Βρισκόμαστε "αισίως" στα τέλη του 2ου χρόνου μνημονίου με τις συνέπειες πια γνωστές, ορατές και αισθητές από την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού.
Το σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας το 2008 επιτάχυνε την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και έφερε στο προσκήνιο και στην καθημερινή συζήτηση, ζητήματα που πριν ήταν βαρετά και ανούσια για το μέσο πολίτη και εργαζόμενο.
Πως φτάσαμε όμως εδώ;
Η κρίση
Λόγω της τεράστιας έκθεσης των τραπεζικών κεφαλαίων σε χάρτινες επενδύσεις κρατικών ομολόγων, η καπιταλιστική αυτή συστημική κρίση εμφανίστηκε ως κρίση κρατικών χρεών.
Μετά το σκάσιμο της φούσκας των Αμερικάνικων ακινήτων οι τράπεζες που έπρεπε να προστατέψουν τα ενεργητικά τους από το ρίσκο μιας πιθανής κατάρρευσης,(λόγω του αυξημένου "συντελεστή μόχλευσης" που έδινε το δικαίωμα σε μια τράπεζα με κεφάλαια π.χ. 10 δις να δανείζει-ουσιαστικά να δανείζεται από το μέλλον- 20 ή και 40 φορές τα κεφάλαιά της, με αποτέλεσμα μια τρύπα της τάξης του 3-5% να είναι αρκετή για να την φέρει σε κατάσταση χρεοκοπίας), αναγκάστηκαν να ξεφορτωθούν επισφαλείς "επενδύσεις" που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούνταν οι πιο "ασφαλείς" και που δεν ήταν άλλες από τα κρατικά ομόλογα.
Όποια χώρα είχε υψηλό -έστω και εντός αποδεκτών ως τότε ορίων- χρέος ήταν υποψήφια να δημιουργήσει πρόβλημα στα ενεργητικά των τραπεζών, που όμως ήταν χτισμένα πάνω σε λεπτό στρώμα πάγου, και επομένως αυτές άρχισαν να ξεπουλάνε τα ομόλογά της.
Ανάλογα σε άλλες χώρες όπως π.χ. η Ιρλανδία ή η Ισπανία το πρόβλημα ήταν από την αρχή στις τράπεζες που είχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκτεθεί σε επενδύσεις ρίσκου, σε άγριο τζόγο δηλαδή, που ήταν ή οι μοχλευμένες (επί 30 ή 40 φορές) επενδύσεις σε οικιστικά ομόλογα των ΗΠΑ ή επενδύσεις σε γιγαντιαία επενδυτικά πλάνα κατασκευαστικών εταιρειών που είχαν να κάνουν με την κατασκευή κατοικιών που όμως ήταν αδύνατον να βρουν αγοραστές (περίπτωση Ισπανίας).
Αυτά είναι πράγματα που τα έχουμε ξαναπεί προσπαθώντας να αποδείξουμε το ψέμα των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και των «ειδικών» τους που προσπαθούσαν εδώ και 2 χρόνια να φορτώσουν το φταίξιμο στο λαό με το "μαζί τα φάγαμε" , το "δεν παράγουμε τίποτα" κλπ.
Αν δεν προχωρήσουμε όμως μέχρι το τελευταίο βήμα την τελευταία κουρτίνα, η αλήθεια θα μένει μισή και θα δίνεται περιθώριο για νέα ψέματα, νέες πλάνες και καινούργιες αυταπάτες.
Κεραυνός εν αιθρία;
Όλα τα παραπάνω που μας οδήγησαν εδώ δεν ήταν ένας ξαφνικός κεραυνός εν αιθρία, δεν ήταν ένα τυχαίο λάθος που θα μπορούσε να αποφευχθεί.
Ήταν η λογική συνέχεια μιας σειράς από πολιτικές και "μεταρρυθμίσεις" που επιλέχθηκαν χρόνια πριν και που είχαν σα στόχο, αφού στον καπιταλισμό ζούμε,
τι άλλο,
την αύξηση της κερδοφορίας εταιρειών, μονοπωλίων και φυσικά τραπεζικών ομίλων κλπ.
Δεν στάθηκαν δηλαδή στη μέση του πουθενά αλλά "χτίστηκαν" πάνω σε ένα υπόβαθρο, σε μια βάση που είχε δημιουργηθεί μεθοδικά από πριν.
Είναι πιο πολύ από φανερό ότι αυτή η κρίση-του χρηματοπιστωτικού τομέα- που στην αρχή θυμόμαστε ότι αποδόθηκε στην απληστία, τη μανία του τζόγου των golden boys κλπ. δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί, κι ακόμη περισσότερο δεν θα μπορούσε τόσο απίστευτα εύκολα να μεταδοθεί,
αν δεν είχε "πατήσει" πάνω στην περίφημη απόλυτη "ελευθερία" της κίνησης κεφαλαίων η οποία ήταν το κλειδί για την αύξηση των κερδών αυτών που έπαιζαν σ' αυτό το παιχνίδι.
Όμως επειδή ο καπιταλισμός δεν έχει όρια ειδικά όταν ο ανταγωνισμός το επιβάλλει, ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα οδηγούσε σε τραγικό ατύχημα και αλυσιδωτή αντίδραση.
Επίσης φανερό βέβαια είναι ότι αν δεν είχε ανακαλυφθεί αυτός ο τρόπος κερδοφορίας, αυτή η διέξοδος, το καπιταλιστικό σύστημα θα είχε βυθιστεί σε κρίση αρκετά χρόνια πριν.
Αυτή η κρίσιμη μεταρρύθμιση, αυτή η «ελευθερία» όπως πονηρά την ονομάζει το σύστημα, μαζί με άλλες αποτελεί κομμάτι της περίφημης συνθήκης του Μάαστριχτ.
Η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι ένα σύνολο από συμφωνίες, ένα νομικό πλαίσιο δηλαδή, που αν και κρυβόταν πίσω από τα λαικίστικα, παραπλανητικά και πιασάρικα
«ενωμένη Ευρώπη», «οι Ευρωπαίοι ενώνουν τις δυνάμεις τους» κλπ.
δεν είχε καμιά σχέση με το συμφέρον των «ευρωπαίων πολιτών» όπως μας ονομάζουν αυτοί που προσπαθούν να αποφύγουν την ενοχλητική έννοια λαός.
Ήταν η συνθήκη που ενοποιούσε οικονομικά και πολιτικά την Ευρώπη
(ανάθεμα κι αν καταλάβαμε ποτέ τι σήμαινε στην ουσία αυτό)
και έβαζε στην τελική ευθεία τη δημιουργία του ευρώ,
αλλά με απλά λόγια ήταν μια καλοσχεδιασμένη σειρά από κρίσιμες ρυθμίσεις και διευκολύνσεις προς το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο προκειμένου να ισχυροποιηθεί και να βρεθεί σε καλύτερη θέση μάχης στο μεγάλο και άγριο πόλεμο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού.
Η συνθήκη του Μάαστριχτ χτίστηκε πέτρα-πέτρα μεσα σε μια διάρκεια δεκαετιών από το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο για το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο.
Δική τους είναι η εξουσία και για το δικό τους συμφέρον φυσικά τη χειρίστηκαν και την χρησιμοποίησαν. Αν κάποιος -ειδικά μαρξιστής- νομίζει ότι η εξουσία ανήκει αλλού, ή ότι παρότι ανήκει στους καπιταλιστές αυτοί, ενώ ετοιμαζόντουσαν για σκληρό πόλεμο ανταγωνισμού,
χάρισαν αυτή την κορυφαία συνθήκη στους λαούς παρακαλώ ας το δηλώσει.
Παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα μόνο το ΚΚΕ στάθηκε απέναντι και την καταψήφισε.
Η φωτισμένη «ευρωπαική Αριστερά», και εδώ ο ΣΥΝ, την είδε με θετικό μάτι και "πανηγύρισε" την Ευρωπαική ενοποίηση παρέα με τους ευτυχείς Ευρωπαίους πλουτοκράτες!
Έτσι άνοιξε ο δρόμος για τα όσα ζούμε σήμερα,
έτσι τα δις των διαφόρων funds σάρωσαν τις αγορές,
έτσι δρομολογήθηκε και διευκολύνθηκε το μεγάλο χρηματιστηριακό παιχνίδι του ’97-2000 (με κορυφή τη φούσκα που κι εμείς ζήσαμε) που στήθηκε πάνω στο θετικό κλίμα και την προσδοκία της αύξησης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου
λόγω της ενοποίησης και του κοινού νομίσματος.
Έτσι ξαναστήθηκε μέσα στο πλαίσιο της «ελεύθερης» από όρια οικονομίας
και η νέα ανάκαμψη μέχρι το 2007, έτσι τα Lidl και τα Carrefour σάρωσαν τα μικρομάγαζα κι έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στην εγχώρια παραγωγή κάθε είδους,
έτσι φτάσαμε να εισάγουμε ακόμη και χαμομήλι στη χώρα που δεν έχεις παρά να απλώσεις το χέρι σου και να το μαζέψεις.
Έτσι τέλος τα κέρδη ξανατοποθετήθηκαν ζεστά στις αγορές και με τα μοντέρνα εργαλεία της μόχλευσης εκτόξευσαν την κερδοφορία τους δημιουργώντας τη νέα φούσκα,
και κυκλοφορώντας ελεύθερα,
όπως τους επέτρεπε η «ελευθερία της κίνησης κεφαλαίων»,
μόλυναν όλη την Ήπειρο.
Κι όταν πια οι φούσκες έσκασαν και το σύστημα βρέθηκε μετά από όλα αυτά σε κατάσταση χρεοκοπίας, πάσαραν το λογαριασμό στους λαούς.
Αυτή είναι με λίγα λόγια μια πρώτη σκιαγράφηση αυτού του προμελετημένου εγκλήματος,
της περίφημης συνθήκης του Μάαστριχτ,
που μόνο το ΚΚΕ
τόλμησε να ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ και να ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΕΙ.
Όμως και τότε κάποιοι φρόντισαν τα αυτιά να έχουν τοίχους,
το ΚΚΕ να κατηγορηθεί ως οπισθοδρομικό, ξεπερασμένο από τις συνθήκες, κολλημένο στα παλιά,
ενώ περίσσεψαν τα καλά λόγια για την εκσυγχρονισμένη ευρωπαική Αριστερά,
την ώρα που άνοιγαν οι σαμπάνιες και στρωνόταν από τον καπιταλισμό, για τον καπιταλισμό, το κόκκινο χαλί για τη σημερινή έφοδο ενάντια στην ίδια μας τη ζωή.
Η συνθήκη του Μάαστριχτ δεν είναι κάποιο ουδέτερο σύνολο νόμων και πολιτικών.
Δεν θα μπορούσε να είναι τέτοιο. Είναι ουσιαστικά το εφαρμοστικό πλαίσιο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και επιλογών μετά την βαθμιαία επικράτηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου του καπιταλισμού και στην Ευρώπη.
Είναι η επιβεβαίωση και επιβράβευση της επιβολής του, που φυσικά έγινε με τρόπο έξυπνο, πολιτισμένο, κλιμακωτό και καλοδιαφημισμένο,
προκειμένου και να πείσει αλλά και να διευκολύνει τα σχέδιά του στη συνέχεια.
Η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι το κεντρικό νομικό πλαίσιο με το οποίο ενοποιείται η Ευρώπη (οι χώρες που συμμετέχουν στην ιδρυθείσα ΕΕ στη θέση της ΕΟΚ) όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά.
Είναι η κατάληξη μιας μακρόχρονης πορείας όπου τελικά οι χώρες που συμμετέχουν, παραδίδουν ένα μεγάλο και μάλιστα το πιο ουσιαστικό μέρος της Ανεξαρτησίας τους.
Στο Μάαστριχτ θεσμοθετείται και ολοκληρώνεται η Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύγχρονος θεσμός, και η συνθήκη αυτή είναι η 3η και σπουδαιότερη των συνθηκών ύστερα από τη Συνθήκη της Ρώμης (1957) και την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986).
Θα πούμε με μια φράση μόνο ενημερωτικά, ότι τότε οι ευρωπαικές πολιτικές χωρίστηκαν σε 3 πυλώνες όπου ο 1ος είχε να κάνει με την τελωνειακή ένωση, την κοινή αγροτική και κοινή αλιευτική πολιτική ,την οικονομική ένωση, το μεταναστευτικό, το Σένγκεν ,την παιδεία, τον πολιτισμό ,το περιβάλλον κλπ, ενώ ο 2ος και 3ος πυλώνας με την κοινή εξωτερική πολιτική και τις κοινές δικαστικές και ποινικές πολιτικές.
(Με την αναθεώρηση της Λισσαβώνας οι 3 πυλώνες ενοποιήθηκαν)
Στο πεδίο της οικονομίας πάντως η συνθήκη του Μάαστριχτ μπορεί να περιγραφεί πιο απλά από τη νομισματική ενοποίηση και την εισαγωγή του κοινού νομίσματος.
Εκεί αποφασίζονται και περιγράφονται οι προυποθέσεις υιοθέτησης του ευρώ και τα λεγόμενα κριτήρια σύγκλισης.
Όλο αυτό το «οικοδόμημα» του ευρώ και της συνθήκης του Μάαστριχτ όμως στηρίζεται και θεμελιώνεται από τις περίφημες 4 ελευθερίες της.
Την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, εργαζομένων και υπηρεσιών.
Οι ελευθερίες αυτές συμπλήρωναν η μία την αλλη και όλες μαζί έδιναν την ευκαιρία στο μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο να κινείται ξεπερνώντας ενοχλητικούς περιορισμούς, φραγμούς και ελέγχους από τις εθνικές αρχές, να επενδύει και να κερδοφορεί , εξαφανίζοντας όμως μικρότερους ανταγωνιστές που ήταν εγκατεστημένοι και είχαν επιχειρηματική δραστηριότητα στις διάφορες χώρες της ΕΕ.
Κάπως έτσι ,και σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση σε άλλα επίπεδα, μια σειρά από τομείς και δραστηριότητες της ελληνικής οικονομίας εξατμίστηκαν κυριολεκτικά, αφού δεν άντεξαν στον ανταγωνισμό,
και φτάσαμε μοιραία στο γνωστό μας "δεν παράγουμε τίποτα", για το οποίο καμία ευθύνη δεν έχουν οι εργαζόμενοι.
Η «Ευρωπαική Αριστερά» που υπερψήφισε τη συνθήκη τότε ισχυρίστηκε ότι το έκανε έχοντας κατά νου την αναθεώρηση και βελτίωση των αρνητικών της πλευρών προς όφελος των λαών.
Αυτά τα έλεγαν σε όσους δεν είχαν άποψη για το τι σημαίνει εξουσία των μονοπωλίων και τι είναι ο καπιταλισμός, και νόμιζαν ότι οι θεσμοί έχουν ουδέτερο χαρακτήρα και μπορούν τάχα, ανάλογα με το ποιοι είναι οι συσχετισμοί, να λειτουργούν ακόμη και υπέρ των εργαζόμενων και των λαών αν κάποιοι το ζητήσουν.
Βέβαια επειδή στο χώρο του ΣΥΝ βρίσκονται πολλοί που έχουν μελετήσει καλά το Μαρξισμό και ήξεραν ότι η εξουσία λειτουργεί για λογαριασμό της τάξης που την κατέχει,
το μόνο που μπορεί να πει κανείς ήταν ότι κορόιδευαν τους εαυτούς τους κι εμάς μαζί.
Γιατί οι πολυπόθητες αναθεωρήσεις και αλλαγές για τις οποίες μιλούσαν ήρθαν, αλλά δεν ήταν όπως τις περίμεναν.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα "αναθεωρήσεων":
1. Η διεύρυνση της ΕΕ με την είσοδο νέων χωρών, που όλως τυχαίως ήταν χώρες με πάμφθηνη εργατική δύναμη και εντελώς αδύναμα πλαίσια μετά την πτώση του σοσιαλισμού, που ήταν ακριβώς μέσα στο πνεύμα της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου Ευρωπαικού κεφαλαίου, αφού υποχρέωνε τις υπόλοιπες χώρες να κινηθούν προς τη λογική του χαμηλότερου παρονομαστή ,για να "διαφυλάξουν" την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων επιχειρήσεων.
2. Είχαμε την οδηγία Μπολκενστάιν που ξεκαθάριζε τα ζητήματα γύρω από την ελεύθερη διακίνηση των υπηρεσιών και σύμφωνα με την οποία ένα μονοπώλιο ,εγκαθιστούσε την έδρα του π.χ. στη Βουλγαρία ,και έτσι είχε την υποχρέωση να ακολουθεί το εκεί νομικό πλαίσιο (εργατικό δίκαιο) και όχι το δίκαιο των χωρών όπου ανέπτυσσε τις δραστηριότητές του στη συνέχεια.
3. Την προσπάθεια εισαγωγής του Ευρωσυντάγματος που έφαγε πόρτα ακόμη και στη Γαλλία και την Ολλανδία και στις άλλες χώρες πέρασε με το ζόρι από το παράθυρο μέσω των δεξιών πλειοψηφιών στα κοινοβούλια.
4. Τη συνθήκη της Λισσαβώνας όπου ενοποιούνταν ακόμη περισσότερο οι ευρωπαικές πολιτικές, κι έμπαιναν σε δεύτερο πλάνο τα τοπικά κοινοβούλια έτσι ώστε τα διευθυντήρια να αποφασίζουν όσο πιο ανενόχλητα μπορούσαν τις αναγκαίες για τα συμφέροντα που εξυπηρετούσαν πολιτικές.
Στις μέρες της κρίσης επίσης, δεν βλέπουμε τίποτα άλλο από το να αποφασίζονται διαρκώς νέες μεταρρυθμίσεις στο πνεύμα που είπαμε και πριν, που βέβαια δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών.
Να σημειωθεί ότι τη συνθήκη της Λισσαβώνας την κατήγγειλε και ο ΣΥΡΙΖΑ δια στόματος Αλαβάνου, αλλά και άλλων, μόνο που αυτό ήταν πια σε σύγκρουση με τα όσα είχαν κάνει το ’92 με το Μάαστριχτ και με τα όσα έλεγαν και προσδοκούσαν τότε.
Απλά από τότε κάνουν πως δεν θυμούνται τα παλιά. Ο,τι έγινε έγινε...
Τι έλεγαν όμως;
"Ο ΣΥΝ θα ψηφίσει την κύρωση της συμφωνίας και θα επιδιώξει να την μετατρέψει σε αφετηρία για τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας."
Σαν να έλεγαν δηλαδή οι μπολσεβίκοι το 1917 ότι θα στηρίξουν τη μεταβατική κυβέρνηση των αστών υπό τον πρίγκιπα Λβοβ και κατόπιν θα παλέψουν για να κάνουν την αστική εξουσία να δουλέψει για λογαριασμό της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς.
Ευτυχώς ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι τότε αποφάσισαν να αποκαλύψουν το ρόλο της αστικής κυβέρνησης και να παλέψουν για άμεση αλλαγή των συσχετισμών στη Ρωσία.
Αν δεν το είχαν κάνει η επανάσταση δεν θα είχε γίνει ποτέ. Ή όπως λεει κι ο Μπογιόπουλος
"Μήπως να επανιδρύσουμε το ΝΑΤΟ και το ΔΝΤ προς όφελος των λαών;"
"Με την κύρωση της συμφωνίας απορρίπτουμε το ενδεχόμενο αποδιοργάνωσης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, στηρίζουμε τα θετικά στοιχεία του συμβιβασμού που επετεύχθη στο Μάαστριχτ και επιδιώκουμε μαζί με την πλειοψηφία των λαών της Ευρώπης να επιτύχουμε την υπέρβαση της προς τις κατευθύνσεις που προωθεί η Αριστερά στην Ευρώπη."
Όπως είδαμε πιο πάνω "επιβεβαιώθηκαν".
Πέτυχαν την υπέρβαση. ¨Όχι εκείνοι όμως αλλά οι καπιταλιστές και βέβαια από την ανάποδη όπως είπαμε και μη μου πουν ότι αυτό είναι κακεντρέχεια. Δυστυχώς, και εννοώ το δυστυχώς, είναι η αλήθεια.
"Η συμφωνία του Μάαστριχτ συντάχτηκε από ομάδες τεχνοκρατών χωρίς εξουσιοδότηση από τα εκλεγμένα όργανα της Κοινότητας και τα εθνικά κοινοβούλια και προπαντός μακριά από τους λαούς της Ευρώπης."
λέει κριτικά το 1992 ο Συνασπισμός.
Λες και θα μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού η συνθήκη αυτή όπως πια έχει αποδειχθεί δεν έγινε για να ικανοποιήσει κοινωνικές ανάγκες ή συμφέροντα των λαών, αλλά για να αποτελέσει τη βάση διεξόδου κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο.
Και συνεχίζει η απόφαση του ΣΥΝ:
"Όσο θα προχωρεί, η ενοποίηση τόσο το μέρος της εθνικής κυριαρχίας άρα και της λαϊκής κυριαρχίας θα περνά από τα κράτη μέλη στα ευρωπαϊκά όργανα. Το σημερινό δημοκρατικό έλλειμμα παράγεται επειδή με την ενοποίηση δεν προχωρεί και ο εκδημοκρατισμός των οργάνων και των λειτουργιών της Ένωσης."
Τελικά όμως ο "εκδημοκρατισμός" έφτασε σε τέτοια άκρα που τελικά η βάρκα τουμπάρει προς τον εκφασισμό. Και βέβαια ούτε σ’ αυτό μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό, γιατί τέτοιες βάρβαρες όπως αποδεικνύεται πολιτικές,
δεν μπορούν να πάνε χέρι-χέρι με τη Δημοκρατία.
Τελικά για να μην πολυλογούμε και γινόμαστε κουραστικοί,
ο ΣΥΝ ψήφισε τη συνθήκη μαζί με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ,
με μόνο κόμμα αρνητικό απέναντι το ΚΚΕ.
Πλην Λακεδαιμονίων δηλαδή όπως πάντα...
Ο ΣΥΝ έπεσε σε όλα έξω, ενώ το ΚΚΕ ,δυστυχώς για μας, σε όλα μέσα. Για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ δε χρειάζεται να πούμε βέβαια ότι έκαναν απλά ότι τους είπαν να κάνουν.
Η "ευρωπαική ενοποίηση" με τον τρόπο που διαφημιζόταν για να παραπλανήσει το λαό
(πάντα οι καημένοι οι λαοί γοητευόντουσαν από το υπέροχο "όλοι ενωμένοι")
αποδείχτηκε ένα παραμύθι μεγατόνων αφού αυτό που ενοποιήθηκε, όσο μπορούσε να ενοποιηθεί μεσα στα πλαίσια του ανταγωνισμού και μέχρι να βγουν τα μαχαίρια, ήταν οι δυνάμεις του μεγάλου ευρωπαικού κεφαλαίου εναντίον της εργασίας και των λαικών δικαιωμάτων.
Η περίφημη δε "σύγκλιση" των οικονομιών, πόσο μάλλον μισθών, δικαιωμάτων κλπ.
- που ήταν υποτίθεται ο στόχος ή μάλλον το δόλωμα για να μας πείσουν-
κινήθηκε ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή προς το άνοιγμα της ψαλίδας πλούσιων και φτωχών όπως ήταν εξ αρχής λογικό να συμβεί, αφού ας μην ξεχνιόμαστε ο καπιταλισμός αυτό κάνει μέχρι να ανατραπεί. Βέβαια κάποιοι επιμένουν πάντα πως βελτιώνεται και δε λένε να βάλουν μυαλό.
Το Μάαστριχτ με μια τελευταία κουβέντα,
το θεμέλιο δηλαδή της νομισματικής ένωσης και του ευρώ,
όπως βλέπουμε ωφέλησε τόσο πολύ τους λαούς της Ευρώπης, που τώρα όλοι τρέχουν και δε φτάνουν ψάχνοντας να βρουν τρόπους να απεμπλακούν και να γλυτώσουν.
Παρ' όλα αυτά, μόλις λίγες μέρες πριν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έτρεξε να διαβεβαιώσει τους πάντες,
ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει ότι περνάει απ' το χέρι του για να μη φύγουμε από το ευρώ και βέβαια την ΕΕ.
Έτσι νομίζουν κάποιες αριστερές δυνάμεις ότι αφυπνίζουν το λαό και τον προετοιμάζουν για αυτό που είναι αναπόφευκτο, και που δεν υπάρχουν πια και πολλές αμφιβολίες ότι αποτελεί τη μόνη δύσκολη μεν, βιώσιμη δε προοπτική για την Ελλάδα,
που δεν είναι άλλη από την έξοδο από το ευρώ και μαζί φυσικά από την ΕΕ.
Και δεν εννοώ ότι «θα μας πετάξουν έξω» όπως λάθος λένε αρκετοί, αλλά απλά συμφωνώ με την άποψη των οικονομολόγων που βλέπουν καθαρά ότι το οικοδόμημα του ευρώ είναι σαθρό και λάθος και πολύ σύντομα, πιθανότατα εντός μηνών, θα καταρρεύσει.
Για ποιο λόγο πρέπει να καταρρεύσει στα κεφάλια μας άραγε με μας αφελείς κι απροετοίμαστους;
Φαίνεται ότι παρόλη την ολοκληρωτική και κραυγαλέα διάψευση της ευρωπαικής τους πολιτικής, κάποιοι,
αντί να ζητήσουν πολλές συγνώμες από το λαό,
αντί να κάνουν σοβαρή αυτοκριτική και να ενώσουν τις δυνάμεις τους με εκείνους που προσπαθούν να προετοιμάσουν το λαό για τα πολύ δύσκολα που έρχονται,
επιμένουν σε απλοικές και επικίνδυνες εμμονές αυτοεπιβεβαίωσης του τύπου: "Ο επιμένων νικά" κι ότι στο τέλος
"το καλό ευρώ νικάει κι όλα τα κακά σκορπάει".
Το θέμα είναι ποιον νικά ο επιμένων.
Γιατί αν μεν ο νικημένος είναι το ΚΚΕ, τότε ουδείς εκτός ΚΚΕ ενδιαφέρεται. Αν είναι όμως το λαικό κίνημα και ο λαός έστω και προσωρινά, τότε θα πρέπει να νοιαστούν όλοι όσοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό.
Αναρτήθηκε από Aristera sti Mitilini
