ΘΕΡΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ :Είναι λαϊκό δικαίωμα, όχι «πολυτέλεια»

 

Στιγμές σαν κι αυτή, μπορούν να χαρούν όλο και λιγότερα παιδιά λαϊκών οικογενειών

Ονειρο θερινής νυχτός αποτελούν οι καλοκαιρινές διακοπές για την πλειοψηφία των εργαζομένων, της νεολαίας, καθώς με μισθούς πείνας, ανεργία και αυξήσεις «φωτιά», το κόστος είναι απλησίαστο.

Στον ευρωμονόδρομο όλο και περισσότερα λαϊκά νοικοκυριά δεν μπορούν να κάνουν καθόλου διακοπές, όλο και μειώνονται οι μέρες ξεκούρασης για όποιον ξεφύγει έστω για λίγο. Παράλληλα, η κατάργηση και αυτού του φτηνού όπως λειτουργούσε «κοινωνικού τουρισμού», υπονομεύει παραπέρα το δικαίωμα στην αναψυχή, θυσιάζοντάς το στο βωμό κερδοφορίας της μεγαλοεργοδοσίας.

Συγκεκριμένα: Aν πέρυσι εστιάζαμε στα όρια εισοδήματος που έθετε η τότε κυβέρνηση προς χορήγηση «δελτίων κοινωνικού τουρισμού», αν καταγγέλλαμε το πώς πέταγε χιλιάδες εργαζόμενους εκτός, αν κατακρίναμε ότι και όσοι έπαιρναν δελτίο επιβαρύνονταν με οικονομική συμμετοχή, τι να πούμε φέτος που Οργανισμός Εργατικής Εστίας (ΟΕΕ) δεν υπάρχει...;
Τέλη Φλεβάρη η τότε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ/ΝΔ (πρόδρομος της σημερινής), προκειμένου να μειώσει το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος», να απαλλάξει τη μεγαλοεργοδοσία από τις εισφορές σε ΟΕΕ κ.ά. τον κατάργησε. Αποτέλεσμα, πάνω από 500.000 δικαιούχοι στερούνται το 7ήμερο διακοπών που επιχορηγούσε ο ΟΕΕ.
Ταυτόχρονα, οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις και τα μεγαλοεπιχερηματικά συμφέροντα που εκφράζουν, όλοι αυτοί που κόπτονται για την «ανάπτυξη της κρουαζιέρας», το «να μην κλείνει το ΠΑΜΕ τα λιμάνια», που «αγωνιούν» για το ιστορικό κέντρο της Αθήνας και πώς θα απαλλαγούν οι μεγαλοξενοδόχοι από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, τη δράση και παρουσία του λαϊκού παράγοντα κάτω από τα μπαλκόνια τους, δεν είχαν πρόβλημα να αποδεχτούν την υπολογιζόμενη μείωση (από την κατάργηση του ΟΕΕ) στο λεγόμενο εσωτερικό τουρισμό κατά 4.000.000 διανυκτερεύσεις μέσα στη χρονιά, το σοβαρό πλήγμα που δέχονται περίπου 2.700 μικρομεσαίες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι σε αυτές, συν χιλιάδες εξαρτώμενες από τα προγράμματα του ΟΕΕ αυτοαπασχολούμενοι σε επισιτισμό, μεταφορές κ.ά.

Παντού πληρώνεις

Επιπλέον, και αν ακόμα μικρομεσαίοι του κλάδου έριξαν τις τιμές (όπως διατυμπανίζεται) πιεσμένοι από δάνεια, φόρους, υποχρεώσεις, τον «ανταγωνισμό» των μεγαθηρίων του κλάδου, προκειμένου να προσελκύσουν πελάτες και να μην τους μείνουν τα δωμάτια άδεια, η άγρια φορομπηξία, οι μειώσεις μισθών, η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών, συνολικά η καθίζηση του εισοδήματος και η γενικευμένη ανασφάλεια για το μέλλον, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στον όποιον λαϊκό άνθρωπο να πληρώσει τα πενήντα, σαράντα, ακόμα και τα τριάντα ευρώ που του ζητούνται για μια διανυκτέρευση.
Αλλά και όποιος έχει κάπου να πάει (χωριό, συγγενείς, φίλους), καλείται να δώσει ένα σκασμό λεφτά απλά και μόνο για να φτάσει στον προορισμό του. Κατ' αρχάς, τα διόδια που νέμονται κατασκευαστικές κοινοπραξίες («Ολυμπία Οδός ΑΕ», «Μορέας ΑΕ», «Αττική Οδός ΑΕ» κ.ά.) και τράπεζες:

• Στη διαδρομή Αθήνα - Καλαμάτα, για περίπου 200 χλμ. δρόμο, ένα ΙΧ θα πληρώσει 20 ευρώ (μετ' επιστροφής) μόνο για το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το οδικό δίκτυο! Συν άλλα 5,6 ευρώ αν χρειάζεται να χρησιμοποιήσει και την περιλάλητη «Αττική Οδό», ενώ αναμένεται η ανακοίνωση λειτουργίας ενός ακόμη σταθμού διοδίων κοντά στην Καλαμάτα.
• Αντίστοιχα στη διαδρομή Αθήνα - Πάτρα, για άλλα 200 χλμ. δρόμο, τα περισσότερα εκ των οποίων σε άσχημη κατάσταση (διόλου τυχαία ο δρόμος αυτός έχει σε ετήσια βάση τα περισσότερα τροχαία δυστυχήματα πανελλαδικά), πληρώνει κανείς (μετ' επιστροφής) 12,60 ευρώ.
• Oσοι οδηγοί διασχίζουν την Εγνατία Οδό καταβάλουν 2 ευρώ σε καθέναν από τους πέντε σταθμούς (Πολύμυλο Κοζάνης, Τύρια Παραμυθιάς, Μαλακάσι Μετσόβου, Ανάληψη Λαγκαδά, Ιασμο Κομοτηνής) που βρίσκονται κατά μήκος της. Μάλιστα, από Σεπτέμβρη αναμένεται αύξηση 20% (στα 2,40 ευρώ). Ταυτόχρονα, από 15 Γενάρη 2013 θα τεθεί σε λειτουργία ο νέος (έκτος) σταθμός διοδίων του αυτοκινητοδρόμου στη Μουσθένη Καβάλας (κοντά στη Χρυσούπολη). Συνολικά η κατασκευή της Εγνατίας κόστισε στον ελληνικό λαό πάνω από 6,5 δισ. ευρώ και βρίσκεται πλέον στη λίστα για πλήρη ιδιωτικοποίηση. Σημειώνεται ότι το 2011 η Εγνατία εισέπραξε από τα διόδια 15,9 εκατομμύρια ευρώ, το σύνολο των οποίων κατέληξε απευθείας στις τράπεζες και όχι στα ταμεία της Εγνατίας, καθώς τα έσοδά της έχουν υποθηκευτεί για τη σύναψη δανείων!
• Φυσικά, η πιο ακριβή διαδρομή είναι η Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Συνολικά ένα ΙΧ πληρώνει 23 ευρώ να πάει κι άλλα τόσα να έρθει στους δέκα σταθμούς διοδίων που στήθηκαν κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου.

Στο ενδιάμεσο, και σε μια άλλη εξέλιξη, από την Κυριακή 1/7, τέθηκε σε ισχύ από τις χώρες μέλη της ΕΕ το εμπάργκο στις ιρανικές εισαγωγές πετρελαίου. Το γεγονός, ενταγμένο στα βρώμικα και επικίνδυνα παιχνίδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, πυροδότησε ήδη κερδοσκοπικά παιχνίδια των μονοπωλίων του καυσίμου.
Ενδεικτικά στην Αθήνα το κόστος του λίτρου βενζίνης σκαρφάλωσε πάλι στα 1,70 ευρώ, στην περιφέρεια πολύ παραπάνω, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όποιον αποφασίσει να ταξιδέψει οδικώς και προσπαθήσει να γεμίσει το ρεζερβουάρ.
Αλλά και με ΚΤΕΛ να μετακινηθεί κανείς τα πράγματα ζορίζουν. Π.χ. για απλή μετάβαση από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη χρειάζεται να πληρώσει 42 ευρώ. Πολλά περισσότερα αν πρόκειται για οικογένεια. Αντίστοιχα η διαδρομή Αθήνα - Πάτρα κοστίζει στον ενήλικα 18,90 ευρώ, το δε «παιδικό» είναι 9,40 ευρώ.
Στις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη.
Ενδεικτικά, ζευγάρι που σχεδιάζει να ταξιδέψει από Λαύριο στη Λήμνο, με ένα σαπάκι κοντά σαράντα ετών (έτος ναυπήγησης 1976), έντεκα ώρες στο κατάστρωμα, παίρνοντας μαζί ΙΧ, θα πληρώσει 241 ευρώ μετ' επιστροφής, συμπεριλαμβανομένης «έκπτωσης» (επειδή έκλεισε και ξόφλησε τα εισιτήρια «εγκαίρως»).
Αν πάνε από Πειραιά στον Εύδηλο Ικαρίας, «αναβαθμίζοντας» την θέση τους σε «σαλόνι», πληρώνουν τον Ιούλη, μετ' επιστροφής 184 ευρώ.
Κι αν ταξιδέψουν από Θεσσαλονίκη στο Καρλόβασι Σάμου (πάλι για Ιούλη, «σαλόνι», μετ' επιστροφής, συν ΙΧ) 360 ευρώ.

Φεύγουν λιγότεροι για λιγότερο

Ετσι πλέον το 69% των Ελλήνων (62% πέρυσι) αδυνατεί να ανταποκριθεί στα έξοδα των καλοκαιρινών διακοπών και κάνει καλοκαίρι σπίτι του (αποτελέσματα έρευνας του Ινστιτούτου Καταναλωτών).
Για το «τυχερό» 31% που θα καταφέρει να φύγει, τα στοιχεία δείχνουν περαιτέρω μείωση του χρόνου διακοπών. Τέσσερις στους πέντε (80%) όσων λίγων φύγουν, θα λείψουν λιγότερο από βδομάδα. Θα επισκεφθεί είτε δικό του εξοχικό, είτε θα φιλοξενηθεί σε συγγενείς.
Η έρευνα ανέδειξε ως απαγορευτικό το κόστος διακοπών για μια οικογένεια: Το ελάχιστο κόστος διαμονής/διατροφής 15 ημερών 4μελούς οικογένειας αγγίζει πλέον τα 3.000 ευρώ. Τέλος, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί ότι οι τιμές ακολουθούν ανοδική πορεία ή (στην καλύτερη των περιπτώσεων) παραμένουν στάσιμες σε υψηλό επίπεδο και η ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών καθοδική πορεία.

Αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα

Χρόνια ολόκληρα ΚΚΕ και ΚΝΕ τονίζουν ότι είναι αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα των εργαζομένων, των νέων και των οικογενειών τους για τουρισμό, διακοπές, ανάπαυση, προαγωγή της υγείας τους, αναψυχή. Με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες (πολύ μεγαλύτερες από άλλες εποχές), σε αναγκαία ρήξη με τα μονοπώλια και την εξουσία τους προκειμένου να γίνουν (και) οι διακοπές κοινωνικό αγαθό για όλους, παλεύουν για:

• Δικαίωμα στις διακοπές για όλους τους εργαζόμενους μέσα από εξασφάλιση της μηνιάτικης άδειας και του 14ου μισθού για τις διακοπές. Φθηνές διακοπές για όλα τα παιδιά των εργαζομένων. Ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές. Δωρεάν πρόσβαση σε όλα τα μνημεία, μουσεία, τους φυσικούς και πολιτιστικούς χώρους της χώρας μας.
• Προγράμματα κοινωνικού τουρισμού στους ανέργους και για όλους τους εργαζόμενους με οποιαδήποτε μορφή απασχόλησης (μερική απασχόληση, συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλπ.), τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Δημόσιες δωρεάν παιδικές κατασκηνώσεις για τα παιδιά όλων των εργαζομένων και ανέργων, που θα λειτουργούν όλο το καλοκαίρι.
• Δωρεάν οργανωμένους χώρους αναψυχής (κάμπινγκ) για όλους τους νέους, με προσιτές τιμές ή και δωρεάν για τα νέα ζευγάρια, τους άνεργους. Δημόσιους δωρεάν οργανωμένους χώρους αναψυχής με ειδικό εξοπλισμό, υποδομές και εκπαιδευμένο προσωπικό για τα ΑμεΑ. Μαθητικές εκδρομές ενταγμένες στο σχολικό πρόγραμμα, δημόσιες και δωρεάν, δαπάνη του κράτους.
• Δωρεάν διακοπές για τους συνταξιούχους και τους φτωχούς αγρότες.

Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ

Η παραπλάνηση με τις δόσεις

Η κουβέντα για τις δόσεις έχει φουντώσει.
Δόσεις για τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την Εφορία.
Δόσεις για το φόρο εισοδήματος.
Δόσεις για το χαράτσι της ΔΕΗ.
Μια ζωή σε δόσεις μας ετοιμάζουν, αλλά όσα λένε περί «ανάσας» και περί «διευκόλυνσης» είναι παραμύθια.
Ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει.
Τι δεν καταλαβαίνουν;
Δεν έχει να πληρώσει, επειδή και το φόρο του αύξησαν και το μισθό και τη σύνταξη του μείωσαν.
Αλλά και στο σούπερ μάρκετ οι τιμές ανεβαίνουν στα τρόφιμα και σ' όλα τα είδη πρώτης ανάγκης.
Και οι παιδικοί σταθμοί δέχονται όλο και λιγότερα παιδιά.
Η βενζίνη και το πετρέλαιο θέρμανσης ακριβαίνουν.
Στο δημόσιο νοσοκομείο πρέπει να πληρώσεις για τις εξετάσεις. Και πάει λέγοντας...
Μιλάνε για δόσεις και περιμένουν κι ευχαριστώ, ενώ υπόσχονται ουσιαστικά μια «ζωή» σε δόσεις.
Δουλειά εκ περιτροπής, μεροκάματο σε ...δόσεις,
Υγεία κατ' επίφαση, ασφάλιση υποτιθέμενη, σύνταξη - κοροϊδία, ελευθερίες υπό περιορισμό και άμα διαμαρτυρηθεί κανείς, υπάρχουν και τα ΜΑΤ πρόχειρα, τα μόνο που μοιράζουν καταστολή άνευ ...δόσεων.
Οπότε, λύση δεν είναι οι δόσεις, λύση είναι να πληρώσει τα σπασμένα το μεγάλο κεφάλαιο και να ανακουφιστεί ο λαός.
Στους πολιτικούς «δοσατζήδες» της συγκυβέρνησης και των οπαδών της, να αντιπαρατεθεί αγώνας ταξικός, οργανωμένος, ανυποχώρητος, χωρίς ταλαντεύσεις και σε μεγάλες ...δόσεις!

ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΑΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΩΝ

Εργαλείο στην πάλη του εργατικού λαϊκού κινήματος

 

Το ΚΚΕ τηρώντας την προεκλογική του δέσμευση κατέθεσε στη Βουλή πρόταση νόμου για την

«Κατάργηση των Μνημονίων, του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012 – 2015 και των Εφαρμοστικών τους νόμων – καταγγελία των Δανειακών Συμβάσεων που έχουν ως προαπαιτούμενο την εφαρμογή των Μνημονίων».

 

Με την πράξη αυτή απέδειξε για άλλη μια φορά:

Οτι σέβεται το λαό και τηρεί το λόγο που έδωσε προεκλογικά.
Οτι καθορίζει την πολιτική του στάση με κριτήριο το συμφέρον της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων και με αυτό το κριτήριο συγκρούεται με την κυβέρνηση και το συνολικό πλαίσιο των πολιτικών, των μέτρων που έχουν οδηγήσει σε πτώχευση τις εργατικές-λαϊκές οικογένειες.
Οτι πιστεύει βαθιά πως ο λαός δεν έχει καμία δέσμευση απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο και στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση και επιβάλλεται να διεκδικήσει την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Η πρόταση νόμου του ΚΚΕ, η πολιτική της κατεύθυνση, οι θέσεις που περιέχει για την κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων που χτυπάνε τους μισθούς, τις συντάξεις, τις Συλλογικές Συμβάσεις, τα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα κ.ά., αλλά και το πλαίσιο στόχων πάλης που θέτει για διεκδίκηση είναι σε αντιστοιχία με τις λαϊκές ανάγκες, μπορούν να γίνουν όπλο στα χέρια του εργατικού, λαϊκού κινήματος, να συμβάλλουν στην ενδυνάμωση της πάλης του.
Κι αυτό είναι πολλαπλά χρήσιμο σήμερα, στις συνθήκες που η τρικομματική κυβέρνηση και η ΕΕ κλιμακώνουν την επίθεση κατά των εργαζομένων πατώντας στις δανειακές συμβάσεις, στα μνημόνια και στους εφαρμοστικούς νόμους
.
Είναι φανερό ότι ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ έχουν τοποθετηθεί με τις πολιτικές επιλογές τους ενάντια στην πρόταση νόμου του ΚΚΕ. Αυτό ήταν εξ αρχής γνωστό.

Ετσι, αξίζει να εξεταστεί προσεκτικά η θέση του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να διασκεδάσει τις ανησυχίες του για την απήχηση της πρωτοβουλίας του ΚΚΕ και να αποκρύψει τις πολιτικές του ευθύνες επιχειρώντας να θολώσει τα νερά και να παραπλανήσει τους εργαζόμενους.

Η πραγματικότητα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ για άλλη μια φορά «πιάστηκε στα πράσα».
Γιατί αποδείχθηκε στην πράξη ότι προεκλογικά κορόιδεψε συνειδητά το λαό φουσκώνοντας τη ρηχή αντιμνημονιακή ρητορεία, καλλιεργώντας μέσα από καιροσκοπικούς ελιγμούς ψεύτικες προσδοκίες εκμεταλλευόμενος την αγωνία του λαού.
Στην πράξη, για να δικαιολογήσει την υποχώρησή του ακόμα και από αυτά που έλεγε προεκλογικά, και να αποκρύψει την ένταξή του στο στρατόπεδο των υποστηρικτών της άνευ ουσίας διαπραγμάτευσης με την ΕΕ, προχώρησε στην κατάθεση μιας πολύ περιορισμένης πρότασης νόμου για την κατάργηση ορισμένων αντιλαϊκών μέτρων αποκρύπτοντας ότι αυτά εκπορεύονται από τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τις δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους που αρνείται να ακουμπήσει.
Χαρακτηριστικό στοιχείο της οπορτουνιστικής στάσης του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτή τη φορά είναι οι ελιγμοί, η δημιουργία εντυπώσεων για να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση που έχει περιέλθει
.
Σ’αυτή την κατεύθυνση ανοίγει μέτωπο στις θέσεις του ΚΚΕ παραβιάζοντας ακόμα και κανόνες της απλής λογικής.

Ετσι, σε σχετική ανακοίνωση του υπεύθυνου του γραφείου Τύπου αυτού του κόμματος αναφέρεται:
«Οταν εμείς απευθυνόμενοι προς την ελληνική κοινωνία εδώ και δύο χρόνια, και προς την αριστερά ιδιαίτερα λέγαμε ότι η βασική διαχωριστική γραμμή είναι το μνημόνιο και το πώς τοποθετείται κανείς απέναντί του, από την πλευρά του ΚΚΕ συχνά εισπράτταμε την κριτική ότι είναι ένα πλαστό δίλημμα κάτι τέτοιο.
Το γεγονός ότι σήμερα έστω μετά τις εκλογές, καταθέτει μια πρόταση η οποία θέτει στο επίκεντρό της το θέμα της κατάργησης των εφαρμοστικών νόμων και του μνημονίου, είναι μια θετική μετατόπιση, έστω και καθυστερημένα».
Είναι φανερό ότι επιχειρείται ο βιασμός της πραγματικότητας και χρησιμοποιείται το ψέμα για να διαστρεβλώσουν την πολιτική του ΚΚΕ.
Βασική θέση του ΚΚΕ τόσο προεκλογικά όσο και τώρα είναι ότι η βάση της όξυνσης των λαϊκών προβλημάτων και της πτώχευσης του λαού είναι η καπιταλιστική κρίση που αποδεικνύει τα αδιέξοδα του συστήματος, η πολιτική της ΕΕ, η επίθεση του κεφαλαίου και των κομμάτων του.
Η αλήθεια είναι ότι η κρίση επιδείνωσε το δημόσιο χρέος και οδήγησε στις δανειακές συμβάσεις, στα μνημόνια και στους εφαρμοστικούς νόμους που χρησιμοποιούνται ως εργαλεία του κεφαλαίου για να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες του λαού.
Το ΚΚΕ δεν υποτίμησε τα μνημόνια.
Ανέδειξε τον αντιλαϊκό τους χαρακτήρα και τα πολέμησε μέσα και έξω από τη Βουλή με όλες του τις δυνάμεις.
Αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ότι είναι ανυπόστατη η θέση του ΣΥΡΙΖΑ που λέει ότι τα μνημόνια αποτελούν τη βασική διαχωριστική γραμμή κι αυτή η θέση του ΚΚΕ έχει ιδιαίτερη σημασία.
Γιατί είναι προκλητικός, αβάσιμος ο ισχυρισμός που λέει ότι μπορεί να είναι διαχωριστική γραμμή το αποτέλεσμα (τα μνημόνια) και όχι η αιτία, η πηγή που το προκαλεί, η καπιταλιστική ανάπτυξη, κρίση, η στρατηγική της ΕΕ, η στρατηγική του κεφαλαίου.

Πόσο αξία έχει για το λαό π.χ. η πολιτική του κόμματος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» ή της «Χρυσής Αυγής» που καταγγέλλουν φραστικά τα μνημόνια αλλά στηρίζουν τις αιτίες που τα γεννάνε, τις αιτίες που βασανίζουν το λαό μας;
Το ίδιο ισχύει και για τη ΔΗΜΑΡ.
Η αντιμνημονιακή της φρασεολογία έγινε «φτερά και πούπουλα».
 Η στήριξη των αιτιών που γεννάνε τα μνημόνια την οδήγησαν στην αγκαλιά της τρικομματικής αντιλαϊκής κυβέρνησης.

Αυτά είναι ζητήματα που επιβάλλεται να προβληματίσουν περισσότερο τους εργαζόμενους.

Ο εξωπραγματικός, επικίνδυνος χαρακτήρας της τοποθέτησης που καθορίζει ως βασική διαχωριστική γραμμή τα μνημόνια αποδεικνύεται και από την πείρα των άλλων κρατών μελών της ΕΕ στις οποίες εφαρμόστηκαν πολύ σκληρά αντιλαϊκά μέτρα χωρίς μνημόνια.
Κι αυτό τονίζει τη γενική τάση της επιθετικότητας του κεφαλαίου και των κομμάτων του στις συνθήκες της κρίσης.
Θα θέσουμε όμως ακόμα ένα ερώτημα.
Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει τα μνημόνια ως διαχωριστική γραμμή γιατί δεν κατέθεσε πρόταση νόμου για την κατάργησή τους και περιορίστηκε στην καταγγελία ορισμένων μόνο μέτρων που προκύπτουν από τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια; Η απάντηση δίνεται από το χαρακτήρα της πολιτικής του που είναι διαχειριστική και αναξιόπιστη.
Στην τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται επίσης:
«Βεβαίως θα αναρωτηθεί κανείς εάν είχε ανταποκριθεί (το ΚΚΕ) στο ενωτικό κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.
Σας λέω λοιπόν ότι θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να είχαμε ενδεχομένως μια κυβέρνηση της αριστεράς.
Εάν δηλαδή είχε υπάρξει ένα ενιαίο κοινό μέτωπο στις εκλογές και είχε δημιουργηθεί μια αντίστοιχη δυναμική.
Αυτά για την ιστορία. Από εκεί και έπειτα για τη συγκεκριμένη πρόταση, στο βαθμό που αφορά συγκεκριμένους εφαρμοστικούς νόμους τους οποίους ούτως ή άλλως -έχετε δει- κι εμείς έχουμε καταθέσει μια αντίστοιχη πρόταση νόμου για τα ζητήματα της μετενέργειας και του κατώτατου μισθού, προφανώς και θα τα υποστηρίξουμε. Δεν συμμεριζόμαστε προφανώς τη συνολική τοποθέτηση του ΚΚΕ απέναντι στα ζητήματα της κρίσης, γιατί συνδέει την απάντηση στη σημερινή οικονομική κρίση με ζητήματα που είναι έξω από το δικό μας στρατηγικό προσανατολισμό, όπως αυτό της απομάκρυνσης από την ΕΕ».

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια» αφού είναι αποδεδειγμένο στην πράξη ότι το ΚΚΕ δεν έχει καμία ιδεολογική, πολιτική συγγένεια με το ΣΥΡΙΖΑ που έχει σοσιαλδημοκρατική στρατηγική και επιχειρεί να δημιουργήσει μαζί με φθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ένα νέο σοσιαλδημοκρατικό σχήμα για να χειραγωγήσει το λαό, να τον εγκλωβίσει σε νέες διαχειριστικές αυταπάτες.
Ομως, έχει σημασία να αναφερθεί ότι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία με το ΚΚΕ είναι και υποκριτική, καιροσκοπική.
Στην ανακοίνωσή του αυτοδιαψεύδεται αφού αναγκάζεται να αναφερθεί στις προγραμματικές και γενικότερες αγεφύρωτες διαφορές με το ΚΚΕ, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται ο χαρακτήρας και οι αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, η στάση απέναντι στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει, ενώ το ΚΚΕ την πολεμάει γιατί σαν διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση, σαν ένωση του κεφαλαίου είναι κατά των λαών.

 

Η πρωτοβουλία του ΚΚΕ αποδεικνύει την υπεροχή της στρατηγικής του και τονίζει ότι το κόμμα μας παρεμβαίνει αποφασιστικά για κάθε λαϊκό πρόβλημα και πρωταγωνιστεί στην ταξική πάλη γιατί έχει καθαρό το βασικό ζήτημα που αναφέρεται και στην εισηγητική έκθεση της πρότασης νόμου που κατέθεσε στη Βουλή.

Οτι η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στη γραμμή κατάργησης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, της μονομερούς διαγραφής του χρέους, της αποδέσμευσης από την ΕΕ, με εργατική, λαϊκή εξουσία, με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, για να αξιοποιηθούν σχεδιασμένα οι μεγάλες αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας μας, να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.
Η πρόταση νόμου του ΚΚΕ άνοιξε μια συζήτηση που μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη και να συμβάλει να βγούνε ουσιαστικά συμπεράσματα από τους εργαζόμενους που στενάζουν από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την αντιλαϊκή πολιτική.
Να βγούνε συμπεράσματα για τη στάση των πολιτικών δυνάμεων, να επανεξεταστούν και να επαναξιολογηθούν οι πολιτικές προτάσεις και η πρακτική του κάθε κόμματος με κριτήριο ποια πολιτική αντιστοιχεί στα συμφέροντα και στην κοινωνική θέση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας που προέρχεται από τις εργατικές – λαϊκές οικογένειες.
Αυτό είναι το βασικό ζήτημα που δεν πρέπει να επισκιαστεί από τα κόλπα που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ και το γαϊτανάκι για το αν ή όχι θα ψηφίσει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ.
Γιατί έτσι ή αλλιώς έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα.
Είπε συνειδητά ψέματα στους εργαζόμενους προεκλογικά. Χρησιμοποίησε την αντιμνημονιακή παγίδα για να υφαρπάξει την ψήφο και μετεκλογικά προσαρμόζεται συνεχώς στις ανάγκες της διαχείρισης της κρίσης κατά του λαού, στη λογική της διαπραγμάτευσης με την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Η πράξη, μέσα σε λίγο χρόνο μετά τις εκλογές, θέτει ένα σοβαρό ζήτημα.
Θέτει τη μεγάλη αναντιστοιχία ανάμεσα στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και στα συμφέροντα των εργαζομένων.
Αποδεικνύει επίσης τη σταθερότητα του ΚΚΕ, τον αναντικατάστατο ρόλο του στη στήριξη των λαϊκών συμφερόντων, την αναγκαιότητα της ισχυροποίησής του.

Ατσάλι και μειοψηφικές δημοκρατίες

Της  Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 

Οσο προχωράει, σύντροφοι, η τηλεπαιδεία και τηλεκπαίδευση από ανέλεγκτες πηγές και κυρίως όσο αποκόπτεται η σκυτάλη γνώσεων από την προσωπική σχέση μαθητή – δασκάλου, τόσο θα αποκοπτόμαστε από εκείνη την ουσιαστική εκτίμηση του Αλέξανδρου της Μακεδονίας για τον Αριστοτέλη. «Στους γονείς μου οφείλω το ζην και στους δασκάλους μου το ευ ζην». Ρήση και θέση που πόρρω απέχει από τις θλιβερές παρερμηνείες των νεότερων Ελλήνων, πολιτικών και εκπαιδευτικών του τρέχοντος αστικού συστήματος που αναπαράγει ως μόνο πρότυπο σκέψης και παιδείας το χειρότερο εαυτό του.

Πιάνω, λοιπόν, το νήμα από κει που τ’ άφησα την περασμένη Κυριακή.

Εκεί δηλαδή που οφείλουν οι κομμουνιστές πολιτισμικά να επέμβουν με επιστήμες και τέχνες διαθέσιμες στους καιρούς μας και να διαχωρίσουν τη λειτουργία του Διαδικτύου και των εξ αυτού και πέραν αυτού επικοινωνιακών εργαλείων, από τη λειτουργία του διχτυού, του ικανού να παγιδεύσει τεράστιες μάζες πολιτών-ψαριών στον ωκεανό των πληροφοριών.

Στην ψευδοδημοκρατία των αστών το …πολιτικό παιχνίδι παίζεται με όρους πλειοψηφίας.
Ο αφελής μαθηματικός σχηματισμός, ανεξαρτήτως κανόνα, και δη έξω από τα μαθηματικά αυτά καθ’ αυτά, δηλαδή η αριθμητική λογική ότι το 51 είναι πράγματι μεγαλύτερο από το 49, στην αστική δημοκρατία μετατρέπεται σε τέχνασμα.
Κάτι σαν το λαγό που βγάζουν οι ταχυδακτυλουργοί στα τσίρκα και τα πανηγύρια αιώνες τώρα. Πρόκειται για τα εκλογικά εκείνα συστήματα, σαν το δικό μας ένα πράμα, που αναδεικνύουν μια τεχνητή μειοψηφία σε δημοκρατία μεθυστικού μεγέθους. Ογκώνεις με το που τη ζεις σαν να έχεις πιει πενήντα μπίρες στην καθισιά. Το κοπάδι από τις γόπες π.χ πιάνεται σ’ αυτό το δίχτυ χάρη στην καλλιέργεια της πολιτικής εκπαίδευσης να αλλάζει η αριθμητική στην ψήφο.
Και η απλή αναλογική, για παράδειγμα, να θεωρείται βαριά και επικίνδυνη για την εξουσία. Το ένας πολίτης μία ψήφος είναι ειδικού βάρους μέταλλο. Διαλύει τη δημοκρατική αυταπάτη στα εξ ων συνετέθη.
Δηλαδή απάτη και εξαπάτηση.
Η βαριά και συστηματική πλύση εγκεφάλου και βλάβη που έχει επέλθει στο συλλογικό υποσυνείδητο των δυτικών κοινωνιών, επεκτείνει την εφαρμογή της μειοψηφικής τους δημοκρατίας στη νομιμοποίηση της κρατικής βίας.

Τρανό παράδειγμα η «Χαλυβουργία». Καθώς είμαι μακριά λόγω αναγκαίων ολιγοήμερων διακοπών, μια περιήγηση στη διαχείριση της πληροφορίας ότι τα ΜΑΤ άνοιξαν το εργοστάσιο (…) του Μάνεση, στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο, δείχνει περίτρανα το δίχτυ της εγκληματικής εκπαιδευτικής επικοινωνιακής απάτης.

Η πλειοψηφία των ηρωικών απεργών παρουσιάζεται ως ατσάλινη μειοψηφία που εμποδίζει τη γιγάντια μειοψηφία των πενήντα απεργοσπαστών να δουλέψει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες επιβάλλει το αφεντικό.

Μοιράζεται και η νομιμότητα από το καθεστώς του Σαμαρά που έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι, νομοθέτη, δικαστή και Μπάτσο, και η αριθμητική αλλάζει πατώντας στον θεόρατο αριθμό των ανέργων που ταυτίζονται προπαγανδιστικά με αυτούς που θέλουν να δουλέψουν.

Μια τεχνητή ευλογοφανής πλειοψηφία γίνεται αποδέκτης της ιδεολογικής και πραγματικής υποδούλωσής της στην ανάγκη. Νομιμοποιεί την καταστολή που δεν θέλει να ζήσει όταν θα βρεθεί στη θέση των χαλυβουργών με την ανοχή της .

Το ατσάλι μπήγεται στα πλευρά του σώματος της εργατικής τάξης και ο Μάνεσης κερδίζει προσωρινά την παρτίδα με τη βία του ταξικού του συμμάχου.

Αυτό που παίζεται στον Ασπρόπυργο δεν είναι μόνο μια ταξική μάχη.

Εχει εκπαιδευτική αξία για τους αστούς.

Σπάει, ή καλύτερα θέλει να σπάσει, το επίπεδο συνείδησης της εργατικής τάξης ότι είναι η πραγματική και μαθηματική πλειοψηφία στην κοινωνία και εξ αυτού δικαιούται και την εξουσία και τη νομή, διανομή και κατοχή του πλούτου που παράγει.

Δεν είναι τα ΜΑΤ η δύναμη του Μάνεση. Είναι το εργοστάσιο και ο εξοπλισμός του.

Αυτό το κεφάλαιο διαμορφώνει την πλειοψηφική νομιμότητα της ατσάλινης μειοψηφίας των προδοτών της εργατικής τάξης.

Των δειλών και πουλημένων που δεν αντέχουν να διεκδικήσουν τα μέσα παραγωγής και φοράνε το μανδύα του εργαζόμενου που θέλει να ανήκει στο αφεντικό του.

Αυτοί οι …εργαζόμενοι έχουν συνείδηση κατοικίδιου.

Και αργά ή γρήγορα θα αποδειχτεί πως τα κανίς του εργοδοτικού καναπέ δεν παράγουν προϊόντα χάλυβα, αλλά μόνον περιλαίμια σκύλων.

Και κανένα σκυλί δεν μπορεί να ξεχωρίσει το ζην απ’ το ευ ζην με δάσκαλο το αφεντικό του.

Η πρωτοπορία, εργατική, πνευματική, εκπαιδευτική και δη πολιτική ήταν πάντα μειοψηφία, φωτισμένη και εξεγερτική.

Στους δρόμους κι όχι στους καναπέδες του κάθε Μάνεση …ατσαλώνεται…

Ψέμα πάνω στο ψέμα

Αναρτήθηκε από τον/την redship

Οργίασε η προπαγάνδα με αφορμή την επίθεση στους χαλυβουργούς.

Λένε:

– Το δικαίωμα στη δουλειά είναι ιερό.
Μιλάνε για το δικαίωμα στη δουλειά οι θεματοφύλακες ενός συστήματος άναρχου και σάπιου, που πετάει εκατομμύρια ανθρώπους εκτός παραγωγής. Μάλιστα, σε συνθήκες κρίσης, η ανεργία εκτοξεύεται στον καπιταλισμό, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, με πρώτη την εργατική δύναμη.
Ηδη οι άνεργοι είναι 1.500.000 στην Ελλάδα.
Ποια κυβέρνηση νοιάστηκε για το δικαίωμά τους στη δουλειά;
Η ίδια η κυβέρνηση και τα κόμματά της υπερασπίζονται τον Μάνεση, ο οποίος έχει ήδη απολύσει 120 εργαζόμενους και κατά τα λεγόμενά του ήθελε να κλείσει το εργοστάσιο και να αφήσει χωρίς ψωμί εκατοντάδες οικογένειες.
Για τους λιγοστούς απεργοσπάστες, το δικαίωμα στη δουλειά είναι ιερό, σύμφωνα με την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, αλλά όχι και για τους εκατοντάδες απεργούς που παλεύουν για να έχουν μεροκάματο οι απολυμένοι συνάδελφοί τους. Το ψέμα και η υποκρισία τους βγάζει μάτι.

– Πρέπει να εφαρμοστεί ο νόμος.
Ποιος νόμος; Αυτός που βγάζει 9 στις 10 απεργίες παράνομες. Αυτός που επιτρέπει στον εργοδότη να επιβάλλει με το έτσι θέλω στον εργάτη εκ περιτροπής εργασία, με μισθό που ισοδυναμεί με φιλοδώρημα.
Αυτός που καταργεί τα Βαρέα και Ανθυγιεινά για κατηγορίες εργαζομένων που με βεβαιότητα θα πεθάνουν πάνω στο μεροκάματο, πριν προλάβουν να βγουν σε σύνταξη. Αυτός που αφήνει ατιμώρητο τον εργοδότη, όταν ο εργάτης σκοτώνεται στα κολαστήριά του. Αυτός που στερεί από την οικογένεια τού εργαζόμενου την πρόσβαση σε στοιχειώδεις υπηρεσίες Υγείας και Παιδείας. Αυτοί οι νόμοι θέλουν να εφαρμοστούν και γι’ αυτό σκυλιάζουν με εισαγγελείς και δικαστικές αποφάσεις, κάθε φορά που οι εργάτες και ο λαός πάνε να σηκώσουν κεφάλι.
Η δικαστική απόφαση ενάντια στην απεργία είναι πρόσχημα και κατασκευασμένο ψέμα.
Η Δικαιοσύνη τους είναι ταξική.
Παράνομες ήταν με το γράμμα του νόμου και οι απολύσεις εν μέσω απεργίας, όπως κατήγγειλαν οι απεργοί, αλλά κανείς δε νοιάστηκε για την εφαρμογή αυτού του νόμου. Καθ’ όλα νόμιμη ήταν και η απεργιακή απόφαση των χαλυβουργών. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία για αυτούς που έτσι και αλλιώς είχαν αποστολή να τη σπάσουν. Το σύστημά τους είναι από τα θεμέλια άδικο για την εργατική τάξη και το λαό. Δίκαιος από τη σκοπιά του εργάτη είναι ο αγώνας για την επιβίωσή του, για το εμπόδισμα των μέτρων που τον εξαθλιώνουν, για την ανατροπή της αδικίας των αστών, με ανατροπή της εξουσίας τους.

– Η αδιαλλαξία δεν ωφελεί, χρειάζεται διάλογος.
Ξέρουν τι λένε.
Θέλουν συνδικαλιστές και κίνημα συνοδοιπόρους και όχι ταξικούς αντιπάλους.
Θέλουν ταξική συνεργασία, για να περπατάνε ανεμπόδιστα τα βάρβαρα μέτρα και όχι συνδικάτα μαχητές για το δίκιο των εργαζομένων. Θέλουν σωματεία με διοικήσεις όπως αυτή των χαλυβουργών στο Βόλο, που καμαρώνει με το παράσημο της εργοδοσίας στο πέτο, επειδή δέχτηκε να αλυσοδέσει τους εργαζόμενους και συναίνεσε σε συνθήκες δουλειάς, που έχουν συντελέσει ώστε δυο εργάτες να έχουν ήδη δει το χάρο με τα μάτια τους σε ισάριθμα «ατυχήματα». Θέλουν «κοινωνικούς εταίρους», όπως αυτούς στην ΟΣΝΙΕ, στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων και αλλού, που θα λένε «σφάξε μ’ Αγά μ’ ν’ αγιάσω». Θέλουν «κίνημα» στα μέτρα της εργοδοσίας και της κυβερνητικής πολιτικής, πέμπτη φάλαγγα στους εργατικούς αγώνες, συκοφάντες και υπονομευτές των ταξικών συνδικάτων.

– Οι εργατικοί αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια.
Ψέμα δίχως προηγούμενο.
Ας απαντήσουν:
Στη ΣΙΔΕΝΟΡ, που έκλεισε πρόσφατα, πόσες εργατικές κινητοποιήσεις είχαν γίνει το τελευταίο διάστημα;
Στις 600 επιχειρήσεις που έκλεισαν την τελευταία χρονιά στη Β. Ελλάδα, πόσα ταξικά σωματεία υπήρχαν και πόσες απεργίες έκαναν οι εργαζόμενοι σε αυτές;
Από τους 1,5 εκατ. των σημερινών ανέργων, πόσοι δούλευαν σε επιχειρήσεις όπου δρούσε ισχυρό ταξικό σωματείο και έκανε αγώνες;
Η κρίση κλείνει τα εργοστάσια και άλλα τα κάνει πιο ισχυρά.
Ακόμα και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης κλείνουν εργοστάσια (βλέπε «Τρικολάν») όταν ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης είτε δε βγάζει το κέρδος που προσδοκά, είτε συνθλίβεται από τον ανταγωνισμό, είτε μεταφέρει τα κεφάλαια σε άλλους, πιο κερδοφόρους κλάδους.
Αυτοί που λένε πως οι αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια, είναι οι ίδιοι που τη δεκαετία του ’90, στο όνομα της «ανασυγκρότησης των Βαλκανίων» επιδοτούσαν μέχρι και την αγορά fax στις επιχειρήσεις που έκλειναν στην Ελλάδα για να μεταναστεύσουν στη Βουλγαρία, στα Σκόπια, στην Αλβανία και στη Ρουμανία, όπου τα μεροκάματα ήταν υποπολλαπλάσια από αυτά της Ελλάδας, άρα και μεγαλύτερα τα κέρδη.
Και ένα τελευταίο:
Κάτι καλόπαιδα, τύπου Γεωργιάδη και ΣΚΑΪ, που ανακαλύπτουν «μέτωπα» ανάμεσα στο ΚΚΕ και τη «Χρυσή Αυγή» υπέρ των Χαλυβουργών, είναι άθλιοι και ψεύτες.
Προσπαθούν να συκοφαντήσουν το Κόμμα και το δίκαιο αγώνα των χαλυβουργών, δίνοντας πόντους στα μαντρόσκυλα που οι ίδιοι και το σύστημα εκπαιδεύουν, για να χιμήξουν ενάντια στο λαό.
Γιατί η «Χρυσή Αυγή» έβαλε τώρα την προβιά του φιλεργατισμού, όταν οι εργαζόμενοι της «Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο ξέρουν ότι στην κρίσιμη φάση που αναζητούσαν στήριξη από τους συναδέλφους τους στη Μαγνησία, οι Χρυσαυγίτες, μαζί με την πλειοψηφία στο εκεί σωματείο, με τους τοπικούς παράγοντες της σημερινής συγκυβέρνησης και τα συνδικαλιστικά τους στελέχη, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εμποδίσουν την απεργία στα εργοστάσια του Μάνεση, δρώντας ως μηχανισμός του.

Δημοσιεύθηκε στο τα «Νταχάου» της εργοδοτικής αυθαιρεσίας

Τα «πρότυπα» των κομμάτων του ευρωμονόδρομου

από

tasos

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οποια πρότυπα κι αν διαλέξει κανείς να εξετάσει από αυτά που προβάλλουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου στους εργαζόμενους τάζοντάς τους καλύτερες μέρες, θα διαπιστώσει πως συνηγορούν όλοι στο πώς η εργατική - λαϊκή οικογένεια θα δεχτεί να βουλιάζει σε συνεχείς στερήσεις. Θα διαπιστώσει πως συμφωνούν όλοι στο ότι πρέπει να μεγαλώνει η διαφορά μεταξύ του επιπέδου ζωής που σήμερα έχουν οι εργαζόμενοι και του επιπέδου ζωής που θα μπορούσε να τους διασφαλίσει ο πλούτος που οι ίδιοι παράγουν και μάλιστα αυξάνουν. Δηλαδή, να υπάρξει κι άλλη πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι - όπως αναφέρεται και σε ενημέρωση του Κοινωνικού Πολύκεντρου της ΑΔΕΔΥ για τους κατώτατους μισθούς στην Ευρώπη - σε χώρες που το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν ως πρότυπα οικονομικής ανάπτυξης που ζηλεύουν και θέλουν να φτάσει η χώρα μας, ο θεσμός του κατώτατου μισθού δεν υπάρχει καν! «Η Γερμανία μαζί με την Αυστρία και την Ιταλία δεν έχουν καμία ρύθμιση ή κάλυψη των εργαζομένων σε ό,τι αφορά το

κατώτατο όριο αμοιβής», τονίζεται χαρακτηριστικά. Μάλιστα, «σε καμία από τις πέντε σκανδιναβικές χώρες (Δανία, Φινλανδία, Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία) δεν υπάρχει ρύθμιση υποχρεωτικού κατώτατου μισθού».

***

Συμπέρασμα; Η «άνθιση» της οικονομίας για την οποία περηφανεύονται όχι μόνο τα κυβερνητικά επιτελεία των συγκεκριμένων χωρών αλλά γενικότερα τα στελέχη της ΕΕ και οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, απαιτεί διαρκή συρρίκνωση της προστασίας των εργαζομένων απέναντι στις εργοδοτικές αξιώσεις που στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» δε θέλουν κανένα όριο, κανένα φρένο, προκειμένου να υπάρχει διαρκής μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Αλλωστε και στην Ελλάδα, δεν είναι λίγες οι φορές που εργοδοτικοί φορείς και κέντρα έχουν διατυπώσει την άποψη ότι είναι αναχρονιστικός ο θεσμός της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, των Συλλογικών Συμβάσεων γενικότερα. Την ίδια στιγμή, φυσικά, ήδη στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους, οι ατομικές συμβάσεις δίνουν και παίρνουν. Οι επιχειρησιακές συμβάσεις γενικεύονται, ιδιαίτερα τώρα που οι εργοδότες έχουν τη δυνατότητα να συνάπτουν συμφωνίες χωρίς να υποχρεώνονται να τηρούν την ΕΓΣΣΕ.

Αλλωστε, με κάθε ευκαιρία τα στελέχη και της τρόικας και όλων των κομμάτων του ευρωμονόδρομου κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τις «ανάγκες» που γεννούν τα νέα δεδομένα στην αγορά εργασίας (δηλαδή η αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου) και εντείνουν τους εκβιασμούς προς την εργατική τάξη για να δεχτεί τσάκισμα των δικαιωμάτων της ώστε ... να γλιτώσει από την ανεργία. Ισχυρισμός βέβαια που μόνο αλήθεια δεν είναι, αφού ποτέ η «κοινωνική συναίνεση» και «ειρήνη» δεν έσωσαν τους εργαζόμενους από την επίθεση στις κατακτήσεις τους. Αλλωστε, ακόμα και στις χώρες όπου το λεγόμενο «εργατικό κόστος» (όπως χυδαία το κεφάλαιο και οι υποστηρικτές του έχουν επιλέξει να ονομάζουν το σύνολο των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων) είναι πολύ μικρότερο σε σχέση με τη χώρα μας, η κρίση βαθαίνει εξίσου, η ανεργία μεγαλώνει.

***

Τα πενιχρά μεροκάματα (στην Ισπανία το κατώτατο ωρομίσθιο είναι 3,89 ευρώ, στην Πορτογαλία 2,92 ευρώ, στην Πολωνία 2,1 ευρώ, στην Τσεχία 1,96 ευρώ, στην Ουγγαρία 1,92 ευρώ, στη Σλοβακία 1,88 ευρώ, στην Εσθονία 1,8 ευρώ, στη Λετονία 1,68 ευρώ, στη Λιθουανία 1,4 ευρώ, στη Ρουμανία 0,97 ευρώ, στη Βουλγαρία 0,8 ευρώ) δεν απέτρεψαν ούτε τα «λουκέτα» ούτε τη μετακόμιση επιχειρήσεων προς αναζήτηση ακόμα φτηνότερων εργατικών χεριών σε χώρες της Ασίας, της Αφρικής. Για τον απλούστατο λόγο ότι η λύση στο πρόβλημα «μείωση της παραγωγής» και «υπονόμευση των παραγωγικών δυνατοτήτων της πατρίδας κάθε λαού», δηλαδή στην οικονομική κρίση και στην επιδίωξη του κεφαλαίου να επενδύει μόνο σε τομείς που μπορεί να βγάλει μεγάλο και γρήγορο κέρδος, (γι' αυτό δεν αξιοποιεί όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μιας χώρας), δε βρίσκεται στην ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά στην κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, στην ένταξή τους σε μια οικονομία κεντρικά σχεδιασμένη που θα αναπτύσσεται με βάση την ικανοποίηση των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών και όχι τη δίψα για κέρδη κάθε καπιταλιστή. Γιατί το κεφάλαιο δεν παράγει για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών αλλά για το κέρδος.

Α. Μ.

Ταξική συνείδηση δια της ατόπου απαγωγής

από το   2310net

Με τον Μάνεση όλο αυτό το διάστημα ήταν:

      Η υπόδουλη στο ΔΝΤ και την ΕΕ κυβέρνηση των τριών μνημονιακών κομμάτων.

•       Η Νέα Δημοκρατία, το κατεξοχήν αστικό κόμμα το οποίο μπροστά στα συμφέροντα του κεφαλαίου δεν διστάζει να χτυπήσει κάθε εργατικό δικαίωμα.
•       Το ΠΑΣΟΚ που επί των ημερών του επιχειρηματικοί όμιλοι θησαύρισαν χάρη στις διασυνδέσεις τους με την κυβερνητική εξουσία. Το κόμμα το οποίο ελέγχει τις ξεπουλημένες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και τις έχει μετατρέψει σε συνεργάτες του ΣΕΒ και εκπροσώπους των εργοδοτικών του συμφερόντων.
•       Η ΔΗΜΑΡ, το δήθεν αριστερό κόμμα της κυβέρνησης, που μπροστά στην επιθυμία της να γευτεί την γλυκιά γεύση της εξουσίας είναι διατεθειμένη να κάνει οποιονδήποτε συμβιβασμό, οποιαδήποτε έκπτωση από την δήθεν ιδεολογία της.
•       Ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Θάνος Πλεύρης που συκοφαντούν κάθε εργατικό αγώνα χρεώνοντας τον στο ΠΑΜΕ το οποίο «ασκεί βία» απέναντι σε εργάτες και τους «εκμεταλλεύεται». Προφανώς και θα ήθελαν το ΠΑΜΕ να συναινεί σε απολύσεις και μειώσεις μισθών ώστε να μην μειώνονται τα υπερκέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
•       Το Δικαστικό σύστημα, το οποίο έχει κηρύξει παράνομες όλες τις απεργίες την ώρα που κάνει τα στραβά μάτια στις εργοδοτικές παρανομίες, στις περίεργες δοσοληψίες μεταξύ τραπεζικών ομίλων, στους επίορκους πολιτικούς, στους real-estate εκπροσώπους του θεού. Σήμερα η δικαιοσύνη δούλεψε από βραδύς ώστε πριν βγει ο ήλιος να δοθεί το χτύπημα στην απεργία, όπως κάποτε εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη νύχτα με τους προβολείς των αυτοκινήτων να φωτίζουν μην τυχόν και δεν πετύχει το κράτος τον στόχο του.
•       Η Αστυνομία που χτυπάει με μίσος όποιον σηκώνει ανάστημα την ώρα που στέκονται σούζα μπροστά στα αφεντικά τους. Η Αστυνομία που υπάρχει για να φρουρεί τις πύλες των επιχειρήσεων όταν το απαιτεί ο βιομήχανος, η Αστυνομία που προστατεύει τις τράπεζες και πνίγει με χημικά και δακρυγόνα παιδιά, νέους και ηλικιωμένους.  Άξιος ο μισθός τους.
•       Τα ΜΜΕ. Μέγκα, Σκάι, ΑΝΤ1, Βήμα, Καθημερινή, και όλοι εκείνοι που μας έλεγαν τόσο καιρό πόσο κακοί πολίτες είμαστε, πως οι διαδηλωτές διώχνουν τον τουρισμό και η αριστερά κλείνει τις επιχειρήσεις. Αυτοί που μας έλεγαν ότι πρέπει να κάνουμε θυσίες και μετά κι άλλες θυσίες, αυτοί που μας έλεγαν ότι δεν έγινε τίποτα αν μας κοπεί ο μισθός και η σύνταξη, αρκεί να μείνουμε στο ευρώ και να αποκτήσουμε αξιοπιστία ξεπουλώντας ό,τι ανήκει ακόμα στο δημόσιο.
•       Οι κάθε λογής «διανοούμενοι» και «δημοσιολόγοι» που εντοπίζουν την αιτία του κακού στις «παράλογες διεκδικήσεις» των εργαζομένων. Αυτοί που λένε ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιετικό κράτος, αυτοί που υπερασπίζονται κάθε αντιλαϊκό και νεοφιλελεύθερο μέτρο που προωθείται από την ΕΕ και τους εδώ αντιπροσώπους της, αυτοί που παπαγαλίζουν ότι τους έμαθαν τα mainstream πανεπιστήμια. Αυτοί που θεωρούν εθνικό συμφέρον τα κέρδη του επιχειρηματία. Αυτοί που οραματίζονται έναν κόσμο offshore, έναν κόσμο στον οποίο όλο και περισσότεροι θα δουλεύουν για όλο και λιγότερα, την ώρα που ο αγαθός ιδιωτικός τομέας μπορεί να μην πληρώνει την ΔΕΗ και να μένει ατιμώρητος, αυτοί που βλέπουν την χώρα μόνο ως ένα πεδίο επιχειρηματικής δραστηριότητας της κάθε SIEMENS.
•       Οι ξεπουλημένοι εργάτες, το λούμπεν κομμάτι του προλεταριάτου, που γλείφει νυχθημερόν τον εργοδότη ώστε να εξασφαλίσει ότι θα απολυθεί ο διπλανός, ο συνάδελφος, ο φίλος και όχι ο ίδιος. Αυτοί που σκύβουν το κεφάλι σε κάθε απαίτηση του αφεντικού. Αυτοί που έχουν ως στάση ζωής να σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι και όταν παίρνουν τον κουτσουρεμένο τους μισθό να λένε «ευχαριστώ»!

Αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες μπορείς κι εσύ να πάρεις θέση υπέρ του βιομήχανου. Αν όχι τότε σκέψου σε ποια πλευρά ανήκεις.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ & ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ

Αναρτήθηκε από τον/την redship

Η κυβέρνηση προκειμένου να τσακίσει τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών και να στείλει μήνυμα αποδοχής της βαρβαρότητας στην εργατική τάξη, έδωσε εντολή για την ωμή επέμβαση των δυνάμεων καταστολής σε βάρος των απεργών.

Τέτοιες ενέργειες δε μπορούν να σταματήσουν τους αγώνες των εργαζομένων ενάντια στις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, την πείνα και την εξαθλίωση που φέρνει η καπιταλιστική κρίση και η προσπάθεια να εξασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Ακόμα πιο αποφασιστικά θα οργανώσουμε τους αγώνες μας, την αντίστασή μας στη βαρβαρότητα που συνεπάγεται η πολιτική κεφαλαίου – κυβέρνησης – Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ακόμα πιο αποφασιστικά θα αντιμετωπίσουμε τη βία και τον αυταρχισμό που είναι το άλλο πρόσωπο αυτής της πολιτικής.

Γι΄ αυτό οργανώνουμε τη Δευτέρα 23 Ιούλη συλλαλητήρια συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους απεργούς χαλυβουργούς σε όλες τις μεγάλες πόλεις, στην Αθήνα στην Ομόνοια στις 7.30 το απόγευμα, και καλούμε τους εργαζόμενους να πάρουν μέρος μαζικά.

Οι Ομοσπονδίες:

ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑΣ ΙΜΑΤΙΣΜΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ – ΜΙΣΘΩΤΩΝ ΤΥΠΟΥ & ΧΑΡΤΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΛΟΓΙΣΤΩΝ – ΕΡΓ/ΤΩΝ & ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΓΑΛΑΚΤΟΣ ΤΡΟΦΙΜΩΝ & ΠΟΤΩΝ – ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΙΚΑ

Τα Εργατικά Κέντρα:

ΑΓΡΙΝΙΟΥ – ΑΡΤΑΣ – ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ – ΖΑΚΥΝΘΟΥ – ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ – ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑΣ & ΙΘΑΚΗΣ – ΛΑΡΙΣΑΣ – ΛΑΥΡΙΟΥ – ΛΕΥΚΑΔΑΣ – ΝΑΟΥΣΑΣ – ΠΑΛΛΕΣΒΙΑΚΟ – ΦΩΚΙΔΑΣ

Ανακοίνωση σωματείου Χαλυβουργών

Αναρτήθηκε από τον/την redship

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ «Η ΕΝΟΤΗΤΑ»

 

Ασπρόπυργος, 19.7.2012

 

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

 

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου καταγγέλλει τη συγκυβέρνηση της Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ.

Αφού όλο το προηγούμενο διάστημα έκανε όλα τα χατήρια στο Μάνεση, του έδωσε ό,τι ζήτησε, σήμερα τα χαράματα υλοποίησε μια ακόμα εντολή του.

Με ολόκληρο στρατό, ΜΑΤ, χημικά, γκλόμπς, καταδρομικά τζιπάκια, χτύπησε τους απεργούς χαλυβουργούς. Με τη συνοδεία διμοιριών των ΜΑΤ προσπάθησαν και έβαλαν στο εργοστάσιο τους διευθυντές και τον απεργοσπαστικό μηχανισμό που έχει δημιουργήσει ο Μάνεσης.

Φαίνεται καθαρά ποια συμφέροντα εξυπηρετεί η κυβέρνηση.

Είναι γελασμένοι αν με τέτοιες ενέργειες πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να σπάσουν τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών που κρατάει εδώ και 9 μήνες.

Φάνηκε καθαρά ότι όλες αυτές τις μέρες που ο υπουργός εργασίας έδειχνε ότι πίεζε την εργοδοσία για να βρεθεί λύση, στην ουσία προετοίμαζαν την επίθεση με τα ΜΑΤ.

Ο υπουργός δικαιοσύνης της Δημοκρατικής Αριστεράς δηλώνει αναρμόδιος.

Οι μάσκες έπεσαν.

Είναι βαθιά γελασμένοι αν νομίζουν ότι με ΜΑΤ, χημικά και γκλόμπς θα μας κάνουν σκλάβους.

Καλούμε την εργατική τάξη, όλο την εργαζόμενο λαό σήμερα στις 5.30 το απόγευμα σε συγκέντρωση στη γέφυρα Ασπροπύργου.

Το Διοικητικό Συμβούλιο καλεί αύριο όλους τους χαλυβουργούς σε Γενική Συνέλευση στις 11π.μ. στο Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας.

Ο αγώνας των χαλυβουργών είναι υπόθεση όλων των εργατών.

 

Ο Πρόεδρος Γ. Σιφωνιός

Ο Γεν. Γραμματέας Θ. Παυλάκης

Αγόρασαν φτηνά, εισπράττουν αστρονομικά ποσά

«ΚΟΥΡΕΜΑ» ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

 

Το Δημόσιο πληρώνει στο ακέραιο ΕΚΤ και Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων

Κρατικά ομόλογα ύψους 3,2 δισ. ευρώ θα πληρώσει το υπουργείο Οικονομικών στους κατόχους τους,
στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), που να σημειωθεί πως σε αντίθεση με τα ασφαλιστικά ταμεία και τους μικρο-ομολογιούχους έχουν εξαιρεθεί από κάθε διαδικασία «κουρέματος».
Οι κοιναγορίτικοι Οργανισμοί θα πληρωθούν στην ονομαστική αξία για ομόλογα που αγόρασαν «μπιρ παρά» από τη δευτερογενή αγορά, αποκομίζοντας και αστρονομικά κέρδη ύψους τουλάχιστον 1,5 δισ. ευρώ!
 Οι λήξεις των συγκεκριμένων ομολόγων και ημερομηνία πληρωμής τους είναι για τις 20 Αυγούστου με τη νέα συγκυβέρνηση να ψάχνει για «λύσεις», προκειμένου να αντεπεξέλθει στις «υποχρεώσεις» της, όπως δηλαδή έπραξαν σε ανάλογη περίπτωση και οι προκάτοχοί της.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι κεντρικές τράπεζες μαζί και οι κυβερνήσεις της ΕΕ, που επίσης εξαιρέθηκαν από το «κούρεμα», εμφανίζονται να έχουν στην κατοχή τους ομόλογα του ελληνικού κράτους ονομαστικής αξίας ύψους 49 δισ. ευρώ, που επίσης σκοπεύουν να τους τα πληρώσουν στο ακέραιο.
Στις «λύσεις» που εξετάζει το υπουργείο Οικονομικών είναι να τα καταβάλει απευθείας από τα δάνεια των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών, είτε να προσφύγει για βραχυπρόθεσμο δανεισμό στους ντόπιους τραπεζίτες, που επίσης ενισχύονται με πακτωλό κεφαλαίων από τα δάνεια της τρόικας.
Για λόγους διαχείρισης - «ανακύκλωσης» προηγούμενων βραχυπρόθεσμων εκδόσεων κρατικού χρέους που λήγουν, το υπουργείο Οικονομικών προχώρησε σε νέο τρίμηνο δάνειο εντόκων γραμματίων, ύψους 1,6 δισ. ευρώ.
Το επιτόκιο που «πρόσφεραν» οι τραπεζίτες έφτασε στο 4,28%.

Με μοιρασμένους ρόλους κοροϊδεύουν το λαό

Συνεχίζονται τα «ήξεις - αφήξεις» για την πρόταση νόμου του ΚΚΕ

Ταγμένος συνειδητά στον ευρωμονόδρομο, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί με ψέματα και φτηνούς αντιπερισπασμούς να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που προκαλεί η επί της ουσίας άρνησή του να στηρίξει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου, των δανειακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών νόμων.
Η στάση του και τα «ήξεις - αφήξεις» για λαϊκή κατανάλωση κονιορτοποίησε και τα προεκλογικά ψηφοθηρικά του συνθήματα και το κίβδηλο δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», επιβεβαιώνοντας ότι ακύρωση των μνημονίων δεν μπορεί να προέλθει από καμία δύναμη που πίνει νερό στο όνομα της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας που τα συνέταξε για λογαριασμό των μονοπωλίων.
Αυτό ακριβώς επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσει την απόρριψη της πρότασης νόμου του ΚΚΕ, ότι δεν συμβαδίζει με τον ευρωπαϊκό του προσανατολισμό.
Η στάση του επιβεβαιώνει πόσο ψεύτικο είναι το δίλημμα αυτό και πως η πραγματική διαχωριστική γραμμή βρίσκεται ανάμεσα στις δυνάμεις που με την πολιτική τους υπηρετούν τα μονοπώλια και την ευρωενωσιακή τους συμμαχία και στο ΚΚΕ που την αντιπαλεύει.
Με δεδομένα τα παραπάνω, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν με μοιρασμένους ρόλους και φτηνούς αντιπερισπασμούς να θολώσουν τα νερά.
Χτες, ο Π. Σκουρλέτης έλεγε στη ΝΕΤ ότι το κόμμα του θα στηρίξει μόνο την κατάργηση εφαρμοστικών νόμων, χαρακτηρίζοντας τις υπόλοιπες προτάσεις που περιέχει το νομοσχέδιο του Κόμματος «αποφάσεις του Συνεδρίου του ΚΚΕ»!

Την ίδια ώρα, ο Δ. Στρατούλης στο «Μέγκα» ισχυριζόταν ότι «κατά τη γνώμη του» ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να στηρίξει το σύνολο της πρότασης νόμου, παραπέμποντας όμως τις σχετικές αποφάσεις στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο ίδιο πνεύμα, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης (ρ/σ «Κόκκινο»), δήλωσε ότι την πρόταση νόμου του ΚΚΕ θα την εξετάσει η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να αποφανθεί αν θα τη στηρίξει.

Με στόχο να προκαλέσει σύγχυση στον λαό, ο Π. Λαφαζάνης στον ΣΚΑΪ ξιφουλκούσε κατά του μνημονίου, χαρακτήριζε ατελέσφορη την επαναδιαπραγμάτευσή του και δήλωνε βέβαιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ.
Οπως είπε «εμείς πρώτοι είμαστε υπέρ της κατάργησης των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων που προωθούν αυτά τα μνημόνια».

Να αποτρέψουμε το έγκλημα

Η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας δεν είναι απλώς μία τράπεζα που ανήκει στο Δημόσιο.

Είναι η τράπεζα στην οποία βρίσκεται υποθηκευμένο το μεγαλύτερο μέρος των καλλιεργούμενων εκτάσεων των φτωχομεσαίων αγροτών, των εγκαταστάσεων συνεταιρισμών, καθώς και περιουσιακά στοιχεία φτωχομεσαίων κτηνοτρόφων.

Είναι επίσης η τράπεζα εκείνη που διαχειρίζεται το σύνολο των αγροτικών επιδοτήσεων, όπως επίσης και των κονδυλίων για την ασφάλιση της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για τον ένα και μοναδικό χρηματοπιστωτικό πυλώνα της εγχώριας πρωτογενούς παραγωγής, του λαδιού, του κρασιού, των κηπευτικών και όλων των άλλων προϊόντων που παράγονται από την ελληνική γη, τα οποία βάζει - ή που πρέπει να βάζει - κάθε μέρα η οικογένεια του εργαζόμενου στο τραπέζι της.

Αλλά η εγχώρια αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή ενώ θα μπορούσε όλα αυτά τα χρόνια όχι απλώς να καθιστούσε τη χώρα απολύτως αυτάρκη σε τρόφιμα αλλά να παραγόταν και πλεόνασμα προς εξαγωγή, που θα έφερνε συνάλλαγμα, με την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ έγινε το αντίστροφο, κατακόρυφη μείωση της εγχώριας παραγωγής και εισαγωγές τροφίμων για την κάλυψη των αναγκών σε τρόφιμα, με την παράλληλη, χρόνο με το χρόνο, αύξηση του ελλείμματος του αγροτικού εμπορικού ισοζυγίου.

Η Αγροτική Τράπεζα μαζί και οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις «ΔΩΔΩΝΗ» και ΣΕΚΑΠ, καθώς και η «Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης», που βρίσκονται στο χαρτοφυλάκιό της, παίρνουν το δρόμο της ιδιωτικοποίησης, της παράδοσής τους δηλαδή στα παράσιτα του τραπεζικού και άλλων τμημάτων του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Που εκτός από τα σπίτια των εργαζομένων και των επιχειρήσεων των αυτοαπασχολούμενων, τώρα θέλουν να βάλουν στο χέρι και τη γη των αγροτών.

Οι «φήμες» που διαρρέει η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, στον προσφιλή της Τύπο, αναφέρουν ότι η διαδικασία ιδιωτικοποίησης εμπεριέχει «δικλίδες ασφαλείας» αναφορικά με τις υποθήκες του αγροτικού κεφαλαίου.

Πρόκειται για ψέματα ολκής με στόχο να ρίξουν στάχτη στα μάτια των μικρομεσαίων αγροτών και να πάνε... άκλαυτοι όταν θα λαμβάνουν τα κατασχετήρια...

Δεν πρόκειται για υπερβολές.

Τα τελευταία τρία χρόνια το ντόπιο πολιτικό προσωπικό έχει δείξει μέχρι πού είναι ικανό να φτάσει για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Η ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής Τράπεζας, αφού πρώτα ξεπουλήσουν τις συνεταιριστικές της, θα αποτελέσει την τελευταία πράξη του δράματος στο ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς και της περαιτέρω διατροφικής εξάρτησης της χώρας με όλες τις αρνητικές συνέπειες που αυτή θα επιφέρει.

Το συνεπές αγροτικό κίνημα έχει πείρα από τις κινητοποιήσεις χιλιάδων φτωχομεσαίων αγροτών που διεκδικούσαν συνθήκες να μπορούν να παράγουν μένοντας στα χωράφια τους, κόντρα στην Κοινή Αγροτική Πολιτική.

Σήμερα, εκ των πραγμάτων οι αγώνες τους πρέπει να βάλουν στόχο και την παρεμπόδιση ιδιωτικοποίησης της ΑΤΕ.

Μαζί με τους εργαζόμενούς της, που απειλούνται με ανεργία, μαζί με τους εργαζόμενους στις συνεταιριστικές της επιχειρήσεις, που επίσης απειλούνται να πεταχτούν στο δρόμο, σε ένα ενιαίο αγωνιστικό μέτωπο.

Εντάσσοντας αυτόν τον αγώνα στο δρόμο για να γίνουν τα μονοπώλια λαϊκή ιδιοκτησία.

Φώτης ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το μνημόνιο

Η ιστορία ξεκινά από το 2010, όταν υπογράφτηκε η πρώτη δανειακή σύμβαση, προκειμένου το ελληνικό κράτος να αντιμετωπίσει το μεγάλο κρατικό χρέος.
Τότε επιβλήθηκε το πρώτο μνημόνιο με τους εφαρμοστικούς νόμους που εξειδίκευαν τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα, προκειμένου να μειωθούν τα κρατικά ελλείμματα, ως όρος, για να δοθούν τα δάνεια.
Η λογική που προπαγάνδιζαν ήταν η εξής:
Τα δάνεια χρειάζονται για αποπληρωμή του χρέους.
Τα υπόλοιπα κρατικά έξοδα πρέπει να τα εξασφαλίσει το ίδιο το κράτος, βάζοντας ταυτόχρονα στόχο μείωσης των ελλειμμάτων, διαφορετικά το κράτος θα είναι υποχρεωμένο να δανείζεται και για τα ελλείμματα.
Γι' αυτό και πρέπει να παρθούν τα αντιλαϊκά μέτρα.
Το μνημόνιο ήταν ο μοχλός επιβολής τους. Αυτά έλεγε η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η αστική προπαγάνδα.
Επομένως, το μνημόνιο με τους εφαρμοστικούς νόμους και τη δανειακή σύμβαση ήταν ένα ενιαίο πακέτο.
Βεβαίως όλ' αυτά συνοδεύονταν από την αστική προπαγάνδα, όλα τα αστικά κόμματα αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ,
με την εκτίμηση ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η «κρίση χρέους».
Ετσι, παραπλανούσαν την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, αποκρύβοντας ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η οικονομική κρίση του καπιταλισμού που έφερε και το μνημόνιο.
Το ίδιο ισχύει και με το δεύτερο μνημόνιο που επέβαλε η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. με πρωθυπουργό το Λ. Παπαδήμο από την οποία αποχώρησε ο ΛΑ.Ο.Σ.
Βεβαίως, αυτή η κυβέρνηση, υπογράφοντας το δεύτερο μνημόνιο, υπέγραψε ταυτόχρονα νέα δανειακή σύμβαση, αποφασίζοντας και το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο αντιλαϊκό πρόγραμμα και τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου με ακόμη πιο σκληρά αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα.
Επομένως, εδώ έχουμε ένα νέο ενιαίο πακέτο.

Βεβαίως, τα μνημόνια καμιά σχέση δεν έχουν με τα ελλείμματα και το χρέος, αφού είναι αντεργατικά μέτρα μείωσης μισθών, συντάξεων, αλλαγής εργασιακών σχέσεων σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών, περικοπών σε παροχές Υγείας, Πρόνοιας από τα ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.
Υπάρχουν και φοροεισπραχτικά αντιλαϊκά μέτρα, ή μέτρα μείωσης δαπανών σε Υγεία - Πρόνοια, αλλά αυτά ελάχιστα συμβάλλουν στην αντιμετώπιση των χρεών.
Είναι μέτρα που κάνουν πιο φτηνούς τους εργάτες,
επομένως θέλουν να αντισταθμίζουν την πτώση των κερδών λόγω κρίσης και έτσι να αντιμετωπίσουν την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των εργατών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ,
 από την πρώτη στιγμή, ξεσήκωσε τη λεγόμενη «αντιμνημονιακή» αντίδραση,
 θέτοντας ως όρο να πληρωθεί μέρος του χρέους.
Και, βεβαίως, ανάγοντας την αιτία όλης της αντεργατικής πολιτικής στο μνημόνιο και όχι στην ανάγκη για ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου.
Θεωρούσε ως αιτία της κρίσης το μνημόνιο που αν καταργηθεί θα υπάρξει πολιτική ανακούφισης των εργαζομένων και ανάπτυξη. Καπιταλιστική εννοείται.
Εκρυβε, βεβαίως, πως το μνημόνιο είναι αναγκαίο για να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη.
Και έκρυβε, ταυτόχρονα, ότι μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, δανειακές συμβάσεις και εφαρμοστικοί νόμοι είναι ενιαίο πακέτο.
Η απόσπαση του μνημονίου από τα άλλα μέρη του ενιαίου πακέτου τον βόλευε για να αποπροσανατολίσει με τη λεγόμενη «αντιμνημονιακή» πολιτική, στην οποία προσχώρησαν και άλλες δυνάμεις όπως οι «Ανεξάρτητοι Ελληνες».
Οπως τον βόλευε η προπαγάνδα της επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής, αποσπασμένα από το μνημόνιο, προβάλλοντας τη λύση της πληρωμής μέρους του χρέους, γνωρίζοντας βεβαίως ότι είναι πακέτο στα πλαίσια της ΕΕ.
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για λύση εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Ετσι περνούσε την «αντιμνημονιακή» αυταπάτη, τη δυνατότητα φιλολαϊκών λύσεων εντός της ΕΕ και με τα μονοπώλια να κυριαρχούν στην οικονομία και στην εξουσία, αν και αυτό δεν μπορούσε να γίνει.
Φάνηκε μετά τις πρώτες εκλογές της 6ης Μάη, όπου την κατάργηση του μνημονίου, τη μετέτρεψε σε κατάργηση κάποιων εφαρμοστικών νόμων με διαπραγμάτευση μέσα στην ΕΕ.

Επομένως, εξηγείται και η σημερινή του στάση να καταθέτει νόμο όχι κατάργησης έστω του μνημονίου,
αλλά κάποιων εφαρμοστικών νόμων,
όπως η μετενέργεια και βεβαίως η άρνησή του να ψηφίσει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργηση του ενιαίου πακέτου, μνημόνια, δανειακές, μεσοπρόθεσμα και εφαρμοστικοί νόμοι.
Τι λέει;
Δε συμφωνεί με την πρόταση νόμου, επειδή το ΚΚΕ
«συνδέει την απάντηση στη σημερινή οικονομική κρίση με ζητήματα που είναι έξω από το δικό μας στρατηγικό προσανατολισμό, όπως αυτό της απομάκρυνσης από την ΕΕ».
Επομένως, ήξερε ότι η κατάργηση του μνημονίου πάει κόντρα στην ΕΕ.
Τότε γιατί η «αντιμνημονιακή ρητορεία»;
Αρα κορόιδευε το λαό.
Λένε επίσης ότι:
«Η καταγγελία του μνημονίου από μόνη της δε σημαίνει τίποτα, το ξήλωμα βήμα - βήμα των νόμων που συγκροτούν τη μνημονιακή πολιτική αυτός είναι ο τρόπος υλοποίησης»!
Χρειάστηκε να τα θυμίσουμε όλ' αυτά για να τονίσουμε ότι το ΚΚΕ, και γι' αυτούς τους λόγους, ανάμεσα σε άλλους,
είπε προεκλογικά ότι δεν μπορεί να γίνει συνεργασία και μάλιστα κυβερνητική με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Εδώ αρνείται να ψηφίσει ένα νόμο που πραγματικά είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει ανακούφιση στο λαό, όταν προεκλογικά έλεγε ότι θα καταργήσει το μνημόνιο.
Σκεφτείτε να υπήρχε συνεργασία και μάλιστα κυβερνητική.
Το ΚΚΕ θα έπρεπε να έχει πολιτική ΣΥΡΙΖΑ, η οποία καθόλου, όπως αποκαλύπτεται, δεν είναι φιλολαϊκή.

Η αλήθεια για την Pirelli στην Πάτρα……και για την Goodyear στην Σίνδο

από   cogito ergo sum

Λίγο πριν τις εκλογές τού περασμένου Μαΐου, συνάντησα στον δρόμο κάποιον γνωστό (και παλιό πελάτη μου), με τον οποίο ανοίξαμε κουβέντα επί παντός επιστητού, μιας κι είχαμε καιρό να ιδωθούμε. Μοιραία, ο λόγος ήρθε και στις επικείμενες -τότε- εκλογές. Μεταξύ των άλλων “ωραίων” που υποχρεώθηκα να ακούσω ήταν και η εξής πολυπιπιλισμένη καραμέλλα: “Ε, όχι και να ψηφίσουμε Παπαρήγα, ρε φίλε! Αυτοί έχουνε κλείσει όλες τις επιχειρήσεις, με τις απεργίες τους”(!) Σημειωτέον, ότι ο εν λόγω γνωστός διατηρεί κατάστημα με τον αδελφό του και τα παιδιά τους, δίχως να απασχολούν προσωπικό. Φυσικά, η υπό τύπον ερωτήσεως ένστασή μου “ρε Γιώργο, για το ότι εσείς παλεύετε με νύχια και δόντια να μη κλείσετε το μαγαζί σας, το ΠΑΜΕ φταίει και γι’ αυτό;” έμεινε αναπάντητη…
Αυτή η μπουρδολογία κάνει θραύση εδώ στην Πάτρα, όπου βρισκόταν το εργοστάσιο της Πιρέλλι, το οποίο έκλεισε το 1991. Αν κέρδιζα ένα χιλιάρικο κάθε φορά που άκουγα ότι “την Πιρέλλι την έκλεισαν οι συνδικαλιστές με τις παράλογες απαιτήσεις τους” (το θέμα παραμένει “must” στον τοπικό τύπο), σήμερα θα είχα μια πολυκατοικία ολοδικιά μου. Κι επειδή το ξανάκουσα πριν λίγη ώρα, σκέφτηκα να αφιερώσω το σημερινό μου σημείωμα σε τούτη την ιστορία.
Το 1991, λοιπόν, η μητρική Πιρέλλι ανήγγειλε την αναδιοργάνωση της εταιρείας σε όλον τον κόσμο. Στα πλαίσια αυτής της αναδιοργάνωσης, η ελληνική Πιρέλλι προχώρησε σε μείωση προσωπικού κατά 20%, απολύοντας 200 από τους 1.000 εργαζομένους της. Αυτή η ενέργεια έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στην τοπική κοινωνία, μιας και το εργοστάσιο της Πάτρας ήταν εξαιρετικά κερδοφόρο και ο κύκλος εργασιών του αυξανόταν χρόνο με τον χρόνο. Η ιδέα τής εργοδοσίας ήταν να πιεστούν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ώστε να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους και έτσι η εταιρεία να πραγματοποιεί την ίδια παραγωγή με 20% μικρότερο εργατικό κόστος. Όπως είναι φυσικό, οι εργαζόμενοι αντέδρασαν και κορύφωσαν τις αντιδράσεις τους με απεργία διαρκείας.
Κανείς δεν είπε ότι οι ιθύνοντες νόες τής Πιρέλλι είναι ηλίθιοι. Σίγουρα γνώριζαν ότι η απόφασή τους θα προκαλούσε έντονες αντιδράσεις και, βεβαίως, δεν αιφνιδιάστηκαν από την κήρυξη της απεργίας. Γι’ αυτό είχαν φροντίσει να προετοιμάσουν έγκαιρα το εργοστάσιό τους στo Κοτσαέλι τής Τουρκίας, το οποίο θα υποδεχόταν και την ελληνική παραγωγή. Γιατί στο Κοτσαέλι; Μα επειδή εκεί εύρισκαν εργαζόμενους διατεθειμένους να δουλεύουν σαν σκλάβοι με αμοιβές ψίχουλα. Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό, ας σημειώσουμε ότι το εργοστάσιο της “Turk Pirelli Lastikleri” στο Κοτσαέλι (*) είναι το μεγαλύτερο εργοστάσιο της Pirelli στον κόσμο (οι εγκαταστάσεις του εκτείνονται σε 340 στρέμματα) αλλά απασχολεί μόλις 1.900 εργαζομένους (με τουρκικούς μισθούς, ε;), ενώ το “μια χεσιά τόπος” εργοστάσιο της Πάτρας απασχολούσε χίλιους (με μεγαλύτερους μισθούς).
Σύμφωνα με όλους τους επικριτές εκείνης της απεργίας, λοιπόν, οι πατρινοί εργάτες τής Pirelli είχαν “πατριωτικό καθήκον” να μεταβληθούν σε σκλάβους ώστε να γίνουν ανταγωνιστικοί των τούρκων συναδέλφων τους. Κι είναι οι ίδιοι “παντογνώστες” και “μορφωμένοι” επικριτές που δικαιώνουν την Pirelli για την απόφασή της να κλείσει το εργοστάσιο της Πάτρας όχι επειδή ήταν ζημιογόνο (κάθε άλλο!) αλλά…”έτσι, για να μάθουν οι αλήτες οι συνδικαλιστές”.
Βεβαίως, όλοι αυτοί κάνουν μαστίχα μια κυνική δήλωση ανώτερου στελέχους τής εταιρείας, η οποία έγινε λίγα χρόνια αργότερα, το 1996, ως σχόλιο για το κλείσιμο του εργοστασίου μιας άλλης εταιρείας ελαστικών, της Goodyear, στην Θεσσαλονίκη: “Σήμερα, δεν πρέπει να λέμε ότι το κόστος εργασίας στην Ελλάδα είναι υψηλό και γι’ αυτό η παραγωγή δεν συμφέρει εδώ, αλλά να λέμε ότι το κόστος αυτό είναι αλλού χαμηλότερο σε σχέση με το ελληνικό και γι’ αυτό συμφέρει η παραγωγή αλλού”(**). Κι ανάμεσα σ’ εκείνους που μασούν αυτή την μαστίχα είναι και ο πρωθυπουργός μας, τρομάρα του…
Πριν κλείσουμε το σημερινό σημείωμα, αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε μια “μικρή” λεπτομέρεια, η οποία αποδεικνύει ότι η απόφαση για το κλείσιμο του εργοστασίου της Πάτρας είχε παρθεί στο Μιλάνο πολύ πριν ξεσπάσει εκείνη η περίφημη απεργία: την ώρα που τόσο ο ανταγωνισμός όσο και η ίδια η Pirelli εκσυγχρόνιζαν τον εξοπλισμό τους, το εργοστάσιο της Πάτρας είχε πάνω από μια πενταετία να δει καινούργιο μηχάνημα. Έτσι, όταν το εργοστάσιο έκλεισε, το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα τού μηχανολογικού του εξοπλισμού πήγε για…σκραπ. Μήπως έφταιγε η απεργία και γι’ αυτό;
Κανονικά, κάπου εδώ θα έπρεπε να τελειώσω. Όμως, επειδή δεν έχω ξεθυμάνει ακόμη, θα συνεχίσω και αύριο με την Goodyear. Άλλωστε, έχουμε να κάνουμε με παράλληλους βίους…

(*) Τα στοιχεία για το εργοστάσιο στο Κοτσαέλι τα πήρα από τον ιστοτόπο “Invest in Turkey“.
(**) Την περασμένη Παρασκευή 13/7/2012, στην εφημερίδα “Ριζοσπάστης” αναφέρθηκε ότι η συγκεκριμένη δήλωση έγινε μεν κατά το κλείσιμο του εργοστασίου τής Goodyear αλλά “πολύ πριν το λουκέτο τής Πάτρας”. Προφανώς, πρόκειται περί αβλεψίας τού συντάκτη, μιας και η Pirelli έκλεισε πέντε χρόνια πριν την Goodyear.
—

Στο χτεσινό σημείωμα είδαμε πώς έκλεισε το εργοστάσιο της Pirelli στην Πάτρα το 1991. Σήμερα αφήνουμε την Πάτρα και την Pirelli για να ανηφορήσουμε στην Σίνδο της Θεσσαλονίκης και την Goodyear. Το ιδρυμένο από το 1978 εργοστάσιο της αμερικανικής εταιρείας, μένοντας δίχως ανταγωνιστή πια, γνωρίζει ημέρες δόξας και καταγράφει αποτελέσματα αξιοζήλευτα για τα εργοστάσια της εταιρείας σε άλλες χώρες.

Πράγματι, οι πωλήσεις της Goodyear Hellas εκτινάσσονται από 15,2 δισ. δρχ. το 1992, σε 18 δισ. δρχ. το 1993 και σε 23,3 δισ. δρχ. το 1995. Ταυτόχρονα, τα κέρδη της επιχείρησης στην Ελλάδα αυξάνονται κατακόρυφα, από το 1 δισ. δρχ. το 1992, σε 1,8 δισ. το 1994. Το 1995, το εργοστάσιο εκσυγχρονίζεται και η εταιρεία επενδύει 900 εκατ. δρχ. σε νέο μηχανολογικό εξοπλισμό. Παρά το τεράστιο (για την εποχή) ύψος τής επένδυσης, τα κέρδη τού 1995 φτάνουν τα 1,7 δισ. Σύμφωνα με δημοσιεύματα στα οικονομικά φύλλα της εποχής, η μέση απόδοση των ιδίων κεφαλαίων ξεπερνούσε ακόμα και το 35%!

Τέλος, για όσους καταλαβαίνουν λίγο περισσότερο τους οικονομικούς δείκτες, σημειώνω ότι το 1995 το εργοστάσιο της Σίνδου κάλυπτε το 0,9% της παγκόσμιας παραγωγής τής Goodyear και συνεισέφερε κατά 3,5% στα παγκόσμια κέρδη της πολυεθνικής. Ξαναλέω και υπογραμμίζω: το 0,9% της παραγωγής έφερνε το 3,5% των κερδών! Και πώς θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά από την στιγμή που το σύνολο των κρατικών παραγγελιών σε ελαστικά (κυρίως των ενόπλων δυνάμεων) πήγαινε στην Goodyear (με τις γνωστές υψηλές τιμές), διασφαλίζοντας την υψηλή κεδοφορία τής εταιρείας;

Τί έγινε, λοιπόν, κι έκλεισε το εργοστάσιο;

Η ΝΔ και οι άλλοι συκοφάντες του εργατικού κινήματος λένε πως η εταιρεία έβαλε λουκέτο λόγω των εξωπραγματικών απαιτήσεων των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα, η τότε κυβέρνηση του ΠαΣοΚ είχε παρέμβει ανοιχτά υπέρ της πολυεθνικής και είχε σύρει την πασοκική πλειοψηφία τής διοίκησης του σωματείου σε συμβιβασμό με την εργοδοσία. Όπως ανακοίνωσε η ίδια η διοίκηση, "εφέτος, όπως επιθυμούσε η εταιρεία, υπογράψαμε σύμβαση και δεχτήκαμε μειώσεις επιδομάτων, μείωση προσωπικού, λειτουργία 4ης βάρδιας εκεί που η εταιρεία επιθυμούσε για φέτος, με δυνατότητα επέκτασης σε όλο το εργοστάσιο, όταν η εταιρεία το επιθυμούσε. Όλα τα παραπάνω, με στόχο τη μείωση του κόστους...". Άρα, το παραμύθι των "κακών εργαζομένων", που με τις "μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις τους κλείνουν τα εργοστάσια", δεν μπορεί να σταθεί ούτε για αστείο στην περίπτωση της Goodyear. Ο λόγος για τον οποίο έκλεισε το εργοστάσιο, είναι ο ίδιος για τον οποίο ο κάθε καπιταλιστής επενδύει ή αποσύρει τα κεφάλαιά του από έναν κλάδο, από μια χώρα, μια επιχείρηση: η μεγιστοποίηση του κέρδους του.

Η πραγματικότητα είναι απλή: εβδομήντα χρόνια μετά την εμφάνισή της στην Ευρώπη, η αμερικάνικη Goodyear (όπως και άλλες πολυεθνικές) έσπευσε να εκμεταλλευτεί τις σαρωτικές ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και να μεταφέρει μέρος τής παραγωγής σε χώρες με μικρότερο εργατικό κόστος, αναδιαρθρώνοντας εκ βάθρων τα εργοστάσιά της.

Λίγους μήνες πριν βάλει λουκέτο στο εργοστάσιο της Σίνδου, η Goodyear διέθετε σε 8 χώρες στην Ευρώπη και στη Βόρειο Αφρική 10 μονάδες, εκ των οποίων οι δύο στην Τουρκία, με 13.000 εργαζομένους. Την διαφορά, όμως, την έκανε η υπερσύγχρονη -πρώην κρατική!- μονάδα παραγωγής ελαστικών αυτοκινήτων, την οποία απέκτησε η πολυεθνική στην Πολωνία. Έτσι, η εταιρεία αποφάσισε να κλείσει την κερδοφόρο Σίνδο, μιας και η Πολωνία τής εξασφάλιζε ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία.

Το κακό για τους επικριτές των εργαζομένων είναι ότι, μαζί με την Σίνδο, η εταιρεία έκλεισε τα εργοστάσιά της στην Ιταλία, την Γαλλία και το Μαρόκο. Οι "μαξιμαλιστές" εργάτες έφταιγαν κι εκεί (σημ.: να δω μαροκινό κομμουνιστή απεργό κι ας πεθάνω!) για το κλείσιμο των εργοστασίων; Τους συκοφάντες των εργαζομένων ξεβρακώνει η ίδια η πολυεθνική με ανακοίνωση που εξέδωσε στις 22/06/1996, όπου παραδεχόταν ότι το λουκέτο στη Σίνδο ήταν αποτέλεσμα "διαρθρωτικών αλλαγών στην ευρωπαϊκή στρατηγική της εταιρείας στην παραγωγή ελαστικών".

Ακόμα και το "Βήμα", σε σχετικό δημοσίευμα της 28/07/1996 αναγκαζόταν να ομολογήσει: "Κάποιες θυγατρικές μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών στην Ελλάδα κερδίζουν για λογαριασμό τους τη μάχη της ανταγωνιστικότητας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, κάποιες τη χάνουν. Οι πολυεθνικές συγκεντρώνουν λοιπόν τις δραστηριότητές τους σε ορισμένες χώρες, συνεκτιμώντας το κόστος παραγωγής και πολλά άλλα κριτήρια. Αυτό συμβαίνει και με την Goodyear...". Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε ολόκληρο το δημοσίευμα μιας εφημερίδας την οποία ουδείς θα μπορούσε ποτέ να κατηγορήσει ως...φιλοκομμουνιστική.


Το συμπέρασμα από τα δυο τελευταία σημειώματά μας είναι απλό:

τα εργοστάσια δεν κλείνουν εξ αιτίας των εργατικών αγώνων. Κλείνουν για τον ίδιο λόγο με τον οποίο ανοίγουν:

την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας των επενδυομένων κεφαλαίων.

Συνεπώς, ακόμη κι ένα κερδοφόρο εργοστάσιο μπορεί να κλείσει (όπως εκείνα της Pirelli και της Goodyear) εφ' όσον μπορεί να ανοίξει κάπου αλλού κάποιο άλλο με μεγαλύτερη κερδοφορία. Αυτή είναι η αλήθεια κι όλα τ' άλλα δεν αποτελούν παρά αντεργατική προπαγάνδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ιδιωτικοποιήσεις

 

«Εμείς αντιπροτείνουμε αναπτυξιακές κοινοπραξίες είτε με διακρατικές συμφωνίες, είτε με τη σύμπραξη επιχειρήσεων είτε του δημόσιου, είτε του ιδιωτικού τομέα, όπου εσύ βάζεις την περιουσία, ο άλλος χρήματα για την αξιοποίησή του και έχετε κάνει μια συμφωνία ότι μακροχρονίως έχετε κέρδη από την αξιοποίησή της. Αυτή τη διαδικασία τη θεωρούμε επωφελή και κερδοφόρα, ενώ τη λογική των ιδιωτικοποιήσεων όπως-όπως τη θεωρούμε επικίνδυνη και επιζήμια».

 

Αυτά έλεγε τις προάλλες ο Παπαδημούλης, σε συνέντευξή του, επιβεβαιώνοντας ότι κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ,

χωρίς να ταυτίζονται απόλυτα στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, συναντιούνται στο κύριο:

,Οτι το κεφάλαιο πρέπει να βάλει βαθύτερα το χέρι στη δημόσια περιουσία, προκειμένου να υπάρξουν επενδύσεις, με μοχλό φυσικά τους ιδιώτες.

Σ’ αυτό το πνεύμα, ο ΣΥΡΙΖΑ συστείνει στην κυβέρνηση να μην πουλήσει, τώρα που οι τιμές είναι χαμηλές (!),

αλλά να νοικιάσει.

Να κάνει δηλαδή συμπράξεις με ιδιώτες σε έργα και δραστηριότητες που το κράτος θα βάζει τις υποδομές και το κεφάλαιο τα χρήματα.

Εύλογα όμως αναρωτιέται κανείς:

 Ο ιδιώτης που θα επενδύσει σε μια τέτοια σύμπραξη, θα το κάνει για την ψυχή της μάνας του;

Προφανώς όχι.

Θα το κάνει επειδή προσδοκά κέρδη.

Και πώς θα έρθουν αυτά;

Μα φυσικά από την εκμετάλλευση του έργου, που σημαίνει από την τσέπη του λαού.

Και επειδή στην Ελλάδα οι καπιταλιστές δεν ανακαλύπτουν την Αμερική, οι διαφόρων μορφών συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα έχουν νομοθετεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του δικομματισμού και έχουν δοκιμαστεί στην πράξη.

Για παράδειγμα, μορφή συμπράξεων είναι αυτή με την οποία κατασκευάζονται οι μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι.

Το κράτος, είτε κατασκευάζει το δρόμο και στη συνέχεια τον παραχωρεί στον ιδιώτη για να τον εκμεταλλεύεται και να τον συντηρεί, είτε «βοηθά» με κάθε μέσο τον ιδιώτη να κατασκευάσει το δρόμο και να τον εκμεταλλεύεται στη συνέχεια.

Ποιος βγαίνει τελικά χαμένος και ποιος κερδίζει;

Η εμπειρία λέει ότι χαμένος βγαίνει ο λαός, που πληρώνει τα μαλλιοκέφαλά του στα διόδια και κερδισμένο το κεφάλαιο, το οποίο, εκτός του ότι μετατρέπει σε τσιφλίκι του υποδομές κρίσιμες για τις συγκοινωνίες και τις μεταφορές, κερδοσκοπεί ασύστολα. Επιπλέον, επιβάλλει εργασιακές σχέσεις της αρεσκείας του στα έργα τα οποία εκμεταλλεύεται, ανοίγοντας το δρόμο με εργολαβίες και άλλες ελαστικές μορφές απασχόλησης, στη συνολική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.

Αρκεί να ανατρέξει κανείς στις εργολαβίες με τις οποίες συμπράττει η κατά τα άλλα «δημόσια» ΔΕΗ στα ορυχεία της, για να καταλάβει τα παραπάνω.

Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν χιλιάδες, σε κάθε μορφή σύμπραξης του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, οι οποίες, τα προηγούμενα χρόνια, αποτέλεσαν το βασικό μοχλό για να μεγαλώσει η παρουσία του κεφαλαίου σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και των κοινωνικών υπηρεσιών, όπου το κεφάλαιο διατηρούσε ακόμα ισχυρές θέσεις.

Τη λογική αυτή ενισχύει και το «ισοδύναμο» που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στις ιδιωτικοποιήσεις, επιβεβαιώνοντας ότι η φραστική εναντίωση στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου, δεν αρκεί για να αποκρουστεί η ολομέτωπη αντιλαϊκή επίθεση, πυλώνας της οποίας είναι και η παράδοση τομέων της οικονομίας και στρατηγικών υποδομών στους ιδιώτες για να κάνουν μπίζνες.

Πάνω στην ίδια ράγα βαδίζουν κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα αν ο καθένας υποδεικνύει και έναν διαφορετικό δρόμο για να κερδίσει τελικά το κεφάλαιο.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Δημοσιεύθηκε στο ριζασπάστη

Εκκαθαριστικά – βόμβα για τα λαϊκά νοικοκυριά

Το 67% των φορολογουμένων καλούνται να πληρώσουν συμπληρωματικό φόρο που κατά μέσο όρο φτάνει τα 1.547 ευρώ!

Παπαγεωργίου Βασίλης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στον αέρα απειλούνται να τιναχθούν οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί εκατοντάδων χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών, καθώς τα εκκαθαριστικά του φόρου εισοδήματος που παραλαμβάνουν από την εφορία, τους καλούν να πληρώσουν συμπληρωματικούς φόρους που αντιστοιχούν σε ένα, δύο και τρεις μισθούς και συντάξεις.

Ηδη, χιλιάδες νοικοκυριά δηλώνουν απόλυτη αδυναμία να βρουν τα χρήματα που τους ζητούνται από την κυβέρνηση, ενώ τα κόλπα για την προοπτική της πληρωμής των φόρων με δόσεις κάθε άλλο παρά βελτιώνει την κατάσταση των νοικοκυριών εκείνων που πολύ απλά σου λένε

«δε διαθέτω ούτε ένα ευρώ για να μπορέσω να πληρώσω».

Η πολιτική της κλιμακούμενης αφαίμαξης που υφίσταται το λαϊκό εισόδημα από τη φιλομονοπωλιακή πολιτική διαχείρισης της κρίσης, εκτός όλων των άλλων, σημαίνει και κλιμακούμενη φορολογική επιβάρυνση – λεηλασία των λαϊκών στρωμάτων, προκειμένου να μείνει αλώβητο το καθεστώς της φορολογικής ασυλίας που παρέχει το αστικό κράτος στο κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του.
 Η στρατηγική κατεύθυνση της παρέμβασης, που θέλει απόλυτα τσακισμένους μισθούς και συντάξεις, για να εξασφαλιστεί, λέει, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, συμπληρώνεται από επιμέρους πολιτικές και επιλογές για την αύξηση των κρατικών εσόδων που επίσης έχει σχεδιαστεί να εξασφαλίζεται από τα λαϊκά εισοδήματα.
Ετσι, οι εργαζόμενοι βρίσκονται πολλαπλά στο απόσπασμα, αφού μαζί με την πολιτική μείωσης των αποδοχών, πρέπει να υποστούν και την πολιτική μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος.
Με αυτές ακριβώς τις αντιλαϊκές – αντιδραστικές επιλογές, φτάσαμε στο σημείο οι εργαζόμενοι να είναι εξαναγκασμένοι να πληρώνουν κάθε χρόνο σημαντικά ποσά για άμεσους και έμμεσους φόρους.
Η επίθεση που δέχεται ο οικογενειακός προϋπολογισμός του μέσου εργαζόμενου και του συνταξιούχου, δε γίνεται μόνο σε επίπεδο μισθού ή σύνταξης.
Αυτή είναι η πολύ ορατή, η απόλυτα κατανοητή σε όλους πλευρά της πολιτικής λιτότητας, που ο καθένας αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις της αμέσως μόλις πάρει στο χέρι το μισθό ή τη σύνταξή του.
Γνωρίζει ότι έπαιρνε ένα ποσό και εδώ και δύο χρόνια παίρνει συνεχώς μικρότερο. Με αυτή τη λογική σου λέει μειώθηκε ο μισθός μου 15% ή 20% και 30% και πάει λέγοντας.

Φορο-αφαίμαξη

Η επίθεση που δέχεται το λαϊκό εισόδημα, μέσω της φορολογικής πολιτικής, είναι πιο …μουλωχτή. Δεν την συνειδητοποιούμε με την ίδια ευκολία όπως η μείωση του μισθού.
Ισως επειδή, για παράδειγμα, τόσα χρόνια το κύριο μέρος των άμεσων φόρων, το φόρο εισοδήματος, τον πληρώναμε μέσω της παρακράτησης Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών, που γίνεται στα λογιστήρια της εργασίας μας και αφαιρείται από το μισθό ή τη σύνταξη, πριν μας την καταβάλουν.
Το γεγονός ότι στο τέλος του χρόνου με το εκκαθαριστικό της εφορίας είτε είχαμε μια μικρή επιστροφή φόρου, είτε πληρώναμε κάποιο ποσό που κατά κανόνα ήταν μικρό και δεν προκαλούσε ιδιαίτερα προβλήματα στον οικογενειακό προϋπολογισμό.
Το ίδιο περίπου ίσχυε μέχρι τώρα και με τους έμμεσους φόρους. Αλλοι το γνωρίζουν, άλλοι όχι,
πάντως στις τιμές όλων των εμπορευμάτων και όλων των παρεχόμενων υπηρεσιών είναι ενσωματωμένος ο λεγόμενος Φόρος Προστιθέμενης Αξίας, ένας φόρος που τον πληρώνει ο τελικός καταναλωτής του πωλούμενου εμπορεύματος ή υπηρεσίας.
Αλλά, στην πράξη κανείς μας δε δίνει σημασία στον ΦΠΑ.
Εκείνο που ενδιαφέρει όλους μας είναι η τιμή του εμπορεύματος, μια τιμή που κατά τεκμήριο και για τα περισσότερα είδη λαϊκής κατανάλωσης είναι συνήθως ακριβή και μη προσιτή στο βαλάντιο του εργαζόμενου, του οποίου μειώνονται συνεχώς οι αποδοχές.

Η χρονιά, βέβαια, που διανύουμε είναι εντελώς διαφορετική,

από κάθε προηγούμενη και από αυτήν την άποψη τούτη τη φορά θα καταλάβουμε – πολλοί από εμάς με δραματικό τρόπο – ότι το επίπεδο της οικονομικής αφαίμαξης ενός λαϊκού νοικοκυριού δεν εξαρτάται μόνο από τη μείωση του μισθού ή της σύνταξης, αλλά και από την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης.

Από τους αυξημένους άμεσους και έμμεσους φόρους που πληρώνεις για το ίδιο εισόδημα και για το ίδιο επίπεδο κατανάλωσης.

Η νέα φορολογική κλίμακα, τα εξωφρενικά τεκμήρια διαβίωσης και οι έκτακτες εισφορές που επιστρατεύτηκαν για να μπορούν οι κυβερνώντες να στηρίζουν τους περιβόητους δανειστές της χώρας, έχουν δημιουργήσει ένα απαράδεκτο, ακόμα και για τα δεδομένα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, καθεστώς που ενισχύει ακόμα περισσότερο το ρόλο του κράτους στη διαδικασία αναδιανομής των εισοδημάτων.
Ετσι, αυξάνεται ακόμα περισσότερο το μέρος των λαϊκών εισοδημάτων που με τη μορφή των φόρων διαχειρίζεται το αστικό κράτος, προκειμένου να μεταφέρει ακόμα μεγαλύτερο μέρος από τον παραγόμενο πλούτο στα χρηματοκιβώτια της άρχουσας τάξης. Φτάσαμε με αυτόν τον τρόπο στο σημείο να καλούνται να πληρώσουν φόρο εισοδήματος ακόμα και νέοι άνθρωποι που, λόγω της ανεργίας, δεν έχουν ούτε ένα ευρώ εισόδημα, αλλά έτυχε να έχουν, από γονική παροχή ένα διαμέρισμα στο οποίο και ζουν.
Η …διαφορετικότητα της χρονιάς βρίσκεται στο γεγονός ότι μετά από τις αλλεπάλληλες αυξήσεις που είχαμε στους συντελεστές του ΦΠΑ, φέτος:
α) Αυξάνεται σημαντικά ο φόρος εισοδήματος, εξαιτίας της μείωσης του αφορολόγητου εισοδήματος από τις 12 στις 5 χιλιάδες ευρώ.
β) στο εκκαθαριστικό ενσωματώνεται η λεγόμενη «εισφορά αλληλεγγύης».
Το αποτέλεσμα θα είναι σχεδόν όλοι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι να κληθούν να πληρώσουν συμπληρωματικό φόρο που σε εκατομμύρια περιπτώσεις ξεπερνάει τα επίπεδα του ενός ή και των δύο μισθών.
Από τα στοιχεία των δηλώσεων που εκκαθαρίστηκαν προκύπτει ότι η μέση επιβάρυνση είναι της τάξης των 1.500 ευρώ, ποσό που εκτιμάται ότι θα αυξηθεί τις επόμενες μέρες που θα μπει στο σύστημα ο κύριος όγκος των φορολογικών δηλώσεων.
Το αποτέλεσμα της φορομπηχτικής πολιτικής και των χαρατσιών είναι ότι όλο και πιο σημαντικό μέρος του εισοδήματος που έχει κάποιος εργαζόμενος στην πραγματικότητα καταβάλλεται για άμεσους και έμμεσους φόρους.
Η συνολική φορολογική επιβάρυνση που, με βάση τα επίσημα στοιχεία, αφαιμάσσουν μισθούς και συντάξεις, δεν είναι απλά ιδιαίτερα υψηλή.
Ξεφεύγει από κάθε λογική,
σε βαθμό που να αναρωτιέται κανείς αν είναι δυνατόν να συμβαίνει μια κλοπή τέτοιων διαστάσεων και κατ’ επέκταση πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει μια τέτοια κλοπή και να μην έχουμε φέρει τα πάνω κάτω.

Τα εκκαθαριστικά

Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών από την εκκαθάριση των φορολογικών δηλώσεων που έχει γίνει μέχρι σήμερα.
Για πρώτη φορά στα χρονικά, η μεγάλη πλειοψηφία των φορολογουμένων καλείται να πληρώσει πρόσθετο – συμπληρωματικό φόρο, ενώ εντύπωση προκαλεί και το γεγονός ότι τα ποσά που πρέπει να πληρωθούν είναι ιδιαίτερα υψηλά.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, μέχρι και την προηγούμενη Τρίτη, είχαν εκκαθαριστεί 1.937.343 φορολογικές δηλώσεις.
Με βάση τα στοιχεία του 2011, πρόκειται για κάτι περισσότερο από το ένα τρίτο των φορολογικών δηλώσεων που θα υποβληθούν συνολικά μέχρι και το τέλος του μήνα, οπότε και λήγει η προθεσμία υποβολής των δηλώσεων φόρου εισοδήματος.
Με βάση την εκκαθάριση που έχει γίνει στο υπουργείο Οικονομικών, προκύπτει ότι από τις δηλώσεις αυτές:
Οι 1.307.068, (αντιπροσωπεύουν το 67,5%) ήταν χρεωστικές και οι φορολογούμενοι καλούνται να πληρώσουν συνολικό πρόσθετο φόρο της τάξης των 2 δισ. ευρώ.
Ο πρόσθετος φόρος που πρέπει να πληρωθεί ανά φορολογική δήλωση είναι 1.547,4 ευρώ!!!
Οι 461.688 δηλώσεις, που αποτελούν το 23,8% του συνόλου των δηλώσεων ήταν μηδενικές, δηλαδή, οι φορολογούμενοι δεν έχουν να παίρνουν κάποια επιστροφή, αλλά και δεν καλούνται να πληρώσουν συμπληρωματικό φόρο.
Οι 168.607, δηλαδή μόλις το 8,7% των εκκαθαρισμένων δηλώσεων είναι πιστωτικές και οι φορολογούμενοι έχουν να πάρουν επιστροφή από το φόρο που παρακρατήθηκε ολόκληρη την προηγούμενη χρονιά.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι πέρσι χρεωστικές ήταν μόλις το 20,8% των δηλώσεων, μηδενικές 42,9% και πιστωτικές το 36,2%.
Η χρονιά, όμως που διανύουμε θα είναι εντελώς διαφορετική και από την επόμενη, αφού η συγκυβέρνηση σχεδιάζει μέχρι το φθινόπωρο να φέρει στη Βουλή το καινούργιο φορολογικό νομοσχέδιο, στόχος του οποίου θα είναι να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο ο αντιδραστικός – αντιλαϊκός χαρακτήρας του φορολογικού συστήματος, ο οποίος πρέπει να προσαρμοστεί ακόμα περισσότερο στις συνθήκες της κρίσης.
Μόνο οι εργαζόμενοι, με την οργανωμένη αντίσταση και την πάλη τους, μπορούν να ανακόψουν την επιθετικότητα που εκδηλώνουν οι δυνάμεις της εξουσίας και στον τομέα της φορολογίας.
Πάλη και αγώνας που οριστικά θα δικαιωθεί μόνο όταν οι εργαζόμενοι θα είναι σε θέση, μαζί με τους συμμάχους τους, να διεκδικήσουν και να επιβάλουν ένα φορολογικό σύστημα που θα ανταποκρίνεται στα δίκαια του λαού.

Το ΚΚΕ

Το ΚΚΕ, με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του, έχει καταγγείλει τη φορολεηλασία που υφίστανται οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αλλά δε μένει μόνο σε αυτό.

Διατυπώνει συγκεκριμένες προτάσεις η υλοποίηση των οποίων μπορεί να συμβάλει στην ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών.

Στο σχέδιο νόμου, μάλιστα, για την κατάργηση των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου και των εφαρμοστικών τους νόμων, που το ΚΚΕ κατέθεσε την Παρασκευή στη Βουλή, προβλέπεται:

• Κατάργηση των αντιλαϊκών φορολογικών μέτρων.
• Αύξηση του αφορολόγητου ορίου για το ζευγάρι 40.000 ευρώ το χρόνο και 5.000 για κάθε παιδί για όλους τους μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες.
• Αναδρομική κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης και του τέλους επιτηδεύματος στο εισόδημα μέχρι 40.000 για το ζευγάρι και 5.000 για κάθε παιδί, καθώς και του ΕΕΤΗΔΕ για την κύρια και την πρώτη εξοχική κατοικία.
• Αναγνώριση των λογιστικών βιβλίων ως μοναδική πηγή προσδιορισμού εισοδήματος των επαγγελματοβιοτεχνών. Κατάργηση περαίωσης και κάθε είδους αντικειμενικών κριτηρίων. Αύξηση του ορίου προσωποκράτησης για χρέη στο Δημόσιο και ειδικά για τους αυτοαπασχολούμενους που έχουν κλείσει την επιχείρησή τους και δεν έχουν άλλα εισοδήματα. Πάγωμα των χρεών χωρίς προσαυξήσεις.
• Κατάργηση των έμμεσων φόρων, ΦΠΑ και ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης και αγροτικής κίνησης στα αγροτικά εφόδια, στα είδη διατροφής, εκπαίδευσης, Υγείας και στα οικιακά τιμολόγια ενέργειας, ύδρευσης και τηλεπικοινωνίας.
• Κατάργηση των φόρων και τελών για Δήμο και ΕΡΤ. Απαγόρευση διά νόμου κάθε πλειστηριασμού κύριας και δευτερεύουσας κατοικίας και αγροτικής εκμετάλλευσης με σημερινά αντικειμενικά κριτήρια αξίας 300.000 ευρώ και μέχρι 150 τ.μ. για τη λαϊκή τετραμελή οικογένεια.
• Φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου με συντελεστή 45% σε διανεμόμενα και αδιανέμητα κέρδη. Κατάργηση του ειδικού φορολογικού καθεστώτος που ισχύει για τους εφοπλιστές.

Δημοσιεύθηκε στο πολιτικη, ριζασπάστης

Ο «εκτροχιασμός» των ιδιωτικοποιημένων σιδηροδρόμων

ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Μια ιδιαίτερα διδακτική αναδρομή…

Από σιδηροδρομικό ατύχημα στο Σέλμπι της Αγγλίας το 2001

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η υιοθέτηση του «βρετανικού μοντέλου» για την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ δηλαδή της διάσπασής της και την παραχώρηση του δικαιώματος εκμετάλλευσης δρομολογίων της σε διαφορετικές εταιρείες, προκειμένου να μεγιστοποιήσει τα έσοδα της σχεδιαζόμενης αποκρατικοποίησης και να παρακάμψει τεχνικά εμπόδια εξετάζει η ελληνική κυβέρνηση και το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων.

Ενα σχέδιο που προβάλλεται ως το πλέον «κατάλληλο» που «θα μεγιστοποιήσει την αξία της πώλησης», όπως τονίζει ο επικεφαλής του Ταμείου, Κώστας Μητρόπουλος, που σύμφωνα με δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου έχει ξεκινήσει την «καριέρα του» στη Βρετανία και την εποχή της Μάργκαρετ Θάτσερ, όπου και συμμετείχε στην ιδιωτικοποίηση της βιομηχανίας ρεύματος της Σκοτίας και των βρετανικών σιδηροδρόμων.

Φυσικά ουδείς εκ των ιθυνόντων θέλει να ακούσει για την παταγώδη αποτυχία του «μοντέλου», την ήδη αναγκαστική μερική επανεθνικοποίηση τμήματος των ιδιωτικοποιημένων σιδηροδρόμων στη Βρετανία προκειμένου να λειτουργήσουν, και τα σχέδια και τις προτάσεις που ήδη υπάρχουν για την επάνοδο του εθνικού δικτύου κάτω από δημόσιο έλεγχο, με σκοπό τη συγκράτηση των υπέρογκων αυξήσεων και τον τερματισμό της λείας τεράστιων κερδών από τις ιδιωτικές εταιρείες που τους ελέγχουν, και κυρίως για την ανάκτηση της ασφάλειας των επιβατών στο άλλοτε «διαμάντι» της Βρετανίας.

Η ιστορία της ιδιωτικοποίησης των βρετανικών σιδηροδρόμων ήταν εξαρχής δαιδαλώδης, και τελικά στέφθηκε με αποτυχία και με τρομακτικές συνέπειες στη ζωή των εργαζομένων, αλλά και των όλων των Βρετανών.
 Τόσο σφοδρές, που έγιναν ακόμη και ταινία από το Βρετανό σκηνοθέτη Κεν Λόουτς.
Η ταινία «Ο Πολ, ο Μικ και οι άλλοι» βασίζεται σε σενάριο γραμμένο από σιδηροδρομικό – ο πρωτότυπος τίτλος «The Navigators» ήταν η ονομασία που έδιναν το 19ο αιώνα οι Ιρλανδοί εργάτες στους σιδηροδρόμους – όπου ο Πολ, ο Μικ και η παρέα τους εργάζονταν χρόνια στη συντήρηση των βρετανικών σιδηροδρόμων μέχρι το 1995, όταν με την ιδιωτικοποίησή τους οι συνθήκες εργασίας αλλάζουν ριζικά. Ορισμένοι εργάτες αναγκάζονται να αποχωρήσουν παίρνοντας μικρή αποζημίωση, ενώ όσοι δέχονται να παραμείνουν αφήνονται σχεδόν απροστάτευτοι, το σωματείο χάνει την ισχύ του, οι κανόνες ασφαλείας τηρούνται ολοένα και λιγότερο, ενώ προσλαμβάνονται ανειδίκευτοι εργάτες και οι δουλειές γίνονται πρόχειρα. Πολύ σύντομα η ιδιωτικοποίηση αρχίζει να δείχνει το αληθινό, απάνθρωπο πρόσωπό της, επηρεάζοντας την ιδιωτική ζωή των εργατών, καταστρέφοντας τις σχέσεις αλληλεγγύης ανάμεσά τους και οδηγώντας σε τραγικά αποτελέσματα.

Τεμαχισμός και ξεπούλημα

Τα σχέδια ιδιωτικοποίησης των Βρετανικών Σιδηροδρόμων, που είχαν εθνικοποιηθεί το 1948, τέθηκαν επί τάπητος μετά την προσφυγή της Βρετανίας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το 1976 για τη χορήγηση δανείου 3,9 δισ. δολαρίων και ενόσω στην κυβέρνηση ήταν οι Εργατικοί με πρωθυπουργό τον Τζέιμς Κάλαχαν. Η ιδιωτικοποίησή τους ωστόσο δεν επιτεύχθηκε εξαιτίας των λαϊκών αντιδράσεων, ενώ και μετά την άνοδο των Συντηρητικών στη Βρετανία, με πρωθυπουργό τη «σιδηρά κυρία» Μάργκαρετ Θάτσερ, που προώθησε με ταχύτατους ρυθμούς τις σαρωτικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις μέσω και της επιβεβλημένης εξαιρετικά βίαιης καταστολής των λαϊκών και εργατικών κινητοποιήσεων, η άμεση ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων «απορρίφθηκε» ως «εξαιρετικά δύσκολος στόχος». «Δύσκολος στόχος» για μία κυβέρνηση όπου το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα έλαβε και ιδεολογικό υπόβαθρο και μαζικές διαστάσεις: «Βritish Telecom» το 1984, τα λεωφορεία το 1985, το φυσικό αέριο το 1986, η «British Airways», οι αρχές των αεροδρομίων το 1987, η εταιρεία παροχής ύδρευσης και η ηλεκτρική εταιρεία το 1990. Ακολούθησε η βιομηχανία άνθρακα, αφού προηγήθηκε η σύγκρουση με τους ανθρακωρύχους (1983-84) που τους συνέθλιψε στην κυριολεξία και τελικά άνοιξε ο δρόμος για την ιδιωτικοποίηση, μέσω της διάσπασης του σιδηροδρομικού δικτύου. Αρχισε να πραγματώνεται με το νόμο της 19ης Γενάρη του 1993 («British Coal and British Rail Act» 1993) επί πρωθυπουργίας Τζον Μέιτζορ.
Το νομοσχέδιο, η εφαρμογή του οποίου διήρκεσε περίπου μία τριετία, προέβλεπε τη διάσπαση του σιδηροδρομικού δικτύου σε «100 ανεξάρτητες εταιρείες και τμήματα», ενώ συμβόλαια με διάφορες εταιρείες συνήφθηκαν που προέβλεπαν την πλήρη πώληση του εμπορικού δικτύου, των υπηρεσιών, αποθηκών, συντήρησης αλλά και του δικτύου υψηλής ταχύτητας («Eurostar»), ενώ το δίκτυο μεταφοράς επιβατών και μέρος των υπηρεσιών για το επιβατικό κοινό ιδιωτικοποιήθηκε μέσω αναθέσεων. Λίγο αργότερα η διοίκηση του Σιδηροδρομικού Δικτύου «Railtrack» που είχε τον έλεγχο των υποδομών και ανέλαβε το συντονισμό και τον έλεγχο όλων των υπολοίπων ιδιωτικοποιημένων υπηρεσιών και υποδομών του σιδηροδρόμου από το 1994 μέχρι και το 1996, μπήκε στο Χρηματιστήριο.
Χαρακτηριστικό είναι, όπως ανέφερε σε ενδελεχή έρευνα του σουηδικού περιοδικού TAG, ότι όλες οι υπηρεσίες και το δίκτυο για την εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού, είχαν κατατμηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να διευκολύνουν την «είσοδο και την έξοδο των επιχειρήσεων ώστε να ενισχυθεί ο ανταγωνισμός», ενώ ως προϋπόθεση είχε τεθεί να είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμοι οι συρμοί. Για να επιτευχθεί ο στόχος της διαθεσιμότητας είχαν δημιουργηθεί τρεις εταιρείες οι ROSCOs («Rolling Stock Operating Company») που «ενοικίαζαν» τους συρμούς και τα βαγόνια σε εταιρείες που τα λειτουργούσαν, οι TOCs («Train Operating Companies»), ενώ το δίκτυο (ράγες) ήταν υπό την επίβλεψη της «Railtrack». Αξίζει να σημειωθεί ότι σήμερα λειτουργούν περίπου 2.000 εταιρείες όλο το δίκτυο της Μ. Βρετανίας, και μόνο στο Λονδίνο λειτουργούν περί τις 28 TOCS. Μεταξύ αυτών και το «Eurostar Poy» εξαγοράστηκε από την «London & Continental Railways», της οποίας από τους βασικούς μετόχους είναι η «Virgin plc» – του πολυεκατομμυριούχου Ρίτσαρντ Μπράνσον – που επίσης έχει και την εταιρεία «Virgin Rail» κ.ά.

Ακρίβεια και ατυχήματα

Τα αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης δεν άργησαν να φανούν: Ραγδαία αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, μείωση δρομολογίων, ελλιπής συντήρηση κ.ά. Χαρακτηριστικό είναι ότι τον τελευταίο χρόνο πριν την ιδιωτικοποίησή τους, το κόστος των Βρετανικών Σιδηροδρόμων ήταν 431 εκατομμύρια λίρες, ενώ μία δεκαετία μετά, το 2006, το κόστος είχε ανέλθει στα 6 δισεκατομμύρια λίρες, σύμφωνα με μελέτη της ASLEF, της ένωσης εργοδηγών. Οσο για το κόστος των εισιτηρίων, ήταν -σύμφωνα με έκθεση της UBS- τα ακριβότερα στον πλανήτη.
Τα συχνά ατυχήματα ήταν επίσης μια σοβαρή πλευρά της ιδιωτικοποίησης. Πέρα από τα πολλά μικρά, το 1997 και το 1999 συνέβησαν δύο πολύνεκρα δυστυχήματα (με 7 και 31 νεκρούς αντίστοιχα) λόγω παράβασης των σηματοδοτών κινδύνου, δυστυχήματα που αποδόθηκαν στη μη αγορά, για λόγους κόστους, ηλεκτρονικού συστήματος που αποτρέπει σε μεγάλο βαθμό το ανθρώπινο λάθος. Το δυστύχημα στο Χάτφιλντ το 2000, που προκλήθηκε από σπασμένη ράγα (η συντήρηση των γραμμών είχε δοθεί σε εξωτερικούς εργολάβους μετά την ολοκλήρωση του ξεπουλήματος και της «Railtrack») και είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 4 ανθρώπων. Το δυστύχημα προκάλεσε κατακραυγή και πτώση των εσόδων της εταιρείας σε βαθμό ουσιαστικής χρεοκοπίας, και το 2002 μετά την άνοδο και των Νέων Εργατικών του Τόνι Μπλερ οι υποδομές του σιδηροδρομικού δικτύου μεταβιβάστηκαν στη δημόσια εταιρεία «Network Rail».
Ουσιαστικά αυτό που εγγυάται η «Network Rail» είναι να πληρώνει ο Βρετανός φορολογούμενος το κόστος των υποδομών και ταυτόγχρονα να εγγυάται ένα ορισμένο επίπεδο κερδών και να τα αναπληρώνει, με χρήματα φυσικά των φορολογουμένων, σε περίπτωση που έπεφταν κάτω από ένα ορισμένο επίπεδο.
Η μελέτη «Transport for Quality of Life» που δημοσίευσε πρόσφατα η εφημερίδα «Γκάρντιαν», αναφέρει ότι 1,2 δισ. λίρες χάνονται κάθε χρόνο από τα κρατικά ταμεία, εξαιτίας της ιδιωτικοποίησης και του τεμαχισμού των βρετανικών σιδηροδρόμων, χρήματα τα οποία θα μπορούσαν να επιφέρουν μειώσεις στα εισιτήρια κατά 18%. Επίσης, το υψηλό κόστος διαχείρισης των τρένων από τους ιδιώτες, και η απουσία λογοδοσίας, κοστίζει στους επιβάτες γύρω στα 4 δισ. λίρες ετησίως, ποσό που αντανακλάται στο υψηλό κόστος μεταφοράς. Οι Βρετανοί επιβάτες συμβάλλουν στην κερδοφορία και μονοπωλιακών ομίλων άλλων χωρών που εκμεταλλεύονται τους Βρετανικούς Σιδηροδρόμους, όπως ο γαλλικός (SNCF), ο γερμανικός («Deutsche Bahn») και άλλοι, που είναι κρατικές εταιρείες.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Δημοσιεύθηκε στο πολιτικη, ριζασπάστης