ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

από το Ριζοσπάστη

 

Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο, μαχητικό

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σήμερα συμπληρώνονται τριάντα εννιά χρόνια από τη μέρα που έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ την περίοδο 1931-1956.

Ο «Ριζοσπάστης», αντί για άλλο αφιέρωμα δημοσιεύει σήμερα την Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, με θέμα «Δοκίμιο Ιστορίας του Κόμματος, Β΄ τόμος περίοδος 1949 - 1968. Αποκαταστάσεις», για την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη. Αλλωστε, όπως και το Δοκίμιο Ιστορίας, η Απόφαση για την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη, είναι αποτέλεσμα συλλογικής συζήτησης σε όλο το Κόμμα.

Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι η αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη έγινε με εκδήλωση που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ στις 2 Οκτώβρη 2011, με ομιλήτρια τη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα.

 

Για την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη

 

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Ζαχαριάδη, γεννήθηκε στην Αδριανούπολη στις 27 Απριλίου 1903. Επειδή ο πατέρας του μετακινιόταν, ως υπάλληλος του γαλλικού μονοπώλιου καπνού «Ρεζί», πήγε δημοτικό σχολείο σε διάφορες πόλεις (Σκόπια, Νικομήδεια) και την πρώτη τάξη του γυμνασίου στην Αδριανούπολη. Σε νεαρή ηλικία δούλεψε στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης και στα καράβια της Μαύρης Θάλασσας. Στην «Πανεργατική» της Κωνσταντινούπολης (αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση) λειτουργούσε πυρήνας της Κομμουνιστικής Διεθνούς, του οποίου έγινε μέλος και στη συνέχεια γραμματέας. Το 1922 και 1923 πήγε ως ναυτεργάτης στη Σοβιετική Ενωση, όπου έγινε μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών. Το 1923 έγινε μέλος και του ΚΚ Τουρκίας. Το 1924 ήρθε στην Ελλάδα, έχοντας φοιτήσει στην ΚΟΥΤΒ (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής). Δούλεψε στην ΟΚΝΕ Αθήνας και στη συνέχεια ως καθοδηγητικό στέλεχος στην ΟΚΝΕ Θεσσαλονίκης και στην Κομματική Οργάνωση. Το 1926 φυλακίστηκε στο Γεντί Κουλέ, από όπου απέδρασε. Το ίδιο διάστημα έγινε μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ κι έπειτα ήρθε ως καθοδηγητής στην ΚΟ Πειραιά. Το 1927 έγινε γραμματέας της ΚΟ Θεσσαλίας. Το 1929 συνελήφθη, δραπέτευσε εκ νέου και φυγαδεύτηκε από το ΚΚΕ στη Σοβιετική Ενωση, από όπου επέστρεψε στην Ελλάδα το 1931 με απόφαση της ΚΔ. Κατά την παραμονή του στην ΕΣΣΔ έγινε μέλος του ΠΚΚ(μπ). Με βάση την κομματική του ταυτότητα, που εκδόθηκε από το ΚΚΕ το 1946, η κομματική του ηλικία υπολογίζεται από το 1921.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931-1935 και Γενικός Γραμματέας της έως το 1956, ήταν ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση.

Ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των κομματικών του οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.

Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Εδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στα χρόνια 1949-1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.

Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος.

Κρίνοντας ιστορικά όλη τη διαδρομή του ΚΚΕ στην περίοδο που ήταν ΓΓ της ΚΕ, εκτιμάμε την αδυναμία του Ν. Ζαχαριάδη να οδηγήσει έγκαιρα το ΚΚΕ σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα σε σχέση με τις αντιφάσεις στη στρατηγική του κόμματος, με αδυναμίες προγραμματικής επεξεργασίας που βάρυναν αρνητικά στο Κόμμα κατά τη δεκαετία του 1940. Η ευθύνη του Νίκου Ζαχαριάδη εντοπίζεται κυρίως στην αδυναμία του να διαμορφωθεί πρόγραμμα στο 7ο Συνέδριο (1945), που θα ενσωμάτωνε την πείρα από την αντικειμενική εκτίμηση των λαθών (Συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας, Βάρκιζας). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και τις αντιφάσεις, καθυστερήσεις και λάθη οργάνωσης του αγώνα του ΔΣΕ. Βεβαίως, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη υπολογίζει ότι η στρατηγική του ΚΚΕ, όταν ήταν Γραμματέας και Γενικός Γραμματέας της ΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης, αντανακλούσε και τις αντιφάσεις της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Παράλληλα, εκτιμάμε ότι αν και ο Ν. Ζαχαριάδης είδε την αναγκαιότητα να διορθωθεί η στρατηγική του ΚΚΕ και το επιχείρησε το 1949 (5η Ολομέλεια) και το 1953 (Σχέδιο Προγράμματος), δεν τη θεμελίωσε με σωστή θεωρητική τεκμηρίωση, αφού στήριξε την αναγκαιότητα για αλλαγή της στρατηγικής στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων. Επίσης, παρά το γεγονός ότι συγκρούστηκε σε πολλά ζητήματα με την ηγεσία του ΠΚΚ (μπ)/ΚΚΣΕ, και ο ίδιος και η ΚΕ υποχώρησαν στις πιέσεις της, με αποτέλεσμα, το 1954, να αποσύρουν το Σχέδιο Προγράμματος.

Η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (11-12 Μαρτίου 1956), που την συγκάλεσε η επιτροπή των έξι ΚΚ (ΕΣΣΔ, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας), πήρε την παρακάτω απόφαση για τον Νίκο Ζαχαριάδη: «...η καθοδήγηση του Κόμματος και πρώτα απ' όλα ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ σ. Νίκος Ζαχαριάδης κάνουν σοβαρά πολιτικά λάθη σεχταριστικού χαρακτήρα. [...] Για τα σοβαρά πολιτικά λάθη που έκανε ο σ. Ζαχαριάδης και για τη συστηματική από μέρους του παραβίαση των αρχών της εσωκομματικής δημοκρατίας, η Ολομέλεια έκρινε απαραίτητο να καθαιρέσει τον Νίκο Ζαχαριάδη από Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ και να τον βγάλει από το Πολιτικό Γραφείο».

Η 7η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (18-24 Φεβρουαρίου 1957) αποφάσισε: «1) Καθαιρεί τον Ν. Ζαχαριάδη από την ΚΕ του ΚΚΕ. 2) Τον διαγράφει από το Κόμμα σαν αντικομματικό φραξιονιστικό αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο. 3) Η Ολομέλεια σημειώνει πως επειδή πολλές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη, όπως π.χ. η υπόθεση Γουσόπουλου κλπ., ξεφεύγουν από το χαρακτήρα και τα πλαίσια των συνηθισμένων λαθών, θεωρεί ότι το κομματικό συμφέρον επιβάλλει να γίνει συστηματική και λεπτομερειακή παραπέρα έρευνα από το Κόμμα πάνω σ' ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του Ζαχαριάδη». Ως λόγοι της παραπάνω απόφασης προβλήθηκαν: «Η πολιτική γραμμή που επεξεργάστηκε και επέβαλε στο ΚΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης από το 1945 ήταν αριστερίστικη, σεχταριστική, τυχοδιωκτική. [...] οδήγησε σε ήττα το ρωμαλέο ελληνικό δημοκρατικό κίνημα. [...] Με τη γνωστή θέση του στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1945 για τον "ελληνικό άξονα", αντικειμενικά δικαίωνε την επέμβαση των άγγλων ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα. [...] καλλιεργούσε συστηματικά και επίμονα τον αντισοβιετισμό και αντιδιεθνισμό. [...] επέβαλε στο ΚΚΕ ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς. [...] με την εγκληματική στάση του στα ζητήματα της παράνομης δουλειάς [...] είναι ο κύριος υπεύθυνος για τα χτυπήματα που έδωσε η Ασφάλεια στο ΚΚΕ».

Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες.

Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή.

Τόσο η επιτροπή των έξι ΚΚ, όσο και οι παραπάνω Ολομέλειες της ΚΕ του ΚΚΕ αξιοποίησαν αντιφάσεις της πολιτικής του Κόμματος όταν ήταν Γενικός Γραμματέας ο Ν. Ζαχαριάδης, καθώς και λαθεμένες ενέργειές του, όπως οι άστοχες και άδικες κατηγορίες κατά στελεχών του ΚΚΕ για συνεργασία τους με τον ταξικό αντίπαλο.

Η παραπάνω αποτίμηση του Ν. Ζαχαριάδη ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γίνεται ως στοιχείο κρίσης της ωριμότητας και ικανότητας του ΚΚΕ στην καθοδήγηση της ταξικής πάλης σε ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες. Ωστόσο, δεν παραβλέπονται οι αρνητικές επιδράσεις της ιδεολογικής κατάστασης και των πολιτικών επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Η 7η Ολομέλεια της ΚΕ (9-13 Απριλίου 1964) ενέκρινε το πόρισμα της επιτροπής «για την υπόθεση του Νίκου Ζαχαριάδη» σύμφωνα με το οποίο πολλές από τις ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη «δημιουργούν σοβαρότατα ερωτηματικά για το πρόσωπό του σαν ύποπτο, εχθρικό και επικίνδυνο στοιχείο για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα [...] οδηγούν αναπόφευκτα σε πράξεις που αντικειμενικά δεν προκαλούν μικρότερη ζημιά στο Κόμμα και στο λαϊκό κίνημα από τις πράξεις πρακτόρων του εχθρού». Το πόρισμα καταλόγιζε στο Ζαχαριάδη και ποινικές ευθύνες.

Τρία χρόνια αργότερα, η 11η Ολομέλεια της ΚΕ (27-30 Ιουνίου 1967) συζήτησε νέο πόρισμα της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου (ΕΚΕ) και κατέληξε: «Από την εξέταση της υπόθεσης Ζαχαριάδη δεν βγαίνει ότι ο Ν. Ζαχαριάδης είναι πράκτορας του εχθρού». Κρίνεται ως απαράδεκτο το γεγονός ότι, αυτό το πόρισμα, παρότι είχε απαλείψει την κατηγορία του πράκτορα, ωστόσο άφηνε να αιωρείται η υποψία. Ο απαράδεκτος εξορισμός του στο Σοργκούτ, καθώς και όλη η εκεί μεταχείριση από την ηγεσία του ΚΚΣΕ, με τη σύμπραξη και της τότε καθοδήγησης του ΚΚΕ, δεν δικαιολογείται εξαιτίας της λαθεμένης ενέργειας του Ζαχαριάδη να απευθυνθεί στην ελληνική Δικαιοσύνη για να δικαστεί.

Το ΚΚΕ επί της ουσίας έχει αποκαταστήσει τον Νίκο Ζαχαριάδη εδώ και πολλά χρόνια (μεταφορά και ταφή της σορού του στην Ελλάδα, δημοσιεύματα κ.ά.).

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967.

Αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ.

16 Ιούλη 2011

Οικονομίες καπιταλιστικής κλίμακας

Στα 1920, την ώρα που η Ευρώπη μάζευε τα ερείπια που άφησε πίσω του ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, είδαν το φως διάφορες ιδέες, αν όχι πρωτότυπες, οπωσδήποτε ριζοσπαστικές, με την «κερδώα» καπιταλιστική εκδοχή του όρου. Η κεντρική ιδέα ήταν απλή: για να εξευρεθούν χρήματα για τη μεταπολεμική ανάπτυξη έπρεπε να περικοπούν όλες οι «μη αποδοτικές» δαπάνες της κοινωνίας και των κρατών.

Μέσα στο παραπάνω πνεύμα, στα 1920 οι Γερμανοί οικονομολόγοι Karl Binding και Alfred Hoche δημοσίευσαν τη μελέτη με το χαρακτηριστικό τίτλο
«Αδεια για την καταστροφή της ζωής που δεν είναι αντάξια της ζωής».¹
Στο βιβλίο τους ασχολήθηκαν, μεταξύ άλλων, με τα ποσά που ξόδευαν οι οικογένειες και το κράτος για τη νοσηλεία, τη στήριξη και την πρόνοια ενός «πνευματικά καθυστερημένου» ατόμου. Δεδομένου ότι το άτομο αυτό δεν επρόκειτο ποτέ να αποδώσει παραγωγικά στην κοινωνία, το κόστος της συντήρησής του θεωρήθηκε «αντι-παραγωγικό» και, κατά συνέπεια, κλασικό παράδειγμα των πόρων που αφαιρούνται από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) για να «σπαταληθούν» σε μη παραγωγικούς σκοπούς. Η πολιτικά και οικονομικά «σωστή λύση» ήταν, άφηνε ρητά να εννοηθεί το πόρισμα, να βρεθούν τρόποι εξουδετέρωσης αυτών των πασχόντων που τόση ζημιά προκαλούσαν στην «εθνική» προσπάθεια καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Μετά την κρίση του 1929, ιδέες και προτάσεις όπως οι προηγούμενες, ξαναήρθαν στο προσκήνιο. Προοδευτικά, σε πολλά ευρωπαϊκά - και όχι μόνο - κράτη, οι ιδέες αυτές μεταβλήθηκαν σε πολιτική. Πολιτικές «ευγονισμού» στενά συνδεδεμένες με τη ρατσιστική θεωρία και με «οικονομική» αιτιολόγηση και «νομιμοποίηση», εφαρμόστηκαν - με κυμαινόμενη ένταση - σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, μερικά από τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν «υπεράνω υποψίας» (Σουηδία). Πρωταγωνίστησε φυσικά η ναζιστική Γερμανία, όπου η επιστημονικά οργανωμένη εξόντωση των «διανοητικά καθυστερημένων» άρχισε να εφαρμόζεται στα 1938 και γενικεύθηκε ως πρακτική στα 1940.

Στα 1945, στο άσυλο «Schloss Hartheim» της Γερμανίας βρέθηκε μία έκθεση - οικονομική μελέτη - που, με τον πλέον ψυχρό τρόπο ανέλυε τα οικονομικά οφέλη που θα προέκυπταν από την εξόντωση 70.273 καταγραμμένων προσώπων με «διανοητικά προβλήματα». Με κόστος ημερήσιας περίθαλψης 3,5 μάρκα και με προσδόκιμο όριο ζωής τα δέκα χρόνια υπολογιζόταν στην έκθεση ότι το Ράιχ θα εξοικονομούσε ως το 1951 το σημαντικό ποσό των 885.439.800 μάρκων, το οποίο θα μπορούσε να διατεθεί για πιο «παραγωγικούς» σκοπούς. Για την εξόντωση των κομμουνιστών και των Εβραίων, λόγου χάρη, που θα εξασφάλιζε το «ζωτικό χώρο» που χρειάζονταν οι Αριες φυλές (οι Γερμανοί δηλαδή) για να μεγαλουργήσουν.

Στις ημέρες που ζούμε, για μια ακόμα φορά, περνούμε από τον αστερισμό της «εξυγίανσης». Ο καπιταλισμός δυσλειτουργεί μέσα στη νέα του κρίση και ως εκ τούτου χρειάζεται την αφαίρεση πόρων από πολλές πλευρές της κοινωνικής ζωής και, κυρίως, από τις πλευρές εκείνες που εκφράζουν την κοινωνική και ανθρώπινη αλληλεγγύη.

Ως εκ τούτου οι κοινωνικές σχέσεις γίνονται απάνθρωπες και, συχνά, απλά θανατηφόρες...

Εάν τα παραπάνω σας θυμίζουν καταστάσεις τού σήμερα και ιδέες που εμπνέουν τις πολιτικές της όποιας «τρόικας», έχετε απόλυτο δίκιο. Οπωσδήποτε δεν έχουμε ακόμα φτάσει στις απόλυτα εγκληματικές καταστάσεις που δημιούργησαν αυτές οι ιδέες και αυτές οι πολιτικές στο μεσοπόλεμο. Η προδιάθεση πάντως, η κεντρική ιδέα, είναι παρούσα. Σήμερα, όπως και σε κάθε άλλη κρίση στην ιστορία του, ο καπιταλισμός είχε και έχει μόνο ένα φάρμακο: Την εξαθλίωση της ζωής των ανθρώπων, τη μετατροπή των κοινωνιών που κανοναρχεί σε ζούγκλες όπου μόνο ο ισχυρός έχει δικαίωμα στη ζωή.
-----------------------------------------------------------------------------
1.Karl Binding - Alfred Hoche, «Die Freigabe der Vernichtung lebensunwerten Lebens», 1920.
Το βιβλίο συστήνεται ιδιαίτερα στον κ. Στουρνάρα και την τριμελή εποπτεύουσα αρχή του (συμπεριλαμβανομένης και της «αντι-μνημονιακής συνιστώσας»).
Οι ιδέες που θα προκύψουν από την ανάγνωση μπορούν να υλοποιηθούν από πολύ γνωστά μονοπώλια του χτες και του σήμερα - τα ίδια είναι - που έχουν επαρκή τεχνογνωσία και εμπειρία για θαλάμους αερίων και κρεματόρια.

Του
Γιώργου ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ*
* Ο Γ. Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Κουνούπια και πολιτική

από  2310net

Θύελλα αντιδράσεων έχει προκαλέσει το ζήτημα των κουνουπιών έπειτα από το τιτίβισμα της Άριας Βούλας.
Το κουνουπικό ζήτημα έχει αναχθεί σε μείζον θέμα με αλυσιδωτές πολιτικές αντιδράσεις.

Η ΝΔ_ δεσμεύτηκε να εξοντώσει όλα τα κουνούπια που βρίσκονται σε δημόσιες υπηρεσίες.
Ο πρωθυπουργός (το γράφω και γελάω) Αντώνης Σαμαράς διαμήνυσε σε συνεργάτες του ότι πρέπει να λυθεί άμεσα το ζήτημα των κουνουπιών ώστε να μπορέσει να γίνει η Ελλάδα ανταγωνιστική. Τα κουνούπια, η γραφειοκρατία και ο συνδικαλισμός θεωρούνται οι τρεις σημαντικότεροι λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα δεν προσελκύει επενδύσεις από το εξωτερικό καθώς οι ιδιώτες-επενδυτές ενοχλούνται από τα συνεχή τσιμπήματα και σιχαίνονται την μυρωδιά του AUTAN.

Το ΠΑΣΟΚ δεν πήρε επίσημη θέση για το θέμα, αλλά αναμένεται σφοδρή εσωκομματική σύγκρουση καθώς η Άννα Διαμαντοπούλου την οποία δεν τολμούν να πλησιάσουν τα κουνούπια ήρθε σε ρήξη και απείλησε για 1032^η φορά να αποχωρήσει από το Κίνημα εάν δεν τολμήσει το ΠΑΣΟΚ να έρθει σε ρήξη με την θλιβερή μειοψηφία των κουνουπιών. Κύκλοι του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη δηλώνουν ότι ο Μιχάλης ο Εξολοθρευτής σκότωσε πέρυσι το καλοκαίρι περίπου 200 κουνούπια χρησιμοποιώντας ως όπλο τις σελίδες του Μνημονίου.

Η ΔΗΜΑΡ ζήτησε την απαγκίστρωση των πολιτών από τις επαχθείς συνέπειες των τσιμπημάτων και τόνισε ότι η συμμετοχή της στην κυβέρνηση είναι εγγύηση της ομαλής ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε στήριξη της απεργίας πείνας 300 κουνουπιών που φιλοξενούνται στο Ζάππειο και ζήτησε την νομιμοποίησή τους.

Η Χρυσή Αυγή σε ανακοίνωσή της ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ένα ελληνικό κουνούπι δεν θα τσιμπούσε ποτέ Έλληνες, όπως ένας Έλληνας δεν θα σκότωνε/έκλεβε/βίαζε/έδερνε κανέναν. Ακόμα μια απόδειξη ότι η χώρα έχει γεμίσει λαθροκούνουπα. Έξω τα κουνούπια»

Ο Καρατζαφέρης ζήτησε να εφαρμοστεί ό,τι και στην Ιταλία και προχώρησε σε πρόταση για ποσόστωση των κουνουπιών. Δεν μπορούμε να τρέφουμε όλα τα κουνούπια του κόσμου. Να μείνουν όσα χρειαζόμαστε και τα άλλα να φύγουν.

Το ΚΚΕ κάλεσε τα κουνούπια σε ταξική οργάνωση για την λαϊκή αντεπίθεση. 

Ο Τζήμερος σε ανακοίνωσή του ζήτησε να διερευνηθούν οι σχέσεις των κουνουπιών με τους συνδικαλιστές και κατηγόρησε τα κουνούπια ότι βρίσκονται πίσω από τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έδωσαν στη δημοσιότητα βίντεο στο οποίο ορδή κουνουπιών βρίσκεται κοντά στον ΓΑΠ όμως κανένα από αυτά δεν τον τσιμπάει και ζήτησαν να διερευνηθεί η υπόθεση και να καταργηθεί το μνημόνιο.

Πυρήνες αναρχικών έγραψαν σε τοίχο: «Μην τσιμπάτε τους μετανάστες, άλλοι σας πίνουν το αίμα».

ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ - «Ζούγκλα» βεβαιώνουν και τα στοιχεία του ΣΕΠΕ

Συνεχής μείωση της πλήρους και αντίστοιχη αύξηση της μερικής απασχόλησης. Συνεχής αύξηση του αριθμού των εργαζομένων που μειώνονται οι μισθοί τους.

Συνεχής αύξηση της ανασφάλιστης εργασίας.

Αυτό είναι το τρίπτυχο της εργασιακής ζούγκλας που αποτυπώνουν με σαφήνεια (όχι όμως ολοκληρωμένα) τα νέα στοιχεία που δημοσιοποίησε το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) για το α' εξάμηνο του 2012.

Εδώ αξίζει να παραθέσουμε ένα κομμάτι από την ίδια την έκθεση του ΣΕΠΕ για το τι συμβαίνει στους χώρους δουλειάς:

«Οι κυριότερες παραβάσεις που εντοπίζουν οι Επιθεωρητές Εργασιακών Σχέσεων αφορούν μη καταβολή αποδοχών (κυρίως σε εμπορικά καταστήματα), απολύσεις χωρίς καταβολή αποζημίωσης, οφειλές αποδοχών αδείας και επιδομάτων αδείας, μη χορήγηση αναλυτικών εκκαθαριστικών σημειωμάτων στους μισθωτούς κατά την εξόφληση των αποδοχών τους, εξαναγκασμό υπογραφής εξοφλητικών αποδείξεων και καταβολή μικρότερου ποσού, παραβίαση ωραρίου (φαινόμενο που το συναντάμε πολύ συχνά στις τράπεζες επικαλούμενες δήθεν ταμειακό λάθος), απασχόληση σε ημέρα ανάπαυσης (ρεπό), μη κατάθεση στις Υπηρεσίες μας ή μη ανάρτησή τους σε εμφανές σημείο στους χώρους εργασίας των πινάκων προσωπικού και των ωρών εργασίας ή των προγραμμάτων εργασίας από τις επιχειρήσεις όταν λειτουργούν με τη διαδοχική εναλλαγή περισσότερων της μιας ομάδας εργαζομένων ή όταν έχουν κυλιόμενες ημέρες αναπαύσεως ή είναι συνεχούς λειτουργίας με εναλλασσόμενες βάρδιες, παράνομη υπερωριακή απασχόληση, μη χορήγηση εβδομαδιαίας και αναπληρωματικής ανάπαυσης, όπως και μη χορήγηση της αδείας στους μισθωτούς ή μη τήρηση του βιβλίου αδειών».

 

Τα παραπάνω είναι μόνο ένα μέρος των συνεπειών που βιώνουν οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς. Είναι το αποτέλεσμα των προσπαθειών των μονοπωλίων και των κυβερνήσεών του να αντιμετωπίσουν την καπιταλιστική κρίση φορτώνοντας τα βάρη της στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα.

Μια αντικειμενική εξέλιξη που δεν έχει να κάνει με τον «κακό» ή «καλό» εργοδότη αλλά με την ίδια τη φύση του καπιταλισμού που σε περιόδους ανάπτυξης και ακόμα περισσότερο σε περιόδους κρίσης καταστρέφει συστηματικά τις παραγωγικές δυνάμεις με πρώτη απ' όλες την εργατική δύναμη.

Μειώσεις μισθών

Tο α' εξάμηνο 496 επιχειρήσεις που απασχολούν 57.614 εργαζομένους επέβαλλαν μέσω επιχειρησιακών συμβάσεων μεσοσταθμικές μειώσεις μισθών 24,26%.

Παράλληλα, 26.150 επιχειρήσεις που απασχολούν 109.123 εργαζόμενους επέβαλλαν μέσω ατομικών συμβάσεων μεσοσταθμικές μειώσεις μισθών 23,26%.

Από την επεξεργασία των στοιχείων προκύπτει ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις επιβάλλουν μειώσεις των μισθών μέσω των επιχειρησιακών συμβάσεων. 

Για παράδειγμα τον Ιούνη μείωσαν τους μισθούς με αυτόν τον τρόπο 96 επιχειρήσεις που απασχολούν κατά μέσο όρο 280 εργαζόμενους!

Ιδιαίτερα για την Αθήνα, το α' εξάμηνο του 2012 η μείωση των μισθών μέσω επιχειρησιακών συμβάσεων επιβλήθηκε από 87 επιχειρήσεις σε 43.485 εργαζόμενους.

Δηλαδή είναι επιχειρήσεις που απασχολούν κατά μέσο όρο 500 εργαζόμενους! 

Τα στοιχεία αυτά «δένουν» απόλυτα με πρόσφατη δήλωση εκπροσώπου των βιομηχάνων και των τραπεζιτών ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν λύσει το ζήτημα του μισθολογικού κόστους μέσω της μείωσης του μέσου ύψους του μισθού. 

Δηλαδή όχι μόνο μέσω της μείωσης του κατώτατου μισθού, αλλά σε όλα τα μισθολογικά κλιμάκια.

Από την άλλη, μικρές επιχειρήσεις που απασχολούν κατά μέσο όρο 4 εργαζόμενους προχωρούν στις μειώσεις μισθών μέσω ατομικών συμβάσεων.

Μείωση της πλήρους απασχόλησης, αύξηση της μερικής

Το ποσοστό των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης επί του συνόλου των συμβάσεων που υπογράφονται ανά έτος:

• Το 2009 φθάνει το 79% (746.911).
• Το 2010 φθάνει το 66,9% (586.281).
• Το 2011 φθάνει το 59,7% (460.706).
• Το α' εξάμηνο του 2012 φθάνει το 56,1% (176.549).

Αντίστοιχα τα ποσοστά μερικής και εκ περιτροπής εργασίας σημείωσαν τεράστια αύξηση. Από 21% (198.227) το 2009 έφθασαν το 40,1% (301.858) το 2011 και 43,9% (138.046) το α' εξάμηνο του 2012.

 

Ταυτόχρονα αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς οι αριθμοί των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης που μετατρέπονται σε συμβάσεις μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης.

Συγκεκριμένα:

• Το 2009 έγινε μετατροπή σε 16.997 συμβάσεις
• Το 2010 σε 26.253 συμβάσεις
• Το 2011 σε 58.962 συμβάσεις και
• Το 2012 και μόνο το πρώτο εξάμηνο σε 44.122 συμβάσεις!

 

Συνολικά τα παραπάνω στοιχεία φανερώνουν την κυριαρχία πλέον των ελαστικών και ευέλικτων μορφών απασχόλησης οι οποίες επιφέρουν μείωση των μισθών.

Αύξηση της ανασφάλιστης εργασίας

Οι έλεγχοι που διενεργήθηκαν επιβεβαίωσαν για μια ακόμα φορά τα αυξημένα ποσοστά της μαύρης εργασίας.

Το α' εξάμηνο του 2012 ελέγχθηκαν 10.047 επιχειρήσεις που απασχολούν 29.560 εργαζόμενους. Το 35,9% των εργαζομένων ήταν ανασφάλιστοι.
Στο χώρο της εστίασης το ποσοστό ανασφάλιστων έφθανε το 58,2%, του λιανικού εμπορίου στο 8,7% και στις βιοτεχνίες στο 11%. 

Στο αντίστοιχο α' εξάμηνο του 2011 οι ανασφάλιστοι έφθαναν το 29,9% και το 2010 το 26,8%.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τσακίζουν τις ανάγκες των σχολείων

Ο Σεπτέμβρης έρχεται, είναι πολύ κοντά.

Κι αυτοί που μετρούν ευρώ το ευρώ σήμερα μήπως και καταφέρουν να καλύψουν καμιά υποχρέωση, θα κληθούν να εξοπλίσουν τα παιδιά τους για να πάνε στο σχολείο.

Ακόμη κι αν τα «βρουν» με τα παιδιά για τις φόρμες, τις τσάντες, τα άλλα σχολικά είδη, (τετράδια, στιλό κ.λπ.),

οι γονείς θα έρθουν αντιμέτωποι με δραστικά μειωμένους τους δασκάλους και τους καθηγητές.

Ενα από τα μέτρα των δραστικών περικοπών των 11,5 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τη μελέτη του Κέντρου Πολιτικών και οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) υπάρχει πρόταση για μείωση κατά 90% των αναπληρωτών και ωρομισθίων.

Σοβαρές θα είναι οι απαιτήσεις που θα προκύψουν για πετρέλαιο, καθαριότητα και λειτουργικά έξοδα, διογκωμένες από τη συνεχιζόμενη ύφεση και την αδυναμία των δήμων να αντεπεξέλθουν, αφού περικόπτεται δραστικά το χρήμα για τις ανάγκες των σχολικών επιτροπών, ενώ το πετρέλαιο θέρμανσης πήρε μεγάλη αύξηση λόγω εξίσωσης του ειδικού φόρου κατανάλωσης με το πετρέλαιο κίνησης.

Και οι περικοπές γίνονται για να πληρωθούν οι τραπεζίτες, οι δανειστές, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά.

Οι υποχρεώσεις των λαϊκών οικογενειών δεν σταματούν και η κάλυψή τους θα είναι όλο και πιο δύσκολη ακόμη και για τους εργαζόμενους, πολύ περισσότερο για τους άνεργους.

Που η δραστική μείωση ή και παντελής απώλεια εισοδήματος, συμπληρώνεται από τη φοροληστεία.

Με ποιο δικαίωμα εξαθλιώνει η κυβέρνηση τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα;

Με ποιο δικαίωμα τους στερεί τη δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στη ζωή, στις αυξημένες ανάγκες των παιδιών;

 Μήπως τους έχει εξασφαλίσει μόρφωση, υγεία, ασφάλιση;

Οι εργαζόμενοι πρέπει να το συνειδητοποιήσουν.

Αυτή η πολιτική είναι αναγκαία για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Δεκάρα δε δίνουν για τις λαϊκές ανάγκες.

 Εδώ και τώρα λοιπόν αλλαγή ρότας από τους εργαζόμενους.

Να διεκδικήσουν όσα δικαιούνται. Να αγωνιστούν για το σήμερα και το αύριο.

Καπιταλισμός σάπιος μέχρι το μεδούλι

Ποσά συνολικού ύψους 13 τρισ. στερλινών (21 τρισ. δολάρια), όσο δηλαδή το ΑΕΠ των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας μαζί, έχουν καταφέρει να κρύψουν σε «μυστικούς» φορολογικούς παραδείσους, όπως η Ελβετία και τα νησιά Καϊμάν, οι μεγιστάνες του πλανήτη.

Αυτό αποκαλύπτει η βρετανική εφημερίδα «Ομπζέρβερ», επικαλούμενη μελέτη του οργανισμού Tax Justice Network, που χρησιμοποίησε στοιχεία από το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) - αποκαλούμενη και «διεθνής των τραπεζών» - και τις εθνικές κυβερνήσεις.

Αν κάτι καταδεικνύει η έρευνα, είναι πως αυτά τα 13 τρισ. στερλίνες - που μπορεί να είναι και 20 τρισ. στερλίνες ή 32 τρισ. δολάρια - δεν τοποθετήθηκαν στους λεγόμενους «φορολογικούς παραδείσους» ούτε μυστικά ούτε παράνομα.

Αντίθετα όλα έχουν γίνει καθόλα νόμιμα και μάλιστα από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αποκαλύπτοντας την υποκρισία του πολιτικού προσωπικού και των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας που εμφανίζονται την ίδια στιγμή υπέρμαχοι της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στα τέλη του 2010, οι 50 μεγαλύτερες ιδιωτικές τράπεζες του κόσμου διαχειρίζονταν για λογαριασμό ιδιωτών πελατών τουλάχιστον 12,1 τρισ. δολάρια σε «φορολογικούς παραδείσους», έναντι ...μόλις 5,4 τρισ. δολαρίων το 2005.

Οι τρεις τράπεζες που διαχειρίζονταν το μεγαλύτερο μέρος αυτών των «εξωχώριων» περιουσιακών στοιχείων για λογαριασμό των κροίσων του πλανήτη είναι η Credit Suisse,η UBS και η Goldman Sachs.

Περιττό να σημειώσουμε ότι αυτά τα αμύθητα ποσά προέρχονται από την άγρια ληστεία που γίνεται σε βάρος των λαών από τα μονοπώλια.

Τέτοια είναι και τα 600 δισ. ευρώ που έχουν βγάλει από τη χώρα μας τα προηγούμενα χρόνια οι επιχειρηματικοί όμιλοι και έχουν σε τράπεζες της Ελβετίας και σε άλλους «παραδείσους».

Δεν είναι η πρώτη φορά που δημοσιοποιούνται τέτοια στοιχεία, τα οποία αποτυπώνουν μάλλον λειψά την πραγματικότητα.

Το συμπέρασμα όμως είναι το ίδιο.

Το κεφάλαιο δεν ελέγχεται και δεν χαλιναγωγείται, ο σάπιος και παρασιτικός καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, αλλά ανατρέπεται.

Κρίσιμο ποιος έχει την εξουσία

Οσο κι αν το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, δεν παύει να είναι αποτελεσματικό για όσο διάστημα επικρατεί. Ισχύει κι εδώ η ιστορία με το μαχαίρι και το πεπόνι.
Η αστική τάξη έχει και τα δύο, καθορίζει έτσι ποιο θα είναι το ψέμα που θα περνιέται για αλήθεια.
Παράδειγμα: Για να ανοίξει ακόμα περισσότερο η αγορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο που κερδίζει από το χώρο της Υγείας, κλείνουν ή συγχωνεύουν νοσοκομεία. Η επιχείρηση πλασάρεται σαν περιορισμός της σπατάλης.
Παράλληλα, οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ για την κατάσταση στο χώρο της Υγείας και πολύ περισσότερο οι προτάσεις του για το πώς θα αναπτυχθεί ένα σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων βλέπουν το φως μόνο μέσα από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ. Λογικός ο αποκλεισμός της θέσης του ΚΚΕ από τη σκοπιά των συμφερόντων της αστικής τάξης, που πρέπει όμως να οδηγεί και στο επόμενο λογικό συμπέρασμα για το τι πρέπει να κάνει η εργατική τάξη για να έχει την πληροφόρηση που ανταποκρίνεται στα δικά της συμφέροντα.

Την ώρα που στο χώρο της Υγείας το ψέμα αφορά στην προώθηση κάποιων ειδικών συμφερόντων, στη γενικότερη σχέση κεφάλαιο - εργασία το ψέμα ξεφεύγει από κάθε όριο. Είναι η στιγμή που ο Γκέμπελς συναντά τον Πρετεντέρη. Ο οποίος πολύ σοβαρά ισχυρίζεται ότι η καπιταλιστική Ελλάδα είναι η τελευταία κομμουνιστική χώρα και ότι αυτό το γεγονός φταίει που δε γίνονται επενδύσεις.
Πετάει, δηλαδή, στα σκουπίδια την καπιταλιστική κρίση και τις συνέπειές της για να μπορέσει να φέρει στα μέτρα της προπαγάνδας του την επιδίωξη του κεφαλαίου να χτυπηθεί κάθε εργατικό δικαίωμα.
Για να το κάνει αυτό καταφεύγει σε απίθανες αυθαιρεσίες: Αναφέρει ότι τα ΜΑΤ χτύπησαν τους απεργούς για να ανοίξει μια επιχείρηση, που τάχα κρατούσαν κλειστή οι απεργοί όταν εκατοντάδες άλλες κλείνουν από τα ίδια τ' αφεντικά γιατί δε βγάζουν κέρδος. Αφεντικά και κέρδος οι θεοί του Πρετεντέρη.
Που παρουσιάζει όσους δεν έχουν να πληρώσουν τα φορολογικά χαράτσια σαν τζαμπατζήδες που δε θέλουν να πληρώσουν το ρεύμα (άσε που πολλοί δεν μπορούν να πληρώσουν και το ρεύμα η τιμή του οποίου έχει εκτιναχτεί στα ύψη για να κερδίζουν οι αεριτζήδες που πλασάρονται ως «εναλλακτικοί πάροχοι»).
Και για να έχει κάλυψη «αντικειμενικότητας» ταυτίζει τις αντιδράσεις του ΚΚΕ που στηρίζει την απεργία των χαλυβουργών, με τη διαμαρτυρία του ΣΥΡΙΖΑ που βλέπει στην ιστορία ένα πρόβλημα «δημοκρατίας» και με την «Χρυσή Αυγή» που στο Βόλο χτυπάει απεργούς και στην Αθήνα παριστάνει τον προστάτη τους για να τους χτυπήσει κι αυτούς. Ο αρθρογράφος δεν τα έχει χαμένα. Η τάξη που υπηρετεί, η αστική, και στην οποία ανήκει, δίνει σκληρή μάχη για να τσακίσει τους εργάτες και για να το καταφέρει αποδεικνύει πως θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο. Το 'χει ξανακάνει.

Η αστική προπαγάνδα κάνει καθαρό πως δίνει μάχη για πλήρη ανατροπή όχι μόνο μέσα στους χώρους δουλειάς, αλλά βαθιά στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Γι' αυτό στα ΝΕΑ, που πλασάρονται σαν εφημερίδα του Κέντρου, διαβάζουμε κύριο άρθρο που μόνο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ θα είχε θέση και αν...
Μιλάνε για αυθαιρεσία της μειοψηφίας κι αναφέρονται στην πλειοψηφία των εργατών που ψήφισαν «ναι» στην απεργία. Μιλάνε για εφαρμογή των νόμων όταν ακόμα και τους δικούς τους νόμους παραβιάζουν.
Νόμος προστατεύει το δικαίωμα στην απεργία. Το ίδιο το Σύνταγμα, μάλιστα. Τότε, γιατί τσακίστηκε αυτό το δικαίωμα στη Χαλυβουργία; Γιατί είναι ο συσχετισμός δύναμης που καθορίζει ποιο δικαίωμα προστατεύεται και ποιο όχι. Γιατί την εξουσία την έχει η αστική τάξη.
Νόμος διασφαλίζει τη δημόσια και δωρεάν Υγεία. Γιατί, τότε, ο λαός τη χρυσοπληρώνει και δεν την έχει; Γιατί ο τομέας είναι κερδοφόρος για την αστική τάξη και η αστική τάξη είναι στην εξουσία.
Διά ταύτα: Με την αστική προπαγάνδα δεν ξεμπερδεύεις μόνο με την αποκάλυψή της.
Είναι οι συσχετισμοί που καθορίζουν την εξέλιξη. Κι αυτό σημαίνει πως η εργατική τάξη αν θέλει να δει άσπρη μέρα πρέπει - επιβάλλεται να ανατρέψει τους συσχετισμούς που επιτρέπουν στην αστική τάξη να παρουσιάζει τη νύχτα για μέρα. Για να μπορέσει έτσι να υπερασπίσει το δίκιο της που δεν επιβάλλεται, επειδή «ο νόμος το λέει», αλλά μόνο όταν έχεις τη δύναμη να το επιβάλεις.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Ποια ανάπτυξη και για ποιον;

Πανηγυρίζουν τα κυβερνητικά επιτελεία και η αστική προπαγάνδα για τη δήθεν πρώτη επιτυχία των προσπαθειών της κυβέρνησης να ανοίξει ο δρόμος της ανάπτυξης.
Δεν είναι μόνο η φιέστα με την επίσκεψη Κλίντον και τους Ελληνοαμερικανούς που «πουλάνε» επενδυτικό ενδιαφέρον στην Ελλάδα προβάλλοντας όμως ως προαπαιτούμενο τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις (αυτό δα έλειπε, τσάμπα εργατική δύναμη θέλουν για να κάνουν επενδύσεις και φοροαπαλλαγές), αλλά η συμφωνία για ευνοϊκή δανειοδότηση των τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), προκειμένου στη συνέχεια να δανειοδοτηθούν επιχειρήσεις και να ξεκινήσει όπως λένε η ανάπτυξη.
Κυριαρχεί στην αστική προπαγάνδα ότι εξασφαλίστηκε η εκταμίευση για την ερχόμενη τριετία 1,44 δισ. ευρώ μέσω των τραπεζών, που σε συνδυασμό με το ΕΣΠΑ θα γίνουν έργα Υποδομών και Παραγωγικών Επενδύσεων.
Ετσι θα ξεμπλοκαριστούν έργα όπως η ολοκλήρωση των Αυτοκινητοδρόμων που υλοποιούνται με συμβάσεις παραχώρησης και θα υπάρχουν τσουχτερά διόδια.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά εξελίσσονται παράλληλα με τα νέα βάρβαρα μέτρα, όπως δραστική μείωση των μισθών των κλαδικών συμβάσεων, των περικοπών επιδομάτων σε ανέργους, ΑμΕΑ, άλλα τμήματα εργαζομένων και φτωχών λαϊκών στρωμάτων που τα έχουν εξωθήσει στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, σε Υγεία και Παιδεία, αλλά και στην ασφάλιση και στις συντάξεις.
Και αυτά σε συνδυασμό με την άγρια φοροληστεία.
Πασχίζουν να δείξουν πως η κυβέρνηση δε θα πάρει μόνο αντιλαϊκά μέτρα.
Οι απώλειες θα αντισταθμιστούν από την ανάπτυξη.
Των επιχειρηματικών ομίλων εννοείται.

Και οι μεν Αμερικανοί ενδιαφέρονται για την Ενέργεια και τον Τουρισμό, η δε χρηματοδότηση των τραπεζών που θα δανειοδοτήσουν επιχειρηματικούς ομίλους σε συνδυασμό με τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και με πάμφθηνους εργαζόμενους, ανοίγουν πεδίο δόξης λαμπρό για κερδοφορία των μονοπωλίων.

***

Αλλά οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα τι έχουν να κερδίσουν;
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας ως τώρα, τα προγράμματα καπιταλιστικής ανάπτυξης που έχουν επιλεγεί είναι χρηματοδότηση μεγάλων έργων, κυρίως στους τομείς των Μεταφορών (ολοκλήρωση μεγάλων οδικών αξόνων) και της Ενέργειας (πρόγραμμα «Ηλιος», ιδιωτικές επενδύσεις στην ηλεκτρική ενέργεια κ.ά.). Και βεβαίως, στον Τουρισμό.
Για παράδειγμα, ακόμη και Νοσοκομεία θα παραχωρήσουν τσάμπα σε μεγαλοεπιχειρηματίες για «ιατρικό τουρισμό».
Αυτή η «ανάπτυξη» δεν έχει σχέση με την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.
Ποιες ανάγκες τους θα μπορούν να ικανοποιήσουν οι εργαζόμενοι με μισθό 500 ευρώ;
Ούτε, βεβαίως, πρόκειται να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας σταθερές και μόνιμες έτσι που έστω να μετριάσει το οξύτατο πρόβλημα της ανεργίας.
Για παράδειγμα, θα εγκαταστήσουν 12 φωτοβολταϊκά πάρκα στη Θεσσαλία, στη Στερεά και στη Δυτική Ελλάδα που θα δημιουργήσουν προσωρινά για τα έργα 360 θέσεις εργασίας και μόνο 160 θέσεις μόνιμες.
Το αιολικό σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην Κρήτη θα χρησιμοποιήσει 1.500 εργαζόμενους για μικρό διάστημα για την κατασκευή και μόνιμες θέσεις εργασίας 50.
Ούτε βεβαίως από την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, του νερού, της ΔΕΗ, των θυγατρικών της Αγροτικής Τράπεζας όπως «Δωδώνη», «Βιομηχανία Ζάχαρης» κλπ., ή τα κρατικά λαχεία, τον ΟΠΑΠ, ή ακόμη λιμάνια και αεροδρόμια, θα προκύψουν πολλές νέες θέσεις εργασίας έτσι ώστε να αμβλύνουν το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας.
Αλλωστε, οι άνεργοι έφτασαν το 1.500.000.

Την ίδια βεβαίως ώρα υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης σε όφελος του λαού.
Αλλά οι καπιταλιστές επενδύουν όπου βγάζουν κέρδη, παράγουν για το κέρδος.
Γι' αυτό μένουν αναξιοποίητες διάφορες πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, όπως π.χ. η αγροτική παραγωγή ή ο ορυκτός της πλούτος, ή κλάδοι βιομηχανίας (μέταλλο, κλωστοϋφαντουργία, ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, παραγωγή μέσων παραγωγής κ.λπ.).
Η Ελλάδα διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης της παραγωγής μέσων παραγωγής, εμπορικού δικτύου και ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης σύγχρονης τεχνολογίας.
 Διαθέτει έμπειρο και πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση και πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό.
Στην Ελλάδα μπορούμε να παράγουμε τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προϊόντων που εισάγουμε.
Μπορούμε να παράγουμε τα πάντα σε αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα και να εξάγουμε κιόλας.
Και παράγοντας αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα, να αναπτύξουμε βιομηχανία τροφίμων και άλλων προϊόντων κλωστοϋφαντουργικών, δέρματος κ.λπ. Η Ελλάδα έχει αναξιοποίητο ορυκτό πλούτο, απαραίτητη προϋπόθεση για ανάπτυξη της βιομηχανίας. Εχει βωξίτη, νικέλιο, ψευδάργυρο, χρυσό. Εχει λευκόλιθο, μάρμαρο. Εχει λιγνίτη, τεράστιο υδάτινο δυναμικό για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Εχει ήδη αναπτυγμένη βιομηχανία χάλυβα, σιδήρου, χαλκού, αμυντική βιομηχανία, βιομηχανία πλαστικών, παραγωγής τσιμέντου και άλλων οικοδομικών υλικών.
Αλλά αυτά πρέπει να μπουν στην υπηρεσία του λαού αλλά απαιτείται κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, κεντρικός σχεδιασμός, εργατικός λαϊκός έλεγχος.
Οσο υπάρχουν καπιταλιστές που παράγουν για το κέρδος δεν μπορεί να γίνει.

ΔΑΣΙΚΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ:Βασικός ένοχος η πολιτική της εμπορευματοποίησης

Αττική, Χανιά, Αχαΐα, Κορινθία, Ζάκυνθος, Λευκάδα, Κέρκυρα, Θεσσαλονίκη (Σέιχ Σου), επλήγησαν την τελευταία βδομάδα από δασικές πυρκαγιές. Πέρα όμως από τα δάση, καταστράφηκαν καλλιέργειες, υποδομές, αγροτική παραγωγή, αλλά και κατοικίες.

Τα πύρινα μέτωπα που ξέσπασαν έδειξαν, για άλλη μια φορά, πως οι καταστροφές των δασικών οικοσυστημάτων θα συνεχιστούν και φέτος το καλοκαίρι. Ο «στρατηγός άνεμος» είναι ο τελευταίος φταίχτης, αφού η αιτία γι' αυτήν την καταστροφή είναι η πολιτική που αποχαρακτηρίζει δασικές εκτάσεις και τις μετατρέπει σε τσιμέντο και άσφαλτο, σε όφελος της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Η δασοκτόνα νομοθεσία των προηγούμενων ετών ζει και βασιλεύει, ενώ χρόνο με το χρόνο προστίθενται και άλλοι αντιδασικοί νόμοι που οπλίζουν το χέρι εμπρηστών, οικοπεδοφάγων και καταπατητών. Κι όλα αυτά, την ώρα που δεν έχει συνταχθεί δασικό κτηματολόγιο, ενώ τα κονδύλια για τις αναδασώσεις και την προληπτική προστασία μειώνονται.
Αλλωστε, με τον εφαρμοστικό νόμο του «μεσοπρόθεσμου», παρέχεται η δυνατότητα στο κεφάλαιο να εγκαταστήσει τις κερδοφόρες τουριστικές, βιομηχανικές και άλλες εγκαταστάσεις του όπου θέλει -ακόμη και σε δημόσιες δασικές εκτάσεις- και μάλιστα με διαδικασίες εξπρές, που ακυρώνουν ακόμη και αυτόν τον ανεπαρκή έλεγχο που προέβλεπε η μέχρι τότε νομοθεσία. Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκε και η τροποποίηση της νομοθεσίας για την περιβαλλοντική αδειοδότηση, που θεσπίζει αδειοδοτήσεις εξπρές, τύπου fast track, ακόμη και σε δασικές εκτάσεις.

Τα έργα πρόληψης, όπως ο καθαρισμός των δασικών οικοσυστημάτων, η συντήρηση του δασικού οδικού δικτύου, η διάνοιξη και η συντήρηση αντιπυρικών ζωνών, η κατασκευή και συντήρηση υδατοδεξαμενών, κρουνών υδατοληψίας, πυροφυλακίων, εργασίες που αποτελούν αναγκαιότητα για μια στοιχειώδη πολιτική πρόληψης «αγνοούνται». Τα δασαρχεία, η περιφέρεια, οι δήμοι περίμεναν στα μέσα της αντιπυρικής περιόδου την κατανομή των πιστώσεων από το ΥΠΕΣΔΑ. Οι δήμοι δεν έχουν τις πιστώσεις για να ανταποκριθούν στις ελάχιστες εργασίες προστασίας των δασών που έπρεπε να είχαν γίνει πριν την αντιπυρική περίοδο.

Λιγότερα κονδύλια από χρόνο σε χρόνο

Είναι χαρακτηριστικό, σύμφωνα με στοιχεία της Ειδικής Γραμματείας Δασών που υπάγεται στο ΥΠΕΚΑ, ότι το 2012 δόθηκαν ένα εκατομμύριο ευρώ από τις δημόσιες επενδύσεις για έργα πρόληψης στα δάση. Επίσης, από το «πράσινο ταμείο» (σ.σ. τα έσοδά του προέρχονται από την ξυλεία, τη θήρα και τα πρόστιμα αυθαιρέτων, ημιυπαιθρίων και λοιπών περιβαλλοντικών παραβάσεων) δόθηκαν τρία εκατομμύρια ευρώ. Το 2011 δόθηκε το ίδιο ποσό από τις δημόσιες επενδύσεις, ενώ από το «πράσινο ταμείο» είχαν δοθεί περίπου δέκα εκατομμύρια ευρώ.
Επίσης, για τα περίπολα και τα συνεργεία επιφυλακής στα 102 δασαρχεία της χώρας δόθηκαν φέτος περίπου 2,4 εκατομμύρια ευρώ από τον τακτικό προϋπολογισμό. Το αντίστοιχο περσινό διάστημα το ποσόν ήταν 3,5 εκατομμύρια ευρώ. Προβλέπονταν δε 40 ώρες υπερωρίες τις καθημερινές μέρες για έναν υπάλληλο και 20 ώρες υπερωρίες τις Κυριακές. Λόγω μεσοπροθέσμου μειώθηκε το ποσόν, αλλά και οι ώρες υπερωριών στις 20 και 10, αντίστοιχα.
Παράλληλα, αντί να ενισχυθεί ο ενιαίος χαρακτήρας της πρόληψης, καταστολής, αντιπυρικής προστασίας και διαχείρισης από μια ολόπλευρα ενισχυμένη σε προσωπικό, μέσα και χρηματοδότηση Δασική Υπηρεσία, στο πλαίσιο του ενιαίου δημόσιου φορέα συνολικής διαχείρισης και προστασίας των δασών, με νόμο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (1998), έχει χαραχτεί μια πορεία καταστροφική. Το μέτρο αυτό του 1998 υιοθετήθηκε με τη λογική της μείωσης του κόστους της δασοπυρόσβεσης.

Ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα πυρόσβεσης

Η Πυροσβεστική που ανέλαβε αυτό το έργο, χρόνο με το χρόνο υποβαθμίζεται. Συγκεκριμένα, από το 2010 οι πιστώσεις της έχουν μειωθεί κατά 45%.
Σοβαρό πρόβλημα στη λειτουργία της αποτελεί η τριχοτόμηση του προσωπικού της, αφού απαρτίζεται, πλέον, εκτός από τους μόνιμους, από 3.400 πυροσβέστες πενταετούς υποχρέωσης (σ.σ. προσλήφθηκαν με το συγκεκριμένο εργασιακό καθεστώς, αντί για μόνιμο προσωπικό, για να καλυφθούν τα 4.300 οργανικά κενά της Πυροσβεστικής) και 1.906 συμβασιούχους πυροσβέστες.
Πρόκειται για προσωπικό που απασχολείται με ελαστικές σχέσεις εργασίας. Το προσωπικό αυτό δεν μπορεί να επιχειρήσει σε απόσταση άνω των 40 χιλιομέτρων από τον τόπο όπου υπηρετεί, όχι από... τεμπελιά, αλλά γιατί δε διατίθενται τα αναγκαία κονδύλια (σ.σ. έχουν μειωθεί αρκετά) να πληρωθούν οι υπερωρίες τους και τα εκτός έδρας. Ετσι, δεν είναι δυνατή η λειτουργία της υπηρεσίας αυτής με προσωπικό που δεν εργάζεται σε 24ωρη βάση με αντίστοιχη αξιοπρεπή αμοιβή, αφού το τμήμα αυτό του προσωπικού είναι χαμηλά αμειβόμενο, ενώ δε δουλεύει μετά τις δέκα το βράδυ. Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι να επιβαρύνεται το μόνιμο προσωπικό και να μην υπάρχει διασπορά οχημάτων, καθώς λόγω της έλλειψης προσωπικού ανά οκτάωρο δεν κυκλοφορούν περίπου 200 πυροσβεστικά οχήματα.
Οσον αφορά τα τελευταία, τα κονδύλια επισκευής τους έχουν μειωθεί κατά 30%. Ενα όχημα μεταφέρεται σε συνεργείο, γίνεται προσφορά και μετά από ένα τρίμηνο, αν γίνει δεκτή, θα επισκευαστεί. Αλλωστε, το 20% των οχημάτων είναι σταθμευμένα στις υπηρεσίες της Πυροσβεστικής λόγω φθαρμένων ελαστικών.
Προκειμένου να μειωθούν και άλλο τα έξοδα, εδώ και τρία χρόνια το αρχηγείο της Πυροσβεστικής, στο όνομα της αναδιάρθρωσης των υπηρεσιών προσπαθεί να καταργήσει 45 πυροσβεστικούς σταθμούς και κλιμάκια. Ανάμεσά τους και τέσσερις ΕΜΑΚ. Τα κενά θα τα αναπληρώσει με το θεσμό του «εθελοντισμού». Σχετικός νόμος αναθέτει την παροχή εξειδικευμένων υπηρεσιών διάσωσης και πυρόσβεσης σε 24ωρη βάση σε αστικά κέντρα, όπου θα ιδρυθούν σταθμοί ή κλιμάκια, στην αποκλειστική ευθύνη εθελοντών, μετά από υποτυπώδη εκπαίδευση 120 ωρών και υποτυπώδη - αποσπασματική εμπειρία που θα αποκτούν με την τριήμερη απασχόλησή τους σε μηνιαία βάση. Στόχος είναι η μείωση των κρατικών δαπανών και η μεταφορά στους πολίτες της ευθύνης της πυρασφάλειας της χώρας.
Οσον αφορά τα εναέρια μέσα, από τα 21 αεροπλάνα «Κανανταίρ», τα 13 (CL 215) είναι τεχνολογίας παρελθόντων ετών και τα οκτώ CL 415 είναι νεότερα. Από αυτά, κάθε μέρα είναι διαθέσιμα, ανάλογα με τις βλάβες που παρουσιάζουν, 12-16. Οσον αφορά τα πέντε ιδιόκτητα ελικόπτερα της Πυροσβεστικής, αυτά δεν πετάνε, αφού έχει σχεδόν διαλυθεί η αντίστοιχη υπηρεσία πιλότων. Για τη συντήρησή τους προωθείται σύμβαση με εταιρεία που συνεργάζεται με το ΝΑΤΟ, αξίας 17 εκατομμυρίων ευρώ. Την ίδια στιγμή, τα δέκα μισθωμένα ελικόπτερα κοστίζουν ακριβά.

Πάλη κόντρα στη διαχρονική εγκληματική πολιτική

Ολα αυτά αποκαλύπτουν ότι η βασική αιτία για τις μεγάλες καταστροφές που ζούμε από τις πυρκαγιές κάθε χρόνο είναι η πολιτική της εμπορευματοποίησης που ακολουθούν διαχρονικά και συνειδητά όλες οι αστικές κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις.
Για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση χρειάζεται η λαϊκή πάλη που θα επιβάλει την άμεση χρηματοδότηση των φορέων δασοπροστασίας και δασοπυρόσβεσης, την άμεση συγκρότηση ενιαίου φορέα προστασίας της δημόσιας δασικής περιουσίας, την ακύρωση των αντιδασικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που αποχαρακτηρίζουν και εμπορευματοποιούν δασικές εκτάσεις, την ενίσχυση της Πυροσβεστικής και την πλήρωση των χιλιάδων κενών οργανικών θέσεων με μόνιμο και εκπαιδευμένο προσωπικό, την προστασία των καμένων δασικών εκτάσεων από τους επίδοξους καταπατητές και τα επιχειρηματικά συμφέροντα και το ξεκίνημα των αναγκαίων ενεργειών για την αναδάσωσή τους, την αποζημίωση των πυρόπληκτων. Και το πιο ουσιαστικό. Να γίνει η γη δημόσια, να μην είναι εμπόρευμα για το κέρδος.

Γιώργος ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ

ΘΕΡΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ :Είναι λαϊκό δικαίωμα, όχι «πολυτέλεια»

 

Στιγμές σαν κι αυτή, μπορούν να χαρούν όλο και λιγότερα παιδιά λαϊκών οικογενειών

Ονειρο θερινής νυχτός αποτελούν οι καλοκαιρινές διακοπές για την πλειοψηφία των εργαζομένων, της νεολαίας, καθώς με μισθούς πείνας, ανεργία και αυξήσεις «φωτιά», το κόστος είναι απλησίαστο.

Στον ευρωμονόδρομο όλο και περισσότερα λαϊκά νοικοκυριά δεν μπορούν να κάνουν καθόλου διακοπές, όλο και μειώνονται οι μέρες ξεκούρασης για όποιον ξεφύγει έστω για λίγο. Παράλληλα, η κατάργηση και αυτού του φτηνού όπως λειτουργούσε «κοινωνικού τουρισμού», υπονομεύει παραπέρα το δικαίωμα στην αναψυχή, θυσιάζοντάς το στο βωμό κερδοφορίας της μεγαλοεργοδοσίας.

Συγκεκριμένα: Aν πέρυσι εστιάζαμε στα όρια εισοδήματος που έθετε η τότε κυβέρνηση προς χορήγηση «δελτίων κοινωνικού τουρισμού», αν καταγγέλλαμε το πώς πέταγε χιλιάδες εργαζόμενους εκτός, αν κατακρίναμε ότι και όσοι έπαιρναν δελτίο επιβαρύνονταν με οικονομική συμμετοχή, τι να πούμε φέτος που Οργανισμός Εργατικής Εστίας (ΟΕΕ) δεν υπάρχει...;
Τέλη Φλεβάρη η τότε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ/ΝΔ (πρόδρομος της σημερινής), προκειμένου να μειώσει το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος», να απαλλάξει τη μεγαλοεργοδοσία από τις εισφορές σε ΟΕΕ κ.ά. τον κατάργησε. Αποτέλεσμα, πάνω από 500.000 δικαιούχοι στερούνται το 7ήμερο διακοπών που επιχορηγούσε ο ΟΕΕ.
Ταυτόχρονα, οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις και τα μεγαλοεπιχερηματικά συμφέροντα που εκφράζουν, όλοι αυτοί που κόπτονται για την «ανάπτυξη της κρουαζιέρας», το «να μην κλείνει το ΠΑΜΕ τα λιμάνια», που «αγωνιούν» για το ιστορικό κέντρο της Αθήνας και πώς θα απαλλαγούν οι μεγαλοξενοδόχοι από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, τη δράση και παρουσία του λαϊκού παράγοντα κάτω από τα μπαλκόνια τους, δεν είχαν πρόβλημα να αποδεχτούν την υπολογιζόμενη μείωση (από την κατάργηση του ΟΕΕ) στο λεγόμενο εσωτερικό τουρισμό κατά 4.000.000 διανυκτερεύσεις μέσα στη χρονιά, το σοβαρό πλήγμα που δέχονται περίπου 2.700 μικρομεσαίες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι σε αυτές, συν χιλιάδες εξαρτώμενες από τα προγράμματα του ΟΕΕ αυτοαπασχολούμενοι σε επισιτισμό, μεταφορές κ.ά.

Παντού πληρώνεις

Επιπλέον, και αν ακόμα μικρομεσαίοι του κλάδου έριξαν τις τιμές (όπως διατυμπανίζεται) πιεσμένοι από δάνεια, φόρους, υποχρεώσεις, τον «ανταγωνισμό» των μεγαθηρίων του κλάδου, προκειμένου να προσελκύσουν πελάτες και να μην τους μείνουν τα δωμάτια άδεια, η άγρια φορομπηξία, οι μειώσεις μισθών, η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών, συνολικά η καθίζηση του εισοδήματος και η γενικευμένη ανασφάλεια για το μέλλον, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στον όποιον λαϊκό άνθρωπο να πληρώσει τα πενήντα, σαράντα, ακόμα και τα τριάντα ευρώ που του ζητούνται για μια διανυκτέρευση.
Αλλά και όποιος έχει κάπου να πάει (χωριό, συγγενείς, φίλους), καλείται να δώσει ένα σκασμό λεφτά απλά και μόνο για να φτάσει στον προορισμό του. Κατ' αρχάς, τα διόδια που νέμονται κατασκευαστικές κοινοπραξίες («Ολυμπία Οδός ΑΕ», «Μορέας ΑΕ», «Αττική Οδός ΑΕ» κ.ά.) και τράπεζες:

• Στη διαδρομή Αθήνα - Καλαμάτα, για περίπου 200 χλμ. δρόμο, ένα ΙΧ θα πληρώσει 20 ευρώ (μετ' επιστροφής) μόνο για το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το οδικό δίκτυο! Συν άλλα 5,6 ευρώ αν χρειάζεται να χρησιμοποιήσει και την περιλάλητη «Αττική Οδό», ενώ αναμένεται η ανακοίνωση λειτουργίας ενός ακόμη σταθμού διοδίων κοντά στην Καλαμάτα.
• Αντίστοιχα στη διαδρομή Αθήνα - Πάτρα, για άλλα 200 χλμ. δρόμο, τα περισσότερα εκ των οποίων σε άσχημη κατάσταση (διόλου τυχαία ο δρόμος αυτός έχει σε ετήσια βάση τα περισσότερα τροχαία δυστυχήματα πανελλαδικά), πληρώνει κανείς (μετ' επιστροφής) 12,60 ευρώ.
• Oσοι οδηγοί διασχίζουν την Εγνατία Οδό καταβάλουν 2 ευρώ σε καθέναν από τους πέντε σταθμούς (Πολύμυλο Κοζάνης, Τύρια Παραμυθιάς, Μαλακάσι Μετσόβου, Ανάληψη Λαγκαδά, Ιασμο Κομοτηνής) που βρίσκονται κατά μήκος της. Μάλιστα, από Σεπτέμβρη αναμένεται αύξηση 20% (στα 2,40 ευρώ). Ταυτόχρονα, από 15 Γενάρη 2013 θα τεθεί σε λειτουργία ο νέος (έκτος) σταθμός διοδίων του αυτοκινητοδρόμου στη Μουσθένη Καβάλας (κοντά στη Χρυσούπολη). Συνολικά η κατασκευή της Εγνατίας κόστισε στον ελληνικό λαό πάνω από 6,5 δισ. ευρώ και βρίσκεται πλέον στη λίστα για πλήρη ιδιωτικοποίηση. Σημειώνεται ότι το 2011 η Εγνατία εισέπραξε από τα διόδια 15,9 εκατομμύρια ευρώ, το σύνολο των οποίων κατέληξε απευθείας στις τράπεζες και όχι στα ταμεία της Εγνατίας, καθώς τα έσοδά της έχουν υποθηκευτεί για τη σύναψη δανείων!
• Φυσικά, η πιο ακριβή διαδρομή είναι η Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Συνολικά ένα ΙΧ πληρώνει 23 ευρώ να πάει κι άλλα τόσα να έρθει στους δέκα σταθμούς διοδίων που στήθηκαν κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου.

Στο ενδιάμεσο, και σε μια άλλη εξέλιξη, από την Κυριακή 1/7, τέθηκε σε ισχύ από τις χώρες μέλη της ΕΕ το εμπάργκο στις ιρανικές εισαγωγές πετρελαίου. Το γεγονός, ενταγμένο στα βρώμικα και επικίνδυνα παιχνίδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, πυροδότησε ήδη κερδοσκοπικά παιχνίδια των μονοπωλίων του καυσίμου.
Ενδεικτικά στην Αθήνα το κόστος του λίτρου βενζίνης σκαρφάλωσε πάλι στα 1,70 ευρώ, στην περιφέρεια πολύ παραπάνω, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όποιον αποφασίσει να ταξιδέψει οδικώς και προσπαθήσει να γεμίσει το ρεζερβουάρ.
Αλλά και με ΚΤΕΛ να μετακινηθεί κανείς τα πράγματα ζορίζουν. Π.χ. για απλή μετάβαση από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη χρειάζεται να πληρώσει 42 ευρώ. Πολλά περισσότερα αν πρόκειται για οικογένεια. Αντίστοιχα η διαδρομή Αθήνα - Πάτρα κοστίζει στον ενήλικα 18,90 ευρώ, το δε «παιδικό» είναι 9,40 ευρώ.
Στις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη.
Ενδεικτικά, ζευγάρι που σχεδιάζει να ταξιδέψει από Λαύριο στη Λήμνο, με ένα σαπάκι κοντά σαράντα ετών (έτος ναυπήγησης 1976), έντεκα ώρες στο κατάστρωμα, παίρνοντας μαζί ΙΧ, θα πληρώσει 241 ευρώ μετ' επιστροφής, συμπεριλαμβανομένης «έκπτωσης» (επειδή έκλεισε και ξόφλησε τα εισιτήρια «εγκαίρως»).
Αν πάνε από Πειραιά στον Εύδηλο Ικαρίας, «αναβαθμίζοντας» την θέση τους σε «σαλόνι», πληρώνουν τον Ιούλη, μετ' επιστροφής 184 ευρώ.
Κι αν ταξιδέψουν από Θεσσαλονίκη στο Καρλόβασι Σάμου (πάλι για Ιούλη, «σαλόνι», μετ' επιστροφής, συν ΙΧ) 360 ευρώ.

Φεύγουν λιγότεροι για λιγότερο

Ετσι πλέον το 69% των Ελλήνων (62% πέρυσι) αδυνατεί να ανταποκριθεί στα έξοδα των καλοκαιρινών διακοπών και κάνει καλοκαίρι σπίτι του (αποτελέσματα έρευνας του Ινστιτούτου Καταναλωτών).
Για το «τυχερό» 31% που θα καταφέρει να φύγει, τα στοιχεία δείχνουν περαιτέρω μείωση του χρόνου διακοπών. Τέσσερις στους πέντε (80%) όσων λίγων φύγουν, θα λείψουν λιγότερο από βδομάδα. Θα επισκεφθεί είτε δικό του εξοχικό, είτε θα φιλοξενηθεί σε συγγενείς.
Η έρευνα ανέδειξε ως απαγορευτικό το κόστος διακοπών για μια οικογένεια: Το ελάχιστο κόστος διαμονής/διατροφής 15 ημερών 4μελούς οικογένειας αγγίζει πλέον τα 3.000 ευρώ. Τέλος, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί ότι οι τιμές ακολουθούν ανοδική πορεία ή (στην καλύτερη των περιπτώσεων) παραμένουν στάσιμες σε υψηλό επίπεδο και η ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών καθοδική πορεία.

Αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα

Χρόνια ολόκληρα ΚΚΕ και ΚΝΕ τονίζουν ότι είναι αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα των εργαζομένων, των νέων και των οικογενειών τους για τουρισμό, διακοπές, ανάπαυση, προαγωγή της υγείας τους, αναψυχή. Με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες (πολύ μεγαλύτερες από άλλες εποχές), σε αναγκαία ρήξη με τα μονοπώλια και την εξουσία τους προκειμένου να γίνουν (και) οι διακοπές κοινωνικό αγαθό για όλους, παλεύουν για:

• Δικαίωμα στις διακοπές για όλους τους εργαζόμενους μέσα από εξασφάλιση της μηνιάτικης άδειας και του 14ου μισθού για τις διακοπές. Φθηνές διακοπές για όλα τα παιδιά των εργαζομένων. Ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές. Δωρεάν πρόσβαση σε όλα τα μνημεία, μουσεία, τους φυσικούς και πολιτιστικούς χώρους της χώρας μας.
• Προγράμματα κοινωνικού τουρισμού στους ανέργους και για όλους τους εργαζόμενους με οποιαδήποτε μορφή απασχόλησης (μερική απασχόληση, συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλπ.), τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Δημόσιες δωρεάν παιδικές κατασκηνώσεις για τα παιδιά όλων των εργαζομένων και ανέργων, που θα λειτουργούν όλο το καλοκαίρι.
• Δωρεάν οργανωμένους χώρους αναψυχής (κάμπινγκ) για όλους τους νέους, με προσιτές τιμές ή και δωρεάν για τα νέα ζευγάρια, τους άνεργους. Δημόσιους δωρεάν οργανωμένους χώρους αναψυχής με ειδικό εξοπλισμό, υποδομές και εκπαιδευμένο προσωπικό για τα ΑμεΑ. Μαθητικές εκδρομές ενταγμένες στο σχολικό πρόγραμμα, δημόσιες και δωρεάν, δαπάνη του κράτους.
• Δωρεάν διακοπές για τους συνταξιούχους και τους φτωχούς αγρότες.

Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ

Η παραπλάνηση με τις δόσεις

Η κουβέντα για τις δόσεις έχει φουντώσει.
Δόσεις για τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την Εφορία.
Δόσεις για το φόρο εισοδήματος.
Δόσεις για το χαράτσι της ΔΕΗ.
Μια ζωή σε δόσεις μας ετοιμάζουν, αλλά όσα λένε περί «ανάσας» και περί «διευκόλυνσης» είναι παραμύθια.
Ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει.
Τι δεν καταλαβαίνουν;
Δεν έχει να πληρώσει, επειδή και το φόρο του αύξησαν και το μισθό και τη σύνταξη του μείωσαν.
Αλλά και στο σούπερ μάρκετ οι τιμές ανεβαίνουν στα τρόφιμα και σ' όλα τα είδη πρώτης ανάγκης.
Και οι παιδικοί σταθμοί δέχονται όλο και λιγότερα παιδιά.
Η βενζίνη και το πετρέλαιο θέρμανσης ακριβαίνουν.
Στο δημόσιο νοσοκομείο πρέπει να πληρώσεις για τις εξετάσεις. Και πάει λέγοντας...
Μιλάνε για δόσεις και περιμένουν κι ευχαριστώ, ενώ υπόσχονται ουσιαστικά μια «ζωή» σε δόσεις.
Δουλειά εκ περιτροπής, μεροκάματο σε ...δόσεις,
Υγεία κατ' επίφαση, ασφάλιση υποτιθέμενη, σύνταξη - κοροϊδία, ελευθερίες υπό περιορισμό και άμα διαμαρτυρηθεί κανείς, υπάρχουν και τα ΜΑΤ πρόχειρα, τα μόνο που μοιράζουν καταστολή άνευ ...δόσεων.
Οπότε, λύση δεν είναι οι δόσεις, λύση είναι να πληρώσει τα σπασμένα το μεγάλο κεφάλαιο και να ανακουφιστεί ο λαός.
Στους πολιτικούς «δοσατζήδες» της συγκυβέρνησης και των οπαδών της, να αντιπαρατεθεί αγώνας ταξικός, οργανωμένος, ανυποχώρητος, χωρίς ταλαντεύσεις και σε μεγάλες ...δόσεις!

ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΑΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΩΝ

Εργαλείο στην πάλη του εργατικού λαϊκού κινήματος

 

Το ΚΚΕ τηρώντας την προεκλογική του δέσμευση κατέθεσε στη Βουλή πρόταση νόμου για την

«Κατάργηση των Μνημονίων, του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012 – 2015 και των Εφαρμοστικών τους νόμων – καταγγελία των Δανειακών Συμβάσεων που έχουν ως προαπαιτούμενο την εφαρμογή των Μνημονίων».

 

Με την πράξη αυτή απέδειξε για άλλη μια φορά:

Οτι σέβεται το λαό και τηρεί το λόγο που έδωσε προεκλογικά.
Οτι καθορίζει την πολιτική του στάση με κριτήριο το συμφέρον της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων και με αυτό το κριτήριο συγκρούεται με την κυβέρνηση και το συνολικό πλαίσιο των πολιτικών, των μέτρων που έχουν οδηγήσει σε πτώχευση τις εργατικές-λαϊκές οικογένειες.
Οτι πιστεύει βαθιά πως ο λαός δεν έχει καμία δέσμευση απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο και στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση και επιβάλλεται να διεκδικήσει την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Η πρόταση νόμου του ΚΚΕ, η πολιτική της κατεύθυνση, οι θέσεις που περιέχει για την κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων που χτυπάνε τους μισθούς, τις συντάξεις, τις Συλλογικές Συμβάσεις, τα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα κ.ά., αλλά και το πλαίσιο στόχων πάλης που θέτει για διεκδίκηση είναι σε αντιστοιχία με τις λαϊκές ανάγκες, μπορούν να γίνουν όπλο στα χέρια του εργατικού, λαϊκού κινήματος, να συμβάλλουν στην ενδυνάμωση της πάλης του.
Κι αυτό είναι πολλαπλά χρήσιμο σήμερα, στις συνθήκες που η τρικομματική κυβέρνηση και η ΕΕ κλιμακώνουν την επίθεση κατά των εργαζομένων πατώντας στις δανειακές συμβάσεις, στα μνημόνια και στους εφαρμοστικούς νόμους
.
Είναι φανερό ότι ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ έχουν τοποθετηθεί με τις πολιτικές επιλογές τους ενάντια στην πρόταση νόμου του ΚΚΕ. Αυτό ήταν εξ αρχής γνωστό.

Ετσι, αξίζει να εξεταστεί προσεκτικά η θέση του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να διασκεδάσει τις ανησυχίες του για την απήχηση της πρωτοβουλίας του ΚΚΕ και να αποκρύψει τις πολιτικές του ευθύνες επιχειρώντας να θολώσει τα νερά και να παραπλανήσει τους εργαζόμενους.

Η πραγματικότητα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ για άλλη μια φορά «πιάστηκε στα πράσα».
Γιατί αποδείχθηκε στην πράξη ότι προεκλογικά κορόιδεψε συνειδητά το λαό φουσκώνοντας τη ρηχή αντιμνημονιακή ρητορεία, καλλιεργώντας μέσα από καιροσκοπικούς ελιγμούς ψεύτικες προσδοκίες εκμεταλλευόμενος την αγωνία του λαού.
Στην πράξη, για να δικαιολογήσει την υποχώρησή του ακόμα και από αυτά που έλεγε προεκλογικά, και να αποκρύψει την ένταξή του στο στρατόπεδο των υποστηρικτών της άνευ ουσίας διαπραγμάτευσης με την ΕΕ, προχώρησε στην κατάθεση μιας πολύ περιορισμένης πρότασης νόμου για την κατάργηση ορισμένων αντιλαϊκών μέτρων αποκρύπτοντας ότι αυτά εκπορεύονται από τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τις δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους που αρνείται να ακουμπήσει.
Χαρακτηριστικό στοιχείο της οπορτουνιστικής στάσης του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτή τη φορά είναι οι ελιγμοί, η δημιουργία εντυπώσεων για να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση που έχει περιέλθει
.
Σ’αυτή την κατεύθυνση ανοίγει μέτωπο στις θέσεις του ΚΚΕ παραβιάζοντας ακόμα και κανόνες της απλής λογικής.

Ετσι, σε σχετική ανακοίνωση του υπεύθυνου του γραφείου Τύπου αυτού του κόμματος αναφέρεται:
«Οταν εμείς απευθυνόμενοι προς την ελληνική κοινωνία εδώ και δύο χρόνια, και προς την αριστερά ιδιαίτερα λέγαμε ότι η βασική διαχωριστική γραμμή είναι το μνημόνιο και το πώς τοποθετείται κανείς απέναντί του, από την πλευρά του ΚΚΕ συχνά εισπράτταμε την κριτική ότι είναι ένα πλαστό δίλημμα κάτι τέτοιο.
Το γεγονός ότι σήμερα έστω μετά τις εκλογές, καταθέτει μια πρόταση η οποία θέτει στο επίκεντρό της το θέμα της κατάργησης των εφαρμοστικών νόμων και του μνημονίου, είναι μια θετική μετατόπιση, έστω και καθυστερημένα».
Είναι φανερό ότι επιχειρείται ο βιασμός της πραγματικότητας και χρησιμοποιείται το ψέμα για να διαστρεβλώσουν την πολιτική του ΚΚΕ.
Βασική θέση του ΚΚΕ τόσο προεκλογικά όσο και τώρα είναι ότι η βάση της όξυνσης των λαϊκών προβλημάτων και της πτώχευσης του λαού είναι η καπιταλιστική κρίση που αποδεικνύει τα αδιέξοδα του συστήματος, η πολιτική της ΕΕ, η επίθεση του κεφαλαίου και των κομμάτων του.
Η αλήθεια είναι ότι η κρίση επιδείνωσε το δημόσιο χρέος και οδήγησε στις δανειακές συμβάσεις, στα μνημόνια και στους εφαρμοστικούς νόμους που χρησιμοποιούνται ως εργαλεία του κεφαλαίου για να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες του λαού.
Το ΚΚΕ δεν υποτίμησε τα μνημόνια.
Ανέδειξε τον αντιλαϊκό τους χαρακτήρα και τα πολέμησε μέσα και έξω από τη Βουλή με όλες του τις δυνάμεις.
Αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ότι είναι ανυπόστατη η θέση του ΣΥΡΙΖΑ που λέει ότι τα μνημόνια αποτελούν τη βασική διαχωριστική γραμμή κι αυτή η θέση του ΚΚΕ έχει ιδιαίτερη σημασία.
Γιατί είναι προκλητικός, αβάσιμος ο ισχυρισμός που λέει ότι μπορεί να είναι διαχωριστική γραμμή το αποτέλεσμα (τα μνημόνια) και όχι η αιτία, η πηγή που το προκαλεί, η καπιταλιστική ανάπτυξη, κρίση, η στρατηγική της ΕΕ, η στρατηγική του κεφαλαίου.

Πόσο αξία έχει για το λαό π.χ. η πολιτική του κόμματος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» ή της «Χρυσής Αυγής» που καταγγέλλουν φραστικά τα μνημόνια αλλά στηρίζουν τις αιτίες που τα γεννάνε, τις αιτίες που βασανίζουν το λαό μας;
Το ίδιο ισχύει και για τη ΔΗΜΑΡ.
Η αντιμνημονιακή της φρασεολογία έγινε «φτερά και πούπουλα».
 Η στήριξη των αιτιών που γεννάνε τα μνημόνια την οδήγησαν στην αγκαλιά της τρικομματικής αντιλαϊκής κυβέρνησης.

Αυτά είναι ζητήματα που επιβάλλεται να προβληματίσουν περισσότερο τους εργαζόμενους.

Ο εξωπραγματικός, επικίνδυνος χαρακτήρας της τοποθέτησης που καθορίζει ως βασική διαχωριστική γραμμή τα μνημόνια αποδεικνύεται και από την πείρα των άλλων κρατών μελών της ΕΕ στις οποίες εφαρμόστηκαν πολύ σκληρά αντιλαϊκά μέτρα χωρίς μνημόνια.
Κι αυτό τονίζει τη γενική τάση της επιθετικότητας του κεφαλαίου και των κομμάτων του στις συνθήκες της κρίσης.
Θα θέσουμε όμως ακόμα ένα ερώτημα.
Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει τα μνημόνια ως διαχωριστική γραμμή γιατί δεν κατέθεσε πρόταση νόμου για την κατάργησή τους και περιορίστηκε στην καταγγελία ορισμένων μόνο μέτρων που προκύπτουν από τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια; Η απάντηση δίνεται από το χαρακτήρα της πολιτικής του που είναι διαχειριστική και αναξιόπιστη.
Στην τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται επίσης:
«Βεβαίως θα αναρωτηθεί κανείς εάν είχε ανταποκριθεί (το ΚΚΕ) στο ενωτικό κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.
Σας λέω λοιπόν ότι θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να είχαμε ενδεχομένως μια κυβέρνηση της αριστεράς.
Εάν δηλαδή είχε υπάρξει ένα ενιαίο κοινό μέτωπο στις εκλογές και είχε δημιουργηθεί μια αντίστοιχη δυναμική.
Αυτά για την ιστορία. Από εκεί και έπειτα για τη συγκεκριμένη πρόταση, στο βαθμό που αφορά συγκεκριμένους εφαρμοστικούς νόμους τους οποίους ούτως ή άλλως -έχετε δει- κι εμείς έχουμε καταθέσει μια αντίστοιχη πρόταση νόμου για τα ζητήματα της μετενέργειας και του κατώτατου μισθού, προφανώς και θα τα υποστηρίξουμε. Δεν συμμεριζόμαστε προφανώς τη συνολική τοποθέτηση του ΚΚΕ απέναντι στα ζητήματα της κρίσης, γιατί συνδέει την απάντηση στη σημερινή οικονομική κρίση με ζητήματα που είναι έξω από το δικό μας στρατηγικό προσανατολισμό, όπως αυτό της απομάκρυνσης από την ΕΕ».

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια» αφού είναι αποδεδειγμένο στην πράξη ότι το ΚΚΕ δεν έχει καμία ιδεολογική, πολιτική συγγένεια με το ΣΥΡΙΖΑ που έχει σοσιαλδημοκρατική στρατηγική και επιχειρεί να δημιουργήσει μαζί με φθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ένα νέο σοσιαλδημοκρατικό σχήμα για να χειραγωγήσει το λαό, να τον εγκλωβίσει σε νέες διαχειριστικές αυταπάτες.
Ομως, έχει σημασία να αναφερθεί ότι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία με το ΚΚΕ είναι και υποκριτική, καιροσκοπική.
Στην ανακοίνωσή του αυτοδιαψεύδεται αφού αναγκάζεται να αναφερθεί στις προγραμματικές και γενικότερες αγεφύρωτες διαφορές με το ΚΚΕ, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται ο χαρακτήρας και οι αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, η στάση απέναντι στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει, ενώ το ΚΚΕ την πολεμάει γιατί σαν διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση, σαν ένωση του κεφαλαίου είναι κατά των λαών.

 

Η πρωτοβουλία του ΚΚΕ αποδεικνύει την υπεροχή της στρατηγικής του και τονίζει ότι το κόμμα μας παρεμβαίνει αποφασιστικά για κάθε λαϊκό πρόβλημα και πρωταγωνιστεί στην ταξική πάλη γιατί έχει καθαρό το βασικό ζήτημα που αναφέρεται και στην εισηγητική έκθεση της πρότασης νόμου που κατέθεσε στη Βουλή.

Οτι η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στη γραμμή κατάργησης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, της μονομερούς διαγραφής του χρέους, της αποδέσμευσης από την ΕΕ, με εργατική, λαϊκή εξουσία, με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, για να αξιοποιηθούν σχεδιασμένα οι μεγάλες αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας μας, να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.
Η πρόταση νόμου του ΚΚΕ άνοιξε μια συζήτηση που μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη και να συμβάλει να βγούνε ουσιαστικά συμπεράσματα από τους εργαζόμενους που στενάζουν από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την αντιλαϊκή πολιτική.
Να βγούνε συμπεράσματα για τη στάση των πολιτικών δυνάμεων, να επανεξεταστούν και να επαναξιολογηθούν οι πολιτικές προτάσεις και η πρακτική του κάθε κόμματος με κριτήριο ποια πολιτική αντιστοιχεί στα συμφέροντα και στην κοινωνική θέση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας που προέρχεται από τις εργατικές – λαϊκές οικογένειες.
Αυτό είναι το βασικό ζήτημα που δεν πρέπει να επισκιαστεί από τα κόλπα που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ και το γαϊτανάκι για το αν ή όχι θα ψηφίσει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ.
Γιατί έτσι ή αλλιώς έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα.
Είπε συνειδητά ψέματα στους εργαζόμενους προεκλογικά. Χρησιμοποίησε την αντιμνημονιακή παγίδα για να υφαρπάξει την ψήφο και μετεκλογικά προσαρμόζεται συνεχώς στις ανάγκες της διαχείρισης της κρίσης κατά του λαού, στη λογική της διαπραγμάτευσης με την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Η πράξη, μέσα σε λίγο χρόνο μετά τις εκλογές, θέτει ένα σοβαρό ζήτημα.
Θέτει τη μεγάλη αναντιστοιχία ανάμεσα στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και στα συμφέροντα των εργαζομένων.
Αποδεικνύει επίσης τη σταθερότητα του ΚΚΕ, τον αναντικατάστατο ρόλο του στη στήριξη των λαϊκών συμφερόντων, την αναγκαιότητα της ισχυροποίησής του.

Ατσάλι και μειοψηφικές δημοκρατίες

Της  Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 

Οσο προχωράει, σύντροφοι, η τηλεπαιδεία και τηλεκπαίδευση από ανέλεγκτες πηγές και κυρίως όσο αποκόπτεται η σκυτάλη γνώσεων από την προσωπική σχέση μαθητή – δασκάλου, τόσο θα αποκοπτόμαστε από εκείνη την ουσιαστική εκτίμηση του Αλέξανδρου της Μακεδονίας για τον Αριστοτέλη. «Στους γονείς μου οφείλω το ζην και στους δασκάλους μου το ευ ζην». Ρήση και θέση που πόρρω απέχει από τις θλιβερές παρερμηνείες των νεότερων Ελλήνων, πολιτικών και εκπαιδευτικών του τρέχοντος αστικού συστήματος που αναπαράγει ως μόνο πρότυπο σκέψης και παιδείας το χειρότερο εαυτό του.

Πιάνω, λοιπόν, το νήμα από κει που τ’ άφησα την περασμένη Κυριακή.

Εκεί δηλαδή που οφείλουν οι κομμουνιστές πολιτισμικά να επέμβουν με επιστήμες και τέχνες διαθέσιμες στους καιρούς μας και να διαχωρίσουν τη λειτουργία του Διαδικτύου και των εξ αυτού και πέραν αυτού επικοινωνιακών εργαλείων, από τη λειτουργία του διχτυού, του ικανού να παγιδεύσει τεράστιες μάζες πολιτών-ψαριών στον ωκεανό των πληροφοριών.

Στην ψευδοδημοκρατία των αστών το …πολιτικό παιχνίδι παίζεται με όρους πλειοψηφίας.
Ο αφελής μαθηματικός σχηματισμός, ανεξαρτήτως κανόνα, και δη έξω από τα μαθηματικά αυτά καθ’ αυτά, δηλαδή η αριθμητική λογική ότι το 51 είναι πράγματι μεγαλύτερο από το 49, στην αστική δημοκρατία μετατρέπεται σε τέχνασμα.
Κάτι σαν το λαγό που βγάζουν οι ταχυδακτυλουργοί στα τσίρκα και τα πανηγύρια αιώνες τώρα. Πρόκειται για τα εκλογικά εκείνα συστήματα, σαν το δικό μας ένα πράμα, που αναδεικνύουν μια τεχνητή μειοψηφία σε δημοκρατία μεθυστικού μεγέθους. Ογκώνεις με το που τη ζεις σαν να έχεις πιει πενήντα μπίρες στην καθισιά. Το κοπάδι από τις γόπες π.χ πιάνεται σ’ αυτό το δίχτυ χάρη στην καλλιέργεια της πολιτικής εκπαίδευσης να αλλάζει η αριθμητική στην ψήφο.
Και η απλή αναλογική, για παράδειγμα, να θεωρείται βαριά και επικίνδυνη για την εξουσία. Το ένας πολίτης μία ψήφος είναι ειδικού βάρους μέταλλο. Διαλύει τη δημοκρατική αυταπάτη στα εξ ων συνετέθη.
Δηλαδή απάτη και εξαπάτηση.
Η βαριά και συστηματική πλύση εγκεφάλου και βλάβη που έχει επέλθει στο συλλογικό υποσυνείδητο των δυτικών κοινωνιών, επεκτείνει την εφαρμογή της μειοψηφικής τους δημοκρατίας στη νομιμοποίηση της κρατικής βίας.

Τρανό παράδειγμα η «Χαλυβουργία». Καθώς είμαι μακριά λόγω αναγκαίων ολιγοήμερων διακοπών, μια περιήγηση στη διαχείριση της πληροφορίας ότι τα ΜΑΤ άνοιξαν το εργοστάσιο (…) του Μάνεση, στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο, δείχνει περίτρανα το δίχτυ της εγκληματικής εκπαιδευτικής επικοινωνιακής απάτης.

Η πλειοψηφία των ηρωικών απεργών παρουσιάζεται ως ατσάλινη μειοψηφία που εμποδίζει τη γιγάντια μειοψηφία των πενήντα απεργοσπαστών να δουλέψει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες επιβάλλει το αφεντικό.

Μοιράζεται και η νομιμότητα από το καθεστώς του Σαμαρά που έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι, νομοθέτη, δικαστή και Μπάτσο, και η αριθμητική αλλάζει πατώντας στον θεόρατο αριθμό των ανέργων που ταυτίζονται προπαγανδιστικά με αυτούς που θέλουν να δουλέψουν.

Μια τεχνητή ευλογοφανής πλειοψηφία γίνεται αποδέκτης της ιδεολογικής και πραγματικής υποδούλωσής της στην ανάγκη. Νομιμοποιεί την καταστολή που δεν θέλει να ζήσει όταν θα βρεθεί στη θέση των χαλυβουργών με την ανοχή της .

Το ατσάλι μπήγεται στα πλευρά του σώματος της εργατικής τάξης και ο Μάνεσης κερδίζει προσωρινά την παρτίδα με τη βία του ταξικού του συμμάχου.

Αυτό που παίζεται στον Ασπρόπυργο δεν είναι μόνο μια ταξική μάχη.

Εχει εκπαιδευτική αξία για τους αστούς.

Σπάει, ή καλύτερα θέλει να σπάσει, το επίπεδο συνείδησης της εργατικής τάξης ότι είναι η πραγματική και μαθηματική πλειοψηφία στην κοινωνία και εξ αυτού δικαιούται και την εξουσία και τη νομή, διανομή και κατοχή του πλούτου που παράγει.

Δεν είναι τα ΜΑΤ η δύναμη του Μάνεση. Είναι το εργοστάσιο και ο εξοπλισμός του.

Αυτό το κεφάλαιο διαμορφώνει την πλειοψηφική νομιμότητα της ατσάλινης μειοψηφίας των προδοτών της εργατικής τάξης.

Των δειλών και πουλημένων που δεν αντέχουν να διεκδικήσουν τα μέσα παραγωγής και φοράνε το μανδύα του εργαζόμενου που θέλει να ανήκει στο αφεντικό του.

Αυτοί οι …εργαζόμενοι έχουν συνείδηση κατοικίδιου.

Και αργά ή γρήγορα θα αποδειχτεί πως τα κανίς του εργοδοτικού καναπέ δεν παράγουν προϊόντα χάλυβα, αλλά μόνον περιλαίμια σκύλων.

Και κανένα σκυλί δεν μπορεί να ξεχωρίσει το ζην απ’ το ευ ζην με δάσκαλο το αφεντικό του.

Η πρωτοπορία, εργατική, πνευματική, εκπαιδευτική και δη πολιτική ήταν πάντα μειοψηφία, φωτισμένη και εξεγερτική.

Στους δρόμους κι όχι στους καναπέδες του κάθε Μάνεση …ατσαλώνεται…

Ψέμα πάνω στο ψέμα

Αναρτήθηκε από τον/την redship

Οργίασε η προπαγάνδα με αφορμή την επίθεση στους χαλυβουργούς.

Λένε:

– Το δικαίωμα στη δουλειά είναι ιερό.
Μιλάνε για το δικαίωμα στη δουλειά οι θεματοφύλακες ενός συστήματος άναρχου και σάπιου, που πετάει εκατομμύρια ανθρώπους εκτός παραγωγής. Μάλιστα, σε συνθήκες κρίσης, η ανεργία εκτοξεύεται στον καπιταλισμό, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, με πρώτη την εργατική δύναμη.
Ηδη οι άνεργοι είναι 1.500.000 στην Ελλάδα.
Ποια κυβέρνηση νοιάστηκε για το δικαίωμά τους στη δουλειά;
Η ίδια η κυβέρνηση και τα κόμματά της υπερασπίζονται τον Μάνεση, ο οποίος έχει ήδη απολύσει 120 εργαζόμενους και κατά τα λεγόμενά του ήθελε να κλείσει το εργοστάσιο και να αφήσει χωρίς ψωμί εκατοντάδες οικογένειες.
Για τους λιγοστούς απεργοσπάστες, το δικαίωμα στη δουλειά είναι ιερό, σύμφωνα με την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, αλλά όχι και για τους εκατοντάδες απεργούς που παλεύουν για να έχουν μεροκάματο οι απολυμένοι συνάδελφοί τους. Το ψέμα και η υποκρισία τους βγάζει μάτι.

– Πρέπει να εφαρμοστεί ο νόμος.
Ποιος νόμος; Αυτός που βγάζει 9 στις 10 απεργίες παράνομες. Αυτός που επιτρέπει στον εργοδότη να επιβάλλει με το έτσι θέλω στον εργάτη εκ περιτροπής εργασία, με μισθό που ισοδυναμεί με φιλοδώρημα.
Αυτός που καταργεί τα Βαρέα και Ανθυγιεινά για κατηγορίες εργαζομένων που με βεβαιότητα θα πεθάνουν πάνω στο μεροκάματο, πριν προλάβουν να βγουν σε σύνταξη. Αυτός που αφήνει ατιμώρητο τον εργοδότη, όταν ο εργάτης σκοτώνεται στα κολαστήριά του. Αυτός που στερεί από την οικογένεια τού εργαζόμενου την πρόσβαση σε στοιχειώδεις υπηρεσίες Υγείας και Παιδείας. Αυτοί οι νόμοι θέλουν να εφαρμοστούν και γι’ αυτό σκυλιάζουν με εισαγγελείς και δικαστικές αποφάσεις, κάθε φορά που οι εργάτες και ο λαός πάνε να σηκώσουν κεφάλι.
Η δικαστική απόφαση ενάντια στην απεργία είναι πρόσχημα και κατασκευασμένο ψέμα.
Η Δικαιοσύνη τους είναι ταξική.
Παράνομες ήταν με το γράμμα του νόμου και οι απολύσεις εν μέσω απεργίας, όπως κατήγγειλαν οι απεργοί, αλλά κανείς δε νοιάστηκε για την εφαρμογή αυτού του νόμου. Καθ’ όλα νόμιμη ήταν και η απεργιακή απόφαση των χαλυβουργών. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία για αυτούς που έτσι και αλλιώς είχαν αποστολή να τη σπάσουν. Το σύστημά τους είναι από τα θεμέλια άδικο για την εργατική τάξη και το λαό. Δίκαιος από τη σκοπιά του εργάτη είναι ο αγώνας για την επιβίωσή του, για το εμπόδισμα των μέτρων που τον εξαθλιώνουν, για την ανατροπή της αδικίας των αστών, με ανατροπή της εξουσίας τους.

– Η αδιαλλαξία δεν ωφελεί, χρειάζεται διάλογος.
Ξέρουν τι λένε.
Θέλουν συνδικαλιστές και κίνημα συνοδοιπόρους και όχι ταξικούς αντιπάλους.
Θέλουν ταξική συνεργασία, για να περπατάνε ανεμπόδιστα τα βάρβαρα μέτρα και όχι συνδικάτα μαχητές για το δίκιο των εργαζομένων. Θέλουν σωματεία με διοικήσεις όπως αυτή των χαλυβουργών στο Βόλο, που καμαρώνει με το παράσημο της εργοδοσίας στο πέτο, επειδή δέχτηκε να αλυσοδέσει τους εργαζόμενους και συναίνεσε σε συνθήκες δουλειάς, που έχουν συντελέσει ώστε δυο εργάτες να έχουν ήδη δει το χάρο με τα μάτια τους σε ισάριθμα «ατυχήματα». Θέλουν «κοινωνικούς εταίρους», όπως αυτούς στην ΟΣΝΙΕ, στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων και αλλού, που θα λένε «σφάξε μ’ Αγά μ’ ν’ αγιάσω». Θέλουν «κίνημα» στα μέτρα της εργοδοσίας και της κυβερνητικής πολιτικής, πέμπτη φάλαγγα στους εργατικούς αγώνες, συκοφάντες και υπονομευτές των ταξικών συνδικάτων.

– Οι εργατικοί αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια.
Ψέμα δίχως προηγούμενο.
Ας απαντήσουν:
Στη ΣΙΔΕΝΟΡ, που έκλεισε πρόσφατα, πόσες εργατικές κινητοποιήσεις είχαν γίνει το τελευταίο διάστημα;
Στις 600 επιχειρήσεις που έκλεισαν την τελευταία χρονιά στη Β. Ελλάδα, πόσα ταξικά σωματεία υπήρχαν και πόσες απεργίες έκαναν οι εργαζόμενοι σε αυτές;
Από τους 1,5 εκατ. των σημερινών ανέργων, πόσοι δούλευαν σε επιχειρήσεις όπου δρούσε ισχυρό ταξικό σωματείο και έκανε αγώνες;
Η κρίση κλείνει τα εργοστάσια και άλλα τα κάνει πιο ισχυρά.
Ακόμα και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης κλείνουν εργοστάσια (βλέπε «Τρικολάν») όταν ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης είτε δε βγάζει το κέρδος που προσδοκά, είτε συνθλίβεται από τον ανταγωνισμό, είτε μεταφέρει τα κεφάλαια σε άλλους, πιο κερδοφόρους κλάδους.
Αυτοί που λένε πως οι αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια, είναι οι ίδιοι που τη δεκαετία του ’90, στο όνομα της «ανασυγκρότησης των Βαλκανίων» επιδοτούσαν μέχρι και την αγορά fax στις επιχειρήσεις που έκλειναν στην Ελλάδα για να μεταναστεύσουν στη Βουλγαρία, στα Σκόπια, στην Αλβανία και στη Ρουμανία, όπου τα μεροκάματα ήταν υποπολλαπλάσια από αυτά της Ελλάδας, άρα και μεγαλύτερα τα κέρδη.
Και ένα τελευταίο:
Κάτι καλόπαιδα, τύπου Γεωργιάδη και ΣΚΑΪ, που ανακαλύπτουν «μέτωπα» ανάμεσα στο ΚΚΕ και τη «Χρυσή Αυγή» υπέρ των Χαλυβουργών, είναι άθλιοι και ψεύτες.
Προσπαθούν να συκοφαντήσουν το Κόμμα και το δίκαιο αγώνα των χαλυβουργών, δίνοντας πόντους στα μαντρόσκυλα που οι ίδιοι και το σύστημα εκπαιδεύουν, για να χιμήξουν ενάντια στο λαό.
Γιατί η «Χρυσή Αυγή» έβαλε τώρα την προβιά του φιλεργατισμού, όταν οι εργαζόμενοι της «Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο ξέρουν ότι στην κρίσιμη φάση που αναζητούσαν στήριξη από τους συναδέλφους τους στη Μαγνησία, οι Χρυσαυγίτες, μαζί με την πλειοψηφία στο εκεί σωματείο, με τους τοπικούς παράγοντες της σημερινής συγκυβέρνησης και τα συνδικαλιστικά τους στελέχη, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εμποδίσουν την απεργία στα εργοστάσια του Μάνεση, δρώντας ως μηχανισμός του.

Δημοσιεύθηκε στο τα «Νταχάου» της εργοδοτικής αυθαιρεσίας

Τα «πρότυπα» των κομμάτων του ευρωμονόδρομου

από

tasos

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οποια πρότυπα κι αν διαλέξει κανείς να εξετάσει από αυτά που προβάλλουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου στους εργαζόμενους τάζοντάς τους καλύτερες μέρες, θα διαπιστώσει πως συνηγορούν όλοι στο πώς η εργατική - λαϊκή οικογένεια θα δεχτεί να βουλιάζει σε συνεχείς στερήσεις. Θα διαπιστώσει πως συμφωνούν όλοι στο ότι πρέπει να μεγαλώνει η διαφορά μεταξύ του επιπέδου ζωής που σήμερα έχουν οι εργαζόμενοι και του επιπέδου ζωής που θα μπορούσε να τους διασφαλίσει ο πλούτος που οι ίδιοι παράγουν και μάλιστα αυξάνουν. Δηλαδή, να υπάρξει κι άλλη πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι - όπως αναφέρεται και σε ενημέρωση του Κοινωνικού Πολύκεντρου της ΑΔΕΔΥ για τους κατώτατους μισθούς στην Ευρώπη - σε χώρες που το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν ως πρότυπα οικονομικής ανάπτυξης που ζηλεύουν και θέλουν να φτάσει η χώρα μας, ο θεσμός του κατώτατου μισθού δεν υπάρχει καν! «Η Γερμανία μαζί με την Αυστρία και την Ιταλία δεν έχουν καμία ρύθμιση ή κάλυψη των εργαζομένων σε ό,τι αφορά το

κατώτατο όριο αμοιβής», τονίζεται χαρακτηριστικά. Μάλιστα, «σε καμία από τις πέντε σκανδιναβικές χώρες (Δανία, Φινλανδία, Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία) δεν υπάρχει ρύθμιση υποχρεωτικού κατώτατου μισθού».

***

Συμπέρασμα; Η «άνθιση» της οικονομίας για την οποία περηφανεύονται όχι μόνο τα κυβερνητικά επιτελεία των συγκεκριμένων χωρών αλλά γενικότερα τα στελέχη της ΕΕ και οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, απαιτεί διαρκή συρρίκνωση της προστασίας των εργαζομένων απέναντι στις εργοδοτικές αξιώσεις που στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» δε θέλουν κανένα όριο, κανένα φρένο, προκειμένου να υπάρχει διαρκής μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Αλλωστε και στην Ελλάδα, δεν είναι λίγες οι φορές που εργοδοτικοί φορείς και κέντρα έχουν διατυπώσει την άποψη ότι είναι αναχρονιστικός ο θεσμός της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, των Συλλογικών Συμβάσεων γενικότερα. Την ίδια στιγμή, φυσικά, ήδη στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους, οι ατομικές συμβάσεις δίνουν και παίρνουν. Οι επιχειρησιακές συμβάσεις γενικεύονται, ιδιαίτερα τώρα που οι εργοδότες έχουν τη δυνατότητα να συνάπτουν συμφωνίες χωρίς να υποχρεώνονται να τηρούν την ΕΓΣΣΕ.

Αλλωστε, με κάθε ευκαιρία τα στελέχη και της τρόικας και όλων των κομμάτων του ευρωμονόδρομου κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τις «ανάγκες» που γεννούν τα νέα δεδομένα στην αγορά εργασίας (δηλαδή η αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου) και εντείνουν τους εκβιασμούς προς την εργατική τάξη για να δεχτεί τσάκισμα των δικαιωμάτων της ώστε ... να γλιτώσει από την ανεργία. Ισχυρισμός βέβαια που μόνο αλήθεια δεν είναι, αφού ποτέ η «κοινωνική συναίνεση» και «ειρήνη» δεν έσωσαν τους εργαζόμενους από την επίθεση στις κατακτήσεις τους. Αλλωστε, ακόμα και στις χώρες όπου το λεγόμενο «εργατικό κόστος» (όπως χυδαία το κεφάλαιο και οι υποστηρικτές του έχουν επιλέξει να ονομάζουν το σύνολο των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων) είναι πολύ μικρότερο σε σχέση με τη χώρα μας, η κρίση βαθαίνει εξίσου, η ανεργία μεγαλώνει.

***

Τα πενιχρά μεροκάματα (στην Ισπανία το κατώτατο ωρομίσθιο είναι 3,89 ευρώ, στην Πορτογαλία 2,92 ευρώ, στην Πολωνία 2,1 ευρώ, στην Τσεχία 1,96 ευρώ, στην Ουγγαρία 1,92 ευρώ, στη Σλοβακία 1,88 ευρώ, στην Εσθονία 1,8 ευρώ, στη Λετονία 1,68 ευρώ, στη Λιθουανία 1,4 ευρώ, στη Ρουμανία 0,97 ευρώ, στη Βουλγαρία 0,8 ευρώ) δεν απέτρεψαν ούτε τα «λουκέτα» ούτε τη μετακόμιση επιχειρήσεων προς αναζήτηση ακόμα φτηνότερων εργατικών χεριών σε χώρες της Ασίας, της Αφρικής. Για τον απλούστατο λόγο ότι η λύση στο πρόβλημα «μείωση της παραγωγής» και «υπονόμευση των παραγωγικών δυνατοτήτων της πατρίδας κάθε λαού», δηλαδή στην οικονομική κρίση και στην επιδίωξη του κεφαλαίου να επενδύει μόνο σε τομείς που μπορεί να βγάλει μεγάλο και γρήγορο κέρδος, (γι' αυτό δεν αξιοποιεί όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μιας χώρας), δε βρίσκεται στην ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά στην κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, στην ένταξή τους σε μια οικονομία κεντρικά σχεδιασμένη που θα αναπτύσσεται με βάση την ικανοποίηση των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών και όχι τη δίψα για κέρδη κάθε καπιταλιστή. Γιατί το κεφάλαιο δεν παράγει για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών αλλά για το κέρδος.

Α. Μ.

Ταξική συνείδηση δια της ατόπου απαγωγής

από το   2310net

Με τον Μάνεση όλο αυτό το διάστημα ήταν:

      Η υπόδουλη στο ΔΝΤ και την ΕΕ κυβέρνηση των τριών μνημονιακών κομμάτων.

•       Η Νέα Δημοκρατία, το κατεξοχήν αστικό κόμμα το οποίο μπροστά στα συμφέροντα του κεφαλαίου δεν διστάζει να χτυπήσει κάθε εργατικό δικαίωμα.
•       Το ΠΑΣΟΚ που επί των ημερών του επιχειρηματικοί όμιλοι θησαύρισαν χάρη στις διασυνδέσεις τους με την κυβερνητική εξουσία. Το κόμμα το οποίο ελέγχει τις ξεπουλημένες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και τις έχει μετατρέψει σε συνεργάτες του ΣΕΒ και εκπροσώπους των εργοδοτικών του συμφερόντων.
•       Η ΔΗΜΑΡ, το δήθεν αριστερό κόμμα της κυβέρνησης, που μπροστά στην επιθυμία της να γευτεί την γλυκιά γεύση της εξουσίας είναι διατεθειμένη να κάνει οποιονδήποτε συμβιβασμό, οποιαδήποτε έκπτωση από την δήθεν ιδεολογία της.
•       Ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Θάνος Πλεύρης που συκοφαντούν κάθε εργατικό αγώνα χρεώνοντας τον στο ΠΑΜΕ το οποίο «ασκεί βία» απέναντι σε εργάτες και τους «εκμεταλλεύεται». Προφανώς και θα ήθελαν το ΠΑΜΕ να συναινεί σε απολύσεις και μειώσεις μισθών ώστε να μην μειώνονται τα υπερκέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
•       Το Δικαστικό σύστημα, το οποίο έχει κηρύξει παράνομες όλες τις απεργίες την ώρα που κάνει τα στραβά μάτια στις εργοδοτικές παρανομίες, στις περίεργες δοσοληψίες μεταξύ τραπεζικών ομίλων, στους επίορκους πολιτικούς, στους real-estate εκπροσώπους του θεού. Σήμερα η δικαιοσύνη δούλεψε από βραδύς ώστε πριν βγει ο ήλιος να δοθεί το χτύπημα στην απεργία, όπως κάποτε εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη νύχτα με τους προβολείς των αυτοκινήτων να φωτίζουν μην τυχόν και δεν πετύχει το κράτος τον στόχο του.
•       Η Αστυνομία που χτυπάει με μίσος όποιον σηκώνει ανάστημα την ώρα που στέκονται σούζα μπροστά στα αφεντικά τους. Η Αστυνομία που υπάρχει για να φρουρεί τις πύλες των επιχειρήσεων όταν το απαιτεί ο βιομήχανος, η Αστυνομία που προστατεύει τις τράπεζες και πνίγει με χημικά και δακρυγόνα παιδιά, νέους και ηλικιωμένους.  Άξιος ο μισθός τους.
•       Τα ΜΜΕ. Μέγκα, Σκάι, ΑΝΤ1, Βήμα, Καθημερινή, και όλοι εκείνοι που μας έλεγαν τόσο καιρό πόσο κακοί πολίτες είμαστε, πως οι διαδηλωτές διώχνουν τον τουρισμό και η αριστερά κλείνει τις επιχειρήσεις. Αυτοί που μας έλεγαν ότι πρέπει να κάνουμε θυσίες και μετά κι άλλες θυσίες, αυτοί που μας έλεγαν ότι δεν έγινε τίποτα αν μας κοπεί ο μισθός και η σύνταξη, αρκεί να μείνουμε στο ευρώ και να αποκτήσουμε αξιοπιστία ξεπουλώντας ό,τι ανήκει ακόμα στο δημόσιο.
•       Οι κάθε λογής «διανοούμενοι» και «δημοσιολόγοι» που εντοπίζουν την αιτία του κακού στις «παράλογες διεκδικήσεις» των εργαζομένων. Αυτοί που λένε ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιετικό κράτος, αυτοί που υπερασπίζονται κάθε αντιλαϊκό και νεοφιλελεύθερο μέτρο που προωθείται από την ΕΕ και τους εδώ αντιπροσώπους της, αυτοί που παπαγαλίζουν ότι τους έμαθαν τα mainstream πανεπιστήμια. Αυτοί που θεωρούν εθνικό συμφέρον τα κέρδη του επιχειρηματία. Αυτοί που οραματίζονται έναν κόσμο offshore, έναν κόσμο στον οποίο όλο και περισσότεροι θα δουλεύουν για όλο και λιγότερα, την ώρα που ο αγαθός ιδιωτικός τομέας μπορεί να μην πληρώνει την ΔΕΗ και να μένει ατιμώρητος, αυτοί που βλέπουν την χώρα μόνο ως ένα πεδίο επιχειρηματικής δραστηριότητας της κάθε SIEMENS.
•       Οι ξεπουλημένοι εργάτες, το λούμπεν κομμάτι του προλεταριάτου, που γλείφει νυχθημερόν τον εργοδότη ώστε να εξασφαλίσει ότι θα απολυθεί ο διπλανός, ο συνάδελφος, ο φίλος και όχι ο ίδιος. Αυτοί που σκύβουν το κεφάλι σε κάθε απαίτηση του αφεντικού. Αυτοί που έχουν ως στάση ζωής να σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι και όταν παίρνουν τον κουτσουρεμένο τους μισθό να λένε «ευχαριστώ»!

Αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες μπορείς κι εσύ να πάρεις θέση υπέρ του βιομήχανου. Αν όχι τότε σκέψου σε ποια πλευρά ανήκεις.