2013;

Το 2012 φεύγει και αφήνει πίσω του δυστυχία σε περισσότερα σπίτια, περισσότερο πόνο στους ανθρώπους, ψυχές συντρίμμια. Όλοι σου εύχονται από συνήθεια «καλή χρονιά», εύχεσαι κι εσύ,  κι ας ξέρεις πως δεν γίνονται θαύματα.  Γιατί τα θαύματα γεννιούνται στη φαντασία των παιδιών, πλανιούνται  στις προσευχές όσων παραδόθηκαν, μα δεν βρίσκουν χώρο  στη συνείδηση αυτών που αντιστέκονται. Οι μέρες των γιορτών ήταν πάντα μέρες χαράς, προσμονής  και ελπίδας. Κάποτε σχεδόν για όλους, σήμερα για λίγους. Τέτοιες μέρες συνηθίζεται να κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς που φεύγει. Να κάνουμε σχέδια, να βάζουμε στόχους  για τη χρονιά που έρχεται. Τι να περιμένεις όμως από το 2013 όταν μέχρι προχτές πάλευες και κατάφερνες να ζεις αξιοπρεπώς έχοντας το κεφάλι ψηλά και σήμερα νιώθεις να σε εξευτελίζουν; Όταν νιώθεις την βρωμερή ανάσα της καταπίεσης στο σβέρκο σου κάθε στιγμή, να κλέβει και το λιγοστό  οξυγόνο που  σου απόμεινε,  αφού πρώτα σε ποδοπατήσει στο όνομα της δημοκρατίας και του καλού του κοινωνικού συνόλου;

Τί στόχο να βάλεις για τη νέα χρονιά όταν το εργοστάσιο έκλεισε, όταν το γιαπί πέθανε, όταν είσαι απλήρωτος μήνες, όταν έμεινες χωρίς δουλειά και μαζί με σένα  οι περισσότεροι γνωστοί σου και κάθε μέρα λιγοστεύουν οι πιθανότητες να ξαναβρείς;  Όταν  δεν έχεις φράγκο στην τσέπη και κάθε μέρα όλα ακριβαίνουν; Όταν κλείνεις το τηλέφωνο για να αποφύγεις όσους τους χρωστάς; Όταν υπολογίζεις με το σταγονόμετρο τη βενζίνη πριν μετακινηθείς με το ανασφάλιστο αυτοκίνητό σου; Όταν σε ταΐζουν οι κατσαρόλες της φιλανθρωπίας; (ή των γονιών σου, το ίδιο είναι). Όταν τρέμεις μην  αρρωστήσεις εσύ ή κάποιος στην οικογένεια (και τότε;)… Όταν το σπίτι σου δεν έχει ρεύμα, δεν έχει νερό ή και τα δυο, όταν δεν μπορείς να προσφέρεις ένα  τόσο δα δώρο στο παιδί σου, ένα ζεστό δωμάτιο στους γέροντές σου, όταν κινδυνεύεις  να μείνεις στο δρόμο ή όταν είσαι ήδη άστεγος;

Τι να περιμένεις όταν βλέπεις μέσα στην «κρίση» τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι  κι εσύ να είσαι από αυτούς που πρέπει να θυσιαστούν για να συνεχίσει να υπάρχει αυτή η χώρα; Όταν κάποια αποτυχημένα στη ζωή τους ανθρωπάκια, που απόχτησαν ξαφνικά εξουσία, σου επιβάλουν με τη βία νόμους που οι ίδιοι τσαλακώνουν σαν κουρελόχαρτα; Όταν με έκφραση συμπόνιας σου ζητούν να κάνεις περισσότερο υπομονή και μόλις κλείσουν οι τηλεοπτικές κάμερες σε αποκαλούν μαλάκα; Τι να ευχηθείς άραγε για τη νέα χρονιά όταν η γειτονιά σου γέμισε φοβισμένα πρόσωπα και φασίστες, όταν ο μέχρι πριν λίγο φίλος, ανατρέποντας κάθε λογική και γλύφοντας εκεί που  έφτυνε, αναπολεί την «εφταετία», σιχαίνεται τους άστεγους, κυνηγάει  τους άπλυτους «λάθρους»,  επευφημεί τους μαυροντυμένους τιμωρούς με τις σβάστικες, μισεί τους κομμουνιστές; Πώς να νιώσεις όταν βλέπεις να σε εμπαίζουν και να σε φτύνουν κατάμουτρα κάποιες τιποτένιες καρικατούρες-δημοσιογράφοι, κουνώντας τα χρυσά μοντμπλάνκ τους  σαν εισαγγελείς που εισηγούνται   την καταδίκη σου για την μέχρι τώρα άσωτη ζωή σου; Όταν τα τηλεκαθάρματα σου υποδεικνύουν να ζήσεις την οικογένειά σου με τρία-τέσσερα... το πολύ πέντε κατοστάρικα το μήνα (όσα δηλαδή κοστίζει μια δική τους  βραδινή  διασκέδαση) και να είσαι ευχαριστημένος κιόλας γιατί πολλοί δεν έχουν ούτε αυτά;

Όταν διάφοροι καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, άντρες ή γυναίκες... της χρονιάς, πλαστικές τηλεπερσόνες και άλλοι με λαμπρές καριέρες, κομπορρημονούν  υπέρ των «άξιων» που «θα επιβιώσουν στο τέλος, από την κρίση», την ίδια στιγμή που εσύ λες στα παιδιά σου να κουμπώσουν τα μπουφάν τους για να μην κρυώνουν μέσα στο σπίτι; Όταν ενώ έχεις σακατέψει για δεκαετίες το κορμί σου στο γιαπί, στον πάγκο, στ' αμπάρια, κάποια «γκόλντεν μπόις» της πολιτικής σε αποκαλούν τεμπέλη; Όταν ξέρεις πως όλοι αυτοί που ορίζουν τη ζωή σου έχουν εξασφαλίσει οικονομικά ακόμα  και τα δισέγγονά τους και σένα σε απειλούν να συμβιβαστείς με τη λογική του δήθεν μικρότερου κακού,  λες και το καλό υπάρχει μόνο γι’ αυτούς; Τι να περιμένεις το 2013 από την "Αριστερά"; Όταν ήσουν μικρός μάθαινες  πως ήταν το αποκούμπι του φτωχού, το καταφύγιο του αδύναμου, η ελπίδα του κατατρεγμένου. Σήμερα τα μεταποιημένα ρετάλια της φιγουράρουν σε υπουργικούς θώκους και με ύφος χιλίων καρδιναλίων  στέλνουν στη φωτιά όσους δεν μπορούν να «προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα». Απολαμβάνουν μεγάλες στιγμές «κοινοβουλευτικής ιστορίας» στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και υπόσχονται νησίδες παραδείσων μέσα στην κόλαση του πιο δολοφονικού καπιταλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα. Υποθηκεύουν  την ελπίδα και το χαμόγελο χιλιάδων ανθρώπων με αντάλλαγμα τα πολυπόθητα αστικά καλούδια της αυριανής  εξουσίας.

Δεν είναι πολλά αυτά που περιμένω και θέλω από το 2013, για όσους οι καρδιές μας χτυπούν στον ίδιο σκοπό. Να είμαστε ζωντανοί και  γεροί πάνω στα πόδια μας, οπλισμένοι με  δύναμη, γιατί έχουμε πολλά χιλιόμετρα να περπατήσουμε ακόμα, μέχρι τα  ρυάκια του ταξικού μίσους να γίνουν ποτάμια και να παρασύρουν στο διάβα τους τη σαπίλα και τα σκουλήκια. Μέχρι να ανατείλει ολόλαμπρος της δικαιοσύνης ο ήλιος. Και για να παραφράσω λίγο  τον κομαντάντε Γκεβάρα: «Τίποτε άλλο για την ώρα. Από τούτα τα μέρη στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά στον μακρινό κόσμο που σύντομα θα αρχίσει να διαγράφεται στον ορίζοντα.» 

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!