ΣΥΡΙΖΑ:Υπόσχεται «άλλες» συμφωνίες με την τρόικα

Θέλει «δανειακή διευκόλυνση» της Ελλάδας, αλλά ανησυχεί ότι με το κυρίαρχο μείγμα «το πρόγραμμα δε βγαίνει»

«Ναι» στα δάνεια για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες, «ναι» στην αποπληρωμή τους απ' το λαό, «ναι» και στην τήρηση των συμφωνιών, αν οι «εταίροι» τηρήσουν τις δικές τους υποσχέσεις! Αυτό είναι το «ζουμί» των όσων δήλωσε στο «Αλ Τζαζίρα» ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας, που μέχρι χτες έβγαινε στα κεραμίδια για να καταγγείλει ότι τα δάνεια καρπώνονται εξ ολοκλήρου οι «χρεοκοπημένοι τραπεζίτες» και έθετε δημαγωγικά όρους και προϋποθέσεις για να συγκαλύψει τη στήριξη του κόμματός του στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με δάνεια που πληρώνει ο λαός.
Ταυτόχρονα, επιχειρεί ξανά να παρουσιάσει σαν ευθύνη του λαού να αποπληρώσει τα χρέη που συσσωρεύει η πλουτοκρατία και σαν προοπτική ωφέλιμη για τον ίδιο τη «σταθεροποίηση» της καπιταλιστικής οικονομίας.
Είπε συγκεκριμένα:
 «Είναι αναμφίβολα σημαντικό να υπάρξει η δανειακή διευκόλυνση στην Ελλάδα. Το ζήτημα, όμως, είναι με ποιους όρους θα δοθούν αυτά τα χρήματα και πώς τα αξιοποιούμε. Διότι, όλο το τελευταίο διάστημα, το ελληνικό πρόβλημα, το οποίο είναι μέρος του ευρωπαϊκού προβλήματος, αντιμετωπίζεται με λάθος στρατηγική. Είναι σα να δίνεις χρήματα σε έναν χρεοκοπημένο, νέα δάνεια για να αποπληρώσει τα προηγούμενα και δεν ενδιαφέρεσαι αν αυτός θα έχει τη δυνατότητα να δουλέψει, δηλ. να παράξει πλούτο για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τη διεύρυνση του χρέους που έχει δημιουργηθεί (...) Συνεπώς, εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να ξαναδούμε συνολικά τη δανειακή σύμβαση και να δοθούν χρήματα, αλλά και να σταθεροποιηθεί η ελληνική οικονομία».

Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει τα δάνεια από την τρόικα και καλλιεργεί την αυταπάτη ότι αυτά μπορεί να δοθούν με φιλολαϊκούς όρους, όταν σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα συντρίβονται με ή χωρίς μνημόνια και δανειακές συμβάσεις. Προβάλλει, ταυτόχρονα, το επιχείρημα ότι το δικό του μείγμα διαχείρισης, η διοχέτευση δηλαδή μέρους από τα δάνεια στις επιχειρήσεις, μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση και μάλιστα προς όφελος του λαού.

Ανησυχεί για το πρόγραμμα...

Παρακάτω, στην ερώτηση για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε τις συμφωνίες με την ΕΕ και το μνημόνιο, απαντά:
«Οι συμφωνίες αυτές ήδη αμφισβητούνται από την άλλη πλευρά. Ηδη έχουμε μια μονομερή αθέτηση των συμφωνιών από πλευράς της τρόικας, σε μια σειρά από ζητήματα. Ηδη βρισκόμαστε στο τρίτο μνημόνιο, που σημαίνει ότι τρεις φορές έχουν αναθεωρηθεί αυτές οι συμφωνίες και ήδη η Ελλάδα με βάση αυτές τις συμφωνίες θα έπρεπε να έχει πάρει τα 31,5 δισ. τον Σεπτέμβρη και να είχε πάρει άλλα 12 περίπου τώρα. Αυτό σημαίνει ότι η αθέτηση της συμφωνίας είναι διαρκής αλλά είναι από την άλλη πλευρά».

Ο ΣΥΡΙΖΑ σκόπιμα αποφεύγει να απαντήσει αν θα καταργήσει τις συμφωνίες με την τρόικα, επειδή δεν έχει σκοπό να το κάνει. Λέει ότι αυτές ήδη αναθεωρούνται, κρύβει όμως ότι αυτό γίνεται σε βάρος του λαού, εξαιτίας της κρίσης που βαθαίνει και της επιθετικότητας των μονοπωλίων που μεγαλώνει. Συνεχίζοντας με την κατάθεση διαπιστευτηρίων, δηλώνει ότι
«προφανώς και θα καθίσουμε σε ένα τραπέζι να κουβεντιάσουμε (...) το πρόβλημα είναι ότι το πρόγραμμα δεν πιάνει τους στόχους του», διεκδικώντας προφανώς να φτιάξει ο ίδιο σαν κυβέρνηση ένα πιο επιτυχημένο πρόγραμμα με την τρόικα.

Γιατί τους ενοχλεί η κριτική του ΚΚΕ;

-- Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί το ΚΚΕ ότι του κάνει κριτική με επιχειρήματα της ΝΔ και της συγκυβέρνησης.
Γιατί συκοφαντεί το ΚΚΕ;

 

Στην προχθεσινή συνέντευξη, ο Αλ. Τσίπρας κατηγόρησε το ΚΚΕ ότι ασκεί στο ΣΥΡΙΖΑ «μια κριτική από τα δεξιά, μια δεξιά και όχι μια αριστερή κριτική». Είπε ακόμα ότι «είναι πολύ στενάχωρο να ακούμε από την ηγέτιδα του ΚΚΕ μέσα στη Βουλή την ατζέντα του κ. Σαμαρά».

Μπορεί ο ίδιος να διαβεβαίωσε ότι «δεν μας ενοχλεί η κριτική και είναι στοιχείο της εσωτερικής μας διαδικασίας», αλλά στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ ζορίζεται από την κριτική που του ασκεί το ΚΚΕ, συνδυασμένα με την πολεμική στη ΝΔ και τη συγκυβέρνηση.

Και επειδή τον αποκαλύπτει, προσπαθεί με ψέματα και συκοφαντία να δημιουργήσει εντυπώσεις για αντι-ΣΥΡΙΖΑ δήθεν συμπόρευση του ΚΚΕ με τη ΝΔ.

Η τακτική δεν είναι καινούρια.

Επιβεβαιώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε να αντιγράφει το ΠΑΣΟΚ ακόμα και στις αθλιότητες με τις οποίες προσπαθούσε για δεκαετίες να πλήξει το ΚΚΕ και να συντηρήσει το δικομματισμό, κατηγορώντας το για συμπόρευση με τη «δεξιά», ενάντια στο ίδιο.

Το ίδιο τροπάρι προσαρμόζεται τώρα στην ανάγκη του αστικού συστήματος να παγιώσει το δίπολο «κυβέρνηση με πυρήνα τη ΝΔ» από τη μια και «με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ» από την άλλη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι όποιος ασκεί κριτική στον ίδιο, είναι με την κυβέρνηση.

Τι θεωρεί «δεξιά» κριτική;

Το γεγονός ότι το ΚΚΕ αποκαλύπτει και στοιχειοθετεί πως η διαχείριση την οποία θέλει να ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ από κυβερνητική θέση, δεν πρόκειται να λύσει, ούτε να ανακουφίσει τα λαϊκά προβλήματα που οξύνει η σημερινή διαχείριση από τη συγκυβέρνηση και την ΕΕ.

Οτι το μείγμα διαχείρισης που προτείνει, απαντάει αντικειμενικά στα συμφέροντα μερίδων του κεφαλαίου, που θέλουν ισχυροποίηση των σχέσεων με τις ΗΠΑ ή άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκτός ΕΕ. Οτι η αντι-Μέρκελ και αντιγερμανική προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αποπροσανατολιστική και εγκλωβίζει το λαό στη διαπάλη μεταξύ ανταγωνιζόμενων τμημάτων της πλουτοκρατίας για το πια συνταγή διαχείρισης της κρίσης πρέπει να εφαρμοστεί, ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους.

Οτι δεν είναι αντιμονοπωλιακή.

'Η είναι τόσο «αντιμονοπωλιακή», όσο η κριτική του Ομπάμα, του Ολάντ και του Κάμερον στη Μέρκελ.

Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας έλεγε τις προάλλες ότι θέλει να ασκήσει επεκτατική διαχείριση, όπως ο Ομπάμα και εκθειάζει τις θέσεις του ΔΝΤ για τη «βιωσιμότητα» του χρέους, το «κούρεμα», γενικότερα τη διαχείριση της κρίσης.
Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το λαό να απορρίψει τη Μέρκελ και να διαλέξει τον Ομπάμα.
Κλείνει το μάτι σε μερίδες της πλουτοκρατίας που έχουν συμφέρον από τη σύσφιξη των σχέσεων με τις ΗΠΑ.
 'Η σε μερίδες της ντόπιας πλουτοκρατίας (εφοπλιστές, τουριστικό κεφάλαιο κ.ά.) που καλοβλέπουν ακόμα και την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αφού αυτό θα απογειώσει τα κέρδη τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υμνεί τη διαχείριση που ασκούν για λογαριασμό των μονοπωλίων τους ο Ραχόι και ο Μόντι, οι οποίοι στις χώρες τους τσακίζουν το λαό και κοντράρονται με τη Μέρκελ, που θέλει αυστηρή δημοσιονομική πολιτική και άρα διαχείριση της κρίσης που στερεί πόρους από τις ισπανικές και τις ιταλικές επιχειρήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η ΝΔ - συγκυβέρνηση,
προβάλλει τη γεωστρατηγική θέση της χώρας σαν το «κλειδί» που μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση.
Πώς;
Αν η Ελλάδα γίνει «πύλη» για την εισαγωγή κεφαλαίων στην ΕΕ και αναβαθμίσει το ρόλο της στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που εξελίσσονται στην περιοχή.
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση ο λαός θα βρεθεί σε χειρότερη μοίρα, όπως από την πείρα του μπορεί να κρίνει.

Το ΚΚΕ αποκαλύπτει ότι είτε με διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ, είτε με διαχείριση ΝΔ, ο λαός θα βυθίζεται στη φτώχεια ανεξάρτητα από προθέσεις και ψηφοθηρικές εξαγγελίες.

Καλεί τους εργαζόμενους να αντιπαλέψουν την επιθετικότητα της συγκυβέρνησης και τις αυταπάτες με τις οποίες προσπαθεί να τους αφοπλίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κίνημα δυνατό και νικηφόρο δεν μπορεί να υπάρξει αν σέρνεται πίσω από τη μια ή την άλλη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού.

Αν εγκλωβίζεται στο να διαλέξει ιμπεριαλιστές συμμάχους ανάλογα με το πού γέρνει η πλάστιγγα των ανταγωνισμών στο εσωτερικό της αστικής τάξης.

Κίνημα πραγματικά χειραφετημένο από την αστική ιδεολογία και πολιτική, που θα μπορεί να αποσπά ορισμένες κατακτήσεις και να ανοίγει δρόμους για ριζικές αλλαγές, δεν μπορεί να οικοδομηθεί σε αντι-Μέρκελ ή αντι-Ομπάμα βάση, να ταλαντώνεται στο εκκρεμές της εναλλαγής κυβέρνησης, με τα μονοπώλια άθικτα στην εξουσία και την οικονομία.

Στο ερώτημα «με τη ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ», «επεκτατική ή περιοριστική διαχείριση της κρίσης», «με τη Μέρκελ ή τον Ομπάμα», «με το ΔΝΤ ή την ΕΕ»,

η απάντηση από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων είναι μια:

 

Ούτε με τη Σκύλλα, ούτε με τη Χάρυβδη! Πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Να μην εγκλωβιστεί ο λαός

 

Πολλαπλασιάζονται τα σχέδια που ρίχνουν στο τραπέζι τα επιτελεία της ΕΕ και του ΔΝΤ για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους και τη διατήρηση της χώρας σε καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας.

Το ΔΝΤ προκρίνει «κούρεμα» του ελληνικού κρατικού χρέους.

Η Γερμανία, με τη στήριξη άλλων χωρών της Ευρωζώνης, αντιπροτείνει τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού ή την επέκταση της περιόδου αποπληρωμής παλιότερων δανείων από την τρόικα.

Η Κρ. Λαγκάρντ ζητά στο «κούρεμα» να συμμετάσχει ο «επίσημος τομέας», δηλαδή τα κράτη - μέλη που κατέχουν ελληνικό χρέος.

Η Α. Μέρκελ διαμηνύει ότι δέχεται συμμετοχή στην αναδιάρθρωση του χρέους μόνο του «ιδιωτικού τομέα».

Οι αποφάσεις του χτεσινού Γιούρογκρουπ δεν αναμένεται να βάλουν τέλος στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις που θα ενταθούν το επόμενο διάστημα, με δεδομένο το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και το μεταξύ τους πόλεμο για τον επιμερισμό της ζημιάς από την αναπόφευκτη καταστροφή κεφαλαίου.

Ενώ ακόμα δεν έχει στεγνώσει το «μελάνι» από την ψήφιση του νέου πακέτου μέτρων, ύψους 13,5 δισ. ευρώ, που επιβάλλονται στο όνομα του προηγούμενου «κουρέματος» του χρέους, συγκυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ ετοιμάζουν ήδη το επόμενο.

Την ίδια ώρα που τα αστικά επιτελεία επιδίδονται προκλητικά σε μια ανελέητη προπαγάνδα περί δήθεν «τελευταίου πακέτου μέτρων», παζαρεύουν στις Βρυξέλλες το νέο κοκτέιλ μέτρων, που θα συνοδεύει την όποια απόφαση ληφθεί για τη διαχείριση του χρέους. Η διετής επιμήκυνση της «δημοσιονομικής προσαρμογής» για την Ελλάδα, που τροφοδότησε τη συζήτηση για αναδιάρθρωση του χρέους, δημιουργεί ούτως ή άλλως «χρηματοδοτικό κενό» και χρειάζονται πάνω από 30 δισ. ευρώ για να αποπληρωθούν τα κρατικά ομόλογα που λήγουν το επόμενο διάστημα.

Απ' όπου κι αν προέλθουν αυτά τα χρήματα, η λύση θα προβλέπει νέα μνημόνια και μέτρα.

Μόλις προχτές η τρόικα απέστειλε «ηλεκτρονικό μήνυμα» στην κυβέρνηση, με το οποίο ζητά επιπλέον απολύσεις 22.000 δημοσίων και δημοτικών υπαλλήλων το 2014. Στην πρόσφατη έκθεση της τρόικας, που υιοθέτησε η κυβέρνηση, προβλέπονται πρόσθετα μέτρα ύψους 6,4 δισ. ευρώ για τη διετία 2015 - 2016. Η θέσπιση του «μηχανισμού αυτόματης διόρθωσης» προβλέπει περικοπές δαπανών και νέα μέτρα αν υπάρξουν αποκλίσεις από τους δημοσιονομικούς στόχους. Ταυτόχρονα, κυβέρνηση και τρόικα παρουσιάζουν την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας», δηλαδή την παραπέρα μείωση μισθών και την ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων, ως «αναγκαία προϋπόθεση» για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.

Είναι σίγουρο, λοιπόν, ότι όποιο μείγμα διαχείρισης και αν επιλεγεί, η σφαγή των δικαιωμάτων του λαού θα συνεχιστεί με αμείωτους ρυθμούς.

 Στην κυβερνητική προπαγάνδα περί «ανάσας» της οικονομίας από την εκταμίευση της δόσης των 44 δισ. ευρώ, ο ελληνικός λαός πρέπει να αναλογιστεί ότι από το 2010 μέχρι σήμερα πλήρωσε για το χρέος της πλουτοκρατίας 202,7 δισ. ευρώ!

Τα λαϊκά στρώματα έχουν συμφέρον να απορρίψουν τα «μείγματα» διαχείρισης που τους σερβίρουν η κυβέρνηση και τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου».

Με ταξική οργάνωση και πάλη να νικήσουν τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, όπου πάνε να τους εγκλωβίσουν η ΝΔ και η συγκυβέρνηση από τη μια, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο άλλος πόλος από την άλλη.

Διέξοδος για το λαό είναι η καθολική απαλλαγή από το χρέος, η μονομερής διαγραφή του από τη λαϊκή εξουσία που θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής και θα αποδεσμεύσει την Ελλάδα από την ΕΕ.

από το Ριζοσπάστη

Η διαφθορά είναι σύμφυτη στον καπιταλισμό...

ΜΟΝΟ Η ΥΓΙΗΣ επιχειρηματικότητα θα μας σώσει,

αποφάνθηκε σε ομιλία του ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημήτρης Δασκαλόπουλος.

Ποια είναι αυτή; Μα εκείνη - λέει - που δεν διαπλέκεται με πολιτικά και «μιντιακά» συμφέροντα...

Δηλαδή δεν μας φτάνει το «δούλεμα» της κυβέρνησης, έχουμε τώρα και τα «παραμύθια» των βιομηχάνων, για έναν κόσμο «όμορφο, αγγελικά πλασμένο».

Αλήθεια, πού στην Ελλάδα ή στον πλανήτη ολόκληρο, το έχουν δει αυτό το... φαινόμενο;

Μήπως στη Γερμανία, όπου είναι νομικά κατοχυρωμένη η μίζα; Μήπως στις ΗΠΑ της «Enron» και των λοιπών «καλών εταιρειών»;

Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης που ακολουθείται με ιδιαίτερη οξύτητα στην Ελλάδα, τους φαίνεται μήπως... άσχετη και καθόλου διαπλεκόμενη με τα συμφέροντα των επιχειρήσεων;

Ισως στους εφοπλιστές που απολαμβάνουν ειδικό φορολογικό και εργασιακό καθεστώς;

Στις τράπεζες που οι μεγαλομέτοχοι σώζονται σχεδόν... κάθε μέρα με τα χρήματα του ελληνικού λαού;

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να έχουμε... «υγιή επιχειρηματικότητα»:

Να ακολουθούνται καθόλα «ανθυγιεινές» πολιτικές σε βάρος των εργαζομένων, αυτών των οποίων η εκμετάλλευση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Πάντως να του αναγνωρίσουμε και μία αληθινή δήλωση του προέδρου του ΣΕΒ:

Τουλάχιστον χαρακτήρισε «ουτοπία» το ότι οι περίφημες δόσεις θα αλλάξουν τα πράγματα σε αυτήν τη χώρα.

Μέχρι και οι ίδιοι το παραδέχονται...

«Ζούμε» για να... πληρώνουμε τόκους!

Οι κυβερνώντες μάς λένε ότι δανείζονται γιατί η Ελλάδα έχει χρέη.

Ψέμα!

Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα - και κάθε καπιταλιστικό κράτος - έχει χρέη επειδή δανείζεται.
Και δανείζεται γιατί έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός.
Μέσα από τις πιστώσεις και την τροφοδότηση του κεφαλαίου για την αναπαραγωγή του.
Με μόνιμο, βέβαια, οφειλέτη το λαό, στις πλάτες του οποίου μετακυλίονται τα βάρη που χρεώνει στο δημόσιο ταμείο η πλουτοκρατία.

*

Μας λένε ότι παίρνουν δάνεια, για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις.

Ψέμα!

Το μεγαλύτερο ψέμα του τωρινού, του προηγούμενου και του επόμενου αιώνα!

Η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίθετη:
 Είναι οι μισθοί και οι συντάξεις του λαού που πληρώνουν τα δάνεια των κεφαλαιοκρατών και όχι το αντίστροφο.
Πριν από λίγες μέρες, ο «Ρ», εστιάζοντας στα στοιχεία του ίδιου του προϋπολογισμού των κυβερνώντων για το 2013,
αναδείκνυε αυτήν ακριβώς την αλήθεια:
Οτι είναι οι μισθοί και οι συντάξεις που λεηλατούνται, ώστε να συνεχίζεται απρόσκοπτα η δανειοδότηση των κεφαλαιοκρατών και να εισπράττουν οι τοκογλύφοι τα πανωτόκια.

Είναι χαρακτηριστικό:
Στα τρία χρόνια των Μνημονίων (2010 - 2012) τα δάνεια που υποτίθεται έχουν εκταμιευθεί για την Ελλάδα (συμπεριλαμβανομένης ακόμα κι αυτής της «σούπερ» δόσης των 44 δισ. ευρώ που ακόμα εκκρεμεί) ανέρχονται στα 156 δισ. ευρώ.
Κι όμως!
Το ίδιο διάστημα, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους ένα ποσό που ξεπερνάει τα 202 δισ. ευρώ!
Δηλαδή: «Μας έδωσαν» 156 και τους δώσαμε 202!
Ποιος πληρώνει, λοιπόν;

*

Αυτή η τραγωδία για το λαό δεν αρχίζει με τα Μνημόνια και δε σταματά στα Μνημόνια.

 

Είναι μια τραγωδία διαρκείας.

Πρόκειται για την πάγια τακτική του κράτους των κεφαλαιοκρατών: Αυτοί δανείζονται, αυτοί ξεκοκαλίζουν αστρονομικά ποσά, με τα οποία χρηματοδοτούν την κερδοφόρα δράση τους, κι από την άλλη ο λαός πληρώνει τα χρέη τους και μάλιστα στο πολλαπλάσιο, με τόκο!
Αδιάψευστος μάρτυρας και πάλι τα επίσημα στοιχεία.
Τα δικά τους στοιχεία!
Τα έχουν, μάλιστα, συμπεριλάβει στον προϋπολογισμό (σελίδα 133), στους σχετικούς πίνακες με τις δαπάνες για την καταβολή τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων.
Ας δούμε τι ομολογούν:
α) Από το Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία 20ετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των 772,9 δισ. ευρώ!
β) Μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δισ. ευρώ.
Την ίδια περίοδο, για εξοφλήσεις εντόκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δισ. ευρώ.
Αθροισμα: 640,5 δισ. ευρώ!

γ) Από το Μάαστριχτ και μετά, 4 ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας έχουν πάει σε... τόκους και χρέη!
Μάλιστα, από αυτά, πάνω από 3 ολόκληρα ΑΕΠ έχουν εξανεμιστεί σε τόκους και χρεολύσια κατά την περίοδο της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη!

*

Είναι προφανές τι συμβαίνει:

Τα λαϊκά στρώματα πλήρωσαν την τελευταία 20ετία (και κυρίως κατά την περίοδο της «ευρω-ευημερίας») σε τόκους για το δημόσιο χρέος που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το «έφαγαν», κοντά ένα τρισεκατομμύριο ευρώ!
Αυτή είναι η αλήθεια για την τάξη των καταπιεστών που θησαυρίζει και για την τάξη των καταπιεζομένων που πληρώνει.
Και τώρα, μετά από αυτό το αδιανόητο «ριφιφί», τι μας λένε:
Οτι ο ελληνικός λαός, στο όνομα της «βιωσιμότητας» του χρέους, θα «πρέπει» να ζήσει χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα,
ώστε μέχρι το 2020 να τους έχει πληρώσει άλλα τόσα,
και αφού τους τα πληρώσει κι αυτά,
τότε - το 2020 - θα τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα!

*

Είναι προφανές:

Ο δανεισμός ούτε είχε ούτε έχει σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων, αλλά αποτελεί συνήθη τακτική της ολιγαρχίας, με την οποία η τελευταία αφενός εξασφαλίζει πηγές για τη δική της ρευστότητα, αφετέρου συνεχίζει να χρεώνει τα βάρη του δανεισμού της στα λαϊκά στρώματα.
Η καταχρεωμένη Ελλάδα του ελληνικού λαού δανείζεται για να πληρώνονται τα παλιότερα και τα νεότερα δάνεια της πλουτοκρατίας, με συνέπεια στη συνέχεια να οφείλει ακόμα μεγαλύτερα χρέη στους πιστωτές.
Μέσω αυτού του μηχανισμού, όπως περιέγραφε ο Λένιν, επέρχεται «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνο που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».
Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές τους για αποπληρωμή παλιότερων χρεών το διάστημα 1984 - 2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρισ. δολαρίων.

*

Είναι προφανές:

Η απάντηση σε όλα αυτά δεν είναι ούτε η «αποπληρωμή»,
 ούτε η «επιμήκυνση», ούτε το «κούρεμα», ούτε ο «λογιστικός» προσδιορισμός του «καλού» και του «κακού» χρέους
.
Η μία και μοναδική απάντηση είναι:
Μονομερής διαγραφή του χρέους!
Κάτι που φυσικά δε θα γίνει από την εξουσία εκείνων που υπογράφουν Μνημόνια, ή από τους άλλους που θέλουν νέα «κοινωνικά συμβόλαια» αγαστής «συνεργασίας» μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών εντός της ευρωλυκοσυμμαχίας των Μνημονίων.
Θα γίνει από ένα λαό αποφασισμένο να επιβάλει τη δική του λαϊκή εξουσία.

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ από το Ριζοσπάστη

Απ' όλα έχει ο μπαξές...

Είναι γεγονός ότι από την αρχή της εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού,

γενικευμένης στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη,

ανεξάρτητα από το βάθος της σε κάθε χώρα ξεχωριστά, αλλά και σε άλλες ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, όπως ΗΠΑ, Ιαπωνία, οξύνονται στο έπακρο οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί,

αλλά και μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου στο εσωτερικό των χωρών.

Στη βάση τους βρίσκονται οι ανταγωνισμοί των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και στη διεθνή αγορά, οι επιλογές συμμάχων και αντιπάλων κ.λπ.

Αυτό εκδηλώθηκε και με τις διαφορές στις αστικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης, που εκφράζονται από διαφορετικές κυβερνήσεις και αστικά κόμματα στο εσωτερικό των χωρών, αλλά που με αφορμή το κρατικό χρέος της Ελλάδας πήρε διαστάσεις οξύτατων αντιθέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ,

με την επεκτατική δημοσιονομική πολιτική,

και στη Γερμανία με την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική.

Σήμερα εκδηλώνεται στην αντίθεση ανάμεσα σε ΔΝΤ και Γερμανία βασικά, για τη βιωσιμότητα του κρατικού χρέους της Ελλάδας και την απαίτηση του ΔΝΤ για νέο "κούρεμα", στο οποίο αντιδρά η Γερμανία.

Βασικό ζήτημα στους ανταγωνισμούς είναι ποιας χώρας οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα έχουν λιγότερες απώλειες από την καταστροφική δράση της κρίσης, ποιας χώρας οι όμιλοι θα βγουν πιο ισχυροί στη διεθνή αγορά σε συνθήκες ανάκαμψης, αλλά και ο ανταγωνισμός δολαρίου - ευρώ ως διεθνών αποθεματικών νομισμάτων.

Αυτοί οι ανταγωνισμοί εκφράζονται και ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, αλλά και ανάμεσα στα δύο μείγματα πολιτικής, της ΝΔ και των συμμάχων της στην κυβέρνηση και του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων, όπως οι Ανεξάρτητοι Ελληνες.

Υπάρχει και εκδηλώνεται στο δίπολο που ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλεί "μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί".

Η κυβέρνηση έχει κάνει επιλογή την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, ταυτίζεται με την πολιτική της Μέρκελ.

Απέναντι σ' αυτή την πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει άλλο μείγμα πολιτικής, παίρνει θέση στους οξύτατους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα,

θεωρεί ότι η επεκτατική πολιτική θα βγάλει την καπιταλιστική οικονομία από την κρίση και θα φέρει την ανάκαμψη των επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτά τα λέει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.

Για παράδειγμα, σε συνέντευξή του ο Αλ. Τσίπρας στην εφημερίδα «6 μέρες», το Σάββατο 17/11/2012, μιλάει για

«ταύτιση στο θέμα της διαγραφής του χρέους με το ΔΝΤ», όσο και αν τη χαρακτηρίζει «συγκυριακή».

Τι λέει ο Αλ. Τσίπρας; "

Με επίκεντρο τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους βρισκόμαστε μπροστά σε μια διεθνή σύγκρουση μεταξύ Γερμανίας και του ΔΝΤ... Σ' αυτήν ακριβώς τη διαμάχη η κυβέρνηση κάθεται αμήχανη... δεν παίρνει θέση, δεν διεκδικεί λύση".

Πράγματι σ' αυτή την αντιπαράθεση κόντρα στη Γερμανία και την Ευρωζώνη είναι οι ΗΠΑ, αλλά και άλλες χώρες του ΔΝΤ, όπως οι ανερχόμενες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, αυτές τις αναφέρει και ο Αλ. Τσίπρας στη συγκεκριμένη συνέντευξη, εμείς θα συμπληρώναμε και η Ιαπωνία.

Εκδηλώνεται ο μεταξύ τους οξύτατος ανταγωνισμός.

Τι εννοεί ο Αλ. Τσίπρας ότι η κυβέρνηση δεν παίρνει θέση στη διεθνή σύγκρουση, δε διεκδικεί λύση;

Η κυβέρνηση πήρε θέση με τη Γερμανία.

Επομένως, την καλεί να αξιοποιήσει τους ανταγωνιστές της Γερμανίας ενάντιά της.

Και τι όφελος θα έχει ο λαός από τους ανταγωνισμούς μεταξύ καπιταλιστικών κρατών και επιχειρηματικών ομίλων;

Κανένα.

Ουσιαστικά καλεί το λαό να επιλέξει καπιταλιστικές χώρες συμμάχους, που ενδιαφέρουν τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, δηλαδή να συνταχθεί ο λαός με τμήματα του κεφαλαίου ενάντια σε άλλα, δηλαδή να διαλέξει τους ληστές που θα τον ληστεύουν.

Προτείνει και συγκεκριμένη επιλογή. Λέει στη συνέντευξη:

"Σε ό,τι αφορά τον Ομπάμα είναι προφανές ότι υπάρχουν πτυχές της πολιτικής που ακολουθεί στις ΗΠΑ που βρίσκονται παράλληλα με τη βασική αντίληψη της δικής μας στρατηγικής για την αντιμετώπιση του χρέους. Εμείς λέμε όχι δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά επεκτατική δημοσιονομική πολιτική... Το προσπαθεί ο Ομπάμα στην Αμερική... Δεν είναι όλες οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ ίδιες".

Με τις ΗΠΑ κολεγιά θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τι πιο αποκαλυπτικό από τη συγκεκριμένη συνέντευξη που συμπληρώνεται και από το εξής:

"Είμαστε σε πλήρη διάσταση με την πολιτική της Μέρκελ για την Ευρώπη".

Με τις ΗΠΑ, λοιπόν, κόντρα στη Γερμανία και το προβάλλει περήφανα.

Βεβαίως, μέχρι στιγμής υπεραμύνεται της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αλλά αφού αλλάξει η πολιτική της Ευρωζώνης και γίνει αντιγερμανική, ή από αυστηρή δημοσιονομική, γίνει επεκτατική.

Δηλαδή, φιλοαμερικάνικη.

Επομένως, όχι μόνο παίρνει θέση αλλά αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο, αν γίνει κυβέρνηση και δεν αλλάξει η μερκελική πολιτική, να κάνει κολεγιά με τους Αμερικάνους.

Γιατί, λοιπόν, όταν του λέμε ότι αυτή η πολιτική εκφράζει ένα τμήμα των επιχειρηματιών που καλοβλέπουν και τις ΗΠΑ και το δολάριο αντί του ευρώ εξανίσταται, ενώ τα λέει ο ίδιος; Αλλωστε, αυτό συζητιέται και στην Ελλάδα ευρέως εδώ και ένα χρόνο.

Να θυμίσουμε ακόμη ότι αυτό το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ συμφέρει εφοπλιστές, μεγαλοεξαγωγείς, μεγαλοξενοδόχους κ.ά., ενώ πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι ο Ομπάμα από το καλοκαίρι ακόμη συναντιέται με Ελληνες εφοπλιστές.

Να θυμίσουμε επίσης ότι ο Π. Λαφαζάνης, δικό τους ηγετικό στέλεχος, εκφράζει δημόσια την άποψη εξόδου από το ευρώ, όπως και τα άρθρα του Λαπαβίτσα που φιλοξενούν στην "Αυγή".

Μετά απ' αυτά δεν είναι παράξενο ότι στην ίδια συνέντευξη ο Αλ. Τσίπρας είπε:

"Θα επιδιώξουμε συνεργασίες πιθανώς και με τους Ανεξάρτητους Ελληνες".

Απ' όλα έχει ο μπαξές...

Ενοχλούν οι αποκαλύψεις του ΚΚΕ

   Τους έχει τσούξει στον ΣΥΡΙΖΑ που το ΚΚΕ αποκαλύπτει την ουσία των θέσεών τους με βάση τα δικά τους τα λεγόμενα και όχι φαντασίες ή λεγόμενα άλλων. Γι’ αυτό και έχουν βαλθεί ο ένας μετά τον άλλο να συκοφαντούν το ΚΚΕ ότι δήθεν «ταυτίζεται με την κριτική της ΝΔ» ή ότι τάχα «επιτίθεται μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ». Βολεύει, άλλωστε, τον ΣΥΡΙΖΑ να ρίχνει τέτοια λάσπη στο ΚΚΕ γιατί συσκοτίζει τις δικές του προτάσεις διαχείρισης, τις δικές του αντιφάσεις.
    Το ΚΚΕ, όμως, από τις ίδιες θέσεις και από την ίδια σκοπιά έκανε, κάνει και δε θα σταματήσει να κάνει κριτική τόσο στις θέσεις και την πρακτική της κυβέρνησης, όσο και στις θέσεις των άλλων κομμάτων. Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να σταματήσει να αποκαλύπτει στο λαό το ρόλο και τις θέσεις των άλλων κομμάτων, που από το μετερίζι της εξουσίας των μονοπωλίων επιχειρούν να πλασάρουν ως «σωτηρία του λαού» τον έναν ή τον άλλο κυβερνητικό τιμονιέρη για το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου. Για το ΚΚΕ ήταν και είναι πάντα κριτήριο: Ή με τα μονοπώλια και την ΕΕ ή με τον εργάτη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Και σε αυτό το δίλημμα ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά: Με τα μονοπώλια. Με τη συνταγή Ομπάμα για την κρίση που έχει οδηγήσει στη φτώχεια τον αμερικανικό λαό και στο σφαγιασμό των λαών με τους πολέμους. Με τον Καμμένο για κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας». Με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με την «υγιή» επιχειρηματικότητα. Αν νομίζουν ότι με τη σπέκουλα θα τρομάξουν και θα φιμώσουν το ΚΚΕ είναι βαθιά γελασμένοι. Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να αποκαλύπτει στο λαό την αντιλαϊκή πολιτική με όποιο προσωπείο και αν προβάλλεται, θα συνεχίσει να αποδεικνύει στο λαό ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, μόνο ανατρέπεται.

Να σταματήσουν τα εγκλήματα ενάντια στον παλαιστινιακό λαό

Το ΚΚΕ καταδικάζει τις πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, που είχαν ως συνέπεια τη δολοφονία 91 Παλαιστινίων, μεταξύ των θυμάτων 24 παιδιά, αρκετές γυναίκες και εκατοντάδες τραυματίες.

Επιχειρήσεις προγεφύρωμα γενίκευσης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και πολέμου σε βάρος της Συρίας και του Ιράν, που έχουν καταστρώσει και προωθούν τα επιτελεία ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και του Ισραήλ, για τον έλεγχο των δρόμων της ενέργειας, των πηγών του πετρελαίου και φυσικού αερίου και την εκμετάλλευση των λαών της ευρύτερης περιοχής.
Το ΚΚΕ ζητά να σταματήσουν οι δολοφονικές αεροπορικές επιδρομές του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας και να αποσυρθούν τα ισραηλινά στρατεύματα κατοχής από τα Παλαιστινιακά εδάφη.
Το ΚΚΕ στηρίζει την πάλη του Παλαιστινιακού λαού για τη δημιουργία ανεξάρτητου, βιώσιμου, κυρίαρχου Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ».

ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΚΕ

Είναι η Ελλάδα υποτελής στους δανειστές;

-- Με αφορμή τις αποφάσεις του πρόσφατου Γιούρογκρουπ, έχει επανέλθει στο προσκήνιο η προπαγάνδα περί «υποτέλειας» της χώρας. Τι εξυπηρετεί;

 

"Η ασφυκτική επιτροπεία στις τράπεζες απειλεί με αφελληνισμό. Εννέα στις δέκα επιχειρήσεις θα πτωχεύσουν ή θα πουληθούν αναγκαστικά στους ξένους.

Με αποικιοκρατικό τρόπο επιχειρείται η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η οποία αντί να στηρίζει την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας δημιουργεί συνθήκες που οδηγούν στον αφελληνισμό του εγχώριου τραπεζικού συστήματος και στην πτώχευση ελληνικών επιχειρήσεων. Διαρκής έλεγχος των τραπεζών στα ταμεία του κράτους".

Αυτά έγραφε στο πρωτοσέλιδό του το «Βήμα της Κυριακής».

Τι λόγους έχει μια καραμπινάτη αστική εφημερίδα να ασκεί τέτοιου είδους κριτική στο κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης της κρίσης, όταν μάλιστα έχει στηρίξει από την αρχή μέχρι το τέλος όλα τα αντιλαϊκά μέτρα;

Η θεωρία της «αποικιοκρατίας» σε ό,τι αφορά στις σχέσεις της Ελλάδας με τους εταίρους της δεν είναι καινούρια, ούτε βέβαια την ανακάλυψε το «Βήμα».

Κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, «κινήματα» όπως αυτά της πλατείας, που φώναζαν για «προδότες πολιτικούς» και ζητούσαν «οι 300 στο Γουδή», ακόμα και η φασιστική Χρυσή Αυγή, στηρίζουν όλη την αντιπολιτευτική τους τακτική στο ιδεολόγημα ότι η κυβέρνηση είναι υποτελής, ότι δε διαπραγματεύεται με τους δανειστές και εταίρους της και ότι αυτό οδηγεί τη χώρα σε καθεστώς αποικίας, ότι έχουμε κατοχή.

 Ποιος είναι ο στόχος τους;

Η θεωρία της υποτέλειας είναι βολική για τους αστούς, προκειμένου να κρύψουν τις σύνθετες σχέσεις εξάρτησης και αλληλεξάρτησης του κεφαλαίου που αναπτύσσονται στο καπιταλιστικό σύστημα και να συγκαλύψουν το γεγονός ότι κάθε κράτος συμμετέχει σ' αυτό από διαφορετική θέση, ακριβώς επειδή η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι ανισόμετρη.

Και βεβαίως να συγκαλύψουν το γεγονός ότι συμπράξεις κεφαλαίων από διαφορετικές χώρες σε όλους τους τομείς της οικονομίας πάντα γίνονται και θα γίνονται - έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός - αλλά ο πιο ισχυρός επιχειρηματικός όμιλος έχει το πάνω χέρι στις συμπράξεις, ενώ ο λιγότερο ισχυρός, που διαφορετικά θα χανόταν, τώρα δε χάνει.

Η υποκρισία τους και η προσπάθεια να κοροϊδέψουν το λαό δεν έχουν πάτο.

Από τη μια παρουσιάζουν σαν μονόδρομο την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και πασχίζουν για τη θωράκιση της δικτατορίας των μονοπωλίων

και από την άλλη παραπονιούνται ότι μέσα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα οι τράπεζες και άλλες επιχειρήσεις απειλούνται με αφελληνισμό!

Κάνουν σαν να μην ξέρουν ότι η συμμετοχή της ντόπιας αστικής τάξης στην ΕΕ αποτελεί δική της στρατηγική επιλογή,

έχοντας πλήρη επίγνωση ότι θα συμμετέχει στα οφέλη από υποδεέστερη θέση σε σχέση με άλλους εταίρους της,

οι οικονομίες των οποίων είναι μεγαλύτερες και πιο ισχυρές.

Οι ίδιοι που πανηγυρίζουν για το γεγονός ότι θα έρθουν Ευρωπαίοι, Αμερικανοί και Αραβες επιχειρηματίες να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους στην Ελλάδα, αγοράζοντας δημόσια περιουσία και επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, φωνάζουν ότι οι τράπεζες κινδυνεύουν με αφελληνισμό!

Το ίδιο ισχύει και με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ζητάει και αυτός επενδύσεις, κατηγορεί την κυβέρνηση για υποτέλεια, δηλώνει όμως υπέρμαχος της ΕΕ και είναι υπέρ της βαθύτερης πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης, που σημαίνει παραχώρηση περισσότερων κυριαρχικών δικαιωμάτων στα διακρατικά όργανα της λυκοσυμμαχίας.

Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο:

Παρουσιάζοντας την «υποτέλεια» τάχα της χώρας σαν αποτέλεσμα της ανικανότητας μιας κυβέρνησης να διαπραγματευθεί, ή σαν συνέπεια ενός συγκεκριμένου μείγματος διαχείρισης, επί της ουσίας λένε στο λαό ότι μια άλλη κυβέρνηση, με ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από την κρίση με «εθνική υπερηφάνεια»

(όπως έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ για την περίπτωση της Αργεντινής),

χωρίς να θίξει το κεφάλαιο και με παραμονή στην ΕΕ.

Αυτό λέει καθαρά ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό υπονοεί και το «Βήμα».

Οτι με άλλο μείγμα διαχείρισης (ενδεχόμενα και με άλλες ιμπεριαλιστικές κολεγιές;) η ντόπια πλουτοκρατία μπορεί να ορθοποδήσει.

Η προπαγάνδα τους είναι επιζήμια για το λαό, που πρέπει να την αποκαλύψει και να την πολεμήσει.

Διέξοδο προς όφελός του μπορεί να δώσει μόνο η ταξική οργάνωση για το αντιπάλεμα των βάρβαρων μέτρων, με σταθερό προσανατολισμό στην αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Να μη στενοχωρήσουν το Ισραήλ...

Το βράδυ του Σαββάτου, το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετείχε στην πορεία του Πολυτεχνείου, διαλύθηκε στο ύψος της αμερικάνικης πρεσβείας, όταν οι αστυνομικές δυνάμεις απέκλεισαν την Κηφισίας,

για να μη φτάσει η πορεία στην ισραηλινή πρεσβεία.

Το ΚΚΕ είχε ανακοινώσει ότι η πορεία του, μετά την αμερικάνικη, θα συνέχιζε προς την πρεσβεία του Ισραήλ, για να εκφραστεί η αντίθεση του λαού στο νέο ιμπεριαλιστικό έγκλημα στη Γάζα.

Και επέμεινε απαιτώντας από την κυβέρνηση να φτάσει όλη η πορεία στην ισραηλινή πρεσβεία.

Την ίδια επιλογή έκανε και ένα μέρος της πορείας που προπορεύονταν αυτής του ΚΚΕ, στην οποία μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία συμμετείχε και ο ΣΥΡΙΖΑ και διαδήλωσε, όπως και το ΚΚΕ στην ισραηλινή πρεσβεία.

Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ καθόλου τυχαία δεν ήταν.

Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε να συναντηθεί ακόμα και τον Σ. Πέρες, όταν αυτός επισκέπτονταν την Αθήνα, σε μια προσπάθεια να πείσει ότι μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δε συνιστά κίνδυνο για τα συμφέροντα του Ισραήλ στην περιοχή. Προφανώς, η απόφασή τους να μη διαδηλώσουν έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, πάρθηκε προς επιβεβαίωση των αγνών προθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο Ισραήλ.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ, σε ανακοίνωση που εξέδωσε την Κυριακή για τις εξελίξεις στη Γάζα,

καταλογίζει «μιλιταριστικό τυχοδιωκτισμό» (!) στο Ισραήλ, και όχι βέβαια καραμπινάτη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.

 Με την ίδια ανακοίνωση, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει την «άμεση αναστολή της στρατιωτικής και αμυντικής συμφωνίας Ελλάδας - Ισραήλ, σαν ελάχιστη πράξη συμβολικής και πρακτικής πίεσης προς την Ισραηλινή κυβέρνηση», και όχι ακύρωσή της, όταν είναι γνωστό ότι αυτή η συμφωνία, κανένα συμβολικό χαρακτήρα δεν έχει, αλλά αντίθετα συμβάλλει καθοριστικά στην ισχυροποίηση του Ισραήλ στην περιοχή, για την ευόδωση των ιμπεριαλιστικών τους σχεδίων που εμπλέκουν και την Ελλάδα με κινδύνους για το λαό.

Ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων

Καθώς η Μέση Ανατολή και η ευρύτερη περιοχή για άλλη μια φορά φλέγεται, με την εξελισσόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και το νέο μακελειό των Ισραηλινών στην πολύπαθη Γάζα,

το αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλισμού έρχεται και πάλι στο προσκήνιο.

Διάφορες αναλύσεις περί «αντιδημοκρατικών καθεστώτων» ή «αμφίπλευρων προκλήσεων» με εξίσωση του θύτη και του θύματος στην Παλαιστίνη, που ασφυκτιά από την ισραηλινή επιθετικότητα, σηκώνουν «καπνό» για να κρύψουν την αιτία των επεμβάσεων.

Και αυτή δεν είναι άλλη από την προσπάθεια επέκτασης των μεγάλων οικονομικών ομίλων της ΕΕ και των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στον Περσικό Κόλπο,

για την απόκτηση γεωστρατηγικού πλεονεκτήματος στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την Κίνα, αλλά και τη Βραζιλία και την Ινδία (την λεγόμενη συμμαχία BRICS).

Πίσω από τις επεμβάσεις κρύβεται η Ενέργεια, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, οι δρόμοι μεταφοράς τους, ο έλεγχος περιοχών.

Αυτό έχει αποδειχθεί σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των τελευταίων δεκαετιών μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, από τις διενέξεις στον Καύκασο, τις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, τη Λιβύη, τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» στη Βόρεια Αφρική,

όπου με τη βοήθεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων προωθήθηκαν καθεστώτα, προκειμένου να διευκολυνθούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι των ΗΠΑ και της ΕΕ σε βάρος Κίνας, Ρωσίας κλπ.

 

Το Ισραήλ, κράτος τρομοκράτης της περιοχής που στηρίζουν ΗΠΑ και ΕΕ, με τις δολοφονικές επιθέσεις στη ρημαγμένη από τον αποκλεισμό Λωρίδα της Γάζας όπου επιβιώνουν με τεράστιες δυσκολίες πάνω από 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι, προχωράει ένα βήμα παραπέρα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια που στοχεύουν τη Συρία και το Ιράν.

Στις πλάτες των Παλαιστινίων δημιουργείται σήμερα προγεφύρωμα για την περαιτέρω επίθεση.

Ενα στοιχείο καθοριστικό που περιπλέκει το κουβάρι των ανταγωνισμών είναι η εκδήλωση της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης που κάνει πιο επιθετικές τις αστικές τάξεις όλων των χωρών.

Την ίδια στιγμή που επιτίθενται σε ό,τι εργατικό, λαϊκό δικαίωμα έχει απομείνει, τρώγονται μεταξύ τους για μεγαλύτερο μερίδιο καταλήστευσης του πλούτου των λαών.

Η ελληνική αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, ενεργά συμμετέχουν στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια προσδοκώντας κάτι από το φαγοπότι των ισχυρών, από τις ανεκμετάλλευτες πλουτοπαραγωγικές πηγές.

Για τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας, όλους τους εκμεταλλευόμενους, οι επικίνδυνες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ένα ακόμα «καμπανάκι» για να απαιτήσουν μαζικά και αποφασιστικά να μην υπάρξει καμία εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που ετοιμάζονται.

Αυτό σημαίνει να σταματήσει η στρατιωτική συνεργασία με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ.

Να μη χρησιμοποιηθούν η βάση της Σούδας και άλλες εγκαταστάσεις για τη σφαγή του συριακού λαού.

Αυτό όμως που απαιτείται είναι να δυναμώσει ο αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αγώνας.

Ο λαός δεν μπορεί να περιμένει σωτηρία επιλέγοντας ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, όπως κάνουν αστοί ή «νεοαριστεροί» διαχειριστές, τύπου ΣΥΡΙΖΑ.

Ο μόνος συνεπής αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι αυτός που θέτει στο επίκεντρο στην κάθε χώρα την ανάγκη της οργάνωσης του λαού για τη σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων.

Ετσι οι λαοί κυρίαρχοι, αφέντες του πλούτου που παράγουν, με εργατικό λαϊκό έλεγχο στην παραγωγή που θα έχει κίνητρό της τη λαϊκή ευημερία μπορούν να μεγαλουργήσουν αξιοποιώντας τα τεράστια επιτεύγματα της εποχής.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Τα μονοπώλια καταργούνται - δεν ελέγχονται

«Η έννοια του φορολογούμενου μεγάλου πλούτου είναι άγνωστη στη χώρα μας».

Αν έχει κάποια αξία η εκ των υστέρων ομολογία (στην «Καθημερινή») της προϊσταμένης της Διεύθυνσης Ελέγχων και Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων Κ. Φρατζεσκάκη που παραιτήθηκε την περασμένη βδομάδα,

είναι ότι έρχεται απλά να επιβεβαιώσει «εκ των έσω» την πασίγνωστη αλήθεια ότι το μεγάλο κεφάλαιο ποτέ δεν πλήρωνε φόρους.

Αντίθετα,

εξαιρούνταν και προστατευόταν από το κράτος που προνοούσε πάντοτε να θεσπίζει το κατάλληλο νομικό πλαίσιο για τη φοροαασυλία του.

Η «αδυναμία» του υπουργείου Οικονομικών

«να εντοπίσει και να φορολογήσει τις συγκεκριμένες κατηγορίες (σ.σ. των πλουσίων), δεν οφείλεται «στην έλλειψη της μηχανογραφικής και πληροφορικής υποστήριξης»,

 όπως δηλώνει το παραιτηθέν στέλεχος του υπουργείου,

αλλά πρωταρχικά στη βούληση διαχρονικά των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας να απαλλάξουν τους επιχειρηματικούς ομίλους από τα φορολογικά, και όχι μόνο, «βάρη», στο όνομα της στήριξης των «επενδύσεων» και της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.

Την ίδια στιγμή, είναι ασυγχώρητη αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι θα φορολογηθεί τώρα το μεγάλο κεφάλαιο επειδή τάχα το αξιώνει η τρόικα (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ).

Είναι άκρως υποκριτικές οι δηλώσεις του προέδρου του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας (SPD) Ζ. Γκάμπριελ, ο οποίος κάλεσε τη γερμανική κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή «να μην παρακολουθούν απαθείς τη φοροδιαφυγή» στην Ελλάδα, αξιώνοντας τάχα να πληρώσουν «και οι πλούσιοι Ελληνες». Η φοροδιαφυγή είναι νόμιμη τόσο εδώ όσο και στη Γερμανία, ακριβώς γιατί το εγγυάται η ΕΕ, «το ευρωπαϊκό δίκαιο και οι κανόνες της ενιαίας αγοράς», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο υφυπουργός Οικονομικών Γ. Μαυραγάνης

απαντώντας την περασμένη βδομάδα σε ερώτηση βουλευτών του ΚΚΕ.

 Επιτέλους, ας τελειώνουμε με τις αυταπάτες.

Τα μονοπώλια δεν ελέγχονται ούτε περιορίζονται από τις δικές τους κυβερνήσεις και στο δικό τους, καπιταλιστικό, σύστημα.

Απαιτείται η ανατροπή του και η κατάργηση των μονοπωλίων.

Το στοιχείο που κάνει τη διαφορά

«Σεντόνια» το ένα πίσω απ' τ' άλλο στον αστικό Τύπο εξηγούν με μαύρο κλάμα τι θα πάθουμε.
Οι υπογραφές στα κείμενα είναι από τους ίδιους που αρκετούς μήνες τώρα εξηγούν γιατί όλα αυτά τα μέτρα είναι αναγκαία.
Στο μεταξύ, τα «τελευταία μέτρα» έγιναν ήδη προτελευταία, καθώς συμπληρώθηκαν με κάμποσα ακόμα στο δρόμο των νόμων για το εθνικό τυπογραφείο.
Αλλά, καμιά ανησυχία, αφού από τα «θετικά αποτελέσματα» θα ενισχυθούν οι ασθενέστεροι, όπως διατείνεται ο «Ελεύθερος Τύπος». Εδώ δεν ισχύει ούτε καν το «ζήσε Μαύρε μου να φας τριφύλλι».
Τα δισ. που αρπάζονται από τη δουλειά της εργατικής τάξης έχουν ήδη πάρει το δρόμο για να γίνουν νέες ενισχύσεις στο μεγάλο κεφάλαιο - «ευνοϊκό κλίμα για τις επενδύσεις» είναι ο όρος που χρησιμοποιείται.

Τώρα έρχεται η σειρά όλων αυτών που θα ζητάνε να εφαρμοστεί ο νόμος.
Αλλά τι είναι ο νόμος;
Είναι η κατοχύρωση του δίκιου του δυνατού.
 Αυτό συνέβη το σαββατοκύριακο. Η αστική τάξη έκανε επίδειξη δύναμης με την έκδοση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Και τώρα θα ζητά εφαρμογή του νόμου.
Γι' αυτή τη στιγμή προετοίμαζαν το κλίμα όλοι εκείνοι που καιρό τώρα διαπίστωναν ότι ο λαός μας ρέπει σε καταστάσεις παραβίασης της νομιμότητας.

Διαρκής Ανυπακοή!
Αυτό είναι το κάλεσμα που απευθύνει το ΚΚΕ.
Γι' αυτό και τα «Νέα» διαπιστώνουν ότι πλέον «δεν έχει λόγο ύπαρξης το ΚΚΕ». Τι παράξενη σύμπτωση. Το ίδιο έγραφε σε χτεσινή ανακοίνωσή της και μία από τις κρατικοδίαιτες οργανώσεις που εμφανίζονται ως τροτσκιστικές.
Ποιος είπε ότι βγήκε στη σύνταξη ο Λαλιώτης;

Η διαστροφή της πραγματικότητας έχει γίνει επιστήμη. Παρουσιάζουν τους δήμους σαν αυτοτελείς επιχειρήσεις που απλά δεν τα καταφέρνουν να έχουν ισοσκελισμένους ισολογισμούς εξαιτίας της διαφθοράς.
Ομως οι δήμοι είναι κράτος.
Αυτό το κράτος ανήκει σε συγκεκριμένη τάξη, την αστική και διοικείται από συγκεκριμένη κυβέρνηση. Ολα όσα παρουσιάζουν σαν παθογένεια της τοπικής διοίκησης είναι κεντρική πολιτική και μ' αυτήν έχει στηριχθεί η εξουσία του κεφαλαίου.
Και βεβαίως δεν είναι η παθογένεια και η διαφθορά, όσο και αν υπάρχει γιατί συναλλαγές κράτους-κεφαλαίου γίνονται, που φέρνει μη ισοσκελισμένους ισολογισμούς, αλλά η λιτότητα που επιβάλλει και αυτό θα γίνει με τους δήμους να πουλούν υπηρεσίες πανάκριβα.

Το παράδειγμα του 54χρονου που πήγε στο χωριό να ζήσει από τη βοήθεια της 81χρονης μάνας του, δεν είναι μοναδικό. Είναι όμως ένα καλό δείγμα του πώς αντιμετωπίζει τη συντήρηση και αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης η αστική τάξη.
Μια προαγγελία για το πώς θα ζήσει η επόμενη βάρδια της εργατικής τάξης αν δεν πάρει η ίδια έγκαιρα τα μέτρα της.
Με την οργάνωσή της, δηλαδή, από σήμερα, στα ταξικά συνδικάτα, με την ανατροπή των συσχετισμών σε κάθε πτυχή της ζωής της, έτσι που στα αζήτητα να βρεθεί τελικά ο αίτιος του κακού, ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής που ό,τι είχε να δώσει το 'δωσε και τώρα πια μπορεί να επιβιώνει μόνο όσο του επιτρέπει η εργατική τάξη ζώντας η ίδια από τις σάρκες της.

Μετρώνται ήδη - με τις ευλογίες του Ομπάμα - ως εκατόμβη οι νεκροί στη Γάζα.
Αναγκάζοντας πια ακόμα και τον ΣΥΡΙΖΑ να εκδώσει στα σιωπηρά το βράδυ της Κυριακής μιαν ανακοίνωση με την οποία ζητά «αναστολή»
 - αναστολή, όχι κατάργηση - της στρατιωτικής συμφωνίας με το Ισραήλ,
δυο μέρες μετά την με ελαφρά πηδηματάκια άρνησή του να διαδηλώσει έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ,
όπου διαδήλωσαν όλοι οι άλλοι εκτός από αυτούς που θέλουν να κάνουν «ό,τι και ο Ομπάμα».

Καθώς από δω και πέρα όλα δείχνουν ότι θα επιδιωχθεί να μετατεθεί η συζήτηση στο ποιος από τους διαχειριστές είναι ικανότερος, διάβασε προσεκτικά τις εκτιμήσεις του ΠΑΜΕ για τους αγώνες που έγιναν και το τι πρέπει να γίνει, για το ποιο είναι εκείνο το κρίσιμο στοιχείο που θα κάνει τη διαφορά.
Για ένα κίνημα ταξικό, ένα κίνημα που θα αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων, θα βάζει στην ημερήσια διάταξη το κεντρικό ζήτημα: ανάπτυξη για το λαό με απαλλαγή από την εξουσία των μονοπωλίων και της ΕΕ, ή, ανάπτυξη με τα μονοπώλια και το λαό εξαθλιωμένο.

από τη στήλη "δια του τύπου" του Ριζοσπάστη 

Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου

Κυβερνούν με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου!

Αλλά προς τι η έκπληξις;
Δεν πρόκειται για μέθοδο που την προβλέπει το δημοκρατικό (τους) Σύνταγμα;
Με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου δεν «παγώνουν» μισθούς και συντάξεις, εδώ και δεκαετίες;
Με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου δεν είναι που επιβάλλουν «σταθεροποιητικά προγράμματα», ήδη από το 1985;
Με τον απόλυτο... σεβασμό που αρμόζει στο είδος της αστικής δημοκρατίας (τους) δεν ήταν που πέρασαν την πρώτη δανειακή σύμβαση, τον Ιούνη του 2010, χωρίς καν να την κυρώσουν από το Κοινοβούλιο;
Με την αναίδεια της κοινοβουλευτικής «τάξης» που υπαγορεύουν τα συμφέροντα της τάξης τους,
δεν ήταν που έφτασαν να επιχειρηματολογούν υπέρ της ψήφισης του πρώτου Μνημονίου και να την προωθούν στη Βουλή με βάση όχι την ουσία αλλά την τυπική νομιμότητα - όπως έλεγαν - του Συντάγματος;
Με διατάγματα του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου δεν ήταν που αποφάσισαν την πρόσβαση των... εμπειρογνωμόνων σε όλα τα έγγραφα και στοιχεία του ελληνικού κράτους, κατά παρέκκλιση κάθε νομοθεσίας;

*

Κατά το τρέχον διάστημα δεν είναι - από τον Αύγουστο και μετά - που οι τρικομματικοί συγκυβερνώντες έχουν επιβάλει ήδη μια ντουζίνα Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου;

Με τέτοιες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κινήθηκαν σε μια σειρά θέματα:
Από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, μέχρι τη στελέχωση του ταμείου αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ)
και από την κατάργηση του ελάχιστου ποσοστού του Δημοσίου στις δημόσιες επιχειρήσεις μέχρι τη λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης για μετανάστες!
Αυτή είναι η δημοκρατία (τους).
Τόσο «δημοκρατική» είναι η δημοκρατία τους, τόσο αντιδραστικά και τόσο αντιλαϊκά αυτά που προωθούν, που ακόμα και το «φύλλο συκής», τους στενεύει.
Για παράδειγμα μόλις πριν μια βδομάδα, στη συζήτηση του προϋπολογισμού, αρμόδιος υφυπουργός τάχθηκε υπέρ της κατάργησης ακόμα και του άρθρου 60 του Συντάγματος που αφορά στην ψήφο των βουλευτών κατά συνείδηση.

*

Η τόσο «δημοκρατική» δημοκρατία τους ήταν, είναι και θα είναι σαθρή.

Το περιεχόμενό της «στενό».

Τα όριά της αυστηρά καθορισμένα να προασπίζουν την ελευθερία και τα δικαιώματα του δυνατού, του ισχυρού.

Η δημοκρατία τους,
η «δικτατορία του κεφαλαίου» δηλαδή,
αποτυπώνει - και μάλιστα στις συνθήκες του αποκαλυπτικού φακού της κρίσης - τον αντιδραστικό χαρακτήρα μιας τάξης, της αστικής τάξης, που απέχει πολύ από τον προ τριών αιώνων επαναστατικό εαυτό της.
Η δημοκρατία τους είναι οικοδομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να παρέχει στους πολιτικούς δυνάστες του λαού όλες τις δυνατές ελευθερίες και όλες τις αντίστοιχες σχετικές θεσμικές πρόνοιες, αλλά μόνο για την καταδυνάστευση του λαού.
Και είναι προφανές:
στο πλαίσιο αυτής της δημοκρατίας, της αστικής, η ελευθερία του λαού να κατακτήσει την πραγματική λαϊκή κυριαρχία, δεν πρόκειται να του παραχωρηθεί με καμία Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου.

Γράφει
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Αρχίσανε οι «διευκρινίσεις»...

«...Το μεγαλύτερο έγκλημα δεν είναι οι μισθοί και οι συντάξεις, γιατί αυτούς θα τους επαναφέρουμε με έναν νόμο και ένα άρθρο, όταν πολύ γρήγορα θα βρεθούμε, με τη βοήθεια του λαού, σε θέση διακυβέρνησης για να αντιστρέψουμε αυτή την καταστροφή».

*

Αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια του κ. Τσίπρα κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, την περασμένη Πέμπτη, στη ΛΑΡΚΟ.

Αλλά αυτό το... υποδεέστερο έγκλημα - τις μειώσεις μισθών και συντάξεων δηλαδή - φαίνεται ότι το ξανασκέφτηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Και αποφάσισαν ότι δεν είναι και τόσο υποδεέστερο. Γι' αυτό και, όπως αναδρομικά αποφάνθηκαν, ο κ. Τσίπρας αυτά που είπε στη ΛΑΡΚΟ «δεν τα είπε»...
Ναι, αλλά αν ο κ. Τσίπρας «δεν είπε» όσα είπε, τότε τι τελικά είπε; Ισχύουν ή δεν ισχύουν οι δηλώσεις του;
Για το θέμα των δηλώσεων του κ. Τσίπρα στη ΛΑΡΚΟ και για την υπόσχεσή του ότι «θα επαναφέρει με έναν νόμο και ένα άρθρο» τους μισθούς και τις συντάξεις,
ρωτήθηκε χτες ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Π. Σκουρλέτης έδωσε τις ακόλουθες... διευκρινίσεις (στον ρ/σ «Real FM»):

*

«(Ο κ. Τσίπρας) δεν είπε κάτι τέτοιο (...). Σκοπός μας είναι να αποκαταστήσουμε σε ένα βάθος χρόνου και με βάση μια διαδικασία ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των απωλειών και κατά προτεραιότητα όσων ήτανε στα χαμηλότερα κλιμάκια. Δεν έχουμε πει, όμως, γιατί δεν γίνεται αυτό το πράγμα, ότι μπορούμε με ένα διακόπτη να γυρίσουμε το χρόνο. Αυτή είναι η πραγματική διάσταση και το περιεχόμενο των δηλώσεών του»...

*

Τα συμπεράσματα δικά σας.
Μία επισήμανση μόνο:
Αυτό το «άλλα λέω, κι άλλα εννοώ», που αποτελεί την άλλη όψη του «άλλα λέω κι άλλα κάνω», το έχουμε ζήσει στην Ελλάδα κάτι δεκαετίες τώρα. Με το ΠΑΣΟΚ...

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ από το Ριζοσπάστη

«... τα ντόπια θεριά... »

Καλά, δε χρειάζεται να επιχειρηματολογούν τόσο παθιασμένα οι κυβερνητικοί εταίροι για το γεγονός ότι οι «επίτροποι» της τήρησης του μνημονίου θα είναι Ελληνες και να το παρουσιάζουν και σαν «απόδειξη» ότι με την επιτήρηση δε θίγεται, όπως λένε, η «εθνική κυριαρχία».
Ελληνες, άλλωστε, ήταν και οι Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλος και Ράλλης...

*

Η αξία της... ελληνικότητας των επιτρόπων βρίσκεται αλλού. Οτι τα περί «κατοχής» ούτε ως «άλλοθι» δεν μπορούν πλέον να τα χρησιμοποιούν κάποια από τα «ριζοσπαστικά» παπαγαλάκια των κυβερνώντων.
Καθότι η μόνη «κατοχή» που υπάρχει είναι εκείνη εκ μέρους του έθνους των ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών, που έχουν θέσει υπό το καθεστώς της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της δεσποτικής επιτροπείας το άλλο έθνος, το έθνος των εργαζομένων.
Και στο πλαίσιο της δικής τους «εθνικής κυριαρχίας», της κυριαρχίας του έθνους των κεφαλαιοκρατών, είναι που τώρα τοποθετούν στο σβέρκο του άλλου έθνους, του έθνους των εργαζομένων, ακόμα και επιτρόπους!

*

Και να γιατί - και για όσο θα υπάρχουν αυτά τα δυο «έθνη» - θα είναι πάντα επίκαιρα τα λόγια του Βάρναλη:
«Τις φορές, που ο δεμένος πετάχτηκε απάνου /
με τα δόντια να κόψει του ξένου τυράννου /
το λυτάρι, δεμένος βρισκότανε πάλι. /
Τονε δένανε τρίδιπλα οι ντόπιοι μεγάλοι.
Τώρα η Νύχτα τελειώνει... Παθοί και μαθοί /
 ξέρουν, όταν η μάχ' η μεγάλη δοθεί, /
για να μην ξαναχάσουνε τη λεφτεριά τους, /
θ' αφανίσουνε πρώτα τα ντόπια θεριά τους».

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ από το Ριζοσπάστη

ΜΑΝΑ, ΕΜΠΛΕΞΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ!!!

…Μόλις τ’ άκουσες, γύρισες και κοίταξες τη φωτογραφία τού πατέρα μου. Του αγαπημένου σου Αρίστου. Τσαγκάρης ήταν και κουτσά-στραβά έβγαιναν τα καθημερινά μας έξοδα. Τι τού ’ρθε να φύγει στα βαπόρια…! Στις 21 Απρίλη 1967 μπαρκάρισε. Έτσι, ξαφνικά. Κι εσύ μάνα, όλο άναβες το καντήλι, να τον έχει ο Άι-Νικόλας γερό.

«Μην μπλέκεις με τους κομμουνιστές γιε μου», με συμβούλεψες τότε μάνα.

Ήταν στα δεκατρία μου χρόνια. Το 1968. Τότε που στο σχολειό ήρθαν δυο παιδιά από άλλο προάστιο τής εργατούπολης.

Αυτό το μελαγχολικό κορίτσι κι εκείνο το πάντα σκεπτικό αγόρι, κέρδισαν αμέσως τη φιλία μου κι εγώ την εμπιστοσύνη τους. Αυτό το χρωστάω στις αρχές που μου δώσατε εσύ κι ο πατέρας, μα και στο δικό τους ένστικτο. Τούτα τα δυο ήταν που τους διαβεβαίωσαν πως δεν είμαι εκκολαπτόμενος ρουφιάνος.

Τότε μάνα, επειδή σ’ εμπιστευόμουν, σ’ εκτιμούσα βαθιά δηλαδή, ήρθα τρέχοντας και σού ’πα το λόγο που τα μάτια τους ήταν τόσο περήφανα!!!

            Οι μανάδες και οι πατεράδες τους, ήταν κομμουνιστές! Κρατούμενοι στο κολαστήριο τής Γυάρου, γιατί το ΚΚΕ ήταν «παράνομο». Έτσι, ανέλαβαν αυτά τα παιδιά κάποιοι συγγενείς τους στην παραπάνω γειτονιά.

«Μην μπλέκεις με τους κομμουνιστές γιε μου», με συμβούλευες τότε μάνα με την αγωνία ζωγραφισμένη στο ρυτιδιασμένο απ’ τα βάσανα πρόσωπό σου. Τό ’πες όμως τόσο σιγανά… Μα και κακό λόγο γι’ αυτούς, δεν ξεστόμισες. Μόνο έσφιγγες τα δόντια μην κλάψεις. Γιατί;

            Πέρασαν άλλα πέντε χρόνια που όλα τά ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, για να μάθω επιτέλους, ότι τα μαύρα δεν τα φόραγες από γούστο. Ότι ο πατέρας μου δεν βρισκόταν σ’ αυτό το ατέλειωτο μπάρκο…

Γιατί μου τά ’κρυβες βρε μάνα;!

Ήταν τ’ απόγιομα της 16ης Νοέμβρη 1973, ανήμερα των γενεθλίων μου. Γινόμουν δεκαοκτώ χρονών.

«Πού πας πάλι(!!!) γιε μου; Γύρνα πίσω! Έλα να σου πω! Σε ικετεύω…», σωριάστηκες στο χωματόδρομο έξω απ’ το σπίτι μας. Γύρισα. Μόνο για να σε σηκώσω γλυκιά μου μάνα, μα και για να σ’ ακούσω.

Έτσι έμαθα, ότ’ ήσουν μοναχοπαίδι γιατί οι γονείς σου δεν πρόλαβαν να ζήσουν τη ζωή και τον έρωτά τους. Εκτελέστηκαν το 1950 απ’ το μετεμφυλιακό καθεστώς τής Ελλάδας επί εσχάτη προδοσία… Κυβέρνηση Πλαστήρα… Κι ήταν λιγότερο από τριάντα και οι δυο…

Αντάρτες τού τιμημένου ΕΑΜ-ΕΛΑΣ πρώτα και μαχητές τού διπλοτιμημένου ΔΣΕ μετά. Οι «νικητές», η αστική τάξη, οι πολιτικοί εκφραστές της και το Παλάτι, τούς κήρυξαν εχθρούς τής «πατρίδας»… Των θησαυροφυλακίων τους δηλαδή.   

Δέκα χρονών παιδάκι έμεινες πεντάρφανη. Σε κλείσανε σ’ ένα απ’ τα κολαστήρια, τις γνωστές παιδουπόλεις της βασίλισσας Φρειδερίκης, που εμπνεύστηκε κι έκανε πράξη το παιδομάζωμα, για να αναμορφώσει τα παιδιά των κομμουνιστών… Οι χίτες και οι ταγματασφαλίτες που απολάμβαναν δόξα, τιμές και χρήμα για την προδοσία τους ενάντια στη χώρα, σε βάλαν στο σημάδι πριν ακόμη κλείσεις τα δεκαπέντε σου χρόνια. Για να σε σώσουν απ’ το …κληρονομικό σου κομμουνιστικό μικρόβιο, σε βίασαν. Τρία κτήνη με τη σειρά! Επί κυβέρνησης Παπάγου…

«Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος;», μουρμούρισες σα να μονολογούσες.

Απ’ αυτόν το βιασμό γεννήθηκα εγώ… «Μάνα, τι λες; Κι ο μπαμπάς; Ο Αρίστος μάνα…», σ’ έσφιξα στα μπράτσα μου, που τά ’νοιωσα να δυναμώνουν όμοια μ’ εργάτη που στύβει την πέτρα και βγάζει λάδι για τη φαμίλια του! «Δολοφονήθηκε με φριχτά βασανιστήρια παιδί μου απ’ τη χούντα, λίγο μετά τη σύλληψή του. Συνελήφθη στις 21 Απρίλη γιατ’ ήταν κομμουνιστής! Κι εγώ γιε μου κομμουνίστρια είμαι», όρθωσες επιτέλους(!) πελώριο το ανάστημά σου, μικροκαμωμένη και μόνιμα μαυροφορεμένη μάνα.

«Κάνεις λάθος κυρα-Αρίσταινα! Δεν είμαι γιος βιασμού εγώ! ‘Βιολογικός’ μου πατέρας είναι ο κομμουνιστής Αρίστος!», σου αποκάλυψα πως ήδη ήμουν μέλος τής παράνομης Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας! Της ΚΝΕ!

«Περίμενε τότε λεβέντη μου!», όρμησες σπίτι και σε πέντε λεπτά ξαναβγήκες, έχοντας βγάλει τα μαύρα…

«Μαζί θα πάμε στο Πολυτεχνείο γιε μου!!!», έχωσες καλύτερα τη φωτογραφία τού Αρίστου στην τσέπη σου.

Εκεί, στο Πολυτεχνείο 17 Νοέμβρη 1973 πριν το ξημέρωμα, μια φασιστική σφαίρα σ’ έσμιξε πάλι με τον Αρίστο σου…

Τό ’μαθα δυο μέρες αργότερα μάνα, που με συνέλαβε η χούντα. Μου το αποκάλυψαν οι βασανιστές μου γελώντας σαρκαστικά. Εκεί, στα μπουντρούμια τής ασφάλειας, την ώρα που οι σοσιαλδημοκράτες Ντερτιλήδες τού «Πλαστήρα» και οι φασίστες Ντερτιλήδες τού «Παπάγου» με δολοφονούσαν, όπως εσένα, τον Αρίστο, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου, για να προασπίσουν τον καπιταλισμό και τα κέρδη των καπιταλιστών. Μόνο που πλέον είχαν τη μούρη τού φασιστοναζί Γεώργιου Παπαδόπουλου και των ομοίων του. Ή μήπως τού φασιστοναζί Ιωάννη Μεταξά; Ή μήπως…

Πόσο ίδιοι είναι όλοι τους…

             

Ευτυχώς μάνα, οι σφαίρες των Ντερτιλίδων με πήραν ξώφαλτσα. Οι επιπτώσεις όμως απ’ τα βασανιστήρια στο κορμί μου, με συνοδεύουν ακόμη. Αλλά δεν τους δίνω σημασία. Όλο το νοιάξιμό μου, όπως και της νύφης σου, είναι για τα παιδιά μας! Για τα εγγόνια σου. Για το μέλλον τους, που δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός.

Κι είμαστε όλοι κομμουνιστές μάνα, όχι όμως για συναισθηματικούς λόγους, παρότι κι αυτοί έχουν ιερή αξία. Απλά, ξέρουμε την ταξική μας θέση.

Όπως ξέρουμε, ότι όλες οι κυβερνήσεις στα πλαίσια τού καπιταλισμού, «Δεξιές» και «Αριστερές», την ίδια εξουσία προσκυνάνε. Την εξουσία των μονοπωλίων. Των μεγαλοαφεντάδων. Των καπιταλιστών.

Κι εμείς μάνα, χρειαζόμαστε τη δική μας εξουσία. Την Εργατική-Λαϊκή Εξουσία. Το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, ώστε να ζούμε χωρίς στερήσεις. Χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μόνο έτσι θ’ απολαμβάνουμε, εμείς, οι παραγωγοί όλου τού πλούτου, τον πλούτο που παράγουμε.

Ναι μάνα, είχες απόλυτο δίκιο όταν μουρμούραγες, τι Πλαστήρας, τι Παπάγος…

Κι εγώ μάνα, δεν το μουρμουράω! Το βροντοφωνάζω!

«Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»;!

Κι όσοι μάνα απ’ τους σύγχρονους γκεμπελίσκους το επικαλούνται για να κατηγορήσουν το ΚΚΕ, αν έχουν μια στάλα τσίπα πάνω τους, ας αποκαλύψουν την αλήθεια για τον Πλαστήρα.

Επειδή όμως δεν έχουν καθόλου τσίπα, την αποκαλύπτουμε εμείς μάνα. Οι κομμουνιστές!

Ο σοσιαλδημοκράτης Πλαστήρας, υπήρξε ένθερμος οπαδός του Μουσολίνι. Επιχείρησε στρατιωτικά πραξικοπήματα μαζί τον Ελ. Βενιζέλο. Ήταν πρωθυπουργός στην εκτέλεση των: Μπελογιάννη, Αργυριάδη, Καλούμενου και Μπάτση. Η κυβέρνηση Πλαστήρα έβαλε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ. Με γραμμή τής κυβέρνησης Πλαστήρα, που δόθηκε σε δικούς της αξιωματικούς, εντάθηκαν τα βασανιστήρια στη Μακρόνησο πριν τις εκλογές του 1952, για να υποστηρίξουν οι πλαστηρικοί ότι ξεσάλωσαν οι της «Δεξιάς», τότε που μυρίστηκαν ότι μπορεί να πέσει η κυβέρνηση Πλαστήρα και να έρθει ο Παπάγος! Άρα, τι λέγανε; Ψηφίστε Πλαστήρα!... Το μικρότερο κακό… Επομένως, ναι! Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος; Αστικά κόμματα ήταν και τα δυο. Κι ως γνωστό, οι όποιες επιμέρους διαφορές δύο αστικών κομμάτων εξουσίας, είναι …αναγκαίες για να στηρίζεται το σύστημα και να εγκλωβίζεται ο λαός, επιλέγοντας πότε τον ένα και πότε τον άλλο βραχίονα, ως το μικρότερο κακό. Για να μην πηγαίνει ο λαός προς το καλό...

Όμοια σήμερα μάνα, που μας μοστράρουν ένα ακόμη ίδιο δίπολο, βροντοφωνάζω: Τι η ΝΔ με τους δορυφόρους της, τι ο ΣΥΡΙΖΑ με τους δορυφόρους του; Έτσι κι αλλιώς, και οι δυο πλευρές τον καπιταλισμό υπηρετούν, με τον τρόπο του ο καθένας.

Κανέναν λοιπόν από δαύτους! ΚΚΕ και μόνο ΚΚΕ!  

Μάνα, φτάσαμε ήδη στο 2012, κι επειδή δεν βρέθηκε ποτέ ο τάφος τού Αρίστου, αφήνω πάλι στον δικό σου δυο μπουκέτα κατακόκκινα γαρύφαλλα. Να του δώσεις το ένα από μένα. Απ’ το γιο του.

Να ξέρετε και οι δυο, πως δεν το βάζω κάτω. Είμαι αισιόδοξος ακόμη και σήμερα, που βαθαίνει επικίνδυνα η καπιταλιστική κρίση. Κι είμαι αισιόδοξος μάνα, γιατί έχω εμπιστοσύνη στο μεγάλο κομμάτι τού λαού μας που δεν έχει βρωμιστεί…

Άλλωστε, υπάρχει λύση μάνα, κι είναι ΛΥΣΗ για ΤΩΡΑ!!! Για το σήμερα!

Την ξέρεις. Όπως την ξέρουν όλοι οι αλύγιστοι εκεί στο πάνθεον των ηρώων!

Ναι μάνα! ΦΙΛΟΛΑΪΚΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!!

(Το διήγημα «ΜΑΝΑ, ΕΜΠΛΕΞΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ», είναι άλλη μια προσφορά τής συγγραφέως Καλής Γκέλμπεση στο blog ANEΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ. Κι εμείς με τη σειρά μας, το προσφέρουμε σ’ εσάς. Αναδημοσιεύστε το ελεύθερα!)

 

Ν. Μπογιόπουλος 19-11 στην “Πρωϊνή Ενημέρωση” της ΝΕΤ

Αναρτήθηκε από τον/την redship

βίντεο  από  βαθύ κόκκινο

Τι κρύβεται πίσω από την κόντρα για το ελληνικό χρέος;

Νέα επεισόδια στη διαμάχη Ευρωζώνης - ΔΝΤ για τη διαχείριση του χρέους στην Ελλάδα, πρόσθεσε στις αρχές της βδομάδας η συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ στις Βρυξέλλες, με τη συμμετοχή και της Κ. Λαγκάρντ.
Αργά το βράδυ της Δευτέρας ανακοινώθηκε ότι η απόφαση για εκταμίευση της επόμενης δόσης για την Ελλάδα παραπέμπεται στο μεθαυριανό Γιούρογκρουπ, ή σε επόμενη συνεδρίαση, στις 26 Νοέμβρη, επειδή από την πλευρά της Ελλάδας εκκρεμούν ορισμένες «προαπαιτούμενες δράσεις».
Ωστόσο, η κόντρα που ακολούθησε και τα όσα διέρρευσαν από τις διαπραγματεύσεις, φανερώνουν ότι ο πραγματικός λόγος είναι η ασυμφωνία Ευρωζώνης - ΔΝΤ για τον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό χρέος θα καταστεί «βιώσιμο» κατά τα πρότυπα του ΔΝΤ και άρα το Ταμείο θα συνεχίσει να συμμετέχει στην αναχρηματοδότησή του μέσω της τρόικας.
Στην πραγματικότητα, η κόντρα για το χρέος κρύβει τη διαφορετική θεώρηση που έχουν οι δυο πλευρές για τη συνταγή διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, η οποία βαθαίνει και οξύνει τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αλλά και στο εσωτερικό τους εκφράζονται αντιθέσεις, οι οποίες συνδέονται με τα ιδιαίτερα συμφέροντα των μονοπωλίων σε κάθε χώρα, τη θέση της στην πυραμίδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την ένταση με την οποία η κρίση χτυπάει κάθε οικονομία.
Για παράδειγμα, Γαλλία και Γερμανία έχουν διαφορές ως προς τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης στην Ευρωζώνη. Η οικονομία της πρώτης είναι σε δυσκολότερη θέση από τη γερμανική και η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία που θέλει η Γερμανία, στερεί πόρους για ανάκαμψη από τα γαλλικά μονοπώλια. Συμφωνούν, όμως, ότι για το ελληνικό χρέος θα πρέπει να βρεθεί άλλη λύση από το «κούρεμα», το οποίο ισοδυναμεί με καταστροφή κεφαλαίου και άρα χασούρα για τα μονοπώλιά τους.
Από την πλευρά του, το ΔΝΤ, εκπροσωπώντας στην τρόικα τις ΗΠΑ και άλλες ανερχόμενες καπιταλιστικές οικονομίες, που έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα προς τη Γερμανία και την Ευρωζώνη, πιέζει για νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους, αυτή τη φορά στα ομόλογα που κατέχει ο λεγόμενος «επίσημος τομέας», δηλαδή τα κράτη - μέλη και η ΕΚΤ.
Ο λόγος που το κάνει είναι για να επωμιστεί η Ευρωζώνη μεγαλύτερο βάρος από την ελεγχόμενη χρεοκοπία των κρατών μελών της και να απαλλαχθούν οι ΗΠΑ και οι άλλοι από τη ζημιά που συνεπάγεται για τα μονοπώλιά τους η επιπλέον χρηματοδότηση ανταγωνιστικών οικονομιών μέσω της τρόικας.

Κούρεμα ή νέα άτοκα δάνεια;

Τη διαμάχη ανάμεσα στα δύο μέρη, συμπληρώνουν οι διαφορετικές εκτιμήσεις για την «ωρίμανση» του ελληνικού χρέους. Το ΔΝΤ θεωρεί ότι με τα σημερινά δεδομένα το ελληνικό χρέος θα φθάσει το 2020 το 150% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ΕΚΤ, το χρέος θα αγγίξει το 140% το 2020, από 189% το 2013 και σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το 2020 το χρέος δε θα ξεπερνά το 140% του ΑΕΠ.
Θέλοντας να μεταθέσει για αργότερα το συμβιβασμό με το ΔΝΤ, η Ευρωζώνη υποστηρίζει ότι το χρέος είναι βιώσιμο, αν ο στόχος για 120% του ΑΕΠ, όπως προβλέπει η συμφωνία για τα δάνεια από την τρόικα, μετατεθεί από το 2020 στο 2022 και αν στο μεταξύ ληφθούν μέτρα όπως η χρηματοδότηση της Ελλάδας για την επαναγορά ομολόγων της, η μείωση των επιτοκίων για τα δάνεια της τρόικας, η παραίτηση των κρατών μελών από τα κέρδη που προσδοκούν από τα ελληνικά ομόλογα και άλλα.
Στον αντίποδα, το ΔΝΤ ισχυρίζεται ότι οι λύσεις που προτείνει η Ευρωζώνη είναι μεσοβέζικες και πως χρειάζεται οριστική διευθέτηση στο ζήτημα, με κούρεμα των ομολόγων που κατέχει ο επίσημος τομέας. Με τους επικρατέστερους υπολογισμούς, για να καταστεί το χρέος βιώσιμο κατά τα πρότυπα του ΔΝΤ, χρειάζεται μια «ελάφρυνση» της τάξης των 80 δισ ευρώ, που αντιστοιχεί σε κούρεμα μεγαλύτερο του 50% των ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ και τα κράτη μέλη.
Συνολικά, ο λεγόμενος «επίσημος τομέας» στην Ευρωζώνη, κατέχει σήμερα ελληνικό χρέος ύψους 179,8 δισ. ευρώ, το οποίο κατανέμεται ως εξής: Η ΕΚΤ 41 δισ. ευρώ, οι Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες της Ευρωζώνης 12 δισ. ευρώ, από διμερή δάνεια της Ελλάδας στο πλαίσιο του πρώτου Μνημονίου 52,9 δισ. ευρώ και από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (EFSF), στο πλαίσιο του δεύτερου Μνημονίου, δάνεια ύψους 73,9 δισ. ευρώ. Το ΔΝΤ έχει δανείσει στην Ελλάδα 21,7 δισ. ευρώ.
Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε την Τρίτη στο «Reuters», εκτιμά ότι το κόστος για τη Γερμανία από ένα ενδεχόμενο νέο κούρεμα, θα ξεπερνούσε τα 17,5 δισ. ευρώ, καθώς μέχρι τώρα έχει χορηγήσει στην Ελλάδα δάνεια και εγγυήσεις ύψους 35,2 δισ. ευρώ. Με αυτά τα δεδομένα, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί η Ευρωζώνη αντιδρά σχεδόν ενιαία στην προοπτική να κουρευτεί το ελληνικό χρέος, η βιωσιμότητα του οποίου τίθεται σαν προϋπόθεση για να παραμείνει το ΔΝΤ στην τρόικα και να συνεχίσει να χρηματοδοτεί την ελεγχόμενη χρεοκοπία των κρατών μελών της.
Καθόλου τυχαία, μετά τις ΗΠΑ, που τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ του να κουρευτεί ξανά το ελληνικό χρέος, την ίδια άποψη διατύπωσε την Τετάρτη και ο εκπρόσωπος της Βραζιλίας και άλλων δέκα χωρών στο ΔΝΤ, αποκλείοντας ταυτόχρονα κάθε επιπλέον στήριξη στην Ελλάδα από το ΔΝΤ.

Πού βρίσκεται το πρόβλημα;

 

Είναι το χρέος το πραγματικό τους πρόβλημα; Η απάντηση είναι πως όχι. Ο βραχνάς τους είναι η βαθιά και συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση και η αδυναμία τους να τη διαχειριστούν με τα εργαλεία του παρελθόντος. Το υψηλό χρέος δυσκολεύει τη διαχείριση, πολύ περισσότερο που το «κούρεμά» του για χώρες όπως η Ελλάδα, ισοδυναμεί με καταστροφή κεφαλαίου, ενάντια στα συμφέροντα που έχουν ανταγωνιστικές οικονομίες.
Εκεί είναι το πρόβλημά τους, αφού ξέρουν πως όσα μέτρα κι αν πάρουν για το χρέος, όσα δισ. κι αν κουρέψουν, τα πράγματα θα παραμένουν ίδια αν δεν πάρει ξανά μπρος η μηχανή της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτός είναι ο λόγος που ορισμένες μερίδες του κεφαλαίου και πολιτικές δυνάμεις ζητάνε να χαλαρώσει η δημοσιονομική πειθαρχία και να διοχετευτούν κεφάλαια στους μονοπωλιακούς ομίλους για να επενδύσουν.
Γι' αυτό, ανεξάρτητα από τη στάση τους απέναντι στο χρέος, όλες οι χώρες μέλη της Ευρωζώνης, αλλά και οι ΗΠΑ, οι άλλες καπιταλιστικές οικονομίες, προωθούν αντιλαϊκές και αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ανάκαμψη, με επενδύσεις που θα εξασφαλίζουν αποδοτική για τους επιχειρηματίες αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα διαπιστώνει ο οίκος «Moody's», έχοντας εξετάσει τις περιπτώσεις 31 κρατών που αναδιάρθρωσαν τα χρέη τους. Ο «οίκος» κατέληξε ότι την περίοδο 1997 - 2012, τα ονομαστικά επίπεδα χρέους αυξήθηκαν στις μισές περιπτώσεις ανταλλαγής κρατικού χρέους, ενώ κατά μέσον όρο οι χώρες που διευθέτησαν το χρέος τους εξήλθαν με αναλογία χρέους προς ΑΕΠ μόλις 5% χαμηλότερα από ό,τι πριν την αναδιάρθρωση! Μάλιστα, στο 50% των περιπτώσεων τα επίπεδα του χρέους αυξήθηκαν κατά πολύ.
Οσοι σήμερα μιλάνε για κρίση χρέους και προπαγανδίζουν ότι αν κουρευτεί ή διαγραφεί ένα μέρος του, αυξάνονται οι προϋποθέσεις να ευημερήσει ο λαός, λένε συνειδητά ψέματα. Η διαμάχη για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, έχει να κάνει και με τους ανταγωνισμούς για το ποια μονοπώλια θα πλασαριστούν καλύτερα στην κούρσα για την εκποίηση των υποδομών και της δημόσιας περιουσίας στην Ελλάδα. 'Η για το ποιας χώρας τα στρατηγικά συμφέροντα θα υπηρετηθούν κατά προτεραιότητα από τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας.
Ολα αυτά, πρέπει να προβληματίσουν σοβαρά το λαό, που του γανώνουν το κεφάλι με θεωρίες περί χρέους και διαμάχες ανάμεσα στους «κακούς» Γερμανούς και όλους τους άλλους «φίλους» της Ελλάδας. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα συναινέσουν στην εξαθλίωσή τους, αν δεχτούν να σηκώσουν ξένες προς τα συμφέροντά τους σημαίες.
Στα αποπροσανατολιστικά διλήμματα «κούρεμα του χρέους ή μείωση των επιτοκίων», «με την ΕΕ ή με τις ΗΠΑ ή τη Ρωσία», «λιτότητα ή ανάπτυξη», «διαχείριση ΝΔ ή διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ», η απάντηση από τη σκοπιά του λαϊκού συμφέροντος είναι μία: Πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους που έφτιαξε η πλουτοκρατία.

από το Ριζοσπάστη

Η «διαθεσιμότητα» στους Δήμους και οι επιπτώσεις στις υπηρεσίες προς το λαό

Σε κλείσιμο οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια όσες υπηρεσίες των δήμων έχουν απομείνει να λειτουργούν, μετά και τις τελευταίες αποφάσεις της κυβέρνησης με τις οποίες χιλιάδες εργαζόμενοι αναμένεται να τεθούν σε διαθεσιμότητα

(και ύστερα από ένα χρόνο τους περιμένει η ανεργία).

Είναι γνωστό ότι οι δήμοι παρέχουν μια σειρά υπηρεσίες που ναι μεν είναι υποτυπώδεις και δεν καλύπτουν το σύνολο των αναγκών, ωστόσο, στις συγκεκριμένες συνθήκες εξυπηρετούν πολλές χιλιάδες ανθρώπους που έχουν σοβαρό πρόβλημα και χρειάζονται βοήθεια.

Το να απολύονται εργαζόμενοι, να μειώνεται το προσωπικό μαζί με τις ακόμα μεγαλύτερες δραστικές περικοπές που προβλέπει το νέο μεσοπρόθεσμο και ο κρατικός προϋπολογισμός του 2013 για τους δήμους, σημαίνει πρακτικά ότι αυτές οι υπηρεσίες, θα οδηγηθούν σε «λουκέτο».

Αλλωστε, ήδη υπάρχουν υπερχρεωμένοι δήμοι που αυτή τη στιγμή ουσιαστικά υπολειτουργούν μη μπορώντας να καλύψουν ούτε τις ανάγκες μισθοδοσίας του προσωπικού.

Καθόλου άσχετες με αυτές τις εξελίξεις δεν είναι και οι συνεργασίες που έχουν εγκαινιάσει δεκάδες δήμοι με Γερμανούς επιχειρηματίες ή εμπειρογνώμονες

(μετά από συμφωνία ανάμεσα σε ελληνική και γερμανική κυβέρνηση) και που μάλιστα με σχετικά ερωτηματολόγια έχουν εκφράσει γνώμη για το πού μπορούν να φανούν χρήσιμοι οι επιχειρηματίες...

Τη μείωση του προσωπικού, τις απολύσεις, τις περικοπές στους πόρους προς τους δήμους, ακολουθεί η ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών, δηλαδή νέα βάρη στο λαό.

Υπάρχει τέτοια εμπειρία, όπως για παράδειγμα στη Γαλλία, στη Γερμανία και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες, όπου έκλεισαν ακόμα και μαιευτικές κλινικές, επειδή δεν είχαν τα προσδοκώμενα έσοδα...

Τι υπηρεσίες προσφέρουν οι δήμοι

Για να δώσουμε μια εικόνα του τι ακριβώς σημαίνει να μην μπορούν να λειτουργήσουν, για παράδειγμα, οι κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων, αναφέρουμε συνοπτικά, τι υπηρεσίες παρέχουν και σε ποιες κατηγορίες του πληθυσμού.

• Κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων (ΚΑΠΗ). Αυτά τα κέντρα έχουν ως σκοπό την πρόληψη των βιολογικών, ψυχολογικών και κοινωνικών προβλημάτων των ηλικιωμένων. Βέβαια, κάτι τέτοιο είναι πρακτικά πολύ δύσκολο, αφού οι υποδομές δε δίνουν τέτοια δυνατότητα.
• Προγράμματα Φροντίδας Τρίτης ηλικίας (π.χ. πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι», πρόγραμμα Κέντρων Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων). Προγράμματα που είναι στελεχωμένα με κοινωνικούς λειτουργούς, νοσηλευτές, οικογενειακούς βοηθούς που παρέχει συναισθηματική στήριξη, νοσηλευτική φροντίδα, μέτρηση ζωτικών σημείων (αρτηριακή πίεση, σάκχαρο κ.λπ.), συνοδεία - μεταφορά σε υπηρεσίες Υγείας, συνεργασία με προσωπικούς ιατρούς των εξυπηρετουμένων, οικογενειακή βοήθεια, πρακτικές εξυπηρετήσεις, συντροφιά, συνοδεία σε υπηρεσίες ή περιπάτους, στοιχειώδης καθαριότητα, ατομική υγιεινή.

Οι άνθρωποι που ωφελούνται των παραπάνω υπηρεσιών είναι: Ατομα που πάσχουν από χρόνια νοσήματα (καρδιαγγειακά, διαβήτη, υπέρταση, άνοια). Πολίτες που διαμένουν μόνοι με νόσημα που χρήζει εντατικής ιατρικής παρακολούθησης. Ατομα με κινητικά προβλήματα. Ηλικιωμένοι που πρέπει να παρακολουθούν την εξέλιξη της υγείας τους. Ατομα με ειδικές ανάγκες. Αστεγοι, άποροι, οικονομικοί μετανάστες.

• Γενικά προγράμματα Κοινωνικής Προστασίας με αποδέκτες όλους τους κατοίκους του Δήμου (Δημοτικά Ιατρεία, Κέντρο Υποστήριξης Γυναικών, Προγράμματα Αιμοδοσίας κ.ά.)
• Ειδικά προγράμματα κοινωνικής προστασίας για Ευπαθείς Κοινωνικές Ομάδες. Για παράδειγμα, προγράμματα παροχής υπηρεσιών φροντίδας σε άτομα με αναπηρίες, προγράμματα στήριξης των θυμάτων της ενδοοικογενειακής βίας, υπηρεσίες για τσιγγάνους ή μετανάστες κ.λπ.
• Παιδικοί, βρεφικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί. Εξυπηρετούν νέα ζευγάρια που πρέπει να βγουν στο μεροκάματο και παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαπαιδαγώγηση και την κοινωνικοποίηση του παιδιού σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη ηλικία.
• Προγράμματα για το Παιδί, την Οικογένεια και τη Νεολαία. Αυτά είναι: Παιδικές κατασκηνώσεις, Συμβουλευτικό κέντρο για τα παιδιά και την οικογένεια, Κέντρο Πληροφόρησης Νέων, Κέντρο Πρόληψης και Καταπολέμησης Ναρκωτικών, Πρόγραμμα Υποστήριξης της σχολικής κοινότητας κ.λπ.

Μερικά παραδείγματα

Εκτός από τα παραπάνω, υπάρχουν και άλλες υπηρεσίες και αρμοδιότητες των δήμων που αφορούν:
Καθαριότητα, Διαχείριση Απορριμμάτων, Υδρευση, Αποχέτευση, Σχολεία, Εκπαίδευση, Πολιτισμός, Αθλητισμός.

Ας δούμε μερικά πιο συγκεκριμένα παραδείγματα για τις επιπτώσεις στις λαϊκές οικογένειες από τη μείωση προσωπικού και πόρων:
Το πρόβλημα με τη διαθεσιμότητα εργαζομένων που δουλεύουν σε παιδικούς σταθμούς ενός δήμου, δηλαδή τη μείωση προσωπικού, δεν αφορά μόνο τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αφορά τα ίδια τα νήπια και τις οικογένειές τους.
Γιατί, εάν κλείσει ο σταθμός ή μειωθεί το προσωπικό, οι γονείς δε θα μπορούν να βγουν στο μεροκάματο ή θα πρέπει να πληρώνουν για να μπορεί το παιδί να μένει σπίτι με κάποιον, ώστε να μπορούν να δουλέψουν.
Μια κινητοποίηση λοιπόν των εργαζομένων στους σταθμούς, αφορά άμεσα και τους γονείς των παιδιών που πηγαίνουν στους σταθμούς. Αφορά τον συνταξιούχο παππού ή γιαγιά των παιδιών, που συμμετέχουν όλο και περισσότερο στο μεγάλωμά τους, βοηθώντας την οικογένεια να βγει στο μεροκάματο.
Να γιατί πρέπει να υπάρχει κοινός και συντονισμένος αγώνας. Δεν μπορεί να λένε οι γονείς ότι δεν τους ενδιαφέρει το θέμα των εργαζομένων και το μόνο που τους νοιάζει είναι να λειτουργεί ο παιδικός σταθμός.
Οπως, δεν μπορούν και οι βρεφονηπιοκόμοι και το παιδαγωγικό προσωπικό, απλά να μοιράζουν λίστες με τα απαραίτητα υλικά που χρειάζεται ο παιδικός σταθμός ή το νηπιαγωγείο για να τα αγοράσουν οι ίδιοι οι γονείς, επειδή ο δήμος δε δίνει λεφτά και να μην παίρνουν υπόψη τους την οικονομική κατάσταση των εργαζόμενων γονιών και το γεγονός ότι τα ίδια προβλήματα αφορούν και τους ίδιους.

Αλλο παράδειγμα:
Λόγω της οικονομικής δυσκολίας που αντιμετωπίζουν οι δήμοι, των περικοπών και της έλλειψης προσωπικού στους δήμους, των επικείμενων απολύσεων, οι υπηρεσίες καθαριότητας υπολειτουργούν.
Τα ωράρια είναι εξαντλητικά, οι δρόμοι πήζουν στο σκουπίδι, οι κάδοι δεν καθαρίζονται με τη συχνότητα που πρέπει. Οι εργαζόμενοι παλεύουν για να μην απολυθούν αλλά και για να γίνουν προσλήψεις προσωπικού, να μπορούν να παίρνουν τα απαραίτητα ρεπό και να ξεκουράζονται όσο πρέπει.
Αυτός ο αγώνας αφορά μόνο τους ίδιους;
Αφορά το σύνολο των κατοίκων του δήμου. Αφορά την υγεία τη δική τους και των παιδιών τους.
 Αφορά τους μικρούς καταστηματάρχες του δήμου. Δεν μπορεί να λέει ο μικρέμπορος που έχει ένα μαγαζάκι να ζητά να μαζέψουν τα σκουπίδια έστω και απλήρωτοι, έστω και με 10 ή 12 ώρες δουλειάς. Το ότι δε χρηματοδοτεί το κράτος τους δήμους και άρα δεν πληρώνονται οι εργαζόμενοι ή δε γίνονται προσλήψεις και δεν μπορούν να λειτουργήσει η καθαριότητα, έχει άμεση σχέση με την επίθεση που δέχονται και οι ίδιοι οι φτωχοί επαγγελματίες που φορολογούνται άγρια, που πληρώνουν υπέρογκα δημοτικά τέλη, που ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο.
Είναι η ίδια η αντιλαϊκή πολιτική που χτυπά αλύπητα και τους δύο για να βγουν ωφελημένοι οι επιχειρηματίες του τομέα καθαριότητας, οι μεγαλέμποροι και οι πολυεθνικές του κλάδου, το κεφάλαιο συνολικά.
Πολλοί δήμοι έχουν μειώσει τη συχνότητα πλυσίματος των κάδων απορριμμάτων λόγω έλλειψης προσωπικού και χρημάτων.
Αυτό μπορεί να προκαλέσει μολυσματικές ασθένειες. Το συγκεκριμένο δεν αφορά τους γιατρούς, το υγειονομικό προσωπικό ενός νοσοκομείου που βρίσκεται στα όρια του δήμου;
 Δεν αφορά τους ίδιους τους ασθενείς και τις οικογένειές τους;
Δεν αφορά τους εργαζόμενους του δήμου αλλά και το σύνολο των κατοίκων;
Εχει νόημα να ψάχνει κάποιος από τους παραπάνω να βρει αν φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν πλένουν τους κάδους;
Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση μόνο ένας δρόμος υπάρχει. Συνδικάτα, εργαζόμενοι, γονείς, κάτοικοι, πρέπει οργανωμένα να αντιδράσουν. Και να διεκδικήσουν να μη γίνει καμία απόλυση εργαζόμενου, είτε μέσω διαθεσιμότητας είτε με άλλο τρόπο και να υπάρξουν άμεσα μέτρα χρηματοδότησης των υπηρεσιών των δήμων από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Πολυτεχνείο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το Πολυτεχνείο και η 17η του Νοέμβρη, για τους περισσότερους, για τις γενιές τις παλιότερες αλλά και τις δικές μας, που δεν έζησαν το «γύψο», είναι το ορόσημο.

Εκείνο το βράδυ, εκείνες τις τρεις μέρες, εκείνες τις στιγμές, ο πρωτοκαπετάνιος Αρης και ο Κολοκοτρώνης μαζί, ο ΕΛΑΣίτης και ο μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, χέρι χέρι με τον κλέφτη και τον αρματολό, παρέδωσαν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων, των αδικαίωτων οραμάτων, των ματοβαμμένων αγώνων σε κείνους, που συνέχισαν να κρατάνε τις σημαίες ψηλά.

Το Πολυτεχνείο έγινε η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση:

Σ’ αυτόν τον τόπο, κόντρα στα εμπόδια, ενάντια στους αμερικανοτσολιάδες της «νέας τάξης», στους «ευρωπαϊσμένους» και τους νεοναζί επιγόνους των γερμανοτσολιάδων, ό,τι κι αν κάνουν όλες οι εκφάνσεις των υποτακτικών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τελικά, σ’ αυτόν τον τόπο «θα κάνει ξαστεριά»!

Το Πολυτεχνείο, αδικαίωτο και ζωντανό, σε πείσμα όσων το ξεπούλησαν και επιχείρησαν να το διασύρουν μέσα από το δικό τους διασυρμό, σε πείσμα όσων πέρασαν από το

«εδώ Πολυτεχνείο»

στο… «εδώ Πεντάγωνο – εδώ Βρυξέλλες – εδώ ΔΝΤ»,

μια μόνιμη Ερινύα για όσους πέρασαν από την όχθη των «ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων» στην αντίπερα όχθη των πολιορκητών και των «ελεύθερων σκοπευτών», θα συνεχίζει να ενσαρκώνει τις μνήμες του μέλλοντός μας.

Για μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας, πραγματικά δημοκρατική και πραγματικά ανεξάρτητη, με ψωμί για τα παιδιά της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά για το λαό της.

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Εταιρείες «off shore»: Ζουν το μύθο τους στην Ελλάδα!

Γράφει   ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Το θέμα αποκαλύφθηκε την περασμένη βδομάδα. Αλλά, περιέργως πως

(ή μήπως καθόλου περιέργως…) «χάθηκε».

Ας το υπενθυμίσουμε:
Οι αλλοδαπές εταιρείες που βρίσκονται στην Ελλάδα, οι λεγόμενες «οφ σορ», σύμφωνα με το έγγραφο που παρουσίασε ο υφυπουργός Οικονομικών Γ. Μαυραγάνης την περασμένη βδομάδα, ανέρχονται στις 21.065.
Από αυτές οι 16.580 είναι ενεργές.
Σύμφωνα με το έγγραφο, τα στοιχεία που προκύπτουν για τις «οφ σορ» εταιρείες όσον αφορά στις δηλώσεις Ειδικού Φόρου επί των Ακινήτων, είναι τα εξής:
Το 2003 υποβλήθηκαν 383 δηλώσεις και ο φόρος ανήλθε σε 4,8 δισ. ευρώ.
Το 2004: δηλώσεις 411 – φόρος 3,6 δισ. ευρώ.
Το 2005: δηλώσεις 352 – φόρος 3 δισ. ευρώ.
Το 2006: δηλώσεις 311 – φόρος 3,1 δισ. ευρώ.
Το 2007: δηλώσεις 275 – φόρος 2,8 δισ. ευρώ.
Το 2008: δηλώσεις 239 – φόρος 3,4 δισ. ευρώ.
Το 2009: δηλώσεις 201 – φόρος 3,4 δισ. ευρώ.
Το 2010: δηλώσεις 1177 – φόρος 3,4 δισ. ευρώ.
Το 2011: δηλώσεις 998 – φόρος 0,9 δισ. ευρώ
Το 2012: δηλώσεις 965 – φόρος 0,3 δισ. ευρώ.

Από τα καταπληκτικά αυτά στοιχεία εξάγονται τα εξής καταπληκτικότερα συμπεράσματα:

Πρώτο, από τις «οφ σορ» εταιρείες που λειτουργούν στην Ελλάδα, αυτό που συμβαίνει επί μια ολόκληρη δεκαετία είναι ότι δηλώσεις

– ως υποχρεούνται –

για τον προσδιορισμό του ειδικού φόρου επί των ακινήτων που διαθέτουν,

καταθέτουν στην καλύτερη περίπτωση μόλις οι 7 (!) από τις 100 «οφ σορ» που λειτουργούν στην Ελλάδα και στη χειρότερη περίπτωση… η μία (!!!) από τις 100 «οφ σορ»!

 

Δεύτερον: Από το 2010 και μετά, από την εποχή των Μνημονίων δηλαδή και μετά, παρότι ο αριθμός των κατατεθεισών δηλώσεων έχουν έως και πενταπλασιαστεί, ο φόρος που καλούνται να πληρώνουν οι «οφ σορ» έχει μειωθεί έως και… δέκα φορές!

Αυτά τα θαυμάσια συμβαίνουν στην Ελλάδα τόσο όσον αφορά το γενικό, δηλαδή
α) τη μη υποβολή φορολογικών δηλώσεων μέχρι και από το 99% (!) των «οφ σορ» που λειτουργούν στην Ελλάδα,
όσο και σε ό,τι αφορά το ειδικό, δηλαδή
β) το φόρο που πληρώνουν αυτές που τελικώς υποβάλουν δηλώσεις, ο οποίος φόρος μειώθηκε έως και 92%!
Και τούτο μετά την τροποποίηση του νόμου 3091/2002 (με τον οποίο επιβλήθηκε ειδικός φόρος 3% επί της αξίας των ακινήτων που ανήκουν σε νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες) από το νόμο 3842/2010.
Μια λεπτομέρεια:
Αυτός ο τόσο φιλικός προς τις «οφ σορ» εταιρείες δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 58, τεύχος Α, στις 23/4/2010.
Ηταν την ίδια μέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς Μνημονίων…

Κι άλλη λεπτομέρεια:
Αυτά συμβαίνουν σε μια Ελλάδα όπου 30.000 οικογένειες μένουν κάθε μήνα χωρίς ηλεκτρικό, γιατί, λόγω των χαρατσιών επί των ακινήτων, αδυνατούν να πληρώσουν το λογαριασμό και η ΔΕΗ τους κόβει το ρεύμα…

Αναρτήθηκε από τον/την redship