Ενας μετά τον άλλον διεθνείς αναλυτές ομολογούν πια πως ο κόσμος θα βγει από την καπιταλιστική κρίση με λιγότερους πόρους (δηλαδή πιο φτωχός) και με περισσότερο πόνο (δηλαδή θα χαθεί κόσμος και κοσμάκης). Ηταν θέμα χρόνου η ομολογία. Ετσι ακριβώς ξεπερνιούνται οι καπιταλιστικές κρίσεις. Δεν είναι θέμα καλού ή κακού, αλλά αντικειμενικό γεγονός που ζητά αυτήν την αντικειμενική διέξοδο όσο οι εξελίξεις τρέχουν μέσα σ' αυτό το σύστημα.
Επειδή είναι καπιταλιστική η κρίση, επειδή μαίνεται ο πόλεμος των μονοπωλίων, επειδή διάφορες κυβερνητικές λύσεις που αφήνουν στο απυρόβλητο την εξουσία των μονοπωλίων αναγκαστικά οδηγούν σε σφαγή το λαό, για όλα αυτά η ανάλυση και η πρόταση του ΚΚΕ καθίσταται δραματικά επίκαιρη.
Για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, απαιτείται καθαρό μέτωπο με τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Κι απ' αυτή τη σκοπιά έχουν τεράστιες ευθύνες εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που καθησυχάζουν το λαό και τον αφήνουν απροετοίμαστο στη λαίλαπα που έρχεται.
Η φράση «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται», όταν συνοδεύεται με το «δεν έχω να χάσω τίποτα», αλλά καταλήγει σε επιλογή κυβέρνησης που όχι μόνο δε θίγει την εξουσία των μονοπωλίων, αλλά και τη στεριώνει, οδηγεί το λαό σε τραγωδία. Γιατί ο λαός έχει να χάσει κι άλλα.
Την ώρα που τα κόμματα του ευρωμονόδρομου υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια έναντι της λαϊκής ψήφου, το ΚΚΕ παρουσιάζει σχεδόν καθημερινά προτάσεις άμεσης πάλης που συγκλίνουν σε πολιτική διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου για το λαό. Εδώ είμαστε. Οι τάσεις που καταγράφηκαν στις 6 Μάη δείχνουν μισό δρόμο. Η καταδίκη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ εκφράστηκε υπέρ άλλων κομμάτων του ευρωμονόδρομου που στηρίζουν τους μεγαλοεπιχειρηματίες, δεν αμφισβητούν την εξουσία των μονοπωλίων. Η επιδιωκόμενη αλλαγή στην κυβέρνηση με αδιατάρακτη την εξουσία των μονοπωλίων δίνει χρόνο στην αστική τάξη, προαναγγέλλει βαριά δεινά για το λαό. Μ' αυτά τα δεδομένα, η ενίσχυση του ΚΚΕ αποκτά χαρακτήρα επείγοντος, αφορά άμεσα καθέναν που δεν εκχωρεί τα δικαιώματά του σε καμιά κυβέρνηση, που κατανοεί ότι πρέπει να στηριχτεί στα δικά του χέρια.
Το ΚΚΕ κόντρα στο ρεύμα των ημερών, που προβάλλουν διαχειριστή «αριστερό», έδωσε προχτές άμεσους στόχους για υπεράσπιση της λαϊκής οικογένειας μ' αφορμή το φορολογικό. Προχτές είχε δώσει συνολικό πρόγραμμα, χτες στόχους για την εξωτερική πολιτική. Ολα αυτά, όμως, φτάνουν στο λαό μόνο μέσα από τον «Ριζοσπάστη», τον «902» και τις περιοδείες στελεχών σε χώρους δουλειάς και γειτονιές.
Επειδή έτσι έχουν τα πράγματα, όσο και να μη φτάνει ο χρόνος, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τη νύχτα μέρα.
Η 18 Ιούνη καταγράφεται ήδη σαν εφιαλτική για τα λαϊκά συμφέροντα και το θέμα είναι να μην πάθει ο λαός μεγάλη ζημιά, να αποτρέψει τα χειρότερα, να αποσπάσει κατακτήσεις, να ανοίξει δικό του δρόμο.
Αυτό σημαίνει ΚΚΕ ισχυρό στη βουλή και στο λαό, δεμένο «νύχι - κρέας» μ' ένα δυνατό - αποφασιστικό εργατικό λαϊκό κίνημα.
Σε σχέση με τον χτεσινό τραμπουκισμό: Βγήκαν στα κεραμίδια διάφοροι που καλά θα έκαναν να σιωπούν. Δείχνουν τον μπαμπούλα, αλλά όχι τι τον γέννησε για να κρύψουν την πραγματική λύση στο πρόβλημα. Ενας αρθρογράφος στα ΝΕΑ (ο καθηγητής Χατζημπίρος) πρότεινε να ξεχάσει η εργατική τάξη τον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, και να ασχοληθεί με την αισθητική του πράγματος, τις παρεκτροπές που τραυματίζουν τη δημοκρατία, δηλαδή τη δικτατορία των μονοπωλίων. Δεν μπορεί να πει αυτό που πραγματικά συμβαίνει σ' αυτή τη δημοκρατία, ότι η «Χρυσή Αυγή» είναι δημιούργημά της, δημιούργημα του συστήματος ενάντια στο εργατικό κίνημα, ξεχνά πως όπως στήθηκε το ΛΑ.Ο.Σ. που το απέσυραν όταν εκπλήρωσε την αποστολή του, έτσι στήθηκαν και οι τραμπούκοι του Μιχαλολιάκου.
Το σημείο συνάντησης όσων εμφανίζουν τη δικτατορία των μονοπωλίων σαν «δημοκρατικό κεκτημένο» είναι ακριβώς η ανάγκη να χτυπηθεί το εργατικό κίνημα. Γι' αυτό και επιμένουν να δείχνουν το ΚΚΕ και τη «Χρυσή Αυγή» ως τα «δύο άκρα» απέναντι στα οποία πρέπει να στηθεί «δημοκρατικό μέτωπο», ρίχνοντας νερό στο μύλο του καπιταλιστή που μια χαρά βολεύεται με «ιμπεριαλιστικές δημοκρατικές λύσεις». Οπως αυτή στις ΗΠΑ που καίει το Αφγανιστάν κι αυτήν που ετοιμάζεται στην Ελλάδα, για να εξασφαλιστεί η παραμονή στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ που πλέον έχει γίνει παγκόσμιος χωροφύλακας του ιμπεριαλισμού.
Να, γιατί λέμε έχει να χάσει κι άλλα η εργατική τάξη, αν δε σηκώσει κεφάλι.
Οι τραμπουκισμοί της «Χρυσής Αυγής», η τρομοκρατία που ασκούν στους χώρους δουλειάς ο Μάνεσης και το σινάφι του, το καθημερινό έγκλημα κατά της ζωής της εργατικής τάξης όπως εκφράζεται αυτές τις μέρες στην ιστορία με τα φάρμακα, με το τσάκισμα των μισθών, με την ανεργία και την αναγγελία ότι επίκειται παύση πληρωμών στις συντάξεις, όλα αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο από ένα ρωμαλέο εργατικό λαϊκό κίνημα που γνωρίζει τον αντίπαλο, ξέρει που να χτυπήσει για να τον τσακίσει. Σ' αυτό το κίνημα, το ΚΚΕ καταθέτει όλες τις δυνάμεις του, γι' αυτό έχει δικαίωμα να ζητά και την εκλογική του ενίσχυση έτσι που να είναι ισχυρότερο το λαϊκό κίνημα.
Επειδή είναι καπιταλιστική η κρίση, επειδή μαίνεται ο πόλεμος των μονοπωλίων, επειδή διάφορες κυβερνητικές λύσεις που αφήνουν στο απυρόβλητο την εξουσία των μονοπωλίων αναγκαστικά οδηγούν σε σφαγή το λαό, για όλα αυτά η ανάλυση και η πρόταση του ΚΚΕ καθίσταται δραματικά επίκαιρη.
Για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, απαιτείται καθαρό μέτωπο με τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Κι απ' αυτή τη σκοπιά έχουν τεράστιες ευθύνες εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που καθησυχάζουν το λαό και τον αφήνουν απροετοίμαστο στη λαίλαπα που έρχεται.
Η φράση «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται», όταν συνοδεύεται με το «δεν έχω να χάσω τίποτα», αλλά καταλήγει σε επιλογή κυβέρνησης που όχι μόνο δε θίγει την εξουσία των μονοπωλίων, αλλά και τη στεριώνει, οδηγεί το λαό σε τραγωδία. Γιατί ο λαός έχει να χάσει κι άλλα.
Την ώρα που τα κόμματα του ευρωμονόδρομου υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια έναντι της λαϊκής ψήφου, το ΚΚΕ παρουσιάζει σχεδόν καθημερινά προτάσεις άμεσης πάλης που συγκλίνουν σε πολιτική διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου για το λαό. Εδώ είμαστε. Οι τάσεις που καταγράφηκαν στις 6 Μάη δείχνουν μισό δρόμο. Η καταδίκη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ εκφράστηκε υπέρ άλλων κομμάτων του ευρωμονόδρομου που στηρίζουν τους μεγαλοεπιχειρηματίες, δεν αμφισβητούν την εξουσία των μονοπωλίων. Η επιδιωκόμενη αλλαγή στην κυβέρνηση με αδιατάρακτη την εξουσία των μονοπωλίων δίνει χρόνο στην αστική τάξη, προαναγγέλλει βαριά δεινά για το λαό. Μ' αυτά τα δεδομένα, η ενίσχυση του ΚΚΕ αποκτά χαρακτήρα επείγοντος, αφορά άμεσα καθέναν που δεν εκχωρεί τα δικαιώματά του σε καμιά κυβέρνηση, που κατανοεί ότι πρέπει να στηριχτεί στα δικά του χέρια.
Το ΚΚΕ κόντρα στο ρεύμα των ημερών, που προβάλλουν διαχειριστή «αριστερό», έδωσε προχτές άμεσους στόχους για υπεράσπιση της λαϊκής οικογένειας μ' αφορμή το φορολογικό. Προχτές είχε δώσει συνολικό πρόγραμμα, χτες στόχους για την εξωτερική πολιτική. Ολα αυτά, όμως, φτάνουν στο λαό μόνο μέσα από τον «Ριζοσπάστη», τον «902» και τις περιοδείες στελεχών σε χώρους δουλειάς και γειτονιές.
Επειδή έτσι έχουν τα πράγματα, όσο και να μη φτάνει ο χρόνος, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τη νύχτα μέρα.
Η 18 Ιούνη καταγράφεται ήδη σαν εφιαλτική για τα λαϊκά συμφέροντα και το θέμα είναι να μην πάθει ο λαός μεγάλη ζημιά, να αποτρέψει τα χειρότερα, να αποσπάσει κατακτήσεις, να ανοίξει δικό του δρόμο.
Αυτό σημαίνει ΚΚΕ ισχυρό στη βουλή και στο λαό, δεμένο «νύχι - κρέας» μ' ένα δυνατό - αποφασιστικό εργατικό λαϊκό κίνημα.
Σε σχέση με τον χτεσινό τραμπουκισμό: Βγήκαν στα κεραμίδια διάφοροι που καλά θα έκαναν να σιωπούν. Δείχνουν τον μπαμπούλα, αλλά όχι τι τον γέννησε για να κρύψουν την πραγματική λύση στο πρόβλημα. Ενας αρθρογράφος στα ΝΕΑ (ο καθηγητής Χατζημπίρος) πρότεινε να ξεχάσει η εργατική τάξη τον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, και να ασχοληθεί με την αισθητική του πράγματος, τις παρεκτροπές που τραυματίζουν τη δημοκρατία, δηλαδή τη δικτατορία των μονοπωλίων. Δεν μπορεί να πει αυτό που πραγματικά συμβαίνει σ' αυτή τη δημοκρατία, ότι η «Χρυσή Αυγή» είναι δημιούργημά της, δημιούργημα του συστήματος ενάντια στο εργατικό κίνημα, ξεχνά πως όπως στήθηκε το ΛΑ.Ο.Σ. που το απέσυραν όταν εκπλήρωσε την αποστολή του, έτσι στήθηκαν και οι τραμπούκοι του Μιχαλολιάκου.
Το σημείο συνάντησης όσων εμφανίζουν τη δικτατορία των μονοπωλίων σαν «δημοκρατικό κεκτημένο» είναι ακριβώς η ανάγκη να χτυπηθεί το εργατικό κίνημα. Γι' αυτό και επιμένουν να δείχνουν το ΚΚΕ και τη «Χρυσή Αυγή» ως τα «δύο άκρα» απέναντι στα οποία πρέπει να στηθεί «δημοκρατικό μέτωπο», ρίχνοντας νερό στο μύλο του καπιταλιστή που μια χαρά βολεύεται με «ιμπεριαλιστικές δημοκρατικές λύσεις». Οπως αυτή στις ΗΠΑ που καίει το Αφγανιστάν κι αυτήν που ετοιμάζεται στην Ελλάδα, για να εξασφαλιστεί η παραμονή στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ που πλέον έχει γίνει παγκόσμιος χωροφύλακας του ιμπεριαλισμού.
Να, γιατί λέμε έχει να χάσει κι άλλα η εργατική τάξη, αν δε σηκώσει κεφάλι.
Οι τραμπουκισμοί της «Χρυσής Αυγής», η τρομοκρατία που ασκούν στους χώρους δουλειάς ο Μάνεσης και το σινάφι του, το καθημερινό έγκλημα κατά της ζωής της εργατικής τάξης όπως εκφράζεται αυτές τις μέρες στην ιστορία με τα φάρμακα, με το τσάκισμα των μισθών, με την ανεργία και την αναγγελία ότι επίκειται παύση πληρωμών στις συντάξεις, όλα αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο από ένα ρωμαλέο εργατικό λαϊκό κίνημα που γνωρίζει τον αντίπαλο, ξέρει που να χτυπήσει για να τον τσακίσει. Σ' αυτό το κίνημα, το ΚΚΕ καταθέτει όλες τις δυνάμεις του, γι' αυτό έχει δικαίωμα να ζητά και την εκλογική του ενίσχυση έτσι που να είναι ισχυρότερο το λαϊκό κίνημα.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου