Έτσι φουντώνει ο φασισμός, εργαστήρι δημοσιογραφίας ΣΚΑΙ…

αναδημοσίευση  από  redfly planet

Έβλεπα το βιντεάκι-απάντηση της Κανέλλη στο ΣΚΑΙ σχετικά με την “φάρσα” που της έκαναν.
Κάποια  στιγμή είχα γράψει ότι τα κανάλια πλέκουν το εγκώμιο της Χ.Α,

ε δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο

παράδειγμα-απόδειξη του συγκεκριμένου ισχυρισμού.
Γιατί τι άλλο μπορεί να υποθέσει κανείς όταν αυτά τα βρωμοκάναλα αναπαράγουν τις

εγκληματικές + άνανδρες πράξεις των φασιστοειδών, και μάλιστα με θύματα ίδια τα άτομα

που τις υπέστησαν, έτσι, για να σπάσουν πλάκα…
Δεν θα σχολιάσω ιδιαίτερα τα όσα έλεγε η Τσαπανίδου στο συγκεκριμένο βιντεάκι, μόνο δυο

τρεις προτάσεις.

“Ήταν άντρες”!?!? είπε, “δεν το είχαν προσχεδιάσει” είπε, “δεν ήθελαν να σε

αναστατώσουν” είπε…

Υπάρχει μια παροιμία που λέει ότι στου κρεμασμένου το σπίτι δεν

μιλάνε για σχοινί, όμως δεν είναι μόνο αυτό που θα έπρεπε να σεβαστεί πριν προχωρήσει

σε αυτόν τον υπέρτατο δημοσιογραφικό κρετινισμό η Τσαπανίδου, ούτε καν το στοιχειώδες

ότι έχει ευθύνες απέναντι στον φιλοξενούμενο της εκπομπής.

Θα έπρεπε να γνώριζε και τις

πολιτικές συνέπειες των πράξεων των συναδέλφων της πριν επιδοθεί σε ένα αγώνα για να

περάσει στο ντούκου το όλο συμβάν

(και να βγει και ο ΣΚΑΙ λάδι αφού υποτίθεται δεν ήταν

προσχεδιασμένο άρα κανείς στο σταθμό δεν γνώριζε).

Πάλι καλά που δεν είπε στην Λιάνα

ότι το παράκανε κιόλας, αν και στην ουσία αυτό υπονοούσε.

Αλλά αρκετά με την Τσαπανίδου
Όταν είχε γίνει το γνωστό επεισόδιο με την Κανέλλη και τον Κασιδιάρη ήταν προεκλογική

περίοδος και εμείς οι ΚΚΕδες βγαίναμε στις λαϊκές και στους χώρους εργασίας για να

μοιράσουμε υλικό του κόμματος και με την αφορμή αυτή συζητούσαμε και με τον κόσμο.

Ε λοιπόν πολύς κόσμος τότε είχε απολαύσει αυτό που είχε συμβεί στην βουλευτή μας,

έσπευδαν μάλιστα να μας λοιδορήσουν, σημειωτέον μεταξύ αυτών και πολλές γυναίκες.

Προσωπικά δεν είχα σοκαριστεί γιατί την είχα δει νωρίτερα την φασιστοποίηση που ερχόταν

πετώντας με τον αέρα της αγανάκτησης καβάλα στο μαγικό χαλί της βλακείας και της

αμορφωσιάς.

Εκτός λοιπόν από την προβολή της Χ.Α και των πράξεων της από τα κανάλια,

μεγάλο ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι είχαν προετοιμαστεί από πρωτύτερα οι “θύλακες” στους

εγκεφάλους των τηλεθεατών που κατέστησαν τον φασισμό προσφιλή και ευκολοχώνευτο.
Κανάλια όπως τον ΣΚΑΙ καλλιεργούν εδώ και χρόνια τα πιο ποταπά ένστικτα των ανθρώπων
την ξενοφοβία
τον ρατσισμό
την μισαλλοδοξία
τον εκθειασμό της επιβολής του δυνατότερου πάνω στον αδύναμο
παρουσιάζουν την ανισοκατανομή δικαίου ανάμεσα στους αδύναμους και τους δυνατούς

σαν κάτι φυσικό (για να μην πω θεμιτό)
προβάλουν την “γυναίκα αντικείμενο” και τον “άντρα αντικείμενο”
τον άνθρωπο που όχι απλά ζει για να καταναλώνει αλλά ζει καλά όταν καταναλώνει
Και γενικά οτιδήποτε φτηνό και άδειο, προκειμένου να απονευρώσουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο

από τη διαδικασία “εκτίμησης” μιας κατάστασης και να τον κάνουν υποδοχέα έτοιμων συνταγών

που στοχεύουν στο θυμικό του.
Αυτός είναι ο μοντέρνος τύπος ανθρώπου που θέλουν να φτιάξουν, ένας άνθρωπος που βλέπει

τους άλλους σαν ανώτερους και κατώτερους και που είναι ικανοποιημένος με όλους αυτούς τους

διαχωρισμούς αρκεί να υπάρχει και για αυτόν κάποιος κατώτερος να μπορεί να του ρίχνει μια

σφαλιάρα που και που.

Κάποτε, του ίδιου ανθρώπου, όταν μπορούσε ακόμα να ονειρεύεται για τον εαυτό του, του είχαν πουλήσει το όνειρο ότι μπορεί και εκείνος να γίνει Μαντόνα, Μαραντόνα,

Μεγαλέξανδρος και ότι άλλο,

και που τώρα αντλεί απόλαυση όχι από το να βγει ο ίδιος από τα

σκατά αλλά από το να βλέπει τους άλλους να μπαίνουν βαθύτερα και αν είναι δυνατόν να τους

ρίξει και ο ίδιος κάνα κλώτσο.

Για τα παιδιά του έχει ο θεός βουλευτάκος

(όλο και κάποια τρίμινη

σύμβαση με 300 ευρώ θα του εξασφαλίσει ή έστω να πει μια καλή κουβέντα, ή να του δώσει μια

τσάντα πατάτες βρε αδερφέ),

τα παιδιά του που με τη στάση ζωής του ακόμα και αν δεν το

καταλαβαίνει,

τα έχει καταδικάσει από την πλευρά του, να ζήσουν στον πάτο του σκατόλακκου.

Είχα διαβάσει κάποτε μια φράση που μου είχε αρέσει πολύ:

“Ο άνθρωπος πρέπει να χρησιμοποιεί τα αντικείμενα και να αγαπά τους ανθρώπους και όχι το αντίθετο”

Δυστυχώς στις μέρες μας γεμίζουμε τα κενά που μας δημιουργεί το σύστημα με προϊόντα

κονσέρβες

και κάνουμε ότι μπορούμε για να συντηρήσουμε αυτό το στερνό πλαστικό μας όνειρο.

Κονσέρβα αγάπη

Κονσέρβα ψυχαγωγία

Κονσέρβα φιλία

Και γενικά πολύ κονσέρβα και φαστ φούντ ενώ η αλλοτρίωση όσο πάει επεκτείνεται,

με χορηγό επικοινωνίας πάντα κανάλια σαν το ΣΚΑΙ για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά όχι μόνο.
Έτσι λοιπόν όταν οι διάφοροι δημοσιογραφίσκοι καταγγέλλουν για του κώλου τα μάτια

εγκληματικές ενέργειες όπως εκείνη του Κασσιδιάρη καλό θα είναι να μην υπερασπίζονται

τα αφεντικά τους όταν εκπομπές που προβάλλουν τα κανάλια τους αναπαράγουν τις ενέργειες

αυτές σαν “αστείο”.

Διότι έτσι ακριβώς φουσκώνει ο φασισμός, με την “νορμαλοποίηση” του,

“έλα μωρέ δεν έγινε και τίποτα”…
Εκατομμύρια εβραίοι και κομμουνιστές νεκροί από τον Χίτλερ στους κλίβανους,
επειδή δεν

έγινε και τίποτα…στο κάτω κάτω όλοι το ξέρουμε πως το καλύτερο σαπούνι το κάνει το κομμούνι

και πως FA πάει να πει From auschwitz

Οι ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι το μόνο που ξέρουν να κατακρίνουν συνεπέστατα και

συντονισμένα είναι το ΠΑΜΕ που κλείνει τα λιμάνια και δεν αφήνει τους πτωχευμένους

έλληνες να κάνουν διακοπές ή εναλλακτικά τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους να πάνε

στις δουλειές τους. …α ναι και να προστατεύουν το δικαίωμα στην εργασία(όποτε τους

συμφέρει το λένε εργασία όποτε τους συμφέρει απασχόληση για αυτό που έχουν μετατρέψει

σε δουλεία) που πάντα το καταπατάνε οι απεργοί και ποτέ τα αφεντικά.
Οι δημοσιογράφοι αυτοί που προβάλλουν την Χ.Α το κάνουν εις γνώση τους, είναι στα πλαίσια

του συμβολαίου που υπέγραψαν όταν ξεπούλησαν και το παραμικρό ίχνος συνείδησης για

να δουλέψουν στα μεγάλα κανάλια, it goes with the job.

Το πρόβλημα είναι με τον υπόλοιπο λαό,

που από τη μια βρίζει μέρα νύχτα τον Πρετεντέρη και τον κάθε Πρετεντέρη και που χωρίς

καλά καλά να το καταλαβαίνει γίνεται τελικά φερέφωνο του.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Ξανά με ξένα κόλλυβα...

 

 

Πριν λίγες μέρες καταγγείλαμε ότι για την προπαγάνδιση εκδήλωσης στην Ιρλανδία με ομιλητή στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ κυκλοφόρησε αφίσα με φωτογραφία του πανό που είχε αναρτήσει το 2010 το ΚΚΕ στην Ακρόπολη, απ' το οποίο είχε σβηστεί η υπογραφή «ΚΚΕ». Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο και όπως φάνηκε δεν ήταν η τελευταία. Ετσι, ενόψει εκδήλωσης στις 4 του Νοέμβρη, στην Ισπανία αυτή τη φορά, με ομιλητή και πάλι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, κυκλοφόρησε αφίσα όπου δεσπόζει ο τίτλος του και η σημαία του, κι από κάτω φωτογραφία απ' το πανό που ανάρτησε το ΚΚΕ στην Ακρόπολη τον περασμένο Φλεβάρη. Αυτή τη φορά δεν αρκέστηκαν να σβήσουν την υπογραφή αλλά όλο το σύνθημα του πανό που ήταν: «Κάτω η δικτατορία μονοπωλίων - Ευρωπαϊκής Ενωσης» και στη θέση του έγραψαν «No pasaran»!

Τέρμα πια στις αυταπάτες

Το εργοστάσιο της πολυεθνικής «Ford» στο Βέλγιο έκλεισε πετώντας στο δρόμο πάνω από 4.000 εργάτες.
Η είδηση φιλοξενήθηκε σε όλα σχεδόν τα ΜΜΕ. Ενα στοιχείο που έχει ιδιαίτερη σημασία:
Δύο χρόνια πριν οι εργαζόμενοι του εργοστασίου είχαν αποδεχτεί μειώσεις μισθών στο όνομα της σωτηρίας του εργοστασίου και των θέσεων εργασίας τους.
Η διοίκηση της «Ford» επέλεξε να αναθέσει την παραγωγή του νέου μοντέλου «Mondeo» στο εργοστάσιο της εταιρείας στη Βαλένθια της Ισπανίας,
επειδή - όπως λένε τα δημοσιεύματα -
μειώνει έτσι δραστικά το «κόστος».
Ετσι, η τελική εξέλιξη για τους εργάτες που απολύονται βεβαιώνει ότι η αντεργατική επίθεση δεν είναι συνάρτηση της «συνεργασίας» ή όχι των εργαζομένων.
Δε γλιτώνουν οι εργαζόμενοι τη δουλειά και τους μισθούς τους όταν δέχονται τον ακρωτηριασμό των δικαιωμάτων τους.
Ισα ίσα.
Τα μονοπώλια νοιάζονται μόνο για το κέρδος και καθόλου για το αν οι εργαζόμενοι θα έχουν δουλειά ή όχι.
Αν τα συμφέροντά τους το απαιτούν, τότε θα διαλύσουν ολόκληρες παραγωγικές μονάδες αδιαφορώντας για το αν διαλύουν και τη ζωή χιλιάδων οικογενειών.

Ξεφτι... λίστα!

Δεν είναι μόνο ότι ο πρώην υπουργός Οικονομικών, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, προσπάθησε να «τα φορτώσει» στους υφισταμένους του για το θέμα της «λίστας Λαγκάρντ».
Δεν είναι μόνο ότι ισχυρίστηκε πως η δική του «πολιτική βούληση» για τη διερεύνηση της «λίστας» ήταν... δεδομένη, αλλά σκόνταψε (σ.σ.: η... βούλησή του) πάνω στην έλλειψη «υπηρεσιακής βούλησης»!
Ερωτηθείς από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής για το πού τέλος πάντων βρίσκεται αυτή η λίστα, προέβη και στην ακόλουθη, ακόμα «καταπληκτικότερη», δήλωση:

*

«Το αρχικό υλικό - είπε - μαζί με τη συνοδευτική επιστολή το έδωσα για φύλαξη εμπιστευτική στο γραφείο μου και δεν ξέρω πού είναι. Λυπάμαι αλλά δεν ξέρω πού είναι»!

*

Ετσι, τόσο απλά...
Το έδωσε για «φύλαξη» - και μάλιστα «εμπιστευτική» - ο πρώην υπουργός. Μάλιστα, δεν το έδωσε σε κάποιον τρίτο. Στο «γραφείο του» το έδωσε. Αλλά τώρα δεν ξέρει πού είναι. Και λυπάται...
Ετσι, τόσο απλά...
Αλλά γιατί εκπλήσσεστε; Σε όλους μπορεί να συμβεί. Εσάς, για παράδειγμα, δεν σας έχει τύχει; Να κρατάτε κάτι, να το βάζετε κάπου, και μετά - άνθρωποι είμαστε - να ξεχνάτε πού είναι;...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Mε ό,τι ... «διαφωνούν» το έχουν νομοθετήσει!

Στις 28 Μάρτη 2012, ο Σαχινίδης, ο τότε αναπληρωτής του υπουργού Οικονομικών Βενιζέλου,
κατέθεσε στη Βουλή τροπολογία, σύμφωνα με την οποία:
«Ο διακριτός λογαριασμός του Ελληνικού Δημοσίου με τον τίτλο "Ελληνικό Δημόσιο Εισπράξεις και Πληρωμές για την εξυπηρέτηση του Δημοσίου Χρέους", που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδος ή σε σύστημα που διαχειρίζεται η ΤτΕ,
χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για την άμεση εξυπηρέτηση ειδικού δημόσιου σκοπού και ειδικότερα για την εξυπηρέτηση του Δημοσίου Χρέους και δεν διενεργείται καμία άλλη πληρωμή για οποιονδήποτε άλλο σκοπό.
Από το λογαριασμό αυτό πληρώνονται οι δαπάνες χρεολυσίων και τόκων όλων των δανείων, των πράξεων διαχείρισης, των παραγώγων και οι λοιπές παράλληλες δαπάνες για την εξυπηρέτηση και την εν γένει διαχείριση του Δημόσιου Χρέους.
Εσοδα του λογαριασμού αυτού αποτελούν οι εισροές από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, καθώς και τα χρηματικά ποσά από τη συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου στην εξυπηρέτηση του Δημοσίου Χρέους.
Με αποφάσεις του Υπουργού Οικονομικών καθορίζεται η διαδικασία κίνησης του λογαριασμού αυτού για την πληρωμή του Δημοσίου Χρέους και κάθε αναγκαίο θέμα για τη λειτουργία του».

*

Η συγκεκριμένη τροπολογία ψηφίστηκε σε εφαρμογή της απόφασης του Γιούρογκρουπ της 20ής του Φλεβάρη 2012, όπου προβλέφτηκε η σύσταση του λεγόμενου «ειδικού λογαριασμού εμπιστοσύνης» για την Ελλάδα.

Οπως αποκάλυψε προχτές ο «Ρ», ο Βενιζέλος - που με αφορμή το θέμα του «ειδικού λογαριασμού» ανέβηκε στα κεραμίδια κραυγάζοντας ότι η χώρα δεν είναι προτεκτοράτο - ήταν αυτός που είχε συνυπογράψει την απόφαση για τον «ειδικό λογαριασμό».

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη απόφαση
(κείμενο αποφάσεων Γιούρογκρουπ):
«Κάτω από την παρακολούθηση της τρόικας θα λειτουργεί και ο μηχανισμός που θα ελέγχει τη ροή κεφαλαίων που παράγονται στη χώρα για την εξυπηρέτηση του χρέους και του ειδικού λογαριασμού για την πληρωμή των υποχρεώσεων στους δανειστές».

*

Συμπέρασμα:
Υπογράφουν, ψηφίζουν, συμφωνούν και έχουν ήδη νομοθετήσει όλα όσα ...«διαφωνούν»!

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ από το Ριζοσπάστη

Οχι, ίσως, ναι!

Η ΔΗΜΑΡ, σύμφωνα με τους εκπροσώπους της,
θα διευκολυνόταν πάρα πολύ αν στο νομοσχέδιο με το νέο πακέτο μέτρων - καρμανιόλα που ετοιμάζει η συγκυβέρνηση,
τα μέτρα για τα εργασιακά έρχονταν στη Βουλή σε διαφορετικό άρθρο από τα δημοσιονομικά.
«Διευκόλυνση», που εναπόκειται να δούμε, αν τελικώς ο κ. Στουρνάρας θα παράσχει, ώστε η ΔΗΜΑΡ να ψηφίσει όσα πρέπει να ψηφίσει και μετά να λέει ότι... δεν τα ψήφισε.
Αλλά αυτή είναι μια... «αριστερή» τακτική - να ψηφίζω, αλλά μετά να λέω ότι... δεν ψήφισα - που θυμίζει κάποιους προηγούμενους.

Και συγκεκριμένα εκείνους του ΛΑ.Ο.Σ.
Που ενώ είχαν ψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο, μετά ισχυρίζονταν ότι «δεν» (!) το είχαν ψηφίσει, αφού - όπως υποκρίνονταν - η ψήφος τους αφορούσε μόνο το... πρώτο άρθρο και όχι το υπόλοιπο (και ενιαίο) Μνημόνιο...

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Να ποια είναι η χρυσή αυγή

Ο Σχορτσιανίτης δεν είναι Έλληνας!!!

Αυτά ειπώθηκαν στο κανάλι «Extra 3», στην εκπομπή «Μακελειό», τη Δευτέρα 22/10/2012.
Ο διάλογος είναι ανάμεσα στους παρουσιαστές της εκπομπής και στο φιλοξενούμενο βουλευτή της «Χρυσής Αυγής» Ηλία Παναγιώταρο.
Απολαύστε τις απαντήσεις του «χρυσαυγίτη»:

*

- «Αν στο κόμμα σας ερχόταν μία Ελληνίδα έγχρωμη ή ένας Ελληνας έγχρωμος που ήταν Ελληνας αλλά ήταν το χρώμα του σκούρο. Θα τον παίρνατε στο κόμμα;»
Χρυσαυγίτης:«Τι εννοείτε σκούρο; Ηλιοκαμένος;».
- «Να ήταν μαύρος. Χριστιανός ορθόδοξος, ο οποίος είναι Ελληνας με ελληνική ταυτότητα. Ο Σχορτσιανίτης».
Χρυσαυγίτης:«Δεν θεωρούμε ότι ο Σχορτσιανίτης, σύμφωνα με τα πρότυπα της ελληνικής φυλής, είναι Ελληνας. Δεν είναι Ελληνας. Πρέπει να είναι και οι δύο γονείς του Ελληνες και να ανήκουν στην ευρωπαϊκή φυλή. Αυτό θεωρούμε εμείς. Αν θεωρείτε εσείς τον Σχορτσιανίτη Ελληνα, πάρτε τον στο δικό σας κόμμα».
- «Είσαστε ρατσιστές ή απλώς πολεμάτε τους λαθραίους όπως λέμε;».
Χρυσαυγίτης:«Το να πιστεύεις στη διαφορετικότητα των φυλών δεν είναι κακό πράγμα».
- «Με συγχωρείτε, αλλά αυτό είναι το δόγμα της Αρίας Φυλής».
Χρυσαυγίτης:«Προς θεού. Πώς θα γίνει δηλαδή; Πρέπει να είμαστε υπερασπιστές της ράτσας των σκύλων; Δηλαδή, να μην μπερδεύουμε το πεκινουά με το λαμπραντόρ. Εμείς θεωρούμε ότι ο Θεός τα έπλασε έτσι και έτσι πρέπει να παραμείνουν. Τιμή τους και καμάρι τους που είναι μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι. Δε θεωρούμε ότι είναι Ελληνες. Δεν είναι βασικά».
- «Εσείς κυνηγάτε τους λαθραίους ή όλους;».
Χρυσαυγίτης:«Εμείς δεν τους κυνηγάμε. Εμείς υπερασπιζόμαστε τους Ελληνες. Και υπάρχουν μόνο λαθραίοι καταρχήν. Δεν υπάρχουν νόμιμοι μετανάστες στην Ελλάδα. Είναι ένα μεγάλο ψέμα».

αναδημοσίευση από τη στήλη Ημεροδρόμος του Ριζοσπάστη

Ο Μεταξάς και το λαϊκό «ΟΧΙ»

Η 28η του Οκτώβρη είναι γνωστή ως επέτειος που σύσσωμος ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του για να υπερασπίσει την πατρίδα από την ιμπεριαλιστική εισβολή του ιταλικού φασισμού στα 1940 και ενώ μαινόταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.
Αυτή η επέτειος έγινε τη στιγμή που το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα έγραψε στη συνέχεια τις πιο λαμπρές σελίδες της επαναστατικής πάλης.
Αλλωστε, την πρώτη επέτειο του «ΟΧΙ» στα 1941, ο λαός της Αθήνας την τίμησε με παρέλαση, αψηφώντας τους Γερμανούς.
Το ΟΧΙ του λαού εκφράστηκε και μετά την εισβολή και κατοχή από τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές,
με την παλλαϊκή ένοπλη Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ κατά της τριπλής κατοχής,
με καθοδηγητή και κύριο αιμοδότη το ΚΚΕ.
Αυτό όταν ένα μέρος των αστών συμμάχησε με τους Γερμανούς και πολέμησε το λαϊκό κίνημα της αντίστασης,
ελληνικές ήταν οι κατοχικές κυβερνήσεις ιδεολογικοί πρόγονοι της «Χρυσής Αυγής» όπως και ο Μεταξάς,
ενώ ένα άλλο τμήμα των αστών εγκατέλειψε την Ελλάδα και διέφυγε στη Μέση Ανατολή.

Αλλά δεν είναι μόνον ο ηρωικός λαϊκός αγώνας για την εθνική απελευθέρωση, στην οποία ηγήθηκε η εργατική τάξη, με επικεφαλής το κόμμα της, το ΚΚΕ.
Η πάλη συνεχίστηκε με τον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944,
όταν ο αστικός κόσμος μαζί με τους Αγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους του χτύπησαν ένοπλα το λαό,
προκειμένου να ξανασυγκροτήσουν το αστικό κράτος,
αφού δεν είχαν κανένα λαϊκό έρεισμα.
Η συνέχεια αυτής της ένοπλης δράσης κατά του λαϊκού κινήματος οδήγησε στον εμφύλιο πόλεμο και τη μεγαλειώδη επαναστατική πάλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας,
τη μεγάλη τρίχρονη εποποιία.
Ο ΔΣΕ ιδρύθηκε στις 28 του Οκτώβρη 1946.

 

***

Με την ιταλική στρατιωτική εισβολή,
το τότε καθεστώς της άρχουσας τάξης, η δικτατορία της 4ης Αυγούστου,
αν και είχε ιδεολογική ταύτιση με τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό των φασιστικών κρατών,
συντάχτηκε με τον άλλο ιμπεριαλιστικό συνασπισμό με επικεφαλής την Αγγλία.
Γιατί αυτό επέβαλλαν τα γενικά συμφέροντα της αστικής τάξης.
Το κεφάλαιο στην Ελλάδα, ιδιαίτερα οι εφοπλιστές, είχε δεσμούς άρρηκτης διαπλοκής κυρίως με το βρετανικό.
Τους είχε ιστορικά αναπτύξει, αμέσως μετά τη συγκρότηση του ελληνικού αστικού κράτους (μετά την επανάσταση του 1821).
Η δικτατορία του Μεταξά, που βεβαίως υπηρετούσε πιστότατα τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου,
έκανε επιλογές συμμάχων όχι με βάση την ιδεολογία του Μεταξά, αλλά με βάση τα συμφέροντα και τις επιλογές συμμάχων της αστικής τάξης.
Ο ίδιος, μάλιστα, ο Μεταξάς στο «Τετράδιο των σκέψεων»,
που κρατούσε παράλληλα με το ημερολόγιό του, στις 6/5/1940 έγραφε:
«Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς να είμεθα φιλικά με τους Αγγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία, με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο, γιατί και το Αγγλικό το δρόμο μας θα ακολουθήση. Γι' αυτό είναι τραγική η θέσις της Ιταλίας... Και η Ιταλία στο βάθος, τη φιλία προς την Αγγλία ζητά. Μόνο που αυτή ακολουθεί το δρόμο του μεγάλου, ενώ εμείς είμαστε μικροί»
(Ι. Μεταξά: «Το προσωπικό του ημερολόγιο», τόμος Δ', σελ. 467).
Ακόμη πιο σαφής ήταν ο Μεταξάς όταν εξηγούσε τη θέση της Ελλάδας απέναντι στην Αγγλία - και σ' ό,τι αφορούσε την περιβόητη ουδετερότητα - μιλώντας στις αρχές Μάη του '40 με το Βρετανό δημοσιογράφο Αρθουρ Μάρτον και ενώ ήδη η Γερμανία είχε εξαπολύσει τον πόλεμο:
«Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτε δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές, ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης»
(«Τα μυστικά αρχεία του Φόρεϊν Οφις», εκδόσεις «Πάπυρος», σελ. 76).
Επίσης, στις 3 Μαρτίου του 1934, μιλώντας στο Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, έλεγε:
«Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι»
(Ιωάννου Μεταξά «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστης», τόμος Δ', σελ. 77).

 

***

Επομένως, η άρχουσα τάξη τασσόταν στον πόλεμο με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό και όχι με το γερμανικό,
γι' αυτό εμφανίστηκε στην ιστορία ότι αντιστάθηκε στην εισβολή. Βεβαίως, η «Χρυσή Αυγή» υμνεί το Μεταξά για το «Οχι».
Τον υμνεί γιατί είναι ιδεολογικός της πρόγονος, αλλά και για τη στάση του υποτίθεται ενάντια στον εισβολέα, όταν αυτό καθορίστηκε από την επιλογή ιμπεριαλιστή συμμάχου σε έναν πόλεμο που ξεπήδησε μέσα από τους οξύτατους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για το ξαναμοίρασμα σφαιρών επιρροής με πρωταρχικό στόχο την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.

Επίσης, σε προχτεσινό δημοσίευμά της η «Χρυσή Αυγή» κάνοντας γκεμπελίστικη προπαγάνδα γράφει ότι το ανοιχτό γράμμα του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη
«Προς το λαό της Ελλάδας»,
γραμμένο από τα μπουντρούμια της Γενικής Ασφάλειας, που καλούσε σε παλλαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στο φασισμό και τον εισβολέα, είναι πλαστό.
Ετσι οι σημερινοί απόγονοι του Μεταξά αλλά και των Ελλήνων δοσίλογων και ταγματασφαλιτών, ωμοί αντικομμουνιστές, πασχίζουν να περάσουν το ναζιστικό τους μήνυμα στηρίζοντας τους καπιταλιστές.
Να τους απομονώσει ο λαός και γι' αυτό.

από το Ριζοσπάστη

28η Οκτώβρη - Video της ΚΝΕ

28η Οκτώβρη - Video της ΚΝΕ

Ο Μήτσος

Πρωί-πρωί στήθηκε το πηγαδάκι έξω από το λαϊκό ψαράδικο, προφανώς για να ξεθυμάνουν οι συμμετέχοντες κατά των μέτρων "δημοσιονομικής μεταρρύθμισης" της κυβέρνησης.

Ο Μήτσος (συνταξιούχος από την αρχή του χρόνου αλλά ακόμη στο κουρμπέτι, καθ' ότι με τις πενταροδεκάρες τής σύνταξης δεν βγαίνει) με είδε νά 'ρχομαι και μου την είχε στημένη.

- Αφού δεν πιάνουν όλους αυτούς τους πούστηδες που τα φάγανε!

Έκανα πως δεν άκουσα, πέταξα μια καλημέρα και συνέχισα τον δρόμο μου, προσηλωμένος στην εφημερίδα που διάβαζα.

Σιγά που θα μ' άφηνε έτσι ο Μήτσος.

- Να τους πιάσουνε και να τους κρεμάσουνε, να γλιτώσουμε!

Θέλει ο παπάς ν' αγιάσει, δεν αφήνουν οι διαόλοι. Ήξερα ότι ο Μήτσος θέλει να με κουρντίσει πρωινιάτικα αλλά τί να κάνω;

Με τρώει το αίμα μου. Στάθηκα και γύρισα οργισμένος.

- Κι άμα τους πιάσουνε, ρε Μήτσο, θα λυθούν τα προβλήματά σου; Θα αβγατίσει η σύνταξή σου;

- Να τους πιάσουνε και να τους κατασχέσουνε ό,τι έχουνε. Φέρτε τα 'δω, ρε μπινέδες...

Οι υπόλοιποι πηγαδάτοι παρακολουθούσαν αμίλητοι μιας και δεν με ήξεραν. Εγώ συνέχισα να φορτώνω.

- Σαν τον Άκη, να πούμε;

- Ναι ρε, σαν τον Άκη και σαν όλους αυτουνούς.

- Πόσα έφαγε ο Άκης, ρε Μήτσο.

- Ξέρω 'γω; Οχτακόσια εκατομμύρια.

- Ένα δισ. σου λέω εγώ. Και πιάνουνε δέκα Άκηδες. Θες πενήντα; Πενήντα. Πενήντα δισ. Κι αυτά, ΑΝ τα βρούνε και τα πάρουνε. Αμ σου λείπουνε τρακόσια, μαύρε! Στην έχουνε βάλει τριάντα πόντους και θα ευχαριστηθείς άμα σου βγάλουνε τους πέντε;

Γύρισα την πλάτη, άνοιξα πάλι την εφημερίδα και συνέχισα τον δρόμο μου δίχως να περιμένω απάντηση. Άκουσα κάποιον από τους πηγαδάτους να λέει "μεταξύ μας, έχει δίκιο ο κύριος" αλλά προτίμησα να μη γυρίσω στην κουβέντα.

Είχα φορτώσει κι ακόμη δεν είχε πάει οχτώ η ώρα.

Δεν είχα οργιστεί με τον Μήτσο.

Αυτουνού (όπως και κάθε Μήτσου) απλώς δεν του συχωράω ότι βρίσκεται πενήντα χρόνια στο μεροδούλι αλλά δεν έχει ακόμη καταλάβει ποιοι είναι αυτοί που του τρώνε τον ιδρώτα.

Μπορεί να μη του συχωράω πολλά, αλλά δεν μπορώ να οργιστώ μαζί του.

Με άλλους ήμουν οργισμένος.

Ήμουν οργισμένος με τους -είτε πουλημένους είτε απλώς ανεγκέφαλους- δημοσιογράφους,

οι οποίοι έχουν ψήσει τον κόσμο ότι σήμερα πληρώνει τις ρεμούλες και τις μίζες ορισμένων χτεσινών.

Ήμουν οργισμένος με την έλλειψη κοινού νου, η οποία χαρακτηρίζει τον καθημερινό μεροκαματιάρη, ο οποίος δεν μπορεί να καταλάβει πως δεν πρέπει να πληρώσει όλα αυτά που του ζητάνε αφού δεν τον αφορούν.

Κυρίως, όμως, ήμουν οργισμένος με την πρόστυχη σπέκουλα των "ευρωαριστερών" (αριστερών τού κώλου, δηλαδή), που θέλουν να πείσουν τον κάθε ταλαίπωρο εργαζόμενο πως όλα μπορούν να αλλάξουν αν αναλάβουν την διαχείριση της χώρας οι "τίμιοι" και βάλουν φυλακή τούς άτιμους.

Και περιμένει ο Μήτσος (και κάθε Μήτσος) να δει άσπρη μέρα όταν θα έρθουν στα πράγματα οι "τίμιοι", αυτοί που θα καταργήσουν τα μνημόνια (αυτούς που θα τον "απαγκίστρωναν" απ' αυτά, τους είδε ήδη), αυτοί που θα βάλουν τους κλέφτες στην φυλακή κι αυτοί που θα επαναδιαπραγματευτούν τα μνημόνια.

Περιμένει κάποιους να τον σώσουν αλλά αυτός ούτε καν σκέφτεται. Π.χ. ακούει τον Τσίπρα να λέει ότι κάθε αποκρατικοποίηση πρέπει να περνάει από την βουλή, αλλά αυτός δεν σκέφτεται ότι καμμία αποκρατικοποίηση δεν θά 'πρεπε να περνάει από την βουλή  γιατί, πολύ απλά, δεν θά 'πρεπε να γίνονται αποκρατικοποιήσεις.

Αυτός απλώς περιμένει κάποιους. Κι όλο περιμένει...

Όπως περίμενε και το 1981.

Αυτός είναι ο Καπιταλισμός

Πριν από 6 εβδομάδες, πυρκαγιά σε εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας του Καράτσι, σκοτώνει 259 εργάτες και τραυματίζει άλλους 110.

Οι λόγοι που οδήγησαν στην πυρκαγιά συνδέονται φυσικά με το γεγονός, πως το κτίριο της βιομηχανίας, όχι απλά δεν είχε ούτε ένα μέτρο πυρασφάλειας, αλλά κατα την τεχνική μας άποψη δεν κάνει ούτε για χοιροστάσιο ...

Εσείς τι λέτε ?

Στις τριτοκοσμικές αυτές εγκαταστάσεις, ιδιοκτησίας κάποιας "Ali Enterprises", παρήγαγε η γερμανικότατη εκπτωτική αλυσίδα ρούχων Kik, τα περίφημα φτηνά τζην των 15.99 €, με τα οποία έχει γεμίσει τα καταστήματα της (με το trademark Okay) στην Γερμανία, την Αυστρία, την Σλοβενία, την Τσεχία, την Ουγγαρία, την Κροατία και την Πολωνία.
Η εταιρεία ανήκει στον όμιλο Tengelmann (εαν θυμούνται κάποιοι τα σούπερ μάρκετ Plus στην βόρεια Ελλάδα)

και σύμφωνα με τον τελευταίο της δημοσιευμένο ισολογισμό, η εταιρεία είχε έσοδα το 2011 της τάξης των 1,2 δις €.

Προχθές, η γερμανική εταιρεία ανακοίνωσε πως είναι διατεθειμένη να καταβάλει αποζημίωση ύψους 500.000 δολαρίων προς τις οικογένειες των 259 εργαζομένων, πράγμα το οποίο σημαίνει πως κάθε νεκρός εργάτης, κοστολογείται από την εταιρεία με 1.930 δολάρια, δηλαδή περίπου 1.500 € ή για να κάνουμε ακόμα πιο λιανά, λιγότερα από τον τζίρο 100 πουλημένων στας Ευρώπας, τζην.

Μπορεί τους Ευρωπαίους στην παρούσα φάση, να μην τους ενοχλεί ιδιαίτερα το γεγονός πως πέθαναν 260 Πακιστανοί εργάτες σε ένα εργοστάσιο που βρίσκεται τουλάχιστον 5.000 χιλιόμετρα μακριά τους, σε αντίθεση με το γεγονός πως μπορούν να ψωνίσουν άνετα και με μονάχα 15.99 € ένα τζήν, χάριν στο φτηνό εργατικό κόστος του Πακιστάν (και τις ευτελείς αποζημιώσεις ας προσθέσουμε) ....

... αλλά εαν τους λέγαμε πως το παραπάνω γεγονός, αποτελεί εικόνα απο το άμεσο μέλλον (και σε ορισμένες περιπτώσεις, απο το παρόν) της Ευρώπης, θα τους ένοιαζε ?

Στοιχεία από :
Der Spiegel
Wikipedia

 

από το

redfly planet

Για τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου...

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΕΙ κανείς την παραμικρή αμφιβολία για το πού οδηγεί τα πράγματα η πολιτική της κυβέρνησης και ποιον εξυπηρετεί, η διεθνής κοινότητα φροντίζει να το ξεκαθαρίζει το πράγμα.

Και μάλιστα μέσω ...επαίνων.

Για του λόγου το αληθές η Παγκόσμια Τράπεζα ανακοίνωσε - με έκθεσή της - ότι η Ελλάδα σκαρφάλωσε 11 θέσεις στη λίστα των χωρών με τις καλύτερες επιχειρηματικές συνθήκες.

Βελτιωθήκαμε, δηλώνει, εντυπωσιακά!

Τέτοια «προσαρμογή» έχουν επιτύχει μόνο χώρες όπως το Ουζμπεκιστάν, η Μογγολία, το Καζακστάν, η Σρι Λάνκα και το Μπουρούντι!!!

Ομως, και ο Χ. Β. Ρομπάι είπε για μία ακόμη φορά τα καλύτερα λόγια.

Εξυγιαίνουμε - τόνισε - τα οικονομικά μας κι αυτό συνιστά μεγάλη πρόοδο.

Ε, αν σε αυτά προσθέσετε και ένα δημοσίευμα της «Wall Street Journal», που υποστηρίζει ότι οι τιμές των ελληνικών ομολόγων ανεβαίνουν γιατί τα αγοράζουν ολοένα και περισσότεροι Αμερικανοί «θεσμικοί επενδυτές», έχετε πλήρη την εικόνα.

Με λίγα λόγια, μετατρέπουν τη χώρα σε ένα τεράστιο ...φαγοπότι για επιχειρηματίες, τράπεζες, διεθνή «λαμόγια» και πολυεθνικές.

Κι αυτό το ονομάζουν «εκσυγχρονισμό», «πρόοδο» και «ενίσχυση του ευρωπαϊκού χαρακτήρα» μας.

Οσο για τον ελληνικό λαό, τους εργαζόμενους, είναι προφανώς το... κυρίως πιάτο στην όλη υπόθεση, μαζί με τη δημόσια περιουσία που έχει δημιουργήσει δεκαετίες τώρα από το υστέρημά του.

Ιδού οι «διαρθρωτικές αλλαγές»

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι «συμφέρουσες για όλους», «ανώδυνες» και «έπρεπε να είχαν γίνει πριν από πολλά χρόνια», διατυμπανίζουν μονότονα κυβερνητικοί εταίροι και αστικά ΜΜΕ, επιχειρώντας να αποκρύψουν το βαθιά αντιδραστικό και φιλομονοπωλιακό χαρακτήρα των ανατροπών που κρύβονται πίσω από το εύηχο, πλην παραπλανητικό, όρο διαρθρωτικές αλλαγές.

Το πολυνομοσχέδιο όμως, με τις διαρθρωτικές αλλαγές, που έχουν χαρακτηριστεί ως προαπαιτούμενο για την καταβολή της δόσης, αποδεικνύει περίτρανα τι σημαίνουν στην πράξη οι διαρθρωτικές αλλαγές.

Ιδού λοιπόν, ενδεικτικά μόνο, ορισμένες από τις διαρθρωτικές αλλαγές που έχουν προαποφασιστεί από κυβέρνηση και τρόικα:

 

Αύξηση εισιτηρίων τουλάχιστον κατά 25% στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς,

ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ αφού πρώτα αυξηθούν και άλλο οι τιμές του ηλεκτρικού για τα λαϊκά νοικοκυριά και μειωθεί περαιτέρω το «μισθολογικό κόστος»,

ιδιωτικοποίηση περιφερειακών αεροδρομίων και λιμανιών, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων για τους ναυτεργάτες στην ακτοπλοΐα (σ.σ. επιστροφή στο καθεστώς γαλέρας),

πλήρης απελευθέρωση των οδικών μεταφορών,

ωράριο - λάστιχο και απόλυτα προσαρμοσμένο στις ανάγκες των επιχειρήσεων στο λιανικό εμπόριο,

άρση των όποιων περιορισμών έχουν απομείνει σε διάφορα επαγγέλματα προκειμένου να διευκολυνθεί η επέλαση των πολυεθνικών κ.ά.

Αν ληφθεί υπόψη ότι οι βασικές διαρθρωτικές αλλαγές είναι αυτές που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις προκειμένου να γίνει πιο φτηνή η εργατική δύναμη, καθώς και η πλήρης φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου που συνεπάγεται άγρια φοροαφαίμαξη του λαού, είναι ολοφάνερο γιατί οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για να διασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα και η αειφόρος κερδοφορία των μονοπωλίων.

Οταν λοιπόν ο λαός ακούει διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει όχι απλά να κουμπώνεται, αλλά να γνωρίζει ότι πρόκειται για πανίσχυρες «μηχανές» που σφαγιάζουν ασταμάτητα τα δικαιώματα και καταστρέφουν τη ζωή του και δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν γκρεμιστεί συνολικά το καθεστώς των μονοπωλίων.

από το Ριζοσπάστη

Η μεγάλη των δημοσιογράφων σχολή

Εκπαιδεύουν δημοσιογράφους...

Από τον Ριζοσπάστη

Δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο, αλλά πέρασε στα ψιλά:

Το πολιτικό ίδρυμα KAS (Konrad - Adenauer Stiftung) του κόμματος της Αγκελας Μέρκελ (CDU), διοργανώνει αυτές τις μέρες στην Αθήνα σεμινάρια εκπαίδευσης Ελλήνων δημοσιογράφων, με «εκπαιδευτές» μεταξύ άλλων τον Γερμανό πρέσβη Wolfgang Dold, το μέλος της Task Force (Ομάδα Δράσης) Jens Bastian, τον Γιώργο Τζογόπουλο, συνεργάτη του γνωστού και μη εξαιρετέου ΕΛΙΑΜΕΠ και τον δημοσιογράφο της «Καθημερινής» και του «Σκάι» Τάσο Τέλογλου.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, «μέχρι τώρα, η σχέση του ιδρύματος (καθώς και της γερμανικής πρεσβείας) περιοριζόταν στη στενή επαφή που είχε με δυο τρεις γνωστούς δημοσιογράφους, αλλά τελευταία ενδιαφέρεται και για τη νέα γενιά των Ελλήνων δημοσιογράφων».

Ενδεικτικό του περιεχομένου και της σκοπιμότητας που υπηρετεί το συγκεκριμένο σεμινάριο, είναι το μάθημα που έγινε την περασμένη Δευτέρα από το Γερμανό εκπρόσωπο της Task Force, με αντικείμενο την «οικονομική προσαρμογή της Ελλάδας και τις δομικές μεταρρυθμίσεις».

Δηλαδή, διδάσκουν στους δημοσιογράφους την προπαγάνδα υπέρ των αντιλαϊκών μέτρων που παίρνονται για να σωθεί το κεφάλαιο.

 Ο εκπρόσωπος του ιδρύματος στην Ελλάδα διαβεβαιώνει ότι με τα σεμινάρια και άλλες πρωτοβουλίες «δημιουργείται μία ομάδα συνεργατών του ιδρύματος», το οποίο, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του, συνεργάζεται ως εταίρος «με κρατικά θεσμικά όργανα, κόμματα, οργανώσεις της δημοκρατικής κοινωνίας, καθώς και με την επιλεγμένη ελίτ (...) συμβάλλουμε στην τήρηση της διεθνής τάξης, που σε κάθε χώρα καθιστά δυνατή την ανάπτυξη σε έναν χώρο ελευθερίας και ατομικής ευθύνης».

Οι ίδιοι λένε ακόμα ότι το ίδρυμα «μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στη στήριξη της μεταρρύθμισης των υποδομών της χώρας με σταθερό προσανατολισμό».

... για προπαγάνδα κατά του λαού

Δεν είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτονται «υπόγειες σχέσεις» μεταξύ δημοσιογράφων και επιτελείων αστικών κομμάτων ιμπεριαλιστικών κρατών.

Επιδίωξή τους είναι να προσαρμόσουν καλύτερα τη δήθεν ενημέρωση του λαού στα ιδιαίτερα συμφέροντα του κράτους ή του οργανισμού που αναπτύσσει τέτοιες σχέσεις με τον Τύπο, αλλά και να υπηρετήσουν καλύτερα το γενικό συμφέρον της πλουτοκρατίας σε βάρος του λαού.

Ποιος δε θυμάται τα σεμινάρια που έκανε γνωστή εταιρεία «επικοινωνίας» σε δημοσιογράφους, για λογαριασμό του ΔΝΤ και με αντικείμενο την προπαγάνδα υπέρ του πρώτου μνημονίου;

Ποιος δε θυμάται τα τηλεγραφήματα της αμερικάνικης πρεσβείας που δημοσιοποίησε το «Γουίκιλικς», σύμφωνα με τα οποία οι ΗΠΑ αναπτύσσουν και στην Ελλάδα ιδιαίτερες σχέσεις με δημοσιογράφους και Μέσα, προκειμένου να «περνάνε» την προπαγάνδα υπέρ των συμφερόντων τους;

Καθόλου τυχαία μάλιστα, σε εκείνη την υπόθεση εμπλεκόταν ξανά η «Καθημερινή» (!), στην οποία η πρεσβεία των ΗΠΑ έκανε ιδιαίτερη μνεία για τη συμβολή της στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα.

Τώρα, δημοσιογράφος της ίδιας εφημερίδας εμπλέκεται στα «σεμινάρια» που διοργανώνει η Γερμανία για Ελληνες δημοσιογράφους...

Αυτά τα λίγα, για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της προπαγάνδας υπέρ του κεφαλαίου που τα αστικά ΜΜΕ σερβίρουν στο λαό σαν δήθεν αντικειμενική ενημέρωση.

Απάντηση στη σαπίλα τους είναι μόνο η ενημέρωση από τον «902» και τον «Ριζοσπάστη», τα Μέσα της εργατικής τάξης και του λαού.

Ooops! I did it again!

Αναρτήθηκε από τον/την redship  από  redfly planet

η φώτο από Lenin Reloaded

Ρίξτε και εδώ ένα βλέφαρο, όσον αφορά την απάντηση της ULA για την προηγούμενη

αφίσα(Ξανά με ξένα κόλλυβα !!).
Αν τις πρώτες φορές μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι έφταιγε κάποια οργάνωση

του εξωτερικού, που δεν ήξερε δε ρώταγε, ή κάποιος “ανεγκέφαλος” (το ακούσαμε και

αυτό ως δικαιολογία) που δεν έπραξε σωστά και έκανε μία θεαματική γκάφα, όταν το

σκηνικό επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο αλλά σε άλλη χώρα, μπορούμε άνετα

να μιλήσουμε για μοτίβο, για συνήθης πρακτική.
Αυτή της οικειοποίησης αγώνων.
Επι τη ευκαιρία πέραν του πολιτικού σκέλους, με το οποίο ασχολήθηκε ο Ριζοσπάστης,

εγώ στέκομαι στην πράξη αυτή καθεαυτή – να πάρεις μία ξένη φωτογραφία,

να την περάσεις από πρόγραμμα επεξεργασίας, να την αλλοιώσεις και στη συνέχεια

να την πλασάρεις σε ένα ξένο κοινό, ως δική σου.
EDIT
Μετά από παρατήρηση του φίλου Γιώργου, η αφίσα αποτελεί προϊόν

κλοπής από αυτή την κινητοποίηση

Εχουν αγχωθεί για τη σωτηρία του κεφαλαίου

 

Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται πυρετωδώς να αναλάβει ως κυβέρνηση τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου.
Δεν είναι μόνο η ομολογία του Αλ. Τσίπρα στη συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Αυγή» 21/10/2012, όπου προβάλλει την ανάγκη κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας».
Οχι λαϊκής σωτηρίας, εθνικής, δηλαδή και του κεφαλαίου.
Αυτό γίνεται φανερό και από άρθρο του Γ. Σταθάκη, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητή Οικονομικών στο «Βήμα της Κυριακής», 21/10/2012.
Τι λέει;
«Η διέξοδος από την κρίση συναρτάται από τρεις βασικές και παράλληλες Αλλαγές πολιτικής στον αντίποδα του μνημονίου.
Τη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών και των μισθών στα σημερινά τους επίπεδα, την επίλυση του τραπεζικού προβλήματος και την αναζήτηση αναπτυξιακών πρωτοβουλιών ταχείας αποτελεσματικότητας.
Το πρώτο είναι σχετικά εύκολο.
Οι δημόσιες δαπάνες «παγώνουν» στο σημερινό τους επίπεδο, περίπου δηλαδή στο 40% - 41% του ΑΕΠ».
Αυτή η τοποθέτηση κάνει λόγο για σταθεροποίηση των μισθών στα σημερινά επίπεδα των μισθών πείνας.
Και των δημόσιων οικονομικών, επίσης, στα σημερινά επίπεδα, δηλαδή δεν προβλέπουν ενίσχυση στους τομείς Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας.
Και συνεχίζει:
«Οι επιβεβλημένες Αλλαγές (ενιαίο μισθολόγιο, πάταξη της κατασπατάλησης πόρων σε δημόσια έργα, προμήθειες, υπεργολαβίες, διαχείριση δαπανών Υγείας, δημοτικές επιχειρήσεις, κ.λπ.), αναμένεται να εξοικονομήσουν πόρους της τάξης του 10% - 15% των δημοσίων δαπανών ή περίπου 5 - 6 δισ. ετησίως.
Η διαδικασία αυτή απαιτεί ριζικές Αλλαγές στο ισχύον νομοθετικό πλαίσιο διαχείρισης των δημοσίων πόρων.
Οι πόροι αυτοί μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για επανεπενδύσεις στους ίδιους κλάδους και να συμβάλουν θετικά στην ανάκαμψη της οικονομίας».
Ας πούμε ότι πράγματι από τις σπατάλες θα εξοικονομηθούν πόροι. Αυτοί πάλι θα δοθούν στο κεφάλαιο για επενδύσεις με μισθούς καθηλωμένους.
Αλλωστε, και ο Ν. Βούτσης την περασμένη βδομάδα το πρωί στο ΜΕΓΚΑ, είπε ότι
αν περάσουν τα αντεργατικά μέτρα καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να τα ακυρώσει.
Προετοιμάζονται, φαίνεται, να διαχειριστούν αυτήν την πραγματικότητα ως αναγκαίο κακό και με κάλπικες υποσχέσεις για ανακούφιση της ζωής των εργαζομένων κάποτε στο αόριστο μέλλον. Αλλωστε, και ανάκαμψη να έρθει θα είναι αναιμική, η επόμενη κρίση θα έρθει γρήγορα.
Αρα ποιο το όφελος για τους εργαζόμενους;

***

Συνεχίζοντας στο άρθρο γράφει τα εξής:

«Το δεύτερο είναι η σταθεροποίηση των δημοσίων εσόδων στο 38% - 39% του ΑΕΠ με αναδιανομή των φορολογικών βαρών από τα ασθενέστερα στα πιο ευκατάστατα στρώματα και τη μετατόπιση από την έμμεση στην άμεση φορολογία.
 Εδώ αναπόφευκτα πρέπει να υπάρξουν ριζικές τομές στο φορολογικό σύστημα και ταχεία εισαγωγή θεσμικών ρυθμίσεων για ανάκτηση εσόδων από τους κατόχους συσσωρευμένου πλούτου από την περίοδο της διαπλοκής και της εκτεταμένης φοροδιαφυγής».
Τι λένε εδώ;
Οτι θα φορολογήσουν τους πλούσιους και όχι τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τα κέρδη.
Γιατί, αν φορολογήσουν καπιταλιστικές επιχειρήσεις και κέρδη, ποιος καπιταλιστής θα επενδύσει;
Σε άλλο σημείο γράφει:
«Ο δεύτερος άξονας αφορά την επίλυση του τραπεζικού ζητήματος και της χρηματοδότησης της οικονομίας. Η άμεση κρατικοποίηση των τραπεζών είναι επιβεβλημένη... Η καλύτερη λύση είναι φυσικά η "αμερικανική", ή κάποια παραλλαγή της.
Οι τράπεζες δίνουν κοινές μετοχές έναντι των χρημάτων που λαμβάνουν από το κράτος ή τον EFSF ή όποια συνδυασμένη συμφωνία προκύψει και τίθενται υπό άμεσο ή έμμεσο κρατικό έλεγχο».
Εδώ δε λέει τίποτα διαφορετικό από την έως τώρα πολιτική της ανακεφαλαιοποίησης.
Οι τράπεζες που παίρνουν κεφάλαια τίθενται υπό δημόσιο έλεγχο. Κάνει, όμως, τη λαθροχειρία και μιλά για κρατικοποίηση, ενώ δεν την εννοεί, αφού διευκρινίζει ότι θα είναι υπό δημόσιο έλεγχο.
Γιατί, όμως, ενίσχυση των τραπεζών;
Για τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων για επενδύσεις.
Γιατί, λοιπόν, η ανακεφαλαιοποίηση; Για να αντιμετωπίσουν οι τράπεζες, όπως γράφει, «τα κόκκινα δάνεια και την εξυγίανση του χαρτοφυλακίου τους, την ομαλή χρηματοδότηση των υγιών επιχειρήσεων».
Δηλαδή, να αντιμετωπίσουν τη χασούρα από τα δάνεια που δεν πρόκειται να εισπράξουν και να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις.

***

Και κλείνει ως εξής:
«Ο τρίτος άξονας αφορά τη διαχείριση του δημοσίου χρέους. Η αποπληρωμή των τόκων ύψους 100 δισ. μέχρι το 2020 (από τις ιδιωτικοποιήσεις 50 δισ. και το πλεόνασμα του προϋπολογισμού, άλλα 50 δισ.) είναι εξωπραγματικό.
Η αναδιάρθρωση του χρέους αναπόφευκτα περιέχει το άμεσο «κούρεμα» ή κάποια μορφή «κουρέματος» συμβατή με την προσέλκυση πόρων και από τις διεθνείς χρηματαγορές, όπου τα ομόλογα έχουν μεταβαλλόμενη τιμή ανάλογα με την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας (ρήτρα ανάπτυξης, δηλαδή, όχι μόνο στην αποπληρωμή των διακρατικών δανείων, αλλά και προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων στη διαδικασία αυτή)».
Στη διαπίστωση ότι το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και χρειάζεται «κούρεμα» συμφωνεί με το ΔΝΤ, όπως, άλλωστε, το έχουν διατυπώσει πολλάκις, από τότε που το δήλωσε δημόσια και η Κρ. Λαγκάρντ.
Με το ΔΝΤ ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και ταυτόχρονα προτείνει μια διαφορετική μορφή αποπληρωμής του κρατικού χρέους, προβάλλοντας ότι αυτή συνδυάζεται και με την προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων για επενδύσεις.
Τι θα ωφεληθεί ο λαός απ' όλα τα παραπάνω;
Τίποτα. Θα χάσει. Πρώτ' απ' όλα γιατί το εισόδημά του θα μείνει στα σημερινά επίπεδα και δεύτερο γιατί θα πληρώνει και το χρέος.
Μα, αν η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια καραμπινάτη μορφή διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων τι είναι;

Ο - «θα πεινάσουμε» - κύριος Στουρνάρας!

Στην Ελλάδα, όπως την κατάντησαν οι «Στουρνάρες» και οι επικεφαλής της εκάστοτε τρόικας,

στις οποίες οι «Στουρνάρες» κατέχουν θέση υπουργού Οικονομικών,

ισχύουν τα εξής:

*

Σύμφωνα με τα στοιχεία της «Γιούνισεφ», είναι 500.000 τα παιδιά που πεινάνε...
Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν (Ιούνης 2012), είναι το 68% των Ελλήνων που ζουν με εισόδημα που κινείται κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας.
 Δηλαδή πεινάνε...
Σύμφωνα με τα στοιχεία των ελληνικών υπηρεσιών, το 25% των Ελλήνων είναι άνεργοι.
Ειδικά, μάλιστα, στους νέους η ανεργία ξεπερνάει το 50%.
Δηλαδή πεινάνε...
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, που αφορούν μόνο στο μήνα Σεπτέμβρη 2012, είναι πάνω 2.800 οι άνθρωποι που απολύονται, καθημερινά!
Δηλαδή πεινάνε...

*

Αυτά κι άλλα ων ουκ έστιν αριθμός συμβαίνουν στην Ελλάδα.
Δηλαδή, στην Ελλάδα των Μνημονίων,
που σημαίνει την Ελλάδα των ληγμένων τροφίμων,
των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία,
των ενεχυροδανειστηρίων,
των γερόντων που η σύνταξη δε φτάνει ούτε για ψωμί ούτε για φάρμακα,
των δεκάδων χιλιάδων αστέγων,
των απόρων που προσέρχονται στις ουρές κατά χιλιάδες για το συσσίτιο της ημέρας.

*

Σ' αυτήν, λοιπόν, την Ελλάδα, όπως την κατάντησαν οι «Στουρνάρες»,

βγήκε προχτές ο Στουρνάρας για να απειλήσει το λαό της ότι,

αν δε σκύψει το κεφάλι, αν δεν αποδεχτεί το νέο σφαγείο των μέτρων εξόντωσης που του ετοιμάζουν, τότε... «θα πεινάσουμε»!

 

Αλήθεια, ποια μεζούρα θράσους θα μπορούσε να μετρήσει το ουρανομήκες θράσος αυτών που φέρανε το «λιμό» και που τώρα μας απειλούν κι από πάνω ότι, αν δεν κάτσουμε ήσυχα - ήσυχα ενώ θα φέρνουν και τον καταποντισμό, τότε... «θα πεινάσουμε»!

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

12 λόγοι για να μισήσεις ΠΑΜΕ και ΚΚΕ…

12 λόγοι για να μισήσεις ΠΑΜΕ και ΚΚΕ…

…μέχρι και να τους βάλεις φωτιά!

1) Όταν το ΠΑΜΕ κάνει προσυγκεντρώσεις στην Ομόνοια, «απέχει» από το «κίνημα».

Όταν πάει στο Σύνταγμα, είναι «ιδιοκτησία» του.

2) Όταν το ΠΑΜΕ περιφρουρεί, είναι ΚΝΑΤ.

Όταν οι μπάχαλοι διαλύουν διαδηλώσεις (βλ. Μάιο, Ιούνιο κ.λπ.) από τις οποίες το ΠΑΜΕ έχει «αποχωρήσει» για να μην υποκύψει στα ανοιχτά προβοκαρίσματα εναντίον του, που κάποιοι επιδιώκουν, ο αριστερισμός φωνάζει σύσσωμος: «Γιατί δεν έμεινε να περιφρουρήσει τη διαδήλωση;».

3) Όταν οι «Αγανακτισμένοι» κατασκηνώνουν στην πλατεία και δεν επιτρέπουν στο ΚΚΕ να στήσει ούτε ένα πανό, δεν πρόκειται για ιδιοκτησία του Συντάγματος αλλά για νόμιμη απόκρουση του «καπελώματος» από τα σταλινικά «κομματόσκυλα του ΚΚΕ».

4) Όταν το ΠΑΜΕ δέχεται προκλήσεις με συνθήματα, μπουκάλια κ.λπ., και αποχωρεί για να μη γίνει σύρραξη, τότε «το βάζει στα πόδια» και «προδίδει» το κίνημα.

Όταν τα συνθήματα, μπουκάλια κ.λπ. γίνονται μολότοφ και μάρμαρα στα γυναικόπαιδα, τότε το ΠΑΜΕ μετατρέπεται σε ΚΝΑΤ.

5) Μισούμε το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, αυτό το προδοτικό μόρφωμα, και είμαστε φυσικά έτοιμοι να του την πέσουμε ανά πάσα στιγμή με κάθε τρόπο, αλλά το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ δεν πρέπει να στήνει «διαχωριστικές γραμμές» και «στρατιωτικές περιφρουρήσεις» απέναντι στα υπόλοιπα στοιχεία και «μπλοκ του κινήματος».

Την περιφρούρηση δεν την επιβάλλει, δυστυχώς, η δηλωμένη επιθυμία κάποιων να «βαρέσουν τους κνίτες όπου τους βρουν», αλλά η περιφρούρηση είναι αυτή που προκαλεί σε κάποιους την επιθυμία «να βαρέσουν τους κνίτες όπου τους βρουν». Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το.

6) Όταν ο αστικός κόσμος παρακαλάει να βρει ευκαιρία να χρεώσει στο ΚΚΕ έναν «εμπρησμό του Ράιχσταγκ» και το ΚΚΕ αυτοπροστατεύεται, τότε χρεώνεται από τον «χώρο» (ή επαινείται προβοκατόρικα από τα κανάλια) ότι «προστατεύει τη Βουλή».

7) Η ΓΣΕΕ είναι βέβαια «πουλημένη», αλλά το ΠΑΜΕ δεν πρέπει να υπάρχει διότι διαλύει την ενότητα του εργατικού κινήματος.

8) Όταν το ΠΑΜΕ έχει στις διαδηλώσεις του χιλιάδες γέρους, γυναίκες, παιδιά, φοιτητές, απλούς εργαζομένους κ.λπ., τότε «κάνει περιπάτους» με «τα μέλη του κόμματος». Όταν περιφρουρεί αυτόν τον κόσμο (για τον οποίο έχει κάποια ευθύνη, σε αντίθεση με κάποιους που δεν αισθάνονται ευθύνη για κανέναν και τίποτε) και διατηρεί τη μαζικότητα μιας διαδήλωσης, απέναντι σε 500-1.000-1.500 «ορκισμένους επαναστάτες» και τα αναμενόμενα χημικά των ΜΑΤ, τότε στέκεται ενάντια στο «μαζικό» κίνημα.

9) Οι διαδηλώσεις θα πρέπει να είναι πολύ μαζικές και να κατεβαίνει πολύς και απλός κόσμος. Τα «μπάχαλα» δεν απομακρύνουν τον πολύ και απλό κόσμο από τις διαδηλώσεις, δεν προκαλούν αυτοστιγμεί τη διάλυση του πλήθους, δεν γενικεύουν το φόβο, δεν έχουν κάποιες φορές αθώα θύματα (βλ. Marfin), αλλά ίσα-ίσα εκφράζουν την «επαναστατική ετοιμότητα» του «μαζικού κινήματος», που την καταπνίγει το ΚΚΕ. Άσε δε που τα μπάχαλα οδηγούν κατευθείαν στην άμεση δημοκρατία.

10) Όταν το ΚΚΕ εξετάζει την ιστορία του και αποτιμά αρνητικά τη «Βάρκιζα», τότε είναι ζαχαριαδικό-σταλινικό, βρυκολακιασμένο κ.λπ. Όταν δεν εκτιμά ότι με «ντου» γίνεται η «επανάστα», τότε είναι το κόμμα της «Βάρκιζας».

11) Το ΚΚΕ δεν είναι ταξικό κόμμα, δεν ξέρει τι σκέφτονται οι άνθρωποι στις λαϊκές γειτονιές και στα εργοστάσια, και δεν έχει σύνδεση με τα (επαναστατικά) αισθήματα και τις επιθυμίες του κόσμου και των μαζών. Το ΕΕΚ, η Α/Κ και τα εντευκτήρια των πανεπιστημιακών του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά έχουν.

12) Τέλος, για να μην τα πολυλογούμε: όταν το ΚΚΕ- ΠΑΜΕ έχει νεκρούς, τότε τα «ΚΝΑΤ» «αιματοκυλούν αγωνιστές».

από το Σφυροδρέπανο

 

 

H συνέντευξη της Αλέκας Παπαρήγα στο Kontra

από ταξική αντεπίθεση
Δείτε και τα 2 μέρη της συνέντευξης.

Δείτε τους!

Ενας εσμός βαρύγδουπων εκπροσώπων ενός πολιτικού συστήματος που τα έκαναν όλα ίσωμα και τώρα το παίζουν από πάνω και «σωτήρες»!
Ενας συρφετός από τσανακογλείφτες - «διανοούμενους»,
ένα εξωνημένο καθηγητικό κατεστημένο που επί τρία χρόνια λιβανίζει τη «σοφία» και την «αναγκαιότητα» των Μνημονίων.
Ενας θίασος που περιφέρει την αυθάδεια του εκδοτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου,
πλαισιωμένος από τους χορτάτους απαστράπτοντες «αστέρες» της σαπίλας,
τους επιφορτισμένους να προπαγανδίζουν στους νηστικούς τον «πατριωτισμό» της... νηστείας.
Δείτε τους!

*

Ορκίζονται πως... αγωνιούν για τον τόπο.
Την ίδια ώρα, μπουκωμένοι αυτοί,
αναγκάζουν τους άλλους να ζήσουν χωρίς μισθό, χωρίς δουλειά, χωρίς σύνταξη, χωρίς ελπίδα.
Την ίδια ώρα εκδίδουν οδηγίες... «προστασίας του καταναλωτή», όπου ως «καταναλωτής» θεωρείται ο πεινασμένος που αναγκάζεται να παραδώσει τα ...χρυσαφικά της οικογένειας στο ενεχυροδανειστήριο για μερικές πενταροδεκάρες.
Την ίδια ώρα, σε ένα κρεσέντο «φιλανθρωπίας»,
συμπεριφέρονται στα εκατομμύρια των ανθρώπων του λαού σαν σε «σκυλιά»,
προσφέροντάς τους σε «τιμή ευκαιρίας»... ληγμένα τρόφιμα!
Δείτε τους!

*

Λένε ότι τα παιδιά μας «πρέπει» να δουλεύουν
(όταν βρίσκουν δουλειά) για 200 και 300 ευρώ.
Λένε ότι «ρεαλισμός», «υπευθυνότητα» και προπαντός «σωτηρία» είναι η εξαθλίωση.
Αλλά, αφού αυτή είναι η «σωτηρία», ο «ρεαλισμός» και η «υπευθυνότητα»,
γιατί οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και όλα τα τσιράκια τους δεν δοκιμάζουν να «σωθούν» οι ίδιοι με τον ίδιο τρόπο που εκείνοι προτείνουν για μας;
Εμπρός, λοιπόν!

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Σαμαράς θα διαγράψει και τον... Σαμαρά;

Οπως έλεγε ένας παλιός πολιτικός, οι δηλώσεις δεσμεύουν μόνο εκείνους που τις πιστεύουν...
Ας δούμε μερικές τέτοιες «δεσμευτικές» δηλώσεις:

*

1) «Ασφαλώς, για κάποιες προηγούμενες δεσμεύσεις οριζόντιων περικοπών, όπως η νέα περικοπή των ειδικών μισθολογίων, ψάχνουμε να βρούμε - κι έχουμε βρει - ισοδύναμα μέτρα. Ωστε να μη βαθύνει κι άλλο η ύφεση... Ασφαλώς, υπάρχουν καθυστερήσεις στην υλοποίηση του φετινού προγράμματος που είχε συμφωνηθεί προ των εκλογών, καθυστερήσεις που πρέπει γρήγορα να επανορθώσουμε. Κυρίως, με εφαρμογή των μέτρων που έχουν ήδη συμφωνηθεί. Οχι με νέα μέτρα...».

(Αντώνης Σαμαράς, ομιλία στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, 24/7/2012).

*

2) «Γι' αυτό επαναλαμβάνω συνεχώς: Ανάπτυξη, θέσεις απασχόλησης,όχι μισθοί Βουλγαρίας,όχι άλλη ανοχή στην λαθρομετανάστευση και στο έγκλημα,όχι άλλες αδικίες.

Τώρα θα αρχίσουμε να αποκαθιστούμε τις αδικίες! Αρχίζοντας από τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους πολύτεκνους και τα ειδικά μισθολόγια για τους ένστολους. Και βρίσκοντας δουλειές για τον κόσμο. Ωστε ο ιδρώτας του εργαζόμενου να γίνει επιτέλους ευλογία για όλους!»
(Αντώνης Σαμαράς, ομιλία στην προεκλογική συγκέντρωση της ΝΔ στο Σύνταγμα, 15/6/2012).

***

Και κάτι ακόμα:
Το παρακάτω είναι το ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε σε μια εφημερίδα που στηρίζει αναφανδόν την κυβέρνηση. Δημοσιεύτηκε στα «Νέα», στις 18/7/2012. Δηλαδή ένα μήνα μετά τις εκλογές και τη συγκρότηση κυβέρνησης από την «τρόικα» ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ.
Διαβάζουμε:

*

«"Οχι" σε νέα μέτρα εντός του 2012, "όχι" σε οριζόντια μέτρα για την εξεύρεση των 11,5 δισ. ευρώ (...), "ναι" σε ισοδύναμα μέτρα αντί περικοπών στα ειδικά μισθολόγια (...). Αυτά είναι τα βασικά σημεία της συμφωνίας των τριών κυβερνητικών εταίρων όπως αποφασίστηκαν σε σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου.
"Συμφωνήσαμε σε όλα", δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, ο οποίος ήταν παρών στη σύσκεψη. "Θα εφαρμοστούν όλα τα προβλεπόμενα και όχι νέα μέτρα με το μέγιστο βαθμό κοινωνικής ευαισθησίας», δήλωσε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ενώ ο Φώτης Κουβέλης τόνισε την αναγκαιότητα της παράτασης της δημοσιονομικής προσαρμογής"».

***

Κατόπιν αυτών, κάνουμε την εξής σκέψη,
δεδομένου ότι ο πρωθυπουργός διέγραψε από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ τον βουλευτή Σταυρογιάννη, επειδή ο τελευταίος προέβη στη δήλωση ότι δεν θα ψηφίσει τα νέα μέτρα:
Μήπως θα έπρεπε ο κ. Σαμαράς, το ίδιο αποφασιστικά, το ίδιο ακαριαία και το ίδιο γενναία να προχωρήσει σε ακόμα τρεις - τουλάχιστον - διαγραφές;
Και συγκεκριμένα:
Να διαγράψει και τον... Σαμαρά που (ψευδέστατα), επίσης δήλωνε ότι δε θα ψηφίσει νέα μέτρα,
να διαγράψει τον... Βενιζέλο που (ψευδέστατα), επίσης δήλωνε ότι δε θα ψηφίσει νέα μέτρα,
να διαγράψει και τον... Κουβέλη που (ψευδέστατα), επίσης, δήλωνε ότι δε θα ψηφίσει νέα μέτρα;...

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Ογδόντα τρία χρόνια από το κραχ του 1929

 

 

από το PRAXIS

Σε μία εβδομάδα (29 Οκτωβρίου) θα συμπληρωθούν 83 χρόνια από το μεγάλο κραχ του 1929, μία από τις χειρότερες χρηματιστηριακές κρίσεις της αμερικανικής ιστορίας.

Το συγκεκριμένο timing διάλεξε το Βloomberg για να αναρτήσει ένα κείμενο στο οποίο αναφέρεται πως η Ελλάδα υφίσταται μια οικονομική συρρίκνωση του μεγέθους που υπέστησαν οι ΗΠΑ και η Γερμανία κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Υφεσης.

Η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 18,4% τα τελευταία 4 χρόνια, αναφέρει το δημοσίευμα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) προβλέπει ότι θα συρρικνωθεί επιπλέον 4% το 2013, καθώς η χώρα πασχίζει να μειώσει το χρέος της στο πλαίσιο των προγραμμάτων διάσωσης.

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη σωρευτική απώλεια εθνικού προϊόντος σε μία αναπτυγμένη οικονομία για τουλάχιστον τρεις δεκαετίες, συνεχίζει το πρακτορείο,

με μικρή διαφορά από την πτώση κατά 27% του ΑΕΠ της αμερικανικής οικονομίας μεταξύ του 1929 και του 1933, όπως αναφέρει το Γραφείο Οικονομικής Ανάλυσης στην Ουάσιγκτον.

Οι τριγμοί και οι εντάσεις που έχουν προκληθεί στον κοινωνικό ιστό της χώρας, λόγω των μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις, της βαριάς φορολόγησης και των άλλων αντιλαϊκών μέτρων, διαμορφώνουν μία πολύ εύθραυστη όσο και συγκρουσιακή πολιτική κατάσταση η οποία, σύμφωνα με το δημοσίευμα,

θυμίζει έντονα το πολιτικό τοπίο της Γερμανίας του '30 με τους εθνικοσοσιαλιστές από τη μία και τους αριστερο-μαρξιστές από την άλλη.

«Η εμπειρία από την κοινωνικο-οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930 δείχνει πώς πρέπει πρωτίστως να τονωθεί η οικονομία», λέει ο Βασίλης Μοναστηριώτης, λέκτορας πολιτικής οικονομίας στο London School of Economics. Και προσθέτει:

«Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ελλάδα δεν είναι κάτι εφήμερο που θα περάσει με το πέρας της κρίσης. Η κατάσταση, μάλιστα, καθίσταται ακόμη πιο επικίνδυνη, εάν η άνοδος αυτή της ακροδεξιάς επιφέρει κάποιου είδους επιδείνωση στις σχέσεις της Ελλάδας με τους γείτονές της: την Τουρκία και τη FYROM».

Σύμφωνα με στατιστικά δεδομένα από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Στατιστικής στο Βίσμπαντεν,

τα χρόνια που ακολούθησαν μετά το 1929,

η οικονομία της Γερμανίας συρρικνώθηκε κατά 34%, οδηγώντας στην κατάληψη της Καγκελαρίας από τον Χίτλερ το 1933,

 αναφέρει το δημοσίευμα κάνοντας άμεση αναφορά στη σχέση παραλληλίας μεταξύ των δύο χωρών τότε και τώρα.

Η «Μαύρη Τρίτη»
«Ο σοφέρ του πλούσιου βιομηχάνου τέντωνε το αυτί του να ακούσει τις ειδήσεις για τυχόν κινήσεις στη μετοχή της Bethlehem Steel. Ο υαλοκαθαριστής στο χρηματιστηριακό γραφείο έκανε διάλειμμα να μάθει πώς πήγαινε η αγορά και η πρώην ηθοποιός μετέτρεπε το διαμέρισμά της σε γραφείο πηγμένο από γραφήματα, οικονομικές αναφορές, διαγράμματα».

Καθημερινές σκηνές στα μέσα του 1929, όπως τις περιέγραφε ο αρχισυντάκτης του περιοδικού «Harper's» Frederick Lewis Allen λίγο καιρό πριν το μεγάλο κραχ χτυπήσει την πόρτα του αμερικανικού χρηματιστηρίου, προκαλώντας κύματα πανικού στους ανυποψίαστους επενδυτές .

Όλα ξεκίνησαν τη Μαύρη Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 1929, ημέρα που έδωσε μια γεύση αυτού που θα ακολουθούσε τη Μαύρη Τρίτη 29 Οκτωβρίου,

μιας κατάρρευσης που έχει σημαδέψει τη σύγχρονη χρηματιστηριακή ιστορία.

Εκείνη η χρηματιστηριακή κρίση σηματοδότησε την έναρξη μιας περιόδου ευρύτατων και μακροχρόνιων συνεπειών για τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και συνολικά για την παγκόσμια οικονομία.

Ο κίνδυνος χρεοκοπίας μεγάλων αμερικανικών τραπεζών ήταν ορατός, με αποτέλεσμα η Fed και άλλες μεγάλες κεντρικές τράπεζες να ρίξουν δραστικά τα επιτόκια. Παρότι το κραχ είχε μικρή διάρκεια, η κρίση εκείνη απέδειξε ότι οι παγκόσμιες αγορές αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία και ότι οι αποφάσεις των κεντρικών τραπεζών έχουν επιπτώσεις για τις οικονομίες όλων των χωρών.

Ενδεικτικό των διαστάσεων του κραχ ήταν πως, ενώ μετά τη μεγάλη κατάρρευση του Οκτωβρίου του 1987,

τη μεγαλύτερη ημερήσια πτώση στην ιστορία της Wall Street,

η αγορά χρειάστηκε λιγότερο από δύο χρόνια, για να ανακτήσει το χαμένο έδαφος,

μετά το 1929 ο Dow Jones δεν ξαναβρήκε το χαμένο μεγαλείο του παρά μόνο έπειτα από 25 χρόνια.

Όποιος αγόρασε μετοχές στα μέσα του 1929 και τις κράτησε είδε το μεγαλύτερο σχεδόν μέρος της ενήλικής του ζωής να περνά προτού ρεφάρει.

Χιλιάδες είχαν κερδοσκοπήσει και κερδίσει χρήματα την περίοδο της χρηματιστηριακής άνθησης, χωρίς να έχουν την παραμικρή γνώση για τη φύση της εταιρείας όπου τοποθετούσαν τις περιουσίες τους.

Μέχρι το 1920 οι αγορές ήταν ένα παιχνίδι για επαγγελματίες.

Με το μπουμ του χρηματιστηρίου η βάση των ιδιοκτητών μετοχών διευρύνθηκε δραματικά.

Έως το καλοκαίρι του 1929 περισσότεροι από 1.000.000 Αμερικανοί είχαν δανεισθεί για να αγοράσουν μετοχές.

Η ακμή και η παρακμή
Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1920 ήταν μια περίοδος εντυπωσιακής οικονομικής προόδου, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να δρέπουν τους καρπούς της μεταπολεμικής ανάκαμψης και της τεχνολογικής ανάπτυξης.

Μεταξύ 1919 και 1929 ο αριθμός των αυτοκινήτων στους αμερικανικούς δρόμους υπερτριπλασιάστηκε, οι πωλήσεις των ραδιοφώνων αυξήθηκαν από 60.000.000 δολ. και το 1922 σε 843.000.000 δολ. επτά χρόνια αργότερα.

Η ανάπτυξη φαινόταν να μη σχετίζεται με τη δημιουργία κάποιας φούσκας.

Αντίθετα, μερίδα ιστορικών υποστήριζε πως οι βιομηχανίες βοηθούσαν η μία την άλλη να δημιουργήσουν αυθεντική οικονομική ανάπτυξη:

οι πωλήσεις αυτοκινήτων ενίσχυαν τους παραγωγούς ελαστικών, τους κατασκευαστές οδών και τους εργαζόμενους στη μεταλλουργία.

Όλα ήταν μια δημιουργική αλυσίδα.

Την περίοδο του κραχ η Νέα Υόρκη είχε αναδειχθεί σε σημαντική χρηματοοικονομική μητρόπολη.

Το χρηματιστήριό της ήταν το μεγαλύτερο του κόσμου. Η δεκαετία του '20 βρήκε την πόλη να ευημερεί και να διαθέτει ρευστό. Ο κόσμος είχε πειστεί πως η ανοδική πορεία της αγοράς θα διατηρούνταν. Από το 1921 έως το 1929 ο Dow Jones εκτινάχθηκε από τις 60 μονάδες στις 400.

Από τη μια στιγμή στην άλλη δημιουργήθηκαν νέοι εκατομμυριούχοι.

Η επένδυση στο χρηματιστήριο έγινε σύντομα το αγαπημένο χόμπι των Αμερικανών.

Οι επενδυτές έβαζαν υποθήκη τα σπίτια τους ή επένδυαν τις αποταμιεύσεις μιας ζωής σε «καυτές» μετοχές. Για τον μέσο επενδυτή οι μετοχές ήταν σίγουρο χαρτί.

Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που μελετούσαν τα θεμελιώδη μεγέθη των εταιρειών όπου επένδυαν και ακόμη λιγότεροι εκείνοι που περίμεναν ένα κραχ.

Μετά από μια ξέφρενη πενταετία που ο Dow Jones πενταπλασίασε την αξία του, ο δείκτης έφτασε στις 381,17 μονάδες στις 3 Σεπτεμβρίου 1929.

Μετά από αυτό και για ένα μήνα η αγορά άρχισε να πέφτει, χάνοντας περίπου το 17% της αξίας της.

Στη συνέχεια οι τιμές κάλυψαν περισσότερο από το ήμισυ του χαμένου εδάφους, για να συνεχίσουν την καθοδική πορεία τους αμέσως μετά.

Η πτώση επιταχύνθηκε φτάνοντας στη Μαύρη Πέμπτη 24 Οκτωβρίου. Ο αριθμός ρεκόρ των 12.900.000 μετοχών άλλαξε χέρια εκείνη την ημέρα.

 Η ευφορία και τα κέρδη της bull market κατέρρευσαν στις 24 Οκτωβρίου 1929, όταν οι τιμές των μετοχών στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης άρχισαν να πέφτουν με άνευ προηγουμένου ρυθμό και συνέχισαν για έναν ολόκληρο μήνα.

Τις ημέρες που οδήγησαν στην Μαύρη Πέμπτη η αγορά ήταν ασταθής. Περίοδοι πωλήσεων πανικού και υψηλών συναλλαγών διαδέχονταν σύντομες περιόδους υψηλότερων τιμών και ανάκαμψης.

Την Παρασκευή 25 Οκτωβρίου τραπεζίτες της Wall Street συναντήθηκαν να βρουν μια λύση για να αντιμετωπισθεί ο πανικός και το χάος που είχε δημιουργηθεί.

Στη συνάντηση συμμετείχαν ο Thomas W. Lamont, επικεφαλής της Morgan Bank, ο Albert Wiggin, επικεφαλής της Chase National Bank, και ο Charles E. Mitchell, πρόεδρος της National City Bank.

Επέλεξαν τον Richard Whitney, αντιπρόεδρο του χρηματιστηρίου, για να τους εκπροσωπήσει. Έχοντας τη στήριξη των οικονομικών παραγόντων ο Whitney έδωσε εντολή για την αγορά ενός μεγάλου πακέτου μετοχών στην US Steel σε τιμή πολύ πάνω από την τρέχουσα.

Μπροστά στους έκπληκτους χρηματιστές ο Whitney έδωσε παρόμοιες εντολές και για άλλες blue chip μετοχές.

Η τακτική ήταν παρόμοια με εκείνη που είχε δώσει τέλος στον πανικό του 1907.

Το 1929 όμως το κόλπο έπιασε μόνο προσωρινά. Το Σαββατοκύριακο τα γεγονότα δραματοποιήθηκαν ιδιαίτερα από τις εφημερίδες στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τη Δευτέρα 28 Οκτωβρίου ακόμη περισσότεροι επενδυτές αποφάσισαν να βγουν από την αγορά και ο πανικός συνεχίστηκε με πτώση 13% του Dow Jones εκείνη την ημέρα.

Την επόμενη ημέρα, τη Μαύρη Τρίτη 29 Οκτωβρίου, 16.400.000 μετοχές άλλαξαν χέρια, αριθμός που έσπασε το ρεκόρ που είχε σημειωθεί πριν από πέντε ημέρες και καταρρίφθηκε μόλις το 1969.

Μέλη της οικογένειας Ρόκφελερ και άλλοι οικονομικοί παράγοντες άρχισαν να αγοράζουν μεγάλα πακέτα μετοχών, για να δείξουν στο επενδυτικό κοινό ότι είχαν πίστη στην αγορά, όμως οι προσπάθειές τους δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την πτώση.

Ο Dow Jones έχασε 12% εκείνη την ημέρα και η αγορά 14 δισ. δολ. από την αξία της, φέρνοντας τις απώλειες της εβδομάδας σε 30 δισ. δολ., δέκα φορές τον ετήσιο προϋπολογισμό της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και πολλές φορές περισσότερα από όσα είχαν ξοδέψει οι ΗΠΑ στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εκτός από τους μικροεπενδυτές και οι τράπεζες είχαν εκτεθεί σημαντικά στο χρηματιστήριο.

Όταν οι μετοχές ήταν άχρηστα χαρτιά, τα χρήματα των καταθετών τους είχαν γίνει καπνός.

Μαζικές αναλήψεις καταθέσεων έφεραν πανικό, τράπεζες κατέρρευσαν, χρηματιστηριακοί οίκοι πτώχευσαν, άνθρωποι άρχισαν να πέφτουν από τα κτίρια.

Εκτιμάται ότι περίπου 140 δισ. δολ. καταθέσεων εξατμίστηκαν και 10.000 τράπεζες έβαλαν λουκέτο.

Πάντως όσοι εμφανίστηκαν προνοητικοί κατάφεραν να κερδίσουν. Μία από τις ιστορίες αυτού του τύπου ήταν εκείνη του πατέρα του John F. Kennedy, Joseph Kennedy, ο οποίος πούλησε πριν από το κραχ και έβγαλε εκατομμύρια, καθώς άκουσε τυχαία νεαρούς λούστρους στο δρόμο να σχεδιάζουν πώς θα κερδοσκοπήσουν στην αγορά, εικόνα ενδεικτική της ελαφρότητας που περικύκλωνε το χρηματιστήριο.

Μετά το κραχ ο Dow Jones ανέκαμψε για λίγο στις αρχές του 1930, ξανακυλώντας στη συνέχεια στα χαμηλά του 1932.

Η αγορά δεν επέστρεψε στα προ του 1929 επίπεδα πριν από τα τέλη του 1954 και στις 8 Ιουλίου 1932 βρισκόταν σε χαμηλότερο επίπεδο από το 1800

Πηγή : Sofokleous10

Για την αστική προπαγάνδα των «δύο άκρων»

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η επιχειρηματολογία της αστικής προπαγάνδας για τα «δύο άκρα» έχει στόχο της πρώτα και κύρια το χτύπημα του ΚΚΕ και του εργατικού - λαϊκού κινήματος και αποτελεί προέκταση του γεωγραφικού και ταχυδακτυλουργικού τύπου χαρακτηρισμού των κομμάτων: Δεξιά - Κέντρο - Αριστερά.

Και επιπρόσθετα, ως συνέχεια των παραπάνω: Ακρα Δεξιά - Ακρα Αριστερά.

Κάτω από αυτές τις ονομασίες συγκαλύπτουν την ταξική συγκρότηση της κοινωνίας και τα αντίστοιχα συμφέροντα που εκφράζουν τα πολιτικά κόμματα.

Και περιορίζουν τη συζήτηση και τη διαπάλη στο αστικό πολιτικό σύστημα, ενώ η οικονομική του βάση (οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής) μένει στο απυρόβλητο.

Η απόσπαση της πολιτικής από την οικονομία κυριαρχεί και τα τελευταία τρία χρόνια, κατά τα οποία:
Προκειμένου να συγκαλύψουν ότι η οικονομική κρίση είναι καπιταλιστική και όχι κρίση χρέους, προκειμένου να συγκαλύψουν ότι οι οικονομικές κρίσεις βρίσκονται στο DNA του καπιταλισμού, ρίχνουν το ανάθεμα στο αστικό πολιτικό σύστημα (κυρίως στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ), που είναι διεφθαρμένο και που πρέπει να εξυγιανθεί.
Δηλαδή κι αυτό το κάνουν τελείως επιδερμικά, αφού δεν είναι δυνατό να κάνουν λόγο για σάπισμα, άρα να δεχτούν την ανάγκη ανατροπής του.
Με αυτό τον τρόπο συμπίπτουν εξ αντικειμένου και με τη «Χρυσή Αυγή», που αυτό ακριβώς υποστηρίζει και εκείνη, και ταυτόχρονα προβάλλει ως ο Αρχάγγελος της Κάθαρσης.
Κατά συνέπεια, αποδεικνύεται ότι η επιχειρηματολογία τους τροφοδοτεί «το ένα άκρο» και ότι δεν είναι «τα δύο άκρα» που συγκλίνουν, αλλά ότι τα αστικά κόμματα και «το ένα άκρο», το φασιστικό, αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, παρά τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις.
Ετσι, κι όταν το ένα χέρι δεν νίβει το άλλο, νίβουν και τα δυο το πρόσωπο.
 Και κάτι ακόμα: Βοηθιέται η «Χρυσή Αυγή» να εμφανίζεται ως αντισυστημικό κόμμα, παρά το γεγονός ότι είναι καραμπινάτος υπερασπιστής του καπιταλισμού. Και βοηθιέται, γιατί η λέξη σύστημα έχει γίνει του συρμού και ο καθένας την χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, δίχως να εννοούμε όλοι το ίδιο, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα.
Σε αυτή τη βάση η θεωρία των «δύο άκρων» πηγαίνει περίπατο και μόνο ως αντικομμουνιστική και διαστρεβλωτική πρέπει να κρίνεται, αφού εξισώνει τον πολιτικό αγώνα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για τα δικαιώματά τους, τον πολιτικό αγώνα του ΚΚΕ, με τις συμμορίες της «Χρυσής Αυγής» και άλλων μηχανισμών, κρατικών και μη, που έχουν στόχο να τσακίσουν αυτό το κίνημα.
Από την άλλη προβάλλεται από πολιτικά κόμματα του αστικού και του σοσιαλδημοκρατικού - οπορτουνιστικού χώρου (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.ά.) η ανάγκη συσπείρωσης όλων για να προστατευτεί η δημοκρατία από τη «Χρυσή Αυγή»!
Και γίνεται αυτό βεβαίως έχοντας ως προαπαιτούμενο την υπεράσπιση της ΕΕ, που εξισώνει το φασισμό με τον κομμουνισμό, την υπεράσπιση των μονοπωλιακών ομίλων και των θεσμών που εξυπηρετούν σήμερα αυτούς τους ομίλους και που αύριο, αν δεν τους εξυπηρετούν και εφόσον οι τελευταίοι μπορούν, θα τους καταργήσουν, ενισχύοντας κόμματα του τύπου «Χρυσή Αυγή».

 Οπως έγινε και στη Γερμανία του μεσοπολέμου.

Η προπαγάνδα για τα «δύο άκρα» συνδέεται με τη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» και το τέλος της που επέφερε η επικράτηση του Χίτλερ. Αλλά και εδώ «ξεχνιούνται» σημαντικά γεγονότα:

Πρώτον, ότι την κυβερνητική εξουσία παρέδωσαν στον Χίτλερ τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα, σε πρώτη γραμμή το Σοσιαλδημοκρατικό, το οποίο, αφού πρόδωσε την εργατική τάξη της Γερμανίας, παίρνοντας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο το μέρος της αστικής τάξης στο όνομα της «υπεράσπισης της πατρίδας», δηλαδή των Γερμανών ληστών και των συμμάχων τους, φρόντισε στη συνέχεια να ηγηθεί του σφαγιασμού εργατών και κομμουνιστών, για να σωθεί η δημοκρατία...
Δεύτερον, ότι ο Χίτλερ και το κόμμα του χρηματοδοτήθηκαν αφειδώς από τα οικονομικά μεγαθήρια της Γερμανίας («Κρουπ», «Τίσεν», «Φλικ» κ.ά.), των ΗΠΑ («Στάνταρτ Οϊλ», «Φορντ», «Ντιπόν» κ.ά.).
Στήριξη δόθηκε και στον Φράνκο της Ισπανίας, σύμμαχο του Χίτλερ, από την «Τέξας Οϊλ», τη «Ρενό» κ.ά.
Οι παραπάνω κολοσσοί δεν είχαν βεβαίως κανένα πρόβλημα που ο Χίτλερ εφάρμοσε στην οικονομική πολιτική την αντινεοφιλελεύθερη θεωρία του Κέυνς...
Τρίτον, ότι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν τον προκάλεσε η αντίθεση ανάμεσα στα κοινοβουλευτικά καπιταλιστικά κράτη και το φασισμό, αλλά η αντίθεση των κοινοβουλευτικών και μη κοινοβουλευτικών ιμπεριαλιστικών αξόνων για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής και των πρώτων υλών.
Επαναλήφθηκε η αιτία που προκάλεσε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε που δεν βρίσκονταν ακόμα στην εξουσία ο Χίτλερ, ο Μουσουλίνι και ο Φράνκο.
Ενας από τους λόγους που προκάλεσαν το δεύτερο μακελειό ήταν η Συνθήκη των Βερσαλλιών με την οποία έκλεισε ο πρώτος πόλεμος και που αποτελούσε θηλιά στο λαιμό της νικημένης Γερμανίας.
 Με τον δεύτερο πόλεμο ο γερμανικός ιμπεριαλισμός επιχείρησε να πάρει τη ρεβάνς, έχοντας αυτή τη φορά στο στόχαστρο και τη Σοβιετική Ενωση πρώτα απ' όλα, γεγονός που βόλευε και τις ΗΠΑ, Βρετανία κλπ.
Ταυτόχρονα ο πόλεμος αποτελούσε διέξοδο από την κρίση που μάστιζε τον καπιταλιστικό κόσμο. Με τον πόλεμο επήλθε καταστροφή γιγαντιαίων παραγωγικών δυνάμεων, που οδήγησε στη μεταπολεμική θυελλώδη καπιταλιστική ανάπτυξη.

Δύο από τις πολλές υποκρισίες της αστικής προπαγάνδας είναι οι παρακάτω:

Η πρώτη υποκρισία: «Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά».
Στην αστική δημοκρατία και γενικά στον καπιταλισμό, με όποια μορφή, υπάρχουν όχι μόνο δύο, αλλά εκατόν δύο μέτρα και σταθμά. Υπάρχουν οι εκμεταλλευτές ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής που ξεζουμίζουν την εργατική τάξη, ενώ η τελευταία, που παράγει όλον τον πλούτο, φυτοζωεί στη σχετική και στην απόλυτη εξαθλίωση, αλλά και όποτε χρειαστεί γίνεται κρέας στα κανόνια των καπιταλιστών και της εξουσίας τους.
Υπάρχει το αστικό Σύνταγμα, το οποίο υποτίθεται ότι κατοχυρώνει το δικαίωμα στην εργασία, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι, ενώ ως δικαίωμα στην εργασία τα αστικά κόμματα υπερασπίζονται τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας, που και αυτό υποτίθεται ότι κατοχυρώνεται από το αστικό Σύνταγμα (βλέπε το πρόσφατο παράδειγμα των χαλυβουργών).
Παράλληλα, σπάνια συναντάς δικαστική απόφαση που να θεωρεί νόμιμη μια απεργία.
Υπάρχει το δικαίωμα να συνδικαλίζονται οι εργαζόμενοι, αλλά την ίδια στιγμή κυριαρχεί η τρομοκρατία του κεφαλαιοκράτη να απολύει εργαζόμενους που συγκροτούν σωματεία ή απεργούν.
Υποτίθεται ακόμα ότι είναι δωρεάν η Παιδεία και η Υγεία, ωστόσο όποιος ισχυριστεί κάτι τέτοιο, δικαίως τον παίρνουν στο ψιλό.
Και πολλά άλλα ων ουκ έστιν αριθμός...
Η δεύτερη υποκρισία: «Διαφωνώ με όσα λες, αλλά υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τα λες».
Στο συγκεκριμένο οι αστοί προπαγανδιστές κάνουν ότι ξεχνούν το εξής οφθαλμοφανές:
Μία ιδέα ή μία άποψη ή μία πολιτική στρατηγική, όποιος την εκφράζει, δεν το κάνει απλώς για να μιλάει, το κάνει για να κυριαρχήσει στους εργαζόμενους η ιδέα του, η άποψή του ή η πολιτική στρατηγική.
Και το ερώτημα που «ξεχνούν»: Είναι ελεύθερο ένα κόμμα που υποστηρίζει την ανατροπή του καπιταλισμού, να την υλοποιήσει, εφόσον βεβαίως ενστερνίζεται αυτή την αντίληψη η πλειοψηφία του λαού;
Με άλλα λόγια, πόσο ελεύθεροι είναι η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να προχωρήσουν στην κοινωνικοποίηση των επιχειρηματικών ομίλων;
Οποιος από τους προπαγανδιστές του αστικού χώρου απαντήσει θετικά, μόνο τον καγχασμό θα προκαλέσει.
Είναι φανερό ότι η λαϊκή θέληση γίνεται σεβαστή από αυτούς μόνον εφόσον τάσσεται υπέρ της διατήρησης της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του οικονομικού της υπόβαθρου, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.
Οταν η αστική τάξη βρισκόταν στις συνθήκες της φεουδαρχίας, σε καμία περίπτωση (και σωστά) δεν της έφτανε το δικαίωμά της μόνο να εκφράζει την άποψή της.
Της χρειαζόταν (και σωστά) η επαναστατική ανατροπή της φεουδαρχικής εξουσίας, προκειμένου να γίνει πράξη η άποψή της.
Αυτό σήμερα δεν το δέχεται φυσικά, αφού δεν έχει σκοπό να αυτοκτονήσει κι αφού θέλει να πιστέψει ο λαός ότι η ιστορία του κόσμου τελειώνει στον καπιταλισμό!
Δύο μέτρα και δύο σταθμά...

Δύο άκρα πράγματι υπάρχουν.

Αλλά αυτά είναι το κεφάλαιο και η εργασία.

Αυτών των άκρων όχι μόνο φροντίζουν να συγκαλύπτουν την ύπαρξη, αλλά και θεωρούν ως αυτονόητο τη συναίνεσή τους! Δηλαδή, την υποταγή της εργασίας στο κεφάλαιο.

Αυτή την υποταγή θεωρούν ως προϋπόθεση (και από την πλευρά τους δεν έχουν άδικο) για να προχωρήσει η έξοδος από την κρίση σε όφελος εκείνων που τη δημιούργησαν.

Αυτή την υποταγή ονομάζουν «εθνική συνεισφορά», όπου οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι θα ζουν με 400-500 ευρώ το μήνα, με μηδέν δικαιώματα και εκλιπαρώντας τα «αφεντικά».

Προς δόξαν της νομιμότητας...

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ