Η «διαθεσιμότητα» στους Δήμους και οι επιπτώσεις στις υπηρεσίες προς το λαό

Σε κλείσιμο οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια όσες υπηρεσίες των δήμων έχουν απομείνει να λειτουργούν, μετά και τις τελευταίες αποφάσεις της κυβέρνησης με τις οποίες χιλιάδες εργαζόμενοι αναμένεται να τεθούν σε διαθεσιμότητα

(και ύστερα από ένα χρόνο τους περιμένει η ανεργία).

Είναι γνωστό ότι οι δήμοι παρέχουν μια σειρά υπηρεσίες που ναι μεν είναι υποτυπώδεις και δεν καλύπτουν το σύνολο των αναγκών, ωστόσο, στις συγκεκριμένες συνθήκες εξυπηρετούν πολλές χιλιάδες ανθρώπους που έχουν σοβαρό πρόβλημα και χρειάζονται βοήθεια.

Το να απολύονται εργαζόμενοι, να μειώνεται το προσωπικό μαζί με τις ακόμα μεγαλύτερες δραστικές περικοπές που προβλέπει το νέο μεσοπρόθεσμο και ο κρατικός προϋπολογισμός του 2013 για τους δήμους, σημαίνει πρακτικά ότι αυτές οι υπηρεσίες, θα οδηγηθούν σε «λουκέτο».

Αλλωστε, ήδη υπάρχουν υπερχρεωμένοι δήμοι που αυτή τη στιγμή ουσιαστικά υπολειτουργούν μη μπορώντας να καλύψουν ούτε τις ανάγκες μισθοδοσίας του προσωπικού.

Καθόλου άσχετες με αυτές τις εξελίξεις δεν είναι και οι συνεργασίες που έχουν εγκαινιάσει δεκάδες δήμοι με Γερμανούς επιχειρηματίες ή εμπειρογνώμονες

(μετά από συμφωνία ανάμεσα σε ελληνική και γερμανική κυβέρνηση) και που μάλιστα με σχετικά ερωτηματολόγια έχουν εκφράσει γνώμη για το πού μπορούν να φανούν χρήσιμοι οι επιχειρηματίες...

Τη μείωση του προσωπικού, τις απολύσεις, τις περικοπές στους πόρους προς τους δήμους, ακολουθεί η ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών, δηλαδή νέα βάρη στο λαό.

Υπάρχει τέτοια εμπειρία, όπως για παράδειγμα στη Γαλλία, στη Γερμανία και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες, όπου έκλεισαν ακόμα και μαιευτικές κλινικές, επειδή δεν είχαν τα προσδοκώμενα έσοδα...

Τι υπηρεσίες προσφέρουν οι δήμοι

Για να δώσουμε μια εικόνα του τι ακριβώς σημαίνει να μην μπορούν να λειτουργήσουν, για παράδειγμα, οι κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων, αναφέρουμε συνοπτικά, τι υπηρεσίες παρέχουν και σε ποιες κατηγορίες του πληθυσμού.

• Κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων (ΚΑΠΗ). Αυτά τα κέντρα έχουν ως σκοπό την πρόληψη των βιολογικών, ψυχολογικών και κοινωνικών προβλημάτων των ηλικιωμένων. Βέβαια, κάτι τέτοιο είναι πρακτικά πολύ δύσκολο, αφού οι υποδομές δε δίνουν τέτοια δυνατότητα.
• Προγράμματα Φροντίδας Τρίτης ηλικίας (π.χ. πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι», πρόγραμμα Κέντρων Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων). Προγράμματα που είναι στελεχωμένα με κοινωνικούς λειτουργούς, νοσηλευτές, οικογενειακούς βοηθούς που παρέχει συναισθηματική στήριξη, νοσηλευτική φροντίδα, μέτρηση ζωτικών σημείων (αρτηριακή πίεση, σάκχαρο κ.λπ.), συνοδεία - μεταφορά σε υπηρεσίες Υγείας, συνεργασία με προσωπικούς ιατρούς των εξυπηρετουμένων, οικογενειακή βοήθεια, πρακτικές εξυπηρετήσεις, συντροφιά, συνοδεία σε υπηρεσίες ή περιπάτους, στοιχειώδης καθαριότητα, ατομική υγιεινή.

Οι άνθρωποι που ωφελούνται των παραπάνω υπηρεσιών είναι: Ατομα που πάσχουν από χρόνια νοσήματα (καρδιαγγειακά, διαβήτη, υπέρταση, άνοια). Πολίτες που διαμένουν μόνοι με νόσημα που χρήζει εντατικής ιατρικής παρακολούθησης. Ατομα με κινητικά προβλήματα. Ηλικιωμένοι που πρέπει να παρακολουθούν την εξέλιξη της υγείας τους. Ατομα με ειδικές ανάγκες. Αστεγοι, άποροι, οικονομικοί μετανάστες.

• Γενικά προγράμματα Κοινωνικής Προστασίας με αποδέκτες όλους τους κατοίκους του Δήμου (Δημοτικά Ιατρεία, Κέντρο Υποστήριξης Γυναικών, Προγράμματα Αιμοδοσίας κ.ά.)
• Ειδικά προγράμματα κοινωνικής προστασίας για Ευπαθείς Κοινωνικές Ομάδες. Για παράδειγμα, προγράμματα παροχής υπηρεσιών φροντίδας σε άτομα με αναπηρίες, προγράμματα στήριξης των θυμάτων της ενδοοικογενειακής βίας, υπηρεσίες για τσιγγάνους ή μετανάστες κ.λπ.
• Παιδικοί, βρεφικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί. Εξυπηρετούν νέα ζευγάρια που πρέπει να βγουν στο μεροκάματο και παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαπαιδαγώγηση και την κοινωνικοποίηση του παιδιού σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη ηλικία.
• Προγράμματα για το Παιδί, την Οικογένεια και τη Νεολαία. Αυτά είναι: Παιδικές κατασκηνώσεις, Συμβουλευτικό κέντρο για τα παιδιά και την οικογένεια, Κέντρο Πληροφόρησης Νέων, Κέντρο Πρόληψης και Καταπολέμησης Ναρκωτικών, Πρόγραμμα Υποστήριξης της σχολικής κοινότητας κ.λπ.

Μερικά παραδείγματα

Εκτός από τα παραπάνω, υπάρχουν και άλλες υπηρεσίες και αρμοδιότητες των δήμων που αφορούν:
Καθαριότητα, Διαχείριση Απορριμμάτων, Υδρευση, Αποχέτευση, Σχολεία, Εκπαίδευση, Πολιτισμός, Αθλητισμός.

Ας δούμε μερικά πιο συγκεκριμένα παραδείγματα για τις επιπτώσεις στις λαϊκές οικογένειες από τη μείωση προσωπικού και πόρων:
Το πρόβλημα με τη διαθεσιμότητα εργαζομένων που δουλεύουν σε παιδικούς σταθμούς ενός δήμου, δηλαδή τη μείωση προσωπικού, δεν αφορά μόνο τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αφορά τα ίδια τα νήπια και τις οικογένειές τους.
Γιατί, εάν κλείσει ο σταθμός ή μειωθεί το προσωπικό, οι γονείς δε θα μπορούν να βγουν στο μεροκάματο ή θα πρέπει να πληρώνουν για να μπορεί το παιδί να μένει σπίτι με κάποιον, ώστε να μπορούν να δουλέψουν.
Μια κινητοποίηση λοιπόν των εργαζομένων στους σταθμούς, αφορά άμεσα και τους γονείς των παιδιών που πηγαίνουν στους σταθμούς. Αφορά τον συνταξιούχο παππού ή γιαγιά των παιδιών, που συμμετέχουν όλο και περισσότερο στο μεγάλωμά τους, βοηθώντας την οικογένεια να βγει στο μεροκάματο.
Να γιατί πρέπει να υπάρχει κοινός και συντονισμένος αγώνας. Δεν μπορεί να λένε οι γονείς ότι δεν τους ενδιαφέρει το θέμα των εργαζομένων και το μόνο που τους νοιάζει είναι να λειτουργεί ο παιδικός σταθμός.
Οπως, δεν μπορούν και οι βρεφονηπιοκόμοι και το παιδαγωγικό προσωπικό, απλά να μοιράζουν λίστες με τα απαραίτητα υλικά που χρειάζεται ο παιδικός σταθμός ή το νηπιαγωγείο για να τα αγοράσουν οι ίδιοι οι γονείς, επειδή ο δήμος δε δίνει λεφτά και να μην παίρνουν υπόψη τους την οικονομική κατάσταση των εργαζόμενων γονιών και το γεγονός ότι τα ίδια προβλήματα αφορούν και τους ίδιους.

Αλλο παράδειγμα:
Λόγω της οικονομικής δυσκολίας που αντιμετωπίζουν οι δήμοι, των περικοπών και της έλλειψης προσωπικού στους δήμους, των επικείμενων απολύσεων, οι υπηρεσίες καθαριότητας υπολειτουργούν.
Τα ωράρια είναι εξαντλητικά, οι δρόμοι πήζουν στο σκουπίδι, οι κάδοι δεν καθαρίζονται με τη συχνότητα που πρέπει. Οι εργαζόμενοι παλεύουν για να μην απολυθούν αλλά και για να γίνουν προσλήψεις προσωπικού, να μπορούν να παίρνουν τα απαραίτητα ρεπό και να ξεκουράζονται όσο πρέπει.
Αυτός ο αγώνας αφορά μόνο τους ίδιους;
Αφορά το σύνολο των κατοίκων του δήμου. Αφορά την υγεία τη δική τους και των παιδιών τους.
 Αφορά τους μικρούς καταστηματάρχες του δήμου. Δεν μπορεί να λέει ο μικρέμπορος που έχει ένα μαγαζάκι να ζητά να μαζέψουν τα σκουπίδια έστω και απλήρωτοι, έστω και με 10 ή 12 ώρες δουλειάς. Το ότι δε χρηματοδοτεί το κράτος τους δήμους και άρα δεν πληρώνονται οι εργαζόμενοι ή δε γίνονται προσλήψεις και δεν μπορούν να λειτουργήσει η καθαριότητα, έχει άμεση σχέση με την επίθεση που δέχονται και οι ίδιοι οι φτωχοί επαγγελματίες που φορολογούνται άγρια, που πληρώνουν υπέρογκα δημοτικά τέλη, που ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο.
Είναι η ίδια η αντιλαϊκή πολιτική που χτυπά αλύπητα και τους δύο για να βγουν ωφελημένοι οι επιχειρηματίες του τομέα καθαριότητας, οι μεγαλέμποροι και οι πολυεθνικές του κλάδου, το κεφάλαιο συνολικά.
Πολλοί δήμοι έχουν μειώσει τη συχνότητα πλυσίματος των κάδων απορριμμάτων λόγω έλλειψης προσωπικού και χρημάτων.
Αυτό μπορεί να προκαλέσει μολυσματικές ασθένειες. Το συγκεκριμένο δεν αφορά τους γιατρούς, το υγειονομικό προσωπικό ενός νοσοκομείου που βρίσκεται στα όρια του δήμου;
 Δεν αφορά τους ίδιους τους ασθενείς και τις οικογένειές τους;
Δεν αφορά τους εργαζόμενους του δήμου αλλά και το σύνολο των κατοίκων;
Εχει νόημα να ψάχνει κάποιος από τους παραπάνω να βρει αν φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν πλένουν τους κάδους;
Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση μόνο ένας δρόμος υπάρχει. Συνδικάτα, εργαζόμενοι, γονείς, κάτοικοι, πρέπει οργανωμένα να αντιδράσουν. Και να διεκδικήσουν να μη γίνει καμία απόλυση εργαζόμενου, είτε μέσω διαθεσιμότητας είτε με άλλο τρόπο και να υπάρξουν άμεσα μέτρα χρηματοδότησης των υπηρεσιών των δήμων από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Πολυτεχνείο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το Πολυτεχνείο και η 17η του Νοέμβρη, για τους περισσότερους, για τις γενιές τις παλιότερες αλλά και τις δικές μας, που δεν έζησαν το «γύψο», είναι το ορόσημο.

Εκείνο το βράδυ, εκείνες τις τρεις μέρες, εκείνες τις στιγμές, ο πρωτοκαπετάνιος Αρης και ο Κολοκοτρώνης μαζί, ο ΕΛΑΣίτης και ο μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, χέρι χέρι με τον κλέφτη και τον αρματολό, παρέδωσαν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων, των αδικαίωτων οραμάτων, των ματοβαμμένων αγώνων σε κείνους, που συνέχισαν να κρατάνε τις σημαίες ψηλά.

Το Πολυτεχνείο έγινε η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση:

Σ’ αυτόν τον τόπο, κόντρα στα εμπόδια, ενάντια στους αμερικανοτσολιάδες της «νέας τάξης», στους «ευρωπαϊσμένους» και τους νεοναζί επιγόνους των γερμανοτσολιάδων, ό,τι κι αν κάνουν όλες οι εκφάνσεις των υποτακτικών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τελικά, σ’ αυτόν τον τόπο «θα κάνει ξαστεριά»!

Το Πολυτεχνείο, αδικαίωτο και ζωντανό, σε πείσμα όσων το ξεπούλησαν και επιχείρησαν να το διασύρουν μέσα από το δικό τους διασυρμό, σε πείσμα όσων πέρασαν από το

«εδώ Πολυτεχνείο»

στο… «εδώ Πεντάγωνο – εδώ Βρυξέλλες – εδώ ΔΝΤ»,

μια μόνιμη Ερινύα για όσους πέρασαν από την όχθη των «ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων» στην αντίπερα όχθη των πολιορκητών και των «ελεύθερων σκοπευτών», θα συνεχίζει να ενσαρκώνει τις μνήμες του μέλλοντός μας.

Για μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας, πραγματικά δημοκρατική και πραγματικά ανεξάρτητη, με ψωμί για τα παιδιά της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά για το λαό της.

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Εταιρείες «off shore»: Ζουν το μύθο τους στην Ελλάδα!

Γράφει   ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Το θέμα αποκαλύφθηκε την περασμένη βδομάδα. Αλλά, περιέργως πως

(ή μήπως καθόλου περιέργως…) «χάθηκε».

Ας το υπενθυμίσουμε:
Οι αλλοδαπές εταιρείες που βρίσκονται στην Ελλάδα, οι λεγόμενες «οφ σορ», σύμφωνα με το έγγραφο που παρουσίασε ο υφυπουργός Οικονομικών Γ. Μαυραγάνης την περασμένη βδομάδα, ανέρχονται στις 21.065.
Από αυτές οι 16.580 είναι ενεργές.
Σύμφωνα με το έγγραφο, τα στοιχεία που προκύπτουν για τις «οφ σορ» εταιρείες όσον αφορά στις δηλώσεις Ειδικού Φόρου επί των Ακινήτων, είναι τα εξής:
Το 2003 υποβλήθηκαν 383 δηλώσεις και ο φόρος ανήλθε σε 4,8 δισ. ευρώ.
Το 2004: δηλώσεις 411 – φόρος 3,6 δισ. ευρώ.
Το 2005: δηλώσεις 352 – φόρος 3 δισ. ευρώ.
Το 2006: δηλώσεις 311 – φόρος 3,1 δισ. ευρώ.
Το 2007: δηλώσεις 275 – φόρος 2,8 δισ. ευρώ.
Το 2008: δηλώσεις 239 – φόρος 3,4 δισ. ευρώ.
Το 2009: δηλώσεις 201 – φόρος 3,4 δισ. ευρώ.
Το 2010: δηλώσεις 1177 – φόρος 3,4 δισ. ευρώ.
Το 2011: δηλώσεις 998 – φόρος 0,9 δισ. ευρώ
Το 2012: δηλώσεις 965 – φόρος 0,3 δισ. ευρώ.

Από τα καταπληκτικά αυτά στοιχεία εξάγονται τα εξής καταπληκτικότερα συμπεράσματα:

Πρώτο, από τις «οφ σορ» εταιρείες που λειτουργούν στην Ελλάδα, αυτό που συμβαίνει επί μια ολόκληρη δεκαετία είναι ότι δηλώσεις

– ως υποχρεούνται –

για τον προσδιορισμό του ειδικού φόρου επί των ακινήτων που διαθέτουν,

καταθέτουν στην καλύτερη περίπτωση μόλις οι 7 (!) από τις 100 «οφ σορ» που λειτουργούν στην Ελλάδα και στη χειρότερη περίπτωση… η μία (!!!) από τις 100 «οφ σορ»!

 

Δεύτερον: Από το 2010 και μετά, από την εποχή των Μνημονίων δηλαδή και μετά, παρότι ο αριθμός των κατατεθεισών δηλώσεων έχουν έως και πενταπλασιαστεί, ο φόρος που καλούνται να πληρώνουν οι «οφ σορ» έχει μειωθεί έως και… δέκα φορές!

Αυτά τα θαυμάσια συμβαίνουν στην Ελλάδα τόσο όσον αφορά το γενικό, δηλαδή
α) τη μη υποβολή φορολογικών δηλώσεων μέχρι και από το 99% (!) των «οφ σορ» που λειτουργούν στην Ελλάδα,
όσο και σε ό,τι αφορά το ειδικό, δηλαδή
β) το φόρο που πληρώνουν αυτές που τελικώς υποβάλουν δηλώσεις, ο οποίος φόρος μειώθηκε έως και 92%!
Και τούτο μετά την τροποποίηση του νόμου 3091/2002 (με τον οποίο επιβλήθηκε ειδικός φόρος 3% επί της αξίας των ακινήτων που ανήκουν σε νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες) από το νόμο 3842/2010.
Μια λεπτομέρεια:
Αυτός ο τόσο φιλικός προς τις «οφ σορ» εταιρείες δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 58, τεύχος Α, στις 23/4/2010.
Ηταν την ίδια μέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς Μνημονίων…

Κι άλλη λεπτομέρεια:
Αυτά συμβαίνουν σε μια Ελλάδα όπου 30.000 οικογένειες μένουν κάθε μήνα χωρίς ηλεκτρικό, γιατί, λόγω των χαρατσιών επί των ακινήτων, αδυνατούν να πληρώσουν το λογαριασμό και η ΔΕΗ τους κόβει το ρεύμα…

Αναρτήθηκε από τον/την redship

ΚΥΡΙΕ ΛΑΖΟΠΟΥΛΕ, ΕΓΚΡΙΝΕΤΕ ΤΗ ΣΑΤΙΡΑ ΜΟΥ;;;;

(Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι …συμπτωματική ή …τυπογραφικό λάθος…)

Ο τηλεαστέρας Λάκης, ετοιμάζει συνήθως μες στη μαύρη νύχτα την America line τηλεοπτική εκπομπή του «Chantiri News». Μετά, ύπνος βαθύς… Μόνο μέχρι το μεσημέρι όμως, αφού εθεάθη επανειλημμένα ο άνθρωπος ντάλα μεσημέρι έξω από ένα διαμέρισμά του στο Κολωνάκι. Άρα δεν κοιμάται ολημερίς και συνεπώς βλέπει με τα ίδια του τα μάτια και της μέρας τα καμώματα...

Σκοντάφτει πάνω τους, θέλει δε θέλει. Πάνω στις αραδιασμένες στους δρόμους τού Κολωνακίου εξαθλιωμένες μάνες με τα μωρά στην αγκαλιά να ζητιανεύουν. Στις αραδιασμένες γριές που κάνουν το ίδιο για δεν φτάνει η σύνταξη. Στ’ άλλα δημιουργήματα-θύματα του καπιταλισμού, τους χρήστες ουσιών και λοιπούς εξαθλιωμένους.

Όταν όμως ο τηλεαστέρας μας κλείνεται τη νύχτα πίσω απ’ τους ήρεμους τοίχους να ετοιμάσει την εκπομπή του, σηκώνει μαντρότοιχο αμνησίας σ’ όλα αυτά. Δουλειά του είναι να προσφέρει γέλιο στους τηλεθεατές. Όχι όμως γέλιο που διευρύνει και βαθαίνει την σκέψη τους. Δεν είναι δα κι άκαρδος! Τους προσφέρει εκείνο το γέλιο που τους κάνει να ξεχνάνε τι πέρασαν για να εξασφαλίσουν το ψωμί τής μέρας και τι γολγοθάς τούς περιμένει την επομένη για να ξαναστήσουν τσουκάλι. Δίκιο έχει! Δεν φτάνει δηλαδή που ζουν οι τηλεθεατές στο πετσί τους τόσα βάσανα, πρέπει να τα σκέφτονται κιόλας;;;!!! Όχι βέβαια! Κάλιο να τα ξεχνούν, γιατί υπάρχει κίνδυνος ν’ αναζητήσουν την αιτία και να την ξεριζώσουν.

Αυτό πια, είναι κάτι που έχει ορκιστεί στο θεό να μην το επιτρέψει. Στο κάτω-κάτω, έχουν δικαίωμα και οι «καναπέδες» σ’ αυτήν τη ζωή! Τι διάολο θ’ απογίνουν αν δε νανουρίζουν «χαλαρούς» ανθρώπους! Για να είμαστε όμως αντικειμενικοί, δικαιούται και ο Λάκης ν’ αγωνίζεται για την παραμονή των τηλεθεατών στους «καναπέδες». Αλλιώς… Αλλιώς θα μπει κι αυτός στο κλαμπ τής ανεργίας. Κι είναι στο 97% η ανεργία των ηθοποιών…

Τώρα θα μου πείτε, τι είναι αυτά που λες;! Ο Λάκης είχε πρωτοστατήσει στη μαζικοποίηση του λεγόμενου κινήματος της «πλατείας»! Τον καλύτερο εαυτό του είχε δώσει! Ολόκληρη εκπομπή πρόσφερε γι’ αυτόν τον σκοπό, με τίτλο, «Άρατε τον καναπέ σας έκαστος και στην πλατεία Συντάγματος». Θυμάστε σε ποια γεγονότα αναφέρομαι. Τότε που πρωτοστατούσαν εκείνοι που φώναζαν «έξω τα κόμματα και τα συνδικάτα». Σε ακριβή μετάφραση αυτό σήμαινε, «έξω το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ». Λογικό, αφού τα ηνία εκεί κρατούσαν τα πάσης φύσεως φασιστοειδή. Δυστυχώς, μαζί τους και λεγόμενοι …Αριστεροί. Βέβαια, όταν ο κόσμος κατάλαβε πού πήγαινε να μπλέξει, τους απομόνωσε και ταχιά εγκατέλειψε την «πλατεία»…

Δυστυχώς όμως, αυτός ο κόσμος κουβάλησε πάλι τούς «καναπέδες» στο σπίτι… Τα φασιστοειδή δε, ανέλαβαν άλλη αποστολή… Την φανερή περιφρούρηση των κερδών των καπιταλιστών με τραμπουκισμούς, βιαιοπραγίες και τρομοκρατία πάσης φύσης, ενάντια σ’ όσους αγωνίζονται για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ενάντια στους κομμουνιστές δηλαδή και τους άλλους αγωνιστές, κάθε ηλικίας. Ούτε(!) οι μαθητές εξαιρούνται απ’ τις ορέξεις τους γι’ ανθρώπινο αίμα. Η αλήθεια όμως είναι, ότι ξεκίνησαν πρώτα απ’ τους φτωχούς οικονομικούς μετανάστες. Όχι όλους όμως, αλλά μόνο εκείνους που έχουν μελαμψό ή μαύρο χρώμα…

          Νύχτα βαθιά κι ο Λάκης συνεχίζει πυρετωδώς να ετοιμάζει το επόμενο America line “Chantiri News”. Οι συνεργάτες του τον εφοδιάζουν μέσω e-mail με διάφορα θέματα, ώστε να επιλέξει. Κι εκεί που βασανίζεται να επιλέξει ανάμεσα στις πορδές των γιαγιάδων, τα «μαργαριτάρια» των γκέι παρουσιαστών και τα αλληλοπηδήματα των πιθήκων, σκάει ένα e-mail στη μάπα του με το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη, όπου είχε μια φωτογραφία κόλαφο στην αποκοιμισμένη συνείδηση των «καναπεδάκηδων».  Ποιος κερατάς τού τό ’στειλε;! Ποιος τολμάει να παίζει μαζί του!!!

Η φωτογραφία στο πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη δείχνει ένα δύστυχο Παλαιστίνιο πατέρα, να κρατά στην αγκαλιά του το μόλις προ ολίγου δολοφονημένο μωράκι του απ’ τους ιμπεριαλιστές Ισραηλινούς.

Το μυαλό τού Λάκη τρέχει αμέσως στο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας πρόσφατα είχε πιει φιλικό καφεδάκι με τον σφαγέα Ισραηλινό Πέρες. Βέβαια δικαίωμά του ήταν, πολύ περισσότερο που το ντόπιο και διεθνές μεγάλο κεφάλαιο προωθεί το ΣΥΡΙΖΑ ν’ αναλάβει χρέη κυβέρνησης στην Ελλάδα, για να προασπίσει με το δικό του …Αριστερό τρόπο τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών, μεγάλων ή και μικρότερων. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ ως γνωστό, δεν το κωλοβαράει! Δείχνει εξαιρετική εργατικότητα και συνέπεια σ’ αυτές τις υποχρεώσεις του! Α, όλα κι όλα! Το δίκιο και η αλήθεια, να λέγονται!  

Ναι, αλλά σχετικά μ’ όλα τούτα, έχει αναλάβει και ο Λάκης ηθικές υποχρεώσεις απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει επωμιστεί τόσο βαριές ευθύνες. Αλληλεγγύη γαρ… Τι πιο ιερό;

Πρέπει λοιπόν να ντύσει όλα τούτα τα δίκια και τις αλήθειες των κεφαλαιοκρατών και ιμπεριαλιστών, μη εξαιρουμένων των Ισραηλινών, με το συνήθη παραπλανητικό μανδύα. Είναι η μόνη λύση για να φαντάζουν ως δίκια και αλήθειες υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Αλλιώς…

Ουφ… Σπάει ο ταλαίπωρος ο Λάκης το κεφάλι του, να κατεβάσει καμιά ιδέα, πώς θα παρουσιάσει με τούτη τη φωτογραφία το άσπρο, μαύρο…

Ωπ! Νάτη η έμπνευση! Σιγά που δεν θα τα κατάφερνε! Μωρέ είναι πανέξυπνος ο άνθρωπος!

Τι είχε κάνει στην τελευταία του εκπομπή για να παραπλανήσει τους πάμπολλους τηλεθεατές του, μην καταλάβουν τον φιλοκαπιταλιστικό ρόλο τού ΣΥΡΙΖΑ;

Μαύρη προπαγάνδα σε βάρος τού ΚΚΕ!!! Ξεφτίλισε με βρώμικα κόλπα την Αλέκα Παπαρήγα! Φυτίλια την έκανε! Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο, παρουσίασε την Αλέκα και το ΚΚΕ σαν υποστηρικτές τής συγκυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, που τσακίζουν για λογαριασμό των καπιταλιστών το λαό. «Να γιατί στρέφεται το ΚΚΕ ενάντια στον μαχόμενο για τα λαϊκά συμφέροντα ΣΥΡΙΖΑ», είχε ολοκληρώσει την προβοκάτσια του, δακρύζοντας κιόλας, τάχαμου από αγανάκτηση…

Και μόνο που τα θυμήθηκε όλα αυτά ο Λάκης, σηκώνεται και τρέχει στον καθρέφτη του να καμαρώσει τον εαυτό του! Ηθοποιάρα ο τύπος! Τότε κλείνει τα μάτια κι ονειρεύεται να τον χειροκροτεί όλο το Κολωνάκι! Μαζί και όλοι οι ζητιάνοι. Γριές ανήμπορες, φτωχές μανάδες με τα μωρά στην αγκαλιά, χρήστες ουσιών και άλλοι.  «Ανακοινώνει» δε και τη δημιουργία τής δικής του ΜΚΟ που επιχορηγείται απ’ το κράτος. «Λαζοπούλειον Ίδρυμα συσσιτίων δι’ άπορα σκυλάκια τού Κολωνακίου. Τ’ αποφάγια δεν(!) θα πετιούνται στα σκουπίδια. Θα δίδονται εις απόρους ανθρώπους». Ποτάμι(!!!) τα χειροκροτήματα, που ρέει γλυκά ως τα νύχια των ποδιών του! Ως πού;;;!!! Πφφφ… Του είχαν φύγει τα ούρα απ’ το πολύ κόρδωμα και το καμάρι…

Δεν πτοείται όμως! Άλλωστε έχει να ολοκληρώσει το νέο επεισόδιο της America line εκπομπής του, «Chantiri News».

Κι επειδή δεν είναι όποιος κι όποιος ηθοποιός αλλά «επαγγελματίας…», πρώτα δημιουργεί την ανάλογη ατμόσφαιρα. Επειδή όμως και δικαίως δεν έχει κεριά απ’ αυτά που συνηθίζονται στις κηδείες, ανάβει όσα αρωματικά διέθετε. Μετά, βγάζει απ’ την τσέπη τα τεχνητά δάκρυα. Πάντα τα έχει πρόχειρα… Σβήνει τα φώτα και στο ημίφως των κεριών, ξαναστέκει μπρος στον καθρέφτη του. Κρααατς…!!!, σπάει αυτός σε αμέτρητα κομμάτια. Προφανώς δεν άντεχε άλλο «θέατρο…». Ή μπορεί να θύμιζε και κάτι από βρικόλακα εκείνην την στιγμή το είδωλό του...

Απτόητος όμως ο Λάκης, ρίχνει τα τεχνητά δάκρυα στα μάτια του. Εκείνα αρχίζουν να κυλούν τόσο …φυσιολογικά. «Ηθοποιάρα είμαι!», ξανακαμαρώνει ο Λάκης και στρώνεται στον υπολογιστή του.

Αρχινά να γράφει με οίστρο το μονόπρακτο θεατρικό, που θα παίξει ο ίδιος στην εκπομπή του. Τίτλος, « Η ρίζα τού κακού»

«…Πού οφείλεται αγαπητοί μου Chantiriotes και Chantiriotisses η δολοφονία τού μωρού στη φωτογραφία απ’ την Παλαιστίνη; Ας μορφωθούμε λοιπόν. Η λέξη Παλαιστίνιος, προέρχεται απ’ τη λέξη Παλαιστής, η οποία προέρχεται απ’ το αρχαίο ρήμα Παλαίω, που σημαίνει Παλεύω-Πάλη. Αν λοιπόν οι Παλαιστίνιοι δεν Πάλευαν για ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, θα ήταν νεκρό σήμερα αυτό το μωράκι; Για δείτε το και με βάση την επέτειο του Πολυτεχνείου, κι αν έχω άδικο, πείτε το. Ποιος θα σας ακούσει άλλωστε; Εγώ και τ’ αφεντικά μου ορίζουμε ποια φωνή θ’ ακούγεται εδώ μέσα… Αν λοιπόν ο Ελληνικός λαός δεν είχε εξαπολύσει αντιδικτατορική Πάλη, κι αν αυτή η Πάλη δεν κορυφωνόταν με το ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στο Πολυτεχνείο, με 150.000 σπουδαστές, μαθητές, εργάτες και άλλα λαϊκά στρώματα, θα είχε δολοφονήσει η χούντα, ο φασισμός, τότε, δεκάδες ανθρώπους; Θα είχαμε με την ίδια φασιστική φονική επίθεση κι εκατοντάδες τραυματίες; Όχι!!! Εντάξει, δεν πιάνω όλους τούς άλλους δολοφονημένους και σακατεμένους απ' τη χούντα. Τι δίδαγμα βγαίνει λοιπόν απ’ αυτό για τις νεότερες γενιές; Ότι όποιος κάθεται φρόνιμα, δεν κινδυνεύει! Ότι όποιος δεν υιοθετεί τη λέξη «Πάλη», ο μόνος κίνδυνος που διατρέχει είναι να πεθάνει απ’ την πείνα. Ποιος είναι λοιπόν καλύτερος θάνατος; Η πείνα ή οι σφαίρες…;;;!!! Ποιο είναι το μικρότερο κακό απ’ τα δύο; Διαλέξτε λοιπόν την πιο συμφέρουσα θανάτωσή σας, μην σπαταλάτε κι άδικα δυνάμεις».

Ντιν!, τον διακόπτει ο θόρυβος στον υπολογιστή του που τον ενημερώνει ότι έχει καινούριο e-mail.

«Όχι κύριε Λάκη! Δε θα διαλέξουμε το μικρότερο κακό, αλλά το μεγαλύτερο καλό!!! Την Ταξική Πάλη!!! Κι αυτήν την Πάλη, την οργανώνουμε καθημερινά και θα τη συνεχίσουμε με στόχο την ανατροπή τού καπιταλισμού. Έχουμε κι εμείς δικαίωμα στην καλή ζωή κύριε Λάκη! Οι φτωχοί και σκληρά εργαζόμενοι με μισθούς πείνας,  οι πεταμένοι στην ανεργία, οι πεινασμένοι γέροντες, κι όλης τής γης οι κολασμένοι, που εντέλει παράγουμε και όλον(!) τον πλούτο, κύριε Λάκη! Κι αν δεν μας είχατε πείσει για την φιλοκαπιταλιστική επιλογή σας, θα σας αφιερώναμε το σύνθημα, ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ! Ή ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ!».

(Το παρόν ΣΑΤΙΡΙΚΟ κείμενο με τίτλο «ΚΥΡΙΕ ΛΑΖΟΠΟΥΛΕ ΕΓΚΡΙΝΕΤΕ ΤΗ ΣΑΤΙΡΑ ΜΟΥ;;;», είναι προσφορά τής συγγραφέως Καλής Γκέλμπεση στο blog ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ. Κι εμείς με τη σειρά μας, το προσφέρουμε σ’ όποιον εκτιμά την αξία του. Αναδημοσιεύστε το ελεύθερα!)

ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΕΔΩ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΑΠ' ΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΜΩΡΑΚΙ...

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!!! ΟΛΟΙ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ!!!

 

«Καλά Χριστούγεννα»! «Εφεραν» 156,6 δισ. ευρώ – βούτηξαν 202,7 δισ. ευρώ

Γράφει    ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Παλιά θα «τρώγαμε με χρυσά κουτάλια», επειδή έβαλαν τη χώρα στην ΕΟΚ.
Στη συνέχεια, θα ζούσαμε «ζωή χαρισάμενη» γιατί βάλανε τη χώρα στην Ευρωζώνη.
Αργότερα, θα κατέβαιναν επί της Γης τα ουρί και τα αγγελάκια του παραδείσου, επειδή μας φέρανε το ευρώ.

Τώρα, καθώς για ευνόητους λόγους τις μακροπρόθεσμες προβλέψεις τις αποφεύγουν, μας λένε ότι τουλάχιστον θα περάσουμε… «καλά Χριστούγεννα» «σούπερ δόση» (όπως έγραφαν προχτές τα «Νέα»),
επειδή μετά την ψήφιση του νέου Μνημονίου και του νέου μνημονιακού προϋπολογισμού έρχεται η δόση του δανείου!

Τελικά, είναι έως και διασκεδαστικό να παρακολουθείς τον κατήφορο της χρεοκοπίας του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος.
Χωρίς αυτό, βέβαια, να μειώνει στο ελάχιστο τον εξοργιστικό χαρακτήρα της διαχρονικής απάτης που αυτό εκπροσωπεί.

Ας δούμε μια ακόμα πλευρά αυτής της απάτης:
Ας θεωρήσουμε ότι είναι ακριβή (παρά τα συχνά μαγειρεμένα και τη μη δυνατότητα να διασταυρωθούν)
τα στοιχεία τα οποία εμφανίζουν στον προϋπολογισμό.
Από τα στοιχεία αυτά, όπως ισχυρίζονται οι κυβερνώντες (Κρατικός Προϋπολογισμός 2013, Εισηγητική Εκθεση, σελίδα 127)
στα τρία χρόνια των Μνημονίων (2010 – 2012) και μέχρι την ψήφιση του προϋπολογισμού,
τα χρήματα που με τη μορφή των «σωτήριων» δανείων έχουν εκταμιευθεί από την τρόικα στην Ελλάδα ανέρχονται στα 112,6 δισ. ευρώ.
Τώρα, μας λένε ότι έρχεται η αποκαλούμενη και ως «σούπερ δόση». Ας θεωρήσουμε, λοιπόν, ότι όντως θα γίνει η εκταμίευση των 44 δισ. ευρώ, όπως οι κυβερνώντες τα υπολογίζουν.
Σε αυτήν την περίπτωση, αν δηλαδή μέχρι το τέλος του χρόνου εκταμιευτεί το ποσό της λεγόμενης «σούπερ δόσης», το σύνολο των χρημάτων που θα έχουν «έρθει» στην Ελλάδα ως απόρροια των Μνημονίων
 (σ.σ.: και τα οποία, φυσικά, έχουν έρθει για τους τραπεζίτες και τους κεφαλαιοκράτες και ουχί για το λαό),
δε θα ξεπερνά τα 156,6 δισ. ευρώ.

Ας πάμε τώρα στο «ζουμί» της υπόθεσης.
Και αυτό, το «ζουμί» βρίσκεται πάλι στον προϋπολογισμό (σελίδα 133).
Εκεί, λοιπόν, υπάρχουν δύο πολύ σημαντικοί πίνακες, όπου παρουσιάζεται αναλυτική κατάσταση με τα χρήματα που έχει κατ’ έτος πληρώσει ο ελληνικός λαός σε κερδοσκόπους και σε τοκογλύφους αυτά τα τρία χρόνια της μνημονιακής «σωτηρίας».
Τι προκύπτει:
Οτι μόνο για την περίοδο 2010 – 2012, η Ελλάδα – τουτέστιν ο ελληνικός λαός – για τόκους, για χρεολύσια, για εξοφλήσεις εντόκων γραμματίων και βραχυπρόθεσμων τίτλων, για τα χρέη των πλουτοκρατών δηλαδή, έχει πληρώσει στους ντόπιους και ξένους «σωτήρες» το ποσό των 202,73 δισ. ευρώ!

Με άλλα λόγια:
Πρώτον: Αυτοί που δημιούργησαν τα χρέη, κατά τη μνημονιακή περίοδο 2010 – 2012, μας «έφεραν» δάνεια 156,6 δισ. ευρώ (σ.σ.: που δεν τα «έφεραν» και όλα, μιας και ακόμα περιμένουμε τα 44 δισ. ευρώ της «σούπερ δόσης», ώστε να περάσουμε… «καλά Χριστούγεννα»). Δάνεια που ένα μεγάλο μέρος τους ξαναγύρισε στους δανειστές και το υπόλοιπο το έφαγαν μεταξύ τους οι πλουτοκράτες.
Δεύτερον: Την ίδια ακριβώς περίοδο, εμείς, ο λαός, τους πληρώσαμε από τους μισθούς, τις συντάξεις, από τα δικαιώματα και τελικά από το αίμα της καρδιάς μας, τοκογλυφικά που ανέρχονται στο ύψος των 202,73 δισ. ευρώ!
Αυτό, δε, το αποκαλούν «σωτηρία» της Ελλάδας!

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου

Αναρτήθηκε από τον/την redship

Το «αμειφθήσεται», λοιπόν, στα χρυσαυγίτικα έγινε… «αμοιφθήσεται». Αλλά είπαμε: Τέτοιοι «εγέρθουτου» που είναι, τέτοια ορθογραφία θα ήξεραν…

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
























Οταν ρωτούσαν τον Γκέμπελς για την εξολόθρευση των Εβραίων, απαντούσε:
«Αδύνατον, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα το γνώριζα»!
Επομένως τίποτα το πρωτότυπο από τα ναζιστικά αποβράσματα της Χρυσής Αυγής, που ως απόγονοι των ταγματασφαλιτών, ως επίγονοι του φασίστα Μεταξά και ως υπερασπιστές της χούντας των συνταγματαρχών, ισχυρίζονται πως δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο και πως οι νεκροί του Πολυτεχνείου είναι «μύθος».

Προφανώς «η Γη γυρίζει»…
Αλλά αυτό το «προφανές» κάποιες φορές δεν αρκεί. Υπάρχουν ιστορικές στιγμές που πρέπει να επαναβεβαιώνεται ακόμα και το αυτονόητο. Οτι δηλαδή «η Γη γυρίζει». Μια τέτοια στιγμή είναι όταν ο φασισμός επιδιώκει να φυλακίσει τη «Γη», την Ιστορία και το μυαλό των ανθρώπων στο βάλτο του.

Δεν θα αναφερθούμε στους 88 εκ των δολοφονημένων από τη χούντα που μνημονεύονται στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Ούτε σε προσωπικές μαρτυρίες (πλην αυτής που αφορά στον δολοφόνο Ντερτιλή). Ούτε στους (πιστοποιημένα) 1.103 τραυματίες των γεγονότων του Πολυτεχνείου.

Θα σταθούμε μόνο στο κομμάτι της ιστορικής έρευνας του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» με τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973» που αφορά στους νεκρούς του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και αμέσως μετά την καταστολή της.
Σύμφωνα με τα τεκμήρια, από τη χούντα κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου δολοφονήθηκαν δεκάδες άνθρωποι. Να μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».
Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.
Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».
Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε νεκρός στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.
Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βραδινές ώρες της 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού.
Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Στις 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.
Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Στις 17/11/1973, στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973.
Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17/11/1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΩ» και «ΕΛΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξέπνευσε στις 30/11/1973.
Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 17/11/1973, επί της πλατείας Αιγύπτου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτορίας) διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.
Αλέξανδρος – Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17/11/1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέιδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου πιστοποιήθηκε ο θάνατος του.
Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου, 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Εξέπνευσε στο ΚΑΤ στις 30/1/1974.
Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε αυθημερόν.

Ο κατάλογος που προηγήθηκε είναι ενδεικτικός. Περιλαμβάνει κι άλλους. Πολλούς. Αρκετοί από αυτούς δολοφονημένοι και στην ευρύτερη, πέραν του Πολυτεχνείου, περιοχή της Αθήνας, από τις δυνάμεις καταστολής που είχε εξαπολύσει η χούντα.
Τέτοιες ήταν, για παράδειγμα, οι δολοφονίες του Κυριάκου Παντελεάκη, εκτελεσμένου στις 18/11/1973 από πυρά άρματος μάχης στην Πατησίων, του Ευστάθιου Κολινιάτη που κτυπήθηκε στις 18/11/1973 από αστυνομικούς, των θυμάτων της αστυνομίας Σπυρίδωνα Κοντομάρη (πρώην βουλευτής Κερκύρας), Σωκράτη Μιχαήλ που τον χτύπησαν στην οδό Μπουμπουλίνας στις 16/11/1973, του Δημήτριου Παπαϊωάννου, του Δημήτρη Θεοδώρα που γαζώθηκε στις 17/11/1973 από πυρά στρατιωτικής περιπόλου, του Αλέξανδρου Παπαθανασίου που εκτελέστηκε από τα πυρά των αστυνομικών του ΙΣΤ’ Αστυνομικού Τμήματος Αθήνας…

Τα θρασίμια του ναζισμού λένε:
«Αυτοί δεν είναι νεκροί του Πολυτεχνείου. Αυτοί ήταν “έξω” από το Πολυτεχνείο»!
Είναι μάλιστα ικανοί να ισχυριστούν ότι οι «έξω» από το Πολυτεχνείο δεν δολοφονήθηκαν από τη χούντα στο πλαίσιο της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά ότι «σκόνταψαν και χτύπησαν μόνοι τους»…

Να, όμως ένα παράδειγμα, για το τι έγινε με τους «έξω» από το Πολυτεχνείο:
To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί.
«Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή – ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης – και συνεχίζει:
«Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: “Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!”»…

Αυτός είναι ο «μύθος» των νεκρών του Πολυτεχνείου. Αυτή ήταν η χούντα των «Ντερτιλήδων». Αυτά είναι και τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής που την εκπροσωπούν σήμερα.

Ο αγώνας για «ψωμί - παιδεία - ελευθερία» συνεχίζεται

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΑΜΕ

Επιστολή προς τους μαθητές

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"Τιμάμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έχοντας μπροστά μας τις αποδείξεις ότι ο αγώνας για "ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" συνεχίζεται.

Στο σπίτι, στο σχολείο, στη γειτονιά ... τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Οι γονείς κι οι γείτονες χωρίς δουλειά.

Κι όσοι έχουν δουλειά παίρνουν (αν τα παίρνουν) ψίχουλα.

Τα χαράτσια πάνε σύννεφο. Τα σχολεία χωρίς πετρέλαιο, χωρίς καθηγητές, χωρίς φράγκο στα ταμεία τους.

Η πείνα θερίζει. Το ψωμί είναι ανάγκη επιβίωσης πια.

Για παιδεία ούτε λόγος.

Πραγματική ελευθερία για εμάς σήμερα δεν υπάρχει.

Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η τρομοκρατία όταν αντιστεκόμαστε, δε μας επιτρέπουν να ζούμε σαν άνθρωποι, αλλά σαν σύγχρονοι δούλοι!

Κι αυτές τις ώρες που κάνει κανείς τέτοιες σκέψεις, έρχεται ένα τεράστιο ερώτημα, που επιστρέφει κάθε φορά που τιμάμε κάτι "«ηρωικό":

Τι ήταν αυτοί που έκαναν το Πολυτεχνείο;

- Αυτοί που ... "έκαναν" το Πολυτεχνείο ήταν απλοί εργαζόμενοι, άνθρωποι του λαού που είχαν στο πλευρό τους κάτι "παιδιά" σαν κι εσένα.

Ούτε γεννήθηκαν ήρωες, ούτε είχαν αποφασίσει να πεθάνουν. Απλά δεν άντεχαν άλλο την αδικία και την καταπίεση. Κάτι "παιδιά" που σκέφτηκαν ότι αποκλείεται ο κόσμος να φτιάχτηκε για να έχουν μερικοί ό,τι γουστάρουν κι οι πολλοί να πεινάνε, να μη σπουδάζουν, να φυλακίζονται όταν αντιδράσουν κι αγωνιστούν για μια καλύτερη ζωή. Κάτι "παιδιά" που ονειρεύτηκαν έναν άλλο κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης.

- Αυτοί που ..."έκαναν" το πολυτεχνείο δεν ήξεραν ίσως το μέγεθος της δύναμής τους.

Ισως κιόλας να νόμιζαν ότι "νικήθηκαν" την ώρα που τους σκότωναν οι χουντικοί. Αλλά με την πράξη τους απέδειξαν ότι νικητής στην ιστορία είναι αυτός που έχει δίκιο, κι όχι αυτός που κερδίζει μια μάχη με άδικα όπλα. Απέδειξαν ότι ο λαός που αγωνίζεται είναι πανίσχυρος και μπορεί να γονατίσει κάθε εξουσία, ακόμα κι αν διαθέτει όπλα και τανκς κι αεροπλάνα. Αρκεί ο λαός να αποφασίσει να παλέψει. Και τότε τα μπορεί όλα.

- Αυτοί που ... "έκαναν" το Πολυτεχνείο ξέσκισαν σε μια βραδιά τόμους ολόκληρους βιβλίων κι αναλύσεων που ισχυρίζονταν ότι "δε γίνεται τίποτα".

Πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων χιλιάδες σελίδες εφημερίδων της εποχής που έλεγαν ότι οι φοιτητές του Πολυτεχνείου ήταν "αλήτες", "επικίνδυνοι κομμουνιστές", ότι "κάνουν ζημιές" και "δεν καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα της πατρίδας".

- Αυτοί που... "έκαναν" το Πολυτεχνείο δε σκέφτηκαν αν οι πράξεις τους είναι... "νόμιμες".

Σκέφτηκαν ότι έχουν δίκιο κι είναι ανάγκη να πέσει η Χούντα.

Και το έκαναν.

Οπως έδρασε "παράνομα" ο λαός το 1821, στην αντίσταση εναντίον των Γερμανών το 1940-1944, στην αντίσταση εναντίον των Αγγλων, κ.λπ.

Οπως κάνουν πάντα οι λαοί που αγωνίζονται ενάντια στους δυνάστες τους: ξεπερνούν και καταργούν το νόμο του δυνάστη τους και φτιάχνουν άλλο νόμο δικό τους, δίκαιο κι ανθρώπινο.

- Εδειξαν αυτοί οι "νέοι" ότι ο αγώνας που φέρνει αποτέλεσμα μπορεί να είναι μόνο ο οργανωμένος και προετοιμασμένος αγώνας. Αυτοί που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο δεν ξεσηκώθηκαν "μέσα σ' ένα βράδυ" κι έφτιαξαν όλη την κατάληψη "αυθόρμητα". Αγωνίζονταν απ' την αρχή συνειδητά κι οργανωμένα. Δε φορούσαν κουκούλες, γιατί ήταν περήφανοι και χαρούμενοι μ' αυτό που έκαναν. Κουκούλες φοράνε αυτοί που θέλουν να κρυφτούν γενικά και όχι μόνο να κρύψουν το πρόσωπό τους.

- Προχώρησαν παρά και ενάντια στις φωνές κάποιων "ρεαλιστών" που τους έλεγαν "μην τραβάτε στα άκρα", "να τα βρούμε με το καθεστώς", "να κάνουμε κι εμείς ένα βήμα κατανόησης" κι επιχειρούσαν να συμβάλουν στην προσπάθεια της Χούντας να δείξει "δημοκρατικό πρόσωπο"».

Συνεχίστε τον αγώνα, μέσα απ' τα 15μελή και τα 5μελή

Οι εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ αναφέρονται ακόμα στο ρόλο της Χρυσής Αυγής και τις συκοφαντίες της για το Πολυτεχνείο και καταλήγει για τους σύγχρονους αγώνες:

«Και σήμερα, είναι χιλιάδες οι εργαζόμενοι, που σηκώνουν κεφάλι στην εργοδοσία, παρά την τρομοκρατία της απόλυσης και κάνουν απεργία. Τέτοια παλικάρια είχε και θα έχει πάντα ο λαός μας και η νεολαία.
Δε θα περάσει ο φασισμός ούτε τώρα. Οπως δεν πέρασε τότε που έσπασε τα μούτρα του πάνω στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ. Οπως δεν πέρασε τότε που ναυάγησε πάνω στον τεράστιο βράχο του ηρωικού Πολυτεχνείου. Θα τσακιστεί απ' το οργανωμένο κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Συνεχίστε τον αγώνα. Μέσα απ' τα 15μελή και τα 5μελή. Για καλύτερη ζωή. Για καλύτερο σχολείο. Για ένα μέλλον όπως το ονειρεύεστε κι όπως το δικαιούστε.
Αυτά σκεπτόμαστε, είτε είμαστε καθηγητές, είτε είμαστε μαθητές. Αυτά σκεπτόμαστε και μ' αυτές τις σκέψεις:
Τιμάμε το Πολυτεχνείο και τους ήρωες που έπεσαν εκεί.
Συνεχίζουμε τον αγώνα τους για Ψωμί - παιδεία - Ελευθερία.
Οι λαοί μπορούν να φέρουν τα πάνω - κάτω!»

Εφτά χρόνια αρπαχτή , ΤΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΤΗΣ «ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΙΟΥ»

Ο Τύπος δεν ασχολούνταν με σκάνδαλα, ούτε σκανδαλιζόταν από τις σχέσεις των κρατούντων με τους μεγιστάνες του πλούτου. Είχε έρθει άλλωστε το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθεί το Τάμα του Έθνους. 

Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς». 

Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους. 

Την επιβίωση του μύθου διευκολύνει η χαώδης διαφορά του τότε με το σήμερα, όσον αφορά τη δυνατότητα δημόσιας συζήτησης για παρόμοια ζητήματα. Επί χούντας η ραδιοτηλεόραση ήταν κρατική (κι αυστηρά προπαγανδιστική), ενώ ο Τύπος περνούσε από δρακόντεια λογοκρισία. Οποιαδήποτε έρευνα ή ακόμη και νύξη για κρατικά σκάνδαλα ήταν απλά αδιανόητη. χαρακτηριστικό το κύριο άρθρο του Γιάννη Καψή στον «Ταχυδρόμο» (24.5.74), όταν η δικτατορία Ιωαννίδη δημοσιοποίησε το (παπαδοπουλικό) «σκάνδαλο των κρεάτων»: 

«Δεν είναι καινούρια η υπόθεση. Μήνες ολόκληρους οι φήμες οργίαζαν. Κι όμως κανείς δεν τολμούσε. Κανείς δεν είχε το θάρρος να μεταβάλη τον ψίθυρο σε καταγγελία. Κι όσο οι φήμες απλώνονταν, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους υπεύθυνους και μη, τόσο μεγάλωνε κι ο φόβος μήπως θίξουμε τα κακώς κείμενα. Ηταν μια ‘συνωμοσία κραυγαλέας σιωπής’, χάρη και στη δρακόντεια νομοθεσία που ρυθμίζει -και συμπιέζει- την ενάσκηση του λειτουργήματός μας». 

Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Τύπος ξεχείλισε βέβαια από πληροφορίες για σκάνδαλα της χουντικής επταετίας. Ομως αυτά θεωρούνταν τότε -και σωστά- απλές παρωνυχίδες μπροστά στα υπόλοιπα εγκλήματα της δικτατορίας. 

Απολαβές και «ασυλία» 

Το πρώτο πράγμα που φρόντισαν να κάνουν οι ηγέτες της χούντας, ήταν να αυγατίσουν τα εισοδήματά τους –σε σχέση όχι μόνο με τους ώς τότε δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς τους, αλλά και με τις απολαβές της ανατραπείσας κοινοβουλευτικής «φαυλοκρατίας». Με τον Α.Ν. 5 του 1967, ο μισθός του πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε (από 23.600 σε 45.000 δρχ), των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε από 22.400 σε 35.000 δρχ, ενώ θεσπίστηκαν -για πρώτη φορά- ημερήσια «εκτός έδρας» 1.000 και 850 δρχ αντίστοιχα («Πολιτικά Θέματα» 5.10.73). 

Ακολούθησαν κι άλλες «τακτοποιήσεις», όπως η καταχρηστική στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα με ειδική ρύθμιση του 1970 («Πολιτικά Θέματα» 8.2.75). 

Οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τέλος τη μελλοντική ασυλία τους, με ρυθμίσεις που κάνουν τα σημερινά κουκουλώματα να μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι. Η χουντική νομοθεσία «περί ευθύνης υπουργών» (Ν.Δ. 802 της 30.12.1970) περιείχε «μεταβατική διάταξη» (§ 48) βάσει της οποίας δίωξη υπουργού ή υφυπουργού της χούντας μπορούσε να γίνει μόνο με απόφαση των ...συναδέλφων τους. Επιπλέον, όλα τα «εγκλήματα δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» της μελλοντικής Βουλής, θεωρούνταν αυτομάτως παραγεγραμμένα! 

Προϋπόθεση για την ατιμωρησία συνιστούσε, φυσικά, η επιτυχία της ελεγχόμενης επιστροφής στον κοινοβουλευτισμό «αλά τουρκικά». Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τίναξε όμως το εγχείρημα στον αέρα, με αποτέλεσμα τον κάθετο θεσμικό διαχωρισμό της Μεταπολίτευσης απ’ το προηγούμενο καθεστώς. 

Τα μαύρα κρέατα 

Το μόνο σκάνδαλο που εκκαθαρίστηκε δικαστικά επί χούντας, αποκαλύφθηκε για λόγους προπαγανδιστικής «νομιμοποίησης» της ανατροπής του Παπαδόπουλου απ’ τον Ιωαννίδη. Πρόκειται για την (κυριολεκτικά δύσοσμη) «υπόθεση των κρεάτων», με βασικούς κατηγορούμενους τον πρώην υφυπουργό Εμπορίου Μιχαήλ Μπαλόπουλο και το Γεν. Διευθυντή του Υπουργείου (και διορισμένο πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ) Ζαφείριο Παπαμιχαλόπουλο. 

Το κατηγορητήριο αφορούσε ποικίλες παρανομίες, με κυριότερη τη «δωροληψία κατά συρροήν» από μεγαλεμπόρους για τη μονοπωλιακή εξασφάλιση αδειών εισαγωγής κρέατος –με αποτέλεσμα παράνομες ανατιμήσεις («καπέλα») σε βάρος των καταναλωτών. Επιμέρους πτυχή του σκανδάλου συνιστούσε η απαγόρευση διάθεσης ντόπιων ζώων, ώστε να πουληθούν τα προβληματικά κρέατα Αργεντινής που «μαύριζαν» και «δεν τάθελε ο κόσμος». Στη δίκη πρόκυψε ανάμιξη του Παττακού – αναγνώστηκε, μάλιστα, και διαταγή του (21.9.72) «όπως διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα επίμαχα προϊόντα. 

Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε σε 3,5 χρόνια φυλάκιση, ποινή που το 1976 μειώθηκε σε 14 μήνες. Δεν διώχθηκε, αντίθετα, για την επίδοση που τον έκανε ευρύτερα διάσημο: το «μπαλόσημο» που (φέρεται να) εισέπραττε ως γραμματέας του ΕΟΤ, με το παρατσούκλι «ο κύριος 10%». 

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σχετικές ημερολογιακές εγγραφές του διπλωμάτη Γεωργίου Χέλμη, γαμπρού του Μαρκεζίνη. «Φαίνεται πως συνελήφθη ο Μπαλόπουλος, πρώην του Τουρισμού, για οικονομικά σκάνδαλα και καταδιώκεται ο Παύλου, γαμπρός του Παττακού, επίσης για οικονομικά σκάνδαλα (υπόθεσις κρεάτων)», σημειώνει στις 21.1.74, για να συμπληρώσει στις 5.2: «Για τα σκάνδαλα, πιστεύει ο Μομφεράτος ότι τίποτε δεν πρόκειται να προωθήσουν, διότι φοβούνται να έλθουν εις αντιθέσεις και, άλλωστε, δεν έχουν μάρτυρες να καταθέσουν». Με τη δημοσιοποίηση της δίωξης, εκτιμά τέλος «ότι κατά την δίκη θα προκύψουν και στοιχεία για άλλες υποθέσεις (ίσως σκάνδαλα στον τουρισμό κά)» («Ταραγμένη διετία», Αθήνα 2006, σ.123, 129 & 161). 

Η «νέα φαυλοκρατία» 

Η δυσοσμία δεν περιοριζόταν ωστόσο στα κρέατα. Επτά μήνες μετά το πραξικόπημα, ο εκδότης του «Ελεύθερου Κόσμου» (και κεντρικός προπαγανδιστής της χούντας) Σάββας Κωσταντόπουλος εξομολογείται γραπτά στον παλιό του πάτρωνα Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κοκ)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος, σ.50). 

Παρά τη στενή σχέση του με το καθεστώς, ο Κωσταντόπουλος διατήρησε την ίδια γνώμη μέχρι τέλους. Αναλύοντας το Δεκέμβριο του 1973 στον Καραμανλή την ανατροπή του Παπαδόπουλου, τονίζει πως «είχε υποστεί το καθεστώς και αυτός προσωπικώς ηθικήν φθοράν εις την συνείδησιν των Ενόπλων Δυνάμεων. Μεγάλην ζημίαν του έκαμε η σύζυγός του και ο ταξίαρχος Μ. Ρουφογάλης, τον οποίον είχε τοποθετήσει εις την ΚΥΠ. Εκαμαν προκλητικάς ενεργείας (εντυπωσιακοί γάμοι, θορυβώδεις δεξιώσεις, δημόσιαι εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξις πλούτου κλπ). Μοιραίον ρόλον έπαιξαν και οι γαμβροί ωρισμένων παραγόντων του καθεστώτος (του κ. Σ. Παττακού και άλλων). Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» (όπ.π., σ.203-5). 

Παρόμοια αίσθηση αναδύουν κι οι επιστολές του «γεφυροποιού» Ευάγγελου Αβέρωφ προς τον Καραμανλή: «κυκλοφορούσαι φήμαι περί μεγάλων ή μικρών σκανδάλων (δημοπρασίαι τηλεοράσεως, ΟΛΠ, σύμβασις Reynold’s, βέβαιοι μικρολοβιτούραι Ματθαίου και άλλα)» (14.10.68), «ανησυχία» του Παπαδόπουλου για «τα γύρω του σκάνδαλα, το ξεχαρβάλωμα της Διοικήσεως» (28.10.72). 

Ιδια γεύση και στη συνομιλία του νεαρού -τότε- πολιτικού επιστήμονα Θεόδωρου Κουλουμπή με τον παλαίμαχο μεταξικό υπουργό Ασφαλείας, Κωνσταντίνο Μανιαδάκη (27.8.71): «Και για το στρατό; τον ρώτησα. Η απάντησή του ήταν να τρίψει τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού, υπονοώντας ότι δωροδοκούνται» («Σημειώσεις ενός πανεπιστημιακού», σ.116-7). 

Ειδική πτυχή της «νεοφαυλοκρατίας» αποτέλεσε η ποικιλότροπη «τακτοποίηση» του συγγενικού περιβάλλοντος των δικτατόρων: 

* Ο Μακαρέζος διόρισε υπουργό Γεωργίας (κι αργότερα Βορείου Ελλάδος) τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου. 

* Ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του διοικητή της ΑΣΔΕΝ και τον άλλο Γ.Γ. Κοινωνικών Υπηρεσιών. 

* Ο γαμπρός του Παττακού Αντρέας Μεϊντάσης επιδόθηκε σε μπίζνες με το Δήμο Αθηναίων –από την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ της Κλαυθμώνος μέχρι μια τεχνική μελέτη αξιοποίησης δημοτικού ακινήτου, ύψους 1.109.000 δρχ. 

* Τα αδέρφια του αρχηγού βολεύτηκαν κι αυτά. Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος ως στρατιωτικός ακόλουθος, Γ.Γ. του Υπ. Προεδρίας, Περιφερειακός Διοικητής Αττικής και «υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ». Ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος αναρριχήθηκε αστραπιαία στην υπαλληλική ιεραρχία για να αναλάβει Γ.Γ. Δημ. Τάξεως. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα βαθμοφόρου υφισταμένου του, «μένει γνωστός σαν ‘μπον φιλέ’ γιατί, τυλιγμένος σε χειμωνιάτικο παλτό, τρέχει νύκτα μαζί με αξιωματικούς αστυνομίας πόλεων στα καμπαρέ σαν γκάγκστερς και τρώγουν φιλέτο» (Αλέξανδρος Δρεμπέλας, «Ο θρήνος του χωροφύλακα», Αθήνα 1998, σ.118). 

Ειδική κατηγορία σκανδάλων συνιστούν οι ανεξέλεγκτες δανειοδοτήσεις «ημετέρων». Τον πρώτο καιρό μετά τη μεταπολίτευση το θέμα απασχόλησε επανειλημμένα τα ΜΜΕ, για προφανείς όμως λόγους οι σχετικές κατηγορίες ουδέποτε ερευνήθηκαν σε βάθος. Αποκαλυπτικά είναι δυο έγγραφα του τότε αρχηγού της ΚΥΠ Μιχαήλ Ρουφογάλη που αποκάλυψε ο «Ταχυδρόμος» (29.8 και 12.9.74), με το ενδοκαθεστωτικό φακέλωμα «δανείων άτινα θεωρούνται χαριστικά ή επισφαλή», καθώς και των παραγόντων που «παρενέβησαν» για τη χορήγησή τους. Το συνολικό ύψος των «χορηγηθέντων» δανείων ήταν 1.519.000.000 δρχ. και των «υπό έγκρισιν» 1.644.000.000 δρχ. 

Ενδιαφέρουσα και η εμπιστευτική ενημέρωση του Χαρίλαου Χατζηγιάννη, προσωπικού φίλου του δικτάτορα, προς τον αυλάρχη του εξόριστου βασιλιά Κωνσταντίνου (25.11.70): «Αυξάνεται η επιρροή της Δέσποινας [Παπαδοπούλου], του Ρουφογάλη και του Φραγκίστα. Η Δέσποινα ανακατεύεται σε όλα και, αναμφισβήτητα, επηρεάζει τον άντρα της. Ακόμη και η κόρη της παίζει ρόλο. Μιλούν και για οικονομικά συμφέροντα. Ο Λαδάς φώναξε τον Χατζηγιάννη και του συνέστησε, φιλικά, να διαφωτίσει τον Παπαδόπουλο» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977», Αθήνα 1999, σ.296). 

Η Ντόλτσε Βίτα 

Την εικόνα συμπληρώνουν, από διαφορετική οπτική γωνία, οι αναμνήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, φωτομοντέλου που το 1973 παντρεύτηκε το διοικητή της ΚΥΠ: «Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κοπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους κανούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (σ.85-6). 

Στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Βέροια, «έρχονται πολλοί να με δουν. Γνωστοί και άγνωστοι. Ο πατέρας μου μου δίνει πακέτο τα σημειωματάκια με τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι γνωστοί του όλο αυτό τον καιρό και εγώ του υπόσχομαι ότι κάτι θα προσπαθήσω να κάνω». Μεταξύ των αιτημάτων που ικανοποίησε, γράφει, ήταν και η απονομή χάριτος (απ’ τον Παπαδόπουλο) σ’ ένα συντοπίτη της εξαγωγέα, πρώην «μεγάλο ποδοσφαιριστή της τοπικής ομάδας», που είχε καταδικαστεί «με αποδείξεις» για κατασκοπεία υπέρ της Βουλγαρίας (σ.89). 

Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν «επιλεγμένοι εξωκυβερνητικοί παράγοντες», όπως οι επιχειρηματίες Λάτσης και Κιοσέογλου. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ’ όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω» (σ.88). 

Στο γάμο τους, πάλι, παραβρέθηκαν «ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων ‘Τιτάν’ με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία» (σ.95). 

Εύγλωττη για τις στενές σχέσεις χουντικής ηγεσίας και μεγαλοκαπιταλιστών είναι η περιγραφή ενός ιδιωτικού ταξιδιού της Ντέλλας με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου στο Παρίσι: «Μένουμε σε μεγάλες σουΐτες στο Intercontinental. Ερχονται να μας επισκεφθούν με το τραίνο από τη Γενεύη ο Γιάννης Λάτσης και η σύζυγός του Εριέτα. Είναι πολύ φίλοι της Δέσποινας. [...] Πηγαίνουμε σε όλα τα καλά μαγαζιά της Φομπούρ Σεντ Ονορέ. Η Δέσποινα έχει αφεθεί στο γούστο μου. [...] Λόγω της παρατεταμένης κακοκαιρίας, πηγαίνουμε οδικώς στις Βρυξέλλες με λιμουζίνα που μας έστειλε ο Ωνάσης» (σ.87). 

Οι επαφές αυτές δεν ήταν αυστηρά κοινωνικές. Λίγο μετά το Πολυτεχνείο, π.χ., το ζεύγος Ρουφογάλη τρώει στο σπίτι του με το Λάτση. Αρχηγός της ΚΥΠ κι εφοπλιστής «συζητούν για τα διϋλιστήρια και τα προβλήματα που έχει». Μετά το τέλος της κουβέντας, ο δεύτερος προθυμοποιείται να συνοδεύσει τη γυναίκα του πρώτου στο Λονδίνο, για κάποιες ιατρικές εξετάσεις (σ.100). 

Μια στιχομυθία του Ρουφογάλη φωτίζει, τέλος, καλύτερα την τυχοδιωκτική διαχείριση του δημόσιου πλούτου από τα ηγετικά στελέχη της χούντας: 

«Ενα βράδυ ο Χρήστος Μίχαλος, τότε υπουργός, μισοαστειευόμενος, του λέει ότι τώρα που παντρεύτηκε θα πρέπει να κάνουν καμιά δουλειά να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Ο Μιχάλης, ατάραχος, του λέει να μην ανησυχεί. ‘Οσο είμαστε στα πράγματα δεν μας χρειάζονται λεφτά και, αν πέσουμε, τα λεφτά δεν θα μας σώσουν’. Ξεσπάει σε γέλια. Εγώ παγώνω, μαζί μου κι ο Μίχαλος» (σ.98). 

Οι συμβάσεις 

Το φιλέτο των σκανδάλων της «επταετίας» υπήρξαν ωστόσο οι μεγάλες «αναπτυξιακές» συμβάσεις της περιόδου. 

* Η πρώτη υπογράφηκε με την αμερικανική πολυεθνική Litton (15.5.67), για «παροχήν υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως ορισμένων περιοχών εις Κρήτην και Δυτικήν Πελοπόννησον» (ΦΕΚ 1972/Α/88). Είχε προταθεί το 1966 απ’ την κυβέρνηση των αποστατών (κυρίως τον Μητσοτάκη), αλλά η Βουλή δεν τόλμησε να την ψηφίσει. Η Litton θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που έκανε «βοηθώντας» το δημόσιο (συν κέρδος 11%) και προμήθεια 2% επί των κεφαλαίων (ή των δανείων) που θα έφερνε, θεωρητικού ύψους 800.000.000 δολαρίων. Ως «προκαταβολή», το δημόσιο της κατέβαλε 1.200.000 δολάρια. 

Στην πράξη, η εταιρεία αρκέστηκε να ξεκοκκαλίζει τα ποσοστά επί των ...εξόδων της: «Το κέρδος μας είναι φυσικά δυσανάλογα μεγάλο», παραδεχόταν (στις ΗΠΑ) ο υπεύθυνος του προγράμματος, «επειδή δεν έχουμε κάνει βασική επένδυση. Η επένδυση είναι το καλό μας όνομα». Τελικά η σύμβαση λύθηκε στις 15.10.69, με καταβολή από το κράτος των δαπανών της εταιρείας -συν 11%- ακόμη και κατά την ...«περίοδο τερματισμού» (ΦΕΚ 1969/Α/268). Επίσημη δικαιολογία: «αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής εξωτερικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν» (Βήμα, 16.10.69). 

* Απίστευτα επαχθής ήταν και η σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας, που ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον αμερικανό εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ (ΦΕΚ 1969/Α/15). Το δημόσιο έβαζε 45 απ’ τα 150 εκατομμύρια δολάρια του έργου, «διευκόλυνε» τον «επενδυτή» με ομόλογα 80.000.000 κι εγγυόταν για τα δάνειά του. Το έργο θα γινόταν από έλληνες υπεργολάβους, ενώ ο «ανάδοχος» θα φρόντιζε απλώς για μελέτες και δάνεια, εισπράττοντας αμοιβή 14% επί των εξόδων (συμπεριλαμβανόμενης της δημόσιας χρηματοδότησης!) – τα 4.500.000 δολάρια «εν είδει προκαταβολής». «Εάν κατά την διάρκειαν της μελέτης ήθελεν διαπιστωθή» από τον ίδιο πως 150 εκατομμύρια δεν αρκούν, μπορούσε είτε να ψάξει γι’ άλλα είτε απλά να «θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις δολλ. ΗΠΑ 150.000.000» (άρθρο 1§4). Τελικά, δε βρήκε ούτε τα προβλεπόμενα κι έφυγε, αφού το δημόσιο επιβαρύνθημε με 1 ½ δις δρχ. 

* Ο ελληνοαμερικανός Τομ Πάππας ήταν ήδη παρών με το διϋλιστήριο της ESSO στη Θεσσαλονίκη, επένδυση του 1962 που είχε καταγγελθεί ως σκανδαλωδώς προνομιακή. Το Μάιο του 1972, η χούντα τον απάλλαξε από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις που είχε αναλάβει, για ανέγερση έξι αγροτοβιομηχανικών μονάδων σε διάφορα σημεία της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72). Του έδωσε και άδεια για τα εργοστάσια της Coca Cola, που οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις δεν ενέκριναν, ως ανταγωνιστικά προς τη ντόπια παραγωγή αναψυκτικών (ΦΕΚ 1968/Α/201). 

Θερμός υποστηρικτής της χούντας, ο Πάππας πρωταγωνίστησε ως γνωστόν στο «ελληνικό Γουτεργκέιτ», ανακυκλώνοντας κονδύλια της CIA για το χρηματισμό του Νίξον απ’ τους δικτάτορες. Ενας προσωπάρχης του με σκανδαλώδες παρελθόν, ο Παύλος Τοτόμης, διορίστηκε το 1967 υπουργός Δημόσιας Τάξης και κατόπιν πρόεδρος της ΕΤΒΑ. 

* Μητέρα όλων των μαχών υπήρξε ωστόσο το ντέρμπι των μεγιστάνων (Ωνάσης, Νιάρχος, Βαρδινογιάννης, Ανδρεάδης, Λάτσης κ.ά) για το 3ο διϋλιστήριο της χώρας. Ο Παπαδόπουλος τάχθηκε αποφασιστικά υπέρ του Ωνάση, σε βίλα του οποίου (στο Λαγονήσι) έμενε αντί συμβολικού ενοικίου, ενώ ο Μακαρέζος υπέρ του Νιάρχου. Η σύγκρουση έφτασε στα άκρα, με απόπειρες πραξικοπημάτων κι έκτακτους ανασχηματισμούς. Τελικά ο Ωνάσης τα παράτησε, ακυρώνοντας τη «μεγαλειώδη» σύμβαση που είχε υπογράψει και παίρνοντας πίσω την εγγύησή του, το 3ο διϋλιστήριο μοιράστηκε μεταξύ Ανδρεάδη και Λάτση (ΦΕΚ 1972/Α/130) κι ένα 4ο παραχωρήθηκε στο Βαρδινογιάννη (ΦΕΚ 1972/Α/181). 

Μια λεπτομέρεια αυτής της τιτανομαχίας, από την εμπιστευτική ενημέρωση Χατζηγιάννη προς τον Παπάγο (25.11.70), παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με βάση τα σημερινά δεδομένα: 

«Σε άλλο υπουργικό συμβούλιο, παραβρισκόταν ο Καρδαμάκης, ο οποίος εισηγήθηκε την αγορά μηχανημάτων από τη Siemens και την AEG χωρίς διαγωνισμό, για να μπορέσει να ανταποκριθεί η ΔΕΗ στο πρόγραμμά της, που καθυστερούσε λόγω των δυσκολιών εκτέλεσης των συμφωνιών Ωνάση. Ο Παπαδόπουλος έλυσε μόνος του το θέμα, αποδεχόμενος την αγορά από τη μια εταιρεία». 

Το «Τάμα του Εθνους» 

Υπήρξε ίσως το χαρακτηριστικότερο σκάνδαλο της χούντας: ο τέλειος συνδυασμός της επαγγελίας μιας «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών» με τη μεγαλομανία του δικτάτορα και το ξάφρισμα υπέρογκων δημόσιων κονδυλίων. 

Στις 14 Δεκεμβρίου 1968 ο Παπαδόπουλος εξήγγειλε την ανέγερση ενός μνημειώδους ναού του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια –ως εκπλήρωση, υποτίθεται, της σχετικής υπόσχεσης της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του 1829 προς το Θεό σε περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας. Σύμφωνα άλλωστε με τη χουντική προπαγάνδα, η «επανάστασις» της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια -και ολοκλήρωση- του 1821. 

Το έργο εγκρίθηκε στις 5.1.69 σε κοινή συνεδρίαση υπουργικού συμβουλίου και αρχιεπισκόπου. Για την επίβλεψή του συστήθηκε το Μάιο μια «Ανώτατη Επιτροπή» με πρόεδρο τον ίδιο τον πρωθυπουργό Γ. Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τους υπουργούς Εσωτερικών Στ. Πατττακό, Συντονισμού Ν. Μακαρέζο, Παιδείας Θ. Παπακωνσταντίνου, Δημ. Εργων Κ. Παπαδημητρίου και τον υφυπουργό Προεδρίας Κ. Βοβολίνη. Ενα δεύτερο σώμα, το «Γνωμοδοτικό Συμβούλιο», αποτελούνταν από τον πρόεδρο της Ακαδημίας, τους πρυτάνεις του Πανεπιστημίου και του ΕΜΠ, το δήμαρχο Αθηναίων, το Γενικό Διευθυντή Αρχαιοτήτων και τον κοσμήτορα της Αρχιτεκτονικής. Στο εγχείρημα μετείχε, με άλλα λόγια, σύμπασα η ανώτατη πολιτική και πνευματική ηγεσία του καθεστώτος. 

Για το είδος της προπαγάνδας που συνόδευσε την εξαγγελία, αποκαλυπτικό είναι ένα απόσπασμα από την «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» (3.6.73): «Ο Ναός του Σωτήρος Χριστού, αφ’ ενός μεν υλοποιεί την υπόσχεσιν που έδωσε το Εθνος προς τον Θεό, και αφ’ ετέρου θ’ αποτελέση, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό». 

Η επιστημονική κοινότητα των 1.857 ελλήνων αρχιτεκτόνων δεν φάνηκε πάντως να δείχνει τον ίδιο ενθουσιασμό. Τρεις διαδοχικοί διαγωνισμοί «προσχεδίων» και «ιδεών» μεταξύ 1970 και 1973 κατέληξαν σε φιάσκο: παρά τα τεράστια «βραβεία» που τους συνόδευαν (από 300.000 μέχρι 5.000.000 δραχμές, όταν ο μέσος μισθός του ιδιωτικού τομέα ήταν γύρω στις 4.000 δραχμές), οι προτάσεις που υποβλήθηκαν ήταν αντίστοχια 7, 35 και 31. Τελικά και οι τρεις διαγωνισμοί κηρύχθηκαν άγονοι - μάλλον δίκαια, αν κρίνουμε από τις μακέτες που δημοσιεύθηκαν μεταδικτατορικά στο «Αντί» (30.11.74). Ακόμη κι έτσι, 3.650.000 δρχ διανεμήθηκαν σε ελάσσονες «επαίνους». 

Απείρως μεγαλύτερη τέχνη επιδείχθηκε στη διασπάθιση των χρημάτων. 

Τον Ιούνιο του 1969 ανακοινώθηκε η σύσταση «Ειδικού Ταμείου» για την οικονομική διαχείριση του «τάματος». Σύμφωνα με τον τελικό απολογισμό του που δημοσιεύθηκε μετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου («Εστία» 19.1.1974), το «Ταμείο» εισέπραξε συνολικά 453.300.000 δρχ: 45,5 εκατομμύρια ως επιχορήγηση απ’ τον τακτικό προϋπολογισμό, 180 εκατομμύρια από «δωρεές, εισφορές, κλπ» και 230 εκατομμύρια σε δάνεια. Ενα μέρος των «εισφορών» ήταν επίσης δημόσιο χρήμα (η Αγροτική Τράπεζα «πρόσφερε» π.χ. 10 εκατομμύρια), ενώ το υπόλοιπο προήλθε από το υστέρημα του φιλοχρίστου και φιλοθεάμονος κοινού – όπως ο συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος που θυσίασε στο «Τάμα» ολόκληρο το εφάπαξ του (109.455 δρχ), εισπράττοντας «τα συγχαρητήρια του πρωθυπουργού δια του υπουργού Προεδρίας» («Νέα» 31.12.68). 

Σύμφωνα ωστόσο με τον ίδιο απολογισμό, το 90% των εσόδων είχε ήδη καταναλωθεί σε απαλλοτριώσεις, «δαπάνες μελετών», προπαρασκευαστικά έργα και «δαπάνες διοικήσεως και λειτουργίας»! 

«Φαίνεται ότι ο Ναός του Σωτήρος, που πρόκειται να ανεγερθή πάνω στα Τουρκοβούνια, θα είναι απ’ τους πιο θαυματουργούς στη χώρα μας», σχολίαζαν τις επόμενες μέρες τα «Νέα» (26.1.74). «Γιατί, πριν ακόμα κτισθή, πριν καν γίνουν τα σχέδια για την κατασκευή του, δαπανήθηκαν -λες από θαύμα- τα 406 εκατομμύρια δραχμές από τα 453 εκατομμύρια που είχαν τελικά συγκεντρωθεί. Πάντως κι οι πιο ολιγόπιστοι θαύμασαν το γεγονός ότι με εντελώς κανονικό τρόπο αναλώθηκε ολόκληρο το τεράστιο αυτό ποσόν για ένα έργο του οποίου ακόμα δεν κατάφεραν οι υπεύθυνοι να έχουν ούτε το σχέδιο. [...] Αφού λεφτά δεν υπάρχουν πιά, αφού ούτε καν τα σχέδια του ναού δεν έχουν γίνει ακόμη, η υπόθεση αυτή θα πρέπει να λήξη εδώ και όλοι θα φροντίσουμε να ξεχασθή». 

Κάνουν άθλια προπαγάνδα

 

Δεν είναι η πρώτη φορά, που τα αστικά ΜΜΕ διαστρεβλώνουν το ΚΚΕ ή προβάλλουν αποσπασματικά τις θέσεις του, για να υπηρετήσουν με την προπαγάνδα τους την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού.

 Ο τρόπος που παρουσίασαν οι εφημερίδες και τα κανάλια την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, βγάζει κυριολεκτικά μάτι.

Από μια ομιλία περίπου 3.500 λέξεων, όπου γινόταν ανάλυση της καπιταλιστικής κρίσης και κριτική με στοιχεία και επιχειρήματα στη στρατηγική διαχείρισης τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της ΝΔ,

τα αστικά ΜΜΕ πρόβαλαν ότι το ΚΚΕ κατονομάζει τον ΣΥΡΙΖΑ «ως λόμπυ της δραχμής».

Τι και αν αυτό ειπώθηκε για τμήματα του κεφαλαίου.

Βόλευε την αστική προπαγάνδα που στηρίζει την κυβέρνηση να υπονοήσουν ότι το ΚΚΕ επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ με τα ίδια επιχειρήματα που το κάνει και η ΝΔ, που τον κατηγορεί ότι επιδιώκει την επιστροφή στη δραχμή.

Λίγες αράδες πιο πάνω,

 η ομιλία έλεγε ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, αν γίνει, δε θα είναι επιλογή ούτε του ενός, ούτε του άλλου, αφού η εξέλιξη της βαθιάς κρίσης και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι αυτά που καθορίζουν αν η χρεοκοπία της Ελλάδας θα γίνει ελεγχόμενα, μέσα στο ευρώ, ή θα γίνει ανεξέλεγκτα, με έξοδο ή αποπομπή από την Ευρωζώνη. Τα ίδια με τους αστούς αναπαρήγαγε και ο ΣΥΡΙΖΑ στα κομματικά του Μέσα, αποφεύγοντας συνειδητά να μπει στην ουσία της πολιτικής κριτικής και αντιπαράθεσης.

Η στάση τους είναι προβλέψιμη και απόλυτα εξηγήσιμη.

Στην παρούσα φάση, προσπαθούν να κατοχυρώσουν το νέο δίπολο και πάνω εκεί προσαρμόζουν όλη την προπαγάνδα τους.

 

Δεν πα' να κάνει το ΚΚΕ αναλύσεις για τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της κρίσης και τη διαχειριστική λογική των προτάσεων που καταθέτουν οι δύο νέοι πόλοι του αστικού συστήματος;

Στην προπαγάνδα τους χωράει μόνο η «ατάκα» και το στοιχείο εκείνο, το οποίο, δοσμένο αποσπασματικά, θα δημιουργήσει τις εντυπώσεις που αυτοί θέλουν, ώστε να ενισχυθεί η πόλωση ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, στη βάση του καυγά που οι ίδιοι στήνουν, για το ποιος είναι με τη δραχμή και ποιος με το ευρώ.

Για το ότι τα μείγματα διαχείρισης που υπηρετούν και οι δύο έχουν διαφορές μεταξύ τους, αλλά οδηγούν το λαό στον ίδιο γκρεμό από άλλο δρόμο, ούτε κουβέντα δεν είπαν τα αστικά ΜΜΕ, παρά το γεγονός ότι αυτό κυριάρχησε στην ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα.

Το ότι και οι δύο καλούν το λαό να σηκώσει ξένες προς τα συμφέροντά του σημαίες, την ίδια ώρα που ο ένας συντρίβει και ο άλλος κοροϊδεύει τα λαϊκά στρώματα, επίσης τίποτα δεν γράφτηκε στις εφημερίδες τους και δεν ακούστηκε στα κανάλια τους, παρά το γεγονός ότι αυτό ήταν το νόημα που διαπερνούσε την ομιλία και συνολικά τις θέσεις του ΚΚΕ. Οσο για τη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ, δεν ακοούστηκε κουβέντα, μην τυχόν και ταρακουνηθεί καμιά συνείδηση και ξεστρατίσει από το νέο δίπολο. Να βγάλει ο λαός συμπεράσματα για το ρόλο που παίζουν σε βάρος του.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

από το Ριζοσπάστη