Ανιστόρητη προπαγάνδα

«Η νέα... "αποχή" του ΚΚΕ...»,
είναι ο τίτλος άρθρου για το εκλογικό αποτέλεσμα του Γ. Λεονταρίτη στην εφημερίδα «Παρόν» της Κυριακής, 24/6/2012. Βεβαίως καθένας, ιδιαίτερα από τους αστούς δημοσιολόγους, προσεγγίζει το εκλογικό αποτέλεσμα ανάλογα με τους σκοπούς που υπηρετεί η εφημερίδα του και την πολιτική που στηρίζει. Αυτό κάνει και ο συγκεκριμένος αρθρογράφος, μόνο που πασχίζει να το στηρίξει και με ιστορικά στοιχεία, διαστρεβλώνοντας κατάφορα την ιστορία, όπως ακριβώς και η αστική πολιτική και προπαγάνδα. Να τι γράφει:
«Η κομμουνιστική ηγεσία αρνείται να δει ότι οι οπαδοί της διαφωνούν με τη γραμμή της απομονώσεως που εχάραξε (...) Η Αλέκα Παπαρήγα αντιπαρέρχεται αυτήν την πραγματικότητα και εμμένει πεισματικά στη δική της αντίληψη (...) Παρά τις όποιες διαφορές μπορεί να χωρίζουν το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ, εδώ παρουσιάστηκε -μοναδική φορά στα χρονικά- η δυνατότης σχηματισμού κυβερνήσεως της Αριστεράς, που θα είχε αποτέλεσμα τουλάχιστον την άμεση κατάργηση του Μνημονίου, αλλά και σοβαρές επιπτώσεις στην κυριαρχία και κηδεμονία του Δ' Ράιχ στην πατρίδα μας».

Τα περί «απομονωμένου ΚΚΕ»
είναι η καραμέλα των αστών και του ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς επειδή το ΚΚΕ δεν υπέκυψε στα κελεύσματα, τις προτροπές και τις πιέσεις τους να απαρνηθεί την πολιτική του και να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ για αστική κυβερνητική διαχείριση, δηλαδή να βάλει πλάτη το ΚΚΕ για διέξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου μέσα στην ΕΕ, δηλαδή για την κερδοφορία του, την ανάπτυξη των επιχειρηματικών ομίλων που για να αναπτυχθούν χρειάζονται φτηνούς εργάτες.
Αυτό θέλει.
Οταν το ΚΚΕ μιλά για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει διακανονισμό αποπληρωμής του.
Δηλαδή, να το πληρώσει ο λαός.
Οσο για την κατάργηση του μνημονίου, αυτό ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ το απαρνήθηκε στις εκλογές της 17ης Ιούνη, μιλώντας για αλλαγές σε συνεννόηση με την ευρωζώνη και την ΕΕ.
Διαστρεβλώνει εδώ ο αρθρογράφος για να παραπλανήσει.
Το ίδιο και με την κυβέρνηση της «Αριστεράς» αφού ακόμη και αν συμφωνούσε για συνεργασία το ΚΚΕ τα «κουκιά» δεν έβγαιναν. Ψέμα και εδώ.
Τέλος, για την «κυριαρχία του Δ' Ράιχ στην πατρίδα μας», ή την κατοχή από τη Γερμανία (αυτήν ονομάζει Δ' Ράιχ) που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν τολμούν να μιλήσουν για αποδέσμευση από την ΕΕ αφού θέλουν να ξεμπερδεύουν με την κατοχή, αλλά το αντίθετο, ακόμη πιο βαθιά ενσωμάτωση στην ευρωζώνη και στην ΕΕ, οι κοσμοπολίτες.
Ποιον δουλεύουν;
Αλλά έτσι καλλιεργούν τον εθνικισμό αποπροσανατολίζοντας από το κύριο.
Την καπιταλιστική οικονομική κρίση και την πολιτική διαχείρισής της σε όφελος του κεφαλαίου, με άλλο μείγμα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ γι' αυτό θεωρεί ως το άπαν φιλολαϊκής πολιτικής την κατάργηση του μνημονίου, αλλά η ταξική ουσία δεν αλλάζει.

Λέει ακόμη ο αρθροφράφος της διαστρέβλωσης:
«Σε άλλες εποχές, όταν υπήρχε η "Μέκκα του Κομμουνισμού" στο Κρεμλίνο, θα έπεφταν κεφάλια μέσα στο ΚΚΕ».
Να και η αλήστου μνήμης αντικομμουνιστική προπαγάνδα περί ξενοκίνητου από τη Μόσχα ΚΚΕ!
Γράφει επίσης:
«Το ΚΚΕ δεν διδάσκεται ούτε από τη δική του Ιστορία. Διέπραξε τώρα ένα τραγικό λάθος, σαν του 1946 με την "Αποχή". Τότε, η ζαχαριαδική ηγεσία επήρε την ολέθρια εκείνη απόφαση να μη μετάσχει στις εκλογές (...) Ο πολιτικός συνασπισμός των κομμάτων του ΕΑΜ, με εκφραστές τον Μιχάλη Κύρκο (πατέρα του Λεωνίδα), τον Σταύρο Ηλιόπουλο του Σοσιαλιστικού Κόμματος (Πασαλίδη) κ.ά., όπως και οι Αριστεροί Φιλελεύθεροι με τον Σταμάτη Χατζήμπεη και τον στρατηγό Γρηγοριάδη, μάταια προσπαθούσαν να πείσουν την κομμουνιστική ηγεσία για τις επιπτώσεις της αποχής.(...) Τώρα, το ΚΚΕ επέμεινε πεισματικά στην "ΑΠΟΧΗ" από τη δυνατότητα σχηματισμού αριστερής κυβερνήσεως».
Εδώ το ψέμα, το ιστορικό ψέμα περισσεύει.
Αλλά έτσι είναι αυτού του είδους η δημοσιογραφία.
Προκειμένου να τεκμηριώσω την πολιτική που στηρίζω γράφω και ψέματα.
Ποια η πραγματικότητα;
Η απόφαση για την «αποχή» δεν ήταν προσωπική απόφαση του Ζαχαριάδη, ούτε ήταν μόνο του ΚΚΕ. Τότε την υποστήριξαν και ο Ι. Σοφιανόπουλος και ο Αλέξ. Σβώλος και πολλοί άλλοι μη κομμουνιστές. Συγκεκριμένα, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ υιοθέτησε σχετική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ, που είχε προηγηθεί (βλέπε ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τ. 6ος, σελ. 176).
Αλλά και μετά τις εκλογές (3 Απρίλη 1946) έλεγε η ανακοίνωση εφτά κομμάτων (Ενωσις Δημοκρατικών Αριστερών, ΣΚΕΛΔ, Αριστεροί Φιλελεύθεροι, Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος, Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος, Δημοκρατική Ενωσις, μαζί τους και ο Πολιτικός Συνασπισμός των Κομμάτων του ΕΑΜ):
«... η τεράστια πραγματικά αποχή που εσημειώθη δεν ήταν απλώς κραυγή διαμαρτυρίας διά το εκλογικόν ανοσιούργημα της 31ης Μαρτίου (...) Η ψευδοβουλή που προήλθεν από τις εκλογές (...) δεν εκπροσωπεί παρά την μειοψηφίαν του Εθνους (...) να διεξαχθούν σύντομα νέες γνήσιες και ελεύθερες εκλογές» (ολόκληρη η ανακοίνωση στο ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τ. 6ος, σελ. 431, 432, 433).
Τέλος, η αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα προβάλλει την «αποχή» ως αιτία που οδήγησε στον εμφύλιο,
όταν ο αστικός πολιτικός κόσμος με τους Αγγλους συμμάχους του τσάκιζαν με κάθε μέτρο καταστολής και με τα όπλα το λαϊκό κίνημα.
Ετσι ένα μήνα μετά τις εκλογές του 1946, ο αιματηρός απολογισμός ήταν: «Φόνοι: 1.289. Τραυματίες: 667. Βασανισμοί: 31.632. Φυλακισμένοι: 8.624, ενώ καθ' όλον το έτος ξεπερνούσαν τις 30.000. Απόπειρες φόνων: 509. Συλληφθέντες: 84.931. (Στη δίνη του εμφυλίου», σελ. 440, εκδόσεις «Προσκήνιο»). Ο Β. Μπαρτζιώτας προσθέτει στα παραπάνω: «Καταδιωκόμενοι: 100.000. Στη χώρα δρούσαν συμμορίες: 166. Παράνομα οπλοφορούντες συμμορίτες: 20.000». (Β. Μπαρτζιώτα: «Ο αγώνας του ΔΣΕ», σελ. 20).

ΤΑ ΜΟΝΑ ΨΑΡΙΑ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΠΟΥ ΠΑΕΙ ΤΟ ΡΕΥΜΑ, ΕΙΝΑΙ ... ΤΑ ΨΟΦΙΑ

Του Μάνου Δούκα *

 

 

Τι να γράψω τώρα; Τι να πω που να μη θεωρηθεί δικαιολογία, πρόφαση, υπεκφυγή, παρηγοριά; Θα προσπαθήσω να μαζέψω το μυαλό μου και να πω δυό τρία λόγια. Σκόρπια όμως τώρα. Κι «αύριο» τα λέμε πιο αναλυτικά.

 

 

1. Μια πρώτη γνώμη για το αποτέλεσμα των εκλογών, έχω φροντίσει να γράψω και πριν τις εκλογές με το άρθρο  «ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ... ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΡΙΝ», ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΟ «ΜΕΤΑ». ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΑΝΤΑ». (Αν το γράψετε στο google θα το βρείτε στο blog «Αριστερά στη Μυτιλήνη»   ή σε προηγούμενο φύλο του «Νέου Εμπρός»). Έλεγα εκεί εν ολίγοις ότι η ορθότητα μιας γνώμης δεν κρίνεται από το πόσοι την υιοθετούν. Απόδειξη ο Γαλιλαίος. Έτσι και τώρα: Έχω μια γνώμη. Ένα όραμα. Μια πεποίθηση. Θα την αλλάξω αν βρεθεί κάποιος να με πείσει ότι έχω άδικο. Το ότι οι περισσότεροι ψήφισαν κάτι άλλο για οποιοδήποτε άλλο λόγο, δεν αποτελεί απόδειξη ότι χρειάζεται εγώ να αλλάξω γνώμη.

 

2. Μια πρώτη γνώμη πάνω ακριβώς σ΄ αυτό έγραψα πάλι σε άρθρο προεκλογικό με τίτλο:  «ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ; ΓΙΑΤΙ; ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ;». Μπορείτε να το βρείτε πάλι με τον ίδιο τρόπο στο internet. Έλεγα σ΄ αυτό άρθρο ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος.

3. Έχω μια «περίεργη» γνώμη για το «τι είναι νίκη και τι είναι ήττα». Λέω ότι πολλές φορές στην ιστορία, αυτός που «νικάει» στη μάχη δεν είναι απαραίτητα αυτός που κερδίζει τον πόλεμο ή τη δικαίωση της ιστορίας. Παράδειγμα: πέστε μου ποιός Ρωμαίος στρατηγός νίκησε και σταύρωσε το Σπάρτακο; Ποιός τον θυμάται; Κι όποιος τον θυμάται τον ξέρει σαν «αυτόν που σκότωσε το Σπάρτακο». Ποιός είναι ο νικητής της ιστορίας; Ο Ρωμαίος ή ο Σπάρτακος; Έτσι και τώρα. Η ιστορία θα γράψει ότι κατάφεραν να ρίξουν το ΚΚΕ. Αλλιώς δεν έκαναν και τίποτα σπουδαίο όλοι τους! Πολύ φασαρία για το τίποτα. Γιατί κάνανε πολύ φασαρία και πήγαμε πάλι στα ίδια. Και κυρίως γιατί μ΄αυτές τις δοκιμασμένες λύσεις των κομμάτων που θέλουν να διαχειριστούν την κρίση και δώσουν ανάσες στο σύστημα ... δε λύνεται τίποτα. Ούτε τα προβλήματα του λαού. Ούτε η κρίση του συστήματος. Επομένως αύριο θα δικαιωθεί πάλι η γνώνη του ΚΚΕ που είπε ότι το πρόβλημα δε λύνεται με κυβερνήσεις διαχείρισης της κρίσης. Δε μπορεί να βρεθεί λύση μέσα στα πλαίσια του συστήματος αυτού και της Ε.Ε.

4. Η προεκλογική περίοδος είχε σαν κύριο χαρακτηριστικό της την πρωτοφανή επίθεση ενάντι στο ΚΚΕ. Στόχος τους ήταν να εξαφανίζουν αν μπορούσαν το ΚΚΕ. Ακόμα και τις τελευταίες μέρες, όταν υποτίθεται ότι το «σύστημα φοβόταν μήπως βγεί ο ΣΥΡΙΖΑ», η επίθεση συνέχιζε να γίνεται στο ΚΚΕ. Μ΄ όλους τους τρόπους. Με τα γκάλοπ, με τις διαδόσεις, με την τρομοκρατία, με όλα. Ακόμα κι όταν τα δικά τους γκάλοπ έλεγαν ότι το ΚΚΕ θα είναι πολύ πεσμένο. Οι Χρυσαυγίτες έξω απ΄ τα σχολεία κι οι «αναρχικοί» ή «αντιεξουσιαστές» φίλοι τους πετούσαν τρυκάκια ενάντια στο ΚΚΕ.

5. Είναι εύκολη σκέψη και ιστορικά επιβεβαιωμέν η επανειλημμένα: όταν το σύστημα ξετυλίγει επίθεση ενάντια στο λαό και στα δικαιώματά του, όταν προσπαθούν να δώσουν χρόνο στο ετοιμοθάνατο σύστημά τους, το πρώτο πράγμα που φροντίζουν πάντα είναι το χτύπημα των κομμουνιστών. Χτύπημα και στην ύπαρξή τους, αλλά και στην στρατηγική του ΚΚΕ. Τους ενοχλεί όχι το ότι υπάρχει ΚΚΕ. Κομουνιστικό Kόμμα υπάρχει και σε κάποιες άλλες χώρες, κι αποτελεί τη χαρά του συστήματος. Τους ενοχλεί το ότι το ΚΚΕ μιλά ενάντιας στην ΕΕ και στον καπιταλισμό. Ότι δείχνει το δρόμο για την άλλη κοινωνία.

6. Σ΄ αυτό το σχέδιο εξόντωσης του ΚΚΕ, πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Πολλά παραδείγματα δε χρειάζονται. Ας πάρουμε μόνο το τελευταίο:

Αυτό το site που βγήκε σαν επίσημο της ΚΕ του ΚΚΕ κι έγραφε ότι «Η ΚΕ του ΚΚΕ καλεί όλο τον ελληνικό λαό, αύριο να στηρίξει με την ψήφο του τον ΣΥΡΙΖΑ». Θέλω κάποιος να μου πει: Ποιός μπορεί να έφτιαξε αυτό το site; Ο ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος; Ή οι μυστικές υπηρεσίες (όπως μου είπε κάποιος φίλος ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ); Θέλω κάποιος να μου πει: ποιός οφελείται από αυτό το site; Γιατί στην πολιτική λέμε ότι κρίνεται το ποιός το έκανε από το ποιός οφελείται απ΄ αυτό! Αν θέλετε να πείτε ότι το έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ τότε ομολογείτε ότι έβλάψαν το ΚΚΕ με κάθε ανέντιμο τρόπο. Αν πάλι θέλετε να πούμε ότι το έφτιαξαν οι «μυστικές υπηρεσίες», τότε κατά τη γνώμη μου τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα (και έτσι είναι): ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει αντικειμενικά ή συνειδητά στην οργάνωση της συστηματικής επιχείρησης που ξεκινά από διάφορα κέντρα του συστήματος για να βλάψουν το ΚΚΕ. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ σ΄ αυτή την επίθεση είναι η αιχμή του αντικομουνιστικού δόρατος.

7. Πάντως, ιδιαίτερα με βάση όλη αυτή την επίθεση που ξετυλίχτηκε όλο αυτό τον καιρό, μπορούμε να πούμε ότι γενικά αντέξαμε. Όμως έχουμε πολλά να πούμε, πολλά να ψάξουμε, πολλά λάθη και αδυναμίες να καταλογίσουμε στην ηγεσία μας, στον εαυτό μας, παντού. Αυτή τη δουλειά θα την κάνουμε ήσυχα κι απλά όπως πάντα. Κι αν χρειάζετασι κάτι να αλλάξουμε, κάτι να βελτιώσουμε, κάτι να διορθώσουμε, θα το κάνουμε. Αλλά να ξεκαθαρίσουμε από την πρώτη στιγμή προς κάθε κατεύθυνση ότι: Δε θα αλλάξουμε στρατηγική. Το ΚΚΕ «δεν είναι σπορά της τύχης». Είναι «ώριμο τέκνο της ανάγκης». Είναι κοινωνική ανάγκη να υπάρχει και να έχει ακριβώς αυτή τη στρατηγική που έχει. Αν ήταν να αλλάξουμε στρατηγική, τότε δε θα είμασταν ΚΚΕ ούτε εμείς που τώρα είμαστε. Για την ακρίβεια ... δε θα ήταν κανένας ΚΚΕ. Δε θα χρειαζόταν. Κόμματα του ρεαλισμού και του ευρωμονόδρομου δεκάδες. Άλλο ένα δεν είναι απαραίτητο σε κανέναν. Αντίθετα είναι απαραίτητο ένα κόμμα που να δείχνει τον άλλο δρόμο.

8. Στη συζήτηση αυτή να θυμηθούμε όλοι ότι το ΚΚΕ έλεγε απ΄ την αρχή ότι η κρίση κι η εξαθλίωση δε φερνουν αυτόματα τη ριζοσπαστικοποίηση. Αντίθετα μπορεί να οδηγήσουν σε ακραία συντηριτικοποίηση εξ΄ αιτίας του φόβου. Κι αυτό ακριβώς έγινε.

9. Αναρωτιόμασταν με κάποιους συντρόφους έξω απ΄ το εκλογικό τμήμα των ετεροδημοτών: Υπάρχει κάποιο άλλο κόμμα που αυτοί που δε το ψηφίζουν έχουν τόση αγωνία για το πως θα τα πάει; Που αυτοί που δε το ψηφίζουν έχουν τόσες απαιτήσεις απ΄ αυτό; και λέγαμε ότι αυτό κατ΄ αρχήν είναι θράσος. Αλλά τελικά δείχνει αυτό που κάποιες φορές λέμε κι εμείς και οι εκθέσεις της αμερικάνικης πρεσβείας: ότι η επιρροή του ΚΚΕ είναι πολύ μεγαλύτερη από το εκλογικό του ποσοστό. Πόσο μάλλον φέτος που κατάφεραν οι ψεύτες να πείσουν ένα κόσμο ότι μπορεί να λέει ότι είναι ΚΚΕ αλλά τώρα θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Κι είναι πολύς αυτός ο κόσμος. Ας σκεφτούμε τι ψέμματα του είπαν. Ας σκεφτούμε όμως και το τι δεν του είπαμε εμείς. Κι ότι μάλλον εμείς δεν τον βρήκαμε καν για να του πουμε την αλήθεια. Όχι μόνο προεκλογικά, αλλά όλο το προηγούμενο διάστημα.

10. Αυτές οι εκλογές δημιούργησαν νέα δεδομένα για το τι είναι «δικός μας». Πάντως αυτός που δεν καταλαβαίνει ότι άλλο πράγμα είναι το ΚΚΕ κι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δικός μας. Δικαιούται να είναι, αλλά δεν είναι δεδομένος.

11. Μια «ήττα» πάντα μπορεί να βγεί και σε καλό. Ας το φροντίσουμε. Ας μάθουμε απ΄ την κατραπακιά τι έφταιξε κι ας γίνουμε καλύτεροι. Πάντως είναι στην πάγια γνώμη μας, ότι «η κρίση δεν ξεπερνιέται με εκλογές». Κι η κρίση είναι μπροστά μας. Αύριο είναι άλλη μέρα. Μεθαύριο δε θα θυμάται κανένας ούτε το αποτέλεσμα των εκλογών. Όπως σήμερα κανένας πια δε θυμάται τον Παπαδήμο που μόλις πριν από τρεις μήνες είχε μια παντοδύναμη κυβέρνηση που όμως δε μπόρεσε να σταθεί ούτε έξι μήνες. Η κρίση θα φάει κι άλλες κυβερνήσεις, κι αλλά κόμματα, κι άλλα πρόσωπα. Και κυρίως θα συνεχίσει να τρώει το μεδούλι του λαού. Ειδικά μετά απ΄ αυτό το αποτέλεσμα των εκλογών. Ας είμαστε εκεί που είμασταν πάντα. Δίπλα στο λαό.

12. Να θυμάστε: το πιο μαύρο σκοτάδι συμβαίνει λίγο πριν το πιο όμορφο γλυκοχάραμα. Σκεφτείτε: η πιο δύσκολη στιγμή για το ΚΚΕ τον προηγούμενο αιώνα ήταν λίγο πριν το 1940. Είχε καμμιά 300 μέλη κι ήταν όλα φυλακή και εξορία. Όχι μόνο δε μας έσβησαν, αλλά μέσα σε δυο χρόνια από τότε το ΚΚΕ έφτιαξε την αντίσταση. Τι νομίζετε λοιπόν; Ότι τώρα μπορεί να γιγαντωθεί η κρίση χωρίς να οργανωθεί η αντίσταση του λαού; Φρούδες ελπίδες του συστήματος. Εμείς θα είμαστε εκεί.

αναδημοσίευση από το  Νέο Εμπρός τ. 964

* Ο Μάνος Δούκας είναι μαθηματικός, μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, και μέλος του Γ.Σ της ΑΔΕΔΥ. 

Σχόλιο του blog μας:

Αν το ποδόσφαιρο άλλαζε τον κόσμο θα ήταν παράνομο

Posted by 2310net in πολιτικη, αθλητισμος, για γελια

Γράψτε ένα σχόλιο

Ήταν αναμενόμενο ότι θα χάναμε από τη στιγμή που το παιχνίδι απέκτησε πολιτικές διαστάσεις. Δεν τα έχουμε ρε παιδί μου αυτά τα παιχνίδια. Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνο το 1-4 με την Τουρκία ανήμερα της επετείου της Ελληνικής Επανάστασης;

Και είναι λογικό. Ως οπαδοί είμαστε γκρινιάρηδες όσο δεν πάει. Βρίζουμε τον Σαμαρά, τον Γκέκα, τον Καραγκούνη, τον Κατσουράνη και φυσικά τον άσχετο Σάντος όμως ξαφνικά τους φορτώνουμε και το βάρος της εκπροσώπησης ενός έθνους.

Αλήθεια τι θα κερδίζαμε ως έθνος ή ως λαός με μια νίκη; Προφανώς λίγες στιγμές χαράς, μια ικανοποίηση ότι ταπεινώσαμε τους εκμεταλλευτές μας, λίγες ωραίες ατάκες που θα αφορούσαν την Μέρκελ και μετά τέλος. Μέσα τα κεφάλια και σκασμός!

Άλλωστε ζητάμε από τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής να καλύψουν το έλλειμμα αξιοπρέπειας των πολιτικών μας, τους οποίους οι ίδιοι ως λαός ψηφίσαμε.

Σαν να λέμε «παίξτε για μας, γιατί εμείς είμαστε εντελώς μαλάκες»

Όμως όπως και να ‘χει δεν έπρεπε να πολιτικοποιηθεί ο αγώνας αυτός.

Δεν ήταν στο συμφέρον μας.

Αν ήταν αγώνας μπάσκετ κι εγώ μαζί, να το κάναμε μέγα πολιτικό ζήτημα, να τους ρίχναμε και μια 20αριά πόντους στο κεφάλι και να καλούσαμε και την Μέρκελ να έρθει να μας δει. Αλλά όχι στο ποδόσφαιρο.

Η όλη κατάσταση μπέρδευε και τους παίκτες. Δεν ήξεραν αν έπρεπε να δεχθούν τις προσταγές της Γερμανίας ή αν έπρεπε να κάνουν ό,τι χρειάζεται για να παραμείνουν στο euro

Κι αυτοί οι Γερμανοί, αδίστακτοι. Μας δάνειζαν την μπάλα και μετά την έπαιρναν πίσω με επαχθείς όρους.

Αυτά ήταν βέβαια τα αναμενόμενα προβλήματα μιας συγκυβέρνησης. Συνέκλιναν όλοι προς τα δεξιά και έμενε μονίμως ακάλυπτη η αριστερή πλευρά της άμυνας.

Η αλήθεια είναι ότι οι παίκτες μας συμπεριφέρονταν με τρόπο ανάλογο με την πολιτική συμπεριφορά των κομμάτων και του λαού. Ο Σηφάκης για παράδειγμα έκανε την έξοδο του Σαββατοκύριακου σαν αυτούς που προτίμησαν να πάνε για μπάνιο αντί να ψηφίσουν.

Ο Κατσουράνης ήταν σαν τον Καρατζαφέρη, εξαφανισμένος. Ο Αριστερός εξτρέμ Σαμαράς προσπαθούσε να απαγκιστρωθεί από τα μαρκαρίσματα αλλά έπεφτε σε γερμανικούς τοίχους, ο Παπασταθόπουλος, ως άλλος Πάνος Καμμένος, διαμαρτυρόταν συνέχεια στους διαιτητές, ενώ ο Μάκος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δυο-τρεις καλές ενέργειες αλλά δεν κατάφερε να απειλήσει τους αντιπάλους. Ο δε Λυμπερόπουλος ήταν σαν το ΠΑΣΟΚ. Κανείς δεν κατάλαβε γιατί παίζει ακόμα. Ο μόνος που προσπαθούσε να οργανώσει την λαϊκή αντεπίθεση ήταν ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης, όμως δυστυχώς το μόνο που κατάφερε είναι να εισπράξει δυο καλά λόγια και τίποτα άλλο!

Όσοι περιμένατε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα για να ασχοληθείτε με την πολιτική ώρα να ξαναγυρίσετε στην μιζέρια της καθημερινότητάς σας και να επιστρέψετε στο μίσος σας για την Μέρκελ. Μη στεναχωριέστε όμως, χάσαμε μια μάχη, όχι τον πόλεμο.

Άλλωστε αν το ποδόσφαιρο άλλαζε τον κόσμο θα ήταν παράνομο

Πάντως για την ανύψωση του εθνικού μας φρονήματος μπορούμε να συνεχίσουμε να τονίζουμε ότι όταν εμείς παίζαμε ποδόσφαιρο δίπλα στον Παρθενώνα αυτοί έτρωγαν βελανίδια. Μπορούμε επίσης να λέμε ότι όταν εμείς απεικονίζαμε το ποδόσφαιρο στους αμφορείς αυτοί έπιναν νερό από χιόνι.

Στο κάτω-κάτω μπάλα μπορεί να μην ξέρουμε, αλλά τουλάχιστον δεν φοράμε πέδιλα με κάλτσες.

Το ματς της εθνικής ομάδας με τους Γερμανούς και το αποτέλεσμα των εκλογών

από Οικοδόμος

Πάνω που έδειχναν να ηρεμούν οι αγορές μετά την εκλογή του εκλεκτού τους Αντώνη Σαμαρά από τον ευρώδουλο ελληνικό λαό, ένας νέος παράγοντας ανησυχίας εκτίναξε ξανά τα σπρέντς σε νέα επίπεδα ρεκόρ. Συγκεκριμένα οι αγορές δείχνουν να προβληματίζονται ιδιαίτερα από το ενδεχόμενο νίκης της εθνικής Ελλάδας κόντρα σε αυτή της Γερμανίας, ενώ η Άγκελα Μέρκελ από την πλευρά της τόνισε
ότι η βοήθεια προς την Ελλάδα δεν είναι χωρίς αντάλλαγμα και ότι περιμένει από τους διεθνείς να τηρήσουν την υπογραφή του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τους παίχτες της εθνικής τους τόνισε να μην διακινδυνέψουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και να ακολουθήσουν το παράδειγμα που έδωσε ο μισός ελληνικός λαός και ότι η νίκη των μνημονιακών δυνάμεων θα πρέπει να αποτυπωθεί και στο γήπεδο. Η θέληση των Ελλήνων για παραμονή και στην ΕΕ δεν μπορεί να διακινδυνεύσει  από τυχοδιωκτισμούς και ανεύθυνες πολιτικές δήλωσε ο Φώτης Κουβέλης που κάλεσε τους διεθνείς να γυρίσουν την πλάτη στον Αλέξη Τσίπρα και να επιδείξουν υπεύθυνη φιλοευρωπαϊκή στάση.

Ο Νίκος Μιχαλολιάκος, αν και παραδέχτηκε ότι βρέθηκε σε δίλλημα για το ποια ομάδα θα υποστηρίξει, είπε ότι τελικά θα στηρίξει την Ελλάδα, επειδή οι Γερμανοί δεν έχουν ακόμα εξανδραποδιστεί τόσο πολύ ώστε να δώσουν 7% σε ένα κόμμα που κατάστρεψε την χώρα τους και δολοφόνησε τους παππούδες τους, ενώ την ίδια ώρα οι Έλληνες δηλώνουν έτοιμοι να βγάλουν τον ταγματασφαλίτη από μέσα τους και να ξεχυθούν εναντίον της αριστεράς, και όποιου άλλου τους υπενθυμίζει την φτώχεια τους και διεκδικεί να είναι ο λαός κυρίαρχος στον τόπο του και που απειλεί το  νέο ιερό τρίπτυχο τρόικα-εε-ευρώ.

Το ματς αναμένεται να το παρακολουθήσουν εκατομμύρια ραγιάδες που ψήφισαν την υποταγή τους στο μνημόνιο, έτοιμοι να βγουν στο δρόμο και να πανηγυρίσουν την νίκη της εθνικής, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο τα βαθιά πατριωτικά τους αισθήματα.

Πηγή: κομμουνάρος

Δημοσιογράφος, με κεφαλαίο Δέλτα

Τον ιρλανδό δημοσιογράφο Βίνσεντ Μπράουν μάλλον τον γνωρίζουν ελάχιστοι έξω από την χώρα του. Παραδέχομαι ότι ανάμεσα στους πολλούς ήμουν κι εγώ, όμως χαίρομαι τώρα που τον γνώρισα. Αν και με πιάνει θλίψη καθώς σκέφτομαι τις "αποκλειστικές ο-θεός-να-τις-κάνει συνεντεύξεις", τις στημένες τηλεοπτικές συζητήσεις και τις κατευθυνόμενες αναλύσεις των εγχώριων "δημοσιογράφων".

Δείτε το βιντεάκι που ακολουθεί. Μεταφερόμαστε στην Ιρλανδία. Στο βήμα βρίσκεται ο μεγαλοτραπεζίτης Κλάους Μάσουχ, υψηλόβαθμο στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο οποίος εξηγεί στους ιρλανδούς τα οφέλη που θα προκύψουν για την χώρα τους από το μνημόνιο και την δημοσιονομική προσαρμογή που τους έχουν επιβληθεί.

Με ήρεμο, γλυκό και σχεδόν χαμογελαστό ύφος, ο Μάσουχ επιχειρεί να πείσει τους δόλιους τους ιρλανδούς ότι τα οφέλη που θα προκύψουν από τις σημερινές τους θυσίες θα αξίζουν με το παραπάνω τα βάσανα που περνούν σήμερα. Όμως, δυστυχώς γι'αυτόν, στο ακροατήριό του δεν βρίσκονται ο Πρετεντέρης, ο Καψής, ο Χασαπόπουλος, η Τρέμη, ο Ρογκάκος, ο Λιαρέλλης, η Κοσιώνη, ο Παπαδημητρίου, ο Μανδραβέλης, ο Παπαχελάς, ο Πορτοσάλτε ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος αργυρώνητος έλληνας "δημοσιογράφος". Εκεί βρίσκεται ο πολύπειρος Βίνσεντ Μπράουν, ο οποίος (με το ίδιο ήρεμο και μελιστάλαχτο ύφος) εξαπολύει πραγματικές ερωτήσεις, κάνοντας τον "πολύ" Μασούχ να καταπιεί την γλώσσα του και να μη ξέρει πού να κρυφτεί.

Δείτε τι σημαίνει Δημοσιογράφος (με κεφαλαίο Δέλτα) και μελαγχολήστε:

Καλοφάγωτη!

Θύμιος Καλαμούκης


Άλλη μια κυβέρνηση, έτοιμη και προορισμένη να υπηρετήσει πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα. Οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, που συμπιέζουν χρόνια την Ελλάδα και απομυζούν τον πλούτο της. Ξέρω ότι πολλοί αναγνώστες αυτό το θεωρούν υπερβολικό, αλλά λυπάμαι. Συμβαίνει έτσι ακριβώς. Και αυτή η κυβέρνηση, η επονομαζόμενη και «εθνικής σωτηρίας», θα φροντίσει κυρίως, αν και όχι μόνο, να ισχυροποιήσει μια χούφτα συμφέροντα, να τους δημιουργήσει ασφαλές περιβάλλον δράσης, να τα προστατέψει από «έξαλλους» διαδηλωτές. Θα φροντίσει να σώσει γνωστούς πετρελαιάδες, εφοπλιστές, εργολάβους, μεταπράτες, προμηθευτές, καναλάρχες, για να δικαιώσει από τον τίτλο της τη δεύτερη λέξη, την «σωτηρία». Το «εθνική», έτσι κι αλλιώς είναι λίγο φλού…
Άλλη μια κυβέρνηση που στην φρασεολογία της, η λέξη «λαός», θα παίζει συνεχώς. Αλλά θα παίζει μόνο εκεί. Σε λίγες μέρες από σήμερα αυτός ο λαός θα γίνει παρείσακτος, ενοχλητικός και αν αποφασίσει να διαμαρτυρηθεί και να εναντιωθεί, στο αναγεννητικό έργο της κυβέρνησης, θα γίνει και εχθρός λαός. Στην καλύτερη περίπτωση θα του πετάξουν μερικά ψίχουλα που θα περισσέψουν από κάποια μοιρασιά, αλλά και αυτό δεν προβλέπεται λόγω της δυσμενούς συγκυρίας…
Άλλη μια κυβέρνηση, που όταν χτυπάει το τηλέφωνο του υπουργού με κλήση από τον επώνυμο επιχειρηματία, θα απαντά σούζα ο πρόθυμος υπουργός, ενώ όταν διεκδικεί ισοτιμία ο ανώνυμος πολίτης θα περιφρονείται από τον πολυάσχολο υπουργό. Άλλη μια κυβέρνηση υπάλληλος των ευρωπαϊκών οργανισμών, πρόθυμος εκτελεστής των εντολών της Τρόικας και του ΔΝΤ.
Άλλη μια κυβέρνηση, δέσμια του πολιτικού κόστους, της επικοινωνιακής τακτικής, της ψεύτικης φιλολαϊκής εικόνας, των ματαιόδοξων στελεχών, των μικροπρεπών συμπεριφορών, της αναποτελεσματικότητας, της τσαπατσουλιάς. Άλλη μια κυβέρνηση χωρίς έμπνευση και τόλμη, φαντασία και πρωτοτυπία. Άλλη μια κυβέρνηση μπαλωμάτων, αρπακόλας, εντυπωσιοθηρίας, απομίμηση του κακού εαυτού όλων των προκατόχων της.
Προτρέχεις θα πουν κάποιοι. Ναι, θα απαντήσω. Αλλά μάλλον θα δικαιωθώ. Όχι ότι αυτό είναι κάτι ευχάριστο, ούτε κάποιο κατόρθωμα. Η πρόβλεψη για το μέλλον αυτής της κυβέρνησης, είναι πολύ εύκολη υπόθεση, αρκεί να κάνεις δύο απλές συνδυαστικές σκέψεις: Την αποτελούν δύο κόμματα, στην ουσία σάπια, εδώ και καιρό, με πολιτικό προσωπικό κουρασμένο, φθαρμένο και διεφθαρμένο. Την στηρίζει και ένα τρίτο κόμμα, της ερμαφρόδιτης αριστεράς, με ακατάσχετη σοβαροφάνεια και εξουσιομανία. Την στηρίζουν επίσης διαπλεκόμενα ΜΜΕ και αδίστακτοι παπαγάλοι. Αυτήν η κυβέρνηση τελεί υπό την αιγίδα, ενός ανήθικου πέπλου. (Την στηρίζει επίσης και κόσμος, το 48%, θα πει κάποιος. Αυτοί δεν πιάνονται γιατί με την ίδια ευκολοπιστία και ποσοστά έχουν στηρίξει στο παρελθόν ανάλογες σαβούρες).
Η κυβέρνηση αυτή θα αποτύχει δυστυχώς, επειδή είναι μια μνημονιακή κυβέρνηση. Βαθειά μνημονιακή. Άρα στην συνείδηση την δική μου, αποτυχημένη, ξεπουλημένη, προδοτική, καταστροφική. Καλείται να εφαρμόσει συνταγές θανάτου για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Η διαφορά με την προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ, είναι ότι αυτή έχει την έγκριση  του κόσμου (με τον τρόπο και το ποσοστό που δόθηκε…). Αυτή η έγκριση όμως δεν την δικαιώνει, ούτε την μετατρέπει σε επιτυχημένη. Για τους δύσπιστους ή τους υπομονετικούς ή τους καλόπιστους, μένει να αποδειχτεί η επιτυχία της κυβέρνησης αλλά και  η επιτυχία της επιλογής του κόσμου.
Μέχρι τότε ας ετοιμάζονται οι επόμενοι. Και μέχρι τότε ας ετοιμαζόμαστε όλοι.

Καλοφάγωτη… και καλή χώνεψη

Αδέλφια μου εσείς τραπεζίτες!

Στις 15 Σεπτέμβρη του 2008 κατέρρευσε η «Lehman Brothers». Επρόκειτο για ένα τραπεζικό «κραχ» στο έδαφος των ΗΠΑ το οποίο αποτέλεσε τη με βροντώδη τρόπο εκδήλωση της οικονομικής κρίσης που έκτοτε αγκαλιάζει ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Πώς αντέδρασε το αμερικανικό πολιτικό σύστημα της πλουτοκρατίας στην κατάρρευση της «Lehman Brothers» και σε όσα κρύβονταν πίσω της; Ανοιξε τους κρουνούς των δημόσιων ταμείων και έκτοτε εφαρμόζει το... «σοσιαλισμό» των ιμπεριαλιστών: Εχει «κοινωνικοποιήσει» μέχρι σεντς τις ζημιές των μονοπωλίων και τις έχει φορτώσει στις πλάτες του λαού, με αποτέλεσμα, είτε με υπουργό Οικονομικών τον Πόλσον (επί Μπους), είτε με υπουργό Οικονομικών τον Γκάιτνερ (επί Ομπάμα), να έχουν διοχετευτεί πάνω από 7 τρισεκατομμύρια δολάρια (!) στη Γουόλ Στριτ.

*

Σημείωση: Τόσο ο Ρεπουμπλικανός υπουργός Οικονομικών Πόλσον, που πριν γίνει υπουργός Οικονομικών ήταν πρόεδρος της «Goldman Sachs», όσο και ο Δημοκρατικός υπουργός Οικονομικών Γκάιτνερ, που πριν ήταν επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Νέας Υόρκης, ήταν τραπεζίτες...

***

Η νέα κυβέρνηση της Ισπανίας υπό τον Ραχόι ήρθε κι αυτή στην εξουσία το Νοέμβρη του 2011 στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης. Ούτε ένα χρόνο μετά, τα αποτελέσματα - για το λαό της Ισπανίας - είναι γνωστά. Η χώρα βουλιάζει μετά από τη διαρκή τροφοδότηση των ζημιογόνων τραπεζών και των μονοπωλίων της χώρας με δισεκατομμύρια ευρώ σε «πακέτα» και ενισχύσεις, που εκτινάσσουν το δημόσιο χρέος και τα δημόσια ελλείμματα.

*

Σημείωση: Επειδή οι «αξίες» που συναπαρτίζουν το σινάφι του παγκόσμιου κατεστημένου, είτε πρόκειται για πολιτικές είτε για τεχνοκρατικές «αξίες», δεν πάνε ποτέ και πουθενά χαμένες, δεν προκαλεί καμία έκπληξη ότι στη θέση του υπουργού Οικονομίας της κυβέρνησης Ραχόι έχει επιλεγεί ο κ. Λουίς ντε Γκίντος. Το απίθανο: Πρόκειται για τον κύριο που είχε διατελέσει πρόεδρος για την Ισπανία και την Πορτογαλία της «Lehman Brothers»! Της τράπεζας, δηλαδή, που στις 15 Σεπτέμβρη του 2008 κατέρρευσε στις ΗΠΑ, και ήταν ακριβώς η κατάρρευση της συγκεκριμένης τράπεζας, που λειτούργησε ως ντόμινο και αποτέλεσε την παγκόσμια «καμπάνα» εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης!
Ενας τραπεζίτης, λοιπόν, και στην Ισπανία...

***

Οταν η κρίση χτύπησε με ένταση την πόρτα της Ιταλίας, όλα λειτούργησαν «ρολόι». Στο όνομα - τι άλλο; - της «σωτηρίας» της χώρας κλήθηκε στη θέση του πρωθυπουργού ο Μάριο Μόντι. Είναι αυτός του οποίου οι υπουργοί... δακρύζουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες λόγω της σκληρότητας των μέτρων που ανακοινώνουν εναντίον του ιταλικού λαού.

*

Σημείωση: Πριν γίνει πρωθυπουργός ο Μόντι δεν ήταν τραπεζίτης, με τη στενή τουλάχιστον έννοια... Ηταν, όμως, σύμβουλος διεθνών υποθέσεων - ποιας άλλης; - της τράπεζας «Goldman Sachs»...

***

Στην Ελλάδα, κι ενώ οι τράπεζες (και μέσω των τραπεζών τα μονοπώλια) έχουν από το 2009 εισπράξει από το ελληνικό Δημόσιο σε ρευστό και εγγυήσεις πάνω από 200 δισ. ευρώ και πάνω από 100 δισ. ευρώ ενισχύσεις από την ΕΚΤ μέσω της Τράπεζας της Ελλάδας, το αποτέλεσμα ήταν η νέα γιγάντωση του δημόσιου χρέους. Και τότε τί έγινε; Συγκροτήθηκε μια κυβέρνηση που την είχαν βαφτίσει «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας», η οποία έφερε νέο μνημόνιο. Υπό ποιον επήλθε αυτή η νέα «εθνική σωτηρία» του δεύτερου μνημονίου; Υπό τον τραπεζίτη Παπαδήμο...

Σήμερα, η νέα ελληνική κυβέρνηση, της νέας «εθνικής σωτηρίας», έχει για υπουργό Οικονομίας τον κ. Β. Ράπανο.

*

Σημείωση: Τον - οποία έκπληξις! - τραπεζίτη κ. Ράπανο...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Φωνάζει ο κλέφτης; Περί της "ευθύνης" του ΚΚΕ για την εκλογή στην εξουσία του νέου μαύρου μετώπου (+ παράρτημα)

Κυκλοφόρησε ευρέως και τεχνηέντως αυτές τις μέρες στα MME και στο διαδίκτυο η φήμη ότι την ευθύνη για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές την έχει το ΚΚΕ, που "δεν τον βοήθησε" να γίνει κυβέρνηση της "ριζοσπαστικής αριστεράς." Είδα ιδίοις όμμασι τον κύριο Νίκο Φίλη της Αυγής να το δηλώνει το βράδι των εκλογών, στο κρατικό κανάλι. Δεν ξέρω αν άλλα επίσημα χείλη έχουν ξεστομίσει ή υπονοήσει κάτι τέτοιο, και θα με ενδιέφερε σφόδρα να το μάθω.

Είναι σημαντικό να δοθεί μια σαφής και ψύχραιμη απάντηση βάσει των στοιχείων που δημοσιεύτηκαν μετά τις εκλογές από την εταιρεία δημοσκοπήσεων Alco. Και τα στοιχεία αυτά αφορούν μετακινήσεις ψήφων ανάμεσα στα κόμματα.

Ας ξεκινήσουμε από τις μετακινήσεις προς ΣΥΡΙΖΑ:

Βλέπουμε ότι από 10 κόμματα των οποίων υπολογίστηκαν οι μετακινήσεις ψηφοφόρων προς ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ βρίσκεται στην τρίτη θέση, με ποσοστό 23.6%, μετά τους Οικολόγους Πράσινους που είναι πρώτοι με 30.9%, και την ΔΗΜΑΡ που είναι δεύτερη με 24.4%. Σημειώνουμε επίσης ότι 7.8% όσων ψήφισαν Χρυσή Αυγή στις 6 Μάη ψήφισαν Σύριζα στις 17 Ιούνη.

Ας δούμε τώρα τις μετακινήσεις ψηφοφόρων προς το (ακρο)δεξιό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο επικράτησε τελικά της "ριζοσπαστικής" αριστεράς του Σύριζα:

Όπως βλέπουμε, το ΚΚΕ έχει τις λιγότερες μετακινήσεις των δέκα κομμάτων προς ΝΔ. 1.8%, συγκεκριμένα. Είναι ενδιαφέρον ότι οι ψηφοφόροι του Σύριζα στις 6 Μάη που προτίμησαν να ψηφίσουν ΝΔ στις 17 Ιούνη είναι υπερδιπλάσιοι: 4.6% για να ακριβολογούμε. 

Όπως είναι γνωστό, από τα (κάκιστα και παραπλανητικά) αποκαλούμενα "κόμματα της αριστεράς", το ΚΚΕ έχασε γύρω στο 45% της εκλογικής του δύναμης στις εκλογές του Ιουνίου (από 8.5% σε 4.5%), ενώ η ΔΗΜΑΡ αύξησε το δικό της οριακά, κατά 0.15%.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι η όχι και τόσο ανομολόγητη επιθυμία* των εν ΣΥΡΙΖΑ παραγόντων και στελεχών να εξαφανίσουν το ΚΚΕ από προσώπου γης ικανοποιούνταν. Ας υποθέσουμε, στη γλώσσα των αριθμών, ότι το "έλειμμα" του 2.77% που χώρισε τον δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ (26.89%) από την πρώτη ΝΔ (29.66%) εξαλείφονταν με την εξάλειψη και του 4.5% που πήρε τελικά το ΚΚΕ, το οποίο θα μετακινούνταν ολόκληρο στον ΣΥΡΙΖΑ.

Έχουμε, σε αυτό το σενάριο απόλυτης συριζαϊκής ονείρωξης (σκουπιστείτε "σύντροφοι"): ΚΚΕ: 0%, ΣΥΡΙΖΑ 31.39%.

Ποσοστό που δεν αρκεί για αυτοδυναμία. Και αφού δεν θα υπήρχε πια ΚΚΕ, δεν θα μπορούσε να γίνει άλλη μια έξυπνη πρόταση δημιουργίας "αριστερής κυβέρνησης" που να την απέρριπτε ως διαβολικά κακό που είναι. Και συνεπώς, και αναγκαστικά, "αριστερή κυβέρνηση" θα γινόταν μόνο με την ΔΗΜΑΡ του κυρίου Κουβέλη, ο οποίος όμως κάνει σήμερα κυβέρνηση με τον κύριο Σαμαρά της ΝΔ, αποδεικνύοντας ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά με τον όρο "αριστερά". Κι αυτό αν και μόνο αν έβγαιναν τα "κουκιά" για κοινοβουλευτική πλειοψηφία και δεν χρειαζόταν τσόντα και το ΠΑΣΟΚ του κυρίου Βενιζέλου. Τώρα τι "αριστερή κυβέρνηση" θα ήταν αυτή, δεν μπορώ να σας εξηγήσω εγώ, εγώ δεν γνωρίζω καν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ονομάζεται "αριστερό" κόμμα, πόσο μάλλον "ριζοσπαστικά" αριστερό.

Αυτά για το "κακό ΚΚΕ" που δεν άφησε τον "καλό" ΣΥΡΙΖΑ να φέρει την "ριζοσπαστική αριστερά" στην εξουσία.

Στοιχεία για τις συνολικές μετακινήσεις των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΔΗΜΑΡ δεν έχω εντοπίσει, αν κάποιος τα έχει παρακαλώ να τα στείλει στο ιστολόγιο. Τα διαθέσιμα ήταν μόνο τα στοιχεία μετακινήσεων των κομμάτων προς τα δύο πρώτα κόμματα των εκλογών.

Μέχρι τότε, μέχρι δηλαδή να με ενημερώσει κάποιος με στοιχεία για κάτι που αλλάζει την εικόνα που προκύπτει με σαφήνεια βάσει των στοιχείων που είδα στην τηλεόραση και εντόπισα και στο διαδίκτυο, νομίζω πως δικαιούμαι να εικάσω ότι η παροιμία "φωνάζει ο κλέφτης" έχει λόγο που εφευρέθηκε στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια χώρα όπου αυτό ακριβώς κάνουν όσοι επιτίθενται με ύπουλο τρόπο ή κάνουν κακό στα θύματα:  φωνάζουν πως είναι οι ίδιοι τα θύματα και τα θύματα οι θύτες. Γιατί; Ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι οι ίδιοι είναι οι θύτες και οι άλλοι τα θύματα.

*"«Αν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ, η εναλλακτική λύση σήμερα θα ήταν τα άκρα, το χάος και η Χρυσή Αυγή»"**

*Αλέξης Τσίπρας, δηλώσεις στο πρακτορείο Reuters.

** Απορία υποφαινομένου: Στις πόσες καθημερινές επιθέσεις κατά μεταναστών και στελεχών του ΚΚΕ θα πρέπει να πάψουμε να ευχαριστούμε τον Αλλάχ ή τον Λένιν για το γεγονός ότι τουλάχιστον, ρε γαμώτο, "υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ"; Και πότε ακριβώς σκοπεύει να προστατέψει τους μεν και τους δε το σύμφωνα με τη λαϊκή ετυμηγορία δεύτερο κόμμα των εκλογών;

Πηγή: Lenin reloaded

Παράρτημα: Η τελευταία κρυφή δημοσκόπηση της Public Issue, πριν τις εκλογές. Μπορεί κανείς να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα:

το τελευταίο "βαρόμετρο" της "καθημερινής" πριν τις εκλογές

Ο Ηλίθιος

Θύμιος Καλαμούκης


Αν δεν τον ακούσατε ακούστε τον από την χτεσινή Ελληνοφρένεια. Είναι ένας παππούς από το χωριό Παράνυμφοι, του Δήμου Αχαρνών, της Κρήτης, ένα χωριό που έδωσε στο ΠΑΣΟΚ 55%…
Ο Παππούς με το χαρακτηριστικό μαντήλι στο κεφάλι και το αγέρωχο ύφος, απαντώντας στην ερώτηση του ρεπόρτερ, γιατί ψήφισε ΠΑΣΟΚ, δηλώνει ότι «με το ΠΑΣΟΚ από το 1981 περάσαμε καλά», τονίζοντας με αφοπλιστικό ύφος, ότι «πήραμε ένα σωρό πριμοδοτήσεις», (προφανώς εννοεί επιδοτήσεις…).
 Όταν επιμένει ο ρεπόρτερ εκείνος απαντά, με ακόμη πιο αγέρωχο ύφος, ότι ψήφισε ΠΑΣΟΚ επειδή τα παιδιά του έχουν δουλειά και όταν ο ρεπόρτερ τον ρωτά τι δουλειά, εκείνος μας λέει ότι και τα 4 (!!!) παιδιά του δουλεύουν στο Δημόσιο!
Αν κάποιος έχει απορία για πιο λόγο το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, επί δεκαετίες η απάντηση νομίζω έρχεται από τον γέροντα της λεβεντογέννας Κρήτης.
Ο συμπολίτης μας αυτός ταχτοποιήθηκε ο ίδιος, με τις επιδοτήσεις που έπαιρνε, και ταχτοποίησε και τα 4 (!!!) παιδιά του διορίζοντάς τα στο Δημόσιο. (και ποιος ξέρει τι άλλο έκανε…)
 Το ξεπούλημα σε όλο του το μεγαλείο, όπως και η εξαγορά επίσης.
Αυτός ο άνθρωπος από τα ορεινά της Κρήτης δεν γεννήθηκε λαμόγιο, ούτε απατεώνας. Τον έκαναν όμως έτσι οι πολιτικοί του συγκεκριμένου κόμματος. Οι ισοπεδωτικές αντιλήψεις τους, η αγοραία ιδεολογία τους και η χυδαία συμπεριφορά τους. Με αυτόν τον τρόπο, αυτό το κόμμα, άλωσε συνειδήσεις και αλλοτρίωσε μυαλά. Βόλεψε ανθρώπους χωρίς να έχουν αξία και γαλούχησε τον κόσμο στο κυνήγι του εύκολου και του ελάχιστου. Πραγματοποιούσε επί χρόνια ένα διαγωνισμό αναξιοπρέπειας, με εκατομμύρια συμμετοχές και χιλιάδες νικητές.
Η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη, κυρίως στα μυαλά αυτών των ανθρώπων και φάνηκε από τον χτεσινό παππού, όταν αράδιαζε με υπερηφάνεια τα επιχειρήματά του, μη λογαριάζοντας αν τον ακούνε άνεργοι της Θεσσαλονίκης, άστεγοι της Αθήνας, απολυμένοι της Πάτρας, εξαθλιωμένοι του Ρεθύμνου.
 Καμάρωνε που στάθηκε τυχερός ή ικανός ή αδίστακτος και επωφελήθηκε, από την δοσοληψία με ένα σάπιο σύστημα εξουσίας, καρκίνωμα στο σώμα της κοινωνίας.
Αυτό το σάπιο σύστημα, κατάφερε στις εκλογές να κρατήσει τις δυνάμεις του, «τσιμενταρισμένες». Και δεν πρόκειται να πάει παρακάτω, διότι οι δεσμοί είναι πολύ ισχυροί, είναι ίσως ανώτεροι από τους δεσμούς αίματος.
 Είναι δεσμοί χρήματος.
Η ξετσιπωσιά είναι σε τέτοιο βαθμό ανεπτυγμένη, ώστε ο κάθε ένας που έχει ωφεληθεί, να καμαρώνει κιόλας, μπροστά σε ένα μικρόφωνο (στο σχετικό ρεπορτάζ υπήρχαν και άλλοι κάτοικοι που αράδιαζαν προκλητικά προσωπικά οφέλη). Να καμαρώνει και να θεωρεί αυτονόητη την ικανοποίηση του προσωπικού οφέλους, κόντρα στο κοινωνικό σύνολο, ή κόντρα στο όφελος του διπλανού. Είμαι σίγουρος ότι η αλλοτρίωση αυτών των ανθρώπων είναι τόσο μεγάλη, που αν ο ρεπόρτερ τους ρωτούσε για τον Τσοχατζόπουλο, η απάντηση που θα έπαιρνε θα ήταν: «Καλά ξηγήθηκε.., όλοι έχουν φάει… γιατί όχι και αυτός;» Και άλλα τέτοια πρωτότυπα.
Μετά από αυτό ένιωσα αρκετά ηλίθιος και ένιωσα ηλίθιους όλους τους γνωστούς και φίλους που ξημεροβραδιάζονται έξω από εργοστάσια και επιχειρήσεις για να πείσουν τον εργαζόμενο να έχει αξιοπρέπεια… Ένιωσα ηλίθιος που πιστεύω ότι κάποια μέρα, πολλοί μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα και να καταφέρουμε παλεύοντας, όχι πολύ, αλλά περισσότερη, δικαιοσύνη, αξιοκρατία και ισότητα, μαζί με αδερφοσύνη και αλληλεγγύη. Ένιωσα ηλίθιος επειδή το υποψιαζόμουν αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
Με τέτοια και τόση αρρώστια γύρω αρχίζω να φοβάμαι ότι θα μας κολλήσουν όλους.
…
Ή τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορούμε να τους κολλήσουμε εμείς την δική μας αρρώστια, που είναι χρόνια και αθεράπευτη!

Δημοσιεύθηκε στο Ελληνοφρένεια, Θύμιος Καλαμούκης

"Αριστερά" ασπόνδυλα

Πολλαπλασιάστηκαν τελευταία τα «αριστερά» σούργελα, μεταξύ των οποίων και κάποιοι «μορφωμένοι» της μπλογκο-γειτονιάς μας, «αγράμματα» στην ουσία ανθρωπάκια, που δεν ξέρουν που πατούν και που βρίσκονται. Το σύστημα τους ξερνάει στην μπάντα, τους ποδοπατά, τους προσπερνά, και αυτοί οι ηλίθιοι κατηγορούν, βρίζουν, χτυπούν με λύσσα… το ΚΚΕ!

Τους συναντώ –χωρίς να τους γνωρίζω προσωπικά- σχεδόν καθημερινά, στο μετρό, ή στο λεωφορείο, στη διαδρομή για τη δουλειά. Ανάμεσα σε τόσο κόσμο, κανείς άλλος δεν κλαίγεται όπως αυτοί. Σου λένε «δεν πάει άλλο», παραπονιούνται ότι δεν μπορούν πια να ζήσουν στην Ελλάδα, τους φταίνε οι πολιτικοί και το κράτος.

Στο ταμείο της πολυεθνικής αλυσίδας τσακώνονται με την υπάλληλο για την ακρίβεια, βρίζουν τις εταιρείες και τους πολιτικούς που τις «έφεραν» στην χώρα. Υποστηρίζουν τα ελληνικά προϊόντα αλλά… δεν τα αγοράζουν γιατί είναι πιο ακριβά.

Στην ΔΕΗ στριμώχτηκαν απ’ τους πρώτους στις ουρές για να πληρώσουν τα χαράτσια. Έβριζαν πάλι το κράτος γιατί δεν έχει οργάνωση, τους έφταιγαν οι υπάλληλοι που καθυστερούσαν να τους εξυπηρετήσουν, ειρωνεύονταν αυτούς από την επιτροπή που τους έλεγαν να μην πληρώσουν.

Στη δουλειά, κοιτούν τους συναδέλφους με μισό μάτι. Αποφεύγουν πάντα τις «φασαρίες» και τις «κακοτοπιές». Οι ίδιοι δεν απεργούν ποτέ, δεν στενοχωρούν τον προϊστάμενο που με τη σειρά του θα πει μια καλή κουβέντα όταν χρειαστεί στο αφεντικό. Περιμένουν να βγάλουν οι άλλοι τα κάστανα από τη φωτιά. Τρέχουν πρώτοι όμως να επωφεληθούν από τον αγώνα των «άλλων» συναδέλφων τους.

Κατηγορούν χωρίς δισταγμό τους εργάτες άλλων κλάδων όταν απεργούν, γιατί κλείνουν τους δρόμους, στενάζει η αγορά, κλείνουν οι επιχειρήσεις και αργούν οι ίδιοι να επιστρέψουν στο σπίτι. Με την ίδια ευκολία, βρίζουν τους ναυτεργάτες γιατί κλείνουν τα λιμάνια και διώχνουν τους τουρίστες. Και γιατί δεν μπορούν οι ίδιοι να πεταχτούν μέχρι το νησί για το τριήμερο.

Είναι αυτοί που δεν ξέρουν κατά που πέφτει ο Ασπρόπυργος. Που δεν έγραψαν ποτέ στο μπλογκ τους, ούτε λέξη, για τον ηρωικό αγώνα κάποιων εργατών εκεί, σ’ ένα εργοστάσιο που λέγεται –αν έχουν ακουστά- «Ελληνική Χαλυβουργία». Ξύπνησαν όμως, στην πρώτη προβοκάτσια εναντίον των εργατών, κι έσταξαν το δηλητήριό τους για τους κομμουνιστές που «ενώ άλλα μας λένε, υποδέχτηκαν τους Χρυσαυγίτες και τους έμπασαν στο εργοστάσιο».

Άνθρωποι μίζεροι, βυθισμένοι στις ανασφάλειές τους, νέοι σε ηλικία αλλά γεμάτοι από «γεροντίστικες» κακίες. Δεν ξέρω αν ποτέ χάρηκαν πραγματικά για κάτι στη ζωή τους. Αμφιβάλω αν είπαν ποτέ καλή κουβέντα σε κάποιον, χωρίς να σκέφτονται το δικό τους συμφέρον, χωρίς να προσδοκούν να τον εκμεταλλευτούν, να προσπαθήσουν μέσα απ’ αυτόν να καλύψουν το δικό τους τεράστιο κενό.

Πάντα ένιωθαν μειονεκτικά απέναντι στους κομμουνιστές. Γιατί αυτοί, είχαν ξεκαθαρίσει από νωρίς τι ζητούν απ’ τη ζωή. Ζηλεύουν αυτούς που μπορούν να σκέφτονται, να αναλύουν, να σχεδιάζουν. Αυτούς που ακολουθούν μια σταθερή πορεία στα πιστεύω τους. Γιατί αν και πολύ θα το ήθελαν, ποτέ δεν θα τους φτάσουν. Μισούν στην ουσία αυτούς που αντιστέκονται με συνέπεια και δεν σκύβουν μοιρολατρικά το κεφάλι.

Συνηθισμένοι οι ίδιοι μια ζωή να βρίσκονται πολιτικά όπου μπορούν να «τη βολέψουν». Μαθημένοι να ακολουθούν γλείφοντας τους πολιτικούς που τους έταζαν ρουσφετάκια ή ψεύτικες υποσχέσεις. Και όταν αυτοί τους εξαπατούσαν, απογοητευμένοι έβρισκαν άλλους για να εμπιστευτούν τις ελπίδες τους. Σωτήρες για να τους σώσουν.

Όταν άρχισαν να νιώθουν για τα καλά στο πετσί τους αυτά που -αυτοί που βρίζουν- τους προειδοποιούσαν από παλιότερα πως θα συμβούν. Όταν μειώθηκε ο μισθός τους και τα χαράτσια έφταναν στο σπίτι το ένα πίσω από το άλλο. Όταν έφτασαν σε σημείο να μην μπορούν να πληρώσουν ούτε για τις βασικές ανάγκες τους, τότε ξαφνικά ανακάλυψαν πως οι πολιτικοί τους εξαπάτησαν. Πως γέμισε η Βουλή από «προδότες», «λαμόγια» και «ðοσίλογους». Και τότε βγήκαν στους δρόμους, στις πλατείες, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλο κόσμο, και τους βομβάρδιζαν με μούντζες και μπινελίκια αγανάχτησης.

Αν έπιανες κουβέντα μαζί τους, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα, ταράζονταν, σε κοίταζαν με κακία, στο ξέκοβαν πως αυτοί είναι «ανεξάρτητοι» και μακριά από «όλα» τα κόμματα. Κουβεντιάζοντας όμως μαζί τους έβλεπες πως δεν μπορούσαν να κρυφτούν για πολύ. Ο πόνος τους ήταν το ΚΚΕ! Όταν τα επιχειρήματα τους στρίμωχναν, τότε μας έλεγαν… «τι να μας πείτε κι εσείς οι κομμουνιστές, που στηρίζετε το σάπιο σύστημα»!

Κάποιοι από αυτούς επικαλούνται συνεχώς ένα «ένδοξο», προγονικό, αγωνιστικό, «κομμουνιστικό» παρελθόν. Ταυτόχρονα όμως το διαχωρίζουν πονηρά από το κακό ΚΚΕ. Θα προτιμούσαν να μην υπήρχε. Τώρα πρόσθεσαν και την δική τους… αντίσταση, σ’ αυτήν των παππούδων τους. Κατέβηκαν μια δυο φορές στο Σύνταγμα και δάκρυσαν λίγο τα μάτια τους απ’ τα χημικά. Αν κιόλας έφαγαν και καμιά ροπαλιά στην πλάτη μπορούν με περηφάνια να το διηγούνται στα παιδιά τους στο μέλλον. Όπως θα διηγούνται και την χωρίς επιτυχία… έφοδό τους στη Βουλή, τότε που ο γνωστός «νταβατζής» του συστήματος, το ΠΑΜΕ, τους απέτρεψε από το να την… καταλάβουν.

Τον τελευταίο καιρό αυτά τα περιπλανώμενα ανθρωπάκια βρήκαν στέγη στον «νέο αριστερό πόλο». Ανακάλυψαν τους νέους σωτήρες τους, που κι αυτοί με τη σειρά τους δεν τσιγγουνεύτηκαν τις υποσχέσεις. Όταν τους έλεγες πως κάτω από την ίδια στέγη βρέθηκαν τόσοι διεφθαρμένοι πολιτικοί του «κατεστημένου» που μόλις πριν κατηγορούσαν. Όταν τους έδειχνες τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες που τώρα που μυρίστηκαν νέες καρέκλες, εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ και έσπευσαν κάτω από την νέα στέγη για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, αυτοί σου έλεγαν «έλα μωρέ και τι έγινε, εμείς τους θέλουμε όλους μαζί μας»!

Επειδή όμως τα καταλάβαιναν πολύ καλά όλα αυτά, αναζητούσαν εναγωνίως ένα άλλοθι, ακόμα πιο «αριστερό», για να καλύψουν τα πολιτικά ανομήματά τους. Και τους το πρόσφερε η νέα ηγεσία τους. Έτσι, με διάφορα «επιχειρήματα» ζητούσαν «συνεργασία» και με το ΚΚΕ που μέχρι να αρνηθεί ήταν «καλό» κόμμα. Και αφού δεν τους βγήκαν τα σχέδια, ξεκίνησαν έναν βρώμικο, χυδαίο, έναν λυσσαλέο πόλεμο εναντίον των κομμουνιστών, που κορυφώνεται στις μέρες μας. Αυτά τα ανθρωπάκια που παρακαλούσαν για «συνεργασία» σήμερα καταλογίζουν στο ΚΚΕ πως παρέδωσε την εξουσία στη Δεξιά! Δεν χόρτασαν οι βουλιμικοί από τη μείωση του ποσοστού του σχεδόν στο μισό. Το ήθελαν όλο!

Οι ίδιοι, κρυφογελώντας χειροκροτούσαν το φίδι που δάγκωσε την Κανέλλη, χαζολογούσαν πως «καλά της έκανε αλλά… έπρεπε να τις ρίξει κι άλλες». Αυτοϊκανοποιούνταν με μανία βλέποντας ξανά και ξανά το βίντεο στο γιουτιουμπ, πασχίζοντας να υποτάξουν την ακόρεστη ηδονή τους.

Σε λίγο, αν δεν αντιδράσουν και οι ίδιοι, δεν θα έχουμε να φάμε αλλά κάποιοι, ακόμα πιο κρετίνοι από αυτούς, προσεύχονται (δεν είναι σχήμα λόγου!) να καταργηθεί το ΚΚΕ ως εμπόδιο στο δρόμο για μια «αριστερή» διακυβέρνηση... Να καταργηθεί το μόνο κόμμα που ποτέ δεν τους έταξε, που ποτέ δεν τους κορόιδεψε, που δεν τους πρόδωσε ποτέ! Γι' αυτό το χτυπούν, τα «αριστερά» ασπόνδυλα.

Γιατί το ΚΚΕ δεν ζήτησε ποτέ και δεν έχει ανάγκη από ψηφοφόρους-πελάτες. Το ΚΚΕ θέλει δίπλα του ανθρώπους που να μπορούν πάνω απ’ όλα να σκέφτονται και να κρίνουν. Αποφασισμένους να αναλάβουν ευθύνες, να τραβάνε μπροστά, να παλεύουν με το βλέμμα κόντρα στον ήλιο. Σε ποιους να τα πεις όμως αυτά; Σ’ αυτούς που τζόγαραν τις ελπίδες της ζωής τους σε μια εκλογική αναμέτρηση και νιώθουν πως δεν θα ρεφάρουν ποτέ; Άρχισαν κιόλας τη γκρίνια για την επιλογή τους. Άρχισαν να μυρίζονται τι τους επιφυλάσσει για το μέλλον ο νέος σωτήρας τους. Όμως αυτοί δεν ξεκολλούν από τον… εχθρό τους.

Ακόμα κι αν μπορούσαν να εξαφανίσουν το ΚΚΕ, οι ολίγιστοι, θα εφεύρισκαν κάτι άλλο στη θέση του, για να ξεσπούν τη βλακεία τους. Για να κρύβουν το έλλειμμα φαιάς ουσίας που τους κάνει ξεχωριστούς. Για να κρύβουν την ανεπάρκειά τους που είναι ευάλωτη στο φασισμό!

Ο χαμένος, όταν βλέπει ότι τα χάνει όλα τυλίγεται εύκολα απ’ την απελπισία, νιώθει να πνίγεται και αντιδρά σπασμωδικά. Όταν η απελπισία γίνεται χαρμάνι με την βλακεία, τότε το αποτέλεσμα είναι επικίνδυνο. Θολώνει το μυαλό (έστω, αυτό το λίγο που υπάρχει), προσβάλλονται οι αισθήσεις, αλλοιώνονται τα συναισθήματα, αναβλύζει μόνο μίσος. Οδηγεί κάποιους κατευθείαν στην αγκαλιά του φασισμού, ακόμα κι αν στην κάλπη έριξαν «αριστερό» ψηφοδέλτιο.

Προτιμώ όμως να έχω απέναντί μου τους γνήσιους φασίστες. Που φορούν διακριτικά. Αυτούς που κρατάνε μαχαίρια και ρόπαλα. Ακόμα κι αν θα μοιάζουν ανίκητοι, τουλάχιστον θα βλέπω τα όπλα τους. Θα ξέρω με ποιον τρόπο να τους αντιμετωπίσω, και θα έχω πολλές πιθανότητες για να τους νικήσω. Τα «αριστερά» ασπόνδυλα είναι εκτός συναγωνισμού...

Εξοργισμένος πολλές φορές, αναρωτιέμαι αν αυτοί οι βλαμμένοι θα καταλάβουν κάποια στιγμή τι πραγματικά συμβαίνει στη ζωή τους. Αν θα μπορέσουν να δουν την πραγματικότητα, γυμνή, χωρίς φτιασιδώματα από αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Ή θα πρέπει να γευτούμε την απόλυτη καταστροφή για να καταλάβουν ποιος ήταν ο πραγματικός εχθρός τους.

Εξοργίζομαι περισσότερο όταν αυτοί οι καμένοι εγκέφαλοι με κατηγορούν πως ακολουθώ ένα κόμμα-κάτι σαν αίρεση, με την προσήλωση των παλαιών χριστιανών μαρτύρων, προσβλέποντας σε μια επανάσταση που θα πραγματοποιηθεί στη… Δευτέρα παρουσία! Ποιοι τα λένε αυτά; Αυτοί που έχουν διαρκώς το κεφάλι σκυμμένο, προσκυνώντας τον κάθε «αριστερό προφήτη», ακολουθώντας μοιρολατρικά μια πορεία ζωής μέσα στο σύστημα που βλέπουν, νιώθουν, γεύονται τη σαπίλα του, που σε λίγο θα προσβάλει και τις σάρκες τους.

Οι «προοδευτικοί», οι «αριστεροί», αυτοί που βλέπουν «μπροστά», που δεν είναι «κολλημένοι» όπως οι κομμουνιστές. Αυτοί που μια ζωή φορτώνουν στο σβέρκο όλων μας τον κάθε καραμανλοπαπανδρεσημιτοσαμαροβενιζέλο. Και όταν πια, μ’ αυτούς, δεν μπορούν να κορέσουν το αλκοολίκι τους, τότε προσκολλούνται στο κάθε «αριστερό» υποκατάστατο. Δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς «θα», χωρίς την πολιτική πρέζα τους.

Άει σιχτίρ πια… με τους σιχαμένους, στάζουν δηλητήριο όπου βρεθούν κι όπου σταθούν…

Είναι γελασμένοι όμως οι ηλίθιοι αν πιστεύουν πως θα ξεμπερδέψουν εύκολα με μας. Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο. Εδώ θα είμαστε. Δυνατοί σήμερα, νικητές αύριο. Απ’ τον αγώνα των ανυπόταχτων στη μοίρα, απ’ τις μικρές νίκες στη διαδρομή, μέχρι την οριστική νίκη της εργατικής τάξης, θα ωφεληθούν κι αυτοί. Όπως γινόταν χρόνια τώρα, ακόμα κι αν ποτέ δεν το κατάλαβαν, ακόμα κι αν το κατάλαβαν και το βούλωσαν ή έκαναν πως δεν κατάλαβαν. Μέχρι και οι αναλφάβητοι, εξαθλιωμένοι μουζίκοι της Ρωσικής στέπας, κάποτε, κατάλαβαν το συμφέρον τους…

Αυτή είναι η «μοίρα» των κομμουνιστών. Ελάχιστοι αριθμητικά, με την αποκοτιά και τη «στενομυαλιά» τους τράβηξαν μπροστά και έστρεψαν τους δείκτες του ρολογιού της ιστορίας προς το μέλλον. Και τότε, οι πολλοί άργησαν να τους πιστέψουν. Και μέχρι να γίνει αυτό τους αμφισβήτησαν, τους ειρωνεύτηκαν, τους έβρισαν και τους πολέμησαν. Στο τέλος όμως νίκησαν.

ΥΓ. Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια για να μην αποτυπωθούν με ακρίβεια στο κείμενο, τα συναισθήματα –κυρίως οργή και αηδία- που μου προκαλούν αυτοί στους οποίους αναφέρθηκα.

Πηγή: Οικοδόμος

Ο... Καρατζαβέλης

Με το καλό, λοιπόν!

Σε λίγες ώρες θα γεννηθεί η νέα μας κυβέρνηση, ως καρπός τής τρικομματικής παρ?ούζας ΝουΔου-ΠαΣοΚ-ΔημΑρ. Δεξιοί, σοσιαλιστές κι αριστεροί μπερδέψανε τα μπούτια τους και με τις αλλαξο>ωλιές τους κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα τερατάκι, το οποίο πριν καμμιά δεκαπενταριά χρόνια θα αδυνατούσε να συλλάβει ο νους και του πλέον ευφάνταστου συγγραφέα μυθιστορημάτων φαντασίας.

Μπορεί ετούτη η τρικομματική κυβέρνηση να στερείται των υπηρεσιών εκείνου του πολιτικού ογκόλιθου που λεγόταν Γιώργος Καρατζαφέρης, αλλά έχει την ευτυχία να περιλαμβάνει στους κόλπους της τον πρύτανη της αριστεράς που λέγεται Φώτης Κουβέλης. Ο δεξιός μαιτρ τής κωλοτούμπας αντικαταστάθηκε ευφυώς και επαξίως από έναν αριστερό κωλοτουμπαδόρο.

Καρατζαβέλης: έχει τις λύσεις σε κάθε πολιτικό αδιέξοδο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: 129 η ΝουΔου συν 33 το ΠαΣοΚ συν 17 η ΔημΑρ ίσον 179. Μια χαρά πλειοψηφία και η ψήφος εμπιστοσύνης εγγυημένη. Τρία κόμματα με τα 3/5 των βουλευτών (παρά έναν, που καίει και τσουρουφλάει, δυστυχώς), που εκφράζουν το 48,2% των ψηφοφόρων. Ψιλοκαλά έως καλά. Αλλά...

Αλλά, ας πάμε λίγο πίσω, στις εκλογές τού Μαΐου. Τί είχαμε τότε; 108 η ΝουΔου συν 41 το ΠαΣοΚ συν 19 η ΔημΑρ ίσον 168. Κι αυτή μια χαρά πλειοψηφία μού κάνει και με την ψήφο εμπιστοσύνης εγγυημένη. Γιατί, λοιπόν, δεν στήθηκε τότε το μαγαζί κι έπρεπε να ξαναπάμε σε εκλογές; Και τότε, αν θυμάμαι καλά, ο Αντώνης με τον Βαγγέλα ήσαν έτοιμοι να τακιμιάσουν αλλά εκείνη την εποχή είχαν ανάγκη και τον Καρατζαβέλη γιατί τα κουκιά τους δεν έφταναν τα 150. Πού έκοψε η μαγιονέζα, λοιπόν;

Όντως, η στάση τού μπαρμπα-Φὠτη είναι ακατανόητη. Τότε που τον είχαν ανάγκη και κόψιμο έκανε το βαρύ πεπόνι, τώρα που δεν τον πολυχρειάζονται πάει και κωλοκάθεται στην παρέα τους. Αν πήγαινε τότε, θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το έκανε για να βγει ο τόπος από το κυβερνητικό αδιέξοδο (όχι πως θα τον πιστεύαμε, δηλαδή, αλλά θα ήταν καλή δικαιολογία). Τώρα, τί στο διάβολο θα μας πει; Ότι μπαίνει στην κυβέρνηση για να πιέσει τους συνεταίρους τους στην κατεύθυνση πιο φιλολαϊκών επιλογών; @α@άρια μάντολες. Δηλαδή, άμα τον γράψουν στα @α@άρια τους και αποχωρήσει από την κυβέρνηση, τί θα γίνει; Θα καταρρεύσει το πολιτικό σκηνικό; Μάλιστα. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Τελικά, ποιός θα μας εξηγήσει τον λόγο για τον οποίο πήγαμε πάλι σε εκλογές; Τί άλλαξε μέσα σε 40 μέρες και ο μπαρμπα-Φώτης συμφώνησε σε κυβέρνηση συνασπισμού; Μέχρι να πάρουμε μια πειστική απάντηση, δικαιούμαστε να πιστεύουμε ότι όλο αυτό το παιχνίδι στήθηκε για να ενισχυθούν τα ποσοστά τής ΝουΔου και του ΣυΡιζΑ ώστε να εδραιωθεί το δίπολο "κεντροδεξιά - κεντροαριστερά", ως διάδοχη κατάσταση του καταρρεύσαντος δικομματισμού "ΝουΔου - ΠαΣοΚ".

Τί πετύχαινε τόσα χρόνια το αστικό καθεστώς με τον δικομματισμό; Κάθε φορά που τα κυβερνητικά μέτρα δημιουργούσαν κοινωνικές αναταράξεις, μεταφέρονταν ψηφοφόροι από το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο. Έτσι, με το κόλπο των "συγκοινωνούντων δοχείων", αναγεννούνταν -έστω προσωρινά- κάποιες ελπίδες στον κόσμο και απορροφούνταν οι κοινωνικοί κραδασμοί. Η κατάρρευση του δικομματισμού, όμως, καθιστούσε επιτακτική την ανάγκη ενός καινούργιου δίπολου. Τί δίπολο να φτιαχτεί, όμως, όταν το ισχυρότερο κόμμα είχε ποσοστό κάτω κι από το ευτελές 19%;

Εδώ ήρθε ο Καρατζαβέλης να παίξει τον δικό του ρόλο. Αβαντάρησε το σύστημα, δίνοντάς του 40 κρίσιμες ημέρες ώστε να διαχυθεί στον κόσμο ο φόβος: φόβος για επιστροφή στην δραχμή, φόβος για έξοδο από την ευρωζώνη, φόβος για την ακυβερνησία, φόβος για την αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων...  Το αποτέλεσμα αυτού του φόβου ήταν αναμενόμενο και το είδαμε: η Νου Δου συμπίεσε τα κόμματα του κεντροδεξιού χώρου και ο ΣυΡιζΑ συμπίεσε τους υπόλοιπους. Έτσι αναδείχθηκαν οι δυο καινούργιοι πόλοι τού συστήματος, σε αντικατάσταση των παλιών που είχαν φθαρεί ανεπανόρθωτα.

Άξιος ο μισθός τού Καρατζαβέλη. Αλλά και το σύστημα δεν τον άφησε αβοήθητο, έτσι; Μόνον ως "Νέστορα" της αριστεράς δεν μας τον έχουν παρουσιάσει ακόμη (γλίτωσαν τα κόκκαλα του μακαρίτη τού Ηλιού από το τρίξιμο). Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση Ιλχάν Αχμέτ, με την οποία θα κλείσουμε το σημερινό σημείωμα:

Ο Ιλχάν Αχμέτ ήταν βουλευτής Ροδόπης με την Ν.Δ. αλλά στις εκλογές τού Μαΐου κατέβηκε με την Δημοκρατική Συμμαχία τής Ντόρας. Αποτέλεσμα: ο Ιλχάν Αχμέτ σάρωσε τις μουσουλμανικές ψήφους και το κόμμα τής Ντόρας αναδείχθηκε τρίτο στην Ροδόπη με ποσοστό 17,95%! Όταν η Ντόρα επέστρεψε στην ΝουΔου, μαντέψτε πού πήγε ο Ιλχάν Αχμέτ... Στην ΔημΑρ, φυσικά! Καθαρόαιμος αριστερός ήταν ο άνθρωπος τόσα χρόνια, απλώς δεν το είχε συνειδητοποιήσει ώσπου ήρθε ο μπαρμπα-Φώτης και τον αφύπνισε. Αποτέλεσμα: η ΔημΑρ μάζεψε στην Ροδόπη το 17,74% των ψήφων! Δυστυχώς, όμως, δεν έβγαλε έδρα εκεί και ο φουκαράς Ιλχάν Αχμέτ έμεινε εκτός βουλής...

«Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα»

«Η δημοκρατία της ολιγαρχίας είναι αυτή που επιτρέπει στο κεφάλαιο να μισθώνει την εξουσία. Η μορφή αυτού του μισθώματος λέγεται "εκλογές"» (!),
έλεγε πριν μερικά χρόνια ένας επιφανέστατος ολιγάρχης της μετασοβιετικής Ρωσίας, ο «πολύς» Μπερεζόφσκι.

*

Στην Ελλάδα, βέβαια, έχουμε τη δική μας πολύ μεγάλη εμπειρία τι ακολουθεί μετά από την κάθε φορά ανανέωση του «μισθώματος».
Οσο για τον κυνισμό των εγχώριων «Μπερεζόφσκι» ούτε εκεί πάμε πίσω. Δεν πάνε δα και πολλές μέρες που Ελληνας εφοπλιστής εμφανίστηκε να λέει ότι για να τον φορολογήσει το ελληνικό κράτος, πρέπει πρώτα να τον βρει...
Στα καθ' ημάς, πάντως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι δικοί μας «VIP» του πλούτου και της ξιπασιάς φροντίζουν αυτές τις εκδηλώσεις κυνισμού εκ μέρους της «δημοκρατίας της ολιγαρχίας» τους - αφού πρώτα τις βαφτίσουν «ειλικρίνεια» και «ρεαλισμό» - να τις αναθέτουν στους πολιτικούς τους εκπροσώπους.
Πρόκειται για την «ειλικρίνεια» της παρακμής και το «ρεαλισμό» της χρεοκοπίας. Αυτές είναι οι «σημαίες» ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που λόγω των δικών του αναθυμιάσεων απειλεί να οδηγήσει σε παράλυση μια ολόκληρη κοινωνία.
Είναι αυτοί, οι δικοί μας «Μπερεζόφσκι», που εκπροσωπούμενοι από τα πολιτικά τους πιόνια, έχουν γυρίσει τον τόπο πάνω από μισόν αιώνα πίσω. Τόσο πίσω ώστε τα λόγια του Σεφέρη
να ηχούν τόσο καθαρά όσο και τότε που γράφτηκαν:

*

«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία, η γενική αναπηρία της ηγέτιδας τάξης στην Ελλάδα, σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις (...). Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα».
(Γιώργος Σεφέρης, Ημερολόγιο, 1945)

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η αγάπη άργησε ένα μήνα

Posted by 2310net in πολιτικη, για γελια

@ Από την επόμενη κυβέρνηση που έχει προκύψει από τις 6 Μάη και απλά η ανακοίνωσή της καθυστέρησε καμιά σαρανταριά μέρες, δεν περιμένω τίποτα.

Άλλωστε δεν θα μπορέσει να κάνει τίποτα για τα δρώμενα.

Και όσοι ξέρουν καταλαβαίνουν ότι τα δρώμενα είναι το θέμα. Όσοι δεν ξέρουν θα μάθουν σύντομα:

@ Η αγάπη άργησε ένα μήνα λοιπόν. Την ώρα όμως που ετοιμαζόμαστε να παρακολουθήσουμε το πάντρεμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και περιμένουμε με αγωνία την συνύπαρξη του Άδωνι με την Ρεπούση, μαθαίνουμε ότι υπάρχει αναταραχή στο κόμμα του σοφού της Αριστεράς, καθώς δεν φτάνουν οι καρέκλες για όλους.

@ Έτσι, οι αυθεντικοί ΔΗΜΑΡίτες, σαν να λέμε η αριστερή πτέρυγα της ΔΗΜΑΡ, νιώθουν ότι απειλούνται από τους εκσυγχρονιστές πασόκους που έκαναν εισβολή στο κόμμα λίγο πριν τις εκλογές. Και όταν παίζει θέμα εξουσίας κάποιος που έχει θητεύσει στο ΠΑΣΟΚ φτάνει σε αυτήν με ταχύτητα Γιουσέιν Μπολτ.

@ Ο Γρηγόρης ο Ψαριανός για παράδειγμα απειλεί τον Φώτη ότι αν δεν του δώσει Χαρτοφυλάκιο θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει, ότι θα κρεμαστεί από το γιλέκο του, ότι θα φάει 3 σκελίδες σκόρδο και θα του κάνει «χου, χου», μα ο Φώτης είναι άκαρδος και σκληρός σαν πέτρα όμως ψύχραιμος.

@ Αφού την ώρα που τα στελέχη του ήταν προβληματισμένα για το γεγονός ότι θα κληθούν να συγκυβερνήσουν με ακροδεξιούς εθνικιστές και λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, ο ίδιος ο Φώτης εμφανιζόταν ιδιαίτερα προβληματισμένος για το χρώμα της γραβάτας που θα φορούσε το βράδυ της σύσκεψης: δημοκρατικό πράσινο ή αριστερό κόκκινο;

@ Το ΠΑΣΟΚ αρνείται λέει να βάλει στελέχη του στην κυβέρνηση, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί δεν έχει. Είπαμε πήραν τον μπούλο οι αποτυχημένοι και στο εξής κατ’ επιθυμία του προέδρου τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ θα είναι νεαρά σε ηλικία. Μόλις τελείωσαν τις πανελλαδικές, να μην πάνε μια Μύκονο να χαλαρώσουν για να αναλάβουν μετά τις ευθύνες του Κινήματος;

@ Ακούω πως το ΠΑΣΟΚ θα κάνει επανίδρυση για να σβήσει τα χρέη του, όπως οι ΠΑΕ έκαναν συγχωνεύσεις και εμφανίζονταν καθαρές. Ήδη το ΠΑΣΟΚ αναζητά νέο ΑΦΜ από κόμμα που δεν έχει χρέη. Πρώτη επιλογή είναι το κόμμα του Τζήμερου ο οποίος μετά την εμετική του δήλωση (που βαριέμαι να ψάξω για να βάλω σε λινκ) μάλλον αποχωρεί οριστικά από την πολιτική. Αν πάλι δεν του κάτσει ο Τζήμερος μπορεί να αγοράσει το ΑΦΜ του Καρατζαφέρη που, μετά την αποχώρηση και του Κύρτσου, έμεινε επιτέλους μόνος με την Βάνα Μπάρμπα οπότε μάλλον δύσκολα θα βρει χρόνο να ασχοληθεί με την πολιτική. Έτσι το ΠΑΣΟΚ θα σβήσει από χρέη και θα δείξει για άλλη μια φορά το ήθος του.

@ Οι Χρυσαυγίτες συνεχίζουν να χτυπάνε κόσμο. Μάλιστα μετά την δεύτερη συνεχόμενη εκλογική τους επιτυχία αποφάσισαν να εξοπλιστούν ζητώντας άδεια οπλοφορίας.

@ Εντάξει, μη φοβάστε, δεν θα πάρουν κανονικά πιστόλια. Νεροπίστολο θα πάρει ο Ηλίας, για να μπορεί να μπουγελώνει μέσα στη Βουλή όποιον του πάει κόντρα. Άλλωστε την προηγούμενη φορά που πέταξε το νερό με το ποτήρι το μισό πήγε στον τοίχο.

@ Ο Πρωθυπουργός μας είναι σε μεγάλο δίλημμα: να δώσει Υπουργείο στην Ντόρα ή στον Κυριάκο; Για κάτι τέτοιες αποφάσεις είναι οι μεγάλοι πολιτικοί άνδρες.

@ Σύμφωνα με πληροφορίες ο επόμενος Υπουργός Ανάπτυξης θα είναι ο Κωστής Χατζηδάκης. Κάποιος να σταματήσει αυτήν την κακόγουστη φάρσα!

@ Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι «εχθροί» μας (ΕΕ, ΕΚΤ, Τρόικα, ΔΝΤ, Τραπεζίτες, Βιομήχανοι, Εφοπλιστές κτλ) εμπιστεύονται τις ελπίδες τους για ανάπτυξη στον Κωστή δείχνει το επίπεδό τους. Εκτός αν έχουν συνειδητοποιήσει κι αυτοί ότι είναι πιο πιθανό να πάθεις κρυοπαγήματα στην έρημο Σαχάρα παρά να έρθει η ανάπτυξη στην Ελλάδα οπότε έβαλαν τον Κωστή για να γελάσουν κι αυτοί λίγο. Φάτσα κωμικού έχει ο άτιμος…

@ Κλείνω πάω να δω Μέγκα…

Νέα ΔΗΜΑΡκρατία…

«Ζήτω»!

«Τη συγκυβέρνηση (σ.σ.: της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ)τη θέλουν τριών ειδών συμφέροντα: Πρώτον, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, τη στηρίζουν όλα εκείνα τα συμφέροντα και οι συντεχνίες που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε στην Ελλάδα και τρίτον την προτιμούν όσοι εντός και εκτός χώρας θέλουν την αυριανή κυβέρνηση αδύναμη και ελεγχόμενη».
Αντώνης Σαμαράς, 7/4/2012

*«Δεν θέλω να συγκυβερνήσω με το ΠΑΣΟΚ και δεν συμφέρει τον ελληνικό λαό να γίνει τέτοια συγκυβέρνηση, συμφέρει μόνο το ΠΑΣΟΚ για να πέσει στα μαλακά, συμφέρει τη διαπλοκή και τα εξωθεσμικά κέντρα».

Αντώνης Σαμαράς, 3/5/2012

*«Απέναντί μας λοιπόν έχουμε όχι ένα κεντροδεξιό μέτωπο, αλλά το μέτωπο της καθαρής και σκληρής δεξιάς, της “καραδεξιάς” (…). Μια συσπείρωση ακραίων στην πλειοψηφία τους στοιχείων, που επανέρχονται στην κοίτη τους στο όνομα μιας μικροπαραταξιακής επιδίωξης. Εχουμε απέναντί μας τον κ. Σαμαρά και το κόμμα του (…)».

Ευάγγελος Βενιζέλος, 25/5/2012

*«Δεν θα γίνουμε το αριστερό άλλοθι της προωθούμενης συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ΝΔ».

Φώτης Κουβέλης, 3/5/2012

Κατόπιν αυτών δεν έχουμε παρά να αναφωνήσουμε:
«Ζήτω» και η …συνέπεια,
«ζήτω» και η …αξιοπιστία,
«ζήτω» και τα …σταράτα λόγια
των ταγών της αστικής κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας!

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Δεν είναι όλες οι «αντιπολιτεύσεις» υπέρ του λαού

Οτι το ΚΚΕ έχει ευθύνη επειδή επικράτησε η συντηρητική παράταξη είπε προχτές στη ΝΕΤ ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ
εξηγώντας - όπως το κόμμα του εκτιμά - ότι χάθηκε μία ευκαιρία για τη συγκρότηση «αριστερής» κυβέρνησης.
Ετσι, μπορεί τόσα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ να κατήγγειλε όσους έσπρωχναν το λαό από τη ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ και τούμπαλιν, αλλά τώρα που ο ίδιος βρίσκεται στη μία μεριά του νέου αντιλαϊκού διπόλου, αλλάζει στάση.
Αναμενόμενο, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί τον εαυτό του... αντίπαλο δέος στην αντιλαϊκή πολιτική.
Ομως δεν είναι.
Γιατί αυτό που κάνει δεν είναι παρά να προβάλλει διαφορετικές συνταγές για τη διαχείριση της αντιλαϊκής επίθεσης. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει επικίνδυνο και αδιέξοδο για το λαό και τον «αντιπολιτευτικό» ρόλο που ήδη διεκδικεί.
Αλλωστε, τα λένε μόνοι τους.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στην προχτεσινή δήλωση που έκανε μετά τη συνάντηση με τον πρόεδρο της ΝΔ διευκρίνισε πως στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αξιοποίηση των σημαντικών δυνατοτήτων «διαπραγμάτευσης» και «επαναδιαπραγμάτευσης», δηλαδή συναλλαγής με τα επιτελεία που προχωρούν και εξειδικεύουν την αντιλαϊκή επίθεση.
Τέτοιες «διαπραγματεύσεις» θυμίζουν τους «διαλόγους» που κάνουν οι κοινωνικοί εταίροι πριν από κάθε νέο αντεργατικό μέτρο με στόχο να εγκλωβιστούν οι εργάτες από αυταπάτες, να συμφιλιωθούν με τους αντιπάλους τους και αντί να οργανωθούν απέναντί τους να κάθονται να εξαντλούνται σε «συζητήσεις»...
Τέτοιο ρόλο διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ όταν μιλά για «ισχυρή, αποτελεσματική και υπεύθυνη αντιπολίτευση».
Η οποία - όπως εξήγησε ο Αλ. Τσίπρας - θα «ασκεί κριτική για τα κακώς κείμενα» (αλήθεια, μήπως θεωρεί ότι υπάρχει περίπτωση μία κυβέρνηση με πυρήνα τη ΝΔ να έχει στην πολιτική της και «καλώς κείμενα»;).
Η οποία θα «ελέγχει την κυβέρνηση σε κάθε της βήμα», λες και το ζήτημα με την πολιτική της ΝΔ είναι κάποιος να ελέγχει, να συναιτίσει, να μαλώνει τους εμπνευστές της για να μην ξεχνούν τους στόχους τους...
Είναι ή δεν είναι αυτό καλλιέργεια αυταπατών και συγχύσεων για τις επιδιώξεις και την αντιλαϊκή στρατηγική της ΝΔ;

* * *

Ομως δεν είναι αυτή η «αντιπολίτευση» που υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα.
Γιατί, αληθινή αντιπολίτευση στην αντιλαϊκή πολιτική είναι αυτή που προβάλλει και δρα για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, αυτόν που κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια και αξιοποιώντας - αναπτύσσοντας τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας θα δώσει απάντηση στα λαϊκά προβλήματα.
«Αντιπολιτεύσεις», όπως αυτές που διεκδικεί να ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, επιφυλάσσουν παγίδες για το λαό, όπως βεβαιώνει η πείρα και των λαών από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Οπου, στο όνομα της συσπείρωσης ενάντια στις συντηρητικές δυνάμεις, ένα μεγάλο κομμάτι των λαϊκών στρωμάτων περιορίστηκε σε «αντι-δεξιά» μέτωπα στα οποία καλούσαν αδελφά του ΣΥΡΙΖΑ κόμματα και καλύφτηκε η στρατηγική συμφωνία των δύο τέτοιων «στρατοπέδων» που αν και εμφανίζονταν διαφορετικά, συμφωνούσαν αρμονικά στη συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης. Μαζί τα δύο «στρατόπεδα» κράτησαν τους λαούς δεμένους χειροπόδαρα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ) και υποθήκευσαν την ειρήνη και τις παραγωγικές δυνατότητες της γης τους.
Εγκλώβισαν τους εργαζόμενους σε λογικές διαχείρισης (είτε ως κυβέρνηση είτε ως «αντιπολίτευση»), μειώνοντας τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες τους.
Και αντί να διεκδικούν με βάση τον πλούτο που παράγουν και αυξάνουν, τους χειραγωγούν να διεκδικούν με βάση τις «ρεαλιστικές αντοχές», δηλαδή τις «αντοχές» των μονοπωλίων. Ποδηγέτησαν το λαϊκό κίνημα στο πλαίσιο της «κοινωνικής συνοχής» και των «κοινωνικών διαλόγων», πάσχισαν να εξουδετερώσουν κάθε αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων ενισχύοντας όσο δεν παίρνει την αυταπάτη ότι το μέλλον τους κρίνεται από το μέλλον της «επιχειρηματικότητας».
Και βέβαια, όταν ξεμπροστιάστηκε εντελώς ο αντιλαϊκός χαρακτήρας τέτοιων «προοδευτικών» κυβερνήσεων, ήρθε η ανάκαμψη της «συντηρητικής» παράταξης, όπως έγινε στην Ιταλία και στη Γαλλία.

***

Αλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόγραμμά του μίλησε για «καμένη γη» που θα παραλάβει αν γίνει κυβέρνηση και βεβαίως όσα ψίχουλα υπόσχονταν τα συνέδεε με την έξοδο από την κρίση, δηλαδή με την ενδυνάμωση και τις επενδύσεις του κεφαλαίου! Και υποσχέθηκε ότι δε θα πάρει χειρότερα μέτρα.
Ε, σ' αυτό το μη χειρότερα θα αντιπολιτευτεί. Κανένας εγκλωβισμός λοιπόν σε «αντιπολιτεύσεις» που δεν υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα. Είναι εξίσου επικίνδυνες με τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις.
Τώρα συσπείρωση με το ΚΚΕ, οργάνωση της λαϊκής πάλης και αντεπίθεση.

Κρατάμε το τιμόνι γερά!

Αναρτήθηκε από τον/την amartwlos

Το ΚΚΕ είπε την αλήθεια στο λαό.
Του μίλησε για την κρίση και τις εξελίξεις που αντικειμενικά γεννά σε βάρος του η προσπάθεια των αστικών κυβερνήσεων και στην Ελλάδα να τη διαχειριστούν προς όφελος της ντόπιας πλουτοκρατίας και της ΕΕ.
Προειδοποίησε ότι καμιά κυβέρνηση, είτε της κεντροδεξιάς είτε της κεντροαριστεράς, δεν μπορεί να δώσει λύση στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, κανένας συμβιβασμός στην ΕΕ δεν μπορεί να αντιστρέψει την πορεία της καπιταλιστικής κρίσης.
 Οτι καμιά διαχείριση, από κανένα κόμμα που δέχεται την παραμονή της χώρας στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ και αναγνωρίζει τα μονοπώλια σαν κλειδοκράτορες στην οικονομία και την παραγωγή, δεν μπορεί και δε θέλει να πάρει ούτε τα ελάχιστα μέτρα ανακούφισης του λαού, αφού ακόμα και αυτά προϋποθέτουν σύγκρουση με την ΕΕ και τους ντόπιους καπιταλιστές.

Κανένα από τα κόμματα που διεκδίκησαν την ψήφο του λαού δεν έχει στρατηγική σύγκρουσης με την ευρωένωση και τα μονοπώλια.
Αντίθετα, όλοι εγγυώνται την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και υπόσχονται ανάπτυξη με νέα προνόμια και χρήμα για το κεφάλαιο.
Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια τέτοια κυβέρνηση σε τίποτα δε θα βοηθούσε το λαό.
Αντίθετα, το κίνημα θα έχανε το μοναδικό συνεπή του σύμμαχο, σε μια περίοδο που δε συγχωρείται καμιά αναμονή, καμιά αυταπάτη, καμιά ανοχή.
Το ΚΚΕ παρουσίασε με σαφήνεια στο λαό τις θέσεις του για τους άμεσους στόχους πάλης, η διεκδίκηση των οποίων προϋποθέτει γερό ταξικό κίνημα, οργάνωση στους τόπους δουλειάς, στο χωράφι, στο γραφείο, στο μικρομάγαζο, συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Είπε με ειλικρίνεια πως κανένας δεν πρόκειται από τα πάνω να δώσει διέξοδο στα λαϊκά προβλήματα και πως ο λαός από μόνος του θα σωθεί, αν το αποφασίσει.
Οτι στην οργάνωση ενός τέτοιου νικηφόρου αγώνα, που θα φτάνει μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, το ΚΚΕ θα δώσει όλες του τις δυνάμεις και ότι στη λαϊκή διακυβέρνηση θα αναλάβει όλες τις ευθύνες που του αναλογούν.
Το ΚΚΕ προειδοποίησε για να προετοιμάσει το λαό ότι η κρίση στην ΕΕ και στην Ελλάδα θα βαθύνει και ότι τους επόμενους μήνες ή χρόνια, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την ανεξέλεγκτη ελληνική χρεοκοπία ή ένα νέο «κούρεμα» του χρέους, με νέους επώδυνους όρους για το λαό.
Ανέδειξε την ανάγκη ο λαός να πάρει από τώρα τα μέτρα του για το ενδεχόμενο να χρειαστεί οργανωμένα να εξασφαλίσει το ψωμί και τα φάρμακά του, τα στοιχειώδη για την επιβίωσή του, σε συνθήκες ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας.

Είπε θαρρετά πως η λύση για το λαό δε βρίσκεται στις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ, που είναι συνυπεύθυνη για το τσάκισμα των δικαιωμάτων του και δεν πρόκειται να αλλάξει, επειδή είναι των μονοπωλίων.
Το ΚΚΕ πήγε συνειδητά κόντρα στο ρεύμα, γνωρίζοντας πως σε συνθήκες όξυνσης των εκβιασμών και των αυταπατών για κυβερνητική διέξοδο υπέρ του λαού θα πλήρωνε το κόστος στην κάλπη.
Το ΚΚΕ γρήγορα θα επιβεβαιωθεί, ακόμα και στα μάτια εκείνων των λαϊκών ανθρώπων που κάτω από την πίεση των οξυμένων προβλημάτων επένδυσαν στην κάλπη τις προσδοκίες τους για λύση εδώ και τώρα από τα πάνω, ρίχνοντας ακόμα πιο κάτω τις διεκδικήσεις τους.
Μάτια και αυτιά ανοιχτά, γιατί οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες. Σήμερα περισσότερο από ποτέ ο λαός έχει ανάγκη από ένα ΚΚΕ ισχυρό, που θα κρατάει γερά το τιμόνι στις φουρτούνες που έρχονται.

Η "αξιωματική αντιπολίτευση"

«Δεν θα καλέσουμε τους υποστηρικτές μας να βγουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στα μέτρα λιτότητας». Ποιος το είπε;
 Ο Αλ. Τσίπρας σε συνέντευξή του στο «Ρόιτερς». Είπε ακόμη: «ο ρόλος μας είναι να είμαστε μέσα και έξω από το κοινοβούλιο, να χειροκροτούμε κάθε τι θετικό, να καταδικάζουμε όλα τα αρνητικά και να προτείνουμε εναλλακτικές λύσεις». Ετσι από τη μια μεριά εμφανίζεται ως εγγυητής απέναντι στην αστική τάξη ότι μπορεί να χειραγωγήσει το εργατικό, το λαϊκό κίνημα, από την άλλη καλλιεργεί φρούδες ελπίδες στο λαό ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει από την κυβέρνηση που ετοιμάζονται να συγκροτήσουν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ ή αν δεν προκύπτει, αυτός θα την πιέζει για να προκύπτει, (τα ίδια έλεγε και με το ΠΑΣΟΚ του 2009), και τις διαβουλεύσεις εντός της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, διαβουλεύσεις επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, που σημαίνει μέτρα αντιμετώπισης της γενικευμένης κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου, άρα κανένα όφελος για το λαό. Ετσι σαν έτοιμος από καιρό δίνει εξετάσεις ως ικανή δύναμη ενσωμάτωσης των λαϊκών δυνάμεων στο σύστημα, άρα ως ο καλύτερος διαθέσιμος μοχλός αναμόρφωσης της σοσιαλδημοκρατίας. Και πάνω απ' όλα ως γιαλαντζί αντίπαλος της κυβέρνησης

«Ο κ. Κόινερ δεν το έκρινε απαραίτητο να ζει σε μια συγκεκριμένη χώρα.
Πάντοτε έλεγε: παντού μπορεί να πεινάσω.
Κάποτε όμως έτυχε να περνάει μέσα από μια πόλη που την είχε κυριέψει ο εχθρός της χώρας όπου ζούσε...
Τον πλησίασε τότε ένας αξιωματικός του εχθρού και τον ανάγκασε να κατέβει από το πεζοδρόμιο.
Ο κος Κόινερ κατέβηκε και διαπίστωσε πως είχε αγανακτήσει ενάντια όχι μόνο σε αυτόν τον άνθρωπο, μα προπαντός ενάντια στη χώρα που ανήκε ο άνθρωπος αυτός, τόσο, που ευχήθηκε να γίνει ένας σεισμός και να την καταπιεί.
Γιατί, ρώτησε ο κος Κόινερ, έγινα εθνικιστής εκείνη τη στιγμή;
Γιατί συνάντησα έναν εθνικιστή...
Μα γι' αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύσουμε τη βλακεία - γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν...».

(Μπέρτολτ Μπρεχτ)