Πλημμύρα… εθνικών ευεργετών στην Κουμουνδούρου

Μια συνάντηση Τσίπρα και λοιπών ΣΥΡΙΖΑίων με το προεδρείο της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών αποτελεί είδηση για πρωτοσέλιδο. 
Η πιο επιθετική μερίδα του ντόπιου κεφαλαίου δεν κάνει συναντήσεις μ’ όποιον όποιον.
Και ποτέ δεν κάνει συναντήσεις οι οποίες προηγουμένως δεν έχουν ετοιμαστεί προσεκτικά «διά της διπλωματικής οδού» (παρασκηνιακά δηλαδή). Θυμηθείτε τι απαντούσαν το περασμένο καλοκαίρι εφοπλιστές σαν τον Ρέστη (για να μας φορολογήσεις θα πρέπει να μας βρεις πρώτα) ή τον πρόεδρο της ΕΕΕ Βενιάμη (η φορολογία που πληρώνουμε στην Ελλάδα είναι στα ίδια επίπεδα με τη φορολογία στην Ολλανδία, την Κύπρο, τη Μάλτα). Μπορούμε, βέβαια, ν’ αντιληφθούμε τους… ευνόητους λόγους που επέβαλαν στη συριζική ηγεσία να μη κάνει ιδιαίτερο ντόρο γύρω απ’ αυτή την είδηση. Οταν συναντιέσαι με καπιταλιστές-γκάνγκστερ δεν είναι και ό,τι καλύτερο για τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά, παραθέτοντας καταρχήν το δελτίο Τύπου που εξέδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στις 14 Δεκέμβρη:

«Ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αλέξης Τσίπρας, με τους βουλευτές Γιώργο Σταθάκη, υπεύθυνο ΕΕΚΕ Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων και Θοδωρή Δρίτσα, βουλευτή Α΄ Πειραιά και Νήσων, υπεύθυνο τμήματος Ναυτιλίας, συναντήθηκαν σήμερα με το προεδρείο της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, μετά από αίτημα της Ενωσης. Η συνάντηση είχε χαρακτήρα αμοιβαίας ενημέρωσης και ανταλλαγής απόψεων. Η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ έθεσε τα ζητήματα: α. της φορολόγησης των ναυτιλιακών επιχειρήσεων και της αύξησης των εσόδων από αυτές. β. της συμβολής της ναυτιλίας στην ανασυγκρότηση της ναυπηγικής βιομηχανίας. γ. του θαλάσσιου τουρισμού, σε σχέση με τις μαρίνες, την ανάπτυξη του κλάδου και την αύξηση των φορολογικών εσόδων. δ. τα εργασιακά και το μισθολόγιο στην ελληνόκτητη ποντοπόρο ναυτιλία των κατώτερων πληρωμάτων με στόχο την αντιμετώπιση της ανεργίας των Ελλήνων ναυτικών. ε. την αναβάθμιση της ναυτικής εκπαίδευσης, με ιδιαίτερη αναφορά στην ανάγκη να ξεπεραστούν τα εμπόδια για την πρακτική άσκηση των εκπαιδευομένων. Ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αλέξης Τσίπρας εξέφρασε την άποψη ότι "η ελληνική ναυτιλία πρέπει να διατηρήσει τον πρωτεύοντα ρόλο της παγκοσμίως" και ταυτόχρονα αυτό πρέπει να "αντιστοιχεί σε αυξημένο όφελος για το σύνολο της κοινωνίας και της ελληνικής οικονομίας"».

Είμαστε σίγουροι ότι την ανακοίνωση αυτή θα την προσυπέγραφαν όλοι οι γκάνγκστερ της θάλασσας. Αλλωστε, το γεγονός ότι οι ίδιοι δεν εξέδωσαν κανένα δελτίο Τύπου και ότι τα παπαγαλάκια τους κάθε άλλο παρά «αντι-συριζικά» συμπεριφέρθηκαν («Σε ιδιαίτερα καλό κλίμα έγινε χθες η πρώτη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με το προεδρείο της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών με επικεφαλής τον πρόεδρο Κ. Θ. Βενιάμη καθώς αντηλλάγησαν απόψεις για το μέλλον της ναυτιλίας», έγραφε για παράδειγμα το «Εθνος», ενώ η εφοπλιστική «Καθημερινή» αναπαρήγαγε απλώς το δελτίο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αναμεταδόθηκε από το ΑΠΕ), δείχνει ότι έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι από τη συνάντηση και ότι το δελτίο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ τέθηκε υπόψη τους και συμφώνησαν. Συμφώνησαν καθότι δεν περιλαμβάνει τίποτα συγκεκριμένο, παρά μόνο τίτλους θεμάτων.

Ποια είναι, για παράδειγμα, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για τη φορολόγηση των ναυτιλιακών επιχειρήσεων; Οι εφοπλιστές έχουν ήδη συμφωνήσει με τη συγκυβέρνηση Σαμαρά να δώσουν «οικειοθελώς» 800 εκατ. ευρώ για μια διετία, στο πλαίσιο της φορολόγησης των πλοίων. Ποια ακριβώς πρέπει να είναι η –κατά ΣΥΡΙΖΑ– συμβολή τους στην ανασυγκρότηση της ναυπηγικής βιομηχανίας και πώς θα υποχρεωθούν για κάτι τέτοιο, όταν είναι γνωστό ότι αυτή τη στιγμή ναυπηγούν μερικές εκατοντάδες πλοία κυρίως σε κινέζικα και κορεάτικα ναυπηγεία; Και με τον θαλάσσιο τουρισμό τι ακριβώς «παίζει», όταν οι θέσεις των εφοπλιστών για το καμποτάζ και την κρουαζιέρα είναι γνωστές; Σε τι ακριβώς αναφέρεται η φράση «εργασιακά και μισθολόγιο κατώτερων πληρωμάτων» και μάλιστα «με στόχο την αντιμετώπιση της ανεργίας των ελλήνων ναυτικών»; Ετσι όπως γίνεται ο συσχετισμός, οδηγεί σε άποψη για χαμηλότερα μεροκάματα και χειρότερες εργασιακές συνθήκες, ώστε τα ελληνικά κατώτερα πληρώματα να γίνουν «ανταγωνιστικά» έναντι των ασιατών και ανατολικοευρωπαίων ναυτικών και να μπορούν έτσι οι εφοπλιστές να τα ναυτολογούν στις γαλέρες τους.

Ενώ για όλ’ αυτά δεν δημοσιεύτηκε τίποτα το συγκεκριμένο από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, παρά μόνο τίτλοι θεμάτων που συζητήθηκαν, δημοσιεύτηκε στο τέλος η δήλωση Τσίπρα που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών:  

«"η ελληνική ναυτιλία πρέπει να διατηρήσει τον πρωτεύοντα ρόλο της παγκοσμίως" και ταυτόχρονα αυτό πρέπει να "αντιστοιχεί σε αυξημένο όφελος για το σύνολο της κοινωνίας και της ελληνικής οικονομίας"».

 Πώς κατάφερε η ελληνική ναυτιλία να είναι ανάμεσα στις πρώτες παγκοσμίως; Μήπως με το «ναυτικό δαιμόνιο της φυλής»; Με τη γκανγκστερική πολιτική των εφοπλιστών τα κατάφερε. Με τον ιδρώτα και το αίμα των ελλήνων (και όχι μόνο, πλέον) ναυτεργατών. Με το προκλητικό καθεστώς φοροασυλίας που της εξασφάλισαν οι μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις. Οσο για το… φερετζέ, για το «αυξημένο όφελος για το σύνολο της κοινωνίας και της ελληνικής οικονομίας», είναι άνευ σημασίας. Τα ίδια έλεγε ο Σαμαράς πριν λίγο καιρό, όταν συναντήθηκε δυο φορές με το προεδρείο της ΕΕΕ και συμφώνησαν τελικά να «προσφέρουν» οι εφοπλιστές αυτά τα 800 εκατ., ποσό μικρότερο από τις περικοπές στον ειδικό φόρο κατανάλωσης του αγροτικού πετρέλαιου. Θυμόσαστε, ασφαλώς, και το ευτράπελο. Αρχικά το πολυνομοσχέδιο-εφιάλτης για το νέο Μεσοπρόθεσμο έκανε λόγο για «οικειοθελή συνεισφορά» των εφοπλιστών και μετά από παρέμβαση του ΠΑΣΟΚ, που ζήτησε να μη γίνει ρόμπα η συγκυβέρνηση, ο Στουρνάρας έσβησε το «οικειοθελή» και άφησε μόνο το «συνεισφορά».

Τόσα μπορούμε, τόσα δίνουμε, λένε οι εφοπλιστές, αλλιώς χάνουμε ανταγωνιστικότητα που θα μας οδηγήσει σε απώλεια της πρώτης θέσης παγκοσμίως. Κι αν τους πολυζορίσει κανείς, πετάνε ένα «τότε θα πάρουμε τα πλοία και τις επιχειρήσεις μας και θα πάμε αλλού» και όλοι το βουλώνουν. Εχει διαφορετική άποψη ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί δεν μας τη λέει; Το θέμα έχει και προϊστορία, έχουμε ξαναγράψει γι’ αυτή και σκόπιμο είναι να την ξαναθυμίσουμε.

Πριν τις εκλογές της 6ης Μάη του 2012, ο Τσίπρας χτυπιόταν από τα προεκλογικά μπαλκόνια και απειλούσε τους εφοπλιστές ότι θα τους ταράξει στη φορολογία. Δεν υπήρχε προεκλογική ομιλία που να μην το έλεγε. «Αντί για την αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση, να μπει φόρος εφοπλιστών σε κάθε ένα από τα 4.000 πλοία τους, που θα αποφέρει 2 δισ. (500.000 ανά πλοίο)» (προεκλογικές ομιλίες στην Ξάνθη, στις 27 Απρίλη, και στη Μυτιλήνη, στις 29 Απρίλη). Στο ενδιάμεσο των δύο εκλογών έγινε η κωλοτούμπα και σ’ αυτό το θέμα. Από τα 500 χιλιάρικα ανά πλοίο φτάσαμε στην «Εθνική Προγραμματική Συμφωνία, με τον κλάδο της ναυτιλίας και τον εφοπλιστικό κόσμο, που θα αυξήσει τα φορολογικά έσοδα» (πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσίασε ο Τσίπρας στην «Αθηναΐδα»). Ομως, και σ’ αυτό το πρόγραμμα αναφερόταν: 

 «Θα επανεξεταστούν από μηδενική βάση οι σχέσεις ανάμεσα στο ελληνικό κράτος, τη ναυτιλία και τον εφοπλιστικό κόσμο, με στόχο τη κατάργηση των προκλητικών 58 διαφορετικών φοροαπαλλαγών και τη δημιουργία ενός σταθερού φορολογικού καθεστώτος που θα ανταποκρίνεται στη Συνταγματική επιταγή για τη συμβολή στα φορολογικά βάρη όλων των Ελλήνων υπηκόων».

Μέχρι που βγήκε ο Τσίπρας στην διαδικτυακή τηλεοπτική εκπομπή του Χατζηνικολάου και έχρισε τους γκάνγκστερ της θάλασσας… εθνικούς ευεργέτες: 

 «Eγώ αυτό που είπα για το εφοπλιστικό κεφάλαιο είναι ότι θα πρέπει –και θα ‘πρεπε ήδη να το ‘χουν κάνει με δική τους πρωτοβουλία, διότι πολλοί από τους ευεργέτες της πατρίδας μας ήταν εφοπλιστές και σε κρίσιμες στιγμές για την πατρίδα βάλαν το χέρι στην τσέπη» (enikos.gr, 30.5.12).

 Στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης είχαμε προφανώς την εξοργιστική προβολή της Μαριάννας Λάτση και του… φιλανθρωπικού έργου του ιδρύματος Λάτση από την «Αυγή» και τη συνάντηση Τσίπρα-Σταθάκη-Δρίτσα με το συνδικάτο των εφοπλ(η)στών, κατά την οποία επισημοποιήθηκε το ειδύλλιο και περάστηκαν δαχτυλίδια (σ’ αυτά οι εφοπλιστές είναι «μανούλες»).

• Ο ΣΥΡΙΖΑ προσέφερε στους εφοπλιστές την απάλειψη κάθε αναφοράς σε κατάργηση του προκλητικού ειδικού φορολογικού καθεστώτος που απολαμβάνουν.
•  Οι εφοπλιστές δεν ξέρουμε τι προσέφεραν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μπορούμε να εικάσουμε πολλά.

Και βέβαια, το νταλαβέρι με τους εφοπλιστές δεν αφορά μόνο αυτό το κομμάτι των καπιταλιστών. Αποτελεί σαφές δείγμα γραφής για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της κεφαλαιοκρατίας, της οποίας την ευμένεια προσπαθεί να κερδίσει.

Πηγή: "Κόντρα"

19o Συνέδριο του ΚΚΕ και η εφημερίδα «Εποχή».

«Από το κόμμα νέου τύπου στο Κόμμα στρείδι. Λαϊκή συμμαχία με μόνη πολιτική δύναμη το ΚΚΕ». Αυτός είναι ο τίτλος άρθρου της «Εποχής» 16 Δεκέμβρη, που υπογράφει ο Χ. Γεωργούλας.

H «Εποχή» και ο συντάκτης της τα βάζουν όλα στο μίξερ και παρουσιάζουν τις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ ως κάτι εξωπραγματικό, που δεν έχει σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.
Έτσι με μεγάλα γράμματα παρουσιάζουν περίπου ως εξής τη θέση της ΚΕ του ΚΚΕ: «Οτιδήποτε μπορεί να παρεμβληθεί στο διάστημα από το μνημονιακό σήμερα μέχρι τη στιγμή που “θα ωριμάσει και αναδειχτεί μέσα από τους καθημερινούς αγώνες ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν”, αποτελεί εξ ορισμού και εκ προοιμίου “παραπλανητική εναλλακτική λύση”, που παγιδεύει το εργατικό κίνημα στα σχέδια του αστικού πολιτικού συστήματος».
Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Το συγκεκριμένο απόσπασμα από την εισαγωγή των Θέσεων της ΚΕ, όχι μόνο δεν καλεί σε μια παθητική αναμονή αλλά αντίθετα αναδεικνύει την ανάγκη, σε συνθήκες μη επαναστατικές να συγκεντρωθούν και να συσπειρωθούν δυνάμεις σε επαναστατική κατεύθυνση.

Λένε οι θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Το καπιταλιστικό σύστημα στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα, δεν πρόκειται να καταρρεύσει από μόνο του, λόγω των αντιθέσεών του. Η μεγάλη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων θα οδηγήσει σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, σε συνθήκες μεγάλης όξυνσης της ταξικής πάλης κι ενώ θα έχει ωριμάσει και αναδειχτεί μέσα από τους καθημερινούς αγώνες ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν. Μέσα σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης θα κριθεί, με την κατάλληλη επιλογή των συνθημάτων και όλων των μορφών πάλης, η θέληση, η απόφαση του λαού να σπάσει και να καταργήσει τις αλυσίδες της ταξικής εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Προϋποθέτει εργατικό κίνημα, που δεν παγιδεύεται σε παραπλανητικές εναλλακτικές λύσεις, τις οποίες το αστικό πολιτικό σύστημα αξιοποιεί για να οργανώσει το τσάκισμα του κινήματος, το χτύπημα του ριζοσπαστισμού, της επαναστατικής διάθεσης και θέλησης, για να προλάβει ή να ματαιώσει, για όσο διάστημα μπορεί, την ανατροπή του».

Και όπως έχει δείξει η ιστορία του επαναστατικού κινήματος, με πιο τρανταχτό παράδειγμα την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική επανάσταση, το επαναστατικό εργατικό κίνημα νίκησε όταν δεν παγιδεύτηκε σε λύσεις που οι αστοί αξιοποιούν για να τσακίσουν το εργατικό κίνημα, να ευνουχίσουν το ριζοσπαστισμό του, τόσο σε επαναστατικές όσο και σε μη επαναστατικές συνθήκες.

Το σύνολο των θέσεων της ΚΕ αναδεικνύουν ακριβώς αυτούς τους όρους για να νικήσει η εργατική τάξη.

Φυσικά για τους οπορτουνιστές που ράβουν κουστούμια για να αναλάβουν τη διαχείριση των δυσκολιών του καπιταλισμού, αυτή η ανάλυση του ΚΚΕ αποτελεί εμπόδιο, όχι μόνο γιατί μπορεί να ανακόψει τις ψήφους προς μια τέτοια κυβέρνηση, αλλά κυρίως γιατί η αριστερή διαχείριση του συστήματος θέλει εργατικό κίνημα του χεριού της για να αποκοιμίζει όσο μπορεί. Αλλά και το ζήτημα των ψήφων είναι κρίσιμο στο σκηνικό του νέου διπολισμού που διαμορφώνεται.

Ο Χ.Γ. «γράφει πως παρά την εκλογική αποδυνάμωση του το ΚΚΕ εξακολουθεί να επηρεάζει ιδεολογικά και πολιτικά σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης».

Αποκαλύπτει έτσι τον καημό τους, που συμμερίζεται βεβαίως και το κεφαλαίο εντός και εκτός Ελλάδας.

Αυτό είναι και το μόνο σημείο του άρθρου που αποτυπώνει τον πραγματικό στόχο της επίθεσης ενάντια στο ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ πρέπει ή να αναγκαστεί να συμβιβαστεί, να προδώσει την εργατική τάξη γινόμενο συνιστώσα της κυβερνώσας αριστεράς ή να συντριβεί.

Το πρώτο δεν το πέτυχαν, (απορούν ορισμένοι κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια), ενώ στο δεύτερο ο οπορτουνισμός διεκδικεί ρόλο, αφού το χτύπημα στο ΚΚΕ δεν περνάει μόνο μέσα από την άμεση αστική επίθεση, αλλά και μέσα από την αποδυνάμωσή του, τον εγκλωβισμό δυνάμεων που είναι φιλικά προσκείμενες, στην εναλλαγή πολιτικής διαχείρισης της αριστερής κυβέρνησης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ανάδειξη των επαναστατικών αρετών του κόμματος νέου τύπου, στην οποία προβαίνουν οι θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ, χαρακτηρίζονται από τον αρθρογράφο της «Εποχής» ως «κόμμα στρείδι».

Δήθεν ως ένα παράξενο και κλειστό πράγμα που δεν παίρνει χαμπάρι τι γίνεται στην κοινωνία.

Φυσικά όλη η δράση του ΚΚΕ αυτό το διαψεύδει και δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε παραπάνω.

Στο στόχαστρο βρίσκονται οι αρχές οργάνωσης και λειτουργίας του επαναστατικού εργατικού κόμματος, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η επαγρύπνηση, η συλλογικότητα στη λειτουργία, η συνειδητή πειθαρχία, η αυτοθυσία κ.λπ. Όλα αυτά που κατέστησαν το ΚΚΕ, στα πάνω από 90 χρόνια επαναστατικής διαδρομής του, πολύ σκληρό καρύδι για να το σπάσει ο κρατικός μηχανισμός ή να το υποσκάψει ο οπορτουνισμός από τα μέσα (1968, 1991).

Γι’ αυτό και η οπορτουνιστική πίεση και στο ΚΚΕ ήρθε πάντοτε και ως αμφισβήτηση των επαναστατικών αρχών λειτουργίας του.

Γι' αυτό και «κόμμα στρείδι» κατά την «Εποχή», γι' αυτό και «Κόμμα φρούριο» κατά το ΝΑΡ και το «Πριν», γι' αυτό και «κόμμα αντιδημοκρατικό» με «στεγανά», «χωρίς διαφάνεια» .λπ. κατά τους αστούς την ΕΕ κ.ά.
Αυτή η συνδυασμένη επίθεση από την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό με παρόμοια επιχειρηματολογία. πρέπει να γίνει ένα ακόμα κριτήριο για τους εργάτες και άνεργους που συνθλίβονται από την πολιτική του κεφαλαίου.

Σχετικά με το ερώτημα που τίθεται στις θέσεις:

«Δια­χεί­ρι­ση της κρί­σης ή διέ­ξο­δος υπέρ του λα­ού;

 Με αλ­λά λό­για:

 Με­ταρ­ρύθ­μι­ση ή ε­πα­νά­στα­ση;»

Ο αρθρογράφος της «Εποχής» διαπράττει τεράστια λαθροχειρία και παραποίηση των θέσεων όταν αναφέρει τα εξής: «οι θέ­σεις της Κ.Ε. δεν α­πα­ντούν ού­τε με το έ­να ού­τε με το άλλο σκέ­λος του δι­λήμ­μα­τος. Απα­ντούν πε­τώ­ντας τη μπά­λα στην κερ­κί­δα. Στη­ρι­ζό­με­νες σε έ­να υ­παρ­κτό πρό­βλη­μα - τον σχε­τι­κά πε­ριο­ρι­σμέ­νο βαθ­μό α­νά­πτυ­ξης του κι­νή­μα­τος- προ­τι­μούν να σκια­γρα­φή­σουν μια κα­τά­στα­ση α­δυ­να­μίας των ανατρεπτι­κών δυ­νά­μεων, πο­λύ χει­ρό­τε­ρη α­πό την πραγ­μα­τι­κή, και να πα­ρα­πέμ­ψουν έ­τσι την ε­πί­λυ­ση του δι­λήμ­μα­τος στον μέλ­λο­ντα χρό­νο, ό­ταν θα έ­χουν ω­ρι­μά­σει και οι συν­θή­κες και ο υ­πο­κει­με­νι­κός πα­ρά­γο­ντας».

Το ΚΚΕ τοποθετείται με σαφήνεια στην απόρριψη του ρεφορμισμού και την υιοθέτηση της επαναστατικής γραμμής και σε επαναστατικές και μη επαναστατικές συνθήκες.

Όμως οι θέσεις της ΚΕ, αναδεικνύουν ότι η επαναστατική δράση των μαζών με στόχο την εξουσία, η ριζική αλλαγή στο συσχετισμού δυνάμεων, προϋποθέτει επαναστατική κατάσταση που είναι αντικειμενική και ανεξάρτητη από την επιθυμία κομμάτων ή τάξεων. Φυσικά ο οπορτουνισμός και ο αρθρογράφος της «Εποχής» δεν έχει πρόβλημα να προβάλει ως αντίστοιχο της επαναστατικής κατάστασης κάθε διαταραχή στο αστικό πολιτικό σύστημα, και κάθε διαμαρτυρία (Δεκέμβρης 2008, αγανακτισμένοι κ.λπ.) με σκοπό την ταύτιση της επανάστασης με κυβέρνηση της αριστεράς.
Ο οπορτουνισμός δεν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα για την επαναστατική κατάσταση γιατί δεν ενδιαφέρεται για την επανάσταση.

Αντίθετα στο όνομα των ρεαλιστικών απαντήσεων στο σήμερα αναπτύσσει δράση σε ρεφορμιστική κατεύθυνση, στην κατεύθυνση υπεράσπισης της διαχείρισης του συστήματος.
Σε άλλο σημείο ο Χ.Γ. γράφει: «Κι ε­κεί που πε­ρι­μέ­νει κα­νείς να εμ­φα­νι­στεί –του­λά­χι­στον στην πε­ρί­πτω­ση του α­μυ­ντι­κού πο­λέ­μου– έ­να νέο «γράμ­μα Ζα­χα­ριά­δη» ό­πως το 1940, οι θέ­σεις του ΚΚΕ μας εκ­πλήσ­σουν το­νί­ζο­ντας ό­τι, σ’ αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση «το κόμ­μα πρέ­πει να η­γη­θεί στην αυ­το­τε­λή ορ­γά­νω­ση της ερ­γα­τι­κής – λαϊκής πά­λης, ώ­στε να συν­δε­θεί με τον α­γώ­να για την ο­λο­κλη­ρω­τι­κή ήτ­τα της α­στι­κής τά­ξης, εγ­χώ­ριας και ξέ­νης ως ει­σβο­λέ­α».

Ποιο το πρόβλημα του Χ.Γ.;

 

Αυτό είναι ιστορικό δίδαγμα ότι όρος για να νικήσει η εργατική τάξη που δεν έχει κανένα κοινό συμφέρον με τον ταξικό της αντίπαλο είτε είναι μέσα είτε έξω από τη χώρα είναι η αυτοτελής οργάνωσή της. Και επειδή προσπαθεί να εμπλέξει στον δικό του αντικομμουνισμό και τον ηρωικό Γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη.

Να θυμίσουμε πως ο Νίκος Ζαχαριάδης έγραψε 3 γράμματα, όπου αρκετές σκέψεις για το ζήτημα του πολέμου αποτυπώνονται στα επόμενα.

Επίσης στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το ΚΚΕ όπως και οι κομμουνιστές των άλλων χωρών είχαν το καθήκον υπεράσπισης της ΕΣΣΔ από τις δυνάμεις του άξονα.

Να θυμίσουμε επίσης πως και το 1ο αυτό Γράμμα που είχε γραφτεί σε δύσκολες συνθήκες φυλάκισης στα μπουντρούμια της κρατικής ασφάλειας, έθετε ως στόχο–έπαθλο του αγώνα, μια άλλη Ελλάδα, και όχι την επιστροφή στην προ του πολέμου κατάσταση.

Το γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη δεν προσφέρεται για σπέκουλα ενάντια στο ΚΚΕ.

Ο Χ.Γ. το χρησιμοποιεί όπως νομίζει, γιατί στην πραγματικότητα θέλει τη γραμμή των ηγετών της σοσιαλδημοκρατικής Β΄ Διεθνούς που την περίοδο του Α' Π.Π. πρόδωσαν την εργατική τάξη των χωρών τους και την κάλεσαν να σφαχτεί για χάρη των μονοπωλίων και του μοιράσματος των αγορών.

Αντίθετα έδρασε ο Λένιν και το κόμμα των μπολσεβίκων, που σε συνθήκες εξόδου από τον Πόλεμο οδήγησαν την εργατική τάξη στη νίκη ενάντια στην εγχώρια αστική τάξη της Ρωσίας.

Είναι άλλος ο πατριωτισμός της εργατικής τάξης και άλλος ο πατριωτισμός του κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα ο ΧΓ συμβάλει στην επιχειρηματολογία που έχει ξεκινήσει από μερίδες του αστικού τύπου ότι το ΚΚΕ θα προδώσει τη χώρα σε περίπτωση πολέμου.
Ο αρθρογράφος της «Εποχής» σημειώνει: «Κα­νείς δεν κά­νει για σύμ­μα­χος.

Εδώ βρί­σκε­ται το ζου­μί της υ­πό­θε­σης, θα μπο­ρού­σα­με να α­ντι­τά­ξου­με.» ή σε άλλο σημείο:

 «Τείνει κανείς να πιστέψει ότι ο οιονεί στρατηγικός στόχος του κόμματος πια δεν είναι ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός, αλλά η εξάλειψη από το χάρτη οποιασδήποτε έννοιας πολιτικής συμμαχιών».
Πραγματικά οι Θέσεις αναφέρουν:

«Στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού εμφανίζονται με διάφορες μορφές (άμεση απόσχιση από ΚΚ ή με ρίζα σε παλιότερες αποσχίσεις ή δημιουργία νέων ομάδων - κομμάτων κομμουνιστικής αναφοράς)

οπορτουνιστικά πολιτικά κόμματα και ομάδες που διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πρώτ’ απ’ όλα στο κύριο πολιτικό ζήτημα, της μεταρρύθμισης ή επανάστασης.

Το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει καμία πολιτική συνεργασία με αυτές τις πολιτικές δυνάμεις ούτε σε περίοδο συγκέντρωσης δυνάμεων ούτε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από τους ελιγμούς που πραγματοποιούν οι οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις σε συνθήκες ανόδου του κινήματος, υιοθετώντας συνθήματα που φαίνονται φιλολαϊκά, όμως βρίσκονται σε αντίθεση με την πάλη για την εργατική εξουσία» (θέση 67).

Αυτό είναι απόρροια της ανάλυσης του ΚΚΕ για την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, για την προετοιμασία του επαναστατικού κινήματος σε συνθήκες όντως μη επαναστατικές. Δηλαδή το ΚΚΕ επαναλαμβάνει ένα πολύ σημαντικό δίδαγμα της ταξικής πάλης, πως για τη νίκη της εργατικής τάξης είναι όρος απαραίτητος το χτύπημα στον οπορτουνισμό, αυτό που πολύ καθαρά έθετε ο Λένιν στην εποχή του και ισχύει και στην εποχή μας ότι «πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, χωρίς πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό είναι κούφια φράση και απάτη»

.Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ αναδεικνύουν την ανάγκη το ΚΚΕ να μπορεί σε όλες τις συνθήκες να δρα με απόλυτη αυτοτέλεια ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική.

Μια θέση που έχει αναδειχτεί και από τη μελέτη της ιστορίας του στο Β' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας.

Γι' αυτό και ξεκαθαρίζεται ότι είναι αδύνατο να ενταχθεί το ΚΚΕ σε συμμαχία πολιτικών κομμάτων, δηλαδή να παραιτηθεί από το πρόγραμμά του υιοθετώντας ένα άλλο πρόγραμμα, ακόμα και με κόμματα (μικροαστικά, φτωχών λαϊκών στρωμάτων) που ενδεχομένως προκύψουν και υπάρξει δυνατότητα κοινής δράσης με τα μέλη τους στα πλαίσια της λαϊκής συμμαχίας.

Στη θέση 27, η ΚΕ αναφέρει:

«Η βελ­τίω­ση της πα­ρέμ­βα­σης του κόμ­μα­τος, που ση­μειώ­θη­κε την πε­ρίο­δο 2009-2012, προ­σέ­κρου­σε στις ι­δε­ο­λο­γι­κές πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες που α­πορ­ρέ­ουν α­πό σχε­τι­κά μα­κρο­χρό­νιους πα­ρά­γο­ντες, δη­λα­δή τις πο­λύ­μορ­φες συ­νέ­πειες α­πό τις α­να­τρο­πές των σο­σια­λι­στι­κών κα­θε­στώ­των».
Με αφορμή αυτό το απόσπασμα ο αρθρογράφος της «Εποχής», σβήνοντας την προσφορά και την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ο αιώνα γράφει:

«Ακόμα και ανύπαρκτος πια ο “υπαρκτός σοσιαλισμός”, εξακολουθεί κατά την ηγεσία του ΚΚΕ, να ορίζει τις τύχες του κινήματος, σαν μια μαύρη τρύπα κινηματικής αντιύλης».

Φυσικά για τον αρθρογράφο της «Εποχής» το ζουμί είναι να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά για το ΚΚΕ η υπεράσπιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η άντληση συμπερασμάτων από τις αδυναμίες και τα λάθη, είναι θέμα ταξικής πάλης ενάντια στην αστική ιδεολογία και δεν αφορά το παρελθόν αλλά το παρόν και το μέλλον της ταξικής πάλης.

Το ΚΚΕ μελετά και έχει και κριτική τοποθέτηση σε παρεκκλίσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με σκοπό να είναι νικηφόρα η μελλοντική οικοδόμηση.

Γιατί ο σοσιαλισμός παρά τα λάθη και τις παρεκκλίσεις υπήρξε το αντίθετο του καπιταλισμού.

 Όμως σήμερα είναι γεγονός ότι βαραίνει αρνητικά στη διαμόρφωση επαναστατικής εργατικής συνείδησης το γεγονός ότι το αποτέλεσμα της οκτωβριανής σοσιαλιστικής επανάστασης ανατράπηκε. Τι πιο συνηθισμένο από αυτό που καλλιεργείται από τους αστούς αλλά και μαζικά συναντιέται στα λαϊκά στρώματα: «Δεν γίνονται αυτά που λέτε και εκεί που πήγαν να γίνουν κατέρρευσαν».

Φυσικά για τον οπορτουνισμό αυτά είναι όχι απλώς ψιλά γράμματα, αλλά βλαβερές αναμνήσεις ακόμα χειρότερα η υπεράσπιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ο αιώνα και η εξαγωγή επαναστατικών συμπερασμάτων (π.χ. απόρριψη του σοσιαλισμού με αγορά), χαλάει τη σούπα και την επιδίωξη αριστερής κυβερνητικής διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος που σαπίζει.

Πηγή : 902.gr

19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ: Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ «ΠΡΙΝ» ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΟΥ ΝΑΡ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όσοι έσπευσαν να πολεμήσουν τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου εντελώς συμπτωματικά χρησιμοποίησαν τα εξής όπλα: διαστρέβλωση, συκοφάντηση, λαθροχειρία.

Ανάμεσα σε αυτούς και η εφημερίδα «Πριν» του ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Θα περίμενε κανείς, από κάποιους που θεωρούν τον εαυτό τους αντικαπιταλιστική δύναμη και κλίνουν τις λέξεις ρήξη και ανατροπή σε όλες τις πτώσεις, να αντιπαρατεθούν στα κύρια σημεία των Θέσεων του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Κι όμως για αυτά ούτε λέξη.

 

Είναι δυνατόν να μην είδαν ότι η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ θέτει ως πιθανό ενδεχόμενο την εμπλοκή της Ελλάδας σε έναν γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και μάλιστα με ξεκάθαρο τρόπο τοποθετείται για το ποια πρέπει να είναι θέση και η δράση του εργατικού κινήματος;

Είναι τόσο ασήμαντο ή δευτερεύον αυτό το ζήτημα;

Ακόμα: Δεν είδαν ότι οι Θέσεις κάνουν εκτενή αναφορά στη δημιουργία επαναστατικής κατάστασης, ως αποτέλεσμα της όξυνσης της κρίσης και του ιμπεριαλιστικού πολέμου;

Ή δεν ξέρουν τι σημαίνει;

Επίσης δεν πρόσεξαν τις επεξεργασμένες θέσεις του ΚΚΕ για τα βασικά χαρακτηριστικά της εργατικής – λαϊκής εξουσίας;

Από ό,τι φαίνεται έχουν πολύ σοβαρούς λόγους να σιωπούν γύρω από αυτά τα ζητήματα.

Αντιπαρερχόμαστε τις χοντροκομμένες διαστρεβλώσεις, τις συκοφαντίες περί «προκλητικού σεχταρισμού της ηγεσίας του ΚΚΕ» και «ότι αντιμετωπίζει αφ' υψηλού τους λαϊκούς αγώνες» (το ΚΚΕ;).

Προσπερνάμε τις ηλιθιότητες περί κοινοβουλευτικών αυταπατών στις οποίες το ΚΚΕ είναι δέσμιο.

Άλλωστε πάει πολύ να το λένε αυτό εκείνοι που πανηγύρισαν ως νίκη της αριστεράς το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μάη και οι οποίοι κρίνουν το ΚΚΕ με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα.

Πάμε στην πιο σοβαρή πολεμική που υποτίθεται ότι κάνει το «Πριν», γιατί μόνο πολεμική στις Θέσεις του Συνεδρίου δεν είναι.

Λέει ότι το ΚΚΕ προτείνει «Λαϊκή συμμαχία με τον εαυτό του χωρίς ανατροπή».

Καταρχήν, από πότε η ανατροπή δεν είναι η επαναστατική ανατροπή της αστικής τάξης από την εργατική, αλλά αλλαγή μιας κυβέρνησης από μια άλλη;

Κι από πότε αυτός ο ορισμός είναι αντικαπιταλιστικός;

Συνεχίζουμε.

Πολύ πρωτότυπη η κατηγορία της απομόνωσης! Πρέπει να έψαξαν πολύ εκεί στο «Πριν» για να τη βρουν.

Όμως η συμμαχία της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι απομόνωση;

Από ποιους;

Από τα ανώτερα μεσαία στρώματα ή από τμήματα της πλουτοκρατίας; Με αυτούς καμιά συμμαχία, την ανατροπή τους θέλουμε.

Όμως εσείς κύριοι του «Πριν» από ποια θέση ακριβώς κρίνετε το ΚΚΕ;

Γράφει το «Πριν»:

«Χαρακτηρίζουν τη λαϊκή συμμαχία ως ένα πολιτικό μέτωπο». Μα που το βρήκατε κύριοι αυτό;

Χίλιες αναφορές έχουν οι Θέσεις ότι πρόκειται περί συμμαχίας κοινωνικών δυνάμεων, αυτών που έχουν αντικειμενικά συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλισμού (εργατική τάξη και μισοπρολετάριοι) και την πάλη κατά των μονοπωλίων (αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες κλπ) και των δεσμών των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Μια λαϊκή συμμαχία που σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης ο στόχος του ΚΚΕ είναι να εξελιχθεί σε επαναστατική.

Στη συνέχεια λένε ότι είναι «περίεργη η λαϊκή συμμαχία» που προτείνει το ΚΚΕ.

Συγχαρητήρια κύριοι, πρόκειται περί θαυμάσιας τοποθέτησης! Όμως πού βρίσκεται το περίεργο αυτής της συμμαχίας;

Μήπως στο ότι σε αυτήν συγκεντρώνονται τα πιο ριζοσπαστικά και μαχόμενα τμήματα της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, με κέντρο οργάνωσης και δράσης τους τόπους δουλειάς, τους κλάδους και τις λαϊκές συνοικίες;

Ότι αυτή θα μάχεται για να οργανώνει καθημερινά την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για τα άμεσα ζωτικά της ζητήματα, την απόκρουση των βάρβαρων μέτρων, θέτοντας ταυτόχρονα και το θέμα της κατάκτησης της εξουσίας;

Το «Πριν» διαστρεβλώνει τις θέσεις του ΚΚΕ για να κρύψει τα αδιέξοδα που έχει το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αυτοί βλέπουν την ανάπτυξη του κινήματος να έρχεται από τα πάνω, μέσα από το παζάρι κάποιων αριστερών ηγεσιών να διαμορφώνονται όροι για κοινή δράση των εργαζομένων.

Η ριζοσπαστικοποίηση του λαού να γίνεται με κόλπα, με κάποιους προθάλαμους, που έχουν ως προμετωπίδα κάποια δόση ριζοσπαστικών συνθημάτων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν οδηγούν έξω από το σύστημα.

Π.χ. στα συνθήματα «έξω η τρόικα – κάτω τα μνημόνια – σύγκρουση με την ΕΕ»! Μπορεί κάποιος να προσθέσει και δεκάδες άλλα ακόμα, όπως «έξω ο Ράιχενμπαχ και ο Φούχτελ» και η «εσωτερική τρόικα» και πάει λέγοντας.

Με αυτά κύριοι δεν ριζοσπαστικοποιούνται συνειδήσεις, ούτε διαμορφώνεται κίνημα ικανό να συγκρουστεί αποφασιστικά και να ανατρέψει την αστική τάξη και την εξουσία της.

Για να γίνουν αυτά χρειάζεται κίνημα χειραφετημένο, με ηγετική δύναμη την εργατική τάξη που στοχεύει στη λαϊκή εξουσία, στην αποδέσμευση από την ΕΕ και στην κοινωνικοποίηση όλων των μονοπωλίων.

Αυτά που λετε εσείς, εγκλωβίζουν το κίνημα μέσα στις μικροαστικές αυταπάτες και αστικές αντιθέσεις, τραβούν προς τα πίσω και αφοπλίζουν τα ριζοσπαστικά στοιχεία και τους όποιους αγώνες αναπτυχθούν.

 Όποιος θέλει να είναι συνεπής με τη γραμμή σας καταλήγει ή

στη θέση του καθηγητή Ε. Μπιστάκη που προτείνει «μίνιμουμ πρόγραμμα» και κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ δήθεν για την ανακούφιση του λαού, δηλαδή την αυτοκτονία του κινήματος και του λαού ή

στην άλλη γραμμή του άλλου καθηγητή Ν. Κοτζιά, που υπήρξε κι αυτός ιδρυτικό σας στέλεχος και που στην ουσία λέει «αντιμνημονιακή συσπείρωση με τα πατριωτικά τμήματα της πλουτοκρατίας που θέλουν αποδέσμευση από το ευρώ και σύναψη συμμαχίας με άλλο κέντρο ΗΠΑ – Ρωσία – Κίνα».

Γι’ αυτό κύριοι του ΝΑΡ συνεχίστε όσο θέλετε τις ιδεολογικοπολιτικές ακροβασίες, τις διαστρεβλώσεις, την επανάληψη τετριμμένων συκοφαντιών κατά του ΚΚΕ.

Αλλά με αυτά δεν μπορείτε να αποφύγετε να δώσετε συγκεκριμένες απαντήσεις στα συγκεκριμένα ερωτήματα που αντικειμενικά τίθενται σήμερα.

Εφόσον είναι ώριμες οι υλικές συνθήκες για τη σοσιαλιστική επανάσταση, ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος, οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται και είναι εμφανής ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου,

γιατί η εργατική τάξη και ο λαός δεν μπορούν να οικοδομήσουν μια αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή συμμαχία από σήμερα με στόχο να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων;

Τέλος, πρόγραμμα σημαίνει καθορισμός του στρατηγικού στόχου κάθε κόμματος.

Για το ΚΚΕ και την εργατική τάξη ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος.

Το ΝΑΡ και άλλες παρόμοιες οργανώσεις παραπέμπουν το σοσιαλισμό στις ελληνικές καλένδες.

902.gr

Φιλανθρωπία ή Αλληλεγγύη; Η φτώχεια είναι πιο βαριά τις γιορτινές μέρες

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τα Χριστούγεννα ως γιορτή, πέρα από το θρησκευτικό περιεχόμενό της, προσφέρονταν ανέκαθεν ως μια ευκαιρία για κοινωνική προσφορά και φιλανθρωπία. Και χρησιμοποιούνταν πάντα, κατά το δοκούν, προκειμένου να εξυπηρετήσει συμφέροντα και να αποπροσανατολίσει το λαό.

Μόλις μπαίνει ο Δεκέμβρης ξεκινούν τα χριστουγεννιάτικα σποτάκια σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις παρουσιάζοντας τις φιλανθρωπίες όλης της αφρόκρεμας της κοινωνίας μας. Οι πλούσιοι κάνουν δωρεές σ’ ένα νοσοκομείο, χτίζουν ξενώνες, χρηματοδοτούν εκδηλώσεις αγάπης, σκάνε και αρκετά λεφτά σε κάποιον τηλεμαραθώνιο για ορφανά. Όλα αυτά με το αζημίωτο φυσικά, αφού οι δωρεές και οι χορηγίες προσφέρουν και συγκεκριμένες φοροαπαλλαγές.

Φιλανθρωπίες πάσης φύσεως, «ανάσες ζωής» όλο κι όλο για 15 ημέρες και μετά … μετά πάλι μια από τα ίδια. Ο φιλεύσπλαχνος εργοδότης που σου έδωσε τη γαλοπούλα και που σε έβαλε να μαζέψεις και τρόφιμα για τους φτωχούς της γειτονιάς μετά τα Χριστούγεννα επανέρχεται. Μειώνει το μισθό, σε βάζει να δουλεύεις παραπάνω, σε απολύει. Πάει έφυγε το πνεύμα των Χριστουγέννων, του χρόνου πάλι.

Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο στη συνείδηση του λαού ότι τα κίνητρά τους δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχουν αυτοί χρειάζεται να υπάρχουν θύματα, εμείς δηλαδή.

Ο φτωχός εργαζόμενος λαός και τα παιδιά του, ο άνεργος, ο άστεγος δεν έχει ανάγκη από φιλανθρωπίες. Ο εργαζόμενος λαός πρέπει να νιώσει μια ολοκληρωτική αλληλεγγύη που θα τον ενώσει μ’ αυτόν που βάλλεται, μ’ αυτόν που αντιστέκεται, μ’ αυτόν που χρειάζεται να κατανοήσει ότι πρέπει να αντισταθεί.

Αλληλεγγύη σημαίνει να βγεις στο δρόμο για τον εργάτη που απολύθηκε παρόλο που είσαι δημόσιος υπάλληλος, να φωνάξεις για τον δάσκαλο που θα δουλεύει για 600 ευρώ ενώ είσαι γονιός, να στηρίξεις τον δημόσιο υπάλληλο που θα χάσει τη δουλειά του ενώ είσαι ελεύθερος επαγγελματίας γιατί ξέρεις πως, τελικά, η δική του ευημερία είναι και δική σου, η δική του απελπισία θα είναι και δική σου.

Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική, θετική και έμπρακτη.

Πηγή: 902.gr

Χριστός γεννάται σήμερον ...

Από τον 4ο αιώνα, καθιερώθηκε να γιορτάζεται η Γέννηση του Ιησού Χριστού, τα γενέθλιά του δηλαδή, την 25η Δεκέμβρη.

Στο σημερινό μας άρθρο, ας παραθέσουμε μια νέα, σύγχρονη, επίκαιρη,πραγματική, Επί του Όρους Ομιλία Του.

- Μακάριοι όσοι νιώθουν ότι αδικούνται και παλεύουν για να ανατρέψουν αυτή τη κατάσταση.

- Μακάριοι όσοι αγωνίζονται για να διώξουν την φτώχεια και την δυστυχία των ανθρώπων.

- Μακάριοι όσοι θέλουν έναν καινούργιο κόσμο, όπου θα βασιλεύει η Ισότητα, η Αλληλεγγύη, η Αγάπη, η Ανθρωπιά.

- Μακάριοι όσοι βλέπουν το κακό που κυριαρχεί στον κόσμο και δεν μένουν απαθείς, αλλά προσπαθούν να το εξαλείψουν.

- Μακάριοι όσοι απεχθάνονται τη βία που γεννάει το καπιταλιστικό σύστημα και κάνουν τα πάντα για την ανατροπή του.

- Μακάριοι όσοι λαχταρούν τον Νέο Κόσμο, την Νέα Κοινωνία, μια Νέα Ζωή.

- Μακάριοι όσοι δείχνουν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη τους, όσοι θέλουν να σμίξουνε τον κόσμο.

- Μακάριοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά και μυαλό και  επιζητούν ένα Νέο Μέλλον για όλους τους λαούς.

- Μακάριοι όσοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να επικρατήσει στη Γη η ειρήνη, η συναδέλφωση των λαών, η ισότητα, η καλοσύνη.

- Μακάριοι όσοι σε πείσμα της μόδας και του ρεύματος, πασχίζουν νύχτα μέρα για τον Νέο Κόσμο, τον Σοσιαλισμό, αδιαφορώντας για τις συκοφαντίες, τις προβοκάτσιες, τις διώξεις που υφίστανται, τις προσωρινές ήττες και κάθε αναποδιά, στον δρόμο του Αγώνα που σύντομα και νομοτελειακά θα δικαιωθεί !

Να αισθάνονται ότι έχουν το δίκιο με το μέρος τους, άλλωστε οι διώξεις έχουν διαχρονικό χαρακτήρα, και όπως δεν λύγισαν οι πριν «ούτε με ξερονήσια, ούτε με φυλακές» δεν θα λυγήσουν και οι επόμενοι και πολύ σύντομα θα υπάρξει η προσδοκώμενη ανταμοιβή. 

 

γλόμπινγκ

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΜΕΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΑΔΡΑΝΕΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ...(ΜΠΡΕΧΤ)

Τι δείχνει το παράδειγμα της Βραζιλίας;

 

-- Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει τη Βραζιλία σαν μοντέλο για την ανάπτυξη που θέλει για την Ελλάδα. Τι αποδεικνύει το παράδειγμα της Βραζιλίας από τη σκοπιά του λαού;

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, από τη Βραζιλία όπου βρίσκεται και στη συνάντηση που είχε με το κυβερνών «Κόμμα των Εργατών», είπε ότι θέλει να αντλήσει εμπειρίες από το παράδειγμα αυτής της χώρας «για το πώς κατάφεραν πριν δέκα χρόνια να παραλάβουν μια χώρα στα πρόθυρα μιας μεγάλης κοινωνικής κρίσης, που είχε οδηγηθεί από την εφαρμογή ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, και να την οδηγήσουν σε μια συντεταγμένη κοινωνικά δίκαιη έξοδο από την κρίση με αναδιανομή του πλούτου, αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας και μια προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης με επιμονή σε αναπτυξιακές πολιτικές».

Πώς έχουν, όμως, τα πράγματα στην καπιταλιστική Βραζιλία της ανάπτυξης και της «παραγωγικής ανασυγκρότησης», που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ας δούμε ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία:

• Η Βραζιλία μετά από δέκα χρόνια σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης με κυβερνήσεις Λούλα και σήμερα Ρουσέφ, είναι πρωταθλήτρια στη Λατινική Αμερική στην κοινωνική ανισότητα. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Γεωγραφίας και Στατιστικής της Βραζιλίας (IBGE), το Σεπτέμβρη του 2011, 8.054.000 άνθρωποι ζούσαν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Αλλες μετρήσεις ανεβάζουν τους ανθρώπους που ζουν στην εξαθλίωση στα 16 εκατομμύρια, ενώ, σύμφωνα με το Διεθνές Ταμείο για την Αγροτική Ανάπτυξη (IFAD), το 55% του πληθυσμού στις αγροτικές περιοχές ζει κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας. Το ποσοστό αυτό εκτοξεύεται στο 66% για τη Βορειοανατολική Βραζιλία, όπου σχεδόν οι μισοί από τους φτωχούς ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.
• Το Πρόγραμμα Ανθρωπίνων Οικισμών του ΟΗΕ (UN Habitat), αναφέρει ότι 60 εκατομμύρια είναι συνολικά οι φτωχοί στη χώρα και ότι η ανισότητα εισοδήματος κατέγραψε αύξηση, όπως και στις περισσότερες χώρες της Νότιας Αμερικής. Παρόλο που ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ τριπλασιάστηκε αυτά τα χρόνια (7% του ΑΕΠ το 2010, 3% το 2011 και πρόβλεψη για 4-5% το '12 και '13) στη Βραζιλία και σε όλη την ήπειρο, οι μονοπωλιακοί όμιλοι αύξησαν τα πλούτη σε βάρος των λαών.
• Η Βραζιλία το 2011 έγινε η έκτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, υπερσκελίζοντας τη Βρετανία και απειλεί άμεσα στην πέμπτη θέση τη Γαλλία. Η σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση στη Βραζιλία ευνόησε το μεγάλο κεφάλαιο και δεν άλλαξε τις άθλιες συνθήκες που διαβιούν τα λαϊκά στρώματα. Ηδη και με την προοπτική της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων το 2016, προδιαγράφονται υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης που βεβαίως αφορούν το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και όχι το λαό. Ταυτόχρονα, ο πλούτος της Βραζιλίας (Αμαζονία, ενεργειακά αποθέματα) προκαλεί το ενδιαφέρον μεγάλων ενεργειακών κολοσσών, αμερικανικών, κινεζικών, ρωσικών και άλλων.

Η βραζιλιάνική αστική τάξη συμμετέχει ενεργά στις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις που αφθονούν στη Λατινική Αμερική (Μερκοσούρ, Ουνασούρ κ.λπ.) είναι μέλος του κλαμπ των αναδυόμενων καπιταλιστικών χωρών BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) και έχει σημαντικό ρόλο στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Πρόκειται, δηλαδή, για ισχυρό αστικό κράτος που παίζει σημαντικό ρόλο στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ (κάτι που άλλωστε δεν το κρύβει) επιχειρεί να βρει συμμάχους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και οραματίζεται καπιταλιστική ανάπτυξη ανάλογη με αυτή που εξακολουθεί να κρατάει το βραζιλιάνικο λαό στη φτώχεια και την ανέχεια, μακριά από τις δυνατότητες που θα είχε αν ήταν αφέντης του πλούτου που παράγει.

Ο Αλ. Τσίπρας στις δηλώσεις του είναι αποκαλυπτικός. Μίλησε για το «μήνυμα» που θέλουν να στείλουν ότι «η πολιτική που εφαρμόζεται, κυρίως στον ευρωπαϊκό νότο, δηλαδή η ακραία βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική δεν αποτελεί μονόδρομο, αλλά υπάρχουν εναλλακτικές». Οπως αποδείχτηκε από τα στοιχεία, η εναλλακτική που προτείνει είναι ένας «καλύτερος» τάχα καπιταλισμός. Είναι η ενίσχυση του κεφαλαίου, αυτό δείχνει η πείρα της Βραζιλίας, το μοίρασμα της φτώχειας στο λαό, η επιλογή άλλων αστικών κυβερνήσεων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών ως συμμάχων. Απ' όλα αυτά, η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν να κερδίσουν τίποτε. Οσο πιο γρήγορα ξεπεράσουν αυταπάτες περί άλλης διαχείρισης μέσα στο σύστημα, όσο πιο γρήγορα δυναμώσουν την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, τόσο πιο γρήγορα θα γίνουν αυτοί κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν, θα ικανοποιήσουν χωρίς καπιταλιστές τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Η ενέργεια στα χέρια του λαού

Μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που σημαδεύτηκε από νομοθετικές παρεμβάσεις των αστικών κυβερνήσεων για τη λεγόμενη απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, γίνεται ένα ακόμη βήμα σε αυτή την κατεύθυνση με τα μέτρα που δρομολογεί η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ.

Η ΔΕΗ, που είναι πλέον ΑΕ, όπως και οι ανταγωνιστές της, ετοιμάζουν νέες αυξήσεις των τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος που ήδη έχει αυξηθεί πάνω από 50% τα τελευταία χρόνια. Ταυτόχρονα η πολιτική που εξυπηρετεί κατά γράμμα τις αξιώσεις κερδοφορίας του κεφαλαίου στον τομέα της ενέργειας, δεν περιορίζεται και δεν τελειώνει με μια μεγάλη αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος.

Δεν περιορίζεται καν στην ηλεκτρική ενέργεια.

Το «βαρύ πυροβολικό» των υδρογονανθράκων, όπως το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο ως προς την υποδομή προμήθειας και μεταφοράς, οι ηλεκτρικές διασυνδέσεις, γενικά όλα όσα συναποτελούν τον ενεργειακό τομέα και το μέρος τους που βρίσκεται ακόμη υπό κρατική ιδιοκτησία, όλα θα ελέγχονται από το μεγάλο κεφάλαιο.

Από τις αρχές του 2013, σε πολύ λίγες μέρες, οι νέες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ θα είναι ένα δυσάρεστο γεγονός.

Ανεξάρτητα από τα διάφορα «τερτίπια» για το τελικό ποσοστό αύξησης, το δεδομένο είναι ότι μέχρι το καλοκαίρι οι αυξήσεις θα έχουν φτάσει έως και το 48%, αφού η κυβέρνηση θα νομοθετήσει σταδιακά δομικές αλλαγές στον τρόπο διαμόρφωσης της λιανικής τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος και των άλλων χρεώσεων, υιοθετώντας και μόνιμους μηχανισμούς διασφάλισης των κερδών. Τους πρώτους μήνες του 2013, όταν θα σταλθούν οι πρώτοι λογαριασμοί, οι εργατικές και λαϊκές οικογένειες, χτυπημένες ήδη από την υπερφορολόγηση, την ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς, την ακρίβεια, θα αντιμετωπίσουν και το άμεσο πρόβλημα διασφάλισης της ηλεκτροδότησης.

Η αντιλαϊκή επίθεση θα ενταθεί.

Η «απελευθέρωση» της αγοράς θα ολοκληρωθεί.

Ο στόχος, που είναι αποκλειστικά και μόνο η εγγυημένη υπερκερδοφορία των ιδιωτικών ενεργειακών ομίλων με την εκχώρηση του ενεργειακού πλούτου της χώρας και του ελέγχου διαμόρφωσης των τιμών, θα γίνει μια τραγική πραγματικότητα. Εφόσον τους επιτραπεί...

Γιατί αν και οι στόχοι έχουν διατυπωθεί, όπως έχουν καταληχθεί τα χρονοδιαγράμματα και η προπαγάνδα που συνοδεύει τις νέες αντιλαϊκές ανατροπές, υπάρχει πάντα ο «ξενοδόχος».

Ο λαός, που με την πάλη του μπορεί να αποτρέψει τα σχέδια σε βάρος του.

Ακόμη μεγαλύτερη σημασία, όμως, έχει η δυνατότητα του οργανωμένου, μαζικού, διεκδικητικού λαϊκού κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας που ήδη υπάρχει και παλεύει, για ριζικές ανατροπές.

 Αυτό το κίνημα, εφόσον ενισχυθεί κι άλλο, μπορεί, πρέπει και ήδη το κάνει, να πορευτεί στη γραμμή της ρήξης με την πολιτική της «απελευθέρωσης» και με τη συνολική στρατηγική της ΕΕ.

Σ' αυτή τη γραμμή μπορεί να βάλει εμπόδια.

Αλλά δε φτάνει.

Οριστική λύση σε όφελος του λαού μπορεί να δοθεί όταν τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής αποτελούν κρατική κοινωνική ιδιοκτησία.

Αυτό το κίνημα πρέπει να διασφαλίσει αυτή τη διαδικασία με τη λαϊκή εξουσία.

Γιατί υπάρχει άλλη λύση και στον ενεργειακό τομέα.

Με την παραγωγή, τις εγχώριες πηγές, τη μεταφορά και τη διανομή του τομέα ενέργειας να αποτελούν λαϊκή περιουσία.

Με κεντρικό, πανεθνικό σχεδιασμό, προς όφελος του λαού.

Με έναν ενιαίο, αποκλειστικά κρατικό φορέα ενέργειας.

Σε αυτό το δρόμο καλεί το ΚΚΕ.

από το Ριζοσπάστη

Καζαμίας 2013 (πρώτο μέρος)

Posted by 2310net
 Γράψτε ένα σχόλιο

Μετά την πανηγυρική επιβεβαίωση του περσινού Καζαμία, γράφουμε και τον Καζαμία του 2013. Επειδή ζούμε σε επικίνδυνους καιρούς, διευκρινίζουμε ότι τα παρακάτω ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και της σάτιρας και καμία σχέση δεν έχουν με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα.

Ιανουάριος

Η χρονιά αρχίζει επεισοδιακά. Η ΔΕΗ στις 12 παρά ένα κατεβάζει τους διακόπτες στα σπίτια που δεν έχουν πληρώσει το χαράτσι και το ρεύμα. Και ενώ όλοι περιμένουν στις 12 και ένα να ξαναβρούν το φως τους, αυτό δεν γίνεται. Έτσι, χιλιάδες νοικοκυριά στην Ελλάδα προσπαθούν στα τυφλά να φάνε 2-3 φέτες γαλοπούλα και μπαγιάτικο ψωμί του τοστ, που αποτελούν φέτος το εορταστικό τους γεύμα.

Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο Πρωθυπουργός μιλάει για ένα δύσκολο μα ελπιδοφόρο 2013 και τονίζει ότι ήδη έχει αρχίσει να βλέπει τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης. Οι ψηφοφόροι του χαίρονται, όχι για την ανάκαμψη, αλλά γιατί επιτέλους ο Αντώνης βλέπει. Ο Βενιζέλος είχε ξεκινήσει να εύχεται από τις 12 παρά τέταρτο η ώρα είναι 4:23 και ακόμα μιλάει. Ο Κουβέλης τονίζει ότι το έτος 2013 θα είναι μια χρονιά απαγκίστρωσης.

Σε άρθρο-παρέμβαση στο εορταστικό τεύχος της Αυγής, ο Σωκράτης ο Κόκκαλης γράφει για την σωστή σχέση κράτους-επιχειρήσεων, ως μοχλό ανάπτυξης της χώρας.

Ο Τζήμερος δηλώνει «παρών» στην πρωτοχρονιάτικη γιορτή στο Σύνταγμα, όμως αποχωρεί διαμαρτυρόμενος όταν οι πολίτες καταλαμβάνουν τα παγκάκια και τα πεζοδρόμια, καταγγέλλοντας μέσω facebook το σοβιετικό κράτος της Ελλάδας που οργανώνει γιορτές για αυτούς που μας έφεραν μέχρι εδώ. 148 likes

Ο Μιχαλολιάκος δεν γιορτάζει γιατί στην δική του θρησκεία είναι ακόμα Αύγουστος. Παρόλα αυτά δηλώνει ότι το 2013 θα είναι μια χρονιά αναγέννησης των οραμάτων της λευκής φυλής, όπως είπε και ο Γκέμπελς. Μετά από τον σάλο που προκλήθηκε δήλωσε ότι ο Γκέμπελς δεν έχει κριθεί ακόμα από την ιστορία αλλά σίγουρα ήταν φιλέλληνας.

Φεβρουάριος

Και ενώ ολόκληρη η χώρα περιμένει με κομμένη την ανάσα την 2352^η δόση, μια δήλωση του Υπουργού Οικονομικών έρχεται να ταράξει τα νερά: «Πρέπει να εξορθολογίσουμε το φορολογικό καθεστώς των σπερματοζωαρίων. Κάθε άνδρας έφηβος θα πληρώσει φόρο 3.000 ευρώ για σπατάλη σπέρματος. Αναμένεται σχετικό νομοσχέδιο». Προκαλείται χάος στις αγορές, καθώς όλοι ξέρουν ότι οι Έλληνες δεν είναι μαλάκες. Ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής κάνει λόγο για πόλεμο κατά του κόμματός του, καθώς το συγκεκριμένο νομοσχέδιο φωτογραφίζει τους ψηφοφόρους τους. Ο Κουβέλης διαφωνεί με το νομοσχέδιο αλλά το ψηφίζει για να διασφαλιστεί η παραμονή της χώρας στο ευρώ. Ο Βενιζέλος έχει μείνει μόνος στο ΠΑΣΟΚ και συνεδριάζει με τον εαυτό του για τρεις ημέρες. Τελικά καταλήγει στην υπερψήφιση του νομοσχεδίου μετά από εσωκομματική ψηφοφορία. Ο Άρειος Πάγος κρίνει αντισυνταγματικό το νομοσχέδιο, αλλά ο Παπούλιας παρεμβαίνει λέγοντας ότι το πολύ το τάκα-τάκα κάνει το παιδί μαλάκα.

Σε άρθρο της στην Αυγή, η Γιάννα Αγγελοπούλου κάνει εκτενή αναφορά στις υποδομές της Ολυμπιάδας και την ανάγκη αξιοποίησής τους. Ο Τσίπρας χαρακτηρίζει και πάλι τον Σαμαρά, Ηρώδη ενώ ο Λαφαζάνης μιλάει για την ανάγκη αριστερής κυβέρνησης που θα αφήνει το δικαίωμα στην αυτοϊκανοποίηση.

Στις 14 Φλεβάρη, επανεμφανίζεται η Ντόρα στέλνοντας μήνυμα αγάπης στον Αντώνη. Ο Σαμαράς κάνει λόγο για θαύμα που του είχε εκμυστηρευτεί ότι θα γίνει ο ίδιος ο θεός σε πρόσφατη τηλεφωνική τους συνομιλία.

Πραγματοποιείται το ιδρυτικό συνέδριο της ΡΙΚΣΣΥ όπου εκλέγεται αρχηγός ο Λοβέρδος λαμβάνοντας 32 ψήφους έναντι 29 λευκών ψηφοδελτίων. Στην ομιλία του κάνει λόγο για τις υγιείς δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας που κέρδισαν την μάχη κατά του λαϊκισμού.

Μάρτιος

Η κυβέρνηση αποφασίζει να δώσει επίδομα θέρμανσης σε όλους όσους ζουν σε πόλεις στις οποίες η θερμοκρασία είναι στους -24 βαθμούς Κελσίου. Ο Κεδίκογλου δηλώνει ότι αυτή είναι μια έμπρακτη απόδειξη ότι αυτή η κυβέρνηση σκέφτεται τον Έλληνα πολίτη. Ο Βενιζέλος αρχίζει σειρά διεθνών επαφών με πρώτο σταθμό την έδρα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Εκεί έχει την ευκαιρία να συνομιλήσει με τον Πρόεδρό της και να του εκθέσει την δραματική κατάσταση της χώρας. Ο Κουβέλης ανακοινώνει ότι η απαγκίστρωση πέτυχε.

Στην Αυγή δημοσιεύεται συνέντευξη του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, στην οποία ο πετυχημένος επιχειρηματίας παραθέτει εκτενείς προτάσεις για την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος.

Η Χρυσή Αυγή σε μια έκρηξη αντισυστημικότητας προτείνει να μειωθούν τα μεροκάματα σε 3 ευρώ την ημέρα για να χτυπηθεί από τη ρίζα το κακό της λαθρομετανάστευσης. Ο Τζήμερος παρεμβαίνει, τονίζοντας ότι τα 3 αυτά ευρώ θα πρέπει να μπορούν να μειωθούν σε περίπτωση που ο επιχειρηματίας το ζητήσει.

Απρίλιος

Οι ετοιμασίες για το Πάσχα των Ελλήνων βρίσκουν τον Αντώνη τον Σαμαρά κλεισμένο στο γραφείο του για ώρες. Κύκλοι του Μαξίμου αναφέρουν ότι βρίσκεται σε διαρκή συνομιλία με τον Θεό. Η αποκλειστική σχέση θεού-Αντώνη, έχει ως συνέπεια να προκληθούν σεισμοί, τσουνάμι και πυρκαγιές σε όλες τις άλλες χώρες του κόσμου. Ο Λιακόπουλος εκδίδει το βιβλίο του «Σεισμοί, καταποντισμοί και τα Πρωτόκολλα που ζουν ανάμεσά μας. Μέρος 102^ο». Το προλογίζει ο Πάνος Καμμένος.

Η Αυγή πραγματοποιεί πολυσέλιδο αφιέρωμα στην ζωή και το έργο του Γιώργου Κοσκωτά. Σε συνέντευξή του στο Cosmopolitan ο Πέτρος Τατσόπουλος δηλώνει με νόημα «είχα πάει για weekend στο Παρίσι».

Εν τω μεταξύ στο 19^ο Συνέδριο του ΚΚΕ αποφασίζεται η άμεση έναρξη των επαναστατικών διαδικασιών. Σε κομμουνιστογενή blogs γίνεται χαμός γιατί στην απόφαση του Περισσού δεν γίνεται λόγος για το κίνημα της πατάτας.

Ο Βενιζέλος σε μια προσπάθεια να ανασυντάξει το ΠΑΣΟΚ δηλώνει παραίτηση και προχωράει σε εσωκομματικές εκλογές με μοναδικό υποψήφιο τον ίδιο. Οι εκλογές είναι δωρεάν, αλλά κανείς δεν έμαθε ποτέ πόσοι ψήφισαν.

Ο Καιάδας εκπροσωπεί την Χρυσή Αυγή στον Αναστάσιμο Εκκλησιασμό. Ο Παναγιώταρος έξω από την Εκκλησία φωνάζει κάτι για ιουδαϊκές κωλοτρυπίδες, ενώ ο Κασιδιάρης υπονομεύει τον Μιχαλολιάκο αφήνοντας να διαρρεύσει πως ο αρχηγός έγινε πιο πλούσιος από τότε που φορολογήθηκε ο αυνανισμός καθώς αυξήθηκε η πελατεία στο ξενοδοχείο του.

Στον αγώνα Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ η ομάδα του Πειραιά αδικείται κατάφορα, γεγονός που εξοργίζει την ΟΑΚΚΕ η οποία σε αφίσα της αποκαλύπτει τις ύποπτες σχέσεις Ιβαν Σαββίδη και ΕΠΟ, καταγγέλλοντας το ρώσικο κεφάλαιο που εξαγοράζει τους τίμιους διαιτητές.

Μάιος

Η Πρωτομαγιά βρίσκει χιλιάδες εργαζόμενους στους δρόμους, γεγονός που ωθεί τον Τζήμερο να προτείνει κατάργηση της 1^ης Μαΐου. Η κυβέρνηση υιοθετεί την πρόταση αυτή κι έτσι από του χρόνου ο Μάιος θα ξεκινάει από την 2^η Μαϊου. Την απόφαση αυτή χαιρετίζουν οι αγορές και ο Άδωνις από την εκπομπή του κάνει λόγο για αποφασιστικό βήμα σωτηρίας της χώρας.

Ο Τσίπρας ζητάει εκλογές την ώρα που η Μαριλίζα βγαίνει από τα αριστερά γράφοντας στο twitter ότι αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες. Η κυριακάτικη Αυγή δίνει δώρο τα άπαντα του Φρίντμαν και δώρο ένα dvd με συμβουλές για τους σωστούς επιχειρηματίες.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες διοργανώνουν φεστιβάλ με τίτλο: “Ένας χρόνος από το non-paper”.

Οι τρεις συγκυβερνήτες συσκέπτονται καθημερινά και αποφασίζουν να μην λάβουν πρόσθετα μέτρα αν αυτά δεν είναι αναγκαία. Ο Ψαριανός αντιδρά λέγοντας ότι πρέπει να λάβουμε νέα μέτρα, όποια κι αν είναι αυτά, για να μην συνηθίσει ο λαός σε μια κατάσταση που επικρατεί ο λαϊκισμός.

Η Χρυσή Αυγή με περηφάνια ανακοινώνει ότι ανοίγει νέα γραφεία στη Γαυδό. Παράλληλα δηλώνει ότι όποιος φέρει κομμένο κεφάλι αλλοδαπού θα κερδίζει δωροεπιταγή 20€ από το Lidl. Ο Δένδιας μαινόμενος τονίζει ότι δεν πρέπει η Χρυσή Αυγή να αναλαμβάνει αρμοδιότητες του κράτους και πως το ξεκλήρισμα των ανθρώπων είναι δική του δουλειά. Συστήνει την επιχείρηση «Φτερωτός Ερμής» και χιλιάδες αστυνομικοί ξεχύνονται στους δρόμους να φάνε όλα τα φαλάφελ από τα μαγαζιά των μουσουλμάνων έτσι ώστε να πεινάσουν και να αναγκαστούν να γυρίσουν στις πατρίδες τους.

«Σώπασε» ο «τροβαδούρος» της καρδιάς

Ο σπουδαίος λόγος του Αλκη Αλκαίου - κατά κόσμον Βαγγέλη Λιάρου - σίγησε, χτες τα ξημερώματα, σε ηλικία 63 χρόνων. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα στην Πάργα.

Ο Αλκης Αλκαίος, ένας από τους σημαντικότερους ποιητές - στιχουργούς του πολιτικο-κοινωνικού τραγουδιού μας, που η παρουσία του λάμπρυνε τη μουσική σκηνή του τόπου μας, γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Το όνομά του το πήρε από τον θείο του ΕΛΑΣίτη, που σκοτώθηκε σε ηλικία 23 χρόνων. Ο αδελφός της μητέρας του Ντίνος Ζήκος ήταν Μακρονησιώτης, μέλος του ΚΚΕ του οποίου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του.
Ο Β. Λιάρος σπουδάζει στη Νομική Σχολή την περίοδο της χούντας και τον Αύγουστο του 1973 συλλαμβάνεται για τη δράση του και κρατείται για μήνες στην Ασφάλεια, πράγμα που επιδεινώνει την επιβαρυμένη του υγεία. Μετά τη μεταπολίτευση γίνεται μέλος του ΚΚΕ στην Οργάνωση των Δικηγόρων.
Από παιδάκι «πολιτογραφήθηκε» κάτοικος Πάργας, αφού τον περισσότερο καιρό έμενε εκεί, γράφοντας υπέροχους στίχους, έχοντας σαν «δάσκαλό» του την ποίηση του μεγάλου Κ. Καρυωτάκη.
Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1967, με την έκδοση ενός μικρού δοκιμίου για τον Κ. Γ. Καρυωτάκη. Το 1983 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΤ.ΝΕ.Μ. (ιδρυτής του ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος) το βιβλίο του «Εμπάργκο - Ποιήματα», το οποίο περιλαμβάνει και το εμβληματικό ποίημα «Πρωινό τσιγάρο», αφιερωμένο στη μνήμη του πρόωρα χαμένου Μάνου Λοΐζου: «Αδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή / και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση / και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση / και σαν Ανατολή».
Οι πρώτοι στίχοι του δημοσιεύτηκαν στον «Ριζοσπάστη»: «Μανουέλ Ντουάρτε απ' το Πράσινο Ακρωτήρι / ίσως ποτέ και να μην δω το πρόσωπό σου / ωστόσο αν κρίνω απ' το αιμάτινο γραφτό σου / θα πρέπει να 'ν' γιομάτο από λιοπύρι» ξεκινάει το ποίημα «1848», που δημοσιεύτηκε στα τέλη της δεκαετίας του '70. Ενα τραγούδι διεθνιστικό, κάλεσμα σε συντρόφους ποιητές. Αυτό το ποίημα διάβασε ο Θάνος Μικρούτσικος και το μελοποίησε αμέσως, ενώ αργότερα το ερμήνευσε η ανεπανάληπτη Μαρία Δημητριάδη.
Η γνωριμία του με τον συνθέτη έφερε μία από τις μακροβιότερες και σπουδαιότερες συνεργασίες δημιουργών στο ελληνικό τραγούδι, με δίσκους - ορόσημα, όπως το «Εμπάργκο» (1982) και «Στου αιώνα την παράγκα» (1996). Στο χώρο της δισκογραφίας, άλλες σημαντικές συνεργασίες του ήταν για δίσκους των Νότη Μαυρουδή, Σωκράτη Μάλαμα, Μίλτου Πασχαλίδη, Μάριου Τόκα, Διονύση Τσακνή, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Συνεργάστηκε επίσης με τον Μπάμπη Στόκα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και άλλους δημιουργούς.

αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη

Δημοκρατία...

Η ιστορία με το χαράτσι της ΔΕΗ είναι αποκαλυπτική πολλών πραγμάτων όσον αφορά τη Δημοκρατία τους.
Ας δούμε τρεις πλευρές:

α) Απύθμενη υποκρισία, αβυσσαλέο ψεύδος

Στις 23/6/2011 ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλος, δήλωνε τα εξής:
«Σε σχέση με τα ακίνητα, η εκτίμησή μας είναι ότι (...) δε χρειάζεται να γίνει άλλη παρέμβαση και κυρίωςδε χρειάζεται να γίνει άλλη παρέμβαση μέσα στο λογαριασμό της ΔΕΗ.Δεν είναι οι λογαριασμοί της ΔΕΗ ο μοχλός για να εισπράττεις τέλη ή φόρους και ιδίως φόρους, διότι το ηλεκτρικό ρεύμα είναι ένα κοινωνικό αγαθό θεμελιώδες και δεν μπορείς να συνδέεις την εκπλήρωση άλλων υποχρεώσεων, πέραν των δημοτικών εν πάση περιπτώσει των συνδεδεμένων απόλυτα με τον τόπο κατοικίας ή εγκατάστασης, με τους μηχανισμούς αυτούς οι οποίοι έχουν άλλο σκοπό και γιατί εν πάση περιπτώσει πρέπει να αναζητήσουμε κίνητρα για την οικοδομή και γιατί είναι ήδη πολύ επιβαρυμένο το ακίνητο».
*
Ομως, ο ίδιος άνθρωπος, ο Βενιζέλος, που τον Ιούνη έλεγε τα παραπάνω, ότι δηλαδή,
πρώτον, δεν θα επιβληθεί χαράτσι, και
δεύτερον, ότι δεν θα επιβληθεί χαράτσι με μοχλό τη ΔΕΗ,
τρεις μόλις μήνες αργότερα, στις 11/09/2011, δήλωνε και διέπραττε τα ακριβώς αντίθετα!
Ενώ τον Ιούνη έβγαζε παθιασμένους λόγους ενάντια στο χαράτσι και ενάντια στη χρησιμοποίηση του λογαριασμού της ΔΕΗ ως φοροεισπρακτικού μηχανισμού, το Σεπτέμβρη με το ίδιο πάθος υποστήριζε ότι η επιβολή χαρατσιού και η είσπραξή του μέσω της ΔΕΗ αποτελεί μέτρο «δίκαιο» και «κοινωνικά αποδεκτό»!
Θαυμάστε:

*

«Πρέπει να βρούμε κάτι που να είναι δίκαιο, κάτι που να είναι κοινωνικά αποδεκτό, κάτι που να διαφοροποιεί τον πλούσιο από το μεσαίο και από το φτωχό, κάτι το οποίο να μπορεί να εφαρμοστεί άμεσα, να αποδώσει γρήγορα, να μην εξαρτάται από το μηχανισμό της φορολογικής διοίκησης. Το μόνο μέτρο που έχει όλα αυτά τα προσόντα, που είναι μέτρο άμεσης καθολικής εφαρμογής, αλλά κλιμακωμένο δίκαια με κοινωνικά χαρακτηριστικά, είναι ένα ειδικό τέλος στην χτισμένη επιφάνεια, στην ακίνητη περιουσία, που θα εισπραχθεί μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ...»!

β) Αντιλαϊκός παροξυσμός

Ας δούμε τώρα ποιο είναι το κοινωνικό έδαφος πάνω στο οποίο εφαρμόζεται η πολιτική των Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη:
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της εταιρείας, μέσα στο 2010, η ΔΕΗ εξέδωσε 1.160.000 εντολές για διακοπή ρεύματος!
Δηλαδή, πριν ακόμα έρθουν το δεύτερο και το τρίτο Μνημόνιο. Πριν έρθουν οι νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Πριν η ανεργία εκτιναχτεί στο 30%. Πριν ο ΦΠΑ πάει στο 23%. Πριν ακόμα από την «εργασιακή εφεδρεία». Πριν δηλαδή συντελεστεί το κοινωνικό ολοκαύτωμα του 2011 και του 2012, ήδη από το 2010, πάνω από 1 εκατομμύριο λαϊκά νοικοκυριά και μικρομάγαζα είχαν φτάσει σε τέτοιο βαθμό εισοδηματικής καχεξίας που αδυνατούσαν να πληρώσουν εμπρόθεσμα το ρεύμα!
Κι όμως! Ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, ενώ η τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο λαός είχε ως συνέπεια, ήδη από το 2010, πάνω από ένα εκατομμύριο οικογένειες (με δυο, τρία ή περισσότερα μέλη) να μην έχουν τα λεφτά για να πληρώσουν το ρεύμα στην ώρα του, αυτοί τι έκαναν;
Πάνω στην πλάτη αυτού του χρεοκοπημένου λαού, ήρθαν οι «σωτήρες» και του πρόσθεσαν και το χαράτσι! Το οποίο το συνέδεσαν με το λογαριασμό του ρεύματος! Δηλαδή με ένα «θεμελιώδες κοινωνικό αγαθό» - καθ' ομολογία του Βενιζέλου - που όμως ο λαός, ήδη από το 2010, μετρούσε ευρώ το ευρώ για να καταφέρει να το πληρώσει!

*

Ποια είναι η συνέπεια;
Μα η αναμενόμενη. Πώς να εισπράξεις από αυτόν που του τα πήρες όλα; Πώς να είναι «συνεπής» αυτός που εσύ ο ίδιος τον οδήγησες με την πολιτική σου στην εξαθλίωση; Πώς να σε πληρώσει αυτός που ενώ τον έχεις καταληστέψει του επιβάλλεις από πάνω και χαράτσι!
Τη συνέπεια την ομολόγησε πριν μερικές βδομάδες η διοίκηση της ΔΕΗ:
Στην Ελλάδα των «φώτων του πολιτισμού», μετά το χαράτσι, η ΔΕΗ, κάθε μέρα που περνάει, κόβει το ρεύμα σε 1.000 οικογένειες και επιχειρήσεις!

γ) «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν»!

Εδώ ακριβώς, σε αυτόν το ρυθμό, στο ρυθμό τού «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» είναι που χτυπά η καρδιά της Δημοκρατίας τους. Και δε θα μπορούσε να συμβαίνει αλλιώς σε μια Δημοκρατία όπως αυτή που ήδη περιγράφηκε: Δημοκρατία της απύθμενης υποκρισίας, του αβυσσαλέου ψεύδους και του αντιλαϊκού αγριανθρωπισμού.
Στη Δημοκρατίας τους, λένε, υπάρχουν κανόνες. Ενας από τους κανόνες, λένε, είναι ο σεβασμός των δικαστικών αποφάσεων. Και πράγματι. Δεν υπάρχει απεργία, κοινωνική διεκδίκηση, λαϊκή διαμαρτυρία που να μη βγήκε «παράνομη» ή «καταχρηστική» από τα δικαστήρια. Και που - στο όνομα του «σεβασμού των δικαστικών αποφάσεων» - να μην τη χτύπησαν αλύπητα! Με εισαγγελείς, με ΜΑΤ, με διατεταγμένη προπαγάνδα σπίλωσης.
Αλλά, οι κανόνες έχουν και... εξαιρέσεις. Ως εκ τούτου, παρότι δέησε και βγήκε μια δικαστική απόφαση που λέει ότι το χαράτσι και η είσπραξή του μέσω της ΔΕΗ είναι παράνομα πράγματα, εντούτοις οι ταγοί περί την εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων - κρατώντας ανά χείρας το φύλλο συκής τους - αποφάσισαν, διέταξαν και ανακοίνωσαν:
Η δικαστική απόφαση δεν ισχύει... Δεν εφαρμόζεται... Το χαράτσι θα συνεχίσει να επιβάλλεται και να εισπράττεται μέσω της ΔΕΗ κι ας λένε τα δικαστήρια ό,τι θένε...
Γιατί; Ενεκα, όπως απαντούν, «το υπέρτατον καθήκον», «η σωτηρία της χώρας», «η δημοσιονομική πειθαρχία», μπλα, μπλα, μπλα...

*

Βέβαια, τον πραγματικό λόγο που δεν εφαρμόζεται η δικαστική απόφαση, η πραγματική αιτία που ακόμα κι αν εφαρμοστεί η συγκεκριμένη απόφαση θα βρουν άλλη μεθόδευση για να την ακυρώσουν, είναι ότι στη Δημοκρατία τους ο «υπέρτατος» νόμος, στον οποίο υποτάσσονται τα πάντα, είναι ένας και μοναδικός:
Ο νόμος του ταξικού κανιβαλισμού!
Αυτός είναι ο νόμος. Αυτή είναι η αιτία. Αυτός είναι και ο λόγος. Και φυσικά αυτός ο λόγος, ο λόγος που κάνουν ό,τι γουστάρουν, δεν είναι ούτε νομικός, ούτε συνταγματικός. Είναι πολιτικός. Βαθύτατα πολιτικός. Και μόνο έτσι, πολιτικά, μπορεί και πρέπει να ανατραπεί.

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ από  το Ριζοσπάστη

Η νέα Βάρκιζα

Posted by 2310net

Aυτός ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι προκλητικός. Δεν μπορείς να αντισταθείς στην επίθεση εναντίον του, όπως δεν θα μπορούσες να αντισταθείς σε ένα πιτόγυρο από το Γιώτη μετά από 40 μέρες νηστεία. Και εκεί που είχα πει ότι δεν θα κοροϊδέψω τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για 40 μέρες έρχονται τα τελευταία χτυπήματα να με κάνουν να υποκύψω στον πειρασμό.

Εν αρχή ην η Μαριλίζα με το άρθρο της. Εντάξει, κάνεις ένα σχόλιο και λες δεν βαριέσαι, τόσοι και τόσοι πασόκοι πήγαν στην Κουμουνδούρου. Ένας πάνω, ένας κάτω δεν χάλασε κι ο κόσμος. Βέβαια αναρωτιέσαι πότε οι Συριζαίοι θα καταλάβουν ότι έχουν γίνει ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να πάρει μεταγραφή και ο ίδιος ο ΓΑΠ ή ο Μπένι για να αρχίζουν να το υποψιάζονται; Το ξεπερνάς, όμως και δείχνεις μια διάθεση να τους κατανοήσεις.

Μετά βλέπεις τον Μπαλάφα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να δηλώνει ότι αναγνωρίζει το χρέος κανονικά και με το νόμο. Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι: μήπως εγώ δεν θυμάμαι καλά; Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αναγνώριζε το χρέος και προεκλογικα και απλά μου διαφεύγει; Ανατρέχεις σε παλαιότερες δηλώσεις του Τσίπρα και βλέπεις ότι όντως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ψέλλιζε κάτι περί διαγραφής του επαχθούς χρέους, ζητούσε το λογαριασμό του δημόσιου χρέους για να δει ποιο μέρος είναι αυτό που πρέπει να αφαιρεθεί και βεβαιώνεσαι ότι δεν αρμενίζεις εσύ στραβά.

Στα ελληνικά αυτές οι στάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αποτυπώνονται με την όχι και τόσο εύηχη λέξη κωλοτούμπα. Αλλά επειδή δεν έχω πρόθεση να παραθέσω τις παλινωδίες των στελεχών της Κουμουνδούρου θέλω απλά να θέσω το ζήτημα σε μια άλλη διάσταση. Θέλω να φέρω στην κουβέντα τις επικοινωνιακές επικλήσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ όλο το προηγούμενο διάστημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ξεκίνησε την εποχή της κρίσης με μια αναφορά στην αναγκαιότητα ενός νέου ΕΑΜ. Την εποχή της αθωότητας, όταν ακόμα τα ποσοστά ήταν μικρά, μια τέτοια πρόταση δεν αντιμετώπιζε έντονη κριτική, παρά τις αντιφάσεις σχετικά με το στόχο του νέου ΕΑΜ. Επρόκειτο για ένα νέο ΕΑΜ που θα αντισταθεί γενικά και αφηρημένα, με στόχο εκτός των άλλων να προσελκύσει και νέες επενδύσεις.

Στη συνέχεια, και καθώς η μπάρα με τα ποσοστά άρχισε να σκιρτάει, και ενώ ο κόσμος ήταν στις πλατείες, ο ΣΥΡΙΖΑ ψέλλιζε κάτι για εξέγερση και επανάσταση. Μέχρι στιγμής όλα πάνε καλά. Από την οργάνωση του ΕΑΜ πάμε στην εξέγερση.

Και εκεί που οι συριζαίοι έχουν αρχίσει να ψήνονται ότι αυτοί θα είναι η γενιά της εξέγερσης, αυτοί θα χτίσουν την κοινωνία του μέλλοντος, τους χαλάει τη δουλειά το ΠΑΜΕ που περιφρουρεί την βουλή. Και να ‘σου οι «Βάρκιζες», οι προδότες, αυτοί που προστετεύουν το σύστημα και διάφορα τέτοια.

Έπειτα έρχονται οι εκλογές. Αριστερή κυβέρνηση, λέει ο Τσιπρας και ο λαός από κάτω εκστασιάζεται όπως οι Ρουβίτσες, έτοιμος να σκίσει στα δύο την Αλέκα που πεισματικά αρνείται να βάλει νερό στο κρασί της, ακόμα κι όταν ο Αλέξης της τάζει την πρωθυπουργία. Άλλη μια ‘νέα Βάρκιζα’ για το ΚΚΕ, που τι κόμμα του λαού είναι αν δεν κάνει αυτό που λέει ο λαός;

Από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση στην δεύτερη μεσολαβεί μια άμβλυνση του λόγου του ΣΥΡΙΖΑ. Τα χρώματα γίνονται λίγο πιο απαλά, ένα απαλό γαλάζιο αντικαθιστά το κόκκινο, η διγλωσσία σχετικά με την κατάργηση, ανατροπή ή επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου εμφανίζεται καθημερινά και αρχίζουν να πληθαίνουν οι επαγγελματίες πασόκοι που περιστοιχίζουν τον Τσίπρα. Ταυτόχρονα οι αναφορές στο σχέδιο Μάρσαλ αποδεικνύουν πόσο αστοιχείωτοι ιστορικά μπορούν να γίνουν.

Ανακεφαλαίωση: κάναμε το νέο ΕΑΜ, οργανώσαμε μια ανοργάνωτη και αυθόρμητη εξέγερση, εκεί βρήκαμε απέναντί μας τους προδότες που μας πούλησαν, μετά τους είπαμε να πάμε να συγκυβερνήσουμε και μας ξαναπούλησαν, και μετά εμείς αποφασίσαμε να πάρουμε ό,τι καλό είχαν οι άλλοι μας οι αντίπαλοι για να κερδίσουμε μόνοι μας.

Και πάμε στην μετεκλογική περίοδο, εκεί όπου εξαφανίζεται τόσο η πολυσυλλεκτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς τις προϋπάρχουσες συνιστώσες τις έχει καταπιεί η συνιστώσα των πρώην πασόκων, και μαζί με αυτήν εξαφανίζονται και οι αναφορές στην «Αριστερά». Πουθενά δεν γίνεται πια λόγος για αριστερή κυβέρνηση, παρά μόνο κάποιες αοριστίες για δημοκρατία, διαφάνεια, στρατηγική και άλλες βλακείες που είχαμε συνηθίσει να ακούμε τόσα χρόνια. Επίσης εξαφανίζονται οι μεγάλες δηλώσεις τύπου «καμιά θυσία για το ευρώ», αλλά και τα παχιά τα λόγια για την «ώρα της ανατροπής». Αντί αυτών εμφανίζονται κάτι βαρετά, νερόβραστα συνθήματα όπως «ο σύριζα είσαι εσύ», επινοημένα μάλλον από πασοκογενείς επικοινωνιολόγους, που δεν έχουν καταλάβει ότι δεν μπορούν να πείσουν κανέναν. Προφανώς εκείνο το «λαοκρατία» του ΕΑΜ ήταν εντελώς παρωχημένο. Ας έβαζαν ένα «το εαμ είσαι εσύ». Ακόμα μέλη θα έγραφαν.

Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στον νέο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που υποστηρίζει πως το χρέος είναι νόμιμο, το αναγνωρίζει και θέλει να φτιάξει ένα νέο μοντέλο παραγωγής για να το αποπληρώσει. Μέσα σε αυτή την πορεία έπρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχθεί κάποιες ιδιωτικοποιήσεις (κάνει κριτική μόνο για τις κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις) και να τονίσει σε όλους τους τόνους πόσο ανάγκη έχουμε τις επενδύσεις, αλλά αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί ένα ασφαλές περιβάλλον για αυτές! Και φυσικά έπρεπε να καταδικάσει τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

Με μαθηματική βεβαιότητα οδηγούμαστε στο σημείο στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα πει ότι πρέπει να γίνει ό,τι είναι απαραίτητο για να εξασφαλιστεί η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και η παραμονή μας στη ζώνη του ευρώ, ότι πρέπει να γίνουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ότι αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία, ότι οι θυσίες του λαού θα πιάσουν-αυτή τη φορά- τόπο, ότι η νέα, νέα, νέα σύμβαση θα είναι σωτηρία της χώρας κτλ.

Και όλα αυτά ενώ έχουν με θράσσος καπηλευθεί ιστορικές εποχές, ιστορικές συνθήκες τις οποίες φέρνουν στα μέτρα τους. Μιλάνε για ΕΑΜ, για Βάρκιζα, για Βαϊμάρη, για παλιούς κομμουνιστές που δεν θα έκαναν τα λάθη του σημερινού ΚΚΕ και άλλα τέτοια. Εξοργίζονται με το μονόστηλο του Ριζοσπάστη για τον Χρόνη Μίσσιο και μιλούν για ντροπή της ιστορικής αυτής εφημερίδας και δεν ενοχλούνται για τα άρθρα της Μαριλίζας στην επίσης ιστορική Αυγή. Κατηγορούν όσους μένουν πιστοί σε αυτά που λένε και κάνουν ότι προδίδουν το λαό, την ώρα που μεγαλύτερη προδοσία και μεγαλύτερη «Βάρκιζα» από το να λες συνειδητά ψέματα στο λαό προκειμένου να του υφαρπάξεις την ψήφο δεν έχει υπάρξει στα χρονικά της Αριστεράς. Έχουν αποσυρθεί από τους λαϊκούς αγώνες, τις απεργίες και τις διαδηλώσεις (δεν ήξεραν κατά που πέφτει η ισραηλινή πρεσβεία;) την πιο κρίσιμη στιγμή για το λαό και το κίνημά του, αποδεικνύοντας ότι αυτό που πραγματικά τους ενδιαφέρει είναι η με κάθε κόστος εκλογική νίκη. Είναι ή δεν είναι αυτή η νέα Βάρκιζα;

Ο βουλευτικός μισθός και οι ντουντούκες του χρυσαυγιτισμού

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Πριν λίγες μέρες παίχτηκε στη Βουλή μια άθλια παράσταση από τους χρυσαυγίτες. Αντικείμενο ήταν το ύψος της βουλευτικής αποζημίωσης.

Τα κανάλια της πλουτοκρατίας, με τους χρυσοπληρωμένους «άκορμαν» των εργολάβων, των τραπεζιτών και των εφοπλιστών καναλαρχών, ως έτοιμα από καιρό, πήραν την πάσα που τους έδωσαν από βήματος Κοινοβουλίου οι φασίστες.
Κι έτσι άρχισαν να αναπαράγουν τα χρυσαυγίτικα καραγκιοζιλίκια και να… οικτίρουν, με κάθε δυνατό λαϊκισμό, για το υπαρκτό θέμα, κάνοντας αβάντα στο χρυσαυγίτικο ασκέρι.
Αλλά αν η πρόθεση των χρυσοπληρωμένων τηλεαστέρων και των Κροίσων αφεντικών τους είναι η αντιστοίχηση του μισθού του βουλευτή με τα δεδομένα που βιώνει η ελληνική κοινωνία, και όχι το να κάνουν πλάτες στη Χρυσή Αυγή, τότε πώς εξηγείται ότι τόσα χρόνια τους έχει «ξεφύγει» το συγκεκριμένο ζήτημα και ότι το «ανακάλυψαν» μόνο μετά το χρυσαυγίτικο «θέατρο»;
Πώς, ας πούμε, τους έχουν «ξεφύγει» μια ντουζίνα τοποθετήσεις, δηλώσεις, ανακοινώσεις και παρεμβάσεις του ΚΚΕ στη Βουλή για το ύψος του βουλευτικού μισθού;
Πότε μετέδωσαν έστω και… μισή λέξη από τις παρεμβάσεις αυτές του ΚΚΕ στα δελτία τους;
Πότε διαμαρτυρήθηκαν έστω και για ένα δευτερόλεπτο του τηλεοπτικού τους χρόνου επειδή αυτές οι παρεμβάσεις του ΚΚΕ προσπερνιούνται με τόση ευκολία από την πλειοψηφία της Βουλής;
Πότε γνωστοποίησαν αυτές τις παρεμβάσεις του ΚΚΕ στο τηλεοπτικό κοινό;

Για να μην πάμε πιο πίσω:

Ηδη, προ μνημονίων, στις 22/3/2010, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ δήλωνε:
«…Το ΚΚΕ επανειλημμένα έχει τοποθετηθεί και έχει ζητήσει τη δραστική μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης και την κατάργηση της αποζημίωσης για τη συμμετοχή στις συνεδριάσεις των Επιτροπών και άλλες κοινοβουλευτικές δραστηριότητες. Εχει επίσης ζητήσει την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης ώστε οι βουλευτές να συνταξιοδοτούνται από τα ασφαλιστικά τους ταμεία. Η θέση αυτή του ΚΚΕ σχετίζεται με τη γενικότερη θέση του για το ρόλο των βουλευτών και δεν το συνδέει συγκυριακά με την κρίση».
Για το ίδιο θέμα, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, τόνιζε:
«Εχουμε ζητήσει τη μείωση των βουλευτικών μισθών, την κατάργηση των βουλευτικών συντάξεων, διαχρονικά, μονίμως, όχι τώρα στην περίοδο της κρίσης. Να μην παίρνει αμοιβή ο βουλευτής επειδή είναι σε επιτροπή. Είναι έργο του (…). Εμείς ακριβώς θεωρούμε ότι πρέπει να καταργηθούν όλα αυτά, που σημαίνει ότι το Δημόσιο και ο προϋπολογισμός της Βουλής θα ελαφρυνθεί».
Ηδη από το Μάη του 2010 – ανήμερα μάλιστα της ψήφισης του μνημονίου – το ΚΚΕ κατέθεσε πρόταση νόμου για τη μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης και την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης.
Η συζήτηση της πρότασης δεν έχει γίνει ακόμα στην Ολομέλεια… Πότε διαμαρτυρήθηκαν τα κανάλια των πλουτοκρατών που εδώ και δυο χρόνια μια πρόταση νόμου για ένα θέμα που υποτίθεται ότι τόσο τους «συγκινεί», δεν έχει εισαχθεί καν για συζήτηση;

Στην εισηγητική έκθεση της πρότασης νόμου, μεταξύ άλλων, σημειώνεται:

«Η θέση του ΚΚΕ είναι ότι η βουλευτική σύνταξη πρέπει να καταργηθεί και ο χρόνος βουλευτικής θητείας να λογίζεται χρόνος πραγματικής ασφάλισης στον ασφαλιστικό φορέα που ήταν ασφαλισμένος ο κάθε βουλευτής πριν την εκλογή του. Ως προς το ύψος της σύνταξης, τα όρια συνταξιοδότησης καθώς και τις λοιπές διατάξεις, θα ισχύουν οι κοινές διατάξεις.
Επίσης, το ΚΚΕ υποστηρίζει την κατάργηση της αποζημίωσης των βουλευτών για τη συμμετοχή τους σε συνεδριάσεις των κοινοβουλευτικών επιτροπών, ή σε άλλες δραστηριότητες του Κοινοβουλίου, δεδομένου ότι η συμμετοχή αυτή δε συνιστά υπερωριακή απασχόληση, αλλά είναι μέσα στα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις του βουλευτή».
Αλλά και μετά το πρώτο μνημόνιο, στις 3/11/2010, το ΚΚΕ επανέφερε το θέμα του βουλευτικού μισθού και το πάγιο αίτημα του Κόμματος για «δραστικές μειώσεις στη βουλευτική αποζημίωση και κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης».
Τι, όμως, δεν έκανε ποτέ το ΚΚΕ – που βεβαίως είναι πασίγνωστο στο πανελλήνιο το ποια είναι η σχέση των βουλευτών του με τη βουλευτική αποζημίωση:
Το αυτονόητο: Δεν έπαιξε ποτέ το «παιχνίδι» να γίνουν οι μειώσεις στο εισόδημα των βουλευτών επικοινωνιακό τρικ για να το φέρνουν μετά σαν «παράδειγμα» οι σφαγείς του λαού – όπως έκανε ο Παπανδρέου στις συνεντεύξεις του – για να αποδεχθεί ο κόσμος, ο συνταξιούχος, ο μισθωτός, ο αγρότης να μειωθεί το εισόδημά του.
«Αυτό δε μας βρίσκει σύμφωνους, να χρησιμοποιείται σαν παράδειγμα η Βουλή, ο μισθός και το εισόδημα του βουλευτή και πώς αντιμετωπίζεται για να αποδεχτεί ο κόσμος τα μέτρα τα οποία παίρνονται», τόνιζε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ το Νοέμβρη του 2010.

Τι για όλα αυτά και απ’ όλα αυτά μετέδωσαν ποτέ τα κανάλια των εργολάβων;
Τίποτα!
Εσπευσαν, όμως, να δηλώσουν το «παρών» τους και να παράσχουν τις συχνότητές τους ως επικοινωνιακές «ντουντούκες» του χρυσαυγιτισμού.