Ο φασισμός και ο ναζισμός εμφανίστηκαν για να υπηρετήσουν το κεφάλαιο

Η ομιλία του Γιώργου Μαργαρίτη, καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ, στην εκδήλωση που διοργάνωσε η ΝΕ Υπαίθρου Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ για τα 68 χρόνια από το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στις 2 Σεπτέμβρη 1944, ημέρα Σάββατο, στο χωριό του Χορτιάτη έφθασαν ισχυρές δυνάμεις του γερμανικού στρατού, περίπου τριακόσιοι στρατιώτες, συνοδευόμενες από ογδόντα περίπου ταγματασφαλίτες της μονάδας του Σούμπερτ.

Αποστολή τους ήταν να κάψουν το χωριό μαζί με τους κατοίκους του. Να μην αφήσουν πέτρα στην πέτρα, να μην αφήσουν άνθρωπο ζωντανό. Ο σκοπός τους ήταν να εμφυτεύσουν τον τρόμο στην ψυχή των ανθρώπων, να κάνουν την αγριότητα πολιτικό και στρατιωτικό επιχείρημα.

Βρισκόμασταν στο τέλος της Κατοχής, οι Γερμανοί σύντομα θα έπαιρναν το δύσκολο και επικίνδυνο δρόμο της υποχώρησης για τη μακρινή τους πατρίδα. Πίστευαν ότι θα είναι πιο ασφαλείς αν μετέτρεπαν το μίσος των κατακτημένων σε τρόμο και ανασφάλεια, αν έπνιγαν στο αίμα και στα δάκρυα τη διάθεση εκδίκησης και το μαχητικό πνεύμα ενός λαού που έβλεπε να πλησιάζει η λευτεριά του.

Από κοντά και οι ταγματασφαλίτες, «τεχνικοί σύμβουλοι» στην καταστροφή.

Αυτοί θα έμεναν.

Επένδυαν στον ίδιο τρόμο, στο ίδιο πρότυπο του μαρτυρικού θανάτου. Μέσα από αυτά θα αναχαίτιζαν, έλπιζαν, τις λαϊκές προσδοκίες και θα εξασφάλιζαν το αύριο της φαύλης τους ύπαρξης και του προδοτικού δοσιλογισμού.

Διά της βίας και του θανάτου εξάλλου είχε συνηθίσει να κυβερνά ο φασισμός.

 Ισως ποτέ πριν στην ανθρωπότητα δεν υπήρξε κίνημα πολιτικό, κοινωνικό ή θρησκευτικό που να μετέτρεψε την απειλή της βίας και της θανάτωσης σε κεντρικό σύνθημά του.

«Viva la muerte» («Ζήτω ο θάνατος») ήταν το σύνθημα των Ισπανών φασιστών στον αντιφασιστικό εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας.

Αντί να υποσχεθεί τη ζωή, το φασιστικό κίνημα αρεσκόταν να εμφανίζεται ως προσωποποίηση και εργαλείο του Χάρου.

Ο καθείς και τα όπλα του, ο καθείς και οι ιδέες του, όπως θα έλεγε ο ποιητής.

Από την εκδήλωση στην κατάμεστη κοινοτική αίθουσα του Χορτιάτη. Στο βήμα ο Γ. Μαργαρίτης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πραγματικά, μέσα σε λίγες ώρες, η μικρή κοινωνία του Χορτιάτη έζησε την απόλυτη κόλαση.

Αρκετοί, όσοι άκουσαν τις προειδοποιήσεις του ΕΑΜ, όσοι δεν έδειξαν εμπιστοσύνη στις παραινέσεις παραγόντων του χωριού που πίστευαν ίσως ότι μπορούν να εξευμενίσουν το θηρίο, όσοι, την τελευταία στιγμή, δεν έδειξαν εμπιστοσύνη στις διαβεβαιώσεις των ταγματασφαλιτών, που υποκριτικά καλούσαν τους κατοίκους να φερθούν ήρεμα και πολιτισμένα, έφυγαν προς το βουνό και κρύφτηκαν στο δάσος ή στα γκρεμνά του.

Η τύχη των υπολοίπων ήταν αυτό που ο φασισμός μπορεί να προσφέρει: Η μαρτυρική θανάτωση.

Οι προσπάθειες των παραγόντων για συνεννόηση με Γερμανούς και ταγματασφαλίτες έπεσαν στο κενό, εξάλλου ο πρόεδρος της κοινότητας ήταν ο πρώτος που μαχαιρώθηκε πριν ριχτεί στη φωτιά. Ο ιερέας υπέστη έσχατους εξευτελισμούς, μαζί με την οικογένειά του, πριν θανατωθεί.

Οι Γερμανοί, αλλά κυρίως οι ταγματασφαλίτες, είχαν ήδη αποκτήσει μεγάλη εμπειρία στην κτηνωδία. Είχαν ήδη κάψει εκατοντάδες πόλεις και χωριά, βασανίσει και θανατώσει χιλιάδες ανθρώπους.

Κάθε είδους μαρτύριο περίμενε τους κατοίκους που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία ή στο εξοχικό κέντρο «Κήπος», στην πλειονότητά τους γέροντες, γυναίκες και παιδιά. Η μέρα είχε προχωρήσει εξάλλου, ό,τι ήταν να γίνει γινόταν γρήγορα, αγχωτικά. Η ατίμωση των γυναικών, η σαδιστική θανάτωση των παιδιών μπροστά στους γονείς τους, η αφαίρεση κοσμημάτων - τις βέρες στα δάκτυλα έψαχναν οι Σουμπεραίοι και, για να μην καθυστερούν, έκοβαν το δάκτυλο και το κρατούσαν μαζί με τη βέρα.

Το μαρτύριο ολοκληρώθηκε σε δύο κτίρια του χωριού.

Οσοι από τους κατοίκους ήσαν ακόμα ζωντανοί μεταφέρθηκαν σε ένα φούρνο (του Γκουραμάνη) και σε ένα σπίτι (του Νταμπούδη) και στοιβάχθηκαν μέσα στα κτίρια αυτά. Κατόπιν, στο εσωτερικό των κτιρίων και γύρω από αυτά οι Γερμανοί σκόρπισαν το εμπρηστικό υλικό - αυτήν την περίφημη «άσπρη σκόνη» που έκαψε σπίτια και ανθρώπους στα χρόνια της Κατοχής - και έβαλαν φωτιά. Ταυτόχρονα με όλα τους τα όπλα έβαλλαν στα σπίτια, στις πόρτες και στα παράθυρα, έτσι ώστε κανείς να μην μπορέσει να ξεφύγει.

Οταν ολοκλήρωσαν το έργο τους οι Γερμανοί και οι εφευρετικότεροι σε ιδέες μαρτυρίου και θανάτωσης ταγματασφαλίτες, ο απολογισμός ήταν βαρύς, εξοντωτικός για τη μικρή κοινωνία του Χορτιάτη:

149 άτομα είχαν θανατωθεί μαρτυρικά.

Από αυτά τα 51 ήσαν ανήλικα παιδιά, τα 36 με ηλικία κάτω από δέκα χρονών, μερικά ήσαν βρέφη.

Ανάμεσα στα πτώματα και στα αποκαΐδια τριακοσίων περίπου σπιτιών, λίγοι που κρύφτηκαν και επέζησαν, σφραγίστηκαν ανεξίτηλα για ολόκληρη τη μετέπειτα ζωή τους με την εικόνα αυτής της φρίκης.

Δεν ήταν μεμονωμένο γεγονός

Η καταστροφή του Χορτιάτη δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός, μια εξαίρεση, ένα ατύχημα στην πορεία των γεγονότων.

Μια μακρά λιτανεία μαρτυρικών πόλεων, κωμοπόλεων, χωριών είχε προηγηθεί κι άλλες παρόμοιες συμφορές θα ακολουθούσαν μέχρι την τελευταία ημέρα, μέχρι την τελευταία ώρα που οι κατακτητές παρέμεναν στη χώρα μας και που οι ταγματασφαλίτες έπαιρναν διαταγές από τη Νέα Τάξη του ναζισμού, πριν μεταπηδήσουν στην υπηρεσία του μεταπολεμικού αντιλαϊκού κράτους.

Το Κορωπί, δίπλα στην Αθήνα, ματώθηκε και κάηκε στις 8 Οκτωβρίου του 1944 - από «γερμανοντυμένους».

Τι να πρωτομνημονεύσει κανείς:

Τα Καλάβρυτα των 700 τόσων θυμάτων, τη Βιάννο των 460 θυμάτων, το Κομμένο Αρτας των 320 θυμάτων, το Δίστομο των 230 θυμάτων, το Αμάρι της Κρήτης, το Δομένικο (από Ιταλούς φασίστες αυτό

 - έτσι, ως απάντηση στον κύριο Μιχαλολιάκο που «εξήγησε» ότι δεν έφταιγαν οι Ναζί αλλά αόριστα οι Γερμανοί)

και το Μεσόβουνο της Δυτικής Μακεδονίας (όπου, ενδιαφέρον και αυτό, δεν βοήθησαν τους σφαγείς κατακτητές οι ταγματασφαλίτες, αλλά η κρατική Χωροφυλακή - στα 1941 ήμασταν,

 οι δοσίλογοι είχαν άλλη μορφή, η πολιτική επιλογή των ιθυνόντων της άρχουσας τάξης ήταν η ίδια:

 Με τους κατακτητές πάντα, ποτέ με το λαό!).

Η μαζική κακοποίηση και θανάτωση ανθρώπων, η μαζική καταστροφή πόλεων, χωριών, περιουσιών δεν ήταν μια πολιτική που περιοριζόταν στην ελληνική ύπαιθρο και στις συνοικίες της Αθήνας. Ολη η λειτουργία, η διαχείριση της Νέας Ευρώπης του Αξονα στηριζόταν στην καλλιέργεια του τρόμου.

Οι μόνες διαβαθμίσεις που υπήρχαν στην πολιτική αυτή ήσαν όσες εκπορεύονταν από τη ρατσιστική αντίληψη των ιθυνόντων του Ναζισμού.

Οι Αριοι, οι γερμανικοί λαοί, απολάμβαναν ένα είδος ειδικής ασυλίας.

Ούτε στη Νορβηγία, ούτε στη Δανία, ούτε στην Ολλανδία δεν γίνονταν αγριότητες όπως αυτές που έζησαν τα ελληνικά χωριά.

Σε άλλες ζώνες της Ευρώπης, όμως, συνέβαιναν χειρότερα.

Στην Πολωνία, στην Ουκρανία, στη Σερβία, στα εδάφη της Σοβιετικής Ενωσης, η θανάτωση ήταν η ΜΟΝΗ πολιτική.

Στις περιοχές αυτές κατοικούσαν Σλάβοι, Εβραίοι και Τσιγγάνοι - υπάνθρωποι κατά το Ναζισμό - και μόνο ο θάνατός τους εξυπηρετούσε την οικονομία και το μεγαλείο της γερμανικής φυλής, του Τρίτου Ράιχ και της Νέας Αριας Ευρώπης.

Να σταθούμε μόνο στις λιτανείες των μελλοθανάτων που έφθαναν στη χαράδρα του Μπάμι Γιαρ, έξω από το Κίεβο.

Στο χείλος της χαράδρας απλώνονταν σε ατελείωτες σειρές, δολοφονούνταν με μια σφαίρα στο κεφάλι από τους άνδρες των Einsatzgruppen και των Sondercomando και ρίχνονταν, πεθαμένοι ή ημιθανείς, κάτω στο γκρεμνό, για να πάρουν τη θέση τους οι επόμενοι μελλοθάνατοι.

Περίπου 150.000 άτομα - Μπολσεβίκοι, στελέχη του Σοβιετικού κράτους, Εβραίοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά - σκοτώθηκαν με τον τρόπο αυτό στα 1941, οι 33.800 από αυτούς, οι Εβραίοι του Κιέβου, σε δύο μόλις ημέρες, στις 29 και 30 Σεπτέμβρη του 1941.

Υστερότερες έρευνες για την ψυχολογική κατάσταση των δημίων, που πήραν μέρος στα συνοπτικά αυτά συνεργεία εκτελέσεων, διαπίστωσαν με έκπληξη ότι οι φονιάδες δεν αντιμετώπισαν κανενός είδους τύψεις ή εφιάλτες στην υστερότερη ζωή τους.

Επρόκειτο για «κανονικούς ανθρώπους» - πολλοί από αυτούς οικογενειάρχες με παιδιά - και συνέχισαν τη ζωή τους ως «κανονικοί άνθρωποι».

Ο Ναζισμός, αυτό είναι μοναδικό σκοτεινό επίτευγμα στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου, είχε συμφιλιώσει τους πιστούς του με το έγκλημα. Οποιων διαστάσεων και να ήταν αυτό το τελευταίο.

Συνεργάτες με την οικονομική ελίτ

Εκτός από την ψυχική ισορροπία των δημίων, εκείνο που προφανώς επίσης δεν διαταράχτηκε, ήταν η γενική αντίληψη περί πατρίδας, λαού, αντίστασης, δικαίου, ανθρωπισμού, πολιτισμού και αξίας της ανθρώπινης ζωής που πρέσβευε η άρχουσα τάξη.

Στην Ελλάδα, όπως και σε όλη την υπόλοιπη Νέα Ευρώπη του ναζισμού, η λεηλασία των χωρών και η άγρια εκμετάλλευση του μόχθου των λαών δεν ωφελούσε μόνο τους Γερμανούς.

Οι τελευταίοι ήσαν ευγνώμονες σχεδόν για την πρόθυμη συμπαράσταση που βρήκαν, σε κάθε ευρωπαϊκό κράτος, από τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές ελίτ.

Βιομήχανοι, επιχειρηματίες, μεγαλέμποροι, τραπεζίτες, εργολάβοι εργάστηκαν με το αζημίωτο για την Ευρώπη του Αξονα.

Σε μερικές χώρες η σύμπραξη με τους κατακτητές έφθασε το απόλυτο.

Στη Νορβηγία η τοπική κυβέρνηση συνεργασίας έκανε τόσο καλά τη δουλειά της, ώστε το Ράιχ δεν απέσπασε παρά μόνο 800 τεχνικούς και διοικητικούς υπαλλήλους για τη διαχείριση και την εκμετάλλευση της χώρας.

Στη Γαλλία των 40.000.000, χρειάστηκαν μόνο 1.500 Γερμανοί στην οικονομία και στη διοίκηση και μόνο 6.000 προσωπικό ασφαλείας για την προστασία των πολυάριθμων συμφερόντων του Ράιχ στη χώρα αυτή. Τα υπόλοιπα τα έκανε πολύ καλά η γαλλική διοίκηση και τα βιομηχανικά, εμπορικά, τεχνικά και άλλα επιμελητήρια της χώρας.

Στην Ελλάδα τα επιτελεία της κυβέρνησης, της Χωροφυλακής του Σπηλιωτόπουλου, της Αστυνομίας του Εβερτ και των Ταγμάτων Ασφαλείας του Δερτιλή αγχώνονταν μη τυχόν τους ξεφύγει κανείς κομμουνιστής και πέσει βαρύτερη δουλειά στους κατακτητές της χώρας.

Οπως αγχώνονται σήμερα οι ομόλογοί τους κάθε φορά που επισκέπτεται τη χώρα μας η όποια κυρία Μέρκελ. Προς Θεού, ούτε στιγμή η υψηλή επισκέπτρια δεν πρέπει να αισθανθεί άβολα...

Επιχείρηση αποκατάστασης και νομιμοποίησης

Οταν ήρθε η απελευθέρωση, αυτό το άγχος της εξυπηρέτησης του κατακτητή έπρεπε να εξηγηθεί και να νομιμοποιηθεί.

Υπήρχε συνέχεια στην κοινωνική, την ταξική εκμετάλλευση. Υπήρχε συνέχεια στην παρουσία ξένων στρατευμάτων και ξένων συμφερόντων στη χώρα.

Η επιχείρηση αποκατάστασης της φήμης των κατακτητών και φυσικά των συνεργατών τους ξεκίνησε σχεδόν αμέσως.

Ο πρώτος στόχος της επιχείρησης ήταν να συκοφαντηθούν, να διαπομπευθούν η Εθνική Αντίσταση και οι σκληροί αγώνες του λαού μας.

Αμέσως λοιπόν μετά την Κατοχή και τη βρετανική στρατιωτική επέμβαση στην Αθήνα, το Δεκέμβρη του 1944, ξεκίνησε μια επιχείρηση αποενοχοποίησης των γερμανικών, των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής και, φυσικά, των Ελλήνων συνεργατών τους. Για τις καταστροφές στα χωριά, για τις εκατόμβες των αθώων θυμάτων δεν έφταιγε, έλεγε αυτή η λογική, ο στρατός κατοχής και οι ντόπιοι συνεργάτες του.

Οσα συνέβησαν ήταν είτε προϊόν της «κακιάς ώρας» είτε αποτέλεσμα παράφρονων ενεργειών εκ μέρους της ένοπλης Αντίστασης, του ΕΛΑΣ πιο ειδικά.

Στις απολογίες τους μάλιστα οι περισσότερο ή λιγότερο σημαντικοί των δοσιλόγων ισχυρίστηκαν ότι η Αντίσταση ενάντια στον κατακτητή είχε σκοπό ανθελληνικό, να αφανίσει δηλαδή τους «υγιείς» Ελληνες, προκαλώντας τα αντίποινα του κατακτητή.

Εγραφε ο γνωστός πολιτικός και από τους ιδρυτές της Νέας Δημοκρατίας, Γεώργιος Ράλλης, στο απολογητικό για τον πατέρα του, τον τελευταίο πρωθυπουργό της Κατοχής, Ιωάννη Ράλλη, βιβλίο («Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου», Αθήνα, 1947):

«...εφόνευον αι συμμορίαι του [του ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ εννοεί], όταν το εγχείρημα δεν παρουσιάζετο δυσχερές, διότι επιμελώς απέφευγον την εμπλοκήν εις πραγματικόν αγώναν, απομονωμένους στρατιωτικούς Γερμανούς ή Ιταλούς δι' ενέδρας πάντοτε. Διά των τοιούτων πράξεων επεδίωκον την εξαπάτησιν των συμμάχων, την σκύλευσιν των δολοφονουμένων, αλλά προπάντων την διά των Γερμανών και Ιταλών ενίσχυσίν των εις το έργον της εξοντώσεως του εθνικιστικού της Ελλάδος πληθυσμού.

Διότι είχον αποκτήση την πείραν ότι ο στρατός της κατοχής, άμα τη ευρέσει πτωμάτων ανδρών ανηκόντων εις τας δυνάμεις του, προέβαινεν εις ομαδικά αντίποινα, φονεύων δι' ένα στρατιώτην του δεκάδας αθώων Ελλήνων πολιτών και πυρπολών, ολοκλήρους κώμας και χωρία, ενώ οι φονευόμενοι και τιμωρούμενοι ουδεμίαν είχον συνήθως σχέσιν προς το έγκλημα, πλην του ότι κατώκουν ή ευρίσκοντο τυχαίως ουχί μακράν του τόπου ένθα τούτο είχε διαπραχθεί. Ούτω είχεν εύρη το ΕΑΜ σπουδαίον συνεργάτην του εις το κύριον σχέδιόν του της εξοντώσεως του υγιούς της χώρας πληθυσμού, αυτόν τούτον τον στρατόν κατοχής».

Το γενικό πνεύμα του δοσιλογισμού πηγάζει διάφανο από το παραπάνω εδάφιο.

Οι στρατιώτες των στρατών κατοχής που σκοτώνονταν από την ένοπλη Αντίσταση «εδολοφονούντο» ύπουλα, σε ενέδρα,, με τα πλέον ταπεινά των εγκληματικών ενστίκτων να ωθούν τους «δολοφόνους» - η «σκύλευση των πτωμάτων», η λήστευση των νεκρών λόγου χάρη.

Αντίθετα οι αρχές κατοχής, όργανα νόμου και τάξης, αντιδρούσαν απλά, εφαρμόζοντας άθελά τους σχέδια του ΕΑΜ - την εξόντωση του ελληνικού εθνικισμού.

Το γεγονός ότι ο ελληνικός εθνικισμός, ειδικά τα Τάγματα Ασφαλείας που δημιούργησε η κυβέρνηση Ράλλη, βρισκόταν πάντοτε στο πλευρό των στρατευμάτων κατοχής όταν ξεθεμελιώνονταν τα χωριά και εκτελούνταν οι κάτοικοί τους, αυτό απλά διέφυγε της προσοχής του στοργικού ως προς τον δοσίλογο πατέρα, υιού.

Ο ΕΛΑΣ οπωσδήποτε δεν χρειάζεται ν' απολογηθεί σε κανένα δοσίλογο και σε κανέναν υιό και απολογητή δοσιλόγου.

Ηταν ένας λαϊκός στρατός που συγκροτήθηκε από το μηδέν και πολέμησε χωρίς να έχει τίποτα απ' όσα ένας σύγχρονος στρατός έχει ανάγκη.

Τα όπλα του, τα πυρομαχικά του τα έπαιρνε από τον εχθρό, όλα τα υπόλοιπα από το λαό, τα συμφέροντα του οποίου μαχητικά υπηρετούσε.

Μάτωσε καίρια τον κατακτητή και τον έκανε να πληρώσει ακριβά την υποδούλωση της Ελλάδας.

Κάτι ανάμεσα σε πέντε με έξι χιλιάδες ήταν οι νεκροί των Γερμανών στις συγκρούσεις τους με την ένοπλη Αντίσταση στην κατεχόμενη Ελλάδα, πέντε φορές περισσότεροι απ' ό,τι κόστισε στο Ράιχ η εκστρατεία του 1941 για την κατάληψη της χώρας.

Και φυσικά δεν μετράμε Ιταλούς και Ταγματασφαλίτες.

Ζωντανή η προπαγάνδα του δοσιλογισμού

Η προπαγάνδα του δοσιλογισμού όμως δεν λέει να πεθάνει.

Ζει και ανανεώνεται, όσο η άρχουσα τάξη είναι, στη λειτουργία της, στα συμφέροντα και στις αξίες που πιστεύει, η ίδια με εκείνη που έθρεψε άλλοτε την προδοσία και τη σκύλευση του κατακτημένου από τα ξένα όπλα λαού μας.

Ετσι, η εκστρατεία αποκατάστασης των κατακτητών, του Ναζισμού και των συνεργατών τους όχι μόνο δεν τελείωσε, αλλά ανανεώνεται συνεχώς.

Παραεπιστημονικά δίκτυα, με τα «αρχηγεία» τους στα διάσημα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, με άφθονα υλικά μέσα, με προπαγανδιστές που κάθε σχεδόν Κυριακή φιλοξενούνται στις ναυαρχίδες του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου στη χώρα μας - είτε συμφερόντων Λαμπράκη, είτε συμφερόντων Αλαφούζου - έχουν εργολαβικά αναλάβει τον αντικομμουνισμό και το μαγάρισμα όλων των λαμπρών σελίδων στην ιστορία των αγώνων του λαού μας.

Και από κοντά τους οι «πρόθυμοι».

Οι «ενδιάμεσοι», που δεν δέχονται φυσικά την «εγκληματική φύση του κομμουνισμού», αλλά είναι πάντοτε έτοιμοι να αναπτύξουν ιστορίες «περί των άκρων» και του κακού φανατισμού που προκαλεί ακρότητες.

Μαθήματα καλής συμπεριφοράς και από τις διάφορες εκδοχές της «κυβερνητικής - διαχειριστικής αριστεράς» που υποκρύπτουν άσχημα τα μηνύματα του συμβιβασμού, της ταξικής συνεργασίας και της «βελούδινης» υποδούλωσης στον ιμπεριαλισμό.

Στην περίπτωση του Χορτιάτη είναι γνωστές οι ιστορίες που κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν:

Οτι η επιχείρηση των Γερμανών και των γερμανοντυμένων Ελλήνων δεν ήταν παρά «αντίποινα», εκδίκηση για την επίθεση που δέχτηκαν υπάλληλοι της εταιρείας ύδρευσης και των ανύποπτων Γερμανών που ευγενικά είχαν προσφερθεί να τους συνοδεύσουν στη δουλειά τους.

Σε κάθε σχεδόν περίπτωση ολοκαυτώματος, υπάρχει μια σχετική ιστορία - συνδυασμός «της κακιάς της ώρας» και της «ανεύθυνης, αν όχι ύποπτης» δράσης της ένοπλης Αντίστασης.

Η ίδια ερμηνεία δίνεται, λόγου χάρη, για την περίπτωση της Βιάννου.

Η «κακιά η ώρα» εκεί αποδόθηκε στους «άφρονες» αντάρτες που σκότωσαν τους δύο Γερμανούς στρατιώτες στο φυλάκιο της Κάτω Σύμης με επακόλουθο τη σκληρή στρατιωτική σύγκρουση της επομένης και την καταστροφή, μετά από αυτήν, των χωριών.

Οι φήμες, που κυκλοφόρησαν στη συνέχεια, ήθελαν την επίθεση στο φυλάκιο της Σύμης να σχετίζεται με ερωτοδουλειές, με ύποπτες συναλλαγές και με οτιδήποτε άλλο εκτός από το σκοτεινά αληθινό γεγονός.

Οτι δηλαδή οι Γερμανοί δεν έμοιαζαν με τουρίστες του σήμερα, αλλά βρίσκονταν εκεί, στις βάσεις και στα μικρά τους φυλάκια, για να ληστεύουν την περιουσία και το μόχθο των αγροτών, για να αρπάζουν ό,τι ήθελαν όποτε ήθελαν και για να σκοτώνουν όποιον ήθελαν όποτε ήθελαν.

Αυτές οι λεπτομέρειες διαφεύγουν από τους έντεχνα διαδιδόμενους θρύλους σχετικά με το ποιος φταίει για το κακό.

Μικρή λεπτομέρεια.

Ενώ συνήθως, σε αυτές τις ιστορίες απενοχοποίησης των κατακτητών και των συνεργατών τους, ενοχοποιείται ο ΕΛΑΣ, στην περίπτωση της Βιάννου ο ΕΛΑΣ σίγουρα δεν έφταιγε σε τίποτα. Αντάρτες από τις ομάδες του Μπαντουβά χτύπησαν το φυλάκιο των Γερμανών στη Σύμη.

Ο φασισμός στις σημερινές συνθήκες

Ζούμε σήμερα σε δύσκολες εποχές.

Η χώρα μας έχει οδηγηθεί από τις κυρίαρχες ελίτ, την μεγαλοαστική της τάξη, μέσα σε ένα σύμπλεγμα άγριων ανταγωνισμών και συμφερόντων που εύηχα και ψευδώνυμα ονομάζεται «ένωση» - Ευρωπαϊκή Ενωση ισότιμων κρατών-μελών.

Εχει αποδειχθεί σήμερα πλέον ότι πρόκειται για λυκοσυμμαχία και ότι οι εργαζόμενοι στη χώρα μας, εκτός από όσα καταθέτουν στο εκμεταλλευτικό σύστημα των ντόπιων κεφαλαιοκρατών, υφίστανται και την τοκογλυφική λεηλασία των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των ισχυρών της Ευρωπαϊκής - τρομάρα μας! - «Ενωσης».

Ο φασισμός και ο ναζισμός εμφανίστηκαν και αναδείχθηκαν στην εξουσία σε εποχές έντασης της εκμετάλλευσης της εργασίας των ανθρώπων.

Σε εποχές υπεξαίρεσης, λεηλασίας και αρπαγής όσων οι εργαζόμενοι με το μόχθο τους κατασκεύαζαν και όσα από το μόχθο τους είχαν αποταμιεύσει. Εμφανίστηκαν για να υπηρετήσουν το κεφάλαιο.

Τα Τάγματα Ασφαλείας, οι εθνικόφρονες συμμορίες, τα αντικομμουνιστικά αποσπάσματα, τα ΕΑΣΑΔ, η ΠΑΟ, οι «Λεωνίδες», οι Σουμπεραίοι, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Στους λογαριασμούς των Τραπεζών, από τους οποίους χρηματοδοτούνταν η εγκληματική δράση τους, συνεισέφεραν όλοι οι μεγαλοπαράγοντες του πλούτου, της μαύρης αγοράς, της ρεμούλας και της πολύμορφης οικονομικής συνεργασίας με τον κατακτητή.

Στη Βόρεια Ελλάδα ειδική συνεισφορά και στήριξη πρόσφεραν οι «μεσεγγυούχοι» και οι σκοτεινές μορφές που σφετερίζονταν τις περιουσίες που άφησαν πίσω τους οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης.

Σήμερα ο φασισμός με τη μορφή της «Χρυσής Αυγής», αλλά και άλλων πολιτικών χώρων, που καπηλεύονται πότε το Εθνος, πότε τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του λαού, βρίσκεται στο κατώφλι της ελληνικής κοινωνίας.

Θέλει να την αποπροσανατολίσει, να ευνουχίσει τη δύναμη των αγώνων της, να διασπάσει τους εργαζόμενους και να την παραδώσει βορά στα συμφέροντα ξένων και ντόπιων κεφαλαιούχων.

Οι φασιστικές οργανώσεις στη χώρα μας παρουσιάζονται υπέρμαχοι της Ελλάδας και του Εθνους.

Στην πραγματικότητα προστατεύουν ένα σύστημα ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης και εκμετάλλευσης της πατρίδας μας και του λαού της.

Οι φασιστικές οργανώσεις στη χώρα μας παρουσιάζονται «φίλοι» του λαού και προστάτες των φτωχών.

Στην πραγματικότητα διασπούν τους εργάτες με κριτήρια φυλετικά, με το χρώμα του δέρματος και βάζουν τον εργάτη να μισεί τον εργάτη προς μεγάλη ικανοποίηση και όφελος του κεφαλαιούχου εργοδότη.

Μοιράζουν επιδεικτικά ελεημοσύνη στο λαό, στους φτωχούς, με σκοπό να τους εκμαυλίσουν.

Ζητούν πιστοποιητικό αίματος και εθνικοφροσύνης για να δώσουν το ψωμί της ημέρας - στην πράξη ζητούν χαρτί υποταγής.

Είναι ίδιες οι «φιλόπτωχες» πράξεις τους με εκείνες της Βουλγαρικής Λέσχης στη Θεσσαλονίκη της Κατοχής, όπου για να έχει ο φτωχός και πεινασμένος πρόσβαση στο συσσίτιο έπρεπε να δηλώσει Βούλγαρος ή ό,τι άλλο του ζητούσαν ετούτοι οι κατακτητές.

Οι φασιστικές οργανώσεις στη χώρα μας παραποιούν και βεβηλώνουν την Ιστορία, όπως ακριβώς πράττουν και οι επίσημοι καθηγητές του Γέιλ ή όποιου άλλου αμερικανοδεξιού προπαγανδιστικού - αδυνατώ να πω εκπαιδευτικού - οργανισμού: Τους γερμανοντυμένους τους βαφτίζουν πατριώτες, τα αποβράσματα τα βαπτίζουν ήρωες, τους Σουμπεραίους του Χορτιάτη, που ξεγελούσαν με τα ελληνικά τους τα υποψήφια θύματα και τα οδηγούσαν με μεγαλύτερο από των κατακτητών μίσος στο ολοκαύτωμα, τα θεωρούν ηθικά υποδείγματα της Νέας τους Τάξης.

Η χρονική απόσταση που χωρίζει τη Νέα Ευρώπη του Ναζισμού από την Ενωμένη Ευρώπη του σήμερα είναι μικρή και οι βασικοί πρωταγωνιστές, τα βασικά προβλήματα και τα μεγάλα συμφέροντα δεν έχουν κατά πολύ αλλάξει.

Οπως το βάρος της κρίσης μετακυλίεται στα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας και σαρώνει δικαιώματα και απολαβές εργαζομένων και παραγωγών,

έτσι και σε επίπεδο κρατών,

τα πλούσια και ισχυρά - όλως τυχαίως για τη Γερμανία πάλι μιλάμε, με την κηδεμονία και την προστασία των ΗΠΑ πλέον τώρα - μετακυλίουν το βάρος της κρίσης στους πιο φτωχούς εταίρους.

Μιλάμε για ανθρωποφάγες πολιτικές και πάντοτε τέτοιου είδους πολιτικές έχουν ως κύριο υποπροϊόν ανθρωποφάγους.

από τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη

Οι σκληρές αλήθειες για το μέλλον του λαού επανέρχονται

Από το Αριστερά & Πολιτική

Αντιφάσεις 

Από την αρχή της κρίσης παρατηρούμε ένα συνεχές ζικ- ζακ και πάνω – κάτω στην πορεία των λαϊκών αντιδράσεων στα σκληρά μέτρα που λαμβάνονται.

Από την άλλη, η ταξική εξουσία του ντόπιου και του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου υλοποιεί απαρέγκλιτα όλα τα μέτρα που έχει αποφασίσει να εφαρμόσει σε βάρος του λαού και ιδίως της εργατικής τάξης.

Αλλάζει τους διαχειριστές της κυβερνητικής εξουσίας με μεγάλη ευκολία, πηγαινοφέρνει τη τρόικα και τις διάφορες δηλώσεις των ντόπιων και διεθνών πολιτικών εκπροσώπων της επί παντός επιστητού, παίζοντας τον καλό και τον κακό στο παιχνίδι γάτας – ποντικιού αλλά,
ποτέ δεν παρεκκλίνει ούτε γραμμή από τη γραμμή της.

Αντιλαϊκή και κάθε φορά αντιλαϊκότερη.

Ανεξάρτητα κατά πόσο οι ντόπιοι και ξένοι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου απέκρυπταν από τον λαό τις πραγματικές προθέσεις τους όταν ανακοίνωσαν ότι θα λάβουν «όποια μέτρα είναι αναγκαία για την σωτηρία της χώρας» εδώ τα πράγματα μιλάμε μόνα τους:

α) την πραγματική αλήθεια, η οποία ακολούθως επιβεβαιώθηκε, την είπε από την αρχή το ΚΚΕ(*)

και

β) ένα τεράστιο αίσθημα αυταπατών στις λαϊκές μάζες, συνεπικουρούμενο από απίστευτους και ύποπτους δημαγωγούς, παρεμπόδιζε την αποδοχή της σκληρής αλήθειας ενώ παράλληλα μετάφραζε προς το επιθυμητό τα σκληρά μέτρα που εξαγγέλλονταν ελπίζοντας ότι δεν θα εφαρμοστούν γιατί είναι «πολύ σκληρά»!

Από μεγάλες μάζες τους εργαζόμενου λαού δεν έγινε κατανοητό αυτό που έρχεται.

Άρχισε ένα γαϊτανάκι αυταπατών και χαμένων ελπίδων που διαρκώς χάνονταν αλλά αντικαθιστούνταν από άλλες πολύ ασθενέστερες και κατώτερες.

Το «κίνημα των πλατειών» ήταν μια από τις μήτρες που γεννούσε συνεχώς παρόμοιες αυταπάτες ότι με έναν απλό τρόπο διαμαρτυρίας, η εξουσία ήταν δυνατόν να επιστρέψει όλα όσα έπαιρνε και να αποποιηθεί όλα όσα σχεδίασε να πάρει.

Και αυτά που σχεδίασε να πάρει ήταν όλες οι κατακτήσεις του εργαζόμενου λαού σε όλα τα επίπεδα, εργασιακές, πολιτικές, δημοκρατικές, συνδικαλιστικές κ.α. κατακτήσεις.

Οι λαϊκές αντιδράσεις μέχρι τώρα ήταν σπασμωδικές και αμήχανες με πολλά σκαμπανεβάσματα. Όλες όμως είχαν ως σημείο αναφοράς την επιστροφή σε ένα ειδυλλιακό καπιταλιστικό παρελθόν και αναγκαστικά έπαιρναν τη μορφή μαχών οπισθοφυλακής για τα «κεκτημένα».

Η σκληρή αλήθεια και το κόστος της άρνησης 

Από την πλευρά του το ΚΚΕ εξ αρχής είπε την πολύ σκληρή αλήθεια.

Δεν υπάρχει καμία ελπίδα να κερδίσει ο λαός αγωνιζόμενος να σώσει ταυτόχρονα και τα δικαιώματά του και το καπιταλιστικό σύστημα (ΕΕ, ευρώ κλπ). Η μόνη (τελική) λύση ήταν η ανατροπή αυτού του συστήματος. Η όποια κατάκτηση στο μέλλον θα πρέπει να είναι μόνο ένα κρίκος στο άνοιγμα ενός μακρύ δρόμου προς την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

 Ήταν προφανές ότι η επιστροφή στο παρελθόν δεν ήταν δυνατή και το μέλλον μας δεν θα μπορούσε να είναι το παρελθόν που μας έφερε εδώ.

Αυτή η σκληρή αλήθεια εμφανώς δεν έγινε αποδεκτή από μεγάλο μέρος του εργαζόμενου λαού.

Αντιθέτως με τη βοήθεια πολιτικών φορέων που πόνταραν σε πρόσκαιρα οφέλη, γιγαντώθηκαν οι αυταπάτες.

Στη βάση της απελπισίας των μαζών και μπροστά στη συνεχή διάψευση των προηγούμενων αυταπατών τους, καλλιεργήθηκαν διλήμματα καταστροφής και η νέα αυταπάτη,
ότι ...μπορεί να υπάρξει λύση με αντικαπιταλιστική και αντιμνημονιακή πολιτική μέσα στο σύστημα και στην ΕΕ, τα οποία μπορούν να είναι η… εγγύηση για αλλαγή πολιτικής χωρίς καμία επώδυνη, «αιματηρή» και σκληρή θυσία!

Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της στροφής των μαζών σε νέες αυταπάτες ήταν και η «τιμωρία» του ΚΚΕ με το 4,5% των τελευταίων εκλογών της 17ης Ιουνίου.
Οι ψηφοφόροι αρνήθηκαν και να ακούσουν την σκληρή αλήθεια που έρχονταν και την περιέγραφε το ΚΚΕ, παράλληλα με το τι πρέπει να κάνουμε για να την ανατρέψουμε.

Ψήφισαν τις αυταπάτες, ψήφισαν αυτό που τώρα υλοποιείται.

Ένα άλλο αποτέλεσμα των αυταπατών ήταν η πλήρη αδρανοποίηση και αποχή μεγάλων μαζών από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, εν αναμονή αλλαγών… χωρίς αγώνες!

Από τον Απρίλιο μέχρι τον Σεπτέμβρη τα σημάδια της αδρανοποίησης και των αυταπατών ήταν έντονα.

Το αποτέλεσμα είναι να οργιάζει η εξουσία σε μέτρα χωρίς τέλος σε βάρος του λαού και να αδρανεί και η στοιχειώδης μαζική αντίσταση. Πέραν των κινητοποιήσεων του ΠΑΜΕ, εμφανώς ψαλιδισμένες στην αρχή, και κάποιων μικρών δυνάμεων της Αριστεράς σε ειδικά πεδία, καμία μεγάλη πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη δεν έκανε την εμφάνισή της στο πεδίο των αγώνων,
ούτε φυσικά η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Εκείνο το λεγόμενο «27%» ήταν παντελώς απών.

Ένα από τα τραγικά αποτελέσματα αυτής της αδράνειας και των αυταπατών ήταν και η μεγάλη επίθεση που έκανε η κυβέρνηση κατά των απεργών της Ελλ. Χαλυβουργίας καταλύοντας με τη βία την 9μηνη ηρωική απεργία, για χάρη όλης της καπιταλιστικής αστικής τάξης που το απαιτούσε ως όρο για οποιαδήποτε στήριξη.
 Και ενώ εκείνο το διάστημα έπρεπε να γιγαντωθούν οι κινητοποιήσεις και οι απεργίες, υπήρξε πτώση.  

Μέσα στα αποτελέσματα των αυταπατών ήταν και η επανάκαμψη με ορμή του φασιστικού φαινομένου.

Ποιος τιμωρήθηκε λοιπόν από την απόρριψη των σκληρών αληθειών του ΚΚΕ;

Η μείωση του ποσοστού του ΚΚΕ είναι μια απειροελάχιστη απώλεια σε σχέση με αυτά που ο λαός απώλεσε από τις αυταπάτες που κατάφεραν να του εμφυσήσουν οι δυνάμεις του συστήματος είτε με «αριστερό» είτε με συντηρητικό χρώμα.

Η κατάρρευση των αυταπατών 

Μετά ήρθε ξανά η πολύ σκληρή πραγματικότητα που πολλοί δεν ήθελαν ούτε να πιστέψουν, ούτε να ακούσουν και τους ξύπνησε βίαια με τα νέα μέτρα.

Ήρθε και η νέα(;) στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που καλλιέργησε σε μεγάλο βαθμό αυτές τις αυταπάτες, να αποκαλύψει στις μάζες ότι δεν πρόκειται να υλοποιήσει το δικό τους όνειρο αλλά το όνειρο της άρχουσας τάξης για έναν… «αντιμνημονιακό» καπιταλισμό στα πλαίσια της ΕΕ χωρίς κοινωνικές αναταραχές και με «συμμετοχή του λαού» στην κοινωνική ειρήνη «αφού ο λαός θα είναι εξουσία»! Μουδιασμένες οι μάζες άρχισαν να καταλαβαίνουν σε ποιους έδινε εξετάσεις ο ΣΥΡΙΖΑ και τι είδους «αριστερή διακυβέρνηση» ετοιμάζει.

Τι θα πει «δεν ξέρω»;  

Ανεξάρτητα από το αν το ΚΚΕ έκανε ή όχι λάθη επικοινωνιακής και οργανωτικής τακτικής για να περάσει στο λαό τις θέσεις και τις αλήθειες του, σήμερα δεν δικαιολογείται κανένας να λέει «δεν ξέρω».

Τι θα πει «δεν ξέρει»;

Δεν ξέρει ότι τα μέτρα που έρχονται δεν έχουν τέλος μέχρι τη δική του πτώχευση, μέχρι το πλήρες ξεπούλημα της χώρας, μέχρι την πλήρη απώλεια όλων των δικαιωμάτων, μέχρι την πλήρη απαξίωση της εργατικής δύναμης και της εργασίας του λαού γενικά, μέχρι την προετοιμασία του φασισμού και του πολέμου;

Δεν ξέρει ότι στο αστικό πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει καμία δύναμη που αρνείται τον καπιταλισμό, την ΕΕ, το ευρώ της και όλα τα άνθη του κακού του συστήματος;

Δεν ξέρει ότι μέσα στην ΕΕ και μέσα στον μονοπωλιακό καπιταλισμό που επιβάλλει αυτά τα μέτρα, δεν έχει κανένα μέλλον;

Τι από αυτά που του λέει το ΚΚΕ δεν ξέρει;

Μια αλλαγή 

Φυσικά δεν είπαμε ότι μπορεί κάποιος σε μια στιγμή να αρνηθεί τα πάντα και να προσχωρήσει στις θέσεις του ΚΚΕ.

Όμως οφείλει πρώτα να αναγνωρίσει, να σκεφτεί, να συγκρίνει και σε συνέχεια να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Οι μεταβολές στις συνειδήσεις είναι οι πλέον επώδυνες μεταβολές σε έναν άνθρωπο. Πολύ δε περισσότερο όταν προϋποθέτουν θυσίες. Οι χρόνιες αντιφάσεις μεταξύ ταξικής συνείδησης και πολιτικής επιλογής τον κυνηγούν και οι αυταπάτες κάθε φορά, έστω και με τη μορφή του μικρότερου κακού, παραμονεύουν.

Οι σειρήνες για να αδρανήσει και πάλι και να καταδικάσει για άλλη μια φορά τον εαυτό του, ηχούν από τα μέσα ενημέρωσης και κάθε καπιταλιστικό μηχανισμό χειραγώγησης.

Τον τελευταίο καιρό είδαμε μεγαλύτερη συμμετοχή στις απεργίες του Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου.

Πολύ μεγαλύτερη και η συμμετοχή στις διαδηλώσεις.
Η οργή ξεχείλιζε.
Στις απλές συνειδήσεις επανήλθε η απελπιστική κατάσταση προ των εκλογών προσαυξημένη.

Πολλοί ήταν εκείνοι που κατανόησαν, σιωπηρά ή φανερά, ότι οι αλήθειες του ΚΚΕ μπορεί να είναι σκληρές αλλά είναι αλήθειες.

Το μεγάλο πύκνωμα των γραμμών του ΠΑΜΕ και των άλλων μετωπικών οργανώσεων που επηρεάζονται από το ΚΚΕ, είναι αψευδής μάρτυρας.

Θα ήταν αστείο να πει κανείς σήμερα το ΚΚΕ, «κόμμα του 4,5%». Πολύ δε περισσότερο θα ήταν αστείο να πει ότι η επιρροή του δεν είναι πλέον πολύ περισσότερη από αυτή που ήταν πριν μερικούς μήνες.
Τα όνειρα της άρχουσας τάξης για «σβήσιμο του ΚΚΕ» πάνε και πάλι περίπατο!

Μετά τι; 

Όμως πόσα πράγματα έχουν αλλάξει στο βάθος;
Και το «βάθος» είναι ο οργανωτικός τομέας των πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών φορέων της εργατικής τάξης και των άλλων στρωμάτων του εργαζόμενου λαού.

Τεράστιες ήταν οι διαδηλώσεις ιδιαίτερα στην απεργία της 18ης Οκτωβρίου.

Τεράστια και η διαδήλωση του ΠΑΜΕ.

Τέθηκε αμέσως όμως το ερώτημα:

Μετά τι;;;

Δεν μπορεί αυτό που γίνεται τελευταία να μην είναι αρχή ενός άλλου αγώνα, οργανωτικού, συνδικαλιστικού, πολιτικού σε όλα τα επίπεδα ώστε η επόμενες απεργίες και διαδηλώσεις να έχουν βάθος και να τείνουν σε ανατροπή αυτών των πολιτικών με αξιώσεις.

Θα είναι όμως;

Η οργάνωση σε βάθος είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να τραντάξει την εξουσία, η μόνη δύναμη που μπορεί να θέσει και θέμα εξουσίας.
Αυτή είναι και η μόνη δύναμη που μπορεί να αντιμετωπίσει τον ανερχόμενο φασισμό και όχι επίπλαστα και ευκαιριακά, επιφανειακά «αντιφασιστικά μέτωπα».
Μόνο αν μπορεί ο λαός και η εργατική τάξη να παραλύσουν τους κατασταλτικούς και εκμεταλλευτικούς μηχανισμούς της ταξικής εξουσίας μέσα από την καταλυτική παρέμβαση στην καρδιά του συστήματος, είναι δυνατόν πλέον να ελπίζουμε σε πραγματική αλλαγή της κατάστασης. 

Καμία αυταπάτη δεν χωράει εδώ.

(*) Για να μην αδικήσω κανέναν, στον πολιτικό χάρτη υπήρξαν και άλλες μικρές πολιτικές δυνάμεις στο χώρο του συνδικαλισμού και της ριζοσπαστικής Αριστεράς που κινητοποιούνταν στο μέτρο των δυνάμεών τους και είχαν παραπλήσιες θέσεις ή εκτιμήσεις με το ΚΚΕ για τον χαρακτήρα της κρίσης και το τι περιμένει τον λαό, έστω και αν ορισμένες από αυτές δεν ήταν πάντα συνεπείς με τον εαυτό τους.

Ο Κανένας κι ο Καθένας

'Αρθρο της Λιάνας Κανέλλη

Ναυτεργάτης. ΠΑΜΕ. Διαδηλωτής. Ετών 67. Ανεργος από το 2006. Ανακοπή. Μέρα μεσημέρι. Φθινόπωρο ζεστό για μετεωρολόγους. Πύρινο για της Γης τους κολασμένους. ΠΑΜΕ. Και πάμε λοιπόν μια... «κρουαζιέρα» απ' αυτές που τυχόν διετάραξε ο ωραίος νεκρός στη μνήμη του. Δηλαδή στην κηδεία. Στην εξόδιο ακολουθία, όχι μόνον των συνομιλήκων του, που δεν θα στέρξουν να δούνε σύνταξη, αλλά και των πιτσιρικάδων, των ανήλικων όπoυ Γης, Χασάν, Αλί, Τσιν και Τσαν και Γιάχια και Μήτσου και Μαρίας και Φατμέ και Χανς και Μάιμπο και...

Στους άγγελους εργάτες που τσακίζονται να φτιάξουν το μηχάνημα που κοπανάω και πληκτρολογώ, στα παιδιά των σύγχρονων πολυεθνικών και ντόπιων κάτεργων, σ' αυτά που δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε με δέκα μηνών μισθούς την μπάλα της Φίφα, ο νεκρός διαδηλωτής θα έχει να πει μιαν άλλη σύγχρονη Οδύσσεια. Της εργατικής τάξης έπος με καπιτάλες λαιστρυγόνες και τραπεζίτες κύκλωπες, με πολιτικές Κίρκες και πολίτες - ψηφοφόρους λωτοφάγους, με αστούς μνηστήρες και έναν πόλεμο σ' ένα πέλαγο ταξικό κι ανήμερο που κοπανάει στις ακτές, συνθλίβει και αλλάζει σε άμμο χρυσή τα κόκαλα των θαλασσινών...

Ξέρω πως θα φάω και κριτική για υπερβολικό συναισθηματισμό από διανοούμενους «γουικιπίντια», που πατάνε ένα προγραμματάκι και κατεβάζουνε τσιτάτα αριστεροφροσυνάτα, που κυκλοφορούν κι οπλοφορούν με μαρξιστόμετρα και δεν γνωρίζουν το κόκκινο στα μάγουλα. Εκείνο το αιφνίδιο και γνήσιο της αιδούς. Ας είναι. Ντολορόμετρο, πονόμετρο δηλαδή, δεν μπορεί να βάλει κανείς σε κανέναν, για θάνατο αξιοσέβαστο, αφού τον απεργό άνεργο τον βρήκε να βαδίζει ενάντια σε αφεντικά της μοίρας του. Αν είχε δολοφονηθεί άμεσα κι επί τόπου, αν είχε αυτοκτονήσει άμεσα κι επί τόπου, υπό τα όμματα των καμερών, εν μέσω θεωρητικών ολοφυρμών, θα ετύγχανε της δόξας των οχτώ, συμβάν σε καρεδάκι εμετικό, θάνατος υιοθετημένος πάραυτα από τη χρησιμοθηρία της στιγμιαίας τηλεθέασης είναι εξ ορισμού πιο... πένθιμος κι ηρωικός.

Δε θέλω να πω παρά εκείνο το μοιρολόι της εργατικής κοινοτοπίας των άγριων ημερών της κρίσης. Ψυθιριστά κι απ' την εδώ γωνιά μου. Σ' αυτήν μ' έφερε η εμπειρία, η παιδεία κι η καρδιά μου. Και δεν αντέχω να μη βλέπω πως αυτός ο θάνατος, έτσι εδώ και τώρα, στην Ευρωελλάδα του 2012, έχει πλοκή και βάσανα ανείπωτα κι ατραγούδιστα κι όμως αξιομνημόνευτα εις τους αιώνας των αιώνων των εργατικών αγώνων. Την ώρα που η δίφυλλη χουντοντουλάπα ξέρναγε εμφύλιες άρπυιες κι ανατρίχιαζαν τα φίδια στο κεφάλι της συζυγικής μέδουσας, πιστεύοντας πως άμα συναντήσεις σε φανάρι αλλόχρωμο, κολλάς εν τω άμα κι αφροδίσιον τι νόσημα, η καρδιά του ναυτεργάτη έπαψε να μετράει τον κοινό χρόνο. Πεσμένος στο συντροφικό χείμαρρο, ο ναυτεργάτης προβαίνει εκών άκων σε δήλωση. Προμετωπίδα για κάθε γνήσια εργατική εκδήλωση, δράση και διαδήλωση. Δηλώνει πως είναι ο Καθένας. Δεν γλιτώνει δηλώνοντας πως είναι ο Κανένας.

Δεν θέλω παρά να πω, πως ένας τέτοιος θάνατος «εκ φυσικών αιτίων», που θα 'λεγε και ένα επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν κάποιου διάσημου Κανενός, του ναυτεργάτη σε πορεία του ΠΑΜΕ, στις μέρες μας στέλνει ένα μήνυμα - υπόδειγμα ζωής σε αποθαρρυμένους. Μια σκουντιά συντροφική κι αλληλέγγυα στις πλάτες των απελπισμένων που αδράνησαν. Μια σπαρακτική προτροπή στους βολεμένους. Μια ριπή τύψεων στους έντεχνα ανίδεους κι αδιάφορους. Ορθοβάδιστος αυτός ο θάνατος. Είναι το κύμα που σκάει στο βράχο. Τον τρώει και τον αναγκάζει να μεριάσει. Οχι συμβολικά. Πραγματικά και τελεσίδικα το κύμα θα διαβεί...

Δημοσιεύθηκε στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη 21/10/2012

Η κυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας

Στις 10 Μάρτη του 1944, στο χωριό Βίνιανη της Ευρυτανίας, ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΕΑΜ η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), γνωστή και ως Κυβέρνηση του Βουνού, αφού έτσι την κατέγραψε ο λαός στη δική του μνήμη κι έτσι πέρασε στη λαϊκή ψυχή από γενιά σε γενιά.

Στιγμιότυπο απο τη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου στις Κορυσχάδες.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ίδρυσή της ΠΕΕΑ δεν ήταν κάτι το απρόσμενο, το περιττό ή το βιαστικό. Αντίθετα ήταν ένα υπερώριμο βήμα του ΕΑΜικού κινήματος, που αν δεν

πραγματοποιήθηκε νωρίτερα οφείλεται στο γεγονός ότι η ΕΑΜική ηγεσία κατέβαλε όλες τις δυνατές προσπάθειες ώστε αυτή η πρωτοβουλία να αγκαλιάσει ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις, οργανώσεις και προσωπικότητες, που κινούνταν έξω από τον ΕΑΜικό χώρο. Κατά τα άλλα, αν εξετάσει κανείς την ίδρυση της ΠΕΕΑ από τη σκοπιά των αντικειμενικών αναγκών που είχε δημιουργήσει η ανάπτυξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα με όλα τα επακόλουθά της, θα διαπιστώσει με ευκολία πόσο ασφυκτικά πιεστική ήταν η ανάγκη να συγκροτηθούν τα κεντρικά όργανα της λαϊκής εξουσίας που είχε δημιουργηθεί στις ελεύθερες περιοχές της χώρας και αναπτυσσόταν ραγδαία.

«Εχοντας υπόψη - έλεγε η ιδρυτική πράξη της Επιτροπής - 1) τις υπέρτατες εθνικές ανάγκες και την επιτακτική απαίτηση του ελληνικού λαού για τη δημιουργία μέσα στη χώρα ενός κεντρικού πολιτικού οργάνου που να συντονίζει τις προσπάθειες και τον αγώνα για την εθνική απολύτρωση και να αναλάβει την υπεύθυνη διοίκηση των ελεύθερων και ελευθερουμένων περιοχών της χώρας και 2) την από 15 Δεκεμβρίου 1943 πρόσκληση της Κεντρικής Επιτροπής του Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου σε όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις καθώς και στην κυβέρνηση Τσουδερού, για το σχηματισμό κυβέρνησης Γενικού Εθνικού Συνασπισμού, ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ» (ΠΕΕΑ: «Δελτίο Πράξεων και αποφάσεων», αριθμός φύλλου 1, εκδόσεις ΟΛΚΟΣ 1976 και «Κείμενα της Εθνικής Αντίστασης», εκδόσεις ΣΕ, τόμος Β`, σελ. 15).

Τα μέλη της ΠΕΕΑ και ο Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ. Απο αριστερά προς τα δεξιά: Κ.Γαβριηλίδης, Στ.Χατζήμπεης, Αγγ.Αγγελόπουλος, Εμμ.Μάντακας, Γεωργ.Σιάντος, Πετ.Κόκκαλης, Αλεξ.Σβώλος, Ευρ.Μπακιρτζής,Ηλ.Τσιριμώκος, Ν.Ασκούτσης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ας σταθούμε όμως αναλυτικότερα σ' αυτά τα δύο ζητήματα που η ιδρυτική πράξη καταγράφει ως τα σπουδαιότερα απ' όσα συντέλεσαν στην ίδρυση της Επιτροπής.

 

 

Η ανάγκη για κεντρική λαϊκή εξουσία

Το πρόβλημα της συγκρότησης κεντρικής εξουσίας και μάλιστα λαϊκής δεν προέκυψε ούτε τυχαία ούτε από τη μια στιγμή στην άλλη στην Ελλάδα της κατοχικής περιόδου. Με την κατάρρευση του μετώπου και την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην ελληνική επικράτεια, τα τότε κυβερνητικά όργανα και ο αστικός πολιτικός κόσμος, σχεδόν στο σύνολό του, εγκατέλειψαν τη χώρα. Ο λαός αφέθηκε στη μοίρα του και ούτε λόγος δεν μπορούσε να γίνει για αποδοχή από μέρους του της εξουσίας των κατακτητών και των ντόπιων Κουίσλιγκς. Ετσι ο μόνος δρόμος που ανοιγόταν για κάθε πραγματικό πατριώτη ήταν η συμμετοχή στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, που από την πρώτη στιγμή πρότεινε, οργάνωσε και καθοδήγησε το ΚΚΕ, η ψυχή, δηλαδή, ο νους και η ραχοκοκαλιά της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης.

Με την ανάπτυξη της ένοπλης πάλης του ΕΛΑΣ δημιουργήθηκαν γρήγορα στην ορεινή Ελλάδα ελεύθερες περιοχές, οι οποίες εκ των πραγμάτων έπρεπε να διοικηθούν, για να μπορέσουν οι κάτοικοί τους να ζήσουν οργανωμένα, προσφέροντας στον εαυτό τους και στον αγώνα για την Εθνική Απελευθέρωση. Ετσι σιγά - σιγά άρχισαν να δημιουργούνται τα πρώτα όργανα λαϊκής αυτοδιοίκησης και δικαιοσύνης. Ηταν τέτοια δε η ανάπτυξη αυτών των οργάνων που το Δεκέμβρη του 1942 οι περιφερειακές επιτροπές του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ Φθιωτιδοφωκίδας- Ευρυτανίας συνέταξαν τον πρώτο κώδικα για τη λαϊκή αυτοδιοίκηση και δικαιοσύνη, γνωστό με το όνομα «Κώδικας Ποσειδών».

Από εκεί και ύστερα, από το Δεκέμβρη του 1942, δηλαδή, ως το Μάρτη του 1944, που δημιουργήθηκε η Κυβέρνηση του Βουνού, οι απελευθερωμένες περιοχές πολλαπλασιάστηκαν και η Ελεύθερη Ελλάδα κάλυπτε μια τεράστια έκταση από τα ελληνοαλβανικά σύνορα έως και λίγο έξω από την Αθήνα. Χιλιάδες χωριά και κωμοπόλεις, ακόμη και πόλεις, όπως η Καρδίτσα, η Καλαμπάκα, η Αγιά, το Καρπενήσι, το Μέτσοβο, η Κόνιτσα, τα Γρεβενά, η Δεσκάτη κ. ά. απαλλάχτηκαν από την μπότα του κατακτητή, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιαστούν τα όργανα τη λαϊκής εξουσίας. Δεν υπήρχε χωριό χωρίς το Λαϊκό του Συμβούλιο, δεν υπήρχε περιοχή χωρίς το Λαϊκό της Δικαστήριο. Παράλληλα η ίδια η οργάνωση της ζωής των ελεύθερων Ελλήνων περνούσε σε νέα επίπεδα. Χτίζονταν δρόμοι, φτιάχνονταν γεφύρια, ιδρύονταν συνεταιρισμοί, ρυθμίζονταν εδαφικές και άλλες διαφορές, οργανώνονταν σχολεία, νηπιαγωγεία, παιδικοί σταθμοί, αναπτυσσόταν πλούσια εκπαιδευτική και πολιτιστική δραστηριότητα, γινόταν απονομή της δικαιοσύνης. Ολα αυτά - και όσα άλλα συνέβαιναν τότε στη ζωή των κατοίκων της Ελεύθερης Ελλάδας, τα οποία δεν είναι καθόλου εύκολο να απαριθμήσει κανείς - καθιστούσαν από ένα σημείο και μετά υποχρεωτική τη δημιουργία κεντρικής λαϊκής εξουσίας.

Προσπάθειες του ΕΑΜ για πλατύ κυβερνητικό σχήμα

Αντιλαμβανόμενο την ανάγκη της δημιουργίας κυβέρνησης στην Ελεύθερη Ελλάδα, το ΕΑΜ κατέβαλε, όπως προαναφέραμε, τεράστιες προσπάθειες να συμμετέχουν σ' αυτήν όσο το δυνατό ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις. Στο διάγγελμά της μάλιστα στον ελληνικό λαό, με την ευκαιρία της ίδρυσής της, η ΠΕΕΑ δεν παραλείπει ν' αναφερθεί σ' αυτό το θέμα, τονίζοντας ανάμεσα στα άλλα: «Ο σχηματισμός αυτού του οργάνου (της ΠΕΕΑ δηλαδή) αργοπόρησε γιατί γινότανε προσπάθεια να συμπέσει με την πραγματοποίηση γενικής πολιτικής ενότητας. Ομως η προσπάθεια της ενότητας, που γίνεται εδώ και δυόμισι χρόνια από το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, σκόνταψε πάντα στα ίδια εμπόδια: την αδικαιολόγητη κακή θέληση, το μικροπολιτικό υπολογισμό, την ακατανίκητη αδράνεια, τη βαθιά αδιαφορία για το μεγάλο αγώνα του λαού, τον παθολογικό φόβο της λαϊκής χειραφέτησης, την ιδιοτελή αντιπάθεια προς το λαϊκό κίνημα. Δυόμισι χρόνια διαπραγματεύσεις του ΕΑΜ με τα παλιά πολιτικά κόμματα, δυόμισι χρόνια καρτερικής ανοχής της αχαλίνωτης συκοφαντίας, που γινόταν σε βάρος του εις απάντηση των διαβημάτων και του αγώνα του, δεν κατόρθωσαν να νικήσουν αυτά τα εμπόδια, που τα εκμεταλλεύτηκε ο κατακτητής για να βρει ηθική και υλική ενίσχυση στον αγώνα του εναντίον του έθνους...» (ΠΕΕΑ: «Δελτίο Πράξεων και αποφάσεων», αριθμός φύλλου 1, εκδόσεις ΟΛΚΟΣ 1976 και «Κείμενα της Εθνικής Αντίστασης», εκδόσεις ΣΕ, τόμος Β`, σελ. 17).

Για να έχουμε μια πιο συγκεκριμένη εικόνα όσων αναφέρει στο διάγγελμά της η ΠΕΕΑ αξίζει να σημειώσουμε πως τον Δεκέμβρη του '43 το ΕΑΜ προχώρησε - χωρίς να βρει ανταπόκριση - σε μια γενναία έκκληση για ενότητα, καλώντας με απόφαση της ΚΕ του «όλα τα πολιτικά κόμματα, που ειλικρινά αγωνίζονται για τη λευτεριά και τις ελευθερίες του λαού να συνεννοηθούν πάνω στη βάση να σχηματιστεί εδώ στην Ελλάδα από τώρα Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, που θα αναλάβει και την ενιαία διεξαγωγή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και την ομαλή λύση του Πολιτειακού ζητήματος, σύμφωνα με τη λαϊκή θέληση». («Κείμενα της Εθνικής Αντίστασης», εκδόσεις ΣΕ, τόμος Α`, σελ. 56-57 και Θ. Χατζή: «Η Νικηφόρα Επανάσταση που χάθηκε», εκδόσεις Δωρικός, τόμος Γ`, σελ. 28).

Σημαντικές πρωτοβουλίες πήρε επίσης το ΕΑΜ ώστε να συμμετέχουν στο σχηματισμό της Κυβέρνησης του Βουνού πολιτικά πρόσωπα που βρίσκονταν τότε στη χώρα, όπως ο Σβώλος, ο Σοφιανόπουλος κ. ά., αλλά προσέκρουσε στους δισταγμούς και σε άλλες σκοπιμότητες των τελευταίων, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να προχωρήσει μόνο του στο σχηματισμό της κυβέρνησης.

Η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης

Στις αρχές Γενάρη του '44 η 10η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε ως επιτακτική την ανάγκη συγκρότησης κεντρικού κυβερνητικού οργάνου στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας. Στην πολιτική της απόφαση αναφερόταν συγκεκριμένα: «Το φούντωμα του εθνικού αγώνα, η απελευθέρωση σημαντικού μέρους του εθνικού εδάφους, η ανάγκη της υπέρτατης συνένωσης και επιστράτευσης όλων των εθνικών δυνάμεων στη σημερινή τελική φάση του πολέμου για την ολοκληρωτική συντριβή των κατακτητών στο πλευρό των συμμάχων, βάζουν μπροστά στο αγωνιζόμενο έθνος επιτακτικά το πρόβλημα της δημιουργίας στην Ελεύθερη Ελλάδα κεντρικού κυβερνητικού οργάνου εθνικής ενότητας και απελευθέρωσης» («Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ», εκδόσεις ΣΕ, τόμος Ε`, σελ. 201-202).

Στην ίδια απόφαση κατέληξε και η ΚΕ του ΕΑΜ που συνεδρίασε, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Θ. Χατζή στις 10/1/1944, στην Κυψέλη. «Η ΚΕ του ΕΑΜ - γράφει ο Χατζής - προσανατολίστηκε σταθερά προς τη συγκρότηση κυβερνητικού οργάνου στην Ελεύθερη Ελλάδα. Αντίθετη άποψη δεν υπήρχε από κανένα κόμμα ή οργάνωση που αντιπροσωπεύονταν στο ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του κινήματος» (Θ. Χατζή, στο ίδιο, σελ. 51-54). Ετσι από τα μέσα του Γενάρη άρχισε να περνά η κεντρική καθοδήγηση του κινήματος στο βουνό και στις 10 Μάρτη συγκροτήθηκε η ΠΕΕΑ, που στην αρχική της σύνθεση είχε πέντε μέλη ΕΑΜικής προέλευσης, με πρόεδρο (πρωθυπουργό) τον Ευριπίδη Μπακιρτζή και γραμματείς (υπουργούς) τους Εμ. Μάντακα, Γ. Σιάντο, Η. Τσιριμώκο και Κ. Γαβριηλίδη. Πολύ σύντομα όμως, σαράντα, περίπου, μέρες μετά την ίδρυσή της και συγκεκριμένα στις 18 Απρίλη του 1944, στη σύνθεσή της θα προστεθούν πέντε νέα μέλη, μερικά από τα οποία δεν ανήκαν σε καμία από τις ΕΑΜικές οργανώσεις και κόμματα. Ταυτόχρονα θα γίνει και ανακατανομή αρμοδιοτήτων. Πρόεδρος θα οριστεί ο Αλ. Σβώλος και αντιπρόεδρος ο Ευρ. Μπακιρτζής. Τα υπόλοιπα νέα μέλη, εκτός του Σβώλου, ήταν: Ν. Ασκούτσης, Α. Αγγελόπουλος, Π. Κόκκαλης και Στ. Χατζήμπεης («Αρχείο ΠΕΕΑ - πρακτικά συνεδριάσεων», εκδόσεις ΣΕ, σελ. 81-82).

Η ΠΕΕΑ αγκαλιάστηκε θερμά από τον ελληνικό λαό κι ήταν γι' αυτόν η πραγματική έκφραση της θέλησής του, γεγονός που αποδείχτηκε περίτρανα από τη λαϊκή συμμετοχή στις εκλογές της 25ης Απριλίου 1944 για την ανάδειξη των μελών του Εθνικού Συμβουλίου, το οποίο λίγες μέρες αργότερα - από τις 14 έως 27 Μάη - πραγματοποίησε την ιστορική του συνεδρίαση στις Κορυσχάδες.

Η ΠΕΕΑ αυτοδιαλύθηκε, τυπικά, μετά την απελευθέρωση, στις 5/11/1944. Ουσιαστικά, όμως, η αντίστροφη, γι' αυτήν μέτρηση είχε αρχίσει όταν, βάσει του συμφώνου του Λιβάνου, δημιουργήθηκε - και με τη συμμετοχή του ΕΑΜ - η περιβόητη κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Γ. Παπανδρέου.

Το έργο της ΠΕΕΑ υπήρξε πολύμορφο και μοναδικό σε σπουδαιότητα, παρά το γεγονός ότι ο βίος της ήταν βραχύς. Στις 64 πράξεις, 79 αποφάσεις και δύο διαγγέλματα που εξέδωσε φανερώνεται ένας νέος τύπος εξουσίας, μια νέου τύπου δημοκρατία, όπου ο λαός είναι πραγματικά αφέντης στον τόπο του, κύριος του εαυτού του. Το έργο της αποτελεί μια ζωντανή, μοναδική για το λαϊκό και επαναστατικό κίνημα της χώρας μας, κληρονομιά, που αποδεικνύει περίτρανα πως η λαϊκή εξουσία δεν είναι ουτοπία, πως το μέλλον ανήκει σ' αυτούς που αγωνίζονται για να την πραγματοποιήσουν.

Πηγη/ Via Ριζοσπάστης

"Πατρίς", "Θρησκεία", "Οικογένεια"

του Κώστα Καίσαρη

Ιδού, λοιπόν, που η Χρυσή Αυγή έχει θαυμαστές και στον καλλιτεχνικό χώρο. Επειδή οι "κωλόμαυροι", λέω εγώ, πουλάνε τα σιντί και χάνουνε λεφτά από τα πνευματικά δικαιώματα. Κατά τα άλλα οργή και αγανάκτηση για τα τάγματα εφόδου. Ορμάνε σε θέατρα για να διακόψουν και βαράνε εν ψυχρώ. Δεν κοπανάνε πλέον μόνο τους μετανάστες. Βαράνε όποιον θεωρούν αντίπαλο ή αντίθετο τους. Και πάντα στην πρώτη γραμμή των μαχών οι βουλευτές.

Όπως ο Παναγιώταρος που ζήτησε στοιχεία από όλους τους βρεφονηπιακούς σταθμούς της Ελλάδας για παιδιά μεταναστών. Που τρώνε τις θέσεις από τα ελληνόπουλα. Δεν συνιστούσε, όμως, κάποια πρωτοτυπία η ερώτηση του Παναγιώταρου. Ήδη τον είχαν προλάβει άλλοι. Άλλωστε οι διαφορές μεταξύ εθνικοφρόνων, δεξιών, ακροδεξιών και εθνικιστών ήταν πάντα δυσδιάκριτες.

Οι κ.κ Πλεύρης-Γεωργιάδης, λοιπόν, σαν βουλευτές του Λάος την 1-10-2009 είχαν υποβάλει στη Βουλή, την ίδια ακριβώς ερώτηση. Απέδιδαν, δηλαδή, το πρόβλημα στους παιδικούς σταθμούς της Αθήνας στην "υπερσυγκέντρωση τέκνων αλλοδαπών και επί των πλείστων Αφρικανών λαθρομεταναστών". Κι ερωτούσαν την Κυβέρνηση "τι προτίθεται επιτέλους να κάνει για να δοθεί προτεραιότητα στα ελληνόπουλα. Ποια είναι, λοιπόν, η διαφορά Γεωργιάδη-Παναγιώταρου; Μικρή θα έλεγα εγώ. Ελάχιστη.

Η διαφορά της Χρυσής Αυγής είναι ότι δεν μένει στα λόγια, όπως το Λαος, αλλά είναι κόμμα των "έργων". Έτσι πάει. Πριν από τη Χρυσή Αυγή και τον Μιχαλιολάκο είχαν προϋπάρξει το Λαος κι ο Καρατζαφέρης. Για μια δεκαετία και βάλε, προσκεκλημένος σε καθημερινή βάση όλων των καναλιών, όλων των μεγαλοδημοσιογράφων. Προβεβλημένος στα δελτία ειδήσεων και στις πολιτικές εκπομπές υψηλής ακροαματικότητας. Έτσι ανδρώθηκε και γιγαντώθηκε το Λαος. Στην σκοπιμότητα ότι κόβει ψήφους από τη  Νέα Δημοκρατία.

Ο Καρατζαφέρης, όμως, δεν έλεγε μόνο εξυπνάδες και καμιά "μαλακία να περνάει η ώρα". Έλεγε κι άλλα πράγματα. Έλεγε από πριν (όταν ήταν στη Νέα Δημοκρατία - όποιος θέλει μπορεί να το βρει στο Γιου Τουμπ) ότι πρέπει η δεξιά να ενωθεί. Να γίνει μεγάλη παράταξη. Να τους φωνάξουμε όλους και να τους βάλουμε μέσα. Και τη Χρυσή Αυγή. Δικά μας παιδιά είναι. Κι επειδή δεν τους φώναξε όλους αυτούς η Νέα Δημοκρατία, έφυγε τότε αυτός. Και φώναζε στις συγκεντρώσεις του Λαος "Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών" του Γεωργίου Παπαδόπουλου και της "επαναστάσεως" της 21ης Απριλίου, που όπως έχει πει ο ίδιος "δημιούργησε δίκαιο".

Φώναζε επίσης το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες". Όχι σε σχέση με το 1974 σε αντιδιαστολή με τη δεξιά που ήταν με την Αμερική και την Αριστερά που ήτανε με τη Ρωσία. Τώρα το "Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" έχει να κάνει με τους μετανάστες και μόνο. Έχει πει ακόμα ότι "η επανάσταση του 1821 τελεί εν αναστολή"!

Δεν ήταν μόνος, όμως. Στο ίδιο επίπεδο και τα πρωτοπαλίκαρα του. Ο Άδωνις Γεωργιάδης πούλαγε από το Τηλεάστυ το βιβλίο του πατέρα Πλεύρη (ιδρυτή του κόμματος της 4ης Αυγούστου) για το δήθεν Ολοκαύτωμα, που επικαλούνται οι Εβραίοι στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως!

Ποια είναι η διαφορά; Ότι ο Καρατζαφέρης κι οι δικοί του λέγανε. Ενώ ο Μιχαλιολάκος και οι δικοί του και λένε και δέρνουν κι από πάνω. Επιτρέψτε μου να μη θεωρώ αυτή τη διαφορά ιδιαίτερα σημαντική. Κάπως άνοιξε ο δρόμος για τους Κασιδιάρηδες και τους Μπαρμπαρούσηδες. Από τα ΜΜΕ που δήθεν έκαναν πλάκα με τις εξυπνάδες του Καρατζαφέρη, ενώ ταυτόχρονα το Λαος έσπερνε τους καρπούς της ακροδεξιάς. Μέχρι που ήρθε η Χρυσή Αυγή για να καλύψει το τον χώρο και να το εξαφανίσει σαν κόμμα.

Δεν είναι μόνο, όμως, η Χρυσή Αυγή. Τι έλεγε ο εν δυνάμει Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πριν τις εκλογές για το πρόβλημα στο κέντρο της Αθήνας με τους μετανάστες: "Να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας". Δεν υπήρχε πολιτική, οικονομική, κοινωνική εκτίμηση και τοποθέτηση από τον επόμενο πρωθυπουργό της χώρας, για το υπαρκτό πράγματι πρόβλημα. Όχι. Σύνθημα έδινε. Δίκην στρατιωτικού παραγγέλματος: "Για ανακατάληψη των πόλεων". Για να ξεβρωμίσει ο τόπος από τους λαθρομετανάστες συμπληρώνει ο Μιχαλιολάκος, που το πήγαινε ένα βήμα παραπέρα.

Κι επειδή, όμως, φαίνεται ο Ξένιος Δίας του Δένδια, δεν είναι αρκετές για την ανακατάληψη των πόλεων, μπήκε μπροστά η "ιδιωτική πρωτοβουλία" της Χρυσής Αυγής. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απορεί και να εξίσταται. Όλοι είχαν ανοίξει το δρόμο με ροδοπέταλα, μέσω του Καρατζαφέρη. Όλοι, άλλοι λιγότερο, άλλος περισσότερο, έγιναν σαν τα μούτρα του. Για να αρδεύσουν από την πολιτική δεξαμενή του.

Ο Σαμαράς, μάλιστα, έτρεξε να δώσει στέγη και σε στελέχη υψηλού κύρους όπως οι Πλεύρης-Άδωνις, αλλά και υψηλού παρελθόντος ταυτόχρονα όπως ο Βορίδης. Που ποτέ δεν αποκήρυξε το παρελθόν του, όταν είχε αδελφοποιηθεί σαν "Μέτωπο" με τον Λεπέν και το μόνο που είχε να πει για τη φωτογραφία του με το αυτοσχέδιο τσεκούρι ότι "ήμουν ακτιβιστής της δεξιάς". Τίποτε άλλο. Όπως, θα μπορεί να λέει ο Κασιδιάρης αύριο "ήμουν ακτιβιστής του εθνικισμού".

Κάπως έτσι η "δεξιά" γίνεται όπως λέγαμε ένα από τη δημοκρατική μέχρι τη Δεξιά της 21ης Απριλίου, του Λεπέν και του Λαος. Πάνω σ' αυτή τη μάχη, λοιπόν, ποιος θα προλάβει πρώτος να εισπράξει από τη φθορά και τον πολιτικό θάνατο του Λαος, η Χρυσή Αυγή, ήταν η πλέον γρήγορη και αποτελεσματική. Βρήκε ανοιχτό το δρόμο, πάτησε ακριβώς στα ίδια χνάρια και το πήγε ακόμα παραπέρα. Πέρασε από τα λόγια του Καρατζαφέρη στα έργα.

Έτσι πάει. Όταν ο Βορίδης κι ο Άδωνις γίνονται Υπουργοί και μέρος του συστήματος, κάποιος πρέπει να πάρει τη θέση τους και να τους αντικαταστήσει. Όπως αποδεικνύεται μια μερίδα των Ελλήνων, έχει ανάγκη κι από αυτού του είδους τον "Χριστιανισμό" κι απ' αυτού του είδους τον "Πατριωτισμό". Κι από κοντά κι ένα κομμάτι της εκκλησίας. Ο Άνθιμος είχε πει από αμβώνος, για τους μετανάστες ότι "βγαίνω στο δρόμο και μαύριζε η ψυχή μου". Όχι βέβαια από λύπη. Τώρα ο Σεραφείμ Πειραιώς κατέθεσε μήνυση κατά των "αντίχριστων" της θεατρικής παράστασης στο Χυτήριο, συνοδευόμενος από τρεις Βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Η "Πατρίς" κι η "Θρησκεία" βρήκαν στη Χρυσή Αυγή την "οικογένεια" τους.

από το sport24

το ΔΝΤ αναγκάζεται να κρούει νέους κώδωνες κίνδυνου

Το ΔΝΤ προειδοποιεί την ευρωζώνη για φυγή κεφαλαίου [1]

Στην πρόσφατη Έκθεση Παγκόσμιας Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας του ΔΝΤ συμπέραναν ότι εξ αιτίας των φόβων για διάλυση της νομισματικής ένωσης, η φυγή κεφαλαίων από την περιφέρεια της ευρωζώνης προς τον πυρήνα του μπλοκ έχει εντείνει έναν «ακραίο κατακερματισμό" των αγορών χρηματοδότησης της ζώνης του ευρώ, προκαλώντας νέες πιέσεις για συρρίκνωση των ισολογισμών τραπεζών, ιδιαίτερα σε χώρες με δημοσιονομικά προβλήματα. Εάν η ευρωζώνη δεν επιλύσει την κρίση του κεφαλαίου της, προειδοποιεί, οι ισολογισμοί ευρωπαϊκών τραπεζών θα συρρικνωθούν δραστικά , υπονομεύοντας την ανάπτυξη και διογκώνοντας την ανεργία στην περιοχή.

Συνολικά εκτιμάται ότι μέχρι το τέλος του επόμενου έτους οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα εχουν απολέσει $ 2.8τρις - πάνω από 7 % των περιουσιακών στοιχείων στους ισολογισμών τους - Οι τράπεζες στην περιφέρεια θα χάσουν κάτι λιγότερο από το 10 % των στοιχείων του ενεργητικού τους. Οι εκτιμήσεις βασίζονται στη συμπεριφορά των 58 μεγαλύτερων τραπεζών της περιοχής.

[...]

"Δεν μπορείς να έχεις μια ένωση όταν έχεις ορισμένες χώρες που είναι μόνιμα πιστωτές και μια σειρά από χώρες που είναι μόνιμα οφειλέτες», είπε Ο κ. Draghi.

Το πλάνο εξαγοράς ομόλογων απο τη ΕΚΤ σχεδιάστηκε για να αντιμετωπιστεί η αυξανόμενη διαφορά στα επιτόκια της αγοράς που καταβάλλονται από τις επιχειρήσεις σε χώρες όπως η Ισπανία σε σύγκριση με εκείνες στη Γερμανία.
Παρ’ όλα αυτά, το ΔΝΤ επισημαίνει ότι οι κίνδυνοι για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική σταθερότητα έχουν αυξηθεί από την άνοιξη, με την κρίση της ευρωζώνης να εξακολουθεί να είναι η κύρια ανησυχία, παρά τις προσπάθειες των φορέων χάραξης πολιτικής να καθησυχάσουν τους φόβους για διάλυση του ενιαίου νομίσματος.

*****

Γιατί να μην εχουν επαρκή διάθεση να «κάνουν κάτι»;

Όπως και στο πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύσαμε εδώ, Παγκόσμια Οικονομία: Απο Ελπίδες σε Αβεβαιότητα και Φόβο, φαίνεται ότι η Ευρωζώνη, αντί να λύνει τα δικά της προβλήματα οξύνει τα ήδη έντονα προβλήματα της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, τόσο που το ΔΝΤ αναγκάζεται να κρούει νέους κώδωνες κίνδυνου. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση μαστίζει την ΕΕ με ιδιαίτερη οξύτητα - και στον μάτι αυτού του κυκλώνα βρίσκεται η Ελλάδα. Εδώ βέβαια δεν ισχυρίζεται κανείς ότι η Ελλάδα είναι η αιτία του προβλήματος. Μάλλον το αντίθετο – η ένταση της οικονομικής κατάθλιψης της Ελλάδας είναι συνάρτηση των κραυγαλέων αντιθέσεων στην Ευρώπη.

Φαινομενικά, το πρόβλημα δεν λύνεται όσο το πολιτικό προσωπικό της ΕΕ, το οποίο όντως εκφράζει το πιο επιθετικό τμήμα του κεφαλαίου, αδυνατεί να διανοηθεί οτιδήποτε άλλο εκτός απο κινήσεις που αποσκοπούν αποκλειστικά στην προστασία του συσσωρευμένου κεφαλαίου. Η πολιτική τους είναι συντήρηση της αιτίας της κρίσης. Στην ουσία όμως , ούτε μπορούν ούτε θέλουν να κάνουν κάτι καλύτερο για τον πάσχοντα καπιταλισμό τους. Γιατί όμως να μην "θέλουν", γιατί να μην εχουν επαρκή διάθεση να «κάνουν κάτι»;

Το ζήτημα για την μεγαλοαστική άρχουσα τάξη, η οποία βλέπει ξεκάθαρα ποίος είναι ο ρόλος κι ο σκοπός ύπαρξης αυτού του υπερ-διακρατικου μορφώματος της ΕΕ, δεν είναι τόσο το ξεπέρασμα της κρίσης όσο η δημιουργία των πλέον ευνοϊκών συνθηκών για τη στήριξη της κερδοφορίας των μεγάλων οικονομικών «παικτών» στην Ευρώπη. Τους είναι σχετικά δευτερεύον αν οι πολιτικές τους οξύνουν ή διαιωνίζουν την κρίση, εφόσον το ζητούμενο γι αυτούς είναι να λειτουργήσει το σύστημα με τον πλέον ευνοϊκό τρόπο για αυτούς. Η κρίση καθαυτή είναι εν μέρει έκφραση αυτής της εγγενούς στο σύστημα τάσης: Πραγματοποίηση του μέγιστου κέρδους για τους μεγαλύτερους «παίκτες» πάση θυσία...

[1] red rock vies - synopsis-translation from http://www.ft.com/intl/cms/s/0/917df0da-121b-11e2-bbfd-00144feabdc0.html#axzz29V0xTPsj  

Πηγη: red rock views

Η αληθινή Ιστορία του λαού μας δεν είναι γραμμένη στα σχολικά βιβλία!

 Επιστολή των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ στους μαθητές

για την 28^η Οκτωβρίου

Αγαπητέ μαθητή–μαθήτρια

Κρατάς ένα γράμμα των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ προς εσένα, για την αλήθεια της Ιστορίας που δεν την γράφουν τα σχολικά βιβλία, ούτε τη λένε στις σχολικές γιορτές. Για την αλήθεια του λαού μας, που όταν λέγεται μισή είναι χειρότερη κι απ΄ τα ψέμματα.  Δε σου λέμε να πιστέψεις ότι διαβάσεις εδώ, χωρίς να το σκεφτείς και χωρίς να το ελέγξεις. Ρώτα, διάβασε βιβλία, σκέψου! Η αλήθεια είναι γραμμένη με αίμα απ’ το λαό και μπορείς να τη βρείς. Ψάξτην.

·   Θα σου πούνε για το δικτάτορα Μεταξά, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα. Δε θα σου πούνε όμως πώς έγινε αυτός ο δικτάτορας πρωθυπουργός. Έκανε πραξικόπημα; Πώς επέβαλε τη δικτατορία του; Δε θα σου πούνε ότι ο Μεταξάς πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από όλα τα κόμματα της Βουλής (εκτός απ΄ το ΚΚΕ), δηλάδή απ’ το κόμμα των φιλελευθέρων του Θ. Σοφούλη κι απ’ το Λαϊκό Κόμμα του Παν. Τσαλδάρη. Θα σου κρύψουν ότι ο φασισμός είναι επιλογή του αστικού πολιτικού συστήματος, κάποιες φορές που το συμφέρει ή που δεν έχει άλλη επιλογή.

·   Με παρόμοιο άλλωστε τρόπο ανέβηκε στην εξουσία κι ο «τρελός» ο Χίτλερ κι οι άλλοι φασίστες φίλοι τους σε άλλες χώρες (Ιταλία, Πορτογαλία, Βουλγαρία, Ουγγαρία κλπ). Ο Φασισμός γιγαντώθηκε στρατιωτικά χάρη στην ενίσχυση που απλόχερα του παρείχαν δεκάδες μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι των Ηνωμένων Πολιτειών, της Αγγλίας και της Γαλλίας (Ford, General Motors, IBM).

·    «Ο ηρωϊκός ελληνικός στρατός στην Αλβανία κατατρόπωσε τους Ιταλούς» - λένε στις γιορτές. Σωστά. Δε λένε όμως: Αυτός ο ηρωϊκός στρατός, όταν επιτέθηκαν οι Γερμανοί νικήθηκε «από την υπεροπλία του αντιπάλου»; Ή τον «πούλησαν» και τον παρέδοσαν χωρίς μάχη οι κυβερνήτες της χώρας, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Παπάγος κι οι άλλοι «αρχιστράτηγοι» του Ελληνικού στρατού;

·   «Οι Έλληνες αντιστάθηκαν ηρωϊκά στους Γερμανούς κατακτητές» - λένε. Κι εδώ σου κρύβουν πάλι τη μισή αλήθεια. Αντιστάθηκαν οι Έλληνες ηρωϊκά. Πράγματι. Αντστάθηκαν όμως «όλοι» οι Έλληνες; Ήταν «όλοι μαζί» τότε; Ή ένα μέρος του αστικού πολιτικού κόσμου την κοπάνησε στο Κάϊρο, μαζί με το θυσαυροφυλάκιο της χώρας, στην «αγκαλία» της Αγγλίας και προετοιμαζόταν για την επόμενη μέρα για να τσακίσει το εαμικό κίνημα και το λαό (βλ.Δεκέμβρης 44) κι ένα ένα άλλο μέρος φόρεσε τη στολή των γερμανοτσολιάδων όπως τους έλεγαν κι υπηρετούσαν τα στρατεύματα κατοχής των Γερμανών;

·   Δε θα σου πούν -και το κρύβουν- ότι ο λαός έμεινε μόνος του, με μοναδικό όπλο το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ, τις οργανώσεις που τον υπεράσπισαν, που οργάνωσαν την αντίσταση, που πολέμησαν τον κατακτητή, που προστάτεψαν το σοδειά του λαού, που απελευθέρωσαν τη μισή Ελλάδα πολύ πριν φύγουν οι Γερμανοί, που λειτούργησαν σχολεία, θέατρα και σισίτια στις ελεύθερες περιοχές. Που οργάνωσαν ελεύθερες εκλογές.

·   Κανένας δε θα σου πει μέσα στη «γιορτή» ότι οι «Εθνικιστές» του καθεστώτος Μεταξά παρέδοσαν τους φυλακισμένους κι εξόριστους κομμουνιστές στους κατακτητές, αντί να τους επιτρέψουν να πάνε στο μέτωπο για να πολεμήσουν, όπως ζητούσαν οι ίδιοι. Κι όταν ήρθε η κατοχή των Γερμανών, αυτοί οι ίδιοι πάλι «υπερεθνικόφρωνες» φόρεσαν τις κουκούλες του χαφιέ για να καταδίδουν τον αγωνιζόμενο λαό.

·   Θα σου μιλήσουν για τις «θυσίες των Ελλήνων» και για «το ΌΧΙ που είπε ο λαός». Αλλά θα ξεχάσουν να σου πούνε ότι το ΟΧΙ είναι υποχρέωση του λαού, όταν καταπιέζεται όπως σήμερα. Και θα συνεχίσουν να σε καλούνε σήμερα να λες «ΝΑΙ» στην πολιτική τους και να αποφεύγεις τους αγώνες και τις θυσίες.

·   Δε θα σου πούνε ότι οι φωνές της «λογικής» και του «ρεαλισμού» της υποταγής υπήρχαν πάντα, και τότε. Και δε θα σου πούνε ότι ο λαός όσες φορές μεγαλούργησε, όπως τότε, το έκανε βάζοντας πάνω απ΄ όλα τις λαϊκές ανάγκες και ελευθερίες, και αδιαφόρησε για τις φωνές των γονατισμένων «ρεαλιστών» που καλούσαν σε σωφροσύνη και υποταγή - όπως κάνουν και σήμερα.

·   Άλλοι πάλι θα σου πούνε για «κατοχή» που δήθεν έχουμε και σήμερα. Κι ίσως σου πούν και για την ανάγκη να αντισταθούμε όπως τότε. Δε θα σου πούνε όμως ότι οι Έλληνες αντιστασιακοί ποτέ δε φιλοδόξησαν να αλλάξουν το καθεστώς των κατακτητών απ΄ τα μέσα. Ενώ αυτοί που μιλάνε για «κατοχή» απ΄ την τρόϊκα (δηλαδή την ΕΕ ), απ΄ την άλλη μεριά υπερασπίζονται τη συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΕ, περισσότερο ακόμα κι απ΄ τους αστούς.

·   Θα σου πούνε για «μια χούφτα Έλληνες ...». Σωστά. Κι ύστερα θα προσπαθούν μονίμως να σε πείσουν ότι δε γίνεται να τα βάζεις σήμερα με όσους πίνουν το αίμα του λαού, της οικογένειας σου, με τους εκμεταλλευτές, γιατί είναι «παντοδύναμοι».

Εσύ κράτα το μήνυμα: Η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί!

Κι οι καταχτητές ή οι εκμεταλευτές, τρέμουν τη λαϊκή οργή και τον οργανωμένο λαϊκό αγώνα.

·   Κανένας δε θα σου πεί ότι αυτοί που αγωνίζονταν για να ελευθερώσουν την Ελλάδα, θυσιάζοντας και τη ζωή τους, πάλευαν παράλληλα με την απελευθέρωση απ΄ τον κατακτητή και για την κοινωνία των αναγκών και των ονείρων τους. Αυτή που θα κατοχυρώνει το δικαίωμα στη δουλειά, στη μόρφωση, στον ελεύθερο χρόνο και θα απαγορεύει την ανεργία, την πείνα, τα ναρκωτικά. Αυτή που οργάνωνε κι ονειρευόταν και το ΕΑΜ: «λαοκρατία» έλεγε τότε το ΕΑΜ. Σήμερα το σύγχρονο περιεχόμενο της πάλης του ΕΑΜ είναι ο αγώνας για λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Μια κοινωνία όπου αυτός ο λαός που παράγει τον πλούτο, υλικό και πνευματικό, θα τον δικαιούται και θα τον απολαμβάνει. Δε θα υπάρχουν παράσιτα, τραπεζίτες, βιομήχανοι, κεφαλαιοκράτες που να πίνουν το αίμα και τον ιδρώτα του λαού, που θα κλέβουν τον κόπο τον γονιών σου.

·   Απομόνωσε το ναζιστικό-φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Είναι μέρος του σάπιου πολιτικού συστήματος που στερεί δικαιώματα και στοιβάζει ανέργους. Δουλεύουν για τα αφεντικά. Στηρίζει στην πράξη την πολιτική που ετοιμάζει για σένα το σύστημα, αφού φτιάχνει δουλεμπορικά γραφεία για 18 ευρώ τη μέρα (360 ευρώ το μήνα) χωρίς ασφάλιση! Τα ίδια που θέλει η τρικομματική κυβέρνηση και η Τρόικα! Βάλε στη γωνία τους εκπροσώπους της σε κάθε σχολείο! Είναι συμμορία, μπράβοι της νύχτας ενάντια στο λαό. Είναι απόγονοι των ναζιστών.

Αγαπητέ μαθητή - μαθήτρια

Εμείς σου βάζουμε μερικά ερωτήματα που διευκολύνουν το ψάξιμμο της αλήθειας. Η ιστορία όμως κι η αλήθεια της είναι και δική σου υπόθεση. Κι είναι δίπλα σου. Η ιστορία αυτή είναι ζωντανή ακόμα. Ίσως να είναι ο παππούς ή η γιαγιά σου. Ίσως να είναι η φωτογραφία του σκοτωμένου συγγενή που έχετε στο σαλόνι σας. Και σίγουρα είναι αυτά τα γερόντια που κρατούν το λάβαρο των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης. Η ΠΕΑΕΑ. Αυτοί έγραψαν αυτές τις «λαμπρές σελίδες». Βρες τους. Ρώτα τους. Κάλεσέ τους στο σχολείο σου να σου μιλήσουν γι’ αυτά που έζησαν. Γι’  αυτά που έκαναν και που είναι ανάγκη να τα μαθαίνουμε, γιατί χρειάζεται να τα ζωντανέψουμε με τη νέα αντεπίθεση και αντίσταση της εποχής μας. Για να φέρουμε πιο κοντά τη νίκη του λαού μας στις νέες συνθήκες.

Υλικό του ΠΑΜΕ για την 28^η Οκτωβρίου (ταινίες, βιντεάκια, κείμενα, φωτογραφίες, κτλ): http://www.edupame.gr

Αθήνα

Αγωνιστές με ξένα κόλυβα...

Πιθανόν αρκετοί από τους αναγνώστες να θυμούνται την προεκλογική αφίσσα του ΣΥΡΙΖΑ (..."προχωράμε χωρίς αυτούς"...) με τις ...κνίτισσες να εκτελούν χρέη άθελα τους χρέη κομπάρσων στην σχετική φωτό, αφού προφανώς μαζική διαδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για τις ανάγκες της φωτογράφησης, απλά δεν υπήρχε.

Και οι απατεώνες ξαναχτυπούν, αυτή την φορά στο εξωτερικό! Θαυμάστε αφίσσα για την ομιλία στελεχους του ΣΥΡΙΖΑ στην ...Ιρλανδία, όπου προφανώς φαντάστηκαν πως πέφτει πολύ μακρυά για να τους πάρουν χαμπάρι:

Από την μεριά μας, ξαναβάζουμε την ....μη-λογοκριμένη φωτό και τους παραδίδουμε στην χλεύη σας...

Πηγή είδησης: soviet-empire.com