Aκούω στο πρωινό του ΑΝΤ1 το Μίκη να σχολιάζει την κατάσταση. Πρώτα απ΄ όλα δηλώνω την αγάπη μου γι αυτόν και τα όσα έχει κάνει, και για το ταλέντο του αλλά και για το ότι έβαλε πολλές φορές τη ζωή του σε ρίσκο σε αντίθεση με άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενους που έκαναν πίσω και κοίταξαν τη δουλειά τους.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι έχει δίκιο σε όσα λέει.
Αυτό που κυρίως έχει χάσει ο Μίκης, πράγμα εξηγήσιμο, είναι το ταξικό του κριτήριο. Ο Μίκης εκτός από ένας πραγματικά μεγάλος σε πολλά, είναι και πολύ επιτυχημένος και απόλυτα καλά στα οικονομικά του. Δεν έχει λοιπόν σοβαρούς λόγους να βρεί την πραγματική αιτία του βασανιστήριου που περνάει ο λαός.
Είπε λοιπόν και σήμερα ο Μίκης πως διαφωνεί με το ΚΚΕ που "διασπά το λαϊκό κίνημα γιατί κάνει συγκεντρώσεις αλλού" και γιατί χαρακτηρίζει τον αγώνα αυτό "που είναι καθαρά πατριωτικός σε ταξικό".
Κι όμως ο αγώνας αυτός είναι καθαρά και κύρια ταξικός, κι αυτό είναι που πρέπει να καταλάβει γρήγορα ο λαός. Ο πατριωτικός χαρακτήρας του παίρνει το πραγματικό του νόημα ακριβώς από την ταξικότητά του.
Την πατρίδα, μπορεί και την στηρίζει με τον καλύτερο τρόπο η πρωτοπόρα τάξη και τα φτωχά στρώματα που συντάσσονται μαζί της για λογαριασμό όλου του λαού. Αυτοί που παλεύουν με το αίμα τους, για την ανατροπή και την απελευθέρωση από τα δεσμά τους. Εννοείται όμως ότι στο λαό δε συμπεριλαμβάνεται η αστική ταξη που όλοι ξέρουμε ποιο ρόλο παίζει ιστορικά, ρόλος που καθόλου πατριωτικός δε μπορεί να είναι. Το "όλοι για την πατρίδα" λοιπόν όσο γοητευτικό κι αν ακούγεται δυστυχώς κανένα νόημα δεν έχει, αφού η πλουτοκρατία-και οι σύμμαχοί της- δεν πρόκειται να παλέψει για την πατρίδα, και γι αυτό φυσικά δεν φταίει το ΚΚΕ. Οι κομμουνιστές απλά το διαπιστώνουν και είναι υποχρεωμένοι να το θέσουν στο λαό.
Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν είναι γερμανικά κόμματα, είναι ελληνικά κι εκφράζουν την αστική τάξη και τις επιθυμίες της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, άλλος πληρέστερα κι άλλος λιγώτερο. Οι έλληνες τραπεζίτες(Λάτσης, Κωστόπουλος Λαυρεντιάδης κλπ) δε είναι υπηρέτες και πράκτορες του εχθρού. Απλά πατρίδα τους είναι η τσέπη τους. Ο Δασκαλόπουλος που είπε χθες πως "είναι εναντίον των μέτρων αλλά εύχεται να ψηφιστούν"(!) είναι πρόεδρος του δικού μας ΣΕΒ κι όχι άλλου. Δεν υπάρχει λοιπόν "ξένη εισβολή" αλλά επίθεση της μεγαλοαστικής τάξης στο λαό.
Δυστυχως ο Μίκης δεν εχει καταλάβει ότι ο αγώνας του '41-44 χάθηκε ακριβώς γι αυτό. Γιατί τότε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ με το οποίο πολέμησε, δεν κατάφεραν την κρίσιμη στιγμή να δώσουν χαρακτήρα ταξικό στον πατριωτικό απελευθερωτικό αγώνα. Το αποτέλεσμα ήταν η εδώ αστική τάξη με την πλάτη των Άγγλων να εξοντώσει το λαό και το ΚΚΕ που ήταν μπροστάρης του και να αρπάξει την εξουσία και πάλι.
Επίσης αν παρακολουθούσε στενά θα έβλεπε ότι σε όλα τα μεγάλα συλλαλητήρια, όπως ήταν και το χθεσινό, το ΚΚΕ δεν προσπάθησε να ξεχωρίσει τον εαυτό του από το λαό αλλά στάθηκε και πορεύτηκε μαζί του. Στην πλ.Συντάγματος πήγαινε πάντα και το ΠΑΜΕ(εκτός από ελαχιστότατες ειδικές περιπτώσεις) αλλά με δική του συγκέντρωση, δικά του συνθήματα και δικό του πλαίσιο, αρνούμενο να ενταχτεί στο ξεπουλημένο πλαίσιο και τα άσφαιρα συνθήματα της ηγεσίας της ΓΣΕΕ.
Μάλιστα στις 20/10/2011 αυτό το πλήρωσε με έναν νεκρό εργάτη, το Δ.Κοτζαρίδη, και πολλούς τραυματίες όταν κάποιοι προσπάθησαν να το διώξουν με πέτρες μολότωφ και χημικά.
Αυτό από το οποίο προσπαθεί να ξεχωρίσει τον εαυτό του είναι μια λάθος άποψη και γραμμή που πάντα με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε ήττα.
Την γραμμή-σούπα που λέει ένα ανώδυνο "όχι στα μνημόνια" χωρίς να δείχνει με ειλικρίνεια και σαφήνεια το που πρέπει να σκοπεύσει ο λαός για να νικήσει πραγματικά, δηλαδή ενάντια σ' αυτό το ξοφλημένο δολοφονικό σύστημα που καταρρέει επάνω μας προσπαθώντας να σταθεί ξανά στα πόδια του για να μας τσακίσει πάλι και πάλι από καλύτερη θέση.
Γι αυτό το ΚΚΕ νοιώθει την υποχρέωση σαν κομμουνιστικό κόμμα, αυτή την κρίσιμη ώρα, που ο καπιταλισμός αναγκάζεται να πετάξει τις μάσκες και να δείξει όλη του την αγριότητα, να την μετατρέψει σε ευκαιρία και να βάλει το λαό μπροστά στο πραγματικό δίλημμα που είναι το πασίγνωστο "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα".
Αυτό ήταν το δίλημμα σε όλες τις μεγάλες ιστορικές στιγμές και δεν μπορεί να είναι άλλο τώρα που όλοι νοιώθουν στο πετσί τους τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Τουλάχιστον όχι για τους κομμουνιστές.
Πηγή: εδώ και τώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου