Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης
ο πλαστουργός της νέας ζωής!
Εγώ είμαι τέκνο της Ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.
Εγώ του καραβιού γοργόνα
Στ’ ορθόπλωρο καράβι μπρος
Απάνω μου σπάνε φορτούνες
κι άγριος ενάντια μου ο καιρός.
Ένας δεν είμαι μα χιλιάδες!
Οχι μονάχα οι ζωντανοί -
κι' οι πεθαμένοι μ' ακλουθάνε
σε μιαν αράδα σκοτεινή.
Δε δίνω λέξεις παρηγοριά,
δίνω μαχαίρι σ ολουνους,
καθώς το μπήγω μες το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.
Κι ένα στυλώνει κι ανασταίνει,
τό να βασίλειο της Δουλειάς,
(Ειρήνη! Ειρήνη!) το βασίλειο
της Πανανθρώπινης Φιλιάς.

Κώστας Βάρναλης