Ξεπούλημα λόγω κατεδαφίσεως

Τα μάθατε; Να τον χαιρόμαστε, ρε σεις!

Ο λόγος για τον Τάκη Αθανασόπουλο, φρεσκοδιορισμένο πρόεδρο του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας τού Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), ένα ταμείο που κάποιοι κακοπροαίρετοι επιμένουν να αποκαλούν Ταμείο Ξεπουλήματος Δημόσιας Περιουσίας.

Επί τέλους, βγήκε πρόεδρος σε τούτο το δόλιο το ταμείο!

Μήνες το παλεύανε εκεί στην κυβέρνηση ΦΑΒΑ (Φώτης-Αντώνης-ΒΑγγέλης) αλλά στο φινάλε τα κατάφεραν να τον βγάλουνε.

Μα καλά, θα μου πείτε, τόσο δύσκολο ήταν να βγάλουν έναν πρόεδρο σε ένα κωλοταμείο;

Ε, ναι, λοιπόν! Ήταν πολύ δύσκολο.

Βλέπετε, ο ιδρυτικός νόμος τού ΤΑΙΠΕΔ προβλέπει ότι ο πρόεδρος εκλέγεται από την αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή με αυξημένη πλειοψηφία 2/3.

Έλα, όμως, που αυτή η επιτροπή αποτελείται από 15 μέλη και στα τρία κυβερνητικά κόμματα ανήκουν μόνο τα 9 απ' αυτά.

Αυτά τα 9 μέλη ψήφιζαν Αθανασόπουλο και τα υπόλοιπα 6 τον μαύριζαν, οπότε δεν μαζεύονταν οι 10 ψήφοι που απαιτεί η αυξημένη πλειοψηφία των δύο τρίτων.

Αδιέξοδο...

Ποιό αδιέξοδο, καλέ;

Αφού ξέρουμε ότι στην δημοκρατία ΤΟΥΣ δεν υπάρχουν αδιέξοδα! Προσέφυγε, λοιπόν, η κυβέρνηση "αρμοδίως" (παναπεί, στα "κατάλληλα" όργανα) και εξασφάλισε μια γνωμάτευση σύμφωνα με την οποία το ΤΑΙΠΕΔ είναι ΔΕΚΟ, συνεπώς

"για τον διορισμό της ηγεσίας τού ΤΑΙΠΕΔ δεν απαιτείται η έγκριση των 2/3 των μελών, αλλά απλή πλειοψηφία, όπως συμβαίνει με άλλες ΔΕΚΟ" (η είδηση από την Ναυτεμπορική).

Η γνωμάτευση υπερισχύει του ιδρυτικού νόμου, άρα το 9-6 φτάνει και περισσεύει για να βγει πρόεδρος ο Αθανασόπουλος.

Τόσο απλά! Τί να λέμε τώρα;

Το ζήτημα είναι να είσαι βαθειά δημοκράτης και να ξέρεις τα τερτίπια για τα οποία είναι ικανή η δημοκρατία ΣΟΥ.

Τα υπόλοιπα είναι εύκολα...

Εν πάση περιπτώσει, με το καλό ή με το ζόρι, βγήκε πρόεδρος ο Τάκης.

Και, "πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις", ο νέος πρόεδρος έκανε και δηλώσεις.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Ναυτεμπορική,

"εφικτό χαρακτήρισε ο πρόεδρος του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) Τάκης Αθανασόπουλος το στόχο της συγκέντρωσης 19 δισ. ευρώ από τις αποκρατικοποιήσεις έως το 2015, υπό την προϋπόθεση ότι το οικονομικό και επιχειρηματικό κλίμα θα είναι το κατάλληλο".

Άλατις ο πρόεδρος!

Πάμε για 19 δισ. σε μια τριετία, ΑΝ... Για μπάστα, ρε πρόεδρε! Με τα "αν", γίνομαι κι εγώ πλανητάρχης.

Τί εννοείς όταν μιλάς για "κατάλληλο κλίμα";

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ετήσια ύφεση κάπου 7% και συνολική ύφεση τετραετίας πάνω από 20%.

Υπάρχει "κατάλληλο κλίμα" σε περίοδο ύφεσης;

Επί δυο χρόνια προσπαθώ να πουλήσω ένα γαμημένο διαράκι αλλά δεν βρίσκω αγοραστή ούτε με κυάλι κι εσύ θα πιάσεις 19 δισ. πουλώντας τί;

Αλήθεια, τί σκέφτονται να πουλήσουν τα τζιμάνια τού ΤΑΙΠΕΔ για να πιάσουν αυτά τα λεφτά;

Πρώτα-πρώτα, φαίνεται ότι ξεχάσαμε την χοντροπαπαριά τού Γιωργάκη ότι θα μαζέψουμε 50 δισ. από αποκρατικοποιήσεις και προσγειωθήκαμε στα 19.

Μάαααααλιστα!

Ρε μάγκες, έχετε πάρει χαμπάρι ότι, όποιος έχει σήμερα 3 δισ. μπορεί να αγοράσει ολόκληρη την Εθνική Τράπεζα για πάρτη του, ενώ αρκούν τα μισά για να αποκτήσει την πλειοψηφία των μετοχών της (άρα να γίνει ιδιοκτήτης);

Έχετε πάρει χαμπάρι ότι με κάτι παραπάνω από 20 δισ. μπορεί να αγοράσει κάποιος όλες τις εταιρείες που βρίσκονται εισηγμένες στο Χρηματιστήριο της Αθήνας;

Τί σκατά θα πουλήσετε για να εισπράξετε ένα ολόκληρο χρηματιστήριο;

Την παπαρουνοπαραγωγή τού Αφγανιστάν ή μπας κι έχουμε καμμιά δημόσια επιχείρηση κόκας και δεν το ξέρουμε;

Δεν καταλαβαίνω...

Προφανώς, κάποιοι είτε έχουν πίτουρα στο κεφάλι είτε νομίζουν ότι έχουμε πίτουρα εμείς που τους ακούμε.

Να κάνουμε μια παρένθεση.

Τί σημαίνει "Ιδιωτική Περιουσία τού Δημοσίου";

Πώς γίνεται να συνιστά "ιδιωτική περιουσία" κάτι που ανήκει στο δημόσιο;

Ιδιωτική περιουσία ο ΟΤΕ (όσος έχει μείνει, δηλαδή), η ΔΕΗ, ο ΟΠΑΠ, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια;

Ιδιωτική η "Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου";

Ιδιωτική η "Δημόσια Επιχείρηση Φυσικού Αερίου";

Ιδιωτικές οι "Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφελείας", οι ΔΕΚΟ; Ιδιωτικά είναι όλα τούτα ή δημόσια;

Τσιφλίκι σας είναι, μωρέ ή ανήκουν στον λαό; Άει στο διάολο πια, μπερδέψαμε τα σώβρακα με τις φανέλλες...

Κλείνουμε την παρένθεση.

Είπε κι άλλη "ομορφιά" ο πρόεδρος:

"Όταν μια επιχείρηση αποκρατικοποιείται, η αξία της, συν των άλλων (σ.σ.: συν τοις άλλοις, πρόεδρε, που να χέσω τα γράμματα που έμαθες), είναι σε συνάρτηση του κύκλου της επιχειρηματικής της ζωής. Μερικές δεν έπρεπε να υπάρχουν. Γι αυτό, ας μην ξαφνιαστούμε αν δεν υπάρξει ενδιαφέρον για ορισμένες και πολύ μεγάλο, για άλλες".

Εμ, γι' αυτό κι εμείς μιλάμε για ξεπούλημα, πρόεδρέ μου!

Έτσι και βάλει, να πούμε, το ρουχάδικο την ταμπέλλα "Ξεπούλημα λόγω κατεδαφίσεως", στα κοστούμια και στα παλτά θα πέσει το λεφούσι για να τα πάρει κοψοχρονιά, δεν θα χωθεί στα μαντηλάκια και στα καλσόν.

Νομίζω;

Κατεδαφιζόμεθα, ρεεεεε (όπως θα 'λεγε κι η μακαρίτισσα η Διδώ Σωτηρίου)!


ΥΓ: Κι ένα τελευταίο, ρε συ πρόεδρε, για να μη τρελλαθούμε τελείως: τα 19 δισ. που είπες, από επιχειρήσεις που "δεν έπρεπε να υπάρχουν" θα τα μαζέψεις; Πες ναι, να μας στείλεις αδιάβαστους!

Να γιατί «δεν έχει» το κράτος τους

Γράφει   ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

O κ. Σίμος Κεδίκογλου στο κυβερνητικό σχήμα που συνέστησαν τα κόμματα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ κατέχει τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου.
Δεν κατέχει τη θέση του… ψευταράκου.
Αλλωστε, απ’ όσο γνωρίζουμε, θέση «ψευταράκου», επισήμως και θεσμικώς τουλάχιστον, δεν προβλέπεται ούτε στο παρόν, ούτε στα προηγούμενα κυβερνητικά σχήματα.

Ως εκ της θέσεώς του, λοιπόν, ο Κεδίκογλου θα έπρεπε να είναι σοβαρός, ακριβής και ενημερωμένος σωστά.
Εκτός, φυσικά, αν είναι ανίκανος, άχρηστος και αδαής, πράγμα για το οποίο δεν έχουμε στοιχεία.

Σε κάθε περίπτωση ο Κεδίκογλου – και ο κάθε Κεδίκογλου – θα πρέπει να κάνει με συνέπεια τη δουλειά του.
Και δουλειά ενός κυβερνητικού εκπροσώπου είναι να μη λέει μπαρούφες, να ενημερώνει με ειλικρίνεια για τις θέσεις της κυβέρνησης και να μην ασκείται σε φτηνή προπαγάνδα επιδιδόμενος σε καλπιές και σε παραποίηση της αλήθειας.
Εκτός, πάλι, αν η δουλειά ενός κυβερνητικού εκπροσώπου είναι να κάνει τα ακριβώς αντίθετα…

Ας δούμε τώρα τι έκανε προχτές ο Κεδίκογλου.
Στην προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει το λαό (σ.σ.: εδώ γελάνε)
για το πόσο «αναπόφευκτες» (σ.σ.: εδώ οργίζονται)
είναι οι νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα,
ο εκπρόσωπος του κ. Σαμαρά (του κ. Βενιζέλου και του κ. Κουβέλη)
άρχισε να αραδιάζει «στοιχεία» και αριθμούς, θέλοντας να αποδείξει πόσο «πολύ κοστίζουν» στο κράτος οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, και πόσο «αναγκασμένο» είναι το έρμο το κράτος (και η έρμη η κυβέρνηση) να πάρει και νέα μέτρα κατά του λαού για να λειτουργήσει (το έρμο το κράτος)…
Συγκεκριμένα, δήλωσε:
«Από τα 88 δισ. των πρωτογενών δαπανών του ελληνικού κράτους, τα 60 δισ. πάνε σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα (…) Μένουν μόνο 28 δισ. για όλη τη λειτουργία του ελληνικού κράτους (σχολεία, νοσοκομεία, δικαστήρια, οργανισμοί), τα πάντα πρέπει να λειτουργήσουν με ένα ποσό που είναι μικρότερο και μόνο από το ποσό που διατίθεται για τις συντάξεις».

Καταρχάς, θα πρέπει να ενημερώσει κάποιος τον Κεδίκογλου ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχει ένας νόμος που λέγεται «Προϋπολογισμός».
Εκεί καταγράφονται τα οικονομικά δεδομένα ώστε να μην μπορεί ο καθένας να λέει το μακρύ του και το κοντό του.
Με βάση, λοιπόν, τον «Προϋπολογισμό», σε αντίθεση με όσα λέει ο Κεδίκογλου, ισχύουν τα εξής:

Πρώτον: Οταν μιλάμε για λειτουργία του «κράτους» τότε μιλάμε για τα στοιχεία του Κρατικού Προϋπολογισμού όπως αυτά καταγράφονται στον Τακτικό Προϋπολογισμό και όχι για τον προϋπολογισμό της Γενικής Κυβέρνησης.

Δεύτερον: Σύμφωνα με αυτόν, με τον Τακτικό Προϋπολογισμό (Κρατικός Προϋπολογισμός 2012, Εισηγητική Εκθεση, Κεφάλαιο 3, σελίδα 57, πίνακας 3.9 Δαπάνες τακτικού προϋπολογισμού ανά κατηγορία), οι πρωτογενείς δαπάνες για το 2012 δεν είναι 88 δισ., όπως λέει ο Κεδίκογλου, αλλά 49,085 δισ. ευρώ.

Τρίτον: Σύμφωνα με τον Τακτικό Προϋπολογισμό, το σύνολο των μισθών και των συντάξεων όχι μόνο δεν είναι 60 δισ. ευρώ, όπως λέει ο Κεδίκογλου, αλλά μόλις και μετά βίας φτάνουν στα 19,415 δισ. ευρώ.

Τέταρτον: Ακόμα κι αν πάρουμε ως βάση τα στοιχεία με τα οποία ο Κεδίκογλου προσπαθεί να «μπουρδουκλώσει» την κατάσταση, δηλαδή τον Ενοποιημένο Προϋπολογισμό της Γενικής Κυβέρνησης (πίνακας 3.2, σελίδα 44 του Κρατικού Προϋπολογισμού), όπου γίνεται λόγος για πρωτογενείς δαπάνες 87,4 δισ. ευρώ, αμοιβές προσωπικού 17,9 δισ. ευρώ, συντάξεις 31,2 δισ. ευρώ και λοιπές μεταβιβάσεις 14,1 δισ. ευρώ
(όλα αυτά – επαναλαμβάνουμε – αφορούν στη Γενική Κυβέρνηση, η οποία εκτός της Κεντρικής Κυβέρνησης περιλαμβάνει επιπλέον τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, πρώτου και δεύτερου βαθμού, και τους Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης)
τότε και πάλι η κυβερνητική προπαγάνδα δεν εξηγεί γιατί τα έσοδα της Γενικής Κυβέρνησης, που με βάση το συγκεκριμένο πίνακα ανέρχονται στα 89,6 δισ. ευρώ, «δεν φτάνουν», όταν οι πρωτογενείς δαπάνες (στον ίδιο πίνακα) είναι 87,4 δισ. ευρώ.

Ε, να, λοιπόν, γιατί «δεν φτάνουν»:

Γιατί μόνο για το 2012, όπως προκύπτει και πάλι από τον Κρατικό Προϋπολογισμό (πίνακας 3.9, σελίδα 57)
ο ελληνικός λαός υποχρεούται να καταβάλει σε τόκους και σε χρεολύσια, να πληρώσει από το αίμα του σε κερδοσκόπους, σε δανειστές και σε τοκογλύφους, για μεσομακροπρόθεσμα δάνεια, για βραχυπρόθεσμα δάνεια, για ομόλογα, για δαπάνες δημόσιου χρέους, για καταπτώσεις εγγυήσεων κ.λπ.
ένα ποσό που
(όπως φαίνεται στο σχετικό πίνακα 3.9 – κατηγορίες δαπάνης με αύξοντες αριθμούς «11», «12», «15», «16», «17» και «18»)
ξεπερνά τα 87 δισ. ευρώ!
Οσο, δηλαδή, και οι πρωτογενείς δαπάνες ολόκληρης της Γενικής Κυβέρνησης!

Να, συνεπώς, γιατί δεν μπορούν να λειτουργήσουν τα νοσοκομεία, τα σχολεία, οι οργανισμοί, τα δικαστήρια και όλα εκείνα για τα οποία «κλαίει» και κόπτεται ο Κεδίκογλου.
Οχι γιατί «κοστίζουν πολύ» οι μισθοί των εργατών, οι συντάξεις των συνταξιούχων και τα επιδόματα των απόρων, αλλά γιατί το κράτος των κεφαλαιοκρατών – δανειστών – πιστωτών – τοκογλύφων, τους οποίους υπηρετεί η κυβέρνηση του Κεδίκογλου,
είναι, όντως, πολύ δαπανηρό, για το λαό.
Πράγμα που όταν διαβάσει (σωστά) τον Προϋπολογισμό ο Κεδίκογλου θα το αντιληφθεί – δεν αμφιβάλλουμε καθόλου – και ο ίδιος…

Το κοτσύφι

21 Μαΐου 2012

Έχω την τύχη να μένω κοντά σε μια πλατεία γεμάτη δέντρα (ναι, ναι, υπάρχουν ακόμη τέτοιες πλατείες!) και την ευτυχία να ξυπνάω κάθε πρωί με το τραγούδι των αμέτρητων πουλιών που κουρνιάζουν στα φυλλώματα αυτών των δέντρων. Κι επειδή οι βεράντες μου είναι γεμάτες φυτά, όλο και κάποιο πουλάκι ξεστρατίζει για να μου τραγουδήσει από κοντά. Κάπου-κάπου, μάλιστα, πιάνω και την κουβέντα μαζί του κι έτσι μαθαίνω πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα. Ειδικά η ιστορία που μου είπε σήμερα το πρωί ένα καλλικέλαδο κοτσύφι ήταν εντυπωσιακή. Ακούστε:

Στον Νόμο 4046/2012 (πιο γνωστός σε όλους μας ως "Μνημόνιο 2") υπάρχει η εξής διαταξούλα (στα αγγλικά παρακαλώ!): "The Government will ensure that social security's assets, including the liquidity that results from the ongoing debt exchange is invested in government bills, deposits in Treasury, or any other instrument that consolidates in government debt". Για όσους έχουν πρόβλημα με τα αγγλικά τους, η εν λόγω διάταξη θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά ως εξής: "Η Κυβέρνηση θα διασφαλίσει ότι τα περιουσιακά στοιχεία της κοινωνικής ασφάλισης, συμπεριλαμβανομένης και της ρευστότητας που προκύπτει από τη συνεχιζόμενη ανταλλαγή χρέους θα επενδύονται σε έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου, καταθέσεις στο Υπουργείο Οικονομικών, ή οποιοδήποτε άλλο μέσο περιορίζει το δημόσιο χρέος".

Τί έκανε το κράτος, λοιπόν, στα πλαίσια της συγκεκριμμένης διάταξης; Δέσμευσε τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Κι επειδή τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων βρίσκονται κατατεθειμένα μαζί με τα αποθεματικά των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, δέσμευσε ταυτόχρονα και τα αποθεματικά των επιμελητηρίων, των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων κλπ. Σκοπός της δέσμευσης, όπως λέει ο Νόμος, είναι η επένδυσή τους σε έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου. Πάει καλά ως εδώ; Πάμε παρακάτω.

Ο παραπάνω Νόμος δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ τής 14/02/2012. Όμως, από τότε και για κάμποσο καιρό ακόμα το δημόσιο δεν προέβη στην έκδοση εντόκων γραμματίων ή άλλων τίτλων. Οπότε, τί έκανε η Τράπεζα της Ελλάδος (ακριβέστερα, όπως έχουμε τονίσει κατ' επανάληψη: Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - Υποκατάστημα Ελλάδος); Αγόρασε τίτλους τού ελληνικού δημοσίου στην δευτερογενή αγορά. Δηλαδή, αγόρασε τίτλους από...τις τράπεζες! Και, μάλιστα (όπως μου είπε το κοτσύφι), τους αγόρασε στην ονομαστική τους αξία, όταν είναι γνωστό και στις πέτρες ότι οι τίτλοι τού ελληνικού δημοσίου διαπραγματεύονταν στην δευτερογενή αγορά με έκπτωση πάνω από 50%!!

Κρίσιμη παρατήρηση: όλα αυτά γίνονται λίιιιγο πριν επισημοποιηθεί το "κούρεμα" των ελληνικών ομολόγων (το περίφημο PSI) κατά 53,5%!!!

Εδώ το κοτσύφι σταμάτησε την διήγησή του και πέταξε να συναντήσει μια κοτσυφίνα που μπάνισε στο απέναντι δέντρο. Αλλά, επειδή δεν είναι υποχρεωτικό να έχει ο αναγνώστης οικονομικές γνώσεις, ας εξηγήσω με απλά λόγια τα όσα άκουσα πρωινιάτικα και μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο:

Βρισκόμαστε στις παραμονές τής επίσημης εξαγγελίας περί κουρέματος του ελληνικού χρέους. Φυσικά, οι τράπεζες είναι ενήμερες για την συγκεκριμμένη διαδικασία και αρχίζουν να ψάχνονται, αφού το κούρεμα θα σημάνει απώλεια κατά 53,5% της αξίας των ελληνικών τίτλων που έχουν στα συρτάρια τους. Λογικά, λοιπόν, αντιδρούν και "τα στηλώνουν", αφού δεν είναι διατεθειμένες να χάσουν ούτε πενηνταράκι από τα τοκογλυφικά τους κέρδη.

Πάλι φυσικά, ούτε η αστική μας κυβέρνηση ούτε η τρόικα θέλουν να ζημιωθούν οι τράπεζες, οπότε βρίσκουν το κόλπο: ψηφίζουν νόμο με τον οποίο η Τράπεζα της Ελλάδος βάζει χέρι στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και των λοιπών ΝΠΔΔ, ώστε με αυτά τα λεφτά να αγοραστούν οι τίτλοι του ελληνικού δημοσίου που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών! Σημειωτέον ότι η "δουλειά" γίνεται νόμιμα: αφού το ελληνικό δημόσιο δεν εκδίδει καινούργιους τίτλους, μπορούν να αγοραστούν τίτλοι απ΄την δευτερογενή αγορά (από "δεύτερο χέρι" δηλαδή). Έτσι, λίγο πριν το επίσημο κούρεμα, οι τράπεζες ξεφορτώνονται σε κανονικές τιμές τα "κωλόχαρτα" τα οποία, λίγες μέρες αργότερα, χάνουν το 53,5% της αξίας τους και τα "παρκάρουν" στα ασφαλιστικά ταμεία, στα νοσοκομεία, στα επιμελητήρια, στα πανεπιστήμια κλπ.


Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να πιστέψω το κουτσομπόλικο κοτσύφι, το οποίο ήρθε πρωινιάτικα να με ταράξει την ώρα που απολάμβανα το καφεδάκι μου και το τσιγαράκι μου. Αδυνατώ να πιστέψω ότι μια "κυβέρνηση τεχνοκρατών", υπό την ηγεσία τού πολυπράγμονος κ. Λουκά Παπαδήμου, θα σκεφτόταν τέτοια πουστιά σε βάρος τού ελληνικού λαού και θα συνέπραττε σε μια τόσο χυδαία κλοπή. Διάολε, αν όλα αυτά αληθεύουν και όντως οι τράπεζες δεν έχασαν από την εφαρμογή τού PSI, γιατί είναι τόσο επιτακτική η ενίσχυσή τους με τουλάχιστον 50 (κατά Δραγασάκη) δισεκατομμύρια;

Δεν μπορεί, παραμύθια μού ξεφούρνισε πρωί-πρωί το βρομόπουλο...

 

από Cogito ergo sum

Χρεωκοπία (ποιά χρεωκοπία;) και δανειστές (ποιοί δανειστές;)

Όσοι ψιλονογάνε από οικονομικά και είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους,

αντιλαμβάνονται ότι η πολυθρύλητη επαπειλούμενη "χρεωκοπία τής Ελλάδας" (όπως λέγεται) είναι αναπόφευκτη,

όπως αναπόφευκτη είναι και η παρόμοια "χρεωκοπία" αρκετών (για να μη πω πολλών) ακόμη χωρών τόσο της ευρωζώνης όσο και της ευρύτερης Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και άλλων μη ευρωπαϊκών χωρών.

Και λέω ότι η "χρεωκοπία" είναι αναπόφευκτη επειδή, όπως έχουμε κατ' επανάληψη καταδείξει σε τούτο το ιστολόγιο, είναι αναπόφευκτη η καταστροφή μεγάλου μέρους του παγκοσμίως συσσωρευμένου κεφαλαίου.

Βάζω την λέξη "χρεωκοπία" μέσα σε εισαγωγικά

επειδή κατ' ουσίαν δεν πρόκειται περί χρεωκοπίας.

 

Χρεωκοπώ σημαίνει "με πλακώσανε τα χρέη", έχω πάρει δανεικά και δεν μπορώ να τα επιστρέψω.

Όμως, οι υποχρεώσεις τής χώρας μας δεν είναι δανειακές, παρ' ότι τόσο οι αστοί πολιτικοί όσο και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης εξακολουθούν να τις αποκαλούν έτσι.

Για την ακρίβεια, δεν είναι καν υποχρεώσεις!

Αυτό το τελευταίο ας το εξηγήσουμε με απλά λόγια:

Βγαίνει η Ελλάδα στις "αγορές" (π' ανάθεμά τες για αγορές!) και λέει:

"Μάγκες, χρειάζομαι 100 ευρώ τα οποία θα σας τα επιστρέψω του χρόνου τέτοια μέρα και, για να σας καλύψω, θα σας δώσω ομόλογα".

 

Όμως, τί παναπεί "ομόλογο";

Παναπεί ότι με τούτο το χαρτί "ομολογώ" ότι μου δώσατε κάποια λεφτά και, πρώτα ο θεός κι αν πάνε καλά οι δουλειές, θα σας τα επιστρέψω, υγεία να 'χουμε.

Βάζουνε, λοιπόν, κάτω τα χαρτιά και τα μολύβια τους οι "αγορές" (ήγουν, οι επενδυτές-κερδοσκόποι),

μετράνε τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας, λογαριάζουν και τον κίνδυνο να χάσουν τα λεφτά τους

κι απαντάνε:

"Εν τάξει, μαντάμ Ελλάς αλλά, επειδή σε βλέπουμε λίγο στριμόκωλη, θέλουμε τόκο 6%".

Νταμπλάς! "Μα είναι πολλά, ρε παιδιά. Στην Γερμανία δίνετε λεφτά με 0,25%".

Γελάνε οι τοκογλύφοι. "Δώσε τώρα 6% και να χρωστάς και χάρη γιατί αν είχες μεγαλύτερα ζόρια θα σου ζητάγαμε 10% και 15% κι άμα η οικονομία σου γίνει σαν της Γερμανίας που πάει σφυρίζοντας, τα ξανασυζητάμε".

Νά το περίφημο spread στον θεό, λοιπόν.

Μέχρις εδώ, είδατε πουθενά κανένα δάνειο;

Εμείς "πουλήσαμε" κάποια ομόλογα και κάποιοι (κοινοί επενδυτές), αφού πρώτα υπολόγισαν τους κινδύνους, τα αγόρασαν με υψηλό επιτόκιο (κοινοί τοκογλύφοι) προσδοκώντας υψηλά κέρδη (κοινοί κερδοσκόποι).

Αν τελικά πληρώσουμε, οι επενδυτές-τοκογλύφοι-κερδοσκόποι θα κονομήσουν.

Αν πούμε "παρντόν αλλά δεν υπάρχει σάλιο", θα την πατήσουν. Κέρδη και ζημίαι.

Αγορά είναι αυτή. Χρηματιστήριο. Παιχνίδι να πούμε.

Και στο παιχνίδι δεν μπορείς να είσαι πάντα κερδισμένος.

Ας ανοίξουμε μια παρένθεση για να πάμε λίγο ανάποδα την σκέψη μας.

Αν οι οποιοιδήποτε επενδυτές-τοκογλύφοι-κερδοσκόποι

(επιμένω στο "επενδυτές-τοκογλύφοι-κερδοσκόποι" και διαφωνώ απολύτως με τον όρο "δανειστές")

πρέπει να πάρουν ντε και καλά τα λεφτά τους,

τί νόημα έχουν τα spread;

Αφού οι μάγκες αυτοί "απαγορεύεται" να βγουν χαμένοι είτε με την Γερμανία έχουν να κάνουν είτε με την Ελλάδα,

δεν θα έπρεπε να "δανειζόμαστε" όλοι με τα ίδια επιτόκια;

Έλα ντε!

 Κλείνουμε την παρένθεση.

Απ' αυτά τα λίγα που είπαμε ίσαμε τώρα, είναι σαφές ότι απέναντί μας δεν έχουμε δανειστές αλλά νταραβεριτζήδες, οι οποίοι επί χρόνια κονόμαγαν αλλά πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα τώρα που ήρθε η ώρα να χάσουν κι αυτοί το κατιτίς τους.

Δυστυχώς γι' αυτούς, όμως,

είναι αυτοί οι ίδιοι που, εμμέσως πλην σαφέστατα, ομολογούν ότι δεν είναι "δανειστές" αλλά "επενδυτές-τοκογλύφοι-κερδοσκόποι".

Και, μάλιστα, το ομολογούν με δυο τρόπους:

με τις "δευτερογενείς αγορές" και με το περίφημο "κούρεμα".

 

Τι είναι όμως οι "δευτερογενείς αγορές"¨?

 

Στην καθημερινή γλώσσα, αυτό λέγεται "αγορά από δεύτερο χέρι" ή "αγορά μεταχειρισμένου", σαν να ψωνίζεις αυτοκίνητο από μάντρα, ας πούμε.

Πώς δουλεύουν, όμως, οι "δευτερογενείς αγορές" με τα ομόλογα; Ρίξτε μια ματιά στο παράδειγμα του κειμένου που αναφέρεται στην παραπάνω εισαγωγή , είναι άκρως κατατοπιστικό.

Θα καταλάβετε πώς γίνεται και τα ομόλογα του ελληνικού κράτους έφτασαν να "πωλούνται" στο 20% (ή και στο 15%) της ονομαστικής αξίας τους.

Ανατριχιάσατε; Περιμένετε και την συνέχεια!

Τώρα, πηγαίνετε να διαβάσετε το κείμενο "Το κοτσύφι", του περασμένου Μαΐου.

Εκεί θα δείτε, λοιπόν, πώς το ελληνικό κράτος έσπευσε να χρησιμοποιήσει τα αποθεματικά των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ. - νοσοκομεία, πανεπιστήμια, επιμελητήρια κλπ) για να αγοράσει στην ονομαστική τους αξία ομόλογα που βρίσκονταν στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών πριν το κούρεμα!

Έδεσε το γλυκό; Όμορφα! Αλλά έχουμε και περαιτέρω συνέχεια!

Μεταξύ των διαφόρων σκιτζήδων και τσικιρικιτζήδων της αγοράς (σημ.: για όποιον δεν καταλαβαίνει την μόρτικια γλώσσα, μιλάω για αεριτζήδες και καιροσκόπους),

οι οποίοι έτρεξαν να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα με "κάτω τιμή"

(στο 15% και στο 20% της αξίας τους, όπως προαναφέραμε)

ήταν και η μεγάλη Ε.Κ.Τ., η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Θα μου πείτε τώρα: "Τι λες,  βρε βλάκα;

Η Ε.Κ.Τ. απαγορεύεται να αγοράζει κρατικά ομόλογα".

Σωστά. Δηλαδή, σωστά εν μέρει.

Η Ε.Κ.Τ. απαγορεύεται να πάρει μέρος στην δημοπρασία ομολόγων, την οποία διενεργεί κάποιο κράτος-μέλος της.

 Όμως, δεν απαγορεύεται να αγοράσει ό,τι γουστάρει από "δεύτερο χέρι", δηλαδή από τις "δευτερογενείς αγορές".

Κατανοητό;

Πάμε παρακάτω.

Αυτό που στην καθομιλουμένη αποκαλείται "κούρεμα", στο πιο "μορφωμένο" αποκαλείται Πι-Ες-Άι (PSI), το οποίο σημαίνει

 "Private Sector Involvement", παναπεί "Εμπλοκή Ιδιωτικού Τομέα".

Με απλά λόγια, στο περίφημο "κούρεμα", για το οποίο τόσος και τόσος λόγος έγινε, συμμετέχει μόνο ο ιδιωτικός τομέας.

Αν δεν το καταλάβατε, ας το κάνουμε πιο λιανά:

 στο "κούρεμα" συμμετέχουν μόνο τα ομόλογα που βρίσκονται σε χέρια ιδιωτών.

Το καταλάβαμε; Ωραία!

Προχωρούμε.

Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, έληξαν ελληνικά ομόλογα περίπου 3,5 δισ ευρώ και επειδή εμείς είμαστε σοβαρό κράτος, είπαμε να τα πληρώσουμε.

Πάει καλά;

Έλα, όμως, που κάπου 90% αυτών των ομολόγων βρισκόταν στα συρτάρια τής Ε.Κ.Τ., η οποία τα είχε αγοράσει στην "δευτερογενή αγορά" για πενταροδεκάρες.

Τί κανουμε με δαύτα;

Μα, οι συμφωνίες είναι καθαρές: στο κούρεμα συμμετέχει μόνο ο ιδιωτικός τομέας και η Ε.Κ.Τ. δεν ανήκει σ' αυτόν.

Οπότε; Χμμμ...

Τί οπότε; Οπότε σκάμε και τα πληρώνουμε στην ονομαστική τους αξία!

Μείνατε με το στόμα ανοιχτό;

Κλείστε το.

Η ΕΚΤ ξόδεψε, ας πούμε, 600 εκατομμύρια για να αγοράσει  ελληνικά ομόλογα και στην λήξη τους εισέπραξε πάνω από 3 δισεκατομμυριάκια.

Ζάχαρη! Δυόμιση δισ. κέρδη άκοπα, χέρι με χέρι που λένε.

Αυτό είναι αλισβερίσι, όχι μαλακίες!

Και τώρα, το κερασάκι.

Τί τα κάνει τα κέρδη της η Ε.Κ.Τ.;

Μα, τι άλλο;

Τα μοιράζει στους εταίρους της, στους μετόχους της.

Και ποιοί είναι οι μέτοχοί της; Μα, ποιοί άλλοι;

Οι χώρες τής ευρωζώνης.

Στα ίσα;

Όχι, ντε!

Άλλοι έχουν βάλει περισσότερα κι άλλοι λιγώτερα, οπότε η μοιρασιά γίνεται αναλογικά.

Σωστό και δίκαιο.

Και ποια χώρα έχει βάλει τα περισσότερα;

Για μαντέψτε.... Μπράβο, το βρήκατε! Η Γερμανία!

Κάπως έτσι, λοιπόν, τα λεφτά που αυτή η γαμημένη ελληνική κυβέρνηση κόβει από τους μισθούς, τις συντάξεις, το κοινωνικό κράτος κλπ καταλήγουν στις τσέπες εκείνων  που μας δείχνουν με το δάχτυλο τεντωμένο και μας κράζουν "χρωστάτε και πρέπει να πληρώσετε".

Κι εμείς καθόμαστε και τους ακούμε αντί να τους ρωτήσουμε να μας πουν τί ακριβώς χρωστάμε και σε ποιούς ακριβώς τα χρωστάμε...

Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει

Posted by 2310net



Από την προεκλογική περίοδο μέχρι και σήμερα παρατηρούμε το εξής φαινόμενο:
Τα ΜΜΕ προσπαθούν με λυσσαλέο τρόπο να φτιάξουν την εικόνα του φερόμενου ως πρωθυπουργού, προσπαθούν να τον κάνουν να εμφανιστεί ως σοβαρός και αξιόπιστος ηγέτης, και αυτός κάθε τόσο δίνει μια κλωτσιά στην καρδάρα και καταστρέφει τις προσπάθειες τους.

Από τη μία λοιπόν, οι έγκριτοι δεν έχουν πει ποτέ ο «πρωθυπουργός σκέτο», ούτε ο «Αντώνης Σαμαράς σκέτο». Πάντα «ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς». Ξέρω είναι δύσκολο να το πιστέψετε και πάντα θα ακούγεται ως… το πιο σύντομο ανέκδοτο, όμως η συχνή επανάληψη στοχεύει ακριβώς στην ενίσχυση του κύρους ενός πολιτικού αρχηγού του οποίου το κόμμα δεν κατέχει την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να σχηματίσει κυβέρνηση. Ενός αρχηγού που στο εσωτερικό του κόμματός του έχει λιγότερη στήριξη από ότι έχει στην κοινωνία.

Έτσι συχνά πυκνά διαβάζουμε βαρύγδουπες δηλώσεις, τις οποίες οι επαγγελματίες πενατζήδες ρετουσάρουν κάνοντάς τες να φαίνονται δυναμικές και σοβαρές, γεμάτες αξιοπιστία και ηγετιλίκι. «Θα κάνω ό,τι πρέπει κι ας πέσω» ήταν το τελευταίο χτύπημα. Η ερμηνεία: Αποφασισμένος ο Πρωθυπουργός, έτοιμος να συγκρουστεί με παθογένειες ετών, δεν ενδιαφέρεται για το πολιτικό κόστος και άλλα τέτοια φαιδρά. Κάθε τι δε που προσλαμβάνει μεγάλες διαστάσεις στην επικαιρότητα γίνεται «με προσωπική εντολή του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά». Πρόσφατα παραδείγματα ο Ξένιος Ζευς και η κατάσβεση της πυρκαγιάς στο Άγιο Όρος.

Ο Σαμαράς δεν έχει πολλούς φίλους. Έχει όμως λίγους που από ανάγκη έγιναν Σαμαρικότεροι του Σαμαρά! Πρώην πασοκάνθρωποι με …πληρωμένα τροϊκανά συμβόλαια, επιχειρηματίες και βιομήχανοι που έχουν καταντήσει να βασίζουν τις ελπίδες τους στον Σαμαρά και τον Χατζηδάκη, δημοσιογράφοι-παπαγάλοι που αλλάζουν κομματικές επιλογές όπως οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Αυτοί, και τα μέσα που ελέγχουν, κατανοούν πολύ καλά ότι ο Αντώνης είναι …κουτσό άλογο. Πρωθυπουργός περιορισμένης ευθύνης. Έτσι, καταβάλουν έντονες προσπάθειες να καλύψουν επικοινωνιακά την πολιτική και προσωπική του ανεπάρκεια.

Και εκεί που λες ότι αυτοί θα τον κάνουν να φαίνεται ο πιο σοβαρός πολιτικός του αιώνα, κι εκεί που αρχίζεις και δοκιμάζεις τα όρια της δικής σου βεβαιότητας και αναρωτιέσαι μήπως όντως ο Αντώνης είναι σοβαρός, έρχεται ο πρωθυπουργός να σε προσγειώσει με κάποια από τις δηλώσεις του.

Οι δηλώσεις του Σαμαρά κάθε άλλο παρά μοιάζουν με δηλώσεις σοβαρού πολιτικού. Η ρητορική του ικανότητα είναι οριακά ανώτερη από κάποιον που μόλις συνήλθε από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, ενώ το γεγονός ότι έχει μετατρέψει την Παναγία σε …μέλος του Υπουργικού του Συμβουλίου τον κάνει να θυμίζει μια πολιτική φιγούρα που μας έλειψε, τον Τζόρτζ Μπους. Με τη διαφορά ότι εκείνος μιλούσε με τον θεό ενώ ο Αντώνης μάλλον κάνει αναπάντητες κλήσεις προς την Παναγία.

Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα. Όσο και να μακιγιάρεται η πραγματικότητα, όσο και αν προσπαθούν να την ωραιοποιήσουν, πάντα θα υπάρχουν ρωγμές που θα αφήνουν την πραγματική εικόνα να εμφανίζεται. Στην περίπτωση του Σαμαρά πρόκειται για την εικόνα ενός ανίκανου πολιτικού ο οποίος κατάφερε να γίνει αποτυχημένος πριν γίνει πρωθυπουργός, ενός ανθρώπου που δεν έχει και πολλές διαφορές από τον καλό του φίλο και συμφοιτητή, ενός κομματάρχη που νομίζει ότι είναι ζήτημα πυγμής να συμπεριφέρεσαι ως φυρερίσκος, ενός ξεσαλωμένου δεξιού που βρήκε εύφορο έδαφος για να σπείρει την συντηρητική του ιδεολογία. Μόνο που όταν σπέρνεις συντήρηση θερίζεις φασισμό.

Όσο κι αν τα βάλεις όλα αυτά κάτω από το χαλάκι δεν θα απαλλαγείς για πάντα. Θα επανέρχεται ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της ρετουσαρισμένης πολιτικής να αποδεικνύει την σοφότητα του ρητού: θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει…

Ποιοι είστε, μωρέ ;

Δεν σε αναγνωρίζω ρε φίλε.
Δεν σε αναγνωρίζω ρε άνθρωπε Ελληνα του διαβόητου 21ου αιώνα.

Ούτε συμπολίτη θέλω να σε πω, ποτέ σύντροφος άλλωστε δεν ήσουν, εκείνο δε το συνάνθρωπε, εκείνο το ρε πατριώτη, κάπου κάπου σου κόλλαγε και δεν μετάνιωνα την καλημέρα που αντάλλασσα μαζί σου.

Ησουνα περήφανος για την προσφυγική καταγωγή σου.

Κι ο διπλανός μας ακόμη περισσότερο, εκείνος που ανδρώθηκε στις γερμανικές αλυσίδες παραγωγής αλλά έμεινε λεύτερος, έλεγε, στο πνεύμα.

Αμ εκείνη την άλλη τη φιλενάδα μας, την κοσμοπολίτισσα, που της άρεσε η έθνικ μουσική κι έκλαιγε με τα παιδάκια στα φανάρια και για τη δυστυχισμένη καντηλανάφτισσα, τη Ρουμάνα χήρα που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, όχι μόνο δεν την αναγνωρίζω, αλλά δεν θέλω να την ξέρω.

Σας κοιτάω και βλέπω φάτσες τραβηγμένες απ΄ το μίσος.

Μια φανατίλα, καλά κρυμμένη πίσω απ΄ το μικροαστισμό σας, έχει ποτίσει ακόμα και τις ρυτίδες των βλεφάρων σας.

Το μάτι σας γέμισε απ΄ εκείνους τους κόκκους σκιάς που σπάνε το φως της καλοσύνης, και το δείχνουν όπως είναι, μάτι θεριού πεινασμένου και ματαιόδοξου, μάτι απαίδευτο στο κάλλος.

Μόλις δείτε ή ακούσετε πως κάποιος άθλιος ψωροκασίδης, ντυμένος στα μαύρα Ελληναράς, χτύπησε, έσφαξε, έλιωσε έναν όποιον αλλοεθνή, αλλόθρησκο, αλλόδοξο, αλλόχρωμο, μετανάστη, που όμως να μην είναι ματσωμένος τουρίστας που αφήνει γερό πουρμπουάρ, λάμπετε.

Γυαλίζει εκείνο το φοβισμένο σκατόψυχο, που έλεγε κι η γιαγιά μου.
Θεριεύει σα μουσολίνικο λοφίο φτιαγμένο από χιτλερικό μουστάκι και στολίζει το καθαρό σας κούτελο σαν κέρατο βερνικωμένο.
Θυμώνετε με κάθε ψίθυρο ότι το θύμα ήταν άνθρωπος και δη απόκληρος και δυστυχισμένος, ξωπεταμένος από θεούς κι ανθρώπους, κι είχε κι αυτός κάπου μια μάνα ή ένα παιδί που τον κλαίνε.

Στ΄ αρχ... σας, μολογάτε.
Να μην ερχότανε.
Να μην περιέφερε το σκούρο δέρμα του, ο λιγδιάρης, ο διαφορετικός, ο οπωσδήποτε γι' αυτό το λόγο κλέφτης, φονιάς, απατεώνας.

Σας ξεσκάτισε τη μάνα.
Σας μάζεψε τον κήπο.
Εφτυνε το γυαλισμένο αυτοκίνητο να μην σας το ματιάσουνε έτσι που το είχε γλείψει κι άστραφτε το χρήμα σας.
Κράτησε τα χωράφια και την επιδότησή σας ζωντανά.
Χρόνια τώρα, πάνω από δυο δεκαετίες.
Εκανε πόρτα στο μαγαζί.
Επλυνε γονατιστός και σκάλες και βρωμιές.
Σας έβαψε το σπίτι.
Κάθε μπουκιά λαδιού και κάθε κόκκος φράουλας έχει μια σταγόνα απ΄ τον ιδρώτα του.

Τον ιδρώτα του μετανάστη.

Το ακαθάριστο εθνικό σας προϊόν έχει ένα μεγάλο ποσοστό τοις εκατό απ΄ το αίμα του.

Εσείς οι Νεοέλληνες, οι φωναχτεροί.
Οχι όλοι.
Οι μπουρδελοκάφτες, τα πρωταθλητάκια του πισώπλατου μαχαιρώματος, οι κουραδόμαγκες του μόχθου του άλλου, τα φασισταριά της διπλανής πόρτας, εσείς δεν ήσασταν που γινόσασταν έξαλλοι όταν σας έλεγαν τον πατέρα τουρκόσπορο και τη μάνα παστρικιά;

Εχει και αλήτες και φονιάδες ανάμεσό τους, λέτε.
Σίγουρα έχει.
Οπως έχει κι ανάμεσό μας.
Παιδεραστές, λαμόγια, βιαστές, φονιάδες.

Ράτσα καθαρή από έγκλημα πού θα την βρείτε ωρέ ρατσιστές, φυλή ανώτερη της τάξης των τιμολογημένων ηλιθίων από επιλογή;
Εσείς που δεν μπορείτε να καταλάβετε μήτε γράμμα απ΄ την προτροπή του ποιητή:

«Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις...νά τη πετιέται από 'ξαρχής. Αντριεύει και θεριεύει. Και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου...».

Καβαλάτε μια μηχανή, με μαύρο μπλουζί φτιαγμένο από παιδιά δούλους στο Μπαγκλαντές, ένα λοστάρι, μια κάμα μαχαιριού δουλεμένη από μετανάστες πάλι, κάπου στην κεντρική Ευρώπη των δανειστών και κυνηγάτε ως δράκους κάτι αφύλαχτα αδύναμα ανθρωπάκια του θεού χωρίς στον ήλιο μοίρα.

Κι ύστερα πάτε στη μάνα ή την γκόμενα να σας πλύνει τη ρατσιστική αδρεναλίνη απ΄ τα σώβρακα που βρέχονται γιατί δεν βρήκατε αντίσταση κι ήταν εύκολο το φονικό...

Σιγά ρε πατριδοκάπηλοι και πατριδοκλέφτες.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, λέει ο εθνικός Σολωμός, που δεν ήξερε και καλά τα ελληνικά, είναι η ελευθερία.

Οχι από τα σπαρμένα πτώματα Ιρακινών, Πακιστανών, Πολωνών, Αλβανών, των εξαθλιωμένων θυμάτων των καπιταλιστών χορηγών σας...
Μάσκες Ελλήνων γεμίσαμε κι η χώρα αιματηρός καρνάβαλος κατάντησε.

Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ;

Ειναι ο Καπιταλισμος ΕΝΑΝΤΙΑ στην Ανθρωποτητα ..

Σπίτι μου Σπιτάκι μου και Φτωχοκαλυβάκι μου…

(Σπίτια στο Σφυρί; Ποιανού κι απο Ποιους;)

Κείμενο: Μ Γαλαντόμος

 

 

 

Διάβασα τις γραμμές, κι «ανάμεσα στις γραμμές», ενός πρόσφατου άρθρου εις Τα Νέα που είναι ενημερωτικό και συνάμα, χωρίς αυτό να είναι ο σκοπός του, αποκαλυπτικό.  

Να βγουν στο σφυρί 100.000 ακίνητα ιδιοκτητών που δεν εξοφλούν τα στεγαστικά τους δάνεια ζητά η τρόικα με στόχο να πέσουν οι τιμές.  Ήδη ασκούνται πιέσεις από την πλευρά των δανειστών, ώστε να επιτραπούν εκ νέου οι πλειστηριασμοί ακινήτων, ακόμα και για μικρά ποσά οφειλών από δάνεια. Δεδομένου ότι σήμερα υπάρχουν περισσότερα από 100.000 ακίνητα προς πλειστηριασμό, αν βγουν μαζικά προς πώληση στην αγορά αναμένεται να οδηγήσουν σε πτώση των τιμών φέρνοντας επίσης μεγάλες ανατροπές στην κτηματαγορά.

Αυτή τη στιγμή απαγορεύονται μέχρι το τέλος του 2012 οι πλειστηριασμοί ακινήτων από τις τράπεζες για ποσά οφειλών έως 200.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά δεν βγαίνουν στο σφυρί σπίτια για χρέη από στεγαστικά δάνεια.

Η τρόικα δεν θέλει να δοθεί νέα παράταση, εξέλιξη που -αν τελικά συμβεί- σημαίνει ότι από την αρχή του 2013 θα αρχίσουν να βγαίνουν στον πλειστηριασμό ακίνητα κάθε είδους με ιδιαίτερα χαμηλή τιμή πρώτης προσφοράς.

Ένα απο τα πιο γνωστά, πλεον χυδαία και με πλατιά απήχηση στην «μάζα», μοτίβα του αντικομουνισμού ήταν και είναι ότι «αν έρθουν οι κομμουνιστές στην εξουσία θα μας πάρουν τα σπίτια».

Το μοτίβο αυτό βασίζεται στην ψυχολογία του έλληνα που θεωρεί την ιδιοκτησία της στέγης ως απαραίτητο όρο οικογενειακής ασφάλειας και σιγουριάς και, προκειμένου να την αποκτήσει, είναι διατεθειμένος να υποστεί μεγάλες θυσίες.

Ο τίτλος είναι ενδεικτικός του παιχνιδιού που παίζεται:

«Πρόταση-σοκ της τρόικας, στο «σφυρί» 100.000 κατοικίες». Δηλαδή, το πρώτο που μας λεει, η αστο-φυλλάδα, είναι ότι το σχέδιο αυτό δεν είναι της κυβέρνησης την οποία στηρίζει, αλλά του «εξωτερικού ζυγού» μας – ονομαστικά της τρόικας.

Αμέσως μετά, αναγκάζεται να πει ότι «Ήδη ασκούνται πιέσεις από την πλευρά των δανειστών» και αν και δεν μας λεει σε ποια τάξη και σε ποια  εθνότητα ανήκουν οι «δανειστές», εύκολα εννοείται.

Οι «δανειστές» που «κοιλοπονούν» για να βγουν τα σπίτια στο σφυρί είναι οι τράπεζες κυρίως της χώρας μας, των οποίων οι ιδιοκτήτες είναι κυρίως Έλληνες.

Οι δανειστές λοιπόν είναι μια κάστα με συγκεχυμένη εθνική ταυτότητα, αλλά με απόλυτα συγκεκριμένη οικονομική φυσιογνωμία που τους ενώνει, ανεξάρτητα απο την γλώσσα στην οποία κάνουν τις προσευχές τους και ανεξάρτητα απο το «έθνος» για το οποίο καλούν λαϊκά στρώματα να θυσιάζονται και στο οποίο ορκίζονται χωρίς ουσιαστικά ποτέ να ανήκουν σ’ αυτό.

Στην προκειμένη περίπτωση, το κράμα συμφερόντων έχει ένα χρώμα γαλανόλευκο αλλά είναι πλέρια ενσωματωμένο με την στρατηγική της ΕΕ και της τρόικας που λειτουργεί σαν εντολοδόχος τους.

Δεν είναι λοιπόν η τρόικα μόνο που μας φταιει αλλά το γεγονός ότι η τρόικα αυτή, η οποιαδήποτε τρόικα, είναι όργανο της τάξης τους.

Και τι ζητάει απο την Ελλάδα αυτή τάξη την οποία σπεύδει να εξυπηρετήσει σύσσωμο το ταξικό όργανο της, δηλαδή η υπερεθνική τρόικα σε ανήθικο εναγκαλισμό με τα «εθνικά» πολιτικά πρακτορεία του ευρο-μονόδρομου που μας κυβερνούν εδώ και τώρα, ή προορίζονται να μας κυβερνήσουν σε αυριανή αλλαγή βάρδιας;

Η στρατηγική της τάξης αυτής για την χώρα μας στοχεύει στη συγκεντροποίηση της ακίνητης περιουσίας της χώρας μας στα δικά της χέρια, αφαιρώντας την ιδιοκτησία της απο τα λαϊκά στρώματα που κατέχουν τα μικρά-μικρά κομματάκια της πίτας.

Ο τρόπος που έχει μεθοδευτεί να πραγματοποιηθεί αυτό είναι, γενικά τα μέτρα εξωφρενικής λιτότητας και, ειδικότερα, μέσω μιας φρικώδους φορολογίας που πρώτον καθιστά αδύνατη (όχι απλά ασύμφορη) τη διατήρηση ακίνητων στα χέρια εργατικών οικογενειών, η οικογενειών με χαμηλά εισοδήματα.

Δεύτερον, και σαν αποτέλεσμα του πρώτου, με την καταστροφή της αγοράς ακίνητων που οδηγεί σε απαξίωση τους, η αστική τάξη βάζει στο χέρι τα μικρο-ακίνητα της εργατικής τάξης με όσο γίνεται μικρότερο τίμημα.

Βεβαίως ελπίζουν ότι η καταστροφή της αγοράς ακίνητων θα έχει κάποια χρονικά όρια, μετά τα οποία θα ανακάμψει ώστε θα ανέβει κι η ανταλλακτική άξια τους. 

Αυτό που γίνεται σήμερα ουσιαστικά είναι η καταλήστευση και του τελευταίου αισθήματος ασφάλειας που έχει ο έλληνας εργαζόμενος σε σχέση με την ιδιοκτησία της στέγης του.

Δηλαδή το αδήλωτο σύνθημα τους είναι «όλη η ακίνητη περιουσία στους αστούς».

Τελικά να μείνει ο έλληνας εργαζόμενος χωρίς τίποτε άλλο εκτός απο την εργατική του δύναμη.

Μαντεύετε και έναν άλλο στόχο, καθαρά πολιτικό αυτή την φορά:

με δεδομένο ότι η καμπύλη της «ζήτηση εργασίας» συναντιέται σε χαμηλότερο επίπεδο με την «καμπύλη της προσφοράς της εργασίας»,

που σημαίνει ανεργία,

οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία των αστών προς τους εργάτες θα είναι πιο πρόσφοροι, και η χειραγωγησή τους πιο σίγουρη, αν όχι δεδομένη.   

Συμπέρασμα? Αν δεν τους σταματήσουμε θα μας γυρίσουν πίσω, στις σπηλιές! 

Ανακάλυψε το… «κοινωνικό κράτος»

Τις μύχιες επιθυμίες της αστικής τάξης της χώρας και του διεθνούς παράγοντα να ξεμπερδεύουν μία και καλή με κάθε έννοια και συμβολισμό που παραπέμπει στις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων του προηγούμενου αιώνα εξέφρασε ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος προαναγγέλλει τον ολοκληρωτικό και πλήρη ενταφιασμό των κοινωνικών δαπανών.

Ο Γ. Στουρνάρας σε δηλώσεις που έκανε σε κυριακάτικη εφημερίδα, με τον πλέον προκλητικό τρόπο υποστήριξε ότι

«έχουμε το ακριβότερο κοινωνικό κράτος στην Ευρωζώνη, δεν μπορούμε να το συντηρούμε άλλο με δανεικά».

Πρόκειται για δήλωση με πολλαπλές ερμηνείες και αποδέκτες. Καταρχάς, ο υπουργός Οικονομικών παραποιεί βάναυσα την αλήθεια όταν δηλώνει ότι «έχουμε το ακριβότερο κοινωνικό κράτος στην Ευρωζώνη».
Αυτό είναι πέρα για πέρα ψευδές, δεδομένου ότι για ιστορικούς και πολιτικούς λόγους υψηλές κοινωνικές παροχές είχαν τα κράτη της Κεντρικής Ευρώπης (Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία, Μ. Βρετανία) και οι σκανδιναβικές χώρες.
Φυσικά, το επίπεδο κοινωνικών παροχών της Ελλάδας δεν μπορεί να συγκριθεί – τουλάχιστον στα σοβαρά – ούτε με αυτά της Ιταλίας και της Γαλλίας.
Σε κάθε περίπτωση, «ατάκες» όπως αυτή του υπουργού αποτελούν τον πυρήνα της επιχειρηματολογίας με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να νομιμοποιήσει στις λαϊκές συνειδήσεις το ξερίζωμα και των τελευταίων κατακτήσεων που απέσπασε η εργατική τάξη και ο λαός με ανείπωτες θυσίες και αίμα όλες τις προηγούμενες δεκαετίες.

Η αυθαιρεσία του υπουργού Οικονομικών απογειώνεται και από το γεγονός ότι είναι ευρέως γνωστό πως το «συγκριτικό πλεονέκτημα» του ελληνικού καπιταλισμού, όλο τον 20ό αιώνα, ως και τις μέρες μας, ήταν και παραμένει το χαμηλό επίπεδο των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών.

Τομείς οι οποίοι από το Μάρτη του 2010 έχουν υποστεί κυριολεκτικά καθίζηση και σήμερα επιδιώκουν να ξεμπερδεύουν και με τα θεμέλια…

Από τη στιγμή, επομένως, που ο υπουργός Οικονομικών διαστρέφει τόσο βάναυσα την πραγματικότητα περί «κοινωνικού κράτους», η δήλωσή του θα πρέπει να διαβαστεί διαφορετικά.
Οτι, δηλαδή,
η άρχουσα τάξη της χώρας σε αγαστή συνεργασία με το διεθνή παράγοντα,
στις σημερινές συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης και έντασης του ανταγωνισμού με τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης,
αλλά και τις αναδυόμενες δυνάμεις των Κίνας, Ινδίας, Ρωσίας, Βραζιλίας κ.λπ.,
δεν ανέχεται πλέον την παραμικρή κοινωνική κατάκτηση,
προϊόν των σκληρών ταξικών αγώνων της εργατικής τάξης της χώρας, για έναν και πλέον αιώνα.
Η μόνη «παραχώρηση» που εμφανίζονται να κάνουν,
είναι η χορήγηση κάποιων επιδομάτων πτωχοκομείου, στα πιο εξαθλιωμένα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία ζουν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης.

Το δεύτερο μήνυμα που φρόντισε να στείλει ο υπουργός Οικονομικών,

πάντα για λογαριασμό των συμφερόντων της άρχουσας τάξης,

είναι η πάση θυσία και με οποιοδήποτε,

για τα λαϊκά συμφέροντα, κόστος,

παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

Ετσι εμφανίζεται να δηλώνει ότι

«εμείς πρέπει να μείνουμε ζωντανοί, να κρατηθούμε κάτω από την ομπρέλα του ευρώ, γιατί μόνο αυτή η επιλογή μπορεί να μας προστατεύσει από την φτώχεια που δεν έχουμε ζήσει».

Συνεχίζοντας τα εκβιαστικά διλήμματα αναφέρει επίσης:
«Ας μη γελιόμαστε. Αν δεν πάρουμε τα μέτρα τα οποία η τρόικα ζητούσε να ξεπερνούν τα 13,5 δισ. ευρώ όταν ήλθε στην Αθήνα τον Ιούλιο, τότε απειλείται η παραμονή μας στο ευρώ».
Δραματοποιώντας την κατάσταση εμφανίζεται να δηλώνει στους αρχηγούς της συγκυβέρνησης ότι στην περίπτωση αυτή (της αποπομπής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη),
δε θα ήθελε να είναι αυτός που θα κρεμάσουν στο Σύνταγμα!
Με την κινδυνολογία να χτυπάει «κόκκινο» εμφανίζεται να δηλώνει τι θα συμβεί αν δεν περάσουν τα μέτρα…
Στην περίπτωση αυτή – κατά τον Γ. Στουρνάρα πάντα –
1) θα μας κόψουν τις δόσεις και θα διακοπεί η χρηματοδότηση των τραπεζών,
2) αυτό θα οδηγήσει σε οικονομική ασφυξία τα νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις και το Δημόσιο,
γ) όταν το Δημόσιο δεν θα έχει να πληρώσει μισθούς – συντάξεις,
η κυβέρνηση δεν θα έχει άλλη λύση παρά να τυπώσει νόμισμα.

Εχοντας όλες τις αρετές της τάξης που εκπροσωπεί, πρώτα και κύρια τη διαστρέβλωση της αλήθειας, επιχειρεί να εμφανίσει την Ευρωζώνη σαν περιοχή προστασίας των λαϊκών στρωμάτων από… τη φτώχεια, τη στιγμή μάλιστα που ετοιμάζονται να εξαγγείλουν τα νέα φονικά μέτρα ύψους 14 δισ. ευρώ, που θα πλήξουν περαιτέρω το λαϊκό εισόδημα.

Μιλά για οικονομική ασφυξία, τη στιγμή που εκατομμύρια εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι κ.λπ., έχουν ήδη χρεοκοπήσει.

Και ως άνθρωπος που τα όρια της σκέψης του κινούνται μέσα στον καπιταλιστικό ορίζοντα,
βλέπει τη ζωή να κινείται στο δίπολο «καπιταλισμός με ευρώ – καπιταλισμός χωρίς ευρώ».
Προσπαθεί και μ’ αυτόν τον τρόπο να συγκαλύψει ότι η μόνη προοπτική που συμφέρει το λαό είναι αυτή της υπέρβασης του ίδιου του καπιταλισμού, με αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.


από  τον  ριζοσπάστη

Nτοκυμαντέρ:Ο αληθινός φασισμός

από ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Οι καπιταλιστές κάνουν «πόλεμο νεύρων» και οι λαοί πληρώνουν

Σε φάση πολέμου νεύρων ανάμεσα στα καπιταλιστικά κέντρα της Ευρώπης βρίσκεται η εξελισσόμενη κρίση.
 Ο ένας μετά τον άλλων πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντας προβαίνουν σε δηλώσεις ώστε έτσι να προωθήσουν τα συμφέροντα που εκπροσωπούν ή να προετοιμάσουν το έδαφος για τις επόμενες παρεμβάσεις τους.
 Στο επίκεντρο της προσοχής το μέλλον της Ευρωζώνης και η διαχείριση του ελληνικού ζητήματος.
Επίσης δεν λείπουν οι αναφορές, όπως της Γερμανίδας καγκελαρίου, για ευρύτερες στοχεύσεις μέσα από την αξιοποίηση της κρίσης.
Η κρίση στην Ευρωζώνη ήταν στο επίκεντρο των συνομιλιών που είχε στην Οττάβα του Καναδά η Ανγκελα Μέρκελ, η οποία μίλησε για στήριξη του Βερολίνου στη δέσμευση της ΕΚΤ ότι πρέπει να γίνει «το παν για τη σωτηρία του ευρώ».
Μάλιστα, είχε και συγκεκριμένες αναφορές στην αξιοποίηση της κρίσης για την επίτευξη των στρατηγικών στοχεύσεων περί πολιτικής ενοποίησης. Συγκεκριμένα τάχθηκε υπέρ της ενίσχυσης της Κομισιόν και της αυστηροποίησης του κοινοτικού ελέγχου σε χώρες-μέλη με υπέρογκο χρέος και παραβίαση των δημοσιονομικών.
Ο χρόνος, είπε, για την επιτακτική πορεία προς την πολιτική ένωση «τελειώνει» και κάλεσε σε επιτάχυνση της πορείας προς στενότερη ένωση στην ΕΕ, στην οποία – όπως επισήμανε – έχει δεσμευτεί η Γερμανία.
Ωστόσο, σύμφωνα με το πρακτορείο «Bloomberg», που επικαλείται δύο κυβερνητικούς βουλευτές, η Γερμανίδα καγκελάριος εξετάζει «χαλάρωση των όρων του μνημονίου», ενώ το ίδιο πρακτορείο επαναφέρει το θέμα ενός δεύτερου ελληνικού «κουρέματος».

Παράλληλα, οι δηλώσεις περί ενδεχόμενης διάλυσης της Ευρωζώνης αποκτούν χαρακτηριστικά προπαρασκευαστικών πυρών για όσα ετοιμάζονται.
Είναι χαρακτηριστικό πως πολλές από αυτές εκπορεύονται από χώρες του σκληρού πυρήνα του ευρώ που συσπειρώνεται γύρω από τη γερμανική πολιτική.
Ετσι ο Φινλανδός υπουργός Εξωτερικών Ερκι Τουομιόγια, σε συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα «Daily Telegraph» είπε πως οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να προετοιμάζονται για μια ενδεχόμενη διάλυση της Ευρωζώνης.
Πρόσθεσε δε πως οι Φινλανδοί αξιωματούχοι έχουν προετοιμαστεί για τη διάλυση της Ευρωζώνης με ένα «επιχειρησιακό σχέδιο για κάθε ενδεχόμενο».
Σύμφωνα με το αρχικό τηλεγράφημα του «Reuters» στη δήλωση ανέφερε πως «δεν υπάρχουν κανόνες για την έξοδο από το ευρώ, είναι μόνο θέμα χρόνου.
Είτε ο Νότος είτε ο Βορράς θα αποχωρήσουν, γιατί ο ζουρλομανδύας αυτού του νομίσματος έχει φέρει δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους και καταστρέφει το μέλλον της Ευρώπης. Είναι η απόλυτη καταστροφή».
Πάντως ακολούθησε προσπάθεια ανασκευής σε νεότερο τηλεγράφημα του «Reuters» όπου αναφέρει ότι επρόκειτο για δηλώσεις άλλου προσώπου.
Στο θέμα όμως παρενέβη και ο υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Φινλανδίας, Alexander Stubb, ο οποίος έμμεσα επιβεβαίωσε, λέγοντας ότι η χώρα είναι 100% προσηλωμένη στο ευρώ και πως «οι θέσεις του υπουργού Εξωτερικών είναι εικασίες που δεν αντανακλούν τις θέσεις της κυβέρνησης».
Από κοντά και ο Αυστριακός υπουργός Εξωτερικών Μίκαελ Σπιντελέγκερ, ο οποίος δήλωσε χτες την αυστριακή εφημερίδα «Kurier» ότι οι χώρες που δεν τηρούν τις οικονομικές δεσμεύσεις τους θα πρέπει να αποβάλλονται από την Ευρωζώνη, προσθέτοντας ότι έχει συζητήσει το θέμα με Ευρωπαίους ομολόγους του και χώρες όπως η Γερμανία θα στήριζαν την ιδέα.
«Πρέπει, είπε, να έχουμε τη δυνατότητα να πετάξουμε έξω κάποιον από τη Νομισματική Ενωση (…) χώρες που δεν τηρούν τις δεσμεύσεις τους».
Ερωτηθείς για το αν εννοεί την Ελλάδα, απάντησε: «Αν υπήρχε ήδη τέτοιος κανονισμός, θα είχαν επιβληθεί ήδη οι συνέπειες».
Στο μεταξύ πληθαίνουν οι πληροφορίες γύρω από το τι σχεδιάζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μετά το θόρυβο που ξεσήκωσε με τις πρόσφατες δηλώσεις του ο πρόεδρος του ΔΣ της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι πως θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να στηρίξει το ευρώ και αυτό «θα είναι επαρκές».
Πληροφορίες που επικαλούνται διάφορα δημοσιεύματα, αποδιδόμενες σε συνομιλίες με μέλη του ΔΣ της ΕΚΤ, συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι ο Μ. Ντράγκι θα επιχειρήσει να «ηρεμήσει τις αγορές κεφαλαίων» με ένα νέο σύνθετο πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων, αλλά αυτή τη φορά με όρους που θα ικανοποιούν τις πολιτικές ανάγκες της Ανγκελας Μέρκελ, με την οποία βρίσκεται σε απόλυτη συνεργασία.
Η Γερμανίδα καγκελάριος θα «ανταποδώσει» με μία πολιτική απόφαση που θα ευνοεί τα πρώτα βήματα της διαδικασίας επίσπευσης, μέσα στο 2012, της τραπεζικής ενοποίησης της Ευρωζώνης με τη στήριξη και του Γάλλου προέδρου Φ. Ολάντ.

Μπορεί όμως η κρίση να εντείνεται χτυπώντας ανελέητα τους λαούς, αλλά η κερδοφορία του κεφαλαίου καλά κρατεί και σε κάποιους τομείς σημειώνει ρεκόρ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα χτες η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία Eurostat, το εμπορικό πλεόνασμα της Ευρωζώνης τον Ιούνη σημείωσε ιστορικό υψηλό, με τις εξαγωγές να σημειώνουν άλμα, ενώ οι εισαγωγές παρουσίασαν μείωση που αποδίδεται στην υποχώρηση της ζήτησης λόγω των προγραμμάτων λιτότητας.
Συγκεκριμένα οι εξαγωγές της Ευρωζώνης σημείωσαν άλμα 12% τον Ιούνη σε σύγκριση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο έναντι αναιμικής αύξησης 2% των εισαγωγών, το εμπορικό πλεόνασμα ανήλθε σε 14,9 δισ. ευρώ που αποτελεί ρεκόρ από την έναρξη καταγραφής των στοιχείων το 1999.
Η ενίσχυση των εξαγωγών αποδίδεται στην υποχώρηση του ευρώ έναντι των βασικών ανταγωνιστών του από το β΄ εξάμηνο, σαν αποτέλεσμα της κλιμάκωσης των πιέσεων σε Ισπανία και Ιταλία και των ανησυχιών για το μέλλον της Ευρωζώνης.
Δηλαδή ότι οι λαοί χάνουν και εξαθλιώνονται ενώ κάποιοι κερδίζουν.
Στον αστερισμό της κερδοφορίας εν μέσω κρίσης κινούνται και οι Ελληνες εφοπλιστές, που μέσα στους πρώτους επτά μήνες του 2012 δαπάνησαν πάνω από 2 δισ. δολάρια για την απόκτηση μεταχειρισμένων πλοίων, αγοράζοντας από τη δευτερογενή αγορά 111 ποντοπόρα πλοία, σπάζοντας παγκόσμιο ρεκόρ στην αγορά αυτού του είδους.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκέντρωσε ο ναυλομεσιτικός οίκος «Allied Shipbroking Inc», οι Ελληνες ιδιοκτήτες προηγούνται μακράν των υπολοίπων τόσο σε ποσά που κατέβαλαν, όσο και σε αριθμό πλοίων.
Δεύτεροι στη λίστα είναι οι Κινέζοι με 565 εκατομμύρια δολάρια και 62 πλοία, ενώ ακολουθούν οι Νορβηγοί και πολύ πίσω βρίσκονται οι Γερμανοί.
Υπογραμμίζεται ότι στα μεγέθη αυτά δεν περιλαμβάνονται τα ποσά που θα δοθούν μέχρι το τέλος του 2012 σε παραγγελίες νεότευκτων πλοίων, η συνολική αξία των οποίων για τους Ελληνες υπερβαίνει τα 6 δισ. δολάρια!
Το ελληνικό θέμα έπαιζε και χτες κεντρικά και σε άλλα κέντρα. Σύμφωνα με έκθεση της αμερικανικής τράπεζας Goldman Sachs,
η Ελλάδα διαθέτει τους αναγκαίους πόρους από το υφιστάμενο «πακέτο διάσωσης» για να χρηματοδοτήσει τις υποχρεώσεις της και να αποφύγει το ενδεχόμενο μιας συστημικής κατάρρευσης μέχρι τουλάχιστον τα τέλη του 2014 και αυτό ισχύει «ακόμα και στην περίπτωση που η Ελλάδα δεν καταφέρει να αντλήσει κεφάλαια από τις ιδιωτικοποιήσεις και επίσης αποτύχει να δημιουργήσει πρωτογενές πλεόνασμα την εν λόγω περίοδο».
Επισημαίνει ακόμα ότι εάν η ΕΚΤ αποφασίσει να αντικαταστήσει τα υφιστάμενα ομόλογα που έχει στην κατοχή της με νέα ομόλογα μεγαλύτερης διάρκειας, θα απελευθερωθούν πόροι που θα μπορούν να καλύψουν τη χρηματοδότηση της Ελλάδας μέχρι και τα τέλη του 2015. Τέλος η Goldman Sachs εκτιμά ότι θα χρειαστούν επιπλέον 38 δισ. ευρώ για να καλυφθούν οι ανάγκες του 2016.
Από την Ελβετία ο διεθνής τραπεζικός οίκος Credit Suisse εκτιμά πως η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν είναι ούτε διαχειρίσιμη, ούτε μπορεί να γίνει άμεσα, ωστόσο είναι επιφυλακτική αναφορικά με τις προοπτικές της χώρας σε ορίζοντα 6-12 μηνών.
 Η Credit Suisse στην Ευρωπαϊκή Στρατηγική της αναφέρει ότι η κατάσταση στην Ελλάδα συνεχίζει να εξελίσσεται και παραμένει σημαντική για τους Ευρωπαίους επενδυτές και θεωρεί πως η ΕΚΤ είναι στην καλύτερη θέση για να ενεργήσει, τονίζοντας πως ήρθε η ώρα να αναδιαρθρώσει τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που κατέχει προκειμένου να αντιμετωπίσει τις όποιες ανησυχίες.
Παράλληλα, εκφράζει την αντίθεσή της στα σχόλια Γερμανών πολιτικών ότι ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ τώρα θα είναι διαχειρίσιμη.
Αν και θεωρεί ότι αυτό μπορεί να είναι εφικτό, δεν πιστεύει ότι ισχύει τώρα και σημειώνει ότι η κατάσταση στην Ισπανία απλώς τονίζει τους κινδύνους, ενώ η μετάδοση από ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας θα ήταν δύσκολο να περιοριστεί από την Ευρωζώνη και αδύνατον με τα υφιστάμενα πολιτικά εργαλεία.
Μακροπρόθεσμα, ωστόσο, η Credit Suisse παραμένει ιδιαίτερα επιφυλακτική, τονίζοντας πως η έκθεση της τρόικας είναι κρίσιμης σημασίας.
Σε ορίζοντα 6-12 μηνών θεωρεί πως η ευάλωτη θέση της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμη και θα πρέπει να υπάρξει διευθέτηση του θέματος. Μάλιστα, επισημαίνει πως είναι ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα χρειάζεται παροχή επιπρόσθετης στήριξης, προειδοποιώντας για τον κίνδυνο να αποδειχθεί ότι δεν θα επαρκεί για να ξαναφέρει τη χώρα «σε πολιτικά και οικονομικά βιώσιμο δρόμο».

από  τον  ριζοσπάστη

«Το μπλόκο της Κοκκινιάς»

«Το Μπλόκο της Κοκκινιάς», Χαρακτικό του Τάσσου

Ετσι το γράφει στην ιστορία.
Σαν ένα από τα πιο μαρτυρικά γεγονότα στη διάρκεια της απελευθερωτικής πάλης του λαού μας από τη φασιστική – ναζιστική κατοχή,«Μπλόκο της Κοκκινιάς».
Ας δούμε σε συντομία τα τραγικά εκείνα γεγονότα, που επίσης αποκαλύπτουν την αγαστή συνεργασία του ντόπιου καθεστώτος και των δολοφονικών οργάνων του με τους γερμανούς κατακτητές.
Πενήντα οχτώ χρόνια πριν, σαν σήμερα, το αίμα 315 πατριωτών πότισε τη «Μάντρα της Κοκκινιάς».
Ηταν χαράματα Παρασκευής. Πριν ακόμα φέξει το πρώτο φως του ήλιου, η προσφυγούπολη, εργατομάνα Κοκκινιά βρέθηκε κυκλωμένη απ’ όλες τις μεριές.
Γερμανοί και γερμανοτσολιάδες ρίχνονται με λύσσα να εκδικηθούν το λαό της που στάθηκε πρωτοπόρος στον αγώνα για τη ματαίωση της επιστράτευσης.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα τρόμου που επιτείνονταν από τους αναρίθμητους πυροβολισμούς και τις εκρήξεις χειροβομβίδων και την απειλή της «επιτόπου επέλασης» μάζεψαν όλους τους άνδρες δεκατεσσάρων έως εξήντα ετών. Σύνολο 20 χιλιάδες περίπου στην Πλατεία Οσίας Ξένης. Κι ύστερα άρχισαν τα ομαδικά βασανιστήρια, οι ταπεινώσεις και οι εκτελέσεις.
Από τους συγκεντρωμένους στην Πλατεία οι μασκοφόροι διάλεξαν πολλές δεκάδες παλικάρια, που εκτελέστηκαν από τους ταγματασφαλίτες στη ματωμένη μάντρα, μπροστά στα μάτια των δικών τους.
Με ξυλοδαρμούς, κλοτσιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους των όπλων, με πρωταγωνιστή τον διαβόητο Πλυτζανόπουλο, οδηγήθηκαν 76 πατριώτες, μαζί και η ηρωίδα Διαμάντω, και εκτελέστηκαν στη «Μάντρα», 50 άλλοι εκτελέστηκαν σε μια άλλη «μάντρα» στα Αρμένικα, 40 κάηκαν στο «Σχιστό» και άλλοι δολοφονήθηκαν στους δρόμους και στα σπίτια τους.
Οκτώ χιλιάδες έκλεισαν στο Χαϊδάρι και απ’ αυτούς 1.000 σύρθηκαν στα κάτεργα της Γερμανίας όμηροι, απ’ όπου πολλοί δε γύρισαν ποτέ. Συνολικά 315 ήταν τα θύματα θηριωδίας του Μπλόκου της Κοκκινιάς.
Ομως, οι ηρωικοί νεκροί της Κοκκινιάς έμελλε να σταθούν για άλλη μια φορά μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, όταν το Μάρτη του 1947 το Γ` Δικαστήριο δοσιλόγων αθώωσε τους προδότες εγκληματίες Πλυτζανόπουλο και Σγούρο (πρωταγωνιστές της σφαγής)!
Ο Πλυτζανόπουλος έγινε υποστράτηγος του κυβερνητικού στρατού και ο ανεψιός του έγινε δήμαρχος Κοκκινιάς απ’ τη χούντα.
Στην απολογία του στο Β` Δικαστήριο δοσιλόγων ο Ν. Μπουραντάς είπε κυνικά:
«Εγώ τρώγω ένα ξεροκόμματο βουτηγμένο στο αίμα! Αλλά ρέει στις φλέβες μου άφθονο ελληνικό αίμα».
Αναφερόμενος στο Μπλόκο της Κοκκινιάς ο ίδιος είπε ότι πήγε με το μηχανοκίνητο και την ξεκαθάρισε και «διευκόλυνε το έργο της Ειδικής και των Ταγμάτων που πήγαν την άλλη μέρα»…

από  τον  ριζοσπάστη

Ο καπιταλισμός δεν υπάρχει

Posted by 2310net in πολιτικη

“Η πιο ωραία πονηριά του διαβόλου είναι να μας πείσει ότι δεν υπάρχει”Charles Beaudelaire

Από τις μέρες που ξέσπασε η κρίση στις ΗΠΑ μέχρι σήμερα έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, έχουν μιλήσει πολλοί, νομπελίστες, κριτικοί, ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές, πολιτικοί, επιχειρηματίες, απλοί άνθρωποι.

Έχουν πολλοί πει πολλά.

Για κρίση χρέους, για αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω, για κρίση δανεισμού, επιτόκια, ομόλογα, σπρεντς, ΑΕΠ, για κινεζοποίηση της οικονομίας, για διάλυση της ευρωζώνης, για νεοφιλελευθερισμό, για σκληρά και μαλακά νομίσματα, για συνομωσίες εβραίων που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο και άλλα πολλά.

Κανείς, ή μάλλον σχεδόν κανείς, δεν έχει ψελλίσει τη λέξη ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ.

Κανείς από τους υποστηρικτές του, ακόμα και τους πιο φανατικούς, δεν τολμά να τον αναφέρει.

Θα νόμιζε κανείς πως ο καπιταλισμός δεν υπάρχει!

Θα πίστευε κανείς πως έχει ξεπεραστεί από την ιστορία. Αυτό βέβαια είναι κάτι που κάποιοι μεταμοντέρνοι το πιστεύουν πραγματικά.

Πιστεύουν ότι ζούμε σε μια μεταβιομηχανική, μετακαπιταλιστική κοινωνία.

Το αστείο είναι ότι το πιστεύουν ακράδαντα και με φανατισμό, όταν ακόμα και το ψωμί που αγοράζουν έχει παραχθεί σε εργοστάσιο, έχει συσκευαστεί, έχει μεταφερθεί και έχει πωληθεί σε αυτούς μέσα σε καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης. Αυτοί βέβαια εξακολουθούν να βλέπουν σύμβολα και ανοιχτά κοινωνικά δίκτυα.

Όμως ας μην ασχοληθούμε άλλο με αυτούς τώρα.

Ας επικεντρωθούμε στον καπιταλισμό που δεν υπάρχει.

Αν πεις σε έναν τραπεζίτη ότι είναι καπιταλιστής θα σου πει «όχι, δεν είμαι», σαν τον Απόστολο Πέτρο, τον μαθητή του Χριστού που τον αρνήθηκε τρις.

Αν ρωτήσεις έναν μεγαλοβιομήχανο αν είναι καπιταλιστής θα σου πει ότι είναι αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας που συμβάλλει στην οικονομία προσφέροντας δουλεία… συγγνώμη δουλειά σε εκατοντάδες εργαζόμενους. Π

άντως καπιταλιστής δεν θα παραδεχθεί πως είναι.

Αν πεις σε έναν εφοπλιστή ότι είναι καπιταλιστής θα σου πει ότι είναι πατριώτης που ταξιδεύει με τη σημαία της χώρας στα πέρατα της γης, και ότι οι εργαζόμενοι στα καράβια του είναι τίμιοι και καλοπληρωμένοι.

Ο ίδιος, αντί του υποτιμητικού «καπιταλιστής» προτιμά να θεωρεί τον εαυτό του ως ιεραπόστολο του ελληνισμού, και ως τέτοιον απαιτεί (μέσω των ΜΜΕ που συνήθως κατέχει) να τον βλέπουν και όλοι οι άλλοι.

Αν πεις σε έναν επιχειρηματία που απασχολεί καμιά 50αριά εργάτες ότι είναι καπιταλιστής θα σου πει ότι δεν βλέπει τον εαυτό του ως καπιταλιστή-αφεντικό, αφού τους εργαζόμενους στην επιχείρησή του τους νοιώθει περισσότερο ως συνεργάτες παρά ως εργάτες. Άλλωστε γι’ αυτό τους πρότεινε να μειώσουν τους μισθούς τους κατά 40%, αφού ο ίδιος δεν θέλει να απολύσει κανέναν.

Αν πεις σε κάποιον πολιτικό ότι είναι αστός και ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να εξυπηρετήσει τα καπιταλιστικά συμφέροντα, θα αρνηθεί κι αυτός τον καπιταλισμό, όπως οι καλλιτέχνες που αρνούνται το αντιαισθητικό όνομά τους για να κάνουν καριέρα με ένα εύηχο ψευδώνυμο.

Θα σου πει ότι δεν είναι καπιταλιστής, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν.

Ίσως σου πει ότι δεν είναι ο καπιταλισμός το πρόβλημα, αλλά ο τρόπος που τον εφαρμόζουμε.

Εκεί θα σου φέρει το παράδειγμα της Σουηδίας ή της Νορβηγίας, και θα σου μιλήσει για τον κακό ελληνικό καπιταλισμό, που κόβει τα φτερά της νεολαίας και ακρωτηριάζει την υγιή (λέμε και κανένα αστειάκι να περάσει η ώρα) επιχειρηματικότητα.

Στην πιο φιλολαϊκή του εκδοχή θα σου πει ότι δεν φταίει αυτός που είναι καπιταλιστής, αλλά δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, αφού ο κομμουνισμός καλά τα λέει στα λόγια αλλά δεν μπορεί να εφαρμοστεί.

Εκεί θα σου πετάξει και δυο-τρία παραδείγματα κακοδιαχείρισης δημόσιων οργανισμών, θα σου ταυτίσει τον Χ εργατοπατέρα με τον απλό εργάτη και μαζί με τη λογική θα πυροβολήσει την ψυχραιμία σου.

Επομένως έχουμε την τύχη να ζούμε σε ένα κοινωνικο-οικονομικό σύστημα το οποίο δεν ορίζεται ούτε από αυτούς που το ελέγχουν. Είναι τόσο περήφανοι γι’ αυτό ώστε να μην μπορούν να προφέρουν το όνομά του.

Σε άλλες εποχές φρόντιζαν να το επαναβαφτίσουν, προσμένοντας την εξιλέωση στα μάτια των καταπιεσμένων.

Το βάφτισαν «ελεύθερη οικονομία», «ανοιχτή κοινωνία» και διάφορα τέτοια ευφάνταστα, αρκεί να μην ακούγεται η λέξη καπιταλισμός.

Λογικό.

Σε επίπεδο marketing δεν κάνει καλό να στέκεται δίπλα-δίπλα ο καπιταλισμός με τις κρίσεις, τους πολέμους, την αδικία, την φτώχεια και την εξαθλίωση που παράγει.

Και είναι πολλά τα παραδείγματα αυτά.

Δεν θα ακούσετε ποτέ να μιλά κανένας καπιταλιστής για κρίση του καπιταλισμού.

Θα προτιμήσει το «κρίση χρέους» ή «κρίση υποκατανάλωσης».

Δεν θα σας πει ποτέ κανείς τις λέξεις «ιμπεριαλιστικός πόλεμος». Αντίθετα θα μιλήσει για «Παγκόσμιο Πόλεμο»,

«Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας», «Επιχειρήσεις για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας» και άλλα τέτοια. Δεν θα ακούσετε ποτέ έναν καπιταλιστή να λέει την λέξη κοινωνική τάξη.

Θα προτιμήσει να χωρίσει τον κόσμο σε γεωγραφικά διαμερίσματα, φυλετικές διαφορές, έθνη, κράτη, πληθυσμούς.

Ποτέ όμως σε κοινωνικές τάξεις.

Μα αυτή η τάση του καπιταλισμού να αποκρύπτεται δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστους και όσους πλήττονται από αυτόν.

Σπάνια θα βρεις εργάτη να καταλαβαίνει ότι το καθημερινό του μαρτύριο οφείλεται στον καπιταλισμό.

Θεωρεί την δουλεία ευλογία και θα χαρεί αν το αφεντικό του είναι καλό και τίμιο.

Θα πιστέψει πως η κρίση δημιουργήθηκε από τους κακούς χειρισμούς της κυβέρνησης και από τους επίορκους κλέφτες.

Θα βρει τον εχθρό στο ταλαιπωρημένο πρόσωπο του συναδέλφου του, του μετανάστη.

Όμως την δυνατότητα να εντοπίζει τον καπιταλισμό, να τον «ξεσκεπάζει» και να τον πολεμά, έχασε κι ένα μέρος της Αριστεράς. Αυτό που εξαφάνισε από τις θέσεις και τις τοποθετήσεις του τη λέξη καπιταλισμός, αντικαθιστώντας την ενίοτε με το πιο μοντέρνο «νεοφιλελευθερισμός» λες και ο παλιός φιλελευθερισμός ήταν κάτι καλό στο οποίο αν επιστρέφαμε θα λύναμε τα προβλήματά μας. Αυτό το κομμάτι της Αριστεράς το οποίο αν και θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως ριζοσπαστικό, φαίνεται ότι έχει μεγάλη ικανότητα στο να αφομοιώνει τις βασικές αρχές του καπιταλισμού. Μια από αυτές είναι και η τάση του να «μην υπάρχει».

Στο τέλος μένουν όσοι πολεμάνε τον καπιταλισμό, όσοι συγκρούονται μαζί του να φαίνονται γραφικοί ή παρωχημένοι.

Σαν να κυνηγούν κάτι που δεν υπάρχει.

Αφού κανείς δεν θέλει να μιλάει και να γράφει για τον καπιταλισμό, αφού ο ίδιος ο καπιταλισμός μας λέει ότι δεν υπάρχει, γιατί να ασχολούμαστε μαζί του;

Ας παίξουμε στο παιχνίδι του.

Ας υποκριθούμε κι εμείς για μια στιγμή ότι δεν υπάρχει.

Ότι τώρα ζούμε απλά μια κρίση χρέους που θα λυθεί με ένα ευρωομόλογο και με την αντικατάσταση της Μέρκελ από κάποιον άλλον.

Εντάξει ο Ολάντ μπορεί να μη μας έκατσε, αλλά καλοί ηγέτες υπάρχουν κι αλλού.

Δεν θα ήταν πιο βολικό αντί να πολεμάμε τον καπιταλισμό να στριμωχτούμε για να χωρέσουμε όλοι μέσα του;

Αφού έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει, και στο ανύπαρκτο υπάρχει άπειρος χώρος για όλους μας.

Αν στον παραπάνω στίχο του Μπωντλαίρ αντικαταστήσουμε την λέξη διάβολος με την λέξη καπιταλισμός, θα δούμε μια μεγάλη αλήθεια.

Ο καπιταλισμός μπορεί να εξαφανίζεται, μπορεί να κρύβεται, μπορεί να αρνείται τον εαυτό του, μπορεί να μετονομάζεται όμως είναι πάντα εδώ.

Το να μην τον βλέπουμε είναι πρόβλημα, το να κάνουμε ότι δεν τον βλέπουμε είναι έγκλημα….

Ροκανίζουν οι πολυεθνικές

Ανακοινώθηκε τη βδομάδα που μας πέρασε.
Από την 1η του μήνα αυξάνεται αναδρομικά ο φόρος που πληρώνουν οι καταναλωτές ρεύματος, προκειμένου να ενισχυθούν οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ).
Είναι η δεύτερη αύξηση του συγκεκριμένου χαρατσιού που επιβάλλεται μέσα στο χρόνο με απόφαση της κυβέρνησης.
Αυτοί οι ίδιοι που αποφασίζουν τις συνεχείς περικοπές για τα εισοδήματα των εργαζομένων, αυτοί αποφάνθηκαν ότι οι χρήστες ηλεκτρικού ρεύματος πρέπει να πληρώνουν χαράτσι για τη στήριξη των εταιρειών των ΑΠΕ,
αυτοί έκριναν πέρσι ότι ο φόρος 1,95 ευρώ για κάθε μεγαβατώρα ήταν αρκετά, αυτοί τώρα μας κοπανάνε στο κεφάλι 9,5 ευρώ υπέρ ΑΠΕ για την κάθε μεγαβατώρα.
Με δυο λόγια, και με αποκλειστικό στόχο να χρηματοδοτηθούν οι επιχειρήσεις που φέρονται ότι κάνουν επενδύσεις στο χώρο των ΑΠΕ,
με στόχο να εξασφαλιστεί, δηλαδή, η δική τους κερδοφορία,
εμείς πληρώνουμε φόρους, οι οποίοι μάλιστα μέσα στη χρονιά αυξήθηκαν 387,2%!!!

Μπορεί αυτά να ακούγονται κάπως περίεργα, όμως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έτσι γίνεται.
Καλύτερα: Μόνο έτσι γίνεται.
Εξηγούμαστε: Ο οποιοσδήποτε καπιταλιστής σκοπεύει να κάνει κάποιου είδους επένδυση στην αρχή σπεύδει να εξασφαλίσει κρατική χρηματοδότηση.
Τζάμπα χρήμα που προσφέρει το αστικό κράτος στο όνομα των επενδύσεων που πρόκειται να γίνουν και οι οποίες - όπως λέγεται συνήθως - θα συνεισφέρουν στην υπόθεση της ανάπτυξης και της δημιουργίας θέσεων εργασίας.
Παραμύθια.
Μόνο εφόσον εξασφαλιστεί το κέρδος, μόνο τότε πραγματοποιούνται οι επενδύσεις, ενώ η όποια οικονομική δραστηριότητα υπάρχει πίσω από αυτή, θα συνεχίσει να υπάρχει μόνο στο βαθμό που θα συνεχιστεί η κερδοφορία της.
Σε διαφορετική περίπτωση ο καπιταλιστής τα βροντάει και πάει αλλού να βγάλει κέρδη.

Η ιστορία με τις Εναλλακτικές Πηγές Ενέργειας είναι από τις πιο χαρακτηριστικές για τον τρόπο που η ΕΕ και τα κράτη προσπαθούν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις κερδοφορίας.
Γιατί, εδώ που τα λέμε, η αγορά Ενέργειας στην ουσία έχει απελευθερωθεί, μόνο που οι συνθήκες δεν ευνοούν ακόμα την αποκόμιση υψηλών κερδών.
Γι΄αυτό ακριβώς το λόγο, πρώτον έχουν επιβάλει το χαράτσι στο όνομα των ΑΠΕ, δεύτερον έχουν θεσπίσει υποχρεωτικές τιμές για την αγορά από το Δημόσιο της Ενέργειας των ΑΠΕ, τρίτον προσφέρουν εγγυήσεις για διατήρηση της τιμής για μερικές δεκαετίες.
Και επειδή ακόμα και αυτά σε κάποιους φαντάζουν λίγα, οι κυβερνώντες έχουν δεσμευτεί για αυξήσεις στα τιμολόγια της ηλεκτρικής ενέργειας συνολικά.
Κοντολογίς:
Οι εργαζόμενοι θα πληρώνουν όλο και πιο ακριβά τιμολόγια, προκειμένου να ικανοποιηθεί μία από τις πλευρές της πολιτικής της απελευθέρωσης της αγοράς της ηλεκτρικής ενέργειας και είναι δυνατόν να εξασφαλίζονται υψηλά κέρδη για όσο γίνεται περισσότερους παρόχους ρεύματος.

Αν επιχειρήσουμε να δούμε λίγο πιο «μέσα» στον κλάδο της Ενέργειας, θα δούμε ότι στη θέση της άλλοτε κυρίαρχης ΔΕΗ έχουν εισβάλει σημαντικές πολυεθνικές του κλάδου, οι οποίες με τη δράση τους προκαλούν καθημερινές ανακατατάξεις, προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.
Η σχέση, για παράδειγμα, που αναπτύσσεται μεταξύ της ΔΕΗ και της πρώην ΠΕΣΙΝΕ, που τώρα ανήκει στον όμιλο Μυτιληναίου, είναι από τις χαρακτηριστικές.
Ο εν λόγω όμιλος διαθέτει μία από τις πλέον ενεργοβόρες επιχειρήσεις της χώρας, η οποία με τη λειτουργία της προσφέρει σημαντικό ποσοστό λειτουργικότητας στη ΔΕΗ, την ίδια στιγμή όμως είναι και πωλητής ρεύματος που υποχρεωτικά αγοράζει η ΔΕΗ.
Παράλληλα, ενώ η ΔΕΗ στην ουσία αναγκάζεται να πουλήσει ρεύμα στον όμιλο σε τιμές που οι άνθρωποι του Μυτιληναίου υπαγορεύουν,
ο Μυτιλιναίος μπορεί και πουλάει το δικό του ρεύμα σε προνομιακές τιμές, βάσει των ευνοϊκών ρυθμίσεων που υπάρχουν για τους παραγωγούς ηλεκτρικού ρεύματος.
Γύρω από την τιμολόγηση του ρεύματος ανάμεσα στις δύο εταιρείες λέγονται και γράφονται πολλά, ενώ εδώ και αρκετούς μήνες φέρονται να αναζητούνται μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που λείπουν από τα ταμεία της ΔΕΗ και υποστηρίζεται ότι τα χρωστά ο όμιλος Μυτιληναίου.
Εκ μέρους του ομίλου ισχυρίζονται ότι «η δίκαιη τιμολόγηση της ηλεκτρικής ενέργειας της Αλουμίνιον από τη ΔΕΗ στο πλαίσιο της απελευθερωμένης αγοράς» και «οι πρωτοφανείς καθυστερήσεις στην αδειοδότηση της μονάδας Συμπαραγωγής» οφείλονται στην αδυναμία της κυβέρνησης «να εφαρμόσει το νόμο και τους κανονισμούς της Εθνικής και Ευρωπαϊκής νομοθεσίας, δίνοντας τη δυνατότητα σε όλων των ειδών και προέλευσης παράγοντες της αγοράς να μιλούν για πολιτικά σκάνδαλα».

Κατά τ' άλλα έχει ξεκινήσει ένας χορός δισεκατομμυρίων, ενώ εκείνο που βλέπει ο καθένας με γυμνό μάτι είναι ότι όλο και πιο πολύ γιγαντώνονται οι επιχειρήσεις που ασχολούνται με τον υψηλά επιδοτούμενο κλάδο της Ενέργειας, ενώ οι εργαζόμενοι καταναλωτές ρεύματος αναγκάζονται να πληρώνουν όλο και πιο ακριβά το ηλεκτρικό ρεύμα.
Αυτή η διαδικασία, αυτή η τάση, που ενισχύεται στις μέρες μας και λόγω της κρίσης, θα ενταθεί ακόμα περισσότερο το επόμενο διάστημα.
Στο όνομα των επιχειρηματικών κερδών, θα οξύνεται συνεχώς, ενώ μοναδική περίπτωση αποτροπής αυτής της πορείας είναι η περίπτωση που οι εργαζόμενοι με το κίνημά τους καταφέρουν να ανατρέψουν συνολικά την πολιτική ενίσχυσης των μονοπωλίων και των καπιταλιστών.

«Στο όνομα της παραμονής της χώρας στη ζώνη του ευρώ που ταλανίζεται από τη βαθιά κρίση και τους ανταγωνισμούς, η κυβέρνηση και η ΕΕ αξιώνουν από τους εργαζόμενους να ζήσουν με μισθούς και συντάξεις πείνας, σε μια εργασιακή κόλαση, χωρίς Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, προκειμένου να ανακτήσει το κεφάλαιο την υψηλή κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα. Τ

ο ερώτημα είναι γιατί ο λαός να δεχτεί τη μόνιμη καταδίκη του στην εξαθλίωση;

Αρκετά δεν πλήρωσε από την ένταξη και την προσαρμογή της χώρας στην ΕΕ και από την ανάπτυξη που έχει στόχο την κερδοφορία του κεφαλαίου»;

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δεχτούν το ξεπούλημα

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ

Σε σχόλιο του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τις ιδιωτικοποιήσεις της ΕΛΒΟ και των ΕΛΤΑ τονίζονται τα ακόλουθα:
«Την ώρα που κυβέρνηση και ΕΕ τρομοκρατούν το λαό ότι η χώρα δεν παράγει τίποτα, ξεπουλάνε, δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα, την ΕΛΒΟ που μπορεί να κατασκευάσει σύγχρονα φορτηγά και άλλα οχήματα. Που μπορεί ακόμα να κατασκευάσει σύγχρονα τεθωρακισμένα η αγορά των οποίων σήμερα κοστίζει εκατοντάδες εκατομμύρια στο λαό, γιατί αυτό επιβάλλει η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και οι στρατιωτικές συμφωνίες, φανερές και κρυφές, με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Ξεπουλάνε τα ΕΛΤΑ στέλνοντας εκατοντάδες εργαζόμενους στην ανεργία και μετατρέποντας σε πανάκριβο εμπόρευμα τις ταχυδρομικές υπηρεσίες, ιδιαίτερα για τις απομακρυσμένες περιοχές.
Οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις αυτές δεν πρέπει να δεχτούν το ξεπούλημα, δεν πρέπει υποταχθούν στους εκβιασμούς και τη συκοφαντία. Ο λαός έχει συμφέρον να σταθεί δίπλα τους και να πει ΟΧΙ στις ιδιωτικοποιήσεις.
Είναι σε βάρος των δικαιωμάτων του και των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας».

Για την «Αυγή» δεν έχει νόημα η προστασία των ανέργων...

 

«Αφέλειες από το ΚΚΕ» ανακαλύπτει η «κυριακάτικη Αυγή», που ειρωνεύεται την πρόταση που κατέθεσε ξανά την περασμένη βδομάδα το ΚΚΕ για την ουσιαστική προστασία των ανέργων.
«Μα είναι δυνατόν να ζητάς μέτρα για την ανεργία από μια κυβέρνηση που εφαρμόζει τις συμφωνίες κατεδάφισης της κοινωνίας, με διάλυση όλων των εργασιακών σχέσεων και ύφεση που θα διαρκέσει αν δεν τους σταματήσουμε για 10 χρόνια; Τι νόημα έχει η πρότασή σας;»,
αναρωτιέται η «Αυγή»,
ομολογώντας πόσο ενοχλείται όταν κατατίθενται προτάσεις που και διαμορφώνονται με άξονα την αληθινή προστασία των ανέργων και προσφέρουν αφετηρία αγωνιστικής συσπείρωσης και οργάνωσης της εργατικής τάξης ενάντια στην πολιτική που γεννά και αυξάνει την ανεργία.
Γιατί, πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί η ένστασή της, ακόμα για την ίδια την κατάθεση αιτημάτων, όπως η επιδότηση του ανέργου για όσο καιρό δεν έχει δουλειά, ο υπολογισμός του χρόνου ανεργίας ως συντάξιμου χρόνου, η πλήρης και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, το πάγωμα και η παραγραφή των δανείων, καμιά διακοπή στην ηλεκτροδότηση, δραστική μείωση των τιμολογίων; Ενώ, από την άλλη μεριά, ξεμπροστιάζεται ο θεατρινισμός του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου που πριν μερικούς μήνες είχε καταθέσει σχετική πρόταση νόμου συμπεριλαμβάνοντας και αιτήματα που εδώ και χρόνια προτάσσει το ΚΚΕ.
Με μόνο στόχο, όπως αποδεικνύεται και τώρα, να παραπλανήσει το λαό και να διεκδικήσει δάφνες... υπερασπιστή.

... αλλά «η θέση του χαλίφη»

 

«Η εργατική τάξη δε χρειάζεται τα επιδόματα της εξαθλίωσης. Χρειάζεται και απαιτεί τίμια εργασία για όλους»,
συνεχίζει η «Αυγή», κι επειδή (και) η υποκρισία έχει κοντά ποδάρια συνεχίζει ομολογώντας ποια είναι η αγωνία της:
«Ενα μόνο μέτρο υπάρχει απέναντι σε αυτόν τον εφιάλτη. Η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης με τα ανδρείκελα που παριστάνουν τους πατριώτες εκσυγχρονιστές! Εχετε κότσια κύριοι σύντροφοι να αντιμετωπίσετε αυτή την πραγματικότητα; Λάβατε το μήνυμα των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων της 17ης Ιουνίου ή ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει ο κύριος αντίπαλός σας;».

Τι θέλουν να πούνε δηλαδή;
Οτι η προστασία των ανέργων και της σταθερής εργασίας θα εξασφαλιστεί αν κυβέρνηση γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και τι δε λένε;
Οτι όσο η χώρα μένει στην ΕΕ και τα μονοπώλια μένουν στην εξουσία, όχι μόνο δε θα σωθούν οι άνεργοι κι οι εργάτες αλλά οι μεν πρώτοι θα «βουλιάζουν» στην εξαθλίωση οι δε δεύτεροι στην εκμετάλλευση.
Ετσι είναι:
«Αυγή» και ΣΥΡΙΖΑ φωνάζουν κατάμουτρα στους ανέργους ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να προστατευτούν από την εξαθλίωση.
Τους φωνάζουν να μην οργανωθούν, να μην αντιπαλέψουν την πολιτική που τους φορτώνει βάσανα.
Τι να κάνουν;
Να συμβιβαστούν, να εθελοτυφλούν, τελικά να υποταχθούν και να εγκλωβιστούν στην αυταπάτη και στην αναζήτηση μιας... «άλλης» κυβέρνησης που έχει όμως την ίδια αποστολή με τη σημερινή. Αγωνία τους είναι πότε θα γίνουν «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη» για να συνεχίσουν οι ίδιοι να προστατεύουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.