Κρίσιμο ποιος έχει την εξουσία

Οσο κι αν το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, δεν παύει να είναι αποτελεσματικό για όσο διάστημα επικρατεί. Ισχύει κι εδώ η ιστορία με το μαχαίρι και το πεπόνι.
Η αστική τάξη έχει και τα δύο, καθορίζει έτσι ποιο θα είναι το ψέμα που θα περνιέται για αλήθεια.
Παράδειγμα: Για να ανοίξει ακόμα περισσότερο η αγορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο που κερδίζει από το χώρο της Υγείας, κλείνουν ή συγχωνεύουν νοσοκομεία. Η επιχείρηση πλασάρεται σαν περιορισμός της σπατάλης.
Παράλληλα, οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ για την κατάσταση στο χώρο της Υγείας και πολύ περισσότερο οι προτάσεις του για το πώς θα αναπτυχθεί ένα σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων βλέπουν το φως μόνο μέσα από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ. Λογικός ο αποκλεισμός της θέσης του ΚΚΕ από τη σκοπιά των συμφερόντων της αστικής τάξης, που πρέπει όμως να οδηγεί και στο επόμενο λογικό συμπέρασμα για το τι πρέπει να κάνει η εργατική τάξη για να έχει την πληροφόρηση που ανταποκρίνεται στα δικά της συμφέροντα.

Την ώρα που στο χώρο της Υγείας το ψέμα αφορά στην προώθηση κάποιων ειδικών συμφερόντων, στη γενικότερη σχέση κεφάλαιο - εργασία το ψέμα ξεφεύγει από κάθε όριο. Είναι η στιγμή που ο Γκέμπελς συναντά τον Πρετεντέρη. Ο οποίος πολύ σοβαρά ισχυρίζεται ότι η καπιταλιστική Ελλάδα είναι η τελευταία κομμουνιστική χώρα και ότι αυτό το γεγονός φταίει που δε γίνονται επενδύσεις.
Πετάει, δηλαδή, στα σκουπίδια την καπιταλιστική κρίση και τις συνέπειές της για να μπορέσει να φέρει στα μέτρα της προπαγάνδας του την επιδίωξη του κεφαλαίου να χτυπηθεί κάθε εργατικό δικαίωμα.
Για να το κάνει αυτό καταφεύγει σε απίθανες αυθαιρεσίες: Αναφέρει ότι τα ΜΑΤ χτύπησαν τους απεργούς για να ανοίξει μια επιχείρηση, που τάχα κρατούσαν κλειστή οι απεργοί όταν εκατοντάδες άλλες κλείνουν από τα ίδια τ' αφεντικά γιατί δε βγάζουν κέρδος. Αφεντικά και κέρδος οι θεοί του Πρετεντέρη.
Που παρουσιάζει όσους δεν έχουν να πληρώσουν τα φορολογικά χαράτσια σαν τζαμπατζήδες που δε θέλουν να πληρώσουν το ρεύμα (άσε που πολλοί δεν μπορούν να πληρώσουν και το ρεύμα η τιμή του οποίου έχει εκτιναχτεί στα ύψη για να κερδίζουν οι αεριτζήδες που πλασάρονται ως «εναλλακτικοί πάροχοι»).
Και για να έχει κάλυψη «αντικειμενικότητας» ταυτίζει τις αντιδράσεις του ΚΚΕ που στηρίζει την απεργία των χαλυβουργών, με τη διαμαρτυρία του ΣΥΡΙΖΑ που βλέπει στην ιστορία ένα πρόβλημα «δημοκρατίας» και με την «Χρυσή Αυγή» που στο Βόλο χτυπάει απεργούς και στην Αθήνα παριστάνει τον προστάτη τους για να τους χτυπήσει κι αυτούς. Ο αρθρογράφος δεν τα έχει χαμένα. Η τάξη που υπηρετεί, η αστική, και στην οποία ανήκει, δίνει σκληρή μάχη για να τσακίσει τους εργάτες και για να το καταφέρει αποδεικνύει πως θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο. Το 'χει ξανακάνει.

Η αστική προπαγάνδα κάνει καθαρό πως δίνει μάχη για πλήρη ανατροπή όχι μόνο μέσα στους χώρους δουλειάς, αλλά βαθιά στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Γι' αυτό στα ΝΕΑ, που πλασάρονται σαν εφημερίδα του Κέντρου, διαβάζουμε κύριο άρθρο που μόνο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ θα είχε θέση και αν...
Μιλάνε για αυθαιρεσία της μειοψηφίας κι αναφέρονται στην πλειοψηφία των εργατών που ψήφισαν «ναι» στην απεργία. Μιλάνε για εφαρμογή των νόμων όταν ακόμα και τους δικούς τους νόμους παραβιάζουν.
Νόμος προστατεύει το δικαίωμα στην απεργία. Το ίδιο το Σύνταγμα, μάλιστα. Τότε, γιατί τσακίστηκε αυτό το δικαίωμα στη Χαλυβουργία; Γιατί είναι ο συσχετισμός δύναμης που καθορίζει ποιο δικαίωμα προστατεύεται και ποιο όχι. Γιατί την εξουσία την έχει η αστική τάξη.
Νόμος διασφαλίζει τη δημόσια και δωρεάν Υγεία. Γιατί, τότε, ο λαός τη χρυσοπληρώνει και δεν την έχει; Γιατί ο τομέας είναι κερδοφόρος για την αστική τάξη και η αστική τάξη είναι στην εξουσία.
Διά ταύτα: Με την αστική προπαγάνδα δεν ξεμπερδεύεις μόνο με την αποκάλυψή της.
Είναι οι συσχετισμοί που καθορίζουν την εξέλιξη. Κι αυτό σημαίνει πως η εργατική τάξη αν θέλει να δει άσπρη μέρα πρέπει - επιβάλλεται να ανατρέψει τους συσχετισμούς που επιτρέπουν στην αστική τάξη να παρουσιάζει τη νύχτα για μέρα. Για να μπορέσει έτσι να υπερασπίσει το δίκιο της που δεν επιβάλλεται, επειδή «ο νόμος το λέει», αλλά μόνο όταν έχεις τη δύναμη να το επιβάλεις.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Ποια ανάπτυξη και για ποιον;

Πανηγυρίζουν τα κυβερνητικά επιτελεία και η αστική προπαγάνδα για τη δήθεν πρώτη επιτυχία των προσπαθειών της κυβέρνησης να ανοίξει ο δρόμος της ανάπτυξης.
Δεν είναι μόνο η φιέστα με την επίσκεψη Κλίντον και τους Ελληνοαμερικανούς που «πουλάνε» επενδυτικό ενδιαφέρον στην Ελλάδα προβάλλοντας όμως ως προαπαιτούμενο τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις (αυτό δα έλειπε, τσάμπα εργατική δύναμη θέλουν για να κάνουν επενδύσεις και φοροαπαλλαγές), αλλά η συμφωνία για ευνοϊκή δανειοδότηση των τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), προκειμένου στη συνέχεια να δανειοδοτηθούν επιχειρήσεις και να ξεκινήσει όπως λένε η ανάπτυξη.
Κυριαρχεί στην αστική προπαγάνδα ότι εξασφαλίστηκε η εκταμίευση για την ερχόμενη τριετία 1,44 δισ. ευρώ μέσω των τραπεζών, που σε συνδυασμό με το ΕΣΠΑ θα γίνουν έργα Υποδομών και Παραγωγικών Επενδύσεων.
Ετσι θα ξεμπλοκαριστούν έργα όπως η ολοκλήρωση των Αυτοκινητοδρόμων που υλοποιούνται με συμβάσεις παραχώρησης και θα υπάρχουν τσουχτερά διόδια.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά εξελίσσονται παράλληλα με τα νέα βάρβαρα μέτρα, όπως δραστική μείωση των μισθών των κλαδικών συμβάσεων, των περικοπών επιδομάτων σε ανέργους, ΑμΕΑ, άλλα τμήματα εργαζομένων και φτωχών λαϊκών στρωμάτων που τα έχουν εξωθήσει στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, σε Υγεία και Παιδεία, αλλά και στην ασφάλιση και στις συντάξεις.
Και αυτά σε συνδυασμό με την άγρια φοροληστεία.
Πασχίζουν να δείξουν πως η κυβέρνηση δε θα πάρει μόνο αντιλαϊκά μέτρα.
Οι απώλειες θα αντισταθμιστούν από την ανάπτυξη.
Των επιχειρηματικών ομίλων εννοείται.

Και οι μεν Αμερικανοί ενδιαφέρονται για την Ενέργεια και τον Τουρισμό, η δε χρηματοδότηση των τραπεζών που θα δανειοδοτήσουν επιχειρηματικούς ομίλους σε συνδυασμό με τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και με πάμφθηνους εργαζόμενους, ανοίγουν πεδίο δόξης λαμπρό για κερδοφορία των μονοπωλίων.

***

Αλλά οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα τι έχουν να κερδίσουν;
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας ως τώρα, τα προγράμματα καπιταλιστικής ανάπτυξης που έχουν επιλεγεί είναι χρηματοδότηση μεγάλων έργων, κυρίως στους τομείς των Μεταφορών (ολοκλήρωση μεγάλων οδικών αξόνων) και της Ενέργειας (πρόγραμμα «Ηλιος», ιδιωτικές επενδύσεις στην ηλεκτρική ενέργεια κ.ά.). Και βεβαίως, στον Τουρισμό.
Για παράδειγμα, ακόμη και Νοσοκομεία θα παραχωρήσουν τσάμπα σε μεγαλοεπιχειρηματίες για «ιατρικό τουρισμό».
Αυτή η «ανάπτυξη» δεν έχει σχέση με την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.
Ποιες ανάγκες τους θα μπορούν να ικανοποιήσουν οι εργαζόμενοι με μισθό 500 ευρώ;
Ούτε, βεβαίως, πρόκειται να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας σταθερές και μόνιμες έτσι που έστω να μετριάσει το οξύτατο πρόβλημα της ανεργίας.
Για παράδειγμα, θα εγκαταστήσουν 12 φωτοβολταϊκά πάρκα στη Θεσσαλία, στη Στερεά και στη Δυτική Ελλάδα που θα δημιουργήσουν προσωρινά για τα έργα 360 θέσεις εργασίας και μόνο 160 θέσεις μόνιμες.
Το αιολικό σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην Κρήτη θα χρησιμοποιήσει 1.500 εργαζόμενους για μικρό διάστημα για την κατασκευή και μόνιμες θέσεις εργασίας 50.
Ούτε βεβαίως από την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, του νερού, της ΔΕΗ, των θυγατρικών της Αγροτικής Τράπεζας όπως «Δωδώνη», «Βιομηχανία Ζάχαρης» κλπ., ή τα κρατικά λαχεία, τον ΟΠΑΠ, ή ακόμη λιμάνια και αεροδρόμια, θα προκύψουν πολλές νέες θέσεις εργασίας έτσι ώστε να αμβλύνουν το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας.
Αλλωστε, οι άνεργοι έφτασαν το 1.500.000.

Την ίδια βεβαίως ώρα υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης σε όφελος του λαού.
Αλλά οι καπιταλιστές επενδύουν όπου βγάζουν κέρδη, παράγουν για το κέρδος.
Γι' αυτό μένουν αναξιοποίητες διάφορες πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, όπως π.χ. η αγροτική παραγωγή ή ο ορυκτός της πλούτος, ή κλάδοι βιομηχανίας (μέταλλο, κλωστοϋφαντουργία, ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, παραγωγή μέσων παραγωγής κ.λπ.).
Η Ελλάδα διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης της παραγωγής μέσων παραγωγής, εμπορικού δικτύου και ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης σύγχρονης τεχνολογίας.
 Διαθέτει έμπειρο και πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση και πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό.
Στην Ελλάδα μπορούμε να παράγουμε τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προϊόντων που εισάγουμε.
Μπορούμε να παράγουμε τα πάντα σε αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα και να εξάγουμε κιόλας.
Και παράγοντας αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα, να αναπτύξουμε βιομηχανία τροφίμων και άλλων προϊόντων κλωστοϋφαντουργικών, δέρματος κ.λπ. Η Ελλάδα έχει αναξιοποίητο ορυκτό πλούτο, απαραίτητη προϋπόθεση για ανάπτυξη της βιομηχανίας. Εχει βωξίτη, νικέλιο, ψευδάργυρο, χρυσό. Εχει λευκόλιθο, μάρμαρο. Εχει λιγνίτη, τεράστιο υδάτινο δυναμικό για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Εχει ήδη αναπτυγμένη βιομηχανία χάλυβα, σιδήρου, χαλκού, αμυντική βιομηχανία, βιομηχανία πλαστικών, παραγωγής τσιμέντου και άλλων οικοδομικών υλικών.
Αλλά αυτά πρέπει να μπουν στην υπηρεσία του λαού αλλά απαιτείται κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, κεντρικός σχεδιασμός, εργατικός λαϊκός έλεγχος.
Οσο υπάρχουν καπιταλιστές που παράγουν για το κέρδος δεν μπορεί να γίνει.

ΔΑΣΙΚΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ:Βασικός ένοχος η πολιτική της εμπορευματοποίησης

Αττική, Χανιά, Αχαΐα, Κορινθία, Ζάκυνθος, Λευκάδα, Κέρκυρα, Θεσσαλονίκη (Σέιχ Σου), επλήγησαν την τελευταία βδομάδα από δασικές πυρκαγιές. Πέρα όμως από τα δάση, καταστράφηκαν καλλιέργειες, υποδομές, αγροτική παραγωγή, αλλά και κατοικίες.

Τα πύρινα μέτωπα που ξέσπασαν έδειξαν, για άλλη μια φορά, πως οι καταστροφές των δασικών οικοσυστημάτων θα συνεχιστούν και φέτος το καλοκαίρι. Ο «στρατηγός άνεμος» είναι ο τελευταίος φταίχτης, αφού η αιτία γι' αυτήν την καταστροφή είναι η πολιτική που αποχαρακτηρίζει δασικές εκτάσεις και τις μετατρέπει σε τσιμέντο και άσφαλτο, σε όφελος της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Η δασοκτόνα νομοθεσία των προηγούμενων ετών ζει και βασιλεύει, ενώ χρόνο με το χρόνο προστίθενται και άλλοι αντιδασικοί νόμοι που οπλίζουν το χέρι εμπρηστών, οικοπεδοφάγων και καταπατητών. Κι όλα αυτά, την ώρα που δεν έχει συνταχθεί δασικό κτηματολόγιο, ενώ τα κονδύλια για τις αναδασώσεις και την προληπτική προστασία μειώνονται.
Αλλωστε, με τον εφαρμοστικό νόμο του «μεσοπρόθεσμου», παρέχεται η δυνατότητα στο κεφάλαιο να εγκαταστήσει τις κερδοφόρες τουριστικές, βιομηχανικές και άλλες εγκαταστάσεις του όπου θέλει -ακόμη και σε δημόσιες δασικές εκτάσεις- και μάλιστα με διαδικασίες εξπρές, που ακυρώνουν ακόμη και αυτόν τον ανεπαρκή έλεγχο που προέβλεπε η μέχρι τότε νομοθεσία. Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκε και η τροποποίηση της νομοθεσίας για την περιβαλλοντική αδειοδότηση, που θεσπίζει αδειοδοτήσεις εξπρές, τύπου fast track, ακόμη και σε δασικές εκτάσεις.

Τα έργα πρόληψης, όπως ο καθαρισμός των δασικών οικοσυστημάτων, η συντήρηση του δασικού οδικού δικτύου, η διάνοιξη και η συντήρηση αντιπυρικών ζωνών, η κατασκευή και συντήρηση υδατοδεξαμενών, κρουνών υδατοληψίας, πυροφυλακίων, εργασίες που αποτελούν αναγκαιότητα για μια στοιχειώδη πολιτική πρόληψης «αγνοούνται». Τα δασαρχεία, η περιφέρεια, οι δήμοι περίμεναν στα μέσα της αντιπυρικής περιόδου την κατανομή των πιστώσεων από το ΥΠΕΣΔΑ. Οι δήμοι δεν έχουν τις πιστώσεις για να ανταποκριθούν στις ελάχιστες εργασίες προστασίας των δασών που έπρεπε να είχαν γίνει πριν την αντιπυρική περίοδο.

Λιγότερα κονδύλια από χρόνο σε χρόνο

Είναι χαρακτηριστικό, σύμφωνα με στοιχεία της Ειδικής Γραμματείας Δασών που υπάγεται στο ΥΠΕΚΑ, ότι το 2012 δόθηκαν ένα εκατομμύριο ευρώ από τις δημόσιες επενδύσεις για έργα πρόληψης στα δάση. Επίσης, από το «πράσινο ταμείο» (σ.σ. τα έσοδά του προέρχονται από την ξυλεία, τη θήρα και τα πρόστιμα αυθαιρέτων, ημιυπαιθρίων και λοιπών περιβαλλοντικών παραβάσεων) δόθηκαν τρία εκατομμύρια ευρώ. Το 2011 δόθηκε το ίδιο ποσό από τις δημόσιες επενδύσεις, ενώ από το «πράσινο ταμείο» είχαν δοθεί περίπου δέκα εκατομμύρια ευρώ.
Επίσης, για τα περίπολα και τα συνεργεία επιφυλακής στα 102 δασαρχεία της χώρας δόθηκαν φέτος περίπου 2,4 εκατομμύρια ευρώ από τον τακτικό προϋπολογισμό. Το αντίστοιχο περσινό διάστημα το ποσόν ήταν 3,5 εκατομμύρια ευρώ. Προβλέπονταν δε 40 ώρες υπερωρίες τις καθημερινές μέρες για έναν υπάλληλο και 20 ώρες υπερωρίες τις Κυριακές. Λόγω μεσοπροθέσμου μειώθηκε το ποσόν, αλλά και οι ώρες υπερωριών στις 20 και 10, αντίστοιχα.
Παράλληλα, αντί να ενισχυθεί ο ενιαίος χαρακτήρας της πρόληψης, καταστολής, αντιπυρικής προστασίας και διαχείρισης από μια ολόπλευρα ενισχυμένη σε προσωπικό, μέσα και χρηματοδότηση Δασική Υπηρεσία, στο πλαίσιο του ενιαίου δημόσιου φορέα συνολικής διαχείρισης και προστασίας των δασών, με νόμο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (1998), έχει χαραχτεί μια πορεία καταστροφική. Το μέτρο αυτό του 1998 υιοθετήθηκε με τη λογική της μείωσης του κόστους της δασοπυρόσβεσης.

Ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα πυρόσβεσης

Η Πυροσβεστική που ανέλαβε αυτό το έργο, χρόνο με το χρόνο υποβαθμίζεται. Συγκεκριμένα, από το 2010 οι πιστώσεις της έχουν μειωθεί κατά 45%.
Σοβαρό πρόβλημα στη λειτουργία της αποτελεί η τριχοτόμηση του προσωπικού της, αφού απαρτίζεται, πλέον, εκτός από τους μόνιμους, από 3.400 πυροσβέστες πενταετούς υποχρέωσης (σ.σ. προσλήφθηκαν με το συγκεκριμένο εργασιακό καθεστώς, αντί για μόνιμο προσωπικό, για να καλυφθούν τα 4.300 οργανικά κενά της Πυροσβεστικής) και 1.906 συμβασιούχους πυροσβέστες.
Πρόκειται για προσωπικό που απασχολείται με ελαστικές σχέσεις εργασίας. Το προσωπικό αυτό δεν μπορεί να επιχειρήσει σε απόσταση άνω των 40 χιλιομέτρων από τον τόπο όπου υπηρετεί, όχι από... τεμπελιά, αλλά γιατί δε διατίθενται τα αναγκαία κονδύλια (σ.σ. έχουν μειωθεί αρκετά) να πληρωθούν οι υπερωρίες τους και τα εκτός έδρας. Ετσι, δεν είναι δυνατή η λειτουργία της υπηρεσίας αυτής με προσωπικό που δεν εργάζεται σε 24ωρη βάση με αντίστοιχη αξιοπρεπή αμοιβή, αφού το τμήμα αυτό του προσωπικού είναι χαμηλά αμειβόμενο, ενώ δε δουλεύει μετά τις δέκα το βράδυ. Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι να επιβαρύνεται το μόνιμο προσωπικό και να μην υπάρχει διασπορά οχημάτων, καθώς λόγω της έλλειψης προσωπικού ανά οκτάωρο δεν κυκλοφορούν περίπου 200 πυροσβεστικά οχήματα.
Οσον αφορά τα τελευταία, τα κονδύλια επισκευής τους έχουν μειωθεί κατά 30%. Ενα όχημα μεταφέρεται σε συνεργείο, γίνεται προσφορά και μετά από ένα τρίμηνο, αν γίνει δεκτή, θα επισκευαστεί. Αλλωστε, το 20% των οχημάτων είναι σταθμευμένα στις υπηρεσίες της Πυροσβεστικής λόγω φθαρμένων ελαστικών.
Προκειμένου να μειωθούν και άλλο τα έξοδα, εδώ και τρία χρόνια το αρχηγείο της Πυροσβεστικής, στο όνομα της αναδιάρθρωσης των υπηρεσιών προσπαθεί να καταργήσει 45 πυροσβεστικούς σταθμούς και κλιμάκια. Ανάμεσά τους και τέσσερις ΕΜΑΚ. Τα κενά θα τα αναπληρώσει με το θεσμό του «εθελοντισμού». Σχετικός νόμος αναθέτει την παροχή εξειδικευμένων υπηρεσιών διάσωσης και πυρόσβεσης σε 24ωρη βάση σε αστικά κέντρα, όπου θα ιδρυθούν σταθμοί ή κλιμάκια, στην αποκλειστική ευθύνη εθελοντών, μετά από υποτυπώδη εκπαίδευση 120 ωρών και υποτυπώδη - αποσπασματική εμπειρία που θα αποκτούν με την τριήμερη απασχόλησή τους σε μηνιαία βάση. Στόχος είναι η μείωση των κρατικών δαπανών και η μεταφορά στους πολίτες της ευθύνης της πυρασφάλειας της χώρας.
Οσον αφορά τα εναέρια μέσα, από τα 21 αεροπλάνα «Κανανταίρ», τα 13 (CL 215) είναι τεχνολογίας παρελθόντων ετών και τα οκτώ CL 415 είναι νεότερα. Από αυτά, κάθε μέρα είναι διαθέσιμα, ανάλογα με τις βλάβες που παρουσιάζουν, 12-16. Οσον αφορά τα πέντε ιδιόκτητα ελικόπτερα της Πυροσβεστικής, αυτά δεν πετάνε, αφού έχει σχεδόν διαλυθεί η αντίστοιχη υπηρεσία πιλότων. Για τη συντήρησή τους προωθείται σύμβαση με εταιρεία που συνεργάζεται με το ΝΑΤΟ, αξίας 17 εκατομμυρίων ευρώ. Την ίδια στιγμή, τα δέκα μισθωμένα ελικόπτερα κοστίζουν ακριβά.

Πάλη κόντρα στη διαχρονική εγκληματική πολιτική

Ολα αυτά αποκαλύπτουν ότι η βασική αιτία για τις μεγάλες καταστροφές που ζούμε από τις πυρκαγιές κάθε χρόνο είναι η πολιτική της εμπορευματοποίησης που ακολουθούν διαχρονικά και συνειδητά όλες οι αστικές κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις.
Για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση χρειάζεται η λαϊκή πάλη που θα επιβάλει την άμεση χρηματοδότηση των φορέων δασοπροστασίας και δασοπυρόσβεσης, την άμεση συγκρότηση ενιαίου φορέα προστασίας της δημόσιας δασικής περιουσίας, την ακύρωση των αντιδασικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που αποχαρακτηρίζουν και εμπορευματοποιούν δασικές εκτάσεις, την ενίσχυση της Πυροσβεστικής και την πλήρωση των χιλιάδων κενών οργανικών θέσεων με μόνιμο και εκπαιδευμένο προσωπικό, την προστασία των καμένων δασικών εκτάσεων από τους επίδοξους καταπατητές και τα επιχειρηματικά συμφέροντα και το ξεκίνημα των αναγκαίων ενεργειών για την αναδάσωσή τους, την αποζημίωση των πυρόπληκτων. Και το πιο ουσιαστικό. Να γίνει η γη δημόσια, να μην είναι εμπόρευμα για το κέρδος.

Γιώργος ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ

ΘΕΡΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ :Είναι λαϊκό δικαίωμα, όχι «πολυτέλεια»

 

Στιγμές σαν κι αυτή, μπορούν να χαρούν όλο και λιγότερα παιδιά λαϊκών οικογενειών

Ονειρο θερινής νυχτός αποτελούν οι καλοκαιρινές διακοπές για την πλειοψηφία των εργαζομένων, της νεολαίας, καθώς με μισθούς πείνας, ανεργία και αυξήσεις «φωτιά», το κόστος είναι απλησίαστο.

Στον ευρωμονόδρομο όλο και περισσότερα λαϊκά νοικοκυριά δεν μπορούν να κάνουν καθόλου διακοπές, όλο και μειώνονται οι μέρες ξεκούρασης για όποιον ξεφύγει έστω για λίγο. Παράλληλα, η κατάργηση και αυτού του φτηνού όπως λειτουργούσε «κοινωνικού τουρισμού», υπονομεύει παραπέρα το δικαίωμα στην αναψυχή, θυσιάζοντάς το στο βωμό κερδοφορίας της μεγαλοεργοδοσίας.

Συγκεκριμένα: Aν πέρυσι εστιάζαμε στα όρια εισοδήματος που έθετε η τότε κυβέρνηση προς χορήγηση «δελτίων κοινωνικού τουρισμού», αν καταγγέλλαμε το πώς πέταγε χιλιάδες εργαζόμενους εκτός, αν κατακρίναμε ότι και όσοι έπαιρναν δελτίο επιβαρύνονταν με οικονομική συμμετοχή, τι να πούμε φέτος που Οργανισμός Εργατικής Εστίας (ΟΕΕ) δεν υπάρχει...;
Τέλη Φλεβάρη η τότε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ/ΝΔ (πρόδρομος της σημερινής), προκειμένου να μειώσει το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος», να απαλλάξει τη μεγαλοεργοδοσία από τις εισφορές σε ΟΕΕ κ.ά. τον κατάργησε. Αποτέλεσμα, πάνω από 500.000 δικαιούχοι στερούνται το 7ήμερο διακοπών που επιχορηγούσε ο ΟΕΕ.
Ταυτόχρονα, οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις και τα μεγαλοεπιχερηματικά συμφέροντα που εκφράζουν, όλοι αυτοί που κόπτονται για την «ανάπτυξη της κρουαζιέρας», το «να μην κλείνει το ΠΑΜΕ τα λιμάνια», που «αγωνιούν» για το ιστορικό κέντρο της Αθήνας και πώς θα απαλλαγούν οι μεγαλοξενοδόχοι από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, τη δράση και παρουσία του λαϊκού παράγοντα κάτω από τα μπαλκόνια τους, δεν είχαν πρόβλημα να αποδεχτούν την υπολογιζόμενη μείωση (από την κατάργηση του ΟΕΕ) στο λεγόμενο εσωτερικό τουρισμό κατά 4.000.000 διανυκτερεύσεις μέσα στη χρονιά, το σοβαρό πλήγμα που δέχονται περίπου 2.700 μικρομεσαίες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι σε αυτές, συν χιλιάδες εξαρτώμενες από τα προγράμματα του ΟΕΕ αυτοαπασχολούμενοι σε επισιτισμό, μεταφορές κ.ά.

Παντού πληρώνεις

Επιπλέον, και αν ακόμα μικρομεσαίοι του κλάδου έριξαν τις τιμές (όπως διατυμπανίζεται) πιεσμένοι από δάνεια, φόρους, υποχρεώσεις, τον «ανταγωνισμό» των μεγαθηρίων του κλάδου, προκειμένου να προσελκύσουν πελάτες και να μην τους μείνουν τα δωμάτια άδεια, η άγρια φορομπηξία, οι μειώσεις μισθών, η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών, συνολικά η καθίζηση του εισοδήματος και η γενικευμένη ανασφάλεια για το μέλλον, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στον όποιον λαϊκό άνθρωπο να πληρώσει τα πενήντα, σαράντα, ακόμα και τα τριάντα ευρώ που του ζητούνται για μια διανυκτέρευση.
Αλλά και όποιος έχει κάπου να πάει (χωριό, συγγενείς, φίλους), καλείται να δώσει ένα σκασμό λεφτά απλά και μόνο για να φτάσει στον προορισμό του. Κατ' αρχάς, τα διόδια που νέμονται κατασκευαστικές κοινοπραξίες («Ολυμπία Οδός ΑΕ», «Μορέας ΑΕ», «Αττική Οδός ΑΕ» κ.ά.) και τράπεζες:

• Στη διαδρομή Αθήνα - Καλαμάτα, για περίπου 200 χλμ. δρόμο, ένα ΙΧ θα πληρώσει 20 ευρώ (μετ' επιστροφής) μόνο για το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το οδικό δίκτυο! Συν άλλα 5,6 ευρώ αν χρειάζεται να χρησιμοποιήσει και την περιλάλητη «Αττική Οδό», ενώ αναμένεται η ανακοίνωση λειτουργίας ενός ακόμη σταθμού διοδίων κοντά στην Καλαμάτα.
• Αντίστοιχα στη διαδρομή Αθήνα - Πάτρα, για άλλα 200 χλμ. δρόμο, τα περισσότερα εκ των οποίων σε άσχημη κατάσταση (διόλου τυχαία ο δρόμος αυτός έχει σε ετήσια βάση τα περισσότερα τροχαία δυστυχήματα πανελλαδικά), πληρώνει κανείς (μετ' επιστροφής) 12,60 ευρώ.
• Oσοι οδηγοί διασχίζουν την Εγνατία Οδό καταβάλουν 2 ευρώ σε καθέναν από τους πέντε σταθμούς (Πολύμυλο Κοζάνης, Τύρια Παραμυθιάς, Μαλακάσι Μετσόβου, Ανάληψη Λαγκαδά, Ιασμο Κομοτηνής) που βρίσκονται κατά μήκος της. Μάλιστα, από Σεπτέμβρη αναμένεται αύξηση 20% (στα 2,40 ευρώ). Ταυτόχρονα, από 15 Γενάρη 2013 θα τεθεί σε λειτουργία ο νέος (έκτος) σταθμός διοδίων του αυτοκινητοδρόμου στη Μουσθένη Καβάλας (κοντά στη Χρυσούπολη). Συνολικά η κατασκευή της Εγνατίας κόστισε στον ελληνικό λαό πάνω από 6,5 δισ. ευρώ και βρίσκεται πλέον στη λίστα για πλήρη ιδιωτικοποίηση. Σημειώνεται ότι το 2011 η Εγνατία εισέπραξε από τα διόδια 15,9 εκατομμύρια ευρώ, το σύνολο των οποίων κατέληξε απευθείας στις τράπεζες και όχι στα ταμεία της Εγνατίας, καθώς τα έσοδά της έχουν υποθηκευτεί για τη σύναψη δανείων!
• Φυσικά, η πιο ακριβή διαδρομή είναι η Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Συνολικά ένα ΙΧ πληρώνει 23 ευρώ να πάει κι άλλα τόσα να έρθει στους δέκα σταθμούς διοδίων που στήθηκαν κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου.

Στο ενδιάμεσο, και σε μια άλλη εξέλιξη, από την Κυριακή 1/7, τέθηκε σε ισχύ από τις χώρες μέλη της ΕΕ το εμπάργκο στις ιρανικές εισαγωγές πετρελαίου. Το γεγονός, ενταγμένο στα βρώμικα και επικίνδυνα παιχνίδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, πυροδότησε ήδη κερδοσκοπικά παιχνίδια των μονοπωλίων του καυσίμου.
Ενδεικτικά στην Αθήνα το κόστος του λίτρου βενζίνης σκαρφάλωσε πάλι στα 1,70 ευρώ, στην περιφέρεια πολύ παραπάνω, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όποιον αποφασίσει να ταξιδέψει οδικώς και προσπαθήσει να γεμίσει το ρεζερβουάρ.
Αλλά και με ΚΤΕΛ να μετακινηθεί κανείς τα πράγματα ζορίζουν. Π.χ. για απλή μετάβαση από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη χρειάζεται να πληρώσει 42 ευρώ. Πολλά περισσότερα αν πρόκειται για οικογένεια. Αντίστοιχα η διαδρομή Αθήνα - Πάτρα κοστίζει στον ενήλικα 18,90 ευρώ, το δε «παιδικό» είναι 9,40 ευρώ.
Στις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη.
Ενδεικτικά, ζευγάρι που σχεδιάζει να ταξιδέψει από Λαύριο στη Λήμνο, με ένα σαπάκι κοντά σαράντα ετών (έτος ναυπήγησης 1976), έντεκα ώρες στο κατάστρωμα, παίρνοντας μαζί ΙΧ, θα πληρώσει 241 ευρώ μετ' επιστροφής, συμπεριλαμβανομένης «έκπτωσης» (επειδή έκλεισε και ξόφλησε τα εισιτήρια «εγκαίρως»).
Αν πάνε από Πειραιά στον Εύδηλο Ικαρίας, «αναβαθμίζοντας» την θέση τους σε «σαλόνι», πληρώνουν τον Ιούλη, μετ' επιστροφής 184 ευρώ.
Κι αν ταξιδέψουν από Θεσσαλονίκη στο Καρλόβασι Σάμου (πάλι για Ιούλη, «σαλόνι», μετ' επιστροφής, συν ΙΧ) 360 ευρώ.

Φεύγουν λιγότεροι για λιγότερο

Ετσι πλέον το 69% των Ελλήνων (62% πέρυσι) αδυνατεί να ανταποκριθεί στα έξοδα των καλοκαιρινών διακοπών και κάνει καλοκαίρι σπίτι του (αποτελέσματα έρευνας του Ινστιτούτου Καταναλωτών).
Για το «τυχερό» 31% που θα καταφέρει να φύγει, τα στοιχεία δείχνουν περαιτέρω μείωση του χρόνου διακοπών. Τέσσερις στους πέντε (80%) όσων λίγων φύγουν, θα λείψουν λιγότερο από βδομάδα. Θα επισκεφθεί είτε δικό του εξοχικό, είτε θα φιλοξενηθεί σε συγγενείς.
Η έρευνα ανέδειξε ως απαγορευτικό το κόστος διακοπών για μια οικογένεια: Το ελάχιστο κόστος διαμονής/διατροφής 15 ημερών 4μελούς οικογένειας αγγίζει πλέον τα 3.000 ευρώ. Τέλος, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί ότι οι τιμές ακολουθούν ανοδική πορεία ή (στην καλύτερη των περιπτώσεων) παραμένουν στάσιμες σε υψηλό επίπεδο και η ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών καθοδική πορεία.

Αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα

Χρόνια ολόκληρα ΚΚΕ και ΚΝΕ τονίζουν ότι είναι αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα των εργαζομένων, των νέων και των οικογενειών τους για τουρισμό, διακοπές, ανάπαυση, προαγωγή της υγείας τους, αναψυχή. Με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες (πολύ μεγαλύτερες από άλλες εποχές), σε αναγκαία ρήξη με τα μονοπώλια και την εξουσία τους προκειμένου να γίνουν (και) οι διακοπές κοινωνικό αγαθό για όλους, παλεύουν για:

• Δικαίωμα στις διακοπές για όλους τους εργαζόμενους μέσα από εξασφάλιση της μηνιάτικης άδειας και του 14ου μισθού για τις διακοπές. Φθηνές διακοπές για όλα τα παιδιά των εργαζομένων. Ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές. Δωρεάν πρόσβαση σε όλα τα μνημεία, μουσεία, τους φυσικούς και πολιτιστικούς χώρους της χώρας μας.
• Προγράμματα κοινωνικού τουρισμού στους ανέργους και για όλους τους εργαζόμενους με οποιαδήποτε μορφή απασχόλησης (μερική απασχόληση, συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλπ.), τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Δημόσιες δωρεάν παιδικές κατασκηνώσεις για τα παιδιά όλων των εργαζομένων και ανέργων, που θα λειτουργούν όλο το καλοκαίρι.
• Δωρεάν οργανωμένους χώρους αναψυχής (κάμπινγκ) για όλους τους νέους, με προσιτές τιμές ή και δωρεάν για τα νέα ζευγάρια, τους άνεργους. Δημόσιους δωρεάν οργανωμένους χώρους αναψυχής με ειδικό εξοπλισμό, υποδομές και εκπαιδευμένο προσωπικό για τα ΑμεΑ. Μαθητικές εκδρομές ενταγμένες στο σχολικό πρόγραμμα, δημόσιες και δωρεάν, δαπάνη του κράτους.
• Δωρεάν διακοπές για τους συνταξιούχους και τους φτωχούς αγρότες.

Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ

Η παραπλάνηση με τις δόσεις

Η κουβέντα για τις δόσεις έχει φουντώσει.
Δόσεις για τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την Εφορία.
Δόσεις για το φόρο εισοδήματος.
Δόσεις για το χαράτσι της ΔΕΗ.
Μια ζωή σε δόσεις μας ετοιμάζουν, αλλά όσα λένε περί «ανάσας» και περί «διευκόλυνσης» είναι παραμύθια.
Ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει.
Τι δεν καταλαβαίνουν;
Δεν έχει να πληρώσει, επειδή και το φόρο του αύξησαν και το μισθό και τη σύνταξη του μείωσαν.
Αλλά και στο σούπερ μάρκετ οι τιμές ανεβαίνουν στα τρόφιμα και σ' όλα τα είδη πρώτης ανάγκης.
Και οι παιδικοί σταθμοί δέχονται όλο και λιγότερα παιδιά.
Η βενζίνη και το πετρέλαιο θέρμανσης ακριβαίνουν.
Στο δημόσιο νοσοκομείο πρέπει να πληρώσεις για τις εξετάσεις. Και πάει λέγοντας...
Μιλάνε για δόσεις και περιμένουν κι ευχαριστώ, ενώ υπόσχονται ουσιαστικά μια «ζωή» σε δόσεις.
Δουλειά εκ περιτροπής, μεροκάματο σε ...δόσεις,
Υγεία κατ' επίφαση, ασφάλιση υποτιθέμενη, σύνταξη - κοροϊδία, ελευθερίες υπό περιορισμό και άμα διαμαρτυρηθεί κανείς, υπάρχουν και τα ΜΑΤ πρόχειρα, τα μόνο που μοιράζουν καταστολή άνευ ...δόσεων.
Οπότε, λύση δεν είναι οι δόσεις, λύση είναι να πληρώσει τα σπασμένα το μεγάλο κεφάλαιο και να ανακουφιστεί ο λαός.
Στους πολιτικούς «δοσατζήδες» της συγκυβέρνησης και των οπαδών της, να αντιπαρατεθεί αγώνας ταξικός, οργανωμένος, ανυποχώρητος, χωρίς ταλαντεύσεις και σε μεγάλες ...δόσεις!

ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΑΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΩΝ

Εργαλείο στην πάλη του εργατικού λαϊκού κινήματος

 

Το ΚΚΕ τηρώντας την προεκλογική του δέσμευση κατέθεσε στη Βουλή πρόταση νόμου για την

«Κατάργηση των Μνημονίων, του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012 – 2015 και των Εφαρμοστικών τους νόμων – καταγγελία των Δανειακών Συμβάσεων που έχουν ως προαπαιτούμενο την εφαρμογή των Μνημονίων».

 

Με την πράξη αυτή απέδειξε για άλλη μια φορά:

Οτι σέβεται το λαό και τηρεί το λόγο που έδωσε προεκλογικά.
Οτι καθορίζει την πολιτική του στάση με κριτήριο το συμφέρον της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων και με αυτό το κριτήριο συγκρούεται με την κυβέρνηση και το συνολικό πλαίσιο των πολιτικών, των μέτρων που έχουν οδηγήσει σε πτώχευση τις εργατικές-λαϊκές οικογένειες.
Οτι πιστεύει βαθιά πως ο λαός δεν έχει καμία δέσμευση απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο και στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση και επιβάλλεται να διεκδικήσει την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Η πρόταση νόμου του ΚΚΕ, η πολιτική της κατεύθυνση, οι θέσεις που περιέχει για την κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων που χτυπάνε τους μισθούς, τις συντάξεις, τις Συλλογικές Συμβάσεις, τα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα κ.ά., αλλά και το πλαίσιο στόχων πάλης που θέτει για διεκδίκηση είναι σε αντιστοιχία με τις λαϊκές ανάγκες, μπορούν να γίνουν όπλο στα χέρια του εργατικού, λαϊκού κινήματος, να συμβάλλουν στην ενδυνάμωση της πάλης του.
Κι αυτό είναι πολλαπλά χρήσιμο σήμερα, στις συνθήκες που η τρικομματική κυβέρνηση και η ΕΕ κλιμακώνουν την επίθεση κατά των εργαζομένων πατώντας στις δανειακές συμβάσεις, στα μνημόνια και στους εφαρμοστικούς νόμους
.
Είναι φανερό ότι ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ έχουν τοποθετηθεί με τις πολιτικές επιλογές τους ενάντια στην πρόταση νόμου του ΚΚΕ. Αυτό ήταν εξ αρχής γνωστό.

Ετσι, αξίζει να εξεταστεί προσεκτικά η θέση του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να διασκεδάσει τις ανησυχίες του για την απήχηση της πρωτοβουλίας του ΚΚΕ και να αποκρύψει τις πολιτικές του ευθύνες επιχειρώντας να θολώσει τα νερά και να παραπλανήσει τους εργαζόμενους.

Η πραγματικότητα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ για άλλη μια φορά «πιάστηκε στα πράσα».
Γιατί αποδείχθηκε στην πράξη ότι προεκλογικά κορόιδεψε συνειδητά το λαό φουσκώνοντας τη ρηχή αντιμνημονιακή ρητορεία, καλλιεργώντας μέσα από καιροσκοπικούς ελιγμούς ψεύτικες προσδοκίες εκμεταλλευόμενος την αγωνία του λαού.
Στην πράξη, για να δικαιολογήσει την υποχώρησή του ακόμα και από αυτά που έλεγε προεκλογικά, και να αποκρύψει την ένταξή του στο στρατόπεδο των υποστηρικτών της άνευ ουσίας διαπραγμάτευσης με την ΕΕ, προχώρησε στην κατάθεση μιας πολύ περιορισμένης πρότασης νόμου για την κατάργηση ορισμένων αντιλαϊκών μέτρων αποκρύπτοντας ότι αυτά εκπορεύονται από τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τις δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους που αρνείται να ακουμπήσει.
Χαρακτηριστικό στοιχείο της οπορτουνιστικής στάσης του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτή τη φορά είναι οι ελιγμοί, η δημιουργία εντυπώσεων για να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση που έχει περιέλθει
.
Σ’αυτή την κατεύθυνση ανοίγει μέτωπο στις θέσεις του ΚΚΕ παραβιάζοντας ακόμα και κανόνες της απλής λογικής.

Ετσι, σε σχετική ανακοίνωση του υπεύθυνου του γραφείου Τύπου αυτού του κόμματος αναφέρεται:
«Οταν εμείς απευθυνόμενοι προς την ελληνική κοινωνία εδώ και δύο χρόνια, και προς την αριστερά ιδιαίτερα λέγαμε ότι η βασική διαχωριστική γραμμή είναι το μνημόνιο και το πώς τοποθετείται κανείς απέναντί του, από την πλευρά του ΚΚΕ συχνά εισπράτταμε την κριτική ότι είναι ένα πλαστό δίλημμα κάτι τέτοιο.
Το γεγονός ότι σήμερα έστω μετά τις εκλογές, καταθέτει μια πρόταση η οποία θέτει στο επίκεντρό της το θέμα της κατάργησης των εφαρμοστικών νόμων και του μνημονίου, είναι μια θετική μετατόπιση, έστω και καθυστερημένα».
Είναι φανερό ότι επιχειρείται ο βιασμός της πραγματικότητας και χρησιμοποιείται το ψέμα για να διαστρεβλώσουν την πολιτική του ΚΚΕ.
Βασική θέση του ΚΚΕ τόσο προεκλογικά όσο και τώρα είναι ότι η βάση της όξυνσης των λαϊκών προβλημάτων και της πτώχευσης του λαού είναι η καπιταλιστική κρίση που αποδεικνύει τα αδιέξοδα του συστήματος, η πολιτική της ΕΕ, η επίθεση του κεφαλαίου και των κομμάτων του.
Η αλήθεια είναι ότι η κρίση επιδείνωσε το δημόσιο χρέος και οδήγησε στις δανειακές συμβάσεις, στα μνημόνια και στους εφαρμοστικούς νόμους που χρησιμοποιούνται ως εργαλεία του κεφαλαίου για να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες του λαού.
Το ΚΚΕ δεν υποτίμησε τα μνημόνια.
Ανέδειξε τον αντιλαϊκό τους χαρακτήρα και τα πολέμησε μέσα και έξω από τη Βουλή με όλες του τις δυνάμεις.
Αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ότι είναι ανυπόστατη η θέση του ΣΥΡΙΖΑ που λέει ότι τα μνημόνια αποτελούν τη βασική διαχωριστική γραμμή κι αυτή η θέση του ΚΚΕ έχει ιδιαίτερη σημασία.
Γιατί είναι προκλητικός, αβάσιμος ο ισχυρισμός που λέει ότι μπορεί να είναι διαχωριστική γραμμή το αποτέλεσμα (τα μνημόνια) και όχι η αιτία, η πηγή που το προκαλεί, η καπιταλιστική ανάπτυξη, κρίση, η στρατηγική της ΕΕ, η στρατηγική του κεφαλαίου.

Πόσο αξία έχει για το λαό π.χ. η πολιτική του κόμματος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» ή της «Χρυσής Αυγής» που καταγγέλλουν φραστικά τα μνημόνια αλλά στηρίζουν τις αιτίες που τα γεννάνε, τις αιτίες που βασανίζουν το λαό μας;
Το ίδιο ισχύει και για τη ΔΗΜΑΡ.
Η αντιμνημονιακή της φρασεολογία έγινε «φτερά και πούπουλα».
 Η στήριξη των αιτιών που γεννάνε τα μνημόνια την οδήγησαν στην αγκαλιά της τρικομματικής αντιλαϊκής κυβέρνησης.

Αυτά είναι ζητήματα που επιβάλλεται να προβληματίσουν περισσότερο τους εργαζόμενους.

Ο εξωπραγματικός, επικίνδυνος χαρακτήρας της τοποθέτησης που καθορίζει ως βασική διαχωριστική γραμμή τα μνημόνια αποδεικνύεται και από την πείρα των άλλων κρατών μελών της ΕΕ στις οποίες εφαρμόστηκαν πολύ σκληρά αντιλαϊκά μέτρα χωρίς μνημόνια.
Κι αυτό τονίζει τη γενική τάση της επιθετικότητας του κεφαλαίου και των κομμάτων του στις συνθήκες της κρίσης.
Θα θέσουμε όμως ακόμα ένα ερώτημα.
Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει τα μνημόνια ως διαχωριστική γραμμή γιατί δεν κατέθεσε πρόταση νόμου για την κατάργησή τους και περιορίστηκε στην καταγγελία ορισμένων μόνο μέτρων που προκύπτουν από τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια; Η απάντηση δίνεται από το χαρακτήρα της πολιτικής του που είναι διαχειριστική και αναξιόπιστη.
Στην τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται επίσης:
«Βεβαίως θα αναρωτηθεί κανείς εάν είχε ανταποκριθεί (το ΚΚΕ) στο ενωτικό κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.
Σας λέω λοιπόν ότι θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να είχαμε ενδεχομένως μια κυβέρνηση της αριστεράς.
Εάν δηλαδή είχε υπάρξει ένα ενιαίο κοινό μέτωπο στις εκλογές και είχε δημιουργηθεί μια αντίστοιχη δυναμική.
Αυτά για την ιστορία. Από εκεί και έπειτα για τη συγκεκριμένη πρόταση, στο βαθμό που αφορά συγκεκριμένους εφαρμοστικούς νόμους τους οποίους ούτως ή άλλως -έχετε δει- κι εμείς έχουμε καταθέσει μια αντίστοιχη πρόταση νόμου για τα ζητήματα της μετενέργειας και του κατώτατου μισθού, προφανώς και θα τα υποστηρίξουμε. Δεν συμμεριζόμαστε προφανώς τη συνολική τοποθέτηση του ΚΚΕ απέναντι στα ζητήματα της κρίσης, γιατί συνδέει την απάντηση στη σημερινή οικονομική κρίση με ζητήματα που είναι έξω από το δικό μας στρατηγικό προσανατολισμό, όπως αυτό της απομάκρυνσης από την ΕΕ».

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια» αφού είναι αποδεδειγμένο στην πράξη ότι το ΚΚΕ δεν έχει καμία ιδεολογική, πολιτική συγγένεια με το ΣΥΡΙΖΑ που έχει σοσιαλδημοκρατική στρατηγική και επιχειρεί να δημιουργήσει μαζί με φθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ένα νέο σοσιαλδημοκρατικό σχήμα για να χειραγωγήσει το λαό, να τον εγκλωβίσει σε νέες διαχειριστικές αυταπάτες.
Ομως, έχει σημασία να αναφερθεί ότι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία με το ΚΚΕ είναι και υποκριτική, καιροσκοπική.
Στην ανακοίνωσή του αυτοδιαψεύδεται αφού αναγκάζεται να αναφερθεί στις προγραμματικές και γενικότερες αγεφύρωτες διαφορές με το ΚΚΕ, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται ο χαρακτήρας και οι αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, η στάση απέναντι στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει, ενώ το ΚΚΕ την πολεμάει γιατί σαν διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση, σαν ένωση του κεφαλαίου είναι κατά των λαών.

 

Η πρωτοβουλία του ΚΚΕ αποδεικνύει την υπεροχή της στρατηγικής του και τονίζει ότι το κόμμα μας παρεμβαίνει αποφασιστικά για κάθε λαϊκό πρόβλημα και πρωταγωνιστεί στην ταξική πάλη γιατί έχει καθαρό το βασικό ζήτημα που αναφέρεται και στην εισηγητική έκθεση της πρότασης νόμου που κατέθεσε στη Βουλή.

Οτι η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στη γραμμή κατάργησης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, της μονομερούς διαγραφής του χρέους, της αποδέσμευσης από την ΕΕ, με εργατική, λαϊκή εξουσία, με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, για να αξιοποιηθούν σχεδιασμένα οι μεγάλες αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας μας, να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.
Η πρόταση νόμου του ΚΚΕ άνοιξε μια συζήτηση που μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη και να συμβάλει να βγούνε ουσιαστικά συμπεράσματα από τους εργαζόμενους που στενάζουν από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την αντιλαϊκή πολιτική.
Να βγούνε συμπεράσματα για τη στάση των πολιτικών δυνάμεων, να επανεξεταστούν και να επαναξιολογηθούν οι πολιτικές προτάσεις και η πρακτική του κάθε κόμματος με κριτήριο ποια πολιτική αντιστοιχεί στα συμφέροντα και στην κοινωνική θέση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας που προέρχεται από τις εργατικές – λαϊκές οικογένειες.
Αυτό είναι το βασικό ζήτημα που δεν πρέπει να επισκιαστεί από τα κόλπα που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ και το γαϊτανάκι για το αν ή όχι θα ψηφίσει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ.
Γιατί έτσι ή αλλιώς έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα.
Είπε συνειδητά ψέματα στους εργαζόμενους προεκλογικά. Χρησιμοποίησε την αντιμνημονιακή παγίδα για να υφαρπάξει την ψήφο και μετεκλογικά προσαρμόζεται συνεχώς στις ανάγκες της διαχείρισης της κρίσης κατά του λαού, στη λογική της διαπραγμάτευσης με την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Η πράξη, μέσα σε λίγο χρόνο μετά τις εκλογές, θέτει ένα σοβαρό ζήτημα.
Θέτει τη μεγάλη αναντιστοιχία ανάμεσα στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και στα συμφέροντα των εργαζομένων.
Αποδεικνύει επίσης τη σταθερότητα του ΚΚΕ, τον αναντικατάστατο ρόλο του στη στήριξη των λαϊκών συμφερόντων, την αναγκαιότητα της ισχυροποίησής του.

Ατσάλι και μειοψηφικές δημοκρατίες

Της  Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 

Οσο προχωράει, σύντροφοι, η τηλεπαιδεία και τηλεκπαίδευση από ανέλεγκτες πηγές και κυρίως όσο αποκόπτεται η σκυτάλη γνώσεων από την προσωπική σχέση μαθητή – δασκάλου, τόσο θα αποκοπτόμαστε από εκείνη την ουσιαστική εκτίμηση του Αλέξανδρου της Μακεδονίας για τον Αριστοτέλη. «Στους γονείς μου οφείλω το ζην και στους δασκάλους μου το ευ ζην». Ρήση και θέση που πόρρω απέχει από τις θλιβερές παρερμηνείες των νεότερων Ελλήνων, πολιτικών και εκπαιδευτικών του τρέχοντος αστικού συστήματος που αναπαράγει ως μόνο πρότυπο σκέψης και παιδείας το χειρότερο εαυτό του.

Πιάνω, λοιπόν, το νήμα από κει που τ’ άφησα την περασμένη Κυριακή.

Εκεί δηλαδή που οφείλουν οι κομμουνιστές πολιτισμικά να επέμβουν με επιστήμες και τέχνες διαθέσιμες στους καιρούς μας και να διαχωρίσουν τη λειτουργία του Διαδικτύου και των εξ αυτού και πέραν αυτού επικοινωνιακών εργαλείων, από τη λειτουργία του διχτυού, του ικανού να παγιδεύσει τεράστιες μάζες πολιτών-ψαριών στον ωκεανό των πληροφοριών.

Στην ψευδοδημοκρατία των αστών το …πολιτικό παιχνίδι παίζεται με όρους πλειοψηφίας.
Ο αφελής μαθηματικός σχηματισμός, ανεξαρτήτως κανόνα, και δη έξω από τα μαθηματικά αυτά καθ’ αυτά, δηλαδή η αριθμητική λογική ότι το 51 είναι πράγματι μεγαλύτερο από το 49, στην αστική δημοκρατία μετατρέπεται σε τέχνασμα.
Κάτι σαν το λαγό που βγάζουν οι ταχυδακτυλουργοί στα τσίρκα και τα πανηγύρια αιώνες τώρα. Πρόκειται για τα εκλογικά εκείνα συστήματα, σαν το δικό μας ένα πράμα, που αναδεικνύουν μια τεχνητή μειοψηφία σε δημοκρατία μεθυστικού μεγέθους. Ογκώνεις με το που τη ζεις σαν να έχεις πιει πενήντα μπίρες στην καθισιά. Το κοπάδι από τις γόπες π.χ πιάνεται σ’ αυτό το δίχτυ χάρη στην καλλιέργεια της πολιτικής εκπαίδευσης να αλλάζει η αριθμητική στην ψήφο.
Και η απλή αναλογική, για παράδειγμα, να θεωρείται βαριά και επικίνδυνη για την εξουσία. Το ένας πολίτης μία ψήφος είναι ειδικού βάρους μέταλλο. Διαλύει τη δημοκρατική αυταπάτη στα εξ ων συνετέθη.
Δηλαδή απάτη και εξαπάτηση.
Η βαριά και συστηματική πλύση εγκεφάλου και βλάβη που έχει επέλθει στο συλλογικό υποσυνείδητο των δυτικών κοινωνιών, επεκτείνει την εφαρμογή της μειοψηφικής τους δημοκρατίας στη νομιμοποίηση της κρατικής βίας.

Τρανό παράδειγμα η «Χαλυβουργία». Καθώς είμαι μακριά λόγω αναγκαίων ολιγοήμερων διακοπών, μια περιήγηση στη διαχείριση της πληροφορίας ότι τα ΜΑΤ άνοιξαν το εργοστάσιο (…) του Μάνεση, στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο, δείχνει περίτρανα το δίχτυ της εγκληματικής εκπαιδευτικής επικοινωνιακής απάτης.

Η πλειοψηφία των ηρωικών απεργών παρουσιάζεται ως ατσάλινη μειοψηφία που εμποδίζει τη γιγάντια μειοψηφία των πενήντα απεργοσπαστών να δουλέψει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες επιβάλλει το αφεντικό.

Μοιράζεται και η νομιμότητα από το καθεστώς του Σαμαρά που έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι, νομοθέτη, δικαστή και Μπάτσο, και η αριθμητική αλλάζει πατώντας στον θεόρατο αριθμό των ανέργων που ταυτίζονται προπαγανδιστικά με αυτούς που θέλουν να δουλέψουν.

Μια τεχνητή ευλογοφανής πλειοψηφία γίνεται αποδέκτης της ιδεολογικής και πραγματικής υποδούλωσής της στην ανάγκη. Νομιμοποιεί την καταστολή που δεν θέλει να ζήσει όταν θα βρεθεί στη θέση των χαλυβουργών με την ανοχή της .

Το ατσάλι μπήγεται στα πλευρά του σώματος της εργατικής τάξης και ο Μάνεσης κερδίζει προσωρινά την παρτίδα με τη βία του ταξικού του συμμάχου.

Αυτό που παίζεται στον Ασπρόπυργο δεν είναι μόνο μια ταξική μάχη.

Εχει εκπαιδευτική αξία για τους αστούς.

Σπάει, ή καλύτερα θέλει να σπάσει, το επίπεδο συνείδησης της εργατικής τάξης ότι είναι η πραγματική και μαθηματική πλειοψηφία στην κοινωνία και εξ αυτού δικαιούται και την εξουσία και τη νομή, διανομή και κατοχή του πλούτου που παράγει.

Δεν είναι τα ΜΑΤ η δύναμη του Μάνεση. Είναι το εργοστάσιο και ο εξοπλισμός του.

Αυτό το κεφάλαιο διαμορφώνει την πλειοψηφική νομιμότητα της ατσάλινης μειοψηφίας των προδοτών της εργατικής τάξης.

Των δειλών και πουλημένων που δεν αντέχουν να διεκδικήσουν τα μέσα παραγωγής και φοράνε το μανδύα του εργαζόμενου που θέλει να ανήκει στο αφεντικό του.

Αυτοί οι …εργαζόμενοι έχουν συνείδηση κατοικίδιου.

Και αργά ή γρήγορα θα αποδειχτεί πως τα κανίς του εργοδοτικού καναπέ δεν παράγουν προϊόντα χάλυβα, αλλά μόνον περιλαίμια σκύλων.

Και κανένα σκυλί δεν μπορεί να ξεχωρίσει το ζην απ’ το ευ ζην με δάσκαλο το αφεντικό του.

Η πρωτοπορία, εργατική, πνευματική, εκπαιδευτική και δη πολιτική ήταν πάντα μειοψηφία, φωτισμένη και εξεγερτική.

Στους δρόμους κι όχι στους καναπέδες του κάθε Μάνεση …ατσαλώνεται…

Ψέμα πάνω στο ψέμα

Αναρτήθηκε από τον/την redship

Οργίασε η προπαγάνδα με αφορμή την επίθεση στους χαλυβουργούς.

Λένε:

– Το δικαίωμα στη δουλειά είναι ιερό.
Μιλάνε για το δικαίωμα στη δουλειά οι θεματοφύλακες ενός συστήματος άναρχου και σάπιου, που πετάει εκατομμύρια ανθρώπους εκτός παραγωγής. Μάλιστα, σε συνθήκες κρίσης, η ανεργία εκτοξεύεται στον καπιταλισμό, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, με πρώτη την εργατική δύναμη.
Ηδη οι άνεργοι είναι 1.500.000 στην Ελλάδα.
Ποια κυβέρνηση νοιάστηκε για το δικαίωμά τους στη δουλειά;
Η ίδια η κυβέρνηση και τα κόμματά της υπερασπίζονται τον Μάνεση, ο οποίος έχει ήδη απολύσει 120 εργαζόμενους και κατά τα λεγόμενά του ήθελε να κλείσει το εργοστάσιο και να αφήσει χωρίς ψωμί εκατοντάδες οικογένειες.
Για τους λιγοστούς απεργοσπάστες, το δικαίωμα στη δουλειά είναι ιερό, σύμφωνα με την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, αλλά όχι και για τους εκατοντάδες απεργούς που παλεύουν για να έχουν μεροκάματο οι απολυμένοι συνάδελφοί τους. Το ψέμα και η υποκρισία τους βγάζει μάτι.

– Πρέπει να εφαρμοστεί ο νόμος.
Ποιος νόμος; Αυτός που βγάζει 9 στις 10 απεργίες παράνομες. Αυτός που επιτρέπει στον εργοδότη να επιβάλλει με το έτσι θέλω στον εργάτη εκ περιτροπής εργασία, με μισθό που ισοδυναμεί με φιλοδώρημα.
Αυτός που καταργεί τα Βαρέα και Ανθυγιεινά για κατηγορίες εργαζομένων που με βεβαιότητα θα πεθάνουν πάνω στο μεροκάματο, πριν προλάβουν να βγουν σε σύνταξη. Αυτός που αφήνει ατιμώρητο τον εργοδότη, όταν ο εργάτης σκοτώνεται στα κολαστήριά του. Αυτός που στερεί από την οικογένεια τού εργαζόμενου την πρόσβαση σε στοιχειώδεις υπηρεσίες Υγείας και Παιδείας. Αυτοί οι νόμοι θέλουν να εφαρμοστούν και γι’ αυτό σκυλιάζουν με εισαγγελείς και δικαστικές αποφάσεις, κάθε φορά που οι εργάτες και ο λαός πάνε να σηκώσουν κεφάλι.
Η δικαστική απόφαση ενάντια στην απεργία είναι πρόσχημα και κατασκευασμένο ψέμα.
Η Δικαιοσύνη τους είναι ταξική.
Παράνομες ήταν με το γράμμα του νόμου και οι απολύσεις εν μέσω απεργίας, όπως κατήγγειλαν οι απεργοί, αλλά κανείς δε νοιάστηκε για την εφαρμογή αυτού του νόμου. Καθ’ όλα νόμιμη ήταν και η απεργιακή απόφαση των χαλυβουργών. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία για αυτούς που έτσι και αλλιώς είχαν αποστολή να τη σπάσουν. Το σύστημά τους είναι από τα θεμέλια άδικο για την εργατική τάξη και το λαό. Δίκαιος από τη σκοπιά του εργάτη είναι ο αγώνας για την επιβίωσή του, για το εμπόδισμα των μέτρων που τον εξαθλιώνουν, για την ανατροπή της αδικίας των αστών, με ανατροπή της εξουσίας τους.

– Η αδιαλλαξία δεν ωφελεί, χρειάζεται διάλογος.
Ξέρουν τι λένε.
Θέλουν συνδικαλιστές και κίνημα συνοδοιπόρους και όχι ταξικούς αντιπάλους.
Θέλουν ταξική συνεργασία, για να περπατάνε ανεμπόδιστα τα βάρβαρα μέτρα και όχι συνδικάτα μαχητές για το δίκιο των εργαζομένων. Θέλουν σωματεία με διοικήσεις όπως αυτή των χαλυβουργών στο Βόλο, που καμαρώνει με το παράσημο της εργοδοσίας στο πέτο, επειδή δέχτηκε να αλυσοδέσει τους εργαζόμενους και συναίνεσε σε συνθήκες δουλειάς, που έχουν συντελέσει ώστε δυο εργάτες να έχουν ήδη δει το χάρο με τα μάτια τους σε ισάριθμα «ατυχήματα». Θέλουν «κοινωνικούς εταίρους», όπως αυτούς στην ΟΣΝΙΕ, στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων και αλλού, που θα λένε «σφάξε μ’ Αγά μ’ ν’ αγιάσω». Θέλουν «κίνημα» στα μέτρα της εργοδοσίας και της κυβερνητικής πολιτικής, πέμπτη φάλαγγα στους εργατικούς αγώνες, συκοφάντες και υπονομευτές των ταξικών συνδικάτων.

– Οι εργατικοί αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια.
Ψέμα δίχως προηγούμενο.
Ας απαντήσουν:
Στη ΣΙΔΕΝΟΡ, που έκλεισε πρόσφατα, πόσες εργατικές κινητοποιήσεις είχαν γίνει το τελευταίο διάστημα;
Στις 600 επιχειρήσεις που έκλεισαν την τελευταία χρονιά στη Β. Ελλάδα, πόσα ταξικά σωματεία υπήρχαν και πόσες απεργίες έκαναν οι εργαζόμενοι σε αυτές;
Από τους 1,5 εκατ. των σημερινών ανέργων, πόσοι δούλευαν σε επιχειρήσεις όπου δρούσε ισχυρό ταξικό σωματείο και έκανε αγώνες;
Η κρίση κλείνει τα εργοστάσια και άλλα τα κάνει πιο ισχυρά.
Ακόμα και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης κλείνουν εργοστάσια (βλέπε «Τρικολάν») όταν ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης είτε δε βγάζει το κέρδος που προσδοκά, είτε συνθλίβεται από τον ανταγωνισμό, είτε μεταφέρει τα κεφάλαια σε άλλους, πιο κερδοφόρους κλάδους.
Αυτοί που λένε πως οι αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια, είναι οι ίδιοι που τη δεκαετία του ’90, στο όνομα της «ανασυγκρότησης των Βαλκανίων» επιδοτούσαν μέχρι και την αγορά fax στις επιχειρήσεις που έκλειναν στην Ελλάδα για να μεταναστεύσουν στη Βουλγαρία, στα Σκόπια, στην Αλβανία και στη Ρουμανία, όπου τα μεροκάματα ήταν υποπολλαπλάσια από αυτά της Ελλάδας, άρα και μεγαλύτερα τα κέρδη.
Και ένα τελευταίο:
Κάτι καλόπαιδα, τύπου Γεωργιάδη και ΣΚΑΪ, που ανακαλύπτουν «μέτωπα» ανάμεσα στο ΚΚΕ και τη «Χρυσή Αυγή» υπέρ των Χαλυβουργών, είναι άθλιοι και ψεύτες.
Προσπαθούν να συκοφαντήσουν το Κόμμα και το δίκαιο αγώνα των χαλυβουργών, δίνοντας πόντους στα μαντρόσκυλα που οι ίδιοι και το σύστημα εκπαιδεύουν, για να χιμήξουν ενάντια στο λαό.
Γιατί η «Χρυσή Αυγή» έβαλε τώρα την προβιά του φιλεργατισμού, όταν οι εργαζόμενοι της «Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο ξέρουν ότι στην κρίσιμη φάση που αναζητούσαν στήριξη από τους συναδέλφους τους στη Μαγνησία, οι Χρυσαυγίτες, μαζί με την πλειοψηφία στο εκεί σωματείο, με τους τοπικούς παράγοντες της σημερινής συγκυβέρνησης και τα συνδικαλιστικά τους στελέχη, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εμποδίσουν την απεργία στα εργοστάσια του Μάνεση, δρώντας ως μηχανισμός του.

Δημοσιεύθηκε στο τα «Νταχάου» της εργοδοτικής αυθαιρεσίας

Τα «πρότυπα» των κομμάτων του ευρωμονόδρομου

από

tasos

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οποια πρότυπα κι αν διαλέξει κανείς να εξετάσει από αυτά που προβάλλουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου στους εργαζόμενους τάζοντάς τους καλύτερες μέρες, θα διαπιστώσει πως συνηγορούν όλοι στο πώς η εργατική - λαϊκή οικογένεια θα δεχτεί να βουλιάζει σε συνεχείς στερήσεις. Θα διαπιστώσει πως συμφωνούν όλοι στο ότι πρέπει να μεγαλώνει η διαφορά μεταξύ του επιπέδου ζωής που σήμερα έχουν οι εργαζόμενοι και του επιπέδου ζωής που θα μπορούσε να τους διασφαλίσει ο πλούτος που οι ίδιοι παράγουν και μάλιστα αυξάνουν. Δηλαδή, να υπάρξει κι άλλη πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι - όπως αναφέρεται και σε ενημέρωση του Κοινωνικού Πολύκεντρου της ΑΔΕΔΥ για τους κατώτατους μισθούς στην Ευρώπη - σε χώρες που το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν ως πρότυπα οικονομικής ανάπτυξης που ζηλεύουν και θέλουν να φτάσει η χώρα μας, ο θεσμός του κατώτατου μισθού δεν υπάρχει καν! «Η Γερμανία μαζί με την Αυστρία και την Ιταλία δεν έχουν καμία ρύθμιση ή κάλυψη των εργαζομένων σε ό,τι αφορά το

κατώτατο όριο αμοιβής», τονίζεται χαρακτηριστικά. Μάλιστα, «σε καμία από τις πέντε σκανδιναβικές χώρες (Δανία, Φινλανδία, Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία) δεν υπάρχει ρύθμιση υποχρεωτικού κατώτατου μισθού».

***

Συμπέρασμα; Η «άνθιση» της οικονομίας για την οποία περηφανεύονται όχι μόνο τα κυβερνητικά επιτελεία των συγκεκριμένων χωρών αλλά γενικότερα τα στελέχη της ΕΕ και οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, απαιτεί διαρκή συρρίκνωση της προστασίας των εργαζομένων απέναντι στις εργοδοτικές αξιώσεις που στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» δε θέλουν κανένα όριο, κανένα φρένο, προκειμένου να υπάρχει διαρκής μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Αλλωστε και στην Ελλάδα, δεν είναι λίγες οι φορές που εργοδοτικοί φορείς και κέντρα έχουν διατυπώσει την άποψη ότι είναι αναχρονιστικός ο θεσμός της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, των Συλλογικών Συμβάσεων γενικότερα. Την ίδια στιγμή, φυσικά, ήδη στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους, οι ατομικές συμβάσεις δίνουν και παίρνουν. Οι επιχειρησιακές συμβάσεις γενικεύονται, ιδιαίτερα τώρα που οι εργοδότες έχουν τη δυνατότητα να συνάπτουν συμφωνίες χωρίς να υποχρεώνονται να τηρούν την ΕΓΣΣΕ.

Αλλωστε, με κάθε ευκαιρία τα στελέχη και της τρόικας και όλων των κομμάτων του ευρωμονόδρομου κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τις «ανάγκες» που γεννούν τα νέα δεδομένα στην αγορά εργασίας (δηλαδή η αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου) και εντείνουν τους εκβιασμούς προς την εργατική τάξη για να δεχτεί τσάκισμα των δικαιωμάτων της ώστε ... να γλιτώσει από την ανεργία. Ισχυρισμός βέβαια που μόνο αλήθεια δεν είναι, αφού ποτέ η «κοινωνική συναίνεση» και «ειρήνη» δεν έσωσαν τους εργαζόμενους από την επίθεση στις κατακτήσεις τους. Αλλωστε, ακόμα και στις χώρες όπου το λεγόμενο «εργατικό κόστος» (όπως χυδαία το κεφάλαιο και οι υποστηρικτές του έχουν επιλέξει να ονομάζουν το σύνολο των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων) είναι πολύ μικρότερο σε σχέση με τη χώρα μας, η κρίση βαθαίνει εξίσου, η ανεργία μεγαλώνει.

***

Τα πενιχρά μεροκάματα (στην Ισπανία το κατώτατο ωρομίσθιο είναι 3,89 ευρώ, στην Πορτογαλία 2,92 ευρώ, στην Πολωνία 2,1 ευρώ, στην Τσεχία 1,96 ευρώ, στην Ουγγαρία 1,92 ευρώ, στη Σλοβακία 1,88 ευρώ, στην Εσθονία 1,8 ευρώ, στη Λετονία 1,68 ευρώ, στη Λιθουανία 1,4 ευρώ, στη Ρουμανία 0,97 ευρώ, στη Βουλγαρία 0,8 ευρώ) δεν απέτρεψαν ούτε τα «λουκέτα» ούτε τη μετακόμιση επιχειρήσεων προς αναζήτηση ακόμα φτηνότερων εργατικών χεριών σε χώρες της Ασίας, της Αφρικής. Για τον απλούστατο λόγο ότι η λύση στο πρόβλημα «μείωση της παραγωγής» και «υπονόμευση των παραγωγικών δυνατοτήτων της πατρίδας κάθε λαού», δηλαδή στην οικονομική κρίση και στην επιδίωξη του κεφαλαίου να επενδύει μόνο σε τομείς που μπορεί να βγάλει μεγάλο και γρήγορο κέρδος, (γι' αυτό δεν αξιοποιεί όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μιας χώρας), δε βρίσκεται στην ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά στην κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, στην ένταξή τους σε μια οικονομία κεντρικά σχεδιασμένη που θα αναπτύσσεται με βάση την ικανοποίηση των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών και όχι τη δίψα για κέρδη κάθε καπιταλιστή. Γιατί το κεφάλαιο δεν παράγει για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών αλλά για το κέρδος.

Α. Μ.

Ταξική συνείδηση δια της ατόπου απαγωγής

από το   2310net

Με τον Μάνεση όλο αυτό το διάστημα ήταν:

      Η υπόδουλη στο ΔΝΤ και την ΕΕ κυβέρνηση των τριών μνημονιακών κομμάτων.

•       Η Νέα Δημοκρατία, το κατεξοχήν αστικό κόμμα το οποίο μπροστά στα συμφέροντα του κεφαλαίου δεν διστάζει να χτυπήσει κάθε εργατικό δικαίωμα.
•       Το ΠΑΣΟΚ που επί των ημερών του επιχειρηματικοί όμιλοι θησαύρισαν χάρη στις διασυνδέσεις τους με την κυβερνητική εξουσία. Το κόμμα το οποίο ελέγχει τις ξεπουλημένες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και τις έχει μετατρέψει σε συνεργάτες του ΣΕΒ και εκπροσώπους των εργοδοτικών του συμφερόντων.
•       Η ΔΗΜΑΡ, το δήθεν αριστερό κόμμα της κυβέρνησης, που μπροστά στην επιθυμία της να γευτεί την γλυκιά γεύση της εξουσίας είναι διατεθειμένη να κάνει οποιονδήποτε συμβιβασμό, οποιαδήποτε έκπτωση από την δήθεν ιδεολογία της.
•       Ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Θάνος Πλεύρης που συκοφαντούν κάθε εργατικό αγώνα χρεώνοντας τον στο ΠΑΜΕ το οποίο «ασκεί βία» απέναντι σε εργάτες και τους «εκμεταλλεύεται». Προφανώς και θα ήθελαν το ΠΑΜΕ να συναινεί σε απολύσεις και μειώσεις μισθών ώστε να μην μειώνονται τα υπερκέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
•       Το Δικαστικό σύστημα, το οποίο έχει κηρύξει παράνομες όλες τις απεργίες την ώρα που κάνει τα στραβά μάτια στις εργοδοτικές παρανομίες, στις περίεργες δοσοληψίες μεταξύ τραπεζικών ομίλων, στους επίορκους πολιτικούς, στους real-estate εκπροσώπους του θεού. Σήμερα η δικαιοσύνη δούλεψε από βραδύς ώστε πριν βγει ο ήλιος να δοθεί το χτύπημα στην απεργία, όπως κάποτε εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη νύχτα με τους προβολείς των αυτοκινήτων να φωτίζουν μην τυχόν και δεν πετύχει το κράτος τον στόχο του.
•       Η Αστυνομία που χτυπάει με μίσος όποιον σηκώνει ανάστημα την ώρα που στέκονται σούζα μπροστά στα αφεντικά τους. Η Αστυνομία που υπάρχει για να φρουρεί τις πύλες των επιχειρήσεων όταν το απαιτεί ο βιομήχανος, η Αστυνομία που προστατεύει τις τράπεζες και πνίγει με χημικά και δακρυγόνα παιδιά, νέους και ηλικιωμένους.  Άξιος ο μισθός τους.
•       Τα ΜΜΕ. Μέγκα, Σκάι, ΑΝΤ1, Βήμα, Καθημερινή, και όλοι εκείνοι που μας έλεγαν τόσο καιρό πόσο κακοί πολίτες είμαστε, πως οι διαδηλωτές διώχνουν τον τουρισμό και η αριστερά κλείνει τις επιχειρήσεις. Αυτοί που μας έλεγαν ότι πρέπει να κάνουμε θυσίες και μετά κι άλλες θυσίες, αυτοί που μας έλεγαν ότι δεν έγινε τίποτα αν μας κοπεί ο μισθός και η σύνταξη, αρκεί να μείνουμε στο ευρώ και να αποκτήσουμε αξιοπιστία ξεπουλώντας ό,τι ανήκει ακόμα στο δημόσιο.
•       Οι κάθε λογής «διανοούμενοι» και «δημοσιολόγοι» που εντοπίζουν την αιτία του κακού στις «παράλογες διεκδικήσεις» των εργαζομένων. Αυτοί που λένε ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιετικό κράτος, αυτοί που υπερασπίζονται κάθε αντιλαϊκό και νεοφιλελεύθερο μέτρο που προωθείται από την ΕΕ και τους εδώ αντιπροσώπους της, αυτοί που παπαγαλίζουν ότι τους έμαθαν τα mainstream πανεπιστήμια. Αυτοί που θεωρούν εθνικό συμφέρον τα κέρδη του επιχειρηματία. Αυτοί που οραματίζονται έναν κόσμο offshore, έναν κόσμο στον οποίο όλο και περισσότεροι θα δουλεύουν για όλο και λιγότερα, την ώρα που ο αγαθός ιδιωτικός τομέας μπορεί να μην πληρώνει την ΔΕΗ και να μένει ατιμώρητος, αυτοί που βλέπουν την χώρα μόνο ως ένα πεδίο επιχειρηματικής δραστηριότητας της κάθε SIEMENS.
•       Οι ξεπουλημένοι εργάτες, το λούμπεν κομμάτι του προλεταριάτου, που γλείφει νυχθημερόν τον εργοδότη ώστε να εξασφαλίσει ότι θα απολυθεί ο διπλανός, ο συνάδελφος, ο φίλος και όχι ο ίδιος. Αυτοί που σκύβουν το κεφάλι σε κάθε απαίτηση του αφεντικού. Αυτοί που έχουν ως στάση ζωής να σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι και όταν παίρνουν τον κουτσουρεμένο τους μισθό να λένε «ευχαριστώ»!

Αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες μπορείς κι εσύ να πάρεις θέση υπέρ του βιομήχανου. Αν όχι τότε σκέψου σε ποια πλευρά ανήκεις.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ & ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ

Αναρτήθηκε από τον/την redship

Η κυβέρνηση προκειμένου να τσακίσει τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών και να στείλει μήνυμα αποδοχής της βαρβαρότητας στην εργατική τάξη, έδωσε εντολή για την ωμή επέμβαση των δυνάμεων καταστολής σε βάρος των απεργών.

Τέτοιες ενέργειες δε μπορούν να σταματήσουν τους αγώνες των εργαζομένων ενάντια στις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, την πείνα και την εξαθλίωση που φέρνει η καπιταλιστική κρίση και η προσπάθεια να εξασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Ακόμα πιο αποφασιστικά θα οργανώσουμε τους αγώνες μας, την αντίστασή μας στη βαρβαρότητα που συνεπάγεται η πολιτική κεφαλαίου – κυβέρνησης – Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ακόμα πιο αποφασιστικά θα αντιμετωπίσουμε τη βία και τον αυταρχισμό που είναι το άλλο πρόσωπο αυτής της πολιτικής.

Γι΄ αυτό οργανώνουμε τη Δευτέρα 23 Ιούλη συλλαλητήρια συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους απεργούς χαλυβουργούς σε όλες τις μεγάλες πόλεις, στην Αθήνα στην Ομόνοια στις 7.30 το απόγευμα, και καλούμε τους εργαζόμενους να πάρουν μέρος μαζικά.

Οι Ομοσπονδίες:

ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑΣ ΙΜΑΤΙΣΜΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ – ΜΙΣΘΩΤΩΝ ΤΥΠΟΥ & ΧΑΡΤΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΛΟΓΙΣΤΩΝ – ΕΡΓ/ΤΩΝ & ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΓΑΛΑΚΤΟΣ ΤΡΟΦΙΜΩΝ & ΠΟΤΩΝ – ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΙΚΑ

Τα Εργατικά Κέντρα:

ΑΓΡΙΝΙΟΥ – ΑΡΤΑΣ – ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ – ΖΑΚΥΝΘΟΥ – ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ – ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑΣ & ΙΘΑΚΗΣ – ΛΑΡΙΣΑΣ – ΛΑΥΡΙΟΥ – ΛΕΥΚΑΔΑΣ – ΝΑΟΥΣΑΣ – ΠΑΛΛΕΣΒΙΑΚΟ – ΦΩΚΙΔΑΣ

Ανακοίνωση σωματείου Χαλυβουργών

Αναρτήθηκε από τον/την redship

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ «Η ΕΝΟΤΗΤΑ»

 

Ασπρόπυργος, 19.7.2012

 

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

 

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου καταγγέλλει τη συγκυβέρνηση της Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ.

Αφού όλο το προηγούμενο διάστημα έκανε όλα τα χατήρια στο Μάνεση, του έδωσε ό,τι ζήτησε, σήμερα τα χαράματα υλοποίησε μια ακόμα εντολή του.

Με ολόκληρο στρατό, ΜΑΤ, χημικά, γκλόμπς, καταδρομικά τζιπάκια, χτύπησε τους απεργούς χαλυβουργούς. Με τη συνοδεία διμοιριών των ΜΑΤ προσπάθησαν και έβαλαν στο εργοστάσιο τους διευθυντές και τον απεργοσπαστικό μηχανισμό που έχει δημιουργήσει ο Μάνεσης.

Φαίνεται καθαρά ποια συμφέροντα εξυπηρετεί η κυβέρνηση.

Είναι γελασμένοι αν με τέτοιες ενέργειες πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να σπάσουν τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών που κρατάει εδώ και 9 μήνες.

Φάνηκε καθαρά ότι όλες αυτές τις μέρες που ο υπουργός εργασίας έδειχνε ότι πίεζε την εργοδοσία για να βρεθεί λύση, στην ουσία προετοίμαζαν την επίθεση με τα ΜΑΤ.

Ο υπουργός δικαιοσύνης της Δημοκρατικής Αριστεράς δηλώνει αναρμόδιος.

Οι μάσκες έπεσαν.

Είναι βαθιά γελασμένοι αν νομίζουν ότι με ΜΑΤ, χημικά και γκλόμπς θα μας κάνουν σκλάβους.

Καλούμε την εργατική τάξη, όλο την εργαζόμενο λαό σήμερα στις 5.30 το απόγευμα σε συγκέντρωση στη γέφυρα Ασπροπύργου.

Το Διοικητικό Συμβούλιο καλεί αύριο όλους τους χαλυβουργούς σε Γενική Συνέλευση στις 11π.μ. στο Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας.

Ο αγώνας των χαλυβουργών είναι υπόθεση όλων των εργατών.

 

Ο Πρόεδρος Γ. Σιφωνιός

Ο Γεν. Γραμματέας Θ. Παυλάκης

Αγόρασαν φτηνά, εισπράττουν αστρονομικά ποσά

«ΚΟΥΡΕΜΑ» ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

 

Το Δημόσιο πληρώνει στο ακέραιο ΕΚΤ και Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων

Κρατικά ομόλογα ύψους 3,2 δισ. ευρώ θα πληρώσει το υπουργείο Οικονομικών στους κατόχους τους,
στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), που να σημειωθεί πως σε αντίθεση με τα ασφαλιστικά ταμεία και τους μικρο-ομολογιούχους έχουν εξαιρεθεί από κάθε διαδικασία «κουρέματος».
Οι κοιναγορίτικοι Οργανισμοί θα πληρωθούν στην ονομαστική αξία για ομόλογα που αγόρασαν «μπιρ παρά» από τη δευτερογενή αγορά, αποκομίζοντας και αστρονομικά κέρδη ύψους τουλάχιστον 1,5 δισ. ευρώ!
 Οι λήξεις των συγκεκριμένων ομολόγων και ημερομηνία πληρωμής τους είναι για τις 20 Αυγούστου με τη νέα συγκυβέρνηση να ψάχνει για «λύσεις», προκειμένου να αντεπεξέλθει στις «υποχρεώσεις» της, όπως δηλαδή έπραξαν σε ανάλογη περίπτωση και οι προκάτοχοί της.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι κεντρικές τράπεζες μαζί και οι κυβερνήσεις της ΕΕ, που επίσης εξαιρέθηκαν από το «κούρεμα», εμφανίζονται να έχουν στην κατοχή τους ομόλογα του ελληνικού κράτους ονομαστικής αξίας ύψους 49 δισ. ευρώ, που επίσης σκοπεύουν να τους τα πληρώσουν στο ακέραιο.
Στις «λύσεις» που εξετάζει το υπουργείο Οικονομικών είναι να τα καταβάλει απευθείας από τα δάνεια των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών, είτε να προσφύγει για βραχυπρόθεσμο δανεισμό στους ντόπιους τραπεζίτες, που επίσης ενισχύονται με πακτωλό κεφαλαίων από τα δάνεια της τρόικας.
Για λόγους διαχείρισης - «ανακύκλωσης» προηγούμενων βραχυπρόθεσμων εκδόσεων κρατικού χρέους που λήγουν, το υπουργείο Οικονομικών προχώρησε σε νέο τρίμηνο δάνειο εντόκων γραμματίων, ύψους 1,6 δισ. ευρώ.
Το επιτόκιο που «πρόσφεραν» οι τραπεζίτες έφτασε στο 4,28%.

Με μοιρασμένους ρόλους κοροϊδεύουν το λαό

Συνεχίζονται τα «ήξεις - αφήξεις» για την πρόταση νόμου του ΚΚΕ

Ταγμένος συνειδητά στον ευρωμονόδρομο, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί με ψέματα και φτηνούς αντιπερισπασμούς να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που προκαλεί η επί της ουσίας άρνησή του να στηρίξει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου, των δανειακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών νόμων.
Η στάση του και τα «ήξεις - αφήξεις» για λαϊκή κατανάλωση κονιορτοποίησε και τα προεκλογικά ψηφοθηρικά του συνθήματα και το κίβδηλο δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», επιβεβαιώνοντας ότι ακύρωση των μνημονίων δεν μπορεί να προέλθει από καμία δύναμη που πίνει νερό στο όνομα της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας που τα συνέταξε για λογαριασμό των μονοπωλίων.
Αυτό ακριβώς επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσει την απόρριψη της πρότασης νόμου του ΚΚΕ, ότι δεν συμβαδίζει με τον ευρωπαϊκό του προσανατολισμό.
Η στάση του επιβεβαιώνει πόσο ψεύτικο είναι το δίλημμα αυτό και πως η πραγματική διαχωριστική γραμμή βρίσκεται ανάμεσα στις δυνάμεις που με την πολιτική τους υπηρετούν τα μονοπώλια και την ευρωενωσιακή τους συμμαχία και στο ΚΚΕ που την αντιπαλεύει.
Με δεδομένα τα παραπάνω, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν με μοιρασμένους ρόλους και φτηνούς αντιπερισπασμούς να θολώσουν τα νερά.
Χτες, ο Π. Σκουρλέτης έλεγε στη ΝΕΤ ότι το κόμμα του θα στηρίξει μόνο την κατάργηση εφαρμοστικών νόμων, χαρακτηρίζοντας τις υπόλοιπες προτάσεις που περιέχει το νομοσχέδιο του Κόμματος «αποφάσεις του Συνεδρίου του ΚΚΕ»!

Την ίδια ώρα, ο Δ. Στρατούλης στο «Μέγκα» ισχυριζόταν ότι «κατά τη γνώμη του» ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να στηρίξει το σύνολο της πρότασης νόμου, παραπέμποντας όμως τις σχετικές αποφάσεις στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο ίδιο πνεύμα, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης (ρ/σ «Κόκκινο»), δήλωσε ότι την πρόταση νόμου του ΚΚΕ θα την εξετάσει η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να αποφανθεί αν θα τη στηρίξει.

Με στόχο να προκαλέσει σύγχυση στον λαό, ο Π. Λαφαζάνης στον ΣΚΑΪ ξιφουλκούσε κατά του μνημονίου, χαρακτήριζε ατελέσφορη την επαναδιαπραγμάτευσή του και δήλωνε βέβαιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ.
Οπως είπε «εμείς πρώτοι είμαστε υπέρ της κατάργησης των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων που προωθούν αυτά τα μνημόνια».

Να αποτρέψουμε το έγκλημα

Η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας δεν είναι απλώς μία τράπεζα που ανήκει στο Δημόσιο.

Είναι η τράπεζα στην οποία βρίσκεται υποθηκευμένο το μεγαλύτερο μέρος των καλλιεργούμενων εκτάσεων των φτωχομεσαίων αγροτών, των εγκαταστάσεων συνεταιρισμών, καθώς και περιουσιακά στοιχεία φτωχομεσαίων κτηνοτρόφων.

Είναι επίσης η τράπεζα εκείνη που διαχειρίζεται το σύνολο των αγροτικών επιδοτήσεων, όπως επίσης και των κονδυλίων για την ασφάλιση της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για τον ένα και μοναδικό χρηματοπιστωτικό πυλώνα της εγχώριας πρωτογενούς παραγωγής, του λαδιού, του κρασιού, των κηπευτικών και όλων των άλλων προϊόντων που παράγονται από την ελληνική γη, τα οποία βάζει - ή που πρέπει να βάζει - κάθε μέρα η οικογένεια του εργαζόμενου στο τραπέζι της.

Αλλά η εγχώρια αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή ενώ θα μπορούσε όλα αυτά τα χρόνια όχι απλώς να καθιστούσε τη χώρα απολύτως αυτάρκη σε τρόφιμα αλλά να παραγόταν και πλεόνασμα προς εξαγωγή, που θα έφερνε συνάλλαγμα, με την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ έγινε το αντίστροφο, κατακόρυφη μείωση της εγχώριας παραγωγής και εισαγωγές τροφίμων για την κάλυψη των αναγκών σε τρόφιμα, με την παράλληλη, χρόνο με το χρόνο, αύξηση του ελλείμματος του αγροτικού εμπορικού ισοζυγίου.

Η Αγροτική Τράπεζα μαζί και οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις «ΔΩΔΩΝΗ» και ΣΕΚΑΠ, καθώς και η «Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης», που βρίσκονται στο χαρτοφυλάκιό της, παίρνουν το δρόμο της ιδιωτικοποίησης, της παράδοσής τους δηλαδή στα παράσιτα του τραπεζικού και άλλων τμημάτων του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Που εκτός από τα σπίτια των εργαζομένων και των επιχειρήσεων των αυτοαπασχολούμενων, τώρα θέλουν να βάλουν στο χέρι και τη γη των αγροτών.

Οι «φήμες» που διαρρέει η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, στον προσφιλή της Τύπο, αναφέρουν ότι η διαδικασία ιδιωτικοποίησης εμπεριέχει «δικλίδες ασφαλείας» αναφορικά με τις υποθήκες του αγροτικού κεφαλαίου.

Πρόκειται για ψέματα ολκής με στόχο να ρίξουν στάχτη στα μάτια των μικρομεσαίων αγροτών και να πάνε... άκλαυτοι όταν θα λαμβάνουν τα κατασχετήρια...

Δεν πρόκειται για υπερβολές.

Τα τελευταία τρία χρόνια το ντόπιο πολιτικό προσωπικό έχει δείξει μέχρι πού είναι ικανό να φτάσει για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Η ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής Τράπεζας, αφού πρώτα ξεπουλήσουν τις συνεταιριστικές της, θα αποτελέσει την τελευταία πράξη του δράματος στο ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς και της περαιτέρω διατροφικής εξάρτησης της χώρας με όλες τις αρνητικές συνέπειες που αυτή θα επιφέρει.

Το συνεπές αγροτικό κίνημα έχει πείρα από τις κινητοποιήσεις χιλιάδων φτωχομεσαίων αγροτών που διεκδικούσαν συνθήκες να μπορούν να παράγουν μένοντας στα χωράφια τους, κόντρα στην Κοινή Αγροτική Πολιτική.

Σήμερα, εκ των πραγμάτων οι αγώνες τους πρέπει να βάλουν στόχο και την παρεμπόδιση ιδιωτικοποίησης της ΑΤΕ.

Μαζί με τους εργαζόμενούς της, που απειλούνται με ανεργία, μαζί με τους εργαζόμενους στις συνεταιριστικές της επιχειρήσεις, που επίσης απειλούνται να πεταχτούν στο δρόμο, σε ένα ενιαίο αγωνιστικό μέτωπο.

Εντάσσοντας αυτόν τον αγώνα στο δρόμο για να γίνουν τα μονοπώλια λαϊκή ιδιοκτησία.

Φώτης ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το μνημόνιο

Η ιστορία ξεκινά από το 2010, όταν υπογράφτηκε η πρώτη δανειακή σύμβαση, προκειμένου το ελληνικό κράτος να αντιμετωπίσει το μεγάλο κρατικό χρέος.
Τότε επιβλήθηκε το πρώτο μνημόνιο με τους εφαρμοστικούς νόμους που εξειδίκευαν τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα, προκειμένου να μειωθούν τα κρατικά ελλείμματα, ως όρος, για να δοθούν τα δάνεια.
Η λογική που προπαγάνδιζαν ήταν η εξής:
Τα δάνεια χρειάζονται για αποπληρωμή του χρέους.
Τα υπόλοιπα κρατικά έξοδα πρέπει να τα εξασφαλίσει το ίδιο το κράτος, βάζοντας ταυτόχρονα στόχο μείωσης των ελλειμμάτων, διαφορετικά το κράτος θα είναι υποχρεωμένο να δανείζεται και για τα ελλείμματα.
Γι' αυτό και πρέπει να παρθούν τα αντιλαϊκά μέτρα.
Το μνημόνιο ήταν ο μοχλός επιβολής τους. Αυτά έλεγε η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η αστική προπαγάνδα.
Επομένως, το μνημόνιο με τους εφαρμοστικούς νόμους και τη δανειακή σύμβαση ήταν ένα ενιαίο πακέτο.
Βεβαίως όλ' αυτά συνοδεύονταν από την αστική προπαγάνδα, όλα τα αστικά κόμματα αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ,
με την εκτίμηση ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η «κρίση χρέους».
Ετσι, παραπλανούσαν την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, αποκρύβοντας ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η οικονομική κρίση του καπιταλισμού που έφερε και το μνημόνιο.
Το ίδιο ισχύει και με το δεύτερο μνημόνιο που επέβαλε η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. με πρωθυπουργό το Λ. Παπαδήμο από την οποία αποχώρησε ο ΛΑ.Ο.Σ.
Βεβαίως, αυτή η κυβέρνηση, υπογράφοντας το δεύτερο μνημόνιο, υπέγραψε ταυτόχρονα νέα δανειακή σύμβαση, αποφασίζοντας και το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο αντιλαϊκό πρόγραμμα και τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου με ακόμη πιο σκληρά αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα.
Επομένως, εδώ έχουμε ένα νέο ενιαίο πακέτο.

Βεβαίως, τα μνημόνια καμιά σχέση δεν έχουν με τα ελλείμματα και το χρέος, αφού είναι αντεργατικά μέτρα μείωσης μισθών, συντάξεων, αλλαγής εργασιακών σχέσεων σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών, περικοπών σε παροχές Υγείας, Πρόνοιας από τα ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.
Υπάρχουν και φοροεισπραχτικά αντιλαϊκά μέτρα, ή μέτρα μείωσης δαπανών σε Υγεία - Πρόνοια, αλλά αυτά ελάχιστα συμβάλλουν στην αντιμετώπιση των χρεών.
Είναι μέτρα που κάνουν πιο φτηνούς τους εργάτες,
επομένως θέλουν να αντισταθμίζουν την πτώση των κερδών λόγω κρίσης και έτσι να αντιμετωπίσουν την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των εργατών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ,
 από την πρώτη στιγμή, ξεσήκωσε τη λεγόμενη «αντιμνημονιακή» αντίδραση,
 θέτοντας ως όρο να πληρωθεί μέρος του χρέους.
Και, βεβαίως, ανάγοντας την αιτία όλης της αντεργατικής πολιτικής στο μνημόνιο και όχι στην ανάγκη για ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου.
Θεωρούσε ως αιτία της κρίσης το μνημόνιο που αν καταργηθεί θα υπάρξει πολιτική ανακούφισης των εργαζομένων και ανάπτυξη. Καπιταλιστική εννοείται.
Εκρυβε, βεβαίως, πως το μνημόνιο είναι αναγκαίο για να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη.
Και έκρυβε, ταυτόχρονα, ότι μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, δανειακές συμβάσεις και εφαρμοστικοί νόμοι είναι ενιαίο πακέτο.
Η απόσπαση του μνημονίου από τα άλλα μέρη του ενιαίου πακέτου τον βόλευε για να αποπροσανατολίσει με τη λεγόμενη «αντιμνημονιακή» πολιτική, στην οποία προσχώρησαν και άλλες δυνάμεις όπως οι «Ανεξάρτητοι Ελληνες».
Οπως τον βόλευε η προπαγάνδα της επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής, αποσπασμένα από το μνημόνιο, προβάλλοντας τη λύση της πληρωμής μέρους του χρέους, γνωρίζοντας βεβαίως ότι είναι πακέτο στα πλαίσια της ΕΕ.
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για λύση εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Ετσι περνούσε την «αντιμνημονιακή» αυταπάτη, τη δυνατότητα φιλολαϊκών λύσεων εντός της ΕΕ και με τα μονοπώλια να κυριαρχούν στην οικονομία και στην εξουσία, αν και αυτό δεν μπορούσε να γίνει.
Φάνηκε μετά τις πρώτες εκλογές της 6ης Μάη, όπου την κατάργηση του μνημονίου, τη μετέτρεψε σε κατάργηση κάποιων εφαρμοστικών νόμων με διαπραγμάτευση μέσα στην ΕΕ.

Επομένως, εξηγείται και η σημερινή του στάση να καταθέτει νόμο όχι κατάργησης έστω του μνημονίου,
αλλά κάποιων εφαρμοστικών νόμων,
όπως η μετενέργεια και βεβαίως η άρνησή του να ψηφίσει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργηση του ενιαίου πακέτου, μνημόνια, δανειακές, μεσοπρόθεσμα και εφαρμοστικοί νόμοι.
Τι λέει;
Δε συμφωνεί με την πρόταση νόμου, επειδή το ΚΚΕ
«συνδέει την απάντηση στη σημερινή οικονομική κρίση με ζητήματα που είναι έξω από το δικό μας στρατηγικό προσανατολισμό, όπως αυτό της απομάκρυνσης από την ΕΕ».
Επομένως, ήξερε ότι η κατάργηση του μνημονίου πάει κόντρα στην ΕΕ.
Τότε γιατί η «αντιμνημονιακή ρητορεία»;
Αρα κορόιδευε το λαό.
Λένε επίσης ότι:
«Η καταγγελία του μνημονίου από μόνη της δε σημαίνει τίποτα, το ξήλωμα βήμα - βήμα των νόμων που συγκροτούν τη μνημονιακή πολιτική αυτός είναι ο τρόπος υλοποίησης»!
Χρειάστηκε να τα θυμίσουμε όλ' αυτά για να τονίσουμε ότι το ΚΚΕ, και γι' αυτούς τους λόγους, ανάμεσα σε άλλους,
είπε προεκλογικά ότι δεν μπορεί να γίνει συνεργασία και μάλιστα κυβερνητική με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Εδώ αρνείται να ψηφίσει ένα νόμο που πραγματικά είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει ανακούφιση στο λαό, όταν προεκλογικά έλεγε ότι θα καταργήσει το μνημόνιο.
Σκεφτείτε να υπήρχε συνεργασία και μάλιστα κυβερνητική.
Το ΚΚΕ θα έπρεπε να έχει πολιτική ΣΥΡΙΖΑ, η οποία καθόλου, όπως αποκαλύπτεται, δεν είναι φιλολαϊκή.

Η αλήθεια για την Pirelli στην Πάτρα……και για την Goodyear στην Σίνδο

από   cogito ergo sum

Λίγο πριν τις εκλογές τού περασμένου Μαΐου, συνάντησα στον δρόμο κάποιον γνωστό (και παλιό πελάτη μου), με τον οποίο ανοίξαμε κουβέντα επί παντός επιστητού, μιας κι είχαμε καιρό να ιδωθούμε. Μοιραία, ο λόγος ήρθε και στις επικείμενες -τότε- εκλογές. Μεταξύ των άλλων “ωραίων” που υποχρεώθηκα να ακούσω ήταν και η εξής πολυπιπιλισμένη καραμέλλα: “Ε, όχι και να ψηφίσουμε Παπαρήγα, ρε φίλε! Αυτοί έχουνε κλείσει όλες τις επιχειρήσεις, με τις απεργίες τους”(!) Σημειωτέον, ότι ο εν λόγω γνωστός διατηρεί κατάστημα με τον αδελφό του και τα παιδιά τους, δίχως να απασχολούν προσωπικό. Φυσικά, η υπό τύπον ερωτήσεως ένστασή μου “ρε Γιώργο, για το ότι εσείς παλεύετε με νύχια και δόντια να μη κλείσετε το μαγαζί σας, το ΠΑΜΕ φταίει και γι’ αυτό;” έμεινε αναπάντητη…
Αυτή η μπουρδολογία κάνει θραύση εδώ στην Πάτρα, όπου βρισκόταν το εργοστάσιο της Πιρέλλι, το οποίο έκλεισε το 1991. Αν κέρδιζα ένα χιλιάρικο κάθε φορά που άκουγα ότι “την Πιρέλλι την έκλεισαν οι συνδικαλιστές με τις παράλογες απαιτήσεις τους” (το θέμα παραμένει “must” στον τοπικό τύπο), σήμερα θα είχα μια πολυκατοικία ολοδικιά μου. Κι επειδή το ξανάκουσα πριν λίγη ώρα, σκέφτηκα να αφιερώσω το σημερινό μου σημείωμα σε τούτη την ιστορία.
Το 1991, λοιπόν, η μητρική Πιρέλλι ανήγγειλε την αναδιοργάνωση της εταιρείας σε όλον τον κόσμο. Στα πλαίσια αυτής της αναδιοργάνωσης, η ελληνική Πιρέλλι προχώρησε σε μείωση προσωπικού κατά 20%, απολύοντας 200 από τους 1.000 εργαζομένους της. Αυτή η ενέργεια έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στην τοπική κοινωνία, μιας και το εργοστάσιο της Πάτρας ήταν εξαιρετικά κερδοφόρο και ο κύκλος εργασιών του αυξανόταν χρόνο με τον χρόνο. Η ιδέα τής εργοδοσίας ήταν να πιεστούν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ώστε να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους και έτσι η εταιρεία να πραγματοποιεί την ίδια παραγωγή με 20% μικρότερο εργατικό κόστος. Όπως είναι φυσικό, οι εργαζόμενοι αντέδρασαν και κορύφωσαν τις αντιδράσεις τους με απεργία διαρκείας.
Κανείς δεν είπε ότι οι ιθύνοντες νόες τής Πιρέλλι είναι ηλίθιοι. Σίγουρα γνώριζαν ότι η απόφασή τους θα προκαλούσε έντονες αντιδράσεις και, βεβαίως, δεν αιφνιδιάστηκαν από την κήρυξη της απεργίας. Γι’ αυτό είχαν φροντίσει να προετοιμάσουν έγκαιρα το εργοστάσιό τους στo Κοτσαέλι τής Τουρκίας, το οποίο θα υποδεχόταν και την ελληνική παραγωγή. Γιατί στο Κοτσαέλι; Μα επειδή εκεί εύρισκαν εργαζόμενους διατεθειμένους να δουλεύουν σαν σκλάβοι με αμοιβές ψίχουλα. Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό, ας σημειώσουμε ότι το εργοστάσιο της “Turk Pirelli Lastikleri” στο Κοτσαέλι (*) είναι το μεγαλύτερο εργοστάσιο της Pirelli στον κόσμο (οι εγκαταστάσεις του εκτείνονται σε 340 στρέμματα) αλλά απασχολεί μόλις 1.900 εργαζομένους (με τουρκικούς μισθούς, ε;), ενώ το “μια χεσιά τόπος” εργοστάσιο της Πάτρας απασχολούσε χίλιους (με μεγαλύτερους μισθούς).
Σύμφωνα με όλους τους επικριτές εκείνης της απεργίας, λοιπόν, οι πατρινοί εργάτες τής Pirelli είχαν “πατριωτικό καθήκον” να μεταβληθούν σε σκλάβους ώστε να γίνουν ανταγωνιστικοί των τούρκων συναδέλφων τους. Κι είναι οι ίδιοι “παντογνώστες” και “μορφωμένοι” επικριτές που δικαιώνουν την Pirelli για την απόφασή της να κλείσει το εργοστάσιο της Πάτρας όχι επειδή ήταν ζημιογόνο (κάθε άλλο!) αλλά…”έτσι, για να μάθουν οι αλήτες οι συνδικαλιστές”.
Βεβαίως, όλοι αυτοί κάνουν μαστίχα μια κυνική δήλωση ανώτερου στελέχους τής εταιρείας, η οποία έγινε λίγα χρόνια αργότερα, το 1996, ως σχόλιο για το κλείσιμο του εργοστασίου μιας άλλης εταιρείας ελαστικών, της Goodyear, στην Θεσσαλονίκη: “Σήμερα, δεν πρέπει να λέμε ότι το κόστος εργασίας στην Ελλάδα είναι υψηλό και γι’ αυτό η παραγωγή δεν συμφέρει εδώ, αλλά να λέμε ότι το κόστος αυτό είναι αλλού χαμηλότερο σε σχέση με το ελληνικό και γι’ αυτό συμφέρει η παραγωγή αλλού”(**). Κι ανάμεσα σ’ εκείνους που μασούν αυτή την μαστίχα είναι και ο πρωθυπουργός μας, τρομάρα του…
Πριν κλείσουμε το σημερινό σημείωμα, αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε μια “μικρή” λεπτομέρεια, η οποία αποδεικνύει ότι η απόφαση για το κλείσιμο του εργοστασίου της Πάτρας είχε παρθεί στο Μιλάνο πολύ πριν ξεσπάσει εκείνη η περίφημη απεργία: την ώρα που τόσο ο ανταγωνισμός όσο και η ίδια η Pirelli εκσυγχρόνιζαν τον εξοπλισμό τους, το εργοστάσιο της Πάτρας είχε πάνω από μια πενταετία να δει καινούργιο μηχάνημα. Έτσι, όταν το εργοστάσιο έκλεισε, το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα τού μηχανολογικού του εξοπλισμού πήγε για…σκραπ. Μήπως έφταιγε η απεργία και γι’ αυτό;
Κανονικά, κάπου εδώ θα έπρεπε να τελειώσω. Όμως, επειδή δεν έχω ξεθυμάνει ακόμη, θα συνεχίσω και αύριο με την Goodyear. Άλλωστε, έχουμε να κάνουμε με παράλληλους βίους…

(*) Τα στοιχεία για το εργοστάσιο στο Κοτσαέλι τα πήρα από τον ιστοτόπο “Invest in Turkey“.
(**) Την περασμένη Παρασκευή 13/7/2012, στην εφημερίδα “Ριζοσπάστης” αναφέρθηκε ότι η συγκεκριμένη δήλωση έγινε μεν κατά το κλείσιμο του εργοστασίου τής Goodyear αλλά “πολύ πριν το λουκέτο τής Πάτρας”. Προφανώς, πρόκειται περί αβλεψίας τού συντάκτη, μιας και η Pirelli έκλεισε πέντε χρόνια πριν την Goodyear.
—

Στο χτεσινό σημείωμα είδαμε πώς έκλεισε το εργοστάσιο της Pirelli στην Πάτρα το 1991. Σήμερα αφήνουμε την Πάτρα και την Pirelli για να ανηφορήσουμε στην Σίνδο της Θεσσαλονίκης και την Goodyear. Το ιδρυμένο από το 1978 εργοστάσιο της αμερικανικής εταιρείας, μένοντας δίχως ανταγωνιστή πια, γνωρίζει ημέρες δόξας και καταγράφει αποτελέσματα αξιοζήλευτα για τα εργοστάσια της εταιρείας σε άλλες χώρες.

Πράγματι, οι πωλήσεις της Goodyear Hellas εκτινάσσονται από 15,2 δισ. δρχ. το 1992, σε 18 δισ. δρχ. το 1993 και σε 23,3 δισ. δρχ. το 1995. Ταυτόχρονα, τα κέρδη της επιχείρησης στην Ελλάδα αυξάνονται κατακόρυφα, από το 1 δισ. δρχ. το 1992, σε 1,8 δισ. το 1994. Το 1995, το εργοστάσιο εκσυγχρονίζεται και η εταιρεία επενδύει 900 εκατ. δρχ. σε νέο μηχανολογικό εξοπλισμό. Παρά το τεράστιο (για την εποχή) ύψος τής επένδυσης, τα κέρδη τού 1995 φτάνουν τα 1,7 δισ. Σύμφωνα με δημοσιεύματα στα οικονομικά φύλλα της εποχής, η μέση απόδοση των ιδίων κεφαλαίων ξεπερνούσε ακόμα και το 35%!

Τέλος, για όσους καταλαβαίνουν λίγο περισσότερο τους οικονομικούς δείκτες, σημειώνω ότι το 1995 το εργοστάσιο της Σίνδου κάλυπτε το 0,9% της παγκόσμιας παραγωγής τής Goodyear και συνεισέφερε κατά 3,5% στα παγκόσμια κέρδη της πολυεθνικής. Ξαναλέω και υπογραμμίζω: το 0,9% της παραγωγής έφερνε το 3,5% των κερδών! Και πώς θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά από την στιγμή που το σύνολο των κρατικών παραγγελιών σε ελαστικά (κυρίως των ενόπλων δυνάμεων) πήγαινε στην Goodyear (με τις γνωστές υψηλές τιμές), διασφαλίζοντας την υψηλή κεδοφορία τής εταιρείας;

Τί έγινε, λοιπόν, κι έκλεισε το εργοστάσιο;

Η ΝΔ και οι άλλοι συκοφάντες του εργατικού κινήματος λένε πως η εταιρεία έβαλε λουκέτο λόγω των εξωπραγματικών απαιτήσεων των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα, η τότε κυβέρνηση του ΠαΣοΚ είχε παρέμβει ανοιχτά υπέρ της πολυεθνικής και είχε σύρει την πασοκική πλειοψηφία τής διοίκησης του σωματείου σε συμβιβασμό με την εργοδοσία. Όπως ανακοίνωσε η ίδια η διοίκηση, "εφέτος, όπως επιθυμούσε η εταιρεία, υπογράψαμε σύμβαση και δεχτήκαμε μειώσεις επιδομάτων, μείωση προσωπικού, λειτουργία 4ης βάρδιας εκεί που η εταιρεία επιθυμούσε για φέτος, με δυνατότητα επέκτασης σε όλο το εργοστάσιο, όταν η εταιρεία το επιθυμούσε. Όλα τα παραπάνω, με στόχο τη μείωση του κόστους...". Άρα, το παραμύθι των "κακών εργαζομένων", που με τις "μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις τους κλείνουν τα εργοστάσια", δεν μπορεί να σταθεί ούτε για αστείο στην περίπτωση της Goodyear. Ο λόγος για τον οποίο έκλεισε το εργοστάσιο, είναι ο ίδιος για τον οποίο ο κάθε καπιταλιστής επενδύει ή αποσύρει τα κεφάλαιά του από έναν κλάδο, από μια χώρα, μια επιχείρηση: η μεγιστοποίηση του κέρδους του.

Η πραγματικότητα είναι απλή: εβδομήντα χρόνια μετά την εμφάνισή της στην Ευρώπη, η αμερικάνικη Goodyear (όπως και άλλες πολυεθνικές) έσπευσε να εκμεταλλευτεί τις σαρωτικές ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και να μεταφέρει μέρος τής παραγωγής σε χώρες με μικρότερο εργατικό κόστος, αναδιαρθρώνοντας εκ βάθρων τα εργοστάσιά της.

Λίγους μήνες πριν βάλει λουκέτο στο εργοστάσιο της Σίνδου, η Goodyear διέθετε σε 8 χώρες στην Ευρώπη και στη Βόρειο Αφρική 10 μονάδες, εκ των οποίων οι δύο στην Τουρκία, με 13.000 εργαζομένους. Την διαφορά, όμως, την έκανε η υπερσύγχρονη -πρώην κρατική!- μονάδα παραγωγής ελαστικών αυτοκινήτων, την οποία απέκτησε η πολυεθνική στην Πολωνία. Έτσι, η εταιρεία αποφάσισε να κλείσει την κερδοφόρο Σίνδο, μιας και η Πολωνία τής εξασφάλιζε ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία.

Το κακό για τους επικριτές των εργαζομένων είναι ότι, μαζί με την Σίνδο, η εταιρεία έκλεισε τα εργοστάσιά της στην Ιταλία, την Γαλλία και το Μαρόκο. Οι "μαξιμαλιστές" εργάτες έφταιγαν κι εκεί (σημ.: να δω μαροκινό κομμουνιστή απεργό κι ας πεθάνω!) για το κλείσιμο των εργοστασίων; Τους συκοφάντες των εργαζομένων ξεβρακώνει η ίδια η πολυεθνική με ανακοίνωση που εξέδωσε στις 22/06/1996, όπου παραδεχόταν ότι το λουκέτο στη Σίνδο ήταν αποτέλεσμα "διαρθρωτικών αλλαγών στην ευρωπαϊκή στρατηγική της εταιρείας στην παραγωγή ελαστικών".

Ακόμα και το "Βήμα", σε σχετικό δημοσίευμα της 28/07/1996 αναγκαζόταν να ομολογήσει: "Κάποιες θυγατρικές μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών στην Ελλάδα κερδίζουν για λογαριασμό τους τη μάχη της ανταγωνιστικότητας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, κάποιες τη χάνουν. Οι πολυεθνικές συγκεντρώνουν λοιπόν τις δραστηριότητές τους σε ορισμένες χώρες, συνεκτιμώντας το κόστος παραγωγής και πολλά άλλα κριτήρια. Αυτό συμβαίνει και με την Goodyear...". Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε ολόκληρο το δημοσίευμα μιας εφημερίδας την οποία ουδείς θα μπορούσε ποτέ να κατηγορήσει ως...φιλοκομμουνιστική.


Το συμπέρασμα από τα δυο τελευταία σημειώματά μας είναι απλό:

τα εργοστάσια δεν κλείνουν εξ αιτίας των εργατικών αγώνων. Κλείνουν για τον ίδιο λόγο με τον οποίο ανοίγουν:

την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας των επενδυομένων κεφαλαίων.

Συνεπώς, ακόμη κι ένα κερδοφόρο εργοστάσιο μπορεί να κλείσει (όπως εκείνα της Pirelli και της Goodyear) εφ' όσον μπορεί να ανοίξει κάπου αλλού κάποιο άλλο με μεγαλύτερη κερδοφορία. Αυτή είναι η αλήθεια κι όλα τ' άλλα δεν αποτελούν παρά αντεργατική προπαγάνδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ιδιωτικοποιήσεις

 

«Εμείς αντιπροτείνουμε αναπτυξιακές κοινοπραξίες είτε με διακρατικές συμφωνίες, είτε με τη σύμπραξη επιχειρήσεων είτε του δημόσιου, είτε του ιδιωτικού τομέα, όπου εσύ βάζεις την περιουσία, ο άλλος χρήματα για την αξιοποίησή του και έχετε κάνει μια συμφωνία ότι μακροχρονίως έχετε κέρδη από την αξιοποίησή της. Αυτή τη διαδικασία τη θεωρούμε επωφελή και κερδοφόρα, ενώ τη λογική των ιδιωτικοποιήσεων όπως-όπως τη θεωρούμε επικίνδυνη και επιζήμια».

 

Αυτά έλεγε τις προάλλες ο Παπαδημούλης, σε συνέντευξή του, επιβεβαιώνοντας ότι κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ,

χωρίς να ταυτίζονται απόλυτα στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, συναντιούνται στο κύριο:

,Οτι το κεφάλαιο πρέπει να βάλει βαθύτερα το χέρι στη δημόσια περιουσία, προκειμένου να υπάρξουν επενδύσεις, με μοχλό φυσικά τους ιδιώτες.

Σ’ αυτό το πνεύμα, ο ΣΥΡΙΖΑ συστείνει στην κυβέρνηση να μην πουλήσει, τώρα που οι τιμές είναι χαμηλές (!),

αλλά να νοικιάσει.

Να κάνει δηλαδή συμπράξεις με ιδιώτες σε έργα και δραστηριότητες που το κράτος θα βάζει τις υποδομές και το κεφάλαιο τα χρήματα.

Εύλογα όμως αναρωτιέται κανείς:

 Ο ιδιώτης που θα επενδύσει σε μια τέτοια σύμπραξη, θα το κάνει για την ψυχή της μάνας του;

Προφανώς όχι.

Θα το κάνει επειδή προσδοκά κέρδη.

Και πώς θα έρθουν αυτά;

Μα φυσικά από την εκμετάλλευση του έργου, που σημαίνει από την τσέπη του λαού.

Και επειδή στην Ελλάδα οι καπιταλιστές δεν ανακαλύπτουν την Αμερική, οι διαφόρων μορφών συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα έχουν νομοθετεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του δικομματισμού και έχουν δοκιμαστεί στην πράξη.

Για παράδειγμα, μορφή συμπράξεων είναι αυτή με την οποία κατασκευάζονται οι μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι.

Το κράτος, είτε κατασκευάζει το δρόμο και στη συνέχεια τον παραχωρεί στον ιδιώτη για να τον εκμεταλλεύεται και να τον συντηρεί, είτε «βοηθά» με κάθε μέσο τον ιδιώτη να κατασκευάσει το δρόμο και να τον εκμεταλλεύεται στη συνέχεια.

Ποιος βγαίνει τελικά χαμένος και ποιος κερδίζει;

Η εμπειρία λέει ότι χαμένος βγαίνει ο λαός, που πληρώνει τα μαλλιοκέφαλά του στα διόδια και κερδισμένο το κεφάλαιο, το οποίο, εκτός του ότι μετατρέπει σε τσιφλίκι του υποδομές κρίσιμες για τις συγκοινωνίες και τις μεταφορές, κερδοσκοπεί ασύστολα. Επιπλέον, επιβάλλει εργασιακές σχέσεις της αρεσκείας του στα έργα τα οποία εκμεταλλεύεται, ανοίγοντας το δρόμο με εργολαβίες και άλλες ελαστικές μορφές απασχόλησης, στη συνολική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.

Αρκεί να ανατρέξει κανείς στις εργολαβίες με τις οποίες συμπράττει η κατά τα άλλα «δημόσια» ΔΕΗ στα ορυχεία της, για να καταλάβει τα παραπάνω.

Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν χιλιάδες, σε κάθε μορφή σύμπραξης του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, οι οποίες, τα προηγούμενα χρόνια, αποτέλεσαν το βασικό μοχλό για να μεγαλώσει η παρουσία του κεφαλαίου σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και των κοινωνικών υπηρεσιών, όπου το κεφάλαιο διατηρούσε ακόμα ισχυρές θέσεις.

Τη λογική αυτή ενισχύει και το «ισοδύναμο» που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στις ιδιωτικοποιήσεις, επιβεβαιώνοντας ότι η φραστική εναντίωση στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου, δεν αρκεί για να αποκρουστεί η ολομέτωπη αντιλαϊκή επίθεση, πυλώνας της οποίας είναι και η παράδοση τομέων της οικονομίας και στρατηγικών υποδομών στους ιδιώτες για να κάνουν μπίζνες.

Πάνω στην ίδια ράγα βαδίζουν κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα αν ο καθένας υποδεικνύει και έναν διαφορετικό δρόμο για να κερδίσει τελικά το κεφάλαιο.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Δημοσιεύθηκε στο ριζασπάστη