Η απορία των μουμουεδοεγκέφαλων

Το παν είναι να έχεις "έγκαιρη και έγκυρη" ενημέρωση.

Καθ' ότι σωστός και συνειδητοποιημένος πολίτης, είναι ο ενημερωμένος πολίτης.

Βέβαια, στην εποχή τού διαδικτύου και των ευρυζωνικών δικτύων, η ενημέρωση είναι και εύκολη και γρήγορη, αλλά έχει ένα μειονέκτημα: το κεφάλι μας πήζει από ένα σωρό αντικρουόμενες ή άχρηστες πληροφορίες. Γι' αυτό, λοιπόν, πρέπει κάποιος να τις διηθεί, να κάνει ένα ξεδιάλεγμα βρε αδερφέ. Να μας καθοδηγεί τι είναι χρήσιμο κι αναγκαίο να μάθουμε και τι όχι.

Εδώ, λοιπόν, φαίνεται ο σημαντικώτατος ρόλος των διαφόρων ΜουΜουΕ και, μάλιστα, ρόλος διπλός: πρώτα σου ξεπλένουν το κεφάλι από την σαβούρα που βρίσκεται εκεί μαζεμένη και μετά στο γεμίζουν με χρήσιμα πράγματα.

Έγκαιρα και έγκυρα. Κ

υρίως, όμως, φροντίζουν να σε ξεκουράζουν: στα δίνουν όλα έτοιμα, οπότε δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι.

Αναρωτιέσαι πόσο ακόμη θα μειωθούν οι μισθοί; στο αποκαλύπτει ο Μπάμπης (ένας είναι ο Μπάμπης και είναι στον Σκάι). Προβληματίζεσαι για την αποτελεσματικότητα των μέτρων; στα αναλύει μεθοδικώτατα ο Πρετεντέρης.

 Σκέφτεσαι να πάρεις μέρος στην απεργία; σου αποδεικνύει το λάθος σου ο Πορτοσάλτε. Αγαναχτείς με την κυβέρνηση ΦΑΒΑ; σε επαναφέρει στην τάξη ο Μανδραβέλης.

Δεν μπορείς να αποφασίσεις σχετικά με το τι πρέπει να γίνει με τους μετανάστες; σου δίνει την απάντηση ο Σρόιτερ.

Σου δημιουργεί άγχος η κατάρρευση της υγείας και της παιδείας; στο λύνει με απλά λόγια ο Ρογκάκος.

Θεωρείς τους χρυσαυγίτες εχθρούς τής δημοκρατίας; σε διορθώνει ο Καρακούσης.

Σαλτάρεις με τους μαλάκες γύρω σου; βλέπεις τον Καψή και δοξάζεις τον θεό που δεν σ' έκανε σαν κι αυτόν.

Όμορφα πράγματα!

Δυστυχώς, όμως, φαίνεται ότι υπάρχει ένα σοβαρό ερώτημα στο οποίο τα ΜουΜουΕ δεν μπορούν να βρουν απάντηση:

πώς διάβολο γίνεται να πέφτουν ιλιγγιωδώς οι αποδοχές των εργαζομένων αλλά οι τιμές των αγαθών να τραβούν την ανηφόρα; Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, το ίδιο ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί και με διαφορετική διατύπωση (π.χ. πώς γίνεται και τα λαϊκά στρώματα φτωχαίνουν αλλά οι μεγάλες επιχειρήσεις αυξάνουν τα κέρδη τους;) αλλά, εν πάση περιπτώσει, έτυχε κι αυτή την διατύπωση διάλεξαν τα ΜουΜουΕ, ας μη το ψάχνουμε.

Το θέμα είναι ότι τα μεγάλα δημοσιογραφικά κεφάλια αδυνατούν να βρουν απάντηση.

Η δόλια η Τρέμη, η φουκαριάρα η Χούκλη κι η μαύρη η Κοσιώνη κοντεύουν να παλαβώσουν. Όσα τηλεπαράθυρα κι αν ανοίξουν κι όσους αναλυτές κι αν συμβουλευτούν, απάντηση δεν παίρνουν.

Είναι φυσικό να βραχυκυκλώνουν οι μουμουεδοεγκέφαλοι. Το φαινόμενο είναι τουλάχιστον ανεξήγητο, εφ' όσον παραβαίνει τον βασικό οικονομικό νόμο προσφοράς και ζήτησης.

Κάθε μαθητής γυμνασίου γνωρίζει ότι, σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, οι τιμές μειώνονται είτε όταν πέφτει η ζήτηση είτε όταν αυξάνεται η προσφορά.

Με την ανεργία, λοιπόν, να αβγαταίνει και τα μεροκάματα να κατρακυλούν, οι καταναλωτές δεν έχουν λεφτά για ψώνια, άρα μειώνεται η ζήτηση, άρα οι επιχειρήσεις πρέπει να μειώσουν τις τιμές τους για να προσελκύσουν αγοραστές.

 Οπότε, πώς διάβολο γίνεται και οι τιμές αυξάνονται αντί να μειωθούν;

Δε λέω, σπουδαγμένοι και παρασπουδαγμένοι είναι οι μουμουεδοεγκέφαλοί μας αλλά κάνουν ένα βασικό, βασικώτατο λάθος: ξεχνάνε ότι ο νόμος προσφοράς και ζήτησης ισχύει ΜΟΝΟ σε μια υποδειγματική οικονομία απολύτως ελεύθερου ανταγωνισμού.

Δηλαδή, σε μια οικονομία που υπάρχει μόνον ως θεωρητικό υπόδειγμα.

Στην πράξη, δεν υπάρχει πουθενά απολύτως ελεύθερος ανταγωνισμός αλλά συγκέντρωση των μέσων παραγωγής στα χέρια ολίγων και εκλεκτών.

 Παναπεί, στην πράξη έχουμε ολιγοπωλιακό ανταγωνισμό.

Π.χ., η αγορά του γάλακτος στον τόπο μας ελέγχεται, σε συντριπτικό ποσοστό, από 3-4 μεγάλες εταιρείες, οι οποίες έχουν την δυνατότητα να επηρεάζουν τις τιμές παραγωγού.

Μάλιστα, η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη όταν αυτές οι 3-4 εταιρείες συμφωνήσουν σε κοινή πολιτική (δηλαδή, συμπήξουν καρτέλ) κι αποφασίσουν να πουλήσουν το γάλα προς 1,5 ευρώ το λίτρο.

Πού είναι ο ελεύθερος ανταγωνισμός;

Μονοπώλιο έχουμε! Τί να κάνει ο καταναλωτής;

Να ψάξει για φτηνότερο γάλα δεν γίνεται, αφού όλες οι εταιρείες πουλάνε στην ίδια τιμή. Σκάει και πληρώνει, γιατί δεν μπορεί ν' αφήσει τα παιδιά του δίχως γάλα.

Ναι, αλλά πού βρίσκει λεφτά, αφού του γδάρανε τον μισθό ή έμεινε άνεργος;

Πρώτα-πρώτα, εξαφανίζει όσες οικονομίες είχε βάλει τόσα χρόνια στην άκρη, μετά πουλάει τα οικογενειακά κειμήλια, ύστερα βάζει για πούλημα όσο-όσο το σπιτάκι ή το χωραφάκι του (όπως την περίοδο της κατοχής, ένα πράμα) και μετά...έχει ο θεός.

Αυτό το πολύ βασικό είναι που καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν οι μουμουεδοεγκέφαλοι.

Και λέω "καμώνονται" επειδή το καταλαβαίνουν και το παρακαταλαβαίνουν αλλά το κάνουν γαργάρα.

Επειδή αν το παραδεχτούν, θα πρέπει να ομολογήσουν ότι το μόνο αποτέλεσμα που έχουν οι περικοπές των μισθών και η κατάλυση του κοινωνικού κράτους, είναι η αύξηση των κερδών των κεφαλαιοκρατών.

Οπότε, πάπαλα το παραμυθάκι τής ανάπτυξης. Οπότε, τέρμα η καραμέλλα "σφίξου σήμερα να φας αύριο". Οπότε, θα ξυπνήσει ο ζαβλακωμένος λαός και θα τους πάρει παραμάζωμα, μαζί με το σάπιο σύστημα που στηρίζουν.

 

από

Cogito ergo sum

Στο διά ταύτα ΚΚΕ

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ


Η αξονική τομογραφία παρουσιάζει το μυαλό ενός ανθρώπου με αλκοολική άνοια σαν μια σούπα. Ενα απέραντο χάος βασιλεύει.
Με βεβαιότητα μπορούμε να προβλέψουμε μετά και τις χτεσινοβραδινές εμφανίσεις διαφόρων αστών πολιτικών στις TV,
ότι η «τηλεοπτική άνοια»
 – αυτό δηλαδή που παθαίνει ο άνθρωπος που βλέπει σε μεγάλες δόσεις αστικά κανάλια, έχει χειρότερα αποτελέσματα και από την αλκοολική άνοια.
Αλλοτε ήταν η λοβοτομή το εργαλείο τους για τον έλεγχο των απείθαρχων.
Τώρα εργαλείο τους είναι η TV.
Δυστυχώς, ο χτεσινός αγώνας Αρσεναλ – Ολυμπιακού ήταν στις 10 το βράδυ.
Κι έτσι μεγάλες μάζες πληθυσμού στο διάστημα 7 με 10 το βράδυ που περίμεναν να δουν τον αγώνα εκτέθηκαν σε τεράστιες ποσότητες απόλυτης σύγχυσης μέσα από τις ειδησεογραφικές εκπομπές.
Συνταγματολόγοι και αρχηγοί κομμάτων, απ’ αυτούς που τσακίζουν με τις αποφάσεις τους τα λαϊκά στρώματα, άφριζαν στις οθόνες ότι έχουν χάσει τον ύπνο τους από την αγωνία τους να σώσουν τη χώρα.
Εφτασε ο άνθρωπος που έχει κάνει επιστήμη την αρένα στις εκπομπές του, ο Πρετεντέρης, να λέει στον Βενιζέλο: «Μη με αναγκάζετε να φωνάζω περισσότερο για να ακουστώ». Ακάθεκτος, όμως, ο Βενιζέλος ούρλιαζε «δεν ανέχομαι να διασύρεται η πολιτεία» και ζητούσε να πάει το CD με τα ονόματα όσων έβγαλαν χρήμα στην Ελβετία, στην επιτροπή θεσμών και διαφάνειας.
Εδώ κολλάει αυτό που λέει ο λαός μας για τη φοράδα στο αλώνι.

Το ερώτημα «τι φταίει» στη βάση της σελίδας είναι ρητορικό.
Τα στοιχεία που παρουσιάζουν οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί δείχνουν και τον ένοχο και την αιτία.
Μιλάνε για μια γενικευμένη σε παγκόσμιο επίπεδο καπιταλιστική κρίση, για την οποία δεν υπάρχουν σημάδια ανάκαμψης, και ταυτόχρονα ομολογούν ότι η αγωνία τους εστιάζεται στο επίσης γεγονός ότι το σύστημα απονομιμοποιείται όλο και περισσότερο στις λαϊκές συνειδήσεις.
Και οι δύο διαπιστώσεις πρέπει να αντιμετωπιστούν θετικά από τη σκοπιά του εργατικού κινήματος. Και γιατί συνιστούν ομολογία για τα όρια του συστήματος και γιατί αποκαλύπτουν το φόβο των καπιταλιστών.
Αυτό που έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον είναι η τονωτική ένεση που επιχειρεί ένα τμήμα της αστικής προπαγάνδας, που μέσα από την «Καθημερινή» κλείνει το μάτι στην αστική τάξη λέγοντάς της να μην ανησυχεί, καθώς οι Ελληνες είναι «προσαρμοστικά όντα», άρα αργά ή γρήγορα θα καταπιούν κι αυτό το πικρό ποτήρι, αρκεί να βρεθεί μια νέα γενιά πολιτικού προσωπικού που θα καλύψει το κενό το οποίο προκύπτει από την πλήρη απαξίωση των σημερινών πολιτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης.
Δε γνωρίζουμε ακόμα αν στα νέα πρόσωπα περιλαμβάνουν και τον Κουτρουμάνη που έσπευσε χτες να επιβεβαιώσει ότι διεκδικεί επάξια έναν τίτλο αντεργάτη πλάι σε ονόματα όπως Ρέππας και Βρούτσης. Σίγουρα, όμως, βλέπουν τύπους σαν τον Λοβέρδο.
Απόδειξη ότι η όποια αναπαλαίωση θα στηριχτεί στα ίδια παλιά φθαρμένα υλικά.
Το σίγουρο, επίσης, είναι ότι αυτή η αλλαγή βάρδιας στο πολιτικό προσωπικό δε θα είναι αναίμακτη.
Εξίσου σίγουρο είναι ότι πλέον εκτός από ανυπάκουοι πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε και απροσάρμοστοι…

Ορισμένοι πρέπει να εξεταστούν πάραυτα για τη διχασμένη προσωπικότητα με την οποία εμφανίζονται. Ως κυβέρνηση αποδέχονται ως και υπερθεματίζουν στα μέτρα που συζητάνε με την τρόικα, ως φυσικά πρόσωπα βγαίνουν στα κανάλια και καταγγέλλουν την τρόικα.
Ολοι μαζί υπογράφουν το ένα μετά το άλλο τα αντεργατικά – αντιλαϊκά μέτρα: χτες παρουσίασαν σχέδιο για νέες περικοπές στις συντάξεις του ΟΓΑ, είπαν, δηλαδή, σ’ αυτόν που έχει οργωμένο το κορμί του ότι πρέπει να ζήσει με 300 ευρώ.
Ολοι μαζί εκτίμησαν ότι ένα παιδί κοστίζει στην οικογένεια το ευτελές ποσό των 40 ευρώ το μήνα και ως εκ τούτου αποφάσισαν να ξεμπερδεύουν με το σχετικό επίδομα.
Ολοι μαζί εκτίμησαν ότι ο καπιταλιστής, ο ψιλικατζής και ο μισθωτός έχουν την ίδια φοροδοτική ικανότητα και ως εκ τούτου επιβάλλουν σε όλους 35% φόρο. Δηλαδή, μειώνουν το φόρο των καπιταλιστών και αυξάνουν το φόρο στους υπόλοιπους.
Διά ταύτα; ΚΚΕ.
Το κάλεσμα στις σημερινές διαδηλώσεις ανταποκρίνεται στην ανάγκη έκφρασης μιας πηγαίας λαϊκής αγανάκτησης, αλλά και συνειδητής αντίδρασης σ’ όσους νομίζουν ότι η κοινωνία είναι ήδη λοβοτομημένη.

Θες φορο-απαλλαγή; Γίνε εφοπλιστής!

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


Ο κ. Θόδωρος Βενιάμης είναι ο πρόεδρος της Ενωσης Εφοπλιστών.
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που στις 13/6/2010, λίγο μετά δηλαδή από την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου, είχε δηλώσει για λογαριασμό των εφοπλιστών:
«Αισθανόμαστε καλά στην Ελλάδα»…
Προχτές, ο κ. Βενιάμης και ο πρωθυπουργός συναντήθηκαν.
Λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες και φύγουν οι κάμερες δόθηκε μια απολαυστική παράσταση.
Ο μεν Σαμαράς δήλωσε:
«Σε αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάει ο τόπος μας είναι και ουσιαστικό και ηθικό το χρέος όλων να συμβάλουν στην προσπάθεια για την ανάκαμψη του τόπου».
Ο κ. Βενιάμης απάντησε:
«Ο εφοπλιστικός κόσμος συναισθανόμενος την κρισιμότητα των στιγμών αλλά και τη μοναδική ευκαιρία που έχει η χώρα να ανακάμψει και να αναπτυχθεί, ανταποκρίνεται πλήρως στις προκλήσεις, δηλώνει “παρών” και συμβάλλει στην προσπάθεια μέσα από τα φορολογικά έσοδα που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος»…
Κατόπιν αυτών, έχουμε να υπενθυμίσουμε:

1) Η «πατριωτική» συνεισφορά των εφοπλιστών στα φορολογικά έσοδα έχει προσδιοριστεί επ’ ακριβώς:

Το ποσό, που πληρώνουν ως φόρο οι εφοπλιστές, είναι μικρότερο ακόμα κι από το ποσό που πληρώνουν οι μετανάστες για παράβολα προσωρινής παραμονής τους στη χώρα!
Τόσος είναι ο… «φορο-πατριωτισμός» τους.

2) Οντως, οι εφοπλιστές δηλώνουν «παρών». Αλλά όχι με τον τρόπο που παριστάνουν ο πρόεδρός τους και ο πρωθυπουργός. Είναι «παρόντες» με τον δικό τους «πειρατικό» τρόπο. Και συγκεκριμένα:

Την ώρα που ο ελληνικός λαός χειμάζεται και η Ελλάδα βυθίζεται, αυτοί αποδεικνύουν τι κρύβεται πίσω από τη φράση «η κρίση είναι ευκαιρία»:
Μέσα στους πρώτους επτά μήνες του 2012, οι «πατριώτες» εφοπλιστές δαπάνησαν πάνω από 2 δισ. δολάρια για την απόκτηση μεταχειρισμένων πλοίων, αγοράζοντας από τη δευτερογενή αγορά 111 ποντοπόρα πλοία, σπάζοντας παγκόσμιο ρεκόρ στην αγορά αυτού του είδους. Οσο για τις παραγγελίες νεότευκτων πλοίων, εκεί δεν τους πιάνει κανένας! Τα ποσά που θα δοθούν μέχρι το τέλος του 2012 σε παραγγελίες νεότευκτων πλοίων από τους Ελληνες εφοπλιστές υπερβαίνουν τα 6 δισ. δολάρια!
Σύμφωνα, μάλιστα, με τα στοιχεία που συγκέντρωσε ο ναυλομεσιτικός οίκος «Allied Shipbroking Inc», οι Ελληνες πλοιοκτήτες προηγούνται μακράν των υπολοίπων τόσο σε ποσά που κατέβαλαν, όσο και σε αριθμό πλοίων. Τα «πατριωτάκια» μας – αυτοί που φτιάχνουν «αυτοκρατορίες» πάνω στην ανείπωτη εκμετάλλευση των ναυτεργατών και των επιβατών έχοντας ως μόνιμο χορηγό το κράτος – έχουν αφήσει δεύτερους τους Κινέζους, τρίτους τους Νορβηγούς και τέταρτους και καταϊδρωμένους τους… Γερμανούς.

3) Αυτό το εφοπλιστικό «θαύμα» έχει πολύ… γήινες εξηγήσεις.

Ιδού:
Στην Ελλάδα, που οι νόμοι αλλάζουν σαν τα πουκάμισα, υπάρχει ένας και μοναδικός νόμος που εδώ και τέσσερις δεκαετίες αποτελεί το «ιερό ευαγγέλιο» όλων των κυβερνητικών «σωτήρων».
Πρόκειται για το νόμο 27/1975 «Περί φορολογίας πλοίων κ.λπ.», που
στα 30 άρθρα του περιλαμβάνει κοντά …60 φοροαπαλλαγές (!) για τους εφοπλιστές.
Κάθε άρθρο και δύο φοροαπαλλαγές, δηλαδή!
Σύμφωνα με τον παραπάνω νόμο, το φορολογικό καθεστώς για τους εφοπλιστές είναι πολύ απλό:
Δεν πληρώνουν φόρο!
Για την ακρίβεια, πληρώνουν ένα συμβολικό «παράβολο» βάσει της χωρητικότητας του πλοίου τους. Αν, για παράδειγμα, ένας εφοπλιστής διαθέτει πλοίο 20.000 κόρων, ηλικίας έως 4 χρόνων, τότε ο «φόρος» που θα πληρώσει είναι της τάξης των 5.300 δολαρίων!
Δηλαδή,
είτε 1 εκατομμύριο κέρδη έχει από αυτό το πλοίο, είτε 1 δισ. ευρώ κέρδη έχει, αυτός 5.300 δολάρια θα πληρώσει!
Αλλά κι αυτό ελέγχεται. Γιατί με άλλες διατάξεις (άρθρα 7, 8, 9 κ.λπ.), ακόμα και το παραπάνω «συμβολικό» ποσό, υπό κάποιες πολύ …συχνές προϋποθέσεις, είτε μειώνεται στο μισό είτε εξαλείφεται πλήρως!
Αλλωστε, ο νόμος (άρθρο 2) είναι σαφής:
«Ο κατά τας διατάξεις του παρόντος νόμου επιβαλλόμενος φόρος (σ.σ.: τα 5.300 δολάρια, δηλαδή) εξαντλεί πάσαν υποχρέωσιν του πλοιοκτήτου, ως και του μετόχου ή εταίρου ημεδαπής ή αλλοδαπής εταιρείας οιουδήποτε τύπου εκ φόρου εισοδήματος, καθ’ όσον αφορά εις τα κέρδη, τα οποία προκύπτουν εκ της εκμεταλλεύσεως πλοίων»!
*
Και δεν είναι μόνο ότι οι εφοπλιστές απαλλάσσονται από κάθε μορφής φόρο εισοδήματος. Απαλλάσσονται από κάθε μορφής φόρο, γενικώς!
Συγκεκριμένα:

• Απαλλάσσονται από τα κέρδη αν πουλήσουν ένα πλοίο,
• απαλλάσσονται από τα έσοδα αν εισπράξουν ασφαλιστική αποζημίωση για ένα πλοίο,
• απαλλάσσονται από τα κέρδη των ναυτιλιακών τους επιχειρήσεων,
• απαλλάσσονται ακόμα και από τα παράβολα για τα έγγραφα με τα οποία διανέμουν τα κέρδη τους (!),
• απαλλάσσονται μέχρι και από φόρο κληρονομιάς (!), αφού, σύμφωνα με το άρθρο 29, οι εφοπλιστές έχουν επιτύχει την «απαλλαγήν εκ του φόρου κληρονομιών επί πλοίων, μετοχών ή μεριδίων ημεδαπών ή αλλοδαπών εταιρειών πλοιοκτητριών πλοίων, καλύπτουσαι εφεξής άπαντα τα άνω των 1.500 κόρων ολικής χωρητικότητος πλοία»!

Συμπέρασμα:
Στην Ελλάδα, που έχει μετατραπεί σε τεκμήριο φορολόγησης ακόμα και ο αέρας που αναπνέουμε, αν είσαι εργάτης, συνταξιούχος ή άνεργος και έχεις την …ατυχία να απέκτησες ή να κληρονόμησες κάποιο σπίτι, τότε η Εφορία ισοδυναμεί με μαύρο φίδι που σε έφαγε.
Αν όμως είσαι κανακάρης ή θυγατέρα κάποιου «Σεβάχ»
και διαθέτεις ή κληρονομήσεις …στόλο,
τότε δεν πληρώνεις τίποτα!
***
Δε χρειάζεται, λοιπόν, να απορούμε γιατί οι εφοπλιστές, σύμφωνα με τον πρόεδρό τους, «αισθάνονται καλά στην Ελλάδα».
Ούτε να αμφιβάλλουμε για το τι κρύβεται πίσω από τις έννοιες «φορολογική ασυλία», από τη μια και… «φορολογική δικαιοσύνη», από την άλλη.
Κατά τα λοιπά, όπως μας διαβεβαίωσαν ο εφοπλιστής Βενιάμης και ο πρωθυπουργός Σαμαράς, ο εφοπλιστικός κόσμος ήταν και θα παραμείνει – καθόλου δεν αμφιβάλλουμε -
«”παρών” και συμβάλλει στην προσπάθεια μέσα από τα φορολογικά έσοδα που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος»…

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου για τη λίστα της Λαγκάρντ

03/10/12

Μέγιστη υποκρισία και φαρισαϊσμός χαρακτηρίζει τις αντιδράσεις των κομμάτων της ΕΕ. Ενώ είναι υπέρ της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων και των φοροαπαλλαγών τους, της ανωνυμίας των μετοχών, των τραπεζικών και επιχειρηματικών απορρήτων, των off shore που είναι πολύτιμα εργαλεία και για τη νόμιμη καπιταλιστική κερδοφορία αλλά και για τη συγκάλυψη εκτεταμένης φοροδιαφυγής και μαύρου χρήματος, εμφανίζονται επικριτικοί για τα αποτελέσματά τους!! Οι εργαζόμενοι έχουν κάθε δικαίωμα να μάθουν για τη μεγάλη ληστεία που έγινε και γίνεται σε βάρος τους. Έχουν συμφέρον να βάλουν τέλος στην εκμετάλλευση - ληστεία τους είτε νόμιμη, είτε παράνομη.

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου για τη λεγόμενη λίστα Λαγκάρντ

02/10/12

Όλοι αυτοί που λοιδορούσαν το ΚΚΕ όταν υποστήριζε ότι τα 600 δις. που έχουν οι μεγάλοι επιχειρηματίες και οι υπηρέτες τους, στην Ελβετία είναι μόνο ένα μικρό μέρος του πλούτου που έχουν αρπάξει από το λαό, τώρα παριστάνουν τους έκπληκτους ή τους τιμητές παίζοντας το κρυφτούλι γύρω από τη λεγόμενη λίστα Λαγκάρντ. Η καπιταλιστική κερδοφορία και η εξαγωγή κεφαλαίων έστω κι αν έγινε τηρώντας  τους νόμους του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και της ΕΕ είναι επονείδιστη και παράνομη για τους εργαζομένους και έχουν δικαίωμα να μάθουν όλη την αλήθεια και κυρίως να βάλουν τέρμα στις θυσίες και στην εκμετάλλευση τους.

«Οι φίλοι» της εργατικής τάξης και πώς να τους αποφεύγουμε

Με μια ανακοίνωση του «Δικτύου Συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ» που κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες πριν την απεργία που έγινε στις 26 Σεπτέμβρη, αλλά και με τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα κάτω από την εξέδρα της ΓΣΕΕ, δόθηκε το στίγμα της δράσης του ΣΥΡΙΖΑ στην απεργιακή μάχη της προηγούμενης βδομάδας.

Τόσο το περιεχόμενο της ανακοίνωσης στα κεντρικά συνθήματα και στους στόχους πάλης με τους οποίους καλείται η εργατική τάξη να αγωνιστεί όσο και το περιεχόμενο των δηλώσεων του Αλ. Τσίπρα αποτελούν πλευρές διαπάλης για τις οποίες πρέπει να δοθεί μάχη ώστε να μην περάσουν στους λαϊκούς αγώνες.
Τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του τυχοδιωκτισμού, της μετάλλαξης και της προσαρμογής που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονται ξεσκέπασμα, να αποκαλύπτεται ο καιροσκοπισμός του κάθε ώρα και στιγμή.
Στην ανακοίνωση του Δικτύου Συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ το πλαίσιο πάλης είναι το ακόλουθο:
«Ακύρωση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων τους.
Καταγγελία των επαχθών όρων των δανειακών συμβάσεων.
Αποδέσμευση της χώρας από την τρόικα.
Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.
Εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών».
Θέλει μεγάλη τέχνη μέσα σε πέντε στόχους να μπορείς να μιλάς για ακύρωση του μνημονίου, να συζητάς παράλληλα για επαχθείς όρους, την ίδια στιγμή να βάζεις μέτρο στη διαγραφή του χρέους και τελικώς να αποδεσμεύεσαι από την τρόικα αλλά όχι από τα συστατικά που την αποτελούν.
Το παραπάνω πλαίσιο με λίγα λόγια βάζει το ζήτημα της αποδέσμευσης από την τρόικα (;) και την ίδια στιγμή μπαίνουν όροι και παζάρια για τη μη αποδέσμευση.
Το αίτημα για «αποδέσμευση από την τρόικα» αποτελεί ένα ακόμα σύνθημα που φαντάζει φανταχτερό και δυναμικό αλλά είναι δυναμικά κούφιο, ειδικά όταν γνωρίζουμε τη θετική στάση του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωπαϊκή Ενωση, θέση που την έκαναν άλλωστε γνωστή με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια των εκλογών.
Παίζουν με τη λέξη «αποδέσμευση», σίγουρα όχι γιατί δε βρήκαν καλύτερη αλλά για να ξεγελάσουν και να παρασύρουν το λαό.
Το σταθερό σύνθημα του ΚΚΕ για ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ το μεταλλάσσει, το αλλοιώνει, το φέρνει στα μέτρα του.
Και αν το 1981 η λογοκλοπή συνθημάτων από το ΠΑΣΟΚ έφερε οπισθοχώρηση στη συνείδηση της εργατικής τάξης,
το 2012 σε συνθήκες κρίσης τα συνθήματα που μπερδεύουν σκόπιμα ώστε να εξακολουθεί να βγαίνει λάδι η ΕΕ και να αποτελεί μονόδρομο για τη ζωή του λαού μας, πρέπει πολιτικά να χρεοκοπήσουν.
Στις δηλώσεις του ο κ. Τσίπρας είπε πως
«η απεργιακή κινητοποίηση πρέπει να είναι ένα ορόσημο μιας μεγάλης κοινωνικής αντεπίθεσης με όριο την τελική νίκη του λαού μας απέναντι στην τρόικα εξωτερικού και την τρόικα εσωτερικού (…) Ο λόγος δεν μπορεί παρά να είναι στην κοινωνία, γιατί δεν αντέχει άλλο ο ελληνικός λαός αυτή την άδικη μονόπλευρη εξόντωση που επιβάλλεται εδώ και δυόμιση χρόνια».

Δυο ερωτήματα πηγάζουν από το παραπάνω.

1) Ποια είναι η «τρόικα εσωτερικού»; Με την αφαιρετική μέθοδο αν γενικά η τρόικα είναι κάτι το αυτοτελές που μας ήρθε ουρανοκατέβατη και αποκόπτεται από το ρόλο των καπιταλιστικών οργανισμών της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, τότε και η τρόικα εσωτερικού προφανώς για το ΣΥΡΙΖΑ είναι οι πολιτικές δυνάμεις που στελεχώνουν τη σημερινή κυβέρνηση και τίποτα παραπάνω. Πέρα από μια συνθηματική γενική αναφορά στον ΣΕΒ, δεν υπάρχει κεφάλαιο, δεν υπάρχει μονοπώλιο, δεν υπάρχει μεγαλοεργοδοσία, δεν υπάρχουν κερδισμένοι από τα μέτρα παρά μόνο το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων, οπότε αν τους βγάλουμε αυτούς από τη μέση, ο λαός θα νικήσει.

Θέση επικίνδυνη που συσκοτίζει, που δημιουργεί αυταπάτες για διαφορετική διαχείριση μέσα στην ΕΕ, που σκεπάζει το καθήκον της ταξικής σύγκρουσης με τα αφεντικά, που εξυψώνει το στοιχείο της εναλλαγής κυβέρνησης σε ύψιστο χρέος της εργατικής τάξης.

Η θέση αυτή δε μας προξενεί έκπληξη αφού ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μια ήταν μέσα στις δυνάμεις που βρίσκονταν στην «όσμωση» των πλατειών κάτω από το γενικό σύνθημα «κλέφτες – κλέφτες» εστιάζοντας στους 300 της Βουλής, με στόχο τη φθορά του σάπιου πολιτικού συστήματος.
Από την άλλη οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις συμβάλλουν πρωταγωνιστικά στην επίθεση στους μισθούς σε μια σειρά κλάδους, δηλαδή όχι μόνο αθωώνουν αλλά στηρίζουν ενεργητικά το κεφάλαιο που πουλάει και αγοράζει το πολιτικό προσωπικό.

2) Τι σημαίνει η αναφορά «άδικη μονόπλευρη εξόντωση»;

Με τη δύναμη της ατάκας θα μπορούσε κάποιος να αντιπαρατεθεί με αντιστροφή αυτής της πρότασης, ρωτώντας αν υπάρχει δίκαιη μονόπλευρη εξόντωση.

Με ταξική ανάλυση της πρότασης είναι ξεκάθαρο πως για τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει χρέος των εργαζομένων που πρέπει να το πληρώσει ο λαός με την προϋπόθεση να μην πληρώνει μόνο αυτός. Βάζει από την πίσω πόρτα το στοιχείο της εθνικής αντιμετώπισης της κρίσης, καλλιεργεί τη συνυπευθυνότητα.

Την ίδια στιγμή διαβάζουμε από το «Ξεκίνημα» (συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) επαναστατικές κορόνες που δείχνουν την κατεύθυνση που θέλουν να πάνε τον αγώνα και με ποιους. Στην εκτίμησή τους για την απεργία γράφουν: «Αν οι μεγάλες ομοσπονδίες των ΔΕΚΟ, του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα συντονιστούν και προχωρήσουν σε επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες μαζί με καταλήψεις θα συμπαρασύρουν ολόκληρη την κοινωνία ενώ η πίεση προς τις Συνομοσπονδίες θα είναι τεράστια. Τις τελευταίες ημέρες συνδικαλιστές όπως ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ Νίκος Φωτόπουλος περιγράφουν, με δηλώσεις τους, ένα σχέδιο αγώνα πολύ κοντά στα παραπάνω».
Αποθέωση της μορφής πάλης, υπόκλιση σε μικροαστικά ρεύματα που απαιτούν διορθώσεις εδώ και τώρα, χωρίς να υπολογίζουν τον έναν και μοναδικό πρωταγωνιστή των εξελίξεων, τους εργαζόμενους, τις Γενικές Συνελεύσεις τους, τις συζητήσεις που πρέπει να ανάψουν στους τόπους δουλειάς.
Υποτιμούν τις συλλογικές διαδικασίες, βάζουν εμπόδια στο δικαίωμα της ενημέρωσης και της πλατιάς συζήτησης στους εργαζόμενους, στην εξασφάλιση των καλύτερων όρων για την προετοιμασία μιας απεργίας.
Και όλα αυτά διότι ο στόχος τους είναι προφανής, όπως μας ενημερώνει η ΔΕΑ (άλλη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) στη δική της εκτίμηση για την απεργία.
«Η χθεσινή απεργία πρέπει να γίνει η αρχή για αυτό που ξέρει να κάνει καλά το κίνημα: να ανατρέπει κυβερνήσεις. Μετά τον Παπανδρέου και τον Παπαδήμο, ήρθε η ώρα της τρόικας εσωτερικού να πάει σπίτι της».
Οι απεργιακοί αγώνες, δηλαδή, πρέπει να έχουν έναν και μόνο στόχο.
Να ανεβάσουν στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, να δοθεί άφεση αμαρτιών στην ΕΕ και να απενοχοποιηθεί το κεφάλαιο.
Στόχος ο οποίος ενέχει τον κίνδυνο να προσαρμόσει τους αγώνες της η εργατική τάξη στις επιδιώξεις της σοσιαλδημοκρατίας χάνοντας πολύτιμο χρόνο στην οργάνωσή της και στον προσανατολισμό της, κεντράροντας στο πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων και όχι απευθείας σε αυτά.

Θανάσης ΓΚΩΓΚΟΣ
Μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική – Συνδικαλιστική δουλειά

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΝΑ ΜΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΕΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΓΟΝΙΟ!

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Το Υπουργείο Παιδείας έδωσε στη δημοσιότητα το ερωτηματολόγιο για την “αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και του έργου των εκπαιδευτικών”
με το οποίο στην ουσία επιχειρεί να αποσπάσει τη συναίνεση των εκπαιδευτικών και των γονιών στην αξιολόγηση σφαγείο.
Αυτοί που τσακίζουν τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας, φορτώνοντας αποκλειστικά στους εργαζόμενους την καπιταλιστική κρίση, δεν θα μπορούσαν να ενδιαφέρονται για το καλό και τη μόρφωση των παιδιών μας.
Είναι αυτοί που αφήνουν πεινασμένα τα παιδιά, που αφήνουν τα σχολεία χωρίς θέρμανση, που αποκλείουν χιλιάδες παιδιά από τα σχολεία, που δίνουν κυριολεκτικά μισθούς πείνας στους εκπαιδευτικούς.
Γι’ αυτό το λέμε ξεκάθαρα:
Η αξιολόγηση δεν έχει να κάνει με το πόσο καλύτερο θα γίνει το σχολείο και ο εκπαιδευτικός.
Η αξιολόγηση είναι κατεύθυνση της Ε.Ε., του ΟΟΣΑ, θέση των κομμάτων της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και γενικότερα των κομμάτων του ευρωμονόδρομου.
Είναι το εργαλείο για να προωθήσουν όλες τις αντιδραστικές αλλαγές στη δημόσια διοίκηση και στην Παιδεία. Είναι το εργαλείο για να προωθήσουν το σχολείο της αγοράς, και να τσακίσουν όσα δικαιώματα έχουν απομείνει στους εκπαιδευτικούς.
Η αξιολόγηση δεν είναι ουδέτερη, είναι εργαλείο για να γίνει η κοινωνία και το σχολείο πιο ταξικά.
Δεν υπάρχει καλή και κακή αξιολόγηση, δε διαφέρει η λεγόμενη εσωτερική από την εξωτερική αξιολόγηση, δεν πρέπει να αυταπατάται κανείς με την καραμέλα της αυτοαξιολόγησης.
 Όποια μορφή και αν επιλεγεί είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι εργαλείο για να σφαγιάσουν δημόσια παιδεία, εκπαιδευτικούς και μαθητές.
Να μην πέσει κανείς στην παγίδα. Να μη συμπληρωθεί από κανέναν το ερωτηματολόγιο αυτό. Κανείς μόνος του. Συλλογικά και μαζικά, μέσα από τα σωματεία μας παίρνουμε θέση ενάντια στην αξιολόγηση-σφαγείο και δεν συμπληρώνουμε το ερωτηματολόγιο παγίδα.
Το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών καλεί τους Συλλόγους και τις ΕΛΜΕ, τις Ενώσεις και τους Συλλόγους Γονέων να πάρουν όλα τα μέτρα ώστε να ακυρωθεί στην πράξη η αξιολόγηση και να μη συμπληρωθεί το ερωτηματολόγιο.
Συγκεκριμένα:

1.              I.      Μπλοκάρουμε με όρους συλλογικών αποφάσεων και όρους κινήματος την οποιαδήποτε απόπειρα εφαρμογής της αξιολόγησης και την ακυρώνουμε στην πράξη με αποφάσεις Δ.Σ., Γενικών Συνελεύσεων και Επιτροπών Αγώνα.
2.           II.      Δε συμμετέχουμε σε οποιαδήποτε διαδικασία που σχετίζεται με την εφαρμογή της αξιολόγησης (π.χ. ερωτηματολόγια κ.α.)
3.        III.      Κανένα στέλεχος της Δημόσιας Διοίκησης που αναλαμβάνει οποιονδήποτε ρόλο στην εφαρμογή της αξιολόγησης δεν έχει θέση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Έξω οι αξιολογητές από τα συνδικάτα και τα σωματεία.

2 Οκτώβρη 2012

Αύριο! Παντού!

Την Πέμπτη! Αύριο!
Στην Αθήνα, σε όλες τις πόλεις, στα χωριά, στις συνοικίες, παντού!
Στους δρόμους!
Ξεσηκωμός!
*
Πρέπει να τους σταματήσουμε!
Μπορούμε να τους σταματήσουμε!
Από τη μια η συγκυβέρνηση, η ΕΕ, τα κόμματά της, το ΔΝΤ, τα μονοπώλια, η τάξη των κεφαλαιοκράτων, των τραπεζιτών, των κηφήνων.
Από την άλλη ο εργάτης, ο άνεργος, ο νέος, ο συνταξιούχος, όλος ο λαός!
*
Το ΚΚΕ, κόντρα στον τυφώνα της αισχρής προπαγάνδας, του ψέματος, της απάτης, της τρομοκρατίας,
σαλπίζει για μια ακόμα φορά το μήνυμα της αντίστασης και της αναδημιουργίας.

*

Οργάνωση παντού, σε όλους τους χώρους δουλειάς, σε κάθε γειτονιά.
Την ημέρα που θα ανακοινώνουν τα μέτρα της κοινωνικής φρίκης πρέπει να βρουν απέναντί τους το ποτάμι του ανυποχώρητου ταξικού αγώνα!
Είναι η ώρα της αφύπνισης. Της ανάτασης. Της απεργίας. Της διαδήλωσης.
Είναι η ώρα του εργατικού - λαϊκού μπλόκου στους καπιταλιστές και τους υπαλλήλους τους.

*

Στον αφανισμό που μας ετοιμάζουν ντόπιες και ξένες τρόικες, στην παραπλάνηση του κάθε επίδοξου χαλίφη, στα φίδια του φασισμού που τρέφονται στον κόρφο της πλουτοκρατίας,
το ΚΚΕ απαντά με έργα:
'Η εμείς, τα παιδιά μας, τα δικαιώματα και η ζωή μας
ή αυτοί, τα Μνημόνια, τα κέρδη και η σαπίλα τους !

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πού το πάνε;

Το πρωτοσέλιδο του «Βήματος» την Κυριακή για... «Το πραξικόπημα που δεν έγινε» τον Οκτώβρη του 2011, από άποψη ρεπορτάζ ήταν τόσο πολύ ...θωρακισμένο και ...στοιχειοθετημένο που χωρίς αμφιβολία (και εδώ αναφερόμαστε στον τρόπο γραφής του και όχι στην ουσία της υπόθεσης) συναγωνίζεται ένα παλιότερο. Εκείνο που παρουσίαζε αναλυτικότατα τα όσα είχαν διαμειφθεί μεταξύ Καραμανλή - Ερντογάν κατά την επίσκεψη του δεύτερου στην Αθήνα.
Λεπτομέρεια:
Εκείνη η συνάντηση δεν έγινε ποτέ και ο Ερντογάν δεν ήρθε ποτέ στην Αθήνα. Εντούτοις αυτό δεν εμπόδισε το «Βήμα» να γνωρίζει με το «νι» και με το «σίγμα» τι είχε συζητηθεί μεταξύ των δυο πρωθυπουργών στην (ανύπαρκτη) συνάντησή τους...
Βεβαίως, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι άλλα στοιχεία μπορεί να έχει το «Βήμα» από αυτά που (δεν) παρουσίασε. Αν έχει και αν υπάρχουν, θα τα παρουσιάσει;
*
Επίσης από την άποψη της δημοσιογραφικής έρευνας υπάρχουν ακόμη κενά. Το «Βήμα», μετά τη φοβερή αυτή αποκάλυψη, την οποία συνδέει με την αποστράτευση το Νοέμβρη του 2011 των επικεφαλής των Τριών Οπλων, μεταξύ των οποίων των Φραγκούλη Φράγκου και Δημήτρη Ελευσινιώτη, τότε αρχηγών ΓΕΣ και ΓΕΝ αντίστοιχα, οφείλει να μας πει τη συνέχεια της έρευνας.
Για παράδειγμα: Πώς γίνεται - και τι εξήγηση δίνει η εφημερίδα - ο μεν πρώτος να ορίζεται λίγους μήνες αργότερα υπουργός Αμυνας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμμένου και ο δεύτερος να αποτελεί τον νυν υφυπουργό Αμυνας;
Πώς το εξηγεί το «Βήμα»; Μήπως ισχυρίζεται ότι τα κόμματα που συγκρότησαν την υπηρεσιακή, αλλά και τα κόμματα που συγκροτούν τη σημερινή τρικομματική κυβέρνηση, φλερτάρουν με επίδοξους «πραξικοπηματίες»;...
Και πώς εξηγείται το υποτονικότατο της αντίδρασης των εν λόγω κομμάτων; Γιατί μπορεί να βρεθεί και κανένας κακόβουλος που θα ισχυριζόταν ότι μπροστά στο συγκρότημα Λαμπράκη και στα παιχνίδια που αυτό παίζει ισχύει εκείνη η παλιά ρήση: «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;»...

*

Σε συνδυασμό με τα δυο προηγούμενα, υπάρχει η άλλη, η σοβαρή, η πολιτική παράμετρος, που έχει να κάνει με τις σκοπιμότητες ενός τέτοιου δημοσιεύματος, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Μια δηλαδή περίοδο που τα περί «αποσταθεροποίησης» έχουν γίνει ψωμοτύρι στο στόμα εκείνων που θέλουν να μας πείσουν ότι «σταθερότητα» είναι να περνούν το ένα μετά το άλλο τα λαοκτόνα μέτρα και ο λαός να μην αντιδρά.
Αφήστε που το όλο σκηνικό, παραπέμποντας σε διαμόρφωση «κλίματος» του τύπου «νέα μέτρα ή πραξικόπημα», θυμίζει εξόφθαλμα εκείνο το προηγούμενο:
«Μεσοπρόθεσμο ή τανκς»...

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

MEGA-ανακάλυψη!

Εντονη η απορία της Ολγας Τρέμη στο δελτίο του MEGA:

Μα καλά - ρωτούσε με απροσποίητο ενδιαφέρον τη ρεπόρτερ - πού οφείλεται το γεγονός ότι οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται, αλλά οι τιμές των προϊόντων ανεβαίνουν;...

*

Πρώτον, θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά την κυρία Τρέμη τόσο για την ανακάλυψη του θέματος ότι οι μισθοί πέφτουν, αλλά η ακρίβεια ανεβαίνει, όσο και για το ενδιαφέρον το δικό της και όλων των συντελεστών του σταθμού για τις δυσκολίες που περνάμε...

*

Δεύτερον, ως πρόχειρες σκέψεις για την εξέταση του δυσεπίλυτου αινίγματος που έθεσε, έχουμε να συνεισφέρουμε τα κάτωθι:
α) εκτίναξη ΦΠΑ,
β) εκρήξεις αυξήσεων σε ρεύμα, ενέργεια, μεταφορικά,
γ) μεσάζοντες συν καρτέλ
και κυρίως
δ) το μονοπωλιακό κέρδος (για την ακρίβεια: υπερκέρδος)
Σημείωση: Τα γ) και δ) ας μην τα λάβει υπόψη της, αυτά τα λένε οι κομμουνιστές...

*

Τρίτον, πέραν της ανακάλυψης του ΜEGA ότι ενώ μειώνονται οι μισθοί, η ακρίβεια μεγαλώνει, υπάρχει και η υποψία ότι η Γη γυρίζει...

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ από το Ριζοσπάστη

Διαχείριση ή σύγκρουση;

Υπάρχουν εργαζόμενοι, λαϊκοί άνθρωποι που μπροστά στον τυφώνα των αντεργατικών αντιλαϊκών μέτρων της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ,
μας επαναφέρουν το ζήτημα ότι αν το ΚΚΕ είχε συμβάλλει στη δημιουργία μιας «κυβέρνησης της αριστεράς»,
σήμερα δε θα προωθούσαν αυτά τα άγρια μέτρα.
Νωρίτερα εξηγήσαμε ότι καμιά κυβέρνηση στον καπιταλισμό δε μπορεί να κάνει διαχείριση σε όφελος του λαού.
Πολύ περισσότερο, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, όπου θα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει πολιτική διεξόδου σε όφελος του κεφαλαίου.
Και δεν υπάρχει κυβέρνηση που να ενισχύει και το κεφάλαιο και την εργατική τάξη.
Με δεδομένη την ιδιοκτησία των καπιταλιστών, είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει πολιτική ενίσχυσης της κερδοφορίας τους.
Συμμετοχή του ΚΚΕ σε τέτοια κυβέρνηση σημαίνει απεμπόληση της γραμμής πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, υποβιβασμό της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης και κατά συνέπεια ταξική πάλη στο μέτρο και στο επίπεδο διατήρησης του συστήματος.

***

Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζουν το κρατικό χρέος,
έστω και όχι όλο, έχουν επεξεργασμένη πολιτική για την αποπληρωμή του, δηλαδή να πληρώσει ο λαός...
Το ΚΚΕ λέει καμιά αναγνώριση από το λαό του χρέους, μονομερής διαγραφή του, αποδέσμευση από την ΕΕ και να δημιουργήσει ο λαός τις πολιτικές προϋποθέσεις να πάρει την οικονομία από τους καπιταλιστικές στα δικά του χέρια του.
 Γιατί όσο υπάρχουν καπιταλιστές, όσο είμαστε στην ΕΕ, όσο αναγνωρίζουμε το χρέος και ψάχνουμε συνταγή για την αποπληρωμή του μόνο μέτρα σαν αυτά των μνημονίων θα επιβάλλονται.
Πώς λοιπόν μια «κυβέρνηση της αριστεράς» θα δώσει λύσεις σε προβλήματα της εργατικής, λαϊκής οικογένειας όταν όλοι οι παράγοντες που τα γεννούν - μονοπώλια, η εξουσία τους στην Ελλάδα, η ΕΕ - παραμένουν στη θέση τους και υπηρετούνται από την «κυβέρνηση της αριστεράς»;
Και πώς θα αντεπεξέλθει στους οξύτατους ενδομονοπωλιακούς ανταγωνισμούς, που εκδηλώνονται και στο έδαφος της Ελλάδας, ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, Κίνα, Ρωσία, γύρω από ζητήματα ενέργειας, μεταφορών, λιμανιών κλπ,
όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά επενδυτές για να υπάρξει ανάπτυξη;

***

Υπάρχει ένα ακόμη ζήτημα.
Η εξωτερική πολιτική κάθε χώρας συνδέεται άμεσα με την εσωτερική.
Η Ελλάδα είναι ενταγμένη σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις, ένας αυτούς είναι και το ΝΑΤΟ.
 Η Ελλάδα είναι βαθιά ενσωματωμένη στο ΝΑΤΟ, συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και αυτό προκύπτει ως συμβατική της υποχρέωση ως χώρα μέλος του ΝΑΤΟ.
Εχει στρατιωτικές βάσεις, όπως της Σούδας, με ενεργότατη συμμετοχή στους πολέμους.
Ηδη η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα με την «υπόθεση Συρία», εγκυμονεί κινδύνους όχι μόνο πολεμικής επέμβασης στη χώρα (ήδη υπάρχει ιμπεριαλιστική επέμβαση), αλλά και ενός πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Επομένως, μια κυβέρνηση δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο ορισμένα ζητήματα όπως π.χ. τα αντιλαϊκά μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά όλα όσα έχουν σχέση με τις υποθέσεις του κράτους. Και στο πιο πάνω ζήτημα, όπως και στα υπόλοιπα, η γραμμή του ΚΚΕ απέχει παρασάγγας, είναι αντίθετη απ' αυτήν του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

***

Τι λέει ο ΣΥΝ ως προς τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή;
«Η ευρύτερη περιοχή μας, ιδιαίτερα το κρισιμότατο γεωπολιτικό σταυροδρόμι της Ανατ. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής ζει έντονα τις διεθνείς ανακατατάξεις και τους γεωπολιτικούς κλυδωνισμούς που συνδέονται με τη βαθιά κρίση και του συστήματος των διεθνών σχέσεων, το οποίο εξυπηρετεί τη σημερινή άνιση, άδικη και άκρως εκμεταλλευτική τάξη στον κόσμο. Στην περιοχή αυτή βρίσκουν την έκφρασή τους όλες οι αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου και οι σημερινοί οξύτατοι διεθνείς ανταγωνισμοί. Η ΚΠΕ του ΣΥΝ θεωρεί καθήκον πρώτης προτεραιότητας για τις αριστερές δυνάμεις της περιοχής, της Ευρώπης και του κόσμου την υπεράσπιση της ειρήνης. Ο πολυαίμακτος εμφύλιος πόλεμος της Συρίας πρέπει να τερματιστεί με τον τερματισμό όλων των ξένων επεμβάσεων με συμφωνία ειρήνης ανάμεσα σ' όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές στο πλαίσιο του ΟΗΕ, που θα εγγυηθεί την ακεραιότητα της χώρας και θα οδηγήσει σε μια μεταβατική αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, η οποία θα οργανώσει ελεύθερες εκλογές, ώστε ο ίδιος ο Συριακός λαός να αποφασίσει ελεύθερα για το μέλλον του χωρίς ντόπιους δυνάστες και ξένους πάτρωνες. Λέμε κατηγορηματικά "ΟΧΙ" σε μια στρατιωτική επέμβαση τύπου Λιβύης στη Συρία».
Ολη η παραπάνω τοποθέτηση είναι στον αέρα, από την άποψη της ουσίας, έστω και της πρότασης για μη εμπλοκή της Ελλάδας ή της «ειρήνης».
Πουθενά ο ιμπεριαλισμός και ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός. Πουθενά το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, ιδιαίτερα η Γαλλία, αλλά και οι άλλες χώρες - Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία...
Δεν κατονομάζεται δηλαδή η «ξένη επέμβαση» που υποδαύλισε τον «εμφύλιο».
Είναι τυχαίο;
Οχι για μια δύναμη που θέλει να κυβερνήσει και να διαχειριστεί τον καπιταλισμό.
Πώς να εναντιωθεί στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τις ΗΠΑ;
Αλλωστε προεκλογικά έκανε συνάντηση με τους πρέσβεις και αυτών των κρατών.
Μιλά για λύση στα πλαίσια του ΟΗΕ.
Μα ο ΟΗΕ έχει γίνει «πλυντήριο» των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Τέλος, ζητά για τη Συρία, ό,τι ακριβώς οι ΗΠΑ και η ΕΕ.
Ποια συνεργασία για κυβέρνηση με τέτοιες δυνάμεις που χαντακώνουν το λαό στην υποταγή της εκμετάλλευσης των μονοπωλίων;

«Κυβέρνηση αριστεράς» ή σύγκρουση με το κεφάλαιο

«Ο πολιτικός μας στόχος είναι σαφώς καθορισμένος. Απαραίτητη προϋπόθεση, απαραίτητος κρίκος στη διαδικασία ανατροπής της καταστροφικής κατάστασης είναι η δημιουργία μιας συμμαχίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα διεκδικήσει την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τις δυνάμεις της Αριστεράς... Η επιθετική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ καθόλου ωφέλιμη στην ενότητα δράσης, δίνει επικοινωνιακά όπλα στον βασικό αντίπαλο. Ομως η κοινωνία απαιτεί ενότητα. Υποστηρίζουμε μια πολιτική ενότητας και "ανοιχτής πόρτας" προς τις δυνάμεις της αριστεράς για την ουσιαστική συμβολή τους στην προσπάθεια που επιχειρεί ο λαός μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όμως ξεκαθαρίζουμε πως η ανταπόκριση των άλλων δυνάμεων δεν συνιστά προϋπόθεση για τη δική μας στρατηγική».

Σ' αυτό το απόσπασμα της τελευταίας απόφασης της ΚΠΕ του ΣΥΝ μπαίνουν προπαγανδιστικά δύο ζητήματα της στρατηγικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που χρειάζονται προσοχή γιατί λειτουργούν παραπλανητικά.
Το ένα η «ανατροπή», που περιορίζεται στην ανάδειξη μιας κυβέρνησης και το δεύτερο η «ενότητα» γι' αυτή την κυβέρνηση.
Θα είναι μια κυβέρνηση που θα «ανατρέψει την καταστροφική κατάσταση»,
αλλά δε θα συγκρούεται με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, άλλωστε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μιλά για ανάπτυξη, τους αρκεί να είναι «υγιής».
Αρα, η στρατηγική του ΣΥΝ δεν είναι στρατηγική εξόδου από την κρίση σε όφελος των εργαζομένων .
Η πολεμική στο ΚΚΕ γίνεται επειδή αρνείται να υποταχτεί στη στρατηγική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και στην «ενότητά» του για μια τέτοια κυβέρνηση.
Το ζήτημα «συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβέρνηση» είναι στρατηγικό. Σε συνθήκες που το αστικό κράτος είναι κυρίαρχο, η συμμετοχή του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης στην κυβέρνηση σημαίνει συμμετοχή στη διαχείριση των υποθέσεων του κεφαλαίου.
Στην επεξεργασία και άσκηση πολιτικής στην κοινωνία του κεφαλαίου.
Υπάρχουν και καλοπροαίρετοι άνθρωποι του μόχθου που πιστεύουν ότι μια ανάδειξη κυβέρνησης της «αριστεράς» με τη συμμετοχή και του ΚΚΕ θα ανοίξει δρόμους ανακούφισης του λαού.

Προκύπτει όμως το ερώτημα:
Μπορεί μια κυβέρνηση στον καπιταλισμό να τον διαχειρίζεται σε όφελος του λαού; Πολύ περισσότερο, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, καταστρέφει δηλαδή και εργατική δύναμη, με την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση να απλώνονται με γεωμετρική πρόοδο, και ταυτόχρονα το κεφάλαιο να πασχίζει να σωθεί από την καταστροφική δύναμη της κρίσης;
Δηλαδή, τη στιγμή που πασχίζουν οι καπιταλιστές, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι να διατηρήσουν πάση θυσία τις επιχειρήσεις τους - και σ' αυτό συμβάλλει και η αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική που μειώνει μισθούς, διευκολύνει τις απολύσεις, επιβάλλει ελαστικές εργασιακές σχέσεις, έτσι που σε συνθήκες μειωμένης κερδοφορίας να μπορούν να πάρουν μέτρα αντισταθμίσματος της χασούρας των κερδών τους από την πάμφθηνη εργατική δύναμη, καταναλώνοντας δηλαδή ολοένα και μικρότερο μέρος του κεφαλαίου για πληρωμή των εργατών.
Δεν μπορεί.
Μια κυβέρνηση, με δεδομένη την ιδιοκτησία των καπιταλιστών, είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει πολιτική ενίσχυσης της κερδοφορίας τους αφού νόμος κίνησης της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι ο νόμος του κέρδους.
Πολιτική κόντρα σ' αυτό το νόμο σημαίνει καταστροφή του κεφαλαίου.
Επομένως, μια κυβέρνηση, ακόμη και με συμμετοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος, σε αστικές συνθήκες, αντικειμενικά δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτική κόντρα στους νόμους που κινούν αυτή την κοινωνία, κόντρα στο νόμο του κέρδους.
Να γιατί λέμε ότι η συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβέρνηση είναι στρατηγικό ζήτημα.
Στην προκειμένη περίπτωση,
 συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβέρνηση και με το κράτος και την οικονομία στα χέρια των αστών σημαίνει ότι το ΚΚΕ αλλάζει στρατηγική και γίνεται κόμμα αστικής διαχείρισης, άρα απεμπολεί τον ταξικό πολιτικό αγώνα για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία και υποτάσσει την ίδια την εργατική τάξη στους καπιταλιστές, και το κίνημά της σε μέσο διαιώνισης του καπιταλισμού.
Θα δρα όχι για συγκέντρωση των δυνάμεων για ρήξη - ανατροπή, αλλά για ανάδειξη κυβέρνησης που θα διαχειρίζεται την καπιταλιστική κοινωνία!

Ορισμένοι «αριστεροί» μιλούν για την αναγκαιότητα προβολής του ζητήματος της κυβέρνησης σε αστικές συνθήκες και της κατάκτησής της ως μια «στιγμή» στη μεταβατική διαδικασία για την επανάσταση, για την εργατική εξουσία.
Αυτή η τακτική που υποτάσσει τη στρατηγική στην εξυπηρέτηση αυτού του στόχου, τελικά οδηγεί στο ρεφορμισμό, αφού αντικειμενικά καλείς την εργατική τάξη να επιλέξει κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, δηλαδή συγκέντρωση δυνάμεων σε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Αυτό απαντά και στην άποψη που λέει ότι ναι μεν η εποχή είναι εποχή του ιμπεριαλισμού, του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, ναι μεν δεν υπάρχει ενδιάμεσος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός, αλλά άλλο το αντικειμενικό στοιχείο με βάση το χαρακτήρα της εποχής, άλλο η πολιτική που θα ωριμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα, δηλαδή τη συνείδηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Και εδώ το ζήτημα της κυβέρνησης, λένε, είναι κρίκος.
Αλλά είναι κρίκος ενίσχυσης του κυβερνητισμού και των αυταπατών ότι με κοινοβουλευτική διαδικασία μπορεί να γίνονται ρήξεις μέσα στον καπιταλισμό και μέσω αυτής της διαδικασίας στην πορεία να αφαιρεθούν η ιδιοκτησία και η εξουσία από τα μονοπώλια. Αντικειμενικά αυτός ο κρίκος είναι κρίκος υποβιβασμού της ταξικής συνείδησης και κατά συνέπεια ταξικής πάλης στο μέτρο και στο επίπεδο διατήρησης του συστήματος.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

Οπλο στα χέρια των εργαζομένων και του λαού

 

Η στήριξή της από το εργατικό - λαϊκό κίνημα δίνει διέξοδο για να εμποδιστούν τα χειρότερα, να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές

Το εργατικό λαϊκό κίνημα έχει πραγματικό συμφέρον να στηρίξει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ, να στριμώξει τη συγκυβέρνηση και τα κόμματα που θέλουν το λαό μοιρολάτρη, εγκλωβισμένο σε αυταπάτες

Οι εξελίξεις στην Ελλάδα και στην ΕΕ, σε ό,τι αφορά στην καπιταλιστική κρίση και στις συνέπειες που έχει για το λαό, η προσπάθεια των αστών να τη διαχειριστούν υπέρ τους, επιβεβαιώνουν τις προειδοποιήσεις και τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ.
Οι διάφορες παραλλαγές στο μείγμα της διαχείρισης, με τις οποίες τα κόμματα του κεφαλαίου και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν προεκλογικά να υφαρπάσουν την ψήφο του λαού, αποδείχτηκαν ανίκανες να τον ανακουφίσουν από τα δεινά του, παρά τις θριαμβολογίες τους για την ΕΕ που δήθεν «αλλάζει», με μεγαλύτερη παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην αγορά του χρέους, με βάθεμα της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης της ΕΕ και άλλα.
Η κατάθεση στη Βουλή του προσχεδίου του προϋπολογισμού για το 2013, που αποτελεί το πρώτο μέρος των μέτρων ύψους 13,5 δισ. ευρώ για το 2013 - 2014 από την κυβέρνηση και την τρόικα,
στο πλαίσιο της δανειακής σύμβασης που συνόδευε το PSI και του δεύτερου μνημονίου,
καθιστούν επίκαιρη και αναγκαία την πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ στις 12 Ιούλη 2012,
για «Κατάργηση των Μνημονίων, του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012 - 2015 και των Εφαρμοστικών τους νόμων - Καταγγελία των Δανειακών Συμβάσεων που έχουν ως προαπαιτούμενο την εφαρμογή των Μνημονίων».

Στην αιτιολογική έκθεση της πρότασης νόμου, το ΚΚΕ σημείωνε μεταξύ άλλων:
«Στην ουσία, όλα αυτά τα μέτρα εκπορεύονται από τη στρατηγική της ΕΕ, τη στρατηγική του κεφαλαίου για να φορτωθούν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Είναι μέτρα που προωθούνται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ ανεξάρτητα από το χρέος και τα ελλείμματα.
Τα μνημόνια επιβλήθηκαν για να διασφαλίσουν την επάνοδο της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε μια φάση που εντείνεται ο διεθνής ανταγωνισμός. Τα μνημόνια συμπεριλαμβάνουν πολλά μέτρα που προέβλεπε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, που αποφασίστηκαν από την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις ελληνικές κυβερνήσεις την προηγούμενη περίοδο, αλλά η εφαρμογή τους εμποδίστηκε, καθυστέρησε από την ανάπτυξη της εργατικής, λαϊκής πάλης.
Το ΚΚΕ κρίνει τις δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και τους σχετικούς νόμους με κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Με αυτό το κριτήριο τονίζει ότι οι δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και οι σχετικοί νόμοι υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και των άλλων τμημάτων της πλουτοκρατίας, είναι εργαλείο για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την κατάργηση βασικών εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων και έχουν οδηγήσει στην πτώχευση του λαού.
Το ΚΚΕ υπογραμμίζει ότι η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στη γραμμή κατάργησης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, της μονομερούς διαγραφής του χρέους, την αποδέσμευση από την ΕΕ, με εργατική, λαϊκή εξουσία, με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, για να αξιοποιηθούν σχεδιασμένα οι μεγάλες αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας μας, να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.
Η πρόταση νόμου που καταθέτει το ΚΚΕ στη Βουλή και η προσπάθεια που θα καταβάλει να γίνει αυτή κτήμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, είναι μια συμβολή στην πάλη για τα λαϊκά συμφέροντα. Ταυτόχρονα με την ανάγκη κατάργησης των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών νόμων, το ΚΚΕ υποστηρίζει ένα συνεκτικό πλαίσιο με σημαντικούς στόχους πάλης που υπηρετούν τα άμεσα λαϊκά συμφέροντα και δίνουν ανακούφιση στο λαό».

Τα άρθρα της πρότασης νόμου

Η πρόταση νόμου περιλαμβάνει τέσσερα άρθρα.

• Με το άρθρο 1 ζητείται η κατάργηση του από 3 Μαΐου 2010 «Μνημονίου Συνεννόησης» (Μνημόνιο Ι), των αναθεωρήσεών του, των εφαρμοστικών του μνημονίου νόμων και λοιπών σχετικών ουσιαστικών διατάξεων - Καταγγελία της από 8.5.2010 «Σύμβασης δανειακής Διευκόλυνσης».
• Με το άρθρο 2 ζητείται η κατάργηση του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015 και των εφαρμοστικών του νόμων.
• Με το άρθρο 3, ζητείται η κατάργηση του Μνημονίου Συνεννόησης μεταξύ Ελλάδας, Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Τράπεζας της Ελλάδας για τη μείωση του δημοσίου χρέους (Μνημόνιο ΙΙ), των εφαρμοστικών αυτού του Μνημονίου νόμων και των λοιπών σχετικών ουσιαστικών διατάξεων - Καταγγελία του πακέτου των δανειακών συμβάσεων και της «Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης», που υπεγράφησαν στα πλαίσια του Μνημονίου ΙΙ.
• Με το άρθρο 4 ορίζεται η έναρξη ισχύος του νέου νόμου.

Στηρίζουν την πρόταση νόμου του ΚΚΕ

 

Αποφάσεις και ψηφίσματα, με τα οποία στηρίζουν την πρόταση νόμου του ΚΚΕ και καλούν τους βουλευτές όλων των κομμάτων να την υπερψηφίσουν, όταν έρθει για συζήτηση στη Βουλή, έχουν εκδώσει μέχρι στιγμής οι παρακάτω φορείς του εργατικού και λαϊκού κινήματος:

Συνομοσπονδίες - Ομοσπονδίες - Εργατικά κέντρα - Σωματεία

-- Το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ.
-- Τα Εργατικά Κέντρα Πειραιά, Λάρισας, Αγρινίου, Κεφαλονιάς και Ιθάκης.
-- Το Γενικό Συμβούλιο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ.
-- Το Γενικό Συμβούλιο του Συνδικάτου Οικοδόμων Λάρισας.
-- Τα ναυτεργατικά συνδικάτα ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, ΠΕΕΜΑΓΕΝ, ΠΕΠΡΝ (Ενωση Πληρωμάτων Ρυμουλκών Ναυαγοσωστικών) και η Επιτροπή Ανέργων Ναυτεργατών.
-- Το ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων Χρηματοπιστωτικού και Συναφών Επαγγελμάτων του Νομού Ζακύνθου.
-- Τα ΔΣ των Σωματείων Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων, Ιδιωτικών Υπαλλήλων, Ιματισμού, Μετάλλου Αγρινίου.
-- Το ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων και Εργατοτεχνιτών στην Ενέργεια (ΣΕΕΝ), που δραστηριοποιείται στη Δυτική Μακεδονία.
-- Το ΔΣ του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων Ιδιωτικού Τομέα Νομού Ζακύνθου.
-- Ο Σύλλογος Μηχανολόγων Μηχανικών Αγρινίου.
-- Το Διοικητικό Συμβούλιο και η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων ΟΤΑ Νομού Ιωαννίνων.
-- Το Διοικητικό Συμβούλιο των εργαζομένων ΟΤΑ του Δήμου Αγρινίου.
-- Το ΔΣ του Σωματείου των Εργαζομένων στο Θριάσιο Νοσοκομείο.
-- Το ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής.
-- Τα Σωματεία των Εργαζομένων στα νοσοκομεία Μεσολογγίου και Αγρινίου.

Εκπαιδευτικοί - Φοιτητές

 

-- Οι ΕΛΜΕ: Πειραιά, Α' και Γ' Δυτικής Αττικής, Πειραιά, Ε' Αθήνας, Δ' και Ε' Ανατολικής Αττικής, Νότιας Αθήνας, Α', Β', Γ' , Δ', Ε' Θεσσαλονίκης, Α' και Β' Αγρινίου, Φωκίδας, Καρδίτσας, Λάρισας, Κεφαλονιάς - Ιθάκης, Πιερίας, Εορδαίας.
-- Οι Σύλλογοι Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης: Λιοσίων - Καματερού - Πετρούπολης «Δ. Γληνός», Πειραιά «Η πρόοδος», Περιστερίου «Ελλη Αλεξίου», Αγ. Αναργύρων, Αιγάλεω, Χαϊδαρίου, Αθήνας «Αριστοτέλης», Ηλιούπολης, Νέας Ιωνίας - Ηρακλείου - Μεταμόρφωσης - Λυκόβρυσης «Γ. Σεφέρης», Αμαρουσίου, Αργυρούπολης - Αλίμου - Ελληνικού «Θουκυδίδης», Παλαιού Φαλήρου, Καλλιθέας, Καισαριανής - Βύρωνα - Παγκρατίου «Ρ. Ιμβριώτη», Μενιδίου «Σωκράτης», Νομού Ηρακλείου «Δ. Θεοτοκόπουλος».
-- Ο Σύλλογος Εργαζομένων στην Ιδιωτική Εκπαίδευση Νομού Αττικής «Ο Βύρων».
-- Το Διοικητικό Συμβούλιο του Διδασκαλικού Συλλόγου Ξάνθης.
-- Το ΔΣ Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Αγρινίου.
-- Οι Διδασκαλικός Σύλλογος Μεσολογγίου και ο Διδασκαλικός Σύλλογος Αγρινίου - Θέρμου.
-- Τα ΔΣ των παρακάτω Φοιτητικών Συλλόγων στην Πάτρα: Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, Μηχανικών Η/Υ, Χημικών Μηχανικών, Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Μαθηματικό, Φυσικό, Βιολογικό, Ιατρική, Οικονομικό.

Σωματεία Συνταξιούχων

 

-- Η Πανελλήνια Ενωση Συνταξιούχων ΝΑΤ (ΠΕΣ/ΝΑΤ).
-- Ο Σύλλογος Συνταξιούχων της Τράπεζας της Ελλάδος.

Από την Τοπική διοίκηση

 

-- Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Τεμπών Λάρισας.

Από το χώρο της Υγείας

 

-- Ο Ιατρικός Σύλλογος Αγρινίου.

Με το ΚΚΕ κόντρα στη λαίλαπα

Τρεις σχεδόν μήνες μετά την κατάθεση από το ΚΚΕ της πρότασης νόμου για την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, των εφαρμοστικών τους νόμων και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος,

η αναγκαιότητα να αποτελέσει αυτή στόχο πάλης του εργατικού λαϊκού κινήματος, επαληθεύεται και δυναμώνει.

Ιδιαίτερα στο φόντο των εξελίξεων που προκαλεί η βαθιά καπιταλιστική κρίση στην Ευρωζώνη και στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με την προσπάθεια των αστικών δυνάμεων να τη διαχειριστούν υπέρ των μονοπωλίων, χωρίς να παραγνωρίζονται οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί.

Αυτές τις εξελίξεις συζητάει το ΚΚΕ με τους εργαζόμενους και το λαό, μπροστά και στις συγκεντρώσεις που διοργανώνει αύριο σε όλη τη χώρα, καλώντας σε μαζική συμμετοχή.

Στη χώρα μας,

η κατάθεση στη Βουλή του προσχεδίου του προϋπολογισμού και η ολοκλήρωση της λίστας με τα μέτρα ύψους 13,5 δισ.,

από τη συγκυβέρνηση που προπαγάνδιζε προεκλογικά ένα «άλλο» μείγμα διαχείρισης, με «αναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου, δείχνει ότι τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός από τις μανούβρες των αστών στην προσπάθειά τους να υπηρετήσουν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Είναι αποκαλυπτικό εξάλλου το γεγονός ότι η «πολιτική διαπραγμάτευση» που τώρα κάνει η συγκυβέρνηση,

προσθέτει μέρα με τη μέρα και νέα μέτρα στα ήδη επώδυνα που περιλαμβάνονται στο προαποφασισμένο πακέτο για τη διάσωση της πλουτοκρατίας.

Προπαγανδίζοντας το δικό του μείγμα διαχείρισης,

ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκαταλείψει σήμερα ακόμα και το σύνθημα της ακύρωσης του μνημονίου, ενώ αναγνωρίζει τη δανειακή σύμβαση, την οποία λέει ότι θα επαναδιαπραγματευθεί.

Σκόπιμα κάνει το διαχωρισμό δανειακή σύμβαση - μνημόνιο,

για να κρύψει ότι δεν υπάρχει συμφωνία για δάνεια από την ΕΕ χωρίς σκληρά μέτρα για το λαό, είτε αυτά περιέχονται σε μνημόνιο, είτε στο «σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας»,

με το οποίο θέλει να αντικαταστήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη σημερινή συμφωνία με την τρόικα.

Στον πυρήνα τους, η μια και η άλλη λογική αποδέχεται το χρέος σαν υποχρέωση του λαού να το ξεπληρώσει, θεωρεί απαραίτητη τη διαβούλευση και τη συμφωνία στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και αναγνωρίζει ότι κάθε τέτοια συμφωνία προϋποθέτει μέτρα σε βάρος του λαού.

 

Μόνο το ΚΚΕ μιλάει σήμερα για κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, μαζί και των νόμων που τα συνοδεύουν.

Λέει ακόμα ότι μια τέτοια πρόταση, δεμένη με την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, δημιουργεί προϋποθέσεις ανάτασης και ριζοσπαστικοποίησης του κινήματος, που είναι όρος αναγκαίος για να αναχαιτιστεί σήμερα η επίθεση και να κερδίσει ο λαός ακόμα και την ελάχιστη ανακούφιση.

Οσο περισσότεροι εργαζόμενοι και φορείς του εργατικού λαϊκού κινήματος υιοθετούν και κάνουν δική τους υπόθεση την πρόταση νόμου του ΚΚΕ, τόσο θα δυναμώνουν τα ζόρια των αστών να χειραγωγήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να την εκτονώσουν ανώδυνα.

Ο λαός έχει τη δύναμη να τους ανατρέψει.

Σ' αυτό τον αναγκαίο αγώνα, μόνη δοκιμασμένη δική του δύναμη και μπροστάρης είναι το ΚΚΕ, που έχει στρατηγική ρήξης με τα μονοπώλια και την ΕΕ, δεν έχει δεσμεύσεις από το κεφάλαιο, παλεύει για να πάρει ο λαός την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του.

Τα σενάρια

Το βιβλίο που εξέδωσε ο μέχρι πρόσφατα εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους στο ΔΝΤ,

Παναγιώτης Ρουμελιώτης,

αναζωπύρωσε τη συζήτηση για την πολιτική που θα έπρεπε να επιλεγεί προκειμένου να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση.

Ο συγγραφέας υποστηρίζει την άποψη ότι τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα που πάρθηκαν το 2010 αποδείχθηκαν ανεπαρκή επειδή ταυτόχρονα «έτρεχε» το κρατικό χρέος, η εξυπηρέτηση του οποίου απορροφούσε τα οφέλη που προέρχονταν από την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική.

Διατυπώνει την άποψη ότι το επιτόκιο δανεισμού της τρόικας ήταν υψηλό, ενώ υποστηρίζει ότι η εξέλιξη θα ήταν καλύτερη στην περίπτωση που από την αρχή είχε αποφασιστεί «κούρεμα» μέρους του κρατικού χρέους της χώρας.

Τα λεγόμενα του Π. Ρουμελιώτη έδωσαν τροφή για απαντήσεις από την ...«αντίπαλη» πλευρά.

Εκείνους, που ανεξάρτητα αν υιοθετούν ή όχι το μείγμα της περιοριστικής πολιτικής που δρομολογείται από την ΕΕ, αποδέχονται και αναπαράγουν την εκβιαστική λογική «υποταγή στις επιλογές της ΕΕ-πλουτοκρατίας, ή εκτός ευρώ».

Ουσιαστικές διαφορές με το πρώην στέλεχος του ΔΝΤ δεν έχουν και οι αναφορές σε «αντιπάλους» περιγράφουν τα επιμέρους σενάρια και εκδοχές της ίδιας πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης, παρά κάποια θεμελιακού χαρακτήρα αντιπαράθεση.

Διαφορές που συνδέονται με την εξυπηρέτηση διαφορετικών συμφερόντων ομάδων της οικονομικής ολιγαρχίας,

όμως το κύριο δεν είναι αυτό.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, για παράδειγμα, εκείνο που έχει σημασία για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν είναι το επιτόκιο των δανείων της τρόικας, ή ο χρόνος που η τρόικα θα αποφασίσει να «κουρέψει» ένα μέρος του χρέους, ούτε αν τα δάνεια πηγαίνουν σε τραπεζίτες ή εμποροβιομηχάνους,

αλλά η θέση που τους επιφυλάσσει το κεφάλαιο στην κοινωνία.

Ανεξάρτητα από τη ...σχολή σεναρίου διαχείρισης της κρίσης που επιλέγεται κάθε φορά, το βέβαιο είναι ένα:

Ολοι τους,

μηδενός εξαιρουμένου ταυτίζονται με ανατριχιαστικά απόλυτο τρόπο στην αντίληψη ότι

η αντιμετώπιση της κρίσης με φιλομονοπωλιακά κριτήρια, ο επανακαθορισμός, δηλαδή, των ισορροπιών για την εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, περνάει μέσα από τη συνεχή κλιμάκωση της ολομέτωπης επίθεσης ενάντια στα λαϊκά στρώματα, ώστε ακυρώνοντας δικαιώματα και καταχτήσεις πολλών δεκαετιών, να εξασφαλιστεί η αναγκαία για την πλουτοκρατία χρηματοδότηση του κεφαλαίου.

Υπάρχει, με δυο λόγια, στημένο μέτωπο που κανονίζει τους ρυθμούς, τους τρόπους και τα μέσα, της ακόμα μεγαλύτερης ανατροπής και περιθωριοποίησης των λαϊκών στρωμάτων.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, επιλέγουν πού θα πάνε τα δάνεια, ποια κεφάλαια θα ενισχυθούν, ποια θα είναι τα επιτόκια, πότε θα γίνει το επόμενο «κούρεμα».

Αυτή είναι η πολιτική τους εδώ και τρία χρόνια, όμως η κρίση βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη παρασύροντας σε ανεξέλεγκτη χρεοκοοπία εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά.

Για τους εργαζόμενους, για όλα τα θύματα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, η διέξοδος δε βρίσκεται στο ένα ή το άλλο σενάριο διαχείρισης της κρίσης.

Η λύση για εμάς, δεν μπορεί καν να μοιάζει με τη λύση που προτείνουν οι κεφαλαιοκράτες.

Αλλωστε, εμείς δε χρωστάμε τίποτα σε κανέναν, οι άλλοι χρωστάνε σε εμάς.

Αρα προοπτική μας είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους, η απαγκίστρωση της χώρας από την ΕΕ και η επαναλειτουργία της οικονομίας με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, που θα δουλεύουνε στο φουλ για να ικανοποιούν τις ανάγκες του λαού και του τόπου.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ από το Ριζοσπάστη

Φορο-λησταρχία

Η νέα φορολογική κλίμακα-λαιμητόμος για τα  εισοδήματα,
που η συγκυβέρνηση (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) σκοπεύει να βάλει από το 2013 οδηγεί σε παραπέρα μειώσεις μισθών και συντάξεων, που μέσω της αυξημένης παρακράτησης φόρου θα γίνουν αισθητές σε κάθε  τσέπη από το Γενάρη που έρχεται.
Ολα τα εισοδήματα στο κλιμάκιο από 16.000 μέχρι 26.000 ευρώ το χρόνο επιβαρύνονται με διογκωμένους φόρους στο 35% (από 25% στα φετινά εισοδήματα).
Για παράδειγμα, μισθωτός με ετήσιο εισόδημα 20.000 θα πληρώσει επιπλέον! 400 ευρώ ή από 28 ευρώ το μήνα (για 14 μισθούς) τα οποία και θα παρακρατούνται μήνα - μήνα από τα λογιστήρια των επιχειρήσεων.
Η απογείωση της φοροληστείας έχει και συνέχεια με τη δρομολογημένη από τη συγκυβέρνηση κατάργηση του αφορολόγητου των παιδιών.
Τα λαϊκά νοικοκυριά με 1 παιδί επιβαρύνονται με επιπλέον 200 ευρώ το χρόνο,
με 2 παιδιά με 400 ευρώ το χρόνο, με 3 παιδιά με 700 ευρώ κ.ο.κ. Για τους μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα τα λογιστήρια επιμερίζουν τα επιπλέον χαράτσια σε 14μηνη βάση, τα παρακρατούν μήνα με το μήνα και τα αποδίδουν απευθείας στο φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Ετσι από εργαζόμενο με 2 παιδιά θα αφαιρούν κάθε μήνα ακόμη 28 ευρώ...
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, μισθωτός με ετήσιο εισόδημα στα 20.000 ευρώ και με 2 παιδιά θα δει παραπέρα αφαίμαξη 400 ευρώ από τη νέα φορολογική κλίμακα και άλλο ένα 400άρι το χρόνο από την κατάργηση του αφορολόγητου των παιδιών του, συνολικά, και μόνο από τις 2 αυτές κατηγορίες, του ληστεύουν επιπλέον 800 ευρώ το χρόνο.
Από το Γενάρη του 2013 η μείωση του μισθού, μέσω της αυξημένης παρακράτησης, θα φτάνει στα 56 ευρώ το μήνα...

Χρυσαυγιτισμός με ... πολιτικά

Οσα ακολουθούν δημοσιεύτηκαν την περασμένη Κυριακή στην εφημερίδα «Καθημερινή», σε άρθρο υπό τον τίτλο

«Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία»
και φέρουν την υπογραφή του Στ. Κασιμάτη.

*

Αντιγράφουμε:

*

«Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης (...). Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν (...). Και αν ως τώρα ήταν ο φόβος που συγκρατούσε τους πολιτικούς, ας είναι καλά τα "λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες" και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών "ιεράς αγανακτήσεως" και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη (...).
Αν ο Σαμαράς εννοεί αυτά που έλεγε προεκλογικά, αν ο Βενιζέλος καταλαβαίνει ότι μόνον ως αστική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ο Κουβέλης πιστεύει στη διαφορά της δημοκρατικής Αριστεράς από την Αριστερά της βίας, ιδού η ευκαιρία κύριοι! Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου. Πρόκειται για ευκαιρία, την οποία η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει (...)».

*

Από τα παραπάνω είναι προφανές:

*

1) Οταν η αντιδραστική θεωρία περί «άκρων» και περί «μαύρης και κόκκινης βίας» αποκτά τόσο αναβαθμισμένη θέση στις σελίδες ενός παραδοσιακού οργάνου του αστικού κόσμου, όπως η «Καθημερινή»,

σημαίνει ότι η «μαυρίλα» κατέχει πλέον κεντρική θέση - με ό,τι αυτό συνεπάγεται και κυοφορεί - στο προπαγανδιστικό οπλοστάσιο του κράτους των κεφαλαιοκρατών, της λιτότητας, της καταστολής και των Μνημονίων.

*

2) Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της δεν έχουμε να κάνουμε με μια λαθεμένη εκδοχή κάποιας αφηρημένης και γενικής καταδίκης της βίας, που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να εκληφθεί και ως μια ευγενική αλλά ουτοπική ουμανιστική στάση.

Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της, το θέμα δεν είναι να επαναλάβεις ότι, για παράδειγμα, η βία της Επανάστασης του '21, η βία της Αντίστασης εναντίον των ναζί στην Κατοχή, η βίαιη κατάληψη των Βερσαλιών, η μάχη του Στάλινγκραντ από την πλευρά των αμυνόμενων, η αιματοβαμμένη πάλη για το 8ωρο, ήταν ιστορικά αναγκαίες και δικαιωμένες μορφές πάλης.
Εδώ - στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της - έχουμε μια «μαύρη», διεστραμμένη και χυδαία επιχείρηση διαστρέβλωσης, παραχάραξης και παραποίησης. Εχουμε, στην πιο «κίτρινη» εκδοχή της, την επιδίωξη οι λαϊκοί, μαζικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες που αντιτίθενται στην πολιτική της πλουτοκρατίας
(και επειδή ακριβώς αντιτίθενται στην πλουτοκρατία),
να ταυτιστούν, να συκοφαντηθούν και να εξομοιωθούν με τον ναζισμό
(τον βγαλμένο από τα πολιτικά σπλάχνα της πλουτοκρατίας),
ωσάν να έχουν ή να είχαν ποτέ οποιαδήποτε σχέση (!) με τις τραμπούκικες ναζιστικές συμμορίες της ρατσιστικής, της φυλετικής, της μισαλλόδοξης, της φασιστικής βίας και τρομοκρατίας.

*

3) Η προσπάθεια της «Καθημερινής» και του συντάκτη της

(σ.σ.: στο ίδιο πνεύμα κινούνται δηλώσεις που αποδίδονται στον Μητσοτάκη, άρθρα σε άλλες εφημερίδες, τοποθετήσεις στελεχών της συγκυβέρνησης κ.λπ.)
να διαχυθεί στην κοινή συνείδηση το σχήμα πως «η ναζιστική και χρυσαυγίτικη βία οφείλεται στην αριστερή και κουκουέδικη βία», δεν είναι καινούργια. Αν ξύσει κανείς τη σκουριά αυτής της πολυκαιρισμένης προστυχιάς θα θυμηθεί, για παράδειγμα, τη θεωρία της εποχής των γερμανοτσολιάδων.
Τότε που οι «Τσολάκογλου» κατηγορούσαν το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ επειδή έκαναν Αντίσταση. Τότε που οι «Τσολάκογλου» ζητούσαν να σταματήσει η Αντίσταση, αφού, όπως έλεγαν, προκαλούσε - η Αντίσταση - τα αντίποινα των Γερμανών, δηλαδή τις θηριωδίες των ναζί. Θηριωδίες για τις οποίες, σύμφωνα με τους «Τσολάκογλου», υπεύθυνοι δεν ήταν οι Γερμανοί ναζί, αλλά το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, επειδή έκαναν Αντίσταση...

***

Τέτοιου είδους κείμενα σαν το τελευταίο της «Καθημερινής» δεν αποκαλύπτουν την - έτσι κι αλλιώς - πασίγνωστη ποιότητα του συντάκτη της.

Βασικά, εκείνο που αναδεικνύουν είναι το είδος της κληρονομιάς που κουβαλάει η άρχουσα τάξη αυτής της χώρας, όπως και την κληρονομιά των εντύπων που απηχούν προνομιακά, όπως η «Καθημερινή», τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης.

*

Ειδικότερα, και σε ό,τι έχει να κάνει με την κληρονομιά της «Καθημερινής», θα περιοριστούμε να υπενθυμίσουμε τι υποστήριζε η «Καθημερινή» επί εποχής Βλάχου, στις 29 Απρίλη 1941.
Δυο μέρες, λοιπόν, αφότου οι ιδεολογικοί και πολιτικοί πρόγονοι της «Χρυσής Αυγής», τα γερμανικά «Βάφεν Ες Ες», είχαν μπει στην Αθήνα,
η «Καθημερινή» έγραφε:

*

«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».

*

Αυτά γράφονταν τότε.
Σε μια περίοδο, δηλαδή, που ο «χρυσαυγιτισμός» δεν είχε ανάγκη, όπως σήμερα, να κυκλοφορεί... με πολιτικά.

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Τα μέτρα για την πτώχευση των εργαζομένων και η πρόταση του ΚΚΕων

«Οσο πλησιάζει η οριστικοποίηση των νέων αντιλαϊκών μέτρων, τόσο γίνεται φανερό ότι το μαχαίρι θα μπει βαθύτερα σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, εφάπαξ, αλλά και σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, επαληθεύοντας ότι δεν υπάρχει πάτος στα μέτρα σωτηρίας του κεφαλαίου από την κρίση με πτώχευση των εργαζομένων (...) θα επιταχυνθούν οι νέες αντεργατικές ανατροπές, όπως ο καθορισμός του κατώτερου βασικού μισθού με νόμο, που σημαίνει μεροκάματα Βουλγαρίας, η πλήρης κατάργηση του 8ωρου και δουλειά για 13 ώρες τη μέρα, 6 μέρες τη βδομάδα χωρίς υπερωρία, η μείωση έως κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, η σύνταξη στα 70, η αύξηση των 4.500 ενσήμων στα 6.000 για την εξασφάλιση της ελάχιστης σύνταξης, η κατάργηση της αποζημίωσης για την απόλυση.

Ξαναέρχεται, επομένως, στην επικαιρότητα η Πρόταση Νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων, της δανειακής σύμβασης, του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και των εφαρμοστικών νόμων, σε συνδυασμό με την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και τη δημιουργία πολιτικών προϋποθέσεων να πάρει ο λαός την οικονομία στα χέρια του κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια, να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει. Μόνο έτσι μπορεί να έχει αποτέλεσμα και προοπτική το λαϊκό «όχι» στα νέα μέτρα. Με συμμετοχή στον πανεργατικό αγώνα και την αντεπίθεση διαρκείας για ριζικές ανατροπές στην εξουσία και την οικονομία»

(από το χθεσινό πρωτοσέλιδο σχόλιο του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

Μία η γραμμή της αντιπαράθεσης

Το πραγματικό δεδομένο είναι αυτό που καταγράφουν η μία μετά την άλλη οι έρευνες σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες.
Η επίθεση του μονοπωλιακού κεφαλαίου είναι γενικευμένη.
Δεν αφήνει τίποτα όρθιο, ούτε καν αυτούς που ακόμα ονειρεύονται ότι θα γίνουν τμήμα της αστικής τάξης, τους περίφημους μεσαίους.
Τα στοιχεία από την Αγγλία περιγράφουν αυτό που λένε και τα στοιχεία για την Ελλάδα, την Ισπανία, τη Γαλλία ακόμα και για αυτήν τη Γερμανία.
Σε καμία καπιταλιστική χώρα δε μένει στο απυρόβλητο η περίφημη μεσαία τάξη.
Και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Τα μονοπώλια βρίσκονται σε γενικευμένη επίθεση, καταστρέφουν παραγωγικές δυνάμεις (κεφάλαιο και εργατική δύναμη) αλλά και τους μεσαίους, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει χώρος γι' αυτούς την ώρα που υπεράνω πάντων στον καιρό της καπιταλιστικής κρίσης είναι το καπιταλιστικό κέρδος και μόνο το καπιταλιστικό κέρδος.
Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου είναι ένας απο τους σιδερένιους νόμους της καπιταλιστικής ανάπτυξης που στον καιρό της κρίσης δεν αφήνει τίποτα όρθιο στον ενδιάμεσο χώρο, γεγονός που οφείλουν να πάρουν υπόψη οι μεσαίοι κι αντί να κλαίγονται να διαλέξουν άλλο μετερίζι.

***

Την ώρα που η ίδια η καπιταλιστική κρίση καθορίζει ακόμα και στις λεπτομέρειές τους τις εξελίξεις και στο χώρο της πολιτικής, ο αστικός Τύπος απλά ξεβρακώνεται.
Για να υπηρετήσει την πολιτική της τάξης του καταφεύγει σε χοντράδες που δεν αντέχουν ούτε μία μέρα.
Οπως το χτεσινό πανομοιότυπο στις αστικές εφημερίδες ρεπορτάζ, που ισχυρίζεται ότι 11.000 έκαναν λαμογιά και εισέπραξαν συντάξεις νεκρών.
Ψέμα.
Αυτό το νούμερο δεν προκύπτει από κανένα πραγματικό στοιχείο.
Το πραγματικό γεγονός είναι ότι 11.000 συνταξιούχοι δεν απογράφηκαν.
Το πραγματικό γεγονός, επίσης, είναι ότι για τη μεγάλη πλειοψηφία αυτών των 11.000 από τα ασφαλιστικά ταμεία μπήκαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς τα ποσά των συντάξεων, αλλά κανένας δεν τα εισέπραξε γιατί πολύ απλά οι περισσότεροι είχαν πεθάνει και κανείς συγγενής δεν πήγε να εισπράξει τη σύνταξη.
Πόσα είναι τα πραγματικά λαμόγια που παρότι πέθαναν τα γερόντια πήγαν και πήραν τις συντάξεις τους;
Από τα στοιχεία του ίδιου του υπουργείου Εργασίας προκύπτει ότι δεν ξεπερνούν τους 500!
Κι όμως ο αστικός Τύπος χτες, μιλούσε για 11.000 λωποδύτες για να πει στη συνέχεια, όπως το ΒΗΜΑ, ότι για την κρίση δεν φταίει τίποτα άλλο παρά τα λαμόγια.

***

Το ίδιο συγκρότημα Τύπου, το γνωστό και ως συγκρότημα Λαμπράκη από τον ιδρυτή του, ισχυρίστηκε χτες ότι η αύξηση του χρόνου συνταξιοδότησης στα 67 δεν είναι τίποτα άλλο από μια μεθόδευση της κυβέρνησης για να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων.
Δεύτερο ψέμα, χοντρό κι αυτό.
Η αύξηση του ορίου είναι γενικευμένη, αφορά κάθε εργαζόμενο είτε στο Δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, είναι αποφασισμένη από το 1994 ακόμα.
Επιχειρήθηκε πολλές φορές και δεν πέρασε, κάτω από την πίεση του εργατικού κινήματος. Τ
ο πλασάρουν τώρα ως μέτρο που αφορά μόνο τους δημόσιους υπάλληλους, τους οποίους έχουν φροντίσει καιρό τώρα να απαξιώσουν, για να περάσει χωρίς αντιδράσεις.

***

Τρίτο ψέμα στα χτεσινά πρωτοσέλιδα:
Κανένα σχέδιο «διαμετρικά αντίθετο» δεν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ισχυρίζεται η «Αυγή» επικαλούμενη τα λεγόμενα του Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται πεισματικά έστω και να καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση, μιλά γενικά για ακύρωση, αναδιαπραγμάτευση και όχι κατάργηση του μνημονίου και ζητά απ' τα λαϊκά στρώματα να δεχτούν ότι η σωτηρία τους βρίσκεται εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τους ζητά, δηλαδή, να αποδεχτούν ότι θα αποφύγουν τη σφαγή με το λύκο μέσα στο μαντρί. Στην πράξη, εκεί όπου η αντιπαράθεση αφορά κατευθείαν τα κέρδη των καπιταλιστών, στους χώρους δουλειάς, τα στελέχη του κάνουν τα πάντα για να αφοπλιστούν οι εργάτες κι ακόμα χειρότερα, πρωταγωνιστούν στην υπογραφή συμβάσεων που ξεσκίζουν το εργατικό εισόδημα.

***

Τα σάπια έχουν τελειώσει από καιρό:
Η εργατική τάξη βρίσκεται μπροστά σε μια τεράστια επιχείρηση χειραγώγησης των αντιδράσεών της.
Η αστική τάξη έχει στήσει ένα πολύ χοντρό παιχνίδι σε βάρος των εργατών, συνολικά των φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων.
Αυτοί που τσακίζουν τους εργάτες ως κυβέρνηση, εμφανίζονται μέσα από τα κόμματα που μετέχουν σ' αυτήν την κυβέρνηση, σαν διαφωνούντες.
Από κοντά οι του ΣΥΡΙΖΑ, για κάθε μέτρο που παίρνεται ρωτούν αν συνάδει με την ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Εδώ κολλάει η φράση για τη φοράδα στο αλώνι...
Στην πλάτη του λαού στήνεται μια απίθανη «κολοκυθιά» με εναλλασσόμενους εκβιασμούς.
Ετσι που να φαντάζει κάθε πρόταση διαχείρισης σαν άλλη πολιτική.
Η παγίδα είναι βαθιά.

***

Ας είναι καθαρό:
Κάθε βήμα πίσω από τη γραμμή της κάθετης αντίθεσης στα μονοπώλια και στην πολιτική τους, κάθε βήμα πίσω από την αποδέσμευση από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους, κάθε βήμα πίσω από την πάλη για να δημιουργήσει ο λαός τις προϋποθέσεις και να πάρει την οικονομία στα χέρια του, να κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, δηλαδή να ανατρέψει την εξουσία των καπιταλιστών, οδηγεί στον γκρεμό με όποιας απόχρωσης κυβέρνηση.
Το γεγονός ότι μεγάλες μάζες εργαζομένων δεν αναγνωρίζουν ακόμα στον εαυτό τους τη δυνατότητα - ικανότητα να πάρουν μέρος σε ένα κίνημα που θα γκρεμίσει τη σαπίλα, για να χτίσει τη δική του λαϊκή εξουσία, όχι μόνο δεν πρέπει να οδηγεί σε συμβιβασμό, αλλά αντίθετα πρέπει να βαράει κόκκινο στον συναγερμό για να κουβεντιαστούν ακόμα περισσότεροι, να οργανωθούν ακόμα περισσότεροι στο μέτωπο για ριζικές ανατροπές.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Προς εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»: Να τον χαίρεστε!

Πριν αναφερθούμε στη νέα πραμάτεια του εν λόγω χονδρέμπορου της αθλιότητας να σας τον συστήσουμε:
Ονομάζεται Αθανάσιος Διαμαντόπουλος. Είναι καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Το «αγροτικό» του στον αντικομμουνισμό το έκανε στην εφημερίδα «Επενδυτής», όπου υπήρξε επιφυλλιδογράφος.
Εκεί ήταν που είχε γράψει πως όσοι «προσβλέπουν στην αναβίωση του κομμουνιστικού συστήματος» ανήκουν στους «εξ ηλιθιότητας ή εκ διαστροφής εχθρούς της ανθρωπότητας»...

*

Αυτός ο ευφυέστατος κύριος, που περιέγραφε τους κομμουνιστές ως πάσχοντες από «ηλιθιότητα» ή «διαστροφή», αναντίρρητα διαθέτει όλες εκείνες τις βαθύτατες γνώσεις περί «ηλιθιότητας» που τον καθιστούν «μετρ» για την εξαγωγή σχετικών γνωματεύσεων.
Τρανή απόδειξη το γεγονός ότι πριν μερικά χρόνια αυτόν τον κύριο, τον κύριο Διαμαντόπουλο, τον είχε θαυμάσει το πανελλήνιο να βγαίνει στα μεσημεριανάδικα και να πρωταγωνιστεί σε υψηλού επιπέδου «ξεκατινιάσματα» έχοντας ως συμπρωταγωνιστή του τον μπουζουκομαγαζάτορα κύριο Στηβ Κακέτση...

*

Μην ξεχάσουμε, επίσης, ότι ο καθηγητής Διαμαντόπουλος
- κάπου στο μεσοδιάστημα της σύνταξης εκ μέρους του της βιογραφίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη -
ήταν από εκείνους που πάσχιζαν να συνδέσουν τους κομμουνιστές με την τρομοκρατία!
Εγραφε σχετικά στον «Επενδυτή» κείμενα όπως αυτό:
«Γίνονται δε (σ.σ.: οι κομμουνιστές) μέσα από τη "νομιμοποίηση" της αντισυστημικής αντιπολίτευσης που επέλεξαν, οι - ακούσιοι; - σύμμαχοι της τρομοκρατίας. Αυτής που πυροβολεί, πυρπολεί και ποικιλοτρόπως εξοντώνει όσους δουλεύουν, όσους υπάρχουν, όσους αναπνέουν και όσους σκέπτονται» (!!!)...
Με αυτά του τα κείμενα, ο εν λόγω «κύριος»
(η λέξη πλέον σε εισαγωγικά)
είχε αποδείξει ότι διέθετε και διαθέτει όλα τα «ακαδημαϊκά» προσόντα για να «διδάξει» στα απανταχού «πανεπιστήμια» του πιο εμετικού, διεστραμμένου (και πανηλίθιου) αντικομμουνισμού.
***
Να, όμως, που ο «κύριος» καθηγητής, τώρα που πήρε μετεγγραφή στα «Νέα», για να δικαιώσει την εμπιστοσύνη του συγκροτήματος Λαμπράκη προς το πρόσωπό του, φαίνεται πως έβαλε πλώρη από ένας απλός καθηγητής του αντικομμουνισμού να καταγραφεί ως... «πανεπιστήμονας» του είδους.

*

Στη φιλόδοξη αυτή πορεία του προς τον πάτο του κατήφορου, σε άρθρο του στα «Νέα» την περασμένη Τρίτη,
υπό τον τίτλο «Είναι η Ελλάς, ηλίθιε...»
(παρεμπιπτόντως: η επιλογή του συγκεκριμένου τίτλου συνιστά, διά της μεθόδου της παραφράσεως, εξόφθαλμη - πλην ανομολόγητη - κλοπή ξένης πνευματικής ιδιοκτησίας, τακτική που κάποιοι έντιμοι καθηγητές τη συνηθίζουν...),
έγραψε τα εξής υπέροχα:

*

«Το κλίμα που δημιουργήθηκε στη μεταπολίτευση, σε συνδυασμό με τις βλακώδεις υπερβολές του προδικτατορικού αντικομμουνισμού, επέβαλε μετά το 1974 σιωπή για πολλές από τις διαχρονικές εγκληματικές ευθύνες του ΚΚΕ (...). Ωστόσο πιστεύω ότι το μεγαλύτερο σύγχρονο έγκλημα του πολιτικού αυτού σχήματος (...) είναι πως προκάλεσε ηδονική φρικίαση σε τεράστιο τμήμα της κοινωνίας μας όταν μπρατσωμένος ακροδεξιός γρονθοκόπησε, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, την (...) εκπρόσωπό του. Πλέον η διάχυση, προς ποικίλους αποδέκτες, της οργανωμένης πολιτικής βίας είχε κοινωνικά νομιμοποιηθεί».

*

Τι μας είπε σε μια μόλις φρασούλα ο «κύριος» καθηγητής;
Θαυμάστε:

*

1) Αυτό που συνέβη στον τόπο μετεμφυλιακά, δηλαδή τα εκτελεστικά αποσπάσματα, τα στρατοδικεία, οι εξορίες, οι φυλακίσεις, οι διώξεις, η κρατική τρομοκρατία, ο χαφιεδισμός, το φακέλωμα, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, ο χωροφύλακας, δεν ήταν παρά κάποιες... «βλακώδεις υπερβολές»! Κάτι σαν στιγμιαία... χαζομάρα, δηλαδή. Κάτι σαν... υπερβάλλων ζήλος. Αντε, το πολύ μια... αβελτηρία.

Αντιθέτως - κατά τον «κύριο» καθηγητή - το «εγκληματικόν» του πράγματος, και μάλιστα «διαχρονικώς», βρίσκεται στην πλευρά του ΚΚΕ...

*

2) Αυτό που συνέβη κατά την προεκλογική περίοδο, όταν ο ναζί της «Χρυσής Αυγής» χτύπησε σε τηλεοπτικό στούντιο την Λ. Κανέλλη (φυσικά ο δημοκράτης «κύριος» καθηγητής δεν τον θεωρεί ναζί, αλλά απλώς έναν «μπρατσωμένο ακροδεξιό») είναι «το μεγαλύτερο σύγχρονο έγκλημα».

Αλλά ποιος το διέπραξε το «έγκλημα»; Μήπως ο «μπρατσωμένος ακροδεξιός» ναζί; Οχι φυσικά. Το «έγκλημα» - κατά τον «κύριο» καθηγητή - το διέπραξε... το ΚΚΕ! Το Κόμμα, δηλαδή, του οποίου η εκπρόσωπος υπέστη την επίθεση του ναζί!

3) Γιατί, λοιπόν, το ΚΚΕ είναι ένα «εγκληματικό» Κόμμα; Διότι, εκτός των άλλων, το αστικό κράτος, μέσω των ναζί και αξιοποιώντας τα αστικά ΜΜΕ, προχώρησε στην «κοινωνική νομιμοποίηση της οργανωμένης πολιτικής βίας» και στην επιχείρηση αυτή μετέτρεψε την εκπρόσωπο του ΚΚΕ σε «σάκο του μποξ».

Ομως - κατά τον «κύριο» καθηγητή - υπόλογος αυτού του «εγκλήματος» δεν είναι ούτε ο ναζί, ούτε το αστικό κράτος, ούτε τα αστικά ΜΜΕ. Υπόλογος, φταίχτης και ένοχος είναι... το ΚΚΕ! Γιατί; Επειδή η εκπρόσωπός του αποτέλεσε το θύμα (!!) του «εγκλήματος» που σε διάφορα κατακάθια προκάλεσε «ηδονική φρικίαση» (σ.σ.: άραγε ένιωσε και ο δημοκράτης «κύριος» καθηγητής «ηδονική φρικίαση» κατά την επίθεση του ναζί εναντίον της Κανέλλη;)...

*

Αυτά έγραψε ο «πανεπιστήμονας».
Αυτό είναι το ρεσιτάλ «λογικής» - που έχει ως αξίωμα το «ράβδος εν γωνία άρα βρέχει» - το οποίο διακινείται από τον συνεργάτη των «Νέων».
Αυτό το ρεσιτάλ «ήθους» - που συναγωνίζεται το «ήθος» εκείνων που ενοχοποιούν για το βιασμό όχι τον βιαστή αλλά το θύμα - διακινείται από τους συνεργάτες του κ. Ψυχάρη στις σελίδες των «Νέων».

*

Μετά, λοιπόν, από τα παραπάνω, η περίπτωση του «κυρίου» καθηγητή πρέπει να ιδωθεί με όρους «χρηστικής αξίας».
Σε τι συνίσταται η χρησιμότητα του «κυρίου» καθηγητή;
Στο εξής:
Οτι η προσωπική πολιτική προστυχιά του «κυρίου» καθηγητή μπορεί πλέον να χρησιμοποιείται ως μεζούρα, ως μονάδα μέτρησης της κάθε είδους πολιτικής προστυχιάς και της κάθε είδους πολιτικής χυδαιότητας, γενικώς.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

    

Ανίκητο πράγμα!

«Δεν είναι δεξιό πράγμα η Χρυσή Αυγή. Είναι εθνικο-σοσιαλιστές οι άνθρωποι. Δηλαδή είναι αριστεροί»!
Τάδε έφη Αδωνης Γεωργιάδης.

*

Σχόλιο πρώτο:
Με τη λογική που διαθέτει ο κ. Γεωργιάδης είναι ίσως ο ενδεδειγμένος να προχωρήσει σε διατριβή με θέμα: «Το μαλλί της γριάς έχει πιτυρίδα;»

*

Σχόλιο δεύτερο:
Οπως έλεγε ένας σοφός, δεδομένου ότι η βλακεία είναι ανίκητη, κανείς ποτέ δεν πρέπει να τα βάζει με τον βλάκα. Αφ' ενός γιατί για να τα βάλεις με τον βλάκα πρέπει να πέσεις στο επίπεδό του, αφ' ετέρου γιατί ακόμα κι αν πέσεις στο επίπεδο του βλάκα, ο βλάκας έχει τόση προϋπηρεσία στη βλακεία που πάλι θα σε νικήσει (στη βλακεία)...

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Περί φοροδιαφυγής

Αν οι ελεύθεροι επαγγελματίες πλήρωναν κανονικά τους φόρους που αναλογούν στα εισοδήματά τους, τότε δε θα υπήρχε λόγος να παρθούν τα μέτρα των 11,5 δισ. ευρώ, αφού τόσα είναι τα ποσά που θα είχαν εισρεύσει στα δημόσια ταμεία. Σε αυτόν περίπου τον καμβά στήνεται τις τελευταίες μέρες ακόμα μια βρώμικη επίθεση των κυβερνώντων ενάντια σε ένα ολόκληρο κοινωνικό στρώμα, που αποτελεί έναν από τους επόμενους στόχους της αντιλαϊκής πολιτικής της συγκυβέρνησης. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τώρα που στο οικονομικό επιτελείο ετοιμάζονται να καταργήσουν εντελώς το αφορολόγητο όριο για τους ελεύθερους επαγγελματίες και να επιβάλουν ακόμα μεγαλύτερους συντελεστές για τη φορολόγησή τους, τώρα ξαναθυμήθηκαν τους μικρομεσαίους - φοροφυγάδες, τώρα έβγαλαν στην επιφάνεια και ...πανεπιστημιακές έρευνες, οι οποίες διαπιστώνουν - όπως ακριβώς γίνεται αδιάλειπτα από τη δεκαετία του '60 - ότι στην Ελλάδα υπάρχει εκτεταμένη φοροδιαφυγή.

***

Πολλά μπορούν να λένε τα παπαγαλάκια της φιλομονοπωλιακής πολιτικής. Μόνο που όσα και να πουν, όσο δηλητήριο και να χύσουν προκειμένου να προκαλέσουν ρωγμές στο μέτωπο που πρέπει να στήσουν οι κοινωνικές ομάδες που έχουν συμφέρον από κοινού να αντιπαλέψουν τις συνέπειες των αντιδραστικών μέτρων, δεν μπορούν να κρύψουν ότι αποτελεί φάρσα να εκτοξεύονται κατηγορίες για φοροδιαφυγή στους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, αυτούς που κατά δεκάδες χιλιάδες αναγκάζονται να κατεβάσουν τα ρολά τους, ενώ την ίδια στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες απ' αυτό το κοινωνικό στρώμα έχουν στην κυριολεξία γονατίσει, όχι μόνο από την οικονομική κρίση που προκάλεσε το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και εξαιτίας των υπέρογκων φόρων και των χαρατσιών που επέβαλαν οι κυβερνώντες.
Αυτή τη φορά μιλώντας για φοροφυγάδες, κάτι ψέλλισαν για «γιατρούς» και «εκπαιδευτικούς». Κι αυτό βρωμιά είναι. Η μεγάλη πλειοψηφία των γιατρών και των εκπαιδευτικών δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τα πάμπλουτα παράσιτα που περιγράφονται στις διάφορες ...μελέτες για τη φοροδιαφυγή. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι εργαζόμενοι που με ευσυνειδησία και προσωπικό κόστος προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και μάλιστα κόντρα στη συνεχή υπονόμευση που δέχονται η δημόσια Παιδεία και η Υγεία από τους κυβερνώντες.

***

«Μεγαλοσχήμονες», που ζουν για να αυγατίζουν το χρήμα που απέκτησαν, υπάρχουν σε όλους τους κλάδους της κοινωνίας τους. Και στους γιατρούς, και στους εκπαιδευτικούς, και παντού. Μόνο που αυτούς, που εμπορεύονται την Υγεία και την Εκπαίδευση ποντάροντας στο κέρδος, τους γεννά και τους αναπαράγει το ίδιο το σύστημα. Είναι κομμάτι του συστήματος και κολλητοί των άλλων, εκείνων που με διάφορους τρόπους συνθέτουν την ομάδα που εξουσιάζει τις τύχες και το μέλλον μας.
 Είναι αυτοί που ποτέ δεν πληρώνουν είτε φόρους, είτε χαράτσια. Ποιοι;
ΟΛΕΣ οι επιχειρήσεις και τα αφεντικά τους, όλοι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, στους οποίους παρέχεται πλήθος φοροελαφρύνσεων και φοροαπαλλαγών, ενώ στο όνομα των επενδύσεων σχεδιάζουν να μειώσουν ακόμα περισσότερο το συντελεστή φορολόγησης των κερδών.
Ετσι, μπορεί ο εργάτης για το μεροκάματο να πληρώνει φόρο 30%, αλλά ο μεγαλοεπιχειρηματίας θα πληρώνει κάτω από 15%.
ΟΛΟΙ οι πολυεθνικοί όμιλοι που με τον πλέον επίσημο τρόπο στήνουν παράλληλες επιχειρήσεις, ώστε με το σύστημα των υπερτιμολογήσεων των αγορών και υποτιμολογήσεων των πωλήσεων να μην πληρώνουν καθόλου φόρο.
ΟΛΟΙ οι μεγαλοεπιχειρηματίες που συμμετέχουν στη μοιρασιά των κρατικών έργων και οι παραγγελιοδόχοι που πλουτίζουν τροφοδοτώντας το Δημόσιο με είδη αξίας αρκετών δισεκατομμυρίων.
ΟΛΟΙ οι εφοπλιστές που έχουν εξασφαλίσει πλήρη και ολοκληρωτική φορολογική ασυλία, επιλογή που κοστίζει αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο.

Σύνταξη στα 67; Και πάλι καλά!

Δεν είναι πως δεν το περιμέναμε. Απλώς δεν ξέραμε πότε θα φάμε την κατακεφαλιά. Τα φίδια μάς είχανε ζώσει από τότε που στην ευρωσυνεταίρα μας Τσεχία πέρασε νόμος που ορίζει ότι κάθε τσέχος που γεννιέται τώρα, θα πάρει σύνταξη όταν θα συμπληρώσει -κρατηθείτε!- 72,5 χρόνια ζωής.

Προφανώς, οι τσέχοι επιστήμονες είναι τόσο προχώ ώστε υπολόγισαν πως κάπου τότε, στα τέλη του αιώνα, το προσδόκιμο ζωής θα έχει φτάσει τα 90 χρόνια. Οπότε, σου λένε, αφού στα 72,5 θα είσαι κοτσονάτος σαν σημερινός πενηντάρης, γιατί να κάθεσαι αραχτός και να μη προσφέρεις στο κοινωνικό σύνολο; Λογικόν, λογικώτατον! Εξυπακούεται ότι ήδη οι αμερικανοί έχουν ρίξει χρυσάφι στα πόδια αυτών των επιστημόνων, προκειμένου να τους πάρουν μεταγραφή στην άλλη πλευρά τού Ατλαντικού.

Υπ' αυτή την έννοια, εμείς πρέπει να θεωρούμε εξαιρετικά ευνοημένους τους εαυτούς μας που η δική μας κυβέρνηση μας πάει για δουλειά μέχρι τα 67 μόνο. Καθ' ότι, αν το προσδόκιμο ζωής των τσέχων πάει στα 90, φανταστείτε πού θα πάει το δικό μας που και καλύτερο κλίμα έχουμε και μεσογειακή διατροφή απολαμβάνουμε. Τα 100 τα έχουμε στο τσεπάκι. Συνεπώς, δεν τρέχει και τίποτε άμα βγούμε σε σύνταξη στα 67. Θα μας μένουν 33 ολόκληρα χρόνια να τα περάσουμε ζάχαρη!

Από μια πλευρά, λοιπόν, γνωρίζοντας τι έχει γίνει ήδη στην Τσεχία, η αναμενόμενη αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 μάς ήρθε απαλή σαν χάδι. Για να μη πω ότι, παράλληλα, νοιώσαμε και μια κάποια εθνική περηφάνεια να φουσκώνει τα στήθια μας. Γιατί, παρακαλώ; Μικρό πράμα είναι να σου λέει η πατρίδα ότι δεν μπορεί να αποστερηθεί νωρίς τις υπηρεσίες σου και σε χρειάζεται στην δούλεψή της ίσαμε τα 67 σου; Ή, μήπως, είναι αμελητέο το γεγονός ότι τώρα θα είσαι χρήσιμος στα 67 σου ενώ πρωτύτερα σε θεωρούσαν άχρηστο από τα 60 σου ή τα 58 σου;

Από την άλλη, όμως, με προβληματίζει η δυστοκία τού οικονομικού επιτελείου τής κυβέρνησης. Κάνανε τόσο καιρό να βρούνε ότι το κράτος θα εξοικονομεί ένα δισεκατομμύριο για κάθε χρόνο παράτασης του εργασιακού βίου. Δυο χρόνια παράταση, λοιπόν, δυο δισεκατομμυριάκια ωφέλεια. Να χέσω τα πτυχία τους! Γιατί δεν ρωτούσαν εμένα να τους δώσω την κορυφαία συμβουλή, κι ας μην έχω πτυχία ούτε από το Χάρβαρντ ούτε από το Ταφτ ούτε από το Μιτ: σύνταξη στα 72,5! Τι διάολο, πιο πονηροί είναι οι τσέχοι από μας;

Μόνο που δεν καταλαβαίνω ένα πράγμα.

Πώς κέρατο συνδυάζονται η παράταση του εργασιακού βίου και η μείωση των εργοδοτικών εισφορών;

Μ' αυτόν τον συνδυασμό, αν δεν κάνω λάθος, τα χρήματα που κερδίζουμε από δω, τα χαρίζουμε στην εργοδοσία από κει.

Οπότε είμαστε μία η άλλη και μας μένουν δυο χρόνια παραπανίσιας δουλειάς, έτσι δεν είναι;

Δηλαδή,  τζάμπα θα δουλέψω δυο χρόνια παραπάνω;

Μάλλον δεν ακούγονται πολύ ευχάριστα όλα τούτα αλλά το χειρότερο σας το φυλάω για το τέλος.

Στο χτεσινοβράδυνο δελτίο πλύσης εγκεφάλου (το χαριτολογώντας επονομαζόμενο και "δελτίο ειδήσεων") του Μέγκα, Στραβελάκης και Σπυράκη προσπάθησαν να με πείσουν ότι αυτή η διετής παράταση του εργασιακού βίου είναι απαραίτητη για να μη μειωθούν πολύ οι συντάξεις (προσέξτε το πολύ)!

Δηλαδή, την ολίγη από μείωση δεν την γλιτώνουμε.

Παναπεί, ρε παιδιά, δεν θα δουλέψω απλώς τζάμπα δυο χρόνια αλλά θα βάλω κι απ'την τσέπη μου από πάνω;

Ευτυχώς, να 'ναι καλά ο Καρατζαβέλης, δεν θα γίνουν οριζόντιες μειώσεις...