«Σώπασε» ο «τροβαδούρος» της καρδιάς

Ο σπουδαίος λόγος του Αλκη Αλκαίου - κατά κόσμον Βαγγέλη Λιάρου - σίγησε, χτες τα ξημερώματα, σε ηλικία 63 χρόνων. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα στην Πάργα.

Ο Αλκης Αλκαίος, ένας από τους σημαντικότερους ποιητές - στιχουργούς του πολιτικο-κοινωνικού τραγουδιού μας, που η παρουσία του λάμπρυνε τη μουσική σκηνή του τόπου μας, γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Το όνομά του το πήρε από τον θείο του ΕΛΑΣίτη, που σκοτώθηκε σε ηλικία 23 χρόνων. Ο αδελφός της μητέρας του Ντίνος Ζήκος ήταν Μακρονησιώτης, μέλος του ΚΚΕ του οποίου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του.
Ο Β. Λιάρος σπουδάζει στη Νομική Σχολή την περίοδο της χούντας και τον Αύγουστο του 1973 συλλαμβάνεται για τη δράση του και κρατείται για μήνες στην Ασφάλεια, πράγμα που επιδεινώνει την επιβαρυμένη του υγεία. Μετά τη μεταπολίτευση γίνεται μέλος του ΚΚΕ στην Οργάνωση των Δικηγόρων.
Από παιδάκι «πολιτογραφήθηκε» κάτοικος Πάργας, αφού τον περισσότερο καιρό έμενε εκεί, γράφοντας υπέροχους στίχους, έχοντας σαν «δάσκαλό» του την ποίηση του μεγάλου Κ. Καρυωτάκη.
Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1967, με την έκδοση ενός μικρού δοκιμίου για τον Κ. Γ. Καρυωτάκη. Το 1983 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΤ.ΝΕ.Μ. (ιδρυτής του ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος) το βιβλίο του «Εμπάργκο - Ποιήματα», το οποίο περιλαμβάνει και το εμβληματικό ποίημα «Πρωινό τσιγάρο», αφιερωμένο στη μνήμη του πρόωρα χαμένου Μάνου Λοΐζου: «Αδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή / και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση / και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση / και σαν Ανατολή».
Οι πρώτοι στίχοι του δημοσιεύτηκαν στον «Ριζοσπάστη»: «Μανουέλ Ντουάρτε απ' το Πράσινο Ακρωτήρι / ίσως ποτέ και να μην δω το πρόσωπό σου / ωστόσο αν κρίνω απ' το αιμάτινο γραφτό σου / θα πρέπει να 'ν' γιομάτο από λιοπύρι» ξεκινάει το ποίημα «1848», που δημοσιεύτηκε στα τέλη της δεκαετίας του '70. Ενα τραγούδι διεθνιστικό, κάλεσμα σε συντρόφους ποιητές. Αυτό το ποίημα διάβασε ο Θάνος Μικρούτσικος και το μελοποίησε αμέσως, ενώ αργότερα το ερμήνευσε η ανεπανάληπτη Μαρία Δημητριάδη.
Η γνωριμία του με τον συνθέτη έφερε μία από τις μακροβιότερες και σπουδαιότερες συνεργασίες δημιουργών στο ελληνικό τραγούδι, με δίσκους - ορόσημα, όπως το «Εμπάργκο» (1982) και «Στου αιώνα την παράγκα» (1996). Στο χώρο της δισκογραφίας, άλλες σημαντικές συνεργασίες του ήταν για δίσκους των Νότη Μαυρουδή, Σωκράτη Μάλαμα, Μίλτου Πασχαλίδη, Μάριου Τόκα, Διονύση Τσακνή, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Συνεργάστηκε επίσης με τον Μπάμπη Στόκα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και άλλους δημιουργούς.

αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη