«ΜΝΗΜΟΝΙΟ 1» - «ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2»

Το αντιλαϊκό περιεχόμενο και οι συνέπειες για το λαό

Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για κατάργηση του Μνημονίου 2. Εστιάζει αποκλειστικά και μόνο στα εργασιακά ζητήματα που απορρέουν από αυτό. Αλλά τα Μνημόνια είναι δύο. Υπάρχει το Μνημόνιο 1 και το Μνημόνιο 2. Και βέβαια δεν αφορούν μόνο τα εργασιακά. Αφορούν ζητήματα όπως: Υγεία, Πρόνοια, Ιδιωτικοποιήσεις, Φορολογία κλπ. Ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» παρουσιάζει όλο το αντιλαϊκό περιεχόμενο και των δύο Μνημονίων και των εφαρμοστικών του νόμων.

Η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στα μνημόνια

Οι νόμοι που ψηφίστηκαν τα χρόνια του μνημονίου αποκαλύπτουν το μέγεθος της ολομέτωπης επίθεσης που έχουν εξαπολύσει οι κεφαλαιοκράτες και οι κυβερνήσεις στους εργάτες και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Παρακάτω παρουσιάζονται οι νόμοι που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις.

Πρώτο μνημόνιο

Α) Ν.3845/2010

• Μηδενικές αυξήσεις στο σύνολο του δημόσιου τομέα και για το 2011.
• Περαιτέρω μείωση των αποδοχών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα κατά 3%.
• Κατάργηση 13ου και 14ου μισθού. Αντικατάστασή τους με το ποσό των 500 ευρώ αντίστοιχα, για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο που αμείβονται με μηνιαίες αποδοχές κάτω από 3.000 ευρώ.
• Περαιτέρω μείωση των επιδομάτων κατά 8% στο σύνολο του δημόσιου τομέα.
• Απασχόληση στο Δημόσιο ηλικιωμένων ανέργων (55-64 ετών) μέσω γραφείων «ενοικίασης» προσωπικού που επιχορηγούνται από το κράτος.
• Αντικατάσταση του επιδόματος ανεργίας με την «επιταγή επανένταξης» των ανέργων για την απασχόλησή τους από επιδοτούμενες επιχειρήσεις. Ετσι, αντί να ενισχύονται οι άνεργοι, οι επιχειρήσεις εξασφαλίζουν εργατικό δυναμικό εισπράττοντας το επίδομα ανεργίας τους.
• Κατάργηση της ευνοϊκότερης ρύθμισης υπέρ των μισθωτών σε περίπτωση που ισχύουν ταυτόχρονα όροι διαφορετικών Συλλογικών Συμβάσεων. Δηλαδή, ο εργαζόμενος χάνει το δικαίωμα να απολαμβάνει τις ευνοϊκότερες ρυθμίσεις.

Β) Ν.3847/2010

• Περαιτέρω μείωση του ποσού που αντικατέστησε τον 13ο και τον 14ο μισθού στα 400 ευρώ αντίστοιχα, για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα με μηνιαίες αποδοχές κάτω από 2.500 ευρώ.

Γ) Ν.3863/2010

• Καθιέρωση της ειδικής σύμβασης μαθητείας για νέους ηλικίας 15-18 ετών με αμοιβή το 70% του γενικού κατώτατου μισθού.
• Μείωση κατά 20% της αμοιβής της υπερεργασίας και κάθε μορφής υπερωριακής απασχόλησης.
• Μείωση μέχρι και κατά 3/4 του χρόνου προειδοποίησης (από 24 σε 6 μήνες) της απόλυσης. Με την έγκαιρη προειδοποίηση δίνεται μόνο η μισή αποζημίωση, γεγονός που διευκολύνει τον εργοδότη να κάνει απολύσεις αφού αυτές «κοστίζουν» λιγότερο.
• Επίσης οι ατομικές απολύσεις διευκολύνονται και γιατί ο εργοδότης μπορεί σε μεγαλύτερο, από πριν, χρονικό διάστημα να καταβάλει την αποζημίωση.
• Αύξηση του ορίου ομαδικών απολύσεων. Από 4 σε 6 μηνιαίως για τις επιχειρήσεις από 20-150 εργαζόμενους. Από 2% στο 5% για τις επιχειρήσεις άνω των 150 εργαζομένων (το όριο του 2% ίσχυε για τις επιχειρήσεις άνω των 200 εργαζομένων).

Δ) Ν.3871/2010

• Η κυβέρνηση απαγόρευσε οποιαδήποτε μισθολογική αύξηση μέσω ΟΜΕΔ, για την περίοδο 2010-2012, που ήταν μεγαλύτερη της αύξησης που όριζε η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) στην ίδια περίοδο. Χαρακτηριστικό είναι ότι επειδή η ΕΓΣΣΕ για το 2010 δεν προέβλεπε καμία αύξηση, η απαγόρευση αυτή σήμαινε πάγωμα των μισθών.

Ε) Ν.3899/2010

• Επέκταση της δοκιμαστικής περιόδου από τους δύο στους 12 μήνες για τους εργαζόμενους ιδιωτικού τομέα. Σε περίπτωση απόλυσης εντός της περιόδου αυτής ή με τη λήξη της ο εργαζόμενος δε δικαιούται αποζημίωση. Ετσι ο εργοδότης μπορεί να εκμεταλλεύεται έναν εργαζόμενο επί ένα χρόνο και να τον απολύσει αμέσως μετά καθώς η απόλυση δεν κοστίζει. Το μέτρο αυτό διευκολύνει την ανακύκλωση φθηνού εργατικού δυναμικού.
• Επέκταση της ανώτατης διάρκειας «δανεισμού» εργαζομένων από τους 18 στους 36 μήνες.
• Επέκταση της ανώτατης διάρκειας της επιβαλλόμενης εκ περιτροπής εργασίας από 6 σε 9 μήνες ανά έτος. Ο εργοδότης έχει τη δυνατότητα να επιβάλει στους εργαζόμενους για ακόμα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μείωση των μερών και των ωρών εργασίας. Αυτό σημαίνει μειωμένες αποδοχές για τους εργαζόμενους και μεγαλύτερα κέρδη για τους εργοδότες καθώς προσαρμόζουν απόλυτα το εργατικό δυναμικό στις ανάγκες της παραγωγής.
• Κατάργηση της προσαύξησης στο ωρομίσθιο της μερικής απασχόλησης σε περίπτωση υπερωρίας και απασχόλησης με εβδομαδιαία εργασία κάτω των 20 ωρών.
• Εισαγωγή των ειδικών επιχειρησιακών ΣΣΕ για το χτύπημα του κατώτατου κλαδικού μισθού. Ηταν η πρώτη απόπειρα να επιβάλεται μείωση των αποδοχών κάτω από τα όρια που προέβλεπαν οι κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις.
• Επιβολή μηδενικών αυξήσεων στο σύνολο του δημόσιου τομέα.
• Μείωση κατά 10% των αποδοχών στις ΔΕΚΟ για όσους αμείβονται με αποδοχές άνω των 1.800 ευρώ μηνιαίως.
• Επιβολή μετατάξεων στις ΔΕΚΟ χωρίς τη διατήρηση των δικαιωμάτων της προηγούμενης θέσης απασχόλησης. Αυτό σημαίνει ότι ο εργαζόμενος δε δικαιούται να διατηρήσει τα μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα της προηγούμενης θέσης τους σε περίπτωση που είναι καλύτερα από αυτά της νέας θέσης.
• Περιορισμός κατά 15% στις προσλήψεις συμβασιούχων ορισμένου χρόνου και έργου στο Δημόσιο, σε σχέση με το 2010.
• Μείωση κατά 10% των αποδοχών των εργαζομένων στον όμιλο της ΑΤΕ όσων υπερβαίνουν τα 1.800 ευρώ μηνιαίως.

ΣΤ) Ν.3979/2011

• Ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας στο Δημόσιο ορίζεται στις 40 ώρες και μάλιστα χωρίς αντίστοιχη αύξηση του μισθού. Αυτό σημαίνει αύξηση του απλήρωτου χρόνου εργασίας από 2,5 μέχρι και 10 ώρες τη βδομάδα σε ορισμένες ειδικότητες.

Ζ) Ν.3986/2011

• Επέκταση της ανώτατης διάρκειας των συμβάσεων ορισμένου χρόνου μετά από 3 διαδοχικές ανανεώσεις από τους 24 στους 36 μήνες. Ετσι ο εργοδότης έχει τη δυνατότητα να κρατά για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ομήρους τους εργαζόμενους χωρίς να υποχρεούται να τους απασχολεί με συμβάσεις αορίστου χρόνου.
• Ακόμα και ο παραπάνω περιορισμός των 36 μηνών αίρεται με το μέτρο που δικαιολογεί την χωρίς όρια δυνατότητα ανανέωσης των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε περίπτωση που ο εργοδότης επικαλεστεί δήθεν «αντικειμενικούς λόγους».
• Ενίσχυση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας. Δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να αυξάνει τον ημερήσιο χρόνο εργασίας, πέραν του 8ωρου, για διάστημα έξι μηνών ανά έτος (αντί για τέσσερις που ήταν πριν). Αυτός ο χρόνος δεν αμείβεται ως υπερωρία.
• Εισαγωγή του καθεστώτος της εργασιακής εφεδρείας στο δημόσιο τομέα με καταβολή του 60% του βασικού μισθού για το πλεονάζον προσωπικό.
• Ορίζεται ότι μέχρι το 2015 θα προσλαμβάνεται στο Δημόσιο μόλις ένας εργαζόμενος για κάθε πέντε που αποχωρούν. Το μέτρο αυτό είναι συνέχεια προηγούμενων, υπηρετεί το στόχο δραματικής μείωσης του προσωπικού και οδηγεί στην εντατικοποίηση της εργασίας. Να σημειωθεί πως παρά τις αποχωρήσεις δεν έχουν γίνει ούτε αυτές οι λίγες προσλήψεις μέχρι τώρα.
• Περιορισμός των προσλήψεων με σύμβαση ορισμένου χρόνου και έργου στο Δημόσιο κατά 50% για το 2011 και κατά 10% για την περίοδο 2012-15.
• Μείωση της επιδότησης των ανέργων σε 450 ημερήσια επιδόματα ανά 4ετία από το 2011 και σε 400 από το 2012-15. Αυτό σημαίνει περιορισμός του δικαιώματος λήψης του επιδόματος ανεργίας.

Η) Ν.4024/2011

• Εισαγωγή της «προσυνταξιοδοτικής διαθεσιμότητας» με το 60% του βασικού μισθού. Και αυτό το μέτρο εξυπηρετεί τη μείωση του προσωπικού.
• Ενταξη στο καθεστώς της εργασιακής εφεδρείας των εργαζομένων που απασχολούνται στο Δημόσιο με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου. Μετά το τέλος της εφεδρείας απολύονται χωρίς αποζημίωση.
• Εισαγωγή του νέου μισθολογίου στο Δημόσιο από 1 Νοέμβρη 2011. Οδήγησε στην τεράστια μείωση των μισθών (σε πολλές περιπτώσεις ξεπέρασε το 50%). Συνδέει το μισθό με το βαθμό, ο οποίος δίνεται αφού ο υπάλληλος «αξιολογηθεί». Σε περίπτωση αρνητικής «αξιολόγησης» παραμένει στον ίδιο βαθμό και στερείται την αύξηση.
• Δεν ισχύει μέχρι το τέλος του 2012 η αρχή της επέκτασης των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών ΣΣΕ, η οποία ίσχυε μέχρι τώρα. Δηλαδή οι εργοδότες που δεν υπογράφουν τη σύμβαση δεν είναι πλέον υποχρεωμένοι να την εφαρμόσουν.

Δεύτερο μνημόνιο

Α) Ν.4046/2012 (Εφαρμογή του αρθρ. 1, παρ. 6)

• Μείωση του γενικού κατώτατου μισθού κατά 22% και κατάργηση της ΕΓΣΣΕ 2010-12. Ο βασικός μεικτός μισθός από 751 ευρώ πήγε στα 586 ευρώ. Το μεροκάματο από 33,57 ευρώ μεικτά πήγε στα 26,18 ευρώ μεικτά. Μείωση του γενικού κατώτατου μισθού κατά 32% για τους νέους μέχρι 25 ετών και για τους μαθητευόμενους. Από 751 ευρώ μεικτά στα 511 ευρώ μεικτά. Το μεροκάματό από 33,57 ευρώ μεικτά πήγε στα 22,83 ευρώ μεικτά.
• Οι παραπάνω μειώσεις γίνονται μονομερώς από τον εργοδότη, χωρίς τη συναίνεση του εργαζόμενου.
• Μείωση του χρόνου μετενέργειας, μετά τη λήξη της ΣΣΕ, από 6 σε 3 μήνες. Από εκεί και πέρα διατηρούνται πλέον μόνο ο βασικός μισθός και τέσσερα επιδόματα, εφόσον προϋπάρχουν. Οι υπόλοιποι όροι των προηγούμενων ΣΣΕ καταργούνται χωρίς τη συναίνεση του εργαζόμενου. Εκτιμάται ότι οι ρυθμίσεις αυτές οδηγούν σε μειώσεις των μισθών μέχρι και 40%.
• Κατάργηση του δικαιώματος για μονομερή προσφυγή στη διαιτησία μετά από την άρνηση της πρότασης του μεσολαβητή και καθιέρωση της από κοινού προσφυγής σε αυτήν. Ετσι, τα συνδικάτα δεν θα μπορούν πλέον να προσφεύγουν στον ΟΜΕΔ χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του εργοδότη.
• Περιορισμός της διαιτητικής απόφασης στον καθορισμό του βασικού μισθού και ημερομισθίου. Κριτήρια της απόφασης είναι οι οικονομικές συνθήκες, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, η μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά την περίοδο του δεύτερου μνημονίου. Δηλαδή, ο στόχος είναι η διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
• Πάγωμα των αυξήσεων σε μισθούς και ωριμάνσεις μέχρι τη μείωση του ποσοστού ανεργίας στη χώρα κάτω από το 10%. Με δεδομένο ότι η ανεργία έχει φθάσει το 22% και θα συνεχίσει να αυξάνεται ο όρος αυτός ουσιαστικά απαγορεύει οποιαδήποτε αύξηση για πολλά χρόνια.
• Κατάργηση της μονιμότητας στις πρώην ΔΕΚΟ. Καταργούνται όσοι κανονισμοί ή νόμοι προστάτευαν τη μόνιμη και σταθερή εργασία χιλιάδων εργαζομένων, δίνοντας στην εργοδοσία τη δυνατότητα να απολύει κατά το δοκούν και να τους αντικαταστήσει από πιο φθηνά εργατικά χέρια. Με αυτόν τον τρόπο διευκολύνεται η παραπέρα ιδιωτικοποίησή τους.

Παραπλανητικά διλήμματα και νέο αστικό δίπολο

«Κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά» - «Δεξιά ή αριστερή διαχείριση» - «Ευρωπαϊκός ή αντιευρωπαϊκός προσανατολισμός» - Εκλογές «δημοψήφισμα ευρώ ή δραχμή».

 

Από τις πρώτες μέρες της νέας προεκλογικής περιόδου διαμορφώθηκαν τα παραπλανητικά (ψευτο)διλήμματα με τα οποία επιχειρείται τα λαϊκά στρώματα να εγκλωβιστούν στο νέο αστικό δίπολο «κεντροδεξιά - κεντροαριστερά», το οποίο αντικαθιστά την παραδοσιακή εναλλαγή της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, που, όπως όλα δείχνουν, εξάντλησε τις υπηρεσίες της στην αστική διαχείριση.

Είναι ολοφάνερο ότι τα παραπάνω και άλλα παρεμφερή διλήμματα εξυπηρετούν την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού, που πλέον στήνεται στη νέα βάση «κεντροδεξιά - κεντροαριστερά», με πόλο αντίστοιχα τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανής στόχος είναι να διασφαλίσουν ότι στην Ελλάδα θα συνεχιστεί η πολιτική του ευρωμονόδρομου, δηλαδή η πολιτική της σφαγής του λαού για χάρη της θωράκισης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
Μ' αυτό το σκοπό χρησιμοποιούν προπαγανδιστικά ακόμα και την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου ως μια ανώδυνη για το κεφάλαιο διαδικασία, που σε τίποτα δεν πρόκειται να ανακουφίσει ή να βελτιώσει τη ζωή του λαού.
Αντίθετα, θα τον οδηγήσει πιο βαθιά στη φτώχεια και την εξαθλίωση, που θα συνοδεύεται τώρα και από μεγάλη απογοήτευση, αφού γρήγορα θα αποδειχτούν φρούδες οι προσδοκίες που καλλιεργεί μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της αριστεράς.
Τα παραπάνω ψευτοδιλήμματα επιχειρούν να αποκρύψουν από το λαό ότι και οι δύο νέοι πόλοι του αστικού σκηνικού, από μια ο λεγόμενος «δεξιός» ή «κεντροδεξιός» και από την άλλη ο «κεντροαριστερός» ή λεγόμενος «αριστερός», βρίσκονται στην ίδια όχθη, στην όχθη της πλουτοκρατίας και του καπιταλιστικού συστήματος.
Τόσο ο πρόεδρος της ΝΔ όσο και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να θέσουν και ενισχύσουν με κάθε τρόπο τα παραπάνω παραπλανητικά ψευτοδιλήμματα, επιδιώκοντας να στήσουν, κατά τρόπο βολικό για τα κόμματά τους και την πλουτοκρατία, το νέο δίπολο «δεξιάς - αριστεράς».

 

Κατασκευάζει βολικούς αντίπαλους

Πρώτος ο Α. Σαμαράς κατέστησε σαφές ότι βασικός στόχος της προεκλογικής τακτικής της ΝΔ είναι η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως βολικού εκλογικού αντιπάλου. Για το σκοπό αυτό διαστρεβλώνει τις θέσεις του, επιχειρώντας να τον εμφανίσει ως δήθεν αντιευρωπαϊκό κόμμα, αλλά και σαν εχθρό της «αγοράς» και του καπιταλισμού,
όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύττει πίστη στην ΕΕ και στην «υγιή επιχειρηματικότητα».
 Στη βάση αυτή στήνει τα ψεύτικα εκβιαστικά διλήμματα, που υπηρετούν την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού, με πυλώνες τη «φιλοευρωπαϊκή κεντροδεξιά και την αντιευρωπαϊκή αριστερά».
Σε αυτό το πλαίσιο έσπευσε να δώσει στις εκλογές δημοψηφισματικό χαρακτήρα ανάμεσα στο «ευρώ και δραχμή», επιχειρώντας ακριβώς να αποκρύψει από το λαό ότι δίχως ριζική πολιτική αλλαγή, δίχως ρήξη και ανατροπή με την πολιτική και οικονομική εξουσία των μονοπωλίων, θα είναι μονίμως χρεοκοπημένος και θα βουλιάζει ολοένα και πιο βαθιά στη φτώχεια και εξαθλίωση.
«Η μάχη που αρχίζει από μεθαύριο αφορά το αν η Ελλάδα θα παραμείνει μέσα στην Ευρώπη ή αν η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να βγει από την Ευρώπη, χάνοντας πολλά και ρισκάροντας ακόμα περισσότερα», τόνισε μιλώντας την Πέμπτη στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, ενώ κινδυνολογώντας ασύστολα συμπλήρωσε ότι «η Ελλάδα θα ζούσε ολοκληρωτική καταστροφή - αυτός είναι ο εφιάλτης που μας φέρνουν όσοι μιλάνε για μονομερή καταγγελία της σύμβασης».
Στη βάση αυτή οικοδομεί τα βολικά για το κόμμα του και την πλουτοκρατία εκλογικά μέτωπα: «Το δίλημμα (σ.σ. στις εκλογές) θα είναι καθαρό:
 Ανάμεσα στο αντι-ευρωπαϊκό μέτωπο της Αριστεράς, που βγάζει την Ελλάδα από την Ευρώπη, τη θέλει ξέφραγο αμπέλι στους λαθρομετανάστες και της επιφυλάσσει μοίρα διεθνούς απομόνωσης. Κι από την άλλη πλευρά, το μεγάλο ευρωπαϊκό μέτωπο, που θέλει την Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη, αλλά και παλεύει για μιαν Ευρώπη της Ανάπτυξης, με ισχυρές συμμαχίες και με μεγάλες πρωτοβουλίες προάσπισης των εθνικών συμφερόντων».
Κατασκευάζοντας έναν εικονικό αντίπαλο κατά πώς βολεύει τα σχέδια της πλουτοκρατίας για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, ο Α. Σαμαράς καταλόγισε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι «επιδιώκει να τα "σπάσουμε" με τους εταίρους μα και να βγούμε από το ευρώ και την Ευρώπη», αλλά και ότι πρόκειται για «ομοσπονδία από συνιστώσες αριστερών ομάδων, που ξεκινάνε από τη νεκρανάσταση του σφυροδρέπανου και φτάνουν μέχρι την αναρχία» (!).

 

Ο «καλύτερος» διαχειριστής

Συντονισμένος απόλυτα, ο Α. Τσίπρας ξεκαθάρισε ότι η μάχη δίνεται στο έδαφος της ΕΕ και του ευρωμονοδρόμου, διεκδικώντας μάλιστα ρόλο εγγυητή αυτής της «ευρωπαϊκής πορείας». «Εμείς θα θέλαμε να επαναλάβουμε, για ακόμα μια φορά, το αποδεδειγμένο και γι' αυτό πλέον αυτονόητο: Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη δεν κινδυνεύει από την αντίσταση του λαού μας στην κοινωνική λεηλασία ούτε φυσικά από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ» (!), διαβεβαίωσε μιλώντας την ίδια μέρα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του δικού του κόμματος, στέλνοντας έτσι (ένα ακόμα) σαφές μήνυμα και διαπιστευτήρια στην πλουτοκρατία και την τρόικα.
Το πλέον επικίνδυνο όμως από την παραπάνω τοποθέτηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι διακηρύσσει προκλητικά ότι η «αντίσταση του λαού» δεν πρέπει να θέσει σε κίνδυνο «τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη» (!), ομολογώντας στην πραγματικότητα ότι στοχεύει στην άμβλυνση των ριζοσπαστικών διαθέσεων, τον αφοπλισμό και την ήττα του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Εχοντας ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους και με κάθε μέσο (επιστολή στην τρόικα, τοποθετήσεις στις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών κ.α.) ότι ο ευρωμονόδρομος δεν αμφισβητείται στο ελάχιστο από μια αριστερή κυβέρνηση, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να αντιπαρατεθεί με τις ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στη βάση του ποιος είναι ο καλύτερος επαναδιαπραγματευτής του μνημονίου. Στην πραγματικότητα, ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής της καπιταλιστικής κρίσης.
«Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος, έχουν προσωπικά και πολιτικά δεσμευτεί στο μνημόνιο γι' αυτό και δεν είναι ικανοί, δεν έχουν τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν τη δυναμική αλλαγής στην Ευρώπη», τόνισε στην ίδια ομιλία του, εννοώντας σαφώς ότι αυτός είναι πιο κατάλληλος για τη «δουλειά» της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, γεγονός που έχει διακρίνει έγκαιρα και η ηγεσία του ΣΕΒ, όταν ζητούσε τη συμμετοχή του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ σε μια «κυβέρνηση εθνικής ενότητας».
Διεκδικώντας τον ίδιο ρόλο, ο πρόεδρος της ΝΔ αμφισβήτησε τις διαπραγματευτικές ικανότητες του Α. Τσίπρα, δείχνοντας πως ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα της διαχείρισης. «Εμείς έχουμε την γνώση και την ικανότητα να αλλάξουμε με ρεαλιστικό τρόπο το μνημόνιο, είμαστε εκείνοι που μπορούμε να λειτουργήσουμε με ρεαλιστικό τρόπο αντιμνημονιακά», αποφάνθηκε ο Α. Σαμαράς, που δε δίστασε μάλιστα να διακηρύξει ξεδιάντροπα ότι «κανείς δεν συμφωνεί με το μνημόνιο» (!) και να επικαλεστεί ότι «εγώ πρώτος είχα προβλέψει, ένα προς ένα, τα δεινά που θα φέρει το μνημόνιο και έγιναν ακριβώς όπως είχα προειδοποιήσει» (!).

Αναπαλαίωση και μπαλαντέρ

Τα κάλπικα διλήμματα και οι ψευτοκαυγάδες που παραπλανούν, προετοιμάζουν το νέο σκηνικό και τους δύο πόλους του αστικού συστήματος. Διακριτό ρόλο διεκδικεί και το ΠΑΣΟΚ, με τον Ευ. Βενιζέλο να προεξοφλεί τη συμμετοχή του κόμματός του σε μια «κυβέρνηση της υπεύθυνης κεντροαριστεράς, μια κυβέρνηση με κορμό την υπεύθυνη κεντροαριστερά», αλλά την ίδια ώρα, όπως απέδειξε και μετεκλογικά, κρατάει ορθάνοιχτη την πόρτα για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ, ενδεχόμενα και άλλους πρόθυμους, αν αυτό εξυπηρετεί το σύστημα.
Στη βάση αυτή, στηρίζει την προεκλογική τακτική του σε παραπλανητικά διλήμματα και ψευδεπίγραφα μέτωπα.
«Το ΠΑΣΟΚ ανοίγει μέτωπο με τη δεξιά, με όλες τις εκδοχές της ακροδεξιάς και με το λαϊκισμό και την ανευθυνότητα που εμφανίζεται ως αριστερά», τόνισε, θέλοντας να κρύψει ότι με τη ΝΔ έχει ήδη συγκυβερνήσει, ενώ μετεκλογικά πρότεινε στήριξη στο ΣΥΡΙΖΑ, για να κυβερνήσει με το πρόγραμμά του.
Το ΠΑΣΟΚ, μετά τη βαριά εκλογική ήττα, βρίσκεται σε φάση αναπαλαίωσης και γι' αυτό προσπαθεί να σταθεί διακριτά τάχα απέναντι στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ υπηρετούν την ίδια στρατηγική. Το βέβαιο είναι ότι δεν έχει παραιτηθεί από το να ανακτήσει ρόλο στη σοσιαλδημοκρατία και συνολικά στη διαχείριση του αστικού συστήματος, ανεξάρτητα αν θα έχει τη σημερινή μορφή ή κάποια άλλη.

Σε ό,τι αφορά τέλος τη ΔΗΜΑΡ, μιλώντας την Παρασκευή στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα, εστίασε «στον υπεύθυνο τρόπο με τον οποίο ενεργήσαμε ως κόμμα τις κρίσιμες αυτές ημέρες» και εξήγησε ότι το γεγονός πως δεν προχώρησε με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σε συγκυβέρνηση «δεν οφείλεται σε ευθυνοφοβία, κάθε άλλο, και αυτό θα αποδειχθεί πολύ γρήγορα», αλλά «στην εκτίμησή μας ότι αυτή η κυβέρνηση (...) δεν θα μπορούσε να σταθεί, σύντομα θα κατέρρεε, ενώ θα άφηνε παράλληλα χώρο για ανέξοδη και ανεύθυνη δημαγωγία».
Ο ίδιος διαβεβαίωσε ότι «σε ό,τι μας αφορά δεν θα επιτρέψουμε να μπει η χώρα σε περιπέτειες με τρίτες κατά σειρά εκλογές», δηλαδή ότι αυτή τη φορά, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, θα συνεργαστεί με κάποια από τα άλλα κόμματα, βάζοντας πάνω απ' όλα το γενικό συμφέρον της αστικής τάξης, απέναντι στο οποίο η ΔΗΜΑΡ ζητάει να αναβαθμίσει το ρόλο της.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αποδυναμώθηκαν σημαντικά στις προηγούμενες εκλογές και πρέπει να συρρικνωθούν ακόμα περισσότερο.
Δεν αλλάζουν όση μεταμφίεση και αν κάνουν.
Ο λαός δεν πρέπει να εμπιστευτεί ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ, που παραπλανά με δήθεν εύκολες και φιλολαϊκές λύσεις στο πλαίσιο της μονόδρομου της ΕΕ και του καπιταλισμού.
Λύση δεν είναι η ΔΗΜΑΡ και ο Καμμένος, μπαλαντέρ σε κεντροαριστερές και κεντροδεξιές αντιλαϊκές κυβερνήσεις.
Τώρα είναι η ώρα ο λαός να δώσει δύναμη στο ΚΚΕ, αλλάζοντας την ψήφο του. Για να δυναμώσουν οι εργατικοί λαϊκοί αγώνες, στην προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης, για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Αποφασιστικά, με πείσμα για ισχυρό ΚΚΕ

Το ντόπιο κεφάλαιο και οι ξένοι σύμμαχοί του, τα κόμματά τους στην Ελλάδα, δε χώνεψαν ποτέ την παρουσία και τη δράση ενός κόμματος όπως το ΚΚΕ, την απήχηση που έχουν οι θέσεις και η πολιτική του στο λαό. Εχουν διακηρυγμένο στόχο να εξαφανίσουν το ΚΚΕ και προσπαθούν να το πετύχουν με κάθε μέσο: Αλλοτε με συκοφαντίες και διαστρέβλωση των θέσεων του Κόμματος, άλλοτε με ωμό αντικομμουνισμό, άλλοτε με καταστολή και προβοκάτσιες, άλλοτε με «επιθέσεις φιλίας», που στόχο έχουν να σύρουν το ΚΚΕ στο μαντρί του συστήματος. Από κόμμα επαναστατικό υπέρ του λαού, προσδοκούν μάταια να μετατρέψουν το ΚΚΕ σε κόμμα - διαχειριστή, υπέρ του κεφαλαίου.

Σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης της ταξικής πάλης, η πολεμική στο ΚΚΕ κλιμακώνεται. Το απέδειξε όλη η περίοδος πριν και μετά τις εκλογές. Οι ταξικοί αγώνες, στην οργάνωση των οποίων πρωτοστάτησε το ΚΚΕ τα τελευταία δυόμισι χρόνια, όπως έκανε πάντα, βρέθηκαν στο στόχαστρο της αστικής τάξης και των κομμάτων της, πολεμήθηκαν με μίσος.
Ο αντικομμουνισμός και οι προβοκάτσιες εντάθηκαν, όπως και οι συκοφαντίες ενάντια στο οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Στον αντίποδα, το αστικό σύστημα αποθέωσε κινήματα εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης, όπως αυτό της «πλατείας», δρομολογώντας ταυτόχρονα με εντατικούς ρυθμούς την αναπαλαίωσή του, για να αντιμετωπίσει τη μεγάλη και απότομη φθορά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μάη, έδωσε ώθηση στις προσπάθειες αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος του λαού. Μεγάλωσε την όρεξη εκείνων που προσδοκάνε εδώ και δεκαετίες να στριμώξουν το ΚΚΕ στη γωνία, να το βάλουν στο χέρι και από αντίπαλό τους να το κάνουν σύμμαχο στον πόλεμο ενάντια στο λαό, τα δικαιώματα και τις ανάγκες του. Αυτό επιδιώκουν με την προπαγάνδα περί απομονωμένου τάχα ΚΚΕ, που πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες τους και να συμμετέχει στη διαχείριση. Οψη του ίδιου νομίσματος είναι και οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ενότητα και κυβέρνηση της αριστεράς.
Στόχος όλων είναι να διασφαλίσουν ότι στο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό, που γίνεται για να συνεχιστεί με άλλο περιτύλιγμα η αντιλαϊκή επίθεση και η χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική, δε θα έχουν απέναντί τους το ΚΚΕ. Ξέρουν ότι κάθε προσπάθεια να ξεγελάσουν το λαό και να τον ρίξουν στο καναβάτσο, με κεντροαριστερές και κεντροδεξιές κυβερνητικές λύσεις, θα είναι μετέωρη, όσο το ΚΚΕ παραμένει απέναντι και τους ξεσκεπάζει. Οσο η στρατηγική του κατευθύνει την οργανωμένη πάλη του λαού ενάντια στην αστική εξουσία και όχι ενάντια στον έναν ή τον άλλο διαχειριστή της.

Αναμόρφωση με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ

Πώς διαμορφώνονται τα πράγματα μετά τις εκλογές και ενόψει της κάλπης στις 17 Ιούνη; Η ΝΔ πρωταγωνιστεί στη συγκρότηση του κεντροδεξιού πόλου, βάζοντας σαν κεντρικό προεκλογικό (ψευτο)δίλημμα το «ευρώ ή δραχμή». Ανάγει το ΣΥΡΙΖΑ σαν βασικό προεκλογικό αντίπαλο, προσδίδοντας στη στρατηγική του χαρακτηριστικά που δεν έχει, για να θολώσει τα νερά και να υπηρετήσει την κατασκευή του δίπολου «κεντροδεξιά - κεντροαριστερά» για τη χειραγώγηση του λαού. Κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ για αντιευρωπαϊκή δύναμη, όταν τα στελέχη του, με κάθε αφορμή, καταθέτουν διαπιστευτήρια στο ευρώ και στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.
Παρουσιάζει το ΣΥΡΙΖΑ σαν κόμμα ενάντια στην επιχειρηματικότητα, όταν ο ίδιος διαβεβαιώνει ότι στόχος του, αν κυβερνήσει, είναι να ρίξει περισσότερο χρήμα από τις τράπεζες στα μονοπώλια, για να κάνουν επενδύσεις, σε περιβάλλον όμως «υγιούς επιχειρηματικότητας»! Χρεώνει στο ΣΥΡΙΖΑ σφυροδρέπανα, παραδόσεις του ελληνικού και παγκόσμιου εργατικού κινήματος, τις οποίες έχει αποκηρύξει προ πολλού, όπως εναντιώνεται και στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε.
Βολικά για το σύστημα, προβάλλει το δίλημμα «δεξιά ή αριστερά», ξέροντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ομοϊδεάτες του στην ΕΕ είναι του συστήματος.
Η ΝΔ στοχοποιεί εκλογικά το ΣΥΡΙΖΑ για προγραμματικές θέσεις που δεν έχει, για να κρύψει ότι η στρατηγική τους τέμνεται στην υπεράσπιση της ΕΕ και των επιχειρήσεων και πως αυτό είναι που καθορίζει τελικά τα προγράμματά τους. Καθόλου τυχαία, στη διαδικασία των διερευνητικών εντολών, η ΝΔ δήλωνε έτοιμη να στηρίξει με την ανοχή της και με το ΠΑΣΟΚ μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, για να εφαρμόσει -όπως έλεγε- το πρόγραμμά του, το οποίο τώρα καταγγέλλει σαν αντιευρωπαϊκό και ενάντια στην επιχειρηματικότητα!
Φαίνεται ότι το αστικό σύστημα βρήκε στο ΣΥΡΙΖΑ το μοχλό δημιουργίας της κεντροαριστεράς ως εναλλακτική κυβερνητική λύση απέναντι στα παραδοσιακά κόμματα της διαχείρισης, και αναδημιουργίας της σοσιαλδημοκρατίας λόγω φθοράς του ΠΑΣΟΚ και εκεί μέσα να χωνέψει και να πνίξει κάθε ριζοσπαστισμό και κάθε τάση χειραφέτησης από την ΕΕ και την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου. Γι' αυτό δίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά ξένα προς το πρόγραμμα και τη στρατηγική του. Για να αποτρέψουν συνειδήσεις που απεγκλωβίζονται από την πολιτική του δικομματισμού να φτάσουν μέχρι το ΚΚΕ. Να περάσουν δηλαδή στην άλλη όχθη, απέναντι στην ΕΕ, την πλουτοκρατία και τα κόμματά της.

Φοβούνται το ΚΚΕ απέναντί τους

Χωρίς καμιά αμφιβολία όμως, αυτός που αναδεικνύεται σε βασικό μοχλό για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αξιοποιείται και σαν δύναμη κρούσης ενάντια στο ΚΚΕ. Τι εξυπηρετεί άραγε η εμμονή στην ενότητα της αριστεράς και στο σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης με το ΚΚΕ, όταν είναι γνωστές οι αγεφύρωτες διαφορές ανάμεσα στα δυο κόμματα και τη στρατηγική τους;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, για λογαριασμό του συστήματος, θέλει το ΚΚΕ μαζί του για να μην το έχει απέναντί του, αν κυβερνήσει. Μάλιστα, στελέχη του όπως ο Μητρόπουλος, κουνάνε το χέρι στο ΚΚΕ και το απειλούν ότι αν πάρει μικρά ποσοστά στις επόμενες εκλογές, τότε θα αναγκαστεί να συρθεί σε συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ! Τέτοιο είναι το μέγεθος της αθλιότητας με την οποία πολιτεύονται ενάντια στο ΚΚΕ.
Το σύστημα δε θέλει το ΚΚΕ και το κίνημα απέναντι στην όποια κυβέρνηση καταφέρει να σχηματίσει μετά τις εκλογές και εκεί συγκεντρώνει την προσοχή του. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν μιλήσει ξεκάθαρα για την ανάγκη να μην υπάρχει αντιπολίτευση στους επιχειρηματίες, να μη βρεθούν μετεκλογικά οι εργαζόμενοι απέναντι στην όποια κυβέρνηση, με απεργίες και διαδηλώσεις. Θέλουν «κοινωνική ειρήνη», δηλαδή ταξική συνεργασία, για να μπορούν ανεμπόδιστα να νομοθετούν υπέρ του κεφαλαίου, εντός της στρατηγικής της ΕΕ.
Το ίδιο όμως επιδιώκει και ο ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας γι' αυτό δείγματα γραφής και μετά τις εκλογές της 6ης Μάη. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «ευρωπαϊκή λύση στο ελληνικό ζήτημα», καταργώντας επί της ουσίας το εθνικό πεδίο της πάλης, για να στείλει τον κόσμο σπίτι του. Στη διάρκεια των διερευνητικών εντολών επιδίωξε να αποσπάσει συναίνεση από τα συνδικάτα, τα οποία, όπως είπε, στηρίζουν το κυβερνητικό του πρόγραμμα και ότι αυτό συναντά την «αποδοχή της κοινωνίας».
Ο ρόλος, όμως, των συνδικάτων, του εργατικού λαϊκού κινήματος σε συνθήκες καπιταλισμού, δεν είναι να στηρίζει μια κυβέρνηση, ακόμα και αν αυτή αποκαλείται «της αριστεράς», αλλά να βρίσκεται απέναντί της, με διεκδικήσεις και ριζοσπαστικά αιτήματα. Να διεκδικεί μέτρα ανακούφισης του λαού και για ριζικές αλλαγές προς όφελός του. Εκεί είναι η θέση και του ΚΚΕ και όχι βέβαια σε μια κυβέρνηση, η οποία, ανεξάρτητα από προθέσεις και διακηρύξεις, θα πάρει μέτρα ενάντια στο λαό.

Καθήκον κάθε τίμιου αγωνιστή

Τι θα σήμαινε η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια κυβέρνηση, όπως αυτή που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ; Οτι οι εργαζόμενοι και ο λαός θα έχανε τον πιο συνεπή και μαχητικό του σύμμαχο στους καθημερινούς αγώνες για βελτίωση των όρων δουλειάς και διαβίωσης. Το ΚΚΕ θα απεμπολούσε τη γραμμή σύγκρουσης και ρήξης. Θα ήταν υποχρεωμένο να συνδιαλέγεται με τους μεγαλοεπιχειρηματίες σε βάρος των εργατών. Θα έπρεπε να υπερασπιστεί αντιλαϊκά μέτρα σαν κυβερνητικός εταίρος.
Ούτε θα μπορούσε να διοργανώνει κινητοποιήσεις, γιατί είναι αντιφατικό στη Βουλή να ασκείς διακυβέρνηση και στο δρόμο αντιπολίτευση. Μια τέτοια απαράδεκτη επιλογή, θα αφόπλιζε το κίνημα, όπως επιδιώκουν οι αστοί και τα κόμματά τους. Η επόμενη μέρα, θα ήταν κυριολεκτικά εφιάλτης για τα λαϊκά στρώματα.
Το σημαντικότερο όμως για το λαό είναι ότι θα έχανε από το πλευρό του το μόνο κόμμα που με τη στρατηγική του ανοίγει δρόμους στο κίνημα για την οριστική απαλλαγή των εκμεταλλευομένων από τους εκμεταλλευτές τους. Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια κυβέρνηση της αριστεράς, όταν το λαϊκό κίνημα αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αγανακτισμένο και απογοητευμένο απέναντί της, θα το υποχρέωνε είτε να τη ρίξει, είτε να αναλάβει μερίδιο στο τσάκισμα του λαού. Αυτό όμως ισοδυναμεί με ανοιχτή προδοσία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που θα είχαν κάθε δικαίωμα να μη συγχωρήσουν ποτέ το Κόμμα.
Κανένας τίμιος, έμπειρος αγωνιστής δεν πρέπει να επιτρέψει να περάσει η στρατηγική αποδυνάμωσης του ΚΚΕ, δηλαδή να περάσει η τιμωρία τους και οι απειλές του συστήματος σε βάρος του Κόμματος, γιατί δε θέλει να παγιδεύσει και να αυτοπαγιδευθεί σε μια κυβέρνηση διαχείρισης σε βάρος του λαού. Δεν υπάρχουν ανώδυνες λύσεις. Ο δρόμος της σύγκρουσης, της λαϊκής αντεπίθεσης και ανατροπής απαιτεί θυσίες, αυτές όμως οδηγούν στη λαϊκή ευημερία. Ο δρόμος του συμβιβασμού, της υποταγής απαιτεί θυσίες δίχως τέλος, χωρίς θετική προοπτική για το λαό.
Η κυβέρνηση τού «κάτσε και περίμενε να αλλάξει στρατηγική η ΕΕ», «να μας σώσει η υγιής επιχειρηματικότητα και η ανταγωνιστικότητα», θα αποβεί τραγωδία για το λαό. Το ΚΚΕ δεν παλεύει για «καρέκλες». Ετσι θα το ήθελαν οι αντίπαλοι, το μεγάλο κεφάλαιο, ακόμα και η ΕΕ. Δε θα τους κάνει τη χάρη. Το ΚΚΕ δε θα το βάλουν στο τσεπάκι τους, δε θα καταφέρουν να βάλουν στο χέρι το κίνημα και το λαό.

Εκλογές στο Ευρωκωσταλέξι...

 

Για όσους δεν θυμούνται και δη τους νεότερους, που ονειρεύονται ένα γκουβέρνο σαν πομάδα στις πληγές που το ίδιο άνοιξε στα όνειρα και τα σχέδιά τους για ζωή, το Κωσταλέξι ήταν ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα ελληνικά χωριά, που συκοφαντήθηκε και στιγματίστηκε από τον τρόμο μιας οικογένειας μπροστά στην «ατυχία» να αποκτήσει ένα κορίτσι με νοητική υστέρηση.

Το παιδί μεγάλωσε χωρίς να μάθει ποτέ κανείς ότι γεννήθηκε, έγκλειστο σ' ένα υπόγειο, ώσπου κάποιος έσπασε το τείχος της σιωπής, άνοιξε η κρύπτη του μυστικού αργού φόνου από προκατάληψη και κοινωνική φοβία, τα μαζικά μέσα κατασπάραξαν εν ονόματι του κοινωνικού κράτους και του Δικαίου - η Λέρος επέζησε δεκαετιών ως οργανωμένο αντίστοιχο έγκλημα και μάλιστα «κρατικόν» κι «επιστημονικόν» - και το Κωσταλέξι έμεινε στη νεότερη κοινωνική Ιστορία της Ελλάδας ως συνώνυμο του βάρβαρου εγκλεισμού και της κοινωνικής αποκτήνωσης των «νοικοκυραίων» πίσω απ' τις κλειστές πόρτες τους. Η γενικευμένη και καλλιεργημένη απορία πώς τόσα χρόνια κανείς δεν είχε ακούσει και δεν είχε καταλάβει την ανάσα και το μαρτύριο του άτυχου πλάσματος, δεν απαντήθηκε ποτέ...

Στη σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ενωση, η Εργασία είναι μια νεαρά σχετικώς ιδέα, μαρξιστογενής σφυροδρεπανοστεφανωμένη και εκ του χυμένου αίματος πορφυρογέννητη συνάμα. Συνεπάγεται βαριά προσβολή για το οικογενειακό και κορπορατικό κεφάλαιο που συσσωρεύεται από την εκμετάλλευσή της. Είναι διεθνής ντροπή. Κάτι σαν κορίτσι της κοινωνίας με νοητική υστέρηση αντίληψης της μοιραίας κυριαρχίας του Κεφαλαίου, που παραμένει ο κινητήριος μοχλός της καλής ζωής των αφεντικών και των υπαλλήλων τους. Αυτοί, μαντρώνουν τους δούλους, σερνικούς και θηλυκούς νωρίς νωρίς πριν μεγαλώσουν και δει ο κόσμος τι δικαιώματα μπορεί να αποκτήσουν. Το Ευρωκωσταλέξι όμως δεν είναι χωριό. Είναι τεράστιος οικονομικός χώρος. Και η μεγάλη καπιταλιστική οικογένεια δεν αντέχει την ξεφτίλα. Ούτε τα έξοδα διατήρησης στη ζωή τόσων εργαζομένων. Τόσα καθυστερημένα μυαλά να απαιτούν να εισπράττουν τον πλούτο που παράγουν για λογαριασμό των αφεντάδων, των γαλαζοαίματων του κέρδους δε γίνεται. Ούτε και τα στρατόπεδα χωράνε τους αναρίθμητους μετανάστες που ζουν στο Ευρωκωσταλέξι 2, το σχετικώς προβεβλημένο, ώστε να μη φαίνεται και πολύ το άλλο το ευρωντόπιο, το γηγενές έγκλημα της οικογένειας των τρομοκρατημένων κεφαλαιοκρατών.

Στο Ευρωκωσταλέξι τα γενέθλια είναι αμαρτία. Τα κορίτσια και τ' αγόρια πρέπει για να διατηρήσουν την όποια δουλειά τους να κρύβουν χρόνια. Δεν πρέπει να γίνονται ποτέ 25 χρόνων. Ούτε με ψαρά μαλλιά. Γιατί τότε απολύονται ως ακριβά εργατικά χέρια και πιθανόν υποψήφιοι κλέφτες κερδών. Φτιάξανε και νόμο στο Ευρωκωσταλέξι, μια πράσινη βίβλο για την εργασία, το 2006. Που σε κάθε γωνιά και δη στη δική μας, εφαρμόζεται ταχύρρυθμα. ΄Η μένεις στο υπόγειο μπουντρούμι της φτώχειας ή κλείνεσαι στο γιγάντιο κλουβί της ασφυκτικής ανεργίας και αλυσοδένεσαι με ψίχουλα και στατιστικές μέχρι να πεθάνεις από φυσικά αίτια...

Στο ελληνικό Ευρωκωσταλέξι, λαμπρό χωριό και με παράδοση στους καιάδες, το πρόγραμμα εξωραϊσμού της γενοκτονίας της εργασίας και της υβριδικής ανάπτυξης υποκαταστάτων της όπως η μερική απασχόληση, η εκ περιτροπής απασχόληση, η εναλλακτική απασχόληση κ.λπ. έρχονται και εκλογές. Κι άλλες εκλογές. Με καμουτσίκια και φίμωτρα, με προσταγές και τρομοντελάληδες, με φασουλήδες και γελωτοποιούς οι εργάτες και οι εργάτριες πρέπει να κρυφτούν. Εχουν το σημάδι του σφυροδρέπανου από κούνια στο πετσί τους και στο μυαλό άμα δουλεύει με την πείρα του. Αμόλησαν τροβαδούρους που λένε πως άμα βγάλεις το σημάδι κι άμα το μακιγιάρεις έστω, μπορούν να σε κυκλοφορήσουν στην πλατεία και τις αγορές, στα σκλαβοπάζαρα της ατομικής σύμβασης εργασίας σαν απελευθερωμένα, από μια αειφόρο ανάπτυξη του κεφαλαίου, όντα.

Οταν βρυχώνται τα σφυροδρέπανα τρομάζουν τα πουλιά, τρομάζουν και τα παραπούλια στον κολασμένο ουρανό των θεόρατων κερδών. Αμα σπάσουν και τις αλυσίδες της ντροπής και της σιωπής, τότε τ' αφεντικά φοράνε τις στολές της ...δημοκρατικής παραλλαγής. Σε προσκαλούνε στο τραπέζι τους. Σε θέλουν στο γκουβέρνο τους. Σαν στο Κωσταλέξι. Για να μην απαντηθεί ποτέ πώς και γιατί τόσοι πολλοί δεν είδαν και δεν άκουσαν το έγκλημα που συντελείται σε βάρος του λαού της εργασίας.

Με το ΚΚΕ, το έγκλημα δε θα μείνει ούτε στο σκοτάδι ούτε ατιμώρητο... Με σημαίες και με ταμπούρλα θα το λέμε, ώσπου ο ύπνος των εγκλείστων να μυρίσει πυρκαγιά.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Εξω από την ΕΕ με όρους που θα θέσει ο λαός

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ

Σε ανακοίνωση για το δημοψήφισμα που έθεσε η Μέρκελ, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«

Το ΚΚΕ απορρίπτει και καταγγέλλει τον εκβιασμό περί διενέργειας δημοψηφίσματος που έθεσε η Α. Μέρκελ με το ερώτημα "ευρώ ή δραχμή". Πέρα από το γεγονός ότι αυτό δεν μπορεί να διενεργηθεί από υπηρεσιακή κυβέρνηση, αποτελεί ωμό εκβιασμό σε βάρος του λαού και στήριξη στα κόμματα του "ευρωμονόδρομου" και στην ελληνική πλουτοκρατία. Είναι επίσης μία ακόμα απόδειξη ότι η κατάργηση των μνημονίων και των βάρβαρων μέτρων απαιτεί σύγκρουση με την ΕΕ.

Το ΚΚΕ είναι γνωστό ότι καλεί το λαό με τους δικούς του όρους να οργανώσει την πάλη του και με δική του πρωτοβουλία να βγάλει ο ίδιος την Ελλάδα από την ΕΕ. Θα προχωρήσει έτσι μπροστά με δικό του σχεδιασμό και στόχο, πράγμα που είναι τελείως διαφορετικό από το να τη βγάλουν οι άλλοι από την ΕΕ. Γιατί λύση υπέρ του λαού σημαίνει: Αποδέσμευση από την ΕΕ, με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους».

ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΕΡΚΕΛ ΓΙΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ «ΜΕΣΑ 'Η ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ»

Εκβιάζουν για ψήφο υπέρ του ευρωμονόδρομου

Η Γερμανίδα καγκελάριος πρότεινε την Παρασκευή στον Κ. Παπούλια να στηθούν διπλές κάλπες στις 17 Ιούνη

Συντονισμένη προσπάθεια να εγκλωβίσουν προεκλογικά το λαό στη στρατηγική του ευρωμονόδρομου, καταβάλλουν τα γεράκια των μονοπωλίων στην ΕΕ, συνδράμοντας τα κάλπικα διλήμματα των κομμάτων της λυκοσυμμαχίας στην Ελλάδα. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η Γερμανίδα καγκελάριος Α. Μέρκελ, σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε την Παρασκευή με τον Ελληνα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κ. Παπούλια, πρότεινε τη διενέργεια δημοψηφίσματος με το ερώτημα «ευρώ ή δραχμή», ταυτόχρονα με τις εθνικές εκλογές, στις 17 του Ιούνη.
Ο Κ. Παπούλιας ενημέρωσε τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό Π. Πικραμμένο για το «περιεχόμενο της συνομιλίας» και αυτός με τη σειρά του τους αρχηγούς όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε την Παρασκευή το Μέγαρο Μαξίμου, η Α. Μέρκελ «μετέφερε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σκέψεις για τη διενέργεια δημοψηφίσματος παράλληλα με τις εκλογές, με το ερώτημα κατά πόσον επιθυμούν οι Ελληνες πολίτες την παραμονή στην Ευρωζώνη».
Κυβερνητικές πηγές σημείωναν ότι η Α. Μέρκελ πρότεινε στον Κ. Παπούλια «να εξεταστούν οι δυνατότητες για να στηθούν μαζί με τις κάλπες των εθνικών εκλογών, δεύτερες κάλπες για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος». Σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, η Α. Μέρκελ «ανέφερε ότι η ΕΕ έχει την πρόθεση να εξετάσει την ενίσχυση των πολιτικών για ανάπτυξη και καταπολέμηση της ανεργίας στον ευρωπαϊκό χώρο».
Αργά το βράδυ της Παρασκευής, μετά το θόρυβο που προκλήθηκε, ο εκπρόσωπος της γερμανικής καγκελαρίας διοχέτευσε δήλωση στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων, σύμφωνα με την οποία «αυτές οι αναφορές (σ.σ. για το δημοψήφισμα) δεν αληθεύουν». Ανταπαντώντας, κύκλοι της ελληνικής Προεδρίας της Δημοκρατίας διαβεβαίωναν ότι «η κυβερνητική ανακοίνωση που εξεδόθη απεικονίζει την πραγματικότητα».
Σε ό,τι αφορά τα κόμματα στην Ελλάδα, αποδοκίμασαν στα λόγια τον εκβιασμό, απέφυγαν όμως να πουν λέξη για την ταμπακιέρα, δηλαδή ότι δεν μπορεί να υπάρξει κατάργηση των μνημονίων και των αντιλαϊκών μέτρων χωρίς σύγκρουση με την ΕΕ. Ο Α. Σαμαράς, που έχει ήδη προσδώσει στις νέες εκλογές χαρακτήρα δημοψηφίσματος «μέσα ή έξω από το ευρώ», στη δήλωσή του κατήγγειλε ότι η πρόταση της Γερμανίδας καγκελαρίου «απευθύνεται στον ελληνικό λαό σε λάθος ώρα και με λάθος μήνυμα» (!)
Ο Α. Τσίπρας επικέντρωσε στο ότι «η κα Μέρκελ έχει συνηθίσει να απευθύνεται στην πολιτική ηγεσία της Ελλάδας σαν να πρόκειται για χώρα προτεκτοράτο», αναπαράγοντας το γνωστό ιδεολόγημα περί εξάρτησης με στόχο να καλλιεργήσει για τον εαυτό του το προφίλ του ικανότερου διαπραγματευτή.
«Το ζήτημα στην Ελλάδα δεν είναι η παραμονή ή όχι στο ευρώ, αλλά η οριστική έξοδος από την κρίση και η αποκατάσταση της ουσιαστικής ισοτιμίας της χώρας μέσα στην Ευρώπη», αναφέρεται στην ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ, ενώ λεονταρίζοντας ανέξοδα ο Π. Καμμένος δήλωσε ότι αν η Α. Μέρκελ «επιμένει σε δημοψήφισμα, ας το κάνει για τη χώρα της, ας το κάνει για τη Γερμανία αν θέλει να παραμείνει εκείνη στο ευρώ».
«Η κυρία Μέρκελ οφείλει να αντιληφθεί ότι το πολιτικό περιβάλλον της Ευρώπης αλλάζει» (!), ήταν η προτροπή της ΔΗΜΑΡ προς την Γερμανίδα καγκελάριο, ενώ ο Γ. Καρατζαφέρης επικρότησε τον εκβιασμό, δηλώνοντας ότι «επί της ουσίας, ούτως ή άλλως οι εκλογές της 17ης Ιουνίου θα είναι ένα δημοψήφισμα».

ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

 

Για τις βουλευτικές εκλογές του Ιούνη 2012

Προχτές Παρασκευή η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σε συνέντευξη Τύπου παρουσίασε «το κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ για την εκλογική αναμέτρηση του Ιούνη», που κυκλοφορεί σε ένθετο στο σημερινό «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη». Η Αλέκα Παπαρήγα αφού κάλεσε τον εργαζόμενο λαό στη νέα εκλογική μάχη να δώσει με την ψήφο του δύναμη στο ΚΚΕ, αναφέρθηκε στο κάλεσμα του ΚΚΕ ως εξής:

Απευθυνόμαστε:

• Στους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που με την ψήφο τους και τη στράτευσή τους συνέβαλαν και συμβάλλουν στην πολύμορφη στήριξη του ΚΚΕ που αποτελεί την καθοριστική δύναμη για την οργάνωση της λαϊκής πάλης και αντεπίθεσης.
• Στους εργατοϋπάλληλους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα που για πολλά χρόνια ψήφιζαν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να προβληματιστούν με βάση και τα νέα δεδομένα.
• Σε εκείνους που έκαναν ήδη το πρώτο βήμα απεγκλωβισμού από την κινδυνολογία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και δεν πρέπει να το αφήσουν μετέωρο.
• Στους εργατοϋπάλληλους και αυτοαπασχολούμενους στην πόλη και στην ύπαιθρο, στις γυναίκες και τους νέους, τις νέες που γνωρίζουν την προσφορά του ΚΚΕ, αλλά έδωσαν την ψήφο σε άλλο κόμμα που υποσχέθηκε ότι υπάρχει ελπίδα για άμεση και εύκολη κυβερνητική λύση.
• Σε όλους εκείνους που αισθάνονται αριστεροί, ριζοσπάστες, που από την πείρα τους ξέρουν τι σημαίνει ανάληψη ευθύνης σε κυβέρνηση διαχείρισης, τι σημαίνει «κυβερνώσα αριστερά». Οτι ο «ευρωμονόδρομος» δε χωρά καμία φιλεργατική, φιλολαϊκή πολιτική. Φιλολαϊκή πολιτική και σεβασμός της λαϊκής κυριαρχίας δε χωρά μέσα στην ΕΕ και με υπόκλιση στο ΝΑΤΟ.

Είπε ταυτόχρονα ότι πρέπει να σκεφθούν σοβαρά οι εργαζόμενοι που υποφέρουν και δεν αντέχουν ούτε να μείνουν όπως είναι σήμερα ούτε να δεχθούν κατακέφαλα νέα μέτρα, γιατί το ΚΚΕ δε μετέχει σε μια κυβέρνηση διαχείρισης σε βάρος του λαού. Από τη συμφωνία μας για συμμετοχή, είπε, θα οδηγούμαστε να δώσουμε ένα γερό χαστούκι στο ρωμαλέο κίνημα αντίστασης και ανυπακοής, δηλαδή στο κίνημα που τιμώρησε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που μπήκε εμπόδιο σε ακόμα χειρότερα μέτρα. Το ΚΚΕ θα συμμετέχει σε διακυβέρνηση που την εξουσία θα έχει ο λαός. Παλεύει για να αναδείξει ο λαός με εμπροσθοφυλακή την κοινωνικοπολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης και των αυτοαπασχολουμένων στην πόλη και στην ύπαιθρο, με συνειδητή του οργάνωση, συμμετοχή και θέληση: Τη διακυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας. Αυτή η κυβέρνηση αξίζει στο λαό.

Το κάλεσμα

Το ίδιο το κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρεται ανάμεσα σε άλλα και στα εξής:
«Οι εργαζόμενοι πρέπει να σκεφτούν ότι αυτήν την κρίσιμη ώρα δε θα αλλάξει η ζωή τους με αλλαγή της κυβερνητικής συγχορδίας, αλλά με αντεπίθεση διεκδίκησης και ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής, για ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, που προϋποθέτει ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
Και αυτή τη φορά, είτε η μια είτε η άλλη επιλογή κυβερνητικής διαχείρισης, "δεξιά" ή "αριστερή", κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή, δεν πρόκειται να οδηγήσει σε ανακούφιση του λαού από τα βάρη του Μνημονίου, της Δανειακής Συνθήκης. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, η αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική θα λειτουργήσει ως οδοστρωτήρας, αφού μπροστά μας είναι το ενδεχόμενο της πτώχευσης και της πιο άγριας αντιλαϊκής προσαρμογής.
Ο καυγάς μεταξύ τους είναι άδειο πουκάμισο, αφού στηρίζουν τον ευρω-μονόδρομο, τα μονοπώλια, όλο το πλέγμα των δεσμεύσεων της χώρας που απορρέουν από την Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΝΑΤΟ, τη στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ.
Η κεντροδεξιά είναι η δοκιμασμένη αντιλαϊκή λύση, με άξονα τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Δεν αλλάζουν, παρά το μετεκλογικό ελιγμό τους. Στον κεντροδεξιό ελιγμό εντάσσεται και το κόμμα του Καμμένου, "Ανεξάρτητοι Ελληνες". Η κεντροαριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με την προσχώρηση και στελεχών του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή η λεγόμενη "αριστερή" διακυβέρνηση συνεργασίας ούτε θέλει ούτε μπορεί να οδηγήσει το λαό σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, των ελληνικών και ξένων μονοπωλιακών ομίλων, σε ριζική αντιπαράθεση με τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ.
Η επιλογή μιας τέτοιας κυβέρνησης γίνεται με άλλο τρόπο επικίνδυνη για το λαό, αφού καλλιεργεί αυταπάτες ότι μέσα στα πλαίσια του συστήματος και χωρίς ανατροπές θα υπάρξει ευημερία. Αντικειμενικά, θα επιβάλει νέα μέτρα, στο όνομα της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που το θεωρεί μονόδρομο, της απατηλής αναμονής για αλλαγή της αντιλαϊκής στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ετσι, η σπορά αβάσιμων προσδοκιών στο λαό θα θερίσει τη λαϊκή απογοήτευση, όπως έγινε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Αποδείχτηκε, για ακόμα μια φορά, ότι ο χώρος του Συνασπισμού/ΣΥΡΙΖΑ είναι δύναμη αφερέγγυα και αναξιόπιστη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ δεν μπορούν και δε θέλουν να σταθούν εμπόδιο σε κάθε μορφής πίεση και εκβιασμό. Σπέρνουν εφησυχασμό ότι οι ηγεσίες τους μπορούν να διαπραγματευτούν, να διεκδικήσουν φιλολαϊκές λύσεις μέσα στα όργανα της λυκοσυμμαχίας, με την πειθώ, τα παρακάλια, χωρίς να συναντήσουν κανέναν αντιπερισπασμό.
Καλλιεργούν σκόπιμα τη λαθεμένη άποψη ότι η οικονομική κρίση οφείλεται στη φιλελεύθερη διαχείριση, συσκοτίζουν την αλήθεια ότι ο λαός ζει την οικονομική κρίση που γεννιέται στα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος, ότι η έκταση και το βάθος της σημερινής κρίσης δείχνουν το βάθος της σαπίλας του. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις κρίσεις του, όποιο μείγμα διαχείρισης και αν κυριαρχήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και δίπλα του η ΔΗΜΑΡ, καθώς και τα άλλα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα, σιωπούν για τους ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται στη γειτονική μας περιοχή, στην Ανατολική Μεσόγειο, που εγκυμονούν πολεμικές συγκρούσεις για το μοίρασμα του πλούτου. Δεν αμφισβητούν τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, στους επιθετικούς σχεδιασμούς του, από τους οποίους προκύπτουν και νέοι τεράστιοι κίνδυνοι.
Ζητούν την ψήφο, θέλουν να κυβερνήσουν με λευκές σελίδες στα προγράμματά τους.
ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗ ΧΑΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ Η ΕΛΠΙΔΑ!
Από τη στιγμή που η λαϊκή πλειοψηφία δεν έχει ακόμα αποφασίσει την αναγκαστική, από τα πράγματα, αναμέτρηση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, την Ευρωπαϊκή Ενωση, ελπίδα αποτελεί η στήριξη του ΚΚΕ στην κάλπη και η συνάντηση με τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες στους τόπους δουλειάς, στη λαϊκή γειτονιά, στην ύπαιθρο για την αναγέννηση του κινήματος.
Για να υπάρχει μέσα στο λαό και στη Βουλή μαχητική ριζοσπαστική δύναμη αντιπολίτευσης και αντεπίθεσης.
Ισχυρό ΚΚΕ ΙΣΧΥΡΟ ΛΑΪΚΟ ΑΝΤΙΒΑΡΟ είναι η μόνη επιλογή απέναντι σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, στο πολιτικό σύστημα, που μεταμφιεσμένο θέλει να υποτάξει το λαό, να τον αναγκάσει να παραιτηθεί από τις δίκαιες διεκδικήσεις του.
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΠΟΛΥ!
ΕΧΟΥΝ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ - ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΟΥΝ ΤΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙ ΠΑΛΕΥΕΙ ΤΟ ΚΚΕ
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ, και τα άλλα αντιμνημονιακά κόμματα, παρά την όποια κριτική μεταξύ τους, έχουν επιλεγεί από την αστική τάξη ως οι ικανότερες δυνάμεις για το ξελάσπωμα του αστικού πολιτικού συστήματος μετά τη μεγάλη φθορά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Εχουν επιλεγεί για τον εγκλωβισμό της ριζοσπαστικής διάθεσης, για την απονεύρωση του λαϊκού παράγοντα και για την εκλογική συρρίκνωση του ΚΚΕ, που είναι βασικός στόχος της αστικής τάξης.
Η επίθεση στο ΚΚΕ γίνεται, γιατί αρνείται να μαντρωθεί σε μια κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης σε βάρος του λαού και των παραγωγικών αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας.
Για να παρεμποδιστεί ο πρωτοπόρος ρόλος του ΚΚΕ στη συσπείρωση δυνάμεων και στη συμμαχία της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη και στην ύπαιθρο με την ενεργητική συμμετοχή της νεολαίας, των γυναικών.
Για να μειωθεί η πολιτική επιρροή του, να εκβιαστεί και τελικά να μεταλλαχθεί.
Αν το ΚΚΕ, κάθε φορά, πήγαινε με το ρεύμα δε θα υπήρχε εργατικό λαϊκό κίνημα, θα είχε ενσωματωθεί καθολικά.
Καμία πίεση και κανένας κάλπικος εκβιασμός δε θα περάσει!
ΑΦΥΠΝΙΣΗ, ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ, ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ
Η ιστορική ευθύνη του ΚΚΕ ορθώνεται απέναντι στην ιστορική ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στην προσπάθεια να γίνει συνένοχος σε μια κυβέρνηση διαχείρισης υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων.
Ο λαός δε χρειάζεται το ΚΚΕ στο ρόλο ενός ακόμα υπηρέτη των μονοπωλίων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Είναι χαρακτηριστικά τα ιστορικά παραδείγματα της συμμετοχής των κομμουνιστών στις κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας. Και αυτές οι κυβερνήσεις πήραν αντιλαϊκά μέτρα, χτύπησαν το εργατικό λαϊκό κίνημα, το οδήγησαν σε υποχώρηση.
Το ΚΚΕ έχει την ιστορική ευθύνη να μη γίνει το άλλοθι σε μια κυβέρνηση, που από τώρα είναι ολοφάνερο ότι δεν πρόκειται να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του λαού, να αντιμετωπίσει τη λιτότητα και την ανεργία, είτε αυτή είναι κεντροδεξιά είτε της κεντροαριστερής "αριστερής" συνεργασίας.
ΤΩΡΑ, ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟ ΚΚΕ! ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ σημαίνει ΠΛΗΓΜΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΜΟΝΟΔΡΟΜΟΥ
Ετσι δυναμώνει η εργατική λαϊκή αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα, για να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής στις εξελίξεις, που αποτρέπει τα χειρότερα, που διεκδικεί βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, να ανοίξει ο δρόμος, για να βρεθεί ο ίδιος στην εξουσία».

Γ. Δελαστίκ-Οι “γύπες” κατασπάραξαν τη χώρα

Αναρτήθηκε από τον/την redship στο 18 Μαΐου , 2012

από lenin reloaded

Οι “γύπες” κατασπάραξαν τη χώρα

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

 

Μέσα στην πολιτική θύελλα που μαίνεται στη χώρα μας και την προκήρυξη των νέων εκλογών, πέρασε απαρατήρητο σχεδόν από τον ελληνικό λαό ένα γεγονός τεράστιας οικονομικής και πολιτικής σημασίας:

την Τρίτη η κυβέρνηση Παπαδήμου πλήρωσε στο 100% της ονομαστικής αξίας τους ελληνικά κρατικά ομόλογα συνολικής αξίας 435 εκατομμυρίων ευρώ που είχαν υπαχθεί στο αγγλικό δίκαιο και τα οποία είχαν περιέλθει στα χέρια ακραία επιθετικών κερδοσκοπικών κύκλων που είχαν αρνηθεί κατηγορηματικά να δεχθούν το «κούρεμά» τους στο πλαίσιο του PSI.

Το τραγικό είναι ότι το 90% περίπου των ομολόγων αυτών βρίσκονταν στην κατοχή ενός κερδοσκοπικού οίκου ονόματι Νταρτ Μάνατζμεντ με έδρα στα νησιά Κέιμαν, ο οποίος είχε πληρώσει λιγότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ για να αποκτήσει τα ελληνικά ομόλογα-σκουπίδια στη δευτερογενή αγορά και την Τρίτη εισέπραξε περίπου… 400 εκατομμύρια ευρώ, βγάζοντας κέρδος… 300%!!!

Ο οίκος Νταρτ Μάνατζμεντ συγκαταλέγεται στους κερδοσκόπους που ονομάζονται «γύπες». Αυτοί ειδικεύονται στην αγορά ομολόγων που έχουν εκδώσει «κράτη-ψοφίμια», τα οποία απειλούνται με χρεοκοπία. Αγοράζουν τα ομόλογα σε εξευτελιστικές τιμές, γύρω στο 10%-25% της αξίας τους.

Στη συνέχεια εκβιάζουν αδίστακτα τα κράτη. Απαιτούν να τους πληρώσουν τα ομόλογα στο 100% της ονομαστικής αξίας τους (οπωσδήποτε πάντως πάνω από 70-80%) αποκομίζοντας υπερκέρδη.

Αν οι χώρες αρνηθούν να πληρώσουν, έχουν πανίσχυρες και εξαιρετικά ειδικευμένες στον τομέα αυτόν ομάδες δικηγόρων και σέρνουν τα κράτη στα δικαστήρια επί χρόνια και χρόνια, κερδίζοντας πάντα τις σχετικές δίκες!

«Οι αγοραστές είναι βέβαιοι πως θα πάρουν τελικά τουλάχιστον τριπλάσια λεφτά ανά ομόλογο από τους ”επενδυτές-κορόιδα” που συμφώνησαν ”οικειοθελώς” στο ”κούρεμα’‘» γράφαμε στη σελίδα αυτή στις 9 Απριλίου, αναφερόμενοι στους κερδοσκόπους «γύπες». Δυστυχώς, οι εκτιμήσεις εκείνες επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο. Οι «γύπες» κατασπάραξαν την Ελλάδα και κέρδισαν 300% από το «οικονομικό κουφάρι» της!

Εγινε μια πολύ κακή αρχή. Ομόλογα αξίας 434 εκατομμυρίων ευρώ που υπάγονται σε ξένο δίκαιο και βρίσκονται στα χέρια «γυπών» πρέπει να πληρωθούν από τη νέα κυβέρνηση φέτος, τον Σεπτέμβριο και τον Δεκέμβριο.

Κι αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στον εφιάλτη που την απειλεί του χρόνου. Μέσα σε λιγότερους από τρεισήμισι μήνες (από τις 26 Μαρτίου ως τις 5 Ιουλίου του 2013 συγκεκριμένα) πρέπει να πληρωθούν τέσσερα μη «κουρεμένα» ομόλογα υπό ξένο δίκαιο που βρίσκονται στα χέρια επιθετικών κερδοσκόπων, συνολικής αξίας… 2 δισεκατομμυρίων ευρώ! Το 1,4 δισ. ευρώ μάλιστα πρέπει να πληρωθεί σε ένα… δεκαήμερο, στις 25 Ιουνίου και στις 5 Ιουλίου του 2013! Ο απόλυτος εφιάλτης… Υπάρχουν και χειρότερα όμως, τα οποία αποδεικνύουν πόσο εγκληματική από πολιτική σκοπιά πράξη ήταν η αποδοχή του αγγλικού δικαίου στα δάνεια που χορήγησε η ΕΕ στην Ελλάδα.

Τα δάνεια αυτά έχουν ρήτρες «διασταυρούμενης χρεοκοπίας (cross default)». Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι αν η κυβέρνηση δεν πλήρωνε το ομόλογο της Τρίτης, είχαν το νομικό δικαίωμα όλοι οι άλλοι κερδοσκόποι «γύπες» που κατέχουν ακόμη ελληνικά ομόλογα συνολικής αξίας 6 δισεκατομμυρίων ευρώ, να ζητήσουν αμέσως τώρα (!) την πληρωμή χωρίς να περιμένουν τη λήξη των δικών τους ομολόγων, ακόμη κι αν είναι ύστερα από δέκα χρόνια!

Στο ίδιο πλαίσιο, μπορούσαν και τα… κράτη της Ευρωζώνης να ζητήσουν να τους δώσουμε αμέσως τώρα πίσω τα… 100 και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ που είχαν δώσει ως δάνεια στην Ελλάδα και τα έχουν πάρει όλα οι ευρωπαϊκές τράπεζες! Αυτά προβλέπει το ξένο δίκαιο!

Ζήτησε η απελθούσα κυβέρνηση της Αθήνας γραπτές εγγυήσεις ότι τουλάχιστον οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης δεν θα συμπεριφέρονταν ως «γύπες» και δεν θα ζητούσαν πίσω τα δάνεια, αν η Ελλάδα δεν πλήρωνε τους κερδοσκόπους, αλλά… καμία κυβέρνηση δεν της έδωσε τέτοια εγγύηση! Υπέροχοι οι εταίροι της…

ΨΥΧΡΟΛΟΥΣΙΑ

«Νταηλίκια» χωρίς αντίκρισμα

ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να πληρώσει η κυβέρνηση τους κατόχους ελληνικών ομολόγων που υπόκεινται σε ξένο δίκαιο και αρνήθηκαν να δεχθούν το «κούρεμά» τους στο πλαίσιο του PSI, διαβεβαίωνε προ μηνός ως υπουργός Οικονομικών ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Εχει διασφαλίσει την πλήρη στήριξη των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης στο θέμα αυτό, μας έλεγε. Αποδείχθηκε όμως ότι η κυβέρνηση τα «έσκασε» ωραία και καλά τα 435 εκατομμύρια στους αιμοδιψείς κερδοσκόπους που τα είχαν αγοράσει μάλιστα στο ένα τέταρτο της αξίας τους και έτσι έβγαλαν κέρδος 300% (!) «στην υγειά των κορόιδων» – δηλαδή του ελληνικού λαού. Οι Ευρωπαίοι εταίροι της κυβέρνησης την άφησαν γυμνή στις ορέξεις των κερδοσκόπων.

Δημοσιεύθηκε στο τρομοκρατία, Δημοκρατία για ποια τάξη;, Μαζική τρομοκρατία, Οι «αυτοδημιούργητοι» καπιταλιστές

Είτε με «κεντροδεξιά», είτε με «κεντροαριστερά», το τιμόνι θα στρέφει όλο και πιο δεξιά

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ

Δήλωση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για τις πολιτικές εξελίξεις

Σε δήλωση που έκανε χτες από την έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό, η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:
«Ούτε το εκλογικό αποτέλεσμα του Μαΐου, ούτε του Ιουνίου μπορεί να θεωρηθεί, όποιο κι αν είναι αυτό, ότι καταργεί το μνημόνιο και τη δανειακή συνθήκη. Πολύ περισσότερο που το κάθε κόμμα που παίρνει τις α ή β ψήφους δίνει και μια διαφορετική ερμηνεία στο περιεχόμενο της ψήφου. Αρα, για να καταργηθεί το μνημόνιο και η δανειακή συνθήκη, πρώτα πρέπει να καταργηθεί με απόφαση της πλειοψηφίας της Βουλής και μετά να κοινοποιηθεί η απόφαση στα όργανα της ΕΕ.
Οποιος διακηρύσσει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα αυτόματα καταργεί συνθήκες, το χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα για να μη φέρει το θέμα στη Βουλή και για να πάει να διαπραγματεύεται στην ουσία ένα νέο μνημόνιο, μια νέα δανειακή συνθήκη στα όργανα της ΕΕ. Λέει συνειδητά ψέματα. Αν ο λαός π.χ. αποφασίσει τα επόμενα χρόνια την αποδέσμευση από την ΕΕ - μπορεί π.χ. να την αποφασίσει με ένα δημοψήφισμα - και πάλι πρέπει να επικυρωθεί με απόφαση της Βουλής. Ολοι ξέρουμε πώς κινείται το πολιτικό σύστημα, ή γενικότερα πώς γίνεται ο χειρισμός τέτοιων μεγάλων ζητημάτων.
Θέλω να κάνω και ένα δεύτερο σχόλιο. Κατεβαίνουν διάφορα κόμματα στην εκλογική μάχη και λένε το εξής πράγμα: Δεν θα μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Συμπεριφέρονται ως εξής: Είναι σαν να μας λένε ότι έχουμε το τυρί στα χέρια μας, δεν έχουμε το ψωμί, θα μας δώσει το ψωμί για να φάμε ψωμοτύρι. Ο λαός έχει χάσει και το ψωμί και το τυρί και ο λαός για να μπορέσει να αντέξει πρέπει να πάρει και αυξήσεις. Είναι θέματα που πρέπει να ξεκαθαριστούν στις εκλογές, για να ξέρει ο καθένας αν το τιμόνι πάει προς τα αριστερά ή πάει προς τα δεξιά. Γιατί κοιτάξτε, η ΝΔ, η κεντροδεξιά, δεξιά θα πάει το τιμόνι. Αλλά και η αριστερά, όπως εμφανίζεται, εμφανίζεται με συνθήματα αριστερά, αλλά το τιμόνι θα το στρίψει δεξιά, ιδιαίτερα στο πεδίο της οικονομίας.
Αυτά για εμάς είναι το "α και το ω". Ολες οι άλλες συζητήσεις είναι περιττές. Γι' αυτό και χρειάζεται να υπάρχει ένα αντίβαρο μέσα στο κοινοβούλιο, και πάνω απ' όλα μέσα στο λαό, γιατί τα πράγματα μετεκλογικά, είτε κεντροδεξιά είτε κεντροαριστερά έχουμε, το τιμόνι θα στρέφει συνεχώς όλο και πιο δεξιά για το λαό. Δεν εξισώνουμε τα κόμματα, αλλά αυτός ο παράγοντας που οδηγεί στην εξίσωση τελικά είναι η πολιτική στο πεδίο της οικονομίας, απέναντι στην ΕΕ, απέναντι στους επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι θέλουν να ανακάμψει η κερδοφορία τους με ανεργία, με λιτότητα, με φτώχεια, σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του λαού».

Μήπως να «επανασχεδιάσουμε» και το ΝΑΤΟ και το ΔΝΤ ;...

Οποιος ισχυρίζεται ότι θα πάει να «διαπραγματευτεί», να «επαναδιαπραγματευτεί» και να «επανιδρύσει» την ΕΕ, ώστε να «επανασχεδιαστεί» η φιλοσοφία της και συνακόλουθα
να «επανατοποθετηθεί» σε φιλολαϊκή - και σε «αριστερή» (!) - βάση η σχέση της Ελλάδας με τις Βρυξέλλες,
είναι σαν να λέει ότι:

1) Θα πάω να «επαναδιαπραγματευτώ» με το ΝΑΤΟ για να το «επανασχεδιάσω» και από δύναμη του ιμπεριαλισμού και του πολέμου να το μετατρέψω σε πρόσκοπο του ουμανισμού και της ειρήνης, όπου - εντός του ΝΑΤΟ - η Ελλάδα θα χαίρει ειρήνης και ασφάλειας.

*

Είναι σαν να λέει ότι:

2) Θα πάω να «επαναδιαπραγματευτώ» με το ΔΝΤ για να του φτιάξω μια νέα «αρχιτεκτονική», να το μετασχηματίσω από μισητό τοκογλύφο σε καλοκάγαθο φιλόπτωχο ταμείο, και μέσα εκεί - στο ΔΝΤ - η Ελλάδα και ο λαός της θα απολαμβάνουν ευημερία και οικονομική προστασία.

*

Είναι σαν να λέει ότι:

3) Θα πάω να «επαναδιαπραγματευτώ» με τα μονοπώλια, με τις πολυεθνικές, με τις «οφ σορ», με τους εφοπλιστές - των οποίων «τον πατριωτισμό δεν αμφισβητούμε», όπως έλεγε στο MEGA ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιάννης Μηλιός - και από αρπακτικούς κεφαλαιοκράτες εκμεταλλευτές, από κακάσχημους βατράχους να τους μεταλλάξω σε αστραφτερά πριγκιπόπουλα και σε φιλάνθρωπους Σαμαρείτες, που δε θα έχουν στόχο την επί πτωμάτων απομύζηση κέρδους, αλλά τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων.

*

Είναι σαν να λέει ότι:

4) Θα πάω να «επαναδιαπραγματευτώ» με το ΠΑΣΟΚ και με τη ΝΔ, και από κόμματα των μνημονίων, των τραπεζιτών, της «Ζήμενς» και του ψεύδους θα τα πείσω να «επανασχεδιαστούν», για να γίνουν κόμματα του εργάτη, του αγρότη και του μικροεπαγγελματία.

*

Είναι σαν να λέει ότι:

5) Θα πάω να «επαναδιαπραγματευτώ» με την «Ιερά Συμμαχία» των ακροδεξιών και των νεοναζιστών που συμμετέχουν στις κυβερνήσεις των μισών χωρών της ΕΕ, όπως και με τις κυβερνήσεις των άλλων μισών κρατών - μελών που επιβάλλουν απηνή λιτότητα στους δικούς τους λαούς, και που ταυτόχρονα εξολοθρεύουν άλλους λαούς σε Ιράκ, Λιβύη, Αφγανιστάν, ώστε αυτήν την ίδια συμμαχία των λαοκτόνων να την καταστήσω «φιλική» προς τον ελληνικό λαό.

***

Τόση είναι η πολιτική αυταπάτη που υπάρχει και ξεχειλίζει από τούτη τη θεωρία περί «θετικής μεταστροφής» της ΕΕ διά της «διαβούλευσης», της «επαναδιαπραγμάτευσης» και του «κοινωνικού διαλόγου» με τους εκπροσώπους του αδυσώπητου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, με τους Μπαρόζο, τις Μέρκελ, τους Ολάντ και τους Ρομπάι.

*

Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις και σε αυτές τις πρακτικές
- ειδικά όταν εκδηλώνονται στο όνομα της «σωτηρίας» ενός λαού, όπως ο ελληνικός, που εξαθλιώνεται λόγω ακριβώς της σύμπραξης της ελληνικής πλουτοκρατίας με την ευρωενωσιακή πλουτοκρατία -
τα όρια της πολιτικής αυταπάτης, που οδηγούν στον πλήρη αφοπλισμό του λαού, είναι πολύ δυσδιάκριτα σε σχέση με κάποια άλλα όρια.
Εκείνα της πολιτικής απάτης.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Είναι φανερό ότι ο κ. Σαμαράς έχει επιλέξει αντίπαλο.
 Τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και μάλιστα με επιμονή. Είναι προφανές το γιατί.
 Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας βολικός αντίπαλος σε σχέση με όσα του καταλογίζει ο Σαμαράς.
Οπως, για παράδειγμα, αυτό που ονειρεύτηκε χτες ο κ. Σαμαράς.
Οτι τάχα, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ «νεκρανασταίνει το σφυροδρέπανο», όπως είπε ο πρόεδρος της ΝΔ.
Καταρχάς ένα βασικό ερώτημα προς τον κ. Σαμαρά είναι τούτο:
`Η το σφυροδρέπανο έχει «πεθάνει», οπότε ο κ. Σαμαράς θα έπρεπε να κοιμάται ήσυχος, ή δεν έχει πεθάνει, οπότε λογικό είναι να συνεχίζει ο κ. Σαμαράς να υποφέρει από τον εφιάλτη του σφυροδρέπανου.
Και επειδή ακριβώς τίποτα από εκείνα που του προκαλούν εφιάλτες δεν έχουν πεθάνει, γι' αυτό ο κ. Σαμαράς προσπαθεί να τα ξορκίσει.
Πώς; Ξιφουλκώντας εναντίον των απομιμήσεων.
Είναι, δηλαδή, σαν να βάλλεις κατά του ΠΑΣΟΚ και να το καταγγέλλεις γιατί, δήθεν, είναι... σοσιαλιστικό.
Να, όμως, που οι (βολικοί του) αντίπαλοι τον πρόλαβαν τον κ. Σαμαρά.
Και το ξεκαθάρισαν.
Σχεδόν τον παρακαλούν να τους πιστέψει. Καμία πρόθεση δεν έχουν να συνδεθούν με το σφυροδρέπανο.

Ρίχτε μια ματιά στο πρωτοσέλιδο της «Αυγής» την επομένη των εκλογών της 6ης Μάη.

Η φωτογραφία από τα επινίκια του κ. Τσίπρα έφτασε κανονικά στα γραφεία της «Αυγής» το βράδυ των εκλογών.
Αλλά το σφυροδρέπανο το «επεξεργάστηκε» κανονικά η «Αυγή» και ως διά μαγείας το σφυροδρέπανο εξαφανίστηκε την άλλη μέρα από την πρώτη της σελίδα.
Τι άλλο να κάνουν για να τους πιστέψετε κ. Σαμαρά;...

του Νίκου Μπογιόπουλου

Οπα, ρε... «μάγκα»

«Εγώ μιλάω είπα! Οταν μιλάει το ΠΑΣΟΚ δεν δίνει το λόγο σε άλλους! Καταλάβατε; Τέλος»!
Αυτά έλεγε - φωνασκώντας και ωρυόμενος - ο Κουκουλόπουλος προχτές στο Mega.
«Οταν μιλάει το ΠΑΣΟΚ», λοιπόν, οι άλλοι... τουμπεκί!
Τόσο ψευτομάγκικα, τόσο κουτσαβακίστικα και τόσο θρασύτατα.
Πράγμα το οποίο είχαμε καταλάβει.
Και για το ΠΑΣΟΚ και για τον Κουκουλόπουλο. Ειδικά, μετά από εκείνη την ελεεινή δήλωσή του για τον άνθρωπο που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα...

Νίκος Μπογιόπουλος

Εκβιάζουν και παραπλανούν

Οι πολιτικές δυνάμεις που πρωταγωνιστούν στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού επιδιώκουν να σύρουν το λαό στην κάλπη επαναφέροντας με νέα μορφή ένα παμπάλαιο δίλημμα: «Κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά», που εμφανίζεται και ως «δεξιά ή αριστερή κυβέρνηση».

 Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ενισχύουν το δίλημμα αυτό με εκβιασμούς και προσπάθεια τρομοκράτησης του λαού.

Το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, που σημαίνει ένταση στην εφαρμογή της πολιτικής που πτώχευσε το λαό προκειμένου να μην αποπέμψουν την Ελλάδα από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, εκβιάζει το λαό να στηρίξει τα κόμματα του κεφαλαίου που κυβερνούσαν ως τώρα και την πολιτική που τον τσάκισε.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το ενισχύει απ' την πλευρά του παραπλανώντας με αυταπάτες ότι υπάρχουν φιλολαϊκές λύσεις μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, και μάλιστα με τους καπιταλιστές να έχουν την εξουσία και την οικονομία στα χέρια τους.

Εάν, βεβαίως, όπως λέει, υπάρξουν καλοί διαπραγματευτές και ως τέτοιος αυτοπαρουσιάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι εφησυχάζει και αφοπλίζει το λαό τη στιγμή που η λυκοσυμμαχία εφαρμόζει ενιαία σε όλα τα κράτη - μέλη την ίδια αντεργατική πολιτική, ενώ οι όποιες αλλαγές κάνει κατά καιρούς είναι πάντα σε όφελος της κερδοφορίας.

Καμία δύναμη, απ' όποια πλευρά του διλήμματος κι αν στέκει, ούτε θέλει ούτε μπορεί να φέρει αλλαγή της πολιτικής προς όφελος του λαού. Αυτό άλλωστε μαρτυράει και η ίδια η εμπειρία απ' τις εναλλαγές κυβερνήσεων και τη δοκιμασία της «κεντροαριστεράς» στη Γαλλία, στην Ιταλία, τώρα στη Δανία.

Να γιατί λέμε: ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τους ξέρουμε από τη βαθιά αντιλαϊκή τους πολιτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραπλανά για εύκολες λύσεις μέσα στη λυκοσυμμαχία. Γι' αυτό ο λαός πρέπει να ξανασκεφτεί την ψήφο του. Να αλλάξει την επιλογή του στις επόμενες εκλογές. Να αξιοποιήσει και τα συμπεράσματα που βγαίνουν απ' τη στάση των κομμάτων αυτών στο διάστημα που μεσολάβησε απ' την 6η Μάη, απ' τους όρκους πίστης στην ευρωένωση.

 

Το ΚΚΕ κατ' επανάληψη έχει πει και έχει επιβεβαιωθεί ότι οι όποιες εναλλαγές κεντροδεξιών ή κεντροαριστερών και αν έγιναν στα κράτη - μέλη της ΕΕ, φιλολαϊκά μέτρα στην ΕΕ δεν εφαρμόστηκαν. Δεν κυβερνούν οι λαοί, αλλά οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Μπορεί να αλλάξει και ολόκληρη η χορωδία, δεν πρόκειται όμως να αλλάξει ο σκοπός. Αυτός είναι αποτυπωμένος, σαφέστατα αντιλαϊκός στις ευρωενωσιακές «παρτιτούρες», που δεσμεύουν όλες τις δυνάμεις που πίνουν νερό στο όνομα του «ευρωμονόδρομου», είναι αποτυπωμένος στις δεσμεύσεις που προκύπτουν απ' τη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ, απ' τη στρατηγική της συμφωνία με τις ΗΠΑ. Εδώ δεν υπάρχουν στρατηγικές διαφορές ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ, στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στη ΔΗΜΑΡ αφού επιμένουν στην ευρωενωσιακή ένταξη.

 

Ο λαός έχει ανάγκη από ένα δυνατό ΚΚΕ, για να δυναμώσει η ελπίδα του την επομένη κιόλας των εκλογών. Να το κάνει με τη βεβαιότητα ότι ψηφίζοντας το ΚΚΕ ψηφίζει ένα κόμμα που δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι, δεν μπορούν να το υποτάξουν. Ενα κόμμα που δεν αλλάζει θέση ανά μισάωρο και οι θέσεις του έχουν γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα. Μαζί με ένα δυνατό ΚΚΕ, και το λαό μαχητικό στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στην ύπαιθρο, μπορεί να δρομολογηθούν θετικές εξελίξεις προς όφελός του.

«ΕΕ ή χάος»!

Το 1961 έλεγαν ότι η σύνδεση της Ελλάδας με την τότε ΕΟΚ αποτελούσε βήμα οικονομικής και δημοκρατικής ευημερίας.

Το ΚΚΕ επισήμαινε ότι επρόκειτο για «ολέθρια συμφωνία» σε όλους τους τομείς.

Στο διάστημα που μεσολάβησε αντί για την εμβάθυνση της δημοκρατίας ήρθε η χούντα, και αντί της οικονομικής ευημερίας για το λαό συνεχίστηκε το «καραβάν σαράι» της ανά τον κόσμο μετανάστευσης των Ελλήνων εργαζομένων.

*

To 1981 έλεγαν ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ θα ήταν ένας «παράδεισος» όπου οι Ελληνες θα έτρωγαν «με χρυσά κουτάλια».

Το ΚΚΕ τόνιζε τότε ότι η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ ισοδυναμούσε για το λαό με είσοδο στο «λάκκο των λεόντων».

Στο διάστημα που μεσολάβησε ο λαός της Ελλάδας υπέστη τα επίχειρα της καπιταλιστικής ανισομετρίας. Αυτό σύμφωνα με την ορολογία του Γιούνκερ σημαίνει: «Ηξερα - είπε ο Γιούνκερ - ότι η Γερμανία και η Γαλλία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα, αλλά εγώ δεν μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα»!

*

Το 1991 πρόσδεσαν την Ελλάδα στο «μονόδρομο» του Μάαστριχτ, από το οποίο υποτίθεται ότι ο λαός θα έδρεπε οφέλη λόγω της «ελεύθερης κίνησης» κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, προσώπων.

Το ΚΚΕ κατέδειξε ότι η μόνη «ελευθερία» του «ευρωμονόδρομου» ήταν η ελευθερία του καπιταλιστικού «ευρωμινώταυρου» να κατασπαράσσει δικαιώματα των εργαζομένων στο όνομα του «ανταγωνισμού» των μονοπωλίων.

Στο διάστημα που μεσολάβησε ουδείς πλέον αμφιβάλλει ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ αποτέλεσε και αποτελεί το μνημόνιο των μνημονίων της βαρβαρότητας.

Το 2001 πανηγύριζαν για την ένταξη της «ισχυρής» Ελλάδας στην ΟΝΕ και στο «απάνεμο λιμάνι» του ευρώ.

Το ΚΚΕ μίλησε από την πρώτη στιγμή για πολιτική που εγκυμονούσε νέες κρίσεις και νέα βάσανα για το λαό.

Στο διάστημα που μεσολάβησε η «ισχυρή Ελλάδα» αποδείχτηκε η Ελλάδα του «Τιτανικού» με το λαό αλυσοδεμένο στα αμπάρια της χρεοκοπίας και της εξαθλίωσης.

***

Σήμερα - και ενόψει των εκλογών - το τεκμήριο της αλήθειας, το τεκμήριο για το ποιος εδώ και μισό αιώνα έλεγε την αλήθεια και ποιος έλεγε ψέματα στο λαό, ας γίνει κι αυτό κριτήριο ψήφου.

*

Σήμερα, που η τάξη των πλουτοκρατών και τα κόμματά της έχουν το ανείπωτο θράσος να εκβιάζουν το λαό με το δίλημμα «ΕΕ ή χάος»,
την ώρα που άλλοι δίνουν όρκους πίστης στον «ευρωενωσιακό προσανατολισμό» κι άλλοι υπέρ της «επαναδιαπραγμάτευσης» εντός κι επί τ' αυτά του ίδιου «προσανατολισμού»,
το ΚΚΕ τονίζει:

Η Ελλάδα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων, των 3 εκατομμυρίων κοινωνικά αποκλεισμένων, των «λουκέτων», των συσσιτίων, του μισθού των 400 ευρώ και των εργασιακών σχέσεων - Νταχάου, δεν είναι άλλη από την Ελλάδα του χάους, δεν είναι άλλη από την Ελλάδα της ΕΕ και του ευρώ.

Το ΚΚΕ τονίζει:
Με το χάος δε «διαπραγματεύεσαι», δεν «επαναδιαπραγματεύεσαι».
Το χάος ούτε το «επανεξετάζεις», ούτε το «επανιδρύεις».
Από το χάος ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΕΣΑΙ.
Και δημιουργείς μια άλλη Ελλάδα, χωρίς κεφαλαιοκράτες και μονοπώλια, όπου ο λαός δε θα καλείται να μετρά τη φτώχεια του είτε σε ευρώ, είτε σε δραχμές.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πόσο καλό νόμισμα είναι το ευρώ;

 

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στο "Bloomberg" με τίτλο "As european austerity ends, so could euro (Καθώς η ευρωπαϊκή λιτότητα τελειώνει, έτσι θα μπορούσε να τελειώσει και το ευρώ)". Εδώ παρατίθεται όπως μεταφράστηκε και αναδημοσιεύθηκε από την εφημερίδα Καθημερινή με τίτλο "Υπάρχει ελπίδα για το ευρωπαϊκό όνειρο;". Δείτε το. Παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον:


"Το ευρώ είναι μια αρρώστια που καταδικάζει τουλάχιστον μια γενιά Ελλήνων, Ιταλών, Ισπανών, Πορτογάλων και Ιρλανδών στην οικονομική κλινική. Στις χώρες αυτές, οι δείκτες ανεργίας βρίσκονται σήμερα στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων δεκαετιών και ελάχιστες προοπτικές ανάκαμψης διαφαίνονται στον ορίζοντα. Οι οικονομολόγοι και οι πολιτικοί που δημιούργησαν το σύστημα επιμένουν ότι μπορεί να επιβιώσει. Ας παραδεχθούν ότι έκαναν μεγάλο λάθος και ας ετοιμασθούν για συντεταγμένη διάλυση του ευρώ προτού η ζημιά εξαπλωθεί και υπονομεύσει περαιτέρω την ευρωπαϊκή ενότητα.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, τα ελλείμματα, το τεράστιο κρατικό χρέος. Είναι όλα τα παραπάνω, όπως συσσωρεύθηκαν μετά πέντε χρόνια απόλυτης πολιτικής άρνησης. Επί τριετία, τα κεφάλαια έφευγαν από την ευρωπαϊκή περιφέρεια για τη Γερμανία. Η χώρα εμφανίζεται όλο και πιο ελκυστική για τους επενδυτές, επιτείνοντας τις ανισορροπίες που μας έφεραν σε αυτό το σημείο.

Υπάρχει άραγε ελπίδα για το ευρωπαϊκό όνειρο; Ενας πιθανός τρόπος να προχωρήσει θα ήταν να δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκή δημοσιονομική ένωση που θα αναλάμβανε όλο το εθνικό χρέος, όπως έκανε ο Αλεξάντερ Χάμιλτον ως πρώτος υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ. Αυτό δεν θα συμβεί στη σύγχρονη Ευρώπη. Γιατί να συμφωνήσουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι και καταθέτες να πληρώσουν για το παλιό «πάρτι» Ελλήνων, Ιταλών και Ισπανών;

Επομένως, όλα τα μάτια στρέφονται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, γιατί κάποια μέλη της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ εξακολουθούν να ελπίζουν ότι η χαλαρή νομισματική πολιτική και ο υψηλότερος πληθωρισμός θα προσφέρουν διέξοδο. Ομως, η αντιμετώπιση δημοσιονομικών προβλημάτων με νομισματική πολιτική συνήθως δεν φέρνει αποτέλεσμα και δεν βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Ως πρόσφατα, κάθε φορά που επιδεινωνόταν η κατάσταση στην Ευρωζώνη, οι επενδυτές έσπευδαν στα γερμανικά, ολλανδικά και γαλλικά ομόλογα. Εφόσον η φυγή κεφαλαίων έμενε εντός Ευρωζώνης, η αξία του ευρώ δεν υποχωρούσε. Την περασμένη εβδομάδα, ωστόσο, ο αριθμός των προβληματικών κρατών αυξήθηκε. Τα γαλλικά ομόλογα υποχώρησαν μαζί με τα ιταλικά και τα ισπανικά. Οι εξωτερικοί επενδυτές δείχνουν ανυπόμονοι. Και αυτό που αναμένεται είναι νέα πτώση του ευρώ, λόγω της ανάληψης μεγάλου πιστωτικού ρίσκου από την ΕΚΤ και της λαϊκής οργής κατά της λιτότητας.

Ενα φθηνό νόμισμα δεν θα λύσει τα βαθύτερα προβλήματα της Ευρώπης. Η υποτίμηση είναι ένας αδιαφανής τρόπος να επωμισθούν οι Γερμανοί μεγαλύτερο μέρος του κόστους του αποτυχημένου πειράματος του ευρώ, καθώς μειώνεται η αγοραστική τους δύναμη, όμως οι επενδυτές θα συνεχίσουν να προτιμούν τη Γερμανία από την Ελλάδα. Αυξάνει επίσης τον κίνδυνο να χάσουν απλώς την εμπιστοσύνη τους στο ευρώ Ευρωπαίοι και διεθνείς επενδυτές.

Για τους Ευρωπαίους πολιτικούς, ο σημαντικότερος στόχος σήμερα είναι να καλύψουν τα ίχνη τους και να κατηγορήσουν τους άλλους. Ο πληθωρισμός φέρνει σύγχυση. Είναι επίσης άδικος φόρος για τους καταθέτες και μεταφορά πλούτου στους δανειστές (αν υποθέσουμε ότι τα επιτόκια μπορούν να διατηρηθούν χαμηλά ή υπό έλεγχο). Η ΕΚΤ θα δεχθεί τώρα μεγάλες πιέσεις να λάβει μέτρα που ενισχύουν τον πληθωρισμό. Ισως αυτό να σημάνει το τέλος του ευρώ."



Εχουμε αναφερθεί κατ' επανάληψη σε ένα βασικό πρόβλημα, το οποίο συνοδεύει το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα από την γέννησή του. Και ο πλέον άσχετος περί τα οικονομικά, μπορεί να καταλάβει ότι δυο χώρες με διαφορετικές οικονομίες δεν μπορούν να χρησιμοποιούν ίσης δυναμικότητας νόμισμα. Είναι σαφές ότι το νόμισμα κάθε χώρας εκφράζει την οικονομική της κατάσταση και η ισοτιμία του αναπροσαρμόζεται (ενίοτε δε με βίαιη ανατίμηση ή υποτίμηση) ανάλογα με την πορεία τής οικονομίας.

Και όμως, οι ιθύνοντες νόες της "ευρωπαϊκής ενοποίησης" αποφάσισαν πριν κάμποσα χρόνια ότι αρκετές χώρες (17 σήμερα), με τεράστιες διαφορές μεταξύ τους και χαώδη ανισομετρία σε καίρια μεγέθη (έλλειμμα εξωτερικού ισοζυγίου, έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών, ρυθμός ανάπτυξης, επίπεδο διαβίωσης κλπ), θα ήταν εφικτό να χρησιμοποιούν το ίδιο νόμισμα. Έτσι, βρέθηκαν οικονομικά πανίσχυρες χώρες (π.χ. η Γερμανία και η Ολλανδία) να έχουν το ίδιο νόμισμα με χώρες όχι απλώς αναπτυσσόμενες αλλά ευρισκόμενες σε νηπιακή ηλικία από πλευράς ανάπτυξης (π.χ. η Ελλάδα και η Σλοβενία). Μάλιστα δε, η κατάσταση είναι τόσο απίθανα κωμικοτραγική ώστε χρησιμοποιούν αυτό το νόμισμα ακόμη και χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης (Μαυροβούνιο), χώρες που δεν έχουν καμμιά σχέση με την Ευρώπη (η Βόρεια Κορέα πραγματοποιεί τις εξωτερικές της συναλλαγές σε ευρώ, επειδή το γουόν δεν είναι ανταλλάξιμο!) αλλά και χώρες-μορφώματα (Κόσσοβο).

Έτσι, λοιπόν, παραμένει αναπάντητο ένα κεφαλαιώδες ερώτημα: ποιόν εκφράζει το ευρώ; Πώς γίνεται το ίδιο νόμισμα να ικανοποιεί τόσες ετερόκλητες οικονομίες; Κι αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή χρειαστεί οποιαδήποτε αναπροσαρμογή του, σύμφωνα με τις ανάγκες ποιας χώρας θα γίνει αυτή;

Και μια τελευταία ερώτηση για όσους επιμένουν ότι το εθνικό μας συμφέρον επιτάσσει την παραμονή μας στο ευρώ επειδή το ευρώ είναι καλό νόμισμα: καλό, ναι...αλλά για ποιόν;

 

 

ΔΗΜΟΣΙΕΎΤΗΚΕ ΣΤΟ BLOG  COGITO ERGO SUM

Δίλλημα Νο 634

Θύμιος Καλαμούκης

Ο Έλληνας τρελαίνεται  για διλλήματα. Το έχει αποδείξει τα τελευταία 35 περίπου χρόνια. Και από ότι φαίνεται θα το αποδείξει και στις προσεχείς εκλογές.  Δως του δίλλημα και παρ του τον μισθό, το επίδομα, τις καταθέσεις και ότι άλλο μπορείς. Μάλιστα η ιστορία έχει αποδείξει πως όσο πιο ισχυρό είναι το δίλλημα τόσο ο Έλληνας  «τσιμπάει» πιο δυνατά.
Έτσι λοιπόν μετά το προχτεσινό ναυάγιο στο Προεδρικό Μέγαρο, από τις δηλώσεις των αρχηγών τέθηκε το νέο δίλλημα, το οποίο σε αδρές γραμμές περιγράφεται ως εξής: Δεξιά- σίγουρη- σταθερή διακυβέρνηση ή Αριστερή- ριζοσπαστική- καινούργια διακυβέρνηση;  Το δίλλημα τέθηκε έτσι , ή κάπως έτσι από τις ίδιες τις δυνάμεις. (σίγουρα θα ξεκαθαριστεί περισσότερο όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές).
Σύμφωνα με την λογική την δική μου το δίλλημα μεταφράζεται ως εξής: Δεξιά- παρωχημένη- κάργα μνημονιακή διαχείριση ή Αριστερή –νεφελώδη ολίγον από όλα διαχείριση; Με δεδομένο το πρόωρον του πράγματος άρα και τον φόβο να αδικήσω, καταθέτω ορισμένες σκέψεις προσπαθώντας να τονίσω την ποιότητα των διαφορών του διλλήματος.
Η πρώτη εκδοχή, η Δεξιά- κάργα μνημονιακή λογική διακυβέρνησης, έχει αποτύχει παταγωδώς και στην πράξη και στην συνείδηση των ελλήνων. Δημιούργησε τεράστια προβλήματα, έφερε καταστροφή  και φτώχεια. Ασκήθηκε στην πράξη κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, και λιγότερο από τη ΝΔ, η οποία την λανσάρει πια ως ιδεολογική πλατφόρμα μοναδικής ευρωπαϊκής λύσης, ως στρατηγική διεξόδου, σε μια γκρεμισμένη χώρα.
Η δεύτερη εκδοχή, της Αριστερής εκδοχής, λανσάρεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς είναι η αλήθειά μέχρι στιγμής να ξεκαθαρίζει με σαφήνεια αρκετά μελανά σημεία. (περιμένουμε και ελπίζουμε μέχρι τις εκλογές να ξεκαθαριστούν πλήρως). Το θέμα με αυτήν την εκδοχή είναι ότι έχει μπόλικη αμφισβήτηση της υπάρχουσας οικονομικής συνταγής  και σωστά, έχει άριστη καταγραφή του υπάρχοντος χάους και σωστά, έχει πλούσια επιχειρηματολογία για την επισήμανση των αδιεξόδων και σωστά.
Αυτό που επίσης έχει η δεύτερη αυτή εκδοχή είναι η διαχείριση. Και αυτό προσωπικώς με ενοχλεί, αν και το περίμενα. Αριστερά και διαχείριση παρωχημένου, εκμεταλλευτικού, άδικου, ίσως και αδίστακτου πλαισίου, δεν κολλάνε. Έτσι όπως διατυπώνεται η μέχρι στιγμής κυβερνητική πρόταση της αριστεράς είναι μια πρόταση διαχείρισης. Και είναι κακό αυτό, θα αναρωτηθεί κάποιος; Ναι είναι κακό αυτό.
Διότι εδώ που έχουμε φτάσει δεν θέλουμε διαχείριση. Για την ακρίβεια, δεν θέλουμε μια καλύτερη διαχείριση, μια αρτιότερη διαχείριση, μια αριστερή διαχείριση. Θέλουμε και έχουμε ανάγκη όλα τα υπόλοιπα, που από παράδοση υπάρχουν κρυμμένα στην αριστερά, έστω και βαθειά. Ανατροπή, αποφασιστικότητα, ρήξη, σύγκρουση. Αυτά είναι απαραίτητα όταν έχεις ως στόχο πραγματικές αλλαγές. Όταν πασχίζεις για μερικά ψίχουλα παραπάνω, τότε ίσως χρειάζεται, μόνο μια απλή διαχείριση.
Μετά από δύο χρόνια μνημονίων, βαρβαρότητας  και επιθετικού αμόκ μέτρων, αυτό που πρέπει να προτείνεται ως λύση, δεν μπορεί να είναι η συνεννόηση με τους επιτιθέμενους, ή όποια ανακωχή, η επανεξέταση μαζί τους των όρων της ειρήνης κλπ κλπ. Μετά από δύο χρόνια εξαθλίωσης το μόνο που δεν χωρά είναι συζητήσεις, επαναδιαπραγματεύσεις, επανεξετάσεις. Αλλά οποιαδήποτε τέτοια επιλογή απαιτεί την ενεργή, αποφασιστική συμμετοχή του κόσμου, κάτι που αφενός δεν υπάρχει αφετέρου δεν επιδιώκεται.
Για ευνόητους λόγους.

Δημοσιεύθηκε στο Ελληνοφρένεια, Θύμιος Καλαμούκης

Τη διαφορά την κάνει το ΚΚΕ

Πνέει, πράγματι, ένας νέος άνεμος στην ΕΕ. Ολο και πιο συχνά διάφορες αναλύσεις μιλάνε ως και για διάλυση της ευρωζώνης.

Στα δικά μας:
 Εντείνονται οι διεργασίες για ένα νέο εγκλωβισμό: Κεντροαριστερό ή κεντροδεξιό. Με στόχο να μείνει και πάλι ο λαός στο περιθώριο.
Παράλληλα, στο σύνολό τους, οι αστικές δυνάμεις δίνουν όρκους πίστης στο ευρώ βάζοντας, όμως, ο καθένας το σχετικό δίλημμα όπως τον βολεύει.
Από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ εκβιάζουν το λαό, με τον ΣΥΡΙΖΑ από δίπλα ανάλογα με το ακροατήριο να παρουσιάζει και μια διαφορετική θέση.

Από τις πρώτες τηλεοπτικές συζητήσεις της νέας προεκλογικής περιόδου γίνεται καθαρό πως για άλλα θα παλεύει ο λαός και γι' άλλα θα γίνεται η κουβέντα στο γυαλί. Η συζήτηση ήδη περιορίζεται στο ποιος απ' όλους εξυπηρετεί καλύτερα τους καπιταλιστές. Με αποτέλεσμα να ακούγονται φαιδρά πράγματα όπως χτες η δήλωση Μηλιού στο Mega, που εξηγούσε γιατί οι καπιταλιστές δεν έχουν λόγο να ανησυχούν από τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Είπε: «Θα διαπραγματευτούμε με τους εφοπλιστές, θα τους καλέσουμε να δείξουν πόσο πατριώτες είναι, γιατί εμείς δεν το αμφισβητούμε». Μόλις προχτές ήταν ο Δραγασάκης που βεβαίωνε τους τραπεζίτες ότι επίσης δεν έχουν λόγο να ανησυχούν.

Μοιράζοντας, παράλληλα, στο λαό χάντρες και καθρεφτάκια προετοιμάζουν την επόμενη ήττα του καθώς κάθε προσδοκία που καλλιεργούν γρήγορα μετατρέπεται σε απογοήτευση. Ηδη χτες αυτό που καλλιέργησαν ως ελπίδα από την άνοδο Ολάντ στη Γαλλία, αποδείχτηκε πίκρα. Οπως ο ίδιος δήλωσε η δανειακή σύμβαση πρέπει να εφαρμοστεί από την Ελλάδα...

Τη διαφορά την κάνει και πάλι το ΚΚΕ.
Δείχνει την καπιταλιστική κρίση και τις νομοτέλειές της, εξηγεί γιατί είναι υποχρεωμένα τα αστικά κόμματα να κάνουν διάφορες κωλοτούμπες στην προσπάθειά τους να κρατηθεί όρθιο το σύστημα.
Αποκαλύπτει πως όλος μαζί ο αστικός πολιτικός κόσμος παίζει με την ανάγκη του λαού να ελπίζει σε κάτι καλύτερο και την ίδια ώρα τον οδηγεί βαθύτερα στο λάκκο.
Εξηγεί γιατί οι διακηρύξεις όπως ότι αριστερό είναι να πάρεις τις τράπεζες να τις εξυγιάνεις για να τις ξαναδώσεις στους ιδιώτες και δηλώσεις όπως ότι αριστερό είναι «να αποκτήσουμε ένα πιο ευνοϊκό περιβάλλον για επενδύσεις», εγκλωβίζουν την εργατική συνείδηση να δέχεται ως μοιραίο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Κόντρα στους ύμνους για την καπιταλιστική ανάπτυξη που σημαίνει μόνο δεινά για το λαό, ο δρόμος στον οποίο καλεί το ΚΚΕ με το λαϊκό κίνημα πρωταγωνιστή ασφαλώς και δεν είναι περίπατος. Είναι, όμως, ο μόνος ρεαλιστικός για τα λαϊκά συμφέροντα, καθώς οδηγεί σε μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδεσμεύει την Ελλάδα από την ΕΕ και κάνει το λαό μοναδικό αφέντη του πλούτου που παράγει.

Γι' αυτό το ΚΚΕ γίνεται στόχος από το σύνολο των αστικών δυνάμεων. Δεν το έχουν στο χέρι, δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι. Αυτό ακριβώς είναι και η διαφορά που πρέπει να παρθεί υπόψη από τα λαϊκά στρώματα, έτσι ώστε και μετά τις εκλογές να υπάρχει ισχυρή η δύναμη της αντίστασης.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Ευρωμονόδρομος ή αποδέσμευση;

Με το δίλημμα «κεντροδεξιά» ή «κεντροαριστερή» κυβέρνηση που στήνεται μπροστά και στις εκλογές επιχειρούν να εγκλωβίσουν το λαό στη διαχείριση της βαρβαρότητας που βιώνει. Οι λαοί των χωρών της ΕΕ έχουν ζήσει στο πετσί τους τι σημαίνουν κεντροδεξιές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις. Τα σκληρά μέτρα που παίρνονται σε όλες τις χώρες, είτε έχουν είτε δεν έχουν μνημόνια, ενάντια στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, για να διασωθεί το κεφάλαιο από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση, είναι συμφωνημένα από κοινού από τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες και κεντροαριστερούς. Υπάρχει, επομένως, εμπειρία που ο λαός μας πρέπει να πάρει υπόψη του, για να μην εγκλωβιστεί στις όποιες παραλλαγές αντιλαϊκής πολιτικής.

Ολες οι δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου» και στη χώρα μας από τη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Καμμένο έως τη ΔΗΜΑΡ, τον ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούν το ζήτημα της αναδιαπραγμάτευσης στην ΕΕ σαν μέσο που θα ανακουφίσει το λαό από τα άγρια μέτρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί αυταπάτες για το «νέο αέρα αλλαγής» ...που πνέει με την αλλαγή σκυτάλης στην προεδρία στη Γαλλία και την εκλογή του «σοσιαλιστή» Ολάντ. Τα «φούμαρα», που πουλάνε και αυτοί και ο Γάλλος διαχειριστής, βγήκαν στον αφρό και με την προχτεσινή κοινή συνέντευξή του με την Μέρκελ, όπου είπαν ότι «πρέπει να παραμείνει η Ελλάδα στην ΕΕ και το ευρώ και να τηρήσει τις δεσμεύσεις, προχωρώντας τις μεταρρυθμίσεις» και ...«θα προχωρήσουν με αναπτυξιακά μέτρα». Ο Γάλλος σοσιαλδημοκράτης που εμφανίστηκε προεκλογικά ως «πολέμιος των πλουσίων» που θα «επαναδιαπραγματευτεί το ευρωπαϊκό δημοσιονομικό σύμφωνο» γρήγορα προσαρμόστηκε στην κοινή γραμμή του κεφαλαίου για τήρηση των συμφωνιών. Η όποια «επαναδιαπραγμάτευση» ή τα «ευρωομόλογα» που είναι επίσης δάνεια, είναι ενταγμένα στο παζάρι ανάμεσα στις αστικές τάξεις. Οσο για τις «ρήτρες ανάπτυξης», πρόκειται για καπιταλιστική ανάπτυξη, με βάση τις προτεραιότητες των αστών για το τσάκισμα των εργαζομένων.

Η «αλλαγή» Ολάντ είναι «αέρας κοπανιστός», που από την αρχή μόνο το ΚΚΕ είχε αναδείξει. Ο ελληνικός λαός έχει πείρα. Και το μετεκλογικό σκηνικό πρόσθεσε νέα στοιχεία και απέδειξε την ταξική φύση των θέσεων κάθε κόμματος, ιδιαίτερα την αφερεγγυότητα και τον τυχοδιωκτισμό του ΣΥΡΙΖΑ που επιπλέον καλλιέργησε ελπίδες και για τον Ολάντ. Ισχυρίζεται ότι η «αριστερή» κυβέρνηση που επιδιώκει θα συμβάλει και στην «αλλαγή του κλίματος στην Ευρώπη», γιατί «η λύση στην κρίση είναι ευρωπαϊκή». Ολοι τους, εκτός ΚΚΕ, θέλουν διατήρηση της εξουσίας των μονοπωλίων και το λαό μαντρωμένο στην ΕΕ. Οι αυταπάτες για διέξοδο από την κρίση, όπου και οι καπιταλιστές θα είναι ευχαριστημένοι και οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να τελειώσουν, γιατί απλούστατα αυτό δεν μπορεί να συμβεί ποτέ. Για να υπάρξει ανάπτυξη υπέρ του λαού απαιτείται σύγκρουση με το κεφάλαιο, αποδέσμευση από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, με λαϊκή εξουσία και εργατικό λαϊκό έλεγχο. Αυτή είναι η προοπτική που χαράζει το ΚΚΕ, που δεν κοροϊδεύει το λαό για εύκολες λύσεις. Χωρίς αυτός να πάρει τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του δεν υπάρχει διέξοδος. Γι' αυτό το ΚΚΕ συμβάλλει πρώτα και κύρια στην οργάνωση της πάλης ενάντια στους εκμεταλλευτές. Και η εκλογική του ενίσχυση δυναμώνει την πάλη ενάντια στον ταξικό αντίπαλο, ενισχύει τη λαϊκή αντίσταση στον αντιλαϊκό πόλεμο, το δρόμο της αντεπίθεσης.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Ρήξη, η ρεαλιστική λύση

Η βαθιά οικονομική κρίση που ξέσπασε, εξαιτίας της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που εξασφάλισαν οι καπιταλιστές στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, έχει τεράστιες επιπτώσεις για ολόκληρη την κοινωνία και ιδιαίτερα για τα λαϊκά νοικοκυριά. Οι συνέπειες από την καπιταλιστική οικονομική κρίση, μπορούν να αντιμετωπιστούν με δύο τρόπους. Είτε με την ανατροπή των δεδομένων και των σχέσεων παραγωγής που οδηγούν σε αλλεπάλληλες κρίσεις, είτε με διαχειριστικού τύπου παρεμβάσεις που έχουν στόχο να διαιωνίσουν - δυναμώσουν την εξουσία του κεφαλαίου, μεταφέροντας όλα τα βάρη της κρίσης στις πλάτες του εργαζόμενου λαού.

Αυτό ακριβώς, το δεύτερο, κάνουν, από τη στιγμή που οι πολιτικές δυνάμεις βρέθηκαν σε κυβερνητικούς θώκους. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε αγαστή συνεργασία με τον ΛΑ.Ο.Σ. και άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, προσπαθούν να ελέγξουν την κρίση, εξαπολύοντας έναν πρωτοφανή πόλεμο ενάντια στους εργαζόμενους. Η ...θεραπεία που επέλεξαν, για να ξαναγυρίσουμε στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης που και πάλι θα μας οδηγήσει στην κρίση, είναι απόλυτα καταστροφική για τα λαϊκά στρώματα. Η ανεργία έφτασε σε πρωτοφανή υψηλά επίπεδα για την ιστορία της χώρας. Οι μισθοί και οι συντάξεις μειώθηκαν ακόμα και ονομαστικά, για πρώτη φορά στη μεταπολεμική (τουλάχιστον) ιστορία. Εκατοντάδες χιλιάδες μικροκαταστηματάρχες και αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες βρέθηκαν στο δρόμο. Εκατοντάδες μονάδες παραγωγής διακόπτουν τη λειτουργία τους. Τα λεγόμενα διαρθρωτικά μέτρα για την αποκατάσταση της ...ανταγωνιστικότητας είναι στην ημερήσια διάταξη, προδικάζοντας την ετοιμότητα των δυνάμεων στήριξης του κεφαλαίου να κλιμακώσουν την επίθεσή τους ενάντια στο λαό, προκειμένου να σωθεί το κεφάλαιο. Και όλα αυτά, βεβαίως, μέσα στη στρούγκα της ΕΕ, όπου παράλληλα με τις συνεχώς εντεινόμενες επιχειρηματικές αντιθέσεις, γίνεται η επεξεργασία των στρατηγικού χαρακτήρα επιλογών της οικονομικής ολιγαρχίας της Ενωσης.

Κάποιοι λένε ότι υπάρχουν λύσεις, που εξασφαλίζουν φιλολαϊκές επιλογές. Πρόκειται για ψέμα ολκής. Το διακινούν όσοι δεν μπορούν, ούτε θέλουν να συγκρουστούν με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και επιδιώκουν τη χειραγώγηση των εργαζομένων στις επιδιώξεις του συστήματος. Τέτοια παραμύθια διακινούν όλο αυτό το διάστημα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που επειδή ακριβώς στοχεύουν στη συνεργασία με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τις επιχειρήσεις, δημιουργούν ψευδαισθήσεις και κάλπικες προσδοκίες στους εργαζόμενους. Προσδοκίες που, όπως πάντα, έτσι και τώρα, διαψεύδονται, αφού η γραμμή των κεφαλαιοκρατών είναι γραμμή κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης και καταστροφής των εργαζομένων.

Το ΚΚΕ κόντρα στον εξανδραποδισμό των λαϊκών στρωμάτων, στη μαζική εξαθλίωση και στην απόλυτη φτώχεια του λαού που αξιώνουν η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της, προτείνει τη ρήξη και τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Η πρόταση των κομμουνιστών στηρίζεται στο γεγονός ότι η κοινωνία μας, που επί δεκαετίες λεηλατείται από τα παράσιτα των καπιταλιστών, διαθέτει όλες τις αναγκαίες παραγωγικές δυνάμεις και τις απαραίτητες εφεδρείες, που να μπορεί άμεσα να εξυπηρετήσει το σύνολο των αναγκών του λαού. Πλούτος και εργαλεία, για την ανάπτυξη, προς όφελος ολόκληρου του λαού, είναι στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, όλη η γκάμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Ο ορυκτός και υποθαλάσσιος πλούτος. Η ευφορία και η καλλιεργητική δυνατότητα της γης της να λύσει το επισιτιστικό πρόβλημα. Οι υποδομές, οι συσσωρευμένες εφεδρείες, τα εργοστάσια, τα μέσα παραγωγής κ.ο.κ. Είναι πρωτίστως η εργατική δύναμη εκατομμυρίων εργαζομένων, η παραγωγική εμπειρία που διαθέτουν, οι τεχνικές τους γνώσεις και η ικανότητά τους να λειτουργούν τα σύγχρονα μέσα παραγωγής. Για να ενεργοποιηθούν, βέβαια, όλα αυτά με κριτήριο τα συμφέροντα του λαού και του τόπου, απαιτούνται κοινωνικοπολιτικοί συσχετισμοί και εξουσία λαϊκή, για σύγκρουση - έξοδο από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του κρατικού χρέους, κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής.

Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση που δίνει απάντηση και προσφέρει λύσεις για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Να γιατί λέμε ότι δύο δρόμοι ανάπτυξης συγκρούονται. Και ότι ανάπτυξη φιλολαϊκή με τους καπιταλιστές στην ιδιοκτησία των επιχειρήσεων και στην εξουσία, δεν μπορεί να γίνει. Να γιατί λέμε επίσης ότι οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη ένα πανίσχυρο ΚΚΕ. Γιατί η πολιτική του για την ανάπτυξη, πολιτική που απαντά στην ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας συγκρούεται με τους μεγαλοεπιχειρηματίες και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους. Και πρέπει να το ενισχύσουν και στην κάλπη, γιατί πολλαπλασιάζουν τη δύναμή τους για διεκδίκηση, για να βάλουν εμπόδια στους καπιταλιστές, για να έχουν κατακτήσεις σήμερα μέχρι να τους ανατρέψουν ολοκληρωτικά.

«Κάτσε καλά... »

του Νίκου Μπογιόπουλου

 

 

«Κάτσε καλά... » (1)

Ο κ. Τσίπρας στη χτεσινή συνάντηση των πολιτικών αρχηγών υπό τον Κάρολο Παπούλια πρότεινε για υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον κ. Γεράσιμο Αρσένη.
Ο κ. Τσίπρας δεν παραλείπει να σημειώνει ότι η πολιτική του ενηλικίωση συνέπεσε με τους μαθητικούς και φοιτητικούς αγώνες της δεκαετίας του '90 και ειδικά με την περίοδο που - επί υπουργού Παιδείας Γεράσιμου Αρσένη - οι δρόμοι της χώρας δονούντο από το νεολαιίστικο σύνθημα «κάτσε καλά Γεράσιμε».
Από τότε, φυσικά, έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Διάστημα που απ' ό,τι φαίνεται βοήθησε τον κ. Τσίπρα, από τη φάση της πρώτης ενηλικίωσης, να περάσει στη φάση της - αριστερής φυσικά - «ωρίμανσης»...

«Κάτσε καλά... » (2)

Ας υποθέσουμε ότι η πρόταση του κ. Τσίπρα για την τοποθέτηση του κ. Αρσένη στη θέση του υπηρεσιακού πρωθυπουργού δεν έχει τίποτα το ψηφοθηρικό.
Ας υποθέσουμε ότι δεν συνιστά «κλείσιμο του ματιού» στο κόμμα της κυρίας Κατσέλη.
Ας υποθέσουμε ότι δεν αποτελεί χρησιμοποίηση ακόμα και της διαδικασίας συγκρότησης της υπηρεσιακής κυβέρνησης στην κατεύθυνση πρακτικών που έχουν από καιρό καταχωριστεί σε αυτό που αποκαλείται «μικροκομματικοί τακτικισμοί».
Ας υποθέσουμε ότι δεν εντάσσεται σε έναν ακόμα προεκλογικό «πασοκισμό» του τύπου «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» κ.ο.κ.
Το γεγονός, όμως, ότι ο κ. Τσίπρας για τη θέση του υπηρεσιακού πρωθυπουργού αποδέχτηκε ακόμα και τον κ. Παπαδήμο,
δηλαδή τον μέχρι χτες «δοτό τραπεζίτη πρωθυπουργό»,
αυτό σε ποια «αριστερή» αρχή ανταποκρίνεται και ποια «ριζοσπαστική» συνέπεια αναδεικνύει;...