Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει

Posted by 2310net



Από την προεκλογική περίοδο μέχρι και σήμερα παρατηρούμε το εξής φαινόμενο:
Τα ΜΜΕ προσπαθούν με λυσσαλέο τρόπο να φτιάξουν την εικόνα του φερόμενου ως πρωθυπουργού, προσπαθούν να τον κάνουν να εμφανιστεί ως σοβαρός και αξιόπιστος ηγέτης, και αυτός κάθε τόσο δίνει μια κλωτσιά στην καρδάρα και καταστρέφει τις προσπάθειες τους.

Από τη μία λοιπόν, οι έγκριτοι δεν έχουν πει ποτέ ο «πρωθυπουργός σκέτο», ούτε ο «Αντώνης Σαμαράς σκέτο». Πάντα «ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς». Ξέρω είναι δύσκολο να το πιστέψετε και πάντα θα ακούγεται ως… το πιο σύντομο ανέκδοτο, όμως η συχνή επανάληψη στοχεύει ακριβώς στην ενίσχυση του κύρους ενός πολιτικού αρχηγού του οποίου το κόμμα δεν κατέχει την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να σχηματίσει κυβέρνηση. Ενός αρχηγού που στο εσωτερικό του κόμματός του έχει λιγότερη στήριξη από ότι έχει στην κοινωνία.

Έτσι συχνά πυκνά διαβάζουμε βαρύγδουπες δηλώσεις, τις οποίες οι επαγγελματίες πενατζήδες ρετουσάρουν κάνοντάς τες να φαίνονται δυναμικές και σοβαρές, γεμάτες αξιοπιστία και ηγετιλίκι. «Θα κάνω ό,τι πρέπει κι ας πέσω» ήταν το τελευταίο χτύπημα. Η ερμηνεία: Αποφασισμένος ο Πρωθυπουργός, έτοιμος να συγκρουστεί με παθογένειες ετών, δεν ενδιαφέρεται για το πολιτικό κόστος και άλλα τέτοια φαιδρά. Κάθε τι δε που προσλαμβάνει μεγάλες διαστάσεις στην επικαιρότητα γίνεται «με προσωπική εντολή του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά». Πρόσφατα παραδείγματα ο Ξένιος Ζευς και η κατάσβεση της πυρκαγιάς στο Άγιο Όρος.

Ο Σαμαράς δεν έχει πολλούς φίλους. Έχει όμως λίγους που από ανάγκη έγιναν Σαμαρικότεροι του Σαμαρά! Πρώην πασοκάνθρωποι με …πληρωμένα τροϊκανά συμβόλαια, επιχειρηματίες και βιομήχανοι που έχουν καταντήσει να βασίζουν τις ελπίδες τους στον Σαμαρά και τον Χατζηδάκη, δημοσιογράφοι-παπαγάλοι που αλλάζουν κομματικές επιλογές όπως οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Αυτοί, και τα μέσα που ελέγχουν, κατανοούν πολύ καλά ότι ο Αντώνης είναι …κουτσό άλογο. Πρωθυπουργός περιορισμένης ευθύνης. Έτσι, καταβάλουν έντονες προσπάθειες να καλύψουν επικοινωνιακά την πολιτική και προσωπική του ανεπάρκεια.

Και εκεί που λες ότι αυτοί θα τον κάνουν να φαίνεται ο πιο σοβαρός πολιτικός του αιώνα, κι εκεί που αρχίζεις και δοκιμάζεις τα όρια της δικής σου βεβαιότητας και αναρωτιέσαι μήπως όντως ο Αντώνης είναι σοβαρός, έρχεται ο πρωθυπουργός να σε προσγειώσει με κάποια από τις δηλώσεις του.

Οι δηλώσεις του Σαμαρά κάθε άλλο παρά μοιάζουν με δηλώσεις σοβαρού πολιτικού. Η ρητορική του ικανότητα είναι οριακά ανώτερη από κάποιον που μόλις συνήλθε από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, ενώ το γεγονός ότι έχει μετατρέψει την Παναγία σε …μέλος του Υπουργικού του Συμβουλίου τον κάνει να θυμίζει μια πολιτική φιγούρα που μας έλειψε, τον Τζόρτζ Μπους. Με τη διαφορά ότι εκείνος μιλούσε με τον θεό ενώ ο Αντώνης μάλλον κάνει αναπάντητες κλήσεις προς την Παναγία.

Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα. Όσο και να μακιγιάρεται η πραγματικότητα, όσο και αν προσπαθούν να την ωραιοποιήσουν, πάντα θα υπάρχουν ρωγμές που θα αφήνουν την πραγματική εικόνα να εμφανίζεται. Στην περίπτωση του Σαμαρά πρόκειται για την εικόνα ενός ανίκανου πολιτικού ο οποίος κατάφερε να γίνει αποτυχημένος πριν γίνει πρωθυπουργός, ενός ανθρώπου που δεν έχει και πολλές διαφορές από τον καλό του φίλο και συμφοιτητή, ενός κομματάρχη που νομίζει ότι είναι ζήτημα πυγμής να συμπεριφέρεσαι ως φυρερίσκος, ενός ξεσαλωμένου δεξιού που βρήκε εύφορο έδαφος για να σπείρει την συντηρητική του ιδεολογία. Μόνο που όταν σπέρνεις συντήρηση θερίζεις φασισμό.

Όσο κι αν τα βάλεις όλα αυτά κάτω από το χαλάκι δεν θα απαλλαγείς για πάντα. Θα επανέρχεται ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της ρετουσαρισμένης πολιτικής να αποδεικνύει την σοφότητα του ρητού: θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει…

Ποιοι είστε, μωρέ ;

Δεν σε αναγνωρίζω ρε φίλε.
Δεν σε αναγνωρίζω ρε άνθρωπε Ελληνα του διαβόητου 21ου αιώνα.

Ούτε συμπολίτη θέλω να σε πω, ποτέ σύντροφος άλλωστε δεν ήσουν, εκείνο δε το συνάνθρωπε, εκείνο το ρε πατριώτη, κάπου κάπου σου κόλλαγε και δεν μετάνιωνα την καλημέρα που αντάλλασσα μαζί σου.

Ησουνα περήφανος για την προσφυγική καταγωγή σου.

Κι ο διπλανός μας ακόμη περισσότερο, εκείνος που ανδρώθηκε στις γερμανικές αλυσίδες παραγωγής αλλά έμεινε λεύτερος, έλεγε, στο πνεύμα.

Αμ εκείνη την άλλη τη φιλενάδα μας, την κοσμοπολίτισσα, που της άρεσε η έθνικ μουσική κι έκλαιγε με τα παιδάκια στα φανάρια και για τη δυστυχισμένη καντηλανάφτισσα, τη Ρουμάνα χήρα που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, όχι μόνο δεν την αναγνωρίζω, αλλά δεν θέλω να την ξέρω.

Σας κοιτάω και βλέπω φάτσες τραβηγμένες απ΄ το μίσος.

Μια φανατίλα, καλά κρυμμένη πίσω απ΄ το μικροαστισμό σας, έχει ποτίσει ακόμα και τις ρυτίδες των βλεφάρων σας.

Το μάτι σας γέμισε απ΄ εκείνους τους κόκκους σκιάς που σπάνε το φως της καλοσύνης, και το δείχνουν όπως είναι, μάτι θεριού πεινασμένου και ματαιόδοξου, μάτι απαίδευτο στο κάλλος.

Μόλις δείτε ή ακούσετε πως κάποιος άθλιος ψωροκασίδης, ντυμένος στα μαύρα Ελληναράς, χτύπησε, έσφαξε, έλιωσε έναν όποιον αλλοεθνή, αλλόθρησκο, αλλόδοξο, αλλόχρωμο, μετανάστη, που όμως να μην είναι ματσωμένος τουρίστας που αφήνει γερό πουρμπουάρ, λάμπετε.

Γυαλίζει εκείνο το φοβισμένο σκατόψυχο, που έλεγε κι η γιαγιά μου.
Θεριεύει σα μουσολίνικο λοφίο φτιαγμένο από χιτλερικό μουστάκι και στολίζει το καθαρό σας κούτελο σαν κέρατο βερνικωμένο.
Θυμώνετε με κάθε ψίθυρο ότι το θύμα ήταν άνθρωπος και δη απόκληρος και δυστυχισμένος, ξωπεταμένος από θεούς κι ανθρώπους, κι είχε κι αυτός κάπου μια μάνα ή ένα παιδί που τον κλαίνε.

Στ΄ αρχ... σας, μολογάτε.
Να μην ερχότανε.
Να μην περιέφερε το σκούρο δέρμα του, ο λιγδιάρης, ο διαφορετικός, ο οπωσδήποτε γι' αυτό το λόγο κλέφτης, φονιάς, απατεώνας.

Σας ξεσκάτισε τη μάνα.
Σας μάζεψε τον κήπο.
Εφτυνε το γυαλισμένο αυτοκίνητο να μην σας το ματιάσουνε έτσι που το είχε γλείψει κι άστραφτε το χρήμα σας.
Κράτησε τα χωράφια και την επιδότησή σας ζωντανά.
Χρόνια τώρα, πάνω από δυο δεκαετίες.
Εκανε πόρτα στο μαγαζί.
Επλυνε γονατιστός και σκάλες και βρωμιές.
Σας έβαψε το σπίτι.
Κάθε μπουκιά λαδιού και κάθε κόκκος φράουλας έχει μια σταγόνα απ΄ τον ιδρώτα του.

Τον ιδρώτα του μετανάστη.

Το ακαθάριστο εθνικό σας προϊόν έχει ένα μεγάλο ποσοστό τοις εκατό απ΄ το αίμα του.

Εσείς οι Νεοέλληνες, οι φωναχτεροί.
Οχι όλοι.
Οι μπουρδελοκάφτες, τα πρωταθλητάκια του πισώπλατου μαχαιρώματος, οι κουραδόμαγκες του μόχθου του άλλου, τα φασισταριά της διπλανής πόρτας, εσείς δεν ήσασταν που γινόσασταν έξαλλοι όταν σας έλεγαν τον πατέρα τουρκόσπορο και τη μάνα παστρικιά;

Εχει και αλήτες και φονιάδες ανάμεσό τους, λέτε.
Σίγουρα έχει.
Οπως έχει κι ανάμεσό μας.
Παιδεραστές, λαμόγια, βιαστές, φονιάδες.

Ράτσα καθαρή από έγκλημα πού θα την βρείτε ωρέ ρατσιστές, φυλή ανώτερη της τάξης των τιμολογημένων ηλιθίων από επιλογή;
Εσείς που δεν μπορείτε να καταλάβετε μήτε γράμμα απ΄ την προτροπή του ποιητή:

«Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις...νά τη πετιέται από 'ξαρχής. Αντριεύει και θεριεύει. Και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου...».

Καβαλάτε μια μηχανή, με μαύρο μπλουζί φτιαγμένο από παιδιά δούλους στο Μπαγκλαντές, ένα λοστάρι, μια κάμα μαχαιριού δουλεμένη από μετανάστες πάλι, κάπου στην κεντρική Ευρώπη των δανειστών και κυνηγάτε ως δράκους κάτι αφύλαχτα αδύναμα ανθρωπάκια του θεού χωρίς στον ήλιο μοίρα.

Κι ύστερα πάτε στη μάνα ή την γκόμενα να σας πλύνει τη ρατσιστική αδρεναλίνη απ΄ τα σώβρακα που βρέχονται γιατί δεν βρήκατε αντίσταση κι ήταν εύκολο το φονικό...

Σιγά ρε πατριδοκάπηλοι και πατριδοκλέφτες.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, λέει ο εθνικός Σολωμός, που δεν ήξερε και καλά τα ελληνικά, είναι η ελευθερία.

Οχι από τα σπαρμένα πτώματα Ιρακινών, Πακιστανών, Πολωνών, Αλβανών, των εξαθλιωμένων θυμάτων των καπιταλιστών χορηγών σας...
Μάσκες Ελλήνων γεμίσαμε κι η χώρα αιματηρός καρνάβαλος κατάντησε.

Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ;

Ειναι ο Καπιταλισμος ΕΝΑΝΤΙΑ στην Ανθρωποτητα ..

Σπίτι μου Σπιτάκι μου και Φτωχοκαλυβάκι μου…

(Σπίτια στο Σφυρί; Ποιανού κι απο Ποιους;)

Κείμενο: Μ Γαλαντόμος

 

 

 

Διάβασα τις γραμμές, κι «ανάμεσα στις γραμμές», ενός πρόσφατου άρθρου εις Τα Νέα που είναι ενημερωτικό και συνάμα, χωρίς αυτό να είναι ο σκοπός του, αποκαλυπτικό.  

Να βγουν στο σφυρί 100.000 ακίνητα ιδιοκτητών που δεν εξοφλούν τα στεγαστικά τους δάνεια ζητά η τρόικα με στόχο να πέσουν οι τιμές.  Ήδη ασκούνται πιέσεις από την πλευρά των δανειστών, ώστε να επιτραπούν εκ νέου οι πλειστηριασμοί ακινήτων, ακόμα και για μικρά ποσά οφειλών από δάνεια. Δεδομένου ότι σήμερα υπάρχουν περισσότερα από 100.000 ακίνητα προς πλειστηριασμό, αν βγουν μαζικά προς πώληση στην αγορά αναμένεται να οδηγήσουν σε πτώση των τιμών φέρνοντας επίσης μεγάλες ανατροπές στην κτηματαγορά.

Αυτή τη στιγμή απαγορεύονται μέχρι το τέλος του 2012 οι πλειστηριασμοί ακινήτων από τις τράπεζες για ποσά οφειλών έως 200.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά δεν βγαίνουν στο σφυρί σπίτια για χρέη από στεγαστικά δάνεια.

Η τρόικα δεν θέλει να δοθεί νέα παράταση, εξέλιξη που -αν τελικά συμβεί- σημαίνει ότι από την αρχή του 2013 θα αρχίσουν να βγαίνουν στον πλειστηριασμό ακίνητα κάθε είδους με ιδιαίτερα χαμηλή τιμή πρώτης προσφοράς.

Ένα απο τα πιο γνωστά, πλεον χυδαία και με πλατιά απήχηση στην «μάζα», μοτίβα του αντικομουνισμού ήταν και είναι ότι «αν έρθουν οι κομμουνιστές στην εξουσία θα μας πάρουν τα σπίτια».

Το μοτίβο αυτό βασίζεται στην ψυχολογία του έλληνα που θεωρεί την ιδιοκτησία της στέγης ως απαραίτητο όρο οικογενειακής ασφάλειας και σιγουριάς και, προκειμένου να την αποκτήσει, είναι διατεθειμένος να υποστεί μεγάλες θυσίες.

Ο τίτλος είναι ενδεικτικός του παιχνιδιού που παίζεται:

«Πρόταση-σοκ της τρόικας, στο «σφυρί» 100.000 κατοικίες». Δηλαδή, το πρώτο που μας λεει, η αστο-φυλλάδα, είναι ότι το σχέδιο αυτό δεν είναι της κυβέρνησης την οποία στηρίζει, αλλά του «εξωτερικού ζυγού» μας – ονομαστικά της τρόικας.

Αμέσως μετά, αναγκάζεται να πει ότι «Ήδη ασκούνται πιέσεις από την πλευρά των δανειστών» και αν και δεν μας λεει σε ποια τάξη και σε ποια  εθνότητα ανήκουν οι «δανειστές», εύκολα εννοείται.

Οι «δανειστές» που «κοιλοπονούν» για να βγουν τα σπίτια στο σφυρί είναι οι τράπεζες κυρίως της χώρας μας, των οποίων οι ιδιοκτήτες είναι κυρίως Έλληνες.

Οι δανειστές λοιπόν είναι μια κάστα με συγκεχυμένη εθνική ταυτότητα, αλλά με απόλυτα συγκεκριμένη οικονομική φυσιογνωμία που τους ενώνει, ανεξάρτητα απο την γλώσσα στην οποία κάνουν τις προσευχές τους και ανεξάρτητα απο το «έθνος» για το οποίο καλούν λαϊκά στρώματα να θυσιάζονται και στο οποίο ορκίζονται χωρίς ουσιαστικά ποτέ να ανήκουν σ’ αυτό.

Στην προκειμένη περίπτωση, το κράμα συμφερόντων έχει ένα χρώμα γαλανόλευκο αλλά είναι πλέρια ενσωματωμένο με την στρατηγική της ΕΕ και της τρόικας που λειτουργεί σαν εντολοδόχος τους.

Δεν είναι λοιπόν η τρόικα μόνο που μας φταιει αλλά το γεγονός ότι η τρόικα αυτή, η οποιαδήποτε τρόικα, είναι όργανο της τάξης τους.

Και τι ζητάει απο την Ελλάδα αυτή τάξη την οποία σπεύδει να εξυπηρετήσει σύσσωμο το ταξικό όργανο της, δηλαδή η υπερεθνική τρόικα σε ανήθικο εναγκαλισμό με τα «εθνικά» πολιτικά πρακτορεία του ευρο-μονόδρομου που μας κυβερνούν εδώ και τώρα, ή προορίζονται να μας κυβερνήσουν σε αυριανή αλλαγή βάρδιας;

Η στρατηγική της τάξης αυτής για την χώρα μας στοχεύει στη συγκεντροποίηση της ακίνητης περιουσίας της χώρας μας στα δικά της χέρια, αφαιρώντας την ιδιοκτησία της απο τα λαϊκά στρώματα που κατέχουν τα μικρά-μικρά κομματάκια της πίτας.

Ο τρόπος που έχει μεθοδευτεί να πραγματοποιηθεί αυτό είναι, γενικά τα μέτρα εξωφρενικής λιτότητας και, ειδικότερα, μέσω μιας φρικώδους φορολογίας που πρώτον καθιστά αδύνατη (όχι απλά ασύμφορη) τη διατήρηση ακίνητων στα χέρια εργατικών οικογενειών, η οικογενειών με χαμηλά εισοδήματα.

Δεύτερον, και σαν αποτέλεσμα του πρώτου, με την καταστροφή της αγοράς ακίνητων που οδηγεί σε απαξίωση τους, η αστική τάξη βάζει στο χέρι τα μικρο-ακίνητα της εργατικής τάξης με όσο γίνεται μικρότερο τίμημα.

Βεβαίως ελπίζουν ότι η καταστροφή της αγοράς ακίνητων θα έχει κάποια χρονικά όρια, μετά τα οποία θα ανακάμψει ώστε θα ανέβει κι η ανταλλακτική άξια τους. 

Αυτό που γίνεται σήμερα ουσιαστικά είναι η καταλήστευση και του τελευταίου αισθήματος ασφάλειας που έχει ο έλληνας εργαζόμενος σε σχέση με την ιδιοκτησία της στέγης του.

Δηλαδή το αδήλωτο σύνθημα τους είναι «όλη η ακίνητη περιουσία στους αστούς».

Τελικά να μείνει ο έλληνας εργαζόμενος χωρίς τίποτε άλλο εκτός απο την εργατική του δύναμη.

Μαντεύετε και έναν άλλο στόχο, καθαρά πολιτικό αυτή την φορά:

με δεδομένο ότι η καμπύλη της «ζήτηση εργασίας» συναντιέται σε χαμηλότερο επίπεδο με την «καμπύλη της προσφοράς της εργασίας»,

που σημαίνει ανεργία,

οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία των αστών προς τους εργάτες θα είναι πιο πρόσφοροι, και η χειραγωγησή τους πιο σίγουρη, αν όχι δεδομένη.   

Συμπέρασμα? Αν δεν τους σταματήσουμε θα μας γυρίσουν πίσω, στις σπηλιές! 

Ανακάλυψε το… «κοινωνικό κράτος»

Τις μύχιες επιθυμίες της αστικής τάξης της χώρας και του διεθνούς παράγοντα να ξεμπερδεύουν μία και καλή με κάθε έννοια και συμβολισμό που παραπέμπει στις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων του προηγούμενου αιώνα εξέφρασε ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος προαναγγέλλει τον ολοκληρωτικό και πλήρη ενταφιασμό των κοινωνικών δαπανών.

Ο Γ. Στουρνάρας σε δηλώσεις που έκανε σε κυριακάτικη εφημερίδα, με τον πλέον προκλητικό τρόπο υποστήριξε ότι

«έχουμε το ακριβότερο κοινωνικό κράτος στην Ευρωζώνη, δεν μπορούμε να το συντηρούμε άλλο με δανεικά».

Πρόκειται για δήλωση με πολλαπλές ερμηνείες και αποδέκτες. Καταρχάς, ο υπουργός Οικονομικών παραποιεί βάναυσα την αλήθεια όταν δηλώνει ότι «έχουμε το ακριβότερο κοινωνικό κράτος στην Ευρωζώνη».
Αυτό είναι πέρα για πέρα ψευδές, δεδομένου ότι για ιστορικούς και πολιτικούς λόγους υψηλές κοινωνικές παροχές είχαν τα κράτη της Κεντρικής Ευρώπης (Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία, Μ. Βρετανία) και οι σκανδιναβικές χώρες.
Φυσικά, το επίπεδο κοινωνικών παροχών της Ελλάδας δεν μπορεί να συγκριθεί – τουλάχιστον στα σοβαρά – ούτε με αυτά της Ιταλίας και της Γαλλίας.
Σε κάθε περίπτωση, «ατάκες» όπως αυτή του υπουργού αποτελούν τον πυρήνα της επιχειρηματολογίας με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να νομιμοποιήσει στις λαϊκές συνειδήσεις το ξερίζωμα και των τελευταίων κατακτήσεων που απέσπασε η εργατική τάξη και ο λαός με ανείπωτες θυσίες και αίμα όλες τις προηγούμενες δεκαετίες.

Η αυθαιρεσία του υπουργού Οικονομικών απογειώνεται και από το γεγονός ότι είναι ευρέως γνωστό πως το «συγκριτικό πλεονέκτημα» του ελληνικού καπιταλισμού, όλο τον 20ό αιώνα, ως και τις μέρες μας, ήταν και παραμένει το χαμηλό επίπεδο των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών.

Τομείς οι οποίοι από το Μάρτη του 2010 έχουν υποστεί κυριολεκτικά καθίζηση και σήμερα επιδιώκουν να ξεμπερδεύουν και με τα θεμέλια…

Από τη στιγμή, επομένως, που ο υπουργός Οικονομικών διαστρέφει τόσο βάναυσα την πραγματικότητα περί «κοινωνικού κράτους», η δήλωσή του θα πρέπει να διαβαστεί διαφορετικά.
Οτι, δηλαδή,
η άρχουσα τάξη της χώρας σε αγαστή συνεργασία με το διεθνή παράγοντα,
στις σημερινές συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης και έντασης του ανταγωνισμού με τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης,
αλλά και τις αναδυόμενες δυνάμεις των Κίνας, Ινδίας, Ρωσίας, Βραζιλίας κ.λπ.,
δεν ανέχεται πλέον την παραμικρή κοινωνική κατάκτηση,
προϊόν των σκληρών ταξικών αγώνων της εργατικής τάξης της χώρας, για έναν και πλέον αιώνα.
Η μόνη «παραχώρηση» που εμφανίζονται να κάνουν,
είναι η χορήγηση κάποιων επιδομάτων πτωχοκομείου, στα πιο εξαθλιωμένα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία ζουν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης.

Το δεύτερο μήνυμα που φρόντισε να στείλει ο υπουργός Οικονομικών,

πάντα για λογαριασμό των συμφερόντων της άρχουσας τάξης,

είναι η πάση θυσία και με οποιοδήποτε,

για τα λαϊκά συμφέροντα, κόστος,

παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

Ετσι εμφανίζεται να δηλώνει ότι

«εμείς πρέπει να μείνουμε ζωντανοί, να κρατηθούμε κάτω από την ομπρέλα του ευρώ, γιατί μόνο αυτή η επιλογή μπορεί να μας προστατεύσει από την φτώχεια που δεν έχουμε ζήσει».

Συνεχίζοντας τα εκβιαστικά διλήμματα αναφέρει επίσης:
«Ας μη γελιόμαστε. Αν δεν πάρουμε τα μέτρα τα οποία η τρόικα ζητούσε να ξεπερνούν τα 13,5 δισ. ευρώ όταν ήλθε στην Αθήνα τον Ιούλιο, τότε απειλείται η παραμονή μας στο ευρώ».
Δραματοποιώντας την κατάσταση εμφανίζεται να δηλώνει στους αρχηγούς της συγκυβέρνησης ότι στην περίπτωση αυτή (της αποπομπής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη),
δε θα ήθελε να είναι αυτός που θα κρεμάσουν στο Σύνταγμα!
Με την κινδυνολογία να χτυπάει «κόκκινο» εμφανίζεται να δηλώνει τι θα συμβεί αν δεν περάσουν τα μέτρα…
Στην περίπτωση αυτή – κατά τον Γ. Στουρνάρα πάντα –
1) θα μας κόψουν τις δόσεις και θα διακοπεί η χρηματοδότηση των τραπεζών,
2) αυτό θα οδηγήσει σε οικονομική ασφυξία τα νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις και το Δημόσιο,
γ) όταν το Δημόσιο δεν θα έχει να πληρώσει μισθούς – συντάξεις,
η κυβέρνηση δεν θα έχει άλλη λύση παρά να τυπώσει νόμισμα.

Εχοντας όλες τις αρετές της τάξης που εκπροσωπεί, πρώτα και κύρια τη διαστρέβλωση της αλήθειας, επιχειρεί να εμφανίσει την Ευρωζώνη σαν περιοχή προστασίας των λαϊκών στρωμάτων από… τη φτώχεια, τη στιγμή μάλιστα που ετοιμάζονται να εξαγγείλουν τα νέα φονικά μέτρα ύψους 14 δισ. ευρώ, που θα πλήξουν περαιτέρω το λαϊκό εισόδημα.

Μιλά για οικονομική ασφυξία, τη στιγμή που εκατομμύρια εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι κ.λπ., έχουν ήδη χρεοκοπήσει.

Και ως άνθρωπος που τα όρια της σκέψης του κινούνται μέσα στον καπιταλιστικό ορίζοντα,
βλέπει τη ζωή να κινείται στο δίπολο «καπιταλισμός με ευρώ – καπιταλισμός χωρίς ευρώ».
Προσπαθεί και μ’ αυτόν τον τρόπο να συγκαλύψει ότι η μόνη προοπτική που συμφέρει το λαό είναι αυτή της υπέρβασης του ίδιου του καπιταλισμού, με αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.


από  τον  ριζοσπάστη

Nτοκυμαντέρ:Ο αληθινός φασισμός

από ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Οι καπιταλιστές κάνουν «πόλεμο νεύρων» και οι λαοί πληρώνουν

Σε φάση πολέμου νεύρων ανάμεσα στα καπιταλιστικά κέντρα της Ευρώπης βρίσκεται η εξελισσόμενη κρίση.
 Ο ένας μετά τον άλλων πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντας προβαίνουν σε δηλώσεις ώστε έτσι να προωθήσουν τα συμφέροντα που εκπροσωπούν ή να προετοιμάσουν το έδαφος για τις επόμενες παρεμβάσεις τους.
 Στο επίκεντρο της προσοχής το μέλλον της Ευρωζώνης και η διαχείριση του ελληνικού ζητήματος.
Επίσης δεν λείπουν οι αναφορές, όπως της Γερμανίδας καγκελαρίου, για ευρύτερες στοχεύσεις μέσα από την αξιοποίηση της κρίσης.
Η κρίση στην Ευρωζώνη ήταν στο επίκεντρο των συνομιλιών που είχε στην Οττάβα του Καναδά η Ανγκελα Μέρκελ, η οποία μίλησε για στήριξη του Βερολίνου στη δέσμευση της ΕΚΤ ότι πρέπει να γίνει «το παν για τη σωτηρία του ευρώ».
Μάλιστα, είχε και συγκεκριμένες αναφορές στην αξιοποίηση της κρίσης για την επίτευξη των στρατηγικών στοχεύσεων περί πολιτικής ενοποίησης. Συγκεκριμένα τάχθηκε υπέρ της ενίσχυσης της Κομισιόν και της αυστηροποίησης του κοινοτικού ελέγχου σε χώρες-μέλη με υπέρογκο χρέος και παραβίαση των δημοσιονομικών.
Ο χρόνος, είπε, για την επιτακτική πορεία προς την πολιτική ένωση «τελειώνει» και κάλεσε σε επιτάχυνση της πορείας προς στενότερη ένωση στην ΕΕ, στην οποία – όπως επισήμανε – έχει δεσμευτεί η Γερμανία.
Ωστόσο, σύμφωνα με το πρακτορείο «Bloomberg», που επικαλείται δύο κυβερνητικούς βουλευτές, η Γερμανίδα καγκελάριος εξετάζει «χαλάρωση των όρων του μνημονίου», ενώ το ίδιο πρακτορείο επαναφέρει το θέμα ενός δεύτερου ελληνικού «κουρέματος».

Παράλληλα, οι δηλώσεις περί ενδεχόμενης διάλυσης της Ευρωζώνης αποκτούν χαρακτηριστικά προπαρασκευαστικών πυρών για όσα ετοιμάζονται.
Είναι χαρακτηριστικό πως πολλές από αυτές εκπορεύονται από χώρες του σκληρού πυρήνα του ευρώ που συσπειρώνεται γύρω από τη γερμανική πολιτική.
Ετσι ο Φινλανδός υπουργός Εξωτερικών Ερκι Τουομιόγια, σε συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα «Daily Telegraph» είπε πως οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να προετοιμάζονται για μια ενδεχόμενη διάλυση της Ευρωζώνης.
Πρόσθεσε δε πως οι Φινλανδοί αξιωματούχοι έχουν προετοιμαστεί για τη διάλυση της Ευρωζώνης με ένα «επιχειρησιακό σχέδιο για κάθε ενδεχόμενο».
Σύμφωνα με το αρχικό τηλεγράφημα του «Reuters» στη δήλωση ανέφερε πως «δεν υπάρχουν κανόνες για την έξοδο από το ευρώ, είναι μόνο θέμα χρόνου.
Είτε ο Νότος είτε ο Βορράς θα αποχωρήσουν, γιατί ο ζουρλομανδύας αυτού του νομίσματος έχει φέρει δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους και καταστρέφει το μέλλον της Ευρώπης. Είναι η απόλυτη καταστροφή».
Πάντως ακολούθησε προσπάθεια ανασκευής σε νεότερο τηλεγράφημα του «Reuters» όπου αναφέρει ότι επρόκειτο για δηλώσεις άλλου προσώπου.
Στο θέμα όμως παρενέβη και ο υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Φινλανδίας, Alexander Stubb, ο οποίος έμμεσα επιβεβαίωσε, λέγοντας ότι η χώρα είναι 100% προσηλωμένη στο ευρώ και πως «οι θέσεις του υπουργού Εξωτερικών είναι εικασίες που δεν αντανακλούν τις θέσεις της κυβέρνησης».
Από κοντά και ο Αυστριακός υπουργός Εξωτερικών Μίκαελ Σπιντελέγκερ, ο οποίος δήλωσε χτες την αυστριακή εφημερίδα «Kurier» ότι οι χώρες που δεν τηρούν τις οικονομικές δεσμεύσεις τους θα πρέπει να αποβάλλονται από την Ευρωζώνη, προσθέτοντας ότι έχει συζητήσει το θέμα με Ευρωπαίους ομολόγους του και χώρες όπως η Γερμανία θα στήριζαν την ιδέα.
«Πρέπει, είπε, να έχουμε τη δυνατότητα να πετάξουμε έξω κάποιον από τη Νομισματική Ενωση (…) χώρες που δεν τηρούν τις δεσμεύσεις τους».
Ερωτηθείς για το αν εννοεί την Ελλάδα, απάντησε: «Αν υπήρχε ήδη τέτοιος κανονισμός, θα είχαν επιβληθεί ήδη οι συνέπειες».
Στο μεταξύ πληθαίνουν οι πληροφορίες γύρω από το τι σχεδιάζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μετά το θόρυβο που ξεσήκωσε με τις πρόσφατες δηλώσεις του ο πρόεδρος του ΔΣ της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι πως θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να στηρίξει το ευρώ και αυτό «θα είναι επαρκές».
Πληροφορίες που επικαλούνται διάφορα δημοσιεύματα, αποδιδόμενες σε συνομιλίες με μέλη του ΔΣ της ΕΚΤ, συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι ο Μ. Ντράγκι θα επιχειρήσει να «ηρεμήσει τις αγορές κεφαλαίων» με ένα νέο σύνθετο πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων, αλλά αυτή τη φορά με όρους που θα ικανοποιούν τις πολιτικές ανάγκες της Ανγκελας Μέρκελ, με την οποία βρίσκεται σε απόλυτη συνεργασία.
Η Γερμανίδα καγκελάριος θα «ανταποδώσει» με μία πολιτική απόφαση που θα ευνοεί τα πρώτα βήματα της διαδικασίας επίσπευσης, μέσα στο 2012, της τραπεζικής ενοποίησης της Ευρωζώνης με τη στήριξη και του Γάλλου προέδρου Φ. Ολάντ.

Μπορεί όμως η κρίση να εντείνεται χτυπώντας ανελέητα τους λαούς, αλλά η κερδοφορία του κεφαλαίου καλά κρατεί και σε κάποιους τομείς σημειώνει ρεκόρ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα χτες η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία Eurostat, το εμπορικό πλεόνασμα της Ευρωζώνης τον Ιούνη σημείωσε ιστορικό υψηλό, με τις εξαγωγές να σημειώνουν άλμα, ενώ οι εισαγωγές παρουσίασαν μείωση που αποδίδεται στην υποχώρηση της ζήτησης λόγω των προγραμμάτων λιτότητας.
Συγκεκριμένα οι εξαγωγές της Ευρωζώνης σημείωσαν άλμα 12% τον Ιούνη σε σύγκριση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο έναντι αναιμικής αύξησης 2% των εισαγωγών, το εμπορικό πλεόνασμα ανήλθε σε 14,9 δισ. ευρώ που αποτελεί ρεκόρ από την έναρξη καταγραφής των στοιχείων το 1999.
Η ενίσχυση των εξαγωγών αποδίδεται στην υποχώρηση του ευρώ έναντι των βασικών ανταγωνιστών του από το β΄ εξάμηνο, σαν αποτέλεσμα της κλιμάκωσης των πιέσεων σε Ισπανία και Ιταλία και των ανησυχιών για το μέλλον της Ευρωζώνης.
Δηλαδή ότι οι λαοί χάνουν και εξαθλιώνονται ενώ κάποιοι κερδίζουν.
Στον αστερισμό της κερδοφορίας εν μέσω κρίσης κινούνται και οι Ελληνες εφοπλιστές, που μέσα στους πρώτους επτά μήνες του 2012 δαπάνησαν πάνω από 2 δισ. δολάρια για την απόκτηση μεταχειρισμένων πλοίων, αγοράζοντας από τη δευτερογενή αγορά 111 ποντοπόρα πλοία, σπάζοντας παγκόσμιο ρεκόρ στην αγορά αυτού του είδους.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκέντρωσε ο ναυλομεσιτικός οίκος «Allied Shipbroking Inc», οι Ελληνες ιδιοκτήτες προηγούνται μακράν των υπολοίπων τόσο σε ποσά που κατέβαλαν, όσο και σε αριθμό πλοίων.
Δεύτεροι στη λίστα είναι οι Κινέζοι με 565 εκατομμύρια δολάρια και 62 πλοία, ενώ ακολουθούν οι Νορβηγοί και πολύ πίσω βρίσκονται οι Γερμανοί.
Υπογραμμίζεται ότι στα μεγέθη αυτά δεν περιλαμβάνονται τα ποσά που θα δοθούν μέχρι το τέλος του 2012 σε παραγγελίες νεότευκτων πλοίων, η συνολική αξία των οποίων για τους Ελληνες υπερβαίνει τα 6 δισ. δολάρια!
Το ελληνικό θέμα έπαιζε και χτες κεντρικά και σε άλλα κέντρα. Σύμφωνα με έκθεση της αμερικανικής τράπεζας Goldman Sachs,
η Ελλάδα διαθέτει τους αναγκαίους πόρους από το υφιστάμενο «πακέτο διάσωσης» για να χρηματοδοτήσει τις υποχρεώσεις της και να αποφύγει το ενδεχόμενο μιας συστημικής κατάρρευσης μέχρι τουλάχιστον τα τέλη του 2014 και αυτό ισχύει «ακόμα και στην περίπτωση που η Ελλάδα δεν καταφέρει να αντλήσει κεφάλαια από τις ιδιωτικοποιήσεις και επίσης αποτύχει να δημιουργήσει πρωτογενές πλεόνασμα την εν λόγω περίοδο».
Επισημαίνει ακόμα ότι εάν η ΕΚΤ αποφασίσει να αντικαταστήσει τα υφιστάμενα ομόλογα που έχει στην κατοχή της με νέα ομόλογα μεγαλύτερης διάρκειας, θα απελευθερωθούν πόροι που θα μπορούν να καλύψουν τη χρηματοδότηση της Ελλάδας μέχρι και τα τέλη του 2015. Τέλος η Goldman Sachs εκτιμά ότι θα χρειαστούν επιπλέον 38 δισ. ευρώ για να καλυφθούν οι ανάγκες του 2016.
Από την Ελβετία ο διεθνής τραπεζικός οίκος Credit Suisse εκτιμά πως η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν είναι ούτε διαχειρίσιμη, ούτε μπορεί να γίνει άμεσα, ωστόσο είναι επιφυλακτική αναφορικά με τις προοπτικές της χώρας σε ορίζοντα 6-12 μηνών.
 Η Credit Suisse στην Ευρωπαϊκή Στρατηγική της αναφέρει ότι η κατάσταση στην Ελλάδα συνεχίζει να εξελίσσεται και παραμένει σημαντική για τους Ευρωπαίους επενδυτές και θεωρεί πως η ΕΚΤ είναι στην καλύτερη θέση για να ενεργήσει, τονίζοντας πως ήρθε η ώρα να αναδιαρθρώσει τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που κατέχει προκειμένου να αντιμετωπίσει τις όποιες ανησυχίες.
Παράλληλα, εκφράζει την αντίθεσή της στα σχόλια Γερμανών πολιτικών ότι ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ τώρα θα είναι διαχειρίσιμη.
Αν και θεωρεί ότι αυτό μπορεί να είναι εφικτό, δεν πιστεύει ότι ισχύει τώρα και σημειώνει ότι η κατάσταση στην Ισπανία απλώς τονίζει τους κινδύνους, ενώ η μετάδοση από ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας θα ήταν δύσκολο να περιοριστεί από την Ευρωζώνη και αδύνατον με τα υφιστάμενα πολιτικά εργαλεία.
Μακροπρόθεσμα, ωστόσο, η Credit Suisse παραμένει ιδιαίτερα επιφυλακτική, τονίζοντας πως η έκθεση της τρόικας είναι κρίσιμης σημασίας.
Σε ορίζοντα 6-12 μηνών θεωρεί πως η ευάλωτη θέση της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμη και θα πρέπει να υπάρξει διευθέτηση του θέματος. Μάλιστα, επισημαίνει πως είναι ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα χρειάζεται παροχή επιπρόσθετης στήριξης, προειδοποιώντας για τον κίνδυνο να αποδειχθεί ότι δεν θα επαρκεί για να ξαναφέρει τη χώρα «σε πολιτικά και οικονομικά βιώσιμο δρόμο».

από  τον  ριζοσπάστη

«Το μπλόκο της Κοκκινιάς»

«Το Μπλόκο της Κοκκινιάς», Χαρακτικό του Τάσσου

Ετσι το γράφει στην ιστορία.
Σαν ένα από τα πιο μαρτυρικά γεγονότα στη διάρκεια της απελευθερωτικής πάλης του λαού μας από τη φασιστική – ναζιστική κατοχή,«Μπλόκο της Κοκκινιάς».
Ας δούμε σε συντομία τα τραγικά εκείνα γεγονότα, που επίσης αποκαλύπτουν την αγαστή συνεργασία του ντόπιου καθεστώτος και των δολοφονικών οργάνων του με τους γερμανούς κατακτητές.
Πενήντα οχτώ χρόνια πριν, σαν σήμερα, το αίμα 315 πατριωτών πότισε τη «Μάντρα της Κοκκινιάς».
Ηταν χαράματα Παρασκευής. Πριν ακόμα φέξει το πρώτο φως του ήλιου, η προσφυγούπολη, εργατομάνα Κοκκινιά βρέθηκε κυκλωμένη απ’ όλες τις μεριές.
Γερμανοί και γερμανοτσολιάδες ρίχνονται με λύσσα να εκδικηθούν το λαό της που στάθηκε πρωτοπόρος στον αγώνα για τη ματαίωση της επιστράτευσης.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα τρόμου που επιτείνονταν από τους αναρίθμητους πυροβολισμούς και τις εκρήξεις χειροβομβίδων και την απειλή της «επιτόπου επέλασης» μάζεψαν όλους τους άνδρες δεκατεσσάρων έως εξήντα ετών. Σύνολο 20 χιλιάδες περίπου στην Πλατεία Οσίας Ξένης. Κι ύστερα άρχισαν τα ομαδικά βασανιστήρια, οι ταπεινώσεις και οι εκτελέσεις.
Από τους συγκεντρωμένους στην Πλατεία οι μασκοφόροι διάλεξαν πολλές δεκάδες παλικάρια, που εκτελέστηκαν από τους ταγματασφαλίτες στη ματωμένη μάντρα, μπροστά στα μάτια των δικών τους.
Με ξυλοδαρμούς, κλοτσιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους των όπλων, με πρωταγωνιστή τον διαβόητο Πλυτζανόπουλο, οδηγήθηκαν 76 πατριώτες, μαζί και η ηρωίδα Διαμάντω, και εκτελέστηκαν στη «Μάντρα», 50 άλλοι εκτελέστηκαν σε μια άλλη «μάντρα» στα Αρμένικα, 40 κάηκαν στο «Σχιστό» και άλλοι δολοφονήθηκαν στους δρόμους και στα σπίτια τους.
Οκτώ χιλιάδες έκλεισαν στο Χαϊδάρι και απ’ αυτούς 1.000 σύρθηκαν στα κάτεργα της Γερμανίας όμηροι, απ’ όπου πολλοί δε γύρισαν ποτέ. Συνολικά 315 ήταν τα θύματα θηριωδίας του Μπλόκου της Κοκκινιάς.
Ομως, οι ηρωικοί νεκροί της Κοκκινιάς έμελλε να σταθούν για άλλη μια φορά μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, όταν το Μάρτη του 1947 το Γ` Δικαστήριο δοσιλόγων αθώωσε τους προδότες εγκληματίες Πλυτζανόπουλο και Σγούρο (πρωταγωνιστές της σφαγής)!
Ο Πλυτζανόπουλος έγινε υποστράτηγος του κυβερνητικού στρατού και ο ανεψιός του έγινε δήμαρχος Κοκκινιάς απ’ τη χούντα.
Στην απολογία του στο Β` Δικαστήριο δοσιλόγων ο Ν. Μπουραντάς είπε κυνικά:
«Εγώ τρώγω ένα ξεροκόμματο βουτηγμένο στο αίμα! Αλλά ρέει στις φλέβες μου άφθονο ελληνικό αίμα».
Αναφερόμενος στο Μπλόκο της Κοκκινιάς ο ίδιος είπε ότι πήγε με το μηχανοκίνητο και την ξεκαθάρισε και «διευκόλυνε το έργο της Ειδικής και των Ταγμάτων που πήγαν την άλλη μέρα»…

από  τον  ριζοσπάστη

Ο καπιταλισμός δεν υπάρχει

Posted by 2310net in πολιτικη

“Η πιο ωραία πονηριά του διαβόλου είναι να μας πείσει ότι δεν υπάρχει”Charles Beaudelaire

Από τις μέρες που ξέσπασε η κρίση στις ΗΠΑ μέχρι σήμερα έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, έχουν μιλήσει πολλοί, νομπελίστες, κριτικοί, ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές, πολιτικοί, επιχειρηματίες, απλοί άνθρωποι.

Έχουν πολλοί πει πολλά.

Για κρίση χρέους, για αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω, για κρίση δανεισμού, επιτόκια, ομόλογα, σπρεντς, ΑΕΠ, για κινεζοποίηση της οικονομίας, για διάλυση της ευρωζώνης, για νεοφιλελευθερισμό, για σκληρά και μαλακά νομίσματα, για συνομωσίες εβραίων που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο και άλλα πολλά.

Κανείς, ή μάλλον σχεδόν κανείς, δεν έχει ψελλίσει τη λέξη ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ.

Κανείς από τους υποστηρικτές του, ακόμα και τους πιο φανατικούς, δεν τολμά να τον αναφέρει.

Θα νόμιζε κανείς πως ο καπιταλισμός δεν υπάρχει!

Θα πίστευε κανείς πως έχει ξεπεραστεί από την ιστορία. Αυτό βέβαια είναι κάτι που κάποιοι μεταμοντέρνοι το πιστεύουν πραγματικά.

Πιστεύουν ότι ζούμε σε μια μεταβιομηχανική, μετακαπιταλιστική κοινωνία.

Το αστείο είναι ότι το πιστεύουν ακράδαντα και με φανατισμό, όταν ακόμα και το ψωμί που αγοράζουν έχει παραχθεί σε εργοστάσιο, έχει συσκευαστεί, έχει μεταφερθεί και έχει πωληθεί σε αυτούς μέσα σε καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης. Αυτοί βέβαια εξακολουθούν να βλέπουν σύμβολα και ανοιχτά κοινωνικά δίκτυα.

Όμως ας μην ασχοληθούμε άλλο με αυτούς τώρα.

Ας επικεντρωθούμε στον καπιταλισμό που δεν υπάρχει.

Αν πεις σε έναν τραπεζίτη ότι είναι καπιταλιστής θα σου πει «όχι, δεν είμαι», σαν τον Απόστολο Πέτρο, τον μαθητή του Χριστού που τον αρνήθηκε τρις.

Αν ρωτήσεις έναν μεγαλοβιομήχανο αν είναι καπιταλιστής θα σου πει ότι είναι αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας που συμβάλλει στην οικονομία προσφέροντας δουλεία… συγγνώμη δουλειά σε εκατοντάδες εργαζόμενους. Π

άντως καπιταλιστής δεν θα παραδεχθεί πως είναι.

Αν πεις σε έναν εφοπλιστή ότι είναι καπιταλιστής θα σου πει ότι είναι πατριώτης που ταξιδεύει με τη σημαία της χώρας στα πέρατα της γης, και ότι οι εργαζόμενοι στα καράβια του είναι τίμιοι και καλοπληρωμένοι.

Ο ίδιος, αντί του υποτιμητικού «καπιταλιστής» προτιμά να θεωρεί τον εαυτό του ως ιεραπόστολο του ελληνισμού, και ως τέτοιον απαιτεί (μέσω των ΜΜΕ που συνήθως κατέχει) να τον βλέπουν και όλοι οι άλλοι.

Αν πεις σε έναν επιχειρηματία που απασχολεί καμιά 50αριά εργάτες ότι είναι καπιταλιστής θα σου πει ότι δεν βλέπει τον εαυτό του ως καπιταλιστή-αφεντικό, αφού τους εργαζόμενους στην επιχείρησή του τους νοιώθει περισσότερο ως συνεργάτες παρά ως εργάτες. Άλλωστε γι’ αυτό τους πρότεινε να μειώσουν τους μισθούς τους κατά 40%, αφού ο ίδιος δεν θέλει να απολύσει κανέναν.

Αν πεις σε κάποιον πολιτικό ότι είναι αστός και ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να εξυπηρετήσει τα καπιταλιστικά συμφέροντα, θα αρνηθεί κι αυτός τον καπιταλισμό, όπως οι καλλιτέχνες που αρνούνται το αντιαισθητικό όνομά τους για να κάνουν καριέρα με ένα εύηχο ψευδώνυμο.

Θα σου πει ότι δεν είναι καπιταλιστής, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν.

Ίσως σου πει ότι δεν είναι ο καπιταλισμός το πρόβλημα, αλλά ο τρόπος που τον εφαρμόζουμε.

Εκεί θα σου φέρει το παράδειγμα της Σουηδίας ή της Νορβηγίας, και θα σου μιλήσει για τον κακό ελληνικό καπιταλισμό, που κόβει τα φτερά της νεολαίας και ακρωτηριάζει την υγιή (λέμε και κανένα αστειάκι να περάσει η ώρα) επιχειρηματικότητα.

Στην πιο φιλολαϊκή του εκδοχή θα σου πει ότι δεν φταίει αυτός που είναι καπιταλιστής, αλλά δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, αφού ο κομμουνισμός καλά τα λέει στα λόγια αλλά δεν μπορεί να εφαρμοστεί.

Εκεί θα σου πετάξει και δυο-τρία παραδείγματα κακοδιαχείρισης δημόσιων οργανισμών, θα σου ταυτίσει τον Χ εργατοπατέρα με τον απλό εργάτη και μαζί με τη λογική θα πυροβολήσει την ψυχραιμία σου.

Επομένως έχουμε την τύχη να ζούμε σε ένα κοινωνικο-οικονομικό σύστημα το οποίο δεν ορίζεται ούτε από αυτούς που το ελέγχουν. Είναι τόσο περήφανοι γι’ αυτό ώστε να μην μπορούν να προφέρουν το όνομά του.

Σε άλλες εποχές φρόντιζαν να το επαναβαφτίσουν, προσμένοντας την εξιλέωση στα μάτια των καταπιεσμένων.

Το βάφτισαν «ελεύθερη οικονομία», «ανοιχτή κοινωνία» και διάφορα τέτοια ευφάνταστα, αρκεί να μην ακούγεται η λέξη καπιταλισμός.

Λογικό.

Σε επίπεδο marketing δεν κάνει καλό να στέκεται δίπλα-δίπλα ο καπιταλισμός με τις κρίσεις, τους πολέμους, την αδικία, την φτώχεια και την εξαθλίωση που παράγει.

Και είναι πολλά τα παραδείγματα αυτά.

Δεν θα ακούσετε ποτέ να μιλά κανένας καπιταλιστής για κρίση του καπιταλισμού.

Θα προτιμήσει το «κρίση χρέους» ή «κρίση υποκατανάλωσης».

Δεν θα σας πει ποτέ κανείς τις λέξεις «ιμπεριαλιστικός πόλεμος». Αντίθετα θα μιλήσει για «Παγκόσμιο Πόλεμο»,

«Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας», «Επιχειρήσεις για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας» και άλλα τέτοια. Δεν θα ακούσετε ποτέ έναν καπιταλιστή να λέει την λέξη κοινωνική τάξη.

Θα προτιμήσει να χωρίσει τον κόσμο σε γεωγραφικά διαμερίσματα, φυλετικές διαφορές, έθνη, κράτη, πληθυσμούς.

Ποτέ όμως σε κοινωνικές τάξεις.

Μα αυτή η τάση του καπιταλισμού να αποκρύπτεται δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστους και όσους πλήττονται από αυτόν.

Σπάνια θα βρεις εργάτη να καταλαβαίνει ότι το καθημερινό του μαρτύριο οφείλεται στον καπιταλισμό.

Θεωρεί την δουλεία ευλογία και θα χαρεί αν το αφεντικό του είναι καλό και τίμιο.

Θα πιστέψει πως η κρίση δημιουργήθηκε από τους κακούς χειρισμούς της κυβέρνησης και από τους επίορκους κλέφτες.

Θα βρει τον εχθρό στο ταλαιπωρημένο πρόσωπο του συναδέλφου του, του μετανάστη.

Όμως την δυνατότητα να εντοπίζει τον καπιταλισμό, να τον «ξεσκεπάζει» και να τον πολεμά, έχασε κι ένα μέρος της Αριστεράς. Αυτό που εξαφάνισε από τις θέσεις και τις τοποθετήσεις του τη λέξη καπιταλισμός, αντικαθιστώντας την ενίοτε με το πιο μοντέρνο «νεοφιλελευθερισμός» λες και ο παλιός φιλελευθερισμός ήταν κάτι καλό στο οποίο αν επιστρέφαμε θα λύναμε τα προβλήματά μας. Αυτό το κομμάτι της Αριστεράς το οποίο αν και θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως ριζοσπαστικό, φαίνεται ότι έχει μεγάλη ικανότητα στο να αφομοιώνει τις βασικές αρχές του καπιταλισμού. Μια από αυτές είναι και η τάση του να «μην υπάρχει».

Στο τέλος μένουν όσοι πολεμάνε τον καπιταλισμό, όσοι συγκρούονται μαζί του να φαίνονται γραφικοί ή παρωχημένοι.

Σαν να κυνηγούν κάτι που δεν υπάρχει.

Αφού κανείς δεν θέλει να μιλάει και να γράφει για τον καπιταλισμό, αφού ο ίδιος ο καπιταλισμός μας λέει ότι δεν υπάρχει, γιατί να ασχολούμαστε μαζί του;

Ας παίξουμε στο παιχνίδι του.

Ας υποκριθούμε κι εμείς για μια στιγμή ότι δεν υπάρχει.

Ότι τώρα ζούμε απλά μια κρίση χρέους που θα λυθεί με ένα ευρωομόλογο και με την αντικατάσταση της Μέρκελ από κάποιον άλλον.

Εντάξει ο Ολάντ μπορεί να μη μας έκατσε, αλλά καλοί ηγέτες υπάρχουν κι αλλού.

Δεν θα ήταν πιο βολικό αντί να πολεμάμε τον καπιταλισμό να στριμωχτούμε για να χωρέσουμε όλοι μέσα του;

Αφού έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει, και στο ανύπαρκτο υπάρχει άπειρος χώρος για όλους μας.

Αν στον παραπάνω στίχο του Μπωντλαίρ αντικαταστήσουμε την λέξη διάβολος με την λέξη καπιταλισμός, θα δούμε μια μεγάλη αλήθεια.

Ο καπιταλισμός μπορεί να εξαφανίζεται, μπορεί να κρύβεται, μπορεί να αρνείται τον εαυτό του, μπορεί να μετονομάζεται όμως είναι πάντα εδώ.

Το να μην τον βλέπουμε είναι πρόβλημα, το να κάνουμε ότι δεν τον βλέπουμε είναι έγκλημα….

Ροκανίζουν οι πολυεθνικές

Ανακοινώθηκε τη βδομάδα που μας πέρασε.
Από την 1η του μήνα αυξάνεται αναδρομικά ο φόρος που πληρώνουν οι καταναλωτές ρεύματος, προκειμένου να ενισχυθούν οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ).
Είναι η δεύτερη αύξηση του συγκεκριμένου χαρατσιού που επιβάλλεται μέσα στο χρόνο με απόφαση της κυβέρνησης.
Αυτοί οι ίδιοι που αποφασίζουν τις συνεχείς περικοπές για τα εισοδήματα των εργαζομένων, αυτοί αποφάνθηκαν ότι οι χρήστες ηλεκτρικού ρεύματος πρέπει να πληρώνουν χαράτσι για τη στήριξη των εταιρειών των ΑΠΕ,
αυτοί έκριναν πέρσι ότι ο φόρος 1,95 ευρώ για κάθε μεγαβατώρα ήταν αρκετά, αυτοί τώρα μας κοπανάνε στο κεφάλι 9,5 ευρώ υπέρ ΑΠΕ για την κάθε μεγαβατώρα.
Με δυο λόγια, και με αποκλειστικό στόχο να χρηματοδοτηθούν οι επιχειρήσεις που φέρονται ότι κάνουν επενδύσεις στο χώρο των ΑΠΕ,
με στόχο να εξασφαλιστεί, δηλαδή, η δική τους κερδοφορία,
εμείς πληρώνουμε φόρους, οι οποίοι μάλιστα μέσα στη χρονιά αυξήθηκαν 387,2%!!!

Μπορεί αυτά να ακούγονται κάπως περίεργα, όμως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έτσι γίνεται.
Καλύτερα: Μόνο έτσι γίνεται.
Εξηγούμαστε: Ο οποιοσδήποτε καπιταλιστής σκοπεύει να κάνει κάποιου είδους επένδυση στην αρχή σπεύδει να εξασφαλίσει κρατική χρηματοδότηση.
Τζάμπα χρήμα που προσφέρει το αστικό κράτος στο όνομα των επενδύσεων που πρόκειται να γίνουν και οι οποίες - όπως λέγεται συνήθως - θα συνεισφέρουν στην υπόθεση της ανάπτυξης και της δημιουργίας θέσεων εργασίας.
Παραμύθια.
Μόνο εφόσον εξασφαλιστεί το κέρδος, μόνο τότε πραγματοποιούνται οι επενδύσεις, ενώ η όποια οικονομική δραστηριότητα υπάρχει πίσω από αυτή, θα συνεχίσει να υπάρχει μόνο στο βαθμό που θα συνεχιστεί η κερδοφορία της.
Σε διαφορετική περίπτωση ο καπιταλιστής τα βροντάει και πάει αλλού να βγάλει κέρδη.

Η ιστορία με τις Εναλλακτικές Πηγές Ενέργειας είναι από τις πιο χαρακτηριστικές για τον τρόπο που η ΕΕ και τα κράτη προσπαθούν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις κερδοφορίας.
Γιατί, εδώ που τα λέμε, η αγορά Ενέργειας στην ουσία έχει απελευθερωθεί, μόνο που οι συνθήκες δεν ευνοούν ακόμα την αποκόμιση υψηλών κερδών.
Γι΄αυτό ακριβώς το λόγο, πρώτον έχουν επιβάλει το χαράτσι στο όνομα των ΑΠΕ, δεύτερον έχουν θεσπίσει υποχρεωτικές τιμές για την αγορά από το Δημόσιο της Ενέργειας των ΑΠΕ, τρίτον προσφέρουν εγγυήσεις για διατήρηση της τιμής για μερικές δεκαετίες.
Και επειδή ακόμα και αυτά σε κάποιους φαντάζουν λίγα, οι κυβερνώντες έχουν δεσμευτεί για αυξήσεις στα τιμολόγια της ηλεκτρικής ενέργειας συνολικά.
Κοντολογίς:
Οι εργαζόμενοι θα πληρώνουν όλο και πιο ακριβά τιμολόγια, προκειμένου να ικανοποιηθεί μία από τις πλευρές της πολιτικής της απελευθέρωσης της αγοράς της ηλεκτρικής ενέργειας και είναι δυνατόν να εξασφαλίζονται υψηλά κέρδη για όσο γίνεται περισσότερους παρόχους ρεύματος.

Αν επιχειρήσουμε να δούμε λίγο πιο «μέσα» στον κλάδο της Ενέργειας, θα δούμε ότι στη θέση της άλλοτε κυρίαρχης ΔΕΗ έχουν εισβάλει σημαντικές πολυεθνικές του κλάδου, οι οποίες με τη δράση τους προκαλούν καθημερινές ανακατατάξεις, προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.
Η σχέση, για παράδειγμα, που αναπτύσσεται μεταξύ της ΔΕΗ και της πρώην ΠΕΣΙΝΕ, που τώρα ανήκει στον όμιλο Μυτιληναίου, είναι από τις χαρακτηριστικές.
Ο εν λόγω όμιλος διαθέτει μία από τις πλέον ενεργοβόρες επιχειρήσεις της χώρας, η οποία με τη λειτουργία της προσφέρει σημαντικό ποσοστό λειτουργικότητας στη ΔΕΗ, την ίδια στιγμή όμως είναι και πωλητής ρεύματος που υποχρεωτικά αγοράζει η ΔΕΗ.
Παράλληλα, ενώ η ΔΕΗ στην ουσία αναγκάζεται να πουλήσει ρεύμα στον όμιλο σε τιμές που οι άνθρωποι του Μυτιληναίου υπαγορεύουν,
ο Μυτιλιναίος μπορεί και πουλάει το δικό του ρεύμα σε προνομιακές τιμές, βάσει των ευνοϊκών ρυθμίσεων που υπάρχουν για τους παραγωγούς ηλεκτρικού ρεύματος.
Γύρω από την τιμολόγηση του ρεύματος ανάμεσα στις δύο εταιρείες λέγονται και γράφονται πολλά, ενώ εδώ και αρκετούς μήνες φέρονται να αναζητούνται μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που λείπουν από τα ταμεία της ΔΕΗ και υποστηρίζεται ότι τα χρωστά ο όμιλος Μυτιληναίου.
Εκ μέρους του ομίλου ισχυρίζονται ότι «η δίκαιη τιμολόγηση της ηλεκτρικής ενέργειας της Αλουμίνιον από τη ΔΕΗ στο πλαίσιο της απελευθερωμένης αγοράς» και «οι πρωτοφανείς καθυστερήσεις στην αδειοδότηση της μονάδας Συμπαραγωγής» οφείλονται στην αδυναμία της κυβέρνησης «να εφαρμόσει το νόμο και τους κανονισμούς της Εθνικής και Ευρωπαϊκής νομοθεσίας, δίνοντας τη δυνατότητα σε όλων των ειδών και προέλευσης παράγοντες της αγοράς να μιλούν για πολιτικά σκάνδαλα».

Κατά τ' άλλα έχει ξεκινήσει ένας χορός δισεκατομμυρίων, ενώ εκείνο που βλέπει ο καθένας με γυμνό μάτι είναι ότι όλο και πιο πολύ γιγαντώνονται οι επιχειρήσεις που ασχολούνται με τον υψηλά επιδοτούμενο κλάδο της Ενέργειας, ενώ οι εργαζόμενοι καταναλωτές ρεύματος αναγκάζονται να πληρώνουν όλο και πιο ακριβά το ηλεκτρικό ρεύμα.
Αυτή η διαδικασία, αυτή η τάση, που ενισχύεται στις μέρες μας και λόγω της κρίσης, θα ενταθεί ακόμα περισσότερο το επόμενο διάστημα.
Στο όνομα των επιχειρηματικών κερδών, θα οξύνεται συνεχώς, ενώ μοναδική περίπτωση αποτροπής αυτής της πορείας είναι η περίπτωση που οι εργαζόμενοι με το κίνημά τους καταφέρουν να ανατρέψουν συνολικά την πολιτική ενίσχυσης των μονοπωλίων και των καπιταλιστών.

«Στο όνομα της παραμονής της χώρας στη ζώνη του ευρώ που ταλανίζεται από τη βαθιά κρίση και τους ανταγωνισμούς, η κυβέρνηση και η ΕΕ αξιώνουν από τους εργαζόμενους να ζήσουν με μισθούς και συντάξεις πείνας, σε μια εργασιακή κόλαση, χωρίς Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, προκειμένου να ανακτήσει το κεφάλαιο την υψηλή κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα. Τ

ο ερώτημα είναι γιατί ο λαός να δεχτεί τη μόνιμη καταδίκη του στην εξαθλίωση;

Αρκετά δεν πλήρωσε από την ένταξη και την προσαρμογή της χώρας στην ΕΕ και από την ανάπτυξη που έχει στόχο την κερδοφορία του κεφαλαίου»;

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δεχτούν το ξεπούλημα

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ

Σε σχόλιο του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τις ιδιωτικοποιήσεις της ΕΛΒΟ και των ΕΛΤΑ τονίζονται τα ακόλουθα:
«Την ώρα που κυβέρνηση και ΕΕ τρομοκρατούν το λαό ότι η χώρα δεν παράγει τίποτα, ξεπουλάνε, δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα, την ΕΛΒΟ που μπορεί να κατασκευάσει σύγχρονα φορτηγά και άλλα οχήματα. Που μπορεί ακόμα να κατασκευάσει σύγχρονα τεθωρακισμένα η αγορά των οποίων σήμερα κοστίζει εκατοντάδες εκατομμύρια στο λαό, γιατί αυτό επιβάλλει η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και οι στρατιωτικές συμφωνίες, φανερές και κρυφές, με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Ξεπουλάνε τα ΕΛΤΑ στέλνοντας εκατοντάδες εργαζόμενους στην ανεργία και μετατρέποντας σε πανάκριβο εμπόρευμα τις ταχυδρομικές υπηρεσίες, ιδιαίτερα για τις απομακρυσμένες περιοχές.
Οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις αυτές δεν πρέπει να δεχτούν το ξεπούλημα, δεν πρέπει υποταχθούν στους εκβιασμούς και τη συκοφαντία. Ο λαός έχει συμφέρον να σταθεί δίπλα τους και να πει ΟΧΙ στις ιδιωτικοποιήσεις.
Είναι σε βάρος των δικαιωμάτων του και των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας».

Για την «Αυγή» δεν έχει νόημα η προστασία των ανέργων...

 

«Αφέλειες από το ΚΚΕ» ανακαλύπτει η «κυριακάτικη Αυγή», που ειρωνεύεται την πρόταση που κατέθεσε ξανά την περασμένη βδομάδα το ΚΚΕ για την ουσιαστική προστασία των ανέργων.
«Μα είναι δυνατόν να ζητάς μέτρα για την ανεργία από μια κυβέρνηση που εφαρμόζει τις συμφωνίες κατεδάφισης της κοινωνίας, με διάλυση όλων των εργασιακών σχέσεων και ύφεση που θα διαρκέσει αν δεν τους σταματήσουμε για 10 χρόνια; Τι νόημα έχει η πρότασή σας;»,
αναρωτιέται η «Αυγή»,
ομολογώντας πόσο ενοχλείται όταν κατατίθενται προτάσεις που και διαμορφώνονται με άξονα την αληθινή προστασία των ανέργων και προσφέρουν αφετηρία αγωνιστικής συσπείρωσης και οργάνωσης της εργατικής τάξης ενάντια στην πολιτική που γεννά και αυξάνει την ανεργία.
Γιατί, πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί η ένστασή της, ακόμα για την ίδια την κατάθεση αιτημάτων, όπως η επιδότηση του ανέργου για όσο καιρό δεν έχει δουλειά, ο υπολογισμός του χρόνου ανεργίας ως συντάξιμου χρόνου, η πλήρης και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, το πάγωμα και η παραγραφή των δανείων, καμιά διακοπή στην ηλεκτροδότηση, δραστική μείωση των τιμολογίων; Ενώ, από την άλλη μεριά, ξεμπροστιάζεται ο θεατρινισμός του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου που πριν μερικούς μήνες είχε καταθέσει σχετική πρόταση νόμου συμπεριλαμβάνοντας και αιτήματα που εδώ και χρόνια προτάσσει το ΚΚΕ.
Με μόνο στόχο, όπως αποδεικνύεται και τώρα, να παραπλανήσει το λαό και να διεκδικήσει δάφνες... υπερασπιστή.

... αλλά «η θέση του χαλίφη»

 

«Η εργατική τάξη δε χρειάζεται τα επιδόματα της εξαθλίωσης. Χρειάζεται και απαιτεί τίμια εργασία για όλους»,
συνεχίζει η «Αυγή», κι επειδή (και) η υποκρισία έχει κοντά ποδάρια συνεχίζει ομολογώντας ποια είναι η αγωνία της:
«Ενα μόνο μέτρο υπάρχει απέναντι σε αυτόν τον εφιάλτη. Η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης με τα ανδρείκελα που παριστάνουν τους πατριώτες εκσυγχρονιστές! Εχετε κότσια κύριοι σύντροφοι να αντιμετωπίσετε αυτή την πραγματικότητα; Λάβατε το μήνυμα των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων της 17ης Ιουνίου ή ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει ο κύριος αντίπαλός σας;».

Τι θέλουν να πούνε δηλαδή;
Οτι η προστασία των ανέργων και της σταθερής εργασίας θα εξασφαλιστεί αν κυβέρνηση γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και τι δε λένε;
Οτι όσο η χώρα μένει στην ΕΕ και τα μονοπώλια μένουν στην εξουσία, όχι μόνο δε θα σωθούν οι άνεργοι κι οι εργάτες αλλά οι μεν πρώτοι θα «βουλιάζουν» στην εξαθλίωση οι δε δεύτεροι στην εκμετάλλευση.
Ετσι είναι:
«Αυγή» και ΣΥΡΙΖΑ φωνάζουν κατάμουτρα στους ανέργους ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να προστατευτούν από την εξαθλίωση.
Τους φωνάζουν να μην οργανωθούν, να μην αντιπαλέψουν την πολιτική που τους φορτώνει βάσανα.
Τι να κάνουν;
Να συμβιβαστούν, να εθελοτυφλούν, τελικά να υποταχθούν και να εγκλωβιστούν στην αυταπάτη και στην αναζήτηση μιας... «άλλης» κυβέρνησης που έχει όμως την ίδια αποστολή με τη σημερινή. Αγωνία τους είναι πότε θα γίνουν «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη» για να συνεχίσουν οι ίδιοι να προστατεύουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

Κριτήριο τα ταξικά συμφέροντα

Οι χτεσινές δηλώσεις Σαλμά (υπουργού Υγείας) για τους ελέγχους στη φαρμακευτική δαπάνη
είναι πρόκληση για όλους όσοι ήδη πληρώνουν πανάκριβα την υγεία τους,
ακριβώς επειδή το σύστημα «Σαλμά» απαγορεύει να πάρεις το φάρμακο που έχεις ανάγκη, την ώρα που το έχεις ανάγκη.
Και μόνο το γεγονός ότι βάζει οροφή στο πόσα θα πληρωθούν για φάρμακα από το σύστημα χωρίς να γνωρίζει τις ανάγκες ενός προς έναν των αρρώστων,
είναι ικανό να δείξει το μέγεθος της απάτης και της αναλγησίας.

Τώρα που ο κόμπος φτάνει στο χτένι ομολογούν ότι το 68% των συνταξιούχων ζει με συντάξεις πείνας, κάτω από τα 700 ευρώ.
Το ομολογούν γιατί ακριβώς αυτήν την κατηγορία συνταξιούχων θα χτυπήσουν.
Σήκωσαν θόρυβο για τις ψηλές συντάξεις για να καλλιεργήσουν κλίμα περικοπών.
Και τώρα που νομίζουν ότι έχουν συναίνεση, προχωράνε στο μεγάλο μαχαίρι.
Δίδαγμα για κάθε εργαζόμενο και συνταξιούχο:
Οταν χτυπάνε το διπλανό σου, δόστου στήριξη.
Η καμπάνα χτυπάει και για σένα.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
Η κυβέρνηση προχωρά με το «διαίρει και βασίλευε».
Οι εργάτες έχουν την ταξική ενότητά τους για να απαντήσουν.

Για να προωθήσουν τα μέτρα που τσακίζουν εξίσου εργαζόμενους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καταφεύγουν σε έναν πλαστό διαχωρισμό:
Μιλάνε για «σπάταλο δημόσιο» και «έντιμο ιδιωτικό τομέα».
Στον ιδιωτικό τομέα ταυτίζουν εργαζόμενους και αφεντικά για να δημιουργήσουν ενιαία αντίθεση με τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.
Ο διαχωρισμός είναι πλαστός, και είναι τέτοιος γιατί αυτό βοηθά την αστική τάξη να διαμορφώνει τις συμμαχίες που τη συμφέρουν.

Το Δημόσιο, βέβαια, δεν είναι για υπεράσπιση.
Είναι τμήμα του κράτους των καπιταλιστών, γι' αυτούς δουλεύει. Θέλει ανατροπές, αλλά εκείνες που θα υπηρετούν μια λαϊκή εξουσία. Από την άλλη, ο ιδιωτικός τομέας, που λένε, στο σκέλος των αφεντικών είναι αυτός που μόνο παίρνει από το κρατικό ταμείο, είναι αυτός που φοροαποφεύγει νόμιμα και εισφοροδιαφεύγει νόμιμα.
Το θέμα δεν είναι το «Δημόσιο» γενικά, αλλά σε ποιανού τα χέρια είναι η εξουσία.
Κι αυτήν την έχουν ακόμα οι καπιταλιστές.

Για τους εργάτες, ο δρόμος της αλήθειας έχει σήμανση:
τα ταξικά τους συμφέροντα.
Το ανειρήνευτο της πάλης τους μέχρι να καταργηθούν οι καπιταλιστές και η εξουσία τους.
Σ' αυτό το δρόμο είναι αυτονόητη η πάλη για την υπεράσπιση δικαιωμάτων, για την κάλυψη των αναγκών χωρίς ενοχές για το «σπάταλο Δημόσιο», χωρίς ανοχές στους καπιταλιστές που τσακίζουν εξίσου κάθε εργαζόμενο από τη δουλειά του οποίου προέρχεται ο πλούτος τους.

Με μια απόλυτη ευθυγράμμιση ο αστικός Τύπος έχει υιοθετήσει κάθε κυβερνητικό μέτρο και έχει βάλει στην άκρη διαφορές των επιμέρους τμημάτων της αστικής τάξης που άλλοτε εκφράζονταν και σαν πολιτικές διαφορές.
Το γεγονός έχει την εξήγησή του στον ίδιο το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης.
Απ' άκρο σε άκρο οι καπιταλιστές ανταγωνίζονται πλέον με καθαρό το στόχο να ανατρέψουν ό,τι κατάκτησαν οι εργάτες, να επιβάλουν ένα εργασιακό τοπίο όπου θα κυριαρχούν συνθήκες ζούγκλας.
Αυτή η επιδίωξη βρίσκει την έκφρασή της στην πολιτική είτε αυτή ασκείται από τους νεοφιλελεύθερους είτε ασκείται από σοσιαλδημοκράτες.
Η μάχη για την πολιτική διαδοχή εκφράζει διαφορετικά μοντέλα διαχείρισης, ανάλογα και με το επίπεδο της πάλης του εργατικού κινήματος, αλλά δεν ξεφεύγει από τα πλαίσια άσκησης του ταξικού πολέμου όπου για κάθε μία από τις ανταγωνιζόμενες ομάδες καπιταλιστών ο κύριος εχθρός παραμένει η εργατική τάξη.

Σ' αυτή τη στοχοπροσήλωση συνδράμουν οι οπορτουνιστές που εντείνουν τη δράση τους ώστε να φύγει από τη μέση το κεντρικό πρόβλημα:
Η ταξική διαφορά και η έκφρασή της στο επίπεδο της εξουσίας, πρόβλημα που ζητά λύση ακριβώς στην αμφισβήτηση της βάσης που το γεννά:
την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Οι οπορτουνιστές συμβάλλουν στο να υποβιβαστεί η ολόπλευρη ταξική αντιπαράθεση, σε στενή πολιτική πάλη για τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας, με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής να παραμένουν αδιατάραχτες.
Αξιώνουν να υποταχτεί το εργατικό κίνημα στο στόχο μιας κυβερνητικής εναλλαγής.
Κι απ' αυτή τη σκοπιά η συμβολή τους στη διατήρηση της εξουσίας των καπιταλιστών είναι που τους καθιστά επικίνδυνους για τα εργατικά συμφέροντα.

Ασχετο:
Το σκοτάδι καλά κρατεί. Σ' όλες τις εφημερίδες προβάλλεται σαν πραγματικό γεγονός ότι η Παναγιά έσωσε το δάσος στο Αγιο Ορος. Αν δεν έβρεχε;
Πάλι θέλημα Θεού, θα λέγανε, ότι ήτανε...
Σε κάτι τέτοιες σοφιστείες πατάει και η κυβέρνηση για να παρουσιάσει σαν θεάρεστο το έργο της.
Τόσο θεάρεστο όσο και η ιερή αγανάκτηση του αρμόδιου υπουργού της τάξης και του βούρδουλα που αφού έδωσε το σύνθημα για το ξεπάστρεμα των αλλοδαπών, τώρα δήθεν αγανακτεί γιατί κάποιοι άλλοι του αμφισβήτησαν το μονοπώλιο του βούρδουλα.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Κάποιες διαγνώσεις που έχουν σημασία

Από το "Για το Ευρώ ξανά: Η στρατηγική της αράχνης", του Δ. Λένη. Via Disdaimona.

Η συμπίεση της κερδοφορίας, τα κεφάλαια που δεν έχουν που να επενδυθούν, οι καυτές πατάτες των τραπεζών που χρεοκοπούν (και κανείς δεν θέλει να διασώσει με δικά του λεφτά) σημαίνουν μόνο ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί θα οξυνθούν.

Η ευρωζώνη είναι ένας άνισος συνασπισμός των ευρωπαϊκών αστισμών, ένα υποσύνολο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. [...]

Η παγκόσμια κρίση τώρα αρχίζει να μπαίνει στην τελευταία οξύτερη φάση της, μια φάση με απρόβλεπτες συνέπειες σε διεθνές επίπεδο.

 

Το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο (που έκφραση του είναι τα τεράστια χρέη, τα λιμνάζοντα χρηματιστηριακά προϊόντα που πανικόβλητα τρέχουν σε κάθε πραγματικό ή φανταστικό «ασφαλές λιμάνι» ακόμα και με χασούρα)

πρέπει να απαξιωθεί πριν υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη.* Και η απαξίωση αυτή δεν είναι μια διαδικασία που μπορεί να γίνει εύκολα, καθαρά, ανώδυνα και – κυρίως – γρήγορα.

 

Πάντως θα πρέπει να σημειωθεί ότι πλησιάζουμε στο σημείο όπου η εκκαθάριση θα έχει επιτευχθεί, ένα σημείο μέγιστου κινδύνου για το κίνημα, αφού η προσμονή νέου κέρδους θα κάνει το κεφάλαιο πιο επιθετικό.[...]

Η γερμανική κοινωνία είδε ραγδαία αύξηση των ανισοτήτων, που εκφράζεται από μια προβληματική εσωτερική οικονομία.

Ή αλλιώς, τα τεράστια κέρδη των γερμανών καπιταλιστών δεν επανεπενδύθηκαν στη Γερμανία.

Αντίθετα, έγιναν σε γενικές γραμμές μη παραγωγικές επενδύσεις (με τη μορφή δανείων) σε διάφορες φούσκες ή άρχισαν να λιμνάζουν σε τραπεζικά προϊόντα.

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η «καρδιά» του γερμανικού βιομηχανικού καπιταλισμού, υποφέρουν.

Οι δημόσιες υποδομές χρειάζονται ανανέωση.

Οι τοπικές κυβερνήσεις μαζεύουν χρέος.

Οι εργαζόμενοι δεν είχαν αυξήσεις (εκτός από μια τελευταία, κατά 4%, που δεν καταφέρνει στο ελάχιστο να εξισορροπήσει τις απώλειες χρόνων).

Το δημογραφικό πρόβλημα είναι το οξύτερο στον πλανήτη, εγγυώμενο ότι σύντομα δεν θα υπάρχουν αρκετοί εργάτες για τα εργοστάσια.

Το κυριότερο είναι ότι όλο αυτό το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο κινδυνεύει κάθε στιγμή να απαξιωθεί, αν οι χώρες του Νότου πτωχεύσουν

(αφού τα χρέη τους είναι σε μεγάλο βαθμό τα κέρδη από τις γερμανικές εξαγωγές).

 

 Αλλά ακόμα χειρότερα:

αν το μοντέλο της ανάπτυξης μέσω εξαγωγών για όλη την Ευρώπη πετύχαινε, το γερμανικό μοντέλο θα είχε αποτύχει:

δεν γίνεται όλοι να εξάγουν ταυτόχρονα, κάποιος πρέπει να εισάγει!

 

Με τα τρέχοντα δεδομένα, το καλύτερο δυνατό ενδεχόμενο για τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς είναι μια μακρά περίοδος «βαλτώματος» και ακινησίας, μια παρατεταμένη κρίση σαν αυτή που περιέγραφε ο Ένγκελς για το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.**

Η Ευρώπη είναι σε μία κατάσταση «lose – lose».

Δεν υπάρχουν για το κεφάλαιο εύκολες λύσεις.

Η συμπίεση της κερδοφορίας, τα κεφάλαια που δεν έχουν που να επενδυθούν, οι καυτές πατάτες των τραπεζών που χρεοκοπούν (και κανείς δεν θέλει να «διασώσει» με δικά του λεφτά) σημαίνουν μόνο ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί θα οξυνθούν.

Οι «συγκρούσεις» μεταξύ του Μόντι και της Μέρκελ θα συνεχιστούν, χωρίς να είναι δυνατό κάποιος να υποχωρήσει πλήρως, μόνο μικροκινήσεις κατευνασμού των «αγορών» μπορούν να δοθούν, κινήσεις που θα εκπνέουν όλο και πιο γρήγορα, σε μέρες αντί για μήνες, σε ώρες αντί για μέρες.

Η μόνη κόκκινη γραμμή που θα υπάρχει θα είναι η περαιτέρω πίεση προς την εργασία.

Γιατί κάθε νίκη του κεφαλαίου είναι και μια μικρή ανανέωση της «εμπιστοσύνης των αγορών».

Το ευρώ, επομένως, θα γίνει προσπάθεια να διατηρηθεί για όσο καιρό οι εκτιμώμενες απώλειες από τη διάλυση του θα είναι μεγαλύτερες από τη διατήρηση του, ένα πλάνο που έχει κοντά ποδάρια αφού δεν προσφέρει ελπίδα στο κεφάλαιο***,

εκτός αν υπάρξει κάποιο αναπτυξιακό θαύμα. Δυστυχώς, τα θαύματα σπανίζουν πλέον…

Είναι ουτοπικό να ελπίζει κανείς σε αναστροφή της κατάστασης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μέσα στο μηχανισμό του ευρώ.

Μια τέτοια αλλαγή θα σήμαινε τη δυνατότητα ύπαρξης ενός ενιαίου πολιτικού κέντρου που να μπορεί να το επηρεάσει (ή οριακά να το ανατρέψει) η συνασπισμένη ευρωπαϊκή εργασία.

 

Ο μηχανισμός του ευρώ όμως βασίζεται στην ακριβώς αντίθετη κίνηση: πολυδιάσπαση των εργατικών κινημάτων και συνασπισμό των αστικών δυνάμεων, με ταυτόχρονη εστίαση των δικών τους προβλημάτων στο σύνολο των υποτελών τάξεων.

Το σπάσιμο του φαύλου αυτού κύκλου είναι η μόνη ελπίδα. Και σε εθνικό και σε διεθνικό επίπεδο.

Σημειώσεις Lenin Reloaded:
* Βλ. συστημική λύση #1 (σκληρή οψιόν): ΠΟΛΕΜΟΣ. Αρχικά "τοπικός", ως συνήθως στην "περιφέρεια" (την ενεργειακά σημαίνουσα περιφέρεια), κατόπιν γενικευμένος.
** Βλ. συστημική λύση #2 (μαλακή οψιόν): Το "στατικό κράτος", Gopal Balakrishnan,  στο ιστολόγιο.
*** Για αυτόν ακριβώς τον λόγο όμως, και επειδή οι καπιταλιστές δεν σχεδιάζουν με βάση την πίστη στα μεταφυσικού τύπου θαύματα, η συμπίεση μισθών δεν είναι το μοναδικό υφιστάμενο πλάνο του κεφαλαίου. Βλ. συστημική λύση #1. Hint: Το προηγούμενο "αναπτυξιακό θαύμα", η μεγαλύτερη ιστορικά φάση επέκτασης του κεφαλαίου όλων των εποχών, ήρθε αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πηγη

Ποιος θα μας σώσει από τους ζωντανούς;

Οταν πρόκειται να ληφθούν νέα φορομπηχτικά μέτρα έχουμε ελέγχους μεγαλογιατρών στο Κολωνάκι και ταβερνιάρηδων στη Μύκονο.
Αν τα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν είναι ιδιαίτερα σκληρά, μπορεί να προφυλακιστεί ακόμη και ο Λάκης Γαβαλάς.
Κατ’ αντιστοιχία, κάθε φορά που πρόκειται να ληφθούν νέα αντιασφαλιστικά μέτρα, έχουμε την ανακάλυψη συνταξιούχων-μαϊμούδων ή συνταξιούχων που έχουν πεθάνει αλλά οι συγγενείς τους εξακολουθούν να εισπράττουν τη σύνταξη.

Την τελευταία φάση διανύουμε τώρα.

Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με ανακοινώσεις που αφορούν νεκρούς, των οποίων τις συντάξεις εισπράττουν ζωντανοί.

Και βέβαια, δεν έχουμε κανένα δισταγμό να πούμε πως όποιος εισέπραξε συντάξεις που δεν δικαιούνταν ν’ αντιμετωπίσει όσα προβλέπει ο νόμος.

Και τα λεφτά να επιστρέψουν στα ασφαλιστικά ταμεία και μάλιστα εντόκως.

Αναρωτιόμαστε, όμως: γιατί τόσα χρόνια δεν έκαναν καμιά κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση;

Γιατί θυμήθηκαν να κάνουν κάποιους ελέγχους –εύκολους, όπως αποδείχτηκε- μόλις τώρα;

Η απάντηση είναι εύκολη: γιατί έπρεπε ν’ αντλήσουν προπαγανδιστικό υλικό για τη νέα επίθεση ενάντια στα εναπομείναντα ασφαλιστικά δικαιώματα, που ετοιμάζουν με πυρετώδεις ρυθμούς στα επιτελεία της πλατείας Συντάγματος και της Σταδίου 29.

Επίθεση που θα σαρώσει τα πάντα.

Ακόμη και τις συντάξεις πρόνοιας του ΟΓΑ, του… τεράστιου ύψους των 360 ευρώ, ετοιμάζονται να περικόψουν κατά 30 ευρώ.

Διότι, όπως με θράσος χιλίων βασιβουζούκων δήλωσε ο «τσάρος» Στουρνάρας, «τα νούμερα δεν βγαίνουν αν δεν σπάσουμε αυγά». Θα έπρεπε μάλλον ν’ απαντήσουμε σ’ αυτόν τον θρασύτατο και αλήτικα συμπεριφερόμενο γιάπη, πως με μερικές κλοτσιές μπορούμε να σπάσουμε τα δικά του «αυγά», αντί να καθόμαστε να παρατηρούμε απαθείς πώς θα οδηγηθούν ταχύτερα στο θάνατο συνταξιούχοι των 360 ευρώ.

Δυστυχώς, δεν το έχουμε κάνει κι είν’ αυτό που αποθρασύνει τους Στουρνάρες.

Ας επανέλθουμε, όμως, στις συντάξεις των νεκρών που εξακολουθούν να εισπράττουν οι ζωντανοί.

Πόσα είναι τα λεφτά που χάθηκαν μ’ αυτόν τον τρόπο από τα ασφαλιστικά ταμεία και κυρίως από το ΙΚΑ, για το οποίο γίνεται (για ευνόητους λόγους) ο μεγάλος ντόρος;

Ας μας δώσουν έναν αριθμό και ας μας πουν τι ακριβώς αντιπροσωπεύει αυτός ο αριθμός ως ποσοστό επί των εσόδων του ΙΚΑ.

Στη συνέχεια, όμως, πρέπει να μας δώσουν μερικούς άλλους αριθμούς.

Συγκεκριμένα να μας πουν:

–  Πόσες είναι οι απώλειες στα αποθεματικά του ΙΚΑ από την επί δεκαετίες άτοκη ή χαμηλότοκη δέσμευση των αποθεματικών του στην Τράπεζα της Ελλάδας.
–  Πόσες οφειλές επιχειρήσεων έχουν διαγραφεί μέχρι τώρα.
–  Σε τι ποσό ανέρχονται τα πρόστιμα και οι προσαυξήσεις που έχουν χαριστεί στο πλαίσιο των δεκάδων χαριστικών ρυθμίσεων για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές, που έχουν γίνει μέχρι τώρα.
–  Ποια είναι τα ποσά από εισπραχθείσες εισφορές που δεν έχουν πληρωθεί στο ΙΚΑ, μολονότι έχουν βεβαιωθεί (δηλαδή, έχουν γίνει οι κρατήσεις από τους εργαζόμενους) και τι ενέργειες έχει κάνει το ΙΚΑ για να τα εισπράξει (πέρα από το να στέλνει ειδοποιήσεις και να εκδίδει δελτία Τύπου).
–  Ποιες είναι οι απώλειες από το τζογάρισμα των αποθεματικών στο Χρηματιστήριο, από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα.
–  Ποιες είναι οι απώλειες από το πρόσφατο «κούρεμα» των αποθεματικών που επενδύθηκαν υποχρεωτικά σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.
–  Σε τι ποσό ανέρχεται η επιβάρυνση του ΙΚΑ από την άσκηση προνοιακής πολιτικής για λογαριασμό του ελληνικού κράτους, χωρίς να εκταμιευθούν τα αναλογούντα ποσά από τον κρατικό προϋπολογισμό.
–  Σε τι ποσό ανέρχεται η απώλεια εσόδων του ΙΚΑ από τη μη συμμετοχή του κρατικού προϋπολογισμού στα έσοδά του, στο πλαίσιο της περιβόητης τριμερούς χρηματοδότησης, η οποία επί δεκαετίες δεν εφαρμόστηκε, μολονότι προβλεπόταν από τον ιδρυτικό νόμο του ΙΚΑ (Ν. 1846/1952).

Ο κατάλογος θα μπορούσε να μακρύνει κι άλλο, αλλά σταματάμε εδώ.

Ας μας κάνουν μια άθροιση όλων αυτών των ποσών και ας μας πουν πώς σκοπεύουν να τα εισπράξουν.

Αυτό δεν είναι το σωστό;

Οπως ακριβώς σκοπεύουν να κινητοποιήσουν τον κατασταλτικό μηχανισμό (εισαγγελία-δικαστήρια-αστυνομία-φυλακές) για να επιστρέψουν στα ταμεία του ΙΚΑ οι συντάξεις των νεκρών που εξακολούθησαν να εισπράττουν οι ζωντανοί, έτσι δεν πρέπει να επιστρέψουν στα ταμεία του ΙΚΑ και οι πάσης φύσεως οφειλές και αρπαγές από άλλες πλευρές;

Πόσω μάλλον που αυτές οι αρπαγές και οφειλές είναι μερικές χιλιάδες φορές υψηλότερες από το άθροισμα των συντάξεων νεκρών που παρανόμως εξακολούθησαν να εισπράττουν ζωντανοί.

Αν μας ετοίμαζαν έναν ακριβή λογαριασμό, θα βλέπαμε πως όντως είναι χιλιάδες φορές περισσότερα αυτά που άρπαξαν οι καπιταλιστές και το κράτος (για λογαριασμό πάλι των καπιταλιστών) απ’ αυτά που άρπαξαν κάποιοι ιδιώτες με μειωμένη κοινωνική συνείδηση.

Επειδή, δε, σύμφωνα με το ισχύον αστικό συνταγματικό καθεστώς, ιδιώτες δεν είναι μόνο οι ζωντανοί συγγενείς των νεκρών συνταξιούχων, αλλά και οι ιδιοκτήτες και διαχειριστές των επιχειρήσεων, απ’ αυτούς θα έπρεπε ν’ αρχίσουν, διότι αυτοί έχουν απείρως μεγαλύτερη περιουσία (επιχειρηματική και προσωπική) και επομένως υπάρχουν απείρως περισσότερες πρακτικές δυνατότητες για να εισπραχθούν τα κλεμμένα.

Ξέρουμε, φυσικά, ότι τίποτα τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει.

 Οι καπιταλιστές επιχειρηματίες θα εξακολουθούν να εισφοροκλέπτουν και να εισφοροδιαφεύγουν και το κράτος θα εξακολουθήσει να τους κάνει πλάτες, διότι είναι δικό τους κράτος και όχι κράτος «όλου του λαού» ή «των εργαζομένων».

Τι πρέπει να κάνουμε το γνωρίζουμε.

Τι θα κάνουμε θα δείξει.

Προς το παρόν, όμως, ας μην επιτρέψουμε να μας παραμυθιάζουν με τέτοιες μπούρδες, όπως για παράδειγμα ότι για την «κακοδαιμονία» του ΙΚΑ και των άλλων ασφαλιστικών ταμείων φταίνε κάποιοι ασυνείδητοι που εξακολούθησαν να εισπράττουν συντάξεις νεκρών.

ΥΓ: Τα ασφαλιστικά ταμεία «δεν βγαίνουν», παρά τις τεράστιες περικοπές συντάξεων και άλλων ασφαλιστικών παροχών, που έχουν γίνει την τελευταία διετία.

Τα ασφαλιστικά ταμεία «δεν βγαίνουν», γιατί έχουν καταληστεύσει τα αποθεματικά τους, γιατί η συνεχής αύξηση της ανεργίας, αλλά και της υποαπασχόλησης, μειώνει συνεχώς τα έσοδά τους, γιατί οι καπιταλιστές εξακολουθούν να επιδίδονται στο αγαπημένο τους σπορ της εισφοροδιαφυγής, απασχολώντας ανασφάλιστους εργαζόμενους, και της εισφοροκλοπής, μη αποδίδοντας τις ασφαλιστικές εισφορές που έχουν ήδη εισπράξει.

Τα ασφαλιστικά ταμεία «δεν βγαίνουν», επίσης, γιατί τα καταληστεύει το ίδιο το κράτος.

 Ναι, το κράτος που ισχυρίζεται μέσω των υπουργών του ότι τάχα δίνει μπόλικο χρήμα στα ασφαλιστικά ταμεία, είναι αυτό που εξακολουθεί να τα καταληστεύει (τελευταία μεγάλη ληστεία το «κούρεμα» με το περιβόητο PSI).

Αφού τα Ταμεία «δεν βγαίνουν», τι πρόκειται να γίνει;

Ετοιμάζεται να πέσει και πάλι βαρύς ο πέλεκυς πάνω στα ασφαλιστικά δικαιώματα.

Πάνω στις συντάξεις, στην ασφάλιση υγείας κ.λπ.

Αυτό το ξέρουμε και κανένας ταξικός στρουθοκαμηλισμός δεν πρόκειται να μας σώσει.

Εκτός…

Εκτός αν αποφασίσουμε να συνειδητοποιήσουμε μια μεγάλη αλήθεια και να προσπαθήσουμε να την κάνουμε πράξη:

Οι εργαζόμενοι είναι οι μοναδικοί παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου και τα μεγάλα υποζύγια της κρατικής φορολογίας.

Γι’ αυτό και απαιτούν πλήρη ασφάλιση και πλήρη χρηματοδότησή της, με πληρωμή μόνο από τους καπιταλιστές και το κράτος.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα…

 

αναδημοσίευση  από  κόντρα

Για το ΚΚΕ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ζωή, όπως λένε, είναι γεμάτη εκπλήξεις. Πριν από 21 χρόνια, το 1991, και λίγο πριν ξεκινήσω τις μεταπτυχιακές μου σπουδές, είχα επισκεφτεί τον παππού μου και πιάσαμε την κουβέντα για τις εξελίξεις στην ΕΣΣΔ. Θυμάμαι την χαρακτηριστική άρνησή του να αποδεχτεί αυτό που εγώ, εικοσιενός τότε, έβλεπα σαν μια απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη. Ήταν πολύ οργισμένος με τον Γκορμπατσώφ, που εγώ τότε έβλεπα ως έναν πεφωτισμένο ανανεωτή, που έδινε στη χώρα την δυνατότητα να αναπνεύσει και να διορθώσει τα κακά της. Μαλώσαμε. Δεν παρακολούθησα τότε τις εξελίξεις στη χώρα μετά την άνοδο στην εξουσία του Γέλτσιν· οι σπουδές και η γεωγραφική απόσταση από την Ευρώπη με απομάκρυναν πολύ απ' την ωμή πραγματικότητα της αντεπανάστασης που συντελούνταν στην Ανατολή και της νέας ψυχροπολεμικής περιόδου που χτιζόταν, με άπλετη καπιταλιστική χρηματοδότηση, στη Δύση. Ουσιαστικά, παρακολούθησα τις συνέπειες όσων έγιναν μόνο μέσα από τα κύματα μεταναστών που άρχισαν να καταφθάνουν στην Ελλάδα. Και πήρε χρόνια πολλά για να καταλάβω ότι τελικά τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά όσο νόμιζα το 1991.

Οι αρχές της κρίσης με βρήκαν στο μαρξιστικό στρατόπεδο, όπου βρισκόμουν ήδη από εκείνη την εποχή του 1991, μέσα όμως από την τριβή με την λεγόμενη "Νέα Αριστερά" και την αποκλειστικά δυτική της κληρονομιά. Άντλησα από όσα γνώριζα από την μαρξιστική πολιτική οικονομία και είδα από νωρίς ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι πάρα πολύ σοβαρό, με μια περίσταση από αυτές που αλλάζουν την ιστορία, προς το χειρότερο ή το καλύτερο. Με μεγάλη μου, τεράστια θα έλεγα, έκπληξη, διαπίστωσα όλο και πιο ξεκάθαρα ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων θα έπρεπε να συμφωνούν μαζί μου, διότι προερχόντουσαν από την ίδια μήτρα της "Νέας Αριστεράς", δεν συμφωνούσαν καθόλου μαζί μου. Διαπίστωσα ότι δεν μιλούσαν με μαρξιστικούς όρους. Ότι στην ουσία είχαν ήδη εγκαταλείψει τον Μαρξισμό. Οι μελέτες που είχαν γράψει, και τις οποίες σε αρκετές περιπτώσεις θαύμαζα, δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τις θέσεις που πήραν πολιτικά όταν η κρίση χτύπησε στ' αλήθεια την χώρα και την ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτό στις περιπτώσεις όπου οι πρώην σύντροφοι μιλούσαν καν. Σε πολλές, ίσως στις περισσότερες, σιωπούσαν ένοχα.
Στο ΚΚΕ δεν κατέληξα επειδή άλλαξα γνώμη για κάτι από όσα σκεφτόμουν και γνώριζα το 2008. Κατέληξα επειδή σταδιακά, όλοι οι άλλοι την κοπάνησαν από το πεδίο του τι είναι μαρξιστική τοποθέτηση επάνω στην κρίση του συστήματος. Και δεν την κοπάνησαν απλώς βέβαια από αυτό, το θεωρητικό-οικονομικό σκέλος. Επειδή κατανόησαν τις συνέπειες της αποστασίας τους από την μαρξιστική θεώρηση σωστά, την κοπάνησαν επίσης από όλα όσα διακήρυτταν προηγουμένως: τον αντι-ιμπεριαλισμό, που ξαφνικά αντικαταστάθηκε από την "ευθύνη στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων" όταν και όπου το απαιτεί το ΝΑΤΟ· από τον αντιμιλιταρισμό και το κίνημα για την ειρήνη· από τον αντιρατσισμό και την συνεπή εναντίωση στην θυματοποίηση ανθρώπων με πρόσχημα την καταγωγή ή το χρώμα του δέρματός τους· από την φιλεργατική οπτική. Στην πραγματικότητα, όσο υποχωρούσαν από βασικές θέσεις της Νέας Αριστεράς οι πρώην σύντροφοι, τόσο έβλεπα το ΚΚΕ να βγαίνει μπροστά, όπως βλέπεις την άμμο να προβάλλει καθώς υποχωρεί το νερό στην άμπωτι. Το είδα να κρατά την αντι-ιμπεριαλιστική και τη φιλειρηνική σημαία με σθένος· να προβάλλει τον αντιρατσισμό και την χωρίς διακρίσεις ανθρωπιά ως στοιχειώδεις αξίες του οργανωμένου προλεταριάτου· να αγωνίζεται για εργασιακά δικαιώματα που οι υπόλοιποι θεωρούν ήδη ξεπερασμένα· να μιλά για εργατική τάξη όταν όλοι οι άλλοι μοιάζουν να έχουν ξεχάσει τη λέξη. Και έμεινε, νομίζω ήδη ουσιαστικά, για μια ακόμα φορά το μόνο οργανωμένο αντίβαρο στον φασισμό, αφού ο "αντιφασισμός", όταν έχεις εγκαταλείψει θέσεις σε όλα τα προηγούμενα, δεν είναι παρά μια κενή, σαν καύκαλο στην έρημο, λέξη.

Η συμπόρευση και συστράτευση με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας δεν ήταν για μένα θέμα συναισθηματικό, θέμα νοσταλγίας, θέμα αντίδρασης σε κάτι ή θέμα αλλαγής τρόπου σκέψης. Ήταν θέμα λογικό, θέμα εκτίμησης του πού βρίσκεται στ' αλήθεια σήμερα ο πολιτικός πυρήνας της σκέψης που πάντα είχα και πάντα υπηρετούσα. Και όσο περνά ο καιρός, τόσο επιβεβαιώνεται αυτή η διαπίστωση, ότι δηλαδή το ΚΚΕ είναι σήμερα η μόνη λαϊκά οργανωμένη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα για τον πολιτικά έντιμο και προοδευτικό άνθρωπο, για τον άνθρωπο που πιστεύει στη δικαιοσύνη και την ισότητα, για τον άνθρωπο που απεχθάνεται την εκμετάλλευση και την καταπίεση των άλλων, για τον άνθρωπο που μισεί τις φυλετικές διακρίσεις, τον πόλεμο, την βαρβαρότητα της ανεξέλεγκτης κυριαρχίας του χρήματος, το μίσος που γεννά ο ανταγωνισμός για επιβίωση.

Και για αυτούς τους λόγους, άνθρωπο που δεν συμπορεύεται και δεν συντάσσεται σήμερα με το ΚΚΕ, που σήμερα δεν έχει ακόμη βρει κανένα λόγο να επανεκτιμήσει την στάση του απέναντι στο τι έδειχνε και το τι στην πραγματικότητα ήταν η "αριστερά" που θα το αντικαταστούσε, υποτίθεται, ως "νέα, βελτιωμένη" έκδοση, δεν μπορώ να τον δω ούτε ως έντιμο πολιτικά ούτε ως προοδευτικό. Όπως και οι φίλοι, έτσι και τα κόμματα κρίνονται στα δύσκολα, όχι στα εύκολα. Και στα δύσκολα, μονάχα ένα κόμμα έχει το θάρρος, την δύναμη, το ήθος, να σταθεί όρθιο στην όλο και πιο ανεξέλεγκτη λαίλαπα βαρβαρότητας, μίσους, βίας, και ηλιθιότητας που κατακλύζει μια εξαθλιωμένη από κάθε άποψη κοινωνία. Μόνο ένα κόμμα έχει διατηρήσει, με τεράστιο για το ίδιο κόστος εκλογικά, το δικαίωμα στην πολιτική ηθική, αντί για ατέρμονες ντρίμπλες, τσιριμόνιες, και τακτικισμούς που υποτίθεται ότι θα μας οδηγήσουν σε "κάτι" --κανείς δεν μας λέει σε τι-- κάποτε, σε μιαν άλλη ίσως ζωή, ή στη Δευτέρα Παρουσία, όταν η πολιτική ανηθικότητα, ο συμβιβασμός με το κακό και το ψεύδος δικαιωθούν ως "ανώτερη στρατηγική". Αυτό το εξαναγκαστικό φορτίο πολιτικού θάρρους και αναλυτικής διαύγειας και ευθυκρισίας το οποίο βαραίνει το κόμμα με την εδραίωση της "κατάστασης εξαίρεσης", όταν όλοι οι άλλοι αυτομολούν στο στρατόπεδο του εχθρού ή (νομίζουν πως) κρύβονται πίσω από ατέρμονες ακροβασίες και επαμφορετισμούς, αυτό είναι το βασικό κοινό σημείο που μπορώ να διακρίνω με την ηρωϊκή εποχή του ΕΑΜ: το να σηκώνεις αυτό που κανείς άλλος δεν θέλει και δεν μπορεί να σηκώσει. Και νομίζω πως όποιος έχει βασική τιμιότητα όταν επικαλείται νοσταλγικά μια τέτοια εποχή, έχει επίσης την ευθύνη να αναγνωρίσει τούτο το απλό και αναπάρνητο γεγονός και να κανονίσει την πορεία του αναλόγως.


Σαφέστατα πολλοί καγχάζουν και θα καγχάσουν για τα παραπάνω ως προϊόντα "ρομαντισμού", εμμονών, "οπαδισμού", "συνδικαλιάς", ή ιδίου συμφέροντος. Λίγη σημασία, και ακόμα λιγότερο ενδιαφέρον, έχει αυτό για μένα. Δεν συμβαίνει συχνά στην ανθρώπινη ζωή, δεν συμβαίνει καν για κάθε γενιά, να κληθεί να σταθεί με σταθερότητα και ενσυνειδητότητα από την μία ή την άλλη πλευρά μιας γραμμής. Εγώ γνωρίζω πού στέκομαι και γιατί, όσο δεν γνώριζα ποτέ πριν τόσο ξεκάθαρα στη ζωή μου. Γνωρίζω την αναγκαιότητα αυτής της επιλογής, κατανοώ τους κανόνες που διέπουν μια τέτοια αναγκαιότητα, και που σίγουρα δεν είναι αυτοί του "γούστου". Πάρα πολλοί στις τελευταίες δεκαετίες παρουσίασαν τα σχέδια τους για ένα καλύτερο Κομμουνιστικό Κόμμα και άσκησαν δριμεία κριτική στις αδυναμίες του, που οι ίδιοι προφανώς θα "θεράπευαν" αν τους αναγάγαμε σε γκουρού και οδηγητές μας. Καλό θα ήταν να κοιτάξουν τα σημερινά τους χάλια, ως συνομιλητές "αριστερών οικονομολόγων" που έχουν μετατρέψει τον Μαρξ σε λογιστή, ως "υπεράνω υποψίας" άλλοθι της ωμότητας του ιμπεριαλισμού, ως ασπίδες προστασίας του αντεργατικού μένους του κεφαλαίου, ως αγωγοί κροκοδείλιων δακρύων και προαγωγοί λεκτικά διακοσμημένων κολαστηρίων για όσους είχαν την ατυχία να γίνουν μετανάστες. Καλό θα ήταν να σκεφτούν γιατί μικραίνουν οι ίδιοι όσο αυτό που προσπάθησαν να μικράνουν σε τρίτα μάτια υψώνει ήθος, αξιοπρέπεια, θάρρος και αυτοθυσία: η ζωντανή, η ανήσυχη λαϊκή βάση, αυτό που ζήλεψαν και αυτό που εποφθαλμιούσαν μια ζωή για προσωπική χρήση και νομή, ούτε εφευρίσκεται απ' την ατομική βούληση, ούτε υποκαθίσταται με άρθρα στις καθωσπρέπει εφημερίδες. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να υποτιμήσεις τη διαλεκτική, αντιφατική ενότητα που εκφράζεται στο κόμμα χωρίς να υπερτιμήσεις ταυτόχρονα και μάλλον αντιδιαλεκτικά τον εαυτό σου, και το συνδυαστικό αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, "μαρξιστικό."

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, πανταχόθεν και μακρόθεν λοιδωρημένο και γελοιοποιημένο από τόσους και τόσους "έξυπνους ανθρώπους" που έκαναν τη σοφία σλόγκαν και το σλόγκαν χρήμα, δεν είναι ένα ακόμα κομμάτι της Ελλάδας. Είναι ένα κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας και ανήκει επίσης σ' αυτή· και είναι το μέρος όπου η ελληνική κοινωνία κλείδωσε ό,τι καλύτερο, ό,τι αληθινότερο και πιο εξευγενισμένο ήταν ποτέ της ικανή να δημιουργήσει. Δεν ξέρω πότε θα βρει το κλειδί αυτής της κληρονομιάς που άφησε στον εαυτό της αφού την παράχωσε πρώτα βαθιά, πολύ βαθιά μέσα στη μνήμη της και την επιθυμία της. Ως τότε όμως, κάποιοι θα πρέπει να φυλάξουν αυτή την κληρονομιά ως κόρην οφθαλμού. Με τις αντιφάσεις και το μεγαλείο της· με τα ελείμματα και τα περισσεύματά της· με τα πάθη της, τα παθήματά της, τις αβεβαιότητές της, την ακλόνητη βεβαιότητα και την υπερβατικότητά της. Είναι ένα άξιο καθήκον, και το αναλαμβάνω ως ένας ακόμη των πολλών, ούτε λιγότερος ούτε περισσότερος από κανένα άλλο, με τιμή και χαρά, για όσο χρειαστεί.

 

από redfly planet