώ­θη­κε την πε­ρίο­δο 2009-2012, προ­σέ­κρου­σε στις ι­δε­ο­λο­γι­κές πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες που α­πορ­ρέ­ουν α­πό σχε­τι­κά μα­κρο­χρό­νιους πα­ρά­γο­ντες, δη­λα­δή τις πο­λύ­μορ­φες συ­νέ­πειες α­πό τις α­να­τρο­πές των σο­σια­λι­στι­κών κα­θε­στώ­των».
Με αφορμή αυτό το απόσπασμα ο αρθρογράφος της «Εποχής», σβήνοντας την προσφορά και την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ο αιώνα γράφει:

«Ακόμα και ανύπαρκτος πια ο “υπαρκτός σοσιαλισμός”, εξακολουθεί κατά την ηγεσία του ΚΚΕ, να ορίζει τις τύχες του κινήματος, σαν μια μαύρη τρύπα κινηματικής αντιύλης».

Φυσικά για τον αρθρογράφο της «Εποχής» το ζουμί είναι να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά για το ΚΚΕ η υπεράσπιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η άντληση συμπερασμάτων από τις αδυναμίες και τα λάθη, είναι θέμα ταξικής πάλης ενάντια στην αστική ιδεολογία και δεν αφορά το παρελθόν αλλά το παρόν και το μέλλον της ταξικής πάλης.

Το ΚΚΕ μελετά και έχει και κριτική τοποθέτηση σε παρεκκλίσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με σκοπό να είναι νικηφόρα η μελλοντική οικοδόμηση.

Γιατί ο σοσιαλισμός παρά τα λάθη και τις παρεκκλίσεις υπήρξε το αντίθετο του καπιταλισμού.

 Όμως σήμερα είναι γεγονός ότι βαραίνει αρνητικά στη διαμόρφωση επαναστατικής εργατικής συνείδησης το γεγονός ότι το αποτέλεσμα της οκτωβριανής σοσιαλιστικής επανάστασης ανατράπηκε. Τι πιο συνηθισμένο από αυτό που καλλιεργείται από τους αστούς αλλά και μαζικά συναντιέται στα λαϊκά στρώματα: «Δεν γίνονται αυτά που λέτε και εκεί που πήγαν να γίνουν κατέρρευσαν».

Φυσικά για τον οπορτουνισμό αυτά είναι όχι απλώς ψιλά γράμματα, αλλά βλαβερές αναμνήσεις ακόμα χειρότερα η υπεράσπιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ο αιώνα και η εξαγωγή επαναστατικών συμπερασμάτων (π.χ. απόρριψη του σοσιαλισμού με αγορά), χαλάει τη σούπα και την επιδίωξη αριστερής κυβερνητικής διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος που σαπίζει.

Πηγή : 902.gr