ΧρυσαυΧίτες

Γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


«Ελληνες»…
«Δεν είμαστε φασίστες γιατί δεν είμαστε Ιταλοί», δήλωσε προχτές ο χρυσαυγίτης Μιχαλολιάκος.
Επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά το πόσο μακάβριο και εξευτελιστικό είναι να είσαι φασίστας.
Τόσο που ούτε να το ομολογήσεις δεν μπορείς.
Κατά τα λοιπά, οι χρυσαυγίτες, σύμφωνα με τα λεγόμενα του αρχηγού τους, αν ήταν Ιταλοί, τότε θα ήταν και φασίστες.
 Ομοίως, αν ήταν Αμερικάνοι, τότε θα ήταν ρατσιστές της Κου Κλουξ Κλαν.
Κι αν ήταν Γερμανοί, τότε θα ήταν χιτλεράκια και ναζί.
Είναι, όμως, Ελληνες… Επομένως τι είναι;
Μα, προφανώς, είναι Ελληνες φασίστες, Ελληνες ρατσιστές και Ελληνες ναζί.
Και επειδή είναι όλα αυτά, όπως ακριβώς ήταν και οι πρόγονοί τους οι ταγματασφαλίτες, οι δωσίλογοι και οι χουνταίοι,
για αυτό είναι και τόσο «Ελληνες» όσο ήταν και εκείνος ο «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης».

—————-

«Εκμεταλλευόμαστε βεβαίως ορισμένα προνόμια αυτής της ιδιότητας (σ.σ.: της ιδιότητας του βουλευτή). Εχουμε πάρει και την οπλοφορία πλέον με άδεια, δεν έχει και αυτόφωρο αν γίνει κανένα επεισόδιο και είμαστε πιο άνετοι στις κινήσεις μας…».
Αυτά τα είπε ο νεοναζί Κασιδιάρης προχτές στα Χανιά.

Αλλά για το κράτος – το αστικό κράτος – και την αστική δημοκρατία, που λαμβάνοντας υπόψη τους λόγους για τους οποίους οπλοφορούν εντούτοις τροφοδοτεί με άδειες οπλοφορίας τους έτσι κι αλλιώς, κατά τα λεγόμενα των ίδιων, κουμπουροφόρους χρυσαυγίτες,
για το αστικό κράτος που παρέχει τη δυνατότητα στους νεοναζί να είναι «πιο άνετοι στις κινήσεις τους», απαλλαγμένοι από τον κίνδυνο του αυτόφωρου για τα «σιδερικά» που κουβαλάνε, και για τους λόγους που τα κουβαλάνε,
για το αστικό κράτος που παρακολουθεί τους επιγόνους των ταγματασφαλιτών να κοκορεύονται με το μόνο στιλάκι που μπορούν να έχουν, το στιλάκι του υποκοσμιακού «Ρίγκο»,
αρμόδιοι να τοποθετηθούν δεν είμαστε εμείς.
 Είναι οι εκπρόσωποι του κράτους. Του αστικού κράτους και της αστικής δημοκρατίας…
Ούτε βεβαίως θα μπούμε στον πειρασμό να πούμε στους χρυσαυγίτες πού θα τα βάλουν στο τέλος τα κουμπούρια τους. Αυτή είναι μια από – τις κατ’ εξοχήν – αρμοδιότητες του εργατικού λαϊκού κινήματος.

"Δημήτρηδες όλου του κόσμου, ενωθείτε!"

21 Νοεμβρίου 2012

Το να απευθυνθεί στην εκπομπή της Τ. Στεφανίδου για να γνωστοποιήσει την ιστορία του, είδε ως ύστατη λύση στο πρόβλημά του.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο 26χρονος Δημήτρης εδώ κι ένα χρόνο ζει με τους δύο γονείς του στο αυτοκίνητό του.

Ο πατέρας του ήταν συμβασιούχος στον δήμο Κηφισιάς, όπου και διέμεναν.

Εργαζόταν ως οδηγός απορριμματοφόρου, με 8μηνες συμβάσεις από το '96-'97, όπως λέει, ως το 2008, οπότε και δεν ανανεώθηκε η τελευταία του σύμβαση, κι έμεινε άνεργος κοντά στα 60 του χρόνια.

Ο Δημήτρης, έχασε κι αυτός κάποια στιγμή τη δουλειά του, η μητέρα του προφανώς δεν εργαζόταν και, αφού έζησαν ένα διάστημα με κάποια χρήματα που είχαν καταφέρει να βάλουν στην άκρη, έχασαν τελικά και το σπίτι τους.

Χωρίς την παραμικρή, κατά τα λεγόμενά του, βοήθεια από συγγενείς και φίλους, ο Δημήτρης και η οικογένειά του, οι οποίοι σύμφωνα με την εκπομπή ανήκουν πια στην τάξη των νεόπτωχων(!),

κατέληξαν να "ζουν" στο αυτοκίνητό τους, έχοντας "δυο αλλαξιές ρούχα ο καθένας" και τα απολύτως απαραίτητα(!) προσωπικά αντικείμενα.

Πώς "επιβίωσαν";

Αφού ο πατέρας του δεν έβρισκε πουθενά δουλειά, κάνοντας περιστασιακά μεροκάματα ο ίδιος, ενώ έτυχε να δουλεύει και απλήρωτος, σε μία από αυτές τις δουλειές, μάλιστα, για 5 μήνες, αφήνοντάς την τελικά χωρίς να πάρει ποτέ τα δεδουλευμένα.

Τα έξοδα που επέλεγε να καλύψει με όσα χρήματα έβγαζε, ήταν τα φάρμακα των γονιών του, τα τσιγάρα τους και βενζίνη για το αυτοκίνητο για να έχουν "καλοριφέρ το χειμώνα".

Το φαγητό το εξασφάλιζε από ταβέρνες, που είτε το προσέφεραν δωρεάν, είτε παρέχοντάς του ένα μεροκάματο.

Είχε φτάσει στο σημείο, όπως είπε, να "παρακαλάει" να τους συλλάβουν για να μπορέσουν, έστω και για ένα βράδυ, να έχουν κρεβάτι και φαγητό. 

Πριν βέβαια αποφασίσει να πάει στην εκπομπή, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, είχε απευθυνθεί στην Πρόνοια, όπου του είπαν πως θα τους στεγάσουν σε περίπτωση που ρίξει χιόνι, στην εκκλησία, όπου τους έδωσαν ένα πιάτο φαΐ και για τους τρεις ενώ στέγη δεν μπορούσαν να τους προσφέρουν, και στο ίδρυμα αστέγων του δήμου Αθηναίων, όπου του είπαν πως δίνουν προτεραιότητα στους μετανάστες αστέγους. 

Εδώ η παρουσιάστρια τα πήρε στο κρανίο και ζήτησε από τους συνεργάτες της να επικοινωνήσουν με τη συγκεκριμένη δομή.

Την επόμενη μέρα, αφού (φυσικά!) ασχολήθηκε και πάλι με το θέμα, προέβαλε την τηλεφωνική επικοινωνία που είχαν με τον υπεύθυνο του ιδρύματος αστέγων, ο οποίος διαβεβαίωνε "με κάθε επίσημο τρόπο" ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, πράγμα που μάλλον δεν την έπεισε, αφού σχολίασε πως η εκπομπή δεν είναι δικαστήριο και συνεπώς οφείλουννα παρουσιάσουν και την "άποψη" του.

Καθ΄όλη τη διάρκεια της συνέντευξης, η αισιόδοξη παρουσιάστρια βομβάρδιζε το κοινό της με μηνύματα του τύπου, "στον καθένα μπορεί να "τύχει" αυτό", "δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα", και "εν καιρώ κρίσης δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα από το κράτος, αλλά να βοηθούμε ο ένας τον άλλο κι έτσι θα τα καταφέρουμε"!

Αυτή ήταν λοιπόν η συγκινητική ιστορία του Δημήτρη και της οικογένειάς του.

Και, όπως φάνηκε από τα δεκάδες τηλεφωνήματα που έγιναν από τηλεθεατές απ'όλα τα μέρη της Ελλάδας, οι οποίοι ήθελαν να προσφέρουν χρήματα, στέγη, δουλειά και φαΐ, πολύς κόσμος συγκινήθηκε. 

Πώς θα μπορούσε άλλωστε να ακούει κανείς μια τέτοια ιστορία και να βλέπει και την ανταπόκριση του κόσμου, και να μη συγκινηθεί...;

Εγώ πάντως εξοργίστηκα.

Εξοργίστηκα με την κατάσταση, με την προσέγγιση της κατάστασης, με την εκμετάλλευση της κατάστασης, με την αποτίμηση της κατάστασης και με την αντίδραση του κόσμου.

Γιατί δεν είναι θέμα "τύχης" να σου συμβεί κάτι τέτοιο. Ο Δημήτρης και η οικογένειά του δεν ήταν "άτυχοι".

Είναι κι αυτοί, όπως και όλη η εργατική τάξη στην οποία ανήκουν (και όχι στην τάξη των νεόπτωχων), θύματα του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος που λέγεται καπιταλισμός.
Ποιος ευθύνεται που ο πατέρας του δούλευε επί 11-12 χρόνια στο δήμο με καθεστώς 8μηνων συμβάσεων και τελικά απολύθηκε χωρίς φυσικά αποζημίωση;
Ποιος ευθύνεται που εργοδότες έχουν τη "δυνατότητα" να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους αφήνοντάς τους απλήρωτους επί μήνες, όπως είχε την "ατυχία" να διαπιστώσει ο Δημήτρης;
Ποιος ευθύνεται που εξαθλιώνονται οι άνθρωποι και, αντί να διεκδικούν το δικαίωμά τους στην εργασία, το δικαίωμά τους να είναι παραγωγικά μέλη της κοινωνίας (σε ποια κοινωνία θα συνέβαινε αυτό;; σε μια ΑΛΛΗ), παρακαλούν να στερηθούν την "ελευθερία" τους, που στην πραγματικότητα είναι σκλαβιά;

Ποιος είναι αυτός που ευθύνεται;;;

                                                  

Για την λειτουργία των κρατικών "κοινωνικών δομών" και την εκκλησία, που μάλλον δεν τους περισσεύει ο ένας χιτώνας από τους εκατομμύρια που έχουν, δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω. Σχετικά με το ίδρυμα αστέγων του δήμου Αθηναίων και την "προτεραιότητα στους μετανάστες", δεν μπορώ να ξέρω ποιος λέει την αλήθεια και τι εν τέλει συνέβη πραγματικά, δεν θα αμφισβητήσω όμως, πορνικά, κανέναν από τους δύο.

Θέλω ωστόσο να καταθέσω πως, τον τελευταίο καιρό, μου προκαλεί πάντα δέος η μαεστρία με την οποία μοντάρονται στα μμε "τσόντες" ρατσιστικών ψηγμάτων σε κάθε δυνατή (και μη) ευκαιρία.


Ανταπόκριση όμως ο κόσμος ε...;

Συγκινήθηκαν, σίγουρα αρκετοί θα δάκρυσαν κιόλας με την τραγική αυτή ιστορία και προσέφεραν στο Δημήτρη λεφτά, σπίτια, δουλειές, φαΐ . Και σίγουρα μετά θα ένιωσαν καλά γιατί προσφέρθηκαν να βοηθήσουν ένα συνάνθρωπο. Και καλά έκαναν και προσφέρθηκαν, γιατί πρέπει να βοηθάμε αυτούς που έχουν ανάγκη, που δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν σπίτι, δεν έχουν να φάνε.

Το ερώτημα είναι πώς. Και ποιους. Αυτούς που τυχαίνει να μαθαίνουμε την ιστορία τους, την ακούμε και συγκινούμαστε παροδικά γιατί γίνεται "προσωπικό"; Και με τους υπόλοιπους "Δημήτρηδες" τι κάνουμε;


Περνάμε δίπλα από τα χαρτόκουτά τους και τους βλέπουμε και συγκινούμαστε μεν, αλλά δεν κάνουμε κάτι, γιατί δεν ξέρουμε την ιστορία του καθενός, δεν είναι τόσο "προσωπικό".

                            

Ακούμε για τους χιλιάδες απολυμένους και συγκινούμαστε μεν, αλλά δεν κάνουμε κάτι, γιατί δεν ξέρουμε την ιστορία του καθενός και πώς θα ζήσει από εκεί και πέρα, δεν είναι τόσο "προσωπικό".

                            


Διώχνουμε το νοικάρη από το σπίτι μας γιατί δεν έχει να μας πληρώσει μιας και απολύθηκε από τη δουλειά του, και τον πετάμε στο δρόμο μη γνωρίζοντας κι ακόμη αδιαφορώντας για το αν θα καταλήξει να μένει στο αυτοκίνητό του, γιατί σε αυτή την περίπτωση πια είναι κυριολεκτικά προσωπικό.


Ακόμη όμως και να συγκινούμαστε πραγματικά και να θέλουμε να βοηθήσουμε όλο τον κόσμο που έχει ανάγκη, τι μπορούμε να κάνουμε; Σαφώς και πρέπει να βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη, ειδικά τέτοιες βασικές ανάγκες, και όχι να αδιαφορούμε ή να συμπάσχουμε και να συμπαραστεκόμαστε στα λόγια μόνο. Μπορούμε όμως να προσφέρουμε τα αυτονόητα, στέγη, φαΐ, δουλειά σε όλους όσοι τα χρειάζονται; Πρέπει τελικά να αναλάβουμε την ευθύνη των συνεπειών των πράξεων άλλων, και να τα προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι;
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να παλέψουμε.
Να οργανωθούμε, να διεκδικήσουμε και να απαιτήσουμε αυτά που δικαιούμαστε για να έχουμε μια ανθρώπινη ζωή.
Να οργανωθούμε, να διεκδικήσουμε και να απαιτήσουμε αυτό που δικαιούμαστε και άλλοι καρπώνονται, τον πλούτο που παράγουμε.
Να οργανωθούμε, να διεκδικήσουμε, να απαιτήσουμε και να επιτύχουμε οι ίδιοι την πραγματική αλλαγή, η οποία μπορεί να έρθει μόνο με την αλλαγή αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος, μπορεί να έρθει μόνο με ένα άλλο σύστημα, το Σοσιαλισμό, και μόνο παίρνοντας οι ίδιοι στα χέρια μας την εξουσία.
Γιατί μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε.
Μαζί με τον Δημήτρη, για τον Δημήτρη και όλους τους "Δημήτρηδες", για μας, γιατί και εμείς είμαστε "Δημήτρηδες" εν δυνάμει, και η "Δημητροποίησή" μας μάλλον δεν είναι τόσο μακρυά όσο φαντάζει.


                                     

Πηγη:Λαικη Αντεπιθεση

Θα φορεθεί από την…μισή Αθήνα

Αφού ο Πέτρος τον… “φόρεσε” στη μισή Αθήνα, η άλλη μισή πρέπει να φορέσει ένα t-shirt  σαν κι αυτό, για  να καθαρίσει το όνομά της.
Για μια τιμή ζούμε άλλωστε...

allu fun marx

Δουλικό…

Η διαχείριση της αστικής εξουσίας είναι μια πολύ βρώμικη δουλειά.
Είναι γεμάτη σκοτεινούς διαδρόμους, δολοπλοκίες, διαπλοκές, διαφθορά, ατιμία, γλιστερά περάσματα, αισχρούς συμβιβασμούς, ψευτιές και πάνω από όλα αδικία εναντίον των απλών ανυποψίαστων ανθρώπων του λαού που έχουν μάθει να εμπιστεύονται άλλους και να αφήνουν σε ξένα χέρια τη ζωή και την τύχη τους. Και μη  μας πουν πως «είναι μια βρώμικη δουλειά που όμως κάποιος πρέπει να την κάνει». Άλλη είναι η δική μας δουλειά.
Βλέποντας κάθε μέρα αριστερούς εκπροσώπους του λαού, είτε από αυτούς που ήδη βρίσκονται στην κυβέρνηση είτε από κείνους που το ‘χουν βάλει στόχο να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, δεν μπορείς παρά να στενοχωριέσαι.
Άλλο ένα στενό ρούχο, που δε μας χωράει με τίποτα, ετοιμάζουν για το λαό πλέκοντας ψιλοβελονιά με ωραία λόγια.
Τους χαζεύεις να συγκρούονται τηλεοπτικά με τους «συναδέλφους» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για το ποιος είναι ο πιο άξιος, ο πιο καλός για τη «δουλειά» και σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Αξιολύπητο θέαμα πραγματικά να τους βλέπεις να πιστεύουν πως αυτοί θα μπορέσουν …να βάλουν τάξη επιτέλους.
Τάξη όμως βάζει κανείς στο δικό του σπίτι, όχι στο σπίτι του αλλουνού. Κι αυτό το κράτος, το αστικό, ανήκει αλλού κι όχι στο λαό. Δεν είναι δικό μας σπίτι.
Όταν τακτοποιείς ξένα σπίτια, δεν είσαι αφεντικό, είσαι υπηρετικό προσωπικό. «Δουλικό», όπως έστω σκληρά το λέγανε παλιά στη  λαϊκή γλώσσα, που μπορεί για όσους και όσες κάνανε αυτή τη δουλειά στα πλούσια σπίτια να ήταν πραγματικά άδικο, στην περίπτωσή μας όμως  η λέξη τα λέει όλα. «Δουλικά» της εξουσίας άλλων. Αυτό πάνε να γίνουν.
Το αστείο μάλιστα είναι που λένε πως παρότι υπηρετικό προσωπικό, θα σώσουν κι εμάς τους υπόλοιπους. Μάλλον θα ‘χουν στο μυαλό τους να πουν καλά λόγια στ’ αφεντικά για μας…
Ας κάνουν ό,τι νομίζουν. Εμείς πάλι θα χτίσουμε και θα φροντίσουμε το δικό μας σπίτι.
Εκεί που θα ‘μαστε εμείς αφεντικά.

του Γιώργου Σαρρή


από  902.gr

Για την ιστορία των ΙΚΕΑ στην Ελλάδα

Με αφορμή την κινητοποίηση των εργαζομένων στο ΙΚΕΑ απέναντι στις αξιώσεις της εργοδοσίας να μειωθούν οι μισθοί τους,  αξίζει να δούμε ορισμένα στοιχεία για την πορεία της εταιρείας, η οποία ανήκει στον όμιλο Φουρλή και στην κυριολεξία «διαπρέπει» από το 1999, εκμεταλλευόμενη τον ιδρώτα των εργαζομένων. 

Έχοντας ξεκινήσει από την δεκαετία του '50 με την εισαγωγή ηλεκτρικών ειδών, η οικογενειακή επιχείρηση Φουρλής, που αργότερα μετατράπηκε σε όμιλο, αναλαμβάνει σταδιακά τις αντιπροσωπείες μιας σειράς ευρωπαϊκών και αμερικανικών εταιριών, ενώ όπως κοκορεύονται και οι ίδιοι από την δεκαετία του '80, «καταλαμβάνει θέση στην πρώτη δεκάδα των πλέον κερδοφόρων εταιρειών του Ελλαδικού χώρου».

Στηριζόμενοι στα τεράστια κεφάλαια και στα κέρδη που έχουν συσσωρεύσει από τις εισαγωγές ηλεκτρικών ειδών σε μονοπωλιακό καθεστώς την δεκαετία 1990-99 περνάει στην «εποχή της μεγάλης επέκτασης σε άλλους κλάδους», εξαγοράζοντας ή ιδρύοντας επιχειρήσεις όπως η «Π. Κωτσόβολος ΑΕΒΕ», το «ΡΑΔΙΟ ΑΘΗΝΑΙ ΑΕΒΕΤΕ», η «One Way Technostores ΑΕΒΕ», η «ΤLF Electroline Κύπρου».

Εκείνη την εποχή εισβάλει στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και την Τσεχία με αντικείμενο την χονδρική πώληση ηλεκτρικών συσκευών.

Ταυτόχρονα αναλαμβάνει την αποκλειστική αντιπροσωπεία της μεγαλύτερης διεθνώς αλυσίδας καταστημάτων αθλητικών ειδών INTERSPORT για την Ελλάδα.

Από το 1999, συνδέεται με τη Σουηδική ΙΚΕΑ. Από το 2001 μέχρι και το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, τα αφεντικά του κατάφερναν να πολλαπλασιάζουν συνεχώς τα κεφάλαια που είχαν στη διάθεσή τους, ανοίγοντας μάλιστα και δεύτερο ΙΚΕΑ το 2004 (Αεροδρόμιο Αθήνας), ενώ το 2007 ανοίγουν ακόμα δύο καταστήματα, σε Αθήνα και Λευκωσία.

Η εταιρεία μόνο μέσα στο 2008:

• Άνοιξε νέο ΙΚΕΑ στον Κηφισό
• Αγόρασε οικόπεδο 60 στρεμμάτων στην Βίτοσα ένα από τα ακριβότερα προάστια της Σόφιας
• Ολοκλήρωσε τις εργασίες και λειτούργησε ιδιόκτητους χώρους αποθήκευσης και εκμετάλλευσης στο Σχηματάρι

Αλλά και την επόμενη χρονιά (2009) ο Όμιλος Φουρλή άνοιξε στη Θεσσαλία, ακόμα 7 νέα καταστήματα «intersport» κ.ο.κ.

Και επειδή πολλά λέγονται για την κερδοφορία της επιχείρησης, όσοι δεν έχουν ταχθεί ακόμα ανεπιφύλακτα με τους εργαζόμενους ας γνωρίζουν ότι ο «Όμιλος Φουρλή πανηγυρίζει λέγοντας, ότι τα προ φόρων και τόκων κέρδη του ήταν:

• 2005: 43,9 εκ ευρώ
• 2006: 60,1 εκ ευρώ
• 2007: 83,4 εκ ευρώ
• 2008: 101,7 εκ ευρώ
• 2009: 54,3 εκ ευρώ
• 2010: 46,6 εκ ευρώ
• 2011: 28,0 εκ ευρώ

Αυτοί που τώρα ζητάνε να ψαλιδίσουν τα μεροκάματα των εργαζομένων στο ΙΚΕΑ, στον όμιλό τους διαθέτουν μια σειρά συνδεδεμένες- θυγατρικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων και οι:

PRIME TELECOM ΑΕ

HOUSE MARKET ΑΕ

INTERSPORT ΑΕ

SERVICE ONE

TRADE LOGISTICS SA (RHF)

GENCO BULGARIA (RSG)

INTERSPORT CYPRUS

HOUSE MARKET CYPRUS

SPEEDEX ΑΕ

RENTIS SA

HOUSE MARKET BULGARIA EAD

ΒΗΤΑ ΤΡΙΤΗ

WYLDES

INTERSPORT ATLETIK

GENCO TRADE SRL

Πηγή : 902.gr

Σχόλιο Redfly

Να συμπληρώσω απλά, πως η οικογένεια Φουρλή, αποτελεί μεταξύ όλων των παραπάνω και μεγαλομέτοχος της Τράπεζας Πειραιώς, με την οποία θα ασχοληθούμε εκτεταμένα τις επόμενες μέρες.

 

αναδημοσίευση από redflyplanet

Συνέντευξη του Θ. Παφίλη

από  redfly planet

 

Παραθέτουμε όλη την συνέντευξη που έδωσε ο Θανάσης Παφίλης στην εφημερίδα Realnews. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ τονίζει ότι «ο λαός να μην χάσει πολύτιμο χρόνο, αναμένοντας “νέους σωτήρες”» και εκτιμάει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνεται γρήγορα σε ΠΑΣΟΚ του 2009», απορρίπτοντας κάθε συνεργασία του ΚΚΕ μαζί του. Ο Θ. Παφίλης θεωρεί πολύ πιθανόν η κρίση να οδηγήσει σε πόλεμο, εκτιμώντας πως, και αυτό να μη γίνει, στόχος της ΕΕ είναι αυτή να ξεπεραστεί, αφήνοντας τους λαούς της Ευρώπης «ερείπια». Ιδιαίτερα σκληρός είναι απέναντι στη Χρυσή Αυγή για την οποία υποστηρίζει ότι  «είναι εχθρός του εργάτη και πιστός σκύλος των αφεντικών».Ολόκληρη η συνέντευξη:
■ Φέτος συμπληρώνονται 94 χρόνια ύπαρξης του ΚΚΕ. Με τους αγώνες του και τη συμβολή του στη δημοκρατία της χώρας να θεωρούνται δεδομένα, σήμερα τι νέο έχει να προτείνει το ΚΚΕ; 
Το νέο βρίσκεται μόνο στην πρόταση του ΚΚΕ για τον σοσιαλισμό, γιατί αυτή απαντά στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες της εποχής και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Η κρίση αποδεικνύει με τον πιο δραματικό τρόπο ότι ο καπιταλισμός εμποδίζει την πρόοδο της ανθρωπότητας. Παίρνει πίσω τις όποιες κατακτήσεις είχαν οι εργαζόμενοι και τους καλεί να ζήσουν σε συνθήκες σαράντα και πενήντα χρόνων πριν. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που υποστηρίζει πως σήμερα υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για να μπορέσει ο λαός να ζήσει σε μια κοινωνία που θα υπηρετεί τις ανάγκες του και όχι να ζει στη φτώχεια και την αβεβαιότητα για την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία.
Η πρόοδος της επιστήμης της τεχνολογίας, το έμπειρο εργατικό δυναμικό, η παραγωγικότητα της εργασίας, η συγκέντρωση των μέσων παραγωγής δημιουργούν τεράστιες δυνατότητες ώστε οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που παράγουν τον πλούτο, να αξιοποιήσουν με τη δική τους εξουσία όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας προς όφελος τους.

■ Πώς εξηγείτε την πτώση του ΚΚΕ στις τελευταίες εκλογές, σε μια περίοδο που θεωρείται μάλλον ευνοϊκή για ένα κόμμα που αντιστέκεται στα αντιλαϊκά μέτρα που βαραίνουν τον λαό τα τελευταία χρόνια;
Στις τελευταίες εκλογές, πολλοί είδαν ως λύση τη δημιουργία της λεγόμενης αριστερής κυβέρνησης την οποία πρόβαλλε ο ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα ασκήθηκαν από μια σειρά κομμάτων και την Ε.Ε. μια πρωτοφανής τρομοκρατία και ένας εκβιασμός περί εξόδου από το ευρώ και χρεωκοπίας. Τα διλήμματα αυτά εγκλωβίζουν λαϊκές δυνάμεις σε αυτή τη λογική, με αποτέλεσμα πολλοί να ψηφίσουν στην κατεύθυνση του «μικρότερου κακού». Η λαϊκή δυναμική εγκλωβίστηκε σε ψεύτικα διλήμματα. Οσοι ψήφισαν με αυτά τα κριτήρια ας αναρωτηθούν αν οι εξελίξεις δικαίωσαν την επιλογή τους. Ας αναρωτηθούν: Θα ήταν εύκολο στη σημερινή κυβέρνηση να περάσει τα βάρβαρα μέτρα με ένα υψηλό ποσοστό του ΚΚΕ και μεγάλη άνοδο του εργατικού κινήματος;
■ Αν γίνουν εκλογές, θα ξαναπείτε «όχι» σε συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ; Και, αλήθεια πιστεύετε
ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το «νέο ΠΑΣΟΚ»;
Οι συνεργασίες ανάμεσα σε κόμματα προϋποθέτουν στρατηγική συμφωνία. Με τον ΣΥΡΙΖΑ διαφωνούμε ριζικά. Τάσσεται υπέρ της Ε.Ε., προτείνει μια άλλη -δήθεν καλύτερη- διαχείριση του συστήματος, που είναι σάπιο και αδιέξοδο. Αλήθεια, μπορεί να υπάρξει μια φιλολαϊκή πολιτική μέσα στην Ε. Ε. του κεφαλαίου  Πως μπορεί να αναπτυχθεί η χώρα σε όφελος του λαού όταν η οικονομία βρίσκεται στα χέρια των μονοπωλίων; Αυτές είναι θεμελιακές διαφορές.Το ΚΚΕ δεν μπορεί και δεν πρέπει να προδώσει τον λαό για κυβερνητικές καρέκλες που θα διασώσουν ή θα δώσουν ανάσα σε ένα σύστημα που έχει ιστορικά ξεπεραστεί. Τέτοιο ΚΚΕ δεν το χρειάζεται ο λαός. Υπάρχουν τόσα τέτοια κόμματα, δεν έχει ανάγκη από ένα ακόμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το νέο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίαςτου ’70 που με τα συνθήματα του υποσχόταν τον τρίτο δρόμο για τον σοσιαλισμό, που κι αυτό τελικά αποδείχθηκε πως ήταν μονόδρομος για τον καπιταλισμό. Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνεται γρήγορα σε ΠΑΣΟΚ του 2009. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην ξαναζήσει ο λαός το ίδιο έργο. Να μη χάσει πολύτιμο χρόνο αναμένοντας «νέους σωτήρες» και να αντεπιτεθεί με τη δική του λαϊκή συμμαχία για τη δική του εξουσία.
■  Η γνώμη σας είναι ότι η ευρωζώνη μπορεί να ξεπεράσει την κρίση; 

Η εικόνα από το Eurogroup της περασμένης Τρίτης επιβεβαιώνει τη θέση του ΚΚΕ ότι η Ε.Ε. είναι λάκκος των λεόντων. Χθες έβγαλαν τα μαχαίρια από τα θηκάρια και το μόνο ενδιαφέρον τους ήταν πώς θα καταμερίσουν τη ζημιά. Θα συμβιβαστούν προσωρινά. Θα υπάρξει ένας εύθραυστος, προσωρινός συμβιβασμός, γιατί αυτή τη στιγμή στην Ε.Ε. κυριαρχεί η ιδέα της ακεραιότητας της ζώνης του ευρώ, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει και η τάση της διάσπασης της. Γι’ αυτό εμείς υποστηρίζουμε την πλήρη αποδέσμευση από την Ε.Ε. Στόχος τους είναι να ξεπεραστεί η κρίση με τους λαούς της Ευρώπης ερείπια. Η ανάκαμψη που θα ακολουθήσει θα είναι αναιμική και προσωρινή και θα τη διαδεχθεί νέα, βαθύτερη κρίση. Είναι στο DNA του καπιταλισμού.
■ Η κρίση μπορεί να οδηγήσει και σε πόλεμο; Και τι είδους πόλεμος θα ήταν αυτός;
Η Ιστορία έχει δείξει πως μεγάλες κρίσεις του καπιταλισμού ξεπεράστηκαν με πολέμους. Υπάρχουν σήμερα και τέτοια στοιχεία, ιδιαίτερα στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, όπου διασταυρώνονται με εκρηκτικό τρόπο οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η οικονομική κρίση οξύνει τους ανταγωνισμούς για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής και είναι μεγάλη η πιθανότητα περιφερειακών ή και γενικευμένων πολεμικών αναμετρήσεων.
Σε αυτή την περίπτωση και ο λαός μας και άλλοι λαοί δεν πρέπει να χύσουν το αίμα τους για τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των επιχειρηματικών ομίλων. Πρέπει να παλέψουν για την ήττα αυτών των συμφερόντων, για την εξουσία του λαού και την ανατροπή του ιμπεριαλιστικού συστήματος συνολικά
■Το ΚΚΕ πάλεψε κατά του ναζισμού, με κόστος και θυσίες… Πώς αισθάνεστε που σήμερα κάθονται στα έδρανα της ελληνικής Βουλής άνθρωποι που τους χαρακτηρίζετε «θιασώτες του Χίτλερ και του Παπαδόπουλου»; Θα έπρεπε το κόμμα του Ν. Μιχαλολιάκου να τεθεί εκτός νόμου;
Είναι πράγματι θλιβερό στην Ελλάδα, που είναι σπαρμένη με σταυρούς σε βουνά και πόλεις από τα φασιστικά εγκλήματα, οι απόγονοι του ναζισμού, του Χίτλερ και των συνεργατών του ταγματασφαλιτών και προδοτών να επιστρέψουν. 0 Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε όταν οι κομμουνιστές, η Σοβιετική Ενωση, έμπηξαν το κοντάρι της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο στην καρδιά του Χίτλερ, στο Ράιχσταγκ στο Βερολίνο. Να συνειδητοποιήσουν οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα πως η Χρυσή Αυγή αποτελεί την προωθούμενη φρουρά του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι εχθρός του εργάτη και πιστός σκύλος των αφεντικών. Η λαϊκή απομόνωση είναι το καλύτερο φάρμακο

η μεγάλη εκδήλωση για τα 94 χρόνια του Κ.Κ.Ε

Αναρτήθηκε από τον/την redship στο 25 Νοεμβρίου , 2012

 

 

Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για χρέος και ανάπτυξη;

-- Τι θέλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με το χρέος και για τι ανάπτυξη μιλάει;

Μιλώντας τις προάλλες στο «Αλ Τζαζίρα», ο Αλ. Τσίπρας είπε για το χρέος και τη διαχείρισή του: «Είναι αναμφίβολα σημαντικό να υπάρξει η δανειακή διευκόλυνση στην Ελλάδα. Το ζήτημα, όμως, είναι με ποιους όρους θα δοθούν αυτά τα χρήματα και πώς τα αξιοποιούμε. Διότι, όλο το τελευταίο διάστημα, το ελληνικό πρόβλημα, το οποίο είναι μέρος του ευρωπαϊκού προβλήματος, αντιμετωπίζεται με λάθος στρατηγική. Είναι σα να δίνεις χρήματα σε έναν χρεοκοπημένο, νέα δάνεια για να αποπληρώσει τα προηγούμενα και δεν ενδιαφέρεσαι αν αυτός θα έχει τη δυνατότητα να δουλέψει, δηλαδή να παράξει πλούτο για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τη διεύρυνση του χρέους που έχει δημιουργηθεί (...) Συνεπώς, εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να ξαναδούμε συνολικά τη δανειακή σύμβαση και να δοθούν χρήματα, αλλά και να σταθεροποιηθεί η ελληνική οικονομία».

Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ; Πρώτον, αναγνωρίζει ότι το χρέος, που προκάλεσε η πλουτοκρατία, πρέπει να αποπληρωθεί. Ακόμα κι αν διαδίδει ότι ένα μέρος του είναι επαχθές και πρέπει να διαγραφεί, επί της ουσίας αναγνωρίζει απέναντι στους ιμπεριαλιστές συμμάχους της Ελλάδας το χρέος και την υποχρέωση να γίνει με συνέπεια η αποπληρωμή του. Δεύτερον, κάνει σαφές ότι το χρέος πρέπει να το αποπληρώσει ο λαός, αφού αυτός είναι ο μόνος που παράγει πλούτο. Δηλαδή, θέλει ανάπτυξη για να διευθετηθεί και το χρέος. Μ' αυτό το «δέλεαρ» καλεί τους Ευρωπαίους εταίρους του να αποδεχτούν το μείγμα της διαχείρισης που προτείνει. Το οποίο τι λέει; Διαγραφή μέρους του χρέους, ρήτρα ανάπτυξης για το υπόλοιπο κομμάτι, χαλάρωση της αυστηρής λιτότητας και κρατικό - ευρωπαϊκό χρήμα στα μονοπώλια για επενδύσεις. Δηλαδή, τα δάνεια να μην πάνε για την αποπληρωμή των προηγούμενων, αλλά να κατευθύνονται στις επιχειρήσεις για να επενδύουν και μέσα από την αύξηση του ΑΕΠ να εξυπηρετείται το χρέος.

Δάνεια σημαίνει συμφωνία με τους δανειστές, οι οποίοι θέλουν πίσω τα λεφτά τους και ταυτόχρονα επιδιώκουν να εξασφαλίσουν τους καλύτερους δυνατούς όρους για τα μονοπώλιά τους απέναντι σ' αυτούς που δανείζουν. Για τις τράπεζες και τους τοκογλύφους νοιάζεται και αυτός, και ας φαίνεται ότι επιτίθεται στις κυβερνήσεις για τις συμφωνίες υπέρ των τραπεζιτών. Αρα, όταν λέει ο ΣΥΡΙΖΑ «ακύρωση των μνημονίων», ακόμα κι αν το κάνει, εννοεί τα μνημόνια που ισχύουν τώρα, αφού ο ίδιος παραδέχεται ότι θα υπογράψει άλλα. Με τη διαφορά όμως ότι αυτός τα μνημόνια που θέλει, τα βαφτίζει «σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας». Πώς θα γίνει αυτή; Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει τη χώρα στην ΕΕ, συνεννόηση και όχι ρήξη με τους καπιταλιστές και τη διακρατική τους ένωση, η «ανασυγκρότηση» θα είναι καπιταλιστική. Για να γίνει, χρειάζεται ζεστό χρήμα και φτηνή εργατική δύναμη. Χρειάζεται να προχωρήσουν όλα εκείνα τα αντεργατικά μέτρα που προβλέπουν οι στρατηγικές συμφωνίες της ΕΕ και τα οποία καθυστέρησαν στην Ελλάδα, γι' αυτό τώρα συμπυκνώνονται στα αντιλαϊκά μνημόνια.

Από αυτή την ανάπτυξη, ένα μέρος του πλούτου που θα παράγουν οι πάμφθηνοι εργαζόμενοι θα επιστρέφει στους καπιταλιστές σαν επιδότηση για επενδύσεις, αφού τέτοιες δε γίνονται χωρίς βοήθεια από το κράτος. Ενα άλλο μέρος, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα εξυπηρετεί τις δόσεις από τα δάνεια, τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει. Στριμωγμένος στη μέγκενη της εξυπηρέτησης των καπιταλιστών από τη μια και των δανειστών από την άλλη, με τη χώρα στην ΕΕ και τα μονοπώλια να κρατούν τα κλειδιά της παραγωγής, ο λαός θα γίνεται ολοένα πιο φτωχός, πιο εξαθλιωμένος. Αυτό του εξασφαλίζει το σημερινό μείγμα διαχείρισης, το ίδιο του επιφυλάσσει το «κοκτέιλ» που πλασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Να γιατί το ΚΚΕ λέει μονομερής διαγραφή του χρέους, που είναι θηλιά στο λαιμό του λαού. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται αποδέσμευση από την ΕΕ από τη λαϊκή εξουσία, που θα έχει κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, δίνοντας τα κλειδιά της οικονομίας στην εργατική τάξη και στους συμμάχους της.

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ:Ανάπτυξη έξω από δεσμεύσεις και εξαρτήσεις που επιβάλλουν ΕΕ - μονοπώλια

Εκτενή αποσπάσματα από τη χθεσινή ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην  εκδήλωση της Αχτίδας του Χρηματοπιστωτικού

«Είναι πολύ συνηθισμένη -και εγώ θα έλεγα εύλογη και ειλικρινής- η απορία, γιατί δεν πείθει το ΚΚΕ;

Θα αφαιρέσω υπαρκτές, υποκειμενικές και ως ένα βαθμό αδικαιολόγητες αδυναμίες μας στην ικανότητα προβολής, εκλαΐκευσης της πολιτικής μας και κατά συνέπεια στο να πείσεις ριζοσπαστικές δυνάμεις.

Δυνάμεις που είναι μέσα στο κίνημα. Γιατί να πείσεις κάποιον που δεν μετέχει στο κίνημα, δεν μπορεί να πειστεί, επειδή του λείπει η πείρα που φέρνει ο αγώνας. Επομένως, δεν πείθεται, είναι φανερό, δεν είναι εύκολο να πειστεί. Πρέπει να είναι πολύ φωτισμένος, να έχει κάνει μέσα από ατομικές προσπάθειες άλματα και να έχει και μια βαθύτερη γνώση, ιδεολογική, πολιτική, θεωρητική, επιστημονική για να πειστεί σ' αυτά που του λέμε, χωρίς να έχει την πείρα της πρακτικής πάλης.

Μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού, είναι πολύ φυσικό αυτό που λέμε η χειραφέτηση απ' την κυρίαρχη ιδεολογία να αγκαλιάζει ένα μέρος των εργαζομένων, ένα μέρος. Το θέμα είναι αυτό που λέμε, να ενισχύεται το πρωτοπόρο, το ριζοσπαστικό ρεύμα. Αυτό το ρεύμα να έχει ικανότητα συσπειρωτική. Είναι αδύνατον να πείσεις ιδεολογικά και πολιτικά την πλειοψηφία του λαού σε συνθήκες καπιταλισμού. Διότι η εξουσία δεν είναι στα χέρια σου.

Και στο σοσιαλισμό θα περάσει μεγάλο διάστημα -το έδειξε άλλωστε και η ζωή- για να αλλάξει η συνείδηση. Και μάλιστα, αν δεν αλλάξουν ριζικά οι όροι οι υλικοί, δεν μπορεί να αλλάξει και η συνείδηση.

Δεν κηρύσσω μοιρολατρία. Το αντίθετο, λέω ότι εξαρτάται από εμάς, υποκειμενικές αδυναμίες, να τις ξεριζώσουμε και να αφήσουμε την αντικειμενικοποίηση όλων, υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να τα βελτιώσουμε, χωρίς όμως να έχουμε αυταπάτες.

Ο καπιταλισμός έδωσε ό,τι είχε να δώσει

Να βάλω ορισμένα ζητήματα πειθούς που πρέπει να τα παλέψουμε. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μία ισχυρή ανάμνηση μέσα στο λαό, που πατάει και σε αντικειμενική βάση. Ποια είναι αυτή; Τη δεκαετία '70 - '80, είχαμε μια σχετική ή απόλυτη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού. 'Η να το πούμε κι αλλιώς, κάτω από έναν άλλο συσχετισμό δυνάμεων, περισσότερες κατακτήσεις.

'Η το καπιταλιστικό σύστημα, κάτω απ' την πίεση του σοσιαλισμού και για λόγους εκσυγχρονισμού που είχε ανάγκη, έκανε ορισμένες παραχωρήσεις στους εργαζόμενους που όμως δε χτυπούσαν την κερδοφορία. Αντίθετα τη διευκόλυναν. Οταν π.χ. άνοιξαν οι πόρτες στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ για την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου, ήταν σοβαρός παράγοντας για την άνοδο της παραγωγικότητας και της κερδοφορίας, της ανταγωνιστικότητας κ.λπ.

Αυτή η ανάμνηση είναι ισχυρή και σήμερα όλοι φαντάζονται ότι μπορεί να πάμε στην περίοδο του '70 και του '80 ή των αρχών του '90 και εν πάση περιπτώσει να ζήσουμε όπως πριν. Με το πάρτι των κοινοτικών επιδοτήσεων, των μεσογειακών προγραμμάτων κ.λπ. και των πακέτων Ντελόρ, τα οποία δεν πήγαιναν μόνο κι αποκλειστικά στο μεγάλο κεφάλαιο. Πήγαιναν και σε ένα μέρος της αγροτιάς σημαντικό, σε ένα μέρος των μεσαίων στρωμάτων, καθώς τα μονοπώλια δεν είχαν διεισδύσει παντού και τα οποία ας πούμε βελτίωναν προσωρινά τη ζωή και ήταν μια προσωρινή βελτίωση για την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ.

Κοιτάξτε να δείτε, η Ελλάδα, όπως και άλλες χώρες, είναι οι χώρες του μικρού κλήρου, του μικροπαραγωγού αγρότη.

Οι καπιταλιστές δεν έκαναν επενδύσεις στην αγροτική παραγωγή, μέσω όμως των επιδοτήσεων, των συνεταιρισμών κ.λπ. μπορούσαν να βγάζουν κέρδη, να αγοράζουν φτηνά αγροτικά προϊόντα.

Οι κοινοτικές επιδοτήσεις γιατί δίνονταν στους αγρότες; Αντί να δοθούν στους βιομήχανους, δίνονταν στους αγρότες για να πουλάνε φτηνά στην χονδρική τιμή στους βιομήχανους και αυτοί με τη σειρά τους να μεγαλώσουν τα κέρδη τους. Αυτή η περίοδος που σχετικά ή απόλυτα, ανάλογα με τους αγώνες, αλλά και με τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που έδινε ορισμένες παραχωρήσεις, τελείωσε στην καπιταλιστική Ευρώπη, που είναι ο πιο παλιός, ο πιο γερασμένος καπιταλισμός. Δεν γυρνάμε πίσω. Ο,τι είχε να δώσει ο καπιταλισμός, το έδωσε.

Αν δε δεις βαθύτερα πώς αναπτύσσεται ο καπιταλισμός και την εξέλιξή του, πώς λειτουργεί η καπιταλιστική αγορά, δεν πείθεσαι. Και μιλάμε για τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Γιατί τώρα έχουμε και αναπτυσσόμενες καπιταλιστικά χώρες, οι οποίες βεβαίως δε θα ζήσουν την καπιταλιστική ανάπτυξη του 20ού αιώνα, Κίνα, Ινδία κ.λπ. και οι ρυθμοί ανάπτυξης δε θα κρατήσουν τόσα χρόνια, όσα κράτησαν στη Γαλλία, στη Γερμανία κ.λπ. Κι αυτός ο καπιταλισμός θα χάσει τη δυναμική του, την έχει ακόμα. Αρα, αυτή είναι μία ισχυρή ανάμνηση.

Που τη συντηρούν τα κόμματα. Που πατάνε; Σ' αυτή την ανάμνηση. Και μη μου πείτε τώρα ότι είναι πιο ικανοί από μας να πείσουν. Εχουν τα μέσα, τη δυνατότητα να πείσουν.

Φόβος και αυταπάτες

Επειδή ειπώθηκε ότι το ΚΚΕ θα έπρεπε να έχει 15%. Ας μου επιτραπεί να πω. Τι σημαίνει ισχυρό ΚΚΕ; Κοιτάξτε να δείτε, οι αυξομειώσεις των εκλογικών ποσοστών δεν είναι και τίποτα περίεργο. Ομως, τι θα πει ισχυρό ΚΚΕ; Εδώ έχουμε ευθύνες ως Κόμμα για την καλλιέργεια κοινοβουλευτικών αυταπατών και στο δικό μας περίγυρο. Και έχουμε και ευθύνες γιατί δεν αποκαλύψαμε στο λαό -χωρίς να σνομπάρουμε την εκλογική διαδικασία και τα κοινοβουλευτικά ποσοστά και δεν τα σνομπάρουμε και τα θέλουμε να είναι υψηλά- αυτό που λέμε, την αυταπάτη του αστικού κοινοβουλίου.

Ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει: Οργανωμένο γερά στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους. Σε όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης και τα παλιά και τα καινούρια και γενικότερα στους χώρους της μισθωτής εργασίας. Σημαίνει πιο μαζικό εργατικό κίνημα.

Είναι δυνατόν να θεωρείται ισχυρό το ΚΚΕ, ή να είναι δυνατό το ΚΚΕ, άρα και με σταθερή κοινοβουλευτική δύναμη, όταν για διάφορους λόγους, όχι μόνο από δική μας ευθύνη, σε καμία περίπτωση, όταν αυτή τη στιγμή ένα 10% είναι συνδικαλισμένο; Ενα ελάχιστο ποσοστό συμμετέχει στις συνελεύσεις των σωματείων, ενώ παίρνουν μέρος στις αρχαιρεσίες βασικά οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και οι επιρροές.

Επομένως και όταν είχαμε 8,5% κι αν είχαμε και 10%, έπρεπε ακόμα περισσότερο -και εδώ είναι και δική μας ευθύνη- να ανησυχήσουμε και τα μέλη και τον περίγυρο, διότι οι άλλοι δείκτες δεν ήταν αυτοί που έπρεπε. Οχι ότι μπορούσαν κι αυτοί να αυξηθούν αλματωδώς.

Αρα λοιπόν, γιατί έφυγε το μισό εκλογικό σώμα του Κόμματος;

Γιατί αρνηθήκαμε να μπούμε σε μία κυβέρνηση της ενότητας της αριστεράς, διαχείρισης δηλαδή της κρίσης και γιατί πίστεψε ότι μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα του λύσει τα προβλήματα;

Δηλαδή, θα πάμε με εύκολο τρόπο, χωρίς θυσίες, ρήξη και σύγκρουση θα ζήσουμε καλύτερα.

Το '81, αυτός δεν ήταν ο λόγος που οι οικογένειες των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης πήγαν μαζικά στο ΠΑΣΟΚ;

Τι τους έπεισε, η ρητορεία του Παπανδρέου;

Πείστηκαν και σε μία περίοδο που ο καπιταλισμός επέτρεπε ορισμένες, έστω προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, που γρήγορα έχαναν τη δυναμική τους, επέτρεψε αυτή την αυταπάτη, το ΠΑΣΟΚ, το σκαλοπάτι.

Τότε ήταν η αυταπάτη.

Σήμερα είναι και ο φόβος της σύγκρουσης.

Δεν έχεις μόνο την αυταπάτη, έχεις και το φόβο.

Ξαναλέω αυτό δε σημαίνει καμία διάθεση να μειώσουμε υποκειμενικές μας αδυναμίες, άλλωστε γρήγορα θα ανοίξει η προσυνεδριακή διαδικασία.

Και πρέπει να γίνουμε αυστηροί ακριβώς γιατί οι αντικειμενικές συνθήκες είναι πολύ δύσκολες και περίπλοκες κι αυτό που μπορείς εσύ να το βελτιώσεις, θα το βελτιώσεις.

Διαφορετικές συνταγές διαχείρισης

Επομένως, είμαστε σε άλλη φάση τώρα. Ο καπιταλισμός περνά πια, ιδιαίτερα ο ευρωπαϊκός, σε πλήρη αντίδραση, δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσουμε πίσω. Και απ' αυτήν την άποψη, κοιτάξτε, η ΝΔ και οι συν αυτή, λένε ότι πρώτα πρέπει να απαξιωθεί η εργατική δύναμη, να έχουμε φτηνή εργατική δύναμη, δεν το λένε έτσι, αλλά στην ουσία αυτή είναι η πολιτική τους. Είναι συνεπέστατοι προς τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των μονοπωλίων και η πολιτική της ΝΔ έχει και εσωτερική συνοχή. Οντως, δε βγαίνεις απ' την κρίση αν δεν απαξιώσεις πρώτα την εργατική δύναμη και μετά θα προχωρήσεις στην καταστροφή και στην απαξίωση ενός μέρους του κεφαλαίου.

Αυτό ήταν το μνημόνιο, που ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι ήταν κακό το μνημόνιο.

Ετσι γίνεται στην κρίση.

Πρώτα απαξιώνεις, πρώτα υποτιμάς την εργατική δύναμη και μετά ανάλογα, αν δεν σου φτάνει αυτό, θα προχωρήσεις και στην καταστροφή και δυνάμεων του κεφαλαίου.

Μπορεί να μην ήταν καλό το μνημόνιο για την αστική διαχείριση, αλλά δεν θα καθίσουμε να σκάσουμε εμείς γι' αυτό.

Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, είναι ασυνεπής με το λαό και κατά συνέπεια, ως αξιωματική αντιπολίτευση και κυρίως ως κυβέρνηση, θα προσχωρήσει στην ίδια στρατηγική του κεφαλαίου.

Πώς το ΠΑΣΟΚ, ξεκινώντας από διαφορετικές θέσεις απ' τη ΝΔ, άρχισε να συγκλίνει και ευθυγραμμίστηκε;

Ξεκίνησε - ας πούμε - να εκφράσει τα μικροαστικά στρώματα, και στη συνέχεια, απ' τη στιγμή που επέλεξε να ακολουθήσει μια φιλομονοπωλιακή πολιτική, έστω σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, το οδήγησε εκεί που το οδήγησε.

Επομένως, υπάρχουν διαφορετικές συνταγές διαχείρισης, αλλά και οι δύο είναι φιλομονοπωλιακές, πάει και τελείωσε.

Τώρα εσείς, μέσα στο χώρο των τραπεζών, αυτό μπορείτε να το δώσετε πάρα πολύ καλά.

Σήμερα, αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, πραγματικά δεν πρόκειται να γίνουν ούτε στη Δευτέρα Παρουσία. Αυτά που λέμε εμείς, δεν μπορούν να γίνουν άμεσα, γιατί δεν υπάρχει ο συσχετισμός δυνάμεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και 90% να πάρει, δεν θα μπορέσει να τα εφαρμόσει γιατί η οικονομία είναι στα χέρια των μονοπωλίων.

Αν υποθέσουμε ότι ξεκινάει από καλές προθέσεις - και δε μας ενδιαφέρει εμάς αυτή τη στιγμή να κάνουμε πόλεμο προθέσεων ή να τα περιορίσουμε στα ηθικά ζητήματα, αν και ο οπορτουνισμός είναι ανηθικότερος, αλλά ας τα αφήσουμε αυτά, δεν είναι της ώρας. Ας αφήσουμε αυτή τη πλευρά.

Σας λέω, 90% να πάρει, μονοκομματική κυβέρνηση να είναι.

Να, στην Κίνα, ένα κόμμα είναι, Κομμουνιστικό Κόμμα στην εξουσία είναι, καραμπινάτος καπιταλισμός, από τη στιγμή που κάνεις την επιλογή σου.

Και ο κρατικός καπιταλιστικός τομέας, όταν δεν υπήρχαν ιδιωτικά μονοπώλια στην ενέργεια, στην ύδρευση κ.λπ., μπορούσε με πίεση κάτι να ανακόψει.

Στις σημερινές συνθήκες και κρατική ΔΕΗ και κρατικό ΟΤΕ να έχεις, αφού έχεις τα ιδιωτικά μονοπώλια...

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δε λέει ότι θα τα καταργήσει.

Λέει ότι σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς, όπου θα σου 'ρθει η "Ντόιτσε Τέλεκομ", ο κρατικός ΟΤΕ θα παίξει κοινωνικό ρόλο. Μα δε γίνεται. Είναι άλλο πράγμα όταν είχε το κρατικό καπιταλιστικό μονοπώλιο. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω.

Επενδύσεις και ανάπτυξη για ποιον;

Και, άλλωστε, οι καπιταλιστές επενδύουν σήμερα εκεί που θέλουν. Εμείς π.χ. όταν λέμε επενδύσεις - που βεβαίως εννοούμε κοινωνικοποιημένο τομέα και παραγωγικό συνεταιρισμό -, θα επενδύσεις με στόχο να ικανοποιήσεις ανθρώπινες ανάγκες στη χώρα σου και όχι το κέρδος.

Να απεξαρτηθείς από τις δεσμεύσεις και τις εξαρτήσεις που σου επιβάλλει η ΕΕ και τα διεθνή μονοπώλια.

Αν δείτε το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, ξέρετε πού βάζουν;

Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες.

Εκεί που ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος.

Για να επενδύσεις, για να αναπτύξεις την αγροτική παραγωγή, η οποία σήμερα σου δίνει τη δυνατότητα να λύσεις το πρόβλημα της διατροφής και να καταργήσεις τις εισαγωγές, που είναι παράγοντας που μεγάλωσε το χρέος, πρέπει να δώσεις έμφαση στη ζωική παραγωγή, για να αναπτυχθεί η κτηνοτροφία, η οποία δίνει ώθηση στους βιομηχανικούς κλάδους. Αλλά πρέπει να καταργήσεις τις εισαγωγές.

Και εγώ κι εσείς όταν πηγαίνουμε και αγοράζουμε ένα κινέζικο προϊόν φθηνό, θεωρούμε ότι ωφεληθήκαμε, επειδή η αγοραστική μας ικανότητα έχει υποσκαφτεί, γιατί πληρώνουμε ακριβό ρεύμα κ.λπ.

Δεν ωφελούμαστε, γιατί η θάλασσα των κινεζικών εισαγωγών, των ινδικών κ.λπ. χτυπάει σήμερα κλάδους, μικρούς παραγωγούς και έρχεται σε αντίθεση με τη στήριξη της μικρής παραγωγής.

 Και είναι σχετικό το ακριβό ή φτηνό.

Βέβαια, άμα έχω ένα μισθό και θα πρέπει να πληρώνω ΔΕΗ, ΟΤΕ, Υγεία, Παιδεία, καύσιμα, ο μισθός δε μου φτάνει.

Αμα όμως έχω εγχώρια παραγωγή που μπορεί αντί για 10 ευρώ να το αγοράσω 12 ευρώ, στο σοσιαλισμό θα έχουμε εθνικό νόμισμα, μπορώ να το πληρώνω 2 ευρώ παραπάνω, αλλά θα έχω στέγη με ελάχιστο κόστος, θα έχω θέρμανση με ελάχιστο κόστος, θα έχω νερό με ελάχιστο κόστος, θα έχω παιδεία, υγεία, πολιτισμό, αθλητισμό εντελώς δωρεάν.

Επομένως, αν η παραγωγικότητα της εργασίας δεν έχει φτάσει ακόμα σε υψηλό επίπεδο και χρειαστεί να δώσεις, ας πούμε, και ένα ευρώ παραπάνω για το ρούχο, δε θα σου φανεί. Λοιπόν, πέστε μου, μπορείς να αναπτύξεις όλες τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας και να είσαι στη ΕΕ;

 Οχι.

Γιατί κριτήριο θα είναι πού επενδύουν οι καπιταλιστές και η ανταγωνιστικότητα.

Εμείς λέμε επενδύσεις παντού, όπου μας χρειάζεται.

Π.χ. βιομηχανία επεξεργασίας του ορυκτού πλούτου.

Για πείτε μου, με εξαίρεση τη ΛΑΡΚΟ και το Νικέλιο, το οποίο αυτό είναι για εξαγωγές, έχουμε βιομηχανία για την επεξεργασία του ορυκτού πλούτου, για την κατασκευή βιομηχανικών προϊόντων, όταν στη δεκαετία του '50 και του '60 είχαμε ελληνικές κουζίνες ηλεκτρικές, την ΕΣΚΙΜΟ, την ΠΙΤΣΟΣ - καπιταλιστικές ήταν - και τώρα όλα είναι εισαγόμενα.

Οταν πριν 50 χρόνια το μορφωτικό επίπεδο της εργατικής τάξης και γενικότερα το επιστημονικό δυναμικό ήταν πολύ μικρότερο και είχαμε ηλεκτρικά είδη και τώρα όλα είναι εισαγωγή και εδώ γίνεται συναρμολόγηση.

Αυτά όλα πού το πάει το κόστος; Σε αυτά δεν απαντάει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο καπιταλισμός δε γυρίζει πίσω

Τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς - καπιταλιστικής οικονομίας κανένα κίνημα και καμία κυβέρνηση, ούτε του ΚΚΕ, στις συνθήκες του καπιταλισμού δεν μπορεί να τους ανατρέψει. Γιατί αυτοί οι νόμοι είναι αντικειμενικοί νόμοι.

Να γιατί αρνιόμαστε τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν μπορείς να ανατρέψεις τους νόμους του κέρδους, είναι ο ύψιστος νόμος, αυτό δεν ανατρέπεται.

Και η ζημιά που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτός που λέει ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να κάνει τα πάντα. Τώρα αρχίζει και τα μινιμάρει βέβαια, λέει λιγότερο, δε γίνεται αυτό το πράγμα, ό,τι έλεγε και το ΠΑΣΟΚ.

Και αυτή είναι η μεγάλη παγίδα.

Οταν λέει ότι θα υπάρχει τράπεζα που θα ενισχύσει τους μικρομεσαίους - είμαστε η χώρα με 900.000 μικρές επιχειρήσεις. Πού θα δώσει δάνειο, στον σουβλατζή, στο μικρομάγαζο της γειτονιάς; Τι θα κάνει;

Αφού η κύρια τάση είναι συγκέντρωση του χονδρικού και λιανικού εμπορίου σε λίγα χέρια.

Η μόνη "συνεισφορά" που μπορεί να κάνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεισφορά σε εισαγωγικά, είναι να διώξει τη ΝΔ από την κυβέρνηση, αλλά δε θα διώξει την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου.

Το ΠΑΣΟΚ δεν έδιωξε τη ΝΔ, ύστερα από 40 χρόνια, με διάλειμμα της Ενωσης Κέντρου και ύστερα από 8 χρόνια επέστρεψε η ΝΔ; Γιατί τρελάθηκε ο λαός να ξαναγυρίσει πίσω στη ΝΔ;

Αυτό θα έχουμε και με τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια φάση που ο καπιταλισμός δεν κάνει ούτε τις παραμικρές παραχωρήσεις. Δε γυρνάμε πίσω. Πείτε μου μια χώρα που επέστρεψαν οι κατακτήσεις πίσω.

Θα ξεκινήσουμε με συντρίμμια, με ελαστικές σχέσεις, με μεγάλη ανεργία, με αυτούς τους μισθούς των 400 ευρώ. Και έτσι θα έρθουν να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα.

Πώς ξεφεύγει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Οι καπιταλιστές που θα κάνουν, τι θα κάνουν, κοινωνικό έργο;

Γιατί λέμε ότι ο καπιταλισμός είναι σε άλλη φάση;

Γιατί υπάρχει η τάση, την έχει πει ο Μαρξ, της μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους.

Αυτή είναι η εξέλιξη του καπιταλισμού.

Πώς θα τα πάρει με την άνοδο της ανταγωνιστικότητας. Και αυτή η επιλογή έγινε από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 στον καπιταλισμό, με Ρίγκαν - Θάτσερ. Και δεν εννοούμε ριγκανισμό, θατσερισμό. Το ότι βρήκαν ίσως τα κατάλληλα πρόσωπα, αυτό είναι άλλο πράγμα. Και μετά ακολούθησε στην Ευρωζώνη. Δεν μπορεί να αναπαράγεται το καπιταλιστικό σύστημα, να έχει διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή με τον τρόπο που γινόταν πριν.

Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι έχουμε πολλές νέες ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές δυνάμεις που ανταγωνίζονται. Πρώτα ήταν Ευρώπη, Ιαπωνία, ΗΠΑ. Τώρα έχει ανερχόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις σε όλες τις ηπείρους, άρα η πίτα μειώνεται. Τρίτον, έχουμε τάσεις αναδιάταξης στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οι ΗΠΑ είναι στην πρώτη θέση, κυρίως χάρη στο ότι έχει πολύ μεγάλη παραγωγικότητα, χάνει μερίδια η ΕΕ, πέρασε στην τρίτη θέση, δεύτερη θέση είναι η Κίνα. Αυτό - όπως ο αγγλικός ιμπεριαλισμός πέρασε από την πρώτη θέση στη δεύτερη και ήρθαν μπροστά οι ΗΠΑ - πώς θα εξελιχθεί τα επόμενα χρόνια, δεν ξέρει κανείς.

Δε θέλουμε να προκαταλάβουμε τα πράγματα, η κρίση θα βαθύνει.

Στην ΕΕ το καινούριο στοιχείο είναι ότι μεγαλώνει η ανισόμετρη ανάπτυξη όχι ανάμεσα στις χώρες με μικρό - μέσο επίπεδο ανάπτυξης, όπως είμαστε εμείς και άλλες, αλλά και στο σκληρό πυρήνα.

Δηλαδή, μεγαλώνει η απόσταση Γερμανίας, Γαλλίας και Ιταλίας. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, σημαίνει ότι κάποια στιγμή δε θα γίνεται ο ανταγωνισμός με πολιτικά μέσα και θα πάμε στα στρατιωτικά.

Δε σνομπάρουμε να υπάρχουν κατακτήσεις

Τι απαντάει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτά; Οτι θα επαναφέρει τη μετενέργεια. Και το νόμο περί ευθύνης υπουργών - και μας έλεγε να κάνουμε κυβέρνηση - και την απλή αναλογική.

Αμα τα φέρει, εμείς θα τα ψηφίσουμε φυσικά.

Αλλά αυτό είναι η διέξοδος από την κρίση; Η μετενέργεια, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και η απλή αναλογική; Οταν εδώ κολοσσοί επιχειρήσεις θα κλείσουν. Και αυτό είναι αναπόφευκτο.

Επομένως, ποια είναι η λύση;

Ενα είναι ισχυρό ΚΚΕ, σε όλους τους δείκτες, λαϊκή συμμαχία, ταξική πάλη, διαμόρφωση μιας μαζικής πρωτοπορίας που θα τραβήξει την πλειοψηφία του λαού σε πολιτική ρήξης και ανατροπής.

Σε αυτό το έδαφος δε σνομπάρουμε να πετύχουμε έστω να υπάρχουν μικροκατακτήσεις για να δοκιμάζει ο λαός την πείρα του, να παίρνει κουράγιο κ.λπ. Δεν τα σνομπάρουμε αυτά. 94 χρόνια δε λείψαμε από καθημερινούς αγώνες. Αλλά τέλειωσε η φάση εκείνη που ένας κλάδος μόνος του είχε κατάκτηση. Τώρα η επίθεση είναι συνολική.

Εκαναν ένα μήνα απεργία οι τραπεζοϋπάλληλοι, έπαιρναν αύξηση. Σήμερα δε γίνεται. Σήμερα χτυπιούνται ανώτερα τμήματα της εργατικής τάξης, τμήματα των μεσαίων στρωμάτων.

Εμείς δε θέλουμε κατακτήσεις σήμερα, να πάρει κουράγιο ο εργαζόμενος;

Θέλουμε να κυριαρχεί η απογοήτευση και ο φόβος;

Αλλά δεν εξαρτάται από εμάς. Αν η κρίση χτυπήσει τη Γαλλία, έχετε σκεφτεί τι θα γίνει; Και αυτή δεν ανασταίνεται. Αντε να κερδίσει λίγο χρόνο. Αρχίζουν και πέφτουν οι ρυθμοί ανάπτυξης της Κίνας. Αν την Κίνα τη χτυπήσει κρίση; Τώρα η Κίνα δεν είναι Ελλάδα.

Αυτά δεν τα συζητάνε. Και όταν τα συζητάμε, ένας κόσμος τα βλέπει "βουνό". Αλλά πρέπει να δεις τις αντικειμενικές εξελίξεις, γιατί αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να δυναμώσουμε τον υποκειμενικό παράγοντα.

Στις τράπεζες πρέπει να υπάρχει οργανωμένη κομμουνιστική δύναμη, μεγαλύτερη ικανότητα συσπείρωσης, να διευρυνθεί το ριζοσπαστικό ρεύμα. Αυτό είναι που μπορείς να κάνεις το επόμενο διάστημα. Οταν θα δημοσιευθούν οι θέσεις για το Συνέδριο, ελάτε σε ανοιχτές συζητήσεις.

Ακούω και τον Τσίπρα που λέει σχέδιο Μάρσαλ και κάτι τέτοια.

Οι όροι θα είναι το τσάκισμα του κινήματος. Δε σου δίνει χρήματα ο καπιταλιστής.

Ο πρώτος όρος.

Οταν έκαναν το σχέδιο Μάρσαλ - που ήταν άλλες εποχές, ήταν σοσιαλιστικό σύστημα οργανωμένο - ήταν για το δυνάμωμα του καπιταλισμού.

Ο όρος που βάλανε ήταν να φύγουν οι κομμουνιστές από τις κυβερνήσεις. Ιταλοί και Γάλλοι. Και φύγανε.

Κοιτάξτε να δείτε, και τον ΣΥΡΙΖΑ μεταβατικά τον βλέπουν.

Δε λέω εγώ ότι ερωτεύτηκαν απότομα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Θα προτιμούσανε να έχουν αυθεντικά αστικά δικά τους κόμματα. "Σαρξ εκ της σαρκός τους". Αλλά δεν μπορούν.

Θα τον χρησιμοποιήσουν και μετά θα τον πετάξουν.

Εδώ ξεδόντιασαν το ΠΑΣΟΚ. Εδώ σκέφτονται για νέο δεξιό κόμμα, δηλαδή στη θέση της ΝΔ, κάτι το καινούριο.

Δεν έχουν πρόβλημα με τα δικά τους κόμματα. Την ΕΡΕ δεν την κατάργησαν; Θα σεβαστούν τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ; Οσο θα τους κάνει τη λάντζα... Μόλις τελειώσουν, πάμε γι' άλλα.

Να ανοίξουμε ρωγμές που δεν κλείνουν

Και εδώ τι μπορεί να κάνει το ισχυρό ΚΚΕ;

Το κίνημα, όχι το ΚΚΕ μόνο του, να επιβάλει ρωγμές στο αστικό πολιτικό σύστημα και ταυτόχρονα να στερήσει από το αστικό πολιτικό σύστημα εφεδρείες να καλύπτει τις ρωγμές. Τότε το κίνημα μπορεί να έχει κατακτήσεις, χωρίς να προηγείται ο σοσιαλισμός. Οταν το σύστημα δηλαδή αρχίζει και φοβάται την ανατροπή του. Και εφόσον βεβαίως έχει και ένα πιο ισχυρό ρεύμα σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Τότε μπορείς να έχεις ορισμένες κατακτήσεις.

Ως Κόμμα δε μας επιτρέπεται να βάλουμε όρια τι μπορείς να κατακτήσεις στον καπιταλισμό.

Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω στην εποχή των παχιών αγελάδων στον καπιταλισμό. Αρα, πρέπει να έχει ρωγμές.

Οταν το σύστημα έχει ρωγμές και τις καλύπτει ο ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες - δεν τα ταυτίζω μεταξύ τους - και το κίνημα αδυνατίζει και αδυνατίζει το ΚΚΕ, τότε ανασυντάσσεται το σύστημα.

Να γιατί αξίζει εφόσον γίνουν εκλογές να μην περάσει η σφοδρή επίθεση στο ΚΚΕ για να το βγάλουν και έξω από το Κοινοβούλιο, ώστε να μπορούν να καλύπτουν τις ρωγμές τους εύκολα. Αυτό το πράγμα έχει πολύ μεγάλη αξία. Αυτό είναι σήμερα και είναι ρεαλιστικό, είναι ελπίδα για το λαό αυτό που λέμε. Να αποδυναμώσουμε, να αποσταθεροποιήσουμε το αστικό πολιτικό σύστημα. Δε θα λύσουμε σε μια νύχτα τα προβλήματα διά της ανατροπής. Αυτό όμως είναι ρεαλιστικό που λέμε. Τώρα, άμα θέλεις να λύσεις τα προβλήματά σου χωρίς ρήξη, δε γίνεται αυτό.

Το ΚΚΕ μπορεί να συμβάλει στην οργάνωση των λαϊκών μαζών και να προσθέσουμε και στην ανάπτυξη της λαϊκής πρωτοβουλίας. Οταν οργανώνονται οι λαϊκές μάζες απελευθερώνεται και η λαϊκή πρωτοβουλία. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Εμείς δεν μπορούμε να βλέπουμε τον κόσμο να κάνει μία κινητοποίηση για να γίνει ψηφοφόρος στην επόμενη μάχη. Αυτό που λέμε είναι η οργάνωση, η λαϊκή πρωτοβουλία, οι συλλογικές διαδικασίες, οι συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς».

ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ:Βασικός κρίκος στην εξυπηρέτηση των μονοπωλίων

αποσπάσματα από την εισήγηση του Παναγιώτη Κατηφέ
γραμματέα της Αχτίδας Χρηματοπιστωτικού της ΚΟΑ του ΚΚΕ


Η αναδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού τομέα είναι αναπόφευκτη σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης καθώς οι τράπεζες στην καπιταλιστική οικονομία αποτελούν βασικό κρίκο τόσο της συσσώρευσης κεφαλαίου, όσο και της σύμφυσης τραπεζικού - βιομηχανικού - εμπορικού κεφαλαίου.

«Η τράπεζα είναι βασικό εργαλείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης γιατί:

• Ενισχύει την καπιταλιστική συσσώρευση.
• Παίζει καθοριστικό ρόλο στη διακλαδική εξίσωση του ποσοστού κέρδους που είναι βασικός νόμος για την κίνηση της καπιταλιστικής παραγωγής.
• Μειώνει τα έξοδα κυκλοφορίας. Βασικό έξοδο στον καπιταλισμό είναι και το χρήμα που έχει αξία. Με την τράπεζα μπορεί το χρήμα να απουσιάζει από πολλές συναλλαγές.
• Αποτέλεσε και αποτελεί την κύρια βάση για μετατροπή των επιχειρήσεων σε μετοχικές εταιρείες.
• Είναι ο βασικός μοχλός υπερπαραγωγής για το βιομηχανικό κεφάλαιο και υπερκερδοφορίας για το εμπορικό κεφάλαιο.

(...) Γι' αυτό σήμερα το αστικό κράτος θέλει να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες και σε όλη την περίοδο της κρίσης έχει μπει στα ταμεία των τραπεζιτών πακτωλός κρατικού χρήματος».
«Οι τράπεζες λειτουργούν ως κερδοφόρα καπιταλιστική επιχείρηση και σε περίοδο κρίσης.
Εμπορεύονται χρήμα, συγκεντρώνουν τα συσσωρευμένα κεφάλαια των καπιταλιστών και τις καταθέσεις των μισθωτών δίνοντάς τους ως αντάλλαγμα επιτόκια για να τα προσελκύσουν.
Επίσης, χορηγούν δάνεια σε καπιταλιστές που δυσκολεύονται να διαθέσουν μεγάλα κεφάλαια για να τα τοποθετήσουν σε μια επένδυση, αλλά και σε μισθωτούς κυρίως για να καλύψουν βασικές τους ανάγκες που δεν τις καλύπτει ο μισθός τους.
Σήμερα όλες οι τράπεζες, μικρές, μεγάλες, ιδιωτικές, συνεταιριστικές, δανείζουν χρήμα σχεδόν σε 8πλάσιες τιμές από ό,τι δανείζονται.
Αυτή είναι η βασική λειτουργία τους ως καπιταλιστικών επιχειρήσεων που εμπορεύονται χρήμα, που από τη φύση τους αναζητούν και κυνηγούν την κερδοφορία.
Ακόμα και σήμερα, σε περίοδο κρίσης, οι τράπεζες λειτουργούν κερδοφόρα όχι μόνο από την κερδοφορία τους στην αναλογία "χρήμα που δανείζω προς χρήμα που δανείζομαι" από καπιταλιστές και μισθωτούς,
αλλά και από το ότι δανείζονται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 0,75% και δανείζουν το ελληνικό αστικό κράτος με επιτόκιο σχεδόν 5%.
Αρκεί αυτή η λειτουργία στο τραπεζικό κεφάλαιο για να αυξήσει τη συσσώρευσή του;
 Οχι.
Στόχος κάθε καπιταλιστή δεν είναι απλά το κέρδος, δεν είναι το μέσο κέρδος, αλλά το πώς θα κατέχει το μεγαλύτερο μερίδιο από το κέρδος του κλάδου που δραστηριοποιείται.
Το τραπεζικό κεφάλαιο κατά ένα μικρό μέρος μόνο αποτελείται από τα ίδια κεφάλαια των τραπεζιτών. Ο κύριος όγκος των κεφαλαίων τους είναι ξένα κεφάλαια (κυρίως άλλων καπιταλιστών και λιγότερο καταθέσεις μισθωτών).
Αυτό τους δημιουργεί μια ισχυρότερη κεφαλαιακή βάση και έτσι μπορούν να εμπορεύονται χρήμα.
Το κέρδος του τραπεζικού κεφαλαίου δε διαμορφώνεται κυρίως στα κέρδη από τόκους, αλλά βασική πηγή κέρδους του είναι η υπεραξία που δημιουργείται από τη μισθωτή εργασία, τόσο των εργαζομένων του κλάδου, όσο και του συνόλου των μισθωτών της χώρας.
Από αυτήν την υπεραξία μπορεί και συσσωρεύει το μεγάλο κεφάλαιο και έτσι τοποθετεί χρήματα στις τράπεζες.
Μάλιστα, η ανώτερη μορφή της τραπεζικής μονοπώλησης, το χρηματιστικό κεφάλαιο, που είναι η σύμφυση τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου, δείχνει ολοκάθαρα τη ροή.
Κερδοφορία από την υπεραξία - καπιταλιστική συσσώρευση - τοποθέτηση στην τράπεζα - από την τράπεζα ξανά στο βιομηχανικό κεφάλαιο - για νέα τοποθέτηση και - νέα συσσώρευση»

Οι επιπτώσεις της κρίσης

Κάθε άλλο παρά αρνητικές είναι οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης για το τραπεζικό κεφάλαιο.
«Από το ξέσπασμα της κρίσης μέχρι σήμερα και πριν μπούμε στη φάση της συγχώνευσης και τη δημιουργία των τριών ισχυρών ομίλων στον κλάδο, για τους τραπεζίτες τα στοιχεία δείχνουν:

• Το α' τρίμηνο του 2009 οι 8 μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας (Εθνική, Alpha, Eurobank, Πειραιώς, Κύπρου, Marfin, ATE, Emporiki) είχαν καθαρά κέρδη 610 εκατ. ευρώ.
• Το α' τρίμηνο του 2012 οι ίδιες 8 τράπεζες είχαν κέρδη 721 εκατ. ευρώ μόνο από τους τόκους, το ποσό αυτής της κερδοφορίας μόνο από τόκους ξεπερνούσε κατά 75% τα έξοδα μισθοδοσίας και των 8 τραπεζών.
• Πριν δέκα έτη (2002) το ενεργητικό των 4 "συστημικών" τραπεζών (Εθνική, Alpha, Eurobank, Πειραιώς) ήταν 114 δισ. ευρώ, το 2010 ήταν 332 δισ. ευρώ (αύξηση 191%), ενώ η εκτίμηση για το τέλος του τρέχοντος έτους εν μέσω κρίσης είναι για 340 δισ. ευρώ (αύξηση 2,5%) φτάνοντας το 161% του ΑΕΠ της χώρας»!

Επόμενο αυτής της κατάστασης θα είναι σε πρώτη φάση η δημιουργία των τριών μεγάλων ομίλων στον κλάδο - Εθνικής, Πειραιώς και Alpha - που «θα έχουν ενεργητικό που θα φτάνει στο 165% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ θα συγκεντρώνουν πάνω από το 70% των καταθέσεων και των δανείων.
Στο σύνολο των εργαζομένων στις τράπεζες το 65% θα συγκεντρώνεται στους 3 ομίλους (Εθνική - Πειραιώς - Alpha).
Οι εξελίξεις αυτές σε σχέση με την ανακεφαλαιοποίηση θα κρίνει και το μέλλον των υπόλοιπων τραπεζών».
Αντιθέτως, για τους εργαζόμενους του κλάδου η κρίση μέχρι τώρα σημαίνει: «Μείωση προσωπικού 12% στον κλάδο - προβλέψεις για -15% έως τέλος 2012. Μείωση καταστημάτων 7% στον κλάδο. Μείωση αποδοχών 10% - 30% μόνο το τελευταίο έτος (2011). Μεσοσταθμικά έχει επέλθει μείωση αποδοχών 25% από το 2010».
Επίσης, οι διαδικασίες των εξαγορών και συγχωνεύσεων για τους εργαζόμενους έχουν αρνητικά αποτελέσματα, όπως φαίνεται από τα πρόσφατα παραδείγματα: «Από το 2006, όταν η Εμπορική πωλήθηκε στη γαλλική Gredit Agricole, μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι της Εμπορικής έχουν μειωθεί τέσσερις φορές περισσότερο από τη μέση μείωση προσωπικού του κλάδου στη χώρα μας. Από το 2004, όταν η Γενική πωλήθηκε στη γαλλική Societe Generale, μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι της Γενικής έχουν μειωθεί 3 φορές περισσότερο από τη μέση μείωση προσωπικού του κλάδου στη χώρα μας. Οι 180 άνεργοι πλέον τραπεζοϋπάλληλοι από τις συνεταιριστικές τράπεζες που έκλεισαν φέτος στη χώρα μας (...)».

Η θέση του ΚΚΕ για το ρόλο της τράπεζας

«Η θέση μας προσδιορίζεται από το χαρακτήρα που πρέπει να έχει η οικονομία ώστε να ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες και όχι την καπιταλιστική κερδοφορία,
γι' αυτό η δική μας θέση δεν αναγνωρίζει καθόλου την ανάγκη ύπαρξης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας ούτε στο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα.
Δεν έχει καμία σχέση η κρατικοποίηση μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα για τη σωτηρία του ίδιου του καπιταλισμού, με την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και τη διαμόρφωση των νέων οικονομικών σχέσεων της κοινωνικής ιδιοκτησίας».

«Στη λαϊκή εξουσία και οικονομία, το χρήμα σταδιακά θα χάνει το περιεχόμενό του ως μορφή της αξίας, δε θα λειτουργεί ως μέσο ανταλλαγής εμπορευμάτων, δε θα είναι αναγκαίο για την κύκληση του κεφαλαίου για την κερδοφορία. Το χρήμα θα μετατραπεί ως αποδεικτικό της εργασίας και θα υπηρετεί την πρόσβαση των εργαζομένων στην ατομική κατανάλωση, αφού βασικά κοινωνικά αγαθά θα είναι δωρεάν για όλους (Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, Πολιτισμός, Αθλητισμός, Διακοπές, Στέγη, κ.ά.).
Θα υπάρχει η Κεντρική Τράπεζα, με παραρτήματά της σε όλη την επικράτεια, που θα έχει τελείως διαφορετικό ρόλο από τη λειτουργία των σημερινών τραπεζών στο καπιταλιστικό σύστημα. Θα ελέγχει το χρήμα για την ανταλλαγή των εμπορευμάτων της κοινωνικής παραγωγής με τον αγροτικό συνεταιρισμό και τους μικρούς εμπορευματοπαραγωγούς, θα διαμεσολαβεί στις διεθνείς διακρατικές εμπορευματικές και τουριστικές σχέσεις, ως τμήμα του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας θα ελέγχει τον κεντρικό σχεδιασμό με ρόλο κεντρικής κοινωνικής λογιστικής, θα ελέγχει τα αποθέματα χρυσού της χώρας.
(...) Είναι φανερό λοιπόν ότι το "τραπεζικό σύστημα" που εμείς προτείνουμε δε θα υπηρετεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία, αλλά την κοινωνική ιδιοκτησία της εργατικής εξουσίας, δε θα υπηρετεί την κερδοφορία του κεφαλαίου, αλλά την ικανοποίηση των διευρυμένων λαϊκών αναγκών. Αυτή είναι και η βασική διαφορά της πρότασης του ΚΚΕ, ότι υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και όχι την κερδοφορία του κεφαλαίου ή τη "χρηστή" καπιταλιστική διαχείριση».

Σιγοντάρει τη Χρυσή Αυγή η κυβέρνηση

Την προηγούμενη Πέμπτη, τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής απείλησαν οικογένεια μεταναστών, που ζουν και εργάζονται πάνω από 10 χρόνια στη Νέα Ραιδεστό Θεσσαλονίκης, ότι αν δεν εγκαταλείψουν το σπίτι τους σε ένα μήνα, θα τους το κάψουν. Επιπλέον, έβρισαν κι απείλησαν και τους γείτονες που βγήκαν από τα σπίτια τους, ζητώντας εξηγήσεις για το περιστατικό. Ανάλογες απειλές εκτόξευσαν όλο το προηγούμενο διάστημα εναντίον και άλλων μεταναστών, χώρια τους βιοπαλαιστές που ξυλοφόρτωσαν. Αποτέλεσμα, σήμερα πολλοί εργοδότες να απειλούν μετανάστες που εργάζονται γι' αυτούς να δέχονται ακόμα λιγότερα μεροκάματα, ακόμα χειρότερες συνθήκες εργασίας, ειδαλλιώς θα φωνάξουν τον «μπαμπούλα» της Χρυσής Αυγής. Κοντά σε αυτά, διανομές τροφίμων και αιμοδοσίες που διοργανώνει «μόνο» για Ελληνες, η προσπάθειά της να διχάσει Ελληνες και μετανάστες γονιούς για ποια παιδιά δέχονται στους παιδικούς σταθμούς, οι επιθέσεις της με απειλές, ρόπαλα, μαχαίρια ενάντια σε μαθητές και εργάτες, που καλούσαν σε εξαγγελθείσες απεργίες. Συν την πιο πρόσφατη εξέλιξη (σ.σ. σχετικό ρεπορτάζ στη σημερινό ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ), την ευθεία στόχευση πλέον και εναντίον μεταναστών που δικαιούνται, βάσει και διεθνών συνθηκών, ανθρωπιστικής προστασίας.

Η οργάνωση δείχνει πλέον ανοιχτά το πραγματικό αποκρουστικό πρόσωπό της, ως ενός ύπουλου τρομοκρατικού και αντικομμουνιστικού μηχανισμού, που χρησιμοποιείται ενάντια στους νέους και τους εργαζόμενους που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Αέρα στα πανιά τής δίνουν μια σειρά παράγοντες του αστικού καθεστώτος, που στο πρόσωπό της βρίσκουν ένα αποτελεσματικό εκτελεστικό όργανο για μια σειρά σκοπούς τους (εύρεση πειθήνιων εργατών δίχως διεκδικήσεις, αγώνες). Τους χρυσαυγίτες σιγοντάρει η κυβέρνηση με μια σειρά συγκεκριμένες ενέργειες: Στοχοποίηση των μεταναστών (και όχι των κυκλωμάτων που λυμαίνονται το κέντρο της πόλης) ως υπαίτιων για την κατάντια του. Δηλώσεις για «ανακατάληψη των πόλεων», επιχειρήσεις - «σκούπα», φυλακίσεις μεταναστών, που σηματοδοτούν το «δίκαιο» του μαύρου μετώπου τους. Ανοχή στις βιαιοπραγίες της οργάνωσης, συλλήψεις μεταναστών που καταγγέλλουν ξυλοδαρμό τους. Χαρακτηρισμό των εργατικών αγώνων ως «ακραίων», αντιμετώπιση απεργών με άγρια καταστολή. Με απαντήσεις που δίνει η κυβέρνηση στη Βουλή σε μια σειρά ζητήματα που θέτει ο ναζιστικός οργανισμός (μέσω ερωτήσεων), μια για τους παιδικούς σταθμούς, μια για τους μετανάστες, που και αυτοί δικαιούνται προστασίας.

Ειδικά η καλλιέργεια της λογικής ότι «η Χρυσή Αυγή είναι ένα κοινοβουλευτικό κόμμα όπως όλα τα άλλα και πρέπει να σεβόμαστε το θεσμικό της ρόλο» είναι επικίνδυνη και εγκληματική. Η «θεσμική» αντιμετώπισή της οδηγεί στη νομιμοποίηση της εγκληματικής της δράσης. Είναι επικίνδυνη, ειδικά για πιο ευάλωτες και αδιαμόρφωτες συνειδήσεις, ιδίως για τους νέους ανθρώπους που τους έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου (φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, «αριστεροί») με την άθλια εξίσωση φασισμού με κομμουνισμό, την εξίσωση των θυτών με τα θύματα. Λαός και νεολαία μπορούν να τους αποκαλύψουν, να τους απομονώσουν, να τους αντιμετωπίσουν. Πολιτικά, μέσα από το ίδιο το εργατικό, λαϊκό κίνημα και τους φορείς του, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές. Η Χρυσή Αυγή πρέπει να πάρει οργανωμένη μαζική πολιτική απάντηση από το λαϊκό κίνημα. Καμία ενέργειά τους αναπάντητη. Είτε δέρνουν μετανάστες, είτε παρελαύνουν, είτε επιτίθενται σε εργαζόμενους. Είτε ντύνονται φιλάνθρωποι, είτε «ράμπο». Με μαζική καταδίκη από συνελεύσεις εργατών, σωματείων, εργατικών κέντρων, συλλόγων κάθε είδους, προσφυγή και στη Δικαιοσύνη για εγκληματικές πράξεις. Αποκάλυψη στη νεολαία με ιδεολογικά, ιστορικά επιχειρήματα του ρόλου του φασισμού, των ταγμάτων εφόδου. Με βαθιά απομόνωσή τους.

Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ

«Οχι, ναι, ίσως... »

Την περασμένη Κυριακή, στις 18 του μήνα, και ενώ η ισραηλινή επιδρομή στη Γάζα εξελισσόταν για πέμπτη μέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να εκδώσει ανακοίνωση.
Την πέμπτη μέρα...
Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ - που την προηγούμενη προτίμησε να μη διαδηλώσει κατά τη διάρκεια της πορείας του Πολυτεχνείου μέχρι την ισραηλινή πρεσβεία - είχε την υπογραφή του «Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής» του κόμματος.
Εκεί, λοιπόν, διαβάσαμε ότι ως «συμβολική» και «πρακτική πίεση» προς το Ισραήλ, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε την «άμεση αναστολή της στρατιωτικής και αμυντικής συμφωνίας Ελλάδας - Ισραήλ».
Την «αναστολή», λοιπόν...

***

Δυο μέρες αργότερα, στις 20 του μήνα, την έβδομη δηλαδή μέρα της ισραηλινής επίθεσης (σ.σ.: την έβδομη...),
ανακοίνωση εξέδωσε και το τμήμα «Εξωτερικής Πολιτικής και Αμυνας» του ΣΥΝ, διά του υπευθύνου του, κ. Ησυχου.
Εκεί, λοιπόν, διαβάσαμε ότι ο ΣΥΝ ζητά την «άμεση διακοπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ...».

***

Συμπέρασμα πρώτο:
Ο ΣΥΝ, ως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, λέει ότι θέλει τη «διακοπή» της συμφωνίας Ελλάδας - Ισραήλ.
Συμπέρασμα δεύτερο:
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως το «όλον» κόμμα, που περιλαμβάνει και τον ΣΥΝ, δε θέλει διακοπή. Θέλει απλώς την «αναστολή» της συμφωνίας...
Συμπέρασμα τρίτο:
Στην καλύτερη των περιπτώσεων στο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζουν το «απ' όλα έχει ο μπαξές». Στη χειρότερη, ακολουθούν το «πατώ σε δυο βάρκες». Τακτική αφενός... «αριστερή», αφετέρου πολύ ευκρινής - και πολιτικά και ιστορικά - όσον αφορά στην όχθη στην οποία ανήκουν οι φορείς της.
Συμπέρασμα τέταρτο:
Το πώς θα αποκρυσταλλωθεί η οριστική θέση του ΣΥΡΙΖΑ για τη στρατιωτική συμφωνία της Ελλάδας με τους δολοφόνους του Ισραήλ, ενδεχομένως να το μάθουμε στο μέλλον.
Ισως να χρειάζεται μια ακόμα συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον Πέρες...

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Αποδέσμευση από την ΕΕ!

Τα χτεσινά στο Γιούρογκρουπ,
ανεξαρτήτως της δόσης, ανεξαρτήτως του εάν και του πότε αυτή η περιθρύλητη δόση θα εκταμιευτεί,
αποτελούν την πλήρη επιβεβαίωση:
Για να κρίνει κανείς την πολιτική του κάθε κόμματος στο εσωτερικό της Ελλάδας,
σε ό,τι κι αν αναφέρεται αυτή η πολιτική,
είτε αναφέρεται στα «μικρά» είτε στα «μεγάλα»,
από τη θέση του κάθε κόμματος για τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις μέχρι τις θέσεις του για την εξωτερική πολιτική και την άμυνα, από τη θέση του για τις πολιτικές και δημοκρατικές ελευθερίες μέχρι τα ζητήματα για τη μετανάστευση,
από το αν δουλεύουν τα - «ιδιοκτησίας» «Ζήμενς» - φανάρια στους δρόμους μέχρι το αν θα μαθαίνουμε την Ιστορία σύμφωνα με τις ευρωξετσιπωσιές που επιδιώκουν να συσχετίσουν το φασισμό με τον κομμουνισμό (!),
η Λυδία Λίθος,
για να κρίνουμε όχι μόνο το τι λέει, αλλά και το τι στην πραγματικότητα εννοεί το κάθε κόμμα,
είναι μία και μόνη:
Η στάση του απέναντι στην ΕΕ,
δηλαδή η στάση του απέναντι στο κεφάλαιο.

*

Απέναντι στο ζήτημα αυτό δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος».

Στο πλαίσιο μιας λυκοσυμμαχίας, μιας διακρατικής ένωσης του ιμπεριαλισμού, όπου τα «βουβάλια» τσακώνονται και τα «βατράχια» συνθλίβονται, δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος».
Ισχύει ή το ένα ή το άλλο:
Είτε με το στρατόπεδο των συνεργατών, των συμπαιχτών, των χειροκροτητών και του κάθε παρακείμενου πρόθυμου τροφοδότη αυταπατών για το ρόλο της ΕΕ,
είτε με το στρατόπεδο της αντίστασης, της καταδίκης, της σύγκρουσης, της διεξόδου, της διαφυγής και της αποδέσμευσης από ένα μηχανισμό στην υπηρεσία του κεφαλαίου και των μονοπωλίων.

*

Ειδικά στις σημερινές συνθήκες, και συγκεκριμένα
α) σε συνθήκες τρόικας - όπου τα 2/3 της τρόικας είναι η ΕΕ (Κομισιόν και ΕΚΤ)
β) σε συνθήκες μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, που συντάσσονται από την ελληνική πλουτοκρατία, από τα κόμματά της και τους ευρωενωσιακούς εταίρους τους
γ) σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης που τόσο σε παγκόσμιο όσο και - ειδικότερα - στο ευρωπαϊκό επίπεδο σαρώνει με τη σφραγίδα των Βρυξελλών ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει λαϊκό δικαίωμα,
το να μην αναγνωρίζεις αυτήν την αυτονόητη αλήθεια, δηλαδή το ρόλο της ΕΕ ως πρωταγωνιστή στην επιβολή της βαρβαρότητας εναντίον του ελληνικού λαού,
συνιστά, αυταπόδεικτα, είτε πολιτική συνευθύνη, συμμετοχή και συνέργεια στο έγκλημα, είτε πολιτική αυταπάτη, που όμως τα όριά της είναι απολύτως δυσδιάκριτα από εκείνα της καθαρής πολιτικής απάτης.

*

Συνεπώς,
το να ισχυρίζεται ο ένας ότι η Ελλάδα θα «σωθεί» εντός της ΕΕ ή πολύ περισσότερο ότι η «σωτηρία» θα έρθει «από» την ΕΕ,
το να ισχυρίζεται ο άλλος πως θα «συνεννοηθεί», θα «διεκδικήσει», θα «διαπραγματευτεί» να βρει «λύση» για τα προβλήματα επιβίωσης του λαού μέσα στο πλαίσιο και στους μηχανισμούς της ΕΕ, εκεί δηλαδή που εξυφαίνονται τα σχέδια σφαγιασμού του λαού,
ο ισχυρισμός του τρίτου ότι για να «σώσει» την Ελλάδα θα κάνει συμμαχίες πότε με τη Σκύλλα και πότε με τη Χάρυβδη (!),
ότι θα πάει και «λίγο» με την ΕΕ και «λίγο» με το ΔΝΤ (εμφανίζοντας αυτό το βαμπίρ και αιμοσταγή οργανισμό στην υπηρεσία των τοκογλύφων σαν φιλόπτωχο ταμείο) κ.ο.κ.,
αποτελούν απόδειξη:
Η πολιτική αυτή και τα κόμματα αυτά εξαπατούν το λαό. Κοροϊδεύουν το λαό.
Εξαθλιώνουν το λαό.
Δεσμεύουν το λαό εσαεί στα κολαστήρια μιας αδίστακτης «ευρωκομαντατούρ» και τον καλούν να περιμένει τη «δευτέρα παρουσία».
Τότε που η «ευρωκομαντατούρ» των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων θα μεταμορφωθεί σε «νεράιδα» της... «συναδέλφωσης», της «συναλληλίας» και της λαϊκής «ευημερίας»!
Ομως, δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το να παρουσιάζονται οι δεσμοφύλακες σαν «απελευθερωτές».
Να παρουσιάζονται οι δήμιοι και οι Κέρβεροί τους σαν ευεπίφοροι κάποιας φιλολαϊκής μετενσάρκωσης.
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια ότι η μόνη αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για να αποφύγεις το σφαγιασμό είναι ότι πρέπει να σπάσεις τα δεσμά που σε κρατάνε στο σφαγείο.
Να αποδεσμευτείς από το σφαγείο!
Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος, απελευθερωμένος από τα δεσμά, για να περπατήσεις κι όλον τον υπόλοιπο δρόμο που βγάζει έξω από την κόλαση.

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Αθλια αντιΚΚΕ συκοφαντία

«Οι χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι των ΙΚΕΑ βρήκαν χθες έναν ισχυρό σύμμαχο στην παρουσία του ΠΑΜΕ, που έσπευσε να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους. Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά από την Αθήνα, οι 1.000 εργαζόμενοι της επιπλοβιομηχανίας Neoset ακόμη περιμένουν το ΠΑΜΕ... να πάει. Η εταιρεία στην οποία εργάζονται διατείνεται ότι βρίσκεται ένα βήμα πριν από την πτώχευση (κατέθεσε πρόσφατα αίτηση για το άρθρο 99), το αφεντικό απολύει, οι αποδοχές έχουν κουρευτεί και οι μισθοί δεν έχουν καταβληθεί εδώ και 3 - 4 μήνες. Εκεί το ΠΑΜΕ δεν έχει σηκώσει μαύρες σημαίες ακόμη, και πολλοί αναρωτιούνται αν ο μεγαλομέτοχος της πολύπαθης Neoset απολαμβάνει κάποιο είδος ασυλίας από την παράταξη που πρόσκειται στο κόμμα του Περισσού».
Αυτά έγραφε χτες η εφημερίδα που ονομάζεται «των συντακτών», κάνοντας άθλιους υπαινιγμούς κατά του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, με τακτική προπαγάνδας που προάγει τη δημοσιογραφία σε συκοφαντία, χρησιμοποιώντας χοντρά ψέματα, πιστεύοντας πως θα σπιλώσει το ΚΚΕ.
 Πρώτο ψέμα ο υπαινιγμός της σχέσης του μεγαλομετόχου της NΕΟΣΕΤ με το ΚΚΕ.
Δεύτερο χοντρό ψέμα ότι το ΠΑΜΕ δεν έκανε τίποτα για τους εργαζομένους της.
Και τα δυο μαζί συνιστούν άτιμη ενημέρωση και φαίνεται ότι το χούι από την παλιά «Ελευθεροτυπία» να στήνουν προβοκάτσιες στο ΚΚΕ είναι στη φύση τους.
Δημοσιογράφοι, σου λέει μετά...
Γιατί ξέρουν - κι αν δεν ήξεραν όφειλαν να ψάξουν - ότι το ΚΚΕ από τότε που ξεκίνησε η επίθεση της εργοδοσίας της NΕΟΣΕΤ στα δικαιώματα των εργατών, ανέδειξε πολύμορφα αυτή την επίθεση υπερασπιζόμενο τους εργαζόμενους.
Ο «Ριζοσπάστης» έχει γράψει κατ' επανάληψη.
Πρόσφατα το ΠΑΜΕ πήγε στο εργοστάσιο εκδηλώνοντας τη συμπαράστασή του.
Θα έβρισκαν απαντήσεις.
Αλλά τότε πώς θα έγραφαν αντιΚΚΕ συκοφαντίες;

Ετσι, λοιπόν,
στις 8/12/2008 οι βουλευτές του ΚΚΕ Γ. Μαρίνος, Γ. Μαυρίκος και Γ. Γκιόκας καταθέτουν Ερώτηση στη Βουλή με θέμα «Αμεση επαναπρόσληψη απολυμένων στη ΝΕΟΣΕΤ», στηρίζοντας το αίτημα του σωματείου για επαναπρόσληψη των εννιά απολυμένων.
Στις 14 Γενάρη 2009 με ανακοίνωσή της για τη ΝΕΟΣΕΤ, η Νομαρχιακή Επιτροπή Εύβοιας του ΚΚΕ απευθύνεται στους εργάτες της περιοχής καλώντας «να οργανώσουν τον αγώνα τους στους χώρους δουλειάς για να προστατέψουν το δικαίωμά τους στη σταθερή και μόνιμη εργασία.
Να καταδικάσουν τις αντεργατικές - αντιλαϊκές πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, καθώς και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - Εργατικού Κέντρου Εύβοιας, που έχουν συναινέσει σε όλα τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα (απολύσεις, ελαστικές σχέσεις εργασίας, κατάργηση 8ωρου, διευθέτηση χρόνου εργασίας κ.ά.)».
Στις 23 Μάρτη 2009, με τις απολύσεις να έχουν γίνει 30, ο Γ. Μαρίνος, βουλευτής του ΚΚΕ, σε συνάντηση με το σωματείο, δηλώνει την αμέριστη στήριξη στον αγώνα τους.
Στις 4 Ιούλη του 2010, όταν οι απολύσεις πια είχαν φτάσει στις 140, το ΚΚΕ φέρνει ξανά και στη Βουλή το θέμα με Ερωτήσεις που κατέθεσε: Ερωτήσεις από το Κόμμα κατατέθηκαν:
Στις 8 Δεκέμβρη του 2008, στις 27 Μάρτη του 2009, στις 11 Νοέμβρη του 2009, στις 6 Μάη του 2010, στις 7 Ιούνη του 2010.

Την Κυριακή 18 Νοέμβρη 2012 ο «Ριζοσπάστης» σηκώνει το θέμα με ρεπορτάζ, και τονίζει:
«Σύμφωνα πάλι με πληροφορίες, απορρίφθηκε από το αρμόδιο δικαστήριο το αίτημα της εταιρείας για την έκδοση προσωρινής διαταγής, που θα απαγόρευε κάθε δίωξη και μεταβολή των περιουσιακών στοιχείων της από πιστωτές. Το αίτημα είχε υποβληθεί ταυτόχρονα με το αντίστοιχο αίτημα για την υπαγωγή της ΝΕΟΣΕΤ στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα. Η δικαστική απόφαση ανοίγει το δρόμο για την έκδοση διαταγών πληρωμής από προμηθευτές και άλλους πιστωτές. Αναβρασμός υπάρχει και στο εργοστάσιο της επιχείρησης στο Βασιλικό Χαλκίδας, όπου εργάζονται περίπου 120 εργαζόμενοι και στους οποίους έχουν ήδη επιβληθεί εκ περιτροπής εργασία, τριήμερα και τετραήμερα. Μέχρι στιγμής η εταιρεία "κρατάει στο σκοτάδι" τους εργαζόμενους, δεν έχει κάνει καμιά επίσημη ανακοίνωση, ενώ, σύμφωνα με πληροφορίες, τη Δευτέρα θα ενημερώσει το Σωματείο στο Βασιλικό Χαλκίδας. Στο μεσοδιάστημα μέχρι και χτες αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ πήγε και ξαναπήγε στο εργοστάσιο στα Βασιλικά, δήλωσε την αμέριστη στήριξη σε κάθε κινητοποίηση που θα αποφασίσουν οι εργαζόμενοι».
Ούτε αυτό το ρεπορτάζ δε διάβασαν;
Ποια, λοιπόν, σχέση του μεγαλομετόχου με το ΚΚΕ;
Πώς ανακάλυψαν ότι το ΠΑΜΕ δεν πήγε;
Ποιος λέει ότι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δεν έχουν σταθεί στο πλευρό των εργατών της ΝΕΟΣΕΤ;
Ψέμα πάνω στο ψέμα που σκόπιμα προβάλλουν οι δήθεν αδέσμευτοι δημοσιογραφούντες στην «Εφημερίδα των συντακτών» που δεσμεύονται στην αντιΚΚΕ λάσπη.

Να ’σαι περήφανος που είσαι φτωχός

Να ’σαι περήφανος που είσαι φτωχός

Γιατί η φτώχια είναι σημάδι τιμιότητας

Θα μου πεις: «όλοι οι φτωχοί δεν είναι τίμιοι»

Ναι, αλλά όλοι οι τίμιοι είναι φτωχοί

***

«δε μοιάζει δηλαδή ανθρώπινο ότι έχω παραμελήσει όλα τα προσωπικά μου ζητήματα και ανέχομαι να μένει παραμελημένο τόσα χρόνια το σπίτι μου, ενώ διαρκώς ασχολούμαι με τις δικές σας υποθέσεις, πλησιάζοντας τον καθένα σας ξεχωριστά και πείθοντάς τον σαν πατέρας ή μεγαλύτερος αδερφός να φροντίζει για την αρετή. Αν από αυτό αποκόμιζα βέβαια κάποιο κέρδος ή αν πληρωνόμουν για να σας προτρέπω στην αρετή, θα είχα κάποιο λόγο να το κάνω. Τώρα όμως βλέπετε και μόνοι σας ότι και οι κατήγοροί μου, που διατυπώνουν τόσο αναίσχυντα κατηγορίες για όλα τα υπόλοιπα, δεν μπόρεσαν να φτάσουν σε τέτοιο βαθμό ξεδιαντροπιάς, ώστε να φέρουν μάρτυρα ότι εγώ ή πήρα ή ζήτησα ποτέ χρήματα. Εγώ όμως παρουσιάζω αδιάψευστο ―όπως νομίζω― μάρτυρα του ότι λεω την αλήθεια, τη φτώχεια μου». 

Πλάτων, Απολογία Σωκράτους

Το μαντρί

(Aναδημοσιευση Cogito ergo sum)

''Χτες την γλίτωσα. Ομολογώ ότι περίμενα αντιδράσεις για το "χώσιμο" στον ΣυΡιζΑ αλλά, τελικά, δεν άνοιξε ρουθούνι.

Κι επειδή δεν είναι να δώσεις θάρρος στον χωριάτη, συνεχίζω.

Ο πρόεδρος της εν αναμονή "αριστεράς", σε πρόσφατη αποστροφή του, χαρακτήρισε τα συγκυβερνώντα κόμματα ως "μερκελιστές".

Παράλληλα, τόσο ο ΣυΡιζΑ όσο και άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα (Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή) αλλά και διάφορα ο-θεός-να-τα-κάνει κινήματα (τύπου Σπίθας, Πλατείας κλπ) διατυμπανίζουν την άποψη ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό κατοχή, ότι οι κυβερνώντες είναι υποτελείς στους ξένους, ότι στην εξουσία τής χώρας βρίσκονται σύγχρονοι Τσολάκογλου και Ράλληδες, ότι η Γερμανία οικοδομεί το Δ' Ράιχ και επιχειρεί να υποδουλώσει την Ευρώπη με όπλο την οικονομία κλπ.

Είναι γεγονός ότι τα παραπάνω ιδεολογήματα έχουν γίνει καραμέλλα όχι μόνο στις καφετέριες και τις παρέες αλλά και στην συντριπτική μερίδα τού αντιπολιτευόμενου (και όχι μόνο) τύπου. Με κάποιον περίεργο τρόπο, η παλινωδούσα ελληνική κοινωνία έχει χωριστεί σε δυο στρατόπεδα: στους "αντιμνημονιακούς" και στους -κατά Τσίπρα- "μερκελιστές".

Κι επειδή οι πρώτοι συνιστούν την συντριπτική πλειοψηφία, ας πούμε (λέω: ας πούμε) ότι συμφωνούμε με δαύτους. Συμφωνούμε και δεχόμαστε τα περί υποτέλειας, κατοχής κλπ. Εν τάξει ως εδώ;

Ας πάμε παρακάτω, λοιπόν.

Όλοι οι παραπάνω (ή, έστω, σχεδόν όλοι) δηλώνουν προσηλωμένοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ανατριχιάζουν όταν σκέφτονται το ενδεχόμενο να βγει η χώρα από την ευρωζώνη και οραματίζονται ένα καλύτερο αύριο πάντοτε μέσα στο ευρωπαϊκό μαντρί. Εδώ είναι που μπλοκάρει η λογική μου.

Μήπως δεν είναι η Γερμανία που, μαζί με τους δορυφόρους της (Ολλανδία, Αυστρία κλπ) διαφεντεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη;

Αυτή, η ίδια Γερμανία που οικοδομεί το Δ' Ράιχ;

Αυτή που θέλει να υποδουλώσει την Ευρώπη;

Αυτή στην οποία υποκλίνονται οι προσκυνημένοι κυβερνήτες μας;

Αυτή δεν είναι ο λύκος που βρίσκεται μέσα στο μαντρί και απειλεί τα πρόβατα;

Αυτή είναι.

Κι εμείς, δηλαδή, τί ακριβώς επιθυμούμε όταν φωνάζουμε ότι η θέση μας είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ευρωζώνη;

Να παραμείνουμε στο μαντρί μαζί με τον λύκο; Μάλιστα. Ελπίζοντας σε τί ακριβώς;

Να αλλάξουμε τον λύκο;

Αυτό το ξέρει κι η κουτσή Μαρία πως δεν γίνεται, ο λύκος μόνο τρίχα αλλάζει, όχι γνώμη.

Μήπως να τον εξημερώσουμε; Εδώ γελάμε (πότε εξημερώθηκε το κεφάλαιο που θα εξημερωθεί τώρα;).

Μήπως να συνεργαστούμε όλα τα ευρω-πρόβατα και να τον εξοντώσουμε;

Αυτό ακούγεται ενδιαφέρον.

Το ζήτημα είναι τι θα γίνει μετά την εξόντωση του λύκου.

Διότι είναι δεδομένο ότι υπάρχουν κάμποσα λυκόπουλα έτοιμα να τον διαδεχτούν.

Δύσκολα πράγματα...

Αλήθεια, την περίπτωση να φύγουμε τελείως από το μαντρί γιατί δεν την σκεφτόμαστε;

Συνεχίζουμε. .

 

Μπροστά στον γερμανό "κατακτητή", πέφτει στο τραπέζι και η συζήτηση για αποδέσμευση από τον γερμανικό παράγοντα.

Ο Τσίπρας π.χ. λιγουρεύεται την πολιτική Ομπάμα.

Κάποιοι άλλοι επιζητούν προσεταιρισμό των ρώσων ή των αράβων.

Κάποιοι τρίτοι βλέπουν ως την Κίνα και την Ινδία.

Και κάποιοι από δίπλα κόπτονται υπέρ της στενώτερης συνεργασίας των χωρών τού νότου.

Μάλιστα.

Δηλαδή, το ξεπούλημα του Πειραιά στην Cosco δεν συνιστά εθνική μειοδοσία επειδή δόθηκε σε κινέζους κι όχι σε γερμανούς;

 Ή μπας και πρέπει να νοιώσω εθνικά περήφανος αν αύριο εκχωρήσουμε τα πετρέλαιά μας στην γαλλική Total ή στην ισπανική Repsol επειδή θα πρόκειται για μονοπώλια τού ευρωπαϊκού νότου κι όχι για την μισητή ολλανδική Shell;

Ωραία!

Ρε σεις, τα θέλετε και τα λέτε ή σας ξεφεύγουν;

Ας  τελειώνουμε με το παραμύθι.

Ούτε πρόβλημα υποτέλειας υπάρχει, ούτε πρόβλημα κατοχής. Μέσα στο διεθνές καπιταλιστικό δοβλέτι, κάθε αστική εξουσία κάνει ό,τι μπορεί για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες τού κεφαλαίου. Δεν χρειάζεται να την πολυζορίσεις για να ξεπουληθεί αφού είναι στην φύση της να είναι ξεπουλημένη.

Δεν χρειάζεται να την πολυπιέσεις για να ξεζουμίσει τους εργαζόμενους αφού ο λόγος ύπαρξής της είναι να βοηθάει στην αύξηση κερδοφορίας τού κεφαλαίου.

Δεν είναι υποτελής σε κανέναν ξένο: το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.

Το πρόβλημα είναι απλό:

δεν μπορείς να κάνεις ισότιμο αλισβερίσι με άλλες καπιταλιστικές χώρες επειδή η ανισομετρία αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του καπιταλισμού.

Με απλά λόγια: όσο κι αν θες να παριστάνεις τον ίσο με κάποιους ευρωσυνεταίρους σου, πάντοτε θα βρίσκεσαι σε υποδεέστερη θέση από κάποιους και -ίσως- σε καλύτερη από κάποιους άλλους.

Δηλαδή, πάντοτε θα υπάρχει κάποιος λύκος που θα θέλει να σε κατασπαράξει, όσο κι αν εσύ, με την σειρά σου, γίνεσαι λύκος για κάποια άλλα αρνιά.

Στον καπιταλισμό, μείγμα διαχείρισης όπου όλοι θα είμαστε ίσοι δεν υπάρχει.

Τόσο απλό.


ΥΓ: Σκέφτομαι εκείνο το "φονιάδες των λαών, αμερικάνοι" ή εκείνο το "γιάνκις γκόου χόουμ" και τα σχετικά, καθώς ακούω τον Τσίπρα να θαυμάζει τον Ομπάμα.... Μπρρρρ! Ανατριχίλα! ''