Μυθολογίες για το αστικό κράτος

Μας ...έφαγαν τα αυτιά με το περίφημο σύστημα Δικαιοσύνης της Ισλανδίας, αν θυμάστε. Αυτό που μας έλεγαν ότι οδήγησε σε ειδικό δικαστήριο τον πρωθυπουργό της Γκέιρ Χάρντε, μετά την κατάρρευση του τραπεζικού τομέα της χώρας το 2008. Ως παράδειγμα υποδειγματικής και διαφανούς λειτουργίας μάς το παρουσίαζαν επιχειρώντας να μας πείσουν ότι σε μια καπιταλιστική χώρα εάν λειτουργούν οι κανόνες κ.λπ. οι ένοχοι για τα δεινά του λαού τιμωρούνται και όλοι ελέγχονται.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της δίκης σύμφωνα με όσα διαβάζουμε; Ο Ισλανδός πρωθυπουργός κρίθηκε ένοχος όχι για την πολιτική φτώχειας και λιτότητας που έπληξε το λαό του, αλλά γιατί... καθυστέρησε να συναντηθεί με τους υπουργούς της κυβέρνησής του όταν ξέσπασε η τραπεζική κρίση και μάλιστα δεν προβλέπεται καμία τιμωρία γι' αυτή τη μικρή αμέλεια.
Για όλα τα άλλα - δηλαδή, για τη μεταφορά των ζημιών των τραπεζών στις πλάτες ενός λαού, προκειμένου να διατηρηθεί η κερδοφορία τους - δε βρέθηκε ένοχος, ούτε ο Ισλανδός πρωθυπουργός, ούτε κανείς άλλος. Γιατί αυτή ακριβώς η λειτουργία, η μεταφορά του κόστους της εκάστοτε κρίσης του συστήματος της εκμετάλλευσης στις πλάτες των εργαζομένων, είναι όχι απλά νόμιμη αλλά ...επιβεβλημένη σε οποιοδήποτε καπιταλιστικό κράτος. Οσο «σύγχρονο» και όσο «διάφανο» ή «αδιάφθορο» παρουσιάζεται. Για την ακρίβεια, αυτός είναι ένας από τους λόγους της ύπαρξής του.