Tο ΚΚΕ και οι κυβερνήσεις

Το ΚΚΕ δε συμμετέχει σε καμία κυβέρνηση μετά τις εκλογές της 6ης Μάη. Οι εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να προβληματιστούν από αυτή τη στάση και να σκεφτούν: Γιατί το ΚΚΕ έχει αυτή τη θέση; Γιατί την άλλη μέρα οποιαδήποτε κυβέρνηση σχηματιστεί, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, θα είναι στις θέσεις τους. Η Ελλάδα θα είναι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ τον Ιούνη θα έρθουν και νέα μέτρα. Τι σημαίνει αυτό; Οτι έτσι κι αλλιώς την εξουσία θα την έχουν οι καπιταλιστές. Και πως όποια κυβέρνηση προκύψει, όποιο δήθεν φιλολαϊκό μέτρο πάρει, θα σκοντάψει ακριβώς σ' αυτή την εξουσία.

Μήπως κάποιο από τα κόμματα που καλούν σε συνεργασία έχουν πει ότι τα μονοπώλια χάσουν την εξουσία που έχουν; Ούτε κουβέντα. Καλούν το ΚΚΕ να μπει σε μια κυβέρνηση στην οποία το ΚΚΕ θα έχει θέση και θα παλεύει για αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, μονομερή διαγραφή του χρέους, Λαϊκή Εξουσία και το άλλο κόμμα λέει ότι δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι δυνατόν να υπάρξει συνεργασία όταν υπάρχουν τόσο διαμετρικά αντίθετες θέσεις σε ζητήματα στρατηγικής; Είναι ποτέ δυνατόν μια τέτοια κυβέρνηση να δώσει προοπτική στο λαό όταν το ένα κόμμα λέει ανάπτυξη χωρίς καπιταλιστές με όλη την εργατική λαϊκή εξουσία και η άλλη θέλει ανάπτυξη με διαπραγμάτευση από την οποία θα ωφεληθούν οι καπιταλιστές αφού αυτοί θα έχουν την ιδιοκτησία των εργοστασίων, των ναυπηγείων, των βαποριών;

Ποιος έχει να χάσει από μια τέτοια κυβέρνηση; Ο ίδιος ο λαός. Γιατί στην πραγματικότητα, δε ζητούν συνεργασία με το ΚΚΕ, όπως λένε, ζητούν το ΚΚΕ να αναγκαστεί να αλλάξει τη θέση του. Ο Αλ. Τσίπρας μάλιστα το λέει ανοιχτά. Δώστε μας ψήφο για να εξαναγκάσουμε το ΚΚΕ να συνεργαστεί σε κυβέρνηση μαζί μας. Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται. 'Η μεγάλη ιδέα έχουν για τον εαυτό τους ότι «μπορούν να βάλουν το ΚΚΕ στο χέρι. Λένε επίσης το επιχείρημα «τώρα καίγεται το σπίτι μας, τις διαφορές μας θα κοιτάξουμε;». Τα σπίτια της εργατικής τάξης καίγονται ακριβώς από αυτές τις επικίνδυνες για το λαό λογικές. Αυτό έχει αποδείξει η εμπειρία τέτοιων συνεργασιών αριστερών και κεντροαριστερών δυνάμεων στη Γαλλία και την Ιταλία. Μια τέτοια εξέλιξη θα σημαίνει ότι το εργατικό κίνημα δε θα έχει πρωτοπορία, θα δεχθεί μεγάλο πλήγμα. Θα αγωνίζεται ο λαός και εναντίον μιας κυβέρνησης που θα είναι το ΚΚΕ, αλλά ίσως, το πιο πιθανό, τα πρώτα χρόνια να κρατήσει στάση αναμονής. Επειδή έχει εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ θα περιμένει. Και όταν συνειδητοποιήσει το λάθος, θα πρέπει να ξεκινήσει τις κινητοποιήσεις από την αρχή. Θα έχει κάνει πολλά βήματα προς τα πίσω. Και βεβαίως θα έχει απογοητευτεί, θα χάσει την εμπιστοσύνη του στο ΚΚΕ.

Ο λαός αυτό που πρέπει να δοκιμάσει είναι να χειραφετηθεί από αυτές τις αντιλήψεις, να πεισθεί ότι υπάρχει εναλλακτική λύση, ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης και να πεισθεί να ενισχύσει αποφασιστικά το ΚΚΕ, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί σε όλα μαζί μας. Να πεισθεί, να αντεπιτεθεί, να παρεμποδίσει τα νέα μέτρα. Και αν δεν έχει πεισθεί ακόμα να αναζητήσει τη ριζική εναλλακτική λύση, γιατί δεν μπορεί να την αναζητήσει έξω από την ταξική πάλη και χωρίς την κοινή δράση και χέρι χέρι με τους κομμουνιστές. Ολα τα άλλα είναι επικίνδυνα.

εργατική εξουσία

Πώς θα λειτουργεί η εργατική, λαϊκή εξουσία;
Θα υπάρχει βουλή;
Βεβαίως θα υπάρχει βουλή. Αλλά δε θα είναι σαν τη σημερινή, όπου κάθε 4 χρόνια το εκλογικό σώμα εκλέγει βουλευτές σε εκλογικές περιφέρειες, δηλαδή σε εδαφική βάση. Οι λαϊκοί βουλευτές θα αντιπροσωπεύουν το εργοστάσιο, τον κλάδο, τους συνταξιούχους, τους φοιτητές, τους σπουδαστές, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους. Αντίστοιχα λοιπόν θα εκλέγονται από τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, από τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς για τους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους, από τις σχολές για τους φοιτητές, σπουδαστές κ.λπ. Δηλαδή, θα αντιπροσωπεύονται κοινωνικές δυνάμεις.
Η ιδιότητα του βουλευτή δε θα αποτελεί επάγγελμα, άρα δε θα έχει μισθό.
Οι βουλευτές θα ελέγχονται για το έργο και τη δράση τους από τους εκλογείς τους σε τακτά περιοδικά διαστήματα και θα ανακαλούνται για να εκλεγούν άλλοι αν δεν ανταποκρίνονται στην αποστολή τους. Θα συνεχίζουν να εργάζονται στη δουλειά τους, απ' αυτήν θα πληρώνονται με τον ίδιο μισθό με όλους τους εργαζόμενους και θα απαλλάσσονται μόνο για το χρονικό διάστημα που θα λειτουργούν οι σύνοδοι της βουλής, γιατί η βουλή δε θα λειτουργεί καθημερινά, δε χρειάζεται άλλωστε αφού θα έχει απαλλαγεί από την τεράστια αστική γραφειοκρατία.

Από το εργοστάσιο που θα εκλέγονται τα πρώτα εργατικά όργανα εξουσίας μέχρι τη βουλή θα υπάρχουν και ενδιάμεσα εργατικά, λαϊκά όργανα που θα εκλέγονται και θα βρίσκονται σε άμεση σχέση με αυτά τα όργανα αλλά και την εργατική, λαϊκή βουλή. Ετσι, η συμμετοχή των εργαζομένων δε θα είναι μια φορά στα τέσσερα χρόνια με την ψήφο. Θα υπάρχει άμεση σχέση των εργαζομένων που εκλέγουν με όλα τα εργατικά, λαϊκά όργανα, ο λαός θα συμμετέχει και μέσω εκλογών και μέσω ελέγχου από το εργοστάσιο ως τη βουλή στην άσκηση της εξουσίας. Σήμερα ο λαός συμμετέχει μόνο κάθε τέσσερα χρόνια με την ψήφο. Αυτή είναι η αστική δημοκρατία. Στην εργατική, λαϊκή εξουσία θα συμμετέχει καθημερινά μέσω ελέγχου, μέσω ανακλητότητας όταν χρειάζεται με δεδομένο τον υποχρεωτικό απολογισμό των βουλευτών στους εκλογείς τους. Ετσι, οι εργάτες θα εκλέγουν αυτούς που θεωρούν τους καλύτερους και θα τους ελέγχουν ταυτόχρονα. Η εργατική, λαϊκή εξουσία θεσμοθετεί και παίρνει πρακτικά μέτρα ώστε να εξασφαλίζεται η άσκηση του εργατικού και γενικότερα κοινωνικού ελέγχου, η ανεμπόδιστη άσκηση κριτικής σε αποφάσεις και χειρισμούς που εμποδίζουν την ανάπτυξη και ενίσχυση της λαϊκής οικονομίας. Είναι ζωτική ανάγκη να καταγγέλλονται πάσης φύσεως και προέλευσης αυθαιρεσίες, γραφειοκρατία ή άλλα αρνητικά φαινόμενα. Αυτή είναι ανώτερη μορφή δημοκρατίας από την αστική και πάνω απ' όλα εξασφαλίζει την άμεση λαϊκή συμμετοχή στις υποθέσεις της κοινωνίας. Η εξουσία ασκείται από κάτω, από το λαό, προς τα πάνω και όχι το αντίθετο που γίνεται σήμερα με την αστική δημοκρατία.

Ι.

Πού θα βρεθούν τα λεφτά

Ρωτάνε το ΚΚΕ, πού θα βρεθούν λεφτά έξω από την ΕΕ;

-- Αν η Ελλάδα αποδεσμευτεί από την ΕΕ, όπως προτείνει το ΚΚΕ, πού θα βρεθούν χρήματα για μισθούς, συντάξεις, νοσοκομεία, Παιδεία κ.λπ., αφού δε θα δοθούν τα δάνεια;

• Τα λεφτά τα βγάζει η δουλειά των εργαζομένων και τα κλέβουν οι καπιταλιστές νόμιμα μέσω της κλοπής του μεγαλύτερου μέρους της δουλειάς τους (υπεραξία), έτσι βγάζουν το κέρδος.
• Το ΚΚΕ προτείνει στο λαό να ανατρέψει την εξουσία του κεφαλαίου στην Ελλάδα και μιλά για αποδέσμευση με εργατική λαϊκή εξουσία και όχι «σκέτο αποδέσμευση», όπως σκόπιμα παραποιούν τα αστικά επιτελεία.
• Η λαϊκή εξουσία θα διαγράψει το χρέος. Επομένως τα χρήματα για το χρέος θα τεθούν στην υπηρεσία του λαού. Εκτός από τα δάνεια, ο λαός πληρώνει, μέσω της φοροληστείας του, επιπλέον χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό στους δανειστές. Αρα και αυτά τα επιπλέον θα τα διαχειρίζεται ο λαός.
• Θα καταργηθούν τα διάφορα χρηματικά πακέτα και επιδοτήσεις που σήμερα δίνονται στο κεφάλαιο, για να κάνει επενδύσεις, να μεταφέρει επιχειρήσεις στο εξωτερικό, που αδειάζουν τα κρατικά ταμεία. Και αυτά θα μπουν στη λαϊκή υπηρεσία.
• Θα μειωθούν δραστικά οι δαπάνες για τους εξοπλισμούς, αφού θα περιοριστούν στους αναγκαίους για την άμυνα της Ελλάδας και όχι για τους πολέμους του ΝΑΤΟ και θα σταματήσουν οι αποστολές στρατού σε χώρες που το ΝΑΤΟ κάνει πόλεμο (π.χ. Κόσσοβο, Αφγανιστάν) αλλά και οι εμπλοκές της Ελλάδας σε πολέμους (π.χ. Λιβύη) με το τεράστιο κόστος που συνεπάγονται.
• Τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών που βγαίνουν από τη δουλειά των εργατών θα αποτελούν λαϊκή ιδιοκτησία. Αυτά τα υπέρογκα κέρδη που βγάζει σήμερα το κεφάλαιο θα διατίθενται σε όφελος ολόκληρης της κοινωνίας, για να αναπτύσσεται η παραγωγή για την κάλυψη όλων των λαϊκών αναγκών. Θα διοχετεύονται για την περαιτέρω ανάπτυξη της ίδιας της παραγωγής και θα αξιοποιούνται για τη δημιουργία υποδομών για το λαό, για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών σε δωρεάν παροχή Υγείας - Πρόνοιας, Παιδείας, Πολιτισμού κ.λπ.
• Οι μισθοί και οι συντάξεις θα πληρώνονται από τη δουλειά των ίδιων των εργατών, αφού τα εργοστάσια, οι επιχειρήσεις, οι τράπεζες και τα λεφτά τους, τα βαπόρια θα γίνουν λαϊκή περιουσία, θα παράγουν για τις ανάγκες τους, θα παράγουν πλούτο που θα ανήκει στο λαό.
• Τα εργοστάσια που κλείνουν λόγω κρίσης θα μπουν σε λειτουργία, θα δημιουργούνται νέα, θα παράγουν για τις λαϊκές ανάγκες, άρα θα αντιμετωπιστεί και η ανεργία.
• Το τεράστιο πλεονέκτημα της γης θα αξιοποιηθεί για την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής. Το ίδιο και η κτηνοτροφία και η αλιεία. Με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, επειδή αυτό ήταν το συμφέρον των καπιταλιστών, την Κοινή Αγροτική Πολιτική, επιβλήθηκε με τις ποσοστώσεις μείωση και της αγροτικής και της κτηνοτροφικής παραγωγής. Αυτό κατέστρεψε αγροτικό πληθυσμό, αλλά και παραγωγικές μονάδες μεταποίησης αγροτικών προϊόντων.
• Τη γη αντί να τη «φυτεύουν» φωτοβολταϊκά για να κερδοφορούν τα μονοπώλια της ενέργειας θα την καλλιεργούμε, θα παράγουμε τα πάντα σε αγροτικά προϊόντα όπως πριν από την ένταξη στην ΕΟΚ - ΕΕ, θα λύσουμε το διατροφικό πρόβλημα και θα κάνουμε εξαγωγές. Ταυτόχρονα, η ανάπτυξη της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής θα συμβάλει στην ανάπτυξη της βιομηχανίας σε κλάδους που χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα. Το ίδιο ισχύει και με το δασικό πλούτο και την ξυλεία.
• Τον ορυκτό πλούτο που τώρα τον εκμεταλλεύονται τα μονοπώλια, και τα ενεργειακά κοιτάσματα (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, λιγνίτης κ.λπ.), τα νερά (υδροηλεκτρικά) και την αιολική ενέργεια θα τα έχει στα χέρια του ο λαός. Αρα και ενέργεια φτηνή θα έχει και χρήματα θα εξοικονομεί από τη χρήση της.
• Επίσης, η εφαρμογή της επιστήμης και της τεχνολογίας στην παραγωγή θα αυξήσει την παραγωγικότητα της εργασίας, μειώνοντας το κόστος παραγωγής, και αυτό θα είναι σε όφελος των εργαζομένων.

Αρα και λεφτά βρίσκονται και η δουλειά των εργαζομένων θα βγάζει συνεχώς περισσότερα που θα τα καρπώνονται οι ίδιοι και όχι οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι και το κράτος τους.

Το παρελθόν διδάσκει

Με αφορμή τις γαλλικές εκλογές και την πιθανή επικράτηση Ολάντ, οι εγχώριοι σοσιαλδημοκράτες του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ έχουν βγει στα «κεραμίδια» προπαγανδίζοντας την πυροδότηση δήθεν «θετικών αλλαγών» στην ΕΕ.

Αναπαράγοντας τη ρητορεία Ολάντ περί «επαναδιαπραγμάτευσης» του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας και τον εμπλουτισμό του με «μέτρα ανάπτυξης», ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη των οπορτουνιστών, επιχειρούν να σπείρουν αυταπάτες στα λαϊκά στρώματα για μια «νέα σελίδα» στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία.

«Περιμένω να νικήσει ο Ολάντ για ν' αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη (...) όμως για να μετέχουμε σ' αυτούς πρέπει να είμαστε ζωντανοί», δήλωσε προχτές ο Ευ. Βενιζέλος, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει την επικράτηση Ολάντ σαν αφετηρία «για θετικές αλλαγές σε όλη την Ευρώπη». Επί της ουσίας, ο μεν Βενιζέλος θέτει σαν προτεραιότητα την εφαρμογή των σφαγιαστικών μέτρων του μνημονίου για να μείνει η Ελλάδα «ζωντανή» μέσα στην ΕΕ, ο δε ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού για «φιλολαϊκές λύσεις», με την Ελλάδα στην ΕΕ και τα μονοπώλια κυρίαρχα στην παραγωγή.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα;
 Ποια είναι η συμβολή της σοσιαλδημοκρατίας στην επιβολή των αντιλαϊκών και αντεργατικών πολιτικών της ΕΕ;
Και υπάρχει στρατηγική διαφορά με τις δυνάμεις που σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές καταγγέλλουν σαν «νεοφιλελεύθερες»;

Στη δεκαετία του 1990 και την περίοδο που ακολούθησε, οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις είχαν την πλειοψηφία στην ΕΕ των 15 κρατών - μελών.

 Η συνθήκη του Μάαστριχτ ήταν έργο του «σοσιαλιστή» Μιτεράν. Η ενσωμάτωση της συγκεκριμένης συνθήκης στα κράτη - μέλη, έγινε την περίοδο που οι 13 από τις 15 κυβερνήσεις της ΕΕ ήταν «κεντροαριστερές» και «σοσιαλδημοκρατικές».

Η ψήφιση και η εφαρμογή της αντεργατικής «Λευκής Βίβλου» και η προώθηση της «Στρατηγικής της Λισαβόνας» για την ενίσχυση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, στηρίχθηκε στην πλειοψηφία που διέθεταν στην ΕΕ οι ίδιες κυβερνήσεις.

Οι σοσιαλδημοκράτες, σε συνεργασία με τους «κεντροαριστερούς», εφαρμόζοντας πιστά τη «Λευκή Βίβλο», κατάργησαν ουσιαστικά το 8ωρο και την πλήρη απασχόληση. Ακολούθησαν μια άκρως επιθετική πολιτική σε βάρος των εργαζομένων, κατεδαφίζοντας εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Θεσμοθέτησαν τη μερική απασχόληση, τα ελαστικά ωράρια, καθήλωσαν τους μισθούς, ψήφισαν νόμους που αύξησαν τα όρια συνταξιοδότησης και μείωσαν τις συντάξιμες αποδοχές.
Με τη γενικευμένη εφαρμογή των προγραμμάτων μερικής απασχόλησης, άνοιξαν το δρόμο για τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, καθώς και για τα λεγόμενα «Τοπικά σύμφωνα απασχόλησης», με απώτερο στόχο την κατάργηση κάθε συλλογικής σύμβασης εργασίας.

Ειδικότερα στη Γαλλία, όλες οι αυτοαποκαλούμενες «αντιδεξιές» συνεργασίες που άσκησαν κυβερνητική εξουσία, υπηρέτησαν αποτελεσματικά τα γαλλικά μονοπώλια, όπως π.χ. η κυβέρνηση του «σοσιαλιστή» Ζοσπέν, με τη συμμετοχή και του Γαλλικού ΚΚ, που εφάρμοσε την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την καθήλωση των μισθών.

 Στη Γερμανία οι «σοσιαλιστές» του SPD συνεργάστηκαν το 2004 με τους χριστιανοδημοκράτες και ανάμεσα στα άλλα προώθησαν την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια, μείωσαν τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές, «πάγωσαν» τις αυξήσεις στους μισθούς και αύξησαν κατά τρεις μονάδες το ΦΠΑ.

Παράλληλα, στη δεκαετία του 1990 αλλά και στα χρόνια που ακολούθησαν οι σοσιαλδημοκράτες συμμετείχαν ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, στις επεμβάσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Ο Γερμανός «σοσιαλιστής» Σρέντερ, ο Ιταλός «κεντροαριστερός» Ντ' Αλέμα, το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ και οι Γάλλοι «σοσιαλιστές» πρωτοστάτησαν στη μαζική δολοφονία λαών.
 Αυτός είναι ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη, άλλοτε πρωταγωνιστικός και άλλοτε συμπληρωματικός στους «φιλελεύθερους» για το τσάκισμα των λαών, μεταξύ αυτών και του ελληνικού. Καθοριστική σ' αυτό ήταν πάντα η συμβολή των οπορτουνιστών, κύρια σε χώρες που τα ΚΚ εκφυλίστηκαν και πέρασαν σε ανοιχτή προδοσία, σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Τι συμπέρασμα προκύπτει;

 Οτι όσο οι λαοί σε Ελλάδα και Ευρώπη ψηφίζουν «φιλελεύθερους» για να φύγουν οι σοσιαλδημοκράτες, ή σοσιαλδημοκράτες για να φύγουν οι φιλελεύθεροι ή υποκύπτουν στις αυταπάτες των οπορτουνιστών και συνασπίζονται μαζί τους σε νόθα αντιδεξιά μέτωπα, για να φύγουν τάχα οι «νεοφιλελεύθεροι» από την κυβέρνηση, τόσο το κεφάλαιο θα τρίβει τα χέρια του, αφού η δουλειά του γίνεται και με το παραπάνω.

Στη Γαλλία, ο Μελανσόν ψηφίζει Ολάντ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει σαν πρότυπο την εκεί συμμαχία της αριστεράς.

Δίνει έτσι άλλοθι στο ΠΑΣΟΚ να βγαίνει και να ζητάει τα ίδια και στη χώρα μας, με στόχο να διεμβολύσει λαϊκές συνειδήσεις που απομακρύνονται από το ΠΑΣΟΚ, πέφτουν όμως πάνω στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τη δική του σοσιαλδημοκρατική ρητορεία.

Το ένα χέρι νίβει το άλλο.

Γι' αυτό, μια είναι η επιλογή για το λαό: Μαύρο σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στην μπάντα τα αναχώματα, ψήφο για πανίσχυρο ΚΚΕ.

Τα κόμματα του συστήματος, που κυβέρνησαν, δολοφόνησαν κυριολεκτικά τα δικαιώματα του λαού. Η κρίση ήταν η μεγάλη τους ευκαιρία. Ο,τι μέτρα είχε το κίνημα παρεμποδίσει πριν, ένα κίνημα που δεν ήταν όμως επαρκές και αντίστοιχο με τις ανάγκες, ό,τι μέτρα πάρθηκαν ήταν δολοφονικά. Και ορισμένα πράγματα από το κίνημα αποτράπηκαν.
Ομως, δηλητηριάζεται σήμερα η νεολαία και το λαϊκό κίνημα όχι μόνο με τα ταξικά μέτρα και με τη φοβία, όχι μόνο με την κρατική καταστολή, όχι μόνο με τον κίνδυνο της απόλυσης αν αντιδράσει, αλλά δηλητηριάζεται με την προσπάθεια που γίνεται να αναζωπυρωθούν αυταπάτες ότι μπορεί χωρίς αναμέτρηση και μια μάχη διαδοχικών ρήξεων και συγκρούσεων ως την τελική νίκη, ότι μπορούν να λυθούν προβλήματα.
Μπροστά στις εκλογές δίνουν ρέστα όλοι. Να πείσουν τη νεολαία ότι δεν μπορεί να βρει δουλειά αν οι επιχειρηματικοί όμιλοι δεν ενισχυθούν. Κρύβουν από τη νεολαία ότι για να γίνει ένα ευρώ επένδυσης, πρέπει να μειωθούν εντελώς οι εργοδοτικές εισφορές, οι μισθοί στους νέους να πάνε 200 - 300 ευρώ και ο νέος να δέχεται να δουλέψει λίγους μήνες. Βέβαια, κάτω από αυτές τις συνθήκες θα γίνουν επενδύσεις. Αλλά οι επενδύσεις θα στηρίζονται πάνω σε μια τραγωδία της ζωής των εργαζομένων.
Οσοι υπόσχονται ότι με την κατάργηση του μνημονίου και με την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ θα γίνουν επενδύσεις, κρύβουν ότι υπάρχουν γραπτά και άγραφα μνημόνια. Και αυτά τα καθορίζει η καπιταλιστική εργοδοσία και τα μονοπώλια. Κρύβουν ότι οι καπιταλιστές, βεβαίως, θα κάνουν επενδύσεις, γιατί αλλιώς είναι σαν να αυτοκτονούν, δίχως επενδύσεις δεν υπάρχει κέρδος. Αλλά θα κάνουν επενδύσεις εκεί όπου το κέρδος έρχεται γρήγορα και για όσο διάστημα διατηρείται το κέρδος, αλλά οι μισθοί, τα δικαιώματα, οι συνθήκες δουλειάς των εργατοϋπαλλήλων και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, θα είναι τραγικές.
Σήμερα μεταδόθηκε σ' ένα έκτακτο δελτίο ειδήσεων ότι ένας εργάτης στο Αίγιο έχασε τη ζωή του και μάλιστα στα δελτία είπαν ότι ήταν εργατικό ατύχημα. Τι έκανε ο άνθρωπος αυτός; Ηταν με μια αλυσίδα και κατέβαζε ένα τεράστιο κοντέινερ από πλοίο, κόπηκε η αλυσίδα και σκοτώθηκε. Ακούσαμε και κάτι ευχές: "Ευχόμαστε να είναι το τελευταίο"... Αυτοί που λένε ότι εύχονται να είναι το τελευταίο ή που είναι έτοιμοι να τα ρίξουν στον ίδιο τον εργάτη πρέπει να τιμωρηθούν βαρύτατα. Θα βγάλουν ανακοινώσεις, θα κλάψουν...
Τα εργατικά και τα νεανικά ατυχήματα θα πολλαπλασιαστούν και μόνο απ' την εντατικοποίηση της δουλειάς και μόνο γιατί νέοι θα περνάνε στη δουλειά ύστερα από δύο χρόνια ανεργία. Θα πηγαίνουν να δουλεύουν εντατικά για έξι μήνες. Αυτός είναι αποφασιστικός παράγοντας και για να μην αποδίδεις και για να είσαι ευάλωτος στους χώρους εκείνους που όλο και λιγοστεύουν τα μέτρα για την πρόληψη των εργατικών ατυχημάτων.

Κοροϊδεύουν τραγικά το λαό

Στις 7 του Μάη όλα τα προβλήματα θα είναι παρόντα. Λίγες μέρες μετά η ΕΕ, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα ζητήσουν, απ' όποια κυβέρνηση γίνει, να πάρουν χειρότερα μέτρα. Οσοι υπόσχονται ότι θα διαπραγματευτούν σε επίπεδο κορυφών, αυτοί κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό τραγικά. Και ξέρετε τώρα δεν είμαστε στη δεκαετία του '70 και του '80, όπου ο λαός έλεγε "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία". Οταν η ελπίδα πεθάνει τελευταία, τότε η εξαθλίωση θα είναι πραγματικότητα και η αντιδραστικοποίηση θα είναι ακόμα πιο εκτεταμένη.
Ο λαός δεν πρέπει να ελπίζει σε αυτούς που του λένε ότι χωρίς την ΕΕ δεν μπορούμε να ζήσουμε. Χωρίς σύγκρουση με την ΕΕ δεν έχουμε μέλλον, ανεξάρτητα πότε θα ωριμάσει η ίδια η αποδέσμευση να γίνει πραγματικότητα. Αυτοί είναι απολύτως υπεύθυνοι απέναντι στον ελληνικό λαό. Εμείς δεν πρόκειται να μεταλλαχθούμε και να μπούμε μέσα σε αυτή τη λογική αντί κάποιου κέρδους ή για την αποφυγή οποιασδήποτε ζημιάς.
Είμαστε βέβαιοι ότι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι εργάτες, ότι οι εργατογειτονιές και οι εργατικοί χώροι όλης της Ελλάδας, θα τιμήσουν το ΚΚΕ με νέες ψήφους. Φτωχοί αγρότες, εξοργισμένα κυριολεκτικά φτωχά λαϊκά στρώματα, γιατί αυτοί δεν πιστεύουν σε χίμαιρες και αυταπάτες. Οταν αποφασίσουν να ξεσηκωθούν για να νικήσουν τότε η αλλαγή αυτή που χρειάζεται ο τόπος θα έρθει στην Ελλάδα».

απόσπασμα από τη χθεσινή συνέντευξη τύπου της ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα

Ζητάει νομιμοποίηση για να συνεχίσουν τη σφαγή

Από κοινού το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ να ξεπεράσουν το 50% στις εκλογές και στην κυβέρνηση συνεργασίας που θα σχηματιστεί την επομένη να συμμετάσχουν και άλλα κόμματα του μονόδρομου της ΕΕ. Τον πραγματικό στόχο της πλουτοκρατίας και των ξένων συμμάχων της σε αυτές τις εκλογές παραδέχθηκε ανοικτά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι σε κάθε περίπτωση το κυρίαρχο είναι να διασφαλιστεί με κάθε μέσο η λαϊκή νομιμοποίηση στην κλιμάκωση της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής. Ιδού τι είπε επί λέξει (στο «newsit») ο Ευ. Βενιζέλος: «Ο λαός δεν θέλει μονοκομματική λύση. Την απορρίπτει τη μονοκομματική λύση. Ομως το θέμα δεν είναι να σχηματίζεται μια κυβέρνηση οριακή στη Βουλή. Το θέμα είναι τι νομιμοποίηση έχει, τι εντολή δίνει ο ελληνικός λαός». Συνεχίζοντας το σκεπτικό του, επισήμανε ότι «δεν χρειάζεται απλά και μόνο κοινοβουλευτική πλειοψηφία, χρειάζεται νομιμοποίηση», ενώ δε δίστασε να γίνει και πιο συγκεκριμένος. Στην ερώτηση «πού είναι ο πήχης της νομιμοποίησης, σε ποιο ύψος; Στο 50%;», ο Ευ. Βενιζέλος απάντησε: «Μα θεωρώ ότι το 50% είναι το στοιχειώδες, το ελάχιστο». Στην επόμενη ερώτηση «αν δεν υπάρξει αυτό, αν τα δύο κόμματα είναι στο 45%», ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απάντησε «αυθόρμητα»: «Μα γιατί τα δύο κόμματα; Εγώ δεν πιστεύω ότι δύο κόμματα φτάνουν». Αβίαστα, λοιπόν, προκύπτει το καθήκον του λαού. Δεν πρέπει να νομιμοποιήσει τη συνέχιση της καταστροφής της ζωής του, ψηφίζοντας είτε τα κόμματα της μαύρης συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ είτε τα «αντιμνημονιακά» συμπληρώματά τους. Στον αντίποδα πρέπει να δείξει τη δύναμή του και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος - κακά τα ψέματα - είναι η μαζική υπερψήφιση του ΚΚΕ. Είναι το μόνο που φοβούνται και αποτελεί τη μοναδική εγγύηση ότι την επομένη θα βρίσκεται στα μπλόκα της λαϊκής συμμαχίας για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

H αποκατάσταση του... brand name της χώρας!

ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ακούσει για «διάσωση της ελληνικής οικονομίας» για «πατριωτικό καθήκον» , για «χρέος προς τις επόμενες γενιές» και διάφορες τέτοιες αερολογίες για να στηρίξουν τις αντιλαϊκές πολιτικές τους.

Αλλά ότι η Ελλάδα έχει ... brand name, όπως τα αναψυκτικά, τα τσιγάρα, τα καλλυντικά, τα παπούτσια, τα είδη υγιεινής και άλλα προϊόντα, δεν το γνωρίζαμε. Το μάθαμε από τον Ε. Βενιζέλο που ζήτησε αποκατάσταση του brand name της χώρας.
Εμείς τι να του πούμε τώρα δηλαδή; Αντε και καλές ...πωλήσεις; `Η μήπως να του ευχηθούμε να πιάσει καλές τιμές η χώρα στα διεθνή χρηματιστήρια και τις αγορές;
Γιατί αυτή είναι η πολιτική τους ουσιαστικά. Να πλασάρουν στην ιμπεριαλιστική αγορά την χώρα ως φτηνό και καλό προϊόν προς πώληση.
Και δεν είναι μόνο τον ΟΤΕ, την ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, τα Λιμάνια που θέλουν να ξεπουλήσουν. Ούτε μόνο τα δάση, τις παραλίες, τα βουνά και τα λαγκάδια έχουν βγάλει στο σφυρί.
Πάνω από όλα θέλουν να πουλήσουν σε ... καλή τιμή τους εργαζόμενους της χώρας. Την δουλειά τους, την καθημερινότητά τους, το μυαλό, την συνείδηση, την ζωή και την ύπαρξή τους.
Γι' αυτό δεν τους φτάνουν μόνον οι μισθοί των 400 ευρώ που θέλουν να τους κάνουν 200 και 300 ευρώ. Θέλουν να μας κάνουν να αποδεχθούμε την κόλαση που δημιουργούν ως μόνη πιθανή πραγματικότητα.
Να μην σκεφτόμαστε ποτέ να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε και να χτίσουμε μια κοινωνία με βάση τις δικές μας ανάγκες και προτεραιότητες.
Τότε μόνο θα είμαστε και «φθηνοί» και «καλοί» και «συμφέροντες» και «υπεύθυνοι» και γενικώς .... «ανταγωνιστικοί» που είναι η λέξη κλειδί στο λεξιλόγιο των υπερασπιστών αυτού του συστήματος.

Οι εργάτες με το Κόμμα τους

«Είμαι εργάτης στην ΠΙΝΔΟ και όλη η οικογένειά μου εργάτες είναι και αυτοί. Πάντα ψήφιζα ΠΑΣΟΚ. Για χρόνια δεν αντιλαμβανόμουν καθαρά την πραγματικότητα, δεν καταλάβαινα την εκμετάλλευση και τους ψήφιζα. Οι εξελίξεις στην ΠΙΝΔΟ με τα απλήρωτα μεροκάματα, με τη συμπεριφορά Διοίκησης και εργοδοτικών συνδικαλιστών να σκέφτονται τα κέρδη και μόνο τα κέρδη, με όποιο κόστος, με απειλές ότι θα χάσεις τη δουλειά σου αν απεργήσεις, έδειξαν πως και η ΠΙΝΔΟΣ είναι μια ακόμη καπιταλιστική επιχείρηση που θυσιάζει δικαιώματα εργατών και μικρομεσαίων πτηνοτρόφων για τα κέρδη μιας χούφτας μεγαλοπαραγωγών - "παραγόντων" του τόπου μας. Με τις απεργίες, κατάλαβα τι μεγάλη δύναμη έχουμε εμείς οι εργάτες στα χέρια μας και πως χωρίς εμάς γρανάζι δε γυρνά. Μας φοβούνται. Μέσα από την Επιτροπή Αγώνα του ΠΑΜΕ, οι εργάτες μπορούν να ενώνονται, να οργανώνονται μέχρι να μπορέσουν να σηκώσουν κεφάλι. Πρέπει εμείς οι εργάτες να πάρουμε την παραγωγή στα χέρια μας, να σχεδιάσουμε το πώς θα ζούμε σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, με βάση τις ανάγκες μας. Πρέπει ο λαός να πάρει στα χέρια του την εξουσία.
Το μοναδικό κόμμα που παλεύει γι' αυτό το σκοπό είναι το ΚΚΕ. Παλεύω με το ΚΚΕ γιατί καταλαβαίνω ότι πρέπει να παλέψω για την Εργατική, τη Λαϊκή εξουσία. Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να μας πουλήσει, για να πάρει υπουργεία. Είναι τιμή για μένα, για τους εργάτες της ΠΙΝΔΟΥ, του Νομού, να είμαι υποψήφιος του ΚΚΕ στις βουλευτικές εκλογές. Είναι ντροπή για τους εργάτες να προσκυνούν και να ψηφίζουν τα κόμματα των αφεντικών τους. Είναι ντροπή για τον εργάτη να ψηφίζει τα αφεντικά του. Ούτε τα αφεντικά, ούτε το ΠΑΣΟΚ αλλάζουν. Πρέπει να αλλάξουμε εμείς  Το ΚΚΕ έγκαιρα αποκάλυψε τη θύελλα που ήρθε. Δεν τσιγκουνεύτηκε δυνάμεις στην πάλη για την οργάνωση του αγώνα μας στο εργοστάσιο, στο χωριό, στη γειτονιά μας. Τώρα προειδοποιεί για τη νέα θύελλα που ετοιμάζουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες και η ΕΕ. Με ΚΚΕ ισχυρό και στις εκλογές, με τους εργάτες οργανωμένους στον αγώνα, υπάρχει λύση. Στην κατάσταση που ζούμε σήμερα, πρέπει να κάνουμε θυσίες. Θα είναι όμως θυσίες για εμάς και τα παιδιά μας. Οχι για τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών. Γι' αυτό, οι θυσίες αυτές πιάνουν τόπο. Η ψήφος των εργατών να είναι κόκκινη. Εχουμε τη δύναμη να τους εμποδίσουμε, να τους φοβίσουμε, να τους ανατρέψουμε. Με ΚΚΕ ισχυρό και σένα στον αγώνα, μπορούμε»
(αποσπάσματα από δήλωση του Λάμπρου Ευαγγέλου, βιομηχανικού εργάτη στην ΠΙΝΔΟ, υποψήφιου βουλευτή του ΚΚΕ στα Γιάννενα / ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ).

Λεφτά υπάρχουν!

Το ΚΚΕ έχει ολοκληρωμένη πρόταση για μια άλλου τύπου ανάπτυξη, στο επίκεντρο της οποίας θα είναι η ικανοποίηση των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών όλων των μελών της κοινωνίας, πρόταση για τη σχεδιοποιημένη οικονομικο- κοινωνική ανάπτυξη προς όφελος όλου του λαού. Οταν στελέχη του Κόμματος παρουσιάζουν τη στρατηγική του, η απάντηση που έρχεται από την άλλη πλευρά είναι «καλά όλα αυτά, αλλά πού θα βρείτε τα λεφτά». Ε, τώρα είναι η δική μας η σειρά να αναφωνήσουμε ...λεφτά υπάρχουν, μόνο που είναι συγκεντρωμένα στα χρηματοκιβώτια της πλουτοκρατίας, η οποία προσπαθεί να αυξήσει το δικό της πλούτο, καταδικάζοντας σε φτώχεια και χρεοκοπία το λαό.

Για τους κομμουνιστές, ο πλούτος της κοινωνίας και οι προοπτικές της να εξασφαλίσει την πραγματική ανάπτυξη, δε μετριέται σε χαρτονομίσματα. Υπολογίζεται με βάση τα πραγματικά δεδομένα. Τις αντικειμενικές δυνατότητες που υπάρχουν για να αναπτύξει την παραγωγική της δραστηριότητα. Με αυτήν την έννοια πλούτος - λεφτά για μια κοινωνία και το λαό της, μαζί με το συνολικά παραγόμενο προϊόν είναι όλη η γκάμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών που διαθέτει. Ο ορυκτός και υποθαλάσσιος πλούτος. Η ευφορία και η καλλιεργητική δυνατότητα της γης της να λύσει το επισιτιστικό πρόβλημα. Οι υποδομές, οι συσσωρευμένες εφεδρείες, τα εργοστάσια, τα μέσα παραγωγής κ.ο.κ. Είναι πρωτίστως η εργατική δύναμη εκατομμυρίων εργαζομένων, η παραγωγική εμπειρία που διαθέτουν, οι τεχνικές τους γνώσεις και η ικανότητά τους να λειτουργούν τα σύγχρονα μέσα παραγωγής, είτε μιλάμε για πολύπλοκες εργαλειομηχανές, είτε για ρομποτικά συστήματα.

Αν οι αντίπαλοι της φιλολαϊκής προοπτικής, οι αντίπαλοι δηλαδή της λαϊκής οικονομίας, επιμένουν ότι αυτά δεν απαντάνε στο ερώτημα «πού θα βρείτε τα λεφτά», συνεχίζουμε: Η λαϊκή εξουσία μπορεί να εξασφαλίσει δεκάδες δισεκατομμύρια, δηλαδή λεφτά που μπορούν να αξιοποιηθούν για την προώθηση πολιτικών στήριξης των εργαζομένων, ας πούμε, από τη μονομερή διαγραφή του χρέους, λυτρώνοντας το λαό και τον τόπο από τις τοκοχρεολυτικές δόσεις. Αλλα τόσα μπορούμε να κερδίσουμε από την απεμπλοκή της χώρας από το ΝΑΤΟ, τις δυσβάστακτες στρατιωτικές δαπάνες, τις αποστολές εκτός συνόρων. Δεκάδες δισεκατομμύρια μπορούν να εξασφαλιστούν από την ...«κοινωνικοποίηση των κερδών», που μέχρι σήμερα τσεπώνουν τραπεζίτες, βιομήχανοι, μεγαλέμποροι κι άλλα λαμόγια του συστήματος. Κέρδος που ισοδυναμεί με αρκετά ακόμα δισεκατομμύρια θα προκύψει από την πλήρη απασχόληση όλων των εργαζομένων, από την πλήρη αξιοποίηση και λειτουργία όλων των παραγωγικών μονάδων, από την πλήρη αξιοποίηση της καλλιεργήσιμης γης για την παραγωγή αγροτικών προϊόντων.

Αν κι αυτά τους φαίνονται λίγα, τότε να έχουν υπόψη τους ότι μόνο το 2009 οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στέρησαν από την ελληνική κοινωνία και τους εργαζόμενους, τουλάχιστον από 113,5 δισ., αφού τόσα είναι τα ποσά που έδωσαν για ενισχύσεις επιχειρηματικών ομίλων, για τοκοχρεολυτικές δόσεις, για τα κέρδη 166 επιχειρήσεων του Χρηματιστηρίου, για στρατιωτικές δαπάνες και για ... συνδρομές προς την ΕΕ. Κονδύλια που αποτελούν το 48% του ΑΕΠ εκείνης της χρονιάς.

Τέρμα, λοιπόν, τα παραμύθια για το πού θα βρούμε τα λεφτά. ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, και ο δρόμος των ανατροπών είναι μπροστά μας, αρκεί οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι ανήκουν σε αυτούς και όχι στα παράσιτα της αστικής τάξης, που χάριν των δικών τους κερδών προκαλούν τη χρεοκοπία εκατομμυρίων λαϊκών νοικοκυριών.

Ράδιο... Σαπίλα

Καθώς πλησιάζουμε προς τις εκλογές, οι του ράδιο-Αρβύλα σχεδόν κάθε μέρα όλο και κάτι θα πουν για το ΚΚΕ. Με το γνωστό τους στιλ συμβάλλουν και αναπαράγουν τα κύρια σημεία της αντι-ΚΚΕ προπαγάνδας. Εκαστος στο είδος του... Οι Αρβύλα το κάνουν μέσα από τις σάχλες που τις πουλάνε και για αστεία... Οι ίδιοι βέβαια μπορεί να πουν ότι απλά κάνουν χιούμορ και ότι το ΚΚΕ το πιάνει πάλι «μανία καταδίωξης». Αλλά τα πράγματα είναι απλά.
Πριν μερικές μέρες ανακάτεψαν σε μια σούπα το ΚΚΕ, το facebook, τον «Ριζοσπάστη» σε έναν καταιγισμό ασυναρτησίας που δυσκολεύεσαι να σχολιάσεις στα σοβαρά... Μέσα από αυτόν τον αχταρμά, στα θολά προσπαθούσαν να γελοιοποιήσουν τα όσα λέει το ΚΚΕ για τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και ταυτόχρονα να γελοιοποιήσουν και τον «Ριζοσπάστη». Που μιλάει για τα λαϊκά προβλήματα και λέει την αλήθεια στο λαό, πράγματα για τα οποία δεν ανοίγουν το στόμα τους οι Αρβύλες.
Χτες αναπαρήγαγαν την κύρια γραμμή επίθεσης των τελευταίων ημερών απέναντι στο Κόμμα, ότι δηλαδή το ΚΚΕ δε θέλει να κυβερνήσει, ότι θέλει μόνο να είναι στην αντιπολίτευση και να κάνει απεργίες. Το ΚΚΕ όχι μόνο δε θέλει να είναι στην αντιπολίτευση αλλά παλεύει για να έχουν την εξουσία η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα και αυτή η εξουσία βέβαια θα έχει και την κυβέρνησή της. Αυτό είναι που δεν τους αρέσει. Γιατί θα προτιμούσαν το ΚΚΕ να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση της αριστεράς που θα χαντακώσει το λαό. Είπαν μάλιστα: «Σιγά το δύσκολο να κάνεις απεργία, στην Ελλάδα γίνονται περίπου 3.500 απεργίες το δευτερόλεπτο...». Μην έχοντας ιδέα από απεργία επί της ουσίας χλευάζουν τον εργάτη που συγκρούεται στο χώρο δουλειάς του με το αφεντικό ενώ κινδυνεύει να απολυθεί όταν κάνει απεργία. Πάει πολύ όμως τέτοιες απόψεις να περνιούνται για «εναλλακτικές» και «προοδευτικές».
Αναπαράγουν γνωστά και ξεφτισμένα στερεότυπα που επιδιώκει να καλλιεργεί το σύστημα, ότι το ΚΚΕ λέει τα «ίδια και τα ίδια», ότι είναι ξεπερασμένο και «παλιομοδίτικο».
Βέβαια... είναι παλιό το ΚΚΕ και οι ιδέες του για τη νέα κοινωνία και φρέσκες (!) οι ιδέες των Αρβύλα. Ολόφρεσκη σαπίλα...

Μυθολογίες για το αστικό κράτος

Μας ...έφαγαν τα αυτιά με το περίφημο σύστημα Δικαιοσύνης της Ισλανδίας, αν θυμάστε. Αυτό που μας έλεγαν ότι οδήγησε σε ειδικό δικαστήριο τον πρωθυπουργό της Γκέιρ Χάρντε, μετά την κατάρρευση του τραπεζικού τομέα της χώρας το 2008. Ως παράδειγμα υποδειγματικής και διαφανούς λειτουργίας μάς το παρουσίαζαν επιχειρώντας να μας πείσουν ότι σε μια καπιταλιστική χώρα εάν λειτουργούν οι κανόνες κ.λπ. οι ένοχοι για τα δεινά του λαού τιμωρούνται και όλοι ελέγχονται.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της δίκης σύμφωνα με όσα διαβάζουμε; Ο Ισλανδός πρωθυπουργός κρίθηκε ένοχος όχι για την πολιτική φτώχειας και λιτότητας που έπληξε το λαό του, αλλά γιατί... καθυστέρησε να συναντηθεί με τους υπουργούς της κυβέρνησής του όταν ξέσπασε η τραπεζική κρίση και μάλιστα δεν προβλέπεται καμία τιμωρία γι' αυτή τη μικρή αμέλεια.
Για όλα τα άλλα - δηλαδή, για τη μεταφορά των ζημιών των τραπεζών στις πλάτες ενός λαού, προκειμένου να διατηρηθεί η κερδοφορία τους - δε βρέθηκε ένοχος, ούτε ο Ισλανδός πρωθυπουργός, ούτε κανείς άλλος. Γιατί αυτή ακριβώς η λειτουργία, η μεταφορά του κόστους της εκάστοτε κρίσης του συστήματος της εκμετάλλευσης στις πλάτες των εργαζομένων, είναι όχι απλά νόμιμη αλλά ...επιβεβλημένη σε οποιοδήποτε καπιταλιστικό κράτος. Οσο «σύγχρονο» και όσο «διάφανο» ή «αδιάφθορο» παρουσιάζεται. Για την ακρίβεια, αυτός είναι ένας από τους λόγους της ύπαρξής του.

ΠΛΑΓΙΑΡΙ ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ: Κοντός ψαλμός

ΠΛΑΓΙΑΡΙ ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ: Κοντός ψαλμός: Εντεκα μέρες πριν την κάλπη και τα αστικά κανάλια επιμένουν να κρατάνε την πολιτική αντιπαράθεση στο επίπεδο της αναμετάδοσης διαφόρων πα...

Κοντός ψαλμός

Εντεκα μέρες πριν την κάλπη και τα αστικά κανάλια επιμένουν να κρατάνε την πολιτική αντιπαράθεση στο επίπεδο της αναμετάδοσης διαφόρων παραπολιτικών. Χτες, έκαναν κεντρικό θέμα το πού βρίσκεται ο Παπανδρέου. Προχτές, έκαναν ντόρο με μια δήλωση του Καραμανλή, πλασάροντας αγωνία για το πού βρίσκονται οι «υπεύθυνοι» της κρίσης. Γνωρίζουν, βέβαια, ότι οι ευθύνες για ό,τι παθαίνουν τα λαϊκά στρώματα δεν ανήκουν αποκλειστικά στους ήδη ξεπερασμένους από τη ζωή πρώην ηγέτες των αστικών κομμάτων, αλλά αυτοί είναι ο ανέξοδος στόχος ώστε να μένει στο απυρόβλητο η κοινή αντεργατική πολιτική που εφαρμόζουν τα κόμματα του κεφαλαίου, ειδικά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τόσο στη διαχρονική παρουσία τους στο πολιτικό σκηνικό, όσο και σήμερα που συγκυβερνούν.

Την ίδια ώρα το μεγάλο αφεντικό διά στόματος κεντρικού τραπεζίτη είπε και ελάλησε: Καλά πάτε! Συνεχίστε με συνέπεια έτσι. Το «καλά» είναι οι τσακισμένοι μισθοί. Το «καλά» είναι η υποταγή των πάντων στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Κατά συνέπεια η διαταγή του είναι «τα κεφάλια μέσα» γιατί, όπως λέει, παραμονεύει «εκτροπή». Τι ονομάζει εκτροπή; Την όλο και πιο έντονα εκφρασμένη θέληση του λαού να βγει έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση καθώς αναγνωρίζει σ' αυτή μία από τις βασικές αιτίες της συμφοράς του.
Το αφεντικό επιχειρεί να ταυτίσει στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων τα συμφέροντα της τάξης του με τη σωτηρία της χώρας. Μόνο που η χώρα η δική του και η χώρα των εργατών είναι δύο διαφορετικές χώρες.
Οι εργάτες έχουν συμφέρον να αποδεσμευτεί η χώρα τους από την ΕΕ. Εχουν συμφέρον να εγκαταστήσουν τη δική τους εξουσία, τη λαική. Αρα έχουν συμφέρον να καταδικάσουν όσους έχουν ευαγγέλιο την ΕΕ.

Οσο κι αν προσπαθούν τα αστικά κανάλια να μη γίνει συζήτηση για τη βάση της αντιπαράθεσης που πρέπει να εκφραστεί και εκλογικά, η καθημερινότητα αναδεικνύει τον αντίπαλο στην εξουσία του κεφαλαίου, στην ΕΕ, στα κόμματα του κεφαλαίου.
Τα κανάλια και οι εφημερίδες των αστών θυμήθηκαν παραμονή των εκλογών ότι υπάρχει έλλειμμα ενημέρωσης. Γεγονός είναι ότι η ζωή της εργατικής τάξης βρίσκεται εκτός της καθημερινής θεματολογίας των αστικών καναλιών. Οταν τα αστικά κανάλια μιλάνε για ενημέρωση, αναφέρονται στη δική τους ανάγκη να παρουσιάσουν ένα εκλογικό «ντιμπέιτ» από το οποίο θα απουσιάζουν οι εργατικές θέσεις. Το κακό γι' αυτούς είναι πως η πραγματική αντιπαράθεση γίνεται καθημερινά έξω από τα κανάλια, στους χώρους δουλειάς, γεγονός που προσπαθούν να κουλαντρίσουν, αλλά εις μάτην. Εδώ κολλάει και το «είναι αργά για δάκρυα Στέλλα» για τα δάκρυα του αρθρογράφου που εγκαλεί τους ψηφοφόρους γιατί δε βλέπουν αντίπαλο κάποια πρόσωπα αλλά το σύνολο των κομμάτων που έχουν δυναστεύσει το λαό.

Κοντός ψαλμός πλέον. Στις 11 μέρες που μείνανε αφήνουμε τους αστούς στις αγωνίες τους και πόρτα πόρτα, άνθρωπο τον άνθρωπο μεταδίδουμε το κάλεσμα του ΚΚΕ: Για ισχυρό λαϊκό κίνημα, ικανό να αντιπαλέψει τον αντίπαλο, ισχυρότερο ΚΚΕ - εγγύηση ότι οι αγώνες του λαού δε θα εκταμιευτούν στο ταμείο όποιας αστικής κυβέρνησης, αλλά θα γίνουν βάση για ένα ακόμα βήμα μπροστά, το βήμα που δε δίνει το δικαίωμα στους αστούς να κυβερνούν, το βήμα που διακηρύσσει πως τα λαϊκά στρώματα έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν την εξουσία της αστικής τάξης, ανοίγουν δρόμο για τη δική τους εξουσία, μέχρι τότε αντιπαλεύουν κάθε μέρα την αντεργατική αντιλαϊκή επέλαση.

Στο ενδιάμεσο θα δούμε την Πρωτομαγιά τον Σαμαρά να ανακαλύπτει, όπως έχει κάνει πριν απ' αυτόν ο Παπανδρέου, το Λαύριο.
Η απάντηση έχει ήδη προαναγγελθεί: Η εργατική τάξη διαδηλώνει την Πρωτομαγιά έξω από τη «Χαλυβουργία», εκεί όπου πάνω από έξι μήνες η τάξη του Σαμαρά και του Βενιζέλου εισπράττει καθημερινά την απόφαση των εργατών να μη σκύψουν το κεφάλι, να βγουν νικητές.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

                                                                                                                                 από το Ριζοσπάστη

Αναξιόπιστοι και καιροσκόποι

Και τι δεν είπε προχτές στη διαδικτυακή του συνέντευξη στο enikos.gr ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας.

-- Ενημέρωσε το ακροατήριό του ότι άλλο η κυβέρνηση και άλλο η εξουσία. Εξηγώντας όμως τι εννοεί, είπε ότι ακόμα κι αν μια συμμαχία της αριστεράς αναδειχτεί στην κυβέρνηση, την εξουσία θα συνεχίσουν να την έχουν οι διαπλεκόμενοι εργολάβοι και τα ΜΜΕ, οι μιζαδόροι και άλλοι κακοί επιχειρηματίες. Κατηγόρησε μάλιστα τον πρόεδρο του ΣΕΒ ότι δεν έχει ο ίδιος επιχειρήσεις και άρα δε δικαιούται να εκπροσωπεί τους βιομήχανους. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, το πρόβλημα για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το κεφάλαιο σαν τάξη, που κατέχει τα μέσα παραγωγής, άρα και την εξουσία, αλλά μια χούφτα «κακοί» επιχειρηματίες που στρεβλώνουν τον καπιταλισμό και εμποδίζουν την υγιή επιχειρηματικότητα. Αρα, τι θα κάνει μια κυβέρνηση της αριστεράς; Θα επιβάλει κανόνες για να τονωθεί η υγιής επιχειρηματικότητα, σε βάρος της παρασιτικής, αφού, όπως είπε, στην Ελλάδα άκμασε ο «κρατικοδίαιτος» καπιταλισμός. Ερώτηση: Σ' αυτές τις υγιείς επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι με τι μισθούς θα αμείβονται και τι ασφάλιση θα έχουν; Αυτονόητα, θα αμείβονται με μισθούς πείνας, όπως και σήμερα, με τσακισμένα ασφαλιστικά δικαιώματα, αφού ο καπιταλισμός θέλει ανταγωνιστικές επιχειρήσεις και αυτές φτηνούς εργάτες. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει υπηρεσίες στο σύστημα αναπαράγοντας τα ίδια με τα αστικά κόμματα, ότι για την κρίση φταίνε οι κακοί επιχειρηματίες και ότι ο λαός μπορεί να ευημερήσει στον καπιταλισμό αν μπουν κανόνες στην αγορά.

Είπε ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς θα καταγγείλει το μνημόνιο, διευκρινίζοντας όμως αμέσως ότι θα διαπραγματευτεί για την αποπληρωμή του χρέους. Στα παραπάνω πρόσθεσε και ένα κάρο υποσχέσεις, ότι οι μισθοί, οι συντάξεις και τα εργασιακά δικαιώματα θα επανέλθουν στην προ μνημονίου κατάσταση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κοροϊδία και ξετσιπωσιά απέναντι στο λαό, τον οποίο πιάνει πάνω στην ανάγκη και προσπαθεί με ψέματα να του αποσπάσει την ψήφο. Γιατί μπορεί να γίνει και διαπραγμάτευση, όπως μπορεί να γίνει γενικότερη διαπραγμάτευση στην ΕΕ για το «Σύμφωνο Σταθερότητας» με την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική. Δεν είναι πρώτη φορά που γίνονται αναθεωρήσεις σε αποφάσεις της ΕΕ. Το ερώτημα είναι για ποιον θα γίνει η επαναδιαπραγμάτευση, για το κεφάλαιο ή για το λαό; Η πείρα έχει δείξει ότι καμία φιλολαϊκή διαπραγμάτευση δεν μπορεί να προκύψει μέσα στην ΕΕ. Αλλωστε μια ενδεχόμενη «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση, με πυρήνα την αριστερά, έχει για στρατηγικό στόχο την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και αναγνωρίζει την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής σαν μοχλό της ανάπτυξης που ευαγγελίζεται. Με τέτοιες εξαγγελίες, εκτός από τις πέτρες, γελάνε και τα κοράκια της ΕΕ και της τρόικας, τρίβοντας τα χέρια τους για το γεγονός ότι η «εναλλακτική» κυβερνητική πρόταση στην Ελλάδα, πέρα από τις αστικές δυνάμεις, έρχεται από ένα κόμμα που δηλώνει αριστερό - ριζοσπαστικό και την ίδια ώρα με τη στρατηγική του συνιστά την πλέον ανώδυνη λύση για τα συμφέροντα της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας.

Κατηγόρησε το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε ότι δεν ήταν σοσιαλισμός επειδή δεν είχε δημοκρατία. Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που υπερασπίζεται το «δημοκρατικό κεκτημένο» της αντικομμουνιστικής και αντιλαϊκής ΕΕ και πασχίζει για τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, το οποίο προφανώς εκτιμά ότι κινδυνεύει από την κλιμάκωση της λαϊκής δυσαρέσκειας και την άνοδο της ταξικής πάλης. Στον αντίποδα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει σαν πρότυπο την καπιταλιστική Αργεντινή, όπου η κυβέρνηση κρατικοποίησε την πετρελαϊκή «Repsol» (ανήκε σε ισπανική πολυεθνική), για να την παζαρέψει η ίδια με τους Κινέζους, προς όφελος της ντόπιας αστικής τάξης. Τα ίδια έκανε και στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του '80, κρατικοποιώντας στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις για να τις «εξυγιάνει» και να τις παραδώσει ξανά στους επιχειρηματίες για να βγάζουν κέρδη. Αυτό είναι το όραμα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που εχθρεύεται το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, επειδή θέλει τα μονοπώλια στην παραγωγή, δεν θέλει να αλλάξουν οι παραγωγικές σχέσεις προς όφελος αυτών που παράγουν τον πλούτο.

Ζήτησε άφεση αμαρτιών για το Μάαστριχτ, ισχυριζόμενος ότι ο ίδιος ήταν τότε μικρός και δεν έχει ευθύνη για το τι ψηφιζε ο ΣΥΝ. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο ότι το κόμμα του ψήφισε το Μάαστριχτ το 1992, αλλά ότι και σήμερα υπερασπίζεται την ουσία του, την ιμπεριαλιστική ΕΕ, την οποία μάλιστα προσπαθεί να εξωραΐσει στα μάτια του λαού. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει κόμμα του καπιταλιστικού ευρωμονόδρομου και δεν αμφισβητεί τις 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ. Για παράδειγμα, λέει ότι είναι ενάντια στο Μάαστριχτ, που προβλέπει απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας, αλλά στη ΔΕΗ συμφωνούσε με τη μετοχοποίηση, κοροϊδεύοντας ότι η πλειοψηφία των μετοχών μπορεί να παραμείνει στο κράτος, το οποίο, συν τοις άλλοις, είναι των καπιταλιστών και όχι του λαού. Απογειώνοντας διαστροφικά την κοροϊδία, είπε ότι το κόμμα του είναι αυτό που ζητούσε διαγραφή μέρους του χρέους και ότι το ΚΚΕ υιοθέτησε στη συνέχεια την πρόταση για μονομερή διαγραφή όλου του χρέους. Στόχος του δεν είναι μόνο να βγάλει λάδι τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για τις απατεωνιές του γύρω από τη διαχείριση του χρέους, ανάλογες με αυτές που προτείνουν και κάνουν η ΕΕ και τα αστικά κόμματα, αλλά να συκοφαντήσει το ΚΚΕ και την πρότασή του για μονομερή διαγραφή του χρέους, με έξοδο από την ΕΕ και λαϊκή εξουσία.

Αυτός είναι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που ζητάει ενότητα για να πάρει δυο υπουργικές θεσούλες και να χαντακώσει το λαό. Να τον προσπεράσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός σαν δύναμη που πολιτεύεται με ψέματα και αυταπάτες και που δε διστάζει να ψηφοθηρήσει, εκμεταλλευόμενος τα δεινά του λαού. Πανίσχυρο ΚΚΕ για κίνημα που θα πολεμάει στα ίσα τα αντιλαϊκά μέτρα και θα ανοίγει δρόμο για την πραγματική ανατροπή προς όφελος του λαού.

ΠΛΑΓΙΑΡΙ ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ: Ο πολιτικός τσαρλατανισμός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ

ΠΛΑΓΙΑΡΙ ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ: Ο πολιτικός τσαρλατανισμός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται από πολιτικό τσαρλατανισμό, ασυνέπεια και καιροσκοπισμό. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Σταχυολογούμε ορ...

ΠΛΑΓΙΑΡΙ ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ: Το ΚΚΕ δε θα προδώσει το λαό και το κίνημα

ΠΛΑΓΙΑΡΙ ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ: Το ΚΚΕ δε θα προδώσει το λαό και το κίνημα: Το ΚΚΕ δε φοβάται να πάρει ευθύνες με κριτήριο τα συμφέροντα του λαού. Παλεύει για την εργατική λαϊκή εξουσία που φυσικά θα έχει και κυβέρν...

Ο πολιτικός τσαρλατανισμός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ

Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται από πολιτικό τσαρλατανισμό, ασυνέπεια και καιροσκοπισμό. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Σταχυολογούμε ορισμένα χαρακτηριστικά.
Τι θα κάνει, για παράδειγμα, η κυβέρνησή τους στις σχέσεις με ΕΕ, όταν εδώ μέσα στην Ελλάδα τη μια μέρα ο Τσίπρας λέει ότι αυτός είναι πιο ικανός να διαπραγματευτεί το χρέος, γιατί θα απειλούσε τη Μέρκελ με ρήξη της Ελλάδας με την ΕΕ, γιατί θα κλονιζόταν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Την επόμενη μέρα στη Σύνοδο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στη Γαλλία ο ίδιος καταγγέλλει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ότι με την πολιτική τους κλονίζουν την ευρωπαϊκή συνοχή. Οταν όσο πλησιάζουν οι εκλογές δίνει όλο και πιο συχνά φιλοενωσιακές εξετάσεις.
Πώς η κυβέρνησή τους θα κάνει δίκαιη ανακατανομή εισοδημάτων όπως υπόσχονται; Από πού θα βρουν τους πόρους, όταν δεν λένε κουβέντα για την εκμεταλλευτική εξουσία της εργοδοσίας, από πού θα βρούνε πόρους για τις συντάξεις, όταν δεν έρθουν σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, όταν δε θίγουν την ιδιοκτησία τους;
Σπέρνουν αυταπάτες, όταν λένε πως θα δώσουν αυξήσεις, όταν κρύβουν ότι η εργοδοσία δεν θα επιστρέψει τίποτα, χωρίς σκληρή ταξική σύγκρουση σε όλα τα επίπεδα.
Ποιος μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όταν τώρα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση έχει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα και συνέπεια, την αντιΚΚΕ και αντιΠΑΜΕ πολεμική; Οταν ακόμα και τώρα στελέχη τους στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων προχωρούν σε ανοιχτή συνεργασία με την εργοδοσία, για να μειωθούν οι μισθοί; Τι θα κάνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όταν βρεθεί στην κυβέρνηση με τέτοια γραμμή και πολιτική που έχει στο κίνημα;
Ποιες εγγυήσεις μπορεί να δώσει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εάν βρεθεί σε κυβέρνηση, όταν πέρα από τις δικές του αμαρτίες συνεργάζεται τώρα με τα απολειφάδια του ΠΑΣΟΚ,  που βαρύνονται με σωρεία αντεργατικών και αντιλαϊκών αποφάσεων και μέτρων σε βάρος των εργαζομένων;
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ λέει μία και μόνο αλήθεια. Οτι το ΚΚΕ δεν θέλει την ενότητα μαζί τους. Εμείς απλά συμπληρώνουμε: ούτε η ιστορία του ΚΚΕ, ούτε τα συμφέροντα των εργαζομένων, ούτε η προοπτική της πάλης του κινήματος επιτρέπουν να γίνει μια τέτοια προδοσία».

Το ΚΚΕ δε θα προδώσει το λαό και το κίνημα

Το ΚΚΕ δε φοβάται να πάρει ευθύνες με κριτήριο τα συμφέροντα του λαού. Παλεύει για την εργατική λαϊκή εξουσία που φυσικά θα έχει και κυβέρνηση όπως κάθε εξουσία. Γι' αυτό το σκοπό όχι μόνο δε φοβάται, αλλά θα κάνει και όσες και όποιες θυσίες χρειαστούν. Αλλά κάθε κυβέρνηση δε σημαίνει και εξουσία. Αλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Τι φοβάται το ΚΚΕ; Αυτό ακριβώς που επιδιώκει η αστική τάξη και η ηγεσία του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, δηλαδή, που πρέπει να φοβάται και ο εργαζόμενος λαός. Να μπει και το ΚΚΕ σε κυβέρνηση μαζί με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ή μέρος του ΠΑΣΟΚ για να γίνεται πιο εύκολο το παιχνίδι της διαχείρισης του αστικού συστήματος και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης. Πράγμα που σημαίνει να βάλει πλάτη και το ΚΚΕ για να δικαιολογήσει και να νομιμοποιήσει τις αντιλαϊκές πολιτικές στις εργατικές λαϊκές συνειδήσεις, στο πέρασμα χωρίς εμπόδια και άλλων μέτρων. Να μη δοθούν λύσεις στα προβλήματα. Να υπάρξουν απογοητεύσεις, να υπάρξει πισωγύρισμα. Με αυτόν τον τρόπο, να χτυπηθεί αποφασιστικά το λαϊκό κίνημα.
Να γιατί μια τέτοια πολιτική επιλογή, αν υποτίθεται γινόταν, θα ήταν προδοσία. Γιατί, κάθε φορά που υπήρξε συνεργασία κυβερνητική στην πρόσφατη ιστορία, ανεξάρτητα από προθέσεις όπως στην Ιταλία, στη Γαλλία και αλλού, κατέληξε στο να βάλουν πλάτη τα ΚΚ και αριστερά κόμματα στο πέρασμα των αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων και στην ένταση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε βάρος άλλων λαών, όπως με τη συμμετοχή των κεντροαριστερών κυβερνήσεων στον πόλεμο κατά του λαού της Γιουγκοσλαβίας.
Γιατί, ενώ η αριστερά θα έχει την κυβέρνηση, την εξουσία θα την έχει η αστική τάξη. Δηλαδή, θα έχει τα μέσα παραγωγής, επομένως θα ελέγχει την οικονομία, θα έχει το στρατό και τα μέσα καταστολής, θα ελέγχει όλους τους μηχανισμούς. Επομένως, αυτοί θα καθορίζουν τι θα γίνει. Πέρα όμως από αυτό το θεμελιακό πρόβλημα, τι πρόγραμμα θα εφαρμόσει, τι θα λύσει αυτή η κυβέρνηση; Ακόμα και αν ήθελε να προχωρήσει μπροστά όπως η κυβέρνηση Αλιέντε στη Χιλή, χωρίς να πάρει την εξουσία θα κατέληγε σε τραγωδία.

πολιτικοί απατεώνες

Ο ισχυρισμός των λεγόμενων αντιμνημονιακών και "αριστερών" δυνάμεων  ότι το ΚΚΕ δε θέλει την ενότητα μαζί τους, γιατί φοβάται να κυβερνήσει είναι ψεύτικος. Η αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ αρνείται τη συνεργασία μαζί τους, γιατί ξέρει πολύ καλά και δεν έχει αυταπάτες ότι καμία κυβέρνηση, ακόμα και του ΚΚΕ να ήταν, όταν οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες θα βρίσκονται στη θέση τους, δεν μπορεί να δώσει λύσεις υπέρ του λαού. Οπως αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ δε θέλει όχι μόνο την ενότητα μαζί τους, αλλά ούτε καν τη συνεργασία, γιατί ξέρει πού το πάνε. Στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, αναζητώντας συνενόχους.
Το ΚΚΕ ξέρει ότι ούτε αυτοί θέλουν την ενότητα μαζί του, για να δοθούν λύσεις υπέρ του λαού, όπως λένε, ούτε για να αναπτυχθεί το κίνημα. Μπλοφάρουν προεκλογικά για να αλιεύσουν ψήφους. Κρύβουν ή υποβαθμίζουν ότι διαφωνούν ριζικά με την πολιτική του ΚΚΕ, ότι την πολεμάνε λυσσασμένα.
Το ΚΚΕ έχει επαναστατική πολιτική για το σοσιαλισμό που αυτοί φοβούνται και τρέμουν, γιατί η δική τους πολιτική αρχίζει και τελειώνει στα πλαίσια της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος. Επικαλούνται την ενότητα για να καρπωθούν εκλογικά οφέλη από ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις προερχόμενες από το ΠΑΣΟΚ, με αυταπάτες για εύκολες λύσεις που αντικειμενικά δεν υπάρχουν. Είναι προεκλογικό πυροτέχνημα η κυβέρνηση των αριστερών δυνάμεων, γιατί μια τέτοια δυνατότητα δε βγαίνει πρακτικά σήμερα, ακόμα και αν πήγαινε μαζί τους το ΚΚΕ.
Αυτό που θέλουν είναι εκλογική δύναμη για να συνεργαστούν μετεκλογικά με τη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή με το ΠΑΣΟΚ, ή με τμήμα του ΠΑΣΟΚ, όπως κάνουν αυτές τις μέρες στη Γαλλία, το ΓΚΚ και ο Μελανσόν, που η δύναμη που τους δόθηκε την πάνε πεσκέσι στη σοσιαλδημοκρατία. Σε αυτό το στόχο θέλουν να σύρουν το ΚΚΕ.

Kριτήρια

Τα κριτήρια για όλες ανεξαίρετα τις λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις πρέπει να είναι ταξικά πολιτικά, εξίσου συγκεκριμένα και αυστηρά με αυτά που κρίνονται το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Κριτήριο απόλυτο και καθοριστικό θα είναι ότι όλοι μαζί ο καθένας με τα δικά του λόγια, από τον Καμμένο και τον Καρατζαφέρη, μέχρι τον Κουβέλη και τον Τσίπρα, ορκίζονται και υποκλίνονται πίστη και αφοσίωση στα ιερά και τα όσια της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Κριτήριο για την απάτη σε βάρος του λαού είναι ότι όλοι αυτοί οι αντιμνημονιακοί συγκαλύπτουν, όπως κάνουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, τους πραγματικούς υπεύθυνους που είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία, η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα, τα αστικά πολιτικά κόμματα, την ΕΕ. Εξαπατούν με υποσχέσεις για δήθεν φιλολαϊκή διαχείριση χωρίς να ανατρέψουν τις πραγματικές αιτίες και τους υπεύθυνους.
Κριτήριο είναι η απάτη που κάνουνε, γιατί έτσι τους βολεύει, ότι για τα αντεργατικά μέτρα και πολιτικές ευθύνονται τα μνημόνια, για να κρύψουν ότι αυτές οι πολιτικές είχαν προαποφασιστεί πολλά χρόνια πριν. Από το Μάαστριχτ που ψήφισαν όλοι μαζί, από τη Λευκή Βίβλο, από τη Συνθήκη της Λισαβόνας και άλλες αποφάσεις της ΕΕ ότι τώρα απλά αξιοποιούν την κρίση για να τις εφαρμόσουν με τα συγκεκριμένα μέτρα. Οτι τα μνημόνια δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα μέσα για να υλοποιήσουν τις αποφάσεις τους στις συνθήκες της κρίσης.
Οτι ακόμα και αν καταργούσαν τα μνημόνια η ανεργία δε θα αντιμετωπιζόταν, τα μεροκάματα και οι συντάξεις δε θα αυξάνονταν, τα κλεμμένα από τα ασφαλιστικά ταμεία δε θα επέστρεφαν πίσω, τα ωράρια δε θα σταμάταγαν να είναι ελαστικά και τόσα άλλα μέτρα που έχουν εφαρμοστεί δε θα είναι προσωρινά, αλλά είναι μόνιμα όσο θα υπάρχει η αστική εξουσία. Λένε ψέματα ότι θα τα καταργήσουν, χωρίς να έρθουν σε ρήξη με την ΕΕ, γιατί αυτά δεσμεύουν τη χώρα για 30 χρόνια.
Κριτήριο είναι ο ιδιαίτερα επικίνδυνος ρόλος του ΣΥΝ ΣΥΡΙΖΑ, γιατί για άλλη μια φορά βγάζει σε πέρας τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό της άρχουσας τάξης, παγιδεύοντας τις λαϊκές δυνάμεις που πάνε να ριζοσπαστικοποιηθούν και τις σπρώχνει στον εύκολο δρόμο των αυταπατών και στις παγίδες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Αξιοποιεί την επιθυμία του λαού να μπει εδώ και τώρα τέλος στην αντιλαϊκή επίθεση και παρουσιάζεται ως δύναμη κυβερνητική, που μάλιστα μπορεί όχι μόνο να κυβερνήσει αλλά και να δώσει λύσεις υπέρ του εργαζόμενου λαού.
Καταγγέλλει ταυτόχρονα την ηγεσία του ΚΚΕ γιατί δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της ώστε "όλοι μαζί οι αριστεροί ενωμένοι να σώσουμε το λαό", "ότι το ΚΚΕ φοβάται και δε θέλει να κυβερνήσει". Την ίδια ώρα, όμως, αποκαλύπτει τις πραγματικές του προθέσεις. Λέει: Αφού η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται τη συνεργασία, πρέπει στις εκλογές να ηττηθεί για να υποχρεωθεί να αλλάξει πολιτική.
Επιδιώκουν με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Και το τμήμα αυτό του εργαζόμενου λαού που αντιστέκεται και ξεκόβει από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να το μαντρώσουν στις αυταπάτες για φιλολαϊκή διαχείριση του συστήματος, αλλά και τη στρατηγική του ΚΚΕ να χτυπήσουν, ώστε να το κάνουν σαν αυτούς, οπορτουνιστικό, ανυπόληπτο, προδοτικό.
Ομως, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Ενα είναι σίγουρο, δε θα τους περάσει.

Το ΚΚΕ  είναι η δύναμη, που μπορεί να συνενώσει τις λαϊκές δυνάμεις για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας, το σοσιαλισμό και στα πλαίσια αυτής της πάλης να αποσπά κατακτήσεις, να αλλάζει τους συσχετισμούς. Αυτή και μόνο αυτή η επιλογή ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των εργατικών λαϊκών στρωμάτων. Κάθε άλλη επιλογή - παγίδευση σε αντιμνημονιακή ψήφο δεξιά και αριστερά μπορεί να αποδειχθεί σήμερα εξίσου επικίνδυνη και ολέθρια με την ψήφιση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Γιατί, την επόμενη μέρα των εκλογών η δύναμη που θα δοθεί στις λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις, που τώρα αντιπολιτεύονται το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αυτή η δύναμη θα γίνει το κέντρο αιμοδοσίας για την ενίσχυση του εξασθενημένου κορμιού του αστικού πολιτικού συστήματος.

Τα «γαλλικά» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ

Το ποσοστό που κατέγραψε ο υποψήφιος του «Αριστερού Μετώπου» Ζ. Μελανσόν στη Γαλλία (11%) «είναι επιτυχία» και το πιο ελπιδοφόρο στοιχείο των γαλλικών εκλογών» εκτιμά ο ΣΥΡΙΖΑ σε ανακοίνωσή του.
Από πού κι ως πού όμως συνάγει το συμπέρασμα, όπως καταγράφεται στην ίδια ανακοίνωσή του, ότι «η ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς (...) μπορεί να αποτελέσει εκείνο τον αποφασιστικό παράγοντα που θα φέρει στο προσκήνιο τις ανάγκες των ευρωπαϊκών κοινωνιών ενάντια στη νεοφιλελεύθερη συμμαχία συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατών»; Εξ όσων γνωρίζουμε, πριν ακόμα τις εκλογές το «αριστερό μέτωπο» είχε δηλώσει ξεκάθαρα ότι στο δεύτερο γύρο θα στηρίξει Ολάντ (τον έναν της «νεοφιλελεύθερης συμμαχίας», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ) και επιθυμεί σαν αντάλλαγμα τη συμμετοχή του στην κυβέρνησή του. Χτες, εξάλλου ο Μελανσόν κάλεσε τους οπαδούς στη μάχη με αυταπάρνηση ώστε να ηττηθεί ο Σαρκοζί: «Σας ζητώ να μην ολιγωρήσετε και να δράσετε σαν να είχατε να εκλέξετε εμένα τον ίδιο στην προεδρία», δήλωσε, κάτι που μεταφράζεται στο... «ψηφίστε δαγκωτό Ολάντ».
Ψιλά γράμματα όλα αυτά για το ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί η δουλειά να γίνεται, η ψηφοθηρία δηλαδή με δόλωμα τις πιο άγριες αυταπάτες.

***

Παρακάτω στην ανακοίνωσή του αναφέρει πως υπό την πίεση του «αριστερού μετώπου» «...είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ολάντ αναγκάστηκε έστω και προεκλογικά να εξαγγείλει τη φορολόγηση των πλουσίων και να απορρίψει το νέο σύμφωνο για το ΕΥΡΩ». Κατόπιν εορτής ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σύρεται στο να ομολογήσει ότι ο Ολάντ, για λόγους ψηφοθηρικούς, έκανε ορισμένες υποσχέσεις. Σήμερα όμως το κατάλαβε αυτό ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί μέχρι το βράδυ του Σαββάτου ορκιζόταν πως η εκλογή του Ολάντ θα απελευθερώσει ανέμους θετικών φιλολαϊκών αλλαγών στην ΕΕ. Συνέδεε τη νίκη του Ολάντ με την εναλλακτική του πρόταση της «αριστερής αντιμνημονιακής κυβέρνησης» για επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών για το κρατικό χρέος, αφού, όπως έλεγε, μπορεί να συγκυβερνήσει με τον Μελανσόν και ταυτόχρονα ο Ολάντ είχε ως κεντρικό προεκλογικό του σύνθημα την επαναδιαπραγμάτευση του «Συμφώνου Σταθερότητας» της ΕΕ, ώστε να αντιμετωπίσει το νεοφιλελευθερισμό των Μέρκελ - Σαρκοζί στην ΕΕ.

***

Και, συμπληρώνει στα παραπάνω: «H πολιτική κατάσταση στη Γαλλία δεν προσφέρεται φυσικά για αντιγραφές και για μηχανιστικά συμπεράσματα»... Της Κυριακής χαρά, της Δευτέρας λύπη για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι προχτές επέμεινε ότι το «αριστερό μέτωπο αποδεικνύει πως η ενότητα μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα - μαθήματα που στη χώρα μας δεν τα έχουν πάρει ούτε το ΚΚΕ ούτε η ΔΗΜΑΡ»... Αλλά άλλο μάθημα παραδόθηκε απ' αυτό που προσδοκούσε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με τον Μελανσόν που είναι υπέρ της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι είναι ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία. Μύλος δηλαδή. 'Η πιο σωστά, η αναξιοπιστία και ο τυχοδιωκτισμός σε όλο τους το μεγαλείο.

***

Και μιας και ο λόγος για τη ΔΗΜΑΡ, όχι που δεν θα χειροκροτούσε τη νίκη Ολάντ... «Νίκησαν οι προοδευτικές ιδέες» αναφωνεί. «Θα είναι η αρχή για την απαλλαγή της Ευρώπης από τις καταστροφικές δεξιές συντηρητικές πολιτικές και τη στροφή προς προοδευτικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις» κραυγάζει. Για να σερβίρει το κυρίως πιάτο όταν επισημαίνει ως ανάγκη την «αλλαγή του πολιτικού συστήματος», προσθέτοντας «αυτό μπορεί να το εξασφαλίσει μια ισχυρή ΔΗΜΑΡ που είναι και ο μόνος τρόπος για να μην κυβερνήσει ούτε να συγκυβερνήσει στη χώρα μας η συντηρητική δεξιά και η ακροδεξιά».
Ο μόνος δηλαδή τρόπος για να συγκυβερνήσει η ΔΗΜΑΡ με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό λέει. Τόση πρόοδος όμως μαζεμένη δεν αντέχεται... Στη Γαλλία από Ολάντ - Μελανσόν (εάν ο Ολάντ επικρατήσει στο δεύτερο γύρο) και στην Ελλάδα ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, εάν ο λαός δεν τους δώσει ηχηρή απάντηση και στην κάλπη - σε όλους, στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και στα κάθε είδους δεκανίκια των αστών.

Τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών επιβεβαιώνουν το ΚΚΕ

Δηλώσεις, με αφορμή τις γαλλικές εκλογές, έκανε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, όπου τόνισε:

«

Οι γαλλικές εκλογές, τα αποτελέσματά τους στον πρώτο γύρο και αυτά που ετοιμάζονται στο δεύτερο γύρο, διδάσκουν, επιβεβαιώνουν γιατί το ΚΚΕ αρνείται τη συμμετοχή στο μέτωπο των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων, των λεγόμενων αριστερών δυνάμεων. Οταν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, όταν ένα εργατικό κίνημα ενσωματώνει τη διαμαρτυρία των λαϊκών μαζών σε μια αριστερή συμμαχία, η οποία αποδέχεται τη διαπραγμάτευση αποκλειστικά και μόνο εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τον κοινωνικό διάλογο με τα μονοπώλια, τότε μία είναι η κατάληξη, αυτή που βλέπουμε τώρα και μπροστά στο δεύτερο γύρο στη Γαλλία: Να οδηγείται ο λαός πότε να ψηφίζει το φιλελεύθερο κόμμα, πότε τη σοσιαλδημοκρατία και ο ριζοσπαστισμός να νοθεύεται, να αμβλύνεται και να επεκτείνεται ο συντηρητισμός.

Θυμίζω τον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών, όταν οι πάντες ψήφιζαν Σιράκ για να μη δυναμώσει ο Λεπέν. Σήμερα, καλούνται από την αριστερά, όπως λέγεται, της Γαλλίας, να ψηφίζουν Ολάντ για να μην έρθει ο Σαρκοζί. Με αυτή τη λογική, το κίνημα θα είναι πάντα ηττημένο και ιδιαίτερα σε μια περίοδο κρίσης όπου απαιτείται η εκτίναξη του εργατικού λαϊκού κινήματος προς τα μπρος».

Αντιφάσκουν και κοροϊδεύουν

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πλασάρεται σαν «αντιμνημονιακή» δύναμη και ζητάει να κυβερνήσει για να επαναδιαπραγματευτεί -όπως λέει- το μνημόνιο. Τις τελευταίες μέρες, μάλιστα, τα ταξίματα για αυξήσεις στους μισθούς και άλλα παρόμοια από μια «κυβέρνηση της αριστεράς», τα παραπέμπει στο αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όπως και τα άλλα κόμματα που διεκδικούν να αναβαθμιστούν στην αστική διαχείριση, ούτε στο όνομα δεν μπορούν να σταθούν σαν «αντιμνημονιακά», αφού αναγνωρίζουν το χρέος και θέλουν να διαπραγματευτούν την αποπληρωμή του. Κανένας δε θέλει μονομερή διαγραφή του χρέους, επειδή αυτό σημαίνει σύγκρουση με την ΕΕ, κάτι που ξορκίζουν, αφού θέλουν παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ΕΕ. Ολοι λένε ότι θα κάνουν «καλύτερη» διαπραγμάτευση. Διαπραγμάτευση, όμως, για το χρέος, που δεν είναι του λαού, αλλά της πλουτοκρατίας, σημαίνει συμφωνία με τους δανειστές για τους όρους της αποπληρωμής, όπως έκανε και το ΠΑΣΟΚ, υπογράφοντας το πρώτο μνημόνιο και μαζί με τη ΝΔ το δεύτερο.

Αρα, στην καλύτερη περίπτωση, μια «αριστερή κυβέρνηση» διεκδικεί να υπογράψει ένα «άλλο» μνημόνιο με τους δανειστές, οι οποίοι μάλιστα, μετά την αναδιάρθρωση του χρέους, είναι οι χώρες της Ευρωζώνης και όχι ιδιώτες. Είναι δηλαδή οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις των άλλων κρατών της ΕΕ, οι οποίες, ανεξάρτητα από το αν έχουν μεγάλο χρέος ή όχι, από το αν έχουν ή δεν έχουν μνημόνιο, προωθούν στις χώρες τους τα ίδια αντιλαϊκά μέτρα με αυτά που προωθούνται στην Ελλάδα. Με αυτές τις κυβερνήσεις θα πάει να διαπραγματευτεί η «αριστερή κυβέρνηση» στις 7 του μήνα, αφού τις αναγνωρίζει σαν «εταίρους» στην ΕΕ, στην οποία θέλει να παραμείνει. Είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι αυτές οι κυβερνήσεις και η αστική τάξη που εκπροσωπούν στις χώρες τους, θα δεχτούν για την Ελλάδα - που επιπλέον δανείζεται από τα λεφτά τους - να πάρει φιλολαϊκά μέτρα, ενώ οι ίδιες τσακίζουν μισθούς και δικαιώματα των λαών τους. Ακόμα και αν δέχονταν να κάνουν «διευκόλυνση» στις δόσεις, δε θα έκαναν καμιά υπαναχώρηση στα βάρβαρα μέτρα, αφού αυτά υπαγορεύονται από τη στρατηγική της ΕΕ και όχι από το χρέος, γι' αυτό και παίρνονται ενιαία σε όλες τις χώρες της Ευρωένωσης.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αντιφάσκει και κοροϊδεύει όταν λέει ότι θα φορολογήσει το κεφάλαιο για να διασφαλίσει χρήματα για ανάπτυξη. Η ανάπτυξη που ευαγγελίζεται είναι καπιταλιστική, αφού δεν έχει στρατηγική σύγκρουσης με τα μονοπώλια και θέλει τη χώρα μέσα στην ΕΕ. Καπιταλιστική ανάπτυξη όμως σημαίνει επενδύσεις εκεί όπου υπάρχει κέρδος για το κεφάλαιο, και όχι εκεί που επιβάλλουν οι λαϊκές ανάγκες. Σημαίνει ακόμα επιδότηση του κεφαλαίου με ζεστό κρατικό χρήμα. Δηλαδή, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα φορολογήσει τους καπιταλιστές, αλλά θα τους επιστρέψει τα χρήματα στην άλλη τσέπη, για να κάνουν επενδύσεις και να έρθει ανάπτυξη. Αυτή η ανάπτυξη καμιά διαφορά δεν έχει με αυτή που υπηρετούν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και είναι δεδομένο ότι θα οικοδομηθεί στα αποκαΐδια των εργατικών λαϊκών κατακτήσεων, για χάρη της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων της ΕΕ.

Με βάση τα παραπάνω, επιβεβαιώνεται ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα «αντιμνημονιακά» κόμματα, έχουν ομοιότητες με το ΠΑΣΟΚ και με τη ΝΔ, όχι όμως και με το ΚΚΕ. Αστικά και «αντιμνημονιακά» κόμματα λένε επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου μέσα στην ΕΕ. Λένε ανάπτυξη με μοχλό τα μονοπώλια, τους καπιταλιστές. Το ΚΚΕ λέει αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους. Λέει κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και λαϊκή οικονομία, με εργατικό κοινωνικό έλεγχο στα μέσα παραγωγής. Από αυτή τη σκοπιά, οι κυβερνητικές συνεργασίες που οραματίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι ανέφικτες με το ΚΚΕ, που έχει εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις και στόχους, εφικτές όμως με τα άλλα «αντιμνημονιακά» κόμματα ή το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και με τη ΝΔ, με τους οποίους συμπλέει διαχειριστικά. Οι πρόταση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί στα ίδια αντιλαϊκά μέτρα από άλλο δρόμο. Να τον προσπεράσει ο λαός όπως και τα άλλα αναχώματα που στήνουν μπροστά του, για να κερδίσει χρόνο το κεφάλαιο και να νικήσει, σε συνθήκες βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού. Ψήφο στο ΚΚΕ για εμπόδισμα των αντιλαϊκών μέτρων και για να δυναμώσει η προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης, που συμφέρει το λαό.

Ενιαία η επίθεση του κεφαλαίου

Αλλη μια απόδειξη για το πόσο απάτη είναι τα όσα λένε αυτές τις προεκλογικές μέρες τα αστικά κόμματα αλλά και τα λεγόμενα αντιμνημονιακά περί δήθεν δυνατότητας άλλου «μείγματος πολιτικής στα πλαίσια της ΕΕ, που θα βγάλει την Ελλάδα από την κρίση», είναι τα όσα συμβαίνουν σε όλες τις χώρες της ΕΕ και ευρύτερα του καπιταλιστικού κόσμου. Τα άγρια αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζονται στην Ελλάδα δεν εφαρμόζονται λόγω μνημονίου. Είτε με μνημόνιο, είτε χωρίς μνημόνιο, τα ίδια μέτρα εφαρμόζονται σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες με στόχο το πώς θα μειώσουν την τιμή της εργατικής δύναμης, για να αυξηθεί η κερδοφορία των καπιταλιστών. Σε άλλες χώρες της ΕΕ έχουν εφαρμοστεί εδώ και χρόνια. Στην Ελλάδα καθυστέρησαν και αυτό οφείλεται στο ταξικό εργατικό κίνημα και στο ΚΚΕ.

Μια «βόλτα» στο τι συμβαίνει σε χώρες που θεωρούνται «ατμομηχανές» της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική. Στη Γερμανία, πάνω από μια δεκαετία με κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατικές, χριστιανοδημοκρατικές, ή συγκυβερνήσεις μεταξύ τους και με τη συμβολή και άλλων αστικών κομμάτων (π.χ. Οικολόγων πράσινων, Φιλελεύθερων), οι εργαζόμενοι είχαν «παγωμένους» τους μισθούς τους. Οι νόμοι των σοσιαλδημοκρατών έφεραν συρρίκνωση στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, διεύρυναν τη λεγόμενη ελαστική απασχόληση. 7,3 εκατομμύρια «εργαζόμενοι» φυτοζωούν με 400 ευρώ το μήνα ή και παρακάτω με τα λεγόμενα «μίνι-τζομπς» που οδηγούν σε συντάξεις των 140 ευρώ το μήνα. Τα μέτρα όπως η εκ περιτροπής εργασία - που βλέπουμε και στην Ελλάδα σήμερα με καθυστέρηση - έχουν προχωρήσει προ πολλού στη Γερμανία. Στη Γαλλία επίσης, με σοσιαλδηκρατική διαχείριση (πολλές φορές με τη στήριξη του ΚΚ) ή με συντηρητική διαχείριση, υπάρχουν 8 εκατομμύρια φτωχοί, αφαιρούνται κατακτήσεις, αυξάνεται η ανεργία. Στη Μεγάλη Βρετανία, που δεν είναι στη ζώνη του ευρώ, επίσης προωθούνται περικοπές σε Υγεία και Παιδεία, αυξάνονται οι άνεργοι, μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις. Στην Ισπανία, βιομηχανικά πιο αναπτυγμένη από την Ελλάδα, η επίσημη ανεργία έχει φτάσει το 23%, η μερική απασχόληση «τσακίζει κόκαλα» και βρίσκεται στο 40%. Στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στη Ρουμανία, στην Εσθονία όπως και στη χώρα μας, το ντόπιο κεφάλαιο με τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, συναποφάσισαν μνημόνια και τα δάνεια από ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και οι λαοί βιώνουν τη λυσαλέα επίθεση στα δικαιώματά; τους και φτωχοποιούνται.

Ετσι είτε με μνημόνια είτε χωρίς αυτά, χαμένοι βγαίνουν οι λαοί και κερδισμένο το κεφάλαιο. Αυτός είναι ο δήθεν μονόδρομος των αστών και των οπορτουνιστών διαχειριστών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ολοι τους και στη χώρα μας, προσπαθούν με διάφορες παραλλαγές να πείσουν το λαό να αποδεχτεί στον έναν ή τον άλλο βαθμό να περιορίσει τις ανάγκες του στον «κορσέ» της καπιταλιστικής κρίσης και έντασης της εκμετάλλευσης. Αυτό προβάλλουν και στις εκλογές. Τα λαϊκά στρώματα πρέπει να τους μαυρίσουν και να συμπορευτούν με το ΚΚΕ γιατί είναι το μόνο κόμμα που δεν τους κοροϊδεύει, παλεύει για να γίνει ο κοινωνικός πλούτος λαϊκή περιουσία και να απαλλαγούν από τα παράσιτα τους καπιταλιστές. Τα «κόκκινα βόλια» στην κάλπη της 6ης Μάη να κατατεθούν σε αυτή την προοπτική. Θα είναι μια σημαντική συμβολή και στον κοινό αγώνα όλων των λαών και στην ΕΕ και αλλού, ενάντια στην κοινή επίθεση του κεφαλαίου.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

                                                                                                            από το Ριζοσπάστη                      

Τη Δευτέρα 30 Απρίλη η προεκλογική συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

 

Στις 8.30 μ.μ., στην πλατεία Αριστοτέλους, με ομιλήτρια την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα

Από παλιότερη συγκέντρωση του Κόμματος στην πλατεία Αριστοτέλους

Motion Team

Τη Δευτέρα 30 Απρίλη, στις 8.30 μ.μ., στην Πλατεία Αριστοτέλους με ομιλήτρια τη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, θα γίνει η κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη. Ανακοινώνοντας το χώρο και το χρόνο της συγκέντρωσης, η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ καταγγέλλει την απόφαση του δημάρχου και της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου να απαγορεύσουν την πραγματοποίηση προεκλογικών συγκεντρώσεων στην Πλατεία Αριστοτέλους. Η απόφαση πάρθηκε κατά πλειοψηφία από την παράταξη του δημάρχου, με τη στήριξη της ΝΔ.

Στην ανακοίνωσή της, η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ σημειώνει: «Για μια ακόμη φορά, ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, προσπαθεί να περιορίσει την πολιτική δραστηριότητα, με την απαγόρευση πολιτικών συγκεντρώσεων των κομμάτων, στην πλατεία Αριστοτέλους. Είναι ο αντίστοιχος δρόμος που ακολουθεί ο Δήμαρχος Αθήνας, Καμίνης, με την προσπάθεια περιορισμού των συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων.
Η Θεσσαλονίκη έχει πολλά και σοβαρά προβλήματα που διογκώνονται και οφείλονται και στην πολιτική του κεντρικού κράτους (ελέω Καλλικράτη) αλλά και στην πολιτική της δημοτικής πλειοψηφίας του κ. Μπουτάρη: απολύσεις εργαζόμενων, πανάκριβα δημοτικά τέλη, συνειδητή απαξίωση της καθαριότητας και βρώμικη πόλη για να ανοίξει ο δρόμος της ιδιωτικοποίησής της, παράδοση κάθε δράσης της πόλης στα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα. Αυτά είναι τα προβλήματα της πόλης. Και τα προβλήματα των κατοίκων της είναι η φτώχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια και η εξαθλίωση. Αυτά είναι τα προβλήματα και όχι οι συγκεντρώσεις στην πλατεία Αριστοτέλους.
Η απαγόρευση των συγκεντρώσεων προετοιμάζει το κλίμα γενικότερων απαγορεύσεων και καταστολής που θα προσπαθήσει να αντιμετωπίσει τις λαϊκές αντιδράσεις στη λαίλαπα που έρχεται μετά τις βουλευτικές εκλογές. Σε κάθε περίπτωση, το ΚΚΕ δε βάζει τα λαϊκά δικαιώματα στην κρίση καμιάς κυβέρνησης και κανενός δημάρχου. Η κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη με ομιλήτρια της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, θα γίνει στις 30 Απρίλη στις 8:30 μ.μ. στην Πλατεία Αριστοτέλους».

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΜΑΧΗ

ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΤΟΥ ΚΚΕ

 

Ολοι στην εκλογική μάχη για να βγει πανίσχυρο το ΚΚΕ

Εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, άνεργοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, φοιτητές και σπουδαστές, συνταξιούχοι, αναγνωρίσιμοι και δοκιμασμένοι στους κλάδους και στους χώρους τους για τη συνέπεια με την οποία υπερασπίζονται τα δίκια των εργαζομένων και του λαού, είναι οι 424 υποψήφιοι που απαρτίζουν τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ σε όλη την επικράτεια. Πρόκειται για στελέχη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος που δραστηριοποιούνται στο ΠΑΜΕ και άλλα εργατικά σωματεία. Στελέχη του αγροτικού κινήματος (ΠΑΣΥ) και άλλων συλλόγων της αγροτιάς, συνδικαλιστές των ΕΒΕ (ΠΑΣΕΒΕ) και άλλων ενώσεων. Νεολαίοι αγωνιστές του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ), γυναίκες - μέλη της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ). Στελέχη του κινήματος των εκπαιδευτικών, του κινήματος κατά του πολέμου, του πολιτισμού, για την προστασία του περιβάλλοντος και εκλεγμένοι στην Τοπική Διοίκηση. Ακόμα, των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων και των λαϊκών επιτροπών αγώνα.

Το 50% των υποψηφίων συμμετέχουν για πρώτη φορά σε συνδυασμούς του ΚΚΕ, ενώ οι γυναίκες υπερβαίνουν την προβλεπόμενη από τον εκλογικό νόμο ποσόστωση του 1/3. Ιδιαίτερα σημαντική είναι και η ηλικιακή σύνθεση, με το 35,3% να είναι μεταξύ 25 - 39 χρόνων, το 26,3% μεταξύ 40 - 49 χρόνων, το 31,6% μεταξύ 50 - 59 χρόνων, το 6,3% μεταξύ 60 - 69 χρόνων και το 0,5% από 70 και πάνω. Με την ανακοίνωση των ψηφοδελτίων την περασμένη Τρίτη, η ΚΕ του ΚΚΕ απηύθυνε κάλεσμα στα μέλη και τους φίλους του Κόμματος και της ΚΝΕ, στους ψηφοφόρους του, «να οργώσουν όλη την Ελλάδα, πρωταρχικά τους τόπους δουλειάς, για να φτάσει το ψηφοδέλτιο και η φωνή του Κόμματος σε κάθε εργαζόμενο, φτωχό αγρότη και αυτοαπασχολούμενο, κάθε νέο και νέα, κάθε γυναίκα της λαϊκής οικογένειας. Η μάχη των εκλογών πρέπει να δοθεί με πείσμα και αισιοδοξία, με μαχητικότητα, για ένα αποφασιστικά ενισχυμένο ΚΚΕ. Η πολιτική του ΚΚΕ έχει δικαιωθεί και είναι το μόνο κόμμα στο οποίο η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μπορούν να στηριχθούν και μετά τις εκλογές».

ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

ΠΑΦΙΛΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ του Σπυρίδωνος, Μέλος της ΚΕ, ΓΓ του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης, περιφερειακός σύμβουλος Αττικής, Βουλευτής
ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, του Δημητρίου, Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
ΧΙΩΝΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, του Νικολάου, Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ
ΜΠΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ του Αριστείδη, Τραπεζοϋπάλληλος, Μέλος της ΕΠ Αττικής, συνδικαλίστρια, Στέλεχος ΠΑΜΕ
ΖΑΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ, του Σγουρού-Κωνσταντίνου, Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης, Εκτελεστική Γραμματεία της ΓΣΕΕ, Γενικός Γραμματέας του ΕΚ Θεσσαλονίκης
ΜΑΪΛΗΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ, του Νικολάου, Μέλος της ΚΕ, υπεύθυνος Γραφείου Τύπου και του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ
ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, του Ιωάννη, Δημοσιογράφος του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»
ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ ΒΑΡΒΑΡΑ (ΒΕΡΑ), του Αρίσταρχου, Αντιπρόεδρος της Βουλής, ΓΓ της ΕΕΔΥΕ
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ, του Σπυρίδωνος, Μηχανολόγος μηχανικός, Μέλος της ΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ
ΠΡΩΤΟΥΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Παναγιώτη, Μέλος της ΚΕ και του Γραφείου ΕΠ Αττικής, Βουλευτής
ΣΚΥΛΛΑΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ του Ηλία, Βουλευτής
ΣΟΦΙΑΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ του Ανδρέα, Μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ Ν.ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

Α΄ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ του Νικολάου, Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ του Αναστασίου, Εκπαιδευτικός, Πρόεδρος Α΄ ΕΛΜΕ, ΒΑΛΑΝΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ του Βασιλείου, Δικηγόρος, ΒΑΡΔΑΛΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ του Δημητρίου, Εργατοτεχνίτης ΟΤΑ, ΒΕΛΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ του Σαράντη, ΕΒΕ, ΔΕΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Ιωάννη, Εκπαιδευτικός, ΖΙΩΓΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Ηλία, Πανεπιστημιακός, Βουλευτής, ΚΑΠΕΤΑΝΓΙΩΡΓΗ ΟΥΡΑΝΙΑ (ΡΑΝΙΑ) του Γεωργίου, Αυτοαπασχολούμενη, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ του Νικολάου, Μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ΜΑΓΓΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ του Δημητρίου, Υπάλ/λος Συμβολαιογραφείου, Πρόεδρος Σωματείου Υπαλ/λων Συμβολαιογραφείων, ΜΑΛΛΙΑ-ΣΤΟΛΙΔΟΥ ΧΡΥΣΑΦΕΝΙΑ του Δημητρίου, Φοιτήτρια, Μέλος Γραφείου ΝΣ Β/Δ Συνοικιών ΚΝΕ, ΜΗΤΣΙΑΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Αστερίου, Γιατρός, Μέλος ΔΣ ΕΝΙΘ, ΜΩΫΣΙΔΟΥ - ΠΟΥΛΟΥ ΣΟΦΙΑ του Παναγιώτη, Λογίστρια, ΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΔΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑ (ΝΕΝΑ) του Ναπολέοντα, Μηχανικός, ΠΑΠΑΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Θεμιστοκλή, Οικοδόμος Γραμματέας Συνδικάτου Οικοδόμων, ΡΑΪΖΗ ΗΛΕΚΤΡΑ του Δημητρίου, Αυτοαπασχολούμενη, ΤΗΛΙΚΙΔΟΥ ΕΙΡΗΝΗ του Ιωάννη, Εκπαιδευτικός, ΤΣΑΜΠΟΥΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Θεοδώρου, Εμποροϋπάλληλος, Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, ΤΣΙΑΟΥΣΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ του Βασιλείου, Εργαζόμενος στον επισιτισμό, Πρόεδρος Σωματείου Επισιτισμού, ΧΑΤΖΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑ του Νικολάου, Δικηγόρος, Μέλος Γρ. Κ/Α Τομέα ΚΝΕ

 

B΄ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

ΓΕΡΑΣΙΜΙΔΟΥ ΕΛΕΝΗ του Νικολάου, Ηθοποιός, ΙΓΝΑΤΙΑΔΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ του Γεωργίου, Κτηνίατρος, Ελεύθερος επαγγελματίας, Βουλευτής, ΚΥΓΙΑΚΗ ΕΛΕΝΗ του Φίλιππου, Εκπαιδευτικός στην Ιδιωτική Εκπαίδευση, Μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, ΜΑΑΪΤΑ ΤΖΑΜΑΛ - ΟΔΥΣΣΕΑΣ του Σάμι, Υπ. Διδάκτορας, ΜΩΥΣΙΔΗΣ ΣΑΒΒΑΣ του Νικολάου, Εκπαιδευτικός, ΠΕΡΚΟΥΛΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Δημητρίου, Αυτοαπασχολούμενος, ΠΕΤΡΙΔΗΣ ΑΝΕΣΤΗΣ του Δημητρίου, Αυτοαπασχολούμενος, ΠΟΛΥΖΩΪΔΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ του Στυλιανού ΕΒΕ, εκπαιδευτικός στην Ιδιωτική Εκπαίδευση, ΡΕΒΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ του Ιωάννη, Οικοδόμος, Πρόεδρος Συνδικάτου Οικοδόμων

Τα ΨΕΥΤΙΚΑ τα ΛΟΓΙΑ τα μεγάλα, μου τα 'πες με το ΠΡΩΤΟ σου το ΓΑΛΑ...

Αν ο λαός δεν ήμασταν καταμέτωπος με τη βαρβαρότερη επίθεση εναντίον αυτής καθαυτής της ζωής μας, θα περνάγαμε την ώρα της σχόλης, με την ικανοποίηση της εργασίας εκφρασμένη σε σιγουριά για το μέλλον, μετρώντας σε θεόρατα κομπολόγια, μια μια τις φθηνές και θορυβώδεις χάντρες των ψεμάτων, αντί δημοσκοπήσεων θα παίζαμε το παιχνίδι της αναζήτησης του πιο ύπουλου, του πιο καλά κρυμμένου, του πιο φανταχτερού, του πιο κραυγαλέου ψέματος που περιοδεύει στ' αυτιά των ψηφοφόρων αυτές τις μέρες.

Στις ρούγες των καναλιών των απλήρωτων και δυστυχισμένων δημοσιογράφων που δεν φαίνονται αλλά χάνονται στην επιβίωση, στις λεωφόρους των απολυμένων που θέλουν να κάνουν την κάλπη στάχτη και μπούλμπερη, των απογοητευμένων και αποθαρρυμένων που αναζητούν διέξοδο σε γνώμες και προτάσεις τις οποίες δεν καταλαβαίνουν έχοντας ξεμείνει από κουράγιο, μια στρατιά «ανανεωτών» που προέκυψαν από την παρθενορραφή των σαπισμένων πολιτικών βγήκαν ντελάληδες.
Προσπαθούν να πείσουν πως η καλή επιλογή είναι η επιλογή αφεντικού. Μπροστά σε άδεια ράφια, άδειους πάγκους, άδειες τσέπες, αδειασμένες προοπτικές, αδειασμένες ψυχικές και σωματικές δεξαμενές, οι ντελάληδες του ψέματος δεν ντρέπονται. Πουλάνε το μέλλον σε καρτ ποστάλ. «Εδώ η καλή ανάπτυξη», «εδώ η καλή νέα αρχή», «εδώ η καλή επαναδιαπραγμάτευση», «εδώ η καλή μέση οδός όσο κοντύτερα στο μηδέν», «εδώ το καλύτερο ξεσκαρτάρισμα των αδύναμων», «εδώ η καλή σφαγή των αμνών για να φάμε»!.. Με τη σειρά, αυτή η ιδιότυπη πολιτική «μονόπολη», με σημαδεμένες μάρκες χωρίς αγωνιστικό αντίκρυσμα, δίνει την αντιστοιχία. ΝΔ. ΠΑΣΟΚ. ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ο.Σ. ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ...
Στο γήπεδο των εκλογών αυτό το... ματς παίζεται με τα κεφάλια των ανέργων, των νέων που δεν θα το σηκώσουν με 250 ευρώ το μήνα, των γέρων που θα το χάσουν με άλλα τόσα σύνταξη, των γυναικών που δεν μπορούν να αεροταΐσουν τα μωρά τους, των αντρών, που σε παραγωγική ηλικία θα σαπίζουν μια ώρα αρχύτερα με καταλύτη το τσάκισμα της περηφάνιας και της αξιοπρέπειάς τους καθώς αναζητούν «χορηγό» εργασίας, ζητιάνοι των δικαιωμάτων τους.

Πάνε δώδεκα χρόνια που με το ΚΚΕ σπάσαμε το απόστημα του τεράστιου ψέματος των Μη κυβερνητικών Οργανώσεων. Αποκαλύπτοντας πόσο ύπουλα, συχνά εκμεταλλευόμενοι την ανθρωπιά των εργαζομένων και κυρίως των φτωχών, το καπιταλιστικό βαθύ κράτος, η βαλκανική ελληνική αστική τάξη της χώρας που ακουμπάει από συστάσεως κράτους, διακόσια χρόνια τώρα, στην ευρωπαϊκή θεσμοθετημένη μήτρα των αστών της Δύσης, στήνει το μηχανισμό χειραγώγησης και εν τέλει υποδούλωσης των δυνάμεων της εργασίας. Από το Μάαστριχτ και δώθε, μάζες εγκλωβίστηκαν στους αερόσακους της ανεργίας που είναι οι ΜΗΚΥΟ. Αλλες μάζες εκπαιδεύτηκαν στην αντιγραφή προτύπων υποταγής σε μερικούς σκοπούς, στόχους φτιαγμένους για να σκέφτεται κανείς πως να αντιμετωπίσει τα ολέθρια αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης αλλά να αδυνατεί να δει να αναλύσει, να απορρίψει και να ανατρέψει τα αίτιά της.

Ετσι σήμερα, με πάνω από 1.500.000 άνεργους στον πάμπλουτο και πανέμορφό μας τόπο, η χώρα έγινε χώρος, η εργασία υλικό χορηγίας κατά βούληση των πλουτοκρατών, τα κινήματα ΜΗΚΥΟ, και το εκλογικό αποτέλεσμα, μεθοδεύεται να εξελιχθεί σε άθροισμα υποκειμενικών επιλογών ατομικής επιβίωσης, εκδίκησης, ένα βολικό για το κεφάλαιο χαλί από κουρέλια να το πατάνε οι υφάντρες «αγορές». Η κρίση παρουσιάζεται ως «φυσικό φαινόμενο». Η ψήφος πλασάρεται ως ομπρέλα για να μην βραχούν κι άλλο οι βρεμένοι. Τα «κόμματα εξουσίας» για να μην την χάσουν έγιναν υπόστεγα και χτίσανε και παραπήγματα για τους ακολουθούντες άλλη δίαιτα, κι οι οπορτουνιστές ξεχύθηκαν να αναλάβουν πρόθυμα το ρόλο του σεκιούριτι της διασαλευθείσης τάξεως σαν οι καλύτεροι στο παζάρι με τον εχθρό, την ώρα που οι «φουσκωτοί» της ακροδεξιάς κόβουν κουπόνια στη γριά που τη βοηθάνε τάχα μου να δει μια ακόμα αυγή...

Μέσα στο θόρυβο, τον όχλο των εικόνων και των ψεμάτων, η πραγματικότητα των αγώνων για: Ζωή κι όχι απλώς επιβίωση. Για αντοχή κι όχι προσαρμογή. Για θυσία κι όχι χορηγία. Για ταξική συνείδηση κι όχι ταξική ενσωμάτωση. Με στόχο ξεκάθαρο τη λαϊκή εξουσία κι όχι την αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση με τα μέσα και τις εντολές των αφεντικών, μέσα στη θολούρα και το χαμό, το ΚΚΕ παραμένει το ροκ του μέλλοντός μας. Ο συμπολεμιστής του παρόντος μας. Το τροχιοδεικτικό των ανθρώπινων συλλογικών θαυμάτων. Το αντίδοτο στο δηλητήριο των ψεμάτων. Η φωνή που δεν βράχνιασε ούτε τώρα που ενταφιάζονται τα δικαιώματα κι οι ντελάληδες υπόσχονται καθαρό και ταχτοποιημένο νεκροταφείο τους. ΚΚΕ για να φοβηθούν, να υποχωρήσουν και να ηττηθούν οι παραγωγοί της κρίσης, οι εμπνευστές της φτώχειας, οι υποστηριχτές του «από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα», οι ντελάληδες του μαύρου κόντρα στο μαύρο. Τώρα που ο λαός πάει να γίνει από χείμαρρος ποτάμι, η ψήφος που θα πάει αλλού δεν πάει χαμένη. Πάει κατευθείαν στο φράγμα και στη λάσπη που θέλει να ελέξγει το νερό, να το εμφιαλώσει και να το πουλάει στους διψασμένους ακριβά. Συνένοχοι στο ψέμα δεν θα γίνουμε. Στοχευμένο το δάγκωμα. Ισα στο λαιμό τους σαν το κρίμα τους.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Οι αιτίες επιβολής της στρατιωτικής δικτατορίας της 21ης Απρίλη

1967

Από το Δοκίμιο της Ιστορίας του ΚΚΕ Β' τόμος, 1949 - 1968

Τρικάκι της ΚΝΕ για τους πολιτικούς κρατούμενους της δικτατορίας, το 1969

Το πρωί της 21ης Απρίλη 1967, το ραδιόφωνο (τότε υπήρχε μόνο το κρατικό, η ΕΡΤ και η ΥΕΝΕΔ που ήταν σταθμός του στρατού), πληροφορούσε τον ελληνικό λαό ότι «λόγω της εκρύθμου καταστάσεως από του μεσονυκτίου ο στρατός ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας». Είχε εγκαθιδρυθεί στρατιωτικοφασιστική δικτατορία.

Ποια ήταν τα κίνητρα επιβολής της δικτατορίας της 21.4.1967;
Οι δικτάτορες αιτιολόγησαν την επιβολή της με τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» που απειλούσε την Ελλάδα. Βεβαίως, άμεσος «κομμουνιστικός κίνδυνος» δεν υπήρχε για την εγχώρια αστική τάξη και τους συμμάχους της, κάτι που εξάλλου ομολογήθηκε από τον επικεφαλής του πραξικοπήματος:
«Αλλά η χαριστική βολή στο ιδεολογικό οικοδόμημα της "Επαναστάσεως" δόθηκε από τον ίδιο τον αρχηγό της, τον συνταγματάρχη Παπαδόπουλο. Τρεισήμισι χρόνια αργότερα, στην πολύκροτη συνέντευξή του προς τον επιφανή Βρεττανό δημοσιογράφο σερ Χιου Γκρην, ωμολόγησε ότι πριν από την "Επανάσταση" "η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν διέτρεχε κανέναν άμεσο κίνδυνο από τις δραστηριότητες των κομμουνιστών".»Οι βαθύτερες αιτίες που οδήγησαν στη στρατιωτική δικτατορία της 21.4.1967 πρέπει να αναζητηθούν πρωταρχικά στις οξυμένες ενδοαστικές αντιθέσεις σε ολόκληρο το πλέγμα του αστικού κράτους, όπως διαμορφώθηκε μετά από τη Συμφωνία της Βάρκιζας και κυρίως από το 1946. Αυτές οι αντιθέσεις, που ήταν αντανάκλαση και διεθνών ανταγωνισμών στις προηγούμενες δεκαετίες, διατηρούνταν και οξύνονταν στη δεκαετία 1960.

Η άρχουσα τάξη, προκειμένου να αντιμετωπίσει το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και στη συνέχεια το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, είχε κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις της και όλες τις μορφές οργάνωσής της (πρωταρχικά το στρατό, θεσμικό πλαίσιο, κρατικές και «παρακρατικές» οργανώσεις κ.ά.). Η βασιλεία είχε παίξει ρόλο στον πόλεμο κατά του ΔΣΕ ως «σύμβολο της πάλης κατά του κομμουνισμού», ενώ συνέχιζε να κατέχει μερίδιο στους μηχανισμούς της αστικής εξουσίας και μετά από τον εμφύλιο πόλεμο.

Και μόνο το γεγονός ότι το 1952 όλα τα κόμματα της Βουλής, με εξαίρεση την ΕΔΑ, ψήφισαν νόμο που διατηρούσε επ' αόριστον σε ισχύ τα «έκτακτα μέτρα» του 1947 είναι αρκετό για να δείξει το περιεχόμενο της κρατικής ανασυγκρότησης μετά από τη νίκη της αστικής τάξης και των συμμάχων της.
Τα «έκτακτα μέτρα» διατηρήθηκαν μέχρι το 1974, ενώ μόλις το 1962 θεωρήθηκε ότι έληξε η «ανταρσία των κομμουνιστοσυμμοριτών». Η διατήρησή τους δεν αποσκοπούσε στην αντιμετώπιση υπαρκτών άμεσων κινδύνων. Θεωρούνταν μέσα ασφάλειας, σε μια περίοδο που η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα συνεχιζόταν αμείωτη και η Ελλάδα ήταν προκεχωρημένο ιμπεριαλιστικό φυλάκιο στα σύνορα των κρατών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Ανάμεσα στα μέτρα που πήρε η αστική τάξη ήταν και το «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» για την είσοδο πρώτα απ' όλα στο Δημόσιο, αλλά και γενικότερα. Για την έκδοσή του εξεταζόταν η πολιτική τοποθέτηση και δράση των παππούδων, των γονιών, ακόμα και των μακρινών συγγενών των νέων ανθρώπων, που δεν είχαν γεννηθεί στα χρόνια της Κατοχής ή της ένοπλης ταξικής πάλης.
Από την άλλη, στοιχεία στρατιωτικής πειθαρχίας είχαν ενσωματωθεί ακόμα και στην εκπαίδευση, έχοντας συγκροτήσει κώδικα συμπεριφοράς της νεολαίας σύμφωνα με την αντιδραστική ιδεολογία και ηθική του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», με έμφαση στα «εθνικά ιδεώδη».
Ομως, 15 - 20 χρόνια μετά από τον αγώνα του ΔΣΕ, οξύνονταν οι αντιθέσεις που προκαλούσε η άμεση ανάμειξη και ο έλεγχος που ασκούσε το Παλάτι στα κέντρα της αστικής εξουσίας (στρατός, κυβέρνηση κ.ά.).
Ρεαλιστές αστοί πολιτικοί (Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου κ.ά.) επιχείρησαν εκσυγχρονισμούς που τους έφεραν σε σύγκρουση με το Παλάτι. Αυτές οι αντιθέσεις όξυναν την αγανάκτηση του λαού ενάντια στο Παλάτι. Τα αστικά κόμματα δεν μπορούσαν να αγνοήσουν αυτόν τον παράγοντα. Δεν μπορούσε να τον αγνοήσει ιδιαίτερα η Ενωση Κέντρου, της οποίας στελέχη και η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων της, ήταν αντιβασιλικοί.
Ωστόσο, αν και το μεγάλο μέρος της ηγεσίας των αστικών κομμάτων έβλεπε την ανάγκη εκσυγχρονιστικών ρυθμίσεων, δεν αντιμετώπιζε τις αντιδράσεις (του θρόνου, θυλάκων στο στρατό και αλλού) για να προχωρήσει αποφασιστικά στην υλοποίηση μέτρων εκσυγχρονισμού. Αυτό επιβεβαιώθηκε και με την ΕΡΕ και με την Ενωση Κέντρου.
Και μετά από τα «Ιουλιανά» συνεχίστηκε η κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος εξ αιτίας της οξύτατης σύγκρουσης των κυβερνήσεων με το Παλάτι για τον έλεγχο στο στρατό και γενικότερα για τις αρμοδιότητες του βασιλιά. Αυτό σήμαινε ότι ήταν αμφίβολο αν η κρίση στην αστική διακυβέρνηση θα ξεπερνιόταν με τις εκλογές που είχε προκηρύξει η κυβέρνηση Κανελλόπουλου για τις 28.5.1967. Προβλεπόταν ότι οι εκλογές θα έδιναν το προβάδισμα στην Ενωση Κέντρου, με συσπειρωμένους τους βουλευτές της γύρω από τον Γεώργιο και κυρίως τον Ανδρέα Παπανδρέου, του οποίου το κύρος και η επιρροή είχαν αυξηθεί κατά πολύ στην περίοδο της λεγόμενης «αποστασίας».
Ταυτόχρονα, σημαντικός παράγοντας που όξυνε την κρίση της αστικής διακυβέρνησης ήταν και το Κυπριακό, με δοσμένη την αποφασιστική στάση του Μακάριου απέναντι στις ελληνικές κυβερνήσεις και σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - Τουρκία, που πίεζαν και εξεβίαζαν για ΝΑΤΟική λύση. Η τελευταία είχε τη σημασία της στο πλαίσιο της σύγκρουσης ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό.

Κάτω από την επίδραση τουλάχιστον των παραπάνω παραγόντων, το τμήμα της άρχουσας τάξης που είχε δύναμη στον πιο ισχυρό μηχανισμό, στο στρατό, έδωσε τη δικτατορική αστική λύση.

Εξάλλου, έχει υποστηριχτεί από πολλές πλευρές ότι και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ετοίμαζε στρατιωτικό πραξικόπημα (των στρατηγών). Αυτούς πρόλαβαν οι συνταγματάρχες, που μέχρι και την τελευταία στιγμή εμφανίζονταν σαν φιλοβασιλικοί.

Σχετικά με την κατάσταση που σημαντική δύναμη του αστικού πολιτικού κόσμου θεωρούσε ότι έπρεπε να διαμορφωθεί μετά από τη δικτατορία, είναι αποκαλυπτική η επιστολή του Κ. Καραμανλή προς τον αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο (8.9.1967):
«Διότι το θέμα δεν είναι να επανέλθωμεν εις την ομαλότητα διά της αποτυχίας της επαναστάσεως, αλλά διά της επιτυχίας της. (...) Η επανάστασις, άπαξ και εγένετο, προσφέρει μίαν ευκαιρίαν ανασυντάξεως της ζωής του Εθνους. (...) Διότι δεν θα σημαίνη βέβαια αποκατάστασιν της ομαλότητος η επάνοδος εις την υφισταμένην προ του κινήματος κατάστασιν. Το τελευταίο δε αυτό έχει βαρύνουσαν σημασίαν, δεδομένου ότι συνιστά τον πυρήνα του προβλήματος.»
Δεν είναι, λοιπόν, βάσιμη η άποψη που θεωρεί ότι η δικτατορία εξέφραζε μονόπλευρα τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή, στον ανταγωνισμό της με τα ΕΟΚικά. Η δικτατορία της 21.4.1967 στηρίχτηκε από όλα τα τμήματα του κεφαλαίου που ήταν υπέρ της σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ. Το ίδιο και η στρατιωτική χούντα. Οπως τόνιζε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, «... είναι φυσικόν η επιδίωξίς μας να είναι η οικονομική ανάπτυξις της χώρας εντός του πλαισίου της Οικονομικής Κοινότητος εις την οποίαν ανήκομεν».Πολύ περισσότερο, δεν έχει την παραμικρή δόση αλήθειας ο ισχυρισμός ότι η δικτατορία ήταν έργο ορισμένων «αφρόνων αξιωματικών», όπως υποστήριξε ο Ευάγγελος Αβέρωφ στη διάρκεια της δικτατορίας και αργότερα η Νέα Δημοκρατία. Αντίθετα, αυτός ο συνειδητά παραπλανητικός ισχυρισμός στόχευε στη συγκάλυψη της ταξικής ουσίας της δικτατορίας.

Αναφέρεται συχνά ότι οι συνταγματάρχες ενέργησαν κατά της συνταγματικής νομιμότητας. Αυτός ο ισχυρισμός παραγνωρίζει ότι η νομιμότητα που υπήρχε ήταν εκείνη που έθετε εκτός νόμου το ΚΚΕ, κατοχύρωνε όλο το αντικομμουνιστικό νομικό πλαίσιο, ενώ ίσχυαν τυπικά διατάξεις του Συντάγματος που αφορούσαν στοιχειώδη δικαιώματα. Από την άλλη, παραγνωρίζει ότι το Σύνταγμα του 1952 νομιμοποιούσε την επιβολή δικτατορίας, με τη διαφορά ότι αναγνώριζε το δικαίωμα κατάλυσης του κοινοβουλευτισμού μόνο στο βασιλιά, μετά από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου.

Και στην μια και στην άλλη περίπτωση ήταν κοινά και η βάση και ο σκοπός της ενέργειας: Η υπεράσπιση των συμφερόντων της αστικής τάξης. Η συνταγματική εκτροπή στις 21.4.1967 αφορούσε το φορέα αναστολής του κοινοβουλευτισμού και όχι αυτήν καθαυτή την αναστολή, την οποία προέβλεπε και το Σύνταγμα του 1952.
Τα συνθήματα της δικτατορίας ήταν κατοχυρωμένα στο Σύνταγμα του 1952:
«...Η διδασκαλία αποσκοπεί εις την ηθικήν και πνευματικήν αγωγήν και την ανάπτυξιν της ηθικής συνειδήσεως των νέων επί τη βάσει των ιδεολογικών κατευθύνσεων του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού.»«Ο δημόσιος υπάλληλος οφείλει πίστιν και αφοσίωσιν εις την πατρίδα και τα εθνικά ιδεώδη, είναι εκτελεστής της θελήσεως του κράτους.»Μια πλευρά που ασφαλώς χρειάζεται περισσότερη διερεύνηση είναι οι σχέσεις ΗΠΑ και δικτατορίας. Ολα αυτά τα χρόνια δεν έλειψαν οι προσπάθειες αθώωσης και απενοχοποίησης των ΗΠΑ, σε σχέση με το ρόλο μηχανισμών τους στο απριλιανό πραξικόπημα.
Βεβαίως, οι συνταγματάρχες ενέργησαν, έχοντας τη στήριξη των ΗΠΑ και του NATO ή μηχανισμών τους. Από την άλλη, δεν πρέπει να προκαλούν έκπληξη ορισμένες ενέργειές τους που έδειχναν διαφοροποίηση από την πολιτική των ΗΠΑ ή που έρχονταν και σε αντίθεση με αυτή; δίχως να αλλάζουν το ΝΑΤΟικό, φιλοαμερικανικό, ιμπεριαλιστικό, αντικομμουνιστικό χαρακτήρα της δικτατορίας. Για παράδειγμα, η χουντική κυβέρνηση δεν αναγνώρισε το Ισραήλ και είχε φιλικές σχέσεις με τις αραβικές κυβερνήσεις.
Τα παραπάνω μπορούν να εξηγηθούν με το γεγονός ότι ισχυρότατα τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης είχαν οικονομικά συμφέροντα και συναλλαγές με τις αραβικές χώρες.

Λένε ψέματα στο λαό

Σε ένα προεκλογικό μπαράζ ψεύδους και ανοιχτής κοροϊδίας σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, επιδίδεται τις τελευταίες μέρες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Συγκεκριμένα:

-- «Δε θα υπάρξουν οριζόντιες περικοπές μισθών», δηλώνει σε κάθε δημόσια εμφάνιση ο Ευ. Βενιζέλος. Στη σελίδα 415 του μνημονίου σημειώνεται: «Εχουμε δεσμευτεί να πετύχουμε το δημοσιονομικό μας στόχο και είμαστε έτοιμοι να λάβουμε διορθωτικά μέτρα στην περίπτωση υποαπόδοσης. Τα διορθωτικά μέτρα αν κριθούν αναγκαία θα περιλαμβάνουν πρόσθετες στοχευμένες μειώσεις στο μισθολογικό κόστος του δημόσιου τομέα». Στη σελίδα 428 του μνημονίου γράφεται: «Αν χρειαστεί θα λάβουμε πρόσθετα διορθωτικά μέτρα για να διευκολυνθεί η συλλογική διαπραγμάτευση ώστε να διασφαλιστεί η ευκαμψία μισθών (...) Εάν μέχρι το τέλος του 2012 τα αποτελέσματα στην αγορά δεν έχουν αποτέλεσμα, θα εξετάσουμε την περίπτωση πιο άμεσων παρεμβάσεων». Αυτό έχει υπογράψει και ψηφίσει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αμέσως μετά τις κάλπες, μαζί με τη ΝΔ και τους άλλους πρόθυμους, είναι έτοιμος να προωθήσει περαιτέρω μειώσεις των μισθών, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα.

-- «Δε θα προχωρήσουμε σε οριζόντιες περικοπές συντάξεων», ισχυρίζεται ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Στη σελίδα 498 του μνημονίου, όμως, το οποίο ψήφισε μαζί με τη ΝΔ, γράφεται: «Μέχρι τον Ιούνιο του 2012 η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε αναθεώρηση των προγραμμάτων δημόσιας δαπάνης, που θα επικεντρωθεί σε συντάξεις και κοινωνικές μεταβιβάσεις». Αρα, η επόμενη αστική κυβέρνηση δεσμεύεται για την προώθηση πολιτικών μείωσης των συντάξεων.

-- «Δεσμευόμαστε για πρόγραμμα καθολικής υγειονομικής προστασίας», διατυμπανίζει ο Ευ. Βενιζέλος. Στην σελίδα 507 του μνημονίου το ΠΑΣΟΚ έχει ψηφίσει μαζί με τη ΝΔ: «Η κυβέρνηση εντείνει τα μέτρα για την επίτευξη οικονομιών κατά την αγορά εξωνοσοκομειακών φαρμάκων, περίπου 1 δισεκατομμύριο ευρώ κατά το 2012, σε σύγκριση με το 2011». Το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δε θα προσφέρει καθολική υγειονομική προστασία, αλλά έχει δεσμευτεί να κόψει και 1 επιπλέον δισ. ευρώ από τη φαρμακευτική περίθαλψή του λαού, την οποία με βεβαιότητα θα φορτώσει στις δικές μας τσέπες!
-- «Δε θα επιβληθούν νέοι φόροι» προπαγανδίζει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για να ψηφοθηρίσει. Στη σελίδα 500 του μνημονίου, έχει υπογράψει και δεσμευτεί μαζί με τη ΝΔ να προωθήσει: «Φορολογική μεταρρύθμιση που θα σχετίζεται με το φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων, το φόρο εισοδήματος εταιριών και ΦΠΑ, τους φόρους επί της ακίνητης περιουσίας καθώς και τις κοινωνικές εισφορές (...) Η μεταρρύθμιση θα θεσπιστεί μέχρι τον Ιούνιο του 2012». Κρύβουν ότι έχουν αποφασίσει πλήρη κατάργηση των φοροαπαλλαγών, που σημαίνει νέα αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος. Αυξήσεις συντελεστών ΦΠΑ σε φάρμακα, τρόφιμα, ηλεκτρισμό, φυσικό αέριο κ.ά. Αλλαγές στις φορολογικές κλίμακες εισοδήματος, που θα επιβαρύνουν κι άλλο τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους. Ενιαίο φόρο για τα ακίνητα, που θα εκτινάξει τη ληστεία απέναντι στη μικρή περιουσία.
Αυτά τα μέτρα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ τα έχουν κάνει νόμο του κράτους και ετοιμάζονται να τα επιβάλλουν αμέσως μετά τις εκλογές, αν ο λαός δεν τους «μαυρίσει» κυριολεκτικά, βγάζοντας πανίσχυρο το ΚΚΕ. Να μη σκορπίσει η ψήφος στα αναχώματα, που είτε τάζουν εκ του ασφαλούς λαγούς και πετραχήλια, είτε ετοιμάζονται να εξαργυρώσουν την όποια εκλογική τους δύναμη με δυο τρεις θεσούλες στη μετεκλογική συγκυβέρνηση, που θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη, επειδή η κρίση βαθαίνει και το κεφάλαιο γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό.