Ο μύθος της διαχείρισης Ομπάμα

Πολύς αχός σηκώθηκε σε διεθνή και εγχώρια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ και αστοί πολιτικοί και οπορτουνιστές, εκπρόσωποι κυβερνήσεων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οργανισμών έχουν επιδοθεί σε ιαχές περί σωτηρίας όλου του πλανήτη.

Τι νίκη της «δημοκρατίας» και ιαχές «ανακούφισης» έναντι της «συντήρησης», τι νίκη των «φιλειρηνιστών» έναντι των «πολεμοκάπηλων», τι «σύνεση» και «αλληλεγγύη» ενάντια στον «παραλογισμό» και στην «επιθετικότητα» δεν ακούσαμε;

Ολα αυτά είναι μόνο αέρας κοπανιστός και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Ο Ομπάμα και ο Ρόμνεϊ, ο εταίρος των «Ρεπουμπλικάνων», έχουν κοινή στρατηγική εξυπηρέτησης των μονοπωλίων στις ΗΠΑ

 και συνθέτουν το δίπολο των διαφορετικών «μειγμάτων» διαχείρισης του καπιταλισμού,

του επεκτατικού κεϋνσιανισμού ή του περιοριστικού προκειμένου τα λαϊκά στρώματα να εγκλωβίζονται στο μονόδρομο της επιλογής σφαγής των δικαιωμάτων τους.

Ο λαός βιώνει την ανεργία, τη φτώχεια και την πτώση του βιοτικού του επιπέδου ενώ η δήθεν φιλολαϊκή πολιτική Ομπάμα στην Υγεία, είναι η παραπέρα επιχειρηματική εκμετάλλευσή της για την κερδοφορία μονοπωλιακών ομίλων.

Ο δήθεν «προοδευτικός» Ομπάμα συνέχισε και συνεχίζει τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όπως παλιότερα ο άλλος «προοδευτικός» Μπιλ Κλίντον, που ματοκύλησε τη Γιουγκοσλαβία. Ως κάτοχος Νόμπελ Ειρήνης - για τις προθέσεις του - ο Ομπάμα διεύρυνε τον πόλεμο στην Ευρεία Μέση Ανατολή για τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών και την εκμετάλλευση των λαών. Συνεχίζει τους πολέμους σε Αφγανιστάν, Ιράκ, και ακολούθησε η Λιβύη και η επιθετικότητα ενάντια στη Συρία και το Ιράν.

Στηρίζει το κράτος - τρομοκράτη του Ισραήλ.

Και στη Λατινική Αμερική έβαλε τη σφραγίδα του, στα πραξικοπήματα σε Ονδούρα και Παραγουάη, διατηρεί τον πολύμορφο εγκληματικό αποκλεισμό ενάντια στη σοσιαλιστική Κούβα και την παράνομη στρατιωτική βάση του Γκουαντάναμο όπου παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το γεγονός ότι εργατικές δυνάμεις δεν μπορούν να εκφραστούν ανεξάρτητα, με το δικό τους επαναστατικό κόμμα και εγκλωβίζονται στην καταστροφική λογική του «μικρότερου κακού», δε δικαιολογεί τις αυταπάτες ότι ο Ομπάμα εκπροσωπεί κάτι το διαφορετικό επειδή προβάλλεται η αφρικανική ή η «λαϊκής προέλευσης» καταγωγή του. Είναι ένας πιστός εκπρόσωπος του κεφαλαίου, γι' αυτό δουλεύει.

Ο Ομπάμα και ο Ρόμνεϊ στις ΗΠΑ, ο Σαρκοζί και ο Ολάντ στη Γαλλία, οι χριστιανοδημοκράτες και οι σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία, η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και άλλοι «αντιμνημονιακοί» αλλά ...κάργα υπέρ του συστήματος και ο δήθεν εναλλακτικός δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, εκφράζουν μεν διαφορετικές μερίδες του κεφαλαίου, εμφανίζουν κάποιες διαφορές τακτικής αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν εναλλακτική λύση, λύση διεξόδου από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση προς όφελος της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.

Και στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα και παντού, δεν υπάρχουν λύσεις υπέρ των εργατών χωρίς να θιγούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων και η εξουσία τους.

Οσοι το ισχυρίζονται λένε ψέματα.

Η λύση για τους παραγωγούς όλου του κοινωνικού πλούτου, των τεράστιων δυνατοτήτων ανάπτυξης της κοινωνικής ζωής, δεν είναι να ψάχνουν πώς θα χάσουν λιγότερα, πώς θα εξασφαλίσουν «μακρύτερο σχοινί» για την κρεμάλα τους,

αλλά η διεκδίκηση του πλούτου σε σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων, για την εργατική λαϊκή εξουσία, που θα θέσει την οικονομία και την ανάπτυξη στην υπηρεσία της εξυπηρέτησης των λαϊκών αναγκών.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ από το Ριζοσπάστη

Αυτός ο "νέος άνεμος πνέει στην ΕΕ"...

«Ανεμος»... κοπανιστός (1)

Η κυβέρνηση του κ. Ολάντ ανακοίνωσε μέτρα λιτότητας ύψους 20 δισ. ευρώ, με αυξήσεις στον ΦΠΑ και ψαλίδισμα σωρείας κοινωνικών δαπανών που πλήττουν ευθέως τα λαϊκά στρώματα της Γαλλίας.
Η εξήγηση του... σοσιαλιστή προέδρου είναι ότι έτσι θα επιτευχθούν οι αναγκαίες φοροελαφρύνσεις για τους επιχειρηματίες, ώστε να βελτιωθεί η «ανταγωνιστικότητα» της Γαλλίας.
Εν ολίγοις, η «ανταγωνιστικότητα» της Γαλλίας (όπως και της Ελλάδας) περνάει μέσα από αύξηση φόρων στο λαό και την αντίστοιχη μείωση φόρων στα μονοπώλια.
Κατόπιν αυτών, είναι περισσότερο από προφανές ότι με την άνοδο του κ. Ολάντ στον προεδρικό θώκο της Γαλλίας ένας «νέος άνεμος φυσάει στην ΕΕ»...

«Ανεμος»... κοπανιστός (2)

Η Ολλανδία δεν αντιμετωπίζει ιδιαίτερο πρόβλημα με το δημόσιο χρέος της που αν και διαρκώς αυξανόμενο εντούτοις κινείται ακόμα περίπου στο 70% του ΑΕΠ της.
Αντιμετωπίζει όμως τεράστιο πρόβλημα με το ιδιωτικό της χρέος
(σ.σ.: η καπιταλιστική κρίση έχει πολλούς τρόπους για να εκδηλωθεί)
το οποίο έχει εκτιναχτεί στο 300% μιας και εκεί απ' ό,τι φαίνεται οι «τεμπέληδες» Ολλανδοί (κατά το πρότυπο των «τεμπέληδων» Ελλήνων) δανείζονταν αφειδώς...
Τι κάνει λοιπόν η νέα κυβέρνηση «σωτηρίας» της Ολλανδίας, την οποία απαρτίζουν το κόμμα των Φιλελευθέρων και το κόμμα των Εργατικών; Το πολύ απλό - και μάλιστα χωρίς Μνημόνια:
Επιβάλλουν νέες περικοπές και μέτρα λιτότητας ύψους 16 δισ. ευρώ, τα οποία σημειωτέον αποτέλεσαν την αιτία να καταρρεύσει η προηγούμενη κυβέρνηση, να γίνουν εκλογές και να αναδειχτεί η νέα κυβέρνηση. Κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν εκείνοι που προεκλογικά «διαφωνούσαν» με τα μέτρα, αλλά τώρα τα επιβάλλουν...

«Ανεμος»... κοπανιστός (3)

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Κομισιόν, που δόθηκαν τέλη Οκτώβρη στη δημοσιότητα, πάνω από 43 εκατομμύρια άνθρωποι στην ΕΕ κυριολεκτικά λιμοκτονούν, αφού δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το φαγητό της ημέρας και πάνω από 116 εκατομμύρια επιβιώνουν στα όρια της φτώχειας.
Επίσης, ο αριθμός των αστέγων είναι πλέον απροσδιόριστος στην ΕΕ και ξεπερνά κατά πολύ τα 4,1 εκατομμύρια που είχε εκτιμηθεί ο αριθμός τους το 2010.
Οσον αφορά τα παιδιά, ο αριθμός τους εντός της ΕΕ, που ζουν στη φτώχεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό, ξεπερνά τα 25 εκατομμύρια.
Τι κάνει για όλα αυτά η ΕΕ;
Σύμφωνα με εισήγηση του Μπαρόζο, η Κομισιόν προχωρά στη σύσταση Ταμείου για τη «βοήθεια», λέει, των απόρων, των φτωχών και των αστέγων της ΕΕ. Το «Ταμείο Βοήθειας» θα χρηματοδοτηθεί για την περίοδο 2014 - 2020, με το ποσό των 2,5 δισ. ευρώ.
Τουτέστιν, τα χρήματα που αναλογούν μέσα στα 7 αυτά χρόνια για καθέναν από τα 116 εκατομμύρια (τουλάχιστον) των απόρων της ΕΕ, ώστε να «βοηθηθούν», για να εξασφαλίσουν τροφή και στέγη, ανέρχονται ημερησίως κατ' άτομο στα... 0,008 λεπτά του ευρώ!

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Αυτή είναι η...δημοκρατία τους

«Ναός»

Εδωσαν στους βουλευτές ένα νομοσχέδιο με πάνω από 600 σελίδες, μόλις λίγες ώρες πριν από την ψήφισή του στη Βουλή. Αλήθεια, πόσοι ήταν οι «Χρυσοχοΐδηδες» που αυτή τη φορά το υπερψήφισαν αφού προηγουμένως (δεν) το διάβασαν;...

*

Μετέτρεψαν μια διαδικασία που αφορά στην ίδια τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σε παιχνίδι εντυπώσεων. Σε απανωτά «σόου». Σε πεδίο εκδήλωσης κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων. Σε εκφυλιστικές πρακτικές, με τις οποίες θα ντρεπόταν να συνδεθεί και το τελευταίο αμφιθέατρο.

*

Είδαμε κυρίους και κυρίες βουλευτές να εκφωνούν «πύρινους» λόγους, να καταγγέλλουν τα μέτρα και μετά να τα... υπερψηφίζουν! Αλλους να ψηφίζουν τα μέτρα και μετά να «ανεξαρτητοποιούνται» καταγγέλλοντας τα! Αλλους να μην ψηφίζουν τα μέτρα, αλλά να δηλώνουν ότι μεθαύριο θα υπερψηφίσουν τον προϋπολογισμό, που περιλαμβάνει τα ίδια μέτρα!

*

Είδαμε τους πολιτικούς εκπροσώπους του συστήματος της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και τα κόμματά τους να «οργώνουν», ο καθένας με τον τρόπο του, το έδαφος και να προσφέρουν την πασαρέλα του τσίρκου, για να δίνουν τις φασιστικές παραστάσεις τους τα ναζιστοειδή του χρυσαυγιτισμού.

*

Είδαμε τα συγκοινωνούντα δοχεία του εκφυλισμού, της σαπίλας, της φτήνιας, της βαρβαρότητας, του κυνισμού, της υποκρισίας και της «μαυρίλας», όπως ακριβώς διαπλέκονται και εκεί ακριβώς που έπρεπε.

Στο «Ναό της Δημοκρατίας» τους. Που τόσο πολύ τον σέβονται, ώστε όταν πρόκειται για τα συμφέροντα της τάξης τους, άλλοτε επιλέγουν να τον καίνε, άλλοτε να τον καταργούν, κι άλλοτε να τον ξεφτιλίζουν.

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Το σκίτσο του ΚΥΡ (από το «Βήμα»), δημοσιεύτηκε πριν από την ανακοίνωση της ανεξαρτητοποίησης του κ. Ανδρουλάκη από το ΠΑΣΟΚ...

από τη στήλη  του Ριζοσπάστη

Συμπέρασμα:Και τα δύο μείγματα είναι αντιλαϊκά

Η προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή για το νόμο πλέον που εμπεριέχει το 3ο μνημόνιο,
ουσιαστικά ανέδειξε ακόμη πιο ανάγλυφα τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου»,
ανέδειξε όμως και πιο ξεκάθαρα ότι
στο πλαίσιο της πολιτικής διαχείρισης της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης υπάρχει διαπάλη ανάμεσα σε δύο μείγματα πολιτικής.
Οι διαφορετικές μορφές διαχείρισης της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης αντανακλούν σε διαφορετικά συμφέροντα διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου που επίσης διαπλέκονται με τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς στην ΕΕ αλλά και διεθνώς.
Είναι γεγονός ότι η κρίση είναι συγχρονισμένη στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, αλλά ο κύκλος της κρίσης δε βρίσκεται στο ίδιο σημείο για όλες τις χώρες.
Το ίδιο ισχύει και για την κρίση σε άλλες ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, όπως ΗΠΑ, Ιαπωνία κ.λπ.
Ταυτόχρονα, η ανισομετρία των καπιταλιστικών οικονομιών οξύνει σε διαφορετικό βαθμό την κρίση στις διαφορετικές καπιταλιστικές οικονομίες.
Αυτό εκφράζεται και στην επιλογή «μείγματος» διαχείρισης, που καθορίζεται επίσης και από το χρέος κάθε χώρας που είναι συνέπεια της οικονομικής κρίσης.
Για παράδειγμα, στη Γερμανία που μόλις τώρα εμφανίζει ξανά σημάδια κρίσης (πτώση βιομηχανικής παραγωγής κατά 1,85%, πτώση εξαγωγών),
αλλά χωρίς μεγάλο χρέος,
επιμένουν στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική,
έχοντας βεβαίως εφαρμόσει εδώ και χρόνια, από το 2004, τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που τώρα εφαρμόζονται μαζεμένες στην Ελλάδα.
Στις Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, με βαθιά κρίση αλλά και μεγάλο κρατικό χρέος είναι φυσικό για το κεφάλαιο να επιδιώκει μια πιο χαλαρή δημοσιονομική πολιτική.
Η Ελλάδα, που βρίσκεται στη χειρότερη απ' όλες κατάσταση, με την πιο βαθιά κρίση και το μεγαλύτερο κρατικό χρέος, η διαχείριση είναι ακόμη πιο δύσκολη.

Επομένως,
 εδώ συγκρούονται δύο αστικά μείγματα διαχείρισης,
το ένα αυτό που επιβάλλει με την πολιτική της η συγκυβέρνηση,
το άλλο αυτό που προβάλλει βασικά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το μείγμα της πολιτικής της ΝΔ βασίζεται στην επιβολή δημοσιονομικών μέτρων,
στο φτήνεμα της τιμής της εργατικής δύναμης,
στην απελευθέρωση της αγοράς,
στις ιδιωτικοποιήσεις,
γιατί αυτή η πολιτική θα οδηγήσει δήθεν στην ανάπτυξη και στις επενδύσεις.
Το άλλο μείγμα πολιτικής μιλά για ανάπτυξη και αναδιανομή,
με διαγραφή μέρους του χρέους
(αυτό είναι «κούρεμα» που θα φέρει νέα αντιλαϊκά μέτρα), διαπραγμάτευση της αποπληρωμής του υπόλοιπου μετά από μερικά χρόνια,
με ανακεφαλαιοποίηση και δημόσιο έλεγχο των τραπεζών ώστε να μπορούν να δανειοδοτήσουν τους λεγόμενους υγιείς μεγαλοεπιχειρηματίες,
εξασφάλιση κρατικού χρήματος για επενδύσεις,
φορολογία των πλουσίων,
να δώσει χαμηλότοκα δάνεια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και να προσελκύσουμε και ξένες επενδύσεις.
Βεβαίως, δε μιλά για φορολογία κεφαλαίου γιατί οι καπιταλιστές θέλουν φοροαπαλλαγές για να επενδύσουν.
Αλλά και η φορολογία των υψηλών εισοδημάτων θα δοθεί για επενδύσεις, επομένως ποια αναδιανομή...
Οσο για τους μισθούς,
λέει ότι για την ώρα παραμένουν ως έχουν και όταν υπάρξει ανάπτυξη θα αυξηθούν.
Αλλά η αύξηση των μισθών επηρεάζει αρνητικά τα κέρδη.

Από τα παραπάνω φαίνεται ότι και τα δύο μείγματα, που διαφέρουν μεταξύ τους, εφαρμόζουν πολιτική υπέρ του κεφαλαίου,
αλλά εκφράζουν συμφέροντα διαφορετικών τμημάτων του.
Για παράδειγμα, το μείγμα που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ το στηρίζει ένα μέρος του κεφαλαίου αλλά και μεσαίων στρωμάτων που προσεγγίζουν τους αστούς γιατί καταστρέφονται από την κρίση.

Αυτή η διαπάλη ανάμεσα στα δύο μείγματα πολιτικής εκφράζεται και στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Οντως, γίνεται μια διαμάχη σήμερα στην Ευρώπη.
Το μείγμα της συγκυβέρνησης προσεγγίζει την πολιτική της Γερμανίας και των συμμάχων κρατών της, όπως, π.χ., η Ολλανδία, η Φινλανδία, η Αυστρία.
Το άλλο μείγμα, του ΣΥΡΙΖΑ,
προσεγγίζει την πολιτική που διεκδικεί ο λεγόμενος ευρωπαϊκός νότος, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει ζήτημα επιλογής συμμάχων της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό νότο, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι συντάσσεται με τη Γερμανία και όχι με τις άλλες χώρες.

Ολες οι παραπάνω πολιτικές δεν πρόκειται να φέρουν βελτίωση στη θέση του λαού στην Ελλάδα, των λαών στην ΕΕ.

 Κριτήριο για το αν μια πολιτική μπορεί να δώσει φιλολαϊκή διέξοδο είναι η θέση της απέναντι στην ενσωμάτωση στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, και απέναντι στα μονοπώλια.
Και τα δύο μείγματα πολιτικής, το περιεχόμενο των οποίων αναφέραμε πιο πάνω, δείχνουν ότι πορεύονται εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ και με τα μονοπώλια στην οικονομία.
Αλλά δε γίνεται η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου και της ΕΕ να είναι και φιλολαϊκή.
Και τα δύο μείγματα πολιτικής καλούν το λαό να στηρίξει διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου, τους εκμεταλλευτές του.
Να γιατί λέμε ότι διέξοδος από την κρίση σε όφελος της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων μπορεί να έρθει μόνο με αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, που απαιτεί λαϊκή εξουσία και οικονομία.

από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Ο Μίκης για το ΚΚΕ και τον ταξικό αγώνα - Μια απάντηση

Aκούω στο πρωινό του ΑΝΤ1 το Μίκη να σχολιάζει την κατάσταση. Πρώτα απ΄ όλα δηλώνω την αγάπη μου γι αυτόν και τα όσα έχει κάνει, και για το ταλέντο του αλλά και για το ότι έβαλε πολλές φορές τη ζωή του σε ρίσκο σε αντίθεση με άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενους που έκαναν πίσω και κοίταξαν τη δουλειά τους.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι έχει δίκιο σε όσα λέει.

Αυτό που κυρίως έχει χάσει ο Μίκης, πράγμα εξηγήσιμο, είναι το ταξικό του κριτήριο. Ο Μίκης εκτός από ένας πραγματικά μεγάλος σε πολλά, είναι και πολύ επιτυχημένος και απόλυτα καλά στα οικονομικά του. Δεν έχει λοιπόν σοβαρούς λόγους να βρεί την πραγματική αιτία του βασανιστήριου που περνάει ο λαός.

Είπε λοιπόν και σήμερα ο Μίκης πως διαφωνεί με το ΚΚΕ που "διασπά το λαϊκό κίνημα γιατί κάνει συγκεντρώσεις αλλού" και γιατί χαρακτηρίζει τον αγώνα αυτό "που είναι καθαρά πατριωτικός σε ταξικό".

Κι όμως ο αγώνας αυτός είναι καθαρά και κύρια ταξικός, κι αυτό είναι που πρέπει να καταλάβει γρήγορα ο λαός. Ο πατριωτικός χαρακτήρας του παίρνει το πραγματικό του νόημα ακριβώς από την ταξικότητά του.

Την πατρίδα, μπορεί και  την στηρίζει με τον καλύτερο τρόπο η πρωτοπόρα τάξη και τα φτωχά στρώματα που συντάσσονται μαζί της για λογαριασμό όλου του λαού. Αυτοί που παλεύουν με το αίμα τους, για την ανατροπή και την απελευθέρωση από τα δεσμά τους. Εννοείται όμως ότι στο λαό δε συμπεριλαμβάνεται η αστική ταξη που όλοι ξέρουμε ποιο ρόλο παίζει ιστορικά, ρόλος που καθόλου πατριωτικός δε μπορεί να είναι. Το "όλοι για την πατρίδα" λοιπόν όσο γοητευτικό κι αν ακούγεται δυστυχώς κανένα νόημα δεν έχει, αφού η πλουτοκρατία-και οι σύμμαχοί της- δεν πρόκειται να παλέψει για την πατρίδα, και γι αυτό φυσικά δεν φταίει το ΚΚΕ. Οι κομμουνιστές απλά το διαπιστώνουν και είναι υποχρεωμένοι να το θέσουν στο λαό.

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν είναι γερμανικά κόμματα, είναι ελληνικά κι εκφράζουν την αστική τάξη και τις επιθυμίες της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, άλλος πληρέστερα κι άλλος λιγώτερο. Οι έλληνες τραπεζίτες(Λάτσης, Κωστόπουλος  Λαυρεντιάδης κλπ) δε είναι υπηρέτες και πράκτορες του εχθρού. Απλά πατρίδα τους είναι η τσέπη τους. Ο Δασκαλόπουλος που είπε χθες πως "είναι εναντίον των μέτρων αλλά εύχεται να ψηφιστούν"(!) είναι πρόεδρος του δικού μας ΣΕΒ κι όχι άλλου. Δεν υπάρχει λοιπόν "ξένη εισβολή" αλλά επίθεση της μεγαλοαστικής τάξης στο λαό.

Δυστυχως ο Μίκης δεν εχει καταλάβει ότι ο αγώνας του '41-44 χάθηκε ακριβώς γι αυτό. Γιατί τότε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ με το οποίο πολέμησε, δεν κατάφεραν την κρίσιμη στιγμή να δώσουν χαρακτήρα ταξικό στον πατριωτικό απελευθερωτικό αγώνα. Το αποτέλεσμα ήταν η εδώ αστική τάξη με την πλάτη των Άγγλων να εξοντώσει το λαό και το ΚΚΕ που ήταν μπροστάρης του και να αρπάξει την εξουσία και πάλι.

Επίσης αν παρακολουθούσε στενά θα έβλεπε ότι σε όλα τα μεγάλα συλλαλητήρια, όπως ήταν και το χθεσινό, το ΚΚΕ δεν προσπάθησε να ξεχωρίσει τον εαυτό του από το λαό αλλά στάθηκε και πορεύτηκε μαζί του. Στην πλ.Συντάγματος πήγαινε πάντα και το ΠΑΜΕ(εκτός από ελαχιστότατες ειδικές περιπτώσεις) αλλά με δική του συγκέντρωση, δικά του συνθήματα και δικό του πλαίσιο, αρνούμενο να ενταχτεί  στο ξεπουλημένο πλαίσιο και τα άσφαιρα συνθήματα της ηγεσίας της ΓΣΕΕ.

Μάλιστα στις 20/10/2011 αυτό το πλήρωσε με έναν νεκρό εργάτη, το Δ.Κοτζαρίδη, και πολλούς τραυματίες όταν κάποιοι προσπάθησαν να το διώξουν με πέτρες μολότωφ και χημικά.

Αυτό από το οποίο προσπαθεί να ξεχωρίσει τον εαυτό του είναι μια λάθος άποψη και γραμμή που πάντα με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε ήττα.

Την γραμμή-σούπα  που λέει ένα ανώδυνο "όχι στα μνημόνια" χωρίς να δείχνει με ειλικρίνεια και σαφήνεια το που πρέπει να σκοπεύσει ο λαός για να νικήσει πραγματικά, δηλαδή ενάντια σ' αυτό το ξοφλημένο δολοφονικό σύστημα που καταρρέει επάνω μας προσπαθώντας να σταθεί ξανά στα πόδια του για να μας τσακίσει πάλι και πάλι από καλύτερη θέση.

Γι αυτό το ΚΚΕ νοιώθει την υποχρέωση σαν κομμουνιστικό κόμμα, αυτή την κρίσιμη ώρα, που ο καπιταλισμός αναγκάζεται να πετάξει τις μάσκες και να δείξει όλη του την αγριότητα, να την μετατρέψει σε ευκαιρία και να βάλει το λαό μπροστά στο πραγματικό δίλημμα που είναι το πασίγνωστο "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα".

Αυτό ήταν το δίλημμα σε όλες τις μεγάλες ιστορικές στιγμές και δεν μπορεί να είναι άλλο τώρα που όλοι νοιώθουν στο πετσί τους τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Τουλάχιστον όχι για τους κομμουνιστές.

Πηγή: εδώ και τώρα

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΦΙΛΗΣ – Μεσοπρόθεσμο [7/11/2012]

Αναρτήθηκε από τον/την redship

πηγή   KONSERBOKOYTIblog

Ποια η διέξοδος για το λαό;

Από την περασμένη Κυριακή, ο ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζει το αίτημα για προσφυγή στις κάλπες, με στόχο -όπως λέει-

να δοθεί «πολιτική λύση» στην «καταστροφή που συνεπάγεται για τη δημοκρατία, την οικονομία και την κοινωνία» η διαχείριση της κρίσης από τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ και την τρόικα.

Αφήνουμε κατά μέρους το γεγονός ότι μέχρι και την περασμένη εβδομάδα ο ΣΥΡΙΖΑ αποκήρυττε τις εκλογές, λέγοντας ότι θα τις ζητήσει όταν είναι έτοιμος να τις επιβάλλει.

Είναι κι αυτό ένα στοιχείο του καιροσκοπισμού και της προσπάθειας να παίξει με τις εντυπώσεις εντός των τειχών του αστικού συστήματος.

Η στάση και η επιχειρηματολογία του δικαιολογεί πλήρως την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι ζητάει τις εκλογές πριν ξεσκεπαστεί στα μάτια του λαού η στρατηγική του, που είναι στρατηγική διαχείρισης της μαζικής φτώχειας του λαού, με άλλο «μείγμα».

 

Τι λέει στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό που στενάζει; Ψήφισέ με και όλα θα αλλάξουν.

Η κοροϊδία είναι διπλή.

Σε μια περίοδο που η ταξική πάλη οξύνεται και ανεβαίνουν οι αγωνιστικές διαθέσεις,

ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει εκλογές όχι για να δυναμώσει την αποσταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος, προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, αλλά για να το σταθεροποιήσει, αφού στόχος του είναι η αποκατάσταση της οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας, στο πλαίσιο του καπιταλισμού και του αστικού πολιτικού συστήματος.

Ταυτόχρονα καλλιεργεί την αυταπάτη ότι μια άλλη κυβέρνηση,

αυτή του ΣΥΡΙΖΑ,

μπορεί να αναστρέψει την πορεία εξαθλίωσης του λαού,

χωρίς να συγκρουστεί με τα μονοπώλια και την ΕΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για συνεννόηση με την ΕΕ για το έλλειμμα και το χρέος.

Ζητάει να δοθεί ζεστό χρήμα στο κεφάλαιο για να κάνει επενδύσεις και υπόσχεται

-όπως έκανε χτες από το βήμα της Βουλής ο Δ. Στρατούλης-

να καταργήσει τα αντεργατικά μέτρα της σημερινής συγκυβέρνησης, τα οποία όμως είναι στρατηγική της ΕΕ και εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη μέλη, με ή χωρίς μνημόνιο.

 

Αυτό το μείγμα της διαχείρισης, ακόμα κι αν έχει διαφορές με το κυρίαρχο σήμερα σε Ελλάδα και Ευρωζώνη, τίποτα καλό δεν έχει να δώσει στο λαό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί θέσφατο την ΕΕ των μονοπωλίων και αναγνωρίζει σαν μοχλό ανάπτυξης τους καπιταλιστές.

Για να έρθει όμως καπιταλιστική ανάπτυξη χρειάζονται φτηνοί εργάτες και υπάλληλοι, χαμηλή φορολογία στο κεφάλαιο, προνόμια και επιδοτήσεις.

Ακόμα και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,

η λιτότητα και τα μέτρα θα τσακίζουν κόκαλα για το λαό,

έστω κι αν εξασφαλίσει μερικά κονδύλια παραπάνω για τους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Πράγματι, σήμερα χρειάζεται ο λαός να δώσει πολιτική λύση στο αδιέξοδο που οδηγείται η ζωή του.

Για να είναι όμως αυτή προς όφελός του, πρέπει να κατατείνει στη λύση του κεντρικού πολιτικού ζητήματος, που είναι το ποιος κατέχει την εξουσία και τα μέσα παραγωγής:

Το κεφάλαιο ή οι εργάτες;

Γι' αυτό το ΚΚΕ καλεί σε συστηματική και καλά οργανωμένη απειθαρχία και ανυπακοή, όχι μόνο στις αποφάσεις της κυβέρνησης, αλλά γενικότερα στο σύστημα.

Για να οργανωθεί η αντεπίθεση που πρέπει να καταλήξει στην κατάργηση των μονοπωλίων, στην αποδέσμευση από την ΕΕ.

από τη στήλη "Η άποψή μας" του Ριζοσπάστη

Σπάστε τα κυρίαρχα δεσμά

Από πρώτη ματιά φαίνονται αντιφατικά τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων,

σύμφωνα με τα οποία το 72% των ερωτηθέντων διαφωνεί με τα μέτρα,

την ίδια στιγμή όμως το 74% τάσσεται υπέρ της παραμονής στο ευρώ,

αλλά στην πραγματικότητα επιβεβαιώνουν το δρόμο που πρέπει να διανυθεί για τη χειραφέτηση του λαού από τα κυρίαρχα ιδεολογήματα της πλουτοκρατίας.

Χρειάζεται να γίνουν πολλά ακόμα για να απαλλαγεί από επικίνδυνες αυταπάτες, που καλλιεργούνται συστηματικά ιδιαίτερα από τους δήθεν αντιμνημονιακούς,

όπως ο ΣΥΡΙΖΑ,

 ότι τάχα μπορεί να υπάρξει μια φιλολαϊκή διαχείριση ή, πολύ περισσότερο, φιλολαϊκή διέξοδος εντός των τειχών της ΕΕ και με το κεφάλαιο στην οικονομία, δηλαδή κάτω από καθεστώς πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας των μονοπωλίων.

Οσο ο λαός δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι ο μονόδρομος της ΕΕ είναι ασυμβίβαστος με τη δική του ευημερία,

τόσο πιο εύκολα θα σκύβει το κεφάλι, θα δέχεται μοιρολατρικά τη σφαγή των δικαιωμάτων του και θα συμβιβάζεται με την κατάσταση απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης όπου τον οδηγούν με βίαιο και βάρβαρο τρόπο.

 Η απαλλαγή, λοιπόν, από τα κυρίαρχα ιδεολογήματα είναι προϋπόθεση για να μπορέσει ο λαός να διακρίνει ότι υπάρχει ρεαλιστική εναλλακτική λύση στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, ότι υπάρχει, δηλαδή, άλλος δρόμος ανάπτυξης και οργάνωσης της οικονομίας, με γνώμονα τις σύγχρονες ανάγκες του λαού.

Ο δρόμος αυτός, όμως, περνάει αναγκαστικά από την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων από μια λαϊκή εξουσία.

Αλλη φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση δεν υπάρχει.

Ποιος κλείνει τα εργοστάσια;

 

αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη

 

Η κυβέρνηση έχει ακέραιη την ευθύνη για την απόφαση της εργοδοσίας της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο να θέσει όλο το προσωπικό του εργοστασίου σε διαθεσιμότητα για τρεις μήνες.

Αυτή η εργοδοτική απόφαση ήρθε να αποκαλύψει με άκρως εκκωφαντικό τρόπο το βρώμικο παιχνίδι της κυβέρνησης, που έστειλε τα ΜΑΤ προκειμένου να σπάσει η ηρωική πολύμηνη απεργία των χαλυβουργών για να καυχιέται ότι ανοίγει τα εργοστάσια ενώ οι απεργοί τα κλείνουν, και το τι εννοούσαν όλα τα «παπαγαλάκια» του συστήματος υποστηρίζοντας ότι «τα εργοστάσια πρέπει να είναι ανοιχτά».

Αποκαλύπτει δε ακόμη πιο ωμά ότι η κυβέρνηση των μονοπωλίων τσακίζει τους εργάτες ακόμη και με την κρατική καταστολή για να σωθούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες.

Ο Μάνεσης έρχεται να κλείσει ο ίδιος το εργοστάσιο, για το οποίο πριν λίγους μήνες όλοι οι μηχανισμοί της αστικής τάξης (ΜΜΕ, βουλευτές, συμβιβασμένοι συνδικαλιστές κ.ά.) σε πλήρη σύμπνοια κόπτονταν και χτυπιούνταν προκειμένου να ανοίξει.

«Το εργοστάσιο πρέπει να ανοίξει», «το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ κρατάνε το εργοστάσιο κλειστό», «στη "Χαλυβουργία" βλέπουμε να επαναλαμβάνεται η περίπτωση της ΠΙΡΕΛΙ» και άλλα παρόμοια, ήταν μερικές από τις φράσεις που χρησιμοποιήθηκαν με μοναδικό στόχο να σπάσουν την απεργία και να εξυπηρετήσουν τότε τα συμφέροντα του Μάνεση.

 

Οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι οι δυνάμεις (σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο) που στηρίζουν την «ανταγωνιστικότητα», όταν μιλούν για «ανοιχτά εργοστάσια»,

αυτό που εννοούν είναι ότι θέλουν ανοιχτά εργοστάσια όπως, όποτε και για όσο συμφέρει και βολεύει την εργοδοσία.

Θέλουν εργοστάσια που δε θα απεργούν οι εργάτες,

δε θα διεκδικούν.

Θέλουν εργοστάσια ανοιχτά για να τα κλείνουν όποτε βολεύει τους πλουτοκράτες, να τα μεταφέρουν ανενόχλητοι σε χώρες με πιο φτηνά εργατικά χέρια, να τα λειτουργούν με εργάτες υποταγμένους σε κάθε τους εφιαλτική αξίωση.

Αυτά τα εργοστάσια υπερασπίζονταν τα ΜΜΕ των μεγαλοκαναλαρχών και μεγαλοεκδοτών, οι κυβερνητικοί και άλλοι βουλευτές, οι συνδικαλιστές που υποστήριζαν ότι η απεργία των χαλυβουργών είναι «τυφλή σύγκρουση και πρέπει να συνδιαλλαγούν με την εργοδοσία».

Γι' αυτό προσπαθούσαν λυσσαλέα και με κάθε τρόπο να χτυπήσουν τον περήφανο, ταξικά οργανωμένο και προσανατολισμένο αγώνα των απεργών χαλυβουργών του Ασπροπύργου.

Γιατί δεν ήταν μόνο ο Μάνεσης αλλά όλοι οι μεγαλοβιομήχανοι που τρόμαξαν από τη φωτιά που άναψαν οι χαλυβουργοί, σε μια περίοδο που το μεγάλο κεφάλαιο απαιτεί εργάτες σκλάβους μέσα στα «ανοιχτά» εργοστάσια για να τους ξεζουμίζει.

Είναι σίγουρο πως η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση για το ποιος ανοίγει ή κλείνει τα εργοστάσια θα δυναμώσει.

Από τη μεριά τους οι μεγαλοεργοδότες και όσοι τους υπηρετούν θα ενισχύουν την τρομοκρατία και την παραπλάνηση, προσδοκώντας να πείσουν τους εργάτες πως αν είναι «συνεργάσιμοι» και «υπεύθυνοι» (δηλαδή, αν σκύβουν το κεφάλι στην αντεργατική επίθεση) θα σωθούν οι θέσεις εργασίας.

Ομως, η πείρα των εργατών λέει άλλο πράγμα:

Τα εργοστάσια τα κλείνουν ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η αναρχία στην παραγωγή.

 Πουθενά δε σώθηκαν οι εργάτες επειδή δέχτηκαν τις εργοδοτικές αξιώσεις.

Ισα ίσα.

Εξαπατήθηκαν, οδηγήθηκαν στη σφαγή σαν πρόβατα.

Τελευταίο παράδειγμα αυτό της αυτοκινητοβιομηχανίας «Φορντ» στο Βέλγιο, όπου απολύθηκαν πάνω από 4.000 εργάτες, αν και πριν δύο χρόνια οι εργαζόμενοι είχαν αποδεχτεί μειώσεις μισθών στο όνομα της σωτηρίας του εργοστασίου...

Γιώργος ΜΙΧΑΗΛΑΡΗΣ

`Η Μνημόνια ή Λαϊκή Εξουσία!

Στη λεγόμενη «προγραμματική συμφωνία» που συνυπέγραψαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, στη βάση της οποίας υποτίθεται ότι συγκροτήθηκε η συγκυβέρνηση, υπόσχονταν πολλά και διάφορα.

*

α) Ελεγαν:

«...Ο τελικός δημοσιονομικός στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς επιπλέον περικοπή μισθών και συντάξεων».
Τι κάνουν;
Τέσσερις μήνες μετά, λεηλατούν ακόμα και ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει - ως ανάμνηση - τους μισθούς και τις συντάξεις!

*

β) Ελεγαν:

«Η συλλογική αυτονομία και η ισχύς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας επανέρχεται...».
Τι κάνουν;
Τέσσερις μήνες μετά, «απελευθερώνουν» τις απολύσεις, γυρίζουν το ωράριο εργασίας στην προ της εξέγερσης του Σικάγου εποχή και καταργούν την καθολικότητα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας!

*

γ) Ελεγαν:

«Αποκατάσταση αδικιών (χαμηλοσυνταξιούχοι, πολυτεκνικά επιδόματα κ.λπ.) με άμεσα δημοσιονομικά ισοδύναμα».
Τι κάνουν;
Τέσσερις μήνες μετά, καταργούν δώρα και ΕΚΑΣ από χαμηλοσυνταξιούχους, φτάνουν να αποτιμούν το επίδομα παιδιού στα 13,3 ευρώ το μήνα!

*

δ) Ελεγαν:

«Οχι απολύσεις στο Δημόσιο».
Τι κάνουν;
Τέσσερις μήνες μετά, απολύουν χιλιάδες υπαλλήλους.

*

ε) Ελεγαν:

«Για όλους καθολική υγειονομική προστασία χωρίς προϋποθέσεις (ένσημα, χρόνος ασφάλισης)».
Τι κάνουν;
Τέσσερις μήνες μετά, προσθέτουν ακόμα και για την είσοδο (!) στο νοσοκομείο χαράτσι 25 ευρώ!

*

στ) Ελεγαν:

«Για τα ΑΜΕΑ ενίσχυση επιδομάτων...».
Τι κάνουν;
Τέσσερις μήνες μετά, κόβουν επιδόματα και ενισχύσεις ακόμα και από τους ανάπηρους!

***

Ολα αυτά τα κάνουν στο όνομα της «παραμονής της χώρας στην ΕΕ».
Αλλά αν η «σωτηρία» που τάζουν και που, όπως λένε, ισοδυναμεί με την παραμονή στην ΕΕ, περνάει μέσα από αυτά τα μέτρα - ολοκαύτωμα,
τότε η πραγματική σωτηρία δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από την αποδέσμευση από την ΕΕ!

*

Ολα αυτά τα κάνουν στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους».
Αλλά αν η «σωτηρία» που τάζουν και που, όπως λένε, ισοδυναμεί με την αέναη περικοπή μισθών και συντάξεων για να πληρώνονται τοκογλύφοι, περνάει μέσα από τα μέτρα - σφαγείο,
τότε η πραγματική σωτηρία δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από την άρνηση πληρωμής και από τη λαϊκή απόφαση για μονομερή διαγραφή του χρέους!

*

Ολα αυτά τα κάνουν στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας».
Αλλά αν η «σωτηρία» που τάζουν και που, όπως λένε, θέλει θαλερά, ανταγωνιστικά και κερδοφόρα μονοπώλια, περνάει μέσα από τα μέτρα - εξολόθρευση,
τότε η πραγματική σωτηρία δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από την οργανωμένη απειθαρχία και ανυπακοή απέναντι στην πλουτοκρατία και στην πολιτική της εξουσία.
Δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από μια άλλη εξουσία, τη λαϊκή εξουσία.
Δεν μπορεί, τελικά, παρά να περνάει μέσα από την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων!

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ από το Ριζοσπάστη

ένα αισιόδοξο μήνυμα!

Αν

Αν ήμουν Σαμαράς, θα χαιρόμουν που έχω έναν τόσο υπάκουο και φιλήσυχο λαό.
Έναν λαό έτοιμο να θυσιαστεί για όποιο θέμα εγώ και οι συνεργάτες μου στα ΜΜΕ,
του ζητήσουμε να θυσιαστεί. Θα χαιρόμουν που έχω τον πιο φοβισμένο και
ευκολόπιστο λαό, της Ευρώπης.
Αν ήμουν Μέρκελ, θα χαιρόμουν, που έχω το πιο ήσυχο και πρόθυμο πειραματόζωο, έτοιμο να δοκιμάσει κάθε πείραμα, ακόμη και αν αποδεδειγμένα το πείραμα έχει αποτύχει δύο φορές, μέσα σε 2,5 χρόνια.  Θα χαιρόμουν που αυτό το πειραματόζωο νομίζει ότι θα παραμείνει στην Ευρωζώνη και ότι θα είναι ευτυχισμένο μόνο μέσα στην Ευρωζώνη. Θα χαιρόμουν γιατί αυτό το πειραματόζωο, δεν μου χαλάει τα σχέδια και την πιάτσα γιατί το πάθημά του θα το χρησιμοποιήσω ως μάθημα για τους υπόλοιπους.
Αν ήμουν Βενιζέλος, θα χαιρόμουνα που με τέτοιον λαό, τα αφεντικά μου, θα συνεχίσουν την κερδοφορία τους, στο διηνεκές.
Αν ήμουν Κουβέλης, θα χαιρόμουν μόνο και μόνο που κατάφερα να έχω τον Ψαριανό συνεργάτη. Θα χαιρόμουν που επί χρόνια τους είχα πείσει να με θεωρούν σοβαρό και έναν από τους πιο σοβαρούς πολιτικούς.
Αν ήμουν ΔΝΤ, θα χαιρόμουν που κατάφερα να κάψω με τις συνταγές μου ΚΑΙ έναν ευρωπαϊκό λαό, που μέχρι πρότινος είχε κάποιον τσαμπουκά, να τον αφυδατώσω και να τον τρομοκρατήσω, μαζί με τους ντόπιους συνεργάτες μου.
Αν ήμουν τράπεζα, θα ευγνωμονούσα τον ελληνικό λαό, που μου εξασφαλίζει ανακεφαλαιοποίηση, 25 δισεκατομμυρίων,  για τα ταμεία μου, αναλαμβάνοντας αυτός  με τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους, την αποπληρωμή τους. Θα τον ευχαριστούσα γιατί κάτι τέτοιο δεν έχει ξαναγίνει.
Αν ήμουν ΜΕΓΚΑ, θα χαιρόμουν που έχω μόνιμους αποχαυνωμένους θαμώνες και φανατικούς θεατές, αν και η παράσταση που ανεβάζω κάθε βράδυ, αλλά και το πρωί, είναι τόσο κακοπαιγμένη, και τόσο ίδια. Θα χαιρόμουν γιατί, ότι και να τους πω, δεν πρόκειται να ξεκολλήσουν το τηλεκοντρόλ από το χέρι και δεν πρόκειται να πάψουν να καταναλώνουν ότι αηδία τους πλασάρω. Ελληνική ή Τούρκικη.
Αν ήμουν εφοπλιστής, θα χαιρόμουν που πληρώνουν άλλοι φόρους για μένα, για να υπάρχει ο εθνικός μύθος της ελληνικής ναυτιλίας. Θα χαιρόμουν που με το 3^ο μνημόνιο αναμένεται να πληρώσω 80 εκατομμύρια φόρους και θα χαιρόμουν που δεν είμαι ανάπηρος γιατί θα έπρεπε να πληρώσω 82 εκατομμύρια φόρους. Πάντα σύμφωνα με το 3^ο μνημόνιο.
Αν ήμουν βιομήχανος, θα χαιρόμουν που η ζωή στην Ελλάδα είναι τόσο εύκολη και γίνεται ακόμη ευκολότερη από τον φτηνό και πρόθυμο λαό της. Που έχω και θα έχω εργαζόμενους υποταγμένους, φτηνούς, άτολμους, εύκολα διαχειρήσιμους, χωρίς συμβάσεις, ωράρια, υπερωρίες, δώρα, επιδόματα, αποζημιώσεις.

Επειδή όμως δεν είμαι τίποτα από όλα τα παραπάνω, θέλω να μην ξεχνάω και να μην αγνοώ, να μην μάθω να ανέχομαι, να μην συνηθίσω τον βούρκο τους, να μην τσιμπάω σε ανθρωπάκια με φτηνά λογύδρια, και ελπίζω σύντομα μαζί με πολλούς, να μετατρέψω το πείραμά τους σε παγκόσμιο εφιάλτη, στέλνοντάς τους στο διάολο.
Πάντα και για πάντα.

Θύμιος Κ.

Δημοσιεύθηκε στο Ελληνοφρένεια, Θύμιος Καλαμούκης

Αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία;

 

-- Η κυβέρνηση λέει ότι αυτό θα είναι το τελευταίο πακέτο μέτρων και πως δε θα υπάρξουν άλλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Είναι έτσι;

Πρόκειται για ξετσίπωτο ψέμα, με το οποίο τα αστικά επιτελεία προσπαθούν να διασκεδάσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να ενσωματώσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις, τόσο κατά τη διάρκεια συζήτησης και ψήφισης των μέτρων, όσο και μετά από αυτή, αν τελικά περάσουν από τη Βουλή.

Το ίδιο ψέμα χρησιμοποίησαν προηγούμενα οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου, όταν υπέγραφαν το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο.

Τα ίδια έλεγε και ο Ε. Βενιζέλος, όταν το Σεπτέμβρη του 2011 ανακοίνωνε από τη ΔΕΘ το πακέτο των περικοπών για τους δημόσιους υπάλληλους και το χαράτσι της ΔΕΗ.

Από τότε ακολούθησαν εκατοντάδες ακόμα μέτρα που χτυπάνε στην καρδιά το λαϊκό εισόδημα, είτε άμεσα, με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, είτε έμμεσα, με αύξηση του κόστους ζωτικών για τις λαϊκές ανάγκες προϊόντων και υπηρεσιών, με περικοπές σε κρατικές δαπάνες για φάρμακα, Υγεία, Παιδεία και άλλα.

Τα μέτρα που τώρα συζητιούνται, ούτε αποσπασματικά είναι, ούτε βέβαια θα είναι τα τελευταία.

Αποτελούν έναν ακόμα κρίκο στη μακριά αλυσίδα των αντεργατικών - αντιλαϊκών ανατροπών στην Ελλάδα και σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, με τα οποία το κεφάλαιο προσπαθεί να ανακάμψει από τη βαθιά κρίση και να εκκινήσει από καλύτερες θέσεις την περίοδο της αναιμικής ανάπτυξης, με τσακισμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, που σημαίνει ακόμα φτηνότερη εργατική δύναμη, άρα και μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους.

 Ηδη, στο πρώτο και στο δεύτερο μνημόνιο προβλέπεται η αναπροσαρμογή τους προς το χειρότερο για το λαό, αν δεν πιαστούν οι δημοσιονομικοί στόχοι.

Ακόμα όμως κι αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια, τα πράγματα δε θα ήταν διαφορετικά, αφού υπάρχει το «σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας» και το «σύμφωνο για το ευρώ», τα οποία συνιστούν συμφωνίες στρατηγικής σημασίας για την ΕΕ, που έχει ψηφίσει και η Ελλάδα.

Το μεν πρώτο προβλέπει αλλεπάλληλα μέτρα και περικοπές, προκειμένου το δημόσιο έλλειμμα να παραμένει στα συμφωνημένα επίπεδα.

Το δεύτερο προβλέπει διαρκή έγνοια και παρεμβάσεις από τις κυβερνήσεις των κρατών μελών, προκειμένου το λεγόμενο «εργατικό κόστος» στην ΕΕ και σε κάθε χώρα μέλος της να παραμένει σε ανταγωνιστικά επίπεδα, συγκρινόμενο με το αντίστοιχο «κόστος εργασίας» σε άλλες χώρες, άλλες ανταγωνιστικές καπιταλιστικές οικονομίες, όπως είναι η Κίνα, η Ρωσία, οι χώρες της Λατινικής Αμερικής και άλλες.

Για να μην υπάρχει μάλιστα καμιά αμφιβολία ότι το επόμενο πακέτο των μέτρων είναι ήδη στα σκαριά, παρά τις διαβεβαιώσεις της συγκυβέρνησης, αρκεί να παρακολουθήσει τη συζήτηση για το νέο δάνειο που απαιτείται προκειμένου η Ελλάδα να καλύψει το «χρηματοδοτικό κενό» που θα προκύψει από μια ενδεχόμενη επιμήκυνση της δημοσιονομικής της προσαρμογής.

Το κόστος μιας τέτοιας ενδοκαπιταλιστικής ρύθμισης για τη διαχείριση της κρίσης υπολογίζεται χονδρικά σε 18 έως 30 δισ. ευρώ, που θα προκύψουν από νέα δάνεια, άρα με νέα μνημόνια και μέτρα.

Καμιά αυταπάτη και καμιά προσμονή να μην έχει ο λαός από όσα προσπαθεί να του φυτέψει στο κεφάλι η αστική προπαγάνδα για να τον κοιμίσει και να τον κάνει συνένοχο στη σφαγή του.

Μόνο αυτός μπορεί να βάλει τέλος στο φαύλο κύκλο μέτρα - εκβιασμοί - μέτρα, να κάνει σκόνη τα ψέματα των αστών, οργανώνοντας την πάλη για την ανατροπή τους.

Σήμερα δεν αρκεί ο αμυντικός αγώνας για την παρεμπόδιση της μιας ή της άλλης δέσμης μέτρων, τα οποία, ακόμα και αν καταψηφιστούν θα επανέλθουν αργά ή γρήγορα, αφού είναι στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο.

Τέρμα στα αντιλαϊκά μέτρα μπορεί να βάλει η συμμαχία και η πάλη του λαού για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.

 

από το Ριζοσπάστη

Σκυλί που γαβγίζει...

Ολες τις προηγούμενες μέρες, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζαν «Μερκελιστές» την κυβέρνηση, ξορκίζοντας τη σύμπλευσή της με τη γερμανική καγκελαρία σε ό,τι αφορά το μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Χτες, όλο χαρά, το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ότι ο Αλ. Τσίπρας συναντήθηκε με το Γερμανό πρέσβη στην Αθήνα, στον οποίο πρότειναν «συνολική ευρωπαϊκή ρύθμιση (του χρέους), μέσα από ειδική Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής». Δεν γνωρίζουμε τι ήταν αυτό που έκανε το Γερμανό διπλωμάτη να ζητήσει τη συνάντηση με τον Αλ. Τσίπρα. Ξέρουμε όμως από δηλώσεις του ίδιου του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι επαφές στο παρασκήνιο με εταίρους και δανειστές δίνουν και παίρνουν. Ξέρουν, άλλωστε, καλά εκεί στην ΕΕ ότι σκυλί που γαβγίζει στη γλώσσα τους, είναι ακίνδυνο για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας...

«Οι κερασιές θ' ανθίσουνε»

Σ' ένα κείμενο του θεάτρου σκιών ο τελάλης φώναζε:
«όποιος αντέξει τα νέα μέτρα θα πάρει μπαξίσι εκατό ομόλογα»
Πριν σώσει τα λόγια του, έπεφτε η σφαλιάρα σύννεφο.

***

Πέρασαν χρόνια και καιροί, ο τελάλης άλλαξε στέκι, τώρα πια εκπέμπει από τη συχνότητα του τηλεοπτικού «Σκάι», αλλά επιμένει να διαλαλεί την ίδια πραμάτεια.
Κάποιος εφοπλιστής «Νομικός εκ Λονδίνου» εμφανίστηκε από τη συχνότητα του «Σκάι» να προτείνει ως «εγώ κι ο Μαρινάκης» (ναι, αυτός του Ολυμπιακού) να αγοράσουν οι Ελληνες τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ως «100 τα εκατό πατριωτική κατανάλωση» για να διαγραφεί το χρέος. Δεν είναι τίποτα, διαβεβαίωνε: 24.500 ευρώ χρωστάει ο κάθε Ελληνας, αν ο καθένας μας αγοράσει τα ομόλογα στη δευτερογενή αγορά, πάει, διαγράφηκε το χρέος!
Θεϊκό!
Πού να τον είχε άραγε κρυμμένο τόσο καιρό ο Αλαφούζος τον σωτήρα και μας άφηνε να βράζουμε - ένας ολόκληρος λαός - στην αγωνία μας τι θα γίνει μ' αυτό το χρέος των καπιταλιστών, πώς θα το βγάλουμε απ' την πλάτη μας...

***

Σε πείσμα της τηλεοπτικής πραγματικότητας (μια κατασκευή που... κατασκευάζει πραγματικότητα στις συνειδήσεις όσων ακόμα παραμένουν στο σπίτι, ελπίζοντας στον ερχομό κάποιου Μεσσία) η χτεσινή διαδήλωση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου εξελίχθηκε με χαρακτηριστικά «από 'δώ εμείς κι από αυτοί». «Αυτοί» είναι μια χούφτα καπιταλιστές που περνάνε ζωή χαρισάμενη με τον αρπαγμένο - από την παραγωγή των εργατών - πλούτο.
Η διαδήλωση καθόρισε τη ρότα της από 'δώ και πέρα εξέλιξης.

***

Μέσα (στον περίφημο «ναό της δημοκρατίας»):
με επιλογή τους,
«τυφλοί τα τ' ώτα, τον τε νουν, τα τ' όμματι» διάφοροι «πατέρες του έθνους» αποφάσιζαν το τσάκισμα του λαού.
Εξω:
Χιλιάδες και χιλιάδες τραγουδάγανε: «να με ξεριζώσεις δεν μπορείς, σ' αντιστέκομαι σα δρυς».
Απέναντι:
Τεράστιος πλούτος συσσωρευμένος απ' την εκμετάλλευση των εργατών, σχεδιάζει πώς θ' αυγατίσει κι άλλο τα κέρδη, ξέρει το δρόμο: να πιέσει ώσπου να λιώσει, ώσπου να γονατίσει το υποζύγιο, ο εργάτης.
Στο πλάι:
Πολλοί π' ακόμα ψάχνουν απάντηση σε λάθος ερώτηση:
«πω πω τι πάθαμε, τι θ' απογίνουμε;»
Από μέσα απ' τη διαδήλωση, η απάντηση:
«κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις».
Πάνω,
στα ιερά δώματα, οι γραφίδες δεν μπορούν να στρώσουν κώλο στις δερμάτινες πολυθρόνες τους.
Τη μια κοιτούν από ψηλά το πόπολο να διαδηλώνει και την άλλη γράφουν μιαν αράδα για το χρέος του πόπολου να βάλει πλάτη να σωθούν τ' αφεντικά (διορθώνουν γρήγορα τη φράση που τους ξέφυγε «η χώρα πρέπει να σωθεί» είναι η τελική γραφή τους).
Κάτω:
Το πόπολο που ποτέ δεν έμαθε να περιμένει σωτηρία μπροστά στην οθόνη ενός κομπιούτερ, διαδηλώνει:
«Εργατιά μπροστά, τώρα μια γροθιά, γκρέμισε μνημόνια και αφεντικά».
Την ανάγκη φιλοτιμία ποιών ο «επί τόπου» ρεπόρτερ περιγράφει το απρόσμενο:
τόσες δόσεις ηττοπάθειας τους ρίξαμε, τόσες και τόσες σελίδες αναλύσεις περί χάους τους πετάξαμε στη μούρη, τόσα σκιάχτρα τρόμου απλώσαμε... και τίποτα!
αυτοί διαδηλώνουν και διαδηλώνουν, μα πού τους είχανε κρυμμένους όλους αυτούς;
Στο δρόμο:
Κανένας ανώνυμος! Ολοι ένας προς έναν: Είμαι ο και λέγομαι, παράγω και δε ζω. Τ' αφεντικού μου το χαλκά άλλο δε βαστώ.

***

Εδώ είμαστε.
Αγάντα!
Τώρα αρχίζει η μεγάλη μάχη.
Οχι μόνο για να μην εφαρμοστούν στη πράξη τα βάρβαρα μέτρα, αλλά για ν' αλλάξουν ριζικά οι συσχετισμοί έτσι που να μην μπορούν να σταθούν οι εκμεταλλευτές, να γκρεμιστούν, να χαθούν!

***

Η διαδήλωση δεν άφηνε περιθώριο αυταπάτης.
Γι' αυτό είναι η διαδήλωση: μέσα σ' αυτήν - συνολικά στην οργανωμένη ταξική πάλη - διαμορφώνεται η συνείδηση. Ο άνθρωπος - μάθαμε - είναι οι κοινωνικές του σχέσεις - άλλος είναι ο άνθρωπος του καναπέ που τη συνείδησή του τη διαμορφώνει η τηλεόραση του αφεντικού κι άλλος αυτός που έχει συναντήσει τα ταξικά αδέρφια του και παλεύει για να γκρεμίσει τ' αφεντικά.

***

Στις ηλεκτρονικές σελίδες του αστικού Τύπου, ακόμα και χτες, τη μέρα της μεγάλης απεργίας, αναγνώστες με ειλικρινή - αλλά κακόμοιρη - αγωνία έγραφαν:
«Πείτε μας επιτέλους την αλήθεια».
Ζητάνε απ' το δυνάστη τους να ομολογήσει ότι είναι δυνάστης. Αφελείς; Οχι.
Είναι απλά κάτοχοι μιας ψευδούς συνείδησης στο πλαίσιο της οποίας αφεντικά κι εργάτες είναι ένα, «πατριώτες όλοι».
Θα 'ρθει η ώρα - είναι βασανιστική αυτή η πορεία - που κι αυτοί θα αναγνωρίσουν τον αντίπαλο στο πρόσωπο αυτουνού που τους χαϊδεύει την πλάτη, θα μάθουν από την ίδια την εμπειρία τους, ότι τελικά σύντροφός σου στη ζωή είναι μόνο αυτός που αξιώνει να σταθείς πλάι του, στο μετερίζι μιας μάχης που κι αν ακόμα χάσεις τη ζωή σου, θα είσαι ήδη νικητής στο μεγάλο τεφτέρι που καταγράφονται τα δύσκολα βήματα της ανθρωπότητας από τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης στο μόνο πραγματικό βασίλειο της ελευθερίας, αυτό που η εκμετάλλευση είναι παρελθόν, αυτό όπου οι άνθρωποι - αυτή η καταπληκτική κατάκτηση της εξέλιξης - πράγματι χωρίς δεσμά θα έχουν εκτιναχτεί σ' ένα φωτεινό μέλλον.
Ονειρα; Οχι! Στρατηγική είναι. Αναγκαία για να δώσουμε τις καθημερινές μάχες, όχι για να απαλύνουμε τις πληγές, αλλά για να μην υπάρξει ποτέ ξανά περιθώριο σ' εκμεταλλευτή να ...υπάρχει.

από τη στήλη "δια του τύπου" του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

1917

Η επέτειος της Οχτωβριανής Επανάστασης του 1917,

 σε πείσμα των πισωγυρισμάτων της Ιστορίας,

ανακαλεί στο προσκήνιο

- 95 χρόνια μετά -

τη βασική αλήθεια της πάλης των τάξεων:

Οτι η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης,
οι εργάτες και οι σύμμαχοί τους έχουν τη δυνατότητα να μετατραπούν από τη σιωπηλή πλειοψηφία των καταπιεσμένων στην πλειοψηφία των εξουσιαστών.
Ομως η δική τους εξουσία θα οικοδομηθεί στο έδαφος μιας θεμελιώδους διαφοράς σε σχέση με κάθε προϋπάρχουσα εξουσία καθώς αυτή,
η νέα, η εργατική εξουσία,
δεν έχει καμία ομοιότητα με όσες γνώρισε ως τα τώρα η ανθρωπότητα.
Η διαφορά είναι ότι οι εργάτες και οι σύμμαχοί τους θα κρατήσουν τη δική τους εξουσία μόνο για όσο χρόνο χρειαστεί,
ώστε να καταργηθεί κάθε εξουσία και κάθε εκμετάλλευση!

*

Ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος.

Είναι, όμως, ο μόνος «ρεαλιστικός», ο μόνος αποτελεσματικός, ο μόνος υπαρκτός και περπατημένος δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο του μόχθου από το «βασίλειο» της εκμετάλλευσης στο «βασίλειο» της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της προκοπής.

Σήμερα, παρά ποτέ, η Οχτωβριανή Επανάσταση είναι το σύμβολο ενός κόσμου που το μέλλον του δεν μπορεί, και δεν πρέπει, να συνθλιβεί από τη βαρβαρότητα των σφετεριστών των κόπων και των ονείρων των δισεκατομμυρίων ανθρώπων της δουλειάς.
Η Επανάσταση του 1917 αποτελεί άσβεστο φάρο.
Η έφοδος των Μπολσεβίκων στα Χειμερινά Ανάκτορα, το άνοιγμα της αυλαίας ενός «άλλου» κόσμου, παραμένει το ορόσημο για το πέρασμα της οικουμένης από την προϊστορία της δουλείας στην πραγματική Ιστορία.
Την Ιστορία της ισότητας, της ανύψωσης όλων προς τα πάνω, της παροχής στον καθένα ό,τι του ανήκει, με βάση την προσφορά του και τις ανάγκες του, για έναν κόσμο όπου
«η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».

*

Η συγγραφή της Ιστορίας δεν ανήκει στους εκμεταλλευτές,

αλλά στους δημιουργούς του κοινωνικού πλούτου.

Ο σοσιαλιστικός άνεμος που φύσηξε στις αρχές του περασμένου αιώνα κατέστησε το Μεγάλο Οχτώβρη συνώνυμο επαλήθευσης της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού.
Ο μαρξισμός - λενινισμός δεν είναι μια ουτοπία.
Ο Οχτώβρης απέδειξε ότι
οι λαοί, εφόσον το αποφασίσουν, διαθέτουν το θεωρητικό και πολιτικό «όπλο» για την κατάκτηση της «ουτοπίας»!

Οσο κι αν οι «νικητές» καμώνονται ότι ξεμπέρδεψαν με το «φάντασμα του κομμουνισμού», ξέρουν ότι τον Οχτώβρη του 1917, ο Λένιν και το κόμμα του άφησαν μια αναλλοίωτη στο χρόνο παρακαταθήκη:
Οι παραγωγοί του πλούτου, οργανωμένοι στο κόμμα τους, σε ένα κόμμα νέου τύπου, μπορούν να χτίσουν μια «άλλη» κοινωνία.

*

Δυστυχώς για την ανθρωπότητα, έπρεπε να συμβούν οι «αναποδιές» της Ιστορίας για να πιστοποιηθεί - και μέσα από την ανατροπή του - το μεγαλείο του βήματος που έγινε το 1917.

Μια ανατροπή που συνοδεύεται από την ανελέητη επίθεση των καπιταλιστών εναντίον κάθε πλευράς της ζωής όλων των λαών της υφηλίου.

Αυτή η ανατροπή, που
από τους δημίους και κάθε λογής «φίλους του λαού» βαφτίστηκε «ελευθερία»,
δεν υπάρχει πια σημείο του πλανήτη που να μην έχει καταστεί συνώνυμη της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας, της οικονομικής εξαθλίωσης, της πιο στυγνής καταπίεσης, της αδυσώπητης εκμετάλλευσης, της πείνας, της ανεργίας, της ανελέητης για τους λαούς καπιταλιστικής κρίσης.

*

Οι κομμουνιστές της Ελλάδας τιμούν το Μεγάλο Οχτώβρη, κρατώντας στο μυαλό και την καρδιά τους τη φράση του Μαρξ, που την επομένη κιόλας της πτώσης της Παρισινής Κομμούνας έγραψε:

 

«Η Επανάσταση πέθανε - Ζήτω η Επανάσταση»!

Οι κομμουνιστές της Ελλάδας γυρίζουν το βλέμμα στον Οχτώβρη, κρατώντας ψηλά την κόκκινη σημαία της ελπίδας και του δίκιου.
Οι Ελληνες κομμουνιστές δεν είναι αισιόδοξοι από «χρέος».
Είναι αισιόδοξοι, γιατί έχουν πλήρη συνείδηση του χρέους τους.
Οι Ελληνες κομμουνιστές,
 το Κόμμα τους, το ΚΚΕ,
σταθερά και με πυξίδα το
«Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε»,
μέσα από την εμπειρία των δικών του ηρωικών 94 χρόνων, ξέρουν ότι ο προηγούμενος αιώνας, με τη Σοσιαλιστική Επανάσταση του '17, επιβεβαίωσε ότι η ενότητα των προλετάριων και η πάλη τους μέσα από το Κομμουνιστικό Κόμμα μπορεί να είναι νικηφόρα.
Παλεύουν, χωρίς να λοξοδρομούν, ώστε ο νέος αιώνας να γίνει - και μπορεί να γίνει - ο αιώνας που θα τιμήσει τον Οχτώβρη του 1917 με τρόπο απόλυτο:
Καθιστώντας τη σοσιαλιστική νίκη οριστική και αμετάκλητη!

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πλευρές της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε στη δημοσιότητα
«ΣΧΕΔΙΟ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ» («Αυγή», 4/11/2012).
Για το «στρατηγικό στόχο» το σχέδιο αναφέρει:
«Ο "άλλος κόσμος" που "είναι εφικτός" είναι ο "κόσμος" του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία. Είναι ο "κόσμος" όπου όντως ο "άνθρωπος" και οι ανάγκες του είναι "πάνω από τα κέρδη"... Για μας ο σοσιαλισμός είναι το αίτημα για ένα σοσιαλισμό του 21ου αιώνα...».
Πώς θα επιτευχθεί αυτός ο στόχος; Σ' αυτό λένε τα εξής:
«Αλλά η στρατηγική στόχευση επιμερίζεται σε άμεσους στόχους και στις αντίστοιχες τακτικές κινήσεις... Ο κεντρικός στόχος που θέτει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι η ανατροπή της κυριαρχίας των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, των δυνάμεων της κοινωνικής καταστροφής, είναι η ανάδειξη μιας κυβέρνησης της συμπαραταγμένης Αριστεράς στηριγμένης σε μια πλατιά συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων... Μια τέτοια κυβέρνηση θα σηματοδοτήσει μια κομβική αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού υπέρ των δυνάμεων της εργασίας, φέρνοντας αυτές τις δυνάμεις στο προσκήνιο. Θα ανοίξει το δρόμο στην πραγματική δημοκρατία και στην ανασυγκρότηση της χώρας...».

Από τα παραπάνω προκύπτουν τα εξής:
Ως προς το σοσιαλισμό, τον προσδιορίζει, «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα», δηλαδή ένα καθεστώς τύπου Βενεζουέλας, με καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και με κάποιες κρατικές επιχειρήσεις που δεν αλλάζουν την ταξική ουσία του συστήματος.
Κρατικός καπιταλισμός.
Και στην Ελλάδα υπήρξαν κάποτε κρατικά μονοπώλια τα οποία δρούσαν για να ενισχύουν το κεφάλαιο σε ενέργεια (ΔΕΗ), τηλεπικοινωνίες (ΟΤΕ) κλπ,
γιατί σ' αυτούς τους τομείς δεν έκανε επενδύσεις το κεφάλαιο επειδή είχαν υψηλό επενδυτικό κόστος,
ενώ η έως τότε ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης δεν είχε το ευρύτατο σημερινό πεδίο εφαρμογών,
(π.χ. κινητή τηλεφωνία, πληροφορική),
ώστε να μπορούν να βγάζουν γρήγορο και εύκολο κέρδος, όπως αντίστοιχα και ηλεκτρικά ενεργοβόρες βιομηχανίες.
Επίσης δεν υπήρχε η ΕΕ, η απελευθέρωση της αγοράς, στο μέγιστο βαθμό όπως σήμερα που έχει ως υπέρτατο νόμο την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου και τις αποκρατικοποιήσεις.

Κεντρικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, η ανάδειξη κυβέρνησης.

Αλλά αυτή η κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίζει και να διαχειρίζεται ζητήματα, με τους μεγαλοεπιχειρηματίες να έχουν την ιδιοκτησία των επιχειρήσεων και την Ελλάδα μέσα στην ΕΕ.
Τι μπορεί να κάνει μια τέτοια κυβέρνηση, σ' αυτές τις συνθήκες, σε όφελος του λαού;
Λέει ο ΣΥΡΙΖΑ:
«Να μην υπάρχει πολίτης χωρίς το αναγκαίο για την επιβίωσή του ελάχιστο εισόδημα... Να ακυρώσουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους στη Βουλή όπου ψηφίστηκαν και να τα αντικαταστήσουμε με ένα εθνικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης, παραγωγικής ανασυγκρότησης, κοινωνικά δίκαιης δημοσιονομικής εξισορρόπησης και πολιτιστικής αναγέννησης... να διαμορφώσουμε έναν ισχυρό, παραγωγικό και αποτελεσματικό, δημόσιο τομέα... να επαναδιαπραγματευθούμε το δημόσιο χρέος... Να επιτύχουμε μια αποτελεσματική και κοινωνικά δίκαιη αντιμετώπιση των ελλειμμάτων προτάσσοντας την ανάπτυξη και την αναδιανομή... να μη μειώνονται αλλά σταδιακά να αυξάνουν οι μισθοί και οι κοινωνικές δαπάνες, ενώ τα κρατικά έσοδα να αυξάνουν παράλληλα. Ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί μέσω της φορολόγησης, επιτέλους, του πλούτου, των καθαρών κερδών, των υψηλών εισοδημάτων και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας και βεβαίως μέσα από την αύξηση της πρωτογενούς παραγωγής».

Για την ακύρωση των μνημονίων πρέπει να συγκρουστεί με την ΕΕ.
Λέει ότι είναι έτοιμος να το κάνει αν χρειαστεί.
 Γιατί λοιπόν δε βάζει ζήτημα αποδέσμευσης, αλλά καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί η ΕΕ να δεχτεί αναδιαπραγμάτευση;
Αλλωστε η πολιτική των μνημονίων εφαρμόζεται και χωρίς μνημόνια σε όλες τις χώρες της ΕΕ.
Οσο για τα υπόλοιπα.
Παίρνει τα μέτρα του αναγνωρίζοντας ότι «Μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να υποσχεθεί την άμεση λύση όλων των συσσωρευμένων προβλημάτων».
Καλεί όμως το λαό να στηρίξει αυτήν την κυβέρνηση που θα αντιμετωπίσει «κοινωνικά δίκαια» τα ελλείμματα, δηλαδή να πληρώσει ο λαός για την αντιμετώπισή τους, ενώ αυτά τα δημιούργησαν οι κυβερνήσεις χρηματοδοτώντας το κεφάλαιο.
Θα αυξάνει σταδιακά τους μισθούς όταν θα υπάρξει ανάπτυξη,
γι' αυτό κάνει λόγο για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους, δηλαδή τον ελάχιστο μισθό που θέλει να νομοθετήσει η κυβέρνηση. Θα επαναδιαπραγματευτεί το δημόσιο χρέος, άρα θα πληρώσει ο λαός για χρέος των καπιταλιστών.
Κάνει λόγο για φορολόγηση του πλούτου και αναδιανομή μέσω της φορολόγησης των κερδών κλπ.
Ως προς την ανάπτυξη δεν μιλά για κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, επομένως μιλά για καπιταλιστική ανάπτυξη, προσθέτοντας ένα δημόσιο τομέα που θα δρα μαζί με την καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Αρα υπέρ των καπιταλιστών.
Αλλά σε συνθήκες απελευθέρωσης, ακόμη και αν προσωρινά τα καταφέρει, στην πορεία θα ξανα-ιδιωτικοποιηθεί.
Ενώ αναδιανομή, και μάλιστα σε συνθήκες αντιμετώπισης της κρίσης, είναι απάτη.
Οι καπιταλιστές επιδιώκουν αύξηση κερδών και κεφαλαίου, ανταγωνιστικότητα, άρα θέλουν πάμφθηνη εργατική δύναμη και φοροαπαλλαγές, τα δε κρατικά έσοδα από τη φορολογία χρειάζονται για επενδύσεις.
Αρα φιλολαϊκή ανάπτυξη με τα μονοπώλια στην οικονομία και την Ελλάδα στην ΕΕ δεν μπορεί να γίνει.
Καλεί λοιπόν το λαό να αγωνιστεί για μια κυβέρνηση στη λογική του μικρότερου κακού, με αβέβαιο αν μπορεί και αυτό να επιτύχει.
Κριτήριο ριζοσπαστισμού σήμερα μιας πολιτικής είναι η ρήξη με την ΕΕ και και τους μεγαλοεπιχειρηματίες.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και με τους δύο...

από το Ριζοσπάστη

ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ.....ΞΥΠΝΑ!!!!

Το σύνδρομο του ξυπνητηριού

από 2310net

Από τότε που τα κινητά τηλέφωνα άρχισαν να αναβαθμίζουν τα μενού τους και να τα διανθίζουν με πολλές εφαρμογές, αντικατέστησαν παραδοσιακά αντικείμενα που μέχρι τότε ήταν απολύτως χρήσιμα στην καθημερινότητά μας.
Σήμερα δεν υπάρχει πραγματικός λόγος να έχει κανείς ρολόι αφού έχει το κινητό για να του λέει την ώρα.
Δεν υπάρχει λόγος να έχεις walkman ούτε καν mp3 player, αφού το κινητό σου μπορεί να χωρέσει όλα τα τραγούδια που θέλεις να ακούσεις και μπορεί να πιάσει όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς με το πάτημα μερικών κουμπιών.
Η μεγαλύτερη όμως αλλαγή έγινε στα ξυπνητήρια.
Παραμερίστηκαν εκείνα τα μικρά ρολογάκια που είχαν μέσα ένα πιο μικρό ρολογάκι που ήταν το ξυπνητήρι, όπως παραμερίστηκαν και εκείνα τα όμορφα ψηφιακά ξυπνητήρια που είχαμε στα κομοδίνα μας
και μας ξυπνούσαν με ραδιόφωνο ή με εκείνο τον απαίσιο ήχο.
Τα παραπάνω αναφερόμενα ξυπνητήρια είχαν ένα σοβαρό ελάττωμα: Η λειτουργία τους βασιζόταν στο πάτημα ενός κουμπιού.
Αν το πατούσες και έκλεινες το ξυπνητήρι έχανες την ευκαιρία για ένα πεντάλεπτο χουζούρεμα καθώς ο φόβος να μην ξαναξυπνήσεις ήταν πάντα υπαρκτός.

Τα ξυπνητήρια των κινητών τηλεφώνων προσφέρουν στον χρήστη την δυνατότητα να κάνει άπειρες αναβολές στην αφύπνιση.
Αυτό για κάποιους είναι καλό, καθώς τους προσδίδει την ψευδαίσθηση της ικανοποίησης για «πέντε λεπτάκια ακόμα».
Για άλλους πάλι λειτουργεί αντίστροφα, αφού τους κρατάει για πολλή ώρα σε μια κουραστική κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνου.

Σήμερα βιώνουμε μια κατάσταση που δείχνει να έχει πολλά κοινά με την ιστορία του ξυπνητηριού.
Αφού μάταια περιμέναμε την προηγούμενη τριετία «να ξυπνήσει ο κόσμος», μάλλον πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία της αποτυχημένης αφύπνισης στα …ξυπνητήρια.
Ο λαός δεν ξυπνά γιατί βάζει διαρκώς αναβολή στην αφύπνισή του. Είναι το σύνδρομο του ξυπνητηριού.

Παρατηρούμε αυτή την αναβλητικότητα στην «έκρηξη» του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού:
«τον Σεπτέμβρη θα γίνει χαμός»,
 «όταν περάσουν τα μέτρα θα βγει ο κόσμος στους δρόμους»,
 «τον χειμώνα που θα βάλουμε πετρέλαιο θα τους πάρει ο διάολος», «κάτσε να γίνουν εκλογές και θα τα πούμε» και άλλα σχετικά.

Πάντα υπάρχει μια μετάθεση στο μέλλον.
Μια αναβολή για λίγο αργότερα.
Μια αναβολή που μοιάζει με δικαιολογία της παθητικοποίησής μας και είναι ίδια με αυτή την αναβολή που βάζουμε στο πρωινό ξύπνημα.

Στην πραγματικότητα η μεγάλη μάζα του λαού θέλει να χουζουρέψει.
Θέλει να διατηρηθεί σε μια κατάσταση ύπνου-ξύπνου, ελπίζοντας πως αυτή η κατάσταση θα διαρκέσει όσο χρειάζεται ώστε να περάσουν οι επώδυνες συνθήκες της ζωής του, όπως ελπίζει ότι το πεντάλεπτο της αναβολής είναι ικανό να τον χορτάσει ύπνο μέχρι να χρειαστεί να σηκωθεί για την δουλειά.
Βάζουμε διαρκώς αναβολή στο ξυπνητήρι της πράξης μας γιατί θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν θα χρειαστεί να ξυπνήσουμε. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε να κοιμόμαστε και να ονειρευόμαστε και όλα θα πάνε καλά.

Ας δούμε τι συμβαίνει με την απεργία.
Κάντε ένα πείραμα: Επιχειρήστε να μιλήσετε σε τρεις συναδέλφους σας και πείτε τους να κατέβουν στην απεργία.
Και οι τρεις θα συμφωνήσουν μαζί σας ότι τα μέτρα είναι άδικα και ότι δεν πρέπει να περάσουν.
Ενδεχομένως να συμφωνήσουν ότι πρέπει κάτι να γίνει για να μην περάσουν τα μέτρα.
Πιθανόν δε, να συμφωνήσουν ότι και οι ίδιοι κάτι πρέπει να κάνουν για να μην περάσουν τα μέτρα.
Αν τους ρωτήσεις όμως αν θα κατέβουν οι ίδιοι στην απεργία θα σου φέρουν δεκατρείς δικαιολογίες γιατί δεν θα κατέβουν. Από τύψεις θα σου πούνε ότι θα ήθελαν πολύ να απεργήσουν, αλλά βλέπουν πως είναι μάταιο αφού έχουν γίνει ήδη πολλές απεργίες και δεν άλλαξε τίποτα.
Οπότε με ελαφρώς χαμηλωμένο το βλέμμα και με μια γεμάτη υποκρισία υπόσχεση θα αναβάλουν το ραντεβού με την απεργία και τον αγώνα για κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον,
όταν «θα ξυπνήσει ο λαός»,
όταν «θα κατέβει ο κόσμος στους δρόμους».
Με αυτόν τον τρόπο θα έχουν βάλει αναβολή στο δικό τους ταξικό ξυπνητήρι, θα έχουν παραμείνει στην κατάσταση που (τους) θέλουν: μισοκοιμισμένοι και αδύναμοι να σηκωθούν.

Θα μπορούσαμε, αν θέλουμε να σκεφτούμε αισιόδοξα, να σκεφτούμε ότι αυτή η αναβολή στην καθημερινή αφύπνιση προκύπτει από την υποχρέωσή μας να πάμε στη δουλειά. Άρα, ας σκεφτούμε ότι η ταξική αφύπνιση είναι εξίσου απαραίτητη και ακόμα περισσότερο υποχρεωτική…



Καλό απεργιακό διήμερο…

Το "παιδί" για όλα τα θελήματα !

Και να !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Την ώρα που οι Ταξικές Δυνάμεις Οργώνουν τους χώρους δουλειάς για να ξεσηκώσουν τον κόσμο, ώστε να πάρουν μαζικό πανελλαδικό χαραχτήρα οι διήμερες Απεργιακές Εκδηλώσεις της Τρίτης και Τετάρτης,

τσουπ και ... πετιέται ο γνωστός μας Mr. Alexis ως καλό μαθητούδι να δώσει χείρα βοηθείας στο σύστημα !

Σε ομιλία του στην ΚΟ του κόμματός του, ζήτησε ... εκλογές !!!

Και φυσικά, όλα τα μέσα ενημέρωσης, ως έτοιμα από καιρό, άρχισαν να το ... διαλαλούν !

Προφανώς κι από αύριο Δευτέρα, αντί όλες οι πρωινές εκπομπές, σίγουρα και τα δελτία ειδήσεων, να ασχολούνται με την Απεργία, θα έχουν θέμα αν πρέπει ή δεν πρέπει να γίνουν ... εκλογές !

Λες και δεν είχαμε και μάλιστα διπλές πριν πέντε μήνες !

Το σκηνικό λοιπόν στήνεται:

- Από τη μία η Νέα Δημοκρατία (και τα συναιτεράκια της στην κυβέρνηση) θα λένε "όχι να μην γίνουν εκλογές γιατί θα είναι κακό για τη χώρα" - όπου χώρα, φυσικά, εννούν το μεγάλο κεφάλαιο.

Και είναι φυσικό να μην θέλει η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ εκλογές, γιατί έχει αναλάβει το ... καθήκον να ολοκληρώσει την πολιτική της υπέρ των μονοπωλίων.

- Κι απ΄την άλλη θα έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να ζητάει εκλογές για να σώσει (κι αυτός) τη χώρα, κρύβοντας την αγωνία του μην τυχόν και ο λαός επιτέλους τους πάρει πρέφα ότι ως κόμμα του ευρωμονόδρομου έχει την ίδια ακριβώς πολιτική υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κρύβει επιμελώς ότι κι αυτός έχει ως σκοπό να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.

Είναι καιρός πια ο λαός μας, η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να ξεσηκωθούν, να επιλέξουν την ρήξη και την ανατροπή της πολιτικής που υπηρετεί τα μονοπώλια, να αλλάξουν τα πράγματα υπέρ τους.

Ο Αγώνας δεν πρέπει να πάει χαμένος !

 

γλόμπινγκ

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Αναρτήθηκε από τον/την redship

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

      ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Εργαζόμενοι-εργαζόμενες, άνεργοι-άνεργες, νέοι-νέες,

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ 48ωρη απεργία 6 και 7 Νοέμβρη

         Την ΤΡΙΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ στις 10.30 το πρωί στο Άγαλμα Βενιζέλου
        Την ΤΕΤΑΡΤΗ 7 ΝΟΕΜΒΡΗ στις 10.30 το πρωί στο Άγαλμα Βενιζέλου και το απόγευμα στις 7 στον ίδιο χώρο.
Τίποτα δεν τελείωσε αν δεν πούμε εμείς την τελευταία λέξη!
Εμείς έχουμε τη δύναμη. Εμείς θα τους ανατρέψουμε!
Να μη χαθεί ούτε ένα λεπτό!
Χωρίς καμιά καθυστέρηση, με οργάνωση, αποφασιστικότητα, μέσα από συνελεύσεις και συλλογικές αποφάσεις, να πάρουμε όλα εκείνα τα μέτρα, ώστε η 48ωρη απεργία να γνωρίσει πρωτόγνωρη επιτυχία. Σε όλους τους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, στα σχολεία και τις σχολές, στις γειτονιές να γίνει συζήτηση, να παρθούν αποφάσεις καθολικής συμμετοχής όλων των εργαζομένων στην απεργία.
Όλοι στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ οργανωμένα από κάθε χώρο δουλειάς και κάθε γειτονιά, με τις σημαίες της ταξικής πάλης και του αγώνα κόντρα στις φωνές που μας καλούν σε συμβιβασμό και σπέρνουν απογοήτευση. Να τελειώσουμε με τις ξεπουλημένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος που αποτελούν νεροκουβαλητή κυβερνήσεων και εκλογικών σχεδιασμών, τους φορείς της ήττας και της μοιρολατρίας, τους ανθρώπους της εργοδοσίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η επιτυχία της απεργίας να τους τρομάξει! Να σηματοδοτήσει νέες καταστάσεις, αντεπίθεση, αγώνες με αποτελέσματα, νίκες. Να μη μείνει μόνο στο αίτημα της καταψήφισης, αλλά να σηματοδοτήσει την έναρξη νέας αγωνιστικής κλιμάκωσης και λαϊκής αντεπίθεσης, που θα συμπαρασύρει, θα ανατρέψει αντιλαϊκές πολιτικές, τρόικα, μνημόνια και δανειακές συμβάσεις.
Τώρα γενικός παλλαϊκός ξεσηκωμός. Όλοι στους δρόμους, όλοι στην

απεργία.

Να βουλιάξουν τα πεζοδρόμια, οι δρόμοι, η Θεσσαλονίκη.

ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑ! ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΝ ΕΧΕΙ Ο ΛΑΟΣ!

Ή εμείς ή τα μονοπώλια!

Ή με τις ανάγκες του λαού ή με τη χλιδή και τα πλούτη των μονοπωλίων.
Δεν είναι ανίκητοι! Μπορεί το κράτος των μονοπωλίων να φαίνεται ισχυρό, αλλά τη μάχη την κερδίζει ο πιο οργανωμένος, ο πιο πειθαρχημένος, αυτός που ξέρει για ποιο λόγο αγωνίζεται και που πρέπει να σημαδέψει. Ο εργαζόμενος λαός, δεν πρέπει απλά να αρκεστεί σε ένα βροντερό «όχι» στα νέα βάρβαρα μετρά, αλλά να οξύνει ακόμα περισσότερο τις δυσκολίες και τα προβλήματα που έχουν, να δημιουργήσει συνθήκες αδυναμίας λειτουργίας στο πολιτικό σύστημα, να προκαλέσει τριγμούς, να το παραλύσει, να μη μπορεί να περνά αντιλαϊκά μέτρα.

ΠΟΛΕΜΑ ΤΑΞΙΚΑ, ΣΗΜΑΔΕΨΕ ΣΩΣΤΑ

ΓΚΡΕΜΙΣΕ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όσοι υποστηρίζουν τέτοιες απόψεις λένε χοντρά ψέματα, είναι επικίνδυνοι. Να μη ματώσει άλλο ο λαός έχοντας ως λύση έναν καλύτερο διαπραγματευτή και διαχειριστή του συστήματος.
Η αποδοχή της διαπραγμάτευσης σε αυτές τις συνθήκες σημαίνει αποδοχή νέων μνημονίων, νέα μέτρα, διασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων και των δανειστών. Όσο παραμένουμε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο αναγνωρίζουμε το χρέος, όσο αποδεχόμαστε αυτή την πολιτική δε θα μπορούμε να αποτρέπουμε μέτρα και την εξαθλίωση.

Όσο υπάρχουν μονοπώλια δε θα υπάρχει ζωή και προοπτική!

Τα μέτρα που παίρνουν δε μειώνουν το χρέος. Είναι μέτρα στήριξης του κεφαλαίου. Γΐ’ αυτό το λόγο μας θέλουν σκλάβους με 400€ και ακατάπαυτη εργασία, χωρίς ωράριο, χωρίς δικαιώματα, ανέργους – μισοάνεργους – μισοεργαζόμενους, σύγχρονους ζητιάνους να παρακαλάμε για εργασία σε διάφορα ψευτοπρογράμματα. Ο στόχος που έχουν είναι να πληρώσει την καπιταλιστική κρίση ο λαός, να βγουν πιο ισχυροί οι μονοπωλιακοί όμιλοι σε κάθε κλάδο.

Έχουμε τη δύναμη να αντιστρέψουμε τους σχεδιασμούς τους!

Τρόικα, κεφαλαίο, ΕΕ και κόμματα της πλουτοκρατίας δεν αλλάζουν.

Τιμή και ευθύνη για σένα είναι ο μαχητικός αγώνας, η περηφάνια, η πίστη ότι θα
νικήσεις.
Άλλαξε εσύ θέση και στάση απέναντι σε αυτούς. Εμείς παράγουμε τον πλούτο, είμαστε η συντριπτική πλειοψηφικά, εμείς έχουμε τη δύναμη. Η εργατική τάξη με τη συμμαχία της, με τους αυτοαπασχολουμένους, με τη φτωχή αγροτιά να σηκώσουμε ψηλά τη σημαία του αγώνα για τα δικά μας συμφέροντα. Να πάρουμε στα χέρια μας τα μέσα παραγωγής και την εξουσία.

Πίστεψε στη δύναμή σου, φέρε τα πάνω-κάτω!

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ 48ωρη απεργία 6 και 7 Νοέμβρη

                    Την ΤΡΙΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ στις 10.30 το πρωί στο Άγαλμα Βενιζέλου

                        Την ΤΕΤΑΡΤΗ 7 ΝΟΕΜΒΡΗ στις 10.30 το πρωί στο Άγαλμα Βενιζέλου              

  και το απόγευμα στις 7 στον ίδιο χώρο.

Για την πώληση ληγμένων τροφίμων

 «Σου έκλεψε τον άμπακο των αρχηγών η στάνη,

άγιο ψωμί μπαγιάτικο και μούχλα παντεσπάνι...»

(Active Member «Από την αρχή»)

Ντόρος προκλήθηκε τις τελευταίες ημέρες με την ανακοίνωση από τα υπουργεία Ανάπτυξης και Υγείας που συνόδεψε τη «Νέα Υγειονομική Διάταξη» που διέπει τις επιχειρήσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος (τροφίμων, ποτών και υπηρεσιών) και τους «Νέους Κανόνες Διακίνησης / Εμπορίας Προϊόντων και Παροχής Υπηρεσιών (ΔΙΕΠΠΥ)». Με βάση τις νέες διατάξεις, που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν το τρόφιμο ως εμπόρευμα, μεταξύ άλλων «επιτρέπεται η διάθεση τροφίμων περασμένης χρονολογίας ελάχιστης διατηρησιμότητας, πλην όσων προσδιορίζονται από την κείμενη νομοθεσία ως ευαλλοίωτα, με τον όρο ότι αυτά θα πωλούνται σαφώς διαχωρισμένα από τα άλλα τρόφιμα και σε πινακίδα που θα αναρτάται σε αυτά, θα αναγράφεται, με κεφαλαία γράμματα, η φράση ΤΡΟΦΙΜΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ».

 Τα τρόφιμα αυτά θα πρέπει να διατίθενται σε χαμηλότερη τιμή. Αποτελεί αυτή η εξέλιξη κάτι το καινούργιο; Οχι, καθώς το νομοθετικό πλαίσιο εδώ και δεκαετίες έδινε τη δυνατότητα πώλησης τροφίμων με περασμένη ημερομηνία ελάχιστης διατηρησιμότητας. Μια δυνατότητα όμως που σπάνια εφαρμοζόταν στην πράξη.

Ποιο όμως είναι το νέο δεδομένο; Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης τα μονοπώλια του κλάδου των τροφίμων ψάχνουν επιπλέον τρόπους ώστε να θωρακιστεί η κερδοφορία τους. Αυτό σίγουρα ενισχύει τις τάσεις εφαρμογής και διεύρυνσης μιας μέχρι πρόσφατα σχετικά ανενεργής διάταξης. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι η εξέλιξη αυτή διασταυρώνεται και με μια σειρά από εξελίξεις σε επίπεδο ΕΕ.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με βάση το ΕΕ (2011/2175(INI)) Ψήφισμα της 19ης Ιανουαρίου 2012 καλεί την Επιτροπή «να εξετάσει και να προωθήσει μέτρα που αποσκοπούν στη μείωση της σπατάλης τροφίμων στα πρώτα στάδια της τροφικής αλυσίδας, όπως για παράδειγμα την επισήμανση με διπλή ημερομηνία λήξης («πώληση έως» και «ανάλωση έως») και την πώληση με έκπτωση προϊόντων με κοντινή ημερομηνία λήξης ή με ελαττώματα».¹

Ολα αυτά στο όνομα της ελαχιστοποίησης των απορριμμάτων τροφής. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Η ΕΕ που με την πολιτική της στον αγροτικό τομέα έστελνε επί δεκαετίες εκατομμύρια τόνους αγροτικών προϊόντων στις χωματερές, σήμερα έρχεται να επιδείξει την ευαισθησία της γιατί δήθεν «σπαταλώνται μεγάλες ποσότητες τροφίμων». Αλλαξε κάτι; Εγινε ξαφνικά ευαίσθητη; Ασφαλώς και όχι.

Η ΕΕ από τη φύση της νομοθετεί, θεσμοθετεί και επιβάλλει κάθε μέτρο που θα εξυπηρετεί την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, ανεξάρτητα από το έμβλημα που χρησιμοποιεί κάθε φορά για να θολώσει τα νερά και να αποπροσανατολίσει. Εξάλλου, οι ίδιες οι πολυεθνικές στον κλάδο των τροφίμων και ποτών είναι αυτές, που καθορίζουν όχι μόνο τη διατηρησιμότητά τους, αλλά και τις μεθόδους επεξεργασίας που εφαρμόζουν και τα πρόσθετα που χρησιμοποιούν, χωρίς να έχουν καμιά νομική υποχρέωση να αποδεικνύουν εκ των προτέρων και με επιστημονική τεκμηρίωση την ασφαλή χρήση τους ως προς την υγιεινή, την ποιότητα και την ασφάλειά τους. Αρκεί σύμφωνα με το ευρωενωσιακό δίκαιο, να εφαρμόζουν σύστημα αυτοελέγχου, το λεγόμενο HACCP (ΧΑΣΠ), να ελέγχουν δηλαδή τα μονοπώλια των τροφίμων - ποτών τους εαυτούς τους!!! Προκειμένου μάλιστα οι μονοπωλιακοί όμιλοι να εξασφαλίζουν την όσο γίνεται μακρύτερη διατηρησιμότητα των παραγόμενων τροφίμων, εφαρμόζουν προηγμένες τεχνικές, όπως η εφαρμογή υψηλών θερμοκρασιών στην παραγωγική διαδικασία, που ναι μεν μηδενίζουν το όποιο μικροβιακό φορτίο υπάρχει, αλλά ταυτόχρονα παράγονται λόγω αυτής της τεχνικής νέες ουσίες που μπορεί να έχουν αρνητικές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το «ακρυλαμίδιο» που είναι μία ουσία ύποπτη για καρκινογενέσεις και για την οποία δεν έχει θεσπιστεί όριο από τις αρμόδιες υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η συγκεκριμένη ουσία σχηματίζεται κατά την παραγωγή ψωμιού, φρυγανιών, μπισκότων, τσιπς κ.ά., στους 220 βαθμούς Κελσίου, όταν το άμυλο ενώνεται με τα ελεύθερα αμινοξέα. Οι πολυεθνικές χρησιμοποιούν αυτές τις μεθόδους παραγωγής προκειμένου τα παραγόμενα τρόφιμα να μην παρουσιάζουν για μακρύ χρονικό διάστημα αλλοιώσεις των μακροσκοπικών τους στοιχείων (οσμή, υφή, γεύση κλπ.). Αυτό σημαίνει ότι ενδεχομένως θα μπορούν να παραμείνουν στα ράφια των υπεραγορών τροφίμων «ως ασφαλή» για την κατανάλωση και μετά τη λήξη της διατηρησιμότητάς τους (ημερομηνία λήξης) και με δεδομένο ότι προκαλείται μείωση της θρεπτικής τους αξίας. Στις σημερινές συνθήκες της άγριας επίθεσης κυβέρνησης - ΕΕ - επιχειρηματικών ομίλων στα λαϊκά στρώματα που έχει ως αποτέλεσμα η φτώχεια και η εξαθλίωση να παίρνουν μαζικά χαρακτηριστικά, αυτή η αγορανομική διάταξη διευκολύνει το εμπόριο ληγμένων και χαμηλής θρεπτικής αξίας τροφίμων. Η πώλησή τους μπορεί να γίνεται είτε μέσω μικρών ή μεγάλων αλυσίδων απευθείας στα φτωχά λαϊκά στρώματα, είτε να διακινούνται μέσω των ΜΚΟ, των «φιλανθρωπικών» οργανώσεων, των «κοινωνικών παντοπωλείων» για τους τελείως εξαθλιωμένους.

Η επιχειρηματολογία με την οποία η ΕΕ στηρίζει τη λογική της είναι πέρα για πέρα σαθρή. Εστιάζει στο γεγονός της απόρριψης μεγάλων ποσοτήτων τροφίμων, τα οποία αν και υστερούν ποιοτικά δεν παρουσιάζουν σύμφωνα με τους ιθύνοντες των ευρωπαϊκών επιτελείων προβλήματα ασφάλειας. Μπαίνει, δηλαδή, μια απόλυτη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της ποιότητας από τη μια και της ασφάλειας από την άλλη. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Το φαινόμενο αυτό έχει απασχολήσει ερευνητές στις ΗΠΑ όπου το νομοθετικό πλαίσιο διευκολύνει την πώληση προϊόντων με περασμένη ημερομηνία λήξης². Ετσι στις ΗΠΑ υπάρχει το φαινόμενο να πωλούνται συστηματικά τέτοια προϊόντα. Σε έρευνα³ που διεξήγαγε το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας (USC) το 2009 παρατηρήθηκε ότι αυτή η πρακτική εφαρμοζόταν κατά κόρον σε περιοχές όπου διαμένουν φτωχά λαϊκά στρώματα ή στις κοινότητες των Αφρο - Αμερικάνων. Οι ερευνητές συμπεραίνουν ότι το γεγονός αυτό «αντανακλά μια ιδιαίτερα σημαντική έλλειψη πρόσβασης σε ποιοτικά διατροφικά προϊόντα για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού». Με δεδομένη λοιπόν την παραπάνω διαπίστωση, ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχουν αδιαπέραστα τείχη μεταξύ ποιότητας και ασφάλειας; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι η διαχρονική και συστηματική κατανάλωση τροφίμων αποδεδειγμένα ποιοτικά υποβαθμισμένων δεν εγείρει ζητήματα δημόσιας υγείας; Κανείς. Και σε αυτό το ερώτημα οι ερευνητές του USC είναι κατηγορηματικοί: «Δεν μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι. Για παράδειγμα, σε ανθρώπους που πάσχουν από χρόνιες παθήσεις το αποτέλεσμα της κατανάλωσης τροφίμων υποβαθμισμένης ποιότητας θα μπορούσε να είναι σοβαρότερο του αναμενόμενου»⁴.

Μια επιχειρηματολογία που χρησιμοποιείται υπέρ της πώλησης αποδεδειγμένα ποιοτικά υποβαθμισμένων τροφίμων είναι ο ισχυρισμός ότι η πώληση τους σε μειωμένες τιμές θα συμβάλλει δήθεν στη μείωση των τιμών των τροφίμων. Πρόκειται για ισχυρισμό παραπλανητικό. Ουσιαστικά, με το κυβερνητικό μέτρο τα μονοπώλια θα κερδίζουν και από την πώληση των «ληγμένων» που μέχρι τώρα τα απέσυραν και είχαν χασούρα και τα αντικαθιστούσαν με «μη ληγμένα». Επίσης, με αυτόν τον τρόπο καλύπτουν και ένα μέρος από τη μείωση της κατανάλωσης. Ετσι λειτουργεί η καπιταλιστική αγορά, με υπέρτατη αρχή και αξία το κέρδος ακόμα και σε βάρος της υγείας και της ζωής του λαού. Με αυτά τα λαϊκίστικα επιχειρήματα προσπαθούν να παρουσιάσουν ένα καθαρά φιλομονοπωλιακό μέτρο, ως δήθεν φιλολαϊκό.

Ενα άλλο επιχείρημα είναι ο ακόμα πιο εκβιαστικός και κυνικός ισχυρισμός ότι από το να μην έχει κάποιος να φάει, ας μπορεί τουλάχιστον να προμηθευτεί φθηνότερα ορισμένα τρόφιμα και ας είναι ληγμένα. Παρουσιάζει τη φτώχεια και την εξαθλίωση σαν φυσικά φαινόμενα και όχι σαν αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης και της διαχείρισης των αστικών κυβερνήσεων υπέρ του κεφαλαίου που τα δημιουργεί. Δηλαδή, οι δήμιοι του λαού παρουσιάζονται σαν ευεργέτες του και ο λαός θα πρέπει να εκτιμήσει αυτήν την προσφορά. Να συμβιβαστεί με το «ελάχιστο» που στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει άμεση ή και μακροπρόθεσμη υπονόμευση της υγείας του. Την ίδια στιγμή που τα μονοπώλια των τροφίμων αβγαταίνουν τα κέρδη τους, εκπαιδεύουν τα λαϊκά στρώματα πώς να διαχειρίζονται τη φτώχεια τους.

Πρέπει να είναι καθαρό στους εργαζόμενους ότι και αυτή η εξέλιξη είναι συνδεδεμένη με τη συνολικά εφαρμοζόμενη πολιτική, την πολιτική που επιδιώκει να ρίξει στα τάρταρα την τιμή της εργατικής δύναμης ώστε το κεφάλαιο να βγει άθικτο από την κρίση. Θέλουν εργάτες χαμηλών απαιτήσεων, με σκυμμένο το κεφάλι, που να βολεύονται με ένα ξεροκόμματο και αυτό «αμφιβόλου» ποιότητας. Επιβεβαιώνεται ότι μονοπώλια και ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών δε συμβιβάζονται. Επιβεβαιώνεται και η δηλητηριώδης απάτη του οπορτουνισμού, ότι μπορεί ο καπιταλισμός να εξανθρωπιστεί και με κατάλληλη διαχείριση «ο άνθρωπος να μπει πάνω από τα κέρδη».

Γι' αυτό λέμε ότι η λύση δε βρίσκεται στην αναζήτηση της λιγότερης φτώχειας, της λιγότερης πείνας με πληρωμένα «ληγμένα» τρόφιμα, αλλά στην πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για αποδέσμευση από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του χρέους, με λαϊκή εξουσία. Μόνο έτσι απελευθερώνεται η δυνατότητα να σχεδιαστεί και να αναπτυχθεί η παραγωγή ποιοτικών, ασφαλών και σε επαρκή ποσότητα τροφίμων σύμφωνα με τις σύγχρονες διατροφικές ανάγκες του λαού. Σ' αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κατατείνει η πάλη της κοινωνικής συμμαχίας των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολουμένων της πόλης και του χωριού, της νεολαίας και των γυναικών των λαϊκών οικογενειών.

Παραπομπές:

1. http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+TA+P7-TA-2012-0014+0+DOC+XML+V0//EL

2.

http://www.fda.gov/AboutFDA/Transparency/Basics/ucm210073.htm

3.

http://news.usc.edu/#!/article/30521/Study-Looks-at-Expired-Foods-in-Low-income-Areas

4.

http://abcnews.go.com/Technology/DyeHard/eat-expired food/story?id=8765766

από τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη

ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΓΣΕΕ :Λέει ψέματα στους εργάτες

Την αποστολή, που έχει αναλάβει για την παραπλάνηση και την υποταγή των εργαζομένων, επιβεβαιώνει η ηγεσία της ΓΣΕΕ, μπροστά και στη 48ωρη απεργία στις 6 και 7 Νοέμβρη.

 Με το κεντρικό της κάλεσμα για την απεργία, καλεί τους εργάτες να απεργήσουν ενάντια σε μια

«λανθασμένη, αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική», ενάντια σε ένα πρόγραμμα μέτρων που θεωρεί «αναποτελεσματικό». Μάλιστα, η ΓΣΕΕ διαμαρτύρεται, γιατί «οι θυσίες (σ.σ. των εργαζομένων) πάνε χαμένες, γιατί δε δίνουν λύση, δε δημιουργούν προοπτική και ελπίδα».

 

Το πρόβλημά της, δηλαδή, δεν είναι οι αβάσταχτες θυσίες στις οποίες υποβάλλονται συνέχεια οι εργάτες για να σωθούν τα μονοπώλια, αλλά το ότι αυτές δεν έχουν αποτέλεσμα!

Λες και είναι ποτέ δυνατόν, οι μειώσεις μισθών, το σμπαράλιασμα των δικαιωμάτων, η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, να λειτουργήσουν προς όφελος της εργατικής τάξης.

Τι κάνει ξανά η ΓΣΕΕ;

Δίνει το σύνθημα στην εργατική τάξη, να στρέψει τις ελπίδες και τους αγώνες της στη διεκδίκηση της ...μέρας εκείνης που θα βγουν επιτέλους οι επιχειρήσεις απ' το αδιέξοδο.

Τους λέει ψέματα, τους λέει ότι οι εργάτες θα σωθούν όταν σωθούν και οι επιχειρήσεις και τους καλεί, μάλιστα, να υπομείνουν και θυσίες γι' αυτό.

Η ίδια η πείρα των εργατών βεβαιώνει πως ποτέ δε σώθηκαν σκύβοντας το κεφάλι στα σχέδια των μονοπωλίων.

Τι να πρωτοαναφέρει κανείς;

Τη «Φορντ», όπου πρόσφατα η πολυεθνική απέλυσε πάνω από 4.000 εργάτες στο Βέλγιο, παρά το ότι πριν από δύο χρόνια οι εργαζόμενοι είχαν αποδεχτεί μειώσεις μισθών στο όνομα της σωτηρίας του εργοστασίου;

Την «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία» που έδιωξε εκατοντάδες κι έκλεισε ένα σωρό εργοστάσια, παρά το ότι είχαν προηγηθεί μαζικές απολύσεις (και είχαν γίνει δεκτές από το σωματείο) στο όνομα της σωτηρίας των υπόλοιπων θέσεων εργασίας;

Οι εργάτες θα δυναμώνουν τους αγώνες τους όσο δυναμώνει η ταξική τους ενότητα και οργάνωση ενάντια στα μονοπώλια.

Γι' αυτό και πρέπει να πετάξουν απ' το σβέρκο τους όσες δυνάμεις βαφτίζουν φίλους εκείνους που ζουν «ρουφώντας» το δικό τους αίμα.