Οσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης τα κόμματα που διεκδικούν για λογαριασμό του κεφαλαίου την ψήφο του λαού ελαχιστοποιούν και στρογγυλεύουν τις εξαγγελίες τους έτσι ώστε να χωράνε όλοι μέσα σ' αυτές. Κοινό μοτίβο: «Κοιμήσου εσύ (εργάτη) και η τύχη σου (τα κέρδη του καπιταλιστή) δουλεύει».
Αυτό είναι και το ενιαίο πρόγραμμα με το οποίο κατεβαίνουν στις εκλογές τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί ακόμα να διαλέξει ανάμεσα στην αυτοδιάλυση ή την ανασυγκρότηση...
Κοινό είναι το πρόγραμμά τους και στα επιμέρους: «Οχι άλλη μείωση μισθών και συντάξεων», διακηρύσσουν τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πόσο πιο κάτω να τις πάνε; Κι όμως, ακόμη και σ' αυτό το σημείο λαθροχειρούν. Μιλάνε για κατώτερους μισθούς και συντάξεις, με ποσά που αντικειμενικά δεν μπορούν να πάνε πιο κάτω και υπόσχονται να τα διατηρήσουν εκεί, στα όρια της εξαθλίωσης. Παράλληλα, το πλάνο του ΣΕΒ που έχουν αναλάβει να προωθήσουν προβλέπει τώρα μείωση του μέσου μισθού. Αυτό σημαίνει ότι θα κλαδευτούν κι άλλο οι μισθοί των 1.200 - 1.400 ευρώ, με αντίστοιχη κλιμάκωση προς τα κάτω για τις συντάξεις. Αυτό το ονομάζουν μισθολογική δικαιοσύνη αντιγράφοντας με άλλες λέξεις τον Α. Παπανδρέου, που όταν επέβαλε τη μείωση μισθών μιλούσε για χτύπημα των «ρετιρέ».
Εκεί που τα πράγματα ξεφεύγουν είναι στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ όταν το εξειδικεύουν διάφορα στελέχη. Ο Δραγασάκης, της μίας συνιστώσας, επιμένει πως είναι ταξικό - υπέρ των εργατών - πρόγραμμα που «οδηγεί σε αναδιανομή μέσω της ανάπτυξης», που σε απλή μετάφραση σημαίνει πως αν υπάρχουν κέρδη (ανάπτυξη) ίσως υπάρχουν και αυξήσεις μισθών (αναδιανομή). Το καπιταλιστικό κέρδος, δηλαδή, παραμένει προϋπόθεση για να δουν αύξηση στο μισθό οι εργάτες. Αλλά ακόμη και τότε, η ανταγωνιστικότητα δεν το επιτρέπει. Τώρα, τι σόι αριστερά είναι αυτή που θεωρεί προϋπόθεση τα κέρδη των καπιταλιστών για να ζήσουν ανθρώπινα οι εργάτες, αυτό μόνο οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ το ξέρουν. Και το ίδρυμα «Φρίντιχ Εμπερτ» από το οποίο έχουν ξεσκολίσει πολλοί απ' όσους επεξεργάζονται το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Από μια άλλη συνιστώσα, ο Ρινάλντι, επιμένει πως το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ «λατινοαμερικανοποιεί» την κοινωνική ζωή! Δηλαδή, και μ' αυτή την ερμηνεία καπιταλισμός προκύπτει, αλλά ακούγεται πιο εξωτικός. Εχει λίγο από το άρωμα της κυρίας Μιτεράν, που είχε αναλάβει υπό την προστασία της κάτι «κινήματα» εκεί κάτω.
Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, κάνει καθαρό πως το μνημόνιο που θα καταργούσε, θα αντικατασταθεί με άλλο που θα έχει άλλο όνομα.
Η αστική τάξη, από την πλευρά της, έχει κάνει καθαρό πως στηρίζει κάθε προσπάθεια «αναδιαπραγμάτευσης» από όποια συνιστώσα των κομμάτων της κι αν προέρχεται. Σημειώνοντας με νόημα «αρκεί να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις», δηλαδή όλα όσα έχει περιγράψει κατά καιρούς ο ΣΕΒ και για τα οποία τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» συμφωνούν ήδη πως έπρεπε να έχουν γίνει μερικά χρόνια πριν. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει τα αντεργατικά μέτρα ως τωρινό - ξαφνικό αποτέλεσμα του μνημονίου ενώ τα στελέχη του στο συνδικαλιστικό κίνημα πρωτοστατούν χρόνια τώρα για να περάσουν τέτοια μέτρα, δηλώνει μόνο ως πού μπορεί να φτάσει η πολιτική απατεωνιά του οπορτουνιστή - σοσιαλδημοκράτη, στην προσπάθειά του να ξελασπώσει το κεφάλαιο.
Ενα τμήμα της αστικής τάξης, πάντως, δείχνει ήδη να διασκεδάζει την κατάσταση. Σου λέει «μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει». Και ήδη ανακοίνωσε πως περιμένει την ...επιστροφή του επόμενου πρωθυπουργού από τις Βρυξέλλες, δηλαδή, την προσγείωσή του στην πραγματικότητα της πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού που βρίσκεται σε κρίση, συμβολικά και κυριολεκτικά.
Σε κάθε περίπτωση το δεδομένο είναι ένα: Στις 28 - 29 Ιούνη στις Βρυξέλλες αποφασίζουν μεγαλύτερη απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών - μελών, κατάσταση που προβλεπόταν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Και για το κεφάλαιο δεν υπάρχει πρόβλημα, υπάρχει όμως για τους λαούς. Γεγονός για το οποίο οι διεκδικητές της κυβέρνησης για λογαριασμό του κεφαλαίου κάνουν γαργάρα. Αυτό για το οποίο δε λένε κουβέντα είναι ένα από τα κεντρικά σημεία της πολιτικοϊδεολογικής συμφωνίας τους με οδυνηρές επιπτώσεις για το λαό.
Κι αυτό είναι ένα ακόμα κριτήριο ψήφου.
Είναι, επίσης, ένας ακόμα λόγος για τον οποίο το ΚΚΕ τονίζει πως στις 18 Ιούνη το επίκεντρο θα είναι στο λαϊκό κίνημα καθώς στη Βουλή η προδιαγραμμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία (καμιά σχέση με την πλειοψηφία που συγκροτούν τα λαϊκά συμφέροντα) από σήμερα κάνει καθαρό πως θα επιχειρεί να εφαρμόσει με όποια κυβέρνηση πολιτικές κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της ανάγκης του κεφαλαίου να ανακάμψουν τα κέρδη του. Να γιατί τα λαϊκά στρώματα πρέπει να ενισχύσουν τη μόνη συμπαγή δύναμη που αποδεδειγμένα δεν κάνει κομπρεμί με την αστική τάξη, αξιοποιεί και το Κοινοβούλιο για να προωθήσει τα λαϊκά συμφέροντα, το ΚΚΕ, κάνοντάς το πιο ισχυρό και στη Βουλή και στο λαό.
Ασχετο: Χάρμα οφθαλμών χτες στη ΝΕΤ: Η Κωνσταντοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ να καταγγέλλει ότι στελέχη του ΠΑΣΟΚ ενέχονται σε σκάνδαλα και η Αποστολάκη που ξέμεινε στο ΠΑΣΟΚ να κάνει μούφα αντίκαρφο με τη φράση «οι συνεργάτες τους σας στηρίζουν, κυρία Κωνσταντοπούλου, αλλά μην ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση». Κρίμα, θα ήταν μια ωραία συζήτηση με όλα τα ονόματα των τάσεων του ΠΑΣΟΚ που συγκροτούν τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ στην πίστα.
Αυτό είναι και το ενιαίο πρόγραμμα με το οποίο κατεβαίνουν στις εκλογές τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί ακόμα να διαλέξει ανάμεσα στην αυτοδιάλυση ή την ανασυγκρότηση...
Πόσο πιο κάτω να τις πάνε; Κι όμως, ακόμη και σ' αυτό το σημείο λαθροχειρούν. Μιλάνε για κατώτερους μισθούς και συντάξεις, με ποσά που αντικειμενικά δεν μπορούν να πάνε πιο κάτω και υπόσχονται να τα διατηρήσουν εκεί, στα όρια της εξαθλίωσης. Παράλληλα, το πλάνο του ΣΕΒ που έχουν αναλάβει να προωθήσουν προβλέπει τώρα μείωση του μέσου μισθού. Αυτό σημαίνει ότι θα κλαδευτούν κι άλλο οι μισθοί των 1.200 - 1.400 ευρώ, με αντίστοιχη κλιμάκωση προς τα κάτω για τις συντάξεις. Αυτό το ονομάζουν μισθολογική δικαιοσύνη αντιγράφοντας με άλλες λέξεις τον Α. Παπανδρέου, που όταν επέβαλε τη μείωση μισθών μιλούσε για χτύπημα των «ρετιρέ».
Εκεί που τα πράγματα ξεφεύγουν είναι στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ όταν το εξειδικεύουν διάφορα στελέχη. Ο Δραγασάκης, της μίας συνιστώσας, επιμένει πως είναι ταξικό - υπέρ των εργατών - πρόγραμμα που «οδηγεί σε αναδιανομή μέσω της ανάπτυξης», που σε απλή μετάφραση σημαίνει πως αν υπάρχουν κέρδη (ανάπτυξη) ίσως υπάρχουν και αυξήσεις μισθών (αναδιανομή). Το καπιταλιστικό κέρδος, δηλαδή, παραμένει προϋπόθεση για να δουν αύξηση στο μισθό οι εργάτες. Αλλά ακόμη και τότε, η ανταγωνιστικότητα δεν το επιτρέπει. Τώρα, τι σόι αριστερά είναι αυτή που θεωρεί προϋπόθεση τα κέρδη των καπιταλιστών για να ζήσουν ανθρώπινα οι εργάτες, αυτό μόνο οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ το ξέρουν. Και το ίδρυμα «Φρίντιχ Εμπερτ» από το οποίο έχουν ξεσκολίσει πολλοί απ' όσους επεξεργάζονται το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Από μια άλλη συνιστώσα, ο Ρινάλντι, επιμένει πως το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ «λατινοαμερικανοποιεί» την κοινωνική ζωή! Δηλαδή, και μ' αυτή την ερμηνεία καπιταλισμός προκύπτει, αλλά ακούγεται πιο εξωτικός. Εχει λίγο από το άρωμα της κυρίας Μιτεράν, που είχε αναλάβει υπό την προστασία της κάτι «κινήματα» εκεί κάτω.
Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, κάνει καθαρό πως το μνημόνιο που θα καταργούσε, θα αντικατασταθεί με άλλο που θα έχει άλλο όνομα.
Η αστική τάξη, από την πλευρά της, έχει κάνει καθαρό πως στηρίζει κάθε προσπάθεια «αναδιαπραγμάτευσης» από όποια συνιστώσα των κομμάτων της κι αν προέρχεται. Σημειώνοντας με νόημα «αρκεί να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις», δηλαδή όλα όσα έχει περιγράψει κατά καιρούς ο ΣΕΒ και για τα οποία τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» συμφωνούν ήδη πως έπρεπε να έχουν γίνει μερικά χρόνια πριν. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει τα αντεργατικά μέτρα ως τωρινό - ξαφνικό αποτέλεσμα του μνημονίου ενώ τα στελέχη του στο συνδικαλιστικό κίνημα πρωτοστατούν χρόνια τώρα για να περάσουν τέτοια μέτρα, δηλώνει μόνο ως πού μπορεί να φτάσει η πολιτική απατεωνιά του οπορτουνιστή - σοσιαλδημοκράτη, στην προσπάθειά του να ξελασπώσει το κεφάλαιο.
Ενα τμήμα της αστικής τάξης, πάντως, δείχνει ήδη να διασκεδάζει την κατάσταση. Σου λέει «μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει». Και ήδη ανακοίνωσε πως περιμένει την ...επιστροφή του επόμενου πρωθυπουργού από τις Βρυξέλλες, δηλαδή, την προσγείωσή του στην πραγματικότητα της πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού που βρίσκεται σε κρίση, συμβολικά και κυριολεκτικά.
Σε κάθε περίπτωση το δεδομένο είναι ένα: Στις 28 - 29 Ιούνη στις Βρυξέλλες αποφασίζουν μεγαλύτερη απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών - μελών, κατάσταση που προβλεπόταν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Και για το κεφάλαιο δεν υπάρχει πρόβλημα, υπάρχει όμως για τους λαούς. Γεγονός για το οποίο οι διεκδικητές της κυβέρνησης για λογαριασμό του κεφαλαίου κάνουν γαργάρα. Αυτό για το οποίο δε λένε κουβέντα είναι ένα από τα κεντρικά σημεία της πολιτικοϊδεολογικής συμφωνίας τους με οδυνηρές επιπτώσεις για το λαό.
Κι αυτό είναι ένα ακόμα κριτήριο ψήφου.
Είναι, επίσης, ένας ακόμα λόγος για τον οποίο το ΚΚΕ τονίζει πως στις 18 Ιούνη το επίκεντρο θα είναι στο λαϊκό κίνημα καθώς στη Βουλή η προδιαγραμμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία (καμιά σχέση με την πλειοψηφία που συγκροτούν τα λαϊκά συμφέροντα) από σήμερα κάνει καθαρό πως θα επιχειρεί να εφαρμόσει με όποια κυβέρνηση πολιτικές κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της ανάγκης του κεφαλαίου να ανακάμψουν τα κέρδη του. Να γιατί τα λαϊκά στρώματα πρέπει να ενισχύσουν τη μόνη συμπαγή δύναμη που αποδεδειγμένα δεν κάνει κομπρεμί με την αστική τάξη, αξιοποιεί και το Κοινοβούλιο για να προωθήσει τα λαϊκά συμφέροντα, το ΚΚΕ, κάνοντάς το πιο ισχυρό και στη Βουλή και στο λαό.
Ασχετο: Χάρμα οφθαλμών χτες στη ΝΕΤ: Η Κωνσταντοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ να καταγγέλλει ότι στελέχη του ΠΑΣΟΚ ενέχονται σε σκάνδαλα και η Αποστολάκη που ξέμεινε στο ΠΑΣΟΚ να κάνει μούφα αντίκαρφο με τη φράση «οι συνεργάτες τους σας στηρίζουν, κυρία Κωνσταντοπούλου, αλλά μην ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση». Κρίμα, θα ήταν μια ωραία συζήτηση με όλα τα ονόματα των τάσεων του ΠΑΣΟΚ που συγκροτούν τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ στην πίστα.
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου